Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Με ενοχλούν οι άλλοι-μπορώ να τους συγχωρέσω;

Το καράβι        
(Μουσική και στίχοι Παύλος Παυλίδης, Ερμηνεία Ξύλινα Σπαθιά, από τον δίσκο  Μια ματιά σαν βροχή)

Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, αν καταφέρεις ν’ αγαπήσεις λένε
αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα, νομίζω λένε κάτι ακόμα.
Μοιάζουνε μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε όμως εμείς βλέπουμε χρώματα κι ακόμα
πάνω στο Boundy λένε αντέχουμε.
Στα μονοπάτια αυτά που χάραξες τα φίδια ζητάνε να συρθώ για να περάσω.
Θα κατεβαίνω μέχρι να φτάσω, κάτω από τόνους πλαστικά σκουπίδια,
εκεί που λάμπουν τα χαμένα δαχτυλίδια, στην αμμουδιά σου.
Να μη ξεχάσω της μοναξιάς μου το γεράκι να γυμνάσω.
Τα φίδια κρέμονται απ’ το δέντρο σαν θηλιά μα αν τους ξεφύγω μπορεί να πιάσω
το άλογο σου απ’ το λαιμό και αγκαλιά να ταξιδεύουμε μέσα στη μέρα
που χρόνια τώρα τρέχω να προφτάσω.
Τί είν’ η γαλήνη, τι είν’ η γαλήνη;
Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου
λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη.
Ερμηνευτικά Σχόλια
Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου:  φαίνεται το πιο εύκολο, όμως δεν είναι. Αυτός που μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του, την ίδια στιγμή μπορεί να συγχωρέσει και τους άλλους. Συγχωρώ τον εαυτό μου σημαίνει ότι καταλαβαίνω τα λάθη μου, σημαίνει ότι παίρνω την απόφαση να αλλάξω ζωή, δεν συμβιβάζομαι με τη λογική ότι «αυτός είναι ο χαρακτήρας μου και αν σας αρέσει», αλλά  κάνω το βήμα να γίνω διαφορετικός.  Την ίδια στιγμή δεν παραμένω στην κατάθλιψη ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, με αποτέλεσμα να γίνομαι θύμα των άλλων, να συμβιβάζομαι με την ήττα ή την κακομεταχείριση. Συγχωρώ τον εαυτό μου δεν σημαίνει ότι δικαιολογώ τα πάντα, αλλά κάνω το βήμα να είμαι ταπεινός διότι αντιλαμβάνομαι ότι έχω τρωτά και την ίδια στιγμή να μετανοήσω, να αλλάξω. 
   
αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα: το μαύρο είναι η απουσία φωτός. Η αλλαγή χρώματος σημαίνει ότι ο εαυτός σου γίνεται πιο φωτεινός και την ίδια στιγμή μπορεί να αγαπήσεις και τους άλλους, που σημαίνει να τους συγχωρήσεις για ό,τι κακό σου έχουν κάνει ή για ό,τι δεν καταλαβαίνουν ότι σε έβλαψαν. «Τα εν γνώσει και εν αγνοία πταίσματα» ζητά η Εκκλησία από το Θεό να συγχωρέσει.

πάνω στο Μπάουντι αντέχουμε: η Ανταρσία του Μπάουντυ ήταν μια ανταρσία που εκδηλώθηκε στο πλοίο του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού HMS Bounty στις 28/04/1789. Της ανταρσίας ηγούνταν ο Κρίστιαν Φλέτσερ εναντίον του διοικούντος αξιωματικού Υπολοχογαγού Γουίλλιαμ Μπλάι. Σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες λόγοι της ανταρσίας που πραγματοποίησαν οι ναυτικοί αποτέλεσαν η ειδυλλιακή ζωή στο νησί του Ειρηνικού, Ταϊτή, αλλά και η σκληρή μεταχείριση που τους επιφύλασσε σε καθημερινή βάση ο καπετάνιος Μπλάι. Στο τραγούδι  γίνεται αναφορά στην ανάγκη του ανθρώπου να μην παραμένει συμβιβασμένος με το κακό, καθώς ταξιδεύει σε μαύρα νερά, στις δυσκολίες του κόσμου και των ανθρώπινων σχέσεων.   

Στα μονοπάτια αυτά που χάραξες: μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους ο καθένας καλείται να περάσει τα φίδια, τους πειρασμούς, τις δυσκολίες που του προκαλούν και να αφήσει πίσω του όλα τα πλαστικά σκουπίδια που υπάρχουν στη ζωή, για να βρει την αλήθεια στο πρόσωπο του άλλου, το δαχτυλίδι που έχει κρυμμένο στην καρδιά του, δηλαδή να βρει για ποιο λόγο αξίζει να έχει σχέση μαζί του και την ίδια στιγμή να βρει ποιο είναι το δικό του χαμένο δαχτυλίδι, το δικό του καλό εαυτό, ό,τι αξίζει στον ίδιο. Χωρίς συγχώρηση δεν μπορεί αν υπάρξει εύρεση του καλού μας εαυτού, ούτε και των άλλων. 
  
της μοναξιάς μου το γεράκι: το γεράκι συμβολίζει τον αγγελιοφόρο του ουρανού στα παραμύθι και αλλού την ψυχή. Ο άνθρωπος καλείται να γυμνάσει το γεράκι της μοναξιάς του, να καταστήσει δηλαδή τον εαυτό του έτοιμο να μπορεί να βλέπει τα μηνύματα που του στέλνουν οι άλλοι και την ίδια στιγμή να μπορεί να μην νικηθεί από τη μοναξιά στον κόπο του, καθώς οι περισσότεροι συμπεριφέρονται με κριτήριο μόνο τον εαυτό τους.   

το άλογό σου απ’ το λαιμό: η συγχώρηση, η εύρεση του πολύτιμου, η νίκη κατά του κακού εαυτού μου δεν αρκούν για να υπάρξει μια γνήσια σχέση. Χρειάζεται και ο άλλος ή οι άλλοι να παλέψουν στην ίδια κατεύθυνση. Αλλιώς ματαιοπονούμε, οπότε καλύτερα  είναι να συγχωρούμε, να προσευχόμαστε και να προχωρούμε στη ζωή μας.

Γαλήνη: είναι η κατάσταση του ανθρώπου που κοιτάζει στον ουρανό, νιώθει την συνείδησή του ήσυχη στην γαλήνη της νύχτας και μπορεί να προχωρήσει στην ζωή του. Χωρίς συγχώρεση όμως τόσο του εαυτού μας όσο και των άλλων δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Αλλά και οι άλλοι χρειάζεται να βοηθηθούν από εμάς ή εμείς από αυτούς, για να υπάρξει από κοινού πορεία. Το τραγούδι αυτό πάντως δείχνει ότι η ζωή είναι ταξίδι σε ένα καράβι στο οποίο συνυπάρχουμε πολλοί. Για να είναι επιτυχημένο το ταξίδι, χρειάζεται αμοιβαιότητα.
    
Β. Με ενοχλούν οι άλλοι-μπορώ να τους συγχωρέσω;  
Στην καθημερινότητά μας νιώθουμε συχνά τους συμμαθητές μας, τους φίλους μας, τα αδέρφια μας, αλλά και άλλους ανθρώπους να κάνουν τη ζωή μας δύσκολη. Να μην μας αφήνουν να χαρούμε. Από την άλλη, βλέπουμε πολλές φορές κάποιους να έχουν κάτι εις βάρος μας χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Νιώθουμε ότι κάποιοι μας φέρονται εχθρικά ή γίνονται ενοχλητικοί ή μας κουράζουν. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας;
Το εύκολο είναι να κρατήσουμε κακία. Να τους κατηγορούμε κι εμείς με τη σειρά μας ή να κλειστούμε στον εαυτό μας. Από την άλλη καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα: πώς να προστατέψουμε τον εαυτό μας; Ιδίως όταν υπάρχει περίπτωση bullying, όταν δηλαδή η παρενόχληση δεν είναι απλώς πείραγμα ή κούραση που κάποιοι άνθρωποι μας προκαλούν, αλλά έχει να κάνει με την συνεχή κακή συμπεριφορά εναντίον μας, η οποία μας απομονώνει ή μας κάνει να έχουμε συνεχώς λογισμούς εις βάρος των άλλων, μας ζορίζει και μας κάνει να είμαστε θύματα κακής συμπεριφοράς.
Υπάρχουν τρόποι αντίδρασης. Πρώτα η αναφορά μας σε όσους δικαιούνται και πρέπει να μας προστατεύσουν. Και δεν είναι κάρφωμα αυτή η αναφορά, αλλά υγιής αντίδραση. Δεν δικαιούται κανείς να παίζει με τα συναισθήματά μας, με την διάθεση της ψυχής μας, να δείχνει κακία επειδή «έτσι είναι» από το χαρακτήρα του. Χρειάζεται να καταλαβαίνουμε ότι το ζητούμε βοήθεια και το να υπάρχουν κάποια όρια στη συμπεριφορά είναι ένα λελογισμένο ρίσκο το οποίο πρέπει να παίρνουμε. Επίσης, δεν δικαιούνται οι μεγαλύτεροι να μένουν ασυγκίνητοι στις κακές συμπεριφορές. Πρέπει να παρεμβαίνουν άμεσα και αποφασιστικά.
Όλα αυτά όμως δεν δικαιώνουν την κακία εις βάρος των όσων μας στενοχωρούν, όσων μας ενοχλούν. Η στάση ζωής της Εκκλησίας είναι η συγχώρηση. Είναι άλλο να επιβάλλονται οι απαραίτητες ποινές από εκείνους που έχουν την ευθύνη και άλλο η κακία στην καρδιά μας, την οποία δεν επ’ ουδενί δικαιούμαστε να κρατήσουμε. Άλλωστε ο Χριστός μας έδειξε το παράδειγμα, συγχωρώντας όλους όσους Τον σταύρωσαν. Η ζωή της Εκκλησίας, η εξομολόγηση, η θεία κοινωνία, η μελέτη της Καινής Διαθήκης, η καλλιέργεια των αρετών, κυρίως της υπομονής και της πραότητας, μας βοηθούν πολύ.    
Παράλληλα, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει σεβασμός προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας. Πολλές φορές με τον εγωισμό ή την υπερηφάνειά μας ή με την κακή συμπεριφορά μας, με το να είμαστε μυγιάγγιχτοι προκαλούμε την ειρωνεία και την κακία των άλλων. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε αυτοσεβασμό και σεβασμό στους άλλους πρωτίστως και την ίδια στιγμή, όταν διαπιστώνουμε ότι με τους άλλους δεν μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανή την όποια σχέση μας γιατί μας κουράζουν και τους κουράζουμε, καλό είναι να ξεκινάμε κάτι καινούριο. Ο φόβος της μοναξιάς δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κακής ποιότητας σχέσεις. Κι εδώ ο καθένας έχει την ευθύνη για τον εαυτό του. 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  19              22.2.2014/themistoklismourtzanos.blogspot.

Εκζήτηση συγγνώμης και αγάπη με όλους

Αναγκαία βέβαια προϋπόθεση για να συγχωρηθούμε και να είναι έγκυρη η εξομολόγησή μας είναι το να συγχωρήσουμε και να ζητήσουμε συγχώρηση από όλους.


«Όταν κανείς αδικήσει η πληγώσει με τη συμπεριφορά του έναν άνθρωπο» παρατηρεί ο Γέρων Παΐσιος,«πρέπει πρώτα να πάει να του ζητήσει ταπεινά συγχώρηση, να συμφιλιωθεί μαζί του, και έπειτα να εξομολογηθεί την πτώση του στον πνευματικό, για να λάβει την άφεση. Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού.

Αν πει το σφάλμα του στον πνευματικό, χωρίς προηγουμένως να ζητήσει συγχώρηση από τον άνθρωπο που πλήγωσε, δεν είναι δυνατόν να ειρηνεύσει η ψυχή του, γιατί δεν ταπεινώνεται.

Εκτός αν ο άνθρωπος που πλήγωσε έχει πεθάνει η δεν μπορεί να τον βρει, γιατί άλλαξε κατοικία και δεν έχει τη διεύθυνσή του, για να του ζητήσει, έστω και γραπτώς, συγγνώμη, αλλά έχει διάθεση να το κάνει, τότε ο Θεός τον συγχωρεί, γιατί βλέπει τη διάθεσή του».

Αν ο άνθρωπος ζητήσει συγννώμη και ο άλλος δεν τον συγχωρήσει τότε δίδασκε ο π. Παΐσιος πρέπει «να κάνουμε προσευχή να μαλακώσει ο Θεός την καρδιά του.Υπάρχει όμως περίπτωση να μη βοηθάει ο Θεός να μαλακώσει η καρδιά του, γιατί,αν μας συγχωρήσει, μπορεί να ξαναπέσουμε στο ίδιο σφάλμα»

Ομιλία Κυριακή της Τυρινής

«Ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν». (Ματθ. στ΄, 15). 
Φο­βε­ρός κα­τα­πέλ­της καί εὔ­στο­χη βο­λί­δα πού κα­τα­κερ­μα­τί­ζει τήν ψυ­χι­κή δι­ά­θε­ση εἶ­ναι, ἀ­γα­πη­τοί μου, ὁ λό­γος τοῦ Κυ­ρί­ου μας πού ἀ­κού­σα­με. Τί λέ­γει; Μᾶς προ­ει­δο­ποι­εῖ ὅ­τι, ἐ­άν δέν συγ­χω­ροῦ­με τά πταί­σμα­τα τῶν συ­ναν­θρώ­πων μας, οὔ­τε ὁ Θε­ός θά συγ­χω­ρή­ση τά δι­κά μας ἐ­γ­κλή­μα­τα καί κα­κουρ­γή­μα­τα. Μά­λι­στα!! Κα­κουρ­γή­μα­τα εἶ­ναι ὅ­σα πράτ­του­με καί πολ­λῷ μᾶλ­λον ὅ­ταν εὐ­καί­ρως-ἀ­καί­ρως ἐκ­στο­μί­ζου­με τόν φο­βε­ρό ἐ­κεῖ­νο καί βδε­λυ­ρό λό­γο πρός τόν συ­νάν­θρω­πό μας καί τόν στέλ­νου­με στόν ἀ­ντί­δι­κο δι­ά­βο­λο. Καί μό­νο αὐ­τή ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­ναι δυ­να­τή νά μᾶς χω­ρί­ση ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ.

Εἴ­δα­με τήν πε­ρα­σμέ­νη Κυ­ρι­α­κή τῆς Κρί­σε­ως, ὅ­πως λέ­γε­ται, ὅ­τι ὁ Θε­ός Πα­τήρ ἔ­δω­σε τήν κρί­ση στόν Υἱ­ό Του. Καί ὁ Υἱ­ός, ὅ­πως βλέ­που­με στό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, δί­νει τό μέ­τρο τῆς κρί­σε­ως σέ μᾶς. 

Ἐ­κεῖ­νο πού μᾶς συμ­φέ­ρει, ὅ­ταν μᾶς κρί­νει ὁ Θε­ός, εἶ­ναι νά μᾶς λυ­πη­θῆ καί νά μᾶς συγ­χω­ρή­ση. Γι­α­τί ἀλ­λι­ῶς, ὅ­πως λέ­γει ὁ Ψαλ­μω­δός, «τὶς ὑ­πο­στή­σε­ται»; Δη­λα­δή, ποι­ός μπο­ρεῖ νά στα­θῆ μπρο­στά στόν Θε­ό καί νά ἀ­ντέ­ξη τήν φο­βε­ρή κρί­ση Του; Αὐ­τό ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πό ἐ­μᾶς τούς ἴ­δι­ους. Εἶ­ναι στό χέ­ρι μας νά λά­βου­με τήν συγ­χώ­ρη­ση ἀ­πό τόν Θε­ό. Συγ­χώ­ρα καί θά συγ­χω­ρη­θῆς. Ἀ­γά­πα καί θά σ᾿ ἀ­γα­πή­ση ὁ Θε­ός. Γι­ά νά μᾶς λέ­γη ὁ Ἴ­δι­ος ὁ Κρι­τής γι­ά τήν ἀ­νε­ξι­κα­κί­α –καί τό ἔ­χει ἐ­πα­να­λά­βει καί σέ ἄλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις- ση­μαί­νει πώς αὐ­τό ἔ­χει τή με­γα­λύ­τε­ρη σπου­δαι­ό­τη­τα γι­ά τήν ζω­ή μας καί γι­ά τή σω­τη­ρί­α μας στήν ἄλ­λη ζω­ή. 
Κα­λή εἶ­ναι καί ἡ σω­στή θρη­σκευ­τι­κή ζω­ή μας, τά κα­λά ἔρ­γα, οἱ ἐ­λε­η­μο­σύ­νες, οἱ ὁ­ποῖ­ες σβή­νουν πλῆ­θος ἁ­μαρ­τι­ῶν, κα­τά τόν Ἅ­γι­ο Ἰ­ω­άν­νη τόν Χρυ­σό­στο­μο, ἄ­ρι­στη ἡ συμ­με­το­χή μας στά ἱ­ε­ρά Μυ­στή­ρι­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί δή στό κε­ντρι­κό Μυ­στή­ρι­ο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, μέ τό ὁ­ποῖ­ο γι­νό­μα­στε σύσ­σω­μοι καί σύ­ναι­μοι Χρι­στοῦ. 
Με­γά­λη ἐ­πι­τυ­χί­α ἔ­χουν οἱ ἐ­πι­σκέ­ψεις μας σέ ἀρ­ρώ­στους, ἀ­νή­μπο­ρους καί ἐν­δε­εῖς ἀ­δελ­φούς μας καί πολ­λά ἄλ­λα. Ὅ­λα αὐ­τά, ὅ­μως, δέν ἀρ­κοῦν νά μᾶς ὁ­δη­γή­σουν στήν σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς μας. «Ἕν σοι λεί­πει». Ἀ­κό­μα ἕ­να σοῦ λεί­πει, μᾶς λέ­γει ὁ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ. Ἡ συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα. Δεῖ­ξε ἔ­λε­ος, γι­ά νά λά­βης ἔ­λε­ος. Δεῖ­ξε μα­κρο­θυ­μί­α, γι­ά νά ἔ­χης ὅ­λη τήν ἀλ­λη­λεγ­γύ­η μου μα­ζί σου, μᾶς λέ­γει.

Φαί­νε­ται, ὅ­μως, πώς ὑ­πάρ­χει δυ­σκο­λί­α σέ ὅ­σα ἀ­να­φέρ­θη­καν. Κι ἐ­πει­δή οἱ Πρω­τό­πλα­στοι, τῶν ὁ­ποί­ων τήν ἐ­ξο­ρί­α ἀ­πό τόν Πα­ρά­δει­σο μᾶς θυ­μί­ζει σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἔ­δει­ξαν ἐ­γω­ϊ­στι­κή στά­ση ἀ­πέ­να­ντι στόν Θε­ό, χω­ρίς νά ζη­τή­σουν τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη συγ­γνώ­μη γι­ά τό πα­ρά­πτω­μά τους, γι᾿ αὐ­τό τόν λό­γο καί πα­ρέ­μει­ναν στήν ἀ­θλι­ό­τη­τα πού τούς ἀ­κο­λού­θη­σε κι αὐ­τή τήν ἄ­θλι­α εἰ­κό­να κλη­ρο­δό­τη­σαν σ᾿ ὅ­λο τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Καί μᾶς λέ­γει ὁ Μέ­γας Ἀ­θα­νά­σι­ος στόν πε­ρί­φη­μο λό­γο του «Πε­ρί ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Λό­γου» ὅ­τι ἐ­άν ζη­τοῦ­σαν συγ­γνώ­μην πά­ραυ­τα ἀ­πό τόν Θε­ό, τό­τε θά συ­ντό­μευ­αν οἱ δι­α­δι­κα­σί­ες τῆς ἀ­πο­κα­τα­στά­σε­ως τῶν Πρω­το­πλά­στων, ἀλ­λά πά­λι θά χρει­α­ζό­ταν ἡ ἐ­πέμ­βα­ση τοῦ Θε­οῦ, δι­ά τῆς ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Θε­οῦ Λό­γου.

Ἀ­γα­πη­τοί μου, ὅ­λα ὅ­σα λέ­γο­νται στό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο τά κα­τα­λα­βαί­νου­με καί τά δε­χό­μα­στε. Μά δυ­σκο­λευ­ό­μα­στε νά τά τη­ρή­σου­με. Οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι προ­σπα­θοῦν νά ἐ­ξη­γή­σουν μέ τήν λο­γι­κή τά θεῖ­α λό­γι­α. Τό­τε τό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο γί­νε­ται βα­ρύ καί ἀ­σή­κω­το γι­ά τόν τρό­πο ζω­ῆς μας.

Ἄς προ­σέ­ξου­με, λοι­πόν, πο­λύ. Νά εὐ­χό­μα­στε, ἡ θεί­α χά­ρις νά φω­τί­ζη τήν δι­ά­νοι­ά μας, ὥ­στε νά δεί­χνου­με συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα με­τα­ξύ μας, γι­ά νά γί­νη ὁ Θε­ός ἵ­λε­ως, εὐ­σπλαγ­χνι­κός ἀ­πέ­να­ντί μας. Ἀ­μήν.

Οι άνθρωποι της "ευσέβειας" και όχι της αγάπης!

Είναι ο γείτονας που θα σε βρίσει, η μάνα που δε θα σε αγκαλιάσει, μα θα σου κουνά τον δείκτη του χεριού της. Είναι ο πιστός που θα οδηγήσει τον παπά να γίνει υποκριτής ενώπιον Θεού και ανθρώπων για να μη τον σκανδαλίσει. Είναι αίρεση σας λέω! Θέλει τη ζωή σου. Θέλει να σου κάνει κουμάντο. Να το παίξει θεός. Σαν τον διάβολο μοιάζει ο ευσεβιστής! Δεν αποδέχεται το θέλημα του Θεού που σε έπλασε αυτεξούσιο. Θέλει να πάρει τη θέση του Θεού, για αυτό θα πέσει και θα ταπεινωθεί.
Πως θα τον καταλάβεις; Όταν θα σου κάνει έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής σου. Όταν θα σου μιλά φοβικά γιατί προσπαθεί μέσα από εσένα να καλύψει τον δικό του φόβο. Όταν δε θα τρέξει στη δύσκολη στιγμή να σε βοηθήσει. Όταν δε θα βουτήξει στη φωτιά να σε σώσει. Ο φιλεύσπλαχνος Χριστός όμως Σταυρώθηκε για εμάς! Δέχτηκε τους χλευασμούς, τα χαστούκια, τα φτυσίματα. Διαβεβαίωσε πως Εκείνος είναι το Φως που θα μας βγάλει από το σκοτάδι. Πως στο πρόσωπο του φαίνεται ο Πατήρ. Πως όπου Εκείνος εκεί και ο Πατήρ και το Άγιο Πνεύμα. Πως όποιος τον ακολουθήσει θα σωθεί. Παρότρυνε! Δε πίεσε ποτέ. Αντιθέτως Σταυρώθηκε!!!!

Αδέλφια μου η αληθινή πίστη στον Χριστό, μας ωθεί να τον βιώσουμε! Η ζωή μας ας φανερώνει Χριστό. Γνώρισμα του Θεού η αληθινή αγάπη « Θες γπηστν» και όχι η αγάπη θεός. Ας αφήσουμε λοιπόν την αγάπη του Θεού να ξεχειλίσει μέσα μας. Να μας μεταμορφώσει. « Εντολή καινούργια σας δίνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Καθώς αγάπησα εσάς, έτσι κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Με αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε δικοί μου μαθητές, αν αγάπη έχετε ο ένας για τον άλλο».(Ιωαν.15.9-11) «Αγαπητοί, ας αγαπούμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη είναι από το Θεό, και καθένας που αγαπά έχει γεννηθεί από το Θεό και γνωρίζει το Θεό. Όποιος δεν αγαπά δε γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη.

Με αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού σ’ εμάς: με το ότι ο Θεός έχει αποστείλει στον κόσμο τον Υιό του το μονογενή, για να ζήσουμε μέσω αυτού. Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη: όχι στο ότι εμείς έχουμε αγαπήσει το Θεό, αλλά στο ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως ιλασμό για τις αμαρτίες μας. Αγαπητοί, αν ο Θεός έτσι μάς αγάπησε, και εμείς οφείλουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλο. Το Θεό κανείς ποτέ ως τώρα δεν τον έχει παρατηρήσει. αν αγαπούμε ο ένας τον άλλο, ο Θεός μένει μέσα μας και η αγάπη του μέσα μας είναι τελειοποιημένη. Με αυτό γνωρίζουμε ότι μένουμε μέσα του και αυτός μέσα μας: με το ότι από το Πνεύμα του μας έχει δώσει». (Ιωαν.4.7-13)

 Γρηγόρης Τζιβελέκης

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Η συνάντηση του Αυγουστίνου Καντιώτη μ'έναν κομμουνιστή αντάρτη στις φυλακές

«…Ήταν φοβερή η εποχή. Συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη -τον ξέρουν οι παλαιοί Kοζανίται- και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη. Κάποιοι άνανδροι Kοζανίται, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα καθότανε κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν κτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον φτούσαν.Αυτός ήταν εχθρός μου, επανειλημμένως επιχείρησε να με σκοτώσει.

Τον πιάσανε, λοιπόν, και σε άθλια κατάσταση τον έριξαν στη φυλακή. Όταν το έμαθα, στεναχωρήθηκα. Πήγα στις φυλακές, για να τον δω. Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με άφηναν να μπω· «Σ’ αυτόν έρχεσαι να φέρεις φαγητό;», μου είπαν· «όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσεις». Και τους απήντησα:

- «Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο».
Με άφησαν τότε να μπω. Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαυσε. Ήταν σε άθλια κατάσταση. Και είπε· «Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δεις! Ούτε η γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μου δεν με επισκέφθηκαν. Τώρα πιστεύω ότι υπάρχει Χριστός!»

Από την ζωή του Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

Το φοβερό πνεύμα της λύπης(Αββά Κασσιανού)

Το φοβερό πνεύμα της λύπης, όταν κυριεύσει την ψυχή του ανθρώπου και τη σκοτίσει ολοκληρωτικά, την εμποδίζει από κάθε αγαθή εργασία και τη γεμίζει με κάθε κακία.
 Γιατί δεν της επιτρέπει να προσεύχεται με προθυμία, δεν την αφήνει να εγκαρτερεί στην ωφέλεια των ιερών αναγνωσμάτων, κάνει τον άνθρωπο οργίλο και επιθετικό προς τους αδελφούς. 
Γενικά η λύπη, αφού δημιουργήσει σύγχυση σ’ όλες τις σωτήριες σκέψεις της ψυχής και παραλύσει τη δραστηριότητα και την καρτερία της, τη φέρνει σε σημείο να είναι σαν ανόητη και μανιακή, δένοντάς την με το λογισμό της απελπισίας. 
Αββάς Κασσιανός

Προσευχή με πόνο - Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Όλη η βάση που γίνεται η ευχή είναι να πονάει ο άνθρωπος. Αν δεν πονάει, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Αν υπάρχει πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται, ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.

Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους. Δεν λέω να μην κάνει κανείς προσευχή, αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχει χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μια καρδιακή προσευχή· ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.

Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσεις το ακουστικό, πριν ακόμα καλέσεις, σε ακούει ο Θεός! Και το πληροφορείται ο άλλος. Να δείτε πως οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι’ αυτούς και φωνάζουν όπου κι αν βρίσκονται!

Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο· δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τι πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογκάει, υποφέρει, όταν κάνει προσευχή για οτιδήποτε.

Ξέρετε τι θα πει υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση. Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου (...). 


Γεροντας Παϊσιος/
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Στ’: Περί προσευχής”/πηγή

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ!



Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε: Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα. Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάς να γράφεις και να χρησιμοποιείς την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης

Αλλά η Ημέρα Κυρίου θα είναι φωτιά πού θα κρίνει τον εσωτερικό άνθρωπο σαν το χρυσάφι και θα αποδείξει την νοθεία. Αυτή είναι η εσχατολογία της Εκκλησίας μας

Η Ευκαιρία του Τριωδιου με φέρνει πάλι προ ευθυνών να πώ τα εξής:
Χαλαρώστε λίγο μερικοί ενθουσιώδεις πού έχετε κάνει την Εκκλησία στρατόπεδο και γήπεδο.
Ούτε βασιλείς θα ξεμαρμαρώσουν, ούτε ανθρώπινα κτίσματα και μάταια θα επανακτήσουμε, ούτε υλικές πατρίδες, ούτε αγαρηνούς θα σφάξουμε, ούτε οι προφήτες θα δοξαστούν μέσα στο αίμα και τα λάφυρα. Αλλά η Ημέρα Κυρίου θα είναι φωτιά πού θα κρίνει τον εσωτερικό άνθρωπο σαν το χρυσάφι και θα αποδείξει την νοθεία. Αυτή είναι η εσχατολογία της Εκκλησίας μας και τις αμαρτίες μας να κλαίμε. Και μόνον έτοιμοι να φροντίσουμε να είμαστε.Τα άλλα είναι για πονηρούς και μωρόδοξους.

Η πραγματικότητα είναι πολύ σοβαρή. Ξεκίνησε σαν αστείο και τώρα ακούγεται και μέσα στις εκκλησίες. Κάποια στιγμή θα δοθεί άγρια λογοδοσία στον Θεό.Γνωρίζω πολλούς σοβαρούς χριστιανούς, εντριβείς στην κατά Χριστόν ζωή, πού ενώ δεν τα πολυπιστεύουν κάτι τέτοια κενόδοξα, κρατάνε και μια "πισινή", είτε γιατί αποδίδονται στον δείνα γέροντα, είτε διότι δεν θέλουν να πάνε κόντρα στην διάθεση του πλήθους, είτε επειδή υπερισχύει ο μεταφυσικός φόβος της χριστιανικής ευθύνης.
Ας είναι. Δεν θα γίνω κριτής των αδελφών μου, αλλά δεν θα γίνω και μέτοχος προλήψεων και δεισιδαιμονίας υλιστικής. Ο Θεός ας κρίνει. Ενώπιον του Κριτηρίου του αδεκάστου, ο καθένας θα κριθεί για την πιστότητα και όχι για την ευπιστία του.

Παράδεισος του καθένα κατ εικόνα και καθ ομοίωσιν των εντός του. Να πώς φτάσαμε σε μια ειδωλολατρία "ευσεβών" διαθέσεων.
Έχουμε τους Πατέρες και την Γραφή. Και μερικοί έφτασαν στο σημείο να λένε πώς είναι παρωχημένοι και πρέπει να διαβάζουμε τους κάθε λογής αγαθάγγελους. Αυτή η μάστιγα μας ήρθε από τους ευαγγελικούς της Αμερικής.Και δυστυχώς πλήττει και τα πιό παραδοσιακά μοναστήρια, τους πλέον αξιοσέβαστους ανθρώπους.

Όπου φτώχεια, δυστυχία και αποστασία εκεί και ελπίδα για υλικές απολαβές, εκεί και υλιστική θεώρηση του Θεού. Αυτή είναι η κρίση πού διάγουμε σαν χριστιανοί. Η λαιμαργία για την κατάκτηση ενός μελλοθάνατου κόσμου. Χωνευτά, γλυπτά,φθαρτά, ειδωλικά έργα ανθρώπων γίνονται αντικείμενα εσχατολογικής λατρείας και εξιδανικεύσεως.

Και προ παντός όλη αυτή η δίψα για αίμα και ρεβανσισμό, πού δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την ησυχαστική ορθόδοξη παράδοση. Όλα αυτά δεν τα γράφω με συναισθηματικούς όρους. Η Γραφή και η ιστορία η ίδια είναι σπαρμένη και κατεστιγμένη με πολέμους, μάχες και επεισόδια βίας πού πήγαν τον κόσμο πιό μπροστά ή και πιό πίσω σε ιστορικό επίπεδο.Όμως αποκαλύπτουν μια αιμοβόρα αντιχριστιανική διάθεση πού ξεγυμνώνει την φρικτή μας αχριστιανικότητα.
Όταν ο Κύριος μίλησε για πολέμους, ταραχές εθνών και άλλα σημεία, θα το έκανε βέβαια με πόνο ψυχής, για την κατάντια του ανθρώπινου γένους και την ροπή προς το κακό.Προγνώρισε, αλλά δεν προόρισε. Προείδε αλλά δεν διέταξε τον αρμαγεδδώνα.
Ο Σταυρός του Χριστού να είναι ο οδοδείκτης μας. Καιρός να κλάψουμε επί κόπρου και σποδού τις αμαρτίες μας, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο στους κληρονόμους της γέενας!

46 υπέροχες φωτογραφίες με μοναχούς και ζωάκια

Η αγία νεομάρτυς Ελισάβετ Φεοντόροβνα(+1918)





















































Τις φωτογραφίες συνέλεξε από το διαδικτυο ο proskynitis
* * * * * *