Ο Νέος ιερομάρτυρας και ομολογητής π.Daniil Sisoev και ο π.Iurii Maximov μιλούν για το τσιπάκια και τον ερχομό του αντιχρίστου

Ποιοί είναι οι πατέρες Daniel Sisoev και Iuri Maximov;

Ο Ρώσος ιερέας Daniil Sisoev είναι ο νεότερος μάρτυρας της ορθοδόξου εκκλησίας(απ'όσα ξέρουμε).Δολοφονήθηκε πέρυσι στις 18 Νοεμβρίου μέσα στον ναό του Αγ.Αποστόλου Θωμά από έναν μουσουλμάνο.Εκπλήρωσε ένα από τα πιο σπάνια χαρίσματα των ιερέων της εποχής μας-την ιεραποστολή.Κατάφερε να βαπτίσει ορθοδόξους 500 νεοπροτεστάντες και 80 μουσουλμάνους.

Την αρχή της αποστολής του μεταξύ των μουσουλμάνων την προκάλεσαν οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι, όταν τον κάλεσαν σε μία ανοιχτη συζήτηση.Με την ευλογία του πατριάρχου Αλεξίου του Β ίδρυσε μιά σχολή ιεραποστόλων.Όλη του τη ζωή την αφιέρωσε στην ιεραποστολή και στη φροντίδα του ποιμνίου του.Την ημέρα του θανάτου του,μετά τη Θ.Λειτουργία, βαπτίσε ένα παιδί και έφερε στην ορθόδοξη εκκλησία έναν νεαρό που είχε μπλέξει με αποκρυφιστικές οργανώσεις ενώ έλαβαν μέρος και οι συνήθισμένες του βιβλικές συζητήσεις.Αφου μίλησε μέχρι αργά και συζήτησε με τους ενορίτες του για διάφορα προβλήματα,βγαίνοντας τον πυροβόλησε ο δολοφόνος του φωνάζοντας''που είναι ο Sisoev'';  

Ο π.Iuri Maximov είναι καθηγητής στην Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας με έδρα στην Λαύρα του Αγ.Σεργίου και για δέκα χρόνια ήταν στενός συνεργάτης του π Daniil Sisoev.Είδικεύται στην Πατρολογία,στις ισλαμικές σπουδές,στην αγιογραφία και στην βυζαντινή ιστορία.

-Η επόμενη ερώτηση αφορά στους σύγχρονους πειρασμούς στην χώρα μας.Στη Σερβία άρχισε η εισαγωγή των βιομετρικών διαβατηρίων.Μεταξύ των ανθρώπων γίνεται συζητηση εαν παίρνοντας το νέο διαβατήριο αρνείσαι τον Χριστό και εαν παίρνεις το σφράγισμα του Αντιχρίστου.

-Iurii Maximov:Αυτή είναι μια διαβολική απάτη και μια από τις παραδοσιακές παγίδες του διαβόλου.Εαν δείτε την ιστορία της Ρωσίας θα το καταλάβετε.Όταν,όχι πριν από πολύ καιρό,αλλάχθηκαν τα σοβιετικά διαβατήρια και πήραμε τα ρωσικά οι άνθρωποι έλεγαν ότι όσοι πάρουν τα ρωσικά διαβατήρια δεν είναι πια χριστιανοί και τίποτα δεν μπορεί να τους σώσει,ότι τα νέα διαβατήρια είναι του αντιχρίστου και να κρατήσουμε τα παλιά.Όταν πριν από πενήντα χρόνια όλοι πήραν τα σοβιετικά διαβατήρια τότε πάλι κάποιοι έλεγαν ότι είναι του αντιχρίστου και να μην τα πάρει κανείς.Για να πάω πιο παλιά,πριν το 1917,κάποιοι έλεγαν να μην πάρουμε τα τσαρικά διαβατήρια.

-π.Daniil Sisoev:Ο Άγ.Δημήτριος του Ρωστώβ έγραφε ότι τον 18ο αιώνα,όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα διαβατήρια και τα πρώτα χαρτονομίσματα κάποιοι υποστήριζαν ότι πρόκειται για το σφράγισμα του αντιχρίστου

-π.Iurii Maximov:Η σημασία και η ουσία όλων αυτών είναι ότι αναγκάζουν τους ανθρώπους να κοιτάζουν όχι στον Χριστό,αλλά σε εξωτερικά πράγματα.Δεν μπορείς όμως να υπήρετεις δύο αφεντικά.Έτσι όμως εμείς δεν κοιτάμε εαν είμαστε με τον Χριστό ή όχι,εαν τηρούμε ή όχι τις εντολές Του,εαν πιστεύουμε στον Χριστό ή όχι,αλλά κοιτάμε εαν πήραμε το διαβατήριο ή εαν το περιτύλιγμα έχει κωδικούς με μπάρες ή όχι.Οι άνθρωποι δηλαδή χάνουν την ουσία.

-Τα πρόσωπα που έχουν αυτή την άποψη για τα νέα διαβατήρια επικαλούνται κάποιυς γέροντες όπως ο Παίσιος ο Αγιορείτης,για τους οποίους εγώ προσωπικά οι μόνες πληροφορίες που έχω είναι από το διαδίκτυο.Πως πρέπει να το ερμηνεύσουμε αυτό;

-π.Daniil Sisoev: Κατά τον Αγ.Βικέντιο του Lerin παράδοση είναι αυτό που δίδαξαν οι πάντες ,πάντοτε και παντού

Αυτή η συζήτηση στη Ρωσία είναι κάτι σχετικά καινούργιο.Αυτό το ρεύμα δεν υπήρχε πρώτα.Από θεολογικής απόψεως είναι λάθος.Ο Iurii Vasilievici σας μίλησε προηγουμένως για την πνευματική σημασία,εγώ θα μιλήσω για την θεολογική.Το πιο σημαντικό για μας είναι η συμφωνία μας(διαθήκη) με το Θεό και του Θεού με έμας.Ο Χριστός είπε ''κανείς δεν θα σας κλέψει από τα χέρια Μου''.Ο Θέος είναι έτσι και αλλιώς μεγαλύτερος από τον καθένα.

Η σφραγίδα του αντιχρίστου όπως περιγράφεται στο 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης και- όπως την ερμηνεύουν οι πατέρες της εκκλησίας ο Αγ.Ιππόλυτος,ο Αγ.Ανδρέας Καισαρείας,ο Αγ.Ειρηναίος της Λυών-είναι μια προσωπική συμφωνία με τον αντίχριστο.Είναι και αυτή ενα είδος συμφωνίας μ'αυτόν.

Ο Αγ.Ανδρέας Καισαρείας λέγει ότι :«όπως εμείς παίρνουμε τη σφραγίδα του Αγ.Πνεύματος στην ακολουθία του χρισματος,έτσι και ο αντίχριστος θα δώσει τη βρώμικη σφραγίδα του.Και εδώ το πρόβλημα δεν είναι τα τεχνικά μέσα,αυτή είναι μια σκέψη που πηγαίνει  προς λάθος κατεύθυνση.Τη σφραγίδα μπορείς να την βάλεις και με το χέρι,με οτιδήποτε.Η έννοια αυτής της σφραγίδας δεν έγκειται στα τεχνικά μέσα,αλλά στο γεγονός ότι οι άνθρωποι οικιοθελώς περνούν στην μεριά του εχθρού.Αυτό είναι το σημαντικό.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο αντίχριστος δεν θα καταφέρει να ταυτοποιήσει αυτούς που δεν θα έχουν το σφράγισμα,αλλά στον αντίχριστο θα ζει ο σατανάς,όπως αναφέρει η Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή,και θα ενεργεί ίδια με τον σατανά,ενώ ο σατανάς εξουσιάζει όλα τα πονηρά πνεύματα τα οποία καταγράφουν κάθε κακή πράξη που κάνουμε εμείς.Θα του είναι άραγε δύσκολο του αντιχρίστου να φωνάξει αυτά τα πνεύματα και να ρωτήσει κάτι για κάποιον;θα του είναι πολύ εύκολο.Γι'αυτό δεν έχει ανάγκη να μας παρακολουθεί.Για εκείνον το σημαντικό είναι να κλέισουμε μαζί του συμφωνία.Να ενωθούμε με αυτόν..Θα μας εκβιάζει με την πείνα,εξ'ου και η αναφορά στο εμπόριο(στην Αποκάλυψη).Είναι απλό.Δεν θα με προσκυνήσεις,θα σε τελειώσω με την πείνα.

(Στην συνέχεια αφού αναφέρει για κάποιους ρωσους σχισματικούς και κάποιους αιρετικούς(π.χ.αντβεντιστές) αναμεσα στους οποίους πρωτοκυκλοφόρησαν τέτοιες ιδέες περι βιομετρικων διαβατηρίων και γενικά σφραγίσματος του αντιχρίστου,τρομοκρατώντας τους πιστούς τους οπαδούς) ο π.Danιil Sisoev συνεχίζει

-Γιατί όμως ο σατανάς εξαπλώνει τέτοιες ιδέες;Επειδή όταν πραγματικά θα έρθει ο αντίχριστος ,όλα αυτά τα άτομα που φοβούνται μήπως δεχθούν το σφράγισμα τότε θα το δεχθούν οικιοθελώς,επειδή θα ψάχνουν το σφράγισμα εκεί που δεν βρίσκεται.Θα ψάχνουν το σφράγισμα στα τεχνικά μέσα τα οποία όμως δεν είναι απαραίτητα στον αντίχριστο.Ο διάβολος ενεργεί με τέτοιον τρόπο ώστε όταν θα έρθει ο εχθρός πραγματικά,οι άνθρωποι δεν θα φοβούνται πια.

Ο Άγιος Ιππόλυτος όμως λέει:«Τι θα πουν οι άνθρωποι όταν θα λάβουν το σφράγισμα του αντιχρίστου;Θα πουν εγώ αποτάσσομαι το Θεό,τον Δημιουργό του ουρανού και της γης,τον μονογενή Του Υιο, το Άγιο Πνεύμα.και την εκκλησία και παραδίδομαι σ'εσένα»

Να που ο Άγιος Ιππόλυτος είχε δίκιο.Το κυριότερο πράγμα είναι πώς ο διάβολος κερδίζει στις μέρες μας συνεχώς έδαφος.Μήπως η θεωρία της εξελιξης δεν είναι μια προετοιμασία για τον ερχομό του αντιχρίστου,κυρίως η θειστικη θεωρία της εξέλιξης.Όταν ισχυρίζονται ότι ο Θεός δημιούργησε τον κοσμο με τη βοήθεια του κακού,του θανάτου-αυτό δεν οδηγεί στον αντίχριστο;Ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός δεν είναι ο μόνος δρόμος προς το Θεό,δεν οδηγεί προς τον αντίχριστο;Ο δρόμος προς τον αντίχριστο βρίσκεται στην ιδεολογία και όχι στην τεχνολογία.προκειται πραγματικά για μια διαβολική υποκατάσταση-να αντικαταστήσεις με τα τεχνικά μέσα το πραγματικό πρόβλημα, την συμφωνία με τον αντίχριστο.

Εγώ λέω ότι σε πνευματικό επίπεδο,πολλοί έχουν γίνει κοινωνοί των ιδεών του αντιχρίστου.Η ιδέα ότι υπαρχει ένας μόνο Θεός αλλά πολλοί τρόποι να φτάσεις σ'αυτόν είναι ήδη μία αντίχριστη ιδέα.Αλλά ενάντια σ'αυτή την ιδέα κανείς δεν γράφει.Δεν παλεύει κανενας εναντίον.Παλεύουν ενάντια σε πράγματα προ πολλού ξεπερασμένα(...)

Σε εμάς(Ρωσία) οι άνθρωποι άρχισαν να πηγαίνουν στις σπηλιές.Γνωρίζετε την ιστορία με την Penza;(σ.σ  Αιρετικές ομάδες που αποτραβήχθηκαν σε κατακόμβες περιμένοντας την Αποκάλυψη και υπακούοντας στους ηγετες τους.Ο αρχηγός,ένας μηχανικός,ο Πιότρ Κουζνέτωφ,δεν τους ακολούθησε ισχυριζόμενος ότι έχει και άλλες αποστολές στη γη.Αυτές οι αιρετικές ομάδες δεν δεχόνταν τα νέα διαβατήρια θεωρώντας τα σατανικά,δεν έτρωγαν κρέας από τσιπαρισμένα ζώα..Επίσης αρνούνταν την ιατρική βοήθεια,δεν εστέλναν τα παιδιά τους σχολείο.Δεν πήγαιναν στην εκκλησία λατρεύοντας έναν καλόγερο)Τους ξεγέλασε τόσο πολύ ο διάβολος ώστε ξέχασαν τον Χριστό και θυμόνταν μόνο αυτόν

Αναφέρατε προηγουμένως τον γέροντα Παίσιο και θυμάμαι τι είπε κάποτε ο γέροντας σε κάποιους προσκυνητές που τον επισκέφθηκαν όταν άρχισαν να τον ρωτούν για τον αντίχριστο

«Τι,εσείς τον περιμένετε με τόσην ανυπομονησία»;!

-Μια ερώτηση για την πνευματική ζωή.Τί είναι απαραίτητο για να αντέξουμε τους σύγχρονους πειρασμούς;Ποιά είναι η σημαντικότερη αρετή;

-π.Daniil Sisoev:Η πιο σημαντική αρετή είναι η εμπιστοσύνη στο Θεό.Εαν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό τότε η προσευχή μας γίνεται βασανιστική.Ο πνευματικός μετατρέπεται σε ψυχαναλυτή.Τα πάντα γίνονται ασήμαντα.Πρέπει να έχουμε προσωπική εμπιστοσύνη στο Θεό.Πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε υπό το Θεό και ότι ο Θεός είναι μαζί μας.Ο Θεός πραγματικά μας κραταει στα χέρια Του και όπως λέει ο Απ.Παύλος ''ποιός θα μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού εν Ιησού Χριστώ'';

Πραγματικά,εαν εμείς είμαστε με τον Χριστό,όλοι οι άλλοι «καλοθελητές»θα παραιτηθούν.Η προσευχή, θα μετατραπεί σε επικοινωνία με το Θεό,ο Οποίος είναι μαζί μας.Η υπακοή θα μετατραπεί σε ικανότητα να ακούσεις τον λόγο Του,να Τον ακούσεις μέσα στο θόρυβο του κόσμου τούτου.Η υπακοή στον πνευματικό θα μετατραπεί σε ικανότητα να βλέπεις σ''αυτόν μια ζωντανή εικόνα του Θεού,να βλέπεις  δια μέσω αυτου το βλέμμα του Χριστού.

Να είμαστε ταπεινοί,όχι με την έννοια τού ότι είμαι κακός,χαζός και δεν καταλαβαίνω τίποτα,αλλα η ικανότητα να καταλάβεις ότι χωρίς Θεό δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,ενώ εαν είσαι με το Θεό μπορείς να κάνεις τα πάντα.Επίσης η πραότητα είναι στενά συνδεδεμένη με τα θάρρος,επειδή πραότητα χωρίς Θεό σημαίνει δειλία,ενώ εαν είσαι με το Θεό μετατρέπετε σε θάρρος

μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com

πηγή-Το βιβλίο«Το μαρτύριο ενάς απολογητή της Ορθοδοξίας»(ρουμανικά)Editura Sophia

 Διαβάστε ακόμη-Απόσπασμα συνέντευξης του ιεραποστόλου και ομολογητού π.Δανιήλ Σισόγιεφ

             -Ένα γράμμα της συζύγου του νέου ιερομάρτυρος Δανιήλ που δολοφονήθηκε στη Μόσχα

Ιερομον.Σαββατιου Μπαστοβόι-Γιατί σβήνουν τα φώτα στις ντισκοτέκ;

Η κάθε εποχή σήμανε και μια μάχη με κάτι. Η Αναγέννηση πάλεψε για την αναστήλωση του ανθρώπου, ενώ η μοντέρνα εποχή για την καθίδρυση της δημοκρατίας κ.α. Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα μάχη γίνεται σήμερα. Η τελευταία μάχη της ανθρωπότητας, ίσως φανεί περίεργο είναι η μάχη κατά της ντροπής.
Η θεωρία του Φρόιντ περί συμπλεγμάτων την οποία διατύπωσε τον 19ο αιώνα, μπήκε στα μυαλά πολλών πολλές φορές χωρίς τη θέληση τους. Δε ξέρω σε ποιο βαθμό κατάφερε ο Φρόιντ να θεραπεύει αυτά τα συμπλέγματα, το σίγουρο πάντως είναι ότι δημιούργησε ένα νέο σύμπλεγμα το οποίο μόλυνε τον 20ο αιώνα τα σύμπλεγμα Φρόιντ.
Ο Φρόιντ δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να παραφράσει τη ρήση του Βούδα. « Η ζωή είναι πόνος, για κάθε πόνο υπάρχει μία αιτία. Όμως ο Φρόιντ τα πάει παραπέρα προσθέτοντας και τις αιτίες αυτού του πόνου, κατά την άποψη του φυσικά».
Οι αιτίες του πόνου κατά Φρόιντ είναι λίγο ασυνήθιστες. Μια απ’ αυτές είναι το «οιδιπόδειο σύμπλεγμα» ενώ το άλλο η ντροπή η οποία προέρχεται από το αίσθημα της κατωτερότητας την οποία αισθανόμαστε εξαιτίας κάποιων προηγούμενων αποτυχιών.
Η εμμονή της επιτυχίας στη ζωή φαίνεται να έχει βρει στην εποχή μας μια λύση τόσο απλή: « Να επιμένεις και να επιβάλλεσαι. Πως θες να σε σέβονται οι άλλοι αν εσύ δε σέβεσαι τον εαυτό σου». Νίκησε τη συστολή σου την αιτία όλων των αποτυχιών.
Οι μοντέρνοι ψυχολόγοι προσφέρουν ένα πλήθος μεθόδων για ν’ απαλλαγούμε από την ντροπή, αυτή όντας μια κεντρική ενασχόληση της σύγχρονης παιδαγωγικής και των νέων οικογενειών.

Όμως σκοτώνοντας το αίσθημα της ντροπής δε σημαίνει ότι ο ίδιος δε θα κάνεις κάποιες ντροπιαστικές πράξεις. Το αστείο της υπόθεσης πηγάζει ακριβώς από την άνεση με την οποία κάποιος κάνει πράξεις ενοχλητικές, όντας σίγουρος ότι κάνει κάτι καλό. Αντίθετα, εμείς έχουμε την ανάγκη του αισθήματος της ντροπής, για να μην γινόμαστε ρεζίλι μπροστά στους άλλους. Η ντροπή είναι η εγγύηση της αξιοπρέπειας μας.
Είναι περίεργο πως ο νεαρός με το «τουπέ» ο οποίος πριν παρουσιαστεί λέει ένα χαζό αστείο με το οποίο γελάει μόνος του, αντικατέστησε το ιδεώδες του απλού σιωπηλού και ευγενικού νέου. Και ξέρετε τι τους κάνει τόσο ελκυστικούς σε κάποιους; Το γεγονός ότι δεν ντρέπεται καθόλου όταν τους λες πόσο βλάκας είναι.
Εγώ δε θα δοκιμάσω ν’ αντικαταστήσω αυτό το ιδεώδες με το χριστιανικό επειδή θέλω να με διαβάσουν μέχρι τέλος. Αλλά θα πρότεινα μια βόλτα στις παραδόσεις των μεγάλων πολιτισμών να δούμε αν έχουμε κάποια σχέση μ’ αυτές. Ν’ αρχίσουμε με τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι συνήθως προκαλούν τα θαυμασμό κι εκείνων που δεν γνωρίζουν τίποτε γι’ αυτούς. Ας πάρουμε την καλύτερη περίπτωση έναν άντρα του καιρού μας: νέος, με λεφτά, επιτυχημένος επιχειρηματίας, ένας από εκείνους τους δύο που μπαίνει στον ανελκυστήρα σε μια διαφήμιση βερνικιού παπουτσιών και κοιτάζει με ζήλο τα παπούτσια του άλλου. Ένας από εκείνους ο οποίος ακολουθώντας τις συμβουλές του ψυχολόγου του, πάντοτε αρχίζουν μια συζήτηση πρώτος.
Τώρα ας φανταστούμε αυτόν τον άνδρα των καιρών μας στην αυλή του Πυθαγόρα, όπου αρχάριοι σιωπούσαν για τρία χρόνια. Εννοείται ότι ο άνθρωπος μας, στην πρώτη προσπάθεια «να βγει στην επιφάνεια» θα τον έδιωχναν οι Πυθαγόρειοι ως άξεστο.
Ας μεταφερθούμε τώρα μ’ αυτόν τον άνδρα στους ταοιστές, ίσως εκεί να τον δεχτούν. Αλλά να ο Λαο Ζι ούτε που σηκώνει τα μάτια του προς τον ομιλούντα νεοφερμένο, ξέροντας ότι «σιωπώντας μπορείς να τα πεις όλα». Στη συνέχεια πάμε στον Κομφούκιο. Αλλά και αυτός βλέποντας πόση σημασία δίνει ο ξένος στα γυαλισμένα παπούτσια του, του λέει: « Σοφός είναι αυτός ο οποίος όντας ντυμένος με κουρέλια, μπορεί να σταθεί χωρίς να ντραπεί ανάμεσα σε ανθρώπους ντυμένους με ακριβά ρούχα.
Δε θα συνέχιζαν το ταξίδι μας, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι αυτός ο άνδρας δε θα μπορέσει να σταθεί σε κανέναν πολιτισμό του κόσμου.
Αυτό το ιδεώδες είναι προϊόν του αιώνα μας. Ένα προϊόν μιας ηπείρου χωρίς παράδοση, χωρίς θρησκεία και κουλτούρα της ηπείρου των χάμπουργκερ.
Οι διαφημίσεις που βλέπουμε στο δρόμο, στις εφημερίδες στην τηλεόραση, όλες μας προτρέπουν να είμαστε πρώτοι, να είμαστε οι καλύτεροι. Αλλά πως είμαστε όλοι «πρώτοι»;
Στις παραδόσεις όλων των λαών για να είσαι πρώτος πρέπει να παλέψεις, πρέπει να έχεις αρετές. Τώρα όμως είναι πιο εύκολο. Θέλεις να είσαι πρώτος; Κανένα πρόβλημα. Αγόρασε τις τάδε μπαταρίες και κάπνισε τα τάδε τσιγάρα. Είσαι χονδρός; Πιες το τάδε ποτό και όλες οι κοπέλες θα σ’ ερωτευτούν. Οι συμμαθητές σου σε κοροϊδεύουν και σου δίνουν σφαλιάρες; Βάλε το τάδε άφτερ-σειβ και θα γίνεις δυνατός.

Η σημερινή κοινωνία μεγαλώνει μια γενιά καταναλωτών. Χρειάζεται πολλή προσοχή για να μην μετατραπούμε σ’ εμπορικά ρομπότ που αγοράζουν χωρίς διάκριση πράγματα που δεν χρειάζονται. Αλλά προπάντων να προσέχουμε να μην πληρώσουμε για όλα αυτά με τις ίδιες τις αρετές μας, με την ίδια αξιοπρέπειά μας. Για να πουλήσουν οι οίκοι μόδας και καλλυντικών λάνσαραν το κόμπλεξ των κοριτσιών που δεν έχουν φίλο. Η ηλικία από την οποία πρέπει να αισθάνεται το κορίτσι αυτό το κόμπλεξ μειώνεται ανάλογα με τη δίψα των παραγώγων για χρήματα.

Μερικά προϊόντα όπως εσώρουχα, καλτσόν, μπλουζάκια, φουστίτσες και άλλα «ειδικά εργαλεία» θα είχαν μικρές πωλήσεις, όμως με το λανσάρισμα αυτού του κόμπλεξ του κοριτσιού που δεν έχει φίλο, πουλάνε καλό ακόμα και σε κοριτσάκια του γυμνασίου.
Και επειδή σ’ αυτή την ηλικία τα κοριτσάκια δεν έχουν χρήματα δικά τους, εφηύραν και το κόμπλεξ του ¨στενόμυαλου γονιού¨. Συνήθως οι γονιοί αυτοί είναι «κακοί» και δεν αφήνουν τα παιδιά τους να ζήσουν τη ζωή τους.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι όταν οι πωλητές όλων αυτών των προϊόντων κάνουν κήρυγμα. Κηρύγματα που φθάνουν στις καρδιές των νέων πιο καλά κι αν κήρυττε ο Απ. Παύλος: « Ο Θεός μας έπλασε άνδρα και γυναίκα και αισθανόμαστε έλξη ο ένας για τον άλλο. Εκείνος είπε ν'αγαπιόμαστε, ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη. Αγαπηθείτε,αγοράζοντας τα τάδε προφυλακτικά και το τάδε μακιγιάζ και τη δείνα σοκολάτα. Αρχίστε τώρα, η νιότη δεν περιμένει αιώνια..»Βέβαια η φύση μας λέγει αλλά. Αν το πάθος πήρε τη θέση του νου, ωστόσο καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι καλό αυτό που κάνουμε. Γιατί πως εξηγείται ο πανικός της φοιτήτριας όταν ειδοποιηθούν ότι έξω στο διάδρομο έχουν έρθει οι γονείς της, απροειδοποίητα, ενώ κάποιον έχει την ίδια στιγμή στο κρεβάτι της.
Αλλά πιο χαρακτηριστική είναι η ντροπή που αισθάνεται το κορίτσι όταν συναντήσει τους γονιούς του αγοριού και αντίστροφα.
Αφού δεν κάνετε κάτι κακό γιατί ντρέπεστε; Όταν αμαρτήσαμε το πάθος έδιωξε την ντροπή, ενώ όταν έρθει η στιγμή να εξομολογηθούμε, η ντροπή γίνεται αξεπέραστη.
Εσκεμμένα ανέφερα πριν τις παραδόσεις και την πίστη άλλων λαών για να μην φανώ ως ένας ανυπόφορος απολογητής του Χριστιανισμού. Οι αρετές ήταν και θα είναι ίδιες για όλους τους λαούς όλων των καιρών (η  μετριοφροσύνη, η ντροπή, η σεμνότητα, η σοφία και η αγάπη.)
Αυτό που μας οδηγεί στην αρετή, σαν ένας μίτος της Αριάδνης είναι το αίσθημα της ντροπής, το οποίο κατά τους Αγ. Πατέρες είναι η φωνή του Θεού μέσα μας. Η ντροπή δεν υπάρχει στα παιδιά όσο είναι αθώα. Αυτή εμφανίζεται μετά την πρώτη ροπή προς την αμαρτία όταν τα παιδί μαθαίνει τι είναι καλό και τι κακό.
Το κοριτσάκι που μέχρι εχθές πηδούσε στην αγκαλιά σου μόλις σ’ έβλεπε, τώρα όταν δει ένα έργο με τετραγωνάκι, κοκκινίζει και γίνεται συνεσταλμένη. Αυτή η ντροπή είναι που την σταματάει απ’ το αμάρτημα σε κάποια ηλικία, αφού εναντιωθεί στις εκπομπές που την προτρέπουν να «νικήσει» τη ντροπή της. Αυτή η ντροπή μπορεί να τη σώσει και σ’ άλλες περιπτώσεις δυσάρεστες, γιατί όχι τραγικές, παραδίδοντας τη σώα και αβλαβή στη μέλλουσα οικογένειά της, στα παιδία και στο σύζυγό της. « Η αιδώς της γυναίκας σταματάει την αμαρτία» έλεγε ένας από τους Πατέρες της ερήμου.
Η ντροπή είναι ένα αίσθημα που έχουν όλοι οι άνθρωποι μετά την πτώση. Όταν αντιστεκόμαστε στην ντροπή για ν’ αμαρτήσουμε. τότε αντιστεκόμαστε στη φωνή του Θεού: «Αδάμ, που ει,» (Γεν 3,9)
Όλοι κληρονομήσαμε αυτό το αίσθημα και αυτοί που πιστεύουν και αυτοί που δεν πιστεύουν. Αν θέλετε αυτό είναι μία απόδειξη ότι ο Θεός υπάρχει, ότι η Βίβλος λέει την αλήθεια.
Παρακολουθήστε τους νέους που έρχονται από κάνα χωριό στην πόλη για να σπουδάσουν, πόσο συνεσταλμένοι είναι. Θαυμάστε πως κοκκινίζουν όταν αγοράσουν ένα πακέτο τσιγάρα σ’ ένα γεμάτο κόσμο μπαρ.

Θαυμάστε τη σεμνότητα με την οποία κάθεται σε μία γωνιά το κορίτσι το οποίο ερωτεύτηκε.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί σβήνουν τα φώτα στις ντίσκο και γιατί αυτοί οι νέοι ντρέπονται να χορέψουν; Αναρωτηθήκατε γιατί οι έφηβες κλείνονται στο δωμάτιο για να μάθουν η μία στην άλλη αυτές τις αφύσικες κινήσεις; Αναρωτηθήκατε γιατί οι έφηβες όταν αλλάζουν χρώμα στα μαλλιά ή την κόμμωση τους στην αρχή ντρέπονται τους άλλους; Ίσως επειδή είναι κάτι αθώα παιδάκια, τα οποία δεν θα έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά αν δεν τα ζητούσαν οι καιροί. Ο νέος ζει μια εσωτερική σύγκρουση: από τη μια μεριά όλοι του λένε ότι αυτό που κάνει είναι καλό, από την άλλη αισθάνεται ότι μέσα του κάτι εναντιώνεται. Η εσωτερική φωνή του λέει ότι είναι μία ανοησία ένα πλήθος ανθρώπων να συγκεντρώνεται σε μία αίθουσα και να κουνιέται ο ένας μπροστά στον άλλο απ’ την άλλη όμως προκαλεί ευχαρίστηση. Τότε, για να τα συμβιβάσει και τα δύο, σβήνουν τα φώτα στις ντίσκο, ενώ οι αρχάριοι πίνουν για να αισθανθούν καλύτερα. Και το μόνο που μένει είναι ένα τρομερό κενό.
Οι αρχάριοι κάνουν την αμαρτία με το φως σβηστό. Όχι μόνο ντρέπονται ο ένας τον άλλο, αλλά χωρίς να το καταλάβουν ντρέπονται και την πανταχού παρουσία του Κτίστου.
Η συνήθεια να σβήνουν τα φώτα προέρχεται από τον Αδάμ, ο οποίος μόλις αμάρτησε κρύφτηκε. Από τότε εμείς επαναλαμβάνουμε την πράξη του Αδάμ.

Τι νύχτα γίνονται ληστείες, βιασμοί. Το σκοτάδι ευνοεί την αμαρτία. Πάλι νύχτα έφυγε ο Ιούδας από το Μυστικό Δείπνο για να προδώσει τον Ιησού, όπως μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: « λαβών ου̉̃ν τὸ ψωμίον εκείνος̃ ευ̉θέως ε̉ξη̃λθεν η̉̃ν δε νὺξ» ο Ιούδας πηγαίνοντας να προδώσει τον Ιησού, κρατούσε στο χέρι του το κομματάκι ψωμιού που Εκείνος του είχε δώσει. Για να καταλάβουμε την ομορφιά αυτής της χειρονομίας, πρέπει να ξέρουμε ότι στην Ιουδαϊκή παράδοση ο οικοδεσπότης άπλωνε το πρώτο κομμάτι ψωμιού προς τον πιο αγαπητό φιλοξενούμενο. Αυτό θέλησε να δείξει και ο Χριστός, όταν έδωσε το ψωμί στον Ιούδα, ένα ψωμί που δεν ήταν απλό ψωμί αλλά ευχαριστιακό ψωμί, δηλαδή το ίδιο το σώμα του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για μας τους ανθρώπους, συνεπώς και για τον Ιούδα. Τονίζοντας ιδιαίτερα αυτό το σημείο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Θέλει να μα δείξει την αδιαντροπιά στην οποία έφτασε ο Ιούδας εξαιτίας του πάθους του.
Η μάχη με την ντροπή είναι μία μάχη με τον ίδιο τον εαυτό μας. Να μην φανταστούμε ότι αν μείνουμε μ’ ένα πόδι ή ένα μάτι θα μας ονομάσουν ανάπηρους, ενώ αν αφήσουμε να καταστραφεί ένα από τα βασικά μας αισθήματα θα μας ονομάσουν άτλαντες. Πάλι ανάπηρους θα μας ονομάσουν. Επειδή είναι δυνατόν να νικήσουμε τη ντροπή και ταυτόχρονα να εξαφανίσουμε και το τελευταίο ίχνος της εικόνας τους Θεού. Χρειάζεται βέβαια προσπάθεια, αλλά δεν είναι αδύνατον. Έχουμε τη δύναμη και την ελευθερία να μετατραπούμε σε τέρατα, τα οποία κομματιάζουν τα ίδια τους τα παιδιά με κρύο αίμα στο όνομα μιας παράλογης απαλλαγής από τα κόμπλεξ;
Γι’ αυτούς που έχουν τη συνήθεια να μάχονται με την ντροπή προσπαθώντας ν’ απαλλαγούν απ’ αυτή μπορούν να ικανοποιήσουν αυτή τους τη συνήθεια. Παλέψτε με τη ντροπή που αισθανόμαστε τότε όταν δεν καταφέρνουμε να φαινόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε εμείς, αυτή είναι μια ντροπή που πηγάζει από την περηφάνια. Παλέψτε με τη δηλητηριώδη ντροπή που μας πνίγει τότε όταν πρέπει να πούμε στον άλλο: «Συγχώρεσέ με, είχα άδικο».
Όσο για τα κόμπλεξ, αν αυνανίζεσαι αν «ανάβεις» όταν μιλάς σ’ ένα κορίτσι αν είσαι τσιγκούνης και θέλεις να φαίνεσαι σπουδαιότερος απ’ ότι είσαι, πώς να μην έχεις; Άστα αυτά και θ’ απαλλαγείς από τα κόμπλεξ.
Κάνε τα έργα του φωτός γιατί « το φως της αλήθειας, ο Υιός του Θεού, ήλθεν εις τον κόσμο, άλλ’ οι άνθρωποι επροτίμησαν το σκοτάδι της πλάνης και όχι το φως. Και έκαμαν την προτίμηση αυτή διότι ήσαν πονηρά τα έργα τους. Διότι καθένας, που επιμένει να πράττει έργα πονηρά και κακά δεν αδιαφορεί απλώς, αλλά αποστρέφεται το φως και δεν έρχεται εις το φως, δια να μην γίνει φανερή η ασχήμια και η φαυλότης των έργων του και προκληθεί ούτος η αποδοκιμασία του και η εξέγερσης της συνειδήσεώς του». (Ιωαν. γ 19-20)
«Ας αποθέσωμεν λοιπόν σαν άλλα νυκτερινά ενδύματα τα έργα της αμαρτίας, που γίνονται εις το σκοτάδι, και ας ενδοθώμεν σαν άλλα όπλα τα φωτεινά έργα της αρετής» (Ρωμ 13,12)
Είναι λίγο δύσκολο τα να κάνεις; Όλος ο κόσμος μεταμορφώνεται σε μια κοσμική ντισκοτέκ. Τα φώτα είναι σβηστά. Όλα είναι έτοιμα. Στο σκοτάδι, μια γνωστή φωνή, φωνάζει τα’ όνομά μας.


μετάφραση-www.orthodoxigynaika.blogspot.com

Ο όσιος στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα μιλά για την αγάπη(26 Σεπτεμβρίου 1909)

Στήν μεσημεριανή τράπεζα (26 Σεπτεμβρίου 1909) ό π. Βαρσανούφιος είπε δυο λόγια:

— Είναι υποχρέωση καί καθήκον μου, πατέρες καί αδελφοί, σήμερα, μνήμη του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, να σας υπενθυμίσω, ότι κάθε χριστιανός καί ιδιαίτερα ό μοναχός πρέπει να φροντίζει να έχει ειρήνη καί με τον Θεό καί με τους ανθρώπους. Ό "Αγιος Ιωάννης λέγει, πώς ό άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει, τον Θεό, αν δεν αγαπάει τον αδελφό του. Διαφορετικά αυτός ό άνθρωπος θα είναι ψεύτης. Για αυτό, σας ικετεύω, μην επιτρέπετε στον εαυτό σας, να εμφωλεύει κακία, μέσα σας για κανέναν, αλλά να αγαπάτε όλους τους ανθρώπους.

Ό εωσφόρος, πού κάποτε ήταν ό ανώτερος άγγελος, αγωνίζεται ακατάπαυστα να σπέρνει στίς καρδιές των ανθρώπων κακία, έχθρα καί κάθε είδους επανάσταση κατά του Θεού. Ξεσήκωσε διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Προκάλεσε αιρέσεις, διαμάχες, αναστατώσεις. Καί τώρα το ϊδιο προσπαθεί να κάμει. Καί άλλοίμονο, άλλοίμονο, πατέρες! Πολλές φορές το πετυχαίνει!

Τί ακούω; Όλο γκρίνιες καί γογγυσμό, ό ένας εναντίον του άλλου. Μου έρχονται εδώ με παράπονα. Τους λέω: «Πρέπει να τα βρήτε, να συμφιλιωθήτε, να ζητήσετε συγγνώμη κάνετε καί καμμιά μετάνοια...» Δυστυχώς πολλοί δεν το αποφασίζουν, με αποτέλεσμα, όλο καί χειροτερεύει το κακό.
Όχι έτσι, άγιοι πατέρες! Όχι κι έτσι! Ό μοναχός πρέπει να είναι γεμάτος αγάπη για τον Θεό καί για τον πλησίον. Τί είναι ό μοναχός; Ό έκπληρωτής όλων των εντολών του Θεοϋ. Όλες οι εντολές ανακεφαλαιώνονται σε δύο: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου- καί τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Οι δύο πρώτες εντολές συμπεριλαμβάνουν όλες τίς υπόλοιπες-ολόκληρο τον νόμο. 0ι άγγελοι στον ουρανό είναι γεμάτοι από αγάπη. Όλόκληρη ή ζωή του μονάχου στηρίζεται στην αγάπη.
Οί μεγάλοι γέροντες μας Λεωνίδας, Μακάριος, Αμβρόσιος καί Ανατολίας, ήσαν γεμάτοι από αγάπη. Με τί δόξα, με τί τιμή έκοσμούντο στην επίγεια ζωή τους! Απόδειξη είναι το ακόλουθο περιστατικό:

Ό π. Ιωάννης της Κρονστάνδης είχε καλέσει τον π. Άνατόλιο να συλλειτουργήσουν μαζί. Στήν λειτουργία, ο π. Ιωάννης είδε τον π. Ανατόλιο να συλλειτουργεί με αγγέλους. Δεν γνωρίζω, αν τους έβλεπε καί ό ίδιος.
Γι' αυτό σήμερα το θεώρησα απαραίτητο να σας υπενθυμίσω την υψηλή μας κλήση ώς μοναχών. Να επικρατεί ανάμεσα μας αγάπη καί ομόνοια.
Ένας γέροντας, ό ιερομόναχος Ιγνάτιος, ό όποιος κοιμήθηκε πρίν από δέκα χρόνια, μου είχε ειπεί: «Στά χρόνια τα δικά μου, Ολοι οί πατέρες της Οπτινα διακρίνονταν για την αγάπη πού είχαν μεταξύ τους όλοι. Καί πιο πολύ οί πατέρες της Σκήτης».
Μακάρι καί εμείς, πατέρες, να τους μιμηθούμε.
Δεν το κρύβω. Μερικοί από σας εξέφρασαν την επιθυμία για μια ανώτερη καί υψηλότερη ζωή, για περισσότερη άσκηση. Μα, πατέρες μου, τί ανώτερο, τί καλύτερο αγώνισμα από το να συγχωρήσεις εκείνους πού σε πρόσβαλαν, πού σε ύβρισαν καί να υπομένεις τον αδελφό σου;
Θυμάστε το περιστατικό, πού αναφέρεται στον βίο του αγίου Παχωμίου. "Ενας μοναχός τον παρακάλεσε:
- Γέροντα, δώσε μου ευλογία, να πάω να μαρτυρήσω. Θέλω να μαρτυρήσω για τον Χριστό!
— Σέ συμβουλεύω, του είπε ό άγιος, να παραμείνεις στο μοναστήρι καί να υπηρετείς τους αδελφούς σου. Να υπομένεις τίς οποίες αδυναμίες τους. Άπαρνήσου το θέλημα σου. Καί όλα θα σου λογισθούν σαν μαρτύριο.

Βλέπετε αδελφοί; Ό μοναχός, πού υπομένει με ειρήνη τους πειρασμούς των αδελφών του, θα λάβει μαρτυρικό στέφανο.

πηγή-«Ρήματα Ζωής»εκδ.Ι.Μ.Πρεβέζης

«Σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ ειμί ο Θεός»

Ωραιότατη προτροπή. Ελευθερωθείτε από κάθε περισπασμό καί με ηρεμία προσέξτε καί μάθετε «ότι εγώ είμαι ό Θεός». Σχολάσατε. Σταματείστε τίς ατέλειωτες βιοτικές μέριμνες. Παύσατε καί ελατέ να γνωρίσετε τον Θεό. Κόψτε τα δεσμά πού σας κρατούν δεμένους στα γήινα καί στα φθαρτά.

Αυτή είναι ή συμβουλή πού έρχεται από τον 45ο Ψαλμό καί το στίχο 11. Με τη γραφίδα του Ψαλμωδού ό ιδιος ο Θεός μας δείχνει το δρόμο μιας ανάπαυλας, μιας άπελευθέρωσης από τα υλικά, για να Τον γνωρίσουμε βαθύτερα.
Είναι γεγονός ότι μέσα στίς ποικίλες ενασχολήσεις ό σύγχρονος άνθρωπος δεν ακούει αυτή τη θεϊκή προτροπή. Δεν μένει χρόνος, ούτε διάθεση, ούτε δύναμη, για κάτι το ανώτερο, το πνευματικότερο, το ουσιαστικότερο,πού έπαναπαύει την ψυχή. Όπως λέγει ό Μ. Βασίλειος, η ζωή μας καταντάει «βοσκηματώδης» καί δεν κοιτάμε τον ουρανό.
Αξίζει όμως να αφήνουμε συχνά-πυκνά τίς βιοτικές μέριμνες πού δεν τελειώνουν ποτέ, καί να στρέφουμε την ύπαρξη μας προς τα άνω.

Ωστόσο αυτό το «σχολάσατε» δεν έχει την έννοια της ραθυμίας, του ρεμβασμού καί της ραστώνης. Πρόκειται για μία σχόλη με πνευματική δυναμη μέσα της. Για μία σχόλη πού απελευθερώνει τον άνθρωπο από την επιρροή των υλικών πραγμάτων, πού υπερνικά τους πειρασμούς, πού κάνει την ψυχή αμέριμνη, ανοικτή στο θειο θέλημα καί στην υπακοή σ' αυτό. "Η σχόλη αυτή δεν εΐναι άρνηση. Εΐναι θέση για μάθηση, για γνώση του Θεού. Καί αυτό γιατί «άνευ ησυχίας αδύνατον καθαρθήναι» καί ή εσωτερική καρδιακή κάθαρση φέρει την επουράνια χάρη καί την αληθινή γνώση του Θεού.

"Εχει μεγίστη αξία αυτό το «σχολάσατε», αυτή ή ησυχία, ή σκοπή προς θεογνωσίαν, διότι ή θεογνωσία επιτελείται ως μυσταγωγία εντός της καρδίας. Καί τελικά να ξέρουμε ότι την επιτελεί το άγιο Πνεύμα.
Να σωπάσουμε μέσα μας, λοιπόν, για να ακούσουμε τη φωνή του Θεού, για να μας αποκαλυφθεί ή σώζουσα αλήθεια, Σ' αυτή την άγια σιωπή να ξέρουμε ότι θα ξεψυχήσουν οι χίλιοι θόρυβοι της ματαίας κοσμικής καθημερινής ζωής μας.
Σέ μία κοινωνία ποικίλου θορύβου καί ψυχικής κοπώσεως καί ανησυχιών, το «σχολάσατε καί γνώτε ότι εγώ ειμί ό Θεός» έχει εξαιρετική επικαιρότητα. Στόν αγώνα πού ό καθένας μας κάνει για αποκατάσταση της υγείας της ψυχής του, θα έχει θέση το ψαλμικόν «σχολάσατε καί γνώτε».    
Πάντως ο Θεός μας προσκαλεί συνεχώς

Αρχ.Χρυσόστομου Παπαθανασίου

Οι πατέρες Ραφαήλ Νόικα και Συμεών του Έσσεξ μιλούν για τον Άγ.Σιλουανό τον Αθωνίτη

Οι ιερομόναχοι π.Ραφαήλ Νόικα και π.Συμεών του Έσσεξ μιλούν μεταξύ άλλών για τον Άγιο Σιλουανό απαντώντας σε ερωτήσεις φοιτητών  

                                                                               
-Πάτερ,μιλήσατε τόσο όμορφα για τον Άγ.Σιλουανό τον Αθωνίτη.Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα γι'αυτόν;
Ο Άγιος Σιλουανός γεννήθηκε στη Ρωσία σ' ένα χωριό το 1866. Μετά που τελείωσε το στρατιωτικό στην Στανγκπέτεσμπουργκ, πήγε στο Άγιο Όρος, για να γίνει μοναχός. Στα νιάτα του μορφώθηκε πολύ λίγο, πήγε μόνο 2 χειμώνες στο σχολείο του χωριού του. Στην περίπτωση του μπορούμε να λέμε ότι τον μόρφωσε ο Θεός. Σε λίγο χρονικό διάστημα μετά τον ερχομό του στο Άγιο Όρος, είχε μια μεγάλη πνευματική εμπειρία μέσα στην οποία του παρουσιάστηκε ο Χριστός. Ο ίδιος περιγράφει αυτό το όραμα στα γραπτά του μέσα στα οποία λέει ότι εκείνη τη στιγμή γέμισε με το Άγιο Πνεύμα το σώμα και η ψυχή του, από εκείνη τη στιγμή άρχισε να προσεύχεται για όλους τους ανθρώπους. Σιγά - σιγά άρχισαν να τον πολεμάνε οι δαίμονες και για περίπου 15 χρόνια έδωσε μάχη εναντίον τους με τις ασκητικές μεθόδους της παράδοσης. Παρόλα αυτά δεν τα κατάφερε να ελευθερωθεί απ' αυτόν τον πόλεμο. Τότε προσευχήθηκε στον Χριστό ζητώντας Του να τον ελευθερώσει από αυτόν τον πόλεμο και έλαβε μέσα στην καρδιά του αυτήν την διδαχή; «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Λαμβάνοντας αυτά τα λόγια από το Χριστό, έμαθε πώς να προχωρήσει στο δρόμο της μετάνοιας, επειδή ακριβώς μέσα από την «υπερηφάνεια», ανοίγουμε την πόρτα στους δαίμονες. Αντίθετα, μέσα από την ταπείνωση γλιτώνουμε. Μπορούμε να λάβουμε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία μόνη μας προστατεύει από τον πειρασμό των δαιμόνων. Και από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ακολουθεί την συμβουλή του Χριστού και έμαθε πώς να γλιτώνει από αυτόν τον πόλεμο με τους δαίμονες.
Ξαναβρήκε τη Χάρη που την έλαβε στην αρχή και αυτή είναι η δεύτερη περίοδος της ζωής του από την οποία έφτασε στην ησυχία και στη νίκη πάνω στις δυνάμεις του σκότους. Η ζωή του μοιράζεται σε τρεις περιόδους, από 15 χρόνια η καθεμιά.
Πέθανε το 1938 και τον αγιοποίησαν από το Οικουμε¬νικό Πατριαρχείο το 1988.
Ένα σημείο στο οποίο επιμένει πάρα πολύ, είναι η αγάπη για τον πλησίον, ιδιαίτερα η αγάπη για τους εχθρούς. Χωρίς τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος είναι ανίκανος να αγαπά τους εχθρούς. Και λέει ότι η αγάπη για τους εχθρούς, είναι ένα κριτήριο, μέσα από το οποίο μπορούμε, να καταλάβουμε, αν βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Επίσης επιμένει πάρα πολύ στο ρόλο του Αγίου Πνεύματος. Πιστεύω ότι είναι ένας από τους Αγίους της Εκκλησίας ο οποίος τονίζει περισσότερο αυτό και ιδιαίτερα τη γνώση του Χριστού ως αληθινού Θεού και σαν Αληθινού Ανθρώπου. Η μεγάλη του μαρτυρία είναι για την αγάπη. Την αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον.
Για να επανέλθω πάνω σ' αυτό το πρόβλημα της οικουμενικότητας, χωρίς να εκφράζομαι θεολογικά, ο Άγιος τονίζει την ενότητα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και κατ' αυτόν τον τρόπο ερμηνεύει την εντολή του Κυρίου (ν' αγαπάμε τον πλησίον σαν τον εαυτόν μας). Δεν μιλάει για το πόσο πολύ τον αγαπάμε. Πρέπει να τον αγαπάς επειδή είναι η ζωή σου

-Αν δεν υπάρχει η ενότητα της ανθρωπότητας τι Χριστιανικό νόημα, έχει η εσχατολογική προσευχή του Αγιου Σιλουανού για ολόκληρη την ανθρωπότητα;

-Πρώτα απ' όλα θέλω να σας κάνω γνωστό το γεγονός με το οποίο ο Άγιος Σιλουανός έλαβε τη χάρη της προσευχής για όλους τους ανθρώπους. Μετά από 15 χρόνια δυσκολιών και μάχης κατά των παθών, όταν βρισκόταν στο Αγιον Όρος. Του φανερώθηκε ο Σωτήρ μας, σε όραμα, στη Θεία Λειτουργία μέσα στην εκκλησία και όπως διηγείται ο ίδιος, εκείνη τη στιγμή είχε γεμίσει από τη Χάρη του Αγί­ου Πνεύματος, ολόκληρος και στην ψυχή και στο σώμα. Και βίωσε την κατάσταση της Αναστάσεως. Την πασχαλι­νή κατάσταση. Και μέσα σ' αυτή την κατάσταση άρχισε να προσεύχεται για όλους τους ανθρώπους. Μπορούμε να σκεφτούμε, ότι αύτη τη χάρη της προσευχής για όλους τους ανθρώπους, του την έδωσε ο Ίδιος ο Θεός, «αυτήν την πασχαλινή κατάσταση» και είναι εξ' ολοκλήρου αλή­θεια ότι στην ανθρωπότητα υπάρχει μια ουσιαστική ενότη­τα. Μπορούμε να λέμε ότι ο Θεός δημιούργησε τον άν­θρωπο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, όχι ομοούσιο της Αγίας Τριάδος. Δηλαδή όπως ο ένας Θεός με τρία πρόσω­πα. Η ανθρωπότητα είναι ένα πλήθος από άτομα, αλλά στην κατάσταση της πτώσεως, δεν μιλάμε πια για μια ενό­τητα προσώπων, αλλά για έναν καταμερισμό ατόμων. Εί­μαστε μια έκρηξη ατόμων. Στην πτωτική μας κατάσταση δεν είμαστε μια στενή ένωση προσώπων. Και μπορούμε να λέμε ότι ο σκοπός της Χριστιανικής ζωής είναι το να γίνουμε πρόσωπα δηλαδή να είμαστε συγχρόνως σε από­λυτη κοινωνία με το Θεό και ταυτόχρονα με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό που πραγματοποιεί αυτή την ένωση είναι η αγάπη. Γι' αυτό ο Σωτήρ μας, ο Χριστός έδωσε τις δύο εντολές: «Το να αγαπάς το Θεό και τον πλησίον». Και όπως εξηγεί ο άγιος Σιλουανός το να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου δεν δείχνει το μέτρο με το οποίο πρέπει να αγαπάς τον πλησίον, αλλά ότι πρέπει να τον αγα­πάς σαν την δική σου ζωή. Στον Παράδεισο, στη Βασιλεία του Θεού, κάθε πρόσωπο ζει στο σύνολο της ανθρωπότη­τας. Όπως κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδας ζει σαν σύνο­λο της Θεϊκής φύσης. Και τότε εκείνη τη στιγμή αυτή η απελπισμένη ανθρωπότητα γίνεται μια ενότητα προσώπων

 

Τον Άγιο Σιλουανό δεν τον εκτιμούσαν πολλοί. Έζησε σε μια μονή με 2500 μοναχούς και κανένας δεν είδε κάτι το ξεχωριστό στον Άγιο Σιλουανό. Λίγοι τον εκτιμούσαν. Μέσα σ' αυτούς ήταν και ο π. Σωφρόνιος ο οποίος από την αρχή είχε μεγάλη ευλάβεια για «τον χωριάτη, που είχε μόνο δυο χειμώνες μόρφωση», δηλαδή πήγε μόνο δυο χει­μώνες σχολείο στην Ρωσία ίσα που έμαθε να γράφει και λίγα μαθηματικά. Ο Σωφρόνιος, άνθρωπος με μεγάλη κουλτούρα και σπουδαία μόρφωση έτρεφε βαθύ σεβασμό προς τον Σιλουανό και γι'αυτό ο Κύριος του φανέρωσε ποιος πραγματικά ήταν αυτός ο άνθρωπος. Χωρίς τον π. Σωφρόνιο η ιστορία θα είχε θάψει τον όσιο Σιλουανό. Τώ­ρα τον γνωρίζει όλος ο κόσμος μέσα από το βιβλίο του π. Σωφρονίου, ο οποίος αποθησαύρισε σ' αυτό την εσωτερι­κή ζωή και τα χειρόγραφα του Αγίου Σιλουανού και οι Χριστιανοί σ' όλο τον κόσμο το αγάπησαν τόσο, ώστε μεταφράστηκε σε 14 και πλέον γλώσσες. Αν και έζησε απομονωμένος, αν και την εσωτερική του ζωή δεν την υποψιαζόταν σχεδόν κανείς, όμως η δυναμική ενέργεια της εν αγίω πνεύματι προσευχής του, θα έμενε στην εκκλησία και τον κόσμο σαν σπουδαίος πνευματικός θησαυρός.

Ο καλός Θεός ήθελε να μας χαϊδέψει και να μας γλυκάνει με τα λόγια του πολλοί βρήκαν παρηγοριά και λύτρωση σ' αυτά τα λόγια.



Η κάρα του Αγ.Σιλουανού του Αθωνίτου

Ο μεγάλος Άγιος του αιώνα μας, ο όσιος Σιλουανός ο Ρώσος πολλές φορές λέει μέσα στα γραπτά του πως: «οι δυσκολίες και οι τραγωδίες έρχονται στη ζωή των ανθρώπων επειδή δεν προσεύχονται». Πράγματι κι εμείς με την ευσπλαχνία του Θεού συναντηθήκαμε εδώ, και είμαστε ενωμένοι πρώτα δια της προσευχής, δηλαδή με τα λόγια της Εκκλησίας προς την Παναγία (με τον Ακάθιστο Ύμνο που προ ολίγου ψάλλαμε). Αυτά τα λόγια αν προσπαθήσουμε να τα κατανοήσουμε -πράγμα που συμβαίνει μερικές φορές, - ξυπνάει ο νους και γεμίζει η καρδιά μας και μας αλλάζει για πάντα. Κάθε λέξη της εκκλησίας είναι ένα μαργαριτάρι με μεγάλη αξία. Γι' αυτό να προσέχουμε ιδιαίτερα κάθε λέξη της Θείας Λειτουργίας. Αλλά και κάθε λόγος που διαβάζεται στην εκκλησία και κάθε λόγος προσευχής να γίνει δικός μας λόγος στην προσωπική μας προσευχή.
Να μην θεωρούμε τα ιερά λόγια της Εκκλησίας σαν κάτι που το έγραψαν άλλοι, και τα διαβάζουν άλλοι, αλλά να γίνουν και δικά μας λόγια. Κάθε φορά, που έχουμε ευκαιρία για προσευχή, είναι καλό να λέμε έστω και μια λέξη απ' αυτά, στη σκέψη μας, επειδή ο Θεός ακούει και την σκέψη και ακούει πολλές φορές και τις επιθυμίες, τις οποίες ο άνθρωπος δεν ξέρει να τις διατυπώνει πάντα με λόγια.
Κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι ευκαιρία για προσευχή. Έχουμε ένα βάρος; να ζητάμε βοήθεια από το Θεό. Βρισκόμαστε σε κίνδυνο; Να ζητάμε βοήθεια για να μας φυλάει ο Θεός. Πέσαμε στην αμαρτία; Ν' ανοίγουμε την καρδιά μας και να εξομολογούμαστε εκείνη τη στιγμή στο Θεό, πριν πάμε στον πνευματικό για εξομολόγηση, για να πάρουμε από το πετραχήλι τη χάρη της θεραπείας. Να
προσευχόμαστε για όλους τους αδελφούς μας, επειδή όπως δεν θέλουμε να χαθούμε εμείς, ούτε τα αδέλφια μας να χαθούν.
Το πιο δύσκολο, το πιο φοβερό είναι, να βλέπετε εμάς τους λειτουργούς του Αγίου Βήματος και να πιστεύετε πως αυτό που κάνουμε δεν είναι καλό ή δεν είναι σωστό μπροστά στα μάτια σας, μπροστά στο Θεό.
Προσευχηθείτε για μας και μη σκανδαλίζεσθε! Εμάς μόνο με τις προσευχές σας, δηλαδή με τις προσευχές του λαού του Θεού, θα μας φωτίσει και θα μας καθοδηγήσει σωστά το Αγιο Πνεύμα. Έχουμε λοιπόν ανάγκη από τη δύναμη της προσευχής σας, όπως και εσείς έχετε ανάγκη από τη χάρη του Αγιου Πνεύματος την οποία λαμβάνετε μέσα από την Ιεροσύνη μας.
Έτσι η Εκκλησία θα γίνει ένας άνθρωπος, μια ψυχή, ένας άνθρωπος με περισσότερα πρόσωπα, όπως και ο Θεός είναι τρία πρόσωπα.

πηγη«Η Ορθοδοξία σήμερα(Ομιλίες με τον π.Ραφαήλ Νόικα και π.Συμεών)
Εκδ.Σπηλιώτη

Ο βίος του Αγ.Σιλουανού του Αθωνίτου μέσα από τις τοιχογραφίες της Μονής του Έσσεξ

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

Ο άγιος Σιλουανός, Ρώσος στην καταγωγή, μεγάλωσε και ανδρώθηκε πνευματικά στο Ρωσικό Μοναστήρι του αγίου Παντελεήμονος του Αγίου Όρους.

Στο θαυμάσιο βιβλίο του μακαριστού Αρχιμ. Σωφρονίου "Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης", που εξέδωσε η Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ Αγγλίας, μπορεί να βρη ο αναγνώστης όσα έχουν σχέση με την θεάρεστη ζωή του οσίου, καθώς και τις θαυμάσιες γραφές του. Στον περιορισμένο χώρο του παρόντος άρθρου επιθυμούμε να αναφερθούμε, τηλεγραφικά, σε τρία μόνον σημεία της θεάρεστης ζωής του.

Πρώτον, το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, τον βοήθησε πολύ στην μετέπειτα εξέλιξή του. Είναι γνωστό ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην διάμόρφωση του χρακτήρα και της εν γένει προσωπικότητος των παιδιών η ατμόσφαιρα που επικρατεί μέσα στην οικογένεια. Οι γονείς του ήσαν απλοί χωρικοί, αλλά με βαθειά πίστη στον Θεό. Έλεγε ο ίδιος για τον πατέρα του: "Εγώ εις το μέτρον του πατρός μου δεν έφθασα. Εκείνος ήτο εντελώς αγράμματος ...; και το "Πάτερ ημών" εισέτι απήγγελλεν εσφαλμένως ...; έμαθεν αυτό εξ ακοής εν τω ναώ, αλλ' ήτο πράος και σοφός άνθρωπος". Μάλιστα, διηγόταν διάφορα περιστατικά από την ζωή στο πατρικό του σπίτι. Θα αναφέρουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό. Κάποτε θέριζαν στο χωράφι και ήταν η σειρά του νεαρού Συμεών (τό κοσμικό του όνομα) να μαγειρέψη. Ξέχασε ότι ήταν Παρασκευή και έβρασε χοιρινό κρέας από το οποίο έφαγαν όλοι. Μετά από έξι μήνες, μια γιορτινή ημέρα, ο πατέρας του του είπε μειδιώντας: "Ενθυμείσαι τέκνον μου, ότι έδωκας εις εμέ να φάγω χοιρινόν κρέας εις τον αγρόν; Ήτο Παρασκευή ...; πίστευσον έτρωγον τούτο ως να ήτο πτώμα". Και στην απορία του Συμεών γιατί δεν του το είπε τότε, απάντησε: "Δεν ήθελον τέκνον μου να προκαλέσω ταραχήν εις σέ". Όταν διηγόταν το περιστατικό αυτό ο όσιος πρόσθετε: "Ιδού, τοιούτον γέροντα ήθελον να έχω: Ποτέ δεν ηρεθίζετο και ήτο πάντοτε πράος και συνετός. Σκεφθήτε, υπέμεινεν ήμισυν χρόνον, και εύρε την κατάλληλον στιγμήν, ώστε να διορθώση και να μη ταράξη εμέ".
Δεύτερον, Ο απλός και ανεπιτήδευτος τρόπος συμπεριφοράς του, ήταν για τους περισσοτέρους σκάνδαλο και εμπόδιο στο να κατανοήσουν το μεγαλείο της προσωπικότητός και γι' αυτό πολύ λίγοι τον κατάλαβαν. Ήταν ολιγογράμματος χωρικός και όμως ήταν ευγενής και λεπτός στους τρόπους, ολιγόλογος και καθόλου εριστικός. Αυτός ο τρόπος έκφρασης και συμπεριφοράς δεν ήταν επίπλαστος, εξωτερικός, αλλά ανάβλυζε μέσα από την καρδιά του, η οποία ήταν γεμάτη πραότητα και ταπείνωση. Ζητούσε επίμονα και επίπονα από τον Θεό άφεση αμαρτιών, νύκτα και ημέρα. Έμαθε την ανιδιοτελή αγάπη και την πραότητα και διδάχθηκε την αληθινή ταπείνωση από τον ίδιο τον Χριστό, με την συμβουλή "κράτα τον νού σου στον άδη και μη απελπίζεσαι".
Ήταν γεμάτος ευσπλαχνία για όλο τον κόσμο και προσευχόταν θερμά. Κατά την διάρκεια της ημέρας άφηνε για λίγο την επίπονη εργασία του στον Μύλο της Μονής και πήγαινε στο κελλί του όπου, προσευχόταν για τους πτωχούς εργάτες και μαλιστα ξεχωριστά για τον καθένα με το μικρό του όνομα.

Τρίτον, οι γραφές του φανερώνουν όχι τον στοχαστή θεολόγο, αλλά τον θεόπτη άγιο. Σε αυτές ομιλεί συνεχώς για το Άγιο Πνεύμα και την αληθινή αγάπη. Είδε τον ζώντα Χριστό εν Πνεύματι Αγίω και είναι πράγματι θεοδίδακτος θεολόγος. Γνώριζε πολύ λίγα γράμματα, αλλά ο λόγος του ρέει όπως το γάργαρο νερό και έτσι ήσυχα και απαλά εισχωρεί μέσα βαθειά και δροσίζει την ψυχή που διψά για λόγο Θεού. Ένας άλλος σύγχρονος αγιορείτης άγιος γράφει: "Όταν εν τη υπακοή και τη ησυχία καθαρίση (κάποιος) τας αισθήσεις και γαληνιάση ο νούς και καθαρισθή η καρδία του, τότε λαμβάνει χάριν και φωτισμόν γνώσεως και γίνεται όλος φώς, όλος νούς, όλος διαύγεια ...; και βρύει θεολογίαν, όπου αν γράφουν τρεις δεν προλαμβάνουν το ρεύμα της χάριτός όπου βρύει κυματωδώς και σκορπίζει ειρήνην και άκραν ακινησίαν παθών εις όλον το σώμα. Φλογίζεται η καρδία από θείαν αγάπην και φωνάζει: Κράτει Ιησού μου, τα κύματα της χάριστός σου, ότι αναλύομαι ωσεί κηρός. Και όντως αναλύεται μη βαστάζων. Και αρπάζεται ο νούς εις την θεωρίαν, και γίνεται σύγκρασις, και μετουσιούται ο άνθρωπος, και γίνεται ένα με τον Θεόν, ώστε να μη γνωρίζη ή να χωρίζη εαυτόν, καθώς ο σίδηρος εις το πύρ, όταν ανάψη και αφομοιωθή εις το πύρ". (Γέροντος Ιωσήφ, Προθύμως Ανάβαινε, έκδ. Ι Μονής Φιλοθέου Αγ. Όρους 1979, σελ. 13).
Στις γραφές του εξιστορεί και αρκετά θαύματα, τα οποία αν και έγιναν από τον ίδιο, εν τούτοις τα αναφέρει σε τρίτο πρόσωπο σαν να έγιναν από άλλους. Αλλά πιστεύουμε ότι το μεγαλύτερο θαύμα του Οσίου δεν είναι τόσο οι σωματικές θεραπείες, όσο η πνευματική αναγέννηση που προξενείται από την μελέτη του βίου και των θεοπνεύστων γραφών του. Η δοκιμή θα σάς πείση. "Γεύσασθε και ίδετε".


ΠΗΓΗ

Ο Γέροντας Φιλάρετος-Πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου

Εϊναι συνήθης ό δρόμος που οδηγεί στον μοναχικό βίο τους νέους και τις νέες κάθε εποχής. Πολλω δε μάλλον η μέρα πού επανδρώνονται συνεχώς και τα πλέον ασκητικά μέρη και ακούγονται σ' αυτά, ψαλμωδήματα και ευχές. "Ομως κι αν ακόμη ζούμε την κατά συρροήν προσέλευση στό μοναδικό πολίτευμα αφιερωμένων ψυχών, εντούτοις δεν διανύουμε τον χρυσό αίώνα του μοναχισμού, ούτε καν έχουμε ιδιαίτερη ποιοτική και πνευματική ακμή.

Οί δεκαετίες των σύγχρονων καιρών υπαγορεύουν στον άνθρωπο μια παθολογική αγάπη του «εγώ». Είμαστε οι κατ' εξοχήν Homo Egoist και συνεπώς ασχολούμενοι με την αυτοπροβολή μας, με την άχαλίνωτη έγωκεντρικότητά μας, όταν ακόμη και ή «άσκηση» μας γίνεται για να εξυπηρετήσει την φιλαυτία μας, δεν είναι δυνατόν να έχουμε επαφή με τον ταπεινούμενο καθημερινώς Θεό, αύτόν πού γεννήθηκε σε σταύλο και θερμάνθηκε από τα χνώτα των βοδιών, ή πού έσκυψε το κεφάλι στό κτίσμα του για να βαπτιστεί άπ'αύτό.
Τον καιρό πού έφθινε αριθμητικά ό μοναχισμός, έζησε ό συντοπίτης μας, πολύ λίγο γνωστός, Γέροντας Φιλάρετος από το Τσώρνοβο της Βέροιας (τη σημερινή Φυτιά) πού διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου "Ορους. Βεβαίως και δεν έζησε την σημερινή αύξηση των μοναχών, έζησε όμως κάτι από την ανθοφορούσα ακμή του μοναχισμού εΐτε αναστρεφόμενος ευλαβή γεροντάκια, είτε έχοντας τις προσωπικές του εμπειρίες.
Το μοναχολόγιο της Αγιορείτικης και άκρως ασκητικής Μονής Κώνσταμονίτου, αναφέρει: «έγεννήθη εις το χωρίον Φυτιά Βερροϊας της Μακεδονίας κατά το έτος 1890 εκ πατρός Γεωργίου Μάστορα και μητρός Αικατερίνης Στεργίου. Βαπτισθείς δε ώνομάσθη Αντώνιος. Έκοινοβίασε εν τη Ιερά ημών μονή τον Νοέμβριον του 1912 και έκάρη μοναχός μεγαλόσχημος τον Απρίλιον του έτους 1921 και πρεσβύτερος τον Όκτώβριον του 1924. Εξελέγη ως Καθηγούμένος τον Μάρτιον του 1949 και έγκαθιδρϋθη την 21ην Μαΐου. Τη 28η Ιανουαρίου 1963, ήμερα Κυριακή, μνήμη του Οσίου Έφραϊμ του Σύρου, έκοιμήθη εν Κυρίω κατά την ώραν πού άνεγινώσκετο ακριβώς ό Αμωμος...».
Ο ϊδιος απέφυγε τους πείρασμούς από τα πρώτα του νεανικά χρόνια, ακόμη κι όταν εργάστηκε στην Αμερική. Επέστρεψε στην Ελλάδα και βρέθηκε στό λιμάνι της Θεσσαλονίκης την ήμερα πού παραδίνονταν από τους Τούρκους στους Έλληνες. Προσκύνησε στον τάφο του Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου, ό όποίος του εμφανίστηκε στον ύπνο και τον ένέτειλε να μη γυρίσει στη Φυτιά αλλά να πάει στο Αγιον "Ορος για να γίνει μοναχός. Για να μπει στο Όρος ζήτησε τη βοήθεια ενός αγωγιάτη, ό όποιος μετέφερε τα πράγματα του. "Οταν στάθμευσαν στην πρώτη μονή (τη Μονή Κωνοταμονίτου), ό νεαρός Αντώνης έδωσε όλα τα μπαγκάζια πού είχε από την Αμερική, όλο το κομπόδεμα του, ακόμη και τα ρούχα πού φοροϋσε στον αγωγιάτη και τον έστειλε πίσω. Με τέτοιο ευλογημένο ξεκίνημα, χωρίς ορθολογισμούς καϊ υπολογισμούς και «συμβολαιογραφικές πράξεις» μπήκε ό ευλαβής νέος οτό μοναστήρι. Χωρίς να το γνωρίζει, γνωρίζοντας μόνον πώς θέλει να ζήσει κατά Θεόν!
Χρειάστηκε ως αρχάριος να δουλέψει σε μετόχια εκτός "Ορους, όπου συνανοστράφηκε γυναίκες ή παιδιά, αλλά το βλέμα του ήταν πάντα χαμηλωμένο. Αρρώοτησε μάλιστα έκεί άσχημα κι έκαμε 6 μήνες σε προφυματικά στάδιο αλλά ή επέμβαση του ιδιαίτερου προστάτου της Μονής του, του Αγ. Πρωτομάρτυρας Στεφάνου, τον άπεκατέστησε υγιή και άφησε τους ιατρούς θαυμάζοντες να λέγουν «Έχει πνεύμονες παιδιού 3 ετών».
Αφότου χειροτονήθηκε ιερέας δεν σταμάτησε να λειτουργεί κάθε μέρα. Αδιάκοπα, ακούραστα, ταπεινά, ασταμάτητα. Μέρα χωρίς λειτουργία του φαινόταν νεκρή. "Οταν ξέσπασε φωτιά στο δάσος παρακείμενης Μονής πήρε και λιτάνευσε την εικόνα της Παναγίας στα όρια του δάσους της Κωνστα-μονίτου με αποτέλεσμα ή φωτιά να φθάσει μέχρι τα έκεί καί να σβήσει μόνη της. Αρκετά περιστατικά αποδεικνύουν καί την χάρη της προόρασης πού είχε λάβει ό Γέροντας. Την ήμερα πού θα πέθαινε ή αδελφή του στη Φυτιά, είπε στους πατέρες της Μονής: «Πατέρες να προσευχηθούμε για την αδελφή μου, σήμερα αναχωρεί...».

Ως πνευματικός έβαζε μονίμως τον ϊδιο κανόνα σε όλους: Να διαβάζουν τους χαιρετισμούς της Παναγίας, τουλάχιστον μία φορά την ήμερα με ένα κερί αναμένο μπρος στην εικόνα Της. «Μάλωνε» τα καλογεράκια του λέγοντας «Γιατί δεν αγαπάτε την Παναγία;». Μάλιστα κάποτε του εξομολογήθηκε ένας Βούλγαρος μοναχός πού μιλούσε σπαστά ελληνικά, αλλά ό κανόνας ήταν ϊδιος: να διαβάζει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας! Ό Βούλγαρος μοναχός έδειξε το σλαβόφωνο βιβλίο του στον Γέροντα για να του υποδείξει τους Χαιρετισμούς. Ό Γέροντας υπολογίζοντας από τα άρχιγράμματα και τους τίτλους κατάλαβε σε ποιο σημεϊο εΐναι και για να το επιβεβαιώσει ρώτησε να του μεταφράσει, ό μοναχός, τϊ έγραφε στο συγκεκριμένο σημεϊο. Ό Βούλγαρος είπε «Πήραν χαμπάρ' οι τσου-μπάνιδες...». Κι ό Γέροντας γελώντας συμφώνησε, λέγοντας «καλά, καλά αυτό είναι!». Επρόκειτο βεβαί¬ως για τον στίχο των Χαιρετισμών «Ήκουσαν οι ποιμένες...»!
Ό νους του ήταν απλοϊκός και συνεπώς αδέσμευτος στο να ανέρχεται οτόν ουρανό. Το ανάστημα του κοντό και συνέβαλε στην ταπείνωση του. Το τέλος του ήταν ήσυχο. Στό κρεβατάκι του λίγο ταλαιπωρημένος από όσα παραχώρησε ό Κύριος,την ώρα του "Ορθρου, τη στιγμή που άναγινώσκονταν ό Άμωμος εξέπνευσε ήρεμα και αθόρυβα. Ό ηγούμενος της Διονυσίου, ό πολύς Γέροντας Γαβριήλ, διαμαρτυρήθηκε πού δεν ειδοποιήθηκε για την έξόδιο ακολουθία. Έσκυψε όμως στον φρέσκο τάφο του Γέροντα και στο μαντηλάκι του πήρε χώμα μαζί του για ευλογία! Τέτοιας φήμης και σεβασμού έτυχε ό Γέροντας Φιλάρετος ό συντοπίτης μας...

Στή φωτογραφία πού παραθέτουμε ό Γέροντας Φιλάρετος είναι φωτογραφημένος στο φωτογραφείο των Καρυών του Αγίου Όρους με τον αδελφό του Θωμά. Στόν βίο του Γέροντα, πού κυκλοφορεί στις θαυμάσιες εκδόσεις της Μονής Παρακλήτου «Σύγχρονες Αγιορείτικες Μορφές», αναφέρεται πώς πήγαινε τακτικά ό Θωμάς και έβλεπε τον Γέροντα Φιλάρετο. Μιά φορά όμως είχε κακό σκοπό: θέλησε να ξεγελάσει τον Γέροντα, να τον πάρει μαζί του για να δει και να μεταλάβει τάχα την γριά μητέρα τους, αλλά με άπώτερο σκοπό να τον εξαναγκάσουν οί Φυτιώτες να παραμείνει ως εφημέριος του χωρίου τους! Το βράδυ πού έπεσε να κοιμηθεί ό Θωμάς στο μοναστήρι, εμφανίστηκε αγριεμένος ό Αγ. Πρώτομάρτυς Στέφανος και τον έπέπληξε αύστηρώτατα για το δόλο του. Την επόμενη ήμερα τρομαγμένος ό Θωμάς αποκάλυψε την υπόθεση οτόν αδελφό του. Μόνον έκαμαν τον κόπο να βγάλουν την φωτογραφία αυτή για να τη στείλουν στη μητέρα τους. Κι ή φωτογραφία αυτή περιήλθε στα χέρια μας μετά από προσφορά της κόρης του Θωμά, ήδη κεκοιμημένης και αυτής, της Αικατερίνης.
Αξίζει βεβαίως να γίνουν περισσότερες ενέργειες και καταγραφές για να μαθευτούν όσο το δυνατόν περισσότερα για τον θεοφόρο συμπολίτη μας, ό όποΐος ευελπιστούμε, ότι εύχεται και για την ιδιαίτερη πατρίδα του και τους χοϊκούς συμπολίτες του.

www.proskynitis.blogspot.com
του Αρχιμ.Παλαμά
ηγουμ.Ι.Μ.Θεοτόκου Καλλίπετρας
περιοδικό ''Παύλειος Λόγος''

Oμιλία μακαριστού μητροπολίτου Τρανσυλβανίας Αντωνίου επί του «Όστις θέλει οπίσω μου ελθεί»(Κυριακή μετά την Ύψωση)

ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙ  

                                                                                            Πρέπει να σημειώσουμε πριν από οτιδήποτε άλλο,ότι το ν΄ ακολουθήσεις το Χριστό δηλαδή τη διδασκαλία του, είναι δικό μας θέλημα. Βρίσκεται στη δική μας θέληση το αν θα πάμε στη συνάντηση μαζί Του ή αν θα κοιτάξουμε τις δουλειές μας. Είμαστε ελεύθεροι. Οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται ότι ο κόσμος μας είναι αυτόνομος, ότι εμφανίστηκε από μόνος του και ότι μπορεί να οργανώσει τη ζωή του ελεύθερα.
Η ελευθερία όμως που μας δίνει ο Θεός δεν είναι μια ελευθερία χωρίς όρους επιλογής, χωρίς τη γνωστοποίηση των δρόμων και των επιλογών που στέκονται μπρος στην ελευθερία.

Ο Θεός έδειξε στους ανθρώπους το δρόμο προς Εκείνον και τον τρόπο να φτάσεις εκεί, προειδοποιώντας πως οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί προς την απώλεια της σωτηρίας.
«ει δε μη αρέσκει υμίν λατρεύειν Κυρίω, εκλέξασθε υμίν αυτοίς σήμερον» (Ιησούς Ναυή 24,15) αλλά προσοχή(Παροιμίαι 15,9-12) «βδέλυγμα Κυρίω οδοί ασεβούς, διώκωντας δε δικαιοσύνην αγαπά.»

Υπάρχουν και άλλα τέτοια κείμενα, όμως πουθενά δε δεσμεύεται η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Χριστός προσφέρει την επιλογή του να Τον ακολουθήσεις, προσφέρει έναν προσανατολισμό, προσφέρει τα κριτήρια αυτής της επιλογής. Δεν εξαναγκάζει. Εάν εξανάγκαζε, θα ταπείνωνε τον άνθρωπο. Θα τον υποβίβαζε στην κατάσταση του ζώου, του άψυχου πράγματος.Έτσι είπε και στον νεαρό πλούσιο : «ει θέλεις τέλειος είναι.» (Ματθ. 19,21). Εκεί όμως γίνεται λόγος για την τελειότητα, για αυτούς που θέλουν να γίνουν τέλειοι, το οποίο προϋποθέτει μια επιλογή μεταξύ του να κερδίσεις πολλά ή λίγα. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή όμως επιλέγεις μεταξύ του χάνω ή κερδίζω, επειδή εάν δεν ακολουθήσεις το Χριστό χάνεις τη σωτηρία.

Είναι καλό όμως να είμαστε ελεύθεροι; Χωρίς αμφιβολία. Επειδή εάν δεν ήμασταν ελεύθεροι δεν θα ήμασταν υπεύθυνοι για τις πράξεις μας. Γι΄ αυτό κάνουν λάθος όσοι ερμηνεύουν λανθασμένα, κατά το δοκούν, την Αγ. Γραφή λέγοντας ότι ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος και ότι ο Θεός έχει προαποφασίσει ποιος θα πάει στον παράδεισο και ποιος στην κόλαση. Αυτοί παρερμηνεύουν το κείμενο: «ο δε αυτός εστί Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι» (Α. Κορ. 12,6)

Εδώ όμως ο απόστολος μιλάει για το μοίρασμα των χαρισμάτων τα οποία δίδονται ¨τα πάντα εν πάσι¨ , από το Θεό, αλλά ο καθένας τα χρησιμοποιεί ελεύθερα με τον τρόπο που θέλει, όπως στην Παραβολή των ταλάντων. Γι΄ αυτό στο επόμενο κεφάλαιο, στο 13ο, μιλάει για την αγάπη ως προς το ανώτερο απ΄ όλα χαρίσματα.

Οι αιρετικοί φτάνουν στο σημείο να λένε ότι ο Θεός προαποφασίζει για τον κάθε άνθρωπο. Απ΄ αυτήν την πλάνη ξεκινάει ο προτεσταντισμός και οι λοιπές αιρέσεις, βασιζόμενοι στα βιβλικά: «.ελεήσω ον αν ελεώ, και οικτειρήσω ον αν οικτείρω, άρα ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος αλλά του ελεούντος Θεού . αρά ουν ον θέλει ελεεί, ον δε θέλει σκληρύνει» (Ρωμ. 9,15-18)
Βέβαια εδώ ο Απ. Παύλος αναφέρει σε κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης και στους εβραίους της εποχής εκείνης(Εξοδ.33,19/4,21).Απλοποιεί τα κείμενα επειδή ίσως τα γράφει από μνήμης.Ιδου τι γράφει στο Εξοδος 33,19.«...και είπεν εγώ παρελεύσομαι πρότερός σου τη δόξη μου
και καλέσω το ονόματι μου,Κύριος εναντίον σου και ελεήσω ων αν ελεώ και οικτηρήσω ων άν οικτείρω».Δεν πρόκειται λοιπόν για μια αυθαιρεσία της θελήσεως του Θεού,αλλά όπως μας δείχνει το παραπάνω κείμενο ξεκάθαρα,προυποθέτει την αξιωσύνη του ανθρώπου ως αιτία του ελέους του Θεού.
Θα προσθεσω λίγα λόγια σχετικά με τον απόλυτο προορισμό που διδάσκουν οι προτεστάντες και ο οποίος ως «θεολογία»του λαού,δεν λείπει από την Ορθοδοξία
«Ότι σου είναι γραμμένο θα το πάθεις!»λένε.«Άμα είναι κάτι να γίνει θα γίνει!»Αυτά είναι υπολείματα αρχαίων δοξασιών και μύθων όποθ η μοίρα αποφάσιζε για τη ζωή των ανθρώπων.Η κακοδοξία του απολύτου προορισμού έρχεται όμως σε αντίθεση με την ελευθερία που μας παραχωρεί ο Θεός.Αλλιως τι σκοπό θα είχε το «Όστις θέλει οπίσω μου ελθεί ...»του Ευαγγελίου εαν η μοίρα μας ήταν προαποφασισμένη;Γιατί να τιμωρηθούμε εαν δεν φταίξαμε με τη θέληση μας,αλλά «έτσι ήταν γραπτό;»Γιατί τιμωρήθηκαν ο Αδάμ και η Εύα;Έτσι «τους ήταν γραπτό»ή καταπάτησαν την εντολή του Θεού;
Ο Απόστολος Παύλος με την οξυδέρκειά του ξεκαθαρίζει και αυτό το θέμα.Δεν πρόκειται για κάτι προκαθορισμένο,πρόκειται για την πρόγνωση του Θεού.Για το Θεό το χθές και το αύριο είναι ένα αιώνιο παρών.Εκείνος γνωρίζει τι θα κάνουμε αύριο,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα το κάνουμε επειδή το γνωρίζει ο Θεός,αλλά οΘεός το γνωρίζει επειδή θα το κάνουμε.Το γεγονός που σε εμάς δεν έχει συμβεί ακόμα,για το Θεό έχει συμβεί και ήδη γνωρίζει την απόφασή μας.Αυτό δεν σημαίνει ότι εκείνος προξε΄νησε την πράξη μας,αλλά εμείς προξενήσαμε την πρόγνωσή Του,δια μέσω των πράξεών μας.
Άλλωστε στην Προς Ρωμαίους 8,29 λέγει«ότι εσάς προέγνω και προόρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού...»Το κλειδί του προβλήματος είναι το ''προέγνω'',με άλλα λόγια η πρόγνωση είναι μια από τις ιδιότητες του Θεού.
Εαν όλα ήταν προκαθορισμένα τότε η πίστη και οι καλές πράξεις δεν θα είχαν καμία αξία.Η Αγία Γραφή όμως σε πολλά σημεία προτρέπει να πιστεύουμε και να κάνουμε καλές πράξεις

Τέτοιες προτροπές βρίσκουμε κυρίως στη θεολογία του Απ.Παύλου,στην οποία στηρίζουν τις κακοδοξίες περί απολύτου προορισμού οι προτεσταντες:«ος αποδώσει έκαστω κατά τα έργα αυτού»(Ρωμ.2,6) και «άρα ουν έκαστος ημών περί εαυτού λόγον δώσει τω Θεώ» Εαν ήταν έτσι όπως ισχυρίζονται τότε γιατί ο Χριστός θα έλεγε το Τότε έρεϊ ό βασιλεύς τοϊς εκ δεξιών αυτού· Δεϋτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ήτοιμασμένην ύμΐν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Έπείναοα γαρ, καί έδώκατέ μοι φαγεΐν, έδίψησα, καί έποτίσατέ με, ξένος ήμην, καί συνηγάγετέ με, γυμνός, καί περιεβάλετέ με, ήσθένησα, καί έπεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, καί ήλθετε προς με.(Ματθ.25)

Ο Θεός δημιούργησε ένα πλάσμα στο οποίο έδωσε λογική και στο οποίο είπε:«Χρησιμοποιήσε τη λογική σου όποως πρέπει.Αποφάσισε τι θα διαλέξεις ανάμεσα στο καλό και στο κακό.Από την Παλαιά Διαθήκη ακόμα δίνεται αυτή η δυνατότητα επιλογής:«τήν ευλογίαν,εάν ακούσετε τας εντολάς Κυρίου του Θεού ημών...(Δεύτ.11,27-28),« ...την οδόν της ζωης και του θανάτου»(Ιερ.21,8),«παρέθηκέ σοι πύρ καί ύδωρ,ούν εάν θέλεις εκτείνεις τηνχείρα σου»(Σοφια Σειράχ 15,16)

Από εδώ προκυπτει ότι ο Θεός μπορεί να μας έπλασε ελεύθερους,η επιλογή όμως προς την οποία μας προτρέπει είναι το καλό.Εμείς λέμε:«Να γίνει το θέλημα του Θεού».Όταν λέμε έτσι καλά λέμε.Λέγοντάς το,σημαίνει ότι με πίστη στο Θεό,με πίστη στην  δύναμή Του,με πίστη στην αγαθότητά Του,εμπιστευόμαστε τα πάντα σ'Εκείνον.Αυτό πρέπει να κάνουμε.Δεν είναι σωστό να πιστεύουμε ότι όλα είναι προαποφασισμένα και ότι τίποτα δεν εξαρταται από εμάς
Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν εξαρτώνται από εμάς.Π.χ.δεν εξαρτάται από εμάς εαν θα γεννηθούμε άντρες οι γυναίκες,εαν είμαστε κοντοί ή ψηλοί.Ο Θεός δε θα μας ζητήσει το λόγο για αυτά.Θα μας ρωτήσει όμως σχετικά με το ντύσιμο (Δευτ.22,5),την αμοιβαία αγάπη των συζύγων(Εφεσ.5,25)την προσευχή (Α.Τιμοθέου 2,8)και την υποταγή (Εφςσ.5,22).

Εάν κάποια στιγμή διαπιστώσουμε ότι δεν έχουμε την ελευθερία της επιλογής,να το δεχθούμε με ηρεμία και σοφία και να ξέρουμε ότι ο Θεός θα μας ζητήσει τον λόγο.Θα μας ζητήσει τον λόγο για παράδειγμα για τον τρόπο που δεχθήκαμε μια αρρώστια,ένα ατύχημα,μια τιμωρία άδικη κ.α..

Ο μακαριστός μητροπολίτης
Τρανσυλβανίας Αντώνιος(+2005) 

Ο ίδιος ο Χριστός όταν βρισκόνταν σε κίνδυνο,τότε που τα πάντα έμοιαζαν χαμένα και έψαχναν για να Τον συλλάβουν και ενώ ήξερε ότι ακολουθεί η σταύρωση,μας έδωσε ένα συγκλονιστικό παράδειγμα,εξαντλώντας και την τελευταία ελπίδα.Προσευχήθηκε.«πάτερ,εί βούλει παρελθέτω το ποτήριο τούτο απ'εμού(Λουκ.22,42)
Ο ισπανός  Unanomo ονομάζει αυτή τη στιγμή ως στιγμή αγωνίας,δηλαδή την ερμηνεύει ως μια κραυγή απελπισίας και εσωτερικής πάλης του Χριστού,ως μια στιγμη αδυναμίας,θεωρώντας ότι ο Κύριος ήταν έτοιμος να υποχωρήσει.
Δεν είναι σωστή όμως αυτή η ερμηνεία.

Ο Χριστός ήθελε να μας δείξει ότι πρέπει να δοκιμάσουμε τα πάντα σε μία στιγμή κινδύνου και εαν φτάσουμε σε απόγνωση μας έμαθε να προσευχόμαστε και να μην απελπιζόμαστε.Να μην χάνουμε την πίστη μας αλλά να λέμε «γενηθήτω το θέλημά σου»(Ματθ.26,42)Πρέπει να αφήσουμε το θέλημά μας και να αφεθούμε στα χέρια του Θεού.Τότε όλα θα πάνε καλά.Ο Χριστός με αυτά τα λόγια θέλησε να μας μάθει να προσευχόμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή

μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis.blogspot.com

πηγή το βιβλίο«Tilcuri noi la texte vechi

ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ ...ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ(24-8/17-9 2010)

Ο Αγ.Κοσμάς ο Αιτωλός μιλά για το γάμο και την οικογένεια
Τα κρίνα στην Παναγία του Χάρου
Το παράπονο του Χριστού!
Ο Αγ.Νεομάρτυς Αναστάσιος ο εκ Σαμψούντας
Εμπειρείες ενός ταπεινού λευίτη-π.Δημ.Γκαγκαστάθης
Ο απλούστατος Γέρο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς
Στην κατάθεση της Αγίας Ζώνης της Παναγίας μας!
Ο Δανιήλ και ο Ετιέν(Μικρές ιστορίες ιεραποστολικής πορείας)
Στάρετς Ζαχαρίας της Λαύρας του Αγ.Σεργίου
Ένα σκάνδαλο.πολλές αμαρτίες και ένας άγιος!
Σεξουαλική ασυδοσία!
Μία προφητεία του Γέροντος Πορφυρίου
Το«κεράκι»πριν από το Ευαγγέλιο
Τρείς πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που βλασφημούσαν το όνομα του Χριστού και της Παναγίας
Η εφημερίδα «Αυγή»του 1867 δημοσιεύει λεπτομέρειες από το μαρτύριο του Αθαν.Διάκου
Οι άνθρωποι λένε πως αν βλέπανε ένα θαύμα θα πιστεύανε
Έγινα ορθόδοξος γιατί δεν είχα ομπρέλα
Ο Νεομάρτυς Μάξιμος Σάντοβιτς ο πρεσβύτερος
Το θαύμα της Παναγιάς που έσωσε τον Ορχομενό στην κατοχή
Οι δοκιμασίες του Ρωσικού λαού
Μία ακόμη ιστορία για τα θαυμαστά των Αγ.Ραφαήλ,Νικολάου και Ειρήνης
Σχισμένες σελίδες
Γιατί οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την εκκλησία;
Μαρτυρία-Η Παναγία η Γοργοεπήκοος έσωσε τον άντρα μου
Συγλονιστικό άρθρο Τούρκου δημοσιογράφου για την άλωση
Αγιορείτικες θύρες