Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Η περιφρόνηση της Θείας Κοινωνίας...

Αυτό πού συμβαίνει σήμερα με την περιφρόνηση τής Αγίας Κοινωνίας είναι φοβερό! Σπανίως, καί ειδικώς στά χωριά, να δείς ανθρώπους να πλησιάζουν το Άγιο Ποτήριο. Θα έλεγε κανείς ότι τό φοβούνται λές καί μέσα του βρίσκεται δραστικό δηλητήριο καί όχι ο ίδιος ο Χριστός πού μεταδίδει ζωή, χαρά, καί υγεία...
Ηλικιωμένοι καί μεσήλικες, γέροντες καί γριούλες, μέ το ένα πόδι στόν τάφο πού αύριο μπορεί να φύγουν από την ζωή αυτή παραμένουν γιά δεκάδες χρόνια ανεξομολόγητοι καί ακοινώνητοι περιμένοντας το δρεπάνι τού χάρου πού θα δώσει τέλος στήν επίγεια παρουσία τους...
Άλλοι πάλι, δέν πατάνε ποτέ στόν ιερό χώρο περιμένοντας να τούς πάνε οί συγκεκριμένοι "τέσσαρες" σηκωτούς στήν Εκκλησία καί μετά στόν τάφο, είς κρίμα καί είς κατάκριμα καί είς Κόλαση αιώνιο...

Στά πρῶτα Χριστιανικά χρόνια τῶν διωγμῶν καί τῶν κατακομβῶν, οἱ χριστιανοί ἦσαν ἀληθινό χρυσάφι. Ὅσο περνοῦσαν όμως τά χρόνια, ἔχαναν αυτή τήν πνευματική τους λαμπρότητα καί θερμότητα, λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς χαλάρωσης τῶν ἰδεῶν καί τῆς χριστιανικῆς τους Πίστης. 
Αὐτό συμβαίνει καί θά συμβαίνει πάντοτε, παρά τίς ἀποστολικές προτροπές: «Μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν» (Ρωμ. ΙΒ´ 2), καί «μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» (Β´ Κορ. Στ´ 14).
Τή χλιαρότητα τῆς Πίστης τήν καταδικάζει ὁ Κύριος, μέ τό γνωστό καί σκληρό λόγο τῆς Ἀποκάλυψης, πού ἀπευθύνεται στόν ἄγγελο, δηλαδή τόν ἐπίσκοπο Λαοδικείας: «οἶδά σου τὰ ἔργα… ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀπ. Γ´ 15-16). 
Οἱ χλιαροί καί ἀδιάφοροι εἶναι χειρότεροι καί ἀπ᾽ τούς ἄπιστους καί τούς ἄθεους. Ὅσοι χωρίς κανένα λόγο δέν ἐκκλησιάζονται καί δέ λειτουργοῦνται, θεωροῦνται ἀφορισμένοι. Ἤ μᾶλλον, εἶναι αὐτοαφορισμένοι. Οἰ ἴδιοι ἀποκόβουν τόν ἑαυτό τους ἀπ᾽ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, δέν ὑπάρχει γι᾽ αὐτούς σωτηρία.
Ἴσως ἐρωτήσει κάποιος: Γιατί δέν ὑπάρχει σωτηρία; 
Ἡ ἀπάντηση: Ἀφοῦ θεληματικά οὔτε προσεύχονται μέ τούς ἀδελφούς τους, οὔτε παρίστανται στό μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί προπάντων, οὔτε κοινωνοῦν τοῦ παναχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀποκλείονται τῆς σωτηρίας, σύμφωνα μάλιστα, μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου: 
«Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» ( Ἰω. Στ´ 53). Αὐτό ἀκριβῶς θέλει καί ἐπιδιώκει ὁ διάβολος: Τήν αἰώνια καταδίκη τοῦ ἀνθρώπου.
Πολύ σημαντικά τά ὅσα γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ὁ διάβολος καί ἐχθρός ἐστι τοῦ Θεοῦ, καί ἐκδικητής. Πείθων ἡμῶν τήν προαίρεσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, προκρίνειν τά πρόσκαιρα… Οὐδέν γάρ οὕτω φίλον τῷ διαβόλῳ καθέστηκεν, ὡς ἄνθρωπος τιμωρούμενος».
Ὁ διάβολος εἶναι ἐχθρός καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδιαίτερη ὅμως εἶναι ἡ χαρά του, νά βλέπει τόν ἄνθρωπο νά τιμωρεῖται.Κι ἡ παγίδα πού τοῦ στήνει, λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος, εἶναι ἡ προσπάθειά του νά τόν κάμει ν’ ἀγαπήσει καί προτιμήσει τά πρόσκαιρα παρά τά οὐράνια. 
Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καί ν᾽ ἀναπτυχθεῖ ὀρθόδοξη πνευματική ζωή, χωρίς ἐκκλησιασμό (Θεία Λειτουργία) καί Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Νά προσέξουν ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί, τά παιδιά. Κλειστά τά αὐτιά στίς σειρῆνες τοῦ κακοῦ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Οἱ δαίμονες τοῦ σκότους ἑτοιμάζουν τόν Ἀντίχριστο. Ὅπου καί νά ῾ναι, ἔρχεται! 
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία συμβολίζεται καί παρομοιάζεται μέ τήν Κιβωτό τοῦ Νῶε. Ἄλλοι σώζονται καί ἄλλοι καταποντίζονται καί πνίγονται.  

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1983, 12  Ἰουλίου 2013 

Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς...

Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς. Ο ένας
λέει: «Είσαι άγιος»· και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς»
. Κι οι δύο αυτοί
λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους.
Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων
Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις
αμαρτίες μου».

Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου: Θα σε συγχωρήσει ο
Κύριος. Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν
είσαι μεγάλος ασκητής. Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ,
γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα». Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος,
«διέρρηξε τα ιμάτιά του».
Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος. Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη· τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.
Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να
αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον
παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη
Του.
* * *
Όταν ήμουν ακόμα αρχάριος, γνώρισα τήν αγάπη του Θεού, που είναι
απερίγραπτη. Η ψυχή αισθάνεται σύν Θεώ και έν Θεώ, και το πνεύμα
χαίρεται για τον Κύριο, έστω και αν το σώμα αποκάμνει από τήν αγαθότητα
του Θεού. Μπορείς, όμως, να χάσεις αυτήν τήν χάρη και με έναν κακό
λογισμό.
Με τον κακό λογισμό εισέρχεται μέσα μας μια εχθρική δύναμη, και τότε
σκοτίζεται η ψυχή και τη βασανίζουν κακές σκέψεις. Τότε ο άνθρωπος
αισθάνεται τήν απώλειά του και καταλαβαίνει ότι ο ίδιος, χωρίς τη χάρη
του Θεού, είναι μόνο «γη και σποδός».
* * *
Η ψυχή που γνώρισε τον Κύριο, μαθαίνει από τη μακροχρόνια πείρα της,
ότι, αν ο άνθρωπος ζει σύμφωνα με τις εντολές, τότε αισθάνεται, έστω
και λίγο, τη χάρη μέσα του κι έχει παρρησία στην προσευχή. Αν, όμως,
αμαρτήσει με κάποιον λογισμό και δεν μετανοήσει, τότε κρύβεται η χάρη
και η ψυχή θρηνεί και οδύρεται ενώπιον του Θεού.
Έτσι η ψυχή διέρχεται όλη της τη ζωή στον αγώνα με τους λογισμούς. Εσύ,
όμως, μη μένεις στην ακηδία εξαιτίας του αγώνα, γιατί ο Κύριος αγαπά
τον ανδρείο αγωνιστή.
* * *
Πονηροί λογισμοί καταπονούν τήν υπερήφανη ψυχή, και αν δεν ταπεινωθεί,
δεν θα βρει ανάπαυση από αυτούς. Όταν αμαρτωλοί λογισμοί σε πολιορκούν,
φώναζε προς τον Θεό σαν τον Αδάμ: «Κύριε, Ποιητή μου και Πλάστη μου,
βλέπεις ότι η ψυχή μου τυραννιέται από τους λογισμούς… Ελέησέ με». Και
όταν στέκεσαι ενώπιον του Δεσπότου, να θυμάσαι πάντα ότι Αυτός θα
εκπληρώσει όλα τα αιτήματά σου, αν είναι ωφέλιμα σε σένα.
Ήρθαν σύννεφα, κρύφτηκε ο ήλιος και σκοτείνιασε. Έτσι για ένα λογισμό
υπερηφάνειας στερείται η ψυχή τη χάρη και τήν καλύπτει το σκοτάδι. Αλλά
και πάλι με έναν ταπεινό λογισμό επανέρχεται η χάρη. Αυτό το γνώρισα εκ πείρας.
* * *
Να ξέρεις ότι, αν ο λογισμός σου συνηθίζει να παρατηρεί ανθρώπους, πώς ζεί ο ένας ή ο άλλος, αυτό είναι ένδειξη υπερηφάνειας.
«Πρόσεχε τον εαυτό σου». Παρατήρησε τον εαυτό σου και θα δεις: Μόλις η
ψυχή αποκτήσει έπαρση έναντι του αδελφού, αμέσως ακολουθεί κάποιος
λογισμός όχι ευάρεστος στον Θεό, και αυτό, για να ταπεινωθεί η ψυχή.
Αν, όμως, δεν ταπεινωθεί, τότε έρχεται ένας μικρός πειρασμός.
Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, αρχίζει ο πόλεμος της σαρκός.
Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, τότε πέφτει πάλι σε κάποιο μικρό αμάρτημα.
Αν και τότε δεν ταπεινωθεί, θα έλθει μεγαλύτερη αμαρτία.
Κι έτσι θα αμαρτάνει, ωσότου ταπεινωθεί.
Μόλις, όμως, ταπεινωθεί, αμέσως θα δώσει ο Ελεήμων Κύριος στην ψυχή
ειρήνη και κατάνυξη, και τότε θα περάσουν όλα τα κακά και θα
απομακρυνθούν όλοι οι εχθρικοί λογισμοί. Έπειτα, όμως, πρέπει να κρατάς
με όλες σου τις δυνάμεις τήν ταπείνωση, αλλιώς θα ξαναπέσεις στην
αμαρτία.
* * *
Βλέποντας ο Κύριος ότι η ψυχή δεν είναι στερεωμένη στην ταπείνωση,
απομακρύνει τη χάρη, αλλά εσύ μη φοβάσαι: Η χάρη είναι μέσα σου, αλλά
κρυμμένη. Μάθε
να σταματάς αμέσως τους λογισμούς. Αν, όμως, ξεχάσεις και δεν τους
διώξεις αμέσως, τότε πρόσφερε μετάνοια. Κοπίασε σε αυτό, για να
αποκτήσεις τη συνήθεια. Η ψυχή αποκτά συνήθεια, αν τήν διδάξεις, και
ενεργεί έτσι σε όλη της τη ζωή.
Ο αγαθός άνθρωπος έχει αγαθούς λογισμούς και ο πονηρός πονηρούς. Όλοι,
όμως, οφείλουν να μάθουν τον πόλεμο με τους λογισμούς, και να μάθουν να
μετατρέπουν τους κακούς λογισμούς σε αγαθούς. Αυτό είναι σημάδι
πεπειραμένης ψυχής.
Ρωτάς πώς γίνεται αυτό;
Να! Όπως ο ζωντανός άνθρωπος αισθάνεται πότε κρυώνει και πότε
ζεσταίνεται, το ίδιο και όποιος γνώρισε έκ πείρας το Άγιο Πνεύμα ακούει
πότε υπάρχει στην ψυχή του η χάρη και πότε έρχονται τα πονηρά πνεύματα.
Ο Κύριος δίνει στην ψυχή τη σύνεση να αναγνωρίζει τήν έλευσή Του και να
Τον αγαπά και να κάνει το θέλημά Του. Επίσης η ψυχή αναγνωρίζει τους
λογισμούς του εχθρού όχι από τήν εξωτερική τους μορφή, αλλά από τήν
επενέργειά τους στην ψυχή.
Οι εχθροί εύκολα εξαπατούν εκείνον που δεν έχει τήν πείρα αυτή.
* * *
Οι εχθροί έπεσαν από υπερηφάνεια και μας παρασύρουν στην ίδια πτώση,
υποβάλλοντας λογισμούς επαίνου. Και αν η ψυχή δεχθεί τον έπαινο, τότε η
χάρη φεύγει, εφόσον δεν ταπεινώνεται η ψυχή. Και έτσι σε όλη τη ζωή ο
άνθρωπος θα μαθητεύει στην ταπείνωση του Χριστού. Αν δεν το μάθει αυτό
η ψυχή, δεν θα γνωρίσει ανάπαυση από τους λογισμούς και δεν θα μπορέσει
να προσευχηθεί με καθαρό νου.

Από το βιβλίο, «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», γ.Σωφρονίου Σαχάρωφ, σ.526-529/ΠΗΓΗ

Ο π.Δοσίθεος για την ψαλτική τέχνη



Ο π. Δοσίθεος ομιλεί με θέμα "Η Ψαλτική κατά τον ιερό Χρυσόστομο και η εποχή μας", προσκεκλημένος του συλλόγου φίλων Βυζαντινής Μουσικής "Ο Όσιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης", 

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Με στεναχωρούν οι παρατηρήσεις...


ΕΡΩΤΗΣΗ : Ὅταν μοῦ κάνουν παρατηρήσεις, στενοχωροῦμαι, καί κάποτε ἀντιδρῶ ἄσχημα στούς ἄλλους, ἀκόμη κι ἄν ἔχουν δίκιο. Ἔτσι δημιουργοῦνται προβλήματα στίς σχέσεις μας. Τί νά κάνω, γιά νά ξεπερνῶ μέ ψυχραιμία αὐτές τίς καταστάσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Μία ἀκόμη συνέπεια τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας εἶναι νά μή δέχεται ὁ φυσικός ἄνθρωπος (δηλαδή ὁ μή ἀναγεννημένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα) νά ἀναγνωρίσει τά λάθη του. Τό εἴδαμε αὐτό στόν Αδάμ. Στήν ἐρώτηση τοῦ Θεοῦ, γιατί παρέβης τήν ἐντολή μου, ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀδάμ στόν Θεό ἦταν: Δέν φταίω ἐγώ! Ἡ Εὔα, πού ἐσύ μοῦ ἔβαλες δίπλα μου, αὐτή μἐ παρακίνησε. (Ἄρα, ἐκτός ἀπό τήν Εὔα, φταῖς κι ἐσύ, μόνον ἐγώ δέν φταίω !). Ἀλλά καί ἡ Εὔα δικαιολογήθηκε ὅτι ἐκείνη δέν φταίει, τό φίδι τήν ἐξαπάτησε. (Γεν.3,9-13). Τό ἴδιο δέν βλέπουμε καί σήμερα σέ μικρούς καί μεγάλους; Ὅταν κάνουν μιά ζημιά ἤ κάτι ἄλλο ἄσχημο, ρίχνουν στούς ἄλλους τήν εὐθύνη. Ὁ ἐγωισμός μας δέν μᾶς ἀφήνει νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας. Καταντοῦμε σέ τέτοιο παραλογισμό, πού θεωροῦμε ὅτι μόνον οἱ ἄλλοι κάνουν λάθη, ἐμεῖς ...ποτέ! Αὐτή εἶναι καί ἡ αἰτία ποὐ ἀντιδροῦμε, ὄχι σπάνια καί μέ φωνές, γιά νά δικαιολογηθοῦμε, ὅταν κάποιος μᾶς κάνει κάποια παρατήρηση ἤ ὑπόδειξη.

Πῶς λοιπόν μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε αὐτή τήν κατάσταση, ὥστε οἱ παρατηρήσεις ὄχι μόνον νά μή μᾶς στενοχωροῦν, ἀλλά καί νά μᾶς ὠφελοῦν, καί
νά τίς δεχόμαστε μέ εὐχαρίστηση;
1. Νά καταλάβουμε ὅτι ὡς ἄνθρωποι δέν εἴμαστε τέλειοι, οὔτε ἀναμάρτητοι. Εἶναι φυσικό νά κάνουμε σφάλματα καί ἀδικίες εἴτε μέ τή θέλησή μας εἴτε γιατί παρασυρόμαστε ἀπό ἀνθρώπους καί καταστάσεις. Ὅπως οἱ ἄλλοι σφάλλουν, ἔτσι κι ἐμεῖς. Ἑπομένως μερικά σφάλματά μας εἶναι φυσικό νά τά ἀντιληφθοῦν καί κάποιοι ἄλλοι ἄνθρωποι, κυρίως ἀπό τό περιβάλλον μας. Αὐτοί, εἴτε ἀπό ἀγάπη γιά τήν διόρθωσή μας, εἴτε γιατί τούς ἀδικήσαμε καί τούς θίξαμε, εἶναι φυσικό νά μᾶς κάνουν τήν παρατήρηση. (Τό ἴδιο δέν κάνουμε κι ἐμεῖς σέ κάποιον πού θά μᾶς πειράξει;) Τό πιό τίμιο εἶναι, ὡς ἄνθρωποι ὑπεύθυνοι γιά τίς ἐνέργειές μας, νά ἀναλάβουμε μέ θάρρος τήν εὐθύνη τῆς πράξεώς μας, καί νά ζητήσουμε συγγνώμην ἀπό τόν ἄλλον, γιά ὅ,τι τόν πείραξε ὁ λόγος μας ἤ ἡ πράξη μας.

2. Συμβαίνει κάποτε νά μᾶς κάνουν ἄδικα μιά παρατήρηση, γιά σφάλμα πού δέν κάναμε. Σ´αὐτή τήν περίπτωση μέ εὐγένεια, μέ ἠρεμία καί μέ ἐπιχειρήματα νά βοηθήσουμε τόν ἄλλον νά καταλάβει ὅτι ἄδικα μᾶς κατηγορεί. Ἄν τό παραδεχθεῖ, τελείωσε τό θέμα. Ἄν ὄχι, ἄς τόν ἀφήσουμε μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου νά τό καταλάβει. Ἐμεῖς πάντως θά τοῦ φερόμεθα μέ ἀγάπη καί καλοσύνη.

3. Ἄν σκεφθοῦμε βαθύτερα τό θέμα, θά καταλάβουμε ὅτι αὐτοί πού μᾶς κάνουν παρατηρήσεις -ἀκόμα καί αὐστηρές καί ὑπερβολικές- εἶναι εὐεργέτες μας. Ὅπως ὁ ἐκπαιδευόμενος, εἴτε εἶναι τεχνίτης εἴτε ζωγράφος εἴτε μουσικός εἴτε ἐκπαιδεύεται σε ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς ὑποδείξεις αὐτοῦ πού τόν διδάσκει, ἔτσι καί κάθε πιστός ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς παρατηρήσεις τῶν ἄλλων, γιά νά ἀποφεύγει λόγια καί πράξεις λαθεμένες, ὥστε νά βελτιώσει τήν συμπεριφορά του. Ἄς φροντίζουμε νά ἰσχύει καί γιά μᾶς αὐτό πού διαβάζουμε στίς Παροιμίες τοῦ Σολομώντα: " Ἔλεγχε σοφόν καί ἀγαπήσει σε. Δίδου σοφῷ ἀφορμήν καί σοφώτερος ἔσται" (Παρ.9,8-9).
4. Τέλος, ἄς ἀκούσουμε τί μᾶς συμβουλεύει γιά τό θέμα αὐτό ὁ Ἅγ.Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Ἐμεῖς τά σφάλματά μας συνήθως δέν τά βλέπουμε, οἱ ἄλλοι ὅμως τά βλέπουν ἀκριβέστερα. Ἄς ἀφήνουμε λοιπόν τούς ἄλλους, αὐτά πού βλέπουν σέ μᾶς, νά μᾶς τά λένε καί ἔτσι νά διορθωνόμαστε. Καί κάτι ἄλλο: Ἀκόμη καί ἄν ἐσύ δέν αἰσθάνεσαι καμία ἐνοχή, ἔχεις ἀνάγκη ἀπό κάποιον νά σοῦ ὐποδεικνύει μέ ἀκρίβεια τά σφάλματά σου καί τά ἁμαρτήματά σου (PG.61,91).

Πνευματική εμπειρία σ'ένα σουβλατζίδικο!

Ανεξίτηλα εντυπωμένη θα  μείνει στην ψυχή μου μία χαριτωμένη και θαυμαστή διήγηση που μου είχε αναφέρει μετά απορίας και δέους ένα νέο και υπερβολικά απλό παιδί ο Κώστας (αγνός πατριώτης τότε, πιστεύω και τώρα, έχω αρκετό χρόνο να τον δώ), πριν καιρό.Βασανίστηκα αρκετά εδώ και πολλά χρόνια αν θα έπρεπε να την δημοσιεύσω αφού αποτελεί αφ’ενός πολύ προσωπική εμπειρία Χάριτος αλλά και φοβούμενος μήπως κάποιοι παρεξηγήσουν και χλευάσουν το αναφερόμενο γεγονός. Τελικά όμως αποσιωπώντας το επώνυμο του Κώστα τολμώ να  αναφέρω ότι έζησε αυτός ο νέος και ο καθένας ας πεί ότι θέλει.

Ένα απόγευμα, εντός της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ενώ είχα αποτελέψει το Απόδειπνο ήρθε ο Κώστας για να με χαιρετίσει. Μόλις είχε τελειώσει την δουλειά από ένα κατάστημα κοντά στην Εκκλησία που δούλευε. 
-  Πάτερ καλησπέρα, συγνώμη που σας κουράζω αλλά θέλω να μου λύσετε μία απορία.
- Τί ακριβώς;
-  Να ! χθές το απόγευμα  είχα πάει στο σουβλατζίδικο του …. για να φάω νηστίσιμο- ορφανό  όπως τον λένε -γύρο (περιέχει μόνο νηστήσιμα προϊόντα) .
Έκατσα σε ένα τραπέζι μέσα στο σουβλατζίδικο. Μου αρέσουν πολύ τα σουβλάκια αλλά αφού είναι Σαρακοστή δεν μου κάνει καρδιά να αρτυθώ και αφού έτρωγα το ορφανό, ξάφνου μία παράξενη και πρωτόγνωρη δύναμις ένιωσα να με αγκαλιάζει.  Αμέσως στα καλά καθούμενα, χωρίς κάτι εξωτερικά να με επηρεάζει, μία Θεϊκή γαλήνη με σκέπασε  και μου γλύκαινε την ψυχή.
Τέτοια ειρήνη δεν ξαναένοιωσα ποτές μου. Άρχισαν να τρέχουν τότε δάκρυα από τα μάτια μου…δεν μπορούσα να τα κρύψω, και τότε ένοιωσα, σαν μικρό παιδί, να αγαπάω  όλο τον κόσμο.
Σαν να είχα ξαναγεννηθεί…Τέτοιο πράγμα δεν μου ξανασυνέβει στην ζωή μου. Σκέτος Παράδεισος!
Μα μήπως πλανεύομαι Πάτερ; Εγώ δεν γνωρίζω και πολλά γράμματα.  Μεροκαματιάρης είμαι. Εσείς που ξέρετε καλύτερα για πέστε μου, ήταν καλό ή κακό αυτό που έπαθα;

Έμεινα άφωνος. Δεν ήξερα  τι να του απαντήσω! 
Πόσο ‘σκανδαλωδώς’ συμπεριφέρεται ο Θεός! Πράγματα που πολλοί γραμματιζούμενοι κάνουν δεκαετίες, και αν, να τα νοιώσουν αυτός ο τρισμακάριος Κώστας με την μακαρία απλότητα κατάφερε να τα βιώσει (Εμπειρία Θείας Χάριτος) μέσα σε ένα απλό σουβλαντζίδικο της γειτονιάς.

-  Τί να σου πω παιδάκι μου; κατάφερα να ψελλίσω. Είδε ο Θεός την θυσία που έκανες, μέσα στην φωλιά του λύκου και των οσμών να δώσεις μαρτυρία πίστης και νηστείας, και φαίνεται συγκινήθηκε. Γι’ αυτό και σου έστειλε ένα χάδι για να το θυμάσαι σε όλη σου την ζωή. 
«Τό Πνεύμα όπου θέλει πνεὶ»

Μα αυτός ο ευλογημένος δεν κατάλαβε τί εννοούσα. 
Μεροκαματιάρης άνθρωπος …
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι! (Ματθ., ε΄, 3)

Ένας απλός ιερέας/πηγή

Το Βυζάντιο επιστρεφει στη Μόσχα...

Ολοκληρώνεται η οικοδόμηση του ναού της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, που σύντομα θα διεκδικεί μια θέση στην πεντάδα των μεγαλύτερων ναών του κόσμου με  παραδοσιακά βυζαντινά ψηφιδωτά.
Στη περιοχή Γιάσενεβο της Μόσχας ολοκληρώνεται η οικοδόμηση του ορθόδοξου καθολικού ναού της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Θα αποτελέσει τον πρώτο και τον μοναδικό, προς το παρόν, ναό, κτισμένο κατά τα αυστηρά βυζαντινά πρότυπα και θα υπενθυμίζει μ’ αυτόν τον τρόπο ότι ο Χριστιανισμός ήρθε στην παλαιά Ρωσία από την Κωνσταντινούπολη.


Μία από τις παραδόσεις του βυζαντινού κανόνα είναι το λιτό εξωτερικό των εκκλησιών μαζί με την ιδιαίτερα πλούσια, λαμπρή εσωτερική διακόσμηση, καθώς συμβόλιζε την εξωτερική σεμνότητα του ανθρώπου και την πλούσια εσωτερική ζωή του.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των βυζαντινών εκκλησιών αποτελεί η εκτενής  χρήση ψηφιδωτών, περίτεχνης διακόσμησης που συμπεριλαμβάνει απεικονίσεις πουλιών, ζώων, καθώς και του μαρμάρου και λίγων τοιχογραφιών. Δυστυχώς, τα μωσαϊκά χρησιμοποιούνταν σπανίως στη Ρωσία, λόγω του υψηλού κόστους, ενώ οι ναοί διακοσμούνταν κυρίως με τοιχογραφίες, και γι’ αυτόν το λόγο σήμερα στη Ρωσία δεν ΄σώζονται δείγματα πρωτότυπων βυζαντινών μωσαϊκών. Διατηρήθηκαν αποσπασματικά σε λίγες εκκλησίες του Κιέβου.




Εργαστήριο ψηφιδωτών βυζαντινής τεχνοτροπίας 
Ακόμη στο στάδιο του σχεδιασμού του ναού της Αγίας Σκέπης, ελήφθη η απόφαση να τηρηθεί, στο μέγιστο βαθμό, η βυζαντινή τεχνοτροπία και να διακοσμηθεί σχεδόν το 70% του εξωτερικού χώρου με μωσαϊκά.
Για να γίνει αυτό, προσκλήθηκαν φημισμένοι τεχνίτες μωσαϊκού της Μόσχας και με τη συνδρομή τους δημιουργήθηκε το εργαστήριο του ναού. Όπως λέει η καλλιτέχνιδα Γεκατερίνα Μαριάσκινα, το 2008 οι πρώτοι έξι αγιογράφοι έλαβαν την ευλογία και άρχισαν να δουλεύουν το μωσαϊκό δοκιμαστικά. Εκπαιδεύτηκαν από τους ειδικούς του εργαστηρίου του Αλεξάντρ Καρναούχοφ, που συνεχίζουν και σήμερα να βοηθούν τους τεχνίτες του ναού. Κάποιοι σχηματίζουν τα πρόσωπα και τις μορφές των αγίων, άλλοι δημιουργούν σχέδια και γράμματα, άλλοι ασχολούνται με το φόντο…
Σήμερα υπάρχουν κι άλλες εκκλησίες που παραγγέλνουν μωσαϊκά στο εργαστήριο του ναού της Αγίας Σκέπης. Για τα έργα αυτά χρησιμοποιούνται έγχρωμες φυσικές πέτρες -μάρμαρο, όνυχας, τραβερτίνο και σμάλτο (ειδική τεχνική εφυάλωσης). Το σμάλτο υπάρχει έγχρωμο (πάνω από εκατό διακριτά χρώματα και αποχρώσεις) και χρυσό (παρασκευάζεται από φυσικό χρυσό). Το χρυσό σμάλτο χρησιμοποιείται κυρίως στη δημιουργία του πίσω φόντου, και αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι ο βυζαντινός ναός λάμπει από μέσα. Μία από τις πιο δύσκολες διαδικασίες στην κατασκευή ενός εσωτερικού, σύμφωνα με την Γεκατερίνα Μαριάνσκινα, είναι η επιλογή των χρωμάτων και η γένεση της σύνθεσης: πρέπει να συνευρεθούν η τοιχογραφία, το ψηφιδωτό και ο διάκοσμος από λευκό μάρμαρο, μέριμνα προσκεκλημένων γλυπτών.


Η διακόσμηση του ναού
Ο ναός της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου χωρίζεται σε δύο τμήματα: το κάτω τμήμα αποτελούν ο μικρός ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ( βαπτιστήριο προς τέλεση βαπτίσεων) και το πάνω – ο κύριος ναός. Τα (κατασκευαστικά/διακοσμητικά) έργα επικεντρώνονται σήμερα στον πάνω ναό, η διακόσμηση του οποίου θα αποτελείται, επί το πλείστον, από μωσαϊκά. Έχει ήδη ολοκληρωθεί η διακόσμηση του τρούλου της κεντρικής αψίδας, όπου σύμφωνα με τον βυζαντινό κανόνα εγγράφεται η απεικόνιση του Παντοκράτορα. Τα δάκτυλα του δεξιού χεριού του Κυρίου ευλογούν, ενώ στο αριστερό του χέρι κρατά το Ευαγγέλιο, ανοιχτό στην σελίδα με τους στίχους: “Εγώ είμαι το φως τού κόσμου· όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως τής ζωής”.
Έχει ολοκληρωθεί η διακόσμηση της οροφής του κεντρικού και μεγαλύτερου τρούλου που κορυφώνεται με έναν βυζαντινό σταυρό περικυκλωμένο από αγγέλους, ο οποίος συμβολίζει τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αν και απομένει να ολοκληρωθεί το τμήμα του ιερού, να διακοσμηθούν οι τοίχοι και οι πεσσοί, φέτος το φθινόπωρο οι καλλιτέχνες σκοπεύουν να θέσουν την τελευταία τελεία.
Σε αντίθεση με τον πάνω ναό, το βαπτιστήριο είναι ήδη έτοιμο, λειτουργεί και εκεί τελούνται ακολουθίες.
 Ο κάτω ναός είναι επίσης μοναδικός – στο εσωτερικό του έχουν αναπλασθεί ακριβή προπλάσματα του συνόλου των πέντε μεγαλύτερων ιερών του Χριστιανισμού που βρίσκονται στα Ιεροσόλυμα, στον ναό του Παναγίου Τάφου: του Άστρου της Βηθλεέμ, του Παναγίου Τάφου, της Στήλης του Χρίσματος, του Τάφου της Παναγίας, του Γολγοθά. Επίσης, στον ναό έχει αναπλασθεί η Φυλακή όπου κρατήθηκε ο Χριστός τη νύχτα πριν τη Σταύρωση, η Στήλη του Άγιου Φωτός και ο λίθινος νεροκουβαλητής από τη Κανά της Γαλιλαίας – το σύμβολο του πρώτου θαύματος που έκανε ο Ιησούς Χριστός (η μετουσίωση του νερού σε οίνο).
Οι πέντε καλύτεροι τεχνίτες 
Η δημιουργία ενός μωσαϊκού είναι δύσκολο έργο και απαιτεί μεγάλη υπομονή και σπουδή. Για το κάθε τετραγωνικό του μωσαϊκού χρειάζονται, ανάλογα με την πολυπλοκότητα του σχεδίου, από μία ως και μερικές εβδομάδες. Συνολικά, 2,500 τετραγωνικά θα καλυφθούν με μωσαϊκό στον ναό της Αγίας Σκέπης – μπορείτε να φανταστείτε τον όγκο του έργου που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν οι τεχνίτες.
Σε αντίθεση με την τοιχογραφία, το μωσαϊκό είναι ανθεκτικότερο στον χρόνο. Δεν κινδυνεύει ούτε από την υγρασία, ούτε από τις εναλλαγές της θερμοκρασίας, ούτε από το δυνατό φως του ηλίου, κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για τις ρωσικές κλιματικές συνθήκες: σχεδόν όλες οι ρωσικές εκκλησίες είχαν τοιχογραφίες, είναι, όμως, άραγε πολλά από τα πρώιμα έργα που διατηρήθηκαν ως τις μέρες μας; Μόνο λίγα σπαράγματα…
Όπως λένε οι ειδικοί, μετά την ολοκλήρωση του κτίσματος και της διακόσμησής του, ο ναός της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Γιάσενεβο, χάρη στην πιστότητα της υλοποίησης του βυζαντινού κανόνα και την έκταση του μωσαϊκού, θα είναι άξιος να ανήκει στην πεντάδα των μεγαλύτερων ναών του κόσμου με παραδοσιακά βυζαντινά ψηφιδωτά, να αισθανθεί το μεγαλείο τους και να μοιραστεί το πνεύμα της πρώιμης Ορθοδοξίας. 

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Καποδίστριας και Παιδεία...

Δεν χρειάζεται να προσφύγουμε στους Αρχαίους, τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, τους Σοφιστές και τον Αριστοτέλη, για να δούμε πόσο στενή είναι η σχέση Πολιτικής και Παιδείας.
Ο τρόπος που ένας πολιτικός αντιμετωπίζει το πρόβλημα της Παιδείας (και της Εκπαιδεύσεως) και αντιλαμβάνεται την αξία της δείχνει και τον χαρακτήρα του και την πολιτική του εντιμότητα. 
Συμπληρώθηκαν 180 χρόνια από την δολοφονία του Καποδίστρια, φέτος, και το θέμα της Παιδείας και της Εκπαιδεύσεως ταλαιπωρεί τους Νεοέλληνες. 
Ο Καποδίστριας από την αρχή της όλης του πολιτικής σταδιοδρομίας δεν μίλησε απλώς για την Παιδεία, αλλά και φρόντισε για αυτήν. Πριν κιόλας μεταβεί στην τσαρική Ρωσία και γίνει Υπουργός Εξωτερικών, χρημάτισε Επιθεωρητής Εκπαιδεύσεως στην Επτάνησο. Σώζεται μάλιστα μία σχετική του Έκθεση.
Θεωρεί την Παιδεία βασική πνευματική ανάγκη. Γράφει πρός τους Ελληνες της Μαριανουπόλεως, ρωσσικής πόλεως, που μιλούσαν ρωσικά, όταν του δώρισαν ένα ποσό σε ανταμοιβή των υπηρεσιών που τους είχε προσφέρει: 
«….. Δέχομαι το χρηματικόν ποσόν, το οποίον προσφέρετε εις εμέ εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης, υπό την προϋπόθεσιν ότι θα καταθέσητε αυτό δια παντός είς τινα τράπεζαν και δια των τόκων του κεφαλαίου θα προσκαλέσητε εις την υμετέραν πόλιν Έλληνα διδάσκαλον, όπως διδάσκη εις υμάς και τα τέκνα υμών την Ελληνικήν γλώσσαν εις σχολείον το οποίον θα ιδρύσητε». 
Το πώς έβλεπε ο Καποδίστριας τον σκοπό της Παιδείας, το βλέπουμε σε δύο γράμματα που έγραψε ως Κυβερνήτης. 
Το πρώτο στον Αναστ. Λόντο:
«… Μία πρέπει να είναι η αποστολή σας, η εξασφάλισις των δικαιωμάτων του ανθρώπου και η διά της Παιδείας μόρφωσις των ηθών του, δια της οποίας θα αναδειχθή εις τον λοιπόν πεφωτισμένον κόσμον άξιος της ελευθερίας…».
 Το δεύτερο στον Ανδρέα Μουστοξύδη:
«…. Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής και εθνικής αγωγής…. Τα παιδιά είναι η καλλιτέρα, αν όχι η μόνη,  ελπίς της εθνικής αναγεννήσεως…». 
Ας προσέξουμε ότι η «ηθική» αγωγή, η διαμόρφωση δηλαδή των ηθών, αναφέρεται πρώτη ! Και βέβαια ως Έλληνας ο Καποδίστριας δεν μπορεί να λησμονήσει το ένδοξο παρελθόν. Γράφει Ως Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου στο Υπόμνημά του πρός τον  Άγγλο Υπουργό Εξωτερικών Κάστλερηγ, τα εξής για την Εκπαίδευση στα Ιόνια Νησιά: 
«…Εν σύστημα εκπαιδεύσεως…. πρέπει να θεμελιούται εις όσα γενικώς αφορώσι εις το να επαναφέρωσι εις το γενεθλιακόν αυτών έδαφος τας επιστήμας και τα ωραία γράμματα (= την φιλολογίαν, les belles lettres) και εις τον αποτελεσματικότερον σκοπόν κυρίως του να φέρει βαθμηδόν το Ιόνιον έθνος εις κατάστασιν πολιτισμού αναλόγου εις την τύχην, ήτις αυτώ επιφυλάσσεται».
 Πολύ σωστά αντιλαμβάνεται ο Καποδίστριας, ότι Παιδεία, πέραν της επαγγελματικής και τεχνικής Εκπαιδεύσεως, είναι και η καλλιέργεια των ανθρωπιστικών γραμμάτων. Κι ακόμη βλέπει σωστά ότι, στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση ειδικότερα, πρέπει να υπάρχουν αρχές και συγκεκριμένοι σκοποί. Γι’ αυτό και η σωστή Παιδεία δεν μπορεί να αγνοεί το παρελθόν, δηλαδή την πείρα της ανθρωπότητας και την παράδοση. Ξέρει, όμως, καλά, πως αυτοί οι σκοποί δεν μπορούν να εκπληρωθούν, παρά μόνον αφού άλλες, βασικότερες ανάγκες ικανοποιηθούν.
Να πώς απαντά στον Εϋνάρδο για την προσφορά του γλύπτη Βορτολίνη, που είχε σκαλίσει την προτομή του Λόρδου Βύρωνος και την δώριζε στο «ελληνικό δημόσιο»: 
«.. Εν όσω τόσον η Κυβέρνησις, όσον και οι κυβερνώμενοι κατοικούν σε καλύβες και ως νομάδες εις ερείπια διαμένουν, κρίνω όπως η προτομή του κ. Βορτολίνη παραμείνει προς το παρόν εις το ατελιέ του. Σε δε βεβαίωσέ τον ότι με την πρώτην ευκαιρίαν θα του την ζητήσω..». 
Γνωρίζει βέβαια ο Κυβερνήτης ότι το κράτος που δεν είναι πρόθυμο να ξοδέψει για την Εκπαίδευση, δεν είναι ικανό να έχει Παιδεία. Γράφει στο υπόμνημά του προς τον Κάσλρη για τις υλικές και πνευματικές προϋποθέσεις μιας καλής Εκπαιδεύσεως: 
 «Το συμφέρον και η εθνική φιλοτιμία θα υποκινηθώσιν εξ ίσου, εάν το εκπαιδευτήριον προικισθή με όλα τα μέσα της παραγωγής της Παιδείας, εάν διδάσκαλοι διακεκριμένοι επί φιλοθρησκία και έρωτι πρός την εθνικήν γλώσσαν και φιλολογίαν εκλέγωνται μεταξύ των Ελλήνων, οίτινες δικαίως υπολήπτονται εν τω κόσμω των γραμμάτων και των επιστημών. Εάν εξ αρχής της θεμελιώσεως το κατάστημα προικισθή δια βιβλιοθήκης, ενός τυπογραφείου, ενός μουσείου φυσικής ιστορίας και πειραματικής φυσικής, εάν τέλος καθηγηταί επιδέξιοι παροσφέρωσιν εν τω πατρίω εδάφει προς την ελληνικήν νεολαίαν, εκείνην την διδασκαλίαν την οποίαν πορεύεται να απολαύση ακορέστως εις τας Ακαδημίας ξένων χωρών». 
Πολύ σωστά βλέπει ο Καποδίστριας ότι, σκοταδισμός δεν είναι μόνο το να μην επιτρέπεις στον άλλον να μορφωθεί, αλλά και το να χορηγείς τίτλους χωρίς αντίκρυσμα τις ανάλογες γνώσεις. Σκοταδισμός είναι επίσης το να προσφέρεις στον άλλον ξερές γνώσεις, χωρίς να τον βοηθείς να καλλιεργήσει το νού του. Γράφει λοιπόν ο Καποδίστριας προς την Ιόνιο Γερουσία: 
«… Οι νέοι της Επτανήσου αυτομάτως κατενόησαν την ανάγκην ότι πρέπει να διδαχθούν τον τρόπον της σκέψεως, της παρατηρήσεως, της αντιλήψεως, της συγκρίσεως και της κρίσεως των πραγμάτων. Κατενόησαν δηλαδή ότι έχουν ανάγκην Εκπαιδεύσεως». 
Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι απόψεις που εκθέτει, όσον αφορά τους νέους που σπουδάζουν έξω, μια και στην Ελλάδα του καιρού εκείνου, δεν υπήρχαν ανώτατες σχολές. Τονίζει πάντως την ανάγκη να δημιουργηθούν αργότερα σχολές στον ελληνικό χώρο, γιατί ο ξενιτεμός αυτός, στην χειρότερη περίπτωση, διαφθείρει τους νέους, στην καλύτερη τους κάνει να ξεχνούν την πατρίδα τους και να αποξενώνονται. Γράφει σχετικά στον Αδαμάντιο Κοραή : 
«Συμμερίζομαι την γνώμη σας ως προς την ανάγκην της περισυνάξεως εις την Ελλάδα των νέων, οι οποίοι εκφυλίζονται μένοντες εις την Ευρώπην, με την πρόφασιν ότι εκπαιδεύονται. Αλλά διά να τους περισυνάξωμεν εδώ, πρέπει να έχωμεν καταστήματα». 
Παρόμοια γράφει και προς τον Ανδρέα Μουστοξύδη :
«.. Η πείρα διδάσκει ότι, παραδεδομένοι οι νέοι ούτοι μόνοι εις εαυτούς και εις των ξένων τα παραδείγματα, χαμένοι θέλουσιν είσθαι δια την πατρίδα των και ουδενός άλλου τόπου θα γίνουν χρήσιμον απόκτημα».
Στην επιστολή του επίσης προς τον Λεβέον απαριθμεί τα μειονεκτήματα της «επί ξένης των νέων αγωγής» και λέει:
«…Επιστρέφουσιν εις τήν Ελλάδαν τόσον αποξενωμένοι των ηθών, της γλώσσης ώστε και μάθησιν αν απέκτησαν, βαρείας δυσκολίας ευρίσκουσιν εις το συνηθίσαι εκ νέου τα της πατρίδος και γενέσθαι οπωσούν ωφέλιμοι εις αυτήν»
Πρέπει λοιπόν αυτοί, όπως γράφει στον Εϋνάρδο, «να επαισθανθώσιν ότι η πατρίς αγρυπνεί επ’ αυτούς και ότι μόνον γενόμενοι άξιοι αυτής, θέλουσι δυνηθή ποτέ μεγάλα να την κηπουργήσωσι».
 Σήμερα, 180 χρόνια μετά, ίσως πολύ απέχει ακόμα η Παιδεία μας από ό,τι ο πρώτος Κυβερνήτης ονειρεύτηκε. Ο,τι όμως επιτεύχθηκε ως τώρα, οφείλεται στη φροντίδα εκείνου και των μιμητών του. Δίκαια το πρώτο ελληνικό Πανεπιστήμιο φέρει τον τίτλο του Καποδιστριακού, κι ας μην το πρόλαβε εκείνος.

Στ.Σπανουδάκης-: Πιστέψτε καὶ μὴν φοβάστε

Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ' ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποῦ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε. Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα. Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νὰ 'ναι;
Ἡ προσευχὴ ἡ τὸ μαχαίρι;  Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν.  Τὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅτι καὶ ὅσους ἀγαπάω.  Τὸ ἄλλο μου ζητάει νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν.  Ἡ εὐτυχής, "δυστυχία" τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε τοῦ δίλημμα, νὰ σκέφτεται: Τί θὰ 'κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου;
 Λίγο ἂν Τὸν πιστεύεις καὶ ξέρεις τὰ ὅσα εἶπε καὶ κυρίως ὅσα εἶναι, τὸ δίλημμα ἀπαντιέται. Θέλει πολὺ περισσότερη δύναμη, τὸ νὰ ἀγαπᾶς, ἀπὸ τὸ νὰ μισεῖς.  Τὸ νὰ ὑπομένεις τὴν ἀδικία, ἀπὸ τὸ νὰ ἐκδικεῖσαι.  Τὸ νὰ συγχωρεῖς καὶ νὰ συμπονᾶς, τὸν ἐκτελεστή σου.  Ἀλλὰ κυρίως θέλει ἀκλόνητη πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους Του, ποῦ εἶναι καθημερινὰ δίπλα μας καὶ δίνουν, τὶς δικές μας μάχες.
Πιστέψτε μὲ καὶ μὴν φοβάστε.   Εἶναι πολὺ περισσότεροι καὶ....
δυνατότεροι οἱ φωτεινοὶ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τοὺς ἤδη ἡττημένους καὶ πανικόβλητους, ἄγγελους τοῦ σκότους καὶ τοὺς γήινους ἐκπροσώπους τους.
 Τελικὰ ἀπαντάω ὡς ἑξῆς στὸ δίλημμα: Μαζί σου Χριστέ μου.  Μόνο δυνάμωσε τὴν φτωχή μου πίστη καὶ δεῖξε μου γιὰ λίγο τὶς οὐράνιες δυνάμεις Σου, νὰ παρηγορηθῶ καὶ νὰ πάρω τὸ κουράγιο καὶ τὴν δύναμη ποὺ χρειάζομαι γιὰ νὰ συνεχίσω.

Ἀμήν!
orthodoxia-ellhnismos.gr

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Ηλίας Μηνιάτης-Ένας μεγάλος Επτανήσιος

Ο Ηλίας Μηνιάτης γεννήθηκε στο Ληξούρι τση Κεφαλληνίας στα 1669.Πατέρας του ήταν ο πρωθιερέας της πόλης και λόγιος Φραγκίσκος Μηνιάτης.Σε ηλικία 10 χρόνων εστάλη σαν τρόφιμος στο Φλαγγινιανό Φροντηστήριο της Βενετίας.
 Η εξέλιξη του εκεί ήταν θεαματική.Ετσι σε ηλικία 20 χρόνων γίνεται δάσκαλος στο εκπαιδευτικό αυτό ίδρυμα.Συγχρόνως είναι και ιεροκήρυκας στον εκεί Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου.Όπου βρέθηκε η παρουσία του ήταν εντυπωσιακή,γιατί εκτός από τον λόγο του,χρησιμοποιούσε απλή γλώσσα και όχι ξύλινη με αποτέλεσμα να γίνεται κατανοητός από το εκκλησίασμα.Μετά την Βενετία επέστρεψε και δίδαξε στην γενέτειρα του Κεφαλονιά.Από εκεί κλήθηκε και συνέχισε στην Ζάκυνθο και μετά στην Κέρκυρα.
Το ίδιο  έγινε και στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε πάει ως σύμβουλος της εκεί Βενετικής πρεσβείας.
Από την Πόλη έφυγε για την Πελοπόννησο,όπου κήρυξε τον Λόγο του Θεού στο Ναύπλιο και στο Αργος.
Τελικά χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κερνίτσης και Καλαβρύτων το 1710.Εκεί δυστυχώς συνάντησε εχθρικό κλίμα λόγω της
Βενετικής εκπαίδευσης του και των στενών δεσμών με την Γαληνότατη Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου.
Δυστυχώς η εχθρότητα των ελλαδιτών σε κάθε τι  το Επτανησιακό υπήρχε και τότε.Εμείς οι Επτανήσιοι στην καταγωγή και στο πνεύμα δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ!
Πέθανε την 1η Αυγούστου του 1714 στην Πάτρα,το δε σώμα του παρέλαβε ο πατέρας του και το έθαψε στην γενέτειρα του
στο Ληξούρι.
Τὰ ἔργα τοῦ Ἠλία Μηνιάτη τυπώθηκαν μετὰ τὸ θάνατό του.
Τὸ 1716 ἐξεδόθη στὴν Βενετία τὸ ἔργο του μὲ τίτλο «Διδαχαὶ εἰς τὴν ἁγίαν καὶ μεγάλην Τεσσαρακοστὴν καὶ εἰς τὰς Κυριακὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ καὶ ἐπισήμους ἑορτὰς μετά τινων πανηγυρικῶν λόγων» μὲ ἐπιμέλεια τοῦ πατέρα του· ἀκολούθησαν 23 ἐκδόσεις τῶν Διδαχῶν μέχρι τὸ 1900, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύει τὴν δημοτικότητα τοῦ ἔργου του στὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Ὄντως, τὸ βιβλίο αὐτὸ ὑπῆρξε ἕνα ἀπὸ τὰ δημοφιλέστερα λαϊκὰ ἀναγνώσματα τοῦ 18ου καὶ 19ου αἰ.
Τὸ 1718 μὲ τὴν ἐπιμέλεια τοῦ πατέρα του ἐκδόθηκε ἡ «Πέτρα σκανδάλου», ἔργο ἱστορικὸ-δογματικό, ποὺ ἀναφέρεται στὸ σχίσμα Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔργο αὐτὸ κίνησε τὸ διεθνὲς ἐνδιαφέρον τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ μεταφράστηκε στὰ λατινικὰ (1752), στὰ ἀραβικὰ (1721) καὶ στὰ ρωσικὰ (1754), συζητήθηκε ἐπίσης καὶ σχολιάστηκε πολύ.
Τὴν διατριβὴ αὐτὴ συνέγραψε ὁ μακαριστὸς συγγραφέας παρακινηθεὶς ἀπὸ κἄποιον ἄρχοντα (ἄγνωστο σ᾿ ἐμᾶς), ὅπως ἀναφέρεται σὲ ἐπιστολὴ τοῦ πατέρα του, παπα-Φραγκίσκου Μηνιάτη, «θείῳ ζήλῳ κινηθεὶς παρά τινος ὀρθοδοξοτάτου αὐθέντου προσταχθεὶς» καὶ ὅπως καταγράφει καὶ ὁ ἴδιος στὸ πρῶτο μέρος τῆς διατριβῆς αὐτῆς «Ἐζήτησαν παρ᾿ ἐμοῦ, ἄρχων ἐνδοξώτατε καὶ εὐσεβέστατε νὰ μάθουν καταλιπῶς τί εἶναι ἐκεῖνο ὅπου χωρίζει τὰς δύο Ἐκκλησίας».
Ἔτσι, στὸ μὲν Α´ Βιβλίο (μέρος) τῆς διατριβῆς αὐτῆς ἀναφέρονται τὰ αἴτια καὶ γεγονότα τοῦ Σχίσματος τῶν Δυτικῶν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Στὸ Β´ Βιβλίο, ἀνασκευάζονται βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Ἱερῶν Κανόνων καὶ Ἁγιοπατερικῶν συγγραμμάτων οἱ πέντε βασικὲς διαφορὲς ποὺ χωρίζουν τοὺς Παπικοὺς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.
Από τις Διδαχές του Ηλία Μηνιάτη
1, Δια να πλάση [] δεν είπε μόνον λόγον, μα έκαμε πρώτα ωσάν σκέψιν και βουλήν
2, Η εξομολόγησις: [] χωρίς πρόφασιν !
3, Το σήμερον είναι ιδικόν μου, το αύριον δεν ηξεύρω. Αν μετανοήσω,
ο θεός μου έταξε συγχώρησιν` αλλά δια να μετανοήσω, ο θεός δεν μου έταξε το
αύριον
4, Δεν είναι αληθινά συμέροντα όσα φαίνονται “συμφέροντα”.
5, Πληγωμένος, αιματωμένος, καταφρονημένος [] ο θεός μου !
6, Ομολογούμεν πως είμεσθεν θνητοί, πλην όμως πράττομεν [] ωσάν να
είμασθεν αθάνατοι
7, Κανένα [] τόσον βέβαιον ωσάν ο θάνατος. [] όλα τα άλλα [] αβέβαια.
8, Ένα από τα δυό: ή, αν θέλης να το κάμης, πρέπει να το κάμης το γληγορώτερον, ή, αν δεν θέλης
να το κάμης τ ώ ρ α, είναι σημάδι πως δεν θέλεις να το κάμης π ο τ έ !…
9, Του ανθρώπου η συνείδησις κάνει την κατηγορίαν και την απόφασιν.

10, Ο φρόνιμος ζωγράφος, ο οποίος, γιατί ελογίασε πράγμα αδύνατον να ζωγραφίση το πρόσωπον της Ελένης,
όπου ήτον εν συντομία όλον το κάλλος της φύσεως, το εζωγράφισε σκεπασμένον με ένα κάλυμμα,
αφήνοντας να συλλογισθή ο νους εκείνο όπου δεν ηδύνατο να περιγράψη το χέρι…
11, Η κρίσις του θεού ομοιώνεται με την ιδικήν μας προαίρεσιν.
12, Αν έγινες σκεύος τιμής, ημπορείς να καταστασθής σκεύος ατιμίας` και πάλιν,
από σκεύος ατιμίας να μετασχηματισθής εις σκεύος τιμής. []
13, Ευκολώτερα παδαίδομεν [] την ζωήν παρά την εξουσίαν.
14, Σας έλειψε μίαν φοράν η θέλησις; Θέλει σας λείψει μίαν φοράν και η χάρις !.. []
15, …Και θεός: η κοιλιά !.. Έχασε τον [] κόσμον ο κόσμος !.. Τόσον [] το σκότος, όση η ανοία !
Τόση η αχλύς, όση η αγνωσία !
16, Το γάλα της μητρός, όσο περισσότερον δίδεται τόσο περισσότερον πληθαίνει` αν κρατηθή,
ξηραίνεται και χάνεται. Όσον δίδεις, τόσον περισσεύει εκείνο όπου δίδεις !..
17, Οι χριστιανοί [] α γ α π ο ύ σ ι την κόλασίν τους
18, Μη στραφής να ιδής την [] αμαρτίαν, ωσάν την αφήσης !..[]
…Από ημέραν εις ημέραν [] χονδρότερα τα σχοινία σου !…[]
Δεν ημπορείς να [] λύσεις με συλλογισμούς ; .. Κόψε [] με [] σπαθί [] α π ο φ ά σ ε ω ς !..
19, Πίστης νεκρά, χωρίς έργα
20, Ελπίζω [] ο [] λόγος να σας φαίνεται πολλά σκληρός ! Κοντάρι οξύ
όπου σας λαβώνει την καρδίαν - μα τι να κάνωμεν ; Όταν είναι σεσηπωμένη
η πληγή, δεν χρειάζονται μαλακτικά ελαφρά, μα χρειάζεται φωτιά και σίδηρος !
Και εις την υπόθεσίν μας δεν χρειάζονται λόγια κολακευτικά και γλυκά,
μα πίκρα και φοβέρα !

Εδώ,Εδώ και Εδώ

ΠΕΤΡΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ
ΗΤΟΙ
Διασάφησις τῆς Ἀρχῆς,
καὶ αἰτίας τοῦ σχίσματος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν,
Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς

ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Τὰ κατὰ Ἰγνάτιον καὶ Φώτιον Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχας/ΕΔΩ

ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ; του Μητροπολ. Πισιδίας Σωτηρίου

 Ἀκούω ὅτι πρέπει νά ἐξομολογούμαστε. Ἀλλά δέν καταλαβαίνω νά ἔχω κάνει κάποια μεγάλη ἁμαρτία. Τί νά πῶ στήν Ἐξομολόγηση;



 Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἁπλοί χριστιανοί, πού κάνουν τήν ἴδια ἐρώτηση. Μήπως αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι ἀποφεύγουν νά κάνουν αὐτοεξέταση καί μοιάζουν μέ ἐκείνους πού δέν κάνουν ἰατρικές ἐξετάσεις καί νομίζουν ὅτι εἶναι ὑγιεῖς; Καί ξαφνικά παρουσιάζεται μιά θανατηφόρα ἀρρώστια, κάποτε στό τελευταῖο στάδιο, πού ἡ ἰατρική ἐπιστήμη ἀδυνατεῖ πιά νά θεραπεύσει; Ἂν εἶχαν κάνει νωρίτερα τήν διάγνωση, μπορεῖ νά θεραπεύονταν.
  Ἑπομένως ἡ κατά καιρούς προσέλευση στόν Πνευματικό- Ἐξομολόγο εἶναι ἀπό πολλές πλευρές ὠφέλιμη. Γιατί εἶναι ἀδύνατον νά πεῖ κανείς ὅτι δέν ἔχει κάνει στή ζωή του καμία ἁμαρτία! Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς τό λέγει καθαρά: “Ἐάν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν ούκ ἔχομεν, ἑαυτούς πλανῶμεν καί ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν” (Α´ Ἰωάν. α´ 8). Δέν ὑπῆρξε, δέν ὑπάρχει καί οὔτε θά ὑπάρξει ἄνθρωπος στή γῆ ἀναμάρτητος. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἦταν ἀναμάρτητος. Ἑπομένως, καθένας ἔχει συμφέρον, γιά τό δικό του καλό, νά πηγαίνει στόν Πνευματικό, νά τόν βοηθεῖ νά ἀντιληφθεῖ καί ἁμαρτίες πού τυχόν δέν ἤξερε καί νά τίς ἐξομολογεῖται καί αὐτές.
 Στήν προσπάθειά μας νά διαπιστώσουμε τά ἁμαρτήματα στά ὁποῖα εἴμαστε ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεού, πολύ βοηθητικό εἶναι νά μελετάμε τίς Δέκα Ἐντολές (Ἔξοδ. κ´1-17) καθώς καί τήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, μέ τήν ὁποία ἑρμήνευσε τόν Νόμο Του (Ματθ. ε´1 ἕως ζ´27). Βεβαίως, ὅταν καθημερινά μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή καί προσέχουμε τί ἀπό αὐτά τηροῦμε καί τί ὄχι , θά ἀνακαλύπτουμε ὅλο καί περισσότερα σημεῖα, στά ὁποῖα θά πρέπει νά στρέφουμε τόν πνευματικό μας ἀγώνα.
 Ἕνα σημεῖο πού χρειάζεται προσοχή εἶναι ὅτι, ἁμαρτία δέν εἶναι μόνον ἡ παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ ἀποφυγή καλῶν πράξεων, πού θά μπορούσαμε νά κάνουμε καί- γιά κάποιο λόγο- ἀποφύγαμε νά κάνουμε. “Εἰδότι καλόν ποιεῖν καί μή ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν” (Ἰακώβ. δ´17).

Περιληπτικά θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι πρός τρεῖς κατευθύνσεις χρειάζεται νά στρέφει ὁ χριστιανός τό ἐρευνητικό του βλέμμα:

α) Στίς σχέσεις του πρός τόν Θεόν· Τόν πιστεύει εἰλικρινά; Τόν ἀγαπᾶ ὅσο κανέναν ἄλλον; Τόν ὑπακούει; Προσεύχεται πρός Αὐτόν καθημερινά; Τόν ἐπισκέπτεται τακτικά στόν ἱερόν Ναόν Του, γιά νά τοῦ ἐκφράσει τή λατρεία του κατά τήν Θεία Λειιτουργία; Τηρεῖ τίς Νηστεῖες πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἔκφραση θυσίας πρός τόν Χριστόν, πού θυσιάστηκε γιά τή σωτηρία του;

β) Στίς σχέσεις του μέ τούς συνανθρώπους του· τούς ἀγαπᾶ ἐμπράκτως; Τούς συγχωρεῖ ἀπό τήν καρδιά του, γιά ὅ,τι κακό τοῦ εἶπαν ἤ τοῦ ἔκαναν; Χαίρεται μέ τή χαρά τους, ή τούς ζηλεύει; Ἐνδιαφέρεται γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, καθ´ ὅσον εἶναι δυνατόν, ἤ τούς κρίνει καί κατακρίνει;

γ) Στίς σχέσεις του μέ τόν ἑαυτόν του· ἀγωνίζεται νά διατηρεῖ καθαρή τήν ψυχή του καί τό σῶμα του ἀπό ψυχικά καί σαρκικά πάθη, πολλά ἀπό τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του (α´ 24-32) καί πρός Ἐφεσίους (ε´16-21); Ὁπλίζεται μέ τά ὅπλα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μᾶς συνιστᾶ ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή Του (ϛ´10-18); Τρέφεται πνευματικά μέ τήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καθημερινά, καί μέ τήν Μετάληψη τοῦ Ἁγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας, ὅσο συχνότερα μπορεῖ; Ἐάν προσέξουμε τά ἀνωτέρω, ἄς μήν ἀνησυχοῦμε. Γιά ἄλλα θέματα θά μᾶς βοηθεῖ ὁ Πνευματικός, μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά τά ἐπισημάνουμε, καί νά καθαριζόμαστε ἀπ´ ὅλα αὐτά.

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Μυρόβλησε η φωτογραφία του γέροντος Ιουστίνου

Προχθές βράδυ,γύρω στις 11..00 το βράδυ την ώρα δηλαδή που συμπληρώνονταν ακριβώς 40 ημέρες από την κοίμηση του γέροντα Ιουστίνου,εκείνος παρηγόρησε τα πνευματικά του παιδιά μ'ένα θαύμα μέσα στο κελί που πέρασε τα 3 τελευταία χρόνια της ζωής του και όπου εκοιμήθη.
 Το κέλι του γέροντα ήταν ανοικτό προς επίσκεψη από τις 25 Ιουλίου.Στην πολυθρόνα του γέροντα,εκεί που συνήθιζε να εξομολογεί,να ευλογεί και να μυρώνει τους πιστούς,βρίσκεται τοποθετημένη μια μεγάλη φωτογραφία του.
Προχθές το βράδυ λοιπόν όπου κάποιοι μοναχόι και λαικοί προσεύχονταν στο κελί του γέροντα άρχισε να τρέχει μύρο από την φωτογραφία ακριβώς στο σημείο όπου βρίσκεται το χέρι του ευλογώντας..
Αυτό επαναλήφθηκε και εχτές το πρωί όταν κάποιοι προσκυνητές προσευχόνταν εκεί στο κελάκι του.
 Είναι ένα σημάδι από την αγιασμένη αυτή μορφή πως και εκεί που βρίσκεται ακούει και βοηθάει όποιον το ζητήσει.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

ΟΣΙΑΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗ «Τίμιος εναντίον Κυρίου ό θάνατος των οσίων αυτού» (Ψαλμ. ΡΙΕ' δ).

Ό Αββάς Δανιήλ, ό νεώτερος των Δανιηλαίων, από τα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, μου διηγήθηκε κατά τις τελευταίες αυτές ήμερες μας, πώς κοιμήθηκε, τον αιώνιο ύπνο, ό αββάς Γαβριήλ ό Καρουλιώτης.
Με τον αββά αυτόν μας συνέδεε απλή γνωριμία, ήταν τύπος καλού Μονάχου και τέλειου υποτακτικού. Έμεινε περισσότερα από 20 χρόνια στο Γέροντα του Σεραφείμ Μοναχό, στην ησυχαστική Καλύβα «των Αρχαγγέλων» στο επάνω μέρος των Καρουλιών.

Εκεί έμαθε, από την υπακοή στο γέροντά του, να είναι λιγόλογος, ταπεινός, να λέγει ακατάπαυστα την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ υιέ του θεού ελέησόν με», να είναι εγκρατής και άκρως ασκητικός, τόσον ώστε δεν έτρωγε λάδι ούτε και την ήμερα του Πάσχα, καθ' όλη την ασκητική του ζωή. Κοινωνούσε δε πολύ συχνά και μετείχε, με πλήρη επίγνωση της αναξιότητας του, στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, όπου τακτικότατα μεταλάμβανε των Άχραντων Μυστηρίων —το Σώμα και Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Ή πολλή άσκηση και στέρηση του οργανισμού του, από τις απαραίτητες τροφές, επειδή ήταν φύσεως καχεκτικής και αδύνατης κράσεως, βοήθησε να πάθει αβιταμίνωση και καθίζηση των οστών από την έλλειψη ασβεστίου, είτε κατά παραχώρηση Θεού για δοκιμασία, πολύ αδυνάτισε και οι αδελφοί Δανιηλαίοι, παρέλαβαν αυτόν στο ησυχαστήριο τους, οπού τον φρόντιζαν να έχει όλα τα απαραίτητα. Αυτός ό ευλογημένος, πάτερ Γαβριήλ, αφού πρόθυμα δέχθηκε να συμμορφωθεί με όλη την πνευματική σειρά πού έχει καθιερώσει ή Αδελφότητα των Δανιηλαίων στην κοινοβιακή ζωή τους, ζήτησε επίμονα να του επιτρέψουν να μη καταλύσει ελαιον, επειδή σ' όλο το διάστημα, όπως είπαμε, με το γέροντα του Σεραφείμ, δεν είχε χαλάσει τη σειρά τους αυτή, δηλαδή να μη τρώνε ούτε το Πάσχα λάδι, και προ της επιμονής του, οι Πατέρες Δανιηλαίοι υπεχώρησαν στο θέμα αυτό της υπερβολικής εγκράτειας.

Στην κατάσταση αυτή έμεινε κλινήρης 22 ήμερες. 3 Νοεμβρίου ήταν ή εορτή ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου, μετ τα από τη θεία λειτουργία, πού τέλεσε, ό ιερομόναχος της συνοδείας των Δανιηλαίων Γρηγόριος και κοινώνησαν όλοι, ό νεώτερος πατήρ Δανιήλ είπε στον Άββα Γαβριήλ Καρουλιώτη, πού ήταν ασθενής:
«— Πάτερ Γαβριήλ, μετά πέντε ήμερες έχομε την εορτή των Αρχαγγέλων, πού είναι και ή ονομαστική σου εορτή, τότε θα κάνουμε λουκουμάδες και προς τιμή των Αρχαγγέλων θα πρέπει και συ πάτερ Γαβριήλ να κάμεις εξαίρεση και να καταλύσεις, δηλ. να φας έστω και δυο λουκουμάδες.
Ό Πάτερ Γαβριήλ, στον πατέρα Δανιήλ, με χαμόγελο στα χείλη είπε: «Πάτερ Δανιήλ, εσείς να φτιάξετε λουκουμάδες και προς δόξαν θεού και τιμή των Αρχαγγέλων να φάτε, άλλα εγώ δεν θα φάω μαζί σας, γιατί μέχρι τότε θα έχω φύγει άπ' εδώ!»

Ό Πατήρ Δανιήλ, δεν έδωκε τότε σημασία στα λόγια αυτά, διότι νόμισε πώς αστειεύεται ή ότι θέλει να επιστρέψει στο ησυχαστήριο του.
Μετά δυο μέρες βάρυνε πολύ ή κατάσταση της υγείας του Πατέρα Γαβριήλ και οι επισκέψεις μας στο κελλάκι του ήταν συχνότερες. Την τρίτη μέρα 6 Νοεμβρίου, ό νυν Γέροντας των Δανιηλαίων, Π. Μόδεστος, όταν σηκώθηκε από τον ύπνο, πριν από την Ακολουθία του Όρθρου να κάμει την ατομική του προσευχή —τον κανόνα—, έκανε τη σκέψη να δει πρώτα τον ασθενή αδελφό και μετά να κάμει την προσευχή του.

Όταν πήγε στο δωμάτιο του Π. Γαβριήλ, τον βρήκε να προσεύχεται, αλλά να είναι πολύ καταβεβλημένος, αμέσως έτρεξε στο δωμάτιο, του τότε Γέροντα Γερόντιου Μοναχού, προς τον όποιον είπε ότι ό Πάτερ Γαβριήλ δεν αισθάνεται καλά.

Ό Γέρων Γερόντιος με το Μοναχό Νήφωνα, πήγαν στο δωμάτιο του ασθενή. _ Αυτός με καλοσύνη τους δέχθηκε χαμογελαστός όπως συνήθιζε πάντα, αλλά έδειχνε όψη μελλοθάνατου. Τον ρώτησαν αν θέλει τίποτα, αν θέλει να κοινωνήσει, κι αυτός τους απήντησε ότι θέλει να κοινωνήσει, αν άρχισε ή θεία λειτουργία, εάν όμως δεν άρχισε ακόμη, τότε είπε, να μου φέρεται Αγιον Άρτο να κοινωνήσω. Αμέσως του φέρανε τα Άχραντα Μυστήρια και κοινώνησε με πολλή ευλάβεια όπως συνήθιζε πάντα να κοινωνεί με δάκρυα στα μάτια.

Ό Γέρων Γερόντιος είπε στον πατέρα Νήφωνα, κάθισε συ δω και πρόσεχε μήπως θελήσει τίποτα ό αδελφός, κι εμείς θ' αρχίσω με την Ακολουθία.

Ό Πάτερ Νήφων άμα είδε την κατάσταση του Π. Γαβριήλ πού βάραινε, για το ενδεχόμενο του θανάτου, άφησε για λίγο τον ασθενή και πήγε στην κουζίνα, κατέβασε το προζύμι και το έβαλε στο νερό, για να ζυμώσουν ψωμί την επαύριον πού θα χρειαζόταν να μοιράσουν στην κηδεία. αφού έβαλε το προζύμι στο νερό, γύρισε στον ασθενή, και κείνη την ώρα, πήγαινε στο δωμάτιο του ασθενή κι ό Πάτερ Δανιήλ, ό όποιος περισσότερο αϊτό τους άλλους φρόντιζε για τη δίαιτα του αδελφού, διότι σαν πιο επιτήδειος, έχει το διακόνημα του νοσοκόμου, στο μικρό κοινόβιο τους, γι' αυτό περιποιούνταν και τον ασθενή.

Τότε και οι δυο μαζί είδαν τον Άββα Γαβριήλ να βρίσκεται σε έκσταση —να είναι εκτός εαυτού— να έχει τα βλέμματα στραμμένα προς τα επάνω, στην οροφή του δωματίου και να λέγει: «Λουλούδια, πολλά λουλούδια, α! Τι ωραία πού είναι στον Παράδεισο! ό Παράδεισος αχ! είναι άξια ή ψυχή να απολαύσει αυτά τα ωραία αγαθά;!

Ό Γέρο - Νήφων κι ό Πάτερ Δανιήλ έμειναν κι αυτοί με την ανάσα κομμένη, άκουγαν αυτά και περίμεναν να συνέλθει, ό Π. Γαβριήλ, υστέρα από λίγο συνήλθε και έλαμπε από χαρά. Όταν τον ρώτησαν οι Πατέρες, Τι ήταν αυτά πού έλεγες Π. Γαβριήλ; Τι έβλεπες; Αυτός τους είπε: «— "Α! Δεν ήταν τίποτα πατέρες μου και αδελφοί μου, έκαμα αχ και έλεγα για τις πολλές μου αμαρτίες. Είμαι καλά και δε θέλω τίποτα. Έτσι τους είπε, γιατί δεν ήθελε να είναι κανείς εκεί την ώρα πού θα πέθαινε. Το θάνατο τον περίμενε με πολλή χαρά και λαχτάρα, όπως μου είπαν οι Πατέρες.

Τότε ό Πάτερ Νήφων πήγε για λίγο στην κουζίνα, επειδή ήταν μάγειρας και να φροντίσει για το προζύμι, κι ό Πατήρ Δανιήλ πήγε στην Ακολουθία του Όρθρου.

Δεν πέρασαν ούτε 10' λεπτά της ώρας κι αφού τακτοποίησε τα πράγματα εκεί, ό Π. Νήφων γύρισε και πάλι κοντά στον ασθενή, αλλά τη φορά αυτή βρήκε τον αββά Γαβριήλ να έχει τά χέρια σταυρωμένα στο στήθος το δεξί πάνω στο αριστερό, τα μάτια κλειστά, σαν να κοιμάται, και να έχει παραδώσει το πνεύμα —τη μακαρία του ψυχή— στα χέρια του Πανάγαθου θεού, με την ειρήνη και γαλήνη απλωμένη στο πρόσωπο του. Ξεψύχησε και πέταξε σαν πουλάκι στους ουρανούς, την παραμονή των Αρχαγγέλων το σωτήριο έτος 1963.
Τον υπεδέχθηκαν στα ουράνια Σκηνώματα οι άγιοι Άγγελοι και οι Όσιοι αγιορείτες Πατέρες, προς δόξαν Θεού.