Ὁ παπὰ-Γιώργης καὶ ὁ ἄπειρος Θεὸς

Ὁ πάπα-Γιώργης, ἱερεὺς σὲ κάποιο χωριὸ τῆς πατρίδος μου, ἔλεγε κάποτε ὅτι τὸν κατέτρωγε ἡ ἀπορία πώς εἶναι ἄπειρος ὁ Θεὸς καὶ πῶς εἶναι ἄπειρος στὰ ἰδιώματά Του, ὅπως: ἄπειρος στὴν σοφία Του, στὴν παντοδυναμία Του, στὴν πανταχοῦ παρουσία Του, στὴν παγγνωσία Του, στὴν ἀγαθότητά Του, στὴν ἀγάπη Του... Άπει­ρος!!! Άπειρος!!! Αυτη ἡ στοχαστικὴ καὶ ἐπίμονη ἀπορία τὸν κατέ­τρωγε μέρα-νύχτα. 

Σὲ μία γιορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τὸν κάλεσε ὁ ἱερεὺς τοῦ διπλανοῦ χωριοῦ νὰ συλλειτουργήσει μαζί του, γιὰ νὰ λαμπρυνθεῖ" ἔτι περισσότερο" τὸ πανηγύρι τοῦ Ναοῦ. Πράγματι πῆγε καὶ προίστατο τῆς Θείας Λειτουργίας ὡς φιλοξενούμενος, ἀλλὰ καὶ ὡς ἔχων τὰ πρεσβεία τῆς χειροτονίας.

Ἄρχισε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἁγίας Ἀναφο­ρᾶς μὲ τὶς ἐκφωνήσεις: «Στῶμεν καλῶς...» τοῦ ἱερέως καὶ «Ἐλεον εἰ­ρήνης...» τῶν ἱεροψαλτῶν καὶ ἀκολούθησε ἡ τριαδικὴ ἀναφορά: «Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ...» καὶ ἡ ἀπάντησης τοῦ λαοῦ διὰ τῶν ἱεροψαλτῶν: «καὶ μετὰ τοῦ πνεύματός σου...» καὶ εὐθὺς ἀ­μέσως ὑψώνοντας τὰ χέρια τοῦ ὁ λειτουργὸς πάπα-Γιώργης πρὸς τὸν Παντοκράτορα τοῦ τρούλου τοῦ Ναοῦ ἐκφώνησε τὸ «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας...» καὶ τότε, σ' αὐτὴ τὴν στάσι κοκάλωσε!

Μετὰ τὸ «Ἔχομεν πρὸς τὸν Κύριον...» καὶ βλέποντας ὁ συλλει­τουργὸς τοῦ τὴν "μαρμάρωσή" του, κατάλαβε ὅτι κάτι θὰ τοῦ συνέβη, ὄχι ὅμως κακό. Τὸν ἐπίασε ἁπαλὰ καὶ τὸν ἔβαλε μέσα στὸ Ἅγιο Βή­μα κατεβάζοντας συγχρόνως καὶ τὰ χέρια τοῦ κάτω ἀφήνοντας τὸν, ὅπως μέσα τοῦ πληροφορήθηκε, στὴν ἔκστασή του καὶ συνέχισε τὴν Θεία Λειτουργία μόνος. Στὸν Καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων συνῆλθε ὁ πάπα-Γιώργης, ἐπανῆλθε στὴ θέση του καὶ συνέχισε κανονικὰ μέχρι τὸ τέλος τὴν Θεία Λειτουργία.

Στὶς ἐπίμονες ἐρωτήσεις τοῦ συλλειτουργοῦ τοῦ πατρὸς Ἰωάννη, ἀ­παντοῦσε ὅτι "δὲν θυμᾶται τίποτα".

Μὲ ἀφορμὴ τὸ βιβλίο «Ἐμπειρίες κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία», μοῦ ἐξομολογήθηκε ὁ πάπα-Γιώργης τὴν δική του ἐμπειρία γιὰ πρώ­τη φορᾶ, μὲ τὴν παράκληση νὰ σεβασθῶ τὴν ἀνωνυμία του.

«Μὲ τὸ "Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας..." ἐνοίωσα καὶ εἶδα μὲ τὰ μά­τια τῆς ψυχῆς μου νὰ ἁρπάζονται ὅλες οἱ καρδιὲς τῶν ἐκκλησιαζόμενων χριστιανῶν μαζὶ μὲ τὴν δική μου καὶ ὡς ἀστραπὴ νὰ εἰσέρχονται σὲ μία ἀπέραντη ἀνοιχτὴ οὐράνια ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ.

Μὰ ἦταν τόσο ἀνοιχτὴ αὐτὴ ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅσο ὅλοι οἱ οὐρανοὶ τῶν οὐρανῶν μαζὶ καὶ πιὸ πλατειά...καὶ ὅσο ἀνήρχοντο κατὰ ἑκατομ­μύρια οἱ καρδιὲς τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τόσο καὶ πιὸ πολὺ πλάταινε καὶ ἄνοιγε αὐτὴ ἡ ἄπειρη σὲ ἄνοιγμα ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ...καὶ τότε ἐνοίωσα; βίωσα; κατάλαβα; δὲν ξέρω . Ἦρθε ὅμως στὴ ψυχή μου κάτι, ποῦ εἶχα ξεχάσει "καὶ τοῦτο μόνον καταληπτὸν ἡ ἀκαταληψία αὐτοῦ..." καὶ δὲν χόρταινα νὰ τὸ ἀπολαμβάνω μέχρις ὅτου συνῆλθα στὸν Καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων.

Ἀλήθεια! Ποιὸς ἤμουν ἐγὼ ὁ χωριάτης παπάς, ποῦ ὁ Θεὸς κατα­δέχτηκε νὰ μοῦ λύση τὴν ἀπορία τῆς ψυχῆς μου;

Ἀπὸ τότε φροντίζω, ὅσο μπορῶ, γιατί εἶμαι ἁμαρτωλός, νὰ μὴ βγῶ ἂπ' αὐτὴ τὴν ἀσύνορη ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ νὰ πεθάνω μέσα σὲ αὐτήν!!!! Ὃ Θεὸς ἂς μὲ συγχώρεση»!!!

Γιὰ τὸ ἄπειρο καὶ φοβερὸ μεγαλεῖο του Θεοῦ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων μᾶς λέγει:

Ὃ Θεὸς εἶναι τέλειος ἐν τῷ βλέπειν.

Τέλειος ἐν τῷ δύνασθαι.

Τέλειος ἐν μεγέθει.

Τέλειος ἐν προγνώσει.

Τέλειος ἐν ἀγαθωσύνη.

Τέλειος ἐν δικαιοσύνη.

Τέλειος ἐν φιλανθρωπία.

π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος

''Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου πίστεως ''

hristospanagia

Εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του 10ου αιώνα

Εικόνα του Αρχαγγελου Μιχαήλ του 10ου αιώνα,από την Κωνσταντινούπολη,από χρυσό,ασήμι και σμάλτο η οποία σήμερα βρίσκεται στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου στην Βενετία

Ο π.Ραφαηλ Νόικα μιλά για τον φιλόσοφο πατέρα του Κωνσταντίνο

-Πάτερ Ραφαήλ, πείτε μας κάτι γιά τόν κατά σάρκα πατέρα σας, τόν φιλόσοφο Κωνσταντῖνο Νόϊκα.

Δέν ξέρω πολλά νά σᾶς εἰπῶ. Τόν πατέρα μου τόν ἔζησα, ὅταν ἤμουν μικρός, ἀλλά δέν θυμᾶμαι τί ἡλικία εἶχα, ὅταν χωρίσθηκαν μέ διαζύγιο ἀπό τήν μητέρα μου. Ὁ πατέρας μου καταγόταν ἀπό τό γένος τῶν παλαιῶν ἀρχόντων ρουμάνων, ἐνῶ ἡ μητέρα μου καταγόταν ἀπό τήν Ἀγγλία. Σκέφθηκαν νά χωρίσουν γιά νά ἀποφύγουν τούς κινδύνους πού ἐκρέμωντο ἐπάνω τους, λόγῳ τῆς μητέρας μου, πού τήν ὑποπτεύοντο γιά πράκτορα στήν περίοδο τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἔτσι ἡ μητέρα μου, ἀναχωρώντας ἀπό τήν Ρουμανία θά ἔπαιρνε πάλι τήν  ἀγγλική της ὑπηκοότητα καί θά ἔπαιρνε και εμάς τά παιδιά της στήν Ἀγγλία, στήν ἐλευθερία γιά νά σπουδάσουμε καί  ευκολότερα.
Σέ ἐκείνη τήν χρονική περίοδο, ο πατέρας μου κατ᾿ ἐντολήν τοῦ καθεστῶτος εἶχε σάν τόπο διαμονῆς τήν πόλι Κιμπουλούνγκ τῆς περιοχῆς Μουσκέλ, ἐνῶ ἐμεῖς μέναμε στό Βουκουρέστι. Τό 1955 ἀνεχώρησε ἡ μητέρα μου καί ἐπήγαμε και εμείς μαζί της μέ τήν ἀδελφή μου.
Τον γνώρισα λίγο. Μετά τόν θάνατό του, από τά ἄρθρα πού ἐγράφησαν, έμαθα πολλά γι᾿ αὐτόν τά οποία πρίν δέν ἤξερα. Σκέπτομαι νά σας πω καί τούτο: Τί νά κάνη στήν Ρουμανία τοῦ Τσαουσέσκου ἕνας φιλόσοφος;
Κατάλαβα ὅτι δέν ήταν καί τόσο εύκολο καί εκεί πού πῆγε ήταν ἔργο της προνοίας τοῦ Θεού. Τήν φιλοσοφία του δέν τήν καταλαβαίνω, οὔτε καί τά βιβλία του ἠμπορῶ νά τά διαβάσω, ἐπειδή δέν καταλαβαίνω τήν φιλοσοφία του.
Ἀπό τότε πού ἐξῆλθε ἀπό τήν φυλακή, τό ᾿68, μᾶς ἐπισκέφθηκε στήν Ἀγγλία τρεῖς φορές. Τήν πρώτη φορά ἦλθε τό 1972. Τότε ἐγώ τόν ἐρώτησα:
-Δέν θά μείνης μαζί μας;
-Καί μοῦ εἶπε: Ὄχι, ἐγώ εἶμαι δεμένος μέ τήν τύχη τοῦ λαοῦ μου». Καί αὐτός ὁ λόγος του πολύ μέ ἐντυπωσίασε.
  Μέ τόν τρόπο μας καταλαβαίναμε, μέχρι τό ᾿85 ἤ τό ᾿86, ὅταν ἦλθε γιά τελευταία φορά, ὅτι μᾶς ἀποχαιρέτισε μέσα σέ μιά βαθειά αἴσθησι, μιά βαθειά ἀρμονία, τήν ὁποία δέν ἠμπορῶ νά ἐκφράσω μέ λόγια, διότι ἐκεῖνος μιλοῦσε τήν δική του γλῶσσα καί ἐγώ τήν δική μου. Στό βάθος καταλάβαινα ἕνα ἄλλο ρεῦμα πού μᾶς ἕνωνε καί μ᾿ ἕνα ἄλλο τρόπο αἰσθανόμουν τήν κλῆσι μου, σάν μιά κληρονομία ἀπό τόν πατέρα μου. Μπορεῖ νά αἰσθανόταν καί αὐτός, ὅπως κάποτε ἐκφράσθηκε, μία ἐκπλήρωσι τῆς ἐπιθυμίας του, διά  του υἱού του, ὁ ὁποῖος εἶχε μία ἄλλη φιλοσοφία, μία ἄλλη κουλτούρα.

Πάτερ Ραφαήλ νά μᾶς πείτε, ἐάν ἔχετε κάτι νά παρατηρήσετε γιά τήν στάση του πατέρα σας ἀπέναντι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὅσον ἀφορᾷ τήν ὀρθόδοξη ἀγωγή, ἤ τουλάχιστον τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως τήν λάβατε ἐσεῖς.

 Εἶχα στήν νεότητά μου στιγμές, πού ἐπαναστατοῦσα καί κατηγοροῦσα τούς γονεῖς μου, γιατί ἐνόμιζα ὅτι ὡδηγούμην στό μηδέν, διότι οἱ γονεῖς μου δέν μέ ἐδίδαξαν τίποτε τό θετικό. Ὁ πατέρας μου ἔπρεπε νά γίνη μοναχός καί ὄχι φιλόσοφος! Θέλω νά εἰπῶ μόνο μερικά λόγια: Στήν τελευταία συζήτησι πού εἶχα μέ τόν πατέρα μου, τοῦ εἶπα αὐτή τήν σκέψι μου. Ἐκεῖνος, δέν θυμᾶμαι πῶς ἀκριβῶς μ᾿ ἐρώτησε:
-Ἀγαπητέ μου, ἔχεις σέ κάτι νά μέ κατηγορήσης;
Δέν ἤθελα νά τόν στενοχωρήσω, ἐπειδή εἶχαν περάσει οἱ ἐσωτερικές μου ἐπαναστάσεις. Σέ μιά στιγμή σκέφθηκα τί νά τοῦ ἀπαντήσω; Καί αἰσθάνθηκα ὅτι σ᾿ ἕνα ἄνθρωπο σάν κι αὐτόν δέν ἔχω παρά νά τοῦ εἰπῶ τήν ἀλήθεια. Καί τοῦ εἶπα:
-Ναί, πατέρα, ἔχω νά σοῦ κάνω μία παρατήρησι. Τοῦ ἄρεσε ἡ προθυμία μου νά τοῦ εἰπῶ κάτι. Ἐπῆρα μερικά στοιχεῖα ἀπό τίς ἐπιστολές του, στίς ὁποῖες μοῦ εὐχόταν γιά τήν καλογερική μου κλῆσι καί ζωή, ὅπου μοῦ ἔλεγε: «Ναί, μπορεῖς νά κάνης καί σύ μιά μικρή μορφωτική καλλιέργεια, ναί, μπορεῖς νά μάθης κάτι ἀκόμη· μπορεῖς νά μπῆς στό πανεπιστήμιο...» καί τότε τοῦ εἶπα:
-Θυμήσου τήν παρατήρηση σου. Σέ μιά «Ἐπιστολή πρός Ραφαήλ» (νομίζω ὅτι δημοσιεύθηκε κάποτε στήν Ρουμανία, στήν ὁποία μιλούσε στούς φιλοσόφους τῆς Γαλλίας) μ᾿ ἐρωτοῦσες γιατί ἀκολούθησα τόν μοναχισμό· μήπως μέ ἀπογοήτευσε ὁ κόσμος;
 Μοῦ ἔλεγες: «Δέν σέ κατηγορῶ, ἀλλά ἐγώ δέν εἶμαι πλέον ἕνας πατέρας σάν Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά θυσιάση τόν Υἱό τοῦ  Θεοῦ». Καί στήν Ἐπιστολή αὐτή ἐπρότεινε τήν ἐλευθερία νά ἀναζητήσω αὐτό τό ὁποῖο μέ χαροποιοῦσε καί ἐάν, ὁριστικά, βρω τήν χαρά στόν μοναχισμό, τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος δέν κατανοοῦσε ἐπακριβῶς, ἐκεῖ θά εἶναι ἡ ἀλήθειά μου. Καί μ᾿ εὐλογοῦσε μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο: «Χαῖρε καί κάνε ὅ,τι θέλεις», παραφράζοντας τόν λόγο τοῦ μακαρίου Αὐγουστίνου: «Ἀγάπα καί κάνε ὅ,τι θέλεις».
Γιά τόν σύγχρονο κόσμο-γιά τόν ὁποῖον ὁ φιλόσοφος Νόϊκα ἔλεγε ὅτι δέν εἶναι ὁ κόσμος τῆς ἀγάπης-μοῦ ἔλεγε: «Γνώριζε καί κάνε ὅ,τι θέλεις». Ἀκόμη μοῦ ἔλεγε: «Βλέπε ποῦ μᾶς πηγαίνει αὐτή ἡ γνῶσις· στήν καταστροφή τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου». Καί ἐγώ τοῦ εἶπα: «Νά εἶσαι προετοιμασμένος καί κάνε ὅ,τι θέλεις! Πατέρα, εἶπες στήν ἐπιστολή σου ὅτι δέν εἶσαι ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Ὁποῖος θυσιάζεις στόν Θεό τόν μονάκριβο γυιό σου.
Γι᾿ αὐτό, καί ἀπό τότε πού βγῆκες ἀπό τήν φυλακή τό ᾿68, μέ προέτρεψες γιά μία μόρφωσι διανοητική, λοιπόν νά γνωρίζεις ὅτι ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία ἀκόμη ὑπῆρξε ἀνάμεσά μας μία ἔντασις, διότι σέ ἐρωτοῦσα: «Τί εἶναι ἕνας φιλόσοφος; Ἕνας πεταλωτής κάνει περισσότερα ἀπό σένα σάν φιλόσοφο...».
Καί μέ προέτρεπες πάντοτε πρός τήν κουλτούρα, ἐνῶ ἔβλεπες ὅτι δέν εἶχα τέτοια ἕλξη, οὔτε ἐπιθυμία. Ἡ παρατήρησίς μου εἶναι αὐτή: Νά ξέρης ὅτι στό ἔργο τοῦ ὁποίου εἶσαι ἕτοιμος νά θυσιάσης τόν μονογενῆ υἱό σου, ἐκεῖνο εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ».
Καί τότε ὁ πατέρας μου ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά του, μέ ἀγκάλιασε καί μοῦ εἶπε: «Ἀγαπητέ μου, μέ τά λόγια αὐτά μποροῦμε νά χωρισθοῦμε».
Τοῦ ἄρεσαν τά λόγια μου αὐτά. Καί ἐγώ ἐθαύμαζα τόν πατέρα μου, ὁ ὁποῖος ἀρεσκόταν νά πυρπολῆται ἀπό σωρεία ἐρωτήσεων καί παγίδων, τίς ὁποῖες σοῦ ἔβαζε ὁ ἴδιος. Γενικά θά ἤθελα νά πω, ὅτι μποροῦσα νά τόν κατηγορήσω, ἀλλά αὐτή ἡ κρίσις καί μομφή δέν σέ πληροῖ σάν ἄτομο καί αὐτό πού ἔζησες στήν ζωή σου δέν συνέβη κατά τύχην, ἀλλά εἶναι ἐκδήλωσις τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Καί τότε ἐκεῖνος μοῦ εἶπε ἕνα λόγο, τόν ὁποῖον καί φαντάζεσθε. Μέ πλησίασε, μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν συζήτησι (ήταν ἡ τελευταία μας) καί μοῦ εἶπε:
-Δέν ἐπερίμενα ὅτι, ἐνῶ ἔχω τόσους μαθητές, νά ἔχω τόση ἀμοιβαία κατανόηση καί τώρα στό τέλος ἀπό τόν γυιό μου».
Ἐν κατακλείδι θέλω νά εἰπῶ ὅτι ἡ κατάστασις στήν ὁποία εἶσαι πρέπει νά τήν παίρνης τήν εὐθύνη ἐπάνω σου καί, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μπορεῖς νά βοηθήσης κατά τρόπο μυστικό καί τίς γενεές ἀπό τίς ὁποῖες ἐδίδαξες κάτι ἤ  ὄχι, ἀπό τίς ὁποῖες ἐκληρονόμησες κάτι ἤ ὄχι.

 ***

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία   

καί ἡ  εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Μετάφρασις - ἐπιμέλεια ὑπό ἀδελφῶν 

Ἱερᾶς Μονῆς Ὅσιου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 

2005

  Αναβάσεις

Η συνάντηση με τον Χριστό-Αντώνιος του Σουρόζ (Bloom)

(...) Έτσι,ζήτησα από τη μητέρα μου μια Καινή Διαθήκη, την οποία όντως είχε, και χώθηκα στη γωνιά μου, έριξα μια ματιά στο βιβλίο και βρήκα πως υπήρχαν τέσσερα Ευαγγέλια. Και καθώς ήταν τέσσερα, ένα από αυτά πρέπει να είναι μικρότερο από τα άλλα σε έκταση. Αν και δεν περίμενα να βγεί τίποτα καλό και από τα τέσσερα, αποφάσισα να διαβάσω το μικρότερο. Και εκεί έπεσα σε μια παγίδα -καθώς και στο μέλλον επρόκειτο να ανακαλύψω πολλές φορές πόσο πολυμήχανος είναι ο Θεός όταν ρίχνει τα δίχτυα Του για να πιάσει ένα ψάρι- γιατί αν είχα διαβάσει ένα διαφορετικό Ευαγγέλιο, θα είχα συναντήσει δυσκολίες. Κάθε Ευαγγέλιο έχει ένα ορισμένο πολιτιστικό θεμέλιο: ο Μάρκος, εντούτοις, έγραψε ακριβώς για νεαρής ηλικίας βαρβάρους, όπως ήμουν εγώ- για νεαρούς Ρωμαίους. Δεν το γνώριζα αυτό, το ήξερε όμως ο Θεός και ίσως το γνώριζε και ο Μάρκος όταν έγραφε πιο συνοπτικά από ό,τι οι άλλοι.

Κάθισα λοιπόν να διαβάσω. Και σε αυ­τό το ση­μεί­ο θα πρέ­πει να πι­στέ­ψε­τε τα λό­για μου δι­ό­τι αυ­τό δεν μπο­ρεί να α­πο­δει­χθεί. Μου έτυχε κάτι το οποίο που και που συμβαίνει όταν περπατάς κατά μήκος του δρόμου και ξαφνικά γυρίζεις πρός τα πίσω γιατί νομίζεις πως κάποιος από πίσω σου σε παρατηρεί.

Κα­θό­μουν και δι­ά­βα­ζα αρ­γά (γιατί η γλώσσα δεν μου ήταν οικεία)  και α­νά­με­σα στην αρ­χή του πρώ­του και στην αρ­χή του τρί­του κε­φα­λαί­ου, έ­νι­ω­σα ξαφ­νι­κά ό­τι ε­κεί, στην άλ­λη ά­κρη του τραπεζιού στε­κό­ταν ο Χρι­στός. Ή­ταν τό­σο έν­το­νη η αί­σθη­ση αυ­τή όπου έ­πρε­πε να στα­μα­τή­σω το δι­ά­βα­σμα και να κοι­τά­ξω. Κοι­τού­σα για αρ­κε­τή ώ­ρα και δεν έ­βλε­πα τί­πο­τα. Ού­τε ά­κου­γα,  ού­τε αι­σθα­νό­μουν ο­τι­δή­πο­τε. Μα α­κό­μα και ό­ταν κοί­τα­ζα ί­σια μπρο­στά μου προς το μέ­ρος ό­που δεν υ­πήρ­χε κα­νέ­νας που να μπο­ρώ να δω, εί­χα α­κό­μα την ί­δια ζω­η­ρή αί­σθη­ση πως ο Χρι­στός, χω­ρίς κα­μιά αμ­φι­βο­λί­α, στε­κό­ταν ε­κεί. Θυμάμαι ότι σε εκείνο το σημείο, έγειρα πρός τα πίσω και σκέφτηκα: αν ο ζωντανός Χριστός στέκεται εδώ - αυτό σημαίνει ότι είναι ο αναστημένος Χριστός. Σημαίνει ότι γνωρίζω προσωπικά και στα σίγουρα, εντός των ορίων της δικής μου προσωπικής εμπειρίας, ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί και αυτό σημαίνει πως όλα όσα λέγονται γι' Αυτόν είναι αλήθεια. (...)

Αντώνιος Bloom, Μικρό Συναξάρι, εκδ. Εν Πλώ, Αθήνα 2010, σελ. 80-82./ΠΗΓΗ

Αναφέρει η Αγία Γραφή το θάνατο των αποστόλων; Πώς πέθανε ο καθένας από τους αποστόλους;

 Ο μόνος απόστολος που η Αγία Γραφή αναφέρει το θάνατό του είναι ο Ιάκωβος (Πράξεις 12:2). Ο βασιλιάς Ηρώδης θανάτωσε τον Ιάκωβο «με μάχαιρα» - πιθανώς αναφέρεται στον αποκεφαλισμό. Οι συνθήκες του θανάτου των άλλων αποστόλων μπορούν να γίνουν γνωστές μόνο από την εκκλησιαστική παράδοση, έτσι δεν πρέπει να δίνουμε πολύ βάρος σε άλλες θεωρίες.
 Η πιο κοινά αποδεκτή εκκλησιαστική παράδοση όσον αφορά το θάνατο ενός αποστόλου είναι ότι ο Απόστολος Πέτρος σταυρώθηκε, ανάποδα σε έναν σταυρό σε σχήμα χ, στη Ρώμη, εκπληρώνοντας την προφητεία του Ιησού (Κατά Ιωάννη 21:18). Ακολουθούν μερικές από τις πιο δημοφιλείς «παραδόσεις» όσον αφορά το θάνατο άλλων αποστόλων.

Ο Απ. Ματθαίος υποφέροντας μαρτυρικά στην Αιθιοπία, σκοτώθηκε με σπαθί. 
Ο Απ.Ιωάννης αντιμετώπισε μαρτύριο όταν έβρασε σε μια τεράστια δεξαμενή με βραστό λάδι στη διάρκεια ενός κύματος διωγμών στη Ρώμη. Ωστόσο, ελευθερώθηκε θαυματουργικά από το θάνατο. Τότε εξορίστηκε στο νησί της Πάτμου. Έγραψε το προφητικό του Βιβλίο της Αποκάλυψης στην Πάτμο. Ο Απόστολος Ιωάννης ελευθερώθηκε αργότερα και γύρισε στη σημερινή Τουρκία. Πέθανε σε μεγάλη ηλικία, ο μόνος απόστολος που πέθανε ειρηνικά.

Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού (επίσημα δεν ήταν απόστολος), ο ηγέτης της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, ρίχτηκε από πάνω από εξήντα μέτρα από τον νοτιοανατολικό πύργο του Ναού όταν δεν δέχτηκε να αρνηθεί την πίστη του στο Χριστό. Όταν ανακάλυψαν ότι επέζησε της πτώσης, οι εχθροί του τον χτύπησαν μέχρι θανάτου μ` ένα ρόπαλο. Αυτός ήταν ο ίδιος πύργος που ο Σατανάς είχε πάρει τον Ιησού στη διάρκεια των πειρασμών.

Ο Απ.Βαρθολομαίος, επίσης γνωστός ως Ναθαναήλ, ήταν ιεραπόστολος στην Ασία. Έδινε μαρτυρία στη σημερινή Τουρκία και μαρτύρησε για το κήρυγμά του στην Αρμενία,όπου μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο  Το άγιο λείψανο του οι χριστιανοί το έβαλαν μέσα σε μια πέτρινη θήκη και το έκρυψαν στην Ουρβανούπολη.

Ο Απ.Φίλιππος  στην Ιεράπολη της Φρυγίας μια μέρα που δίδασκε, μερικοί φανατικοί ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν κι αφού τον βασάνισαν σκληρά, τον οδήγησαν στους άρχοντες. Μια ψευτοδίκη κατέληξε στην απόφαση ο απόστολος να θανατωθεί. Οι δήμιοι, που περίμεναν, άρπαξαν τον Φίλιππο, του έδεσαν τους αστραγάλους και τον κρέμασαν σ' ένα δένδρο με το κεφάλι προς τα κάτω. 

Ο Απ. Ανδρέας σταυρώθηκε σε ένα σταυρό σε σχήμα χ στην Ελλάδα. Αφού τον μαστίγωσαν επτά στρατιώτες, έδεσαν το σώμα του στο σταυρό με σχοινιά για να παρατείνουν την αγωνία του. Οι ακόλουθοί του ανέφεραν ότι, όταν οδηγήθηκε στο σταυρό, ο Αντρέας χαιρέτησε με αυτά τα λόγια: «Περίμενα πολύ αυτή τη χαρούμενη ώρα. Ο σταυρός έχει καθαγιαστεί από το σώμα του Χριστού που κρεμάστηκε πάνω του». Συνέχισε να κηρύττει στους βασανιστές του για δυο μέρες έως ότου πέθανε.

 Ο Απόστολος Θωμάς σουβλίστηκε με λόγχη στην Ινδία στη διάρκεια ενός ιεραποστολικού ταξιδιού του για να ιδρύσει την εκκλησία εκεί.

 Ο Ματθίας, ο απόστολος που επιλέχτηκε για να αντικαταστήσει τον προδότη Ιούδα Ισκαριώτη, λιθοβολήθηκε και μετά αποκεφαλίστηκε.

 Ο Απόστολος Παύλος βασανίστηκε και μετά αποκεφαλίστηκε από τον κακό Αυτοκράτορα Νέρωνα στη Ρώμη το 67 μ.Χ. Υπάρχουν παραδόσεις όσον αφορά τους άλλους αποστόλους επίσης, αλλά καμιά δεν έχει αξιόπιστη ιστορική ή παραδοσιακή υποστήριξη.

Άγιος Σίμων ο Ζηλωτής ΕΔΩ

Δεν είναι τόσο σημαντικό πώς πέθαναν οι απόστολοι. Αυτό που είναι σημαντικό είναι το γεγονός ότι όλοι ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν για την πίστη τους. Αν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί, οι μαθητές θα το ήξεραν. Κανείς δεν θα πέθαινε για κάτι που ήξερε ότι είναι ψέμα. Το γεγονός ότι όλοι οι απόστολοι ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν φριχτά, αρνούμενοι να αποκηρύξουν την πίστη τους στο Χριστό – είναι ακλόνητη απόδειξη ότι είχαν γίνει πραγματικά μάρτυρες της ανάστασης του Ιησού Χριστού.

πηγή/proskynitis.

Γιατί παράτησα τον Ιουδαϊσμό (Why I Left Judaism)

 Διαβάστε και-http://anti-ntp.blogspot.com/2011/07/blog-post_1352.html?m=0

Το κήρυγμα των Αποστόλων(Αγ.Κοσμά του Αιτωλού)

Του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Και να ηξεύρετε, παιδιά μου, ετούτην την γην, όπου κατοικούμεν, την έχει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Καθώς έχει ένας βασιλεύς και μαζώνει όλα τα βασιλικά χρέη και παίρνει από χωράφια, από αμπέλια και από τους ανθρώπους, και στέλνει ανθρώπους ιδικούς του και τα μαζώνουν κάθε χρόνον, και όταν τα πηγαίνουν εκείνοι έμπροσθεν εις τον βασιλέα χαίρεται ο βασιλεύς και τους δίδει μεγάλα χαρίσματα και τους έχει φίλους ήγαπημένους, έτσι έχει ο Χριστός την γην ωσάν αμπέλι, όλον τον κόσμον.

Και έβαλεν εργάτας τους δώδεκα Αποστόλους, τους ευλόγησε και τους έδωκε την χάριν του Αγίου Πνεύματος και ευθύς έμαθον τα γράμματα και όλες τις γλώσσες, ότι πρώτον οι Απόστολοι ήταν αγράμματοι και μίαν γλώσσαν μόνον ήξευραν, και αφού τους ηυλόγησε και τους εφύσησε εις το στόμα τους και έλαβον χάριν, όλα τα γράμματα και τις γλώσσες τις εμαθον.

 Και τους εστειλεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο αληθινός Θεός, εις όλον τον κόσμον και τους είπεν: Σύρτε εις όλον τον τόπον και εις όλην την γην, κάστρα και χωριά, και ειπέτε τους, αν ίσως θέλουν να ζήσουν και εδώ καλά και ειρηνικά και να τους βάλω εις τον παράδεισον, να πιστεύσουν και να βαπτίζωνται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και να φυλάγουν τα προστάγματα του αγίου Ευαγγελίου. 

Και εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι Απόστολοι, είπεν ο Κύριος να ευλογούν την χώραν εκείνην. Και εις οποίαν χώραν και δεν τους δέχονται οι άνθρωποι, είπεν ο Κύριος: Να τινάζετε και τα παπούτσια σας από τον κονιορτόν και να φύγετε. Και ωσάν έλαβον οι Απόστολοι την χάριν και την ευλογίαν του Αγίου Πνεύματος, ευθύς έτρεξαν ωσάν αστραπή εις όλον τον κόσμον και μετ’ εκείνην την χάριν του Αγίου Πνεύματος ιάτρευον τυφλούς, λεπρούς, αρρώστους και τους δαιμονιζομένους, και, το μεγαλύτερον, με το όνομα του Χριστού μας επρόσταζαν τους νεκρούς και ανεσταίνονταν. 

Και εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι Απόστολοι και τους εδέχονταν οι άνθρωποι, αρχιερείς, ιερείς, διακόνους, αναγνώστας έκαμναν και εκκλησίας, και ευλογούνταν η χώρα εκείνη και εγίνονταν ένας επίγειος παράδεισος, μία μεγάλη χαρά και ευφροσύνη, κατοικία των Αγγέλων, κατοικία του Χριστού μας. Και εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι Απόστολοι και δεν τους εδέχονταν οι άνθρωποι, δεν ευλογούνταν η χώρα εκείνη, έμενε κατάρα και όχι ευλογία, κατοικία του διαβόλου και όχι του Χριστού μας.

πηγή/αντιγραφή

O Γιάννης Αντετοκούμπο πανηγυρίζει κρατώντας την ελληνική σημαία και κάνοντας τον σταυρό του

Ας μην...ανησυχούν πάντως ορισμένοι: Νιγηριανός είναι το παιδί και όχι Έλληνας. Απλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός! Κι όπως φαίνεται από τις πράξεις του, έχει περισσότερη σχέση και με την Ελλάδα και με την Ορθοδοξία απ' ό,τι πολλοί Έλληνες...!

ΠΗΓΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α'ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Αγίων Πάντων).Οι Άγιοι και η εποχή μας

  Πόσο εφικτή είναι η αγιότητα στην εποχή μας;  Μπορεί να υπάρξει άγιος σήμερα;  Το ερώτημα τίθεται για τον πρόσθετο λόγο ότι η αγιότητα δεν είναι άγνωστο φαινόμενο, όπως όταν πρωτοξεκίνησε η Εκκλησία. Τότε ο κόσμος δεν ήξερε τι σημαίνει Τριαδικός Θεός, τι σημαίνει πίστη, τι σημαίνει χριστιανική ζωή, τι σημαίνει κάποιος να λαμβάνει ως καρπό της καθόδου του Αγίου Πνεύματος την αγιότητα ως την μέγιστη δωρεά και στην παρούσα και στην αιώνια ζωή. Για τον κόσμο η αγιότητα ήταν μία κατάσταση που ούτε κατά λέξιν ούτε κατά διάνοιαν μπορούσε να υπάρξει. Σήμερα, η αγιότητα μπορεί να περιφρονείται από τους πολλούς, ωστόσο θεωρείται μία δεδομένη κατάσταση, έστω και μόνο για τον παρόντα κόσμο από αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό ή για την μεταφυσική κατάσταση του ανθρώπου, σύμφωνα με όσους πιστεύουν, αλλά θεωρούν ότι η Εκκλησία υπάρχει για το επέκεινα.

                Η εορτή των Αγίων Πάντων μας δείχνει ότι για το Ευαγγέλιο και τον αψευδή λόγο του Χριστού η αγιότητα χαρακτηρίζει τον άνθρωπο κάτω από τρεις προϋποθέσεις: την ομολογία, την υπέρβαση των δεσμών συγγένειας με τον κόσμο και τους οικείους και την ανάληψη του σταυρού, που συνεπάγεται η ακολούθηση του Χριστού. 

  Ομολογία σημαίνει τη συνειδητή απόφαση του ανθρώπου να δηλώνει με το λόγο και την βιωτή του ότι πιστεύει στο Χριστό ως τον Θεό, τον Σωτήρα και τον Αναγεννητή της ύπαρξής Του, αλλά και ολόκληρου του ανθρώπινου γένους.

 Η υπέρβαση των δεσμών της συγγένειας με τον κόσμο και τους οικείους σημαίνει την συνειδητή απόφαση του ανθρώπου να μην αγκιστρώνεται στις προτεραιότητες της ζωής αυτής, ακόμη κι αν χρειάζεται η παραίτηση από την πρόταξη της αγάπης στα οικεία πρόσωπα. Να μην θεωρεί δηλαδή ο άνθρωπος ότι του ανήκουν είτε πρόσωπα είτε αγαθά και ότι η ζωή του εξαρτάται αποκλειστικά από αυτά, αλλά να τα βλέπει στην προοπτική της κοινωνίας με το Χριστό. Αυτό σημαίνει ότι αποδίδει την τιμή και την αγάπη σ’  αυτά, αλλά βλέπει ευρύτερα τη ζωή. Όλοι συμπορευόμαστε προς την αιωνιότητα. Στόχος μας είναι η κοινωνία με το Χριστό. Αν το συναίσθημα, η οικειότητα, ακόμη και η αγάπη προς τα πρόσωπα με τα οποία συνδεόμαστε μας χωρίζουν από την αγάπη του Θεού, μας κρατούνε δηλαδή καθηλωμένους στο τώρα, η συγγένεια λειτουργεί ως εμπόδιο ή πειρασμός στην αγιότητα. Ο δρόμος της αγιότητας, εξάλλου, δεν είναι δρόμος εύκολος. 

Προϋποθέτει την ανάληψη του σταυρού που αναλογεί στον καθέναν. Και σταυρός σημαίνει θυσία, παραίτηση από το ίδιον θέλημα και ταύτιση της πορείας μας με τον δρόμο του Ευαγγελίου και των εντολών που καταγράφονται σ’  αυτό και βιώνονται στην Εκκλησία.

                Αυτές οι τρεις προϋποθέσεις βιώθηκαν από μυρίους μυριάδων Αγίους ανά τους αιώνες. Αποτελεί αυτό το γεγονός παρήγορη διαπίστωση σε όσους αισθανόμαστε ότι η αγιότητα δεν είναι εφικτή στο σήμερα. Η ανθρώπινη φύση δεν έχει αλλάξει εντός της. Τυραννιέται από την ανάγκη να αναζητήσει νόημα για την ύπαρξη, να ερμηνεύσει την πορεία της, να βρει ελπίδα για την αιωνιότητα. Παλεύει εναντίον του κακού με τις πολυποίκιλες μορφές του. Οργανώνει κοινωνίες, για να μπορέσει να το τιθασεύσει. Θέλει να απαντήσει στο ερώτημα περί του Θεού. Συναντά τις εξουσίες του αιώνος του κόσμου τούτου και καλείται να διαμορφώσει στάση έναντί τους. Αξιοποιεί το νου και τις ιδέες που γεννά και διατυπώνει κοσμοθεωρίες, στην προσπάθεια για απαντήσεις. Και ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα. Μόνο που στις ημέρες μας ο κόσμος έχοντας υπερβολική πεποίθηση στον πολιτισμό και τα επιτεύγματά του, λειτουργεί με την οίηση  ότι μπορεί τα πάντα χωρίς το Θεό. Έτσι, η αγιότητα δεν συμπεριλαμβάνεται στις πιθανές απαντήσεις στις υπαρξιακές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου.  

                Ωστόσο, δεν έπαψαν ούτε θα πάψουν να υπάρχουν πλείστοι όσοι συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να δίδουν την απάντηση της αγιότητας που ο Χριστός προσφέρει στον κόσμο και τον άνθρωπο. Και είναι γεγονός ότι ακόμη και όσοι δεν πιστεύουν στην αγιότητα, θαυμάζουν, φανερά ή κρυφά, τα όσα αυτή περιλαμβάνει.

 Παρότι δεν θεωρούν ότι είναι για αυτούς, εντούτοις απορούν πώς άνθρωποι ομολογούν το Χριστό, ανεξαρτήτως των συνεπειών που μια τέτοια ομολογία μπορεί να έχει, κυρίως στο κοινωνικό επίπεδο, όπου η ομολογία συνοδεύεται συνήθως από περιφρόνηση και απόρριψη και ειρωνεία που γίνεται αφορμή συνεχούς μείωσης της αξίας της ανθρώπινης υπόστασης. Απορούν πώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν βάζουν το συμφέρον, αλλά και την συγγένεια και την ανάγκη για πρόταξη των οικείων δεσμών, αλλά είναι ζούνε με απόφαση η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη που φέρει η πίστη να είναι πιο πάνω από τα συναισθήματά τους, ακόμη κι αν αυτό μοιάζει ιδιαίτερα σκληρό και ακατανόητο, αληθινό μαρτύριο. Απορούν πώς υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι έτοιμοι να φέρουν το σταυρό τους, αρνούμενοι να υποκύψουν στα «γιατί»  που τον συνοδεύουν, αλλά εμπιστευόμενοι το Χριστό και την Εκκλησία και ζώντας σε ένα ήθος αυταπάρνησης και αφιέρωσης που τους κάνει να αγαπούνε το Θεό και τον συνάνθρωπο όχι απλώς όπως τον εαυτό τους, αλλά και περισσότερο.

                Μπορεί ο δρόμος της αγιότητας να φαίνεται ακατόρθωτος ή ξεπερασμένος στην εποχή μας. Όμως η Εκκλησία παραμένει η πόλις επάνω όρους κειμένη και στην εποχή μας και σε κάθε εποχή. Και οι Άγιοί της είναι τα λυχνάρια που φέγγουν σε όλο τον κόσμο, δίδοντάς μας τη δυνατότητα να παραδειγματιζόμαστε από την ομολογία, την υπέρβαση των δεσμών με τον κόσμο, αλλά και την πορεία του σταυρού που ακολουθούν και να τους έχουμε πρεσβευτές και στον δικό μας αγώνα. Ας είναι λοιπόν η δική τους πορεία η αφορμή για να ξαναβλέπουμε τη ζωή μας στην προοπτική της κοινωνίας με το Χριστό εν τη Εκκλησία. Και η χάρις του Πνεύματος θα μας ενισχύει, για να μη νικιόμαστε από την αντίρροπη νοοτροπία, όπως κι αν αυτή εκφράζεται.

πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΠΗΓΗ

Όποιος όμως ἀγαπά νὰ κάνει τὸ θέλημά του, αυτὸς δὲν θἄχει εἰρήνη

Ὅλοι ἐπιθυμοῦν τὴν εἰρήνη, μὰ δὲν ξέρουν πῶς νὰ τὴν ἀποκτήσουν. Ὁ Μέγας Παΐσιος κυριεύθηκε ἀπὸ θυμὸ καὶ παρακάλεσε τὸν Κύριο νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ αὐτὸ τὸ πάθος. Ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε σ᾿ αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπε: «Παΐσιε, ἂν θέλεις νὰ μὴν ὀργίζεσαι, μὴν ἐπιθυμεῖς τίποτε, μὴ κρίνεις καὶ μὴ μισήσεις κανένα καὶ θὰ ἔχεις τὴν εἰρήνη». Ἔτσι κάθε ἄνθρωπος ποὺ κάνει τὸ θέλημά του νὰ ὑποχωρεῖ ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων, θὰ εἶναι πάντα εἰρηνικὸς στὴν ψυχή. Ὅποιος ὅμως ἀγαπᾶ νὰ κάνει τὸ θέλημά του, αὐτὸς δὲν θἄχει εἰρήνη

Ὅσιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης

ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ-Εβαπτίσθη και ανέβλεψε

Άφοΰ πέρασε τον πελώριο πύργο, πού φρουρούσε την είσοδο της πολιτείας, ό τυφλός Σαούλ οδηγήθηκε σε κάποιον Ιούδα, πού κατοικούσε στην «Ευθεία Όδό», τον δρόμο πού διασχίζει ακόμα και σήμερα σ' όλο της το μήκος τη Δαμασκό. 
Εκεί έμεινε τρεις μέρες, χωρίς να φάη, χωρίς να πιή, με τα μάτια στο σκοτάδι, αλλά με την καρδιά όλοφώτεινη και έτοιμη για προσευχή. Περιμένει να του άποκαλυφθή το θέλημα Εκείνου, πού του μίλησε και τώρα τον κρατάει αιχμάλωτο κοντά του. 
Και ή φωνή ξανακούγεται : «Ην δε τις μαθητής εν Δαμασκω ονόματι Άνανίας» — σίγουρα από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα της χριστιανικής κοινότητος —, Και είπε προς αυτόν ό Κύριος : «Άναστάς πορεύθητι, έπϊ την ρύμην την καλουμένην Ευθείαν και ζήτησον εν οικία Ιούδα Σαΰλον ονόματι, Ταρσέα». Ό άγιος άνθρωπος ακούει το όνομα και νοιώθει τρόμο : «Κύριε», άπαντα, «άκήκοα από πολλών περί του ανδρός τούτου, όσα κακά έποίησε τοις άγίοις σου εν Ιερουσαλήμ" και ώδε έχων έξουσίαν παρά των αρχιερέων, δήσαι πάντας τους επικαλούμενους το όνομά σου». Ό Κύριος, όμως, τον καθησυχάζει : «Πορεύου, ότι σκεύος εκλογής μοι εστίν ούτος, του βαστάσαι το όνομα μου ενώπιον εθνών και βασιλέων. ..». 
Ό Άνανίας δεν διστάζει πια. Φθάνει στο σημείο του μεγάλου δρόμου πού του έχει ύποδειχθή και βρίσκει τον Σαούλ, βυθισμένο πάντα στο σκοτάδι και στην ταραχή : «Σαούλ, αδελφέ, ό Κύριος άπέσταλκέ με, Ίησοϋς ό όφθείς σοι εν τη όδώ ή ήρχου, όπως άναβλέψης και πλησθής Πνεύματος Άγιου». Κι' ενώ του μιλάει, αγγίζει με τα δάχτυλα του τα βλέφαρα του Σαούλ και «ευθέως άπέπεσον από των οφθαλμών αύτοΰ ώσεί λεπίδες, άνέβλεψέ τε παραχρήμα και άναστάς έβαπτίσθη».Ολα γίνονται με μυστηριώδη τρόπο, όπως τρεις μέρες πριν στο δρόμο της Δαμασκού. Ό Σαούλ εισάγεται στη χριστιανική κοινότητα, χάρη σε μιαν ανώτερη δύναμι, στην οποία δεν μπορεί ν' άντισταθή. Εκείνο το εκτυφλωτικό φως, είναι ή αλήθεια πού έχει πλημμυρίσει το πνεύμα του. Μόλις συνέρχεται από την ταραχή, θεριεύει μέσα του όλος ό δυναμισμός πού τον χαρακτηρίζει. Ό Λουκάς τελειώνει μ' αυτά τα λόγια το ημερολόγιο εκείνων των ήμερων : «... και ευθέως εν ταΐς συναγωγαίς έκήρυσσε τον Χριστόν, ότι αυτός εστίν ό υίός του Θεού». Ό ορμητικός του χαρακτήρας, προωρισμένος να μεταβάλλη σε δραση τις επιταγές του πνεύματος, δεν μπορεί να μείνη αργός. Και ό Σαούλ εισβάλλει στις συναγωγές, για να μαρτυρήση στους Ιουδαίους, όσα είδε και όσα άκουσε.

πηγή

ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ-Εγκαταλείπει τη Δαμασκό μέσα σ'ένα καλάθι

Τι είδε ό Σαούλ στο εκτυφλωτικό φως, πού τον τύλιξε στη Δαμασκό ;
 Το αποκαλύπτει στις Επιστολές του : δεν ήταν ακαθόριστο, θαμπό όνειρο. Ήταν ό ίδιος ό Χριστός, πού είχε ξεψυχήσει στο Σταυρό και είχε άναστηθή. Πολλοί πίστευαν τώρα στον άναστηθέντα Χριστό : όχι μονάχα εκείνοι πού τον είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια (γι'αυτόν ακριβώς το λόγο ονομάζονταν «μάρτυρες»).
  Ό Σαούλ διακηρύττει πώς ανήκει κι' αυτός στην ομάδα των «μαρτύρων» και διεκδικεί τον τίτλο του Αποστόλου : Γράφει προς τους Κορινθίους : «Ουκ ειμί απόστολος ; Ουχί Ίησούν Χριστόν, τον Κυριον ημών έώρακα ;» Θα μείνη για πάντα προσηλωμένος σ' Εκείνον, πού, όπως γράφει, «τον συνήρπασε και τον αιχμαλώτισε». "Αν ή μεταμέλεια του υπήρξε ακαριαία, το ίδιο έπρεπε να συμβή και με την πνευματική μεταμόρφωση του Ραββίνου, πού είχε προσκολληθή στην άκαμπτη ιδεολογία των Φαρισαίων. 'Επρεπε να συνδυάση τις παλαιές αλήθειες με την καινούργια αλήθεια, πού του είχε άποκαλυφθή. 'Επρεπε να έμβαθύνη τη σημασία της και να αναμόρφωση τη σκέψη του. 
 Αυτή ή εσωτερική διεργασία τον ανάγκασε να άποσυρθή στην έρημο της Αραβίας. Δεν είναι γνωστό πόσο παρέμεινε εκεί. "Εξη μήνες, δύο χρόνια ; Ή ψυχή του πάσχιζε, στην έρημο, να συμβιβάση τον παλαιό και τον νέο άνθρωπο, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη."Ετσι θεμελίωσε τη διδασκαλία, πού ονομάζεται «θεολογία του Παύλου».Επανειλημμένως — μας λέει ό Παύλος — του απεκάλυψε ό Θεός τα μυστήρια και τις βαθειές σχέσεις ανάμεσα στις αλήθειες, ώστε να μπορή να διαβεβαιώνη ότι είναι ό θεματοφύλακας «ενός θεϊκού Ευαγγελίου». 
Επιστρέφοντας στη Δαμασκό, παρουσιάζεται στις συναγωγές και μιλάει με τόση θέρμη και δύναμη, ώστε φέρνει σε δύσκολη θέση τους αντιπάλους του. Επειδή δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν, στήνουν ενέδρα για να τον εξοντώσουν. Ό αντιπρόσωπος του βασιλιά Άρέτας, Κυβερνήτης (τοπάρχης) της Δαμασκού, διατάζει να φρουρούνται μέρα και νύχτα οί πύλες της πολιτείας, για να μη μπόρεση ό Σαούλ να δραπέτευση. Σώζεται όμως χάρι σ' ένα τέχνασμα, πού διηγείται ό ίδιος με χιούμορ : «Εν Δαμασκω, ό εθνάρχης Άρέτα του βασιλέως έφρούρει την Δαμασκηνών πάλιν πιάσαι με θέλων και δια θυρίδος εν σαργάνη (σ' ένα καλάθι) έχαλάσθην δια του τείχους και έξέφυγον τάς χείρας, αύτοΰ». "Ετσι αρχίζει ό Απόστολος Παΰλος το μεγάλο αποστολικό του έργο.

πηγή

Δύο δάκρυα με παράπονο και η Παναγιά μάς απάντησε

Το μάθημα της Ρητορικής-Κατηχητικής, προχωρούσε, κόντευε η ώρα να τελειώσει, όταν άρχισαν οι ερωτήσεις απὸ τους φοιτητές του πρώτου έτους της Θεολογικής Σχολής «Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης» του Ορθοδόξου Πανεπιστημίου του Κογκὸ.

-Πώς πρέπει να πλησιάσουμε τον κόσμο;

-Πώς θα βοηθήσουμε τον ιερέα της ενορίας μας;

-Έχει μεγάλη επαρχία ο ιερέας μας. Είναι υπεύθυνος σε πολλὰ χωριὰ, σε πολλὲς εκκλησίες∙ άλλες απὸ αυτὲς είναι κτισμένες και άλλες λασποκαλύβες;

-Εμείς δεν έχουμε ιερέα. Έχουμε όμως ωραία Εκκλησία με τον κατηχητή μας∙ συγκεντρωνόμαστε και ψάλλουμε. Κάπου-κάπου μάς έρχεται ιερέας. Περιμένουμε μήπως και τώρα το Πάσχα έρθει κανεὶς.

Καθένας έλεγε τις δυσκολίες που είχαν στις πόλεις και στα χωριὰ τους∙ η συζήτηση είχε φουντώσει.

Ο Χαράλαμπος απὸ το Bandundu όμως καθόταν σκεπτικὸς και λυπημένος, κοίταζε τους συμφοιτητὲς του. Δεν άντεξε∙ δυὸ δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλά του κι ένας αναστεναγμὸς και ένα παράπονο ξεπήδησαν απὸ μέσα του .

-Εμείς ούτε Ἐκκλησία έχουμε, ούτε υπάρχει κοντὰ μας καμιὰ. Τα δάκρυα έπεσαν στο θρανίο. Σιωπή επικράτησε για λίγο. Προσπάθησα να κόψω τη σιωπή για να φύγουμε απὸ την αμηχανία, στην οποία πέσαμε όλοι.

-Να το δοῦμε, Χαράλαμπε, έλα μετὰ στο γραφείο.

Το θαύμα

Δεν πρόλαβα να τελειώσω και κτύπησε το τηλέφωνο. Είδα ότι ήταν απὸ μακρυά μήπως είναι τίποτε επείγον, διερωτήθηκα∙ ζήτησα συγγνώμη απὸ τους φοιτητές και το σήκωσα.

–Bonjour… Comment ça va ?

–Ποιὸς, ποιὸς; Τότε καταλαβα γνώριμη φωνὴ αδελφού απὸ το γραφείο της Αδελφότητος Εξωτερικής Ιεραποστολής της Θεσσαλονίκης.

–Σεβασμιώτατε, η Παναγία σού στέλνει ένα δώρο, μια Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Πρέπει να ξεκινήσετε αμέσως.

Τα έχασα. Κοιτούσα μια τον Χαράλαμπο, μια το τηλέφωνο. Μπέρδεψα τα λόγια μου. –Θα κοιτάξω, απάντησα. Είμαι στην τάξη, κάτι τέτοιο συζητάμε.

Η Παναγία απάντησε στα δάκρυα του Χαράλαμπου.

Εζήτησα αμέσως τον υπεύθυνο της ιεραποστολής στην περιοχὴ του Bandundu, τον κ. Θεόδωρο Φουμουάζα, Κοσμήτορα του Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου της Κινσάσας και Αντιπρύτανη του Ορθοδόξου Πανεπιστημίου μας, απὸ εκεί που κατάγεται ο Χαράλαμπος.

–Θεόδωρε, η Παναγία μας σάς στέλνει μια Εκκλησία της, του Ευαγγελισμού της, ἔχετε οἰκόπεδο;

–Ναι, δύο ἐκτάρια, δικὰ μας, αρκετὸς ο χώρος για εκκλησία, σχολείο, ιατρείο. Έχουμε και τρεις φοιτητὲς στη Θεολογικὴ μας σχολὴ. Έτοιμοι για δράση.

-Τότε προχωράμε. Ένα νέο ιεραποστολικὸ κέντρο η Παναγία ανοίγει στο Bandundu του Κονγκό. Η Παναγία άκουσε το παράπονο του Χαράλαμπου και απάντησε στα δάκρυα του.

http://ierapostoles.gr/

Ο εναγκαλισμός των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου

Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). 

Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.

Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.

Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη. Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως.

 Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος. Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο.

Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, προεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18). Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).

῎Ετσι πίστη καί ἔργα (πίστεως) συμπορεύονται στή χριστιανική παράδοση, ἐνῶ ὁποιαδήποτε διάσπαση τῆς πίστεως ἀπό τά ἔργα ἑρμηνεύεται ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ διασπασμένου νοῦ τῶν αἱρετικῶν. Ἡ ἐσωτερική δηλαδή διάσπαση, τήν ὁποία ζοῦν οἱ αἱρετικοί, λόγω τῆς ἐνεργούσας μέσα τους ἁμαρτίας, τούς ὁδηγεῖ καί στό νά βλέπουν διασπασμένη τή θεολογία τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Μέ ἄλλα λόγια καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ ψυχολογική ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία  ὁ κάθε ἄνθρωπος γιά τήν κατανόηση τοῦ κόσμου προβάλλει στήν πραγματικότητα τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό: αὐτό πού ζεῖ, τό προεκτείνει καί πρός τά ἔξω.

Στήν πιθανή ἔνσταση ὅτι ἱστορικά ὑπῆρξε κάποια σύγκρουση τῶν πρωτοκορυφαίων - ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τότε πού ῾ἦρθε ὁ Πέτρος στήν ᾽Αντιόχεια, τοῦ ἀντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ἦταν ἀξιοκατάκριτος. Γιατί πρίν ἔρθουν μερικοί ἄνθρωποι τοῦ ᾽Ιακώβου, ἔτρωγε στά κοινά δεῖπνα μαζί μέ τούς ἐθνικούς. Σάν ἦρθαν ὅμως, ὑποχωροῦσε καί διαχώριζε τή θέση του, ἐπειδή φοβόταν τούς ᾽Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 ἑξ.) - ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι διαφορετική: ἡ διαφωνία ἦταν γιά τήν τακτική τοῦ Πέτρου ἀπέναντι στούς ἐθνικούς καί ὄχι γιά τήν πίστη καί τήν ἀλήθεια πού ζοῦσε. 

Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας, εἴπαμε, πρόβαλε καί προβάλλει συνεχῶς τήν  ἑ ν ό τ η τ ά  τους μέσα καί ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπου τούς τοποθετεῖ σέ ἐναγκαλισμό.

Ἡ μεγάλη λοιπόν ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τή συνοδεύει καί μέ νηστεία (γι᾽ αὐτούς γίνεται ἡ νηστεία καί ὄχι γιά τήν ἑπομένη, τῆς σύναξης τῶν ἀποστόλων), μᾶς ὑπενθυμίζει τή βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε καί νά σχετιστοῦμε μέ τόν Χριστό, ἄν μαζί μέ τήν πίστη μας σέ ᾽Εκεῖνον δέν κινητοποιηθεῖ καί ὅλη ἡ ζωή μας. Μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συνάνθρωπο (αὐτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἀποτελεῖ καί τή σπουδαιότερη ἐπιβεβαίωση τῆς πραγματικῆς πίστεώς μας.

πηγή

ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ: «Ο Θεός δεν πέθανε… απλώς αυτοκτόνησε η πίστη των ανθρώπων…»

Ο Θεός δεν πέθανε… απλώς αυτοκτόνησε η πίστη των ανθρώπων…». Με αυτή την ιδιαίτερα χαρακτηριστική φράση σχολιάζει στο «Δόγμα» ο κ. Αναστάσιος Νεράντζης την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη. 

Σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και Γενικός Γραμματέας της «Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας», μίλησε για την απειλή του Ισλάμ σημειώνοντας με νόημα πως «Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει τόσο από το Ισλάμ, όσο από τις δικές της αφασία, νωχέλια, απάμβλυνση της εθνικής συνειδήσεως».

Από σήμερα ξεκινούν στην Αθήνα οι εργασίες της 20ης επετειακής γενικής συνέλευσης της Δ.Σ.Ο. ενός ιδιαίτερα σημαντικού φορέα ο οποίος ιδρύθηκε στην Ελλάδα. 

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΔΟΓΜΑ: Τι ήταν αυτό το οποίο «γέννησε» την ανάγκη δημιουργίας της Δ.Σ.Ο. και πόσο σημαντικό είναι για την Αθήνα, το γεγονός πως φιλοξενεί αυτήν την επετειακή συνέλευση.
Α. ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ: Η ίδρυση της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (Δ.Σ.Ο.) συμπίπτει χρονικά με την περίοδο των μεγάλων ανακατατάξεων στην Ευρώπη και είναι προϊόν του προβληματισμού που προκλήθηκε από τα γεγονότα εκείνα. 

Η απήχησή της υπήρξε ευρεία και έντονη, απόδειξη δε τούτου αποτελεί ότι αργότερα εκδηλώθηκαν, στο κοινοβουλευτικό πεδίο, και άλλες παρόμοιες κινήσεις μεταξύ Βουλευτών άλλων θρησκειών (π.χ. Κοινοβουλευτική Ένωση των Κρατών – Μελών της Ισλαμικής Συνδιάσκεψης).

Τέλος, έχει ιδιαίτερη σημασία ότι η Δ.Σ.Ο. ιδρύθηκε εδώ και 20 χρόνια, με Ελληνική πρωτοβουλία, η δε μόνιμη έδρα της Γραμματείας της, βρίσκεται στην Αθήνα (κτίριο της Βουλής των Ελλήνων). 

Εάν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς ότι και το θρησκευτικό τμήμα του όλου εορτασμού θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στο Λόφο της Πνύκας, από το βήμα της οποίας, υπό την σκιά της Ακροπόλεως, ο Απόστολος Παύλος απευθύνθηκε στους Αθηναίους της εποχής και δι΄ αυτών στην Οικουμένη, τότε εύκολα γίνεται αντιληπτή η αξία και η σημασία του επικείμενου εορτασμού της συμπληρώσεως 20 ετών από της ιδρύσεως της Δ.Σ.Ο..

ΔΟΓΜΑ: Τι είναι στην ουσία η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας; 
Α. ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ: Η Δ.Σ.Ο. δεν είναι κίνηση θρησκευτική, ούτε (παρ)εκκλησιαστική οργάνωση. Μέλη της είναι μόνον όσοι συγκεντρώνουν δύο σωρευτικές προϋποθέσεις, δηλ. ιδιότητα ενεργού Βουλευτή και Χριστιανού Ορθοδόξου. Στις τάξεις μας συμπεριλαμβάνονται σήμερα ορθόδοξοι Βουλευτές από 26 Κοινοβούλια του κόσμου.

Βασικοί πυλώνες της οργανώσεως αυτής είναι η Ελλάδα και η Ρωσία.

Θέλουμε ν΄ αναδείξουμε το ρόλο της Ορθόδοξης Χριστιανικής θρησκείας, τις Αρχές και το βασικό πυρήνα της Διδασκαλίας της. Επιδιώκουμε ν΄ ανασύρουμε τις Αρχές της για ειρήνη, ενότητα, αλληλεγγύη, προσέγγιση, κατανόηση, ανοχή, σεβασμό στην προσωπικότητα και την διαφορετικότητα του άλλου, αδελφοσύνη, φιλαλληλία και μ΄ αυτές ως εμβρυουλκό να επιχειρήσουμε τον τοκετό ενός κόσμου καλύτερου, πιο ανθρώπινου, μιας κληρονομίας πιο αξιόπιστης που θα καταλείψουμε στους επερχόμενους. 

Όλα αυτά δικαιολογούν τουλάχιστον μια συγκρατημένη αισιοδοξία για την ευνοϊκή έκβαση της προσπάθειας αυτής. 

ΔΟΓΜΑ: Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία μεταξύ ανθρώπων από τόσες πολλές και διαφορετικές αφετηρίες και σε τι βαθμό συνεργάζεται η ΔΣΟ με τις Εκκλησιές; 
Α. ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ: Δεν είμαστε αφελείς, ούτε ρομαντικοί, ούτε αιθεροβάμονες. Επιδιώκουμε την υπέρβαση των ακραίων εθνικιστικών, ομολογιακών και θρησκευτικών αντιλήψεων, την προστασία του Ορθοδόξου Χριστιανικού φρονήματος όπου γης, αλλά και των ίδιων των χριστιανών από κατατρεγμούς, διωγμούς και αποκλεισμούς. 

Παλεύουμε για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την θρησκευτική ελευθερία του ανθρώπου.
Η πολιτική, με τη στενή της έννοια, βρίσκεται σε άλλο επίπεδο και αδυνατεί να μας επηρεάσει στο έργο μας. Η συνεργασία με τις κατά τόπους εκκλησίες, αλλά και μεταξύ μας είναι άψογη, ενώ τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα δικαιολογούν την αισιοδοξία μας. 

ΔΟΓΜΑ: Το λεγόμενο ριζοσπαστικό Ισλάμ κάνει όλο και περισσότερο αισθητή την παρουσία του στην Ευρώπη, κάνοντας πολλούς να φοβουνται για το αύριο της Ευρώπης ποια είναι η δική σας θέση.
Α. ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ: Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει τόσο από το Ισλάμ, όσο από τις δικές της αφασία, νωχέλια, απάμβλυνση της εθνικής συνειδήσεως,πλήρη απαλλοτρίωση της θρησκευτικής πεποιθήσεως, πνευματική αστάθεια και ηθική ασάφεια. 

Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Θεός δεν πέθανε (όπως κάποιοι εξακολουθούν να ψελλίζουν ακόμη), ούτε άλλωστε ήταν δυνατό να πεθάνει. Απλώς αυτοκτόνησε η πίστη των ανθρώπων στο Θεό.

Επί 20 συναπτά χρόνια η Δ.Σ.Ο. εγείρει γέφυρες και συνομιλεί με ανάλογες κινήσεις και πρωτοβουλίες. Το ενδιαφέρον μας για την άρθρωση ενός πολιτικού λόγου που θα βασίζεται στις Αρχές του Χριστιανισμού, της Δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού, της ανεκτικότητας και της ετερότητας συνιστά απαραβίαστη αρχή και κανόνα πορείας. 

Έχουμε υπογράψει σύμφωνο συνεργασίας με το Παναφρικανικό Κοινοβούλιο, στο οποίο μετέχουν χώρες με πλειοψηφία αλλοθρήσκων. 

Εξάλλου προ ετών, μονογράψαμε σύμφωνο συνεργασίας με την Κοινοβουλευτική Ένωση των Κρατών Μελών της Ισλαμικής Συνδιάσκεψης (Κ.Ε.Ι.Σ.), ενώ συνεργαζόμαστε και με το Ίδρυμα Ανάπτυξης Αγά Χαν. 

Στη πρόσφατη εκδήλωση που διοργανώσαμε στην Κωνσταντινούπολη παρουσία και του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου παραβρέθηκε και ο κ.Helmi Alsaied Abdul Aziz El- Gazzar, μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης της Αιγύπτου, Γενικός Γραμματέας του κόμματος «Ελευθερία και Δικαιοσύνη». 

Επίσημος προσκεκλημένος στην παρούσα Γενική μας Συνέλευση του Ιουνίου είναι και ο Δρ. Al- Tahir, Ahmed Ibrahim, Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ένωσης της Ισλαμικής Συνδιάσκεψης, Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Δημοκρατίας του Σουδάν. 

Εξάλλου, η Δ.Σ.Ο. έχει εκφράσει τις ανησυχίες της και για την παρουσία των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή. Συμβάλαμε στη διαμόρφωση του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την κατάσταση των χριστιανών στο πλαίσιο της ελευθερίας της θρησκείας. 

ΔΟΓΜΑ: Η Ευρώπη αλλάζει. Ποια είναι η θέση της θρησκείας σε αυτή την αλλαγή; 
Α. ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ: Σε μια εποχή, όπου οι παντός είδους -ισμοί (κομμουνισμός- καπιταλισμός- σοσιαλισμός- υλισμός κλπ) κατέρρευσαν ως Βαβελικοί πύργοι, οξύ προκύπτει το πρόβλημα της καθοδηγήσεως. 

Ποιό Φώς θα φωτίσει τους δρόμους μας; Ποιός δρόμος θα φιλοξενήσει τα βήματά μας; Όπως τα πράγματα δείχνουν, μόνο μια νέα πίστη μπορεί να μας σώσει και να κατοχυρώσει το οδοιπορικό μας. Και τούτο θ΄ αποβεί ασφαλώς πρωτόφαντη εμπειρία.
 

dogma.gr

Συγκλονιστικὴ ὁμιλία μὲ ἀνέκδοτα περιστατικὰ γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο ἀπὸ τὸν ἱερομόναχο Δαβὶδ ποὺ ἔζησε ἐπὶ 11 χρόνια κοντά του

Γράφει ὁ Γιῶργος Σωμαράκης

Πρὸ ἐκπλήξεως πιάστηκαν οἱ ὑπεύθυνοί της Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης, μὲ τὸν κόσμο νὰ ἔχει κατακλύσει τὴν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, παρότι ἡ ἀφόρητη ζέστη δημιούργησε ἕνα ἀφιλόξενο περιβάλλον. Ἀσφυκτικὰ γεμάτο, ὄρθιοι στοὺς διαδρόμους καὶ στὶς πόρτες οἱ πολίτες τῆς Ἔδεσσας καὶ ὄχι μόνο –εἶχε κόσμο ἀπὸ Σκύδρα, Ἀριδαία ἀλλὰ καὶ ἀπὸ  τὰ γύρω χωριὰ- περίμεναν ὑπομονετικὰ νὰ ἀκούσουν λόγια γιὰ τὸν γέροντα Παΐσιο ἀλλὰ καὶ νὰ παρακολουθήσουν τὸ video ποὺ εἶχε ἑτοιμάσει τὸ σωματεῖο καὶ διέμεινε ἐντελῶς δωρεὰν σὲ cd σὲ ὅλον τὸν κόσμο στὸ τέλος τῆς ἐκδήλωσης. Βέβαια ἂν καὶ τὸ ὀπτικοακουστικὸ αὐτὸ ὑλικὸ εἶναι διάρκειας περίπου μίας ὥρας λόγο τοῦ πολὺ κόσμου παρουσιάστηκαν ἐπιλεκτικὰ κάποια ἀποσπάσματα.

Στὴν μνήμη τοῦ λαοῦ μας ὡς Ἅγιος

Κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς ἐκδήλωσης καὶ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας, κ.κ. Ἰωὴλ ἔγινε τὸ καλωσόρισμα ἀπὸ ἐκπρόσωπο τοῦ σωματείου καὶ μεταξὺ ἄλλων εἰπώθηκε: «…Ἐκ μέρους τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης σᾶς καλωσορίζω στὴν σημερινή μας μικρὴ ἐκδήλωση ἀφιέρωμα στὴν μνήμη τοῦ γέροντος Παϊσίου, τοῦ Ἁγιορείτου, ἑνὸς ἀσκητῆ ποὺ ἔχει καταγραφεῖ στὴν μνήμη μας καὶ στὴν μνήμη τοῦ λαοῦ μας ὡς Ἅγιος. Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη εἶχε τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐλογία νὰ γράψει πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ἕναν ὀπτικοακουστικὸ δίσκο μὲ τὸν βίο τοῦ γέροντος Παϊσίου. Ἀπόσπασμα αὐτοῦ του δίσκου θὰ παρακολουθήσουμε σήμερα καὶ κατὰ τὴν ἔξοδό σας θὰ πάρετε δωρεάν. Πρὶν ἀπὸ αὐτὸ ὅμως θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία νὰ ἀκούσουμε λόγο ὠφέλιμο, ἀπὸ τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας, ἀπὸ τὸν Ἱερομόναχο πατέρα Δαβίδ, ἀπὸ τὸ Ἱερὸν Κελίον τῶν Ἀρχαγγέλων τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Θὰ ἤθελα ὅμως πρῶτα νὰ καλέσω στὸ βῆμα τὸν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, Πατέρα Ἰωήλ, γιὰ ἕναν χαιρετισμὸ καὶ νὰ εὐλογήσει τὴν ἐκδήλωσή μας».

Μὲ τὰ δύο μου χέρια τὴν εὐλογῶ

«Χαίρομαι ἰδιαίτερα γι’ αὐτὴ τὴν ἐκδήλωση ποὺ γίνεται στὴν αἴθουσα τῆς Μητροπόλεως ὅπου συχνὰ πυκνὰ ἀκούγονται Πνευματικοὶ Λόγοι», εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος ἐπίσης χάρηκε ποὺ ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη, παρ’ ὅλο ποὺ ἡ ἕδρα τῆς εἶναι στὴν Θεσσαλονίκη, ἔχει τόσες δραστηριότητες καὶ στὴν ἔδεσσα. Μίλησε ἀκόμη γιὰ τὸν  Ἁγιορείτη Δαβίδ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας ἐκλεκτὸς κληρικὸς καὶ εἶναι εὐτυχὴς ποὺ ἀνήκει στὸ δυναμικό της Μητροπόλεως. Ὁ Μητροπολίτης  Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας, κ.κ. Ἰωήλ, ἔχει γνωρίσει τὸν πατέρα Παΐσιο καὶ εἶχε καὶ καλὲς ἐμπειρίες  καὶ αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀκόμη λόγος ποὺ χαίρεται ἰδιαίτερα γι’ αὐτὴν τὴν ἐκδήλωση καὶ ὅπως τόνισε: «μὲ τὰ δύο μου χέρια τὴν εὐλογῶ κι εὔχομαι τὸ σωματεῖο τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης νὰ αὐξάνει καὶ νὰ πληθύνει καὶ νὰ κάνει πάντα τέτοιες καλὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὴν ὑποδομὴ τῶν ἀνθρώπων».

Οἱ ἐμπειρίες τοῦ Ἱερομόναχου Δαβὶδ

Ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν Μητροπολίτη καὶ τὴν Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη ὁ Ἱερομόναχος πατέρας Δαβὶδ προχώρησε στὴν ἀφήγηση δικῶν τοῦ ἐμπειριῶν ἀπὸ τὴν συχνὴ ἐπαφή του μὲ τὸν γέροντα Παΐσιο.

«Βλέπουμε μέσα στὴν Ἁγία Γραφὴ ὅτι ὅλοι σχεδὸν οἱ Προφῆτες ἦταν συνυφασμένοι μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἱστορία τῆς θλίψης καὶ τὶς χαρὲς τοῦ Ἔθνους τοῦ Ἰσραήλ. Προφήτεψαν τὶς καταστροφὲς ποὺ θὰ ἔρχονταν, λόγο τῆς ἀποστασίας τους ἀπὸ τὸν ζῶντα Θεό. Προφήτεψαν τὴν Παλιγγενεσία τοῦ Ἔθνους τους. Πολλοὶ Προφῆτες ἔζησαν αὐτὲς τὶς καταστροφές, ζυμώθηκαν μὲ αὐτὸν τὸν ἀνυπότακτο λαὸ καὶ ταλαιπωρήθηκαν μαζί του. Δὲν ἤσαν ἀδιάφοροι ἀντιεισαγγελεῖς αὐτῶν τῶν τιμωριῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ κάθε Προφήτη. Τὸ Προφητικὸ κάλεσμα μέσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ ὑπάρχει….

Ὅμως τὸ προφητικὸ κάλεσμα ἔχει μεγαλύτερη εὐρύτητα καὶ ἀφορᾶ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ. Μὲ αὐτὴν τὴν διάσταση δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ ὑπάρχει. Εἶναι ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ μορφὴ τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἦταν καταλυτικὴ γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας. Εἶναι ὁ Προφήτης τῆς Ρωμηοσύνης ποὺ μὲ τὸ μαρτυρικό του αἷμα ζωοποίησε τὶς σκλαβωμένες ψυχὲς τῶν ρωμηῶν. Τὰ Προφητικά του λόγια τὰ κράτησαν μέσα στὶς ψυχὲς τοὺς πολλὲς γενιὲς ρωμηῶν. Πολλὰ πράγματα ἀκόμη τὰ ἀναμένουμε νὰ γίνουν. Μίλησε γιὰ τὸ μικρὸ καὶ μεγάλο Ρωμαίικο. Μίλησε γιὰ τὸν προεδρικὸ στρατὸ ποὺ θὰ πορεύεται γιὰ τὴν πόλη. Μίλησε γιὰ τοὺς φόρους ποὺ θὰ βάλουν στὰ κοτέτσια καὶ στὰ παράθυρα τῶν σπιτιῶν, γιὰ τὴν τηλεόραση, γιὰ τὸ τηλέφωνο, γιὰ τὴν ἐκδήλωση ἄλλων γεγονότων ποὺ ἄλλα ἔγιναν καὶ ἄλλα ἀναμένονται νὰ γίνουν.

Λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι τοῦ Προφήτη τὰ λόγια μόνο ἕνας ἄλλος Προφήτης μπορεῖ νὰ τὰ ἑρμηνεύσει. Αὐτὸ τὸ αἰσθάνθηκα κι ἐγὼ στὸ προαύλιο τῆς Παναγούδας ὅταν ἀκούγαμε τὸν Πατέρα Παΐσιο νὰ μᾶς δίνει τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία γιὰ τὰ ἑξαμίλια ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ἀπὸ πολλοὺς πολλὰ ἔχουν ἀναφερθεῖ γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ ἑξαμίλια. Ἀλλὰ ὁ νέος Προφήτης τῆς ρωμηοσύνης, ὁ μακαριστὸς γέροντας ἔδωσε τὴν ἀληθινὴ ἐξήγηση, κάτι τὸ ὁποῖο τὸ ζοῦμε σήμερα ἐμφανῶς μέσα ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.

Θυμᾶμαι ποὺ μᾶς ἀνέφερε τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ τὸ βιβλίο τοῦ ὑπουργοῦ Ν. Μάρτη περὶ μακεδονικοῦ θέματος τὸ πόσο σωστὰ ἔχει ἀναπτύξει αὐτὸ τὸ θέμα… γι’ αὐτὸ εἶχε ἀναρτήσει στὸ δωμάτιό του ἐκεῖ ποὺ ὑποδεχόταν τὸν κόσμο τὴν προφητεία τοῦ Προφήτου Ἀργύρου γιὰ τοὺς Μακεδόνες.

Τὸν θυμᾶμαι νὰ κρατάει τὸ τετράδιο τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου… Γιὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν πολλοὶ ἔχουν ὠφεληθεῖ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἔχουν παρεξηγήσει.

Στὴν ἐποχή μας γιὰ τὴν ρωμηοσύνη, αὐτὴν τὴν κοινωνία τῶν ἐθνῶν ποὺ ἔχουν ὡς σύμβολο ἑνότητας τὴν ὀρθοδοξία, γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀλλὰ καὶ εἰδικὰ γιὰ τὴν πορεία τῆς ἐκκλησίας μίλησε μόνο ὁ γέροντας Παΐσιος…

Λένε οἱ Πατέρες ὅτι τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅταν δίδονται ὑπάρχει μία φυσικὴ ὑποδοχή, δηλαδὴ μία φυσικὴ κλίση ἕνα ὑπόστρωμα τοῦ φυσικοῦ χαρίσματος. Γιὰ παράδειγμα τὸ κάλεσμα τῆς κυβερνήσεως γίνεται σὲ ψυχὲς ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα ἡγεμονικές, τὸ κάλεσμα τῆς Σοφίας σὲ ψυχὲς ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα ὀξυδερκεῖς καὶ νοήμονες… ἐννοεῖται ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ποικιλία τῶν ψυχῶν ἔχει περάσει μέσα ἀπὸ τὴν κάθαρση καὶ τὸν φωτισμό.

Βλέπουμε γιὰ παράδειγμα τὸν Μέγα Βασίλειο νὰ μὴν περιορίζει τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ μόνο στὴν Καισάρεια, ἐνδιαφερόταν γιὰ τὸ πῶς πορευόταν οἰκουμενικὰ ἡ ἐκκλησία, γι’ αὐτὸ τὸν ὀνομάζουμε οἰκουμενικὸ Διδάσκαλο.

Ἐρχόμενοι στὴν περίπτωση τοῦ μακαριστοῦ γέροντα πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ἀπὸ τὶς πρῶτες μέρες ποὺ γεννήθηκε ἔζησε τὴν προσφυγιά. Ἔχασε τὴν πατρίδα του, πῆγε στὸ στρατὸ καὶ πολέμησε γιὰ τὶς ἀξίες τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς μέσα στὴν παραζάλη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.

Πόνεσε γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, προσευχήθηκε ὑπὲρ αὐτοῦ. Δὲν περιορίστηκε στὸν προσωπικό του ἁγιασμὸ γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστός μας τὸν ἀνέδειξε νέο Προφήτη τῆς Ρωμηοσύνης, μία συνέχεια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Τὰ λόγια του παρηγοροῦν πλῆθος ἀνθρώπων σὲ πολλὰ ἔθνη. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ἡ Ἁγία μορφὴ τοῦ ἐνώνει ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Οἰκουμένη, μιλάει στὴν καρδιὰ ὅλων τῶν Χριστιανῶν.

Θυμᾶμαι μία ἄλλη φορᾶ ποὺ μᾶς μίλαγε γιὰ τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ θὰ ἔρθουν τὶς ὁποῖες θὰ ζήσετε ἐσεῖς μᾶς ἔλεγε.

Στὸ τέλος ὅλων αὐτῶν ὁ ΘΕΟΣ θὰ βοηθήσει τὴν Ἑλλάδα, μάλιστα θὰ φτάσουν τὰ ἔθνη νὰ λένε μὰ τόσο πολὺ ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν βοηθάει; Βέβαια αὐτὴ ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἐπειδὴ τὸ ἀξίζουμε καὶ γιὰ τὴν ἀρετή μας ἀλλὰ γιὰ τὰ αἵματα ποὺ ἔχυσαν οἱ πρόγονοί μας καὶ περισσότερο οἱ ψυχὲς τῶν Ἁγίων καὶ τῆς μάνας μας τῆς Παναγίας …

Προσωπικὰ εὔχομαι, ὕστερα ἀπὸ τὸ διεθνὲς ρεζίλι ποὺ ζοῦμε τώρα νὰ εὐαισθητοποιηθεῖ ὃ Ἕλληνας χριστιανὸς καὶ νὰ ἀποδώσει καρποὺς μετανοίας διότι ὅλοι μας ἔχουμε ξεφύγει ὑπέρμετρα. Βλέπω ὅτι ὁ βίος καὶ τὰ λόγια του μακαριστοῦ γέροντα συγκινοῦν πλῆθος καρδιῶν.

Πολλοὶ ἄνθρωποι γνώρισαν μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν Θεό, μεταμορφώθηκε ὅλη ἡ ζωή τους. Ἔχω γνωρίσει ἀρκετὲς τέτοιες περιπτώσεις.

Ἡ μορφὴ τοῦ γέροντα λέει πολλὰ ἀπὸ μόνη της ἰδιαίτερα τὰ χαρακτηριστικά του μάτια, μὲ πολὺ πόνο γιὰ τὸν λαὸ τοῦ θεοῦ.

Εὔχομαι ἡ μορφή του, ὁ βίος του καὶ τὰ λόγια του σύγχρονου Ἁγίου νὰ ἐνδυναμώσουν πολλὲς ψυχὲς πρὸς τὴν μετάνοια καὶ νὰ τὶς ξεδιψάσουν μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ  ποὺ τόσο ξεπήδησε πάνω του.

Ζωντανὰ περιστατικὰ τὰ ὁποῖα ζήσαμε τὰ 11 αὐτὰ χρόνια κοντὰ του εἶναι πάρα πολλὰ καὶ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν ὑπάρχουν στὰ βιβλία.

Ὅταν πῆγα μικρὸ παιδὶ στὸ Ἅγιο Ὅρος στὶς 3 Ἰουνίου τοῦ ‘83 ἦταν πρώτη φορὰ ποὺ τὸν συνάντησα. Ὅταν μὲ εἶδε μὲ ρώτησε ποῦ πηγαίνω. Τοῦ εἶπα στὸν γέροντα Παΐσιο. Μοῦ λέει δὲν εἶναι ἐδῶ παιδί μου λείπει. Τοῦ λέω γέροντα ἐσεῖς εἴσαστε. Μοῦ ἀπαντάει ἀμέσως, πῆγες στὸν Ἅγιό σου στὴν Θεσσαλονίκη νὰ προσκυνήσεις; Τοῦ λέω γέροντα δὲν πρόλαβα νὰ πάω καὶ ἀμέσως μετά μου ἀπαντάει τί κάνει ὁ φίλος μου ὁ πατήρ Νικόδημος στὴν Πάτρα ὁ πατριώτης σου.Θυμᾶμαι πολλὲς φορὲς μὲ πολὺ ἔξυπνους τρόπους προσπαθοῦσε νὰ διορθώσει καὶ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ τοὺς προσκυνητὲς ποὺ πήγαιναν κοντά του.

Ὅταν ἤθελα νὰ ἀφήσω τὸ σχολεῖο ὁ γέροντας διέβλεψε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀφήσω τὸ σχολεῖο καὶ ὅταν πῆγα νὰ τοῦ πῶ ὅτι σκέφτομαι αὐτὸ τὸ πράγμα πρὶν τοῦ πῶ μὲ ρώτησε, ἦρθες νὰ μὲ ρωτήσεις ἢ νὰ μοῦ ἀναγγείλεις αὐτὸ ποὺ ἔχεις ἀποφασίσει. Λέω γέροντα θέλω νὰ μοῦ πεῖτε ἐσεῖς τί νὰ κάνω καὶ μὲ ρώτησε ἔτσι χαριέστατα, ἡ σχολὴ σᾶς ἔχει ψυγεῖο;… ἔχει ἀπαντάω… κατάψυξη ἔχει;.. ἔχει, ΄΄θὰ πάρεις τὶς σκέψεις σου αὐτὲς ποὺ θὲς νὰ τελειώσεις τὴν σχολὴ θὰ τὶς βάλεις στὴν κατάψυξη καὶ ἀφοῦ τελειώσεις τὴν τρίτη λυκείου τότε θὰ τὶς φέρεις νὰ ξεπαγώσουνε καὶ νὰ δοῦμε τί θὰ κάνεις΄΄.

Ἦρθε ἕνας ἐπισκέπτης μὲ ἄσχημες σκέψεις καὶ τὸν προτρέψαμε νὰ ἔχει ἕναν πνευματικό, νὰ ἐξομολογεῖται, νὰ μιλάει καὶ ἄρχισε νὰ μᾶς εἰρωνεύεται. Τί χρειάζεται ἡ ἐξομολόγηση ἔλεγε. Τὸν πῆγα στὸν γέροντα. Ὅταν πήγαμε σκάλιζε τὸν κῆπο του, τὸν ρωτήσαμε, γέροντα τί κάνετε καὶ ἀπάντησε, ἐξομολογῶ τὸν κῆπο μου, ὅταν τὸν ἐξομολογῶ βγάζει πολὺ καλὰ πράγματα καὶ κάνω καὶ ἐξαγωγές, ὅταν τὸν ἀφήνω ἀξομολόγητο δὲν κάνει προκοπὴ καὶ ταλαιπωροῦμαι…

Ἦταν μία παρέα καὶ ἔβγαλε ὁ γέροντας νὰ κεράσει ἕνα λουκούμι, ὅταν ἔφτασε στὸν τελευταῖο τὸ λουκούμι τὸ ἔριξε κάτω, τὸ πάτησε, τὸ λέρωσε καὶ τοῦ εἶπε πάρτο νὰ τὸ φᾶς. Λέει γέροντα εἶναι λερωμένο δὲν μπορῶ νὰ τὸ φάω. Αὐτὸ τὸ λουκούμι σου ἀξίζει ἔτσι λερωμένο γιατί ἐσὺ γράφεις ἄσχημα πράγματα καὶ λερώνεις τὴ νεολαία μας. Μάθαμε ὅτι ἦταν σεναριογράφος καὶ ἔγραφε ἄσχημα σενάρια καὶ λέρωνε τὴ νεολαία μας.

Κάποτε ἦρθε μία παρέα ἀπὸ τὴν Ἀθήνα νομίζοντας ὅτι θὰ δοῦν κάποιον μάγο ἢ φακίρη. Ὁ γέροντας κατάλαβε τὴν σκέψη τους καὶ ἔτσι ἔξω ἀπὸ τὸ κελὶ τοῦ βρῆκαν μία ταμπέλα: «ζωολογικὸς κῆπος κλειστός, ἡ μαϊμοὺ λείπει»

Στὶς 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1994 ἦταν ἡ τελευταία φορὰ ποὺ τὸν συνάντησα στὸ μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς. Μὲ συνάντησε στὸ πλοῖο ἕνα παιδὶ ποὺ εἶχε καρκίνο καὶ εἶχε τρεῖς μῆνες ζωῆς. Τὸν πῆγα στὴν Σουρωτή. Ὅταν εἶδε τὸν γέροντα ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμοὺς καὶ τὸν ἀγκαλίασε. Πρώτη φορὰ συναντιόντουσαν καὶ τοῦ εἶπε: «Γιῶργο, παιδί μου, ἀπὸ τὸ ἴδιο πράγμα ὑποφέρω καὶ ἐγώ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐσὺ εἶσαι καλὸ παιδί, καὶ εἶσαι φιλότιμο παιδὶ καὶ ἀγαπᾶς καὶ τὴν Παναγία, ἡ Παναγία θὰ σὲ κάνει καλὰ καὶ θὰ ζήσεις, μὴν φοβᾶσαι, ἔχε πίστη. Εἶναι παντρεμένος σήμερα μὲ τρία παιδάκια. Ὁ καρκίνος ἐξαφανίστηκε. Μᾶς ἐπισκέπτεται στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Τὸ πρῶτο περιστατικὸ ποὺ εἶχα ζήσει στὸ Ἅγιον Ὅρος ἦταν μὲ ἕνα παιδάκι αὐτιστικό. Ὅταν πῆγε στὸν γέροντα ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τὸν παρακάλεσε μὲ τὴν προσευχή του νὰ τὸν βοηθήσουν. Ὁ γέροντας εἶπε ὅτι δὲν ἔχει τίποτα καὶ ἀστειευόμενος τὸ ἔσπρωξε κάτω στὸ χῶμα. Ὅταν σηκώθηκε ἀπὸ κάτω εἶναι ὅπως εἴμαστε ὅλοι μας. Σήμερα εἶναι στὴν Πάτρα παντρεμένος μὲ δύο παιδάκια καὶ δουλεύει στὸ πανεπιστήμιο.

Ἕνας ἄρρωστος μὲ ἐλεφαντίαση. Ἦταν δύσκολα νὰ πάει στὸν γέροντα ὅμως εἶπε ὅτι ἦταν ἀνάγκη.  Ὅταν τὸν εἶδε ὁ γέροντας ἔκανε χιοῦμορ… βρὲ παιδί μου τοῦ εἶπε εἶσαι σὰν κινητὸ κρεοπωλεῖο. Κάθε φορᾶ τὸν ἀκουμποῦσε στὸ σημεῖο ποὺ εἶχε τὸ πρόβλημα. Ὅταν τὸν εἴδαμε ξανὰ θεωρήσαμε ὅτι ἦταν ἄλλος ἐπισκέπτης. Ἦρθε φυσιολογικὸς ἄνθρωπος.

Κάποτε συνάντησα ἕναν ταξιτζή. Εἶχε τὴν δική του ἐμπειρία… προσπαθοῦσαν χρόνια νὰ κάνουν παιδιά. Πῆγε ἡ γυναίκα του στὴν Σουρωτή, εἶχε πολὺ κόσμο καὶ περίμενε στὴν σειρά της καὶ ὅταν τὸν εἶδε ἔκανε τὰ παράπονά της ποὺ δὲν μπορούσανε νὰ κάνουνε παιδιά. Θέλεις νὰ κάνεις παιδί, τὴν ρώτησε; Κᾶνε κάνα δύο τώρα καὶ βλέπουμε. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες διεγνώσθη ὅτι ἦταν ἔγκυος καὶ μὲ δίδυμα. Ἔλεγε σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους τὸ ὄνομά τους καὶ δὲν μᾶς ἔκανε ἐντύπωση πλέον.

Σὲ κάποιον κληρικὸ τὸν καλωσόρισε ὁ γέροντας καὶ τοῦ εἶπε καλῶς τὸν Φίλλιπο. Λέει πάτερ Κώστα μὲ λένε. Ἐγὼ θέλω νὰ σὲ λέω Φίλλιπο, πειράζει; Ὄχι γέροντα ἄλλα Κώστα μὲ βαπτίσανε. Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια ἔγινε κληρικὸς καὶ στὴν χειροτονία τὸν ὀνόμασαν Φίλλιπο….

Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε.

Πηγή: Ἐφημ. ΄΄Πέλλα news΄΄, Σκύδρα/

enromiosini-Αντιγραφή