Τι σημαίνει ο όρος ''Χριστός''; (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας)

 «Το όνομα Χριστός δεν έχει σημασία όρου, ούτε δηλώνει την ουσία κάποιου, δηλαδή τι ακριβώς είναι, όπως ακριβώς και η λέξη άνθρωπος ή ίππος ή βόδι, αλλά μάλλον φανερώνει ένα πράγμα που γίνεται σε κάποιον. Μερικοί από τους αρχαιότερους αλείφονταν με λάδι, σύμφωνα με την αρέσκεια του Θεού την εποχή εκείνη. Η χρίση αποτελούσε και γνώρισμα της εξουσίας των βασιλέων. Επίσης και οι προφήτες χρίονταν νοητά με το Άγιο Πνεύμα, ώστε εξαιτίας αυτού να ονομάζονται χριστοί. Ψάλλει λοιπόν ο μακάριος Δαβίδ ως εκπρόσωπος του Θεού και λέγει: «Μη άπτεσθε των χριστών μου, και εν τοις προφήταις μη πονηρεύεσθε». Αλλά και ο προφήτης Αββακούμ λέγει: «Εξήλθες εις σωτηρίαν λαού σου, του σώσαι τους χριστούς σου».

Τι εστίν ο Χριστός

  Στην περίπτωση όμως του Σωτήρα όλων μας Χριστού λέμε βέβαια ότι έγινε χρίση, αλλά χρίση ούτε συμβολική, όπως γινόταν με λάδι, ούτε όπως εκείνη που γινόταν με το προφητικό χάρισμα, αλλά ούτε και εκείνη η νοούμενη κατά την ανάδειξη κάποιου για την επιτυχή εκτέλεση κάποιου πράγματος, κάτι δηλαδή σαν εκείνο που έγινε στην περίπτωση του Κύρου, που είχε βασιλεύσει στους Πέρσες και τους Μήδους, ο οποίος εξεστράτευσε εναντίον της χώρας των Βαβυλωνίων, παρακινούμενος σ’ αυτό από τον Θεό που μπορεί να τα κάνει όλα. Γιατί ειπώθηκε: «Έτσι μίλησε ο Κύριος στον χρισμένο από μένα Κύρο, του οποίου κράτησα το δεξί του χέρι». Μολονότι δηλαδή ήταν άνδρας ειδωλολάτρης, ονομάστηκε χριστός, γιατί κατά κάποιο τρόπο χρίσθηκε σε βασιλιά με απόφαση από τον ουρανό, και διορίστηκε από τον Θεό να κυριεύσει κατά κράτος τη Βαβυλώνα.

  Το ίδιο όμως, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό, έγινε και με τον Χριστό. Επειδή δηλαδή με την παράβαση του Αδάμ είχε επικρατήσει σε όλους η αμαρτία, έφυγε το Άγιο Πνεύμα, και για το λόγο αυτόν επικράτησε σε όλα το κακό. Έπρεπε λοιπόν και πάλι με την ευσπλαχνία του Θεού , για να επανέλθει η ανθρωπότητα στην αρχική της κατάσταση, να καταστεί άξια του Αγίου Πνεύματος. Ενανθρώπησε λοιπόν ο Μονογενής Λόγος του Θεού, και εμφανίστηκε στους γήινους με γήινο σώμα, και έγινε ελεύθερος από κάθε αμαρτία, ώστε με αυτόν και μόνο η ανθρώπινη φύση, στεφανωμένη με τα καυχήματα της αναμαρτησίας, να δεχτεί πλουσιοπάροχα το Άγιο Πνεύμα, και έτσι να αναμορφωθεί προς τον Θεό με τον αγιασμό. Έτσι λοιπόν μεταβιβάζεται και σε μας η χάρη, αρχίζοντας από τον Χριστό τον πρωτότοκο μεταξύ μας, και για αυτό ο μακάριος Δαβίδ διδάσκοντας μας ψάλλει: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν, δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως».

 Χρίσθηκε λοιπόν, όπως και εμείς, ως άνθρωπος ο Υιός με τους επαίνους της αναμαρτησίας, όπως είπαμε, και έτσι δοξάστηκε στο πρόσωπό Του η ανθρώπινη φύση, με το να καταστεί άξια να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, το οποίο δεν φεύγει πια, όπως στις αρχές, αλλά παραμένει μάλλον σε αυτήν. Για αυτό ακριβώς και έχει γραφεί: «Κατέπτη μεν επί Χριστώ το Πνεύμα, μεμένηκε δε επ’ αυτόν». 

 Λέγεται λοιπόν Χριστός ο Λόγος του Θεού, αυτός που έγινε άνθρωπος για χάρη μας και σαν εμάς και με την μορφή δούλου, και χρίσθηκε βέβαια ως άνθρωπος ως προς την σάρκα, έχρισε όμως ως Θεός με το Πνεύμα του εκείνους που πιστεύουν σε Αυτόν»

(Έργα Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ΕΠΕ 10, σελ. 103- 105, «Περί της Ενανθρωπίσεως του Μονογενούς»). 

ΠΗΓΗ

Το τσάι,το καρότο και το αυγό

«Σου έχω πει την ιστορία την παλιά με το τσάι, το καρότο και τ’ αυγό;»
Η Έλλη γνέφει «όχι».«Άκου, λοιπόν!» αρχίζει ο παππούς. 

«Κάποτε παραπονιόταν ένας άνθρωπος πως είχε βάσανα πολλά. Τον κάλεσε, που λες, στο σπίτι της κάποια σοφή γερόντισσα, έβαλε ένα τσουκάλι με νερό να βράσει κι έριξε μέσα ένα καρότο κι ένα αυγό. Όταν έβρασαν καλά, έφτιαξε λίγο τσάι του βουνού και ρώτησε τον άνθρωπο τι βλέπει. 
“Ένα καρότο που έχει μαλακώσει από το βράσιμο κι ένα σφιχτό αυγό”, της είπε κείνος. 
“Και τι μυρίζει;” ρώτησε η γερόντισσα. 
“Μοσχοβολάει τσάι του βουνού!” της απαντάει.
 “Ε, λοιπόν, οι λύπες και οι στενοχώριες μοιάζουνε με νερό που βράζει” λέει η γερόντισσα. 
“Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν δυνατοί, μα σαν τους βρουν αναποδιές, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το καρότο, που μαλακώνει και διόλου δύναμη δεν έχει πια.
 Άλλοι πάλι μοιάζουνε με το αυγό. Μέσα τους είναι αδύναμοι και μόνο ένα τσόφλι έχουν απ’ έξω να τους προστατεύει. Όταν έρθουν δύσκολοι καιροί, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το αυγό και, σαν αυτό, γίνονται κι από μέσα τους σκληροί. 
Μα είναι κι άλλοι που θυμίζουνε το τσάι. Όταν τους βρίσκουν βάσανα, είναι κι εκείνοι σαν να πέφτουν σε βραστό νερό, μα ούτε σκληραίνουν, ούτε μαλακώνουν. Μεταλλάζουν μόνο το νερό σε τσάι του βουνού που ευωδιάζει. Κι ευφραίνονται με τη μοσχοβολιά του όσοι βρίσκονται κοντά. Τις λύπες και τις στενοχώριες, πάει να πει, τις κάνουν γνώση, καλοσύνη και χαρά. Πήγαινε στο καλό λοιπόν” του λέει η γερόντισσα “και φρόντισε να είσαι σαν το τσάι.”»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας»/πηγή

Η κατά Θεόν μελωδία και η λειτουργικότης της βυζαντινής ψαλμωδίας

Βασιλείου Καυκόπουλου, Πρωτοψάλτη-Καθηγητή

Η μουσική γλώσσα της Βυζαντινής μας Μουσικής για κανένα λόγο δεν αποτελεί –και δεν πρέπει να αποτελή– αυτοσκοπό για την Αγία μας Ορθόδοξο Εκκλησία, αλλά, βεβαίως, ένα από τα μέσα που διευκολύνουν την πραγμάτωση του μοναδικού σκοπού του κάθε πιστού, του καθενός μας δηλαδή, που είναι η επικοινωνία και ένωσή μας με τον Πανάγαθο Θεό.

Σέ προηγούμενο σημείωμά μας, μιλήσαμε για το «Αναντικατάστατον της Βυζαντινής Μουσικής και για τή διαχρονικότητά της». Ωστόσο όμως, για να επιμείνη κάποιος σ’ αυτό (το αναντικατάστατον) θα πρέπη να θέση τή Μουσική σε θεολογική και εκκλησιολογική ...ζυγαριά! Διότι, αν η Βυζαντινή Μουσική δεν διαθέτη λειτουργικότητα, τότε δεν μάς είναι και τόσο χρήσιμη, παρά το γεγονός ότι είναι μιά θαυμάσια τέχνη και περισπούδαστη επιστήμη.

Οι Άγιοι Πατέρες, λοιπόν, οι οποίοι εμβαθύνουν και εις το θέμα του σκοπού της υπάρξεως της Εκκλησιαστικής Μουσικής, ορθοδόξως το ερμηνεύουν «με τάς νεύσεις του Αγίου Πνεύματος», όπως γράφει ο π. Καλλίστρατος Λυράκης, και ασφαλίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο και προφυλάσσουν σθεναρώς και αυτό το κομμάτι της λατρευτικής παραδόσεώς μας.

Έτσι ο Μέγας Βασίλειος –αντιλαμβανόμενος την βαρύτατη ασθένεια που έχει πλέον κληρονομήσει ο μεταπτωτικός άνθρωπος, ως προς την αποδοχή των θείων νοημάτων– παραβάλλει την ψαλμωδία με το μέλι, με το οποίο αλείφουν τα χείλη του ποτηρίου, το οποίο περιέχει κάποιο θεραπευτικό φάρμακο, έτσι ώστε να γίνεται αυτό πιό ευπρόσδεκτο από τον ασθενή. Κατ’ αυτόν τον τρόπον, λέγει ο Μεγάλος Φωστήρ της Εκκλησίας μας, οι πνευματικές αλήθειες διδάσκονται μελωδικώς, για να ελκύσουν την ψυχή του πιστού στην αποδοχή του διδακτικού νοήματος του ύμνου και να επιτύχουν την εξύψωσή της προς τον Θεόν.

Ο προαναφερθείς λόγιος Αρχιμανδρίτης π. Καλλίστρατος Λυράκης σημειώνει: «Τό γλυκύ και τερπνόν της Βυζαντινής Μουσικής απομακρύνει την αίσθησιν του κόπου –τον οποίον αποστρέφεται η ζυμωμένη με την ραθυμίαν ύπαρξις του ανθρώπου–, με αποτέλεσμα την πρόθυμον ακρόασιν των ύμνων και τροπαρίων».

 Αλλά να σημειώσουμε ότι, όπως τονίζει ο Ιερός Χρυσόστομος, «Θεού το δώρον» της Μουσικής «προς την ανθρωπίνην ασθένειαν».

 Αλλά και πάλι ο Μ. Βασίλειος λέγει ότι το Πανάγιον Πνεύμα «ένωσε τα θεία λόγια των ψαλτικών με την ηπίαν και προσηνή εις την ακοήν μας μελωδίαν, με σκοπόν την ωφέλειάν μας»: «Τό Πνεύμα το Άγιον το εκ της μελωδίας τερπνόν τοίς δόγμασιν εγκατέμειξεν, ίνα τώ προσηνή και λείω της ακοής το εκ των λόγων ωφέλιμον λανθανόντως υποδεξόμεθα». Καί προσθέτει ακόμη ο Ιεράρχης Μ. Βασίλειος, ότι με την θεόπνευστον μουσικήν και μελωδίαν «μάλλον πως εντυπούται ταίς ψυχαίς τα διδάγματα», δηλαδή περισσότερον εντυπώνονται και χαράσσονται βαθιά εις την ψυχήν μας τα διδάγματα.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει ότι «Διά τον Θεόν η μελωδία δεν ευρίσκεται εις την καλλιφωνίαν, αλλά εις την αταραξίαν –την απαλλαγήν από τα ποικίλα πάθη– του έσω ανθρώπου, η οποία εξωτερικεύεται με την αρμονίαν της ψαλτικής».

«Εις αυτό εξ άλλου το σημείον –υπογραμμίζει και πάλι ο π. Λυράκης– στοχεύει η Βυζαντινή Μουσική και αυτό την διαφοροποιεί από οιονδήποτε άλλο μουσικόν άκουσμα». Μέ την μελωδικότητά της θέλει να εκφράση, να ανεβάση και να αναπλάση τον πιστόν. Διαφορετικά καταντά μιά ανωφελής τέρψις. 

Παρατηρεί, επίσης, ο Μ. Αθανάσιος: «Τό ότι λέγονται με μελωδικόν τρόπον τα ψαλτικά δεν αποτελεί φροντίδα για την καλλιέργειαν της καλλιφωνίας· η γνησία μελωδία είναι απόδειξις της αρμονίας των λογισμών της ψυχής. Καί υποστηρίζομεν την παραπάνω θέσιν, διότι η μελωδική ανάγνωσις των ψαλτικών είναι –πρέπει να είναι– εικών και τύπος της εσωτερικής αταραξίας και γαληνιαίας ψυχικής καταστάσεως. Όταν όμως δεν συμβαίνη αυτή η θεοφιλής σύζευξις, τότε, αυτοί οι οποίοι ψάλλουν τάς θείας ωδάς δεν ψάλλουν συνετώς και θεαρέστως· απλώς ευχαριστούν την ακοήν των».

Θά τελειώσω τούτη την αναφορά λέγοντας –και μάλιστα με πολύ πόνο ψυχής– ότι η λειτουργικότητα της Βυζαντινής Μουσικής τα τελευταία χρόνια ευρίσκεται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο και μάλιστα από κάποιους ...διακόνους της που επαναστατικώ δικαίω θέλουν να επαναφέρουν τα παλαιά σημαδόφωνα με τις «χίλιες δυό εξηγήσεις» με αποτέλεσμα τραγικό και οδυνηρό να διακυβεύεται η πολυπόθητος ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΜΕΛΩΔΙΑ! Προσοχή, λοιπόν, στα κλασσικά μαθήματα και απλά μελουργήματα, που μόνον αυτά δημιουργούν κατάνυξη και προσευχητική διάθεση.

πηγή

Κοινές ευθύνες στο θάνατο τού αυτόχειρα

Αρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ Δημητρίου

Πηγαίνοντας μια Πέμπτη στην διακονία του κοιμητηρίου βρέθηκα μπροστά σε 4 ταφές, οι 2 των οποίων προέκυψαν από αυτοκτονίες. Στα μάτια μου ήταν υπερβολικό. Σε μια μέρα, σε ένα περιφερειακό κοιμητήριο, που θάπτει μόνο δημότες, δύο αυτόχειρες να περιμένουν ταφή.

Λέμε πλέον για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, «συνεπεία ψυχολογικών προβλημάτων» και αυτομάτως όλα κατανοούνται, από του τυπικού της αποδόσεως εκκλησιαστικής κηδεύσεως έως της αποδοχής του γεγονότος ελαφρά τη καρδία. Δεν είναι τα πράγματα όμως τόσο απλά, και δεν μας επιτρέπεται να τα προσπερνάμε εύκολα γιατί στο ερώτημα τι φταίει; Η απάντηση θα πρέπει να είναι για τον καθένα μας, «εγώ φταίω».

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν γονιός, κατανόησα την γονική αγάπη σαν παροχές χρήμα, άνεση, ασυδοσία.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν ανάδοχος, δεν έδωσα στον αναδεκτό μου την γνώση της αγάπης, ως το ιδανικό της εν Χριστώ ζωής.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν δάσκαλος, προσπέρασα το κάθε παιδί σαν μέλος ενός συνόλου που δεν αγάπησα, γιατί το συνέδεσα με την δουλεία μου.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν παπάς της ενορίας, δεν έκανα τη θεωρία της αγάπης πράξη, ώστε να ξέρω το όνομα του καθενός από το ποίμνιο μου.

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν μέλος της εκκλησίας, του δήμου, της πολιτείας, δεν ενδιαφέρθηκα με αγάπη για τον άλλο, τον ελάχιστο αδελφό του Κυρίου, αλλά πολιτεύτηκα ικανοποιημένος με τα όσα με αξία ή απάτη, με αγώνα ή δόλο, με νομιμότητα ή παράνομα, απέκτησα.

Και τώρα τι; Τουλάχιστον ας φωνάξουμε για όποιον ακούσει ... ελάτε αδέλφια μου να αγαπήσουμε το Θεό και την δημιουργία Του. Να τον αγαπήσουμε μέσ΄ από τα πρόσωπα των ανθρώπων και τη φύση. Και όταν τα λάθη μας, μας σέρνουν μπροστά σε αδιέξοδα, ας μη γονατίσουμε με απόγνωση, ας μην απογοητευτούμε.

Κάποτε μου έλεγε ο πνευματικός των γονιών μου, έφυγε και αυτός και οι αδελφές του για το μοναστήρι πριν τα 20, και φεύγοντας εκείνος απεστέγασε το σπίτι για να μην βρεθεί κανείς σε πειρασμό επιστροφής από την άσκηση, δεν έχει πάει σε τρανά σχολεία αλλά στο πανεπιστήμιο της προσευχής, της υπακοής, της ακτημοσύνης, της μελέτης, σήμερα κοντεύει τα 90, μου έλεγε λοιπόν με την σοφία των ανθρώπων του Θεού, «αδελφέ μου, ο Χριστιανός δεν μπορεί να πέφτει σε απόγνωση γιατί γνώση είναι ο Χριστός, αλλά ούτε να απογοητεύεται γιατί τα παιδιά του Θεού δεν είναι γόητες».

Ας μετανοήσουμε, ας παραδεχθούμε, ας ζήσουμε τις συνέπειες. Δεν είναι λύση ένα όπλο, μια θηλιά, λίγο φαρμάκι. Θα πάω φυλακή, και ο Χριστός μας πήγε. Θα χάσω το σπίτι και το αυτοκίνητο «μου», ε και, δεν τα έφερες μαζί σου όταν γεννήθηκες ούτε θα τα πάρεις μαζί σου όταν πεθάνεις. Θα μείνω χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο, μα πριν εκατό μόνο χρόνια, οι άνθρωποι ευτυχούσαν και χωρίς αυτά. Μια μπουκιά ψωμί και μια γουλιά νερό και μπορώ να ζήσω την ζωή που δεν επέλεξα να αποκτήσω αλλά γι' αυτό και δεν μπορώ να σταματήσω.

Βέβαια εγώ που «τρώω», εσύ που καπνίζεις, ο άλλος που «πίνει», είμαστε δυνάμει αυτόχειρες, αλλά προϊόντος του χρόνου, έρχεται ο παιδαγωγός Θεός και παραχωρεί μια ασθένεια, μια δοκιμασία, για να ζήσουμε με μετάνοια την επιστροφή στο χαμένο παράδεισο. Και όσοι θέλουν, με ταπείνωση και υπομονή το επιτυγχάνουν. Όχι όμως, μα ποτέ όχι να ερχόμαστε στο πάσχα του θανάτου με αυτοχειρία, γιατί τότε αυτό το πάσχα, θα είναι κόλαση για νεκρούς και ζωντανούς.

Διαβάσαμε ειδησεογραφικά ότι γονιός αυτοκτόνησε γιατί άνεργος δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις «ανάγκες» των παιδιών του ή άλλος από ντροπή γιατί τον συνέλαβαν να κλέβει «μπλουζάκια» για τα παιδιά του. Μα καλά σ΄ αυτούς τους ανθρώπους δεν τους είπε κάποιος ότι ο Θεός που ταΐζει τα πετεινά του ουρανού και ντύνει τα λουλούδια του αγρού, θα τους έδινε φαγητό και ρούχα μέσω της τοπικής τους εκκλησίας; Ποιος να τους το πει όμως; Εγώ δεν το είπα και ούτε φαντάζομαι και εσύ.

Κάμουμε κηδείες αυτοχείρων, που ντράπηκαν να ζητήσουν βοήθεια από τον γείτονα τους, τα αδέλφια τους, τον παπά τους. Εμπρός λοιπόν ας αρχίσουμε να χτυπάμε πόρτες. Να γνωρίσουμε τους γείτονες μας. Να αφουγκραστούμε την ανάγκη τους. Να μοιραστούμε το ψωμί μας και να τους πούμε - Έλα αδελφέ μου, βγες από το κουστούμι του εγωισμού Σου, εσύ το λες αξιοπρέπεια, μοιράσου το πρόβλημα Σου και «ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται»

Ο Χριστός και η Εκκλησιά υπάρχει, εντάξει για μερικούς ως τόπος "επίγειας καταξίωσης", αλλά για όλους ως ο μοναδικός τόπος σωτηρίας. Έλα με πίστη και αγάπη και πότε δεν θα χάσεις την ελπίδα Σου.

ΠΗΓΗ

Ιεροψάλτης και ορθόδοξο ήθος

Του Βασιλείου Π. Καυκόπουλου, Καθηγητή και Πρωτοψάλτη

–Κάποιες σκέψεις–

 Από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού συνήρχοντο οι πιστοί “επί το αυτό” σε ιερές Συνάξεις και με αναγνώσεις από την Αγία Γραφή, ύμνους και ιερές ψαλμωδίες εδόξαζαν και ελάτρευαν τον Θεόν. “Εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, ύμνουν, ευλόγουν και εδοξολόγουν τον Κύριον” (Πράξεις Αποστόλων).

 Στις ιερές ψαλμωδίες συμμετείχε όλο το εκκλησίασμα, αργότερα, όμως, όταν άρχισαν ν’ αυξάνουν οι Χριστιανοί και διαμορφώθηκαν οι ιερές τελετές και ακολουθίες, τότε έγινε διαχωρισμός των “εν τη Εκκλησία” ιερών διακονημάτων και η ψαλμωδία ανατέθηκε στους ιεροψάλτες, οι οποίοι είχαν ειδικήν προς τούτο χειροθεσία, διαχωρίσθηκαν από τον λαόν και ανέβηκαν επάνω σε ανάβαθρο, το οποίο ονομάσθηκε αναλόγιο και αργότερα καθιερώθηκε να περιβάλλωνται το ράσο και μαζί με τους Αναγνώστες, Κανονάρχες, Νεωκόρους και Υποδιακόνους αποτελούσαν και αποτελούν τον κατώτερο Κλήρο, όχι ως επάγγελμα, αλλ’ ως διακόνημα και ιερό λειτούργημα. 

Όπως, πολύ σωστά, γράφει ο λόγιος και μουσικολογιώτατος αγιορείτης μοναχός π. Ανδρέας Θεοφιλόπουλος “ο ψάλτης είναι ο εκπρόσωπος του λαού προς τον Θεόν, ο οποίος δίδει τας αποκρίσεις εις τον Ιερέα και τον Διάκονον και συμπροσεύχεται μετ’ αυτών υπέρ του περιεστώτος λαού και του σύμπαντος κόσμου. Εκ τούτου, έκαστος αντιλαμβάνεται τας ευθύνας τας οποίας επωμίζεται ο περιβαλλόμενος τον ιερόν τρίβωνα του Ιεροψάλτου, ο οποίος πρέπει να είναι ψυχή τε και σώματι καθαρός. Να ψάλη συνετώς, με προσοχήν και ευλάβειαν ούτως ώστε και η στάσις και όλος ο τρόπος αυτού να προκαλή το δέος και την ευλάβειαν των πιστών. Ψάλλων, δεν πρέπει να κινή ούτε χείρας ούτε πόδας, πολύ δε περισσότερον το σώμα του με ατάκτους και θεατρικάς κινήσεις, ως συνηθίζουν τινές να κάμνουν. Ο Ψάλτης, πρέπει να είναι σώματι και πνεύματι υγιής, δεν πρέπει να ψάλη με ατάκτους φωνάς, καθώς ορίζει και η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, αλλά με πραείαν φωνήν, δια να αποδίδη την έννοιαν των ψαλλομένων”.

Αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε και τα εξής:

α) Επειδή ο Ψάλτης είναι κατά το ...ήμισυ λαϊκός ενδέχεται να έχη υποπέσει και σε αμαρτίες που δημιουργούν “πρόβλημα” στο υπόλοιπο ήμισύ του (στήν “κληρικήν” του δηλαδή ιδιότητα). Σ’ αυτήν την περίπτωση, προσωπικά πιστεύουμε ότι, θα πρέπη να είναι σε διαρκή σχέση με πνευματικό πατέρα μέσα από το ιερό μυστήριο της Εξομολογήσεως. Θεωρούμε, δηλαδή, πώς Ψάλτης δίχως πνευματικό και τακτή Εξομολόγηση (τουλάχιστον) δεν θα πρέπη να ανεβαίνη στο ιερό Αναλόγιο. Και με την ευκαιρία, πιστεύουμε, ακόμη, πώς κάθε “επαγγελματίας” Ψάλτης θα πρέπη νάχη Χειροθεσία από τον Επίσκοπόν του.

β) Ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ.κ. Ιερόθεος, σε πρόσφατη ομιλία του στο Αντίρριο, αναφέρθηκε σ’ ένα γέροντα Ψάλτη, που ενώ έψαλλε ύψωνε προσευχητικά και ικετευτικά τα χέρια του προς τον Θεό!! Αυτό, βεβαίως, επιτρέπεται όταν προέρχεται εκ καρδίας –όπως στον συγκεκριμένο γέροντα Ψάλτη– και ασφαλώς δεν μπορεί να ενταχθή στις όποιες θεατρικές κινήσεις πού, όπως προείπαμε, δεν είναι σωστό να γίνωνται.

Με την γλώσσα και τον λάρυγγα πρέπει να συμψάλη και ο νούς, ίνα μή, ως λέγει ο ιερός υμνογράφος “τή μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος”, αλλά με μια αρμονία σώματος και ψυχής, καρδίας και νοός, να προσφέρη ύμνους και ωδές πνευματικές, ως θυμίαμα ενώπιον του Θεού. Τότε πληρούται και ο ίδιος της του Θεού Χάριτος και μεταφέρει αυτήν προς τον λαόν, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος “μάθε ψάλλειν και όψει του πράγματος την ηδονήν· οι ψάλλοντες γαρ Πνεύματος Αγίου πληρούνται, ώσπερ οι άδοντες τας σατανικάς ωδάς πνεύματος ακαθάρτου” (ομιλ. ΙΘ' προς Εφεσ.).

Μόνον με αυτόν τον τρόπον ψάλλοντας γίνεται μεσίτης των εκκλησιαζομένων προς τον Θεό, επειδή, όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, όταν ο Ψάλτης αποσπάση την προσοχή του εκ των αδομένων, τότε παύει να έχη πνευματική επικοινωνία με τον Θεόν.

Οι παρατάσεις, εξάλλου, της φωνής χωρίς μέτρο δεν έχουν θέσιν στην Εκκλησία του Χριστού, η δε ακριβής εκτέλεση της Βυζ. Μουσικής στηρίζεται κυρίως στην εκτέλεση των χρόνων και ρυθμικών ποδών, χωρίς την τήρηση των οποίων, δεν αποδίδονται τα αριστουργήματα των μουσικών μαθημάτων, των παλαιών κυρίως μουσικοδιδασκάλων, όπως είναι τα Δοξαστικά Ιακώβου του Πρωτοψάλτου, οι πολυέλαιοι Πέτρου του Πελοποννησίου, Χουρμουζίου του Χαρτοφύλακος κ.ά. θαυμάσια, όντως, έργα μουσικής τέχνης.

Ο Ιεροψάλτης επιβάλλεται, θα έλεγα, να έχη και μόρφωση αλλά και φωνή καλή, πού, βεβαίως, αποτελεί (η φωνή) δώρο Θεού. Κατ’ αυτόν τον τρόπον θ’ αντιλαμβάνεται αυτός ο ίδιος το μέγεθος και το βάθος των εννοιών των ιερών κειμένων ενώ, παραλλήλως, θ’ αποδίδη με σοβαρή και μεγαλοπρεπή γλυκύτητα τα ψαλλόμενα. Έτσι, θα τέρπεται πρώτον αυτός ο ίδιος και θα τέρπη και θα ευχαριστή τους πιστούς και δεν θα προκαλή την αηδίαν από τήν, τυχόν, παράφωνη κακοφωνία του. Αλλά, και ύφος εκκλησιαστικό, σοβαρό και αυστηρό πρέπει να έχη ο Ψάλτης τόσο οσάκις ευρίσκεται στο Αναλόγιο όσο και στην καθόλου “πολιτικήν” του ζωήν. Μέσα στον ιερό Ναό και κατά την ώρα της ψαλμωδίας δεν επιτρέπεται να ομιλή, να ανοίγη (ή να δέχεται) συζητήσεις, να γελά καθώς και να αστειεύεται· ούτε να κοιτάζη προς το εκκλησίασμα με κομπορρημοσύνην και έπαρση αλλά μάλλον προς το ιερό Βήμα. Οι όποιες συνεννοήσεις με τους Ιερείς, με τον άλλον Ψάλτη του Ναού ή τους βοηθούς του καλό είναι να γίνωνται πριν ανέβη στο Αναλόγιο ή αν υπάρχη ανάγκη κατά τρόπον σιωπηρό διακριτικό.

Από την άλλην, ο Ψάλτης πρέπει νάναι εγκρατής, νηφάλιος και αφοσιωμένος με ζήλο στο ιερό του έργο. Πάντοτε δε να ψάλη “από δειφθέρας”, μέσα από το βιβλίο δηλαδή και τούτο προς αποφυγή λαθών.

Αλλά και τα μουσικά μέλη που εκτελεί, καλόν είναι να τα έχη προετοιμάση (διαβάσει καλά) από το σπίτι του ενώ τα ψάλματα θα πρέπη να κινούνται στην γνήσια, απλή βυζαντινή μουσική μας παράδοση και να μην είναι επιτηδευμένα ή ξένα προς την πνευματικότητα. Προσωπικά, θα επρότεινα να προτιμώνται τα κλασσικά μαθήματα.

Το ορθόδοξο ήθος του Ιεροψάλτη επεκτείνεται και στην συνεργασία του με τους συναδέλφους του, με τους λειτουργούς Ιερείς, με τους εκκλησιαστικούς Επιτρόπους. Ας μη ξεχνά ότι το “γενικό πρόσταγμα” στις ιερές ακολουθίες το έχει ο Ιερεύς. Κατά συνέπεια, θα πρέπη να συνεργάζεται μαζί του ως προς τον χρόνο (π.χ. τί ώρα θα μπούμε στην θ. Λειτουργία, πότε θα γίνη η Αρτοκλασία, ή τί ώρα θα σχολάση η ιερά ακολουθία κ.λπ.). Ακόμη, βασικό σημείο ορθοδόξου ήθους είναι, πριν αναλάβη ...δράση στο Αναλόγιο να πάρη την ευχή του Λειτουργού, να προσκυνήση τον Εσταυρωμένο πίσω από την Αγία Τράπεζα, να βάλη το ράσο του και ν’ ανέβη στο Αναλόγιο κάνοντας το σημείο του σταυρού και λέγοντας μυστικώς “ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω”.

Πολλά, βεβαίως, μπορούμε να πούμε για το ορθόδοξο ήθος που πρέπει να διακρίνη τον Ιεροψάλτη. Ας περιορισθούμε, όμως, λόγω χώρου σ’ αυτά και κατακλείοντας ας τονίσουμε ότι ο Ιεροψάλτης πρέπει πρώτα να νιώθη ταπεινός διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού καί, κατόπιν, καλλιτέχνης. Πάντοτε δε ας έχει κατά νουν ότι “μείζων πασών των αρετών εστί η διάκρισις”.

http://malakontas.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3280.html

" Ό,τι έχετε ευχαρίστηση!"

Ξεκινήσαμε μ'έναν μέλανα ζωμό

κι ένα "μολών λαβέ".

Φθάσαμε αισίως στο "εν τούτω νίκα"

και σε μιαν Αγιά Σοφιά.

προχωρήσαμε σ'ένα "ελευθερία ή θάνατος"

μ'ένα τσίπουρο κι ένα ξερίχι.

ανεβήκαμε σ'ένα "όχι" και σ'ένα "αέρα!"

με κρυοπαγήματα πυρπολούμενου στήθους.

ξελαρυγγιαστήκαμε φωνάζοντας

"ψωμί, παιδεία, ελευθερία",

για να καβαληκέψουμε, επί τέλους!

ένα αστραφτερό καλάμι

διπλού διαφορικού ελληναράδικο,

φιλοσοφούντες φραπεστί, 

ρεβόμενοι αστακομακαρονάδα

και τιραμισού πατροπαράδοτο,

ώσπου να προσγειωθούμε -Oh Mon Dieu!

σε ένα:" Ό,τι έχετε ευχαρίστηση!".

 Ι.Α. Χαρκιωλάκης, Φρα-Παιδιες Ευκατάνυκτες,Αθήνα 2013/πηγή

Το τρομακτικό όραμα για τις εκτρώσεις του Οσίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού και ομολογητού

 Ο π. Γαβριήλ ποτέ δεν σταμάτησε να εργάζεται. Δούλευε για κάποιο διάστημα ως αγρότης στα κολχόζ, όπου και διέμενε. Εκεί στερήθηκε για λίγο την ησυχία, καθώς δεν ήταν εύκολο να μένει μόνος του. Βρήκε όμως πολύ γρήγορα μια σπηλιά, την οποία είχαν εγκαταλείψει οι βοσκοί, την καθάρισε κι εγκαταστάθηκε εκεί. Πολύ πιθανό είναι την άγνωστη σε μας περίοδο της ζωής του να την πέρασε εκεί, στη σπηλιά. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για τους ασκητές και τους σπηλαιώτες φανέρωνε μια εξοικείωση με τη ζωή αυτή, ενώ το πρόσωπο του φορτιζόταν και μια ανεπιτήδευτη τρυφερότητα διαγραφόταν στην έκφραση του.

 Οι πιστοί συχνά του ζητούσαν να κάνουν παρακλήσεις για να πληθαίνει και να αναπτύσσεται η Γεωργία.

  Κάποια φορά, κατά τη διάρκεια της παράκλησης στο ναό Σιόνι, ο άγιος είδε ένα τρομακτικό όραμα. Διηγείται ο ίδιος:

«Ήταν δυο στρατιωτικοί, με αρχαίες στρατιωτικές στολές, που έδειχναν εμένα: "Να! Αυτός είναι!". Ήρθαν πλάι μου και με πήραν μαζί τους. Με δυσκολία καταλάβαινα. Διέκρινα ένα άσπρο σπίτι χωρίς σταυρό. Με έβαλαν μέσα. Ήταν τελείως σκοτεινά. 

 Έκλεισαν τις πόρτες και μ' άφησαν εκεί. Όταν τα μάτια μου συνήθισαν στο σκοτάδι, είδα πεταμένα στο πέτρινο πάτωμα παιδάκια, που είχαν το μέγεθος ενός μικρού δαχτύλου και κείτονταν μέσα στα αίματα. Από μια τρύπα στο ταβάνι έπεφταν κι άλλα νεκρά παιδάκια, τόσα πολλά που δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Όλα γύρω ήταν βουτηγμένα στο αίμα. Στεκόμουν στις μύτες των ποδιών μου. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα κι άκουσα μια φωνή: " Έρχεται! Έρχεται!" Παραξενεύτηκα. "Ποιος έρχεται; Φαίνεται θα 'ναι εδώ το αφεντικό. Θα παρακαλέσω να με αφήσουν να φύγω από εδώ", σκέφτηκα. Πάλι ήρθαν εκείνοι οι δύο στρατιωτικοί. Στάθηκαν στην είσοδο και στην έξοδο και δεν μου επέτρεπαν να φύγω. Κόλλησα στον τοίχο. Τότε είδα την Παναγία να έρχεται με τη συνοδεία αγγέλων και αγίων. Ήταν ντυμένη στα λευκά. Την αναγνώρισα αμέσως. Με κοίταξε αυστηρά, μου έδειξε τα ματωμένα παιδιά και μου είπε: 'Τι' αυτό με παρακαλάς; Έτσι θα πληθαίνει η Γεωργία; Εγώ θα ευλογώ κι αυτοί θα σκοτώνουν;" Γύρισε κι έφυγε. Έπειτα με πήραν οι δυο στρατιωτικοί και με έφεραν στο κελί μου».

Την επομένη ο π. Γαβριήλ αποκάλυψε αυτό το όραμα σ' όσους ήταν παρόντες στην ικεσία και παρακάλεσε όλες τις γυναίκες να προσεύχονται προειδοποιώντας τες: «Μητέρες, μην κάνετε εκτρώσεις! Βοηθήστε να σωθεί η Γεωργία! Φοβήθηκα τόσο πολύ όταν είδα οργισμένη την Παναγία, που δεν ήξερα πού να πάω. Δεν επιθυμώ κανείς να δει έτσι τη Βασίλισσα του Ουρανού και της Γης».

πηγή/αντιγραφή

***Γέροντας Γαβριήλ-Ο γεωργιανός μοναχός που έκαψε τα πορτραίτα των Στάλιν και Λένιν

***Η αγιοκατάταξη του ομολογητού μοναχού Γαβριήλ του Γεωργιανού

«Γνώρισε τον εαυτό σου πριν από όλα, διότι τίποτα δεν είναι δυσκολότερο από το να γνωρίσεις τον εαυτό σου

- Όσο ξέρω τον εαυτό μου τόσο ξέρω και τους άλλους

«Όπως σημειώνει ο Rattner «Από έναν άλλο άνθρωπο καταλαβαίνει κανείς μόνο τόσα, όσα γνωρίζει για τον εαυτό του. Η γνώση συνδέεται με την αυτογνωσία».

Στο βαθμό που ο θεολόγος και ο ποιμένας δε διαθέτει αυτογνωσία και «νήψη» πνευματική αφήνεται έρμαιο του ασυνηδείτου. Πολύ συχνά οι ανθρώπινες σχέσεις καθορίζονται από το ασυνείδητο. Στην ασκητική παράδοση η όλη πνευματική ζωή βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αυτογνωσία:

«Αυτός που γνωρίζει τον εαυτό του, έλαβε την γνώση των πάντων. Διότι το να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του, είναι η ολοκλήρωση της γνώσης των πάντων. 
(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Το ερώτημα είναι πόσοι από τους χριστιανούς καθοδηγούμαστε στα χνάρια αυτής της παράδοσης, η οποία βοά: «Γνώρισε τον εαυτό σου πριν από όλα, διότι τίποτα δεν είναι δυσκολότερο από το να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τίποτα επιπονότερο, τίποτα κοπιαστικότερο. Όταν όμως γνωρίσεις τον εαυτό σου, τότε θα μπορέσεις να γνωρίσεις και το Θεό και να εξετάσεις με το λογισμό τα κτίσματα, όπως ταιριάζει». (Οσίου Νείλου του Ασκητού) 

Ισχύει ό,τι λέει ο Jung για το φαινόμενο της προβολής γενικά. Κατά τον ελβετό ψυχίατρο: «κατανοούμε τους άλλους στο μέτρο που ζητάμε να κατανοήσουμε εμάς τους ίδιους. Ο,τι δεν κατανοούμε σε μας, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε στους άλλους. Έτσι η εικόνα του άλλου είναι ως επί το πλείστον υποκειμενική» (Ιωάννου Κορναράκη, Η νεύρωση ως «Αδαμικό πλέγμα» σελ. 113)

«Τίποτα δεν μπορεί να κάνει την ψυχή τόσο ευσεβή και επιεική και ήπια, όσο η διαρκής ανάμνηση των αμαρτημάτων μας»
(Ιωάννου Χρυσοστόμου, Παιδαγωγική Ανθρωπολογία,Χαρώνη Βασιλίου αριθμ. κειμ. 1381)

- Να καθρεπτίζουμε τον εαυτό μας στους άλλους
- Γέροντα, είναι καλύτερα να βρίσκει κανείς μόνος του τα ελαττώματά του ή να του τα λένε οι άλλοι;
- Καλό είναι να ψάχνει να τα βρίσκει μόνος του, αλλά και, όταν του τα λένε, να μην αντιδρά• να το δέχεται με χαρά. Γιατί μπορεί να νομίζει ότι βλέπει τον εαυτό του, αλλά να τον βλέπει όπως θα ήθελε να είναι και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα.
- Γέροντα, οι άλλοι τον βλέπουν καλύτερα τον εαυτό μου;
- Μόνος του κανείς μπορεί, αν θέλει, να δει καλύτερα τον εαυτό του. Δηλαδή, μπορεί να εντοπίσει καλύτερα μια αντίδρασή του, ένα σφάλμα του κ.λπ. και να βρει από ποια αίτια προήλθε, ενώ ο άλλος βγάζει συμπεράσματα από υποθέσεις που κάνει.
- Μπορεί, Γέροντα, να προσπαθεί κανείς να δει τον εαυτό του όπως είναι και να μη τον βλέπει;
-Ναι, αν μέσα στην προσπάθεια του αυτή υπάρχει υπερηφάνεια, δεν μπορεί να δει τον πραγματικό του εαυτό.
Ο άνθρωπος βλέπει καλύτερα τον εαυτό του, όταν τον καθρεφτίζει στους άλλους. Μέχρι να απαλλαγούμε από τα πάθη, πρέπει να καθρεφτίζουμε τον εαυτό μας στα κουσούρια του άλλου και να εξετάζουμε πού βρισκόμαστε εμείς. Αν δούμε λ.χ. στον άλλον ένα ελάττωμα, αμέσως να πούμε: «για να δω, μήπως το έχω κι εγώ;» και αν το έχουμε, να αγωνισθούμε να το κόψουμε.
- Και, αν Γέροντα, μου λέει ο λογισμός ότι δεν έχω αυτό το ελάττωμα, τι να λέω;
- Να λες: «Εγώ έχω άλλα μεγαλύτερα• αυτό είναι πολύ μικρό σε σχέση με τα δικά μου». Γιατί μπορεί καμιά φορά να είναι μικρότερα τα δικά σου ελαττώματα, αλλά να έχεις λιγότερα ελαφρυντικά. Αν εξετάζει κανείς έτσι τον εαυτό του, βλέπει ότι αυτός έχει μεγαλύτερα κουσούρια από τον άλλο. Ύστερα βλέπει και τις αρετές του άλλου. «Για να δω, λέει, υπάρχει σε μένα αυτή η αρετή;  Όχι. Πώ πώ! πόσο μακριά είμαι από εκεί που έπρεπε να βρίσκομαι!».
Όποιος εργάζεται έτσι, από όλα βοηθιέται. αλλοιώνεται με την καλή έννοια και τελειοποιείται. Ωφελείται από τους αγίους, ωφελείται από τους αγωνιστές, ωφελείται ακόμη και από τους κοσμικούς. Γιατί, αν δει έναν κοσμικό λ.χ. να μην υπολογίζει τον εαυτό του, να θυσιάζεται, λέει: «αυτό το φιλότιμο το έχω εγώ; δεν το έχω, και είμαι και πνευματικός άνθρωπος!» οπότε προσπαθεί να τον μιμηθεί. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά.
(Παϊσίου γέροντος Λόγοι Γ σελ.142-143)     

«Ο διάσημος Γάλλος ιεροκήρυκας Μασσιγιόν (1661-1742) ζωγράφιζε θαυμάσια στις ομιλίες του τα ανθρώπινα πάθη. Κάποιος μια μέρα τον ρώτησε:
- Πάτερ, πώς συμβαίνει εσείς, ένας μοναχός, που δεν έχετε καθόλου πείρα από τις αβύσσους της ανθρώπινης κακίας, να γνωρίζετε τόσο καλά όλες τις περιπτώσεις της;
Κι ο Μασσιγιόν τού αποκρίθηκε:
- Τις βρίσκω όλες μέσα μου. Λίγο να σκάψω στην καρδιά μου, συναντώ εκεί μέσα τους σπόρους όλων των κακιών». 

πηγή

Είχε ξαναδακρύσει πριν την επιστράτευση η εικόνα του Ταξιάρχη στη Ιαλυσό!

Σήμερα η συγκεκριμένη εικόνα εξετάστηκε και από δεύτερο της αρχαιολογίας, τον κ. Σιδηρόπουλό, και σύμφωνα τον πάτερ Απόστολο και δεν βρήκε καμιά αιτία από την οποία θα μπορούσε να είχε προκύψει το δάκρυ.
Καμιά αλλοίωση δε υπάρχει στο βερνίκι της εικόνας και κανένα ίχνος που να προδίδει την οποιαδήποτε παρέμβαση που να δικαιολογεί το δάκρυ.

Η εικόνα του Ταξιάρχη δακρύζει από το περασμένο Σάββατο, πρώτα στο παρεκκλήσι του παλιού νεκροταφείου Ιαλυσού και μετά στον ιερό Ναό της Κοιμήσεως.
Όπως ανέφερε ο πάτερ Απόστολος κάτι ανάλογο είχαμε με την συγκεκριμένη εικόνα του Ταξιάρχη το 1974, λίγο πριν από την επιστράτευση.
Η προσέλευση πιστών συνεχίζεται στον ιερό Ναό της Κοιμήσεως Ιαλυσού ενω σύμφωνα πάντα με τον πάτερ Απόστολο η εικόνα σήμερα δεν δάκρυσε.

Είναι δύσκολο να πεθαίνουμε ... Παρασκευή;

Τον ήξερα από πάντα και είναι φυσικό καθώς αυτός ήταν 100 χρονών! 
Το περασμένο Σάββατο έμαθα πως ο κυρ Νίκος πέθανε και πήγα να πω δυο κουβέντες συμπάθειας στην κυρα Μαρία, την 95χρονη σύζυγό του, και στα παιδιά του που παίζαμε -κάποτε- μαζί. 
Μετά τις πρώτες συγκινήσεις, είχα να αντιμετωπίσω την απορία της κυρα Μαρίας: "Μα τί είναι αυτό το ψυγείο που τον έβαλαν τον παππού και θα τον κηδέψουμε την Τρίτη;"
Α, ναι ξέχασα να αναφέρω πως εμείς, εδώ στο Βόλο, δεν επιτρέπεται να πεθάνουμε όποτε μας καλέσει ο Κύριος αλλά όποτε δεν είναι αργία, διότι αλλιώς θα μείνουμε άταφοι, στην κατάψυξη, καθώς ο δήμος δεν μπορεί να πληρώνει υπερωρίες στους νεκροθάφτες!
Δεν έχει καμία σημασία ούτε η προσβολή του νεκρού, ούτε η ταλαιπωρία των συγγενών και η οδύνη, ούτε το δέον. Σιγά το πράγμα! 

Να φανταστείτε πως δεν ακούσαμε ούτε την τοπική διοικούσα Εκκλησία να αντιστέκεται, πλην ορισμένων μοναχικών παπάδων που διαμαρτυρήθηκαν στον δήμαρχο, δίχως αποτέλεσμα.
Το να κουβεντιάσουμε για την κρίσιμη πορεία της ψυχής τις πρώτες ώρες και μέρες, για τα τριήμερα που διαβάζονται ενώ ο νεκρός είναι άταφος και άλλα τέτοια "μη σύγχρονα", φαντάζομαι πως δεν ακουμπούν τις εξουσίες...
Επίσης, το να πούμε πως ο κυρ Νίκος άρχισε να ξεπαγώνει και να χαλάει το "μακιγιάζ" την ώρα που τον έθαβαν, επίσης δεν προκαλεί φρίκη σ' αυτούς που αποφάσισαν πως το νεκροταφείο δεν λειτουργεί Κυριακάς και εορτάς!
Η ψυχολογική κατάσταση των οικείων φυσικά και δεν μπορεί να συγκινήσει τον διοικητικό παχυδερμισμό.
Όσο για τον φόβο Θεού που "παίζει" στην ιστορία "κρατείστε τον νεκρό σας στην κατάψυξη, μέχρι να ανοίξει το μαγαζί", αντιλαμβάνεσθε ότι δεν αφορά κανέναν από τους κατέχοντες καρέκλες....
Έτσι, κυρα Μαρία, ούτε εσύ θα καταλάβεις ποτέ τί ψυγείο είναι αυτό που έβαλαν τον κυρ Νίκο, ούτε εμείς θα μπορέσουμε ποτέ να ξεπεράσουμε την ντροπή μας για τούτον τον μεταθανάτιο καταψύκτη.
(Όταν λέω εμείς, εννοώ εμείς οι....οπισθοδρομικοί και όχι οι της "προόδου" και της τεχνολογίας ακόμη και για νεκρούς).
Και επειδή -ενώ βρακί δεν έχει ο πισινός μας- στον δήμο συζητούν για αποτεφρωτήριο, λέτε ο καταψύκτης να είναι πρόδρομος της αποτέφρωσης;

Πώς το λέτε εσείς στο Ελλάντα; Ντροπή, ίσως...; 
(Γιατί εμείς στο Ενωμένο Ευρώπη το λέμε So, what? -σε ελεύθερη μετάφραση: Και λοιπόν; Είναι τόσο δύσκολο να πεθάνετε Παρασκευή, εσείς οι Έλληνες; Μας έχετε ζαλίσει τον έρωτα πια...) 
anazhthseis-elena.

Ο γέροντας Κλεόπας και η ευλάβειά του προς την Παναγία

 π.Ἰωαννίκιου  Μπάλαν

1. 'Ο π. Κλεόπας εἶχε μεγάλη εὐλάβεια στήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν «Βασίλισσα τῶν Χερουβείμ καί Σεραφείμ καί Δέσποινά μας. . . » Γι'αὐτό δέν ὑπῆρχε ἡμέρα πού νά μή διαβάση τούς Χαιρετισμούς της καί τό Θεοτοκάριο. 

2. ῎Ελεγε ὁ π. Κλεόπας:«Γνωρίζετε ἐσεῖς ποιά εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος; Αὐτή εἶναι ἡ Βασίλισσα τῶν Χερουβείμ, ἡ Βασίλισσα ὅλης τῆς Δημιουργίας, ὁ Οἶκος τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ θύρα τοῦ Φωτός, διότι τό ἄπειρο καί νοερόν Φῶς δι' Αὐτῆς ἦλθε στόν κόσμο.
Αὐτή εἶναι ἡ Πύλη τῆς ζωῆς, διότι ἡ Ζωή ὁ Χριστός δι' Αὐτῆς ἦλθε στόν κόσμο. Αὐτή εἶναι ἡ κεκλεισμένη Πύλη διά τῆς ὁποίας δέν εἰσῆλθε κανείς μέσα ἐκτός ἀπό τόν Κύριο, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Προφήτης 'Ιεζεκιήλ». 

3. 'Ακόμη ἔλεγε: «'Η Κυρία Θεοτόκος εἶναι ἡ οὐράνια κλῖμαξ καί ἡ γέφυρα πού μᾶς ἑνώνει μέ τόν οὐρανό. Εἶναι ἡ Περιστερά ἡ ὁποία ἐξήρανε τόν κατακλυσμό τῶν ἁμαρτιῶν μας, καθώς καί ἐκείνη ἡ περιστερά τοῦ Νῶε ἐπεβεβαίωσε τήν ξηρασία, μετά τόν κατακλυσμό. Αὐτή εἶναι ἡ θεία Λαμπάδα, διότι δέχθηκε τό θεῖο φῶς. 'Η Μητέρα τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Πατρός, ἡ Μητέρα τοῦ Λόγου καί ἡ 'Εκκλησία τοῦ 'Αγίου Πνεύματος». 

4. ῎Ελεγε πάλι: ῞Οταν βλέπης τήν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου μέ τό Θεῖον Βρέφος στίς ἀγκάλες της, γνωρίζεις τί βλέπεις ἐκεῖ; Εἶναι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ! 'Ο οὐρανός εἶναι ὁ Χριστός, πού εἶναι πολύ ἀνώτερος τῶν οὐρανῶν&ὁ Δημιουργός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. 'Ενῶ ἡ Θεοτόκος ἀντιπροσωπεύει τήν γῆ, δηλαδή ὅλους τούς λαούς πού κατοικοῦν ἐπάνω στήν γῆ, διότι αὐτή προέρχεται ἀπό τό ἰδικό μας γένος. Προέρχεται ἀπό βασιλική καί ἀρχιερατική γενεά.

5. ῎Ελεγε ὁ Γέροντας:  «Οἱ βραχίονες τῆς Κυρίας Θεοτόκου εἶναι πολύ δυνατοί, ἀπό ὅ, τι εἶναι οἱ ὦμοι τῶν Χερουβείμ καί τῶν μακαρίων Θρόνων. Λοιπόν ποιός κρατεῖ τήν Κυρία Θεοτόκο στήν ἀγκαλιά του; Θά γνωρίζετε ποιός τήν κρατεῖ. Αὐτός ὁ ὁποῖος ἔκανε τόν οὐρανό καί τήν γῆ καί ὅλα τά ὁρατά καί ἀόρατα».

6. Πάλιν ἔλεγε: «Γνωρίζετε ἐσεῖς ποιά εἶναι ἡ Μητέρα του Κυρίου μας καί πόσο ἀγαπᾶ καί πόση ἡ δύναμίς της καί πόσο τό ἔλεός της; Εἶναι ἡ Μητέρα μας, ἡ ὁποία ἔχει ἔλεος γιά τούς πτωχούς καί τίς χῆρες καί τούς λοιπούς Χριστιανούς. Πάντοτε προσεύχεται στόν Σωτῆρα Χριστό γιά ὅλους μας».

7. Σχεδόν σέ κάθε κήρυγμά του ὁ π. Κλεόπας ἐρωτοῦσε τούς Χριστιανούς: «῎Εχετε τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας μας στό σπίτι σας; Καντήλι μπροστά στήν εἰκόνα της ἔχετε;»Κατόπιν τούς συμβούλευε:«Νά πάρετε τήν Προστάτιδα καί Βοηθό μας τήν Μητέρα μας πού εἶναι στούς οὐρανούς καί στήν γῆ νά τήν βάλετε στά σπίτια σας! Αὐτή εἶναι ἡ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς!
 'Εάν θά πάρετε Αὐτή τήν Προστάτιδα στά σπίτια σας καί τῆς διαβάζετε κάθε πρωῒ μέ τό καντήλι της ἀναμμένο τούς Χαιρετισμούς της καί τό βράδυ τήν Παράκλησίν της, θά τήν ἔχετε βοηθό σ' ὅλη τήν ζωή σας καί τήν στιγμή τοῦ θανάτου σας καί τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. . . Γνωρίζετε πόσο δύναται νά βοηθήση ὁ Θεοτόκος Μητέρα μας μπροστά στό Θρόνο τῆς Παναγίας Τριάδος; 'Εάν δέν ὑπῆρχε Αὐτή, πιστεύω ὅτι αὐτός ὁ κόσμος θά ἐχάνετο ἀπό πολύ παλαιότερα!»

8. Σ' αὐτούς πού ἤρχοντο στίς 'Ακολουθίες τῆς ἐκκλησίας τούς ἔλεγε: «'Εδῶ κάνουμε μεγάλες 'Ακολουθίες, ἀλλά, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν κάνει τίποτε, ἐκπληρώνεται αὐτό πού λέγει ἡ 'Αγία Γραφή: «῞Οταν ὁ ἕνας προσεύχεται καί ὁ ἄλλος δέν προσεύχεται, ὁ ἕνας κτίζει καί ὁ ἄλλος γκρεμίζει! Λοιπόν, αὐτή τήν συμβουλή σᾶς δίνω: »«Μετά τήν πρωϊνή προσευχή νά διαβάζετε τόν 'Ακάθιστο ῞Υμνο τῆς Θεοτόκου μέ τό καντήλι της ἤ τό κερί ἀναμμένο. Καί θά ἰδῆτε ὅτι ἡ Θεοτόκος θά εἶναι στήν ζωή σας πρόθυμος βοηθός». 

9. ῎Ελεγε  ἕνας μαθητής του: «῞Οταν ἦλθα στόν π. Κλεόπα, τοῦ εἶπα ὅτι θέλω νά μείνω στό Μοναστήρι. Τότε ἡ Πανοσιότης του μοῦ εἶπε: «'Εάν ἀπεφάσισες νά πειθαρχῆς σέ τρία ξύλα τήν ἡμέρα (τόν κόπανο τῶν 'Ακολουθιῶν γιά ῎Ορθρο, 'Εσπερινό καί 'Απόδειπνο) καί νά τρώγης μία φορά τήν ἡμέρα, τότε ἠμπορεῖς νά μείνης στό Μοναστήρι!» Αὐτά τά λόγια του μ' ἐνίσχυσαν καί μέ παρεκίνησαν ν' ἀποφασίσω. Κατάλαβα ὅτι πρέπει νά γιγαντώσω τό θέλημά μου καί τότε ὁ Θεός θά μέ βοηθήση».     Μετάφρασις-ἐπιμέλεια ὑπό Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγιον Ὅρος Ἄθω
1999
Ἀναβάσεις

Πρωτοψάλτης & Καθηγητής Μουσικολογίας Χατζημάρκος Εμμανουήλ

Από τους Καλλιφωνότερους Πρωτοψάλτες της σύγχρονης εποχής, ο κορυφαίος ίσως όλων, με σπάνια μελωδική φωνή, εμβριθής μουσικός και χοράρχης, Καθηγητής Μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. 

 Γεννήθηκε στο Βόλο το 1927 και από πολύ μικρός διακρίθηκε για την εντυπωσιακή καλλιφωνία του. Πήρε τα πρώτα μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής από τονπατέρα του Κωνσταντίνο και στη συνέχεια μαθήτευσε κοντά στον Πρωτοψάλτη Χρήστο Πάντα του οποίου υπήρξε κανονάρχης σε ηλικία 9 ετών. Μαθήτευσε επίσης στον Κωνσταντίνο Πρίγγο, Θεοδόσιο Γεωργιάδη και Θεόδωρο Χατζηθεοδώρου τον Φωκαεα. Έχει Πτυχίο Βυζ. Μουσικής, Πτυχίο Ωδικής και Δίπλωμα μουσικοδιδάσκαλου, όλα με "Άριστα" και "Διάκριση" από το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.

Υπηρέτησε ως Καθηγητής Μουσικής στη Β/θμια Εκπ/ση και έφθασε μέχρι το βαθμό του Γυμνασιάρχη (Ανωτέρα Εκκλ. Σχολή Αθηνών). Η ψαλτική του σταδιοδρομία αρχίζει από ηλικίας 12 ετών, οπότε ανέλαβε Πρωτοψάλτης στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου Κάτω Λεχωνίων Βόλου. Στη συνέχεια έψαλε στον Αλμυρό (1941-44), στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Βόλου ως Λαμπαδάριος (1944-46) και στη συνέχεια ως Πρωτοψάλτης (1946-79) όπου παράλληλα ανέλαβε και τη Δ/νση της Σχολής Βυζ. Μουσικής της Ι. Μητροπόλεως και τέλος από το 1981 στον Ι, Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου Αθηνών για να αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από το ιερό αναλόγιο λόγω φωνητικής κόπωσης.

  Έχει ψάλει σε όλη σχεδόν την Ελληνική επικράτεια σε πανηγυρίζοντες Ι. Ναούς, έπειτα από πρόσκληση και απέ­κτησε πολλούς φίλους, θαυμαστές και μιμητές της ψαλτικής του τέχνης. Είναι Πρόεδρος των Καθηγητών Εκκλ/κής Εκπ/σης, μέλος εποπτικού Συμβουλίου Εκπ/σης, μέλος επιτροπής επί της Τέχνης και Λατρείας, Δ/ντής Βυζ. Χορωδίας Βόλου, Δ/ντής προτύπου χορού Αθηνών, Καθηγητής Δημοτικού Ωδείου Βόλουκαι Καθηγητής Μουσικολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Διετέλεσε επίσης και Πρόεδρος της ΟΜ.Σ.Ι.Ε. Διδάσκει στο Ωδείο Αλίμου, στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών, και στο Μουσικό εργαστήρι της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα. Έχει εκδώσει πέντε τόμους με τον γενικό τίτλο: "Μελωδική Ανθοδέσμη", 22 δίσκους 33 στροφών, 8 δίσκους 45 στροφών και 40 κασέτες με Βυζ. Εκκλ. ύμνους. Εξέδωσε επίσης το ορατόριο "Ιησούς Χριστός" και δύο βιβλία Ευρωπαϊκής μουσικής. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα και μελέτες ενώ έχει υπό έκδοση τα μουσικά βιβλία: "Εσπερινό", "Όρθρο", "Μαθηματάριο" και "Θεωρητικό", καθώς και διάφορα μαθήματα του συνοδευόμενα από κασέτες. Μουσικά του έργα έχουν παρουσιαστεί στο Ηρώδειο (1977), στην Πάτρα (Αρχαίο Θέατρο), στον "Παρνασσό" στην Αρχαιολογική Εταιρεία, στο Χίλτον, στην Κων/πολη, Κύπρο, Χάϊφα, Βιέννη, Στουτγκάρδη και Ρώμη.

Ο Μανώλης Χατζημάρκος αποτελεί πράγματι για την εποχή μας μια εξέχουσα μουσική φυσιογνωμία και οντότητα με πλούσια και πολυσχιδή προσφορά στην λειτουργική μας μουσική. Εξαίρετος άνθρωπος, με ήθος και απαράμιλλη αρετή, ακέραιος χαρακτήρας, ευγενής και καλόκαρδος, χαίρει της εκτίμησης και της αγάπης όλου του ψαλτικού κόσμου σε όλη την Ελλάδα. Η σπάνια καλλιφωνία του, η μοναδικότητα της μελωδικής τουφωνής δέσποσε επί δεκαετίες σ' όλο τον ψαλτικό κόσμο, έγινε πρότυπο μίμησης και επηρέασε βαθύτατα τους νέους ψάλτες. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι ψάλλει μόνο ευκαιριακά, εξακολουθεί να προσφέρει και να δημιουργεί μεταδίδοντας τις πολύτιμες εμπειρίες του και τα μυστικά της ψαλτικής του τέχνης σε νέους ψάλτες με τις Πανεπιστημιακές του διδασκαλίες, με τις διδασκαλίες του στα Ωδεία και κατ' ιδίαν, αλλά και με τις τακτικές ραδιοφωνικές του εκπομπές από το Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος.

 Φίλιππος Οικονόμου/πηγή

Ρόδου Κύριλλος: ''Δεν μπορεί να εξηγηθεί το δάκρυ του Ταξιάρχη''

Δεν μπορεί να εξηγηθεί το δάκρυ στην εικόνα του Μιχαήλ Αρχαγγέλου δήλωσε πριν από λίγο στο VERENA ο Μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος. 

Όπως μας είπε ο σεβασμιότατος πήγε συντηρήτρια απο την Αρχαιολογία αλλά δεν μπόρεσε να δώσει εξήγηση. 

Αύριο την εικόνα θα εξετάσει και άλλος συντηρητής.

"Δεν είναι υγρασία. Δάκρυα αναβλύζουν και απο τα δύο μάτια. Δεν δικαιολογείται απο τίποτα. Μεταφέραμε την εικόνα να δούμε μήπως οι συνθήκες στο νεκροταφείο δημιούργησαν το δάκρυ, όμως και σήμερα συνεχίστηκε να βγαίνει το δάκρυ" τόνισε ο Μητροπολίτης. 

Απο την πλευρά του ο Αρχιμανδρίτης πάτερ Απόστολος μας δήλωσε ότι " το δάκρυ είναι ένδειξη της ύπαρξης του θείου".

 Στις 6 θα ξεκινήσει παράκληση στον ιερό ναό της Κοιμήσεως Ιαλυσού, όπου βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα.

πηγή

Προσκυνητής στην Λαύρα του Κιτάεβ στο άφθαρτο λείψανο του Οσίου Θεοφίλου(φώτο)

Από το οδοιπορικό μας στην Ουκρανία 

(Α')Λαύρα του Κιτάεβ,Όσιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός και Οσία Δοσιθέα του Κιέβου

Στην περιφέρεια της πόλης του Κιέβου βρίσκεται η Μονή του Κιτάεβ χτισμένη σε μια περιοχή όπου πρώτα ονομάζονταν έρημος Κιτάι(στα ταταρικά σημαίνει τοίχος στην άκρη της πόλης).
 Η έρημος του Κιτάι πρόσφερε στους μοναχούς πιο πολύ ησυχία και γι αυτό έρχόνταν εδώ οι μοναχοί από την Λαύρα Πετσέρσκα όπου ήθελαν να ζήσουν πιο απομονωμένα.

 Η πρώτη έγγραφη αναφορά της Μονής Κιτάεβ χρονολογείται απ'ο το 1159.Η περιοχή ανήκε στον κνέζη Γιούρι Μπογκολιούμπωβ.Οι σπηλιές του Κιτάεβ είχαν ίδια περίπου έκταση με αυτές της λαύρας Πετσέρσκα και ανακαλύφθηκαν το 1858.Το 1716 ο κυβερνήτης του Κιέβου Ντιμίτρι Γκολίτι έφτιαξε μια ξύλινη εκκλησία στην έρημο προς τιμήν του Αγίου Σεργίου του Ράντονεζ και έγινε μετόχι της Λαύρας των Σπηλαίων.Το 1744 επισκέφτηκε το μοναστήρι η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Πέτροβνα(κόρη του Πέτρου του Α)και βοήθησε την κατασκευή της τράπεζας.

Στις αρχές του 20ου αιώνα λειτούργησε εκεί ορφανοτροφείο.Μετά το 1917 η μονή έγινε φυλακή για τους κληρικούς και τους μοναχούς του Κιέβου και των περιχώρων.Το 1931 ανατίναξαν το καμπαναριό και εξαφανίστηκαν πολλά πολύτιμα αντικείμενα λατρείας,ενώ πολλά βιβλία κάηκαν.Το 1931 συνελήφθησαν και οι τελευταίοι μοναχοί ενώ ο ναός του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ μετατράπηκε σε κάποιου είδους κλάμπ για αθειστές.

   Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται και το λείψανο του Οσίου Θεοφίλου του δια Χριστού σαλόν.

Γεννήθηκε το 1788 και ήταν γόνος ιερατικής οικογένειας της ευρύτερης περιοχής του Κιέβου.Το 1834 έγινε μεγαλόσχημος και αυτό ήταν το έναυσμα της πλήρους αποταγής από οτιδήποτε κοσμικό.Άρχισε να συμπεριφέρεται σαν ένας ''σαλός''και έκανε οτιδήποτε μπορούσε για να προκαλέσει την περιφρόνηση των αδελφών στην μονή και των άλλων ανθρώπων.Ο κόσμος αντιλαμβανόνταν την αγιότητά του και τον περίμενε έξω από το κελί του ελπίζοντας να πάρουν λόγους νουθεσίας ή την ευχή του.Πέρασε από την Λαύρα των Σπηλαίων και απο την Μονή Γκολοσέεβ μέχρι που το 1849 κατέληξε στην σκήτη Κιτάγιεβ.

Έκανε άπειρες μετάνοιες και μείωσε στο ελάχιστο στον ύπνο του.Αδιάκοπα δούλευε το εργόχειρό του απαγγέλοντας άλλοτε από το Ψαλτήρι και άλλοτε αδιάλειπτα προσευχόνταν νοερά.Έτρωγε ελάχιστα ενώ τις Τετάρτες και τις Παρασκευές έπινε μόνο ένα φλυτζάνι νερό ανακατεμένο με λίγο μέλι.Έκανε πολλές προφητείες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την συνάθροιση πολλών ανθρώπων κοντά του.

 Ο ίδιος ο τσάρος Νικόλαος Α'(1825-1855)ζήτησε την συμβούλη του για τον Κριμαϊκό πόλεμο,που ετοιμαζόνταν να κηρύξει.Καθόδον βρήκαν τον Όσιο ξαπλωμένο σε μια μυρμηγκοφωλιά,όπου τα έντομα σκέπασαν όλο το κορμί του και το καταμάτωσαν.Μετα την πανωλεθρία του Ρωσικού στρατού στον πόλεμο αυτό,κατάλαβε ο μητροπολίτης την προφητική πράξη του Θεόφιλου..Κοιμήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1853.(Δείτε και εδώ)

   Από αυτό το μοναστήρι πέρασε και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώβ πριν πάει στο Σαρώβ.Προσκύνησε τα άγια λείψανα ο 18χρονος τότε Πρόχορος και ήθελε να πάρει την συμβουλή του ξακουστού ασκητού Δοσιθέου.Εκείνος τον συμβούλευσε να πάει στο Σαρώβ.

 

 Ο μοναχός Δοσίθεος όμως ήταν μοναχή Δοσιθέα κάτι που έμαθαν μετά την θάνατό της.

Ο Τάφος της Οσίας Δοσιθέας του Κιέβου

 Η Οσία Δοσιθέα του Κιέβου λοιπόν από μικρή αφιέρωσε την ζωή της στον Χριστό.Παρουσιάστηκε στο Κιτάεβ ως γιός κάποιων Σέρβων χωρικών.Όμως αυτούς δεν τους έκαναν τότε μοναχούς.Έτσι αποτραβήχθηκε σε μια σπηλιά όπου ασκήτεψε για 12 χρόνια.

Η είσοδος στο σπήλαιο της Οσίας Δοσιθέας

Η φήμη του ''μοναχού που προσευχόνταν μέσα σε μια σπηλιά'' έφτασε μακρυά και πολλοί άνθρωποι ττην επισκεπτόνταν για να ζητήσουν μια συμβουλή.

Η διαδρομή προς το σπήλαιο της Οσίας Δοσιθέας περνάει μέσα από ένα υπέροχο τοπίο

Την επισκέφτηκε και η  Αικατερίνη Πέτροβνα(κόρη του Πέτρου του Α)και με την μεσολάβηση της εκάρη μοναχός χωρίς να γνωρίζουν πως πρόκειται για γυναίκα.
Εκοιμήθη στις 25 Σεπτεμβρίου 1776

Ένα καντήλι σβήνει το φασισμό...!

Η μαρτυρία του Γερμανού συγγραφέα Έρχαρτ Kέστνερ για μια γυναίκα στην Κρήτη που άναβε τα καντήλια στους τάφους των Γερμανών στρατιωτών λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο. Μια ηχηρή απάντηση στο μίσος και στο φασισμό.

Το είδα εδώ

«Η Ελλάδα ήταν, που έσωσε την ψυχή της ανθρωπότητας»!

Η Μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940) υπήρξε, μαζί με την Μάχη Ελαίας - Καλαμά, μια από τις πιο αποφασιστικές ένοπλες συμπλοκές των πρώτων ημερών του Ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) που απέκοψαν την ιταλική είσοδο στο ελληνικό έδαφος.

Οι ελληνικές δυνάμεις που υπερασπίζονταν τον τομέα της Πίνδου ήταν το Απόσπασμα Πίνδου, υπό τον συνταγματάρχηΚωνσταντίνο Δαβάκη, που αριθμούσε 2.000 και με αποστολή να αμυνθεί στην γραμμή: όρος Σμόλικας-Μόλικας-Καστάνιανη-Κιάφα-Καταφύκι. Οι Ιταλοί παρέταξαν την 3η Μεραρχία αλπινιστών «Τζούλια», δύναμης 10.800 ανδρών. Αποστολή της ήταν να κινηθεί μέσω των ορεινών διαβάσεων προς το Μέτσοβο.

Η Μάχη της Πίνδου τελείωσε με θρίαμβο των ελληνικών όπλων. Μερίδιο της νίκης ανήκει στους κατοίκους των χωριών της περιοχής. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά βοήθησαν τα μάχιμα τμήματα μεταφέροντας τρόφιμα, πυρομαχικά και άλλα εφόδια στην πλάτη τους, επειδή όσα ζώα υπήρχαν στην περιοχή είχαν επιταχθεί. Επίσης βοηθούσαν στη μεταφορά τραυματιών στα μετόπισθεν με μεγάλη αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Η βοήθειά τους ήταν πολύτιμη και από μια άλλη άποψη: η επίδειξη του πατριωτισμού τους επιδρούσε ευνοϊκά στο ηθικό των μαχητών.

Η Μάχη της Πίνδου ήταν μια από τις πιο αποφασιστικές και δραματικές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Αν η επίλεκτη Μεραρχία Αλπινιστών κατόρθωνε να επιτύχει τον στόχο της και κατελάμβανε το Μέτσοβο, οι ελληνικές δυνάμεις του μετώπου της Ηπείρου θα χωρίζονταν από εκείνες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Επίσης δημιούργησε την αυτοπεποίθηση στην ελληνική διοίκηση ότι μπορούσε να εξαπολύσει και επιθετικές επιχειρήσεις κατά του εισβολέα.

Όπως προαναφέρθηκε, στη νίκη συνέβαλαν πολλοί παράγοντες. Όμως τα εύσημα ανήκουν στον Έλληνα στρατιώτη

Διαρκούντος ακόμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο Σκωτσέζος πατριώτης (υπερασπιστής της ανεξαρτησίας της Σκωτίας) και συγγραφέας Compton Mackenzie (Κόμπτον Μακένζι, 1883–1972) έγραψε (το 1944), ένα βιβλίο με τίτλο "Άνεμος Ελευθερίας" (‘Wind of Freedom: The history of the invasion of Greece by the Axis powers, 1940–1941’) εμπνευσμένο από την πολεμική κραυγή των Ελλήνων "Αέρα! Αέρα!”. Τα λόγια ενός ξένου που ένιωθε πραγματική ευγνωμοσύνη προς τους Έλληνες αποτελούν πραγματικό ύμνο:

«…Πρέπει να τονιστεί μία ακόμα φορά ότι ο Έλληνας στρατιώτης δεν πολεμούσε μόνο κάτω από συνθήκες που ήταν οι κατάλληλες για να αποδείξει τις ικανότητές του σαν μαχητής, αλλά ότι κάθε Έλληνας στρατιώτης πίστευε ότι ο ίδιος ήταν η Ελλάδα, και όχι απλά η Ελλάδα της εποχής του, αλλά η Ελλάδα των τριών χιλιάδων χρόνων.

Αν ένας άνδρας στην παθιασμένη αποφασιστικότητά του να υπερασπίσει την γυναίκα και την οικογένειά του και τις ελιές που έχει στο χωριό του, νοιώθει τον εαυτό του σαν έναν από τις δέκα χιλιάδες του Μιλτιάδη ή τους τριακόσιους του Λεωνίδα, θα είναι τρομερός αντίπαλος πραγματικά… Η στρατηγική και η τακτική της Ελληνικής Ανώτατης Διοίκησης ήταν τέλεια προσαρμοσμένες στον τύπο πολέμου που έπρεπε να διεξάγει και τα μέσα που είχε… Όμως η στρατηγική αυτή και η τακτική θα ήταν άχρηστη χωρίς τους άνδρες που θα ήταν ικανοί να ξεπεράσουν την πιο αιματηρή θεωρία με εκείνο που φαινόταν υπεράνθρωπη πράξη».

«Η ελληνική άρνηση υποταγής ήταν για την ανθρωπότητα ένας δεύτερος Μαραθώνας και έτσι θα την θεωρήσει η Ιστορία όταν τελειώσει αυτός ο μεγάλος, φρικτός πόλεμος. Ο σύγχρονος χρονογράφος τουλάχιστον δεν διστάζει να προβλέψει αυτή την άποψη βεβαιώνοντας ότι αν η Ελλάδα είχε δεχθεί τις απαιτήσεις των άνανδρων Ιταλών θα είχε αλλάξει όλη η ροή των γεγονότων, επειδή η Ρωσία θα είχε συντριβεί το φθινόπωρο του 1941.

Η Ελλάδα ήταν, που έσωσε την ψυχή της ανθρωπότητας, αυτή η μικρή ορεινή χώρα η τριγυρισμένη από θάλασσα όπου γεννήθηκε πρώτα η ελευθερία.

Και ο απλός στρατιώτης ήταν εκείνος που έσωσε την Ελλάδα. Η επιδέξια στρατηγική του Μεταξά, ο ταχύς αυτοσχεδιασμός του Γενικού Στρατηγείου, η ταχυκινησία των ορεινων πυροβόλων, η γενναιοψυχία του τοπικού πληθυσμού, η ενθουσιώδης συνδρομή της RAF, δεν θα ωφελούσαν σε τίποτα αν δεν μπορούσε να νοιώσει κάθε στρατιώτης ότι μέσα του ήταν όλο Ελλάδα και αν δεν σήκωνε τις ευθύνες του τόσο αποφασιστικά όσο σήκωνε το τουφέκι του…χωρίς ελπίδα ενισχύσεων ή αντικατάστασης, τρεφόμενος επί μέρες με ο,τι τρόφιμα είχε μαζί του, αντιμετωπίζοντας το δριμύ ψύχος και τις χιονοθύελλες με μια μόνο κουβέρτα, προχώρησε πολεμώντας σε κορφές τρεις χιλιάδες μέτρα ψηλές και πέθανε εκεί ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, έχοντας στην σκέψη του τις ελιές του χωριού, τα κουδούνια από τα πρόβατα και τις κατσίκες του στα λιβάδια της Αρκαδίας, τα λουσμένα στον αφρό νησιά του Αιγαίου, τους θορυβώδεις δρόμους της Αθήνας και τα ρυακια της Θεσσαλίας».

redskywarning.blogspot