Σνομπάροντας τον Θεό

Με αφορμή τον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών ο Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, έκανε την εξής δήλωση:

"Ο εορτασμός της Ημέρας των Τριών Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου Ναζιανζηνού και του Ιωάννη Χρυσοστόμου,μας υπενθυμίζουν πως η διαρκής γνώση και η πνευματική καλλιέργεια, συνδέονται άρρηκτα με την κοινωνική δράση, την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο".

 Λάθος κ. Υπουργέ! Δεν μας υπενθυμίζουν αυτό αλλά ότι δεν μπορεί να υπάρξουν αλληλεγγύη και ανιδιοτελής προσφορά προς τον συνάνθρωπο, δίχως Θεό.

Επίσης ότι η "διαρκής γνώση" και η "πνευματική καλλιέργεια" που δεν έχουν σαν  βάση τις αρχές του Ευαγγελίου είναι ένα μεγάλο μηδενικό, καθώς «Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν…  τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.» (Α΄Κορ.1,21-29).

Σε απλά ελληνικά, η "σοφία" που δεν έχει αρχή της τον φόβο Του δεν ισχύει ως διαβατήριο Παραδείσου.

Μιλάτε κ.υπουργέ για τους Ιεράρχες και δεν αναφέρετε τις λέξεις Θεός, Εκκλησία, Ορθοδοξία, έννοιες από τις οποίες είναι ορμώμενος ο ζήλος των Τριών Ιεραρχών.Φυσικά και με αυτή σας την μη αναφορά, είστε συνεπής στον ...προαιρετικό εκκλησιασμό την ημέρα της μνήμης τους, τον οποίον παραγγέλνετε με την εγκύκλιο του υπουργείου σας.

Και (απο)τελειώνετε λέγοντας:

"Αρετές που καθίστανται επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε στην παρούσα συγκυρία.

Το θεολογικό και κοινωνικό έργο των Τριών Ιεραρχών μπορεί σήμερα να γεμίσει με πίστη, ελπίδα και αισιοδοξία τους νέους, για ένα καλύτερο αύριο".

Οι αρετές που πηγάζουν από την θεία διδασκαλία δεν είναι επίκαιρες συγκυριακά αλλά διαχρονικά!

Επίσης το θεολογικό τους έργο δεν είναι απλά επιστημονικό και αποκομμένο από την θεία Χάρη και την ασκητική βιωτή τους, γιαυτό τούτοι οι -κατά κόσμον -πανεπιστήμονες δεν αποδέχονταν την επιστημοσύνη τους παρά μόνο σαν δώρο Θεού και προς δόξαν Θεού και μόνον. 

Αλλιώς θα ήταν κάποιοι σαν εσάς!

Ο Θεός κάνει την διαφορά και εσείς τον σνομπάρετε. 

Εύχομαι να μην σας σνομπάρει και Αυτός!

anazhthseis-elena.blogspot.

π.Εφραίμ Κατουνακιώτης: Η καλυτέρα προσευχή είναι ό,τι εσύ επινοείς εκείνην την ώρα

Το κομποσχοινάκι είναι θαυματουργό!

Η καλυτέρη προσευχή είναι ό,τι εσύ επινοείς εκείνην την ώρα. Δεν είναι μόνον,θέλω να διαβάσουμε Μετάληψη να μεταλάβουμε, τρόπον τινά, αύριο.  «Από ρυπαρών χειλέων, από βδελυράς καρδίας...»· διαβάζουμε, ούτε καταλαμβάνουμε τι λέμε. Εσύ ο ίδιος να βρεις προσευχή, εσύ ο ίδιος· οπότε καταλαμβάνεις τι λες εις τον Θεό. Αυτό έχει μεγάλη δύναμη, να πούμε, μεγάλη δύναμη!

Ε, ας υποθέσουμε ότι αύριο θα μεταλάβουμε. Θα μεταλάβουμε. Θά 'ρθει ουσιωδώς ο Παράκλητος ν' αγιάσει τα Δώρα· πώς θα τον υποδεχθείς; «Στο έλεός Σου, στην ευσπλαχνία Σου, συγχώρεσέ με». Έχει δύναμη διότι το λες και το καταλαμβάνεις, από μέσα απ' την ψυχή σου βγαίνει αυτή η ευχή, να πούμε. Διότι πολλές φορές διαβάζουμε, αλλού τρέχει ο νους, αλλά αυτό που βγαίνει από μέσα σου, το καταλαμβάνεις τι λες.

ΠΗΓΗ

Μια μικρογραφία του Ιωάννη Καντακουζηνού

Μοναδική μικρογραφία χειρογράφου, όπου 
ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός
παριστάνεται ως αυτοκράτωρ και ως μοναχός,
κάτω από τη σκέπη της Αγίας Τριάδος.

Συμμετέχοντας ενεργά στη διακυβέρνηση του Βυζαντινού Κράτους για περισσότερα από 25 χρόνια, αλλά εστεμμένος Αυτοκράτορας μόλις για επτά, ο Ιωάννης Καντακουζηνός είναι σημαντική μορφή ανάμεσα στους Βυζαντινούς ηγέτες. Προικισμένος με πλείστα από τα προσόντα που απαιτούνται για έναν άξιο Αυτοκράτορα, βρέθηκε να έχει τα ηνία του κράτους υπό τόσο δυσμενείς διεθνείς συγκυρίες, που πιθανόν άλλος, λιγότερο ικανός, να μην είχε καταφέρει να το διασώσει.

Πολυγραφότατος συγγραφέας, ιστορικός, και με θεολογικό έργο, δικαίωσε το ησυχαστικό κίνημα το 1349, και αφού παραιτήθηκε εκούσια έγινε μοναχός για τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του.

Ο Καβάφης θα γράψει τα ακόλουθα δύο ποιήματα γι αυτόν:

Από υαλί χρωματιστό

Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια

στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού

και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν.

Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους

(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια)

φόρεσαν τεχνητούς.  Ένα σωρό κομμάτια από υαλί,

κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε

το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές

δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά

από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον

σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή

κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων.

Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν,

του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν

στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός,

μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν.

Ο Ιωάννης Καντακουζηνός υπερισχύει

Τους κάμπους βλέπει που ακόμη ορίζει

με το σιτάρι, με τα ζώα, με τα καρποφόρα

δένδρα. Και πιο μακρυά το σπίτι του το πατρικό,

γεμάτο ρούχα κ’ έπιπλα πολύτιμα, κι ασημικό.

Θα του τα πάρουν — Ιησού Χριστέ! — θα του τα πάρουν τώρα.

Άραγε να τον λυπηθεί ο Καντακουζηνός

αν πάει στα πόδια του να πέσει. Λεν πως είν’ επιεικής,

λίαν επιεικής. Aλλ’ οι περί αυτόν; αλλ’ ο στρατός;—

Ή, στην κυρία Ειρήνη να προσπέσει, να κλαυθεί;

Κουτός! στο κόμμα να μπλεχθεί της Άννας —

που να μην έσωνε να την στεφανωθεί

ο κυρ Aνδρόνικος ποτέ. Είδαμε προκοπή

από το φέρσιμό της, είδαμε ανθρωπιά;

Μα ως κ’ οι Φράγκοι δεν την εκτιμούνε πια.

Γελοία τα σχέδια της, μωρά η ετοιμασία της όλη.

Ενώ φοβέριζαν τον κόσμο από την Πόλι,

τους ρήμαξεν ο Καντακουζηνός, τους ρήμαξε ο κυρ Γιάννης.

Και που το είχε σκοπό να πάει με του κυρ Γιάννη

το μέρος! Και θα τόκαμνε. Και θάταν τώρα ευτυχισμένος,

μεγάλος άρχοντας πάντα, και στεριωμένος,

αν ο δεσπότης δεν τον έπειθε την τελευταία στιγμή,

με την ιερατική του επιβολή,

με τες από άκρου εις άκρον εσφαλμένες του πληροφορίες,

και με τες υποσχέσεις του, και τες βλακείες.

Ως αυτοκράτωρ

ΙΩ(ΑΝΝΗΣ)
ΕΝ Χ(ΡΙΣΤ)Ω ΤΩ Θ(Ε)Ω
ΠΙΣΤΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΥΣ

Κ(ΑΙ) ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΡΩΜΑΙ(ΩΝ)
ΠΑΛΕΟΛΟΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Ο ΚΑΝΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ

Ως μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ

ΜΕΓΑΣ Ο Θ(ΕΟ)Σ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

http://anagnostikon.blogspot.gr/2013/01/239.html

Προσευχή στην Παναγία την Γιάτρισσα.

Γλυκιά μου Παναγιά

Του Κύριου και Θεού μου η Μητέρα.

Ανθρώπων ασθενούντων Γιάτρισσα.

Στο Άγιο σου εικόνισμα, με αγάπη και δέος γονατίζω

Κάτι που θέλω να σου πω, βγαλμένο απ’την ψυχή ,σου ψιθυρίζω

Με βρήκαν θύελλες ζωής, καλή μου Παναγία

Βάσανα και άτυχες στιγμές, μου έβλαψαν την υγεία.

Πονώ και κλαίω Μάνα μου και του Θεού μου Μάνα.

Με δάκρυα βγαλμένα απ’ την ψυχή και σου ζητώ το θάμα.

Θεράπευσε με Παναγιά, τόσο που σ’ αγαπώ, τόσο που σε πιστεύω.

Τούτο το θαύμα Γιάτρισσα, για εμε να κάνεις ,σου γυρεύω.

Έχεις τον τρόπο Γιάτρισσα Παναγιά ,έχεις τον τρόπο τον δικό σου!!

Φτάνει μια λέξη, Μάνα ,εσύ να πεις, στον Κύριο μου και υιό σου.

Γίνου για εμε μεσίτρια, μίλα για εμε, την χάρη θα στην κάνει.

Μια λέξη μόνο Παναγιά. Για να γίνω καλά, μια λέξη μόνο φτάνει!!!

John Fenix

Λύκειο στις Η.Π.Α.παραχωρεί ώρα προσευχής στους μουσουλμάνους εαν πάρουν καλούς βαθμούς!

A high school near Washington DC has taken a rare step of accommodating Muslim prayer during class hours. Parkdale High School now allows a handful of its students to be excused to pray. The decision has made some Christian staffers "unhappy".

Prince George County High School Principal Cheryl J. Logan said the initiative is in response to the “needs of the growing Muslim community,” the Washington Post reported. To be able to leave class each day all you need is a parental permission and high grades, Logan said. 

Currently, about 10 Muslim students have earned the right to pray, and are reportedly allowed eight minutes each day for a joint prayer on campus. Another high school student is working hard to raise his grades to join the group, all of whom belong to Muslim Students' Association, Logan said.

It is hoped that allowing prayer will motivate Muslim students to improve their overall school performance. 

The move has already upset several of the school's Christian staffers, many of whom remember when the school was a Christian institution. US public schools are secular by law, but are legally allowed to accommodate religious students’ practices, Logan explained.

“I’ve been real happy with how we've been able to deal with it without it becoming an increasingly big issue," Logan said.

But Logan’s initiative may not have a happy ending, said Charels Haynes, director of the Religious Freedom Education Project at the Newseum: "Once you start down that road then you really are in a bind." Now, any student who asks to be excused from class for religious reasons must be accommodated, Haynes told the Washington Post.

As Muslim prayer becomes increasingly visible in US schools, it will likely spark heated debate, as modern public schools are legally forbidden to conduct religious observances such as prayer. However, in the 18th, 19th and early 20th centuries, many American schools would open their day with a prayer or Bible reading. 

In 1962, the US Supreme Court established the current prohibition on state-sponsored prayer in schools, bringing the right to freely practice one's religion into conflict with the right to not to be subjected to proselytizing.

Legally, anyone is allowed to pray in school in the US, as long as the prayers are not officially sponsored by the school and do not disrupt others. In reality, such decisions often spark heated – and sometimes legal – objections from opponents.

Followers of the Muslim faith are required to pray five times a day, and each prayer must be accompanied by a specific posture and movement. Only one of the prayer times will likely take place during school hours. Many US universities have already honored Muslims’ requests for designated prayer time and venues; secondary education institutions rarely make such exceptions, however.

In early 2012, a school district in Green Bay, Wisconsin, came under criticism for its efforts to accommodate Muslim prayer after a large number of refugees from war-torn Somalia arrived in the area.

πηγή

Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ:ΤΡΑΓΙΚΟ ΣΦΑΛΜΑ ΝΑ ΜΗ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Ο πρώην υπουργός Παιδείας και θρησκευμάτων και καθηγητής γλωσσολογίας,κ.Γιώργος Μπαμπινιώτης, γράφει για τους τρεις φωστήρες της Ορθοδοξίας.

Η θέση των τριών μεγάλων πνευματικών μορφών και διδασκάλων της ορθόδοξης θεολογίας ήταν προιόν μιάς βαθύτερης ειλικρινούς βιωματικής κατάφασης προς τον Θεό, πρώτα και πάνω απ' όλα, με την τριαδική χριστιανική του σύλληψη, προς τον άνθρωπο, το τέλειο δημιούργημα του Θεού, προς το πνεύμα, που κατ' εξοχήν συνδέει τον άνθρωπο με τον Δημιουργό του , και προς την καλλιέργεια του πνεύματος μέσα από τα διδάγματα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, αλλά και με την κατάκτηση της γνώσης και την άσκηση της κρίσης και της γλωσσικής έκφρασης ακόμη, η οποία - για τους τρεις μεγάλους διανοητές Χριστιανούς - περνάει μέσα από την ελληνική παιδεία και τα ελληνικά κείμενα.

Έτσι, στη διδασκαλία των Μεγάλων αυτών Πατέρων η ορθολογική σκέψη της Δύσης συνδυάσθηκε και συμφιλιώθηκε με την ορθοδοξία της Ανατολής, με την αποκάλυψη της χριστιανικής αλήθειας στον ανατολικό χώρο, ενώ ο οικουμενικός χαρακτήρας της χριστιανικής πίστης κάλυψε και καλύπτει Ανατολή και Δύση.

Μπορώ μετά από αυτές τις σκέψεις να μην επαναλάβω, έστω και ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ότι είναι τραγικό σφάλμα να μη διδάσκονται στα σχολεία μας επιλεγμένα αποσπάσματα κειμένων των μεγάλων αυτών μυσταγωγών της Παιδείας μας. 

Γεώργιος Μπαμπινιώτης/πηγή

Κοσμικά στοιχεία από αγιογραφίες στην Κέρκυρα

πηγή

Μεγάλοι Άγιοι της Ιρλανδίας-Η βάρκα της Αϊόνα(βίντεο)

Η βάρκα της Αϊόνα είναι η μελωδία. Το τραγούδι ονομάζεται "Με ασφάλεια στη στεριά". Ένας Ιρλανδός μοναχός ονόματι Κολούμπα έπλευσε από την Ιρλανδία το 565 μ.Χ για να φέρει το μήνυμα του Ευαγγελίου στη Σκωτία, και προσάραξε στην Αϊόνα. Ένα βίντεο με όμορφες αγιογραφίες Ιρλανδών αγίων και με υπέροχα τοπία από την Ιρλανδία...

πηγή

Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι...

Με θάρρος ύψωσε φωνή, στου μίσους την απάτη,

“Ο κόσμος μόνο θα σωθεί, σαν ζήσει την αγάπη”!

Γέννημα Μόσχας και βλαστός, στην Τσαρική Ρωσία,

από μικρός δοκίμασε πίκρες και δυστυχία.

Με πάθη και ασθένειες “έγκλημα – τιμωρία”,

και τελικώς στα κάτεργα, πέρα στην εξορία.

Ποτέ δε συμβιβάστηκε με τη συνείδησή του,

Αλήθεια πάντ' αναζητά σε όλη τη ζωή του.

Καθώς το τραίνο έφευγε μακριά στη Σιβηρία,

μια μάτουσκα του χάρισε τη Βίβλο ευλογία.

Κι άστραψε η μελέτη της, στο νου τη θεία Γνώση,

η όψις αλλοιώθηκε, ηγέρθη απ' την πτώση...

Μέσα στη θλίψη του Βορρά, εν άκρα ησυχία,

θρήνο εβίωνε βουβό, Αδάμ αποστασία...

Κι όσα μες στις ασθένειες εχάραξε με “αίμα”,

σπάζουν τους πάγους της καρδιάς, ζωογονούν το πνεύμα.

Χτυπήθηκε με το κακό, ως τέλους της ζωής του,

του λόγου το προφητικό, το τρόμαξαν οι εχθροί του.

Μασσώνοι, Εβραίοι, άθεοι και σκότος αναρχίας,

στους ήρωές του διέβλεψαν, θρίαμβον Εκκλησίας!

Έργα γεμάτα βίωμα, εμπνεύστηκε με πάθος,

στα κείμενά του ανέβλυσε ταπείνωση και βάθος.

Ρεύματα ακατάπαυστα διατρέχουν εν διανοία,

πρόβαλλε στάρετς Ζωσιμά, μέσα στην κοινωνία.

Μ' ατρήτους κόπους άγγιξε τα όρια ψυχής του,

και θησαυρούς εξόρυξε με την υπομονή του.

Όμως, ως ομολόγησε, ειρήνη στην καρδία,

η προσευχή του εχάρισε κι η Θεία Κοινωνία!

Πλέον, ωρίμασε ο καρπός, συμπλήρωσαν τα έτη,

ειρήνη μες το βλέμμα σου, αστράπτει, Ντοστογιέφσκι.

Οι φίλοι σου κι οι φοιτητές, παρέστησαν μ' αγάπη...

στο έργο σου ανεκάλυψαν ουράνιο μονοπάτι!

π. Ιωήλ (Κόνιτσα)

πηγή

Δυό εκκλησίες σε κακόφημη γειτονιά της Πόλης

ΠΗΓΗ

Εκκλησίες στην Πόλη υπάρχουν πολλές.Μερικές απο αυτές είναι ευκολοπρόσιτες και σε πολύ καλή κατάσταση,άλλες πάλι βρίσκονται σε σημεία που δεν έχουν την ανάλογη προσέλευση επισκεπτών και πιστών.Προτιμώ να επισκέπτομαι αυτές τις δεύτερης κατηγορίας για πολλούς λόγους.Ένας απο αυτούς είναι και η στήριξη που παρέχεται με αυτόν τον τρόπο στους ανθρώπους που έχουν ταυτίσει την ζωή τους με την λειτουργία του κάθε ναού.Για να ξέρουν οτι οι κόποι τους δεν πάνε στον βρόντο και γιατί επίσης μέσα απο την προσπάθεια της μή ερείπωσης των ναών,συντηρείται η ίδια η Ρωμιοσύνη της Πόλης.Δύο απο αυτές τις εκκλησίες επισκέφτηκα και θα ήθελα να σας τις παρουσιάσω και εσάς μέσα απο τον φωτογραφικό φακό μου.Αναφέρομαι στην εκκλησία της Θεοτόκου και στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.Αφού εισήλθα στα κακόφημα σοκάκια του Ταρλάμπασι και περιπλανήθηκα λιγάκι,τελικά βρέθηκα στην καγκελόπορτα της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.Αν και βρίσκεται σε σχετικά κεντρικό σημείο,το γεγονός οτι πρέπει κανείς να εισέλθει στο Ταρλάμπασι δεν την κάνει δημοφιλή εκκλησιαστικό προορισμό.

Η όψη του ναού απο τον δρόμο.

Η εκκλησία μπορεί να χτίστηκε το 1861,μα το 1999 ανακαινίστηκε με έξοδα συντήρησης εξ'ολοκλήρου απο την Εμπορική τράπεζα της Ελλάδος.Να που και οι τράπεζες κάνουν που και που και κάτι καλό.Λογώ της πρόσφατης αποκατάστασης η εκκλησία βρίσκεται σε απόλυτη λειτουργική ετοιμότητα και προτρέπω τον καθένα να δει με τα μάτια του την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον χώρο.

Ο τρούλος με όμορφα χρώματα και μεγαλοπρέπεια

Ο Άγιος Σεραφείμ

Η πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης είναι ένα πραγματικό στολίδι!

Κατηφορίζοντας το Ταρλάμπασι πέρασα στην συνοικία του Ντολάπ Ντερέ,που και αυτή δεν ανήκει στις δημοφιλέστερες της Πόλης.Στους πρόποδες λοιπόν των Ταταύλων,είδα απο μακρυά κιόλας τα καμπαναριά της Ευαγγελίστριας.

Η εκκλησία ξεχωρίζει απο μακρυά

Στην αρχή βλέποντάς την απο μακρυά μου φάνηκε κάπως εγκαταλελειμμένη.Ισως να οφείλεται στα σκούρα χρώματά της.Όταν έφτασα όμως στον αυλόγυρό της είδα πως είναι πολύ περιποιημένη και οι άνθρωποι εκεί προσπαθούν για το καλύτερο.

Η πρόσοψη του ναού

Η εκκλησία χτίστηκε πιθανόν πάνω σε παλαιότερη ξύλινη εκκλησία και εγκαινιάστηκε το 1894.Τα σκούρα χρώματά της μαζί με τον μολυβδένιο τρούλο και το σκοτεινό εσωτερικό της μου αύξησαν το αίσθημα του δέους.

Στα δεξιά του ναού υπάρχει και άγιασμα των Γενεθλίων της Θεοτόκου μα δυστυχώς δεν κατάφερα να γεμίσω το μπουκαλάκι μου.Οι βρυσούλες έχουν πάψει να στάζουν Άγιασμα.Η οικοδόμηση κτιρίων και η κατασκευή δρόμων,φαίνεται πως έκλεισε τα όποια υπόγεια ρεύματα πιθανόν υπήρχαν.

Στην αυλόγυρο της εκκλησίας υπάρχει και μια βρύση με την καρκινική λέξη που άλλωτε κοσμούσε και την είσοδο της Αγιά-Σοφιάς.

Μια μόνο λέξη,μα γεμάτη περιεκτικότητα

Χαρακτηριστική εικόνα απο το εσωτερικό της Ευαγγελίστριας

Μετά την σημερινή μέρα είμαι χαρούμενος που πρόσθεσα ακόμα δυό εκκλησιαστικές επισκέψεις στο ενεργητικό μου και που μίλησα με τους ανθρώπους εκεί.Και μπορεί οι περιοχές που βρίσκονται οι εν λόγω εκκλησίες να μην είναι στα πιο καλόφημα σημεία της Πόλης,μα είμαι σίγουρος πως μια επίσκεψη κατα'κεί αξίζει τον κόπο.Τολμήστε την.

Ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος - Στὸν κάθε πλησίον ὑπάρχει ὁ Χριστός

Ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ οφείλουμε να σκεπτόμαστε ότι στὸν κάθε άλλο πιστό υπάρχει ο Χριστὸς καὶ πρέπει να έχουμε τόσην αγάπη προς αυτόν, ώστε να εἴμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε προς χάρη του την ψυχή μας.

Δὲν έχουμε δε δικαίωμα να ονομάζουμε ή να θεωρούμε κάποιον κακό, αλλά πρέπει να τους βλέπουμε όλους σαν καλούς.

Ἂν δεις κάποιον να ἐνοχλείται από τα πάθη, μη μισήσεις τον αδελφό, μα τα πάθη που τον πολεμούν, κι αν τὸν δεις να τυραννιέται από κακὲς ἐπιθυμίες, πιο πολύ νὰ τον σπαχνισθείς, μη τυχόν καὶ συ πειρασθείς, αφού είσαι τρεπτός και ευάλωτος στην ευπερίστατη αμαρτία. 

 πηγή 

Οι Ιστορικές εικόνες της ” Πρόσφυγος ” Παναγίας στον Ελλαδικό χώρο.

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

Τα δύο μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού(1919) και της Μικρασιατικής καταστροφής(1922) έγιναν αφορμή να μεταφερθούν ιερές Θεομητορικές εικόνες από τον Πόντο και την Μικρά Ασία στην Ελλάδα.Μερικές από αυτές αναφέρονται παρακάτω.
Παναγία Σουμελά.

Η Μονή Παναγίας Σουμελά ή Μονή Σουμελά, είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο επί 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.
Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 οι Aθηναίοι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου μετά από αποκάλυψη της Παναγίας, με σκοπό να ιδρύσουν το μοναχικό της κατάλυμα. Eκεί, σε σπήλαιο της απόκρημνης κατωφέρειας του όρους, σε υψόμετρο 1063 μέτρα, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Aθηνιώτισσας, την οποία, πάντα κατά την παράδοση, εικονογράφησε ο Eυαγγελιστής Λουκάς.
Oι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος έκτισαν με τη συμπαράσταση της γειτονικής μονής Bαζελώνα κελί και στη συνέχεια εκκλησία μέσα στη σπηλιά, στην οποία είχε μεταφερθεί θαυματουργικά η εικόνα.
Mε ενέργειες του πρωθυπουργού της Eλλάδας Eλευθερίου Bενιζέλου, το 1930, όταν στα πλαίσια της προωθούμενης τότε ελληνοτουρκικής φιλίας ο Tούρκος πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού επισκέφτηκε την Αθήνα, δέχτηκε μια αντιπροσωπεία να πάει στον Πόντο και να παραλάβει τα σύμβολα της ορθοδοξίας και του ελληνισμού.
Tο 1930 ζούσαν μόνο δύο καλόγεροι του πανάρχαιου ιστορικού μοναστηριού. O υπέργηρος Iερεμίας στον Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης, ο οποίος αρνήθηκε να πάει λόγω και της προχωρημένης ηλικίας του και  γιατί δεν ήθελε να ξαναζήσει τις εφιαλτικές σκηνές της τουρκικής βαρβαρότητας και ο Aμβρόσιος Σουμελιώτης, προϊστάμενος στην εκκλησία του Aγίου Θεράποντα της Tούμπας στη Θεσσαλονίκη. Aπό τον μοναχό Iερεμία έμαθε ο Aμβρόσιος την κρύπτη των ανεκτίμητων κειμηλίων. Στις 14 Οκτωβρίου έφυγε ο Aμβρόσιος, εφοδιασμένος με ένα κολακευτικό συστατικό έγγραφο της τουρκικής πρεσβείας για την Kωνσταντινούπολη και από εκεί για την Tραπεζούντα, με προορισμό την Παναγία Σουμελά. Λίγες μέρες αργότερα επέστρεφε στην Aθήνα όχι μόνο με τα σύμβολά μας, αλλά και με τον Πόντο, όπως είχε γράψει τότε ο υπουργός Προνοίας της κυβέρνησης του Eλευθερίου Bενιζέλου Λεωνίδας Iασωνίδης: «Eν Eλλάδι υπήρχαν οι Πόντιοι, αλλά δεν υπήρχεν ο Πόντος. Mε την εικόνα της Παναγίας Σουμελά ήλθε και ο Πόντος».
H εικόνα φιλοξενήθηκε για 20 χρόνια στο Bυζαντινό Mουσείο της Aθήνας. Πρώτος ο Λεωνίδας Iασωνίδης πρότεινε το 1931 τον επανενθρονισμό της Παναγίας Σουμελά σε κάποια περιοχή της Eλλάδας.,
Πράγματι, το 1951 ο Kρωμναίος οραματιστής και κτήτωρ Φίλων Kτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της Νέας Παναγίας Σουμελά στις πλαγιές του Βερμίου στην Καστανιά της Βέροιας.

Παναγία η Μηχανιώτισσα.

Η Νέα Μηχανιώνα συνδέεται άρρηκτα με την Παναγία Φανερωμένη, στην οποία οφείλει και την μεγάλη φήμη της. Είναι ο νέος τόπος, τον οποίο «ηρετίσατο εις κατοικίαν εαυτής», όταν, μετά την φοβερή Μικρασιατική καταστροφή, οι ξεριζωμένοι Μηχανιώτες της Χερσονήσου της Κυζίκου εγκαταστάθηκαν, ως πρόσφυγες, εδώ, φέρνοντας μαζί τους ό,τι πιο ιερό είχαν, την Αγία και Θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης, η οποία ήταν γι΄αυτούς πάντοτε «εν ταις θλίψεσι βοηθός» και «εν τοις κινδύνοις ρύστις και προστάτις εν τοις πειρατηρίοις .»

Παναγία η Βουρλιώτισσα.

Η Παναγία η επονομαζόμενη Βουρλιώτισσα της οποίας ο ιερός Ναός βρίσκεται στην συμβολή της ομώνυμης οδού με την οδό Βρυούλων, τιμάται ως πολιούχος της Νέας Φιλαδέλφειας, μιας αμιγώς προσφυγικής μητρόπολης. Ο εορτασμός της Ιεράς Θαυματουργού εικόνας της Θεοτόκου της Οδηγήτριας, η οποία φυλάσσεται ως πολύτιμο θησαύρισμα από το έτος 1927, οπότε και μεταφέρθηκε από τα μαρτυρικά Βουρλά της Μικράς Ασίας, πραγματοποιείται την πρώτη Κυριακή του μήνα Οκτωβρίου όπως άλλωστε έχει ήδη αποφασιστεί από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, μετά από πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ Κωνσταντίνου.
Ο χώρος που βρέθηκε το εικόνισμα της Παναγίας, ήταν έρημος και γεμάτος βουρλιές, γι’ αυτό και τα Βουρλά πήραν το όνομά τους, διότι ο τόπος τριγύρω είχε πολλές βουρλιές. Ενας βοσκός που έβοσκε εκεί το κοπάδι του, έβλεπε τις νύχτες να φέγει ανάμεσα στα χόρτα, κάποιο φως, αλλά και την ημέρα έβλεπε κάποιο πρόβατο να πηγαίνει προς τα κει και να χάνεται μέσα στη πυκνή βλάστηση.
Το παρακολούθησε ο βοσκός και τότε ανακάλυψε ότι εκεί έτρεχε ένα μικρό ποταμάκι σαν Αγίασμα, αλλά υπήρχε και μια εικόνα, θαυμαστής τέχνης. Ο βοσκός γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και πήρε την εικόνα. Το γεγονός μαθεύτηκε και οι Χριστιανοί με ευλάβεια, έχτισαν καταρχήν μικρή εκκλησία για να φυλάξουν το μικρό εικόνισμα και την ονόμασαν Εύρεση.
Το 1689, ανεγέρθη τρίκλιτος ναός που ξεχώριζε διότι το τέμπλο του, ξύλινο, σκαλισμένο, ήταν ιδιαίτερης καλλιτεχνικής αξίας. Οι εικόνες του ήταν όλες ασημοσκεπασμένες με αργυρόχρυσα καντήλια. Αριστερά της ωραίας πύλης, στο τέμπλο, ήταν θρονισμένη η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Βουρλιώτισσας. Η εικόνα παρίστανε την Παναγία την Οδηγήτρια και ήταν πολύ παλιά με φθαρμένα τα χαρακτηριστικά των προσώπων με έντονα τα σημάδια από το διάβα των χρόνων.
Λέγεται ότι η εικόνα είχε ζωγραφιστεί από τον Αγιο Λουκά. Σε Βουρλιώτικη εφημερίδα το 1873, γράφει ότι ήταν βυζαντινών χρόνων και επειδή μόλις διακρινόταν τα χαρακτηριστικά του προσώπου, οι Τούρκοι την αποκαλούσαν Καρά – Παναγία, δηλαδή Μαύρη – Παναγιά. Όλο το εικόνισμα ήταν σκεπασμένο, με ασημένιο κάλυμμα, έξοχης τέχνης, ενώ τα χέρια και τα φωτοστέφανα της Παναγίας και του Χριστοιύ, ήταν σκεπασμένα με φύλλο χρυσού. Είχαν δε πρόσθετα στέφανα, όπου πάνω ήταν πολύτιμα πετράδια. Πάνω δε στο στέμμα της Παναγίας, υπήρχαν δέκα διαμαντόπετρες, μεγάλης αξίας. Για τη θαυματουργή αυτή εκόνα μιλούσαν όχι μόνο στη Σμύρνη αλλά και σε όλη τη Μικρή Ασία. Μάλιστα, και οι Τούρκοι λένε πως τους έκανε θαύματα η Παναγία. Το δεκαπενταύγουστο σύρρεε στα Βουρλά, πληθώρα προσκυνητών. Ξεκινούσαν τις παραμονές από τις πόλεις και τα χωριά, με αραμπάδες και με καΐκια από τα Καράμπουρνα και τις Φώκεες.
Η ακτοπλοϊκή εταιρεία Σμύρνης, έβαζε έκτακτα δρομολόγια με τα καραβάκια της προς τη σκάλα των Βουρλών. Το 1853 εφημερίδα της Σμύρνης γράφει: “Το μικρό καραβάκι “Μπουρνόβας” μεταφέρει διαρκώς προσκυνητές προς τα Βουρλά”. Τρεις μέρες κρατούσε το πανηγύρι. Ήταν παρόμοιο με της Παναγίας της Τήνου. Οι πιστοί έπαιρναν βαμβάκι με το οποίο έτριβαν το πρόσωπο τη Παναγίας και σταύρωναν ό,τι ήθελαν να γίνει καλά. Αλλά το κρατούσαν και πάνω τους σαν φυλακτό.
Το δεκαπενταύγουστο του 1822, ενώ τελούνταν η θεία λειτουργία, ένα νέφος μπήκε στο ναό, σαν μια νεφέλη, και πήγε προς την εικόνα της Παναγίας, όπου είδαν να βγαίνει φωτιά αφού πρώτα ακούστηκε μια φωνή να λέει: “Φωτιά! Φωτιά! και μετά να εξαφανίζεται η νεφέλη. Μετά από λίγες μέρες, κάηκαν τα Βουρλά και μαζί και η εκκλησία της Παναγίας της Βουρλιώτισσας.
Στο σημείο  που βρέθηκε η εικόνα  φτιάχτηκε ένα μικρό εκκλησάκι της Ευρέσεως και δίπλα η μεγάλη εκκλησία όπου μέσα εκεί φυλασσόταν η εικόνα. Το 1922 μετά τις 15 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπήκαν στα Βουρλά και τα κατέστρεψαν. Βεβήλωσαν, έκλεψαν και στο τέλος έκαψαν την εκκλησία. Άγνωστο πως και από ποιον η εικόνα βρέθηκε στην Νέα Φιλαδέλφεια.
Σώζεται  επίσης και η εξής ιστορία :
Ένας Βουρλιώτης ονόματι Παναγιώτης είχε αμφιβολίες για το αν αυτή είναι η εικόνα. Το βράδυ στον ύπνο του φανερώθηκε η Παναγία λέγοντάς του: Παναγιώτη παιδί μου γιατί δεν με πιστεύεις, είμαι η Βουρλιωτίνα .
Η Εικόνα της Παναγίας υπέστη φθορές από ακόμα μία φωτιά η οποία συνέβη την παραμονή της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο και ανήμερα της επετείου των εγκαινίων της εκκλησίας. Το ασημένιο κάλυμμα τοποθετήθηκε στη Φιλαδέλφεια ως ευγνωμοσύνη προς την Παναγία τους από μία Βουρλώτισσα η οποία πήρε κάποιο σεβαστό ποσό από το ταμείο ανταλλαξίμων μετά την καταστροφή.
Έχει επιτελέσει πληθώρα θαυμάτων και αποτελεί πόλο έλξης για τους Χριστιανούς, Μικρασιάτες και μη.

Παναγία η Γρηγορούσα

Μεταξύ των αρχαιολογικών χώρων της Βιβλιοθήκης του Αδριανού και της Ρωμαϊκής Αγοράς βρίσκεται ο ναός των Ταξιαρχών (Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ), ο οποίος ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων το 1852. Αλλά και ο νεότερος ναός, εγγεγραμμένος σταυροειδής μετά τρούλου (με αξιοσημείωτη εικονογράφηση του επταννήσιου αγιογράφου Δ. Πελεκάση), υπέστη με τη σειρά του εκτεταμένη ανακαίνιση το 1922.
Το 1945 αφιερώθηκε στο ναό η μικρασιατική εικόνα της Παναγίας της Γρηγορούσας και το 1948 αναγνωρίστηκε ως προσκύνημα.

Παναγία Γουμερά

Βρίσκεται βόρεια και σε μικρή απόσταση από την Κοινότητα Μακρυνίτσας, στις νότιες υπώρειες του όρους Μπέλλες. Η επωνυμία της «Παναγία Γουμερά» αποτελεί ανάμνηση ομώνυμης μονής που υπήρχε σε περιοχή του Πόντου από το 10ο αιώνα.
Η μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου κτίστηκε το 1971 από τον εδρεύοντα στην Αθήνα σύλλογο «Παναγία Γουμερά», αποτελούμενο από πρόσφυγες του Πόντου και συγκεκριμένα από την περιοχή της «Παναγίας Γουμερά». Οι πρόσφυγες μετέφεραν από τη μονή του Πόντου παλαιό ευαγγέλιο, φορητή εικόνα της Θεοτόκου και κειμήλια εναποκείμενα σήμερα στη νέα ομώνυμη μονή. Το καθολικό της μονής είναι μονόκλιτη βασιλική με τρούλο.

Γοργοεπήκοος Μάνδρα Αττικής.

Γύρω στα 1800 κάποιος μοναχός από το Άγιον Όρος ξεκίνησε να πάει στη Μικρά Ασία όπου υπήρχαν μετόχια αγιορείτικα, φέρνοντας μαζί του και αγιογραφημένες εικόνες για να τις πουλήσει. Μια από αυτές τις εικόνες, ποιος ξέρει με πόσες νηστείες και προσευχές αγιογραφημένη, ήταν της Παναγίας της επονομαζόμενης Γοργοεπηκόου. Την εικόνα αγόρασε στη Σμύρνη μια οικογένεια ευσεβής, που με τα χρόνια την έδινε πολύτιμη κληρονομιά σε κάθε πρωτότοκο. Έτσι ήρθε και στα χέρια της Ιφιγένειας.
Πρώτο γνωστό θαύμα
Μία μέρα του 1907, όταν η Ιφιγένεια Αναπλιώτου ἠταν βρέφος στην κούνια, όπως της διηγούντο οι γονείς της. συνέβη το έξης θαυμάσιο: Οι γονείς γευμάτιζαν στον κάτω όροφο του σπιτιού τους, όταν από τον επάνω όροφο, πού ήταν η κούνια με το παιδί, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος πού όλοι ξαφνιάστηκαν, ιδίως η μητέρα της Ελευθερία, που φώναξε τρομαγμένη  μήπως της απήγαγαν το παιδί, και αμέσως έτρεξαν να δουν τί συμβαίνει. Και αυτό που αντίκρισαν ήταν κάτι το απίστευτο. Η εικόνα μόνη της είχε κατέβει από το εικονοστάσι, που ήταν στο ίδιο δωμάτιο, και είχε σταθεί όρθια στο κιγκλίδωμα της κούνιας, ενώ το βρέφος κοιμόταν ήσυχο και αμέριμνο.Τρόμαξαν, σάστισαν, έτρεξαν και φώναξαν τον ιερέα και έκαναν μια κατανυκτική παράκληση στην Παναγία και με δέος την έβαλαν πάλι στο εικονοστάσι. Αυτό το θαυμάσιο γεγονός το γιόρταζαν  την ίδια μέρα κάθε χρόνο, στις 8 Σεπτεμβρίου, κάνοντας αγρυπνία στο σπίτι τους.
Όταν το 1922 έγινε η Μικρασιατική καταστροφή και ο διωγμός, η οικογένεια της Ελευθερίας κατόρθωσε να περάσει στη Μυτιλήνη. Μέσα στα ελάχιστα πράγματα που μπόρεσαν, όπως όλοι, να πάρουν μαζί τους, πρώτη ήταν η εικόνα αυτή της Παναγίας.Στη Μυτιλήνη όπου εγκαταστάθηκαν  η μητέρα της Ιφιγένειας, Ελευθερία, κάθε 8η Σεπτεμβρίου γιόρταζε την Παναγία εις ανάμνησιν του μεγάλου θαύματός της στη Σμύρνη.
Φλεγόμενη και μη καιόμενη
Μια χρονιά. 8 Σεπτεμβρίου, θα γιόρταζαν την Παναγία και όπως πάντα η Ελευθερία κατέβασε την εικόνα να την περιποιηθεί. Με πολλή ευλάβεια την καθάρισε και έτριψε το φωτοστέφανο της να γυαλίσει με αμμωνία, χωρίς να ξέρει φυσικά, ότι προκαλούσε φθορά στην εικόνα, που υπάρχει ως τώρα. Αφού την τακτοποίησε, την ακούμπησε στο τραπέζι που ήταν ακριβώς κάτω από το εικονοστάσι, όπου υπήρχαν και θρησκευτικά βιβλία.Κάποια στιγμή, που βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο, φύσηξε δυνατός αέρας από το ανοικτό παράθυρο και σήκωσε το πετσετάκι που ακουμπούσε το αναμμένο καντήλι στο εικονοστάσι. Πήρε φωτιά μια άκρη, έπεσε ένα αναμμένο κομμάτι στο τραπέζι άναψαν τα βιβλία, κάηκε το τραπέζι και στη στιγμή μεταδόθηκε η φωτιά σ΄ όλο το δωμάτιο. Η Ελευθερία, καίτοι κάπως βαρήκοη λόγω της ηλικίας της, άκουσε κάποιους χτύπους. Απορώντας τί να είναι, βγήκε στη πόρτα, αλλά δεν είδε κανέναν. Οι χτύποι όμως συνεχίζονταν πιο έντονα, και τότε ανέβηκε επάνω και μόλις άνοιξε την πόρτα του δωματίου, πετάχτηκαν φλόγες και καπνοί. Ζαλίστηκε, δεν μπορούσε να αναπνεύσει και με κόπο μπόρεσε να φωνάξει τους γειτόνους να σβήσουν τη φωτιά. Όταν τελικά μπόρεσε να μπει στο δωμάτιο, και έψαχνε με τα μάτια μέσα να διακρίνει κάτι στις φλόγες, που ακόμα κρατούσαν. Θεέ μου μεγαλοδύναμε, τί ήταν αυτό που αντίκρισε Η εικόνα της Παναγίας, ανάμεσα στις φλόγες και στους καπνούς την κοίταζε από μακρυά, χαμογελαστή, με κείνο το γλυκύτατο της μειδίαμα, ανέγγιχτη από τη φωτιά, και από τους καπνούς ώστε να λάμπει έτσι όπως την είχε γυαλίσει η ίδια. Οι φλόγες την είχαν σεβαστεί, και μήτε ίχνος καπνού την είχε αμαυρώσει.Όλη η οικογένεια φύλαγαν και αυτό το θαύμα σαν πολύτιμο μαργαριτάρι στην καρδιά τους.
Η δημιουργία της Μονής.
Τέσσερις Μοναχές ξεκίνησαν να κτίσουν ένα Μοναστήρι  Ησυχαστήριο. Μια μέρα (Ιανουάριο του 1965), ήρθαν στην Αθήνα, και έμεναν προσωρινά στο πατρικό σπίτι μιας εξ΄ αυτών, που ήταν εξοχικό, στα Μελίσσια. Εκεί, εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, και συγχρόνως έψαχναν, για έναν κατάλληλο τόπο, για να κτίσουν σιγά-σιγά το Μοναστήρι τους. Τέλος, βρήκαν έναν τόπο στο Καπανδρίτι, τους άρεσε, και έδωσαν και μια προκαταβολή. Η σκέψη τους ήταν, να παραγγείλουν στο Άγιον Όρος μια Εικόνα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, στο όνομα της οποίας θα αφιέρωναν το Μοναστήρι. Μια μέρα  ήρθε να τις επισκεφθεί μια γυναίκα. Η Ιφιγένεια Αναπλιώτου. Αφού έμεινε αρκετά μαζί τους, σηκώθηκε να φύγει, λέγοντας:- Πρέπει να πηγαίνω, γιατί έχω να περάσω από την εκκλησία, να πάρω μια Εικόνα μου, που την πήγα για τους «Χαιρετισμούς».Ξέρετε, μαθεύτηκε πως είναι πολύ θαυματουργή, και μου ζήτησαν να την πάω, να την προσκυνήσουν. Αλλά την ξύνουν οι γυναίκες, και φοβάμαι, πως θα μου την αλλοιώσουν. Μετά, τους διηγήθηκε, ότι την έφερε άπ’ τη Σμύρνη. Ότι ήταν Εικόνισμα οικογενειακό, και από γενιά σε γενιά, ερχόταν πάντα στο πρώτο παιδί της οικογενείας, και τελευταία, ήρθε στα χέρια της….- Σε ποια Χάρη της Παναγίας είναι η Εικόνα; Ρώτησαν εκείνες πολύ συγκινημένες - Είναι η Παναγία, η Γοργοεπήκοος, απάντησε η γυναίκα.- Ω, γλυκεία αγαλλίαση, κι ω, τρυφερή λαχτάρα, που πλημμύρισε την καρδιά, των τεσσάρων αφοσιωμένων Μοναχών.- Και μεις, στην Γοργοεπήκοο θα αφιερώσουμε το Μοναστήρι μας, είπαν. Δεν μας την δίνεις την Εικόνα; Αρνήθηκε ευγενικά, και κείνες δεν επέμεναν. Αυτά, έγιναν στα μέσα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Προς το Πάσχα, τους στέλνει ένα μήνυμα, ότι θα τους δώσει την Εικόνα, όταν θα κτίσουν το μοναστήρι. Είπε ακόμα, πως και κείνη πάντα ονειρευόταν να της κτίσει μία εκκλησία, αλλά δεν είχε την οικονομική δυνατότητα.Φαντάζεστε τη χαρά όλων, και πόσες ευχαριστίες έκαναν στην Παναγία, και στη Θεία Οικονομία οι Μοναχές, κατασυγκινημένες.Από τότε, πέρασαν μερικοί μήνες. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, το 1965, την παρακάλεσαν να τους δώσει, για λίγο, την Εικόνα, για να βγάλουν μερικές φωτογραφίες της, γιατί θα έκαναν την πρώτη τους υπαίθρια Λειτουργία, στο Καπανδρίτι. Την έδωσε ευχαρίστως και όταν πήγαν να την επιστρέψουν τους είπε:« Κρατήστε την»…Από κείνη την ευλογημένη ώρα, το Εικόνισμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Γοργοεπηκόου, βρίσκεται στα χέρια τους, και με την χάρη της και τη δύναμή της, κτίστηκε η Ιερά Μονή Μάνδρας. 
πηγή: Χρυσούλας Χατζηγιαννιού, Η Κυρία Γοργοεπήκοος: Από την αιματωβαμένη Σμύρνη στα βουνά της Μάνδρας,  έκδοσις Ε΄, Ιεράς Κοινοβιακής Μονής «Παναγίας της Γοργοεπηκόου», Μάνδρα Αττικής, 2002.
Παναγία η Σκουπιώτισσα. Νέα Ρόδα Χαλκιδικής

Τα Νέα Ρόδα είναι παραθαλάσσιος οικισμός του νομού Χαλκιδικής..
Βρίσκεται στο στενότερο σημείο της χερσονήσου του Άθω και βρέχεται από τη θάλασσα από δύο πλευρές. Κύρια ασχολία των κατοίκων του χωριού είναι η γεωργία , η αλιεία και ο τουρισμός. Απέχει 6 χιλιόμετρα από την Ιερισσό. Κύριος ναός είναι ο ναός της Θεοτόκου και του Αγ. Νικολάου, στον οποίο βρίσκεται θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που μεταφέρθηκε από τους πρώτους κάτοικους, πρόσφυγες από τα Σκοπιά της νήσου Αλώνης, της θάλασσας του Μαρμαρά.

Η Παναγία της Άγκυρας

Εικόνα από την έκθεση με τα κειμήλια των ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ από τον Πόντο και την Μικρά Ασία..(18ος αιώνας)

Η Παναγία η Περαμιώτισσα

Σύμφωνα με την παράδοση και τις μαρτυρίες των κατοίκων που πέρασαν από γενιά σε γενιά μέχρι τις μέρες μας, το λιμάνι της Νέας Περάμου χρησιμοποιήθηκε το 1919 για την επιβίβαση του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος, με προορισμό τα παράλια της Μικράς Ασίας. Το τελευταίο βράδυ πριν από την αναχώρηση, ένας στρατιώτης ονειρεύτηκε την εικόνα της Παναγίας στον τόπο όπου κατασκήνωσαν. Το όνειρο κρίθηκε ως θεϊκό σημάδι και την επομένη, σκάβοντας, βρέθηκε μια μικρή εικόνα σε οβάλ σχήμα. που αναπαριστούσε τη Θεοτόκο βρεφοκρατούσα.

Οι πρόσφυγες, που το 1922 και το 1923 ήρθαν από την παλιά Πέραμο στην Καβάλα για να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα, κατασκεύασαν έναν μικρό ναΐσκο για να φυλάξουν την εικόνα της Παναγίας. Το 1945, στην ίδια θέση, με χρήματα κατοίκων της περιοχής, ανεγέρθη το σημερινό παρεκκλήσι. Δυστυχώς, η οβάλ εικόνα της Παναγίας κλάπηκε το 1977, μαζί με τάματα και αφιερώματα.

Η μοναδική αυτή ιστορία ταυτίζεται με την ιστορία μιας άλλης εικόνας της Παναγίας Φανερωμένης, που βρισκόταν στο Μοναστήρι της Λανγκάδας στην παλιά Πέραμο, την οποία οι κάτοικοι τιμούσαν στις 15 Αυγούστου. Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης ή Περαμιώτισας, μετά την καταστροφή του 1922 μεταφέρθηκε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα.

Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στη Νέα Πέραμο συνέδεσαν την οβάλ εικόνα της Παναγίας με τη δική τους εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης που δεν μπόρεσαν να φέρουν μαζί τους. Έτσι, αποφάσισαν να τιμούν την εκκλησία που ανέγειραν στην είσοδο της Νέας Περάμου, την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Το 1938, ο μακαριστός ιερέας Δημοσθένης Θεοδωρίδης αγιογράφησε ένα πιστό αντίγραφο της Παναγίας Φανερωμένης, μικρότερων διαστάσεων, που όμως για τους κατοίκους της Νέας Περάμου έχει ιδιαίτερη συναισθηματική και θρησκευτική αξία. Κάθε χρόνο, την παραμονή της μεγάλης Θεομητορικής γιορτής, η εικόνα μεταφέρεται με λιτανεία από το ναό του Αγίου Νικολάου, όπου φυλάσσεται, στο παρεκκλήσι στην είσοδο της Νέας Περάμου για να την προσκυνήσουν οι πιστοί.

Παναγία Φανερωμένη Νέας Ηρακλείτσας

Η Χαριτόβρυτος Εικών της Παναγίας της Φανερωμένης ευρέθη το έτος 1700 μ.Χ. στην παλαιά Ηρακλείτσα της Aνατoλικής Θράκης από τρεις μοναχές των οποίων τα ονόματα είναιAγνή, Tατιανή  και Παϊσία.

Κατά την παράδοση λοιπόν που διατηρήθηκε ζωντανή μέχρι και τις μέρες μας υπήρχε ένας εκεί ένας παλαιότατoς πύργος εγκαταλελειμ-μένος, στον οποίο οι μοναχές θέλησαν να μονάσουν.

Μυστηριώδεις κρότοι έκαναν τον κόσμο να φοβάται ακόμα και να πλησιάσει τον Πύργο.

Παρά ταύτα όμως οι μοναχές απεφάσισαν να βρουν την αιτία των θορύβων. Μία εξ αυτών η Tατιανή, ψάχνοντας βρήκε ένα σημείο στον τοίχο του Πύργου και σκάβοντας ανακάλυψαν μία κρύπτη εντός της οποίας  ήταν εντοιχισμένο το θαυματουργό Εικόνισμα της Παναγίας. Το ανερμήνευτo από κάθε λoγική πλευρά είναι το γεγονός ότι μπροστά στην Εικόνα έκαιγε αναμμένο ένα καντηλάκι !

Μόλις όμως οι μοναχές επεχείρησαν να πάρουν το καντήλι μπροστά από την Εικόνα για να την βγάλουν από την κρύπτη το καντήλι έσβησε! Η απoστoλή  τοιυ να φωτίζει την εικόνα μέσα στη κρύπτη είχε πλέον ολοκληρωθεί. Πιθανόν η Εικόνα να είχε εντοιχιστεί μέσα στον τοίχο για να διαφυλαχθεί κατά τα χρόνια των Εικονομάχων.

Tα χρόνια πέρασαν από τότε... κτίσθηκε μεγαλoπρεπές Ναός στο σημείο της Ευρέσεως ο οποίος  ήταν μετόχι της Ιεράς Aυτoκρατoρικής Moνής των Iβήρων τοιυ Αγίου Όρους. Ο Ναός αυτός γκρεμίσθηκε από τους Τούρκους κι μετετράπη σε στάβλο!

Με την καταστρoφή  του 1922 η Εικόνα μεταφέρθηκε για ασφάλεια στην μoνή  των Iβήρων του Αγίου ‘Ορους. Η Ιερά Moνή  απέδωσε την Εικόνα στους κατοίκους της Ηρακλείτσας 10 χρόνια μετά το 1932 και έπειτα από πολλές προσπάθειες. Η αγία Εικών έχει δύο ονομασίες. Παναγία Φανερωμένη επειδή  φανερώθηκε με θαυματουργικό τρόπο και Παναγία της Κρύπτης διότι βρέθηκε μέσα στην κρύπτη. Με την πάροδο των χρόνων όμως επεκράτησε η πρώτη ονομασία δηλαδή  Φανερωμένη. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά στο βιβλίο από τις εκδόσεις του Ιερού Πρoσκυνήματoς Παναγίας Φανερωμένης Νέας Ηρακλείτσης «ΕΛΠΙΣ ΑΠΗΛΠΙΣΜΕΝΩΝ» στο οποίο περιγράφονται με ιστορικά στοιχεία όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν την εύρεση της Αγίας Εικόνος. Επίσης πρέπει να τονίσουμε πώς η αγία Εικών βρίσκετε στον Ιερό Ναό της Παναγίας από το 1932 και επιτελεί καθημερινά εκατοντάδες θαύματα στους πιστούς που κάθε χρόνο κατά χιλιάδες προσέρχονται στο μικρό χωριό της Νέας Ηρακλείτσας για να πρoσκυνήσoυν από κοντά την Αγία Εικόνα.

Η Παναγία η Φανερωμένη Νέας Αρτάκης

Ο Ναός της Παναγίας της Φανερωμένης, βρίσκεται στην πόλη της Νέας Αρτάκης και σε απόσταση περίπου 8 χλμ από τη Χαλκίδα. Ο ναός κτίστηκε το 1951 και ονομάστηκε έτσι από το θαύμα της εμφάνισης της Παναγίας, ενώ θεωρείται από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Εύβοιας.

Γιορτάζει στις 23 Αυγούστου και κατασκευάστηκε από τους Αρτακιανούς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Είναι εύκολα προσβάσιμη μέ όλα τα μέσα και συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό πιστών καθώς θεωρείται θαυματουργή.

Το όνομά Της, Φανερωμένη, μας φέρνει σε αλησμόνητους τόπους και μας γυρνά πολύ πίσω στο χρόνο. Στην αγιασμένη γη της Μικράς Ασίας, στους πρόποδες του Όρους Δινδύμου, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κύζικο, κατά τον 12ο αιώνα μ. Χ.

Εκεί, όπως η παράδοση μας πληροφορεί, ανακαλύφθηκε, κατά θαυμαστό τρόπο, ανάμεσα στους θάμνους, στον τόπο του ναού της αρχαίας θεάς Κυβέλης, Ιερά και Σεβασμία Εικόνα της Θεοτόκου, την οποία οι κάτοικοι της Κυζίκου ονόμασαν Φανερωμένη.

Στο τόπο της ευρέσεως της Ιεράς Εικόνος, μάλιστα, ανήγειραν ομώνυμη Ιερά Μονή της «Παναγίας της Φανερωμένης», όπου και φυλασσόταν η Ιερά Εικόνα μέχρι το έτος 1922, οπότε οι κάτοικοι της Κυζίκου αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους και να αναζητήσουν νέα πατρίδα. Φεύγοντας από τον τόπο τους, πρώτον απ’ όλους τους πολύτιμους θησαυρούς τους πήραν την Ιερά Εικόνα της Φανερωμένης.

Πορευόμενοι οι Αρτακινοί προς την Ελλάδα, διήλθαν από την Κωνσταντινούπολη. Εκεί, αφού το Οικουμενικό Πατριαρχείο έλαβε γνώση της παρουσίας της Ιεράς Εικόνος στην Πόλη, την παρέλαβαν Κληρικοί του με τις πρέπουσες τιμές και την εναπέθεσαν στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα.

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ

Τρεις δεκαετίες μετά το βίαιο αποχωρισμό των Αρτακινών από τη μάνα Μικρασιατική γη και τη Μητέρα τους Παναγία τη Φανερωμένη, τη μεσημβρία της 29ης Απριλίου 1951, Κυριακής του Πάσχα, συνέβη, στη νέα τους πατρίδα, τη Νέα Αρτάκη
Ευβοίας, ένα θαυμαστό γεγονός, το οποίο επρόκειτο να σημαδέψει την εκκλησιαστική ζωή τους.

Οκτώ κορίτσια, ηλίκίας 10 – 12 ετών, βρίσκονταν σε παραλιακή τοποθεσία και μέσα στο αναστάσιμο κλίμα της ημέρας έπαιζαν και τραγουδούσαν. Ξαφνικά, σε μικρή απόσταση από τον τόπο που βρίσκονταν πρόσεξαν μία μαυροφορεμένη, εξαιρετικά όμορφη γυναίκα, ταγονατιστή και σε στάση προσευχής. Στα χέρια Της φορούσε χρυσά επιμανίκια και στο κεφάλι Της είχε μαύρη καλύπτρα και φωτοστέφανα.

Μπροστά σ’ αυτό το θέαμα ταράχτηκαν και γεμάτα φόβο έφυγαν από τον τόπο για να ειδοποιήσουν τους γονείς τους. Όμως, όταν εκείνοι κατέφθασαν στον τόπο, η μαυροφορεμένη γυναίκα είχε εξαφανισθεί. Όχι όμως και τα ίχνη της παρουσίας της. Τα αποτυπώματα των γονάτων της βρίσκονταν ακόμης το χώμα.
     
Τα μικρά κορίτσια ανέφεραν τα γεγονότα στον Εφημέριο του χωριού, τον μακαριστό π. Σπυρίδωνα Αθανασίου και εκείνος στον επίσης μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο (Πλειαθό) (1922 – 1968), ο οποίος κάλεσε τα κορίτσια που του επιβεβαίωσαν το θαύμα, λέγοντάς του μάλιστα ότι η γυναίκα εμφανίσθηκε και στον ύπνο τους, λέγοντάς τους ότι είναι η Παναγία και ότι στον τόπο της εμφανίσεώς Της έπρεπε να χτίσουν Εκκλησία. Μετά από αυτά τα γεγονότα, ο Μητροπολίτης έδωσε την κανονική ευλογία του για να ανεγερθεί Ιερός Ναός προς τιμήν της Παναγίας, ο οποίος αργότερα έλαβε τη νομική μορφή του Ιερού Προσκυνήματος.

ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ

Ο θεμέλιος λίθος του Ιερού Ναού κατατέθηκε από τον Μητροπολίτη Γρηγόριο την 12η Αυγούστου 1951. Από τότε ξεκίνησε η προσφορά των ανθρώπων προς την Παναγία, η οποία συνεχίζεται ως τις μέρες μας, ως πολύτιμη παρακαταθήκη που κατέλιπαν σε εμάς οι πρόγονοί μας.

Το Ιερό Προσκύνημα ανοικοδομήθηκε και απέκτησε ένα θαυμάσιο Ιερό Ναό, για να δοξολογείται το όνομα του Θεού και να μεγαλύνεται το όνομα της Παναγίας Μητέρας Του, του οποίου τα Εγκαίνια τελέσθηκαν το 1969 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο (Σελέντη) (1968 - 1974).

          Στον τόπο της Παναγιοφανείας ανηγέρθη Ιερον Παρεκκλήσιον, άνωθεν δε αυτού το κωδωνοστάσιον του Ιερού Ναού.

ΠΗΓΗ