Η εμπειρία της ησυχίας...

Σ'ένα μοναχικό ερημίτη έφτασαν μια μέρα κάποιοι επισκέπτες. Τον ρώτησαν:

Τι νόημα έχει η ζωή σου στην ησυχία;

 Ο μοναχός εκείνη τη στιγμή μόλις έβγαζε νερό από ένα βαθύ πηγάδι.

Είπε: Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε; 

Εκείνοι κοίταξαν: Τίποτα.

Μετά από λίγο ο μοναχός τούς είπε ξανά: Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;

Εκείνοι κοίταξαν πάλι κάτω. Ναι, τώρα βλέπουμε τα πρόσωπά μας.

Και ο μοναχός απάντησε: 

Βλέπετε πριν, όταν έβγαλα νερό, το νερό ήταν ταραγμένο. Τώρα

είναι ήρεμο. 

Αυτή είναι η εμπειρία της ησυχίας.

Βλέπεις τον εαυτό σου!

Aπόσπασμα απ'το βιβλίο του Heinz Nussbaumer

πηγή

Η εικόνα του Χριστού του Αντιφωνητή στο χωριό Έμπα της Πάφου

Στο χωριό Έμπα, στην επαρχία της Πάφου, μπορεί κανείς να βρει την αρχαία βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας Χρυσελεούσης.
 Η εκκλησία χτίστηκε τον 12 ο αιώνα και σχεδόν όλοι οι τοίχοι στο εσωτερικό της είναι καλυμμένοι με τοιχογραφίες. Μερικές από αυτές είναι ανεκτίμητες για τη θρησκευτική και την ιστορική τους αξία, όπως αυτή του Παντοκράτορα και του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται δίπλα στον άμβωνα και οι οποίες χρονολογούνται από τον 13 ο αιώνα. 
Το ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο είναι από τον 16 ο αιώνα και περιέχει ορισμένες εικόνες που χρονολογούνται από τον 14 ο αιώνα.

 Η πιο αξιοσημείωτη είναι η εικόνα του Χριστού του Αντιφωνητή που κρατά το Ευαγγέλιο στο αριστερό του χέρι. Την εικόνα αυτή (την οποία μπορείτε να δείτε πιο πάνω) την ζωγράφισε ο αγιογράφος Τίτος το 1536. Ο μεγάλος Έλληνας βυζαντινολόγος και ακαδημαϊκός κ. Γεώργιος Σωτηρίου υποστηρίζει ότι η εικόνα αυτή είναι η ωραιότερη φορητή εικόνα ολόκληρης της Κύπρου.

noctoc

Οι Έλληνες της Κριμαίας και η δεύτερη γενικτονία τους.

Ἡ τραγικὴ ὁδύσσεια τῶν Ἑλλήνων τῆς Κριμαίας

Σὰν σήμερα, πρὶν ἀπό 70 χρόνια, οἱ Ἕλληνες τῆς Κριμαίας ἔζησαν τὴν δεύτερη 

γενοκτονία, ἄλλον ἕναν ξεριζωμὸ.

Ἱστορία τῆς Χαρίκλειας Τοπαλίδου, δημοσιευμένη σὲ μία τοπικὴ ἐφημερίδα τῆς Κριμαίας, μεταφρασμένη καὶ σχολιασμένη ἀπό τὴν Ὄλγα Δρακοντίδου.

.

26 Ἰουνίου, στὶς ἔντεκα ἡ ὥρα τὸ βράδυ, ἀκούστηκε χτύπημα στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ. Ἡ ἐντολή τοῦ λοχαγοῦ ἦταν σύντομη·”σὲ δέκα λεπτὰ νὰ εἶστε ἔξω, νὰ πάρετε μαζί σας μόνο τὰ ἀπαραίτητα, αὐτά ποὺ μπορεῖτε νὰ κουβαλήσετε μόνοι σας στὰ χέρια.”

Ἡ Χαρίκλεια, ἔπιασε τὸ ἄλμπουμ μὲ τὶς οἰκογενειακές φωτογραφίες – ἤδη αἰσθανόταν ὅτι ποτὲ πιὰ δὲν θὰ γυρίσει στὸ σπίτι αὐτό…
Ἡ μητέρα της Παρθένα, κατηγορηματικὰ ἀρνιόταν νὰ βγεῖ ἀπό τὸ σπίτι, παρακαλώντας νὰ τὴν ἐκτελέσουν ἐπί τόπου. Σηκωτὴ τὴν ἔβγαλαν ἀπό τὸ σπίτι δύο στρατιωτικοὶ. Δέκα λεπτὰ ἀργότερα, τὴν Χαρίκλεια, τὴν ἡλικιωμένη μητέρα της καὶ τὴν δεκάχρονη ἀνιψιά της, εἶχαν ἀνεβάσει σὲ ἕνα φορτηγὸ, ὅπου ἤδη βρίσκονταν τὰ δύο μεγαλύτερα ἀδέρφια της μὲ τὶς οἰκογένειές τους, μαζὶ καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ – 2, 4 χρονῶν, καὶ 9 μηνῶν -.

Τὰ ξημερώματα τῆς 27ης Ἰουνίου τὸ φορτηγὸ τοὺς ἔφερε στὸ σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τῆς Συμφερούπολης, οἱ ἄντρες τοῦ στρατοῦ τοὺς φόρτωσαν σὲ βαγόνια γιὰ ζῶα, μὲ διπλὲς κουκέτες καὶ βρώμικα ἄχυρα γιὰ στρῶμα.

Αὐτά τὰ βαγόνια, εἶχαν γίνει τὸ σπίτι τους γιὰ περισσότερο ἀπό ἕναν μῆνα. Φαγητὸ δίνανε σπάνια, τρώγανε ὅ,τι ἔβρισκε ὁ καθένας, ἄρχισαν οἱ ἀρρώστιες, πεθάνανε γέροι καὶ παιδιὰ.

Πιὸ δύσκολα ἦταν ὅταν περνοῦσαν τὴν στέπα τοῦ Καζαχστᾶν. Ἀφόρητη ζέστη, χωρὶς νερὸ, χωρὶς οἰκισμούς, ὅπου θὰ μποροῦσαν νὰ ἀνταλλάξουν τὰ ὑπάρχοντά τους μὲ νερὸ καὶ λίγο φαῒ.

Τοὺς ξεφόρτωσαν στὴν μέση τοῦ πουθενὰ – σὲ ἔνα ἐρημικό μέρος, μὲ μιὰ μόνο σιδηροδρομικὴ γραμμὴ. Τὸ τρένο ἔφυγε καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι ἔμειναν κάτω ἀπό τὸν καυτὸ ἥλιο. Καὶ τότε ἄρχισε ἀνεμοθύελλα. Οἱ ἄνθρωποι κάθισαν κάτω, θυμίζοντας μικροὺς ἀμμόλοφους. Μερικοὶ δὲν ξανασηκώθηκαν.

Ἐκεῖ, στὴν ἄμμο, οἱ Ἕλληνες ἔμειναν γιὰ μιὰ βδομάδα. Μετὰ ἦρθαν ἀπό τὰ χωριὰ μὲ τὰ κάρα οἱ ντόπιοι Οὐζμπέκοι καὶ τοὺς μετέφεραν σὲ χωριὰ.

“Μᾶς κοιτοῦσαν, σὰν νὰ εἴμαστε ζῶα… Ὕστερα μάθαμε, ὅτι εἶπαν στὸν κόσμο ὅτι θὰ φέρουν τοὺς ἐχθρούς τοῦ κράτους…”

,
Σημείωση μεταφράστριας, τὴν ὁποία εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν εὐγενική παραχώρηση:

“Ἡ Χαρίκλεια σήμερα εἶναι 90 χρονῶν καὶ εἶναι ἀδερφή τοῦ παπποῦ μου. Σὲ αὐτό τὸ τρένο βρίσκονταν οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιᾶδες μου, οἱ οἰκογένειες τους, ὁ ἑφτάχρονος πατέρας μου καὶ, ἐννέα μηνῶν μωρὸ, ἡ μητέρα μου.”

,

Ἐπεξεργασία καὶ πολυτονισμὸς κειμένου: Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο
,

[ Στὶς 28 Ἰουνίου 1944, ἡ ἐπιχείρηση ἐξορίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Κριμαίας κατόπιν 

διαταγῆς τοῦ Στάλιν, "εἶχε τελειώσει μὲ ἐπιτυχία", σύμφωνα μὲ τὴν ἀναφορά τοῦ ὑπεύθυνου στρατηγοῦ Σερὸφ πρὸς τὸν Μπέρια. Ἡ νέα γενοκτονία ἄρχισε ἀπό τὶς 2 Ἰουνίου 1944, ὅταν ὁ Στάλιν ἐξέδωσε δύο διατάγματα [2 και 24/6], γιὰ τὸν ἐκτοπισμό τῶν Ἑλλήνων τῆς περιοχῆς Κριμαίας, πρὸς τὴν Σ.Σ.Δ. τοῦ Οὐζμπεκιστᾶν, μὲ τὴν ἐπαίσχυντη κατηγορία τῆς συνεργασίας μὲ τοὺς Γερμανοὺς. Ἡ παντελῶς ἀβάσιμη κατηγορία, ἐρχόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν μεγάλο ἀριθμό θυμάτων ποὺ εἶχε κάθε ἑλληνικό χωριὸ τῆς Κριμαίας κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου κατὰ τῶν Γερμανῶν, καὶ τὸν μεγάλο ἀριθμό Ἑλλήνων ποὺ ἐκδήλωσαν τὴν εἰλικρινή ἐπιθυμία νὰ πᾶνε ἐθελοντές στὸν πόλεμο.Τὴν ἴδια ἐποχή εἶχαν ἐκτοπιστεῖ στὸ Καζακστᾶν καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς τῶν Σοβιετικῶν δημοκρατιῶν, 16.375 Ἕλληνες ἀπό τὶς δημοκρατίες τῆς Γεωργίας, τοῦ Ἀζερμπαϊτζᾶν καὶ τῆς Ἀρμενίας. Δεκάδες χιλιάδες Ἕλληνες, πέθαναν ἀπό τὴν πείνα τὰ χρόνια τῆς κολλεκτιβοποίησης, διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, καὶ ἔπεσαν θύματα τοῦ Σταλινικοῦ καθεστῶτος. ]

 http://wp.me/p12k4g-4ZU

Άγιος Πέτρος ο πρίγκηπας και η εμφάνιση των Αγ.Αποστόλων

Ὁ Ἅγιος Πέτρος, πρίγκιπας τῆς χρυσῆς Ὀρδῆς, ἦταν ἀνηψιός τοῦ Χάνου τῆς Χρυσῆς Ὀρδῆς. 

Ὅταν, τὸ 1253, ὁ Ἅγιος Κύριλλος († 21 Μαΐου), Ἐπίσκοπος Ροστώβ, ἐπισκέφθηκε τον Χάν καὶ ὁμίλησε για τις ἀνάγκες τῶν ἐκκλησιῶν τῆς περιοχῆς καὶ περὶ τῶν θαυμάτων τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Λεοντίου τοῦ Ροστώβ († 23 Μαΐου), ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση στὸν Πέτρο καὶ ἄγγιξε τὴν καρδιά του. 

Ἔτσι ἀκολούθησε τόν Ἅγιο Ἐπίσκοπο, ἐβαπτίσθηκε και ἐνυμφεύθηκε. 
Στο βίο του διακρίθηκε γιά τήν ἀγάπη του στήν ἡσυχία και την προσευχή.

Μια φορά,ενώ είχε αποκοιμηθεί στην όχθη του ποταμού Νέρα εμφανίστηκαν ενώπιοόν του λουσμένοι σε θεικό φως οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος.Του έδωσαν ένα πουγγί με χρυσό και του είπαν να παρουσιαστεί στον επίσκοπο Ροστώβ Ιγνάτιο και σε αυτό το σημείο να χτίσουν ένα μοναστήρι  προς τιμήν τους. 

Μετά τον θάνατο τῆς συζύγου του, ὁ Πέτρος πρέπει να ἔγινε μοναχός και ἐκοιμήθηκε με εἰρήνη, το 1290.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΦΑΚΙΩΝ

 Βρίσκεται στην παραλία και κοντά σε πηγή με γλυκό νερό.Η εκκλησία βρίσκεται στο σημείο όπου ο Απόστολος Παύλος λέγεται ότι βάπτισε ανθρώπους περνώντας από δω κατά το ταξίδι του για τη Ρώμη. 

Είναι μια πολύ γραφική μικρή εκκλησία, χτισμένη πάνω στην παραλία με πέτρες από την περιοχή. Για το λόγο αυτό δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσετε την εκκλησία από μακριά, καθώς γίνεται ένα με το τοπίο.

Η εκκλησία έχει σταυροειδή αρχιτεκτονική με ένα ισομήκη σταυρό και ένα θόλο στο κέντρο. Η εκκλησία χτίστηκε γύρω στο δέκατο αιώνα από τον Άγιο Ιωάννη τον Ξένο και οι τοιχογραφίες της χρονολογούνται από το δέκατο τρίτο αιώνα.

πηγή

Η αγάπη μαθαίνεται ή μάλλον μεταδίδεται . . .

Η αγάπη μαθαίνεται ή μάλλον μεταδίδεται,δεν αποκτιέται,δε γίνεται κτήμα μας. Αυτή είναι που μας αποκτά και μας κάνει κτήμα της. 
 Περνά μέσα μας και μας κάνει δικούς της , μας κάνει παιδιά της , μας κάνει και εμάς εραστές της. 
Έναν άνθρωπο κερδίζει η αγάπη και πολλοί άνθρωποι ειρηνεύουν γύρω του . Όταν μια καρδιά γεμίσει από αγάπη γίνεται μικρά μικρά κομματάκια και σκορπίζεται σε πολλές άλλες καρδούλες και ειρηνεύουν και αυτές και κουρνιάζουν γύρω της. 
Το μόνο που χρειάζεται από εμάς είναι να μη τρέχουμε άσκοπα , να μην κάνουμε φασαρία και να μη γκρινιάζουμε. Να σιωπούμε , να ειρηνεύουμε και η αγάπη θα μας βρει. 
Να μένουμε σιωπηλοί και η σιωπή θα μας διδάξει. Θα μας διδάξει πώς να περπατάμε , πώς να περιμένουμε , πώς να ζούμε απλά και τέλος θα κράξει στην αγάπη που είμαστε. 
Απλά να σκεφτόμαστε , ήσυχα να περπατάμε , και σιωπηλά να περιμένουμε. Να μη τρέχουμε να αποφύγουμε το κακό διότι με τόση φασαρία το κακό θα μας βρει. Να μη τρέχουμε να βρούμε την αγάπη διότι με τόση φασαρία η αγάπη δεν μας βλέπει.  
Στη φασαρία κρύβεται το κακό ενώ η αγάπη αναπαύεται στη σιωπή. Ας μείνουμε λοιπόν σιωπηλοί και ήσυχοι για να μας προσπεράσει το κακό και να μας βρει η αγάπη. 
Δυστυχώς πλησιάζουμε τους ανθρώπους επειδή έχουν κάτι που το χρειαζόμαστε , που το θέλουμε και επειδή πληρώνουν κάποια από τα κενά μας και από τις ανάγκες μας. 
Εμείς δίνουμε σ`αυτούς από αυτό που μας περισσεύει,που δεν το χρειαζόμαστε, όλα τα άλλα τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Καμία θυσία , καμία υπέρβαση , πουθενά η ευεργεσία , πουθενά η αγάπη. Οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν σχέσεις εμπορίου και διέπονται από νόμους του εμπορίου και όχι από τον νόμο της αγάπης και της προσφοράς . 
Και αυτό συμβαίνει επειδή έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του συνανθρώπου και παράλληλα στο πρόσωπο του Θεού και αυτό επειδή εμείς οι ίδιοι έχουμε χάσει την επαφή με τον εαυτό μας . Γι`αυτό και φτάσαμε στο σημείο ο συνάνθρωπός μας να γίνει η απειλή μας. Βλέπετε , ο φόβος καταλύει την αγάπη και φέρνει την άμυνα .

                                                                                     Ιερομονάχου Βαρθολομαίου Αγιορείτου /πηγή

Ερειπωμένα ναι, ξεχασμένα όχι!Μια αναφορά στις Μετεωρίτικες μονές των Αγίων Αποστόλων

Του Γρηγόρη Γ. Καλύβα

Τις μέρες αυτές που η Εκκλησία ενθυμείται και σεμνύνεται τους Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο αλλά και όλους τους Αποστόλους, είναι μια ευκαιρία να αναφερθούμε στα ερειπωμένα μοναστήρια και στα μονύδρια της Ισάγγελης Μετεωρίτικης Πολιτείας που αναφέρονται στη μνήμη των Αγίων Αποστόλων.

Στην αναφορά μας αυτή παίρνουμε την άδεια και την ευλογία της Αγιοστεφανίτισσας Μοναχής Θεοτέκνης, συγγραφέως του σημαντικότατου πονήματος «Ιερά ασκητήρια – το πέτρινο δάσος, τόμος α’», να χρησιμοποιήσουμε την αναφορά της κάνοντας ένα νοερό ταξίδι στα ερειπωμένα, αλλά όχι και ξεχασμένα, μοναστήρια που αναφέρονται στους Αγίους Αποστόλους.

Και το κάνουμε αυτό ακριβώς γιατί πιστεύουμε πως οφείλουμε, ως κοινωνία που ζούμε υπό την σκιά των ιερών αυτών βράχων αλλά  και υπό την  σκέπη των Οσίων Μετεωριτών Πατέρων, να μαθαίνουμε και κυρίως να μελετούμε την ιστορική, πνευματική και αρχιτεκτονική κληρονομιά των Αγίων Μετεώρων.

Είναι ένα χρέος που έχουμε σ’ αυτό που αντιπροσωπεύουν τα Μετέωρα στο χθες, στο σήμερα και στο επέκεινα, αλλά και χρέος απέναντι στην μεγάλη κληροδοσία που μας παρέδωσαν τα έργα των χειρών και του πνεύματος μεγάλων πνευματικών αναστημάτων που περπάτησαν ανά τους αιώνες στα αγιασμένα αυτά χώματα, την οποία ασφαλώς οφείλουμε να παραδώσουμε στους μεταγενέστερους από εμάς, καθαρή και ακηλίδωτη.

Ιερά Μονή Αγίων Αποστόλων (Αϊά)

«Βορειοδυτικά της Καλαμπάκας υψώνεται ένας πανύψηλος και πελώριος βράχος, λίαν δυσπρόσιτος, καλούμενος επιτοπίως Αγιά (Αϊά). Η ψηλότερη κορυφή του έχει ύψος 630 μέτρα.

Ο Φώτης Κοτοπούλης γράφει «Η ψηλότερη κορυφή του βράχου της Αϊάς  από μεν το κέντρο της Καλαμπάκας φτάνει τα οκτακόσια και πλέον μέτρα, από δε τα ριζά του τα εξακόσια μέτρα και από το βορεινό μέρος προς το Καστράκι και από τα ριζά του τα τριακόσια μέτρα. Ως γνωστό ο ναός, ο τιμώμενος επ΄ ονόματι των Αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ήτο κτισμένος σε μια σπηλιά που βρίσκεται στα νοτιοδυτικά και στη βάσι της υψηλότερης κορυφής αυτού, όπου εκτείνεται οροπέδιο, το οποίο καταλαμβάνει χώρο δέκα με δώδεκα στρέμματα».

Από τις φωτογραφίες που υπάρχουν, έργο και καρπός του ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Αρχιμανδρίτη Δομετίου, δικρίνεται ότι ο σπηλαιώδης ναϊσκος ήταν προφανώς στον β’ όροφο, προυπάρχοντος κτιρίου, του οποίου οι πέτρες είναι εριμμένες σήμερα κάτω. Οι τοιχογραφίες αρχίζουν σε ύψος 2 ή 2,5 μέτρων και σώζονται εκατέρωθεν των δύο πλευρών της σπηλιάς. Υπάρχουν επίσης επί του βράχου χαμηλότερα, πελεκημένα σκαλιά για την ανάβαση και δύο στέρνες…

Σύμφωνα με τα τεχνοτροπικά στοιχεία των προαναφερόμενων τοιχογραφιών η μονή των Αγίων Αποστόλων ήταν ιδρυμένη πιθανώς τον 13^ο με 14^ο αιώνα. Στην αναφερθείσα πολλές φορές χαλκογραφία σημειώνει στον εν λόγω βράχο «Αγιοι Απόστολοι». Μια πληροφορία για την μονή των Αγίων Αποστόλων μας διασώζει, επίσης, ο Φώτης Κωτοπούλης για την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Αυτός ο βράχος που τόσο δονήθηκε από τις υμνολογίες της Βυζαντινής μουσικής και αγιάστηκε από ασκητές, «επέπρωτο επί κατοχής, κατά το έτος 1943, να καταπατηθούν τα ιερά και άγια χώματά του από τους Καυκάσιους στρατιώτες, οι οποίοι είχαν φυλάκιο στο Αδράχτι. Απερίσκεπτα, όμως, (ίσως) κάποιος Καστρακινός να υπέδειξε το ανέβασμα, όπου εκεί πανω έστησαν σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό».

Οι Άγιοι Απόστολοι σήμερα είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Ρουσάνου.

Ιερά Μονή Προσκυνήσεως της Αλύσεως του Αποστόλου Πέτρου

«Ο Άλυσος είναι ένας  γιγάντιος Βράχος που βρίσκεται βόρεια της Καλαμπάκας, νοτιοδυτικά της Αγίας Τριάδος και χωρίζει βορειοδυτικά με ένα φαράγγι βάθους 110 μέτρων από τον βράχο του Αγίου Μοδέστου (κοινώς Μόδι).

Εδώ βρίσκονταν κτισμένη η Ιερά Μονή Προσκυνήσεως της Αλύσεως του Αποστόλου Πέτρου, την οποία εορτάζει η Εκκλησία μας στις 16 Ιανουαρίου. Σήμερα καλείται από τους εγχώριους «Άλτσος» και διακρίνονται ελάχιστα ερείπια.

Παλιότερη μνεία. Αρχές 17^ου αιώνα, η Άλυσος ανήκει ως κελλίο στο Μεγάλο Μετέωρο. Στο γνωστό κατάστιχο δια την αποκοπή των κελλιωτών το μονύδριο αναφέρεται δέκατο τρίτο στην σειρά με τον τίτλο «Η Άλυσος». Στην χαλκογραφία του 1782, ο Παρθένιος ζωγράφισε επί του βράχου την μονή της Αλύσεως του Αποστόλου Πέτρου με αρκετά κτίσματα, ναό, κελλιά και σκάλα.

Ο Leon Heuzey στα 1858 αναφέρει την Άλυσο μεταξύ άλλων ένδεκα μετεωρίτικων μονυδρίων, περί των οποίων έλαβε γνώση από την εντόπια παράδοση. Για το μονύδριο της Άλυσσου αναφέρεται και ο αρχιμ. Πορφύριος Ουσπένσκυ ..».

Αλήθεια, όλα αυτά τα ενδιαφέροντα για την ιστορία της Μετεωρίτικης μοναστικής πολιτείας, τα γνωρίζουμε;

Στόχος αυτών των παρεμβάσεων είναι να τα γνωρίσουμε !!!

meteoritikoiantilaloi

Σε καιρό διωγμών...

AΝ ΕΡΘΕΙ ΔΙΩΓΜΟΣ, Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΕΧΕΙ Ν” ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;

Aπάντηση από τον π. Αυγουστίνο: Παιδί μου, «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι».
Aπό εμάς ζητά μεγάλα πράγματα ο Θεός και για μεγάλα πράγματα πλαστήκαμε. Eάν έχουμε πίστη ως κόκκο σινάπεως, θα μας δώσει δύναμη ο Θεός.Όταν σκεφθεί κανείς, τι ήταν οι μαθηταί; Σε πιάνει ίλιγγος.
Ήταν δώδεκα ψαράδες, αλλά άλλαξαν τον κόσμο όλο.
Δώς μου τοιούτους εργάτας, να σείσω την οικουμένη. Aυτό είναι ζήτημα πίστεως.
KANETE ΠPOΣEYXH, ΘA ΔEITE ΘAYMATA
Tο πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή;Ψάλετε τω Θεώ;Προσευχή παιδιά, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», και θα δούμε θαύματα. Στη ζωή σας θα δείτε θαύματα παιδιά.
(Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης 13-9-87)
πηγή

Το περίφημο καμπαναριό του Καθεδρικού ναού του Αγίου Νικολάου στον Βόλγα

Η στάθμη του νερού έπεσε γύρω από το περίφημο καμπαναριό του Καθεδρικού ναού του Αγίου Νικολάου το οποίο βρίσκεται στο Καλυάζιν,περιοχή Τβέρ 
Η στάθμη του νερού έπεσε εξαιτίας των ελαχίστων χιονοπτώσεων τον περασμένο χειμώνα στην περιοχή .Οι κάτοικοι της περιοχής θυμούνται ότι αυτό ξανασυνέβη πριν 17 χρόνια.

Στις αρχές του 16ου αιώνα εκεί φτιάχτηκε ο Καθεδρικός ναός της Αγίας Τριάδος.Ο  ναός του Αγίου Νικολάου εγκαινιάστηκε το 1654.Το καμπαναριό φτιάχτηκε μεταξύ των ετών 1796-1800.Το ύψος του είναι 75 μέτρα.

Το 1937 φτιάχτηκε στο μέρος αυτό το φράγμα του Ουγκλιχ.Ο καθεδρικός ναός ανατινάχθηκε  ενώ διεσώθη το καμπαναριό.Λέγεται πως διεσώθη χάρη σε έναν αξιωματούχο ο οποίος ζήτησε το καμπαναριό να χρησιμοποιηθεί ως φάρος αφού εκεί βρίσκεται μια επικίνδυνη στροφή του Βόλγα.Είχε 11 καμπάνες ενώ η μεγαλύτερη ζύγιζε 8 τόνους και 200 κιλά.

Τώρα γύρω από το καμπαναριό σχηματίζεται ένα φυσικό νησί, στο οποίο χτίστηκε μια μικρή προβλήτα. 

Με βάρκες πηγαίνουν εκεί τους τουρίστες που θέλουν να δουν ένα από τα πιο παράξενα αξιοθέατα του Βόλγα.

Επιμέλεια   *** www.proskynitis.blogspot.gr ***

Το χρέος του γνήσιου και έμπειρου πνευματικού...

Χρέος ενός γνησίου και εμπείρου πνευματικού πατέρα είναι να προσανατολίζει τα βλέμματα και τις καρδιές των πνευματικών του παιδιών στο πρόσωπο του Κυρίου και όχι στο δικό του. 'Η προσωπολατρία είτε επιδιώκεται απο τον ιερωμένο είτε εκδηλώνεται από το πνευματικο του παιδί - και φυσικά δεν καταπολεμείται από τον πρώτο - συνιστά αρρώστια και αποτελεί έναν σοβαρό πνευματικό κίνδυνο και για τους δύο.
Γράφει ο επίσκοπος Κάλλιστος Ware: «Στην πραγματικότητα η σχέση δεν είναι δίπλευρη αλλά τριγωνική, επειδή πέρα από τον γέροντα και τον μαθητή του υπάρχει κι ένα τρίτο μέλος, ο Θεός. Ο Κύριος μας λέει πως δεν πρέπει να καλούμε κάποιον «πατέρα», επειδή έχουμε μόνο έναν πατέρα, τον εν ουρανοίς (Ματθ. 23, 9). Ο γέροντας δεν είναι κάποιος αλάθητος κριτής ή ένα εφετείο, αλλά ένας συνυπηρέτης του ζώντος Θεού δεν είναι δικτάτορας, αλλά οδηγός και σύντροφος στο ταξίδι. Ο μόνος αληθής «πνευματικός οδηγός», με όλη τη σημασία της λέξης, είναι το ΄Αγιο Πνεύμα» 

π.Αλεξάνδρου Σμέμαν(Η εντός ημών Βασιλεία, σ. 139).

Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.

Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.

Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη. Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως. 

Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος. Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο. 

Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, ποεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18). Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).

῎Ετσι πίστη καί ἔργα (πίστεως) συμπορεύονται στή χριστιανική παράδοση, ἐνῶ ὁποιαδήποτε διάσπαση τῆς πίστεως ἀπό τά ἔργα ἑρμηνεύεται ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ διασπασμένου νοῦ τῶν αἱρετικῶν. Ἡ ἐσωτερική δηλαδή διάσπαση, τήν ὁποία ζοῦν οἱ αἱρετικοί, λόγω τῆς ἐνεργούσας μέσα τους ἁμαρτίας, τούς ὁδηγεῖ καί στό νά βλέπουν διασπασμένη τή θεολογία τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Μέ ἄλλα λόγια καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ ψυχολογική ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία  ὁ κάθε ἄνθρωπος γιά τήν κατανόηση τοῦ κόσμου προβάλλει στήν πραγματικότητα τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό: αὐτό πού ζεῖ, τό προεκτείνει καί πρός τά ἔξω.

Στήν πιθανή ἔνσταση ὅτι ἱστορικά ὑπῆρξε κάποια σύγκρουση τῶν πρωτοκορυφαίων - ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τότε πού ῾ἦρθε ὁ Πέτρος στήν ᾽Αντιόχεια, τοῦ ἀντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ἦταν ἀξιοκατάκριτος. Γιατί πρίν ἔρθουν μερικοί ἄνθρωποι τοῦ ᾽Ιακώβου, ἔτρωγε στά κοινά δεῖπνα μαζί μέ τούς ἐθνικούς. Σάν ἦρθαν ὅμως, ὑποχωροῦσε καί διαχώριζε τή θέση του, ἐπειδή φοβόταν τούς ᾽Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 ἑξ.) - ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι διαφορετική: ἡ διαφωνία ἦταν γιά τήν τακτική τοῦ Πέτρου ἀπέναντι στούς ἐθνικούς καί ὄχι γιά τήν πίστη καί τήν ἀλήθεια πού ζοῦσε. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας, εἴπαμε, πρόβαλε καί προβάλλει συνεχῶς τήν  ἑ ν ό τ η τ ά  τους μέσα καί ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπου τούς τοποθετεῖ σέ ἐναγκαλισμό.

Ἡ μεγάλη λοιπόν ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τή συνοδεύει καί μέ νηστεία (γι᾽ αὐτούς γίνεται ἡ νηστεία καί ὄχι γιά τήν ἑπομένη, τῆς σύναξης τῶν ἀποστόλων), μᾶς ὑπενθυμίζει τή βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε καί νά σχετιστοῦμε μέ τόν Χριστό, ἄν μαζί μέ τήν πίστη μας σέ ᾽Εκεῖνον δέν κινητοποιηθεῖ καί ὅλη ἡ ζωή μας. Μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συνάνθρωπο (αὐτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἀποτελεῖ καί τή σπουδαιότερη ἐπιβεβαίωση τῆς πραγματικῆς πίστεώς μας.

πηγή

Γιατί αυτούς, και στον Παράδεισο να τους έβαζε ο Θεός, πάλι θα υπέφεραν.

«Με τον θάνατο πεθαίνει η αμαρτία. Γι΄ αυτό είπε ο Θεός στον άνθρωπο : “Να πεθάνεις”. Αλλιώς θα ήταν η αμαρτία αθάνατη. 
Και την κόλαση ο Θεός από αγάπη την επέτρεψε. Να πάει ο αμαρτωλός με τους ομοίους του να παρηγοριέται. 
Γιατί αυτούς, και στον Παράδεισο να τους έβαζε ο Θεός, πάλι θα υπέφεραν. Φαντάσου να είναι κάποιος, που δεν αγαπά τον Χριστόν, σε μια ατελείωτη Θεία Λειτουργία ! Θα βαριόταν, θα έπληττε, θα δυσανασχετούσε !
 Ή να πάρεις κάποιον γύφτο και να τον βάλεις σε ένα πανέμορφο βασιλικό παλάτι. Θα του είναι όλοι άγνωστοι, δεν θα ξέρει πώς να το χρησιμοποιήσει, δεν θα μπορεί να κινηθεί, θα μπερδεύεται, θα αισθάνεται άβολα, θα στεναχωριέται, δεν θα μπορεί να συνεννοείται με τους παλατιανούς…
Δεν θα ευχαριστείται. Μάλλον θα υποφέρει».

ΣΩΤΗΡΧΟΣ Μ.Π.« ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ», εκδ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΑΘΗΝΑ 2009, σ. 32 

πηγή

" Ο Θεός μου είπε να σου το πω"(Άγιος Πορφύριος)

Κάποια φορὰ ὁ Γέρων Πορφύριος ξεκίνησε μαζὶ μὲ τρία πνευματικὰ τέκνα του νὰ πᾶνε σ’ ἕνα μοναστήρι, γιὰ νὰ τελέσουν ἕνα Ἑσπερινό. Ἀρχικά, εἶπαν νὰ πᾶνε μὲ τὰ πόδια. Ἀφοῦ, ὅμως, περπάτησαν κάποια ἀπόσταση κι ἐπειδὴ ὁ Γέρων Πορφύριος ἦταν κουρασμένος, σκέφτηκαν, μιὰ καὶ τὸ μοναστήρι ἐκεῖνο ἦταν κάπως μακριά, νὰ βροῦν ἕνα μεταφορικὸ μέσον, ἀντὶ νὰ πᾶνε μὲ τὰ πόδια.
Ἐκείνη τὴν ὥρα φάνηκε ἀπὸ μακριὰ ἕνα ταξί. Εἶπαν τότε στὸν Γέροντα οἱ συνοδοί του – καὶ οἱ τρεῖς λαϊκοί, ὄχι κληρικοί– νὰ κάνουν ἕνα νεῦμα στὸ ταξὶ νὰ σταματήσει, γιὰ νὰ ρωτήσουν τὸν ὁδηγὸ ἂν μποροῦσε νὰ τοὺς μεταφέρει στὸ μοναστήρι.
«Μὴ φοβᾶστε», τοὺς εἶπε, «θὰ σταματήσει μόνος του ὁ ὁδηγὸς τοῦ ταξί. Ἀλλά, ὅταν θὰ μποῦμε στὸ ταξί, νὰ μὴ μιλήσει κανένας σας στὸν ὁδηγό, μόνο ἐγὼ θὰ τοῦ μιλήσω».
Ἔτσι κι ἔγινε. Σταμάτησε ὁ ὁδηγὸς τοῦ ταξί, χωρὶς αὐτοὶ νὰ τοῦ κάνουν νεῦμα, μπῆκαν μέσα καὶ ὁ πατὴρ Πορφύριος εἶπε στὸν ὁδηγὸ τὸν προορισμό τους.
Μόλις ξεκίνησαν, ὁ ὁδηγὸς τοῦ ταξὶ ἄρχισε νὰ καταφέρεται ἐναντίον τῶν κληρικῶν καὶ νὰ τοὺς κατηγορεῖ γιὰ χίλια δυὸ πράγματα. Καὶ κάθε φορά, ποὺ ἔλεγε κάτι, ἀπευθυνόταν στοὺς τρεῖς λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι κάθονταν στὸ πίσω μέρος τοῦ ταξὶ καὶ τοὺς ρωτοῦσε: «

Ἔτσι δὲν εἶναι, βρὲ παιδιά; Τί λέτε κι ἐσεῖς;». 

Ἐκεῖνοι, ὅμως, τσιμουδιά ∙ δὲν ἔλεγαν τίποτε, κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Γέροντος. 

Ἀφοῦ εἶδε κι ἀπόειδε ὁ ὁδηγὸς ὅτι δὲν τοῦ ἀπαντοῦσαν οἱ ἄλλοι, στράφηκε στὸν Γέροντα Πορφύριο καὶ τοῦ εἶπε: 

«Ἔτσι δὲν εἶναι, παππούλη; Τί λὲς κι ἐσύ; Δὲν εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ τὰ γράφουν κι οἱ ἐφημερίδες;».

Τοῦ λέει τότε ὁ Γέρων Πορφύριος: «Παιδί μου, θὰ σοῦ πῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία, θὰ σοῦ τὴν πῶ μιὰ φορά ∙ δὲν θὰ χρειαστεῖ δεύτερη». Κι ἄρχισε νὰ τοῦ ἀφηγεῖται:
«Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ τάδε μέρος (ὁ Γέροντας τὸ ἀνέφερε), ποὺ εἶχε ἕνα ἡλικιωμένο γείτονα, ὁ ὁποῖος εἶχε ἕνα μεγάλο κτῆμα. Μιὰ νύκτα τὸν σκότωσε καὶ τὸν ἔθαψε. Στὴ συνέχεια, μὲ διάφορα πλαστὰ χαρτιά, πῆρε τὸ κτῆμα τοῦ γείτονά του καὶ τὸ πούλησε. Καὶ ξέρεις τί ἀγόρασε μὲ τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα πῆρε πουλώντας αὐτὸ τὸ κτῆμα; Ἀγόρασε ἕνα ταξί».
Μόλις ἄκουσε αὐτὴ τὴν ἀφήγηση ὁ ὁδηγὸς τοῦ ταξί, τόσο πολὺ συγκλονίστηκε, ποὺ σταμάτησε τὸ αὐτοκίνητο στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου καὶ φώναξε: «Μὴ πεῖς τίποτε, παππούλη ∙ μόνο ἐγὼ τὸ ξέρω αὐτὸ κι ἐσύ».
«Τὸ ξέρει κι ὁ Θεός», τοῦ ἀπάντησε ὁ Γέρων Πορφύριος. «Ἐκεῖνος μοῦ τὸ εἶπε, γιὰ νὰ σοῦ τὸ πῶ. Καὶ νὰ φροντίσεις ἀπ’ ἐδῶ κι ἐμπρὸς ν’ ἀλλάξεις ζωή».

Διήγηση τοῦ Παν. Σωτήρχου. Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Κλείτου Ἰωαννίδη «Ὁ Γέρων Πορφύριος. Μαρτυρίες καὶ Ἐμπειρίες».

πηγή

Ο Θεός δεν μας υποσχέθηκε επίγεια ευτυχία!(π.Αλέξανδρος Σμέμαν)

Ἀλλά γιατί ὅλα αὐτά, ἐκτὸς ἀπὸ µιά στιγµιαία χαρά, δὲν ἔχουν µιά µεγαλύτερη καί διαρκέστερη ἐπίδραση; Πόσος θυµός, ἀµοιβαῖος πόνος, προσβολή. Πόση - δίχως ὑπερβολὴ -κρυµµένη βία. Τί εἶναι αὐτὸ πού θέλει ὁ ἄνθρωπος; Γιὰ ποιὸ πράγµα διψᾶ; Ἂν δὲν τὸ λάβει, µεταµορφώνεται σ’ ἕνα πρόσωπο τοῦ κακοῦ, κι ἂν τὸ λάβει,τὸν κάνει νὰ ἐπιθυµεῖ περισσότερο. Θέλει τὴν ἀναγνώριση, δηλαδὴ τὴ «δόξα τῶν ἄλλων». Νὰ εἶναι «κάποιος» γιά τόν ἄλλο, γιά τούς ἄλλους, «κάτι»: µιά ἀρχή, µιά ἐξουσία, ἕνα ἀντικείµενο φθόνου, κ.λπ. Ἐδῶ βρίσκεται, νοµίζω, ἡ κύρια πηγὴ καὶ ἡ οὐσία τῆς ὑπερηφάνειας. Κι αὐτὴ ἡ ὑπερηφάνεια µεταµορφώνει ἀδελφοὺς σ’ ἐχθρούς.

Στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἕνας µικρόκοσµος καὶ ποὺ καλεῖται ν’ ἀποκαλύψει τὴν Καινὴ Ζωὴ σ’ αὐτὸν τὸν κόσµο, στὴν Ἐκκλησία ποὺ ἡ ζωή της, ἡ πηγή της καὶ ἡ οὐσία της δὲν εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἀλλά ἡ αγάπη (τῶν ἐχθρῶν µας) - ὅλα αὐτὰ εἶναι ἰδιαίτερα ὁρατά. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, «ἐν τῷ κόσµῳ τούτῳ», ἡ ὑπερηφάνεια - ὅπως ὁ θάνατος, ἡ ἐξουσία, ὁ πόθος - εἶναι νόµιµη. Ἐφευρίσκονται σχήµατα γιὰ τὸν ἐξαγνισµό τους, τὴ µεταµόρφωσή τους σὲ κοινωνικὰ ἀποδεκτὰ φαινόµενα. Γι’ αὐτὸ ἔχουµε τὴ σηµερινὴ ἀναστάτωση µὲ τὰ «δικαιώµατα», τὴ δηµοκρατία, κ.λπ. Ἡ κύρια κινητήρια δύναµη σήµερα δὲν εἶναι ἡ «ἐλευθερία», ὅπως συνήθως νοµίζουµε, ἀλλὰ ἡ ἐξίσωση. Εἶναι µιά ἰσχυρὴ ἄρνηση τῆς ἱεραρχίας στὴ ζωή, ὑπεράσπιση ὄχι τοῦ δικαιώµατος τοῦ καθένα νὰ εἶναι ὁ ἐαυτός του, ἀλλά µιά ὑποσυνείδητη διαβεβαίωση πὼς όλοι οὐσιαστικὰ εἴναι ἴδιοι, δηλαδὴ ὅτι δὲν ὑπάρχουν «πρῶτοι», ἀναντικατάστατοι, µοναδικοί, «κεκληµένοι».

Παρ’ ὅλα αὐτά, στὸν πεπτωκότα κόσµο µας, τὰ δικαιώµατα καὶ ἡ δηµοκρατία εἶναι σχετικὰ καλά, εἶναι µιά σχετικὴ ρύθµιση στὸν ἀγώνα τοῦ καθενὸς ἐνάντια σ’ ὅλους τούς ἄλλους. Γίνονται κακὰ µόνον ὅταν ἐξαφανιστοῦν τὰ σχετικὰ τους χαρακτηριστικὰ καὶ «θεωθοῦν», ὥστε νὰ γίνουν καλὰ σὲ µία ὁλοκληρωτική, φασιστικὴ κυβέρνηση• ἀλλά τότε µεταβάλλονται σὲ κακὸ ἐκεῖ ὅπου νικοῦν καὶ γίνονται αὐτοσκοπός, δηλαδή εἴδωλο. Γίνονται δε εἴδωλο κάθε φορὰ ποὺ παύουν νὰ ὑπερασπίζονται τὸν ἀδύναµο, καὶ µετατρέπονται σὲ ὄργανο ἐξίσωσης, καὶ γι’ αὐτὸ πνευµατικοῦ ἀπανθρωπισµοῦ καὶ τελικὰ ὑπερηφάνειας.

Στὴν Ἐκκλησία, δικαιώµατα, ἐξισωτισµός καὶ ἀγῶνες εἶναι ἀνεφάρµοστα, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν γνωρίζει ἄλλο νόµο ἀπὸ τὸν νόµο τῆς ἀγάπης• ἤ µᾶλλον τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη. Ἂν ἐκπέσει ἤ ἀδυνατίσει ἡ ἀγάπη, ἂν κάποιος ἀποµακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη, εἰσβάλλει ἡ ὑπερηφάνεια (ἐπιθυµία τῆς σαρκός, ἐπιθυµία τῶν ὀφθαλµῶν, ἀλαζονεία τοῦ βίου - Α’ Ιωαν. 2,16). Ἡ ἀγάπη, ὡς ζωὴ τοῦ Θεοῦ - καὶ σ’ αὐτή τὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἀλαζονεία. Ὁ Πατὴρ εἶναι πάντοτε Πατήρ, ἀλλά δίνει τὰ πάντα στὸν Υἱό. Ὁ Υἱὸς δὲν ἰσχυρίζεται πὼς εἶναι ὁ Πατὴρ ἀλλά εἶναι αἰωνίως ὁ Υἱός, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα εἶναι ἡ Ζωὴ καθαυτή, ἡ Ἐλευθερία καθαυτὴ («τὸ πνεῦµα ὅπου θέλει πνεῖ», Ιωαν. 3,8), εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀγάπη τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱό τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα, τὸ θεῖο δῶρο τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ὑπακοῆς. Ὁ Θεὸς δίνει αὐτή τὴν ἀγάπη, κάνει τὸν ἄνθρωπο µέρος αὐτῆς τῆς ἀγάπης, καὶ αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Ἔτσι στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν δικαιώµατα, οὔτε συνδεόµαστε µ’ αὐτὰ τὰ δικαιώµατα, οὔτε ὑπάρχει ἐξισωτισµός. Δὲν ὑπάρχει ἐξισωτισµός, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει σύγκριση -ποὺ εἶναι ἡ κύρια πηγὴ ὑπερηφάνειας. Ἡ πρόσκληση γιὰ τελείωση πού ἀπευθύνεται σὲ κάθε πρόσωπο εἶναι µία πρόσκληση νὰ βροῦµε τὸν ἑαυτό µας, ὄχι βέβαια µὲ τὴ σύγκριση, οὔτε µὲ τὴν αὐτοανάλυση («ποῦ βρίσκεται τὸ δυναµικό µου;») ἀλλά κατὰ Θεόν. Ἀπὸ δῶ προέρχεται καὶ τὸ παράδοξο: µπορεῖς νὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου µόνον ὅταν τὸν χάσεις, καὶ αὐτὸ σηµαίνει νὰ ταυτίσεις ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἑαυτό σου µὲ τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τὸ σχέδιο ποὺ ὑπάρχει γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν ἀποκαλύπτεται στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ἀλλά «ἐν Θεῷ»!

Ν’ ἀγαπᾶς - τὸν ἑαυτό σου καὶ τοὺς ἄλλους - µὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ: πόσο χρειάζεται αὐτὸ στὴν ἐποχή µας ποὺ ἡ ἀγάπη ἔχει σχεδὸν ὁλοκληρωτικὰ παρεξηγηθεῖ. Πόσο χρήσιµο δὲν θὰ ἦταν ἂν στοχαζόµασταν προσεκτικότερα καὶ βαθύτερά τή ριζικὴ ἰδιαιτερότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μοῦ φαίνεται µερικὲς φορὲς πὼς ἡ πρώτη ἰδιορρυθµία της εἶναι ἡ σκληρότητά της. Αὐτὸ σηµαίνει - mutatis mutandis - τὴν ἀπουσία συναισθηµατικότητας µὲ τὴν ὁποία ὁ κόσµος καὶ ὁ Χριστιανισµὸς ταυτίζουν συνήθως αὐτή τὴν ἀγάπη.

Στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν ὑπάρχει καµία ὑπόσχεση γιὰ ἐπίγεια εὐτυχία, καµιὰ φροντίδα γι’ αὐτήν. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη εἶναι ὑποταγµένη ὁλοκληρωτικὰ στὴν ἐπαγγελία καὶ στὴν ἔγνοια γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν ἀπόλυτη εὐτυχία γιὰ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς ἔχει δηµιουργήσει τὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν ὁποία ἔχει καλέσει τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι, ἡ πρώτη οὐσιαστικὴ σύγκρουση ἀνάµεσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πεπτωκυία ἀνθρώπινη ἀγάπη: «Κόψε τὸ χέρι σου», «βγάλε τὸ µάτι σου», «ἄφησε τὴ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά σου», «ἀκολούθησε τὴ στενὴ ὁδό...» - ὅλα αὐτὰ εἶναι φανερὸ πὼς δὲν συµβιβάζονται µὲ τὴν εὐτυχία στὴ ζωή. Αὐτὸ ἦταν ποὺ ἔκανε τὸν κόσµο ν’ ἀλλάξει δρόµο ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀγάπη καὶ νὰ τὸν γεµίσει µὲ µῖσος.
πηγή

Ένας άνθρωπος τού Θεού, στην «μικρή Μόσχα» της Πάτρας…

Τις μέρες αυτές καί εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μας ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων πού θα γίνουν τέλος Ιουνίου στην Πάτρα.
Το κείμενο μιλούσε για την μετά από 50 χρόνια εκταφή των λειψάνωνμιάς μεγάλης προσωπικότητας πού δραστηριοποιήθηκε στην πάλαι ποτέ ευγενή πολιτεία μας.
Το πρόσωπο αυτό είναι ο γνωστός, στους παλιούς κυρίως Πατρινούς, ως ο «παπούλης Γερβάσιος» !

Μάλιστα, κάποιοι παλιοί φίλοι πού προσωπικά τον γνώρισαν ισχυρίζονταν, χωρίς κανένα θρησκευτικό ή και ζηλωτικό φανατισμό, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι αν δούμε σωστά το πνευματικό αλλά και φιλανθρωπικό έργο πού έκανε στις φτωχογειτονιές της Πάτρας εκείνη την εποχή ο πατήρ Γερβάσιος , φαίνεται καθαρά σαν να «τον είχε στείλει ο Θεός στα Προσφυγικά της Πάτρας όπου κυρίως έδρασε !

Σε μια εποχή φτώχειας, δυστυχίας, και εξαθλιώσεως εκ της προσφυγιάς, για να βοηθήσει τους διωγμένους από τον Κεμάλ και κατασφαγμένους Μικρασιάτες της Ιωνίας λίγα χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922…».
Μόνο έτσι εξηγείται και η μεγάλη ανταπόκριση πού βρήκε από μικρούς και μεγάλους καθώς και η ολόψυχη συνδρομή τους στο έργο του! Κι΄αυτό παρ΄όλη την αυστηρότητά του…
Τότε, τά λεγόμενα «Προσφυγικά» θά λέγαμε ότι κομμουνιστοκρατούνταν, ( όπως και σήμερα άλλωστε ), γι΄ αυτό και ο νέος Δήμαρχος Πατρών, παιδί του ΚΚΕ, ο κ. Πελετίδης, τα διάλεξε για βάση του και ορμητήριό του…
Και μάλιστα, είχαν πάρει, από τις τότε αρχές Ασφαλείας την ονομασία «μικρή Μόσχα», με φακελωμένους τους περισσότερους της περιοχής γιατί «…ο θείος του θείου τους κουβεντιάζοντας κάποια μέρα…. σ΄ ένα καφενείο είχε επαινέσει την Ρωσία, κάνοντας έτσι… «προπαγάνδα υπέρ του κομμουνιστικού κόμματος…».
Αυτό το «συμβάν» είχε μπεί στον φάκελο και στο Ποινικό μητρώο και τον είχε δεμένο κι΄ αυτόν και τα παιδιά του και αποκλεισμένο μέχρι τρίτης γενεάς από κάθε πρόσληψη στο Δημόσιο, και ειδικά σε Στρατιωτικές Σχολές !
Άσε πού αρκετές φορές επρόκειτο για κοινές συκοφαντίες ανθρώπων ( χαφιέδων ), για να τά έχουνε καλά με τις Αρχές ότι προσφέρουν «Εθνικές» ( ; ) υπηρεσίες, χώρια τα μπουρμπουάρ πού έπαιρναν από κάποια μυστικά κονδύλια της ΚΥΠ και τις άλλες «εξυπηρετήσεις» πού είχανε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι…




Ήταν η εποχή του αδελφοκτόνου αλληλοσπαραγμού των Ελλήνων, με πολλά λάθη εκατέρωθεν των παρατάξεων…
Και από τους μέν «αριστερούς», και από τους δε, «δεξιούς»…
Τά λεγόμενα «Προσφυγικά», άρχιζαν τότε από την περιοχή της Αγίας Αικατερίνης, περνούσαν την πλατεία Ελευθερίας και κατέληγαν εκατέρωθεν της περιοχής της Αγίας Φωτεινής.

Εδώ ο παπούλης μέ μία ομάδα από τα 700 περίπου παιδιά πού συγκέντρωναν τότε τα κατηχητικά του σχολεία.
Σήμερα πολλά απ΄ αυτά, μεγάλα τώρα, θυμούνται το έργο του εδώ στήν Πάτρα καί θα τιμήσουν με τήν παρουσία τους τήν εκταφή του, τό απόγευμα τής Κυριακής πού μάς έρχεται...
Ποιό ήταν όμως το έργο τού γέροντος των Προσφυγικών πού επειδή βοηθούσε όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, τον κατηγόρησαν στο τέλος κι΄ αυτόν ως «κομμουνιστή» και παρά λίγο να τον φυλακίσουν ;
Αλλά πρίν περάσουμε στο έργο του και στην ζωή του να σημειώσουμε ότι η εκταφή θα γίνει παρουσία του Μητροπολίτη Πατρών και δεκάδων ιερέων, ηγουμένων, και μοναχών καθώς και επισήμων της περιοχής μας. Θα γίνει την Κυριακή το απόγευμα στις 5.30, στα Συχαινά – απέναντι από τα Σχολεία Σωτηρχόπουλου - στην κατασκήνωση της «Αναπλαστικής Σχολής Πατρών» πού είχε ιδρύσει ο πατήρ Γερβάσιος όπου τώρα είναι και ο τάφος του !

Η πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια ΕΔΩ

Όπως θα προσευχόσουν για σένα(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)

Όταν συγκινείσαι από τα βάσανα και την ψυχική ταλαιπωρία των άλλων και παρακινείσαι να κάνεις προσευχή γι’ αυτούς με “καρδίαν συντετριμμένην”, να ζητάς να τους ελεήσει ο Θεός και να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, όπως θα προσευχόσουν και για τις δικές σου αμαρτίες.
 Δηλαδή να δέεσαι στον Θεό με δάκρυα. Να προσευχηθείς για τη σωτηρία τους όπως θα προσευχόσουν για τη δική σου σωτηρία.
Αν το κατορθώσεις αυτό και το συνηθίσεις, θα λάβεις από το Θεό πολλά πνευματικά χαρίσματα, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που αγαπά την ψυχή και θέλει τη σωτηρία των άλλων.
Το ίδιο το Άγιο Πνεύμα θέλει να μας σώσει με κάθε δυνατό τρόπο, αρκεί εμείς να μην Του εναντιωθούμε, να μη σκληρύνουμε τις καρδιές μας.
“Το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις” (Ρωμ. η’ 26).

πηγή

Καραγκούνης: Ευχαριστούμε τον Θεό που τα καταφέραμε-Παπασταθόπουλος: Όταν αξίζεις κάτι στη ζωή, ο Θεός στο δίνει

"Ευχαριστούμε τον Θεό που τα καταφέραμε, ελπίζω να κάναμε τους Έλληνες περήφανους". Η δήλωση μετά την σπουδαία πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας ανήκει στον αρχηγό της Εθνικής Ελλάδας Γιώργο Καραγκούνη που λίγες μόλις μέρες πριν από το Μουντιάλ προσκύνησε στο Άγιον Όρος.
«Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι. Ήταν αυτό που θέλαμε από την αρχή, το είχαμε πει όλα τα παιδιά από την πρώτη ημέρα που ήρθαμε εδώ. Ο στόχος μας ήταν να περάσουμε στην επόμενη φάση που δεν το είχαμε καταφέρει ποτέ ξανά. Το πετύχαμε και το κάναμε με εμφατικό τρόπο. Ήρθε το γκολ στο 90’, ενώ είχαμε χάσει ευκαιρίες και είχαμε δοκάρια, αλλά καμιά φορά έτσι είναι και πιο γλυκό»είπε ο Γιώργος Καραγκούνης και πρόσθεσε:
«Είμαστε πολύ φιλόδοξοι, το έχουμε πει και το έχουμε δείξει. Στα τελευταία δέκα λεπτά όλοι θέλαμε να υπάρξει δικαιοσύνη. Με μια φάση ο αντίπαλος μας έκανε ένα γκολ και η ισοπαλία δεν ήταν δίκαιο αποτέλεσμα.Ευχαριστούμε τον Θεό που τα καταφέραμε, ελπίζω να κάναμε τους Έλληνες περήφανους, έχουμε πέντε μέρες να ξεκουραστούμε και να είμαστε έτοιμοι, όπως είπαμε και την προηγούμενη φορά».
«Μας αρέσει που είμαστε εδώ, είναι ένα καταπληκτικό Μουντιάλ που θα γίνει ακόμα καλύτερο με την παρουσία της Ελλάδας. Είμαστε εδώ, κόντρα σε όλους, όχι τους Έλληνες, αν και μερικοί κάνουν κριτική σε εμάς, δεν τους αρέσει το στάιλινγκ και όλα αυτά, δεν πειράζει. Εμείς καταφέραμε παλικαρίσια να περάσουμε, ελπίζω να κάναμε όλους τους Έλληνες περήφανους και σε πέντε ημέρες να πανηγυρίσουμε μια ακόμα μεγάλη επιτυχία!» κατέληξε

Παράληλλα ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος δήλωσε: Όταν αξίζεις κάτι στη ζωή, ο Θεός στο δίνει

Αλλά και ο μαέστρος Φερνάντο Σάντος δήλωσε: «Δόξα τω Θεώ μετά την γιορτή του Αγίου Ιωάννη θα είμαστε εδώ και του Αγίου Πέτρου»

agioritikovima

Οι κανίβαλοι της Μαάρα!

Μετά τη βίαια κατάληψη της Αντιοχείας, οι κτηνώδης Δυτικοί Σταυροφόροι προχώρησαν προς νότο, κάνοντας επιδρομές και λεηλατώντας τη μια πόλη μετά τη άλλη, καθ 'οδόν προς την Ιερουσαλήμ. 

Προς την πορεία τους στα νότια, βρισκόταν η ατυχές Συριακή Αραβική πόλη Μάαρα. Μέχρι την άφιξη των Φράγκων, οι κάτοικοι της ζούσαν μια ήσυχη ζωή, προστατευμένοι από τα τοίχοι που περιτριγύριζαν τη πόλης τους. Η Μάαρα, αυτή η ειρηνική γεωργική πόλη της Συρίας δεν είχε στρατό ή πολιτοφυλακή. Η οικονομία της ήταν βασισμένη μόνο πάνω στα σταφύλια, τις ελιές, και τα σύκα. Στις 11 Δεκεμβρίου του 1098, οι Σταυροφόροι έφτασαν τα ξημερώματα στη Μάαρα. Έγινε μακελειό. Επί τρεις ημέρες έβαλαν τους κατοίκους κάτω από το σπαθί, και χιλιάδες άνθρωποι είχαν σκοτωθεί. 

 Αλλά η φρίκη βασιζόταν λιγότερο στον αριθμό των θυμάτων παρά στη τύχη που τους ανάμενε, και αυτή η τύχη ήταν η ανθρωποφαγία. Η πόλη της Μάαρα, έτυχε φρικτό κανιβαλισμό εναντίον των Αράβων κατοίκων της που έπεσαν στα χέρια των Ευρωπαίων Σταυροφόρων. Ο Δυτικός Σταυροφόρος χρονικογράφος Ραδόλφος ντε Καέν όχι μόνο δέχεται αυτή τη γενοκτονία αλλά γράφει και με υπερηφάνεια τα ακόλουθα τρομακτικά λόγια: "Στη Μάαρα οι δικοί μας έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στη σούβλα". Ένας άλλος Χριστιανός Σταυροφόρος χρονικογράφος, ο Αλμπερτ Ντ'Αιξ , που έλαβε μέρος στο μακελειό της Μάαρα καυχήθηκε "Οι δικοί μας όχι μόνο δεν ένιωθαν απέχθεια να τρώνε Σαρακηνούς [Άραβες] και Τούρκους, αλλά έτρωγαν ακόμα και σκύλους". Το ότι οι Σταυροφόροι ασκούσαν κανιβαλισμό δεν ήταν κάτι το μοναδικό για την Μάαρα. 

Από τον ιστορικό Τζόνσον [Η Ιστορία του Χριστιανισμού σ. 246] ενημερωνόμαστε ότι, κατά την πρώτη Σταυροφορία (1096), μια στρατιά από αγρότες του Άρχοντα Πιέρ Λ'Ερμίτ είχε επιτεθεί σε μη Λατίνους Χριστιανούς στην Ορθόδοξη Βυζαντινή Μικρά Ασία και κατέσφαξαν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων, σούβλισαν τα παιδιά τους, τα έψησαν πάνω από υπαίθριες φωτιές, και έφαγαν τη σάρκα τους. 

Ακόμη και η Πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή , η κόρη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Αλέξιου I, αναφέρει στο βιβλίο της [Η Αλεξιάδα της Πριγκίπισσας Άννας Κομνηνής] τον τρόπο με τον οποίο συσσώρευαν τα πτώματα των θυμάτων τους για να σχηματίσουν ένα ψηλό βουνό. Επίσης έχει, περιλάβει τη περιγραφή όπου οι Σταυροφόροι έσχιζαν τα άκρα των παιδιών η πως έψηναν άλλα για να τα φάνε. Η μνήμη αυτών των φρικαλεοτήτων, διατηρήθηκε, και διαβιβάστηκε από τους τοπικούς ποιητές και την προφορική παράδοση, και έχουν διαμορφώσει μια εικόνα για τους Φράγκους που δεν θα μπορούσε εύκολα να σβήσει. 

Το περιστατικό του κανιβαλισμού στη Μάαρα ήταν να συμβάλει στο άνοιγμα ενός μεγάλου χάσματος μεταξύ των Αράβων και της Δύσης που δεν μπόρεσε να γεφυρωθεί για αιώνες. Αυτή η τεκμηριωμένη καταγραφή των Δυτικών ανθρωποφάγων Σταυροφόρων, η οποία είναι γνωστή στον Αραβικό κόσμο, είναι στη αφάνεια του σκότους για τους περισσότερους Δυτικούς, είτε γιατί βολεύει να αποκρύπτεται, είτε γιατί είναι βαθιά θαμμένη σε ορισμένα εξειδικευμένα αλλά απαρατήρητα βιβλία. 

noctoc

Άγιος ιερομάρτυς Νίκων της Όπτινα (+25 Ιουνίου 1931)

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Νίκων, κατὰ κόσμον Νικόλαος, ἐγεννήθηκε στὶς 26 Σεπτεμβρίου 1888 στὴ Μόσχα ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους, τὸν Μητροφάνη καὶ τὴ Βέρα Μπελϋάεφ. Ἡ οἰκογένεια, μετὰ τὴν εὐλογημένη ἐπίσκεψη στὴν οἰκία τους τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης, ἔφερε τὸν Νικόλαο στὴ Σκήτη τῆς Ὄπτινα. Ἐδῶ ὁ Νικόλαος, στὶς 24 Μαΐου 1915, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Νίκων καὶ ἄρχισε τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν πνευματικὴ ἄνοδο. Ἡ χειροτονία του εἰς διάκονον ἔγινε στὶς 30 Ἀπριλίου 1916 καὶ ἡ εἰς πρεσβύτερον στὶς 3 Νοεμβρίου 1917.

Τὰ χρόνια ὅμως ἦταν δύσκολα. Τὸ νέο καθεστὼς προέβαινε σὲ συλλήψεις καὶ φυλακίσεις Χριστιανῶν. Ἔτσι ἡ πρώτη σύλληψη τοῦ Νίκωνος γίνεται τὸ 1919. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή του, ἐπέστρεψε καὶ πάλι στὴν Ὄπτινα. Ἀλλὰ οἱ ἀρχὲς ἔκλεισαν τὴ μονὴ καὶ τὸν ἀγροτικὸ συνεταιρισμὸ αὐτῆς καὶ τὴν μετέτρεψαν σὲ μουσεῖο.

Μετὰ ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες ὁ Νίκων συλλαμβάνεται καὶ φυλακίζεται στὸ στρατόπεδο Κεμπερμπούνκτ. Ἐδῶ παρέδωσε, ἀσθενής, μετὰ ἀπὸ κακουχίες, τὸ πνεῦμά του στὸν Κύριό του, τὸ 1931, ἀφοῦ μετέλαβε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

πηγή

Τελικά υπάρχει Θεός;(Αληθινή ιστορία)

«Ένας πανεπιστημιακός καθηγητής σε ένα ινστιτούτο υψηλού επιπέδου προκάλεσε τους σπουδαστές του με αυτήν την ερώτηση. «Είναι ο Θεός ο δημιουργός των πάντων;»
Ένας σπουδαστής απάντησε θαρραλέα, «ναι!» «Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα»
Ο καθηγητής συνέχισε, «εάν ο Θεός δημιούργησε τα πάντα συνεπάγεται ότι δημιούργησε και το Κακό. Δεδομένου ότι το Κακό υπάρχει, και αφού οι πράξεις μας καθορίζουν ποιοι είμαστε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Θεός είναι κακός.»
Ο σπουδαστής έμεινε σιωπηλός και δεν αποκρίθηκε στο υποθετικό συμπέρασμα του καθηγητή.
Ο καθηγητής, αρκετά ευτυχής με τον εαυτό του, καυχήθηκε στους σπουδαστές ότι είχε αποδείξει ακόμα μια φορά ότι η χριστιανική πίστη ήταν ένας μύθος.

Ένας άλλος σπουδαστής σήκωσε το χέρι του και είπε, «μπορώ να σας υποβάλω μια ερώτηση, κ. καθηγητά;» 
«Φυσικά», απάντησε ο καθηγητής. Ο σπουδαστής σηκώθηκε όρθιος και ρώτησε, «κ. καθηγητά, το κρύο υπάρχει;»
«Τι είδους ερώτηση είναι αυτή; Φυσικό και υπάρχει. Εσύ δεν έχεις ποτέ αισθανθεί κρύο;»

Χαιρετισμοί στο νεομάρτυρα ιεραπόστολο π. Δανιήλ Σισόεφ († 19 Νοεμβρίου 2009)

Μικρή εισαγωγή του θεολόγου Θεόδ. Ι. Ρηγινιώτη: 

Η πραγματική, ουσιαστική και αιώνια τιμή στους αγίους αποδίδεται από το Θεό, ο Οποίος, όταν το κρίνει ωφέλιμο για μας, αποκαλύπτει την αγιότητά τους και με θαύματα. Σε ό,τι αφορά όμως στην τιμή των αγίων από τους ανθρώπους, είναι γνωστό ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία τους αγίους τους αναγνωρίζει και τους τιμά πρώτιστα ο λαός. Με τον καιρό η θεσμική Εκκλησία (η ιερά σύνοδος), αποδεχόμενη την τιμή που αποδίδει σ’ έναν άγιο ο λαός, έρχεται να ανακηρύξει την αγιότητά του.

Πάντα οι χριστιανοί τιμούσαν αυθόρμητα ως αγίους, χωρίς να περιμένουν επίσημη εκκλησιαστική έγκριση, τους μεγάλους πνευματικούς αγωνιστές, που με τη ζωή τους φανέρωναν την ενότητά τους με το Θεό. Στους βίους των αγίων, π.χ. του αγίου Συμεών του Στυλίτη, μα και όλων των μεγάλων και σημειοφόρων ασκητών, βλέπουμε πως ο λαός τους αναγνώριζε ως αγίους και προσέτρεχε σ’ αυτούς ενώ ακόμη ζούσαν.

Ιδιαίτερα τους νεομάρτυρες, από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι χριστιανοί τους τιμούσαν ως αγίους από την ίδια κιόλας μέρα του μαρτυρίου τους· μάζευαν το αίμα τους με μαντήλια και διακινδύνευαν τη ζωή τους για να πάρουν τα εκτεθειμένα σώματά τους και να τα θάψουν με τιμές. Ταχύτατα φιλοτεχνούνταν εικόνες τους, γράφονταν ακολουθίες προς τιμήν τους και γιορταζόταν η μνήμη τους. Παραδείγματα ο άγιος Γεώργιος Ιωαννίνων († 17 Ιανουαρίου 1838), που αγιογραφήθηκε 13 μέρες μετά το μαρτύριό του, και οι άγιοι Τέσσερις Μάρτυρες του Ρεθύμνου († 28 Οκτωβρίου 1824), που η μνήμη τους γιορτάστηκε ήδη την πρώτη επέτειο του μαρτυρίου τους (1825).

Δεν πρόκειται για νεοτερισμό. Από τα αρχαία χρόνια οι χριστιανοί αναγνώριζαν αμέσως τους μάρτυρες ως αγίους, διακινδύνευαν για την ταφή τους και πάνω στους τάφους τους τελούσαν τη θεία λειτουργία (οι πρώτες αγίες τράπεζες).

Παρόμοια ισχύουν και για τους μεγάλους αγίους Γεροντάδες της εποχής μας, για τους οποίους γράφτηκαν υμνογραφικά έργα και αγιογραφήθηκαν εικόνες πριν η θεσμική Εκκλησία αποφανθεί επίσημα για την αγιότητά τους.

Εδώ θα ήθελα να παραθέσω τα λόγια του π. Εφραίμ του Βατοπαιδίου (για τον οποίο έχω θετική γνώμη, αλλά ούτως ή άλλως σημασία έχει το περιεχόμενο των λόγων), που είχε πει για τον αγιασμένο «παππού Παναγή του Ιλαμιού» από τη Λύση της Κύπρου: «Δεν μπορεί κανείς να εμποδίσει τα μέλη της εκκλησίας αυθόρμητα να προσεύχονται σ’ αυτόν. Δεν δίνει κανείς γραμμή. Ξέρετε, “φτιάξτε εικόνα”. Σαν εμείς, θυμάμαι, για τον Νικόλαο Πλανά. Μόλις διάβασα τον βίο του, μου δημιουργήθηκε μια αγάπη γι’ αυτόν τον άνθρωπο και παραγγείλαμε εικόνα με το φωτοστέφανο, προτού ανακηρυχθεί επίσημα άγιος. Και την είχαμε. Και είχαμε την αίσθηση μέσα μας ότι κάποτε θα ανακηρυχθεί άγιος. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι δεν μπορείς να εμποδίσεις τα μέλη της εκκλησίας που βιώνουν αυθόρμητα να κάνουν και μια εικόνα για τον γέρο-Παναή. Πήγε ο π. Νήφων στον Οικουμενικό Πατριάρχη και του έδειξε μερικές τοιχογραφίες που υπάρχουν σε ένα παρεκκλήσιο. Είναι ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Γέρο-Πορφύριος, ο Γέρο-Παΐσιος, ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Γέρο-Ιάκωβος, ο Γέρων Σωφρόνιος. Του λέγει ο Πατριάρχης: «Πολύ προτρέχεις». «Παναγιώτατε, του λέγει, το βίωμα της εκκλησίας είναι πρώτα και η Εκκλησία βλέποντας το βίωμα έρχεται και επισήμως αναγράφει στο αγιολόγιο της». Ο Πατριάρχης βλέποντας τις αγιογραφίες τις ασπάσθηκε μία μία» (από εδώ).

Φυσικά, πρέπει να είμαστε συνετοί κι όχι απερίσκεπτα παρορμητικοί. Δεν πρέπει να σπεύδουμε να «αγιοποιούμε» ασυλλόγιστα όποιον νομίζουμε. Υπάρχουν και ψευτοάγιοι· υπάρχουν και ψευτοθαύματα. Βεβαίως, αυτά, κι αν προς στιγμήν ξεγελάσουν μερικούς, τελικά θα αποκαλυφθούν, όπως και οι αληθινοί άγιοι, όσο κι αν πολεμηθούν (από τον ιερό Χρυσόστομο π.χ. ώς τον άγιο Νεκτάριο κ.π.ά.), στη συνέχεια θα δικαιωθούν. Όμως εμείς, από μάλλον εγωιστικό ζήλο, θα έχουμε διακινδυνεύσει την ψυχή μας. Τον τελευταίο και βαρύνονται λοιπόν λόγο πρέπει να τον αφήνουμε στη θεσμική Εκκλησία κι όχι να θέλουμε να την υποκαταστήσουμε. Είμαστε μέλη της Εκκλησίας (που έχει και "αποστόλους και προφήτες διδασκάλους" και φυσικά επισκόπους και συνόδους), δεν είμαστε, εμείς μόνοι μας, «η» Εκκλησία.

Ο π. Δανιήλ Συσόεφ, που δολοφονήθηκε λόγω της ιεραποστολικής του δραστηριότητας (ιδιαίτερα στους κόλπους του Ισλάμ, αλλά και σε άλλες εξτρεμιστικές ομάδες), στην οποία ήταν κυριολεκτικά αφιερωμένος παρά τις αλλεπάλληλες απειλές που δεχόταν, είναι χαρακτηριστική περίπτωση νεομάρτυρα. Είναι επόμενο να θεωρηθεί άγιος – και, κατ’ εμέ, δεν μπορεί παρά να είναι – και το υπόδειγμα της θυσίας του να παρηγορεί και να εμπνέει τους αγωνιζόμενους και αγωνιώντες ορθόδοξους χριστιανούς. Ήδη έχουν αγιογραφηθεί εικόνες του, που συναντούμε και στο Ιεραποστολικό Κέντρο που ιδρύθηκε προς τιμήν του στην ορθόδοξη Σερβία. Βλέπουμε επίσης και τροπάρια προς τιμήν του, όπως εδώ (προς το τέλος της συλλογής).

Εξάλλου, ο π. Δανιήλ πραγμάτωσε ένα αρχαίο χριστιανικό ιδεώδες, που φαίνεται να εκλείπει στη σημερινή Ορθόδοξη Εκκλησία: έγινε επικίνδυνος. Εμάς προφανώς δε θα μας σκοτώσει κανείς· αυτό σημαίνει ότι μάλλον δεν πολεμάμε το κακό αποτελεσματικά.

Στα πλαίσια αυτά τοποθετείται και η παρακάτω ποιητική σύνθεση, έργο ανώνυμου λαϊκού υμνογράφου, που θέλουμε να μοιραστούμε σήμερα μαζί σας. Πρόκειται για χαιρετισμούς προς τον π. Δανιήλ Συσόεφ, εκτός από τους τρεις τελευταίους εκτενείς οίκους, που περιέχουν χαιρετισμούς προς τους ορθόδοξους κληρικούς, τους ιεραποστόλους και τους νεομάρτυρες, δηλαδή τις τρεις τάξεις πνευματικών αγωνιστών, στις οποίες ανήκει ο π. Δανιήλ. Ας έχουμε την ευχή τους κι ας παραδειγματιζόμαστε από τον αγώνα τους…

Χαιρετισμοί εις τον νέον ιερομάρτυρα Δανιήλ 

Συσόεφ τον Ρώσον

Υπό ανωνύμου ιδιώτου

Κοντάκιον. Ήχος γ΄. Η Παρθένος σήμερον.

Ορθοδόξων όμιλος, καν αμαρτίας ποιούντων,

Δανιήλ τιμήσωμεν, τον λειτουργόν του Κυρίου·

σχόντα γαρ των αποστόλων ένθεον ζήλον,

μάρτυρα, θυσιασθέντα καιροίς εσχάτοις ,

υπέρ πάντων σωτηρίας,

ον επειγόντως δέον μιμήσθαι ημάς.