...Εκείνον να ακολουθούμε και από Εκείνον να λαμβάνουμε θάρρος...

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΕΠΙ ΤΩ ΝΕΩ ΕΤΕΙ 2013

Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, καθώς εισερχόμαστε στον νέο χρόνο, μας καλεί για μία ακόμη φορά να εντρυφήσουμε στο νόημα της ζωής μας. Ζητά από εμάς να μην απελπιστούμε από τις ποικίλες δοκιμασίες, τις οποίες βιώνουμε, τόσο προσωπικά, όσο και συλλογικά, να κάνουμε την αυτοκριτική μας για τα όποια λάθη μας, αλλά και να αντλήσουμε δύναμη από την πίστη στον Δοτήρα του χρόνου, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ώστε Εκείνος να γίνει η πυξίδα της ζωής μας, Εκείνον να ακολουθούμε και από Εκείνον να λαμβάνουμε θάρρος.

Ταυτόχρονα, ανατρέχοντας στο ημερολόγιο του χρόνου, καλούμαστε να κατανοήσουμε μία μεγάλη αλήθεια: κάθε ημέρα η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη Αγίων της. Ο στολισμός του χρόνου με τα πρόσωπα τα οποία ευαρέστησαν τον Θεό με τη ζωή τους, αλλά και γίνονται για τον καθένα μας πρότυπα, μας δείχνει ότι η ανθρώπινη Ιστορία πορεύεται προς την Βασιλεία του Θεού. Ότι δεν είναι οι δοκιμασίες, οι λύπες, τα προβλήματα, ο θάνατος που κυριαρχούν στην ύπαρξή μας, αλλά η δυνατότητα και η ευλογία της αγιότητας μέσα στο χρόνο. Και είναι αμέτρητο πλήθος οι Άγιοι. Κατάγονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Άλλοι ήταν πλούσιοι, άλλοι φτωχοί. Άλλοι ήταν μορφωμένοι, άλλοι απλοϊκοί. Άλλοι ήταν όσιοι και ασκητές. Άλλοι οικογενειάρχες. Άλλοι κληρικοί, άλλοι λαϊκοί. Άλλοι νέοι και άλλοι ηλικιωμένοι. Όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την δίψα και την αγάπη για τον Θεό, την οποία εξέφρασαν και εκφράζουν μέσα από την ζωή της Εκκλησίας.

Τρία στοιχεία της ζωής των Αγίων ας αποτελέσουν και για εμάς αφορμή γόνιμου προβληματισμού στην είσοδό μας στον νέο χρόνο. Είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. 

Πίστη στον αληθινό Θεό και απόλυτη εμπιστοσύνη και παράδοση στο θέλημά Του.

Ελπίδα σ’ Αυτόν στις δυσκολίες της ζωής και, την ίδια στιγμή μνήμη των εσχάτων, ότι η ζωή δεν σταματά με το τέλος του βιολογικού χρόνου του ανθρώπου, αλλά συνεχίζεται αιώνια, υπέρ τον χρόνον, μέσα από την κοινωνία του προσώπου με τον Χριστό. 

Αγάπη, τόσο προς τον συνάνθρωπο χωρίς διακρίσεις, όσο και προς τον Θεό, η οποία γίνεται θυσία, μαρτύριο, ομολογία, προσφορά, προσευχή, άσκηση. 

Αυτός ο τρόπος κάνει τους Αγίους να νικούν την διάσταση του χρόνου και να τιμώνται για πάντα από την Εκκλησία μας και όλους εμάς που είμαστε μέλη της. 

Δοκιμαζόμαστε σκληρά σήμερα. Κι αυτό γιατί επενδύσαμε σε ανεπαρκή οράματα. Γιατί παρασυρθήκαμε από «τους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου»(Εφεσ.6,12)και θελήσαμε να υποκαταστήσουμε την πίστη στον Θεό με την πίστη στον εαυτό μας και στα επιτεύγματά μας. Την ελπίδα σε Εκείνον με την ελπίδα στους «υιούς των ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145, 3).

Την αγάπη σε Εκείνον και τον συνάνθρωπο με την αγάπη για τον εαυτό μας, τις ηδονές του βίου και την φιλοδοξία να γίνουμε θεοί από μόνοι μας και να έχουμε την δόξα από τους ανθρώπους. Η δυνατότητα και η ευλογία της αγιότητας αποτελούν την μοναδική γνήσια πρόταση ζωής, η οποία δίνει αληθινό νόημα στον χρόνο και μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα της πορείας μας. Αρκεί να την υιοθετήσουμε και να προσπαθήσουμε γι’ αυτήν με την καρδιά μας.   

Ας βάλουμε αρχή μετανοίας όσοι αγαπούμε την Εκκλησία και την ζωή της. Και ας γίνουμε «το φως του κόσμου» (Ματθ. 5,14) για όσους είναι καλοπροαίρετοι. 

Καλή κι ευλογημένη χρονιά!

Μετά πατρικών ευχών και της εν Κυρίω αγάπης,

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+Ο ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Οι πειρασμοί στις γιορτές...για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα!

- Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;

- Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν, δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους. Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, η οι βασιλείς χαρίζουν ποινές, όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο ,οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν;

Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές. Γι΄ αυτό ο διάβολος ,επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς ,για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από την γιορτή. Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια, όταν σε μια γιορτή ετοιμάζονται όλοι να κοινωνήσουν , τους βάζη ο πειρασμός να μαλώσουν, και όχι μόνο δεν κοινωνούν, αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν.

Τα φέρνει έτσι τα πράγματα το ταγκαλάκι, ώστε να στερηθούν όλη την θεία βοήθεια. 
Αυτό παρατηρείται και στην δική μας ,την καλογερική ζωή. Πολλές φορές το ταγκαλάκι, επειδή γνωρίζει εκ πείρας ότι θα βοηθηθούμε πνευματικά σε κάποια γιορτή, εκείνη την ημέρα, ή μάλλον από την παραμονή , δημιουργεί έναν πειρασμό- σαν πειρασμός που είναι- και μας χαλάει όλη την διάθεση.

Μπορεί λ.χ. να μας βάλη να φιλονικήσουμε με ένα αδελφό ,και ύστερα μας θλίβει, μας τσακίζει ψυχικά και σωματικά. Έτσι, δεν μας αφήνει να ωφεληθούμε από την γιορτή με τον χαρούμενο τρόπο της δοξολογίας. Ο Καλός Θεός όμως, όταν δη ότι δεν δώσαμε εμείς αφορμή, αλλά αυτό έγινε μόνον από φθόνο του πονηρού, μας βοηθάει.

Και ακόμη πιο θετικά μας ωφελεί ,όταν εμείς παίρνουμε ταπεινά το σφάλμα επάνω μας και δεν κατηγορούμε όχι μόνον τον αδελφό μας αλλά ούτε και τον μισόκαλο διάβολο, διότι η δουλειά του αυτή είναι: να δημιουργή σκάνδαλα και να σκορπάη κακότητα, ενώ ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού πρέπει να σκορπάη ειρήνη και καλωσύνη.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

1myblog.pblogs.gr/Αντιγραφή

Άγιος Μακάριος, μητροπολίτης Μόσχας (+30 Δεκεμβρίου)

Ο άγιος πατήρ ημών Μακάριος γεννήθηκε το 1482 στην Μόσχα. Όταν εκοιμήθη ο πατέρας του, που ήταν ιερέας, η μητέρα του ασπάσθηκε τον μοναχικό βίο και ο ίδιος εισήλθε στην Μονή του Αγίου Παφνουτίου του Μπορόφσκ [1 Μαΐου], η οποία ήταν ονομαστή για την αυστηρότητα της. Έκάρη μοναχός με το όνομα Μακάριος, εγκαταβίωνε σε αυστηρή άσκηση και ανεδείχθη ταλαντούχος αγιογράφος. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1523 και αμέσως μετά εξελέγη ηγούμενος της Μονής Λούτσκι, που ίδρυσε ο άγιος Θεράπων της Λευκής Λίμνης [27 Μαΐου]. Τρία χρόνια αργότερα (1526), χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ και Πσκώφ, επισκοπής ονομαστής η οποία είχε παραμείνει εν χηρεία επί δεκαεπτά έτη. Ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη που είχε διασαλευθεί και απέστειλε ιεραποστόλους στους πληθυσμούς του Άπω Βορρά: μεταξύ αυτών ήσαν ο όσιος Τρύφων της Πέτσενγκα [15 Δεκ.] και ο όσιος Θεοδώρητος της Κόλα [17 Αυγ.]. Στην επισκοπή του ο άγιος Μακάριος αγωνίσθηκε με επιμονή εναντίον των καταλοίπων ειδωλολατρίας και ανήγειρε πολλούς ναούς, σαράντα στην πόλη του Νόβγκοροντ και μόνο. Συγκέντρωσε όλους τους ηγουμένους των μονών και τους δικαίους των σκητων της επισκοπικής περιφέρειας και τους επέβαλε το κοινοβιακό Τυπικό του αγίου Παφνουτίου του Μπορόφσκ και του αγίου Ιωσήφ του Βολοκολάμσκ, γιά νά αναχαιτίσει την ολέθρια τάση προς την ιδιορρυθμία που ήταν πολύ διαδεδομένη την εποχή εκείνη στον ρωσικό μοναχισμό. Συνέβαλε τα μέγιστα στην διάδοση αξιόπιστων χειρογράφων και ανέλαβε να συγκεντρώσει ο ίδιος όλους τους Βίους αγίων που βρίσκονταν σκορπισμένοι σε αναρίθμητα χειρόγραφα σε μια μεγάλη συλλογή, το Μέγα Μηναίον, έργο που χρειάσθηκε δώδεκα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Ενεθάρρυνε εξάλλου την συγγραφή βίων τοπικών αγίων και συνέταξε ένα Χρονικό της πόλεως του Νόβγκοροντ. Νήστευε σε τέτοιο βαθμό, ώστε μόλις που μπορούσε να περπατήσει για να επιτελέσει το φιλανθρωπικό έργο του. Πάντοτε ταπεινός και πράος, δεν έκανε καμία διάκριση μεταξύ πλουσίων και πτωχών και περιέβαλλε με πατρική στοργή όλο το πνευματικό του ποίμνιο. Με τα ίδια του τα χέρια έθαψε φυλακισμένους που είχαν σκοτωθεί σε ένα δυστύχημα και με τις προσόδους ενός εράνου εξαγόρασε τους αιχμαλώτους των Τατάρων. Πάντα επικεφαλής του λαού του στις χαρές και τις δοκιμασίες, πρωτοστατούσε στις ακολουθίες των δεήσεων και παρακλήσεων σέ εποχές λιμού ή ξηρασίας.

Το 1542 ο άγιος Μακάριος εξελέγη μητροπολίτης Μόσχας και προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ρωσίας, και πέντε χρόνια αργότερα έστεψε τον πρώτο Ρώσο τσάρο, Ιβάν Βασίλιεβιτς, ο οποίος πάντα τον αντιμετώπιζε με βαθύ σεβασμό. Κατά την διάρκεια της ποιμαντικής του διακονίας στο πηδάλιο της Ρωσικής Εκκλησίας, ο όσιος ιεράρχης με ανυπέρβλητο ζήλο έθεσε σε τάξη την εκκλησιαστική και πολιτιστική ζωή του έθνους του. Συγκάλεσε δύο Συνόδους στην Μόσχα (1547, 1549) που προέβησαν στην κατάταξη πολλών Ρώσων αγίων στο εορτολόγιο και επέβαλε οι αγιοκατατάξεις να αποφασίζονται πλέον από την ανώτατη αρχή της Εκκλησίας. Συναναστράφηκε ο ίδιος πολλούς αγίους της εποχής του: χοροστάτησε στην κηδεία του αγίου Βασιλείου της Μόσχας [2 Αυγ.]· τοποθέτησε τον άγιο Μακάριο τον Ρωμαίο του Νόβγκοροντ [19 Ιαν. και 15 Αυγ.]· ηγούμενο στο μοναστήρι που ίδρυσε είχε συχνή επικοινωνία μέ τον όσιο Αλέξανδρο του Σβιρ [30 Αύγ.], ο οποίος την ώρα της κοιμήσεώς του εμπιστεύθηκε την φροντίδα της αδελφότητάς του στον μητροπολίτη. Κορωνίδα του εκκλησιαστικού έργου του υπήρξε ωστοσο η σύγκληση της Συνόδου των Εκατό Κεφαλαίων (1551), η οποία καταδίκασε τους αιρετικούς της εποχής, καθόρισε τις αρχές της χριστιανικής παιδείας και διαγωγής και θέσπισε κανόνες για την εικονογραφία και την εκκλησιαστική τέχνη. Παρότι έχασε το ένα του μάτι κατά την διάρκεια της μεγάλης πυρκαγιάς της Μόσχας (1547), ο άγιος ιεράρχης ανέλαβε αμέσως το έργο της ανοικοδόμησης των ναών. Εξακολούθησε να αγιογραφεί εικόνες και με δική του πρωτοβουλία άρχισαν να τυπώνονται βιβλία στην Ρωσία (1553). Διοργάνωσε επίσης ιεραποστολή για τον προσηλυτισμό των Τατάρων και έστειλε εξαίρετους ιεραπόστολους στο Χανάτο του Καζάν, που είχε περιέλθει στους Ρώσους το 1553. Πρώτος μεταξύ αυτων ήταν ο άγιος Γουρίας, τον οποίο ο Μακάριος χειροτονησε αρχιεπίσκοπο Καζάν, το 1555 [4 Οκτ.].

Ο τάφος του Αγίου Μακαρίου

Από πολύ νωρίς ο άγιος Μακάριος είχε προβλέψει τον εμφύλιο σπαραγμό που θα γνώριζε η Ρωσία, αλλά έλαβε παρά Θεού την χάρη η συμφορά αυτή να λάβει χώρα μετά τον θάνατο του. Όταν ζήτησε ο τσάρος από τον μητροπολίτη να του στείλει ένα πνευματικό βιβλίο, έλαβε ένα αντίτυπο της νεκρώσιμης ακολουθίας. ο ηγεμόνας εξοργίσθηκε και ο άγιος τού απάντησε ότι του έστειλε το ψυχωφελέστρο των βιβλίων, διότι μελετωντας το κανείς δεν θα αμαρτήσει ποτέ ξανά.Όταν ασθένησε ο άγιος Μακάριος, ζήτησε από τον τσάρο την άδεια να αποσυρθεί στην μονή της μετανοίας του· η άδεια όμως δεν εδόθη και ο άγιος παρέδωσε την ψυχή του στον ζώντα Θεό στις 3 Δεκεμβρίου 1563, στην Μόσχα. Κατά την διάρκεια τής κηδείας του ολοι διαπίστωσαν ότι η λάμψη των αρετών του ακτινοβολούσε φως στο πρόσωπο του. Αμέσως άρχισε να τιμάται ως άγιος, αλλά μόνο το 1988, με την ευκαιρία της Χιλιετηρίδας του Εκχριστιανισμού της Ρωσίας, προέβη η Εκκλησία στην επίσημη αγιοκατάταξη εκείνου που τόσο συνέβαλε στην αναγνώριση και τιμή τόσων Ρώσων αγίων.

 “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τέταρτος – Δεκέμβριος, σ. 349-351)/πηγή

Το αγαπημένο μοναστήρι του Πούτιν

Σ' ένα καταπράσινο νησί, στη μέση μιας μεγάλης λίμνης Λαντόνκα
 στη βόρεια Ρωσία βρίσκεται το δημοφιλέστατο μοναστήρι Βαλαάμ, όχι μόνο για τους απλούς ρώσους αλλά και για τον πρόεδρο Πούτιν.

Στη νέα ρωσική εποχή, παρακολουθούμε την αναζωπύρωση του θρησκευτικού συναισθήματος στη Ρωσία, αλλά και τις νέες σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στην ρωσική εκκλησία και την ρωσική κυβέρνηση.

Η εκκλησία του μοναστηριού αναστηλώνεται –όπως συμβαίνει και στα περισσότερα ρωσικά μοναστήρια, που γνωρίζουν νέα περίοδο ακμής. Στη Ρωσία εξακολουθεί να υπάρχει διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος. Αλλά η Ορθοδοξία, αποτελεί μέρος της εθνικής ταυτότητας των Ρώσων.

Στο μοναστήρι καθημερινά καταφθάνουν πολλοί πιστοί, αλλά και τουρίστες. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, είναι από τους τακτικούς επισκέπτες του μοναστηριού.

Στο μοναστήρι,πολλοί πιστοί αποφασίζουν να βοηθήσουν στην πλούσια συγκομιδή μήλων στους κήπους του.

Η ρωσική εκκλησία είχε γνωρίσει σκληρή καταπίεση ιδιαίτερα τα πρώτα μετεπαναστικά χρόνια της σοβιετικής εποχής. Στην τσαρική Ρωσία υπήρχαν περισσότερες από 50.000 εκκλησίες αλλά στα χρόνια πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χιλιάδες κληρικοί εκτελέστηκαν.

Ο τριαντάχρονος πατήρ Ιωσήφ, αποτελεί τη νέα γενιά των μοναχών, μετά τα 70 χρόνια της σοβιετικής κυριαρχίας. Είναι απόφοιτος αμερικανικού σχολείου. Επισημαίνει ότι το μοναστήρι διαθέτει μια μοναδικά πολύτιμη εικόνα της ντυμένη στα κόκκινα Παναγία του Βαλαάμ. 

Είναι η μοναδική χριστιανική εικόνα που έχει κάνει ταξίδι με διαστημόπλοιο, κάνοντας 488 φορές το γύρο της γής, το 2005.

Το μοναστήρι Βαλαάμ, επισκέπτονται πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο Πούτιν. Ο οποίος επανειλημμένα έχει δηλώσει πως ο εξτρεμισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ρωσίας. «Οι εξτρεμιστές θέλουν να διαλύσουν τη Ρωσία και οι πιστοί θα πρέπει να προστατευθούν».

Γεγονός είναι πως η ρωσική εκκλησία, άντεξε στη δοκιμασία του παρελθόντος και αναμένεται να συνεχίσει την πορεία της και στα επόμενα χρόνια.

Δείτε το βίντεο: http://www.zougla.gr/kosmos/article/to-agapimeno-monastiri-tou-poutin/αντιγραφή


*******ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ-  ΒΑΛΑΑΜ-Ένα πλωτό Άγιον Όρος κοντά στον αρκτικό κύκλο

« Εν τω θλίβεσθαί με,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε σοι κράζω»

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης παίρνει αυτό τον στίχο και γενικεύει το λόγο του για τις θλίψεις αλλά και για την καταφυγή μας στην παντοδύναμη βοήθεια του αγίου Θεού. Έτσι, ο κάθε πονεμένος χριστιανός μπορεί να φωνάξη ικετευτικά: « Εν τω θλίβεσθαί με ,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε σοι κράζω».

Η ζωή κάθε μέρα μας αποδεικνύει ότι η θλίψις και ο πόνος είναι μια σκληρή πραγματικότητα για κάθε άνθρωπο που ζει πάνω στη γη. Αρρώστιες, αναπηρίες, ατυχήματα, πρόωροι θάνατοι, διαζύγια, καταστροφές, πόλεμοι, ανεργία, πείνα, δίψα και άλλα… ,συγκροτούν παγκόσμια τις θλίψεις και τα βάσανα των ανθρώπων, μηδενός εξαιρουμένου.

Όσο αυτά είναι μια αληθινή πραγματικότητα, άλλο τόσο είναι πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος  αντιδρά στις θλίψεις και στις δυστυχίες της ζωής. Αμύνεται, προσπαθεί με κάθε τρόπο να απαλλαγή από τα βάσανά του, να απαλύνη τον πόνο του, να θεραπεύση τις πληγές του. Κι όταν τα αδιέξοδα των θλίψεών του είναι αξεπέραστα, τότε καταφεύγει στη δύναμι και στη βοήθεια του Θεού. Και πράγματι, είναι παρατηρημένο ότι πολλές φορές, όταν έχουμε υγεία, ευτυχία, ευημερία και πολλά αγαθά, σπανιώτατα θα στραφούμε προς τον Θεόν για να τον λατρεύσουμε και να Του εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας. Μόλις όμως η συμφορά και το κακό χτυπήσουν  την πόρτα μας, αμέσως γονατίζουμε για παρακλήσεις και θερμές ικεσίες προς τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους Του.

Σύντροφος ,λοιπόν, της ζωής μας είναι ο πόνος και η θλίψι. Και ένα είναι βέβαιο:

·    Ο πλούσιος και ο φτωχός, ο επίσημος και ο άσημος,  ο δίκαιος και ο άδικος ,ο καλός και ο κακός,όλοι, μικροί, μεγάλοι, άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά, έχουν τις θλίψεις τους. Και επιτρέπει τις θλίψεις και τον πόνο ο Θεός , για τους λόγους που μόνο η πανσοφία Του και η πρόνοιά Του γνωρίζουν. Οι επιτρεπόμενες αυτές θλίψεις βγαίνουν από τα σπλάγχνα των οικτιρμών και της αγάπης του αγίου Θεού και είναι πάντοτε για το καλό μας, για το συμφέρον της ψυχής μας, για την πνευματική μας ωφέλεια και σωτηρία.

Λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η παρούσα ζωή του χριστιανού είναι ένα γυμναστήριο ή μάλλον ένα συνεχές αγώνισμα. Είναι χυτήριον, όπου λειώνουν τα μέταλλα∙ είναι βαφείον αρετής. Ο Θεός, δηλαδή, επειδή επιθυμεί να μεταβάλλη την ψυχή του καθενός από μας και να την κάμη ενάρετη και αγαθή, γι’ αυτό και την περνά από το χωνευτήρι των θλίψεων και παραχωρεί να παραδίνεται στη σκληρή δοκιμασία των πειρασμών. Όμως τόσο, όσο αντέχουν οι «ώμοι» της ψυχής.

Και όλα αυτά με σκοπό  να διορθώση και να φωτίση τους ατάκτους, να τονώση και να αφυπνίση τους αδιάφορους και τους χλιαρούς,τους εκλεκτούς , τους αγίους, τους δικαίους, τους ευσεβείς,να τους κάμη να γίνουν εκλεκτότεροι και ακατάβλητοι στις επιβουλές και στις παγίδες των πονηρών δαιμόνων,και όλους, εν γένει, μικρούς και μεγάλους, να τους κάμη κατά πάντα άξιους, ώστε να δεχθούν τα μέλλοντα αγαθά της Βασιλείας των ουρανών.

Διότι λέγει η Αγία Γραφή: Άνθρωπος που δεν δοκιμάζεται από πόνους, θλίψεις και πειρασμούς είναι αδόκιμος, δηλαδή απόβλητος και απορριπτέος. Έτσι, ο πόνος και η θλίψις αναγκάζουν τον άνθρωπο πολλές φορές να γονατίζη και να προσεύχεται, να παρακαλή και να ζητά βοήθεια, επιβεβαιώνοντας τον θεόγραφο λόγο που λέγει: « Κύριε, εν θλίψει μου εμνήσθην σου», δηλαδή στις θλίψεις Σε θυμήθηκα, Θεέ μου.

Πολλές φορές όταν μας δέρνουν η μοναξιά και η εγκατάλειψι, η ασήκωτη αρρώστια, ο θάνατος προσφιλών προσώπων, ακόμα και η περιφρόνησι  των συγγενών, των φίλων.. και γενικά κάποιοι σκληροί πειρασμοί, τότε στενοχωρούμαστε πολύ, πονάμε πολύ και υποφέρουμε. Τότε, θέλουμε κάποιο να μας πη ένα γλυκό λόγο, να μας προσφέρη λίγη παρηγοριά. Κι αν μεν βρεθή κάποιος ευσεβής χριστιανός να μας προσφέρη λίγη ανθρώπινη συμπαράστασι , είναι πολύ-πολύ ευλογημένη. Γιατί; Διότι η παρηγοριά του θα μας στρέψη στην προσευχή, στη νηστεία, στην παράκλησι, στην Εξομολόγησι, στη θεία Κοινωνία, στην κατά Θεόν βοήθεια.

Όμως, είτε βρεθή είτε δεν βρεθή η ανθρώπινη παρηγοριά, εσύ που πονάς και θλίβεσαι, στρέψε τα μάτια σου στον ουρανό και «εν των θλίβεσθαί σε» κράξε και φώναξε προς τον Θεό της ευσπλαγχνίας. Κι Εκείνος οπωσδήποτε θα σε ακούση Με δυνατή θέρμη ύψωσε τη ψυχή σου, με πίστη σταθερή κάμε την προσευχή σου και με ελπίδα αντιμετώπισε τα βάσανά σου.

Ο στοργικός ουράνιος Πατέρας περιμένει να ακούση τη φωνή του παιδιού Του, για να το παρηγορήση και να του δώση λύσεις, που όντως θα είναι για το συμφέρον του. Κι ας μην ξεχνάς ότι ο πανάγαθος Κύριος που σταυρώθηκε για σένα, ιδιαιτέρως συμπαθεί και προσέχει τον πονεμένο και θλιβόμενο πιστό χριστιανό.

Γι’ αυτό ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: Τώρα που ήλθαν οι πολλές θλίψεις πάνω σου, μην αποκάμης, μην ολιγοψυχής, μην απελπίζεσαι, αλλά σήκω πάνω, ανορθώσου, και προπαντός ήλπισε, γιατί στον καιρό του πόνου η προσευχή σου γίνεται περισσότερον αγία και η ευλογία του Θεού μεγαλυτέρα.

Είτε λοιπόν οι θλίψεις προέρχονται από την αδικία και την πονηριά των συνανθρώπων που μας περιβάλλουν ,είτε προέρχονται από την κακία των δαιμόνων, είτε από τα δικά μας λάθη και τον δικό μας κακό χαρακτήρα, από τις αδυναμίες και τα πάθη μας, εμείς θα γονατίζουμε και θα προσευχώμαστε. Θα φωνάξουμε παρακαλώντας τον Θεό να μας επισκιάση, να μας σκεπάση με τη  Χάρι Του, να μας λυτρώση και να μας ελεήση…»

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011 ΕΚΔΟΣΙΣ

ΙΕΡΟΥ ΓΥΝ. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ«ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»

ΣΕΡΓΟΥΛΑ ΔΩΡΙΔΟΣ 2011/agiosmgefiras.blogspot

ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΠΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΡΩΣΙΑ

Photos: фото.сайт, Яндексфотки/ΠΗΓΗ

Ο Γέροντας Σωφρόνιος για τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο

   Ζώμεν επί της γης και δεν βλέπομεν τον Θεόν, ουδέ δυνάμεθα να ίδωμεν Αυτόν. Αλλ’ εάν το Πνεύμα το Άγιον έλθη εις την ψυχήν, τότε θα ίδωμεν τον Θεόν, ως 

είδεν Αυτόν ο Πρωτομάρτυς Στέφανος.

  Η ψυχή και ο νους Πνεύματι Αγίω αναγνωρίζουν αμέσως ότι Αυτός είναι ο Κύριος. Ούτως ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος Πνεύματι Αγίω ανεγνώρισεν εις το 

μικρόν βρέφος τον Κύριον, και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δια Πνεύματος

 Αγίου ωσαύτως εγνώρισε τον Κύριον και υπέδειξεν Αυτόν εις τον λαόν. 

Άνευ δε Πνεύματος Αγίου ουδείς δύναται να γνωρίση τον Θεόν, και πόσον 

πολύ αγαπά ημάς. Έστω και αν αναγινώσκωμεν ότι ηγάπησεν ημάς και έπαθεν

 εξ αγάπης προς ημάς, όμως περί τούτου σκεπτόμεθα μόνον δια του νοός, αλλά

 δεν εννοούμεν δια της ψυχής, ως πρέπει, την αγάπην του Χριστού. Όταν όμως

 το Πνεύμα το Άγιον διδάξη ημάς, τότε εναργώς και αισθητώς γνωρίζομεν 

την αγάπην και γινόμεθα όμοιοι προς τον Κύριον…

 Όστις φέρει εντός αυτού το Πνεύμα το Άγιον, έστω και ολίγον, ούτος θλίβεται

 δι’ όλον τον κόσμον ημέρας και νυκτός, και η καρδία αυτού σπλαγχνίζεται 

παν κτίσμα του Θεού, ιδιαιτέρως δε εκείνους τους ανθρώπους, οίτινες 

δεν γνωρίζουν τον Θεόν ή εναντιούνται προς Αυτόν, και ως εκ 

τούτου πορεύονται εις το πυρ των βασάνων. Υπέρ τούτων ούτος

 προσεύχεται ημέρας και νυκτός πλείον ή δι’ εαυτόν, όπως πάντες  και 

γνωρίσουν τον Κύριον.

  Ο Κύριος προσηύχετο υπέρ των σταυρωτών Αυτού: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου

 γαρ οίδασι τί ποιούσιν». Ο αρχιδιάκονος Στέφανος προσηύχετο δι’ 

εκείνους, οίτινες ελιθοβόλουν αυτόν έως θανάτου: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς 

την αμαρτίαν ταύτην». Και ημείς, εάν θέλωμεν να διαφυλάξωμεν την 

χάριν, οφείλομεν να προσευχώμεθα υπέρ των εχθρών. Εάν δεν σπλαγχνίζησαι

 τον αμαρτωλόν, όστις θα βασανίζηται εις το πυρ, σημαίνει ότι εντός σου δεν ζη

 η χάρις του Αγίου Πνεύματος, αλλά πονηρόν πνεύμα, και εν όσω έτι ζης, 

αγωνίζου δια της μετανοίας να απαλλαγής απ’ αυτού.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ,

 Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1999./πηγή

Τα Χριστούγεννα Μας Κρίνουν

 Ακούμε καιρό τώρα πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Χαιρόμαστε μιας και είμαστε περαστικοί και ταξιδιώτες από αυτόν τον κόσμο. Χαιρόμαστε επειδή για μας το είχε πει μάλλον ο Καβάφης. Τα Χριστούγεννα είναι ο προορισμός. Εμείς τα βλέπουμε από μακριά. Άλλοτε πλησιάζουν κι άλλοτε ξεμακραίνουν. Και τότε αναρωτιόμαστε τι να είναι άραγε αυτό το παράδοξο που μας συμβαίνει.

 Τα Χριστούγεννα μας φανερώνουν πόσο καλοί καπεταναίοι είμαστε. Πόσο μπορούμε και κουμαντάρουμε το πλοίο της ζωής μας. Πόσο πολύ θέλουμε να φτάσουμε εκεί και τι είμαστε διατεθειμένοι ενδεχομένως να θυσιάσουμε: επιμονή, αποφασιστικότητα, αυτοκριτική για το πόσο ικανοί είμαστε και άλλα τέτοια «καλούδια». Όλα τούτα είναι και το καύσιμο του καραβιού μας, τα πανιά, ο αγέρας. Λίγα του δίνεις, μικρή απόσταση θα διανύσεις. Καθόλου καύσιμο; Τα ρεύματα θα σε παρασύρουν μακριά. Κι εκεί που ήσουν έτοιμος να χαρείς που φάνηκαν από μακριά τα Χριστούγεννα, ξαφνικά βρίσκεσαι μεσοπέλαγα να σε δέρνουν τα κύματα. Για άλλη μια φορά.

 Τα Χριστούγεννα βάζουν τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.  Για να ξέρει ότι και κατεργάρης είναι και πάγκο έχει.  Έτσι έχει την ευκαιρία να κοιτάξει τον εαυτό του κατάματα και να αποφασίσει αν θα ήθελε να συνεχίσει ως κατεργάρης η να αναζητήσει άλλη ταυτότητα, άλλο προσωπείο. Επειδή με τα προσωπεία επιβιώνουμε μην έχοντας το κουράγιο να φανερώσουμε την αλήθεια μας. Μα σκέψου τον Χριστό μέσα στην ταπεινή φάτνη στη Βηθλεέμ: σου δείχνει με τον πιο φωτεινό τρόπο πως αφού εκείνος δεν χρειαζόταν προσωπείο, πολύ περισσότερο δεν το χρειάζεσαι ούτε κι εσύ. Θάρρος και αλήθεια.
Χριστούγεννα δίχως Χριστό είναι καράβι δίχως πηδάλιο. Χώρια που εκείνο που βλέπεις στο βάθος νομίζεις ότι είναι τα Χριστούγεννα, όμως από κοντά θα διαπιστώσεις πως είναι απλά μια αργία με πολλή μελαγχολία. Δεν είναι τα χρήματα, δεν είναι η δουλειά που λείπει. Είναι ο Χριστός για να κάνει αυτή τη μέρα Χριστούγεννα. 
Τα Χριστούγεννα μας κρίνουν. Είναι ένας τεράστιος καθρέφτης. Λέει πάντα την αλήθεια. Για όποιον το αντέχει.

dkaravasilis

“Joyeux Noël” : Μία ταινία που πρέπει να δεις

Η ταινία του 2005 “Joyeux Noël” (“Merry Christmas” στα αγγλικά, “Καλά Χριστούγεννα” στα ελληνικά), μεταφέρει για πρώτη φορά στην οθόνη το συγκλονιστικό περιστατικό που έλαβε χώρα στις Φλαμανδικές πεδιάδες, πέντε μήνες μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα την παραμονή των Χριστουγέννων και την ημέρα Χριστουγέννων του έτους 1914, όπου Γάλλοι, Γερμανοί και Σκωτσέζοι στρατιώτες ξέχασαν για λίγο ότι ανήκουν σε εχθρικά στρατόπεδα και ενώθηκαν κάτω από τους ύμνους των Χριστουγέννων σε ένα  συγκινητικό, πρωτόγνωρο, όσο και για κάποιους άλλους, απαράδεκτο κλίμα αδελφοσύνης.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος....Χριστούγεννα κι Ανάσταση...(Ο.Ελύτης)

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Δημητράτος

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

να 'ν' ήμερος να 'ναι άκακος

λίγο φαΐ λίγο κρασί

Χριστούγεννα κι Ανάσταση

κι όπου φωλιάσει και σταθεί

κανείς να μην του φτάνει εκεί

Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα

τονε ξυπνάν χαράματα 

τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος

του τρώνε και το λίγο βιος 

κι από το στόμα την μπουκιά

πάνω στην ώρα τη γλυκιά 

του τηνε παίρνουνε κι αυτή

χαρά στους που 'ναι οι δυνατοί!

Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί

γι' αυτούς δεν έχει χόρταση.

Δισκογραφία 

Ο ήλιος ο ηλιάτορας - 1983/πηγή

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

«Τι Χριστούγεννα να κάνεις φέτος χωρίς λεφτά; Άστο καλύτερα...» 
«Πού να τη βρω τη γιορτινή διάθεση, όταν δεν έχω να φάω ψωμί και να ζεσταθώ;» 
«Δεν έχει Χριστούγεννα φέτος. Περιμένουμε να περάσουν οι μέρες για να πληρώσουμε τους νέους φόρους» 

Αυτά και άλλα πολλά, είναι ελάχιστα απ' όσα ακούγονται στην Ελλάδα του 2012, παραμονές Χριστουγέννων. Μια απέραντη κατήφεια, μελαγχολία, κατάθλιψη και απογοήτευση.

Άδειοι δρόμοι, θλιβερές κενές βιτρίνες με "ενοικιάζεται" και "πωλείται", σκοτεινές πολυκατοικίες. Ακόμα και στα χριστουγεννιάτικα στολίδια έφτασε η κρίση...!
Μοιάζουν αλλόκοτες αυτές οι ημέρες. Διαφορετικές από τις προηγούμενες χρονιές. Σα να μην περιμένουμε ένα σπουδαίο γεργονός, αλλά απλώς να καρτερούμε να περάσει, για να συνεχίσουμε στη μιζέρια των φόρων, των χαρατσιών και της ανεργίας.
Κάνουμε αγγαρεία. Μήπως όμως κάναμε και μέχρι τώρα; 
Μήπως απλά είχαμε συνηθίσει να γεμίζουμε αυτή την "μη διάθεση" με πανάκριβα δώρα, συνεχείς διασκεδάσεις και ατελείωτο ξεφάντωμα;

Τι απέμενε απ' όλα αυτά; Η "μελαγχολία των γιορτών", όπως αποφάνθηκαν κάποιοι επιστήμονες. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΕΝΟ, όπως είναι η πραγματικότητα. 

Γιατί; Διότι συνδέσαμε ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (!!!) με το τι θα αγοράσουμε. Τι θα φάμε. Τι θα πιούμε. Πού θα διασκεδάσουμε. Πώς θα ξοδέψουμε.

Απασχολημένοι με τις εφόδους μας στις λαμπερές βιτρίνες, σκασμένοι από τις υπεργεμισμένες γαλοπούλες και εν τέλει αποβλακωμένοι από το άκρατο κυνήγι του καταναλωτισμού, αφοσιωθήκαμε στα περιττά. Και ξεχάσαμε τα ουσιώδη.

Όμως, το υλιστικό τέρας λαβώθηκε. Το "επιτυχημένο" μοντέλο "ζωής" ταρακουνήθηκε. Η πεπλασμένη"ευμάρεια" αμφισβητήθηκε. Τα μετρητά και δανεικά στέρεψαν. Τα ψέματα τελείωσαν. 
Έχουμε κρίση τώρα. Τι κάνουμε λοιπόν; Χώνουμε το κεφάλι ακόμα πιο βαθιά στη γη, ως άλλοι στρουθοκάμηλοι. Κλεινόμαστε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μας, όντας αποξενωμένοι από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Ξορκίζουμε τις "γιορτές", γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να τις "γιορτάσουμε". Κάποιοι, δυστυχώς πολλοί, παραμένουν αμετανόητοι κι αποζητούν να περάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα. "Η φτώχεια θέλει καλοπέραση", είναι το μότο τους, "πόσο μάλλον στις γιορτές". 

Αλήθεια, ποιες "γιορτές"; Φτάσαμε να ονομάζουμε έτσι τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, για να καλύψουμε τις ενοχές των Α - Χριστουγέννων που ζούσαμε.

Τι γιορτάζουμε; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν ασχολείται.
Βλέπεις, ενοχλεί η Γέννηση του Χριστού. 

Εμποδίζει τον υλιστικό τρόπο ζωής μας η ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ.
Μας ελέγχουν οι βοσκοί με τα τριμμένα ρούχα, εμάς με τα αστραφτερά ενδύματα των "ρεβεγιόν".
Μας προκαλούν ενοχές τα άλογα, το σανό και ο στάβλος, εμάς που συνηθίσαμε να περνάμε εκείνες τις μέρες σε σαλόνια και κέντρα διασκέδασης.

Κι ο Χριστός; Αυτός κι αν μας ενοχλεί! 

Η ΑΓΑΠΗ που πρεσβεύει, δεν ταιριάζει με την "αγάπη" που εννοούμε.

Η ΕΥΤΥΧΙΑ που φέρνει η εορτή της Γέννησής Του, είναι διαφορετική από την "ευτυχία" των ολίγων λεπτών που προκαλεί ένα ωραίο δώρο ή μια καλή διασκέδαση.

Μα πάνω απ' όλα, είναι εντελώς ξένη Η ΥΨΙΣΤΗ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ, απέναντι στον κατώτατης υποστάθμης υλισμό της καλοπέρασης και του "δε βαριέσαι". 

Καιρός να σκεφτούμε. Να αναλογιστούμε τι γιορτάζουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τα Χριστούγεννα. Ν' αλλάξουμε τρόπο εορτασμού τους. 
Και να πάμε, καταρχήν, στην Εκκλησία της γειτονιάς μας το βράδυ της μεγάλης γιορτής. Έτσι θα τιμήσουμε το τιμώμενο πρόσωπο της ημέρας, που παρότι Θεός, γεννιέται όπως όλοι οι άνθρωποι. 

Έπειτα, να κάτσουμε στο οικογενειακό τραπέζι με ό,τι διαθέτουμε. Παλιότερα την έβγαζαν, χρονιάρες μέρες, με ξερό ψωμί. Μήπως τα ξέχασαν, ακόμα και οι γηραιότεροι; 
Να υπάρξει επιτέλους η ζεστασιά και θαλπωρή του σπιτικού, που δεν μπορεί να αναπληρώσει κανένα ξενοδοχείο, κανένα "σαλέ" και καμία άλλη "διασκέδαση". 

Να σκεφτούμε τους φτωχούς ή πιο φτωχούς από μάς. Και να κάνουμε αυτή τη φιλανθρωπία πράξη, μακριά από τα πλαστικά χαμόγελα της τηλεοπτικής υποκρισίας επαγγελματιών "φιλανθρώπων", που κοιτάζουν να έχουν κέρδος και από τη βοήθεια στον συνάνθρωπο. 

Έτσι, θα γιορτάσουμε επιτέλους Χριστούγεννα!
Χωρίς πολλά λεφτά, με άδειες τσέπες, αλλά γεμάτες καρδιές! 
Θα καταλάβουμε επιτέλους πως δεν πρόκειται για "γιορτές", γενικώς και αορίστως, αλλά για την ΓΕΝΝΗΣΗ του Χριστού! 

Και ταυτόχρονα, το τέλος των υλιστικών μας ψευδαισθήσεων, μια για πάντα...! 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

πηγή