Μια μαρτυρία για τον π.Ανδρέα από το Σαράι

Την παρακάτω μαρτυρία για τον π.Ανδρέα από το Σαράι(ΕΔΩ) μου την έστειλε ο κ.Μιχάλης Τζουραμάνης τον οποίο και ευχαριστώ
«Πριν από αρκετά χρόνια βρέθηκα στο Σαράι και προσκύνησα την τιμία Κάρα του Αγίου Ανδρέα! Ο πατέρας μου, είχε προσκυνήσει πριν από εμένα και αμέσως μετά με ρώτησε... "Είδες; μυροβλύζει..." Εγώ εκνευρισμένος έκανα 2 βήματα και ο π. Ανδρέας μου είπε:''Περίμενε λίγο''.Νομίζω κοίταξε ψηλά, -δεν είμαι σίγουρος πάνε χρόνια- προσευχήθηκε όμως! και μου λέει: "Ξαναπροσκύνησε! " Την δεύτερη φορά που προσπάθησα, όταν έφτασα σε απόσταση 5-6 εκατοστά από την Τιμία Κάρα του Αποστόλου Ανδρέα δεν κατάφερα να πλησιάσω άλλο... Η ευωδία του λειψάνου δεν μου επέτρεψε. Θυμάμαι ότι είπα χαρακτηριστικά: "Μου έσπασε την μύτη, αισθάνθηκα να τρυπούν τα ρουθούνια μου»! 
«Δυστυχώς ο π. Ανδρέας δεν ζει πλέον... Ζει όμως ο γιός του και είναι εκεί ακόμα και τώρα που άλλαξε η αδελφότητα...
Το είχα πει και του ίδιου το γεγονός και δεν έδειξε και τόσο συγκλονισμένος... Μάλλον θα είχε δει πολύ περισσότερα!

Η ρωσική ταινία ''Admiral''-Η σκηνή με την προσευχή των ναυτικών

Απόσπασμα από την ταινία ''Admiral''(2008)


Η προσευχή των ναυτικών πριν από τη μάχη ακολουθούμενη από τη Θεία Πρόνοια

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ-Ο πιο πιστός απ'όλους τους φιλέλληνες

Αυτό το μήνα και συγκεκριμένα στις 26 Φεβρουαρίου,συμπληρώνονται 209 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Γάλλου καλλιτέχνη Βικτόρ Ουγκό. Εμείς οι Ελληνες οφείλουμε να τιμήσουμε ιδιαίτερα το μεγάλο αυτό άνδρα, όχι μόνο για το αριστουργηματικό έργο του, όχι μόνο για τις πανανθρώπινες αρχές στις οποίες πίστεψε και αγωνίσθηκε, αλλά και για την αγάπη του προς την Ελλάδα.

Ο Ουγκό πρέπει να σημειωθεί ότι δεν ήταν μόνο φίλος της Ελλάδος, αλλά συμπαραστάτης και βοηθός κάθε καταπιεζόμενου και αγωνιζόμενου για την ελευθερία του λαού,από την Κουβά και το Μεξικό, έως το Βέλγιο,την Ιταλία και την Ιρλανδία. Σε μία από τις «Μελέτες» του έγραψε:« Ποιοι είμαστε; Η αδυναμία; Οχι, είμαστε η ισχύς, η δύναμη. Διότι σεις είσθε το δίκαιο κι εγώ είμαι η συνείδηση... θα μιλήσω λοιπόν για την Κούβα, όπως μίλησα για την Κρήτη».
Είναι ενδιαφέρουσα η αλληλογραφία του Ουγκό με τον Ελληνα εκδότη Ρηγόπουλο.Τα φύλλα της εφημερίδας του ο Ουγκό τα πήρε στον τόπο της εξορίας του. Ηταν γραμμένη ελληνικά και γαλλικά, λεγόταν «Η Ελληνική Σημαία» ((Drapeau grec) και εξεδίδετο πρώτα στην Πάτρα και μετά στην Αθήνα. Ο Ρηγόπουλος είχε γεννηθεί την ημέρα της εκρήξεως της Ελληνικής Επαναστάσεως, στις 25 Μαρτίου 1821, πάνω σε ένα καράβι μεταξύ Πατρών και Ιθάκης.Κατά τόν Ροζέ Μιλτέξ, επρόκειτο για μια ζωντανή κι ελκυστική φυσιογνωμία κοινωνικού πρωτοπόρου,ανάμεσα στους πρώτους της αρτιγέννητης δημόσιας νεοελληνικής ζωής και είχε ό,τi χρειαζόταν για να αρέσει στο γνωστό πλέον σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, Ουγκό.

Παίρνοντας λοιπόν ο Ουγκό στις 25 Αυγούστου 1856 την εφημερίδα του Ρηγόπουλου τη διάβασε, όπως έγραψε,«με θερμό ενδιαφέρον», τόν συνεχάρη ως «σημαιοφόρο της ελευθερίας» και τόν ενεθάρρυνε να εξακολουθήσει να εργάζεται «για την ένωση των λαών», γιατί, όπως είπε, «στα πιο ένδοξα έθνη, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γαλλία, πέφτει η τιμή να δώσουν το παράδειγμα. Αλλά πρέπει να ξαναγίνουν κυρίαρχα.Πρέπει να ξαναβρούν το πρόσωπο τους.Πρέπει η Ελλάδα να ολοκληρώσει την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού,πρέπει η Ιταλία να απαλλαγεί από την Αυστρία, πρέπει η Γαλλία να γκρεμίσει την Αυτοκρατορία.Οταν αυτοί οι μεγάλοι λαοί θα βρεθούν έξω από τα σάβανα τους, θα φωνάξουν: Ενωση! Ευρώπη! Ανθρωπότητα! Εδώ βρίσκεται το μέλλον: η φωνή της Ελλάδας θα είναι μια από εκείνες που θα ακουστούν περισσότερο».Του σημείωσε ακόμη: «Εδώ και ήδη πολλά χρόνια αγωνίσθηκα και πολέμησα για την απελευθέρωση της Ελλάδος• σας ευχαριστώ που το θυμάστε... Ας γίνουμε, άτομα και λαοί, όσο γίνεται λιγότερο εγωιστές και όσο γίνεται περισσότερο άνθρωποι. Ζητωκραυγάστε ''Ζήτω η Γαλλία! ",την ώρα που εγώ θα φωνάζω: "Ζήτω η Ελλάδα!"». Κατά την άποψη του Ουγκό, δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι λαοί. Είχε γράψει:« Εχω για όλα τα έθνη βαθύ σεβασμό κι όσο πιο μικρός είναι ένας λαός,τόσο ο σεβασμος μου είναι μεγαλύτερος». Στα 1866 οι ακόμη σκλαβωμένοι Κρήτες ξεσηκώνονται και ζητούν τη συμπαράσταση του Ουγκό. Η επανάσταση τους πνίγεται στο αίμα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Ουγκό να γράψει την «Πρώτη Επιστολή στους Κρήτες», για να τους δώσει θάρρος καθώς σημείωσε ο ίδιος. Εγραψε μεταξύ άλλων:
«Επιμένετε. Εστω και καταπνιγμένοι θα θριαμβεύσετε... Η κατάπνιξη μιας επανάστασης δεν σημαίνει καθόλου κατάργηση των αρχών της... Το δίκιο δεν καταποντίζεται.Κύματα γεγονότων το σκεπάζουν, αλλά ξαναπροβάλλει...Ελληνες της Κρήτης έχετε το δίκιο με το μέρος σας κι έχετε μαζί σας τη λογική. Να υπάρχει πασάς στην Κρήτη δεν το χωράει μυαλό ανθρώπου. Εκείνο που ισχύει για την Ιταλία, ισχύει και για την Ελλάδα. Δεν μπορεί να δοθεί η Βενετία στη μία χωρίς να δοθεί η Κρήτη στην άλλη. Δεν μπορεί η ίδια αρχή να λέει «ναι» στη μια και να αρνιέται στην άλλη... Στο μεταξύ το αίμα κυλάει κι η Ευρώπη το ανέχεται. Αρχίζει να το συνηθίζει... Να έχεις το ξίφος στο πλευρό και να παρακολουθείς ήρεμος τις σφαγές!... Το κρητικό ζήτημα έχει πια τεθεί.Θα λυθεί και θα λυθεί όπως όλα τα ζητήματα αυτού του αιώνα, προς την κατεύθυνση της απολύτρωσης. Η Ελλάδα ακέραιη, η Ιταλία ακέραιη, πάνω από τη μια η Αθηνα, πάνω από την άλλη η Ρώμη,να αυτο που εμείς, Γαλλία, χρωστάμε στις μάνες μας».

Σε άλλο μήνυμα του προς τους σκλαβωμένους Κρήτες,το 1867, ο Ουγκώ γράψε μεταξύ άλλων.» Η Κρήτη είναι η Ελλάδα. Υπολογίζετε σε εμένα ως συγγραφέα και πολίτη... Ανήκω στην Ελλάδα όσο και στη Ιταλία. θα έδινα για την Ελλάδα τους στίχους μου όπως ο Τυρταίος και το αίμα μου όπως ο Βύρωνας... Η ιερή σας πατρίδα έχει την πιο βαθιά μου αγάπη. Σκέφτομαι την Αθήνα όπως σκέπτεται κανείς τον ήλιο». Και υπέγραψε: «Ο αδελφος σας Βικτόρ Ουγκό». Κι επειδή είναι επίκαιρο το ζήτημα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο από τον οποίο τα πήρε ο Ελγιν πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ουγκό ήταν ένας από τους πρώτους που εξέφρασε τόν αποτροπιασμό του για το έγκλημα. Στην πολύπτυχη ωδή του «Στη θριαμβευτική Αψίδα» (A l'Arc de Triomphe) έγραψε (σ.σ. η απόδοση στα ελληνικά είναι του Κωστή Παλαμά): «Η Αθήνα λυπημένη είναι, κρύβει στου Παρθενώνα το μέτωπο του κανονιού και του Αγγλου τα σημάδια και των ναών της κλαίοντας τα ρημάδια,τον Ελληνα ονειρεύεται, της τέχνης το καμάρι,που σκόρπισεν εκεί όπου των Προπυλαίων υψώνεται γραμμένη η εικόνα, σκόρπισ'εκεί με του δικού του τουχεριού τη χάρη/κάτι πανώριο σα χαμόγελο του ανθρώπου».
Στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ουγκό,το 1902, ο Παλαμάς από το βήμα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» του αφιέρωσε λίγους στίχους. Αντιγράφουμε απ' αυτούς: «Σ' εσένα ο ύμνος, που έσπειρες και λόγοι ξαναβλάστησαν η Ωδή,το Δράμα,η Σάτιρα,κ' η επική Καλλιόπη. Από βοριά προφητικού και ανταρτικού το φύσημα/τρέμουν ακόμα ολόγιομοι τη Φαντασίας οι τόποι.
Μα πρώτα απ' όλα ευλογητός και παινεμένος που έκραξες-Ω Μισολόγγι! Μπότσαρη! Κανάρη! Κρήτη! Ελλάδα!...»

Ο Ουγκό έζησε από το 1802 έως το 1885, δηλαδή περίπου χρονικά διέσχισε τον 19ο αιώνα, που χαρακτηρίσθηκε από τις επαναστάσεις για την απελευθέρωση της Ελλάδας και πολλών άλλων λαών, από την έκρηξη των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας, από τη Βιομηχανική Επανάσταση και την ανάπτυξη ιδεολογιών που επηρέασαν κι επηρεάζουν ακόμη τον κόσμο.
Οι Ελληνες ευγνωμονούντες
Μεγαλώνοντας σε αυτό το παγκόσμιο περιβάλλον έζησε με όλο του το είναι την ελληνική επανάσταση, από την έκρηξη της, την 25η Μαρτίου 1821 έως την ανακήρυξη του ελευθέρου κράτους κι ήταν κοντά στην Ελλάδα έως το θάνατο του. Γι' αυτό κι όσο ήταν στη ζωή αλλά και μετά το θάνατο του οι Ελληνες του εξέφρασαν κι εξακολουθούν να του εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους.
Οπως σημείωσε ο Ροζέ Μιλιέξ την πρώτη Ιουνίου του 1885 πολλά μηνύματα ευγνωμοσύνης ξεκίνησαν απ' αυτόν τον τόπο για να πάνε στο μεγαλόψυχο κι ακούραστο φίλο του αναγεννώμενου Ελληνισμού κι από τα πιο σημαντικά,το μήνυμα του γιου του Κανάρη και των αντιπροσώπων του αλύτρωτου ακόμη νησιού της Κρήτης... Ισως τότε αλλά και σήμερα και πάντα τη συνισταμένη της ευγνωμοσύνης των Ελλήνων να την εξέφρασε πιο γλαφυρά ο Θεόδωρος Δεληγιάννης:» Ο ελληνικος λαός θρηνεί στο πρόσωπο του Βίκτορος Ουγκώ, τον πιο παλιό, τον πιο μεγαλόψυχο και τον πιο πιστό απ' όλους τους Φιλέλληνες».

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλόυ-

Προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων-Θαυμαστές διηγήσεις

Ό ιερέας των ειδώλων πού ήτανε στην κόλαση,είπε στον άγιο Μακάριο τον ΑΙγύπτιο.«Όταν σπλαγχνισθής όσους είναι στην κόλαση καί προσευχηθής γι' αυτούς, βρίσκουν παρηγορία... βλέπει κάπως ό ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι ή παρηγορία» 

Ό άγιος αυτός δεν έκανε είδική προσευχή για τον κολασμένο ειδωλολάτρη, έφ' όσον ήταν άγνωστος γι' αυτόν, αλλά γενική προσευχή για όλους τους κολασμένους. Καί είχε ισχύ! Πόσο μάλλον ή είδική προσευχή! Γι αυτό ό κάθε χριστιανός έχει χρέος, υποχρέωση να προσεύχεται για την ανάπαυση των συγγενών του και γνωστών του.

Να λέει υπέρ αυτών το Κύριε έλέήσον.Τί είναι για μας ένα Κύριε έλέησον; 

"Ενα δευτερόλεπτο!Για την ψυχή όμως αυτό το δευτερόλεπτο είναι θησαυρός!

* * * *
Το 1973, πέθανε ή μάνα ενός μονάχου, του π. Σεραφείμ,της μονής Αγίου Παύλου Αγίου Όρους. Ό μοναχός αυτός,παρακαλεί τον π. Κωνστάντιον,ένάρετον μοναχόν της ίδιας μονής, για να κάνει προσευχή για την ψυχή της μάνας του.Πράγματι ό π. Κωνστάντιος επί σαράντα μέρες έκανε προσευχή. Άφοϋ πέρασαν οί σαράντα μέρες, ό π. Κωνστάντιος βλέπει σ' όραμα μια άγνωστη γυναίκα.

- Ποια είσαι; ρωτάει.

- Είμαι ή μάνα του π. Σεραφεΐμ

.- Καί τί θέλεις;

- Ήρθα να σου 'πώ πώς με την προσευχή σου βρήκα μεγάλη ανακούφιση καί ταυτόχρονα να σε ευχαριστήσω γι' αυτό. (Γεροντικό Αγίου Όρους τ.Β. σελ. 112).Όχι μόνο παρηγορούνται πρός στιγμή οί ψυχές,άλλά γίνεται ακόμα κάτι πιο τολμηρό! Από την κόλαση πάνε στον παράδεισο!

* * * *
Στό βίο της αγίας Θέκλας αναφέρεται: Ή χήρα γυναίκα Τρύφαινα, είχε μια θυγατέρα, την Φαλκονίλα, πού πέθανε,καί κολάσθηκε! Καί ή νεκρή Φαλκονίλα λέει στη μάνα της «Μήτερ μου, αγάπα αυτήν την ξένην Θέκλαν, καί έχε την άντ' εμού θυγατέρα σου, ότι είναι δούλη του Θεού καί δύναται να κάμη δέησιν καί να με βάλη ό Κύριος είς τον τόπον των Δικαίων. Πράγματι. Με τίς προσευχές της αγίας Θέκλας ή Φαλκονίλα πήγε στον παράδεισο! (Μέγας Συναξαριστής, Σετπέμβριος, σελ. 508-511).

* * * *
'Επίσης στον βίο του οσίου Παίσίου, αναφέρεται: Μοναχός, ανυπάκουος, κολάσθηκε.Όμως, μέ τίς προσευχές του οσίου Παϊσίου σώθηκε! Πήγε στον παράδεισο!

* * * *
Το συγκλονιστικότερο, δμως, γεγονός περιγράφεται στο βιβλίο του άρχιμ. Κακαβέλα, ανέκδοτα διηγήματα {σελ. 77-87).

 Περιληπτικά: Κάποιος μοναχός συνέτρωγε με τον Επίσκοπο Κύρου Θεοδώρητο. Στήν τράπεζα ό μοναχός έκρυβε με το ράσο του το χέρι του. Ο Ό επίσκοπος ρωτάει τον μοναχό γιατί σκεπάζει το χέρι του και τραβά το ράσο (ό Επίσκοπος) καί το ξεσκεπάζει.

Καΐιβγαίνει μια ανυπόφορη δυσωδία.Διηγείται ο μοναχός: Ή μάνα μου έμεινε χήρα.Ηταν πολύ όμορφη,καί πόρνευε.Καί πέθανε. Άφού γνώρισα την ματαιότητα της ζωής, έγιναν μοναχός. Είχα, όμως, μεγάλη αγωνία αν σώθηκε ή μάνα μου.Πήγα στην Θηβαΐδα σ' ένα γέροντα, περίφημο ασκητή καί άγιο. Καί τον ρώτησα γι' αυτό.Επί επτά ήμερες,καί οι δύο μας, κάναμε όρθιοι θερμή προσευχή. Καί είδα σ' όραμα την κόλαση,καί την μάνα μου να κοχλάζει στα καζάνια της κολάσεως. Καί να βογγά «παιδί μου σώσε με!» Την αρπάζω από την κόλαση καί την βάζω στον παράδεισο. Καί ξύπνησα. Καί τι να δω: το χέρι μου, πού έπιασε την μάνα μου ήταν πληγωμένο καί μύριζε ανυπόφορα, όπως τώρα. Τό ϊδιο όραμα είδε καί ό άγιος ασκητής.(Αρχ.Βασ.Μπακογιάννη:''Μετά θάνατον'')

* * * *
Ό παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης (+1975), διηγείται: Στό χωριό Λιόπρασο, πάνω στο βουνό βρισκόταν τά οστά τεσσάρων νεκρών πού σφαγιάσθηκαν από αντάρτες, τον Αύγουστο του 1944. Καί πήγε ό ίδιος παρέα καί μ' άλλους χωριανούς να πάρουν τα οστά για το όστεοφυλάκιο τοϋ χωριού. Μόλις έφθασαν έκεί άκούγονταν κλάματα καί βογγητά σαν να τους βασάνιζαν εκείνη την στιγμή.Ταράχθηκε ή παρέα! Ό παπα-Δημήτρης κάνει τρισάγιο καί αμέσως τα κλάματα καί τα βογγητά σταμάτησαν!


* * * *
Ό άγιος Γρηγόριος ό Διάλογος διηγείται: Κάποιος μοναχός, ό Ίούστος,φιλάργυρος,αρρώστησε καί πέθανε. "Εγιναν υπέρ της ψυχής του τριάντα συνεχείς θείες λειτουργείες. Καί «παρουσιάσθη ό ϊδιος ό αποθανών αδελφός είς τον σαρκικόν του άδελφόν Καπιόσον μιαν νύχτα. Αμέσως ό Καπιόσος τον ήρώτησε:

 - Πώς ευρίσκεσαι έκεί;

 Καί ό αποθανών Ίούστος άπαντα:

- Μέχρι τώρα ήμουν πάρα πολύ κακά" τώρα όμως καλά. Αμέσως τότε ό Καπιόσος, ήλθεν είς το Μοναστήριον καί μας έφανέρωσε το όνειρον. Αφού λοιπόν ύπελογίσαμεν μετ' ακριβείας τάς ημέρας, εύρήκαμεν πραγματικά ότι κατ' αυτήν την ήμέραν συνεπληρώθη ή τριακοστή λειτουργία διά τήν συγχώρησιν συνεπληρώθη ή τριακοστή λειτουργία δια την συγχώρησιν του αποθανόντος αδελφού» (Εύεργετ. τόμ. Β. σελ. 109).

Ομιλία εις την Κυριακή της Απόκρεω

Η δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας μπορεί να γεμίσει την καρδιά μας χαρά, άφού μας φέρνει στην ποθεινή ουράνια πατρίδα και στην απολύτρωση.

Στήν ευαγγελική περικοπή της Κρίσεως ο Χριστός ονομάζεται Υιός του ανθρώπου,για να φανεί ότι και σ'αυτή την κρίσιμη ώρα,της άνταποδόσεώς Του της δικαίας, είναι γεμάτος τρυφερή αγάπη και συμπάθεια προς την πάσχουσα ανθρωπότητα
Μας δηλώνει μάλιστα ό Ιδιος ότι ή βασιλεία Του έχει ετοιμασθεί για τα παιδιά Του -τους ανθρώπους- από καταβολής κόσμου Ή κόλαση δεν ετοιμάσθηκε για τους ανθρώπους, άλλα «τω διαβόλω και τοϊς άγγέλοις αυτόν».
"Απαραίτητη προϋπόθεση της εισόδου στον Παράδεισο, ή αγάπη! «Ό Θεός αγάπη εστί» (Α' Ίωάν. δ', δ). Και είπε Κύριος, «έμοί μαθηταί έστε,εάν άγάπην έχητε εν άλλήλοις» (Ίωάν, ιγ', 35). Είναι ή εντολή, την οποία το πνεύμα του ζώντος Θεού γράφει «ουκ εν πλαξι λιθίναις, άλλ' εν πλαξι καρδίαις σαρκίναις» (Β' Κορ. γ', 3).
Ή μη τήρηση της εντολής της αγάπης εκ μέρους των ανθρώπων κάμει τον Κύριον να παραπονείται «...ως απέχει ό ουρανός από της γης, όντως απέχει ή οδός μου από των οδών υμών και τα διανοήματα υμών από της διανοίας μου» (Ησ. νε', 8-9).
Ό Υιός του Θεοϋ μας επισκέφθηκε και ήλθε σε μας, μας προσέλαβε και έγινε και Υιός του ανθρώπου. Με την αγάπη Του και τη θυσία Του έσεισε όλο τον κόσμο και τον έσωσε.
Όποιος από μας γεύθηκε το πνεύμα του Χριστού,δεν μπορεί να αποφύγει τη συνάντηση με τον ωκεανό της ανθρώπινης δυστυχίας. "Οσο βαθύτερα ή αγάπη,ακόμη περισσότερο άμετρος ό πόνος'' ("Αγιος Σιλουανός).
Αντίθετα, όπως φαίνεται στην περικοπή,είναι ένοχος έκείνος που δεν κάμει το αγαθό και κατακρίνεται ως άκοινώνη-ος."Οποιος φυλακίζεται από το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και το θανάσιμο εναγκαλισμό του εγωκεντρικού ατομισμού, κλείνει τα μάτια του και δεν βλέπει το συνάνθρωπο του και τις αναρίθμητες δυστυχίες του. Αυτός δεν έχει μερος μετά του Θεοϋ.
Το Ευαγγέλιο γκρεμίζει τα τείχη της λίθινης καρδιάς μας και μας ανοίγει τους ατέρμονες ορίζοντες της αγάπης. Εάν το ένωτισθούμε, με χαρά θα περιμένουμε εκείνη την ήμερα και με λαχτάρα θα λέμε:
«'Αμήν, έρχου Κύριε 'Ιησού».

Του αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου

Ο οπαδός που συγκινεί-Ο 9χρονος που μαζεύει χρήματα για τους καρκινοπαθείς

Στη χώρα μας η έννοια οπαδός τείνει με το πέρασμα των χρόνων να αποκτήσει εντελώς αρνητική χροιά ελέω των θλιβερών σκηνών βίας στις οποίες πρωταγωνιστούν οι θερμόαιμοι της εξέδρας εντός και εκτός γηπέδων, όμως στην Αγγλία η συγκεκριμένη λέξη έχει εντελώς διαφορετική υπόσταση.

Εκεί, η λέξη οπαδός μεταφράζεται σε αγνό πάθος, τυφλή αφοσίωση για τη φανέλα μίας ομάδας αλλά και συνάμα επίδειξη κοινωνικών ευαισθησιών, με τον Τζόντζο Χέουερμαν να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο 9χρονος φίλος της Γουέστ Χαμ (δεξιά στη φώτο) ανακοίνωσε ότι το τριήμερο 25-27 Φεβρουαρίου θα διανύσει απόσταση 23 μιλίων, ξεκινώντας από το "Γουέμπλεϊ" και καταλήγοντας στο κέντρο του γηπέδου του "Άπτον Παρκ" λίγα λεπτά πριν τη σέντρα του Γουέστ Χαμ-Λίβερπουλ, με τον σκοπό του "ταξιδιού" του να είναι η συγκέντρωση 10.000 λιρών για φιλανθρωπικό σκοπό.
Όπως ανακοίνωσε, τα χρήματα που θα μαζέψει θα πάνε στο Ερευνητικό Τμήμα του Ιδρύματος "Μπόμπι Μουρ" που είναι ταγμένο στον αγώνα για την καταπολέμηση του καρκίνου, με τον νεαρό μαθητή να προχωράει σε αυτή την συγκινητική πρωτοβουλία στη μνήμη της αγαπημένης του γιαγιάς Λίντα αλλά και του θρυλικού Μπόμπι Μουρ, που "έφυγαν" από τη ζωή αμφότεροι νικημένοι από καρκίνο του εντέρου.
-Η αγγλική ομοσπονδία στο πλευρό του Τζόντζο
Το θετικό με όλο εγχείρημα είναι ότι η Γουέστ Χαμ και η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία είναι σημαντικοί αρωγοί στην προσπάθεια του 9χρονου φίλου των "σφυριών", δίνοντας την ανάλογη προβολή στο θέμα.
"Είναι ωραίο να βλέπεις ένα μικρό παιδί όπως ο Τζόντζο να επωμίζεται ένα τόσο μεγάλο φορτίο για να αποδώσει φόρο τιμής στη νταντά του και σε έναν από τους εθνικούς μας ήρωες, και για να συγκεντρώσει φυσικά χρήματα για το Ίδρυμα του Μπόμπι Μουρ, που είναι από τους παλαιότερους επίσημους συνεργάτες της Ομοσπονδίας.
Εύχομαι σε αυτόν και στην οικογένειά του που θα τον συνοδεύσει, καλή τύχη στον περίπατό τους, και του εύχομαι να τύχει θερμής υποδοχής από τους οπαδούς στο Άπτον Παρκ την Κυριακή", δήλωσε χαρακτηριστικά ο ποδοσφαιρικός διευθυντής της Αγγλικής FA, Σερ Τρέβορ Μπρούκινγκ.
-Πηγή έμπνευσης και λόγος υπερηφάνειας
Από την πλευρά της η Στέφανι Μουρ, η οποία δημιούργησε το συγκεκριμένο φιλανθρωπικό ίδρυμα μετά την απώλεια του συζύγου της (σημαία της Γουέστ Χαμ από το 1958 μέχρι το 1974) το 1993, υπερθεμάτισε την κίνηση του μικρού Τζόντζο:
"Υποστηρικτές του Ιδρύματος Μπόμπι Μουρ για τον αγώνα κατά του καρκίνου υπάρχουν σε κάθε γωνιά της χώρας και παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, ο Τζόντζο ανέλαβε μία τεράστια πρόκληση.
Αυτός και η οικογένειά του έκαναν σπουδαία δουλειά στο να οργανώσουν αυτό τον περίπατο, προκειμένου να μαζέψουν χρήματα που θα βοηθήσουν για περαιτέρω έρευνες αλλά και να βοηθήσουν ώστε το κοινό να μάθει περισσότερα για τη συγκεκριμένη αρρώστια.
Ο Τζόντζο αποτελεί σπουδαία πηγή έμπνευσης για πολύ κόσμο και είμαι σίγουρη ότι η γιαγιά του ειδικότερα θα είναι πολύ υπερήφανη για εκείνον".
Όπως έγινε γνωστό, η αφετηρία της διαδρομής θα είναι το άγαλμα του Μπόμπι Μουρ που έχει ανεγερθεί έξω από το νέο "Γουέμπλεϊ", με τον Τρέβορ Μπρούκινγκ και τη Στέφανι Μουρ να δίνουν το σύνθημα για την αναχώρηση.
-You'll never walk alone...
Σε αυτή την βόλτα... 23 μιλίων, ο Τζόντζο θα συνοδεύεται από τον πατέρα του Γκάρι (κάτοχος διαρκείας της Γουέστ Χαμ εδώ και πολλά χρόνια), τη μητέρα του Ντόνα και την αδερφή του Μέγκαν, ενώ την τελευταία ημέρα θα διανύσουν την απόσταση που τους έχει απομείνει μαζί με άλλα 200 άτομα, που έχουν δηλώσει ήδη "συμμετοχή" στον ιστορικό περίπατο στους δρόμους του Λονδίνου.
Να σημειωθεί πως ο πιτσιρικάς οπαδός των Λονδρέζων έχει δημιουργήσει εδώ και αρκετές ημέρες ιστοσελίδα (www.justgiving.com/fornannyandbobby) ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για την προσπάθειά, ενώ μέχρι το μεσημέρι της Πέμπτης είχε συγκεντρωθεί από προσφορές περίπου το 80% των χρημάτων που έχει βάλει ως σκοπό να μαζέψει.

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ-Σύμβολο μοναχισμού

Η εικόνα ενός μοναχού που κρούει το σήμαντρο καλώντας άπαντες στο μοναστήρι να συμμετάσχουν στα ιερά τους καθήκοντα εκφράζει έναν από τους πιο απλούς αλλά συνάμα και αγνούς συμβολισμούς της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό. Οπως και η καμπάνα σε μεταγενέστερους χρόνους, το σήμαντρο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα τόσο για τη σύναξη των μοναχών όσο και για να προμηνύσει τη χαρά ή τη λύπη, πάντα μέσα σε ένα κατανυκτικό κλίμα πνευματικής ηρεμίας και αφοσίωσης. Για πολλούς μάλιστα,αποτέλεσε στο παρελθόν και ένα από τα πρώτα μουσικά όργανα της βυζαντινής παράδοσης, αν και η χρήση του περιορίζεται αποκλειστικά για θρησκευτικούς σκοπούς.
Αν και πρόκειται για ένα ιδιόφωνο μουσικό όργανο,το σήμαντρο ανήκει στην κατηγορία των κρουστών. Αποτελείται από μια μακρόστενη σανίδα ή μεταλλική πλάκα,που λεπταίνει στις άκρες και έχει τρεις έως πέντε οπές. Εδώ και αιώνες τώρα κρούεται ρυθμικά σε πολλά μοναστήρια της πατρίδας μας με μεταλλικό ή ξύλινο σφυρί, που λέγεται κόπανος, και χρησιμοποιείται για να αφυπνίσει τους μοναχούς ή να τους συνάξει για την τέλεση των ιερών τους καθηκόντων. Ανάλογα πάντως με την κρούση εκφράζεται και ο σκοπός της σύναξης αυτής, που σε πολλές περιπτώσεις, όπως σε κηδείες, έχει χαρακτήρα θλίψης.
Οπως μαρτυρούν ιστορικές πηγές, το σήμαντρο βρισκόταν σε χρήση στους ενοριακούς ναούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας πολύ πριν από την εισαγωγή των κωδώνων (καμπάνες). Σε πολλές περιπτώσεις αναφέρονται από συγγραφείς της εποχής του Βυζαντίου και οι ονομασίες χειροσήμαντρο, μεγασήμαντρο και αγιοσιδηρούν. Το ξύλινο σήμαντρο φέρει και την ονομασία τάλαντο.Με την πάροδο των χρόνων πάντως αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα της μοναστικής ζωής στις Ιερές Μονές του Αγίου Ορους. Ακόμα και σήμερα, τόσο η ζωή των μοναχών στα μοναστήρια όσο και οι δραστηριότητες των χιλιάδων επισκεπτών τους κάθε χρόνο καθορίζονται από την κρούση αυτής της ξύλινης ή σιδερένιας πλάκας.

Η κρούση του σήμαντρου είναι συμβολική. Για το μεν μικρό σήμαντρο που χρησιμοποιείται στον Ορθρο συμβολίζει και υπονοεί όσα διδάσκει η Παλαιά Διαθήκη, ενώ για το μεγάλο σήμαντρο τονίζει το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Η κρούση του σίδηρου σήμαντρου θυμίζει τη σάλπιγγα του αγγέλου,την οποία θα ακούσουν με αγαλλίαση οι εκλεκτοί κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Παράλληλα, η κρούση του ξύλινου σήμαντρου ή τάλαντου θυμίζει την κρούση του ξύλου από το Νώε πριν από τον κατακλυσμό και έτσι κατά τις ιερές Ακολουθίες στα μοναστήρια,το σήμαντρο συμβολίζει τον ερχομό των πιστών εντός της Νέας Κιβωτού που είναι η Εκκλησία του Χριστού, ώστε να σωθούν από τον κατακλυσμό της αμαρτίας.

Μετά την εμφάνιση της η καμπάνα κυριάρχησε ως μέσο κλήσης των πιστών στους ιερούς ναους. Το σήμαντρο επανήλθε στουςενοριακούς ναούς κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας,κυρίως λόγω της ανάγκης των πιοτών να συγκεντρώνονται και να εκκλησιάζονται κρυφά,χωρίς κωδωνοκρουσίες. Γνωρίζοντας μάλιστα ότι πολλά μοναστήρια λειτούργησαν και ως «κρυφά σχολειά»την εποχή εκείνη, γίνεται σαφές ότι η κρούση του σήμαντρου εξυπηρετούσε και εκπαιδευτικούς σκοπούς,χωρίς να γίνονται αντιληπτοί οι συμμετέχοντες από τους Τούρκους κατακτητές.

Σήμερα, τα ξύλινα και τα σιδηρά σήμαντρα παραμένουν εν χρήσει μαζί με τους κώδωνες μόνο στις ιερές μονές, ενώ καθένα από αυτά κρούεται σε ορισμένο χρόνο που ορίζει η τάξη του μοναστηριού. Μπορεί μάλιστα να ειπωθεί ότι ο τρόπος με τον οποίο κρούεται το σήμαντρο σε κάθε μονή υποδηλώνει και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτής, είτε πρόκειται για ανδρικό είτε για γυναικείο μοναστήρι.

του Αλεξίου Μοστριου

Η ακολουθία του νιπτήρος...

ΞΕΣΚΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ...

Καθισμενος στην τετράγωνη 70's πολυθρονα μπροστα από τον πρασινο νοσοκομί τοίχο, σε ενα πάγωμα του χρονου, κοιτω απεναντί μου τους τρεις γέρους που τα κρεββατια τους βαρυνουν 245 χρόνια - μαζι με τους συνωστισμούς σε αποβάθρες, σε προκυμαίες και στις στάσεις των λεωφορείων.

Τιποτα δεν σπάει την ομοιογένεια της αισθητικής του νοσοκομείου. Ακόμα και εκείνη η θλιμένη εικόνα της Αγιας Υπομονής έρχεται και δένει. Της Σέρβας μάννας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που πριν η Πόλη πέσει είχε αντιληφθεί πολύ νωρίτερα πως και οι βασιλίδες και οι βασιλεύουσες εχουν ημερομηνία λήξης, και πεταξε το στέμμα. Και φόρεσε τα ράσα.

Κοιταζω την Αγία και σκεφτομαι ποιος διάολος στα αλήθεια - εκτος από τον Καμπουρακη, τον Οικονομέα και το Στεφανο Μάνο - να ενοχλείται να την βλέπει εκει, παρηκμασμενη και έκπτωτη βασίλισσα και να θελει να την ξεκρεμασει από τον τοιχο του πόνου;

Ποιος άρρωστος μπορει να ενοχληθεί από ενα Χριστό που υποφερει στον τοιχο ενος σχολείου προειδοποιώντας τα παιδια πως η ζωη καθε άλλο από Fame Story και Top model ειναι.

Αλλα και η Αγια Γραφη, η γνωστή-άγνωστη που κάποιο χερι τοποθετησε σε μια γωνιά του δωματίου ως παρηγορια σε ώρες πόνου, έρχεται και δένει με το πρασινο νοσοκομί τοίχο. Πιάνω και την ανοίγω να σκοτωσω την ώρα μου ελπίζοντας να εχει κατι να μου πει - αν και τα ξερω εγω μωρε όλα αυτα. Και πεφτω κατ' ευθείαν πάνω στην σκηνη της τελευταίας παρακαταθήκης. Ο Χριστος πλενει τα πόδια των μαθητων του.ὅτε οὖν ἔνιψεν τοὺς πόδας αὐτῶν καὶ ἔλαβεν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἀνέπεσεν πάλιν, εἶπεν αὐτοῖς γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; ὑμεῖς φωνεῖτέ με· ὁ διδάσκαλος, καὶ ὁ κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας ὁ κύριος καὶ ὁ διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας· ὑπόδειγμα γὰρ ἔδωκα ὑμῖν ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν καὶ ὑμεῖς ποιῆτε.

Να πλενεις τα πόδια του άλλου κι ας ειναι κατώτερός σου. Οικειοθελης δουλεία - απελευθερωση από τα όρια του εαυτού σου. Τι θελει να μου πει ο Ποιητης;

Και εγενετο εσπέρα και εγενετο Νυξ, ημέρα Τετάρτη. Και αναχωρεις κατακοπος από το δωματιο του πόνου. Και σαν ξημερωσε η Πεμπτη στο κρατικό νοσοκομειο ανακαλύπτεις σαν ξαναρχεσαι για να πιασεις την θεση σου στην 70's πολυθρονα πως ο γερος ο μεσαίος είχε λερωθει εδώ και ώρα. Και πως ολίγον η έλειψη προσωπικού, ολίγον η ζαλη του κόσμου κι ολίγον το μηχανογραφικό που έριξε την αδιάφορη νεαρά νοσοκόμο στην νοσηλευτική Πάτρας αντί για τo casting του Xfactor, και ο γερος περίμενε στωικά καποιος να τον βοηθήσει να αλλαξει. Κι αυτος ο κάποιος εισιαι ΕΣΥ.

Εσυ που αν και πήγες φαντάρος στο σαπιοκαραβο 25 μήνες και καθαρισες την καλλιόπη πολλες φορες έφτασε η ώρα να πρεπει να ξεσκατισεις και γέρο. Δηλαδη τον ίδιο εκεινο τον ωραίο άντρα που έφερνε ολιγον από Elvis όταν εσυ ησουν μωρό, εκεινον τον ώριμο και κοσμογυρισμενο κύριο όταν εσυ ήσουν εφηβος. Και που καποια στιγμη οι δρομοι σας χωρισαν γιατι η ζωη θελησε να παρεις εσυ την θεση του.

Και ηρθε η ωρα να κατεβεις στα σκαλια την απόλυτης ταπεινωσης. Να δεις τον Νωε γυμνό, ανημπορο και λερωμενο. Να κανεις την ιδια διαδικασία που εκανες με χαρα στο νεογέννητο γιό σου, αλλά σε εναν ανημπορο γερο που ξαφνικα έχασε τη γη κατω από τα πόδια του. Να βαλεις εδαφιαία μετάνοια σε μια λερωμενη πανα μέσα σε μια τουαλετα με πρασινα νοσοκομί πλακάκια.

Πάει το κανες κι αυτό!

Και θυμηθηκες πως ο νυν ανημπορος αυτός αντρας μολις περσι είχε φτάσει μεχρι την μαρκινη Αυστραλία να υπηρετήσει τον πρώτο σου ξάδελφο, τον συνονώματο, που έφυγε στα 48 του από καρκίνο. Που τον ετρεχε στο μοναστηρι - ο ίδιος "άθρησκος" - στο μακρινό Περθ στον παπά να εξομολογηθει, να παει η ψυχη του αναπαυμενη και θαρρεμενη στον δρομο της. Τον ξαδελφο σου που δεν μπορεσες να δεις γιατι σας χωρισε ενα ολοκληρο ημισφαίριο. Και για αυτό τώρα για να σου φύγει ο καημός κοιτάς διακριτικά το βουβό μελίσσι που παει κι ερχεται στο διπλανό θάλαμο με το παλικάρι ετων 30 που τον κτυπησε το εγκεφαλικό, λεγοντας μια προσευχη απο τα βαθη της καρδιας σου, σαν ναναι κι αυτός πρωτος σου ξαδελφος.

Πόσο εχει αναγκη ο ενας τον αλλον. Και πως ψηλώνει ο ανθρωπος οταν εξευτελίζεται. Τι ναναι αυτο που σου δινει την δυναμη να πλενεις βρωμοπόδαρα; Και ποιο πιστευω σε αποβλακωνει τοσο πολύ που να σε κανει να χαιρεσαι με την αέναη ακολουθία του νιπτήρος σαν αντιδοτο στην θλίψη του κόσμου τούτου των μεταξωτών βρακιών όπου επιδέξιοι κώλοι δεν υπάρχουν. Μόνο λερωμένοι...

 

 http://theoprovlitos.blogspot.com/2011/02/blog-post_23.html#more

Συγκλονιστική Απεικόνιση πυρηνικού ατυχήματος(;), όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη του Θεολόγου…

 Στην αποκάλυψη του Ιωάννη του Θεολόγου έχουμε την περιγραφή μεγάλης πληγής που αποδόθηκε με την παραπάνω τοιχογραφία του 1520 (Ι.Μ. Δοχειαρίου Αγ. Όρους) και προκαλεί δέος η ομοιότητά της με πυρηνικό ατύχημα τύπου Τσέρνομπιλ… Είναι πραγματικά συγκλονιστκή η Αποκαλύψη Του Ιωάννη και μόνον όσους εθελοτυφλούν και αρνούνται πεισματικά την πίστη μας μπορεί να αφήσει αδιάφορους.

Δείτε… στην τοιχογραφία του 1520.. το φρέαρ που σχηματίζεται στη Γη από την πληγή, το σύννεφο που ομοιάζει με το ”μανιτάρι” την πυρηνικής βόμβας, την προσωποποίηση της πληγής με ανθρωπόμορφες φιγούρες που φέρουν απολήξεις σκορπιού και τα θύματα της πληγής (πυρηνικής ενέργειας;) τα οποία δεν φέρουν τραυματισμούς..

ΠΗΓΗ

Μονή Γκρατσιάνιτσα 2001...

Ιερά Μονή Γκρατσιάνιτσα 2001
περιοδικό ''Εφημέριος 2/2001

Ο Άγιος ιεράρχης Ζηνόβιος μητροπολίτης Τέτρι Τσκάρο(+23 Φεβρουαρίου 1985)

  Ό άγιος Ζηνόβιος γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1896 σε οικο­γένεια εργατών στο Γκλούκωφ της περιοχής Τσερνιγκώφ, ό όποΐος στο άγιο Βάπτισμα έλαβε το όνομα Ζαχαρίας. 

"Εμεινε ορφανός σε ηλικία ένδεκα ετών, και τον ανέλαβαν τα έξαδέρφια του, άλλα ή ένδεια τους ανάγκασε να τον στείλουν στην Μονή Γκλίνσκ για την εκπαίδευση του. Το αγόρι, που από νεαρή ηλικία έτρεφε θερμή ευλάβεια, εισήλθε με χαρά στην μονή και σε ηλικία δεκαέξι ετών ζήτησε να γίνει δεκτός ως δόκι­μος.

 Σέ αυτή την μονή πού τηρούσε αυστηρά την παράδοση του οσίου ΙΙαΐσίου Βελιτσκόφσκυ δοκιμάζονταν σκληρά οι υποψήφιοι σε διαφορετικά διακονήματα πριν την κούρα τους. Παρά την καλή του θέ­ληση ο νέος Ζαχαρίας απέτυχε σε αρκετά διακονήματα μέχρις ότου ό ηγούμενος του εμπιστεύθηκε την περιποίηση του στάβλου, ενώ από μι­κρός φοβόταν τα άλογα. Τρομαγμένος έκανε υπακοή και με την χάρη του Θεοΰ και της αγίας υπακοής κατάφερε να νικήσει τον φόβο και να αγαπήσει τα άλογα πού περιποιόταν τρυφερά. 

Διδαγμένος στην αυστη­ρότητα της μοναχικής τάξεως και της έκκοπης του ιδίου θελήματος από τον γέροντα του μοναχό Γεράσιμο, προόδευσε γοργά στην πνευματική ζωή. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αναγκάστηκε όμως να επιστρα­τευθεί μαζί με τους άλλους δοκίμους. Και αφού έμεινε έξι μήνες στα έλη της Λευκορωσίας, έπαθε έκζεμα πού του προκαλούσε οδυνηρούς πόνους μέχρι το τέλος της ζωής του. Μετά την αποστράτευση του έπέστρεψε στην Μονή Γκλίνσκ, αλλά μετά από λίγο ό ηγούμενος συγκέντρωσε τους δοκίμους και τους ανήγγειλε ότι ή πολιτική κατάσταση της χώρας προμηνεύει διωγμούς για την Εκκλησία.Τους άφησε ελεύθερους να φύγουν,άλλα όλοι παρέμειναν και ενδύθηκαν το μοναχικό Σχήμα.

 Κατά τον φοβερό εμφύλιο πόλεμο πού ακολούθησε την Επανάσταση του 1917,ή μονή έμεινε ανοιχτή και ό νέος μοναχός Ζηνόβιος ήταν υπεύθυνος για την προμήθεια του σιταριού, διακόνημα πού εκτελούσε κάθε φορά με κίνδυνο της ζωής του. 

Τελικά, το μοναστήρι κλείστηκε το 1922 και οι μοναχοί διασκορπίσθηκαν. Ό Ζηνόβιος διέσχισε τα Καυκάσια όρη και έφθασε στο Σουχούμι, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Χειροτονήθηκε διάκονος και ιερομόναχος το 1925 και υπηρέτησε στον ναό του Αγίου Νικολάου μέχρι το 1936. Τότε, άφοϋ βρήκε και άλλους μοναχούς εξόριστους, αναχώρησαν στα όρη της Αμπχαζίας οπού έκτισαν μία σκήτη. Και ενώ ή πνευματική ακτινοβολία του πατρός Ζηνοβίου άρχισε να ελκύει πολλούς πιστούς, οι κομμουνιστές τους ανακάλυψαν και τους διασκόρπισαν.

 Τότε ό Ζηνόβιος πήγε σε μια περιοχή πού ανέκαθεν κατοικούνταν από "Ελληνες. "Εμαθε τα ελληνικά και διήγε πλάνητα βίο από χωριό σε χωριό, φιλοξενούμενος από πιστούς για να αποφύγει τις 'Αρχές. Μία ήμερα, οπού ανήγγειλαν ότι θα γενόταν αιφνίδιος έλεγχος των διαβατηρίων, έφυγε στο δάσος και βρήκε ένα διάσελο πού φαινόταν ιδανικό καταφύγιο, αλλά δεν αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για φωλίά μιας αρκούδας των Ιμαλαΐων, φημισμένης για την αγριότητα της. Το θηρίο πλησίασε όταν νύχτωσε, άλλα μόλις ό άγιος ανακάτωσε λίγο την φωτιά έκείνο απομακρύνθηκε λίγο, χωρίς να πειράξει τον άνθρωπο του Θεού.

Πήγε έπειτα στο Ροστώφ του Ντον, οπού ανέλαβε την διακονία της εκκλησίας της Άγιας Σοφίας. Συλληφθείς το 1936, έμεινε φυλακισμένος επτά μήνες στο Ροστώφ, οπού ασθένησε με ελονοσία, ενώ οι δεκατέσσερεις άλλοι συγκρατούμενοί του κληρικοί εστάλησαν στην Τασκένδη, οπού πέθαναν από εξάντληση. Μόνο ό πατέρας Ζηνόβιος στάλθηκε στα Ουράλια, χάρις στην επέμβαση ενός Εβραίου γιατρού. Τον έβαλαν ως συνήθως στο ίδιο κελλι μαζί με εγκληματίες, κατόρθωσε όμως να κερδίσει τον σεβασμό τους και όλοι οι φυλακισμένοι τον αποκαλούσαν «πάτερ».Τελούσε εκεί από μνήμης όλες τις Ακολουθίες και εξομολογούσε.Μετά από τέσσερα χρόνια και οκτώ μήνες απελευθερώθηκε και αφού δεν είχε διαβατήριο για το Σουχούμι πήγε στην Τιφλίδα, οπού από το 1942 έως το 1947 υπηρέτησε στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως και ήταν πνευματικός πατήρ του κοινοβίου της Άγιας Όλγας. Κατά την περίοδο αυτή εστάλη στην ενορία του Κίροβο στην Αρμενία και έπειτα στην εκκλησία του Αγίου Πνεύματος στο Βατούμι στην νοτιοανατολική Γεωργία, οπού αναζωογόνησε την πνευματική ζωή του χειμαζόμενου λαού. Τελικά διορίσθηκε προϊστάμενος του ναού του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκί στην Τιφλίδα, οπού έμεινε μέχρι την κοίμηση του.

Μετά την αποκατάσταση της κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών Γεωργίας καϊ Ρωσίας (1950) διορίσθηκε υπεύθυνος όλων των ρωσικών ενοριών στην Γεωργία και Αρμενία. Δείχνοντας μετριοπάθεια και σύνεση μέσα στις εθνικιστικές εντάσεις, τόνιζε ότι αυτό πού προέχει είναι το ότι όλοι ανήκουμε στον νέο περιούσιο λαό του Θεού. Είχε στενές πνευματικές σχέσεις με τον πατριάρχη της Γεωργίας Καλλίστρατο ο όποιος διασώθηκε από θάνατο χάρις στις προσευχές του και ό όποιος ζήτησε στην διαθήκη του να χειροτονηθεί επίσκοπος ό πατέρας Ζηνόβιος. Αυτή ή πρώτη χειροτονία Ρώσου επισκόπου στην Εκκλησία της Γεωργίας έγινε το 1956. "Ορίσθηκε πρώτα στην επαρχία Στεπάνοβαν και έπειτα στο Τετρί-Τσκάρο (Λευκή Πηγή), πόλη πού βρίσκεται δυο ώρες δρόμο νότια της Τιφλίδος. Το 1972 τον προήγαγαν σε μητροπολίτη.

Δείχνοντας μεγάλη αγάπη για την Γεωργία και τον λαό της, ό άγιος ιεράρχης συνέχιζε με ακρίβεια την ασκητική του βιοτή, διατηρώντας σχέσεις με την Μονή Γκλίνσκ και αναλαμβάνοντας μερικούς μοναχούς της όταν έκλεισαν εκ νέου την μονή το 1961. Κατά τα τριάντα πέντε χρόνια της διακονίας του στον ναό του Αλεξάνδρου Νέφσκι, ο άγιος Ζηνόβιος διέμεινε σε ένα μικρό δωμάτιο δίπλα στον ναό πού ήταν συγχρόνως κελλί και γραφείο. Αυστηρός σε όλες τις απαιτήσεις της μοναχικής ζωής, τήρησε απόλυτη άκτημοσύνη, μοιράζοντας αυθημερόν όλες τις ελεημοσύνες πού του έδιναν. 

Σηκωνόταν στην μία την νύχτα και έκανε τον κανόνα του πολλές ώρες, κυρίως με την μονολόγιστο ευχή, και αν λόγω υγείας δεν μπορούσε να συμμετάσχει στις καθημερινές ακολουθίες τις έλεγε από μνήμης στο κελλί. Διατηρώντας σε κάθε περίσταση μια υπερφυσική χαρά πού αντλούσε από την νοερά προσευχή, δεχόταν όλους τους επισκέπτες ευμενώς και τους δίδασκε περισσότερο με την παρουσία του παρά με τα λόγια. Στίς διδαχές του τόνιζε την σημασία της υπομονής, της ταπεινώσεως κι της θερμής προσευχής σε όλες τις δοκιμασίες της ζωής. Όσοι προσέρχονταν με πίστη λάμβαναν όχι μόνον τις γεμάτες διάκριση συμβουλές του, αλλά και πολλές φορές είχαν διαπιστώσει την θαυματουργική δύναμη της προσευχητικής μεσιτείας του.

Έκτος από τα ποιμαντικά του καθήκοντα και την διδασκαλία των πιστών πού συγκεντρώθηκαν γύρω του σαν πνευματική οικογένεια, ό άγιος Ζηνόβιος ήταν πνευματικός πατέρας περισσότερων από πεντακοσίων μοναζουσών στην Γεωργία και στην Ρωσία, και πλην του κοινοβίου της Αγίας Όλγας καθοδηγούσε τις εν κρύπτω μονάζουσες σε μονή του Μπέγοροντ, κοντά στο Βορονέζ.


Ασθένησε σοβαρά το 1984 και την παραμονή της κοιμήσεως του είπε σε αυτούς πού του συμπαραστέκονταν: «Εγώ φεύγω, αλλά εκεί θά προσεύχομαι για σας!» Παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, ενώ διάβαζαν την Ακολουθία σε ψυχορραγούντα, στις 8 Μαρτίου (23 Φεβρουαρίου) 1985. Κατά την επιθυμία του, τελέστηκε ή νεκρώσιμος Ακολουθία εις μοναχόν ενώ το σκήνωμα του ήταν περικυκλωμένο από μέγα πλήθος των πνευματικών του τέκνων.

πηγή κειμένου-΄΄Νέος Συναξαριστής Ορθοδόξου Εκκλησίας''εκδ.Ίνδικτος''

Γέροντας Πορφύριος-Έβλεπε τη συμφορά,έβλεπε και τη σωτηρία μας

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ

Εκοίμήθη ο πρώην δικαίος της Σκήτης Τιμίου Προδρόμου-Αγ.Όρους π.Πετρώνιος.Τι έχουν πει για αυτόν

Εκοιμήθη σήμερα 22 Φεβρουαρίου στις 16.00 ο πρώην δικαίος της Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Αγ.Όρους π.Πετρώνιος Τανάσε.
Ο π.Πετρώνιος γεννήθηκε το 1914 στην κοινότητα Φαρκάσα του νομού Νεάμτς.Ο πόθος του από νέος ακόμα να γίνει μοναχός οδήγησε τα βήματά του στη Μονή Νεαμτς όπου και έγινε μοναχός.Έπειτα πήγε στην Μονή Αντίμ του Βουκουρεστίου ενώ σπούδασε και στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου.
Το 1978 πήγε στο Άγιον Όρος.Ο π.Πετρώνιος πήγε εκεί με τη δεύτερη γενιά μοναχών,σταλμένοι από το Πατριαρχείο Ρουμανίας με σκοπό την πνευματική αναγέννηση της σκήτης του Τιμίου Προδρόμου.
Από το 1984 ήταν και πνευματικός αλλά και βιβλιοθηκάριος της μονής.
Όταν ο Placide Desseille ζήτησε από τον π.Μακάριο τον Σιμωνοπετρίτη να τον πάει σε κάποιον γέροντα για να ακούσει κάποιον πνευματικό λόγο,εκείνος μαζί με τον ηγούμενο Ελισσαίο και άλλους μοναχούς της συνοδείας τους τον πήγαν στον πατέρα Πετρώνιο.
Όταν ζήτησαν από τον γέροντα Αντριάν Φαγκατσεάνου να πεί κάτι για τον γέροντα Πετρώνιο εκείνος είπε:«Τον Πετρώνιο τον Προδρομίτη;Ο πιο ταπεινός,ο πιο ταπεινός,ο πιο ταπεινός»!
Πατώντας το πόδι του στην αθωνική γη της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου ο Νικολάε Μπαλτσιούτ θα γράψει:«Ο πατέρας Πετρώνιος είναι τόσο αγαπητός που τον συμβουλεύονται και οι Έλληνες και οι Ρουμάνοι μοναχοί»
Ο π.Ιωαννίκιος από την Μονή Σίμωνος Πέτρα θα πει:«Ο π.Πετρώνιος ο Προδρομίτης συνταιριάζει τέλεια την αγάπη με την άσκηση και την πραότητα.Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο γέροντας στεκόνταν όρθιος στις αγρυπνίες όλη νύχτα.Το να καθίσει για λίγο γονατιστός ήταν μια ευλογία»
Ψάχνοντας να βρω και κάτι άλλο να γράψω θυμήθηκα τι είχε γράψει πριν από 2 χρόνια στο ορθόδοξο περιοδικό Lumea Monahilor ο George Crasnean:«Έδειξα στην γυναίκα μου 3217 φωτογραφίες με αθωνίτες μοναχούς και την ρώτησα ποιός σου φαίνεται ''καλός άνθρωπος''.Απ'όλους διάλεξε τον π.Πετρώνιο ίσως επειδή τα μάτια του να ''πρόδωσαν'' την ξεχωριστη του ψυχή
Κανένας από όσους πέρασαν το κατώφλι της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου δεν μπορούν να ξεχάσουν το φως που εξέμπεμπε η μορφή του και τα πνευματικά λόγια που πρόσφερε καθισμένος σ'ένα παγκάκι κάτω από το φως της ανατόλής ή του δειλινού.
«Μ'αρέσει να περπατάω,αυτή είναι η χαρά μου,επειδή πολλοί Άγιοι Πατέρες αγίασαν τις πέτρες τούτες με τον ιδρώτα τους»έλεγε ο γέροντας.Πατώντας στα χνάρια αυτών των πατέρων,αισθανόνταν την χαρά της κοινωνίας και της αδιάλειπτης προσευχής 
Ο Θεός να τον αναπαύει

Η ιστορία της Ναντέζντα:Ακροβατώντας μεταξύ ισλάμ και χριστιανισμού

Η Ναντέζντα γεννήθηκε στη Μόσχα το 1976. Είναι παντρεμένη έχει δύο παιδιά και ασχολείται με τη ψυχολογία της οικογένειας τον τουρισμό και την αραβική κουλτούρα.

«Γεννήθηκα στη Μόσχα , η μαμά μου είναι Μοσχοβίτίσσα και ο πατέρας μου είναι Λιβανέζος. Όταν ήμουν τριών χρονών και έμενα και με τον αδερφό μου μας έστειλαν στο Λίβανο επειδή ήμασταν συχνά άρρωστοι και το να μας φροντίζουν ξεπερνούσε τις δυνάμεις τους επειδή οι γονείς μας ήταν φοιτητές, ενώ στο Λίβανο μας περίμεναν φρούτα και ήλιος.
Έζησα με τους παππούδες μου. Η γιαγιά μου Ασμάτ ήταν μια αφοσιωμένη μουσουλμάνα και μια υπάκουη σύζυγος. Είχε παντρευτεί με το παππού όχι από αγάπη αλλά επειδή έτσι το θέλησαν οι γονείς της και γέννησε τέσσερις κόρες και ένα γιο. Συνήθιζε να ξυπνάει πολύ πρωί για να ετοιμάζει πρωινό στο σύζυγο της και έπειτα καθάριζε το εκατό τετραγωνικά σπίτι εκατοστό με εκατοστό. Τη ίδια στιγμή κατάφερνε να μαγειρεύει τεράστιες κατσαρόλες κι ποτέ δεν έκαιγε το φαγητό
Η γιαγιά προσευχόταν πέντε φορές την ημέρα αφού πρώτα έπλενε τα πόδια της, το πρόσωπο της και με ένα ξεχωριστό τρόπο τα χέρια της Ήξερα πως δεν έπρεπε να την ενοχλώ και μόνο τη κοίταζα.
Όταν το βράδυ έρχονταν ο παππούς στο σπίτι έπρεπε να ξεκουραστεί. Τρέχαμε προς αυτόν και του φιλούσαμε το χέρι που μας φέρνει ψωμί, το χέρι του γηραιοτέρου άνδρα της οικογένειας. Μου άρεσε αυτό το τελετουργικό και ακόμη φιλώ το χέρι του πατέρα μου ως ένδειξη σεβασμού
Η μάνα μου με βάφτισε όταν ήμουν έξι χρονών. Θυμάμαι την εκκλησία στο κέντρο της Μόσχας. Υπήρχε πολύς κόσμος εκεί. Ο ιερέας διάβαζε μια ευχή και εγώ αισθάνθηκα ειρήνη στη ψυχή μου .Η μητέρα μας ζήτησε μα μη πούμε τίποτα στον πατέρα. Στα δώδεκά μου η μητέρα μας πήγε στη Μονή Νοβοντεβίτσι. Ήταν η ώρα της Θείας Λειτουργίας. Όλα γύρω μου ήταν τόσο μεγαλειώδη και φωτεινά. Σε αυτό το μέρος αισθανόμουν πολύ καλά και δεν ήθελα να φύγω. Έπειτα η μητέρα συναντήθηκε με τον π.Μιχαήλ ο οποίος άρχισε να μας μαθαίνει την οδό της Αλήθειας. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε να νηστεύουμε και να πηγαίνουμε στις ακολουθίες. Το πιο δύσκολο ήταν να κρύψουμε τις σκέψεις μας και τους σταυρούς μας από τον πατέρα.
Όταν το έμαθε ο πατέρας θύμωσε πολύ και φώναζε ότι αυτός ποτέ δεν μας είχε μιλήσει για το Ισλάμ για να αποφασίσουμε μόνοι μας όταν θα μεγαλώσουμε. Τότε εμείς αρχίσαμε να προσευχόμαστε και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία φανερά. Ο πατέρας άρχισε να διαβάζει το κοράνι με δυνατή φωνή και να κυρήττει το Ισλάμ. Σταδιακά όχι μόνο υποχώρησε αλλά άρχισε να έρχεται μαζί μας στην εκκλησία.
Στα 17 μου άρχισα να φοιτώ στο Θεολογικό Ινστιτούτο Μπαγκοσλόβσκι. Ο πατέρας με ρωτούσε για τη πίστη, τη διδασκαλία και τα διδάγματα της Ορθοδοξίας ενώ εγώ προσπαθούσα να του μεταδώσω όσα μάθαινα. Όσο πιο πολύ μελετούσα τόσο καταλάβαινα ότι τα πάντα στην Ορθοδοξία έχουν μια βαθιά σημασία.
Ο πατέρας ήρθε προς τον Κύριο σαν τον άπιστο Θωμά!
Πρώτα συνέβη ένα θαύμα στη μονή Ντιβειεβσκι:
Εγώ και η αδερφή μου η Νατάσα επήγαμε στο αρχονταρίκι που μας περίμενε ο πατέρας. Τον είχε πείσει η μητέρα να έρθει μαζί μας. Τότε άρχισε να μας ειρωνεύεται και να λέει ότι αν όλα αυτά είναι αληθινά θα έβλεπε κάποιο όνειρο! Το πρωί μας ξύπνησε με τις φωνές του «Γιατί δεν ήρθατε όταν σας φώναζα;» Του είπαμε ότι δεν ακούσαμε τίποτα. Τότε μας είπε ότι είδε στο όνειρο του τη Παναγία και του έστειλε από τον ουρανό μια εικόνα. Αυτή ερχόταν σιγά- σιγά προς εκείνον. Ο πατέρας φώναζε αλλά κανείς δεν τον άκουσε. Άνοιξε τα μάτια του μόλις η εικόνα ακούμπησε το μέτωπο του. Αμέσως κατάλαβα ότι γινόταν λόγος για την πολυαγαπημένη εικόνα του Αγ. Σεραφείμ του Σαρώφ, “Umilenie”, αλλά είπα στο πατέρα μου να ψάξει στην εκκλησία μήπως τη δει. Μετά τη λειτουργία τον άκουσα να φωνάζει: «Νάτη ! Παναγία ελέησε με». Γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας έκανε το σταυρό του και προσκύνησε! Σύντομα ο πατέρας μου βαπτίστηκε.
Μου αρέσει πως απάντησε σε εκείνους που τον κατηγόρησαν για αυτό «Πείτε μου ποιος είναι πιο καθαρός . Ο Χριστός ο οποίος προσευχήθηκε και δίδαξε ή ο Μωάμεθ ο οποίος είχε 14 γυναίκες και η νεότερη ήταν 9 ετών;» Οι συγγενείς του πιστοί μουσουλμάνοι έμειναν άφωνοι!
Ένα άλλο θαύμα έγινε στα Ιεροσόλυμα. Το καλοκαίρι του 1995 επήγαμε στους Αγίους Τόπους. Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι! Θυμάμαι που επήγαμε μαζί με το πατέρα μου και κάποιες καλόγριες στο στυλό που μαστίγωσαν το Χριστό. Εάν κολλήσεις το αυτί σου σε αυτό το στύλο μπορείς να ακούσεις τα μαστίγια και τις φωνές πόνου. Εγώ και ο πατέρας τις ακούσαμε ενώ οι μοναχές μας κοιτούσαν απορημένες προσπάθησαν πιο πολλές φορές αλλά δεν κατάφεραν να ακούσουν. Έτσι μας αξίωσε ο Θεός να ζήσουμε ένα θαύμα!
Στο Λίβανο έχω θείες, θείους και ξαδέρφια τους οποίους αγαπώ πολύ. Όλοι είναι μουσουλμάνοι. Ποτέ δεν έκρυψα την Ορθόδοξη πίστη μου. Στην αρχή κοίταζαν έκπληκτοι και τρομαγμένοι. Ένας μουσουλμάνος πατέρας έπρεπε να έχει παιδιά και σύζυγο μουσουλμάνους. Τους μιλούσα στα αραβικά στα αγγλικά και στα γαλλικά προσπαθώντας να τους εξηγήσω τις βασικές αρχές της πίστεως μου. Επέμενα στο γεγονός ότι όντας Ρωσίδα και διαβάζοντας την ιστορία της Ρωσίας,μπορούσα ξεκάθαρα να δω ότι χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας και την ευλογία του Αγ. Σέργιου του Ράντονεζ και άλλων αγίων δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε τις επιθέσεις των επίδοξων κατακτητών. Αυτό το επιχείρημα φαινόταν να τους έχει πείσει και έτσι με άφησαν ήσυχη. Συνήθιζαν μόνο σιωπηλά να μου βάζουν το σταυρό μέσα από τη μπλούζα. Εγώ πάντως ξέρω ότι προσευχόμασταν οι μεν για τους δε με πολλή αγάπη».

μετάφραση www.proskynitis.blogspot.com

Ορθόδοξο περιοδικό ‘Vinograd’ 2007

Ο παπάς μας...

«Αν είναι ενεργητικός, τον θεωρούμε υπερβολικά κουρδισμένο. Αν είναι ήρεμος, τον θεωρούμε τεμπέλη. Αν έχει γκρίζα μαλλιά, τον θεωρούμε γέρο. Αν είναι νέος, λέμε πως δεν έχει εμπειρία. Αν θέλει να κάνει αλλαγές, τον θεωρούμε επαναστάτη. Αν δε θέλει, λέμε πως δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Αν κηρύττει κατά της αμαρτίας, τον θεωρούμε φανατικό. Αν δεν το κάνει, λέμε πως είναι κοσμικός. Αν χρησιμοποιεί κινήσεις των χεριών όταν εκφράζεται, τον θεωρούμε ηθοποιό. Αν παραμένει ακίνητος, τον λέμε ξύλινο. Αν υψώνει την φωνή του, λέμε πως φωνάζει πολύ. Αν δεν υψώνει την φωνή του, τον θεωρούμε μονότονο. Αν είναι στο σπίτι του, λέμε πως πρέπει να είναι έξω, επισκεπτόμενος Ενορίτες. Αν θεαθεί στο δρόμο, λέμε πως θα πρέπει να είναι κλεισμένος μέσα, ετοιμάζοντας το κήρυγμά του. Αν επισκέπτεται τους πτωχούς, τον θεωρούμε σοσιαλιστή. Αν επισκέπτεται πλούσιους, λέμε πως κάνει χατήρια.» Θεέ μου, δώσε στον παπά μας υπομονή και δύναμη…

ΠΗΓΗ

Νεομάρτυρας Βαλέριος Γκαφένκου(+18 Φεβρουαρίου 1952)Ο Άγιος των κομμουνιστικών φυλακών

Ο Βαλέριος Γκαφένκου γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1921 στην Βεσαραβία κοντά στην πόλη Μπάλτσι.Οι γονείς του Βασίλειος και Έλενα ήταν εύποροι χωρικοί.Απ'όταν ήταν μαθητής ο Βαλέριος ξεχώριζε για τις σχολικές του επιδόσεις και ήταν πολύ αγαπητός από τους συμμαθητές του και τους καθηγητές.Τέλειωσε το λύκειο το καλοκαίρι του 1940 και εγγράφηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ιασίου.Αυτήν την περίοδο η πατρίδα του η Βεσσαραβία πέρασε υπό την κατοχή των Σοβιετικών και έτσι η οικογένειά του πέρασε τον Προύθο και κατέφυγαν στο Ιάσιο της Ρουμανίας ως πρόσφυγες.Μαζί με τον πατέρα του,γεμάτοι προφυλάξεις επίστρεφουν στην Βεσσαραβία να τακτοποιήσουν κάποιες υποθέσεις.Τότε ο πατέρας του έχοντας εξασφαλίσει την ασφάλεια της οικογενείας του,τού ανακοινώνει ότι θα μείνει για να πολεμήσει για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους και αναθέτει στον Βαλέριο την φροντίδα της μητέρας του και των τριών αδελφών του.Το φθινόπωρο του 1941 συλλαμβάνετε εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και καταδικάζετε σε 25 χρόνια φυλακή.Ήταν 20 ετών.Την περίοδο 1942-1948 έμεινε φυλακισμένος στο Αιούντ.Εδώ ο Βαλέριος και κάποιοι άλλοι κρατούμενοι γίνονται μέρος της ομάδας των δικηγόρων Τραιάν Τριφάν και Τραιάν Μαριάν των οποίων η βασική  ενασχόληση ήταν η χριστιανική βιοτή σε πνεύμα φιλοκαλικό.Η πνευματική ατμόσφαιρα στη φυλακή του Αιούντ είχε έναν ρόλο βασικό στην πνευματική διαμόρφωση του Βαλέριου.Εδώ με θείο φωτισμό θα φτάσει να δει τις αμαρτίες του.Ο καρπός της μετανοίας του θα είναι μια κατάσταση ψυχικής ευφορίας η οποία θα τον συνοδεύσει σε όλες τις δοκιμασίες του.
Μετά το Αιούντ ακολουθεί η φυλακή στο Πιτέστι(1948-1949),λίγοι μήνες στο Βακαρέστι και η φυλακή-σανατόριο στην Τίργκου-Όκνα(1950-1952)

Στην Τίργκου-Όκνα,όντας σε κατάσταση προχωρημένης φυματίωσης,θα γίνει το λιμάνι στο οποίο όλοι κατέφευγαν για να ενισχυθούν και να παρηγορηθούν.Η μεταστροφή στο Θεό πολλών αθέων κρατουμένων,η αγάπη μεταξύ των κρατουμένων,το πνεύμα θυσίας που έδειχναν προς τους πιο άρρωστους,όλα λαμβάνουν μέρος υπό την επιρροή του Βαλέριου Γκαφένκου.Η γεμάτη χάρη παρουσία του δημιούργησε μια πνευματική ατμόσφαιρα μοναδική στην ιστορία του κομμουνιστικού γκούλαγκ.«Έχω επιθυμήσει τόσο πολύ την Τίργκου Όκνα»!θα πει μετά από πολλά χρόνια κάποιος που πέρασε απ'αυτήν την φυλακή.
«Αυτό που δημιούργησε και αυτό που έζησε ο Βαλέριος κατά την μακροχρόνια κράτησή του για κάθε ψυχή με την οποία ερχόνταν σε επαφή,είναι δύσκολο να το φανταστείς και ακόμη πιο δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια»θα πει ένας πρώην συγκρατούμενος του.
Προγνωρίζοντας την ημέρα της κοιμήσεώς του,ο Βαλέριος θα βρεθεί εκείνη τη στιγμή σε μια τόσο υψηλή πνευματική κατάσταση ώστε ο φίλος του Ιοάν Ιανωλίδης ό οποίος βρισκόνταν δίπλα του κατά τη στιγμή του θανάτου του θα πει μετά από χρόνια:«Στον αιώνα τον άπαντα δεν επιθυμώ να ζήσω μια τόσο υψηλή πνευματική εμπειρία,αφού εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο,μα τόσο ευτυχισμένος»

-Η επίσκεψη της Παναγίας στον Βαλέριο
Ο άγιος μάρτυς Βαλέριος αξιώθηκε και της επισκέψεως της Θεοτόκου. Αναφέρει ο ίδιος σε μία διήγησή του:

- Αυτή τη νύχτα αγρυπνούσα. Περίμενα να ακούσω τη μελωδία από τα κάλαντα που συνέθετα. Ήθελα να είναι πολύ ωραία. Την έψαλλα στο νου μου. Την αισθάνθηκα να κατεβαίνει από τους ουρανούς. Λοιπόν, ήμουν άγρυπνος, νηφάλιος και ήρεμος όταν ξαφνικά είδα ότι έχω στο χέρι τη φωτογραφία της Σέτας (της δεσποινίδας που είχε αγαπήσει). Κατάπληκτος από το γεγονός, σήκωσα τα μάτια μου και στην άκρη του κρεβατιού είδα την Παναγία, ντυμένη στα λευκά, όρθια, ζωντανή, πραγματική. Ήταν χωρίς το Βρέφος. Η παρουσία της μου φαινόταν ζωντανή. Η Παναγία ήταν πραγματικά δίπλα μου. Ήμουν πολύ ευτυχής. Είχα ξεχάσει τα πάντα. Τότε Αυτή μου είπε:
Εγώ είμαι η αγάπη σου! Να μη φοβάσαι! Να μην αμφιβάλλεις! Η νίκη θα είναι του Υιού μου! Αυτός αγίασε τώρα αυτόν τον τόπο και τον ετοίμασε για όσα θα γίνουν στο μέλλον. Οι δυνάμεις του σκότους αυξάνουν και ακόμη θα φοβίζουν τον κόσμο, αλλά θα αφανιστούν. Ο Υιός μου περιμένει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην πίστη. Σήμερα οι υιοί του σκότους είναι πιο ατρόμητοι από τους υιούς του φωτός. Έστω και αν σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια πίστη στη γη, να ξέρετε ότι η απολύτρωση θα έλθει, αλλά με φωτιά και εμπρησμούς. Ο κόσμος πρέπει ακόμη να υποφέρει. Εδώ, όμως, υπάρχει πολλή πίστη και ήρθα να σας ενθαρρύνω. Κρατείτε την ομολογία σας. Ο κόσμος ανήκει στον Χριστό!
Μετά η Παναγία εξαφανίστηκε και εγώ έμεινα πλημμυρισμένος από ευτυχία. Κοίταξα το χέρι μου, αλλά δεν είχα τη φωτογραφία της Σέτας.
(Πηγή κειμένου για την εμφάνιση της Παναγίας: Ιωάννη Ιανολίδε, Συνταρακτικά περιστατικά φυλακισμένων Ρουμάνων Ομολογητών και Μαρτύρων του 20ου αιώνα, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2009, σ. 170-171.)από vatopaidi.wordpress.com

-Οι τελευταίες στιγμές του
Ο Βαλέριος εκοιμήθη στις 18 Φεβρουαρίου 1952.Δυο εβδομάδες νωρίτερα είχε καλέσει εναν συγκρατούμενο τον Νικολάε Ίτουλ,ομολογώντας ότι του απεκαλύφθη η ημέρα της κοιμήσεώς του:18 Φεβρουαρίου.Τον παρακάλεσε να του ετοιμάσει ένα άσπρο πουκάμισο,εσώρουχο,ένα σπίρτο και ένα κομματάκι κερί.Επίσης του ζήτησε όπως μετά τον θάνατό του να του βάλει έναν σταυρό στο στόμα,έτσι ώστε εαν κάποτε το θελήσει ο Θεός να μπορέσουν να τον ταυτοποιήσουν.
Τη 18η Φεβρουαρίου-αφού το πρωί είχε εξομολογηθεί και είχε κοινωνήσει-ο Βαλέριος παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου«Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές που έζησα,αν και πέθαινε ο καλύτερός μου φίλος.Αλλά εκείνος ήταν που μου μετέδωσε μια εσωτερική ειρήνη και πληρότητα που με συνοδεύουν μέχρι και σήμερα»(μαρτυρία Ιοάν Ιανολίντε)
Γνωρίζοντας από καιρό ότι ο Βαλέριος θα πεθάνει,όλοι οι συγκρατούμενοί του πέρασαν με τη σειρά για να τον αποχαιρετήσουν.Παρά το ότι ήταν αδυνατισμένος για όλους είχε έναν καλό λόγο να πει.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Wurmbrand(πρόκειται για τον εβραικής καταγωγής προτεστάντη πάστορα Richard Wurmbrand.Κάποια στιγμή οι συγγενείς των κρατουμένων προμήθευσαν κάποιους απ΄αυτούς με στρεπτομυκίνη το οποίο τότε έκανε θαύματα στη θεραπεία των ασθενειών του πνεύμονα.Ο κρατούμενος Λεωνίντα Στρατάν,επειδή είχε καλυτερεύσει έδωσε την δική του στον Βαλέριο.Αυτός, ενώ θα μπορούσε να γίνει ο ίδιος καλά έδωσε την στρεπτομυκίνη στον πάστορα σώζοντάς του έτσι τη ζωή!) συγκινημένος και γεμάτος ευλαβεια,κάτι που δεν συνήθιζε:
«Δόξα τω Θεώ που έφτασα εδώ!Ο Θεός με έφερε εδώ για να σωθώ.Εδώ γνώρισα το Χριστό.Τα λόγια που μου είπες,όπως και η ορθόδοξη αλήθεια που μου απεκάλυψες,δεν θα μείνουν χωρίς καρπό.Συγχώρεσε με για ότι κακό σου έκανα.Προσευχήσου για μένα γιατί έχω ανάγκη αυτήν την προσευχήΕπιθυμώ όπως να μπούμε από την ίδια θύρα στην Βασιλεία του Θεού»!
Ο Βαλέριος του απάντησε:«Χαίρομαι που συναντηθήκαμε.Καταλαβαίνω την ταραχή σας.αλλά σας παρακαλω να έρθετε στον Χριστό όπως κάποτε ο Απ.Παύλος,χωρίς δισταγμό.Να προσευχηθούμε μαζί για τον εκχριστιανισμό του εβραικού λαού.Η χάρη του Θεού να σας φέρει την Αλήθεια»!
Ο Wurmbrand ήταν βαθιά συγκινημένος.Γύρισε στο κρεβάτι του και συνέχισε να κοιτάει τον Βαλέριο...
...Απολύτως εξαντλημένος ο Βαλέριος εμπιστεύεται τις τελευταίες του σκέψεις στον φίλο του Ioan Ianolide:«Πρώτα απ΄όλα η σκέψη και η ψυχή μου βρίσκονται στον Κύριο.Ευχαριστώ που έφτασα εδώ.Τώρα πηγαίνω σ'Εκεινον.Σας παρακαλώ να Τον ακολουθείτε  να Τον δοξάζετε και να Τον υπηρετείτε.Είμαι ευτυχισμένος που πεθαίνω για το Χριστό.Όλα είναι ένα θαύμα.Εγώ φεύγω αλλά εσείς έχετε μια ιερή αποστολή και έναν δύσκολο σταυρό να σηκώσετε.Στο βαθμό που θα μπορώ,από εκεί που θα βρίσκομαι θα προσεύχομαι για εσάς και θα είμαι δίπλα σας.Θα αντιμετωπίσετε πολλές θλίψεις.Να είστε δυνατοι.Να έχετε θάρρος και να προσεύχεσθε!Διατηρήστε την Αλήθεια αναλλοίωτη,χωρίς φανατισμούς.Η τρέλα της πίστεως είναι θεική δύναμη,αλλά ακριβώς χάρη σ'αυτήν είναι ισορροπημένη και βαθιά ανθρώπινη.Να αγάπάτε και να υπηρετείτε τους συνανθρώπους σας.Έχουν ανάγκη βοήθειας αφού οι εχθροί προσπαθούν να τους ξεγελάσουν.
Ο αθεισμός θα νικηθεί αλλά προσέξτε από τι θα αντικατασταθεί»!
Που και που σταματούσε για να ανακτήσει δυνάμεις
Σας ευχαριστώ απο τα βάθη της ψυχής μου για όσα όλα κάνατε για μένα.Παρακαλώ να με συγχωρήσετε...Εαν κάποιον στενοχώρησα παρακαλώ να με συγχωρέσει...Σκέφτομαι με πολλή αγάπη την μητέρα μου και τις αδελφές μου.Ελπίζω να ακολουθήσουν το δρομο του Κυρίου.Σας παρακαλώ να την φροντίζετε...Αυτά τα λόγια είναι η διαθήκη μου.Ο χριστιανισμός πρέπει να βάλει μια αρχή πιο κοντά στην αλήθεια..Παρακαλώ τους χριστιανούς πολιτικούς να ακολουθούν τη διδασκαλία του Χριστού.Οι ευθύνες τους είναι πολύ μεγάλες.

Ο άλλος μέγας ομολογητής π.Γκεόργκε-Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα,συγκρατούμενος του νεομάρτυρος Βαλερίου,με την εικόνα του στα χέρια του

Παρακάτω θα παραθέσουμε κάποιες μαρτυρίες συγκρατουμένων του Βαλέριου
1)Ο Βαλέριος μιλούσε σε όλους για τον Χριστό.Ήταν έκεί στο δωμάτιο 4(σ.σ.στην Τίργκου Όκνα ήταν η φυλακή όπου έπαιρναν τους φυματικούς.Στο δωμάτιο 4 ήταν όλοι οι ετοιμοθάνατοι)ένας φοιτητής ιατρικής ο Τραιάν Μανίου.Ήταν παραπληγικός δηλαδή κατά το ήμιση παράλυτος με κατάκλισεις σ΄όλο το σώμα.Από τις κατακλίσεις(πληγή που προκαλείται λόγω της ανεπαρκούς αιμάτωσης στο σώμα κατάκοιτου ασθενούς)μύριζε σαν βόθρος.Του έβαζα κάθε μέρα επίδεσμο και του έβγαζα το πύον με τον καθετήρα.Συζητούσα μαζί του.Δεν ήταν πιστός.Ο Βαλέριος ο οποίος καθόνταν στο διπλανό κρεβάτι,μιλούσε μαζί του πολύ.Μια μέρα αποφάσισε να προσευχηθούμε μία εβδομάδα για τον Τραιάν και να λέμε όλοι πολλές φορές τον 50ο ψαλμό.Μετά από λίγες ημέρες ο Τραιάν ζήτησε να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει.Μου έλεγε:«Μιχάλη,βρίσκομαι σε μια κατάσταση ευφορίας,την οποία δεν μπορώ να περιγράψω.Αισθάνομαι μια ανεκλάλητη χαρά».
2)Μια μέρα ο Βαλέριος πλησίασε τον πιο σκληρο φύλακα,για τον οποίο το ξύλο και οι βρισιές ήταν κάτι το συνηθισμένο:-Κύριε Τζεορτζέσκου,του λέει.Μια φορά ήρθε στον Χριστό ο πιο μεγάλος από τους ιερείς και έφερε μαζί του μια γυναίκα που είχε μοιχεύσει.Απευθυνόμενος στον Ιησού είπε:«Τι να κάνουμε με αυτήν την γυναίκα,αφού σύμφωνα με τον νόμο μας πρέπει να λιθοβοληθεί.Τότε ο Ιησούς τους απάντησε:«Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ'αυτήν»Εκείνοι που το άκουσαν έφυγαν και τότε λέει στη γυναίκα«Γύναι που εισίν;ουδείς σε κατέκρινεν»
Μετά από μερικές ώρες,ο Τζεορτζέσκου άνοιξε την πόρτα του κελιού και είπε:Δεν είχαν που να βασιστούν γι'αυτό δεν την σκότωσαν!Από εκείνη την ημέρα πάντως ο Τζεορτζέσκου άρχισε να δείχνει λίγη ανθρωπιά και να συμπεριφέρεται καλύτερα σε όσους είμασταν στην απομόνωση(μαρτυρία του Νικολάε Τριφόιου)
3)Εξαιτίας της πείνας,από την οποία υποφέραμε όλοι,όταν ερχόνταν η στιγμή να διαλέξουμε το ζυμαράκι μας εμφανίζονταν διαφωνίες.Ο Βαλέριος το γνώριζε αυτό και από ταπείνωση και χαλιναγώγηση έμπαινε τελευταίος στη σειρά,δηλαδή έπαιρνε το μικρότερο.Μερικοί ήταν ευχαριστημένοι για την εγκράτεια την οπόία έδειχνε,άλλοι όμως επέμεναν όταν ήταν η σειρά του να πάρει εκείνος πρώτος.Ο Βαλέριος υπάκουσε στην επιθυμία τους και όταν ερχόνταν η σειρά του να διαλέξει πρώτος έπαιρνε κάποιο στην τύχη για να αποφύγει την λαιμαργία και για να μην το στερήσει από κάποιον αδελφό του.Αυτή η απλή πράξη του έγινε αργότερα παράδειγμα για όλους.(μαρτυρία Ιοαν Ιανολίντε)

4)Στην καθημερινή ζωή στις φυλακές εμφανίζονταν και κάποια προβλήματα σε κάθε κελί.Διαφωνίες για παράδειγμα που προέκυπταν για το πώς και πόσο θα αεριστεί ο καθένας,(σ.σ.επειδή απο κάποια στιγμή και μετά οι φύλακες σταμάτησαν να τους βγάζουν ακόμη και στο προαύλιο,οι κρατούμενοι έπαιρναν βαθιές ανάσες σκύβοντας και βάζοντας την μύτη τους στην κάτω χαραμάδα της πόρτας),για το πότε θα περπατήσει ο καθένας σ'αυτά τα δυο μέτρα που έμεναν ακάλυπτα από τα κρεβάτια κ.τ.λ.
Ο Βαλέριος σώπαινε όταν εμφανίζονταν τέτοιου είδους συζητήσεις.
-Εσύ τι λες; τον ρωτούσαν
-Εγώ θα κάνω ότι εσείς αποφασίσετε.Αλλά εαν σ'αυτά τα μεγάλα βάσανα που περνάμε δεν μπορούμε να ζήσουμε αδελφικά,πώς μπορούμε να περιμένουμε οι άνθρωποι να μοιράσουν με δικαιοσύνη και αγάπη τα πλούτη όλης της γης;Εαν εδώ δεν μπορούμε να είμαστε καλοί,πώς θα μπορούμε να είμαστε όταν θα είμαστε ελεύθεροι και δυνατοί;Με λίγη αγάπη θα αισθανθούμε την χαρά να κάνουμε το θέλημα του αδελφού μας.Μας χρειάζεται μία βαθιά κατανόηση των ανθρώπων,εάν θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά(μαρτυρία Ιοάν Ιανολίντε)
5)Το φθινόπωρο του 1949 ο Βαλέριος εξαιτίας της φυματίωσης παρουσίασε την πρώτη αιμοπτυσία.Επεσε κατακρέβατα.Μέρα με τη μέρα αδυνάτιζε.Ένας φίλος του πρόσφερε μία κόρα ψωμί από το μερίδιό του.Ο Βαλέριος αρνήθηκε λέγοντάς του:''Εγώ είμαι άρρωστος δεν είναι ανάγκη να αρρωστήσεις και εσύ.
Ωστόσο,όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα συγκινημένος,εκείνη η αγνή ψυχή,το βράδυ έβαζε κρυφά τη μερίδα του στο δισάκι του ή στην καραβάνα του.Μπρος σε μια τόσο μεγάλη δύναμη αφοσίωσης ο Βαλέριος αισθανόνταν την προστασία του Θείου ελέους.
Οι αιμοπτύσεις συνεχιζόνταν και δεν ήταν «ανθρωπιστικό»(εδώ ο συγγραφέας ειρωνεύεται τους κομμουνιστές)να αφήσουν τον κρατούμενο να πεθάνειΤον πήγαν λοιπόν στο νοσοκομείο,τον έκλεισαν σ΄ένα δωμάτιο και τον φύλαγαν μέρα-νύχτα.Οι γιατροί ερχόνταν να τον εξετάσουν συνοδευόμενοι από τους φύλακες.
Κάποιο βράδυ μπήκε μέσα μια νοσοκόμα.Ο Βαλέριος την είχε δει κατά την επίσκεψη του γιατρού και είχε προσέξει ότι τα μάτια της ήταν δακρυσμέναΕίχε μεθύσει τον φύλακα και βρέθηκε γονατιστή δίπλα από τον Βαλέριο.Πήρε το χέρι του και το φίλησε
-Πώς μπήκατε εδώ;ρώτησε εκείνος
-''Κοίμησα'' τον φύλακα,χαμογέλασε εκείνη
-Τι θέλετε;
-Θέλω να σας βοηθήσω.Ζητήστε μου ότι θέλετε
Ο Βαλέριος αισθάνθηκε την ειλικρίνειά της και βαθιά συγκινημένος είπε:«Διακινδυνεύσατε την ελευθερία σας για μένα..Ο Θεός να σας το ξεπληρώσει.Δε μπορείτε να με βοηθήσετε με τίποτα.Εαν πεθάνω εδώ,σας παρακαλώ να πείτε στην οικογένειά μου ότι έμεινα πιστός μέχρι τέλους και ότι είμαι χαρούμενος που δίνω τη ζωή μου για το Χριστό και για τον πλησίον.Ίσως γι'αυτό σας έδωσε ο Θεός θάρρος να έρθετε εως εδώ επειδή ότι κάνει ο άνθρωπος μπαίνει στην οικονομία του Θεού.Σας ευχαριστώ,δεν θα σας ξεχάσω και θα προσεύχομαι για σας....Τώρα πηγαίνετε!...Μην διακινδυνεύετε πιο πολύ!Εγώ βρίσκομαι στα χέρια του Θεού(μαρτυρία Ιοαν Ιανολίντε)
6)Η κατάσταση του Βαλέριου χειροτέρευε.Εξαιτίας της μακροχρόνιας παραμονής του στο κρεβάτι,της ακινησίας και της μη καλής κυκλοφορίας του αίματος του είχαν εμφανιστεί στο σώμα κατακλίσεις μεγάλες οι οποίες ήταν δύσκολο να θεραπευθούν και είχαν καλύψει ένα μεγάλο μέρος της πλάτης και των ποδιών.Άλλοι ασθενείς σε παρόμοιες καταστάσεις ούρλιαζαν και βλαστημούσαν,εξαιτίας του τρομερού πόνου και του τσούξιμου που προκαλούσαν οι πληγές.Τον Βαλέριο δεν τον άκουσα ποτέ να παραπονείται,αν και έβλεπες στο πρόσωπό του τον πόνο,ενώ στο πρόσωπό του έβλεπες δάκρυα πόνου όταν τον επίδεναν με αδελφική αγάπη οι μεταπτυχιακοί φοιτητές Ιον Γ.,Ναε Φ.,και Αριστίντε Λ.Τους επίδεσμους τους έφτιαχναν από κομμάτια σχισμένων πουκαμίσων,αλλά ελλείψη φαρμακευτικών ουσιών,το ύφασμα κολλούσε πάνω στην πληγή και όταν το ξεκολλούσαν προκαλούσε τρομερούς πόνους.Από το στόμα του Βαλέριου δεν ακούγόνταν κουβέντα,παρά μεγάλες σταγόνες ιδρώτα κάλυπταν το μέτωπό του.Οι γιατροί το παρατηρούσαν.Ήταν σημάδι ότι η υπομονή του είχε φτάσει στα όρια.Τότε σταματούσαν και τον άφηναν λίγο να συνέλθει.

μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com
πηγή το βιβλίο-''Sfantul Inchisorilor''

Η παραβολή του Ασώτου-Το Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων

Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων χαρακτηρίστηκε ή παραβολή του Άσωτου. Πραγματική πηγή καί πακτωλός αιωνίων διδαγμάτων καί ζωντανή απόδειξη της θείας μακροθυμίας.
Μόνον ένας Θεός, ό Κύριος, με το θείο καί ανυπέρβλητο μεγαλείο του, μπορούσε με τόση έκφραση, με τόση γοητεία καί δεξιότητα, με τόσο χτυπητά χρώματα καί με τόση αριστουργηματική πλοκή, να ζωγραφίσει τις δύο βασικές έννοιες, πού κυριαρχούν μέσα στην περίφημη αυτή παραβολή. Πρώτο μεν το κατάντημα του ανθρώπου, πού απομακρύνεται από τον Θεό -Πατέρα, με όλες τίς αμαρτωλές συνέπειες της παραστρατημένης ζωής καί δεύτερο το μέγεθος της αγάπης του Θεού, ή οποία έχει τη δύναμη να ανασύρει από το βούρκο το «άπολωλός» καί να το φέρει από το βάθος στην επιφάνεια, από το σκοτάδι στο Φως καί από την πτώση στην ανόρθωση.
Ό "Ασωτος της παραβολής, σύμβολο της κάθε εποχής με την αποστασία του, την ανταρσία καί το χωρισμό του, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της μοίρας του αμαρτωλού.Άλλα καί ή μακροθυμία του Θεοϋ-Πατέρα, όπως φαίνεται στην παραβολή,είναι ό μοναδικός δρόμος καί οδηγός, για να βρούμε τον χαμένο εαυτό μας.
Το κατάντημα του αμαρτωλού από τη μια, ή μεγαλωσύνη καί μακροθυμία του Θεού από την άλλη, να οι δυο πόλοι γύρω από τους οποίους θα περιστραφούν οι παρακάτω γραμμές.
Ό νεώτερος γιος δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για την αχαρακτήριστη διαγωγή του. Κατοικούσε μέσα σ' ένα ανάκτορο.Έτρωγε σε πλουσιότατο τραπέζι, φορτωμένο με άφθονα αγαθά. Ήταν ντυμένος με καθαρά καί ολοκαίνουργα ρούχα. Εκατοντάδες υπηρέτες ήταν έτοιμοι να του προσφέρουν τίς εξυπηρετήσεις τους. Εϊχε στη διάθεση του πολλά χρήματα. Απολάμβανε την αγάπη του Πατέρα. Ήταν ό πρίγκιπας του σπιτιού.
Άλλα κάποτε χόρτασε όλη αυτήν την ευτυχία. Καί ή πραγματικά όμορφη ζωή μέσα στο πατρικό σπίτι του φάνηκε μονότονη, άχαρη καί τυραννική. Μέσα στις φλέβες του κυλούσε ανήσυχο αίμα, πού ζητούσε περιπέτειες καί έκτραχηλισμούς, έλευθεριότητες καί ξεφαντώματα, πού ό πατέρας δεν επέτρεπε μέσα στο σπίτι του. Γι' αυτό σχεδίασε το πραξικόπημα.
Να ζητήσει το μερίδιο του καί να φύγει μακριά, για να ζήσει σύμφωνα με τα γούστα καί τα κέφια του, Καί το πέτυχε. Ένόμισε ότι μακριά από τον πατέρα, χωρίς την πατρική επίβλεψη, θα εύρισκε τη χαρά καί την ανακούφιση, πού ή καρδιά του τόσο ποθούσε.
Γι' αυτό δεν χάνει καιρό. Ό,τι του ανήκει αμέσως το πωλεί καί φορτώνει το χρυσάφι καί φεύγει σε χώρα μακρινή. Για να το σκορπίσει σε λίγο σε συμπόσια καί χοροεσπερίδες, σε θέατρα καί σε χαρτοπαίγνια, στα δάση καί στις ακρογιαλιές, στα ύποπτα καταγώγια της διαφθοράς καί της αθλιότητας. Καί για να βρεθεί μια μέρα απένταρος καί μόνος,χωρίς γνωστούς με συμπόνια,χωρίς φίλους με υποστήριξη, χωρίς μητέρα με στοργή. Αυτός πού πρώτα ήταν αξιοπρεπής καί ελεύθερος, γίνεται τώρα δούλος ντροπιασμένος ενός απαίσιου καί βάρβαρου χοιροβοσκού.
Τί κατάντημα! Πραγματικός εξευτελισμός. Εκεί φθάνει καί οποίος θέλει να διακόψει κάθε σχέση καί επικοινωνία με τον Θεό.
«Άπόστα άπ' εμού, οδούς σου είδέναι ου βούλομαι», λέει καί ό σημερινός «νεώτερος υιός», πού ζητά τη λύτρωση καί την ευτυχία μακριά από τον Θεό. Καί όμως πόσο τραγική είναι ή πραγματικότητα, όταν διαψεύδει τόσο σκληρά τίς ελπίδες! Καί οδηγεί τον άνθρωπο στην πιο στυγνή δουλεία, στη δουλεία των παθών, πού του δεσμεύει τη θέληση, πού του ταράσσει τον νουν, πού του αφαιρεί την ίκμάδα, πού τιθασεύει τα ωραία εκείνα σκιρτήματα της ψυχής τα γεμάτα ηρωισμό καί αγώνα, πού οδηγεί σε μικροπρέπειες καί εξευτελισμούς. Αλήθεια! «"Ανθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε παρασυνεβλήθη τοίς κτήνεσι τοίς άνοήτοις καί ώμοιώθη αύτοϊς»
Να το θλιβερό τέρμα της πορείας του αμαρτωλού.Γιατί ό άνθρωπος ποτέ, ακόμα καί στις μεγαλύτερες ανατάσεις καί στίς ευγενέστερες χειρονομίες του, δεν πέτυχε να προσφέρει στον αμαρτωλό συνάνθρωπο εκείνο, πού του προσφέρει ή αγάπη του Θεού. Καί ποτέ δεν κατόρθωσε να οδηγήσει τον πεσμένο αμαρτωλό στη λύτρωση, χωρίς προηγουμένως να τον περάσει από την εξιλαστήρια ανθρώπινη κριτική. Καί πάντοτε έβαλε για την επιστροφή μεγαλύτερο χρόνο από της αποστασίας την ένοχη πορεία. Γιατί για τη στιγμιαία παρεκτροπή,απαιτούσε μακροχρόνια εξιλέωση.
Μόνον ένας Θεός, θέτοντας σε ενέργεια τη μακροθυμία του, ήταν δυνατό να φέρει σε άμεση επαφή αποστασία καί επιστροφή. Μόνον Αυτός δίνει στον αμαρτωλό το θάρρος για να ανορθωθεί, την τόλμη για να επιστρέψει καί τα δάκρυα για να συμφιλιωθεί
Αλήθεια! Ποιος αποστάτης στο άκουσμα αυτής της παραβολής δεν θα θελήσει να εγκαταλείψει το βούρκο καί το σκοτάδι, για να οδηγηθεί στο φως καί στη χαρά; Ποιος τραγικός ναυαγός στο πέλαγος των ανόμων πράξεων του, κουρασμένος καί αηδιασμένος από την πρόστυχη ζωή δεν θα θελήσει να χρησιμοποιήσει για σωσίβιο την παραβολή του Άσωτου; Καί ποιος περιπλανώμενος στους ατέρμονες δρόμους της αμαρτωλής ζωής,δεν θα αποφασίσει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής,όταν το προσκλητήριο αυτό φθάσει στ' αυτιά του;
Ή παραβολή του Άσωτου είναι ζωντανή έκφραση της αγάπης του Θεού. Μιας αγάπης γεμάτης άνιδιοτέλεια καί ενδιαφέρον.Πού είναι συγχρόνως καί ηχηρό ράπισμα για όλους εκείνους, πού ανάλγητοι στην ανθρώπινη πτώση, μένουν ανυποχώρητοι στην παροχή συγγνώμης για να συντελούν έτσι στο να μένουν οι πεσμένοι στο σημείο της πτώσεως τους.
Δύο αντιθέσεις αποφασιστικής σημασίας μας παρουσιάζει ή παραβολή του Άσωτου.Από τη μια το γλίστρημα στο χάος καί στην άβυσσο καί από την άλλη την ανόρθωση στο ύψος καί στον ουρανό.
Όσο βαθιά καί αν είναι ή πτώση, μη φοβάσαι. Τα αποθέματα της μακροθυμίας του Θεού είναι αρκετά για να γεφυρώσουν το μεγάλο χάσμα. Το φορτίο των αμαρτιών μη σέ τρομάζει.Οι φοβερές τους συνέπειες μη σου κόβουν τα φτερά. Όχι.
Ή απόφαση της επιστροφής είναι πράξη ήρωϊσμοϋ. Για δες. Στά μάπα σου ανοίγεται
ό δρόμος, πού ή μακροθυμία του Θεού ετοίμασε, για να βρούμε όλοι μας τον εαυτό μας.
Ακόμα μπροστά μας να ό Ασωτος προπορεύεται βαδίζοντας το δρόμο της επιστροφής.
Τί λες; Δεν πρέπει με θάρρος να τον ακολουθήσαμε;

Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς Καλλινίκου