Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Η σοφία του Κόντογλου ως καλοκαιρινή «ανάσα»

Εψαχνα να βρω κάτι για να κρατήσουμε από το καλοκαίρι. Κάτι ζεστό, με ψυχή, για συντροφιά στα κρύα και άκαρδα που επανέρχονται δριμύτερα καταπώς φαίνεται από το φθινόπωρο. Τύχη αγαθή μ’ έριξε πάνω στο βιβλίο «Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου» του αείμνηστου Φώτη Κόντογλου. Και να μην τον έχετε ακουστά, έχετε δει έργα ή επιρροές του σε όποια εκκλησία μπήκατε. Από τους κορυφαίους πνευματικούς ανθρώπους της πατρίδας μας στον 20ό αιώνα. Ζωγράφος που έδωσε νέα ώθηση στην αγιογραφία, υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, της φύσης και της παράδοσής μας, προικισμένος συγγραφέας, με διαχρονικό, δυνατό λόγο και γνώση, μα πάνω από όλα με μεγάλη καρδιά.


Ερχεται από έναν κόσμο που οι άνθρωποι «Ητανε απλοί κι αγράμματοι, ταπεινοί κι απερηφάνευτοι, μα είχαν απάνω τους πολλή μεγαλοπρέπεια και κάποιο βάρος, δείχνοντας πως ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα σοβαρό και σεβάσμιο, κι όχι όπως είναι τώρα που ρεζιλεύτηκε και κατάντησε ξεπεσμένο, μ’ όλες τις τυμπανοκρουσίες και τις ζόρικες πόζες που παίρνει».


Κι όταν του έλεγαν, «Μα δεν καταλάβατε ότι ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τέτοιες φιλοδοξίες και ότι η ζωή μας πρέπει να είναι ένας διαρκής ανταγωνισμός;», τους απαντούσε: «Με τέτοια ασκιά φουσκωμένα από περηφάνια φορτώνουνε το καράβι της ζωής τους αυτοί οι τετραπέρατοι ανόητοι, που δεν έχουνε καιρό να δούνε την ουσία της ζωής, ως πού να πάνε να τ’ αράξουνε αδειανό στο μαρμαρένιο μουράγιο του τάφου. Γι’ αυτό, οι τέτοιοι, καταγινόμενοι μ’ αυτά τα τριμμένα και τα συνηθισμένα, δεν έχουνε ποτές απάνω τους καμιάν έμορφη και παράξενη μανία, που να τους ξεχωρίζει από τους άλλους και που να δίνει χαρακτήρα στη ζωή τους, παρά είναι κρύοι, άνοστοι, προσποιημένοι, χωρίς καμιά μυρουδιά, σαν τα ψεύτικα λουλούδια που είπαμε». Και καταλήγουν «…να μην πάρουνε ποτές τους χαμπάρι πως υπάρχει ο ίδιος ο εαυτός τους, που τρέμουνε ν’ απομείνουνε μαζί του, ας είναι και για λίγες στιγμές».


«Αβραμιαίος» άνθρωπος ο ίδιος, αντιλαμβανόταν «πως τέτοιοι πρωτινοί άνθρωποι υπήρχανε πάντα εδώ στην Ανατολή, και τότες που άλλαξε η θρησκεία και γινήκανε χριστιανοί, απομείνανε οι ίδιοι, γιατί η καινούργια θρησκεία ήτανε ποιητική και απλή σαν την παλιά και βάλε περισσότερο». Γι’ αυτό και η ελπίδα του είναι ζωντανή: «Για τέτοιους παραστρατημένους αμαρτωλούς, που άθελά τους πιάνονται στα δίχτυα του Σατανά, ο Χριστός έδειχνε μεγάλη επιείκεια, μεγάλη συμπόνια, ξεχωρίζοντάς τους από τους άλλους που θεληματικά κάνουνε την αμαρτία, και που χαίρονται σαν την κάνουνε. (…) Το περίσσευμα της καρδίας κοιτάζει ο Χριστός που φανερώνει την βαθύτερη ουσία του κάθε ανθρώπου… Ο Χριστός αγαπά τον άνθρωπο που έχει καλή καρδιά, και σιχαίνεται τη μοχθηρία».


Την ξέρει τη μοίρα του γένους μας: «Ταις των δακρύων σου ροαίς της ερήμου το άγονον εγεώργησας! (Με τα ρυάκια από τα δάκρυά σου καλλιέργησες την άγονη έρημο)». Γι’ αυτό και «Με το τίποτα ζούσανε και τίποτα δεν τους έλειπε. Τις εστίν ο πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος».

Μας θυμίζει: «Η θάλασσα είναι η αιώνια πατρίδα της ελευθερίας». Γι’ αυτό και κάθε κύμα μπορεί να μας πει: «Ακατάλυτη ελληνική φύτρα! Ποτές δε θα ξεραθείς, ποτές δε θα πεθάνεις! Από το γέρικο και τιμιώτατο κορμί σου πετιούνται ολοένα καινούργια βλαστάρια, που γεύοντάς τα και τ’ αγρίμια ημερεύουνε! Σε κάθε καινούργια γέννα σου χαίρεται ο κόσμος, μα οι οχτροί σου τα κράζουνε στερνοπαίδια, ως που δεν αργείς να φέρεις άλλον δράκο στον κόσμο, κι αποσβωλόνουνται».

Γιώργος Κ. Στράτος

Πώς ο Άγιος Βουκόλος έσωσε την Εκκλησία του!

kilise-ayabukla
  Μέσα στις ανηφοριές της παλιάς, λαϊκής γειτονιάς του Μπασμανέ, στη Σμύρνη, ο Αγιος Βουκόλος μένει μόνος να θυμίζει την παρουσία των Ελλήνων σε αυτή την πόλη. Είναι η μόνη ορθόδοξη εκκλησία της παλιάς Σμύρνης που γλίτωσε την καταστροφή και που τα τελευταία χρόνια αναστηλώθηκε από τον δήμο και αποδίδεται για πολιτιστικές χρήσεις. 
  Πριν λίγες ημέρες, όμως, συνέβη κάτι μοναδικό και συμβολικό και ιδιαίτερα συγκινητικό, καθώς για πρώτη φορά μετά το 1922 τελέστηκε θεία λειτουργία μέσα στον ναό του Αγίου Βουκόλου.
  Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea βρέθηκε στο Μαυρομάτι Καρδίτσης όπου εκεί ζει μόνιμα ο κ. Κώστας Νάσιος, ο άνθρωπος εκείνος που είδε τον Άγιο Βουκόλο και ξεκίνησε η συντήρηση του ναού. Στο βίντεο ο κ. Κώστας μιλά για την εμφάνιση του Αγίου Βουκόλου, τα θαυμαστά γεγονότα στη Σμύρνη αλλά και τα σύγχρονα θαύματα που επιτελεί ο Άγιος. 



Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Πνευματικές συμβουλές


1. Τη συμπεριφορά μας να τη στολίζη το μέτρο. Χωρίς το μέτρο, ακόμη κι αυτά, πού θεωρούνται ως καλά, καταντούν βαρετά και βλαβερά.


2. Δεν μπορείς να νικήσης την αμαρτία, αν δεν φύγης από τα αίτια, πού τη γεννούν. Και τα κυριώτερά της αίτια είναι: Η πολλή ανάπαυση, η καλοπέραση, τα χρήματα, η συναναστροφή με το άλλο φύλο, το ποτό κ.λ.π. Όχι πώς αυτά καθεαυτά είναι αμαρτία, αλλά η κακή χρήση αυτών των πραγμάτων εύκολα μας παρασύρει προς την αμαρτία. Για τούτο ο άνθρωπος πρέπει να προσέχη από όλ’ αυτά. Είπε κάποιος: «Μή χορτάσης ψωμί, και δεν θα επιθυμήσης κρασί». Αυτό θέλει να ‘πή ότι η πτώση σ’ ένα πάθος οδηγεί σε πτώση και σ’ άλλο πάθος. 

3. Το ουσιαστικά μοναδικό κακό στον άνθρωπο είναι μόνον η αμαρτία. Να φοβάστε την αμαρτία. Αυτόν, πού φοβάται τις αμαρτίες, τον φυλάττει ο Θεός στον δρόμο της ζωής του. Κι αν συμβή και σκοντάψη σε κάποιο σφάλμα, τον προφθάνει όμως ο Κύριος και τον βοηθεί σύμφωνα με το μεγάλο Του έλεος!

4. Αυτά, πού λέγεις, κι αυτά, πού στοχάζεσαι στη διάρκεια της ημέρας, γεννούν ανάλογα όνειρα στη διάρκεια της νύκτας. Αν όλη την ημέρα προσεύχεσαι και κάνης καλούς λογισμούς, θα ‘χης ύπνο ήρεμο και όνειρα καλά. Αν όλη την ήμερα αργολογής και συγκατατίθεσαι στους αμαρτωλούς λογισμούς, θα ‘χης και ύπνο άσχημο, μαζί και πειρασμούς.

5. Τέλεια αμαρτία είναι, όταν τη διαπράττη κανείς και με τον λογισμό και με το σώμα. Κατά το ήμισυ αμαρτία είναι, όταν αφίνης τον λογισμό μόνο να σκέφτεται την αμαρτία. Αλλ’ όμως δεν μένει ατιμώρητος ούτε κι αυτός, πού, έστω και κατά διάνοιαν μόνο, αμαρτάνει.

6. Αυτό είναι ο αόρατος πόλεμος: Το να πολεμά ο άνθρωπος να νικά την αμαρτία από το στάδιο των λογισμών, οπότε ασφαλώς θα αποφεύγη και τις αμαρτωλές πράξεις.

7. Η αγάπη μαζί με την ταπείνωση είναι οι δύο φτερούγες, τις οποίες, αν αποκτήσουμε, γινόμαστε «ως αετοί υπόπτεροι», και μπορούμε να φθάσουμε μέχρι τους επτά ουρανούς! Για τούτο να μή αμελούμε τον αγώνα γι’ αυτές τις δύο κορυφαίες αρετές.

8. Πρέπει πάντοτε να έχωμε μνήμη Θεού. Και ο,τι πρόκειται να κάνουμε, η να ειπούμε, η να σκεφτούμε πρέπει να ερωτούμε τον εαυτό μας: «Αρέσει αυτό στον Θεό; Είναι καλό;» Και η φωνή του Θεού, η συνείδηση, θα μας απαντήση μέσα μας αν είναι καλό η όχι. Γι’ αυτό και τώρα, πού αρχίζετε τον πνευματικό αγώνα, να βάλετε καλή αρχή, για να είναι και το τέλος καλό

Ευχή προς την Παναγία

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου, η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης. Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον.
Τον εν τη ψυχή μου αγριώτατον• κλύδωνα κατεύνασον.
Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον.
Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον.
Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας μεθημερινάς των ακαθάρων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον.

Παίδευσόν μου την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.
Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.
Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών.
Τας χείράς μου αγιασθήναι παρασκεύασον, ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον.
Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλήται Πατέραν, τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον.
Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια, και βιώ κατ αὐτά από Σου κραταιούμενος.
Δια γαρ Σου, πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. »
Αμήν!

 πηγή

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Γιόγκα εναντίον καρδιακής προσευχής

π. Γεώργιος Χριστοδούλου
Στόχος του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι να χαρακτηρίσει τη γιόγκα ως αίρεση, αλλά να αναδείξει εναλλακτικές πρακτικές που μπορούν να ηρεμήσουν, να γαληνέψουν και να ειρηνεύσουν σε βάθος τον άνθρωπο, όπως θα δούμε παρακάτω.
Αφορμή όμως για να γράψουμε σχετικά, στάθηκε η σταθερά ανησυχητικά αυξανόμενη ροή των πνευματικών μας παιδιών, που προσέρχονται ολοένα και περισσότερο στο ταπεινό μας πετραχήλι, να μας αναφέρουν το ενδιαφέρον και την περιέργειά τους για τη γιόγκα. Συγκεκριμένα, μια κοπέλα μου ανέφερε το εξής: «Πάτερ μου, εγώ δεν έχω πρόβλημα με τη γιόγκα, ίσα ίσα με χαλαρώνει. Όμως την τελευταία φορά, είχα την εντύπωση ότι ο "δάσκαλος" έκανε κάποιου είδους τελετή και απ’ ότι συμπέρανα, μας θυσίασε στη σελήνη».

Κατ’ αρχάς ας δούμε τι εστί «γιόγκα» και από πού προήλθε.
Είναι γυμναστική; Τεχνική για την καταπολέμηση του στρες; Διαλογισμός; Αναπνευστικές ασκήσεις; Η αλήθεια είναι ότι η γιόγκα είναι όλα τα παραπάνω, αλλά και πολύ περισσότερα. Είναι μια συνολική στάση ζωής, τις αρχές της οποίας έγραψε το 2ο αιώνα π.Χ. ο ινδός σοφός Πατάντζαλι σε 108 σούτρας (στίχους σοφίας), που περιγράφουν τη φιλοσοφία και την πρακτική της γιόγκα.

Με το όνομα Γιόγκα νοείται ένα από τα έξι συστήματα της ινδικής φιλοσοφίας. Πρεσβεύει την ένωση της ψυχής με τον Θεό, μέσω συγκεκριμένων μεθόδων, κύρια του διαλογισμού. Η σανσκριτική λέξη γιόγκα έχει διάφορες ερμηνείες και προέρχεται από την σανσκριτική ρίζα yuj που σημαίνει ελέγχω, δεσμεύω, ενώνω. Έτσι λοιπόν γιόγκα (Joga) σημαίνει συνένωση, συνύπαρξη, ένωση. Αυτός που εξασκείται πάνω στη γιόγκα ονομάζεται Γιόγκι (Jogi) ή Γιογκίνι (Yogini) (για τη γυναίκα).
Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Γιόγκι ήταν ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, που γεννήθηκε στην Ινδία στα τέλη του 19ου αιώνα. Μαθητής του Σρι Γουκτεσβάρ, διέδωσε το μήνυμα της Γιόγκα στην Αμερική και από εκεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Το όνομα της Γιόγκα που δίδασκε ονομάζεταιΚρίγια Γιόγκα και ασκείται σήμερα από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.


Τα πιο γνωστά παραδοσιακά συστήματα της γιόγκα είναι τα εξής:
Ράτζα Γιόγκα (γιόγκα του νοητικού ελέγχου)
Μπάκτι Γιόγκα (γιόγκα της θρησκευτικής αφοσίωσης και της προσευχής)
Κάρμα Γιόγκα (γιόγκα της συνέπειας στην εργασία και στις πράξεις μας, χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα)


Βασική τεχνική για την πραγμάτωση στη γιόγκα είναι ο διαλογισμός.

Κάτι το οποίο συχνά παραβλέπεται από σύγχρονους ασκούμενους στη γιόγκα είναι η παράλληλη εργασία για την ηθική τελείωση του ανθρώπου, ανάγκη την οποία επισημαίνει και ο ίδιος ο Πατάντζαλι. Χωρίς την ταυτόχρονη άσκηση του διαλογισμού και της ηθικής τελείωσης (όπως η μείωση του εγωκεντρισμού, της βιαιότητας και όλων των αρνητικών συναισθημάτων μας), η γιόγκα δεν θα μπορέσει να δώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τα οφέλη της γιόγκα είναι ψυχοσωματικά, καθώς αποτελεί μέθοδο εσωτερικής εξερεύνησης, η οποία αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση του σώματος με το νου, και επιφέρει αρμονία σε όλες τις ανθρώπινες υποστάσεις, στη σωματική, τη διανοητική-συναισθηματική, την πνευματική.

Καρδιακή προσευχή χωρίς την παρουσία δασκάλου, παντού.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το ζητούμενο για τους νέους αλλά και για όλον τον κόσμο είναι η ευτυχία και η εσωτερική γαλήνη. Οι πρόγονοί μας έλεγαν ότι «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Οι επιστήμονες της εποχής μας ισχυρίζονται ότι η απλή γυμναστική θεραπεύει την ήπια κατάθλιψη, χαλαρώνει τον άνθρωπο, τον ηρεμεί και τον κάνει εξυπνότερο.Αν κάναμε λοιπόν λίγη γυμναστική καθημερινά θα αισθανόμασταν όμορφα και δυνατότεροι. Όμως φαίνεται πως δεν αρκεί αυτό για τον σημερινό άνθρωπο. Έχει ανάγκη από περισσότερα! Ψάχνει κάτι βαθύτερο και γιατί όχι, να σταματήσει και να σκέφτεται οτιδήποτε του προκαλεί ταραχή, σύγχυση και του θυμίζει κάτι από τον μάταιο τούτο κόσμο με τις ατελείωτες μέριμνες. Γι ‘αυτό καταφεύγει στη «γιόγκα» και σε άλλες παρόμοιες πρακτικές.

Υπάρχει όμως κάτι ανώτερο, πολυτιμότερο, ομορφότερο, απλότερο και ουσιαστικότερο. Η καρδιακή προσευχή. Η αναφορά μας δηλαδή στον αληθινό, παντοδύναμο αλλά συγχρόνως και πράο Θεό. Χωρίς διαλογισμούς, προγραμματισμούς, φραγμούς, οικονομικές εισφορές. Απλά, πολύ απλά, πιο απλά δε γίνεται. Σε οποιοδήποτε χώρο και σε οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν βρισκόμαστε.

Γιατί να κάνω καρδιακή προσευχή;
Διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ζωντανός, υπάρχει και μας ακούει. Εκείνος είπε: Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν· ζητείτε, και ευρήσετε· κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν. πάς γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τώ κρούοντι ανοιγήσεται." (Ματθ. 7, 7-8 ). Αυτό σημαίνει ότι η αληθινή ευτυχία δεν επιτυγχάνεται διαμέσου του διαλογισμού αλλά είναι ένα δώρο το οποίο χαρίζει Εκείνος που το κατέχει και το δημιούργησε, ο Θεός.

Ένα μάθημα «γιόγκα» διαρκεί 1,5 ώρα. Ένας αναστεναγμός προς το Θεό μπορεί να μας χαρίσει αυτό που πραγματικά ποθούμε και γιατί όχι, να ανακαλύψουμε το αληθινό νόημα της ζωής.
π. Γεώργιος Χριστοδούλου
Εφημέριος Ι.Ν. Αγ. Σοφίας Ν. Ψυχικού
http://synodoiporia.blogspot.gr/

Κήρυγμα Κυριακή ΙΒ'Ματθαίου

ΠρωτοπρΓεωργίου Δορμπαράκη
«ακούσας δε ο νεανίσκος τον λόγον απήλθε λυπούμενος∙ ην γαρ έχων κτήματα πολλά».

Μία πολύ αξιοσυμπάθητη περίπτωση ανθρώπου καταγράφει το σημερινό ευαγγέλιο. Έναν νεαρό, ο οποίος πλησιάζει τον Κύριο, προκειμένου Αυτός ως διδάσκαλος να τον καθοδηγήσει στην είσοδό του στη βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος τον παραπέμπει στις εντολές της Μωσαϊκής νομοθεσίας, και όταν αυτός επιμένει, λέγοντας ότι αυτές τις τηρεί εκ νεότητός του, ο Κύριος τον προσανατολίζει στην τελειότητα: να ακολουθεί Εκείνον, κάνοντας πέρα όλα τα υλικά αγαθά του. Η αντίδραση του νεαρού είναι απογοητευτική: «ακούσας τον λόγον απήλθε λυπούμενος». Γιατί είχε πολλά κτήματα, είχε πολλά υλικά αγαθά.

1. Ο νεαρός δεν φαινόταν να κοροϊδεύει τον Κύριο, όπως σε μία παρόμοια περίπτωση ενός νομοδιδασκάλου, ο οποίος Τον πλησίασε «πειράζων Αυτόν». Μολονότι το ερώτημα και των δύο είναι το ίδιο: η είσοδος στη Βασιλεία του Θεού, εδώ έχουμε μία εκ πρώτης όψεως γνήσια αναζήτηση.
Διότι ο νεανίσκος και πιστεύει στον Θεό και κάνει έναν «πνευματικό» αγώνα, με την τήρηση του Νόμου, πυρήνας του οποίου ήταν οι Δέκα Εντολές. «Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου». Παρ’ όλον όμως τον αγώνα του αυτόν, διεπίστωνε στο βάθος της ψυχής του ότι η καρδιά του δεν γέμιζε. Ένιωθε ότι υπολείπεται σε κάτι, το οποίο θα του έδινε την ώθηση να ζήσει σε πληρότητα τη χάρη του Θεού. Για τα δεδομένα βεβαίως της πίστεώς μας, η έλλειψη αυτή είναι δικαιολογημένη: η πλήρωση της καρδιάς, αυτό που ολοκληρώνει τον άνθρωπο έρχεται μόνον εν Χριστώ. Ο Χριστός είναι Εκείνος που επαναφέρει τον άνθρωπο στην κανονική πορεία του, αυτήν για την οποία είχε δημιουργηθεί από τον Θεό. Ο Μωσαϊκός Νόμος, οι Προφήτες, η Παλαιά Διαθήκη δηλαδή, αποτελούσαν το προκαταρκτικό στάδιο ετοιμασίας προς αποδοχή του Χριστού. Η Παλαιά Διαθήκη, μέσα στην οποία βρισκόταν και ο νεαρός αυτός, είχε το νόημα της διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου. «Ώστε ο Νόμος παιδαγωγός ημίν γέγονεν εις Χριστόν».

Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου- Αρμπάνασι Βουλγαρίας

Το μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Αρμπάνασι(5 χλμ από το Βέλικο Τύρνοβο)χτίστηκε κατά την διάρκεια του 2ου Βουλγαρικού Βασιλείου και είχε την τύχη που είχαν πολλοί ναοί και μοναστήρια κατα την διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής.



Στα τέλη του 17ου αιώνα οι ντόπιοι έχτισαν έναν νέο ναό ο οποίος υπάρχει μέχρι σήμερα.Στο εσωτερικό του ναού υπάρχουν υπέροχες τοιχογραφίες αγιογραφημένες από φημισμένους αγιογράφους.
Στον ναό υπάρχει η εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας.Η παράδοση λεει πως κατα την διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής οι μοναχές πριν φύγουν έθαψαν την εικόνα στην γη..Πέρασαν πολλά χρόνια.Μια μέρα ένας βοσκός άκουσε μια φωνή μέσα από τη γη.Τότε οι χωρικοί έσκαψαν και βρήκαν την εικόνα.Το δεύτερο χέρι προστέθηκε μετά την θαυματουργική θεραπεία του παιδιού ενός εμπόρου.Εκτός από αυτή την εικόνα στον ναό διατηρούνται και εικόνες των περίφημων αγιογράφων της Τριάβνα.
ΠΗΓΗ τοιχογραφιών

Τά ιερά λείψανα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της Νέας Ζωής που έφερε στον κόσμο ο Χριστός

Τά ιερά λείψανα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της Νέας Ζωής που έφερε στον κόσμο ο Χριστός. Γι' αυτό πρέπει να τα προσκυνούμε ευλαβικά, να τα ασπαζόμαστε προσευχητικά, να ζητούμε τη βοήθεια των Αγίων μας , 
Να αγωνιζόμαστε στην Πνευματική μας ζωή, γιατί η Άκτιστη Χάρη του Θεού ενεργεί και διά των λειψάνων των Αγίων,ανάλογα με την Πνευματική μας κατάσταση, και να φροντίζουμε, με όλους τους τρόπους που έχει η Εκκλησία μας
να γίνουμε κι εμείς άγιοι, δηλαδή να κάνουμε το σώμα μας ιερό λείψανο,με τη Χάρη του Θεού.
Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου Ιερόθεος.

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

“Ο δε απελθών απεκεφάλισεν αυτόν…και ήνεγκε την κεφαλήν αυτού επί πίνακι”

Μαρτυρία μαρτυρίου…
“Ο δε απελθών απεκεφάλισεν αυτόν…και ήνεγκε την κεφαλήν αυτού επί πίνακι”.
Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα την ιερή μνήμη της αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδόξου και προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.
Η Εκκλησία μας πανηγυρίζει αυτή την ημέρα, παρόλο που ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη από την ανθρώπινη πλευρά, αποτελεί μάλλον αιτία λύπης και δακρύων.
Η Εκκλησία υμνούσα το μαρτύριο του Αγίου Ιωάννη, φανερώνει τη
σπουδαία σημασία του για ολόκληρο τον κόσμο.
“Ο άφρων Ηρώδης σου αποκόπτει την κεφαλήν, όμως από σένα φανερώνεται η Κεφαλή της Εκκλησίας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός”.
Η ευαγγελική περικοπή σήμερα εναρμονίζεται με το μεγάλο αυτό γεγονός και αναφέρεται στα αίτια και τον τρόπο της αποτομής της κεφαλής του Αγίου Ιωάννη.
Η φυλάκιση
Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, παίρνοντας αφορμή από την αμετανοησία του Ηρώδη, περιγράφει τη φυλάκιση και το θάνατο του Ιωάννη.Το έργο του Ιωάννη είχε συνδεθεί με τον αναμενόμενο Μεσσία και αυτό ενόχλησε πολύ τους άρχοντες του λαού. Άλλωστε η απαράδεκτη ηθική και πνευματική κατάπτωση ήταν τέτοια που με το ελεγκτικό κήρυγμα του Ιωάννη είχε ξεσκεπασθεί.
Το μίσος αυτών των ανθρώπων ήταν τόσο ώστε βοήθησαν πολύ τον Ηρώδη στην πραγματοποίηση του δόλιου σχεδίου που είχε συλλάβει.
Από την άλλη, ο Ιωάννης με το κήρυγμα του στηλίτευε την προκλητική αυθαιρεσία της πολιτικής ηγεσίας και συγκεκριμένα κατηγορούσε δημόσια τον Ηρώδη “ότι ουκ εξεστί σοι έχει την γυναίκα του αδελφού σου”.
Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι πήραν αφορμή…… την κατηγορία αυτή και έτσι η παρέμβασή τους οδήγησε στη φυλάκιση του.
Ο αποκεφαλισμός
Οι ιεροί ευαγγελιστές αναφέρονται σε κάποιο σατανικό σχέδιο της Ηρωδιάδας που μισούσε τον Ιωάννη λόγω της ανήθικης ζωής της.
Η Ηρωδιάδα χρησιμοποίησε για δόλωμα την κόρη της Σαλώμη και κατάφερε να την κάνει να χορέψει για τον Ηρώδη, στον οποίο άρεσε ιδιαίτερα ο χορός.
Από την επακολουθήσασα συμπεριφορά του Ηρώδη καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να βρισκόταν εκτός εαυτού. Αυτό φαίνεται και από την προσφορά του μισού βασιλείου του στο κοράσιο και μάλιστα “μεθ’ όρκου”.
Η κόρη ζήτησε τη συμβουλή της μητέρας της και αυτή την προέτρεψε να ζητήσει την κεφαλή του Ιωάννη. Η κακία του Ηρώδη δεν του επέτρεψε να παραβεί την υπόσχεσή του, υπακούοντας έτσι απόλυτα στα δαιμονικά κελεύσματα.
Η Ηρωδιάδα γνώριζε τον πολύ κακό χαρακτήρα του Ηρώδη. Το κίνητρο όμως της ίδιας πηγάζει από το φοβερό μίσος εναντίον του Ιωάννη και έπρεπε να το ικανοποιήσει με το θάνατο του.
Η φοβερή αντίθεση ανάμεσα στην αγιότητα του Ιωάννη και την αμαρτωλότητα της Ηρωδιάδας, συναντάται στον αποκεφαλισμό του Προδρόμου.
Η αμαρτία αποκαλύπτεται θρασύτατα στη συμπεριφορά της Ηρωδιάδας που διασκεδάζει με το μαρτυρικό αποκεφαλισμό του Ιωάννη.
Εκδηλώνεται όμως και η ευσέβεια στο πρόσωπο των μαθητών του Ιωάννη που έσπευσαν για να ενταφιάσουν το σώμα του διδασκάλου τους.

Αγαπητοί αδελφοί, ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη είναι η ύψιστη διακονία του στην Εκκλησία, γιατί έτσι φανερώνει την Κεφαλή του Σώματός της που είναι ο Ιησούς Χριστός. Και όπως μας δείχνει το παράδειγμα του Ιωάννη, το θέμα στη ζωή μας δεν είναι η απουσία του μαρτυρίου από αυτήν, αλλά το να σηκώνουμε το σταυρό του μαρτυρίου με πίστη και αγάπη στον Χριστό.
Γνωρίζοντας, κατά το πρότυπο του Κυρίου, ότι όσο ολοκληρωτική είναι η κένωσή μας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η θεία δόξα και η μακαριότητα.
Τιμούμε, λοιπόν, με τον καλύτερο τρόπο τη μορφή του Ιωάννη όταν με την όλη πράξη και ζωή μας σηκώνουμε κι εμείς το δικό μας σταυρό του μαρτυρίου, επικαλούμενοι και τις δικές του πρεσβείες.

Ου κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας άμαρτίας ημών άνταπέδωκεν ημίν


Ου κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας άμαρτίας ημών άνταπέδωκεν ημίν.

Συνεχίζει να θυμίζει στην ψυχή του ό ποιητής, ότι μέσα στην ιστορία ό Θεός δεν έκανε αυτά πού θα περίμενε κανείς να κάνει για τις ανομίες μας, δηλαδή να μάς τιμωρήσει, δεν μας ανταπέδωσε για τις αμαρτίες μας κακά. Και αυτό τον κάνει να διαπιστώσει ότι το έλεος του Θεού είναι τεράστιο, με μία εικόνα, εικόνα της εποχής εκείνης:
         
Ότι  κατά το ύψος του ουρανού από της γης κραταίωσε Κύριος το έλεος αυτού επί τους φοβουμένους αυτόν

Όσο απέχει ή γη από τον ουρανό είναι το έλεός του. Και μάλιστα, αυτό το κραταιό έλεος δείχνει να προσφέρεται στους ευσεβείς, όχι γιατί μόνον σ’ αυτούς ενεργείται, αλλά γιατί αυτοί το αντιλαμβάνονται.
Καμία αμαρτία, κατά την ορθόδοξη παράδοση, δεν είναι θανάσιμη, απολύτως καμία, εν αντιθέσει προς άλλες χριστιανικές παραδόσεις πού αξιολογούν τά αμαρτήματα σε θανάσιμα, μή θανάσιμα, μεγάλα και μικρά. 

Καμία αμαρτία δεν είναι θανάσιμη, έκτος από μία: την αμετανοησία. Δηλαδή το να μή θέλεις να συγχωρεθείς από τον Θεό.

Φόβος είναι ή επιθυμία μου να άποδεχθώ το έλεος του Θεού, ή τον ελεήμονα Κύριο. Και κάθε φοβούμενος θα ξέρει ότι υπάρχει ένα έλεος του Θεού μεγάλο, όσο ή απόσταση της γης από τον ουρανό ή όσο ή Ανατολή από τη Δύση

Από το βιβλίο του Δημητρίου Μαυρόπουλου''Εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν''Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ

Οδοιπορικό στην Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου

Η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου (Κίεβο-Πετσέρσκαγια ή Πέτσερσκαγια Λαύρα) βρίσκεται στο νότιο άκρο του Κιέβου και είναι κτισμένη σε δύο λόφους της δεξιάς όχθης του Δνείπερου ποταμού. Τον 11ο αιώνα ολόκληρη η περιοχή ήταν καλυμμένη με πυκνά δάση.




Ο πρώτος ασκητής της περιοχής ήταν ο πρεσβύτερος Ιλαρίων, που έσκαψε σπήλαιο και ζούσε με νηστεία και προσευχή. Το 1051 ο Ιλαρίων γίνεται μητροπολίτης Κιέβου και το σπήλαιό του μένει έρημο. Αυτό το σπήλαιο χρησιμοποίησε για κατοικία του όσιος Αντώνιος ο Αθωνίτης, ο θεμελιωτής του ρωσικού μοναχισμού. Η Μονή έγινε κοινόβιο από τον όσιο Θεοδόσιο, με βάση το τυπικό της μονής του Στουδίου Κωνσταντινουπόλεως.
Ο ναός της Λαύρας των Σπηλαίων κτίστηκε από βυζαντινούς μαστόρους τους οποίους έστειλε στο Κίεβο, σύμφωνα με τις ρωσικές διηγήσεις, η ίδια η Θεοτόκος των Βλαχερνών. Ο ναός θεμελιώθηκε το 1073 και αφιερώθηκε στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Στις 14 Αυγούστου του 1089 ο ναός εγκαινιάστηκε από τον μητροπολίτη Ιωάννη Β΄.
Μέχρι τα μέσα του 13ου αιώνα η μονή των Σπηλαίων δεν θα γνωρίσει κάποια σοβαρή καταστροφή, εκτός από εκείνη του 1096 εξαιτίας μιας από τις επιδρομές των Πολόφτσων. Η μονή ακμάζει και στα scriptoria της συγγράφονται σημαντικά έργα όπως χρονογραφίες και συναξάρια. Ένας από τους μοναχούς της, ο όσιος Νέστωρ (1050-1114) ολοκληρώνει γύρω στα 1113 το Χρονικό του, που τον αναδυκνείει σε πρώτο χρονογράφο της Ρωσίας. Το περίφημο αυτό Χρονικό περιλαμβάνει την ιστορία της Ρωσίας από το 850 έως το 1110.
 Στα 1240 η μονή καταστρέφεται από τους Μογγόλους. Σε μια δευτερη επιδρομή τους, στα 1300, καταστρέφουν ό,τι άφησαν την πρώτη φορά. Οι μοναχοί αναγκάστηκαν να σκορπιστούν στα γύρω βουνά και να σκάψει ο καθένας το δικό του σπήλαιο. Συχνά συγκεντρώνονταν στην ερειπωμένη μονή για κοινές ακολουθίες.
Η μονή θα ανοικοδομηθεί για άλλες δύο φορές και θα καταστραφεί άλλες τόσες από τους Τατάρους, σε επιδρομές τους του 1399 και του 1484. Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, η μονή υπαγόταν στην δικαιοδοσία του μητροπολίτη Κιέβου. Τότε όμως την διοικητική και πνευματική της εποπτεία αναλαμβάνει το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που την καθιστά πατριαρχικό σταυροπήγιο.
Στα τέλη του 16ου αιώνα η μονή αντιμετωπίζει τον κίνδυνο υπαγωγής της στους Ουνίτες. Στην ουνιτική ψευδοσύνοδο του Μπρεστ-Λιτόφσκ (1596) ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγιμούνδος Γ” (1566-1632) και ο πάπας Κλήμης Η” (1592-1605) αποφάσισαν να υπαγάγουν τον αρχιμανδρίτη της Λαύρας στον μητροπολίτη Κιέβου που είχε προσχωρήσει στην Ουνία. Η προσπάθεια των Ουνιτών απέτυχε χάρη στη δυναμική παρέμβαση και αντίσταση των μοναχών. Δύο χρόνια αργότερα, το 1598, ο βασιλιάς και ο Ουνίτης μητροπολίτης επιχειρούν εκ νέου υπαγωγή της μονής, στέλνοντας σε αυτή τον πανούργο Ιωάννη Κοσίτσυ. Ο Κοσίτσυ βρίσκει κλειστές της πύλες και εκατοντάδες Κοζάκους να την φρουρούν.
Στα 1688, ένα αιώνα μετά την ίδρυση του πατριαρχείου Μόσχας (1589), η Λαύρα περιέρχεται στην δικαιοδοσία του, χάνοντας την κανονική εξάρτηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στις αρχές του 17ου αιώνα ιδρύεται στην μονή τυπογραφείο από τους αρχιμανδριτες Ελισσαίο Πλετένσκυ και Ζαχαρία Κοπιστένσκυ. Στο τυπογραφείο αυτό μέχρι το τέλος του αιώνα τυπώθηκαν 117 βιβλία, λειτουργικού και αντιλατινικού περιεχομένου. Το έργο των αρχιμανδριτών συνεχίστηκε από τον δραστήριο αρχιμανδρίτη Πέτρο Μογίλα (1627-1633), ο οποίος ίδρυσε και ανώτερη εκκλησιαστική σχολή, την πρώτη στην Ρωσία. Η σχολή αυτή στην συνέχεια εξελίχθηκε στην σπουδαία θεολογική ακαδημία του Κιέβου. Κατά την διάρκεια του αιώνα αυτού, εξαιτίας των ρωσοτουρικών διενέξεων, η μονή δέχεται καταστρεπτικές επιθέσεις των Τούρκων. Ο Τσάρος για να την προφυλάξει την οχυρώνει αρχικά με χωμάτινα αναχώματα και στην συνέχεια με πέτρινο τείχος και πύργους.
Μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στα 1718 καταστρέφει το τυπογραφείο, την βιβλιοθήκη, το καθολικό και το μεγαλύτερο τμήμα του μοναστηριακού συγκροτήματος. Μέσα από τις στάχτες οι μοναχοί ανασύρουν την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που δεν είχε υποστεί παρά ασήμαντες ζημιές. Η είδηση της διάσωσης της εικόνας χαροποίησε τον Μ. Πέτρο, ο οποίος χορήγησε την ανοικοδόμησή της.
Η περίδοξη μονή διαλύθηκε βίαια μετά την οκτωβριανή επανάσταση του 1917. Το 1941 η μονή και το καθολικό της λεηλατήθηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές, που αφαίρεσαν σημαντικούς θησαυρούς των 11ου-18ου αι.
Στα τελευταία χρόνια, στην άλλοτε περίδοξη Κίεβο-Πετσέκαγια Λαύρα, άρχισαν να επανεγκαθίστανται μοναχοί και ο τόπος να ζωντανεύει από το θείο φως της μοναχικής πολιτείας.
Στην Μονή βρίσκονται τεθησαυρισμένα 124 άφθαρτα λείψανα.
Στις 28 Αυγούστου εορτάζεται η σύναξη πάντων των Αγίων της Λαύρας των Σπηλαίων
***Διαβάστε βίους των Αγίων της Λαύρας των Σπηλαίων και δείτε φωτογραφίες ΕΔΩ
***Η θεοφρούρητη εκκλησία των Σπηλαίων του Κιέβου ΕΔΩ

Γέροντας Παΐσιος: «Ὅταν κανεὶς ψάλλη χωρὶς νὰ ἔχη καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, εἶναι χειρότερο ἀπὸ μουσικὴ παραφωνία»


- Ὁ τρόπος ποὺ ψάλλω, Γέροντα, εἶναι βαρύς. Ἔχω τὸν λογισμὸ πὼς αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι ἡ προφορά μου εἶναι βαρειά.
- Σὲ ἔχω δεῖ καὶ …βαρειὰ καὶ …ἐλαφριά! Ὅταν εἶσαι βαρειά, τότε ψέλνεις καὶ βαριά. Ἀπὸ τὴν ἐσωτερική σου κατάσταση ξεκινάει αὐτό· αὐτὴν νὰ ἐλέγχης. Ἕνας ποὺ ἔχει λεπτὴ φωνή, ἂν εἶναι σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, ἀκούγεται σὰν ἀηδονάκι· ἀλλιῶς, εἶναι σὰν νὰ τσιρίζη. Ἕνας ποὺ ἔχει χονδρὴ φωνή, ἂν δὲν εἶναι σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, ἀκούγεται σὰν γέρος ποὺ μαλώνει. Ἂν ψάλετε μία-μία, θὰ καταλάβετε σὲ τί κατάσταση βρίσκεσθε ἐκείνη τὴν ὥρα.

- Γέροντα, ὅταν ψάλλουμε στὸν ναό, προσέχουμε νὰ μὴ γίνωνται παραφωνίες.
- Φυσικά, χρειάζεται νὰ προσέχετε, γιατί ὅλα πρέπει νὰ γίνωνται «εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν».
Πρῶτα ἀπὸ ὅλα ὅμως πρέπει νὰ φροντίζουμε νὰ ἐφαρμόσουμε τὸ «εὐσχημόνως» στὴν ψυχή μας, νὰ ὑπάρχη δηλαδὴ ἡ ψυχικὴ τάξη, νὰ εἴμαστε ἐντάξει μὲ τὸν Θεό. Ὅταν κανεὶς ψάλλη χωρὶς νὰ ἔχη καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, αὐτὸ εἶναι χειρότερο ἀπὸ μία μουσικὴ παραφωνία. Γιατί, ὅπως τὸ καλὸ φέρνει... μία καλὴ ἀλλοίωση, ἔτσι καὶ τὸ κακὸ φέρνει μία κακὴ ἀλλοίωση, καὶ δὲν μποροῦν νὰ προσευχηθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ἂν δὲν εἶναι τακτοποιημένος ἐσωτερικὰ κανείς, ἂν ἔχη ἀριστεροὺς λογισμούς, μικροπρέπειες κ.λ.π., τί ψαλτικὴ νὰ κάνη; Πῶς θὰ νιώση μέσα του τὴν παραδεισένια γλυκύτητα, γιὰ νὰ ψάλη μὲ τὴν καρδιά; Γι΄ αὐτὸ λέει: «Εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω»!
Ὅσοι ψάλλουν, κανονικὰ πρέπει νὰ ἔχουν τὴν πιὸ τρυφερὴ καρδιὰ καὶ τὴν πιὸ γλυκειὰ καὶ χαρούμενη ἐσωτερικὴ κατάσταση. Πῶς νὰ ψάλης «Φῶς ἱλαρόν…», ἂν δὲν ἔχει ἱλαρότητα;

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου «Περὶ Προσευχῆς, 
ἐκδόσεις τοῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Σουρωτῆς

Η έννοια της ενοχής

π. Χαραλάμπους Παπαδόπουλου (παπα Λίβυος)

" Η έννοια της ενοχής τι ρόλο μπορεί να παίξει στην πνευματική ζωή; Στις μέρες μας πολλοί θα συμφωνούσαν με το ότι μόνο αρνητικό ρόλο διαδραματίζει. Δεν μπορεί να αφυπνίσει όμως τον άνθρωπο;

Εμείς λέμε στην εκκλησία, λένε και οι Πατέρες, ότι η ενοχή δεν είναι παράγοντας πνευματικής προόδου ας πούμε. Βέβαια, αν μιλήσουμε για τύψεις, για μία ενοχή η οποία παίζει έναν ρόλο αφυπνιστικό και με βάζει σε μια διαδικασία να αισθανθώ ότι κάτι έκανα λάθος, μπορούμε να τη δεχτούμε ώς ένα σημείο μέσα στη ζωή μας, με μία φυσιολογία, ας πούμε, ψυχολογική.

Αν όμως αυτό γίνεται με τρόπο παθολογικό, τότε κάτι τρέχει, κάτι δεν πάει καλά. Διότι σε βαθύτερη ανάγνωση νηπτική, βλέπουμε ότι η ενοχή είναι ουσιαστικά ένας θρήνος απέναντι στο εγώ μας. Δηλαδή δεν είναι ότι χάνω τον Θεό, χάνω τη σχέση μου, χάνω την εμπιστοσύνη μου, χαλάω την κοινωνία με ένα άλλο πρόσωπο, αλλά είναι τελικά το «πώς εγώ έπεσα σε αυτό το αμάρτημα; Πώς εγώ έπεσα τόσο χαμηλά; Πώς εγώ τελικά χάλασα αυτό που έφτιαχνα τόσο καιρό;».

Οπότε αυτού του είδους η ενοχή έχει να κάνει με το αυτοείδωλό μας, με τον ναρκισσιστικό καθρεφτισμό μας, γι΄αυτό και δεν οδηγεί τις περισσότερες φορές σε μετάνοια. Οδηγεί σε μια αποκατάσταση της εικόνας μου.
Μετανοώ δηλαδή και πάω μέσα από την ενοχή στην εξομολόγηση αλλά για να αποκαταστήσω τη δική μου εικόνα, να τα έχω καλά με τον εαυτό μου και να έχω ένα ατομικό ψυχολογικό ξαλάφρωμα.

Αλλά στην ουσία δεν αναζητώ το άλλο πρόσωπο, διότι αν ήταν αυτό, θα ήξερα ότι το άλλο πρόσωπο με αγαπάει όχι γιατί είμαι κάποιος, αλλά με αγαπάει γιατί Αυτός μόνο αγαπάει. Δεν με αγαπάει επειδή εγώ είμαι υπέροχος, είμαι φοβερός, αλλά επειδή η αγάπη του δεν έχει όρους, δεν έχει προϋποθέσεις, είναι αγάπη μανική που λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Με αγαπαέι το ίδιο στην αρετή μου, το ίδιο στην πτώση μου. Το ίδιο στις φωτεινές μου και το ίδιο στις σκοτεινές μου ημέρες. Οπότε, ας πούμε, αισθάνομαι ότι δεν σώζομαι επειδή είμαι κάποιος αλλά επειδή Κάποιος με αγαπάει. "

(Απο πρόσφατη συνέντευξη στην Πειραϊκή Εκκλησία, στην εκπομπή της κ. Σοφίας Χατζή )/ΠΗΓΗ

Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής

Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο. Μη ζητάς ''θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι'' (Ματθ. 6. 19).

Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ενδόξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που αποταμιεύει ''θησαυρούς εν Ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν'' (Ματθ. 6. 20).
Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ.

Άλλο απλότητα και άλλο αναίδεια

- Γέροντα, μερικές φορές νομίζω ότι κινούμαι με απλότητα, αλλά μου λένε ότι κινήθηκα με αναίδεια. Πώς θα ξεχωρίσω την απλότητα από την αναίδεια;
- Άλλο απλότητα και άλλο αναίδεια. Η αναίδεια αναπαύει τον άνθρωπο κοσμικά. Φέρεται κανείς με αναίδεια και ικανοποιεί τον εγωισμό του. Σου λέει: «Τον έβαλα τον άλλον στη θέση του». Αυτό δίνει μια ικανοποίηση κοσμική, που δεν αναπαύει τον άνθρωπο πραγματικά. Ενώ η απλότητα αναπαύει πνευματικά∙ αφήνει στην καρδιά μια απαλάδα.
- Γέροντα, μου λένε ότι φέρομαι με επιπολαιότητα, εγώ όμως νομίζω ότι κινούμαι απλά.
- Κοίταξε∙ όταν λέμε «απλότητα», δεν εννοούμε να φέρεται κανείς ανόητα. Εσύ τα μπερδεύεις. Μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι και νομίζεις ότι κινείσαι απλά. Έχεις λίγη φυσική απλότητα, σου λείπει όμως η σύνεση και, ενώ στα μυαλά δεν είσαι παιδί, φέρεσαι σαν παιδί. Ευτυχώς που οι αδελφές σε γνωρίζουν και δεν σε παρεξηγούν.
- Μπορεί, Γέροντα, ένας άνθρωπος να είναι πραγματικά απλός και όμως η συμπεριφορά του να πειράζη τους άλλους;
- Αν κάποιος λέη ή κάνη κάτι με πραγματική απλότητα, και παρεξηγήσιμο να είναι, δεν παρεξηγείται ο άλλος, γιατί ο απλός έχει Χάρη Θεού και δεν προκαλεί. Ενώ κάποιος που δεν έχει απλότητα και σου μιλάει με ευγένεια κοσμική, σου σπάζει τα κόκκαλα.

Από το βιβλίο: ''Γέροντος Παίσίου Αγιορείτου,Λόγοι Ε΄,Πάθη και αρετές