Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Η ανία είναι στέρηση της χάρης του Αγίου Πνεύματος


Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


Λένε ότι ο Νέρων έκαψε τη Ρώμη από την ανία του. Άλλοι στην εποχή μας γίνονται αρχηγοί κρατών, κάνουν πολέμους, άλλοι γίνονται υπουργοί, αν και ξέρουν ότι υπάρχουν άλλοι πιο ικανοί από αυτούς για να μη νιώθουν ανία. Άλλοι πέφτουν με τα μούτρα στις διασκεδάσεις, στις παρέες, στα ταξίδια,στην τηλοψία και σε ο,τιδήποτε τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι δεν πάσχουν από ανία.

Ο Πάμπλο Νερούδα περιγράφει με ένα στίχο του αυτή τη σπουδή των ανθρώπων να ξεφύγουν τανιαην ανία: "Κανείς δεν είδε αυτό το ηλιοβασίλεμα με σταυρωμένα χέρια." Ο Γάλλος φιλόσοφος Βλάσιος Πασκάλ λέει, πως όλη η τραγωδία της ανθρωπότητας οφείλεται στην ανία. Κανένας δεν μπορεί να καθήσει στο δωμάτιο λίγα λεπτά της ώρας χωρίς να κάνει τίποτα.

Τί είναι ανία; Ποια είναι η αιτία που την προκαλεί; Από τον τρόπο που ο κόσμος προσπαθεί να την πολεμήσει φαίνεται ότι ο κόσμος θεωρεί ως αιτία της ανίας την νοητική απραξία και την αισθητική πείνα και προσπαθεί να γεμίσει τη ζωή του με αυτό που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε "αισθητοφαγία".

Είναι όμως η ανία πείνα για αισθητά πράγματα και νοητική απραξία, λόγω αποστέρησης των αισθητών; Ο άρρωστος που αναγκάζεται να μένει κλεισμένος σε κάποιοι χώρο, ο φυλακισμένος, ο γέρος είναι αναγκασμένοι να ζουν το μαρτύριο της ανίας, της βαρεμάρας, της πλήξης;

Οπωσδήποτε όχι. Δεν προκαλεί την ανία η αισθητική πείνα και η νοητική απραξία από μόνη της. Η ανία δεν είναι αποστέρηση αισθητών πραγμάτων. Δεν αρκεί η αλλαγή παραστάσεων για να μας θεραπεύσει από την ανία. Η ανία είναι στέρηση της χάρης του Αγίου Πνεύματος. Συνδέεται περισσότερο με την αμαρτία, παρά με οτιδήποτε άλλο.

Ανία είναι η στέρηση του Πνεύματος, η ακηδία, όπως λέγεται στη γλώσσα των μοναχών. Ίσως η πιο ενδεδειγμένη θεραπεία είναι η εξομολόγηση. Να μην εμποδίζουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να μας επισκεφθεί.

SKR215a51_deprese1

 Η ψυχή που είναι ευάλωτη από την ακηδία , είναι φανερό ότι κατέχεται και από την απιστία, γι’ αυτό αναβάλλει από μέρα σε μέρα και δε δέχεται το λόγο του Θεού. Πολλές φορές μάλιστα δίνει φτερά στον εαυτό της με όνειρα, και δεν εννοεί τον πόλεμο που συμβαίνει μέσα της, γιατί την έχει κυριεύσει η οίηση. Η οποία οίηση είναι αναπηρία της ψυχής, που δεν αφήνει καθόλου να δει την αδυναμία της.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος (ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ Γ΄ σελ.268)

Κήρυγμα Κυριακή Ε'Λουκά

Λουκ. ιστ΄ 19 – 31-Η ΑΠΑΙΤΗΣΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ
«Αντί να ζητούμε από το Θεό να λύση τάχα τη σιωπή του και να μας μιλήση με νέα εντυπωσιακά «σημεία», ας πετάξωμε τις ωτοασπίδες της σκληροκαρδίας, της επιπολαιότητος, της ασέβειας και ας ανοίξωμε εμείς τα αυτιά μας να ακούσωμε την ολοκάθαρη φωνή του ....»
Α π ο δ ε ί ξ ε ι ς! Ζούμε στην εποχή των θετικών επιστημών. Έχετε θετικές, χειροπιαστές αποδείξεις για το Θεό, για την άλλη ζωή; Όχι; Έ τότε, μη μου ζητάτε να αλλάξω ιδέες και πολύ περισσότερο ζωή! Προφασίζονται πολλοί! Παράδεισος και κόλασις! Ποιος τα είδε αυτά; Ποιος γύρισε πίσω απ΄ εκείνο τον κόσμο, να μας τα βεβαιώση; Αν γινόταν κανένα τέτοιο θαύμα εμπρός μου χειροπιαστό, μάλιστα! Εγώ θέλω να δω, να πιάσω στα χέρια μου, για να πιστέψω.

Περί της ψυχικής καλλιέργειας για την προσέλκυση της Θείας Χάριτος(Αββά Αμμωνά).

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του αββά Αμμωνά, περί της ψυχικής καλλιέργειας για την προσέλκυση της Θείας Χάριτος. 

Η θεία χάρη, δεν έρχεται στον άνθρωπο με μια απλή εγκεφαλική παραδοχή ή πίστη. Ούτε «μαγικά». Δωρίζεται στον άνθρωπο αφού ενεργοποιηθεί η ενδιάθετη πίστη μέσω της άσκησης και της απόφασης για έναν –κατά το δυνατό- πνευματικό αγώνα μαζί με τον Κύριο. Είναι ένα δώρο μεν, που όμως «αποκτάται» με κόπο και δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας, ακριβώς για να βιώσει εμπειρικά ο πιστός την ανεκτίμητη αξία της.

«Χαίρετε εν Κυρίω, αγαπητοί.
Εάν κανείς αγαπήσει τον Θεό εν όλη τη καρδία και εν όλη τη ψυχήκαι κάνει το παν για να ζήσει με φόβο Θεού, ο φόβος αυτός θα του προξενήσει κλαυθμό, ο κλαυθμός χαρά και η χαρά δύναμη με τη βοήθεια της οποίας η ψυχή θα καρποφορήσει σε όλα.

Το παγωμένο βουνό του γογγυσμού.

Κοιμήθηκε ή μεγαλόσχημη μοναχή Σεργία. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στο Γέροντα στο ναό της Κοιμήσεως και μας λέει:
- Λοιπόν, ή ψυχή της μακάριας γερόντισσας Σεργίας τώρα δοκιμάζει κάτι τέτοιο: Είναι σαν να βρίσκεται μπροστά της ένα παγωμένο βουνό. Αυτή υψώνεται και πάλι κατρακυλά κάτω. Πάλι υψώνεται μέχρι το μέσον τού βουνού, σχεδόν φτάνει στην κορυφή και πάλι κάτω... Αυτό το εμπόδιο πού είναι μπροστά της είναι ή αμαρτία τού γογγυσμού, μια φοβερή αμαρτία. Αυτή την παραδέχθηκε, όταν την περιποιούνταν πριν το τέλος της. Όμως μην ανησυχείτε, είπε ζωηρά ό π. Σάββας.
 Εμείς όλοι τώρα θα προσευχηθούμε γι' αυτήν και το εμπόδιο αυτό θα εξαφανιστεί. Ή ψυχή της ελεύθερη θα φύγει. Και την τεσσαρακοστή ήμερα ό Κύριος θα την δεχθεί στην αιώνια ειρήνη, στην αιώνια χαρά.

Από το βιβλίο ''ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ''

Διδακτικό Ρωσικό ανέκδοτο από τον γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ

Για το κτίσιμο των Ναών
Ο σύγχρονος Γέροντας και ιδρυτής της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ Αγγλίας, Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ρωσικής καταγωγής, είπε σε ένα κληρικό πνευματικό του παιδί καθώς κοίταζαν ένα ναό, που είχε αρχίσει να κτίζεται στους χώρους της Μονής:
«Είναι δύσκολο να κτίζεις ναό σήμερα. Θα ξεσηκωθούν όλα τα δαιμόνια», και συνέχισε με ένα ανέκδοτο που είχε ακούσει στη Ρωσία:

«Κάποιος πήγε στην κόλαση, αλλά όμως ήθελε να υπάρχει εκεί ναός για να προσεύχεται. Παρά την αμαρτωλότητά του αγαπούσε τον Θεό και ήθελε να προσεύχεται. Άρχισε να μετρά τον χώρο για να κάνει θεμέλια.
Ένας διάβολος τον ρώτησε τι κάνει; Εκείνος απάντησε: «Θέλω να κτίσω ιερό ναό για να προσεύχομαι».

Ανησύχησε ο διάβολος γιατί δεν ήταν δυνατόν να κτιστεί ναός στην κόλαση και προσπάθησε να τον εμποδίσει. Δεν το κατόρθωσε και φώναξε και άλλους δαίμονες. Ούτε αυτοί μπόρεσαν. Το ανέφεραν στον αρχηγό τους. Και τότε συγκεντρώθηκαν πολλοί δαίμονες και τον έβγαλαν έξω από την κόλαση για να μην κτίσει ναό».

Και συνέχισε ο Γέροντας: «Έτσι και εμείς κτίζουμε ναούς για να μετατρέψουμε την κόλαση σε παράδεισο και εάν δεν το κατορθώσουμε αυτό τότε [τουλάχιστον] θα επιτύχουμε να μην μας δεχτεί ο διάβολος στην κόλαση».


Εκ της διγλώσσου εκδόσεως της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ζηλανδίας: «Ημερολόγιον Εγκόλπιον 2009» 


Τα αίτια της ψυχικής ταραχής και πώς να τα αντιμετωπίζουμε

Απόσπασμα από το βιβλίο:
“Ο Ιερός Χρυσόστομος Θεολογεί, Συμβουλεύει, Παιδαγωγεί και Διδάσκει”

Η ζωή μας είναι γεμάτη από ταραχή και σύγχυση και ο βίος μας είναι φορτωμένος από πολλούς θορύβους και ακαταστασίες. Πλούσιοι και φτωχοί ταλαιπωρούνται το ίδιο, πολλές φορές μάλιστα ο πλούσιος περισσότερο από το φτωχό.
Στεναχωριέται επίσης και ο άρχοντας και ο αρχόμενος, και ο πολύτεκνος πατέρας και εκείνος που δεν έχει κανένα παιδί. Η ταραχή και η στενοχώρια δεν οφείλονται στην ξαφνική αλλαγή των καταστάσεων, αλλά σε μας τους ίδιους και στις ιδέες μας. Όταν αυτές είναι ορθές και σωστές, κι αν ακόμη ξεσηκώνονται από παντού τρικυμίες, εμείς θα έχουμε συνεχώς ψυχική γαλήνη και ηρεμία.

Η πραγματική ταραχή και η πνευματική ακαταστασία δεν οφείλονται στη φορά των πραγμάτων αλλά στη σκέψη και στις ιδέες μας, που είναι έτσι τοποθετημένες μέσα στην ψυχή μας. Όπως ακριβώς και το μάτι που νοσεί βλέπει σκοτάδι, ακόμη και στο ολοφώτεινο μεσημέρι. Αυτό που ευθύνεται είναι η αστάθεια στην πίστη ή, ας το πω διαφορετικά, η ολιγοπιστία. Ας αναθέσουμε λοιπόν όλα τα προβλήματά μας στον Θεό, πιστεύοντας ότι τίποτε δεν είναι δικό μας. Μην κάνουμε τίποτα που να αποβλέπει στη δόξα των ανθρώπων, αλλά μόνο ό,τι είναι ευάρεστο και ευχάριστο στον Θεό.


Οι ευλογίες που παίρνουμε από τα Ιερά Προσκυνήματα
Γι’αυτό ο Θεός μας άφησε τα σώματα των αγίων, έτσι ώστε, όταν ο βαρύς όγκος των προβλημάτων και το πλήθος των βιοτικών φροντίδων σκοτίσουν τη σκέψη μας εξαιτίας της μέριμνας για πολλά πράγματα -και υπάρχουν άπειρα τέτοια-, αφού αφήσουμε το σπίτι μας, να βγούμε έξω από την πόλη και αφού απομακρυνθούμε από τους θορύβους, να επισκεφθούμε τον τάφο κάποιου μάρτυρα ή τον ιερό τόπο όπου υπάρχουν τα ιερά λείψανά του, να απολαύσουμε την αύρα εκείνη την πνευματική, να λησμονήσουμε τις πολλές ασχολίες, να χαρούμε την ησυχία, να επικοινωνήσουμε με τους αγίους, να παρακαλέσουμε για τη σωτηρία μας τον Θεό, που τους κάλεσε στους πνευματικούς αγώνες, να αναπέμψουμε πολλές θερμές προσευχές, και ανανεωμένοι και χαρούμενοι να ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας.

Οι τάφοι των αγίων και οι ιεροί τόποι δεν είναι τίποτε άλλο παρά λιμάνια ασφαλισμένα, πηγές πνευματικών διδαγμάτων και ανεξάντλητοι θησαυροί πνευματικού πλούτου που κανείς δεν μπορεί να αχρηστέψει. Και όπως τα λιμάνια, όταν υποδέχονται τα ταλαιπωρημένα από τα πολλά κύματα πλοία, τα ασφαλίζουν από κάθε κίνδυνο, έτσι ακριβώς και οι τάφοι των αγίων ή τα λείψανά τους, αφού υποδεχθούν τις βασανισμένες και εξαντλημένες από τα προβλήματα της ζωής ψυχές μας, χαρίζουν σ’αυτές μεγάλη γαλήνη και ασφάλεια.

Και όπως οι πηγές με τα κρύα νερά αναζωογονούν τα κουρασμένα και φλογισμένα σώματα, έτσι ακριβώς και οι τάφοι των μαρτύρων δροσίζουν τις ψυχές, που φλέγονται από τα βρώμικα πάθη και με μόνη τη θέα τους σβήνουν τις αισχρές επιθυμίες και το φθόνο που λειώνει τον άνθρωπο, και το θυμό που εξάπτει και οτιδήποτε άλλο μας κουράζει και μας ταλαιπωρεί.

Πηγή

Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος: περί των οχτώ λογισμών της κακίας

Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος: Προς τον επίσκοπο Κάστορα, περί των οχτώ λογισμών της κακίας
1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣΠρώτα θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους αγίους Πατέρες. Εκείνοι λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει ένα κανόνα νηστείας, ούτε ένα τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθένειας, είτε καλύτερης συνήθειας του σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους ένα σκοπό, να αποφεύγομε την αφθονία και να αποστρεφόμαστε τον χορτασμό της κοιλιάς. Έχουν δει στην πράξη ότι είναι ωφελιμότερο και βοηθά στην καθαρότητα το να τρώει κανείς μία φορά την ημέρα από το να τρώει κάθε τρεις ή τέσσερις ή εφτά ημέρες. Γιατί λένε, εκείνος που επεκτείνεται υπέρμετρα στη νηστεία, υπέρμετρα κατόπιν τρώει. Και από αυτό, άλλοτε εξαιτίας της υπερβολής της αποχής από την τροφή ατονεί το σώμα και γίνεται πιο απρόθυμο για τις πνευματικές εργασίες, και άλλοτε όταν γεμίσει από το βάρος των τροφών προκαλεί αμέλεια και εξασθένηση της ψυχής. Και πάλι οι άγιοι Πατέρες δοκίμασαν και είδαν ότι δεν είναι για όλους κατάλληλη η διατροφή με χόρτα, ούτε με όσπρια, ούτε όλοι μπορούν να τρέφονται μόνο με ξερό ψωμί. Και άλλος, καθώς είπαν, ενώ τρώει δύο λίτρες ψωμί, πεινά ακόμη, ενώ άλλος τρώει μία λίτρα ή εξ ουγγιές και χορταίνει. Σε όλους λοιπόν, όπως είπα, ένα κανόνα εγκράτειας έχουν παραδώσει, το να μην ξεγελιούνται με τον χορτασμό της κοιλίας(1), ούτε να παρασύρονται από την ηδονή του λάρυγγα. Γιατί δεν είναι μόνο η διαφορά της ποιότητας των τροφών, αλλά και η ποσότητα που ανάβει τα πυρωμένα βέλη(2) της πορνείας. Γιατί με οποιαδήποτε τροφή όταν γεμίσει η κοιλιά, γεννά το σπόρο της διαφθοράς. Και πάλι δεν είναι μόνο η κραιπάλη του κρασιού που φέρνει μέθη στη διάνοια, αλλά και η αφθονία του νερού και κάθε τροφής η υπερβολική χρήση, τη ζαλίζει και φέρνει νύστα σ' αυτήν. Αιτία της καταστροφής των Σοδομιτών δεν ήταν η κραιπάλη του κρασιού και των διαφόρων φαγητών, αλλά η αφθονία του άρτου, κατά τον προφήτη(3).

Η ασθένεια του σώματος δεν είναι αντίθετη με την καθαρότητα της καρδιάς, όταν δώσομε στο σώμα εκείνα που απαιτεί η ασθένεια, όχι ό,τι θέλει η ηδονή. Τις τροφές τις χρησιμοποιούμε τόσο ώστε να ζήσομε, όχι για να σκλαβωθούμε στις ορμές της επιθυμίας. Η μετρημένη και μέσα σε λογικά όρια τροφή βοηθά στην υγεία του σώματος, δεν αφαιρεί την αγιότητα. Ακριβής κανόνας εγκράτειας, όπως παρέδωσαν οι Πατέρες, είναι να σταματούμε να τρώμε πριν χορτάσομε. Και ο Απόστολος που είπε: «Μη φροντίζετε για την σάρκα, πως να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες της»(4), δεν εμπόδισε την αναγκαία κυβέρνηση της ζωής, αλλά απαγόρευσε την φιλήδονη φροντίδα.

Άλλωστε, για την τέλεια καθαρότητα της ψυχής, δεν αρκεί μόνο η εγκράτεια στα φαγητά, αν δεν συντρέχουν και οι υπόλοιπες αρετές. Λοιπόν, η ταπείνωση με την υπακοή και την καταπόνηση του σώματος, ωφελούν πολύ. Η αποχή από τη φιλαργυρία, όχι μόνον το να μην έχει κανείς χρήματα, αλλά και το να μην τα επιθυμεί, οδηγεί στην καθαρότητα της ψυχής. Η αποχή από την οργή, από την λύπη, από την κενοδοξία, από την υπερηφάνεια, όλα αυτά προξενούν τη γενική καθαρότητα της ψυχής. Τη μερική καθαρότητα της ψυχής, μέσω της σωφροσύνης, ιδιαίτερα κατορθώνουν η νηστεία και η εγκράτεια. Γιατί είναι αδύνατον εκείνος που έχει γεμάτη την κοιλιά του, να κάνει νοερό πόλεμο εναντίον του πνεύματος της πορνείας. Ώστε λοιπόν πρώτος αγώνας μας ας είναι να συγκρατούμε την κοιλιά μας και να υποδουλώνομε το σώμα. Όχι μόνο με νηστεία, αλλά και με αγρυπνία και κόπο και πνευματικά αναγνώσματα και με το να μαζεύομε την καρδιά μας πάνω στο φόβο της κολάσεως και στον πόθο της βασιλείας των Ουρανών.
2. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΑΡΚΙΚΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ
Δεύτερος αγώνας που έχομε να κάνομε είναι εναντίον του πνεύματος της πορνείας και της σαρκικής επιθυμίας, η οποία επιθυμία αρχίζει από τη μικρή ηλικία να ενοχλεί τον άνθρωπο. Ο αγώνας αυτός είναι μεγάλος και δύσκολος και έχει δύο μέτωπα. Γιατί ενώ τα άλλα ελαττώματα κάνουν τη μάχη μόνο μέσα στη ψυχή, ο σαρκικός πόλεμος είναι διπλός, και στη ψυχή και στο σώμα. Και γι' αυτό πρέπει να αναλάβομε διπλό πόλεμο. Γιατί δεν είναι αρκετή η σωματική νηστεία

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Η προφητεία του π.Αρσενίου Μπόκα και ο Ν.Τσαουσέσκου...

Ο Όσιος πατέρας Αρσένιος Μπόκα είναι ένας από τους πιο γνωστούς πνευματικούς πατέρες της Ρουμανίας  των τελευταίων 50 χρόνων.Μάρτυρες αυτού, οι χιλιάδες άνθρωποι που επισκέπτονται καθημερινά τον τάφο του στην Μονή Πρίσλοπ,25 χρόνια μετά την κοίμησή του.
 Ο άγιος βίος του τον έκανε ανεπιθύμητο για το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο τον έδιωξε από το μοναστήρι.Παρότι ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση και έτσι όμως τον π.Αρσένιο τον αναζητούσαν χιλιάδες άνθρωποι.
 Κάποια στιγμή από περιέργεια και ο δικτάτορας της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου ενδιαφέρθηκε για μια συνάντηση με τον μεγάλο πνευματικό,σύμφωνα με την εφημερίδα Jurnalul Naţional.

 Στις αρχές της δεκαετίας του '80 τον πήγαν στον Τσαουσέσκου,ο οποίος τον ρώτησε:
«Εϊ παπά,άκουσα ότι προλέγεις το μέλλον των ανθρώπων.Για μένα τι ξέρεις;»διηγείται η ανηψιά του π.Αρσενίου,Ζωή Ντειάν.
 Η απάντηση όμως χάλασε την διάθεση του κομμουνιστή ηγέτη:«Θα σας σκοτώσουν και τους δύο σε μια μεγάλη γιορτή(σ.σ.εκτελέστηκαν στις 25 Δεκεμβρίου 1989)
Αυτοί βέβαια δεν τον πίστεψαν και ζήτησαν από την φρουρά να τον πάρουν από μπροστά του και να μην τον ξαναδεί ποτέ,είπε η Ζωή Ντειάν.

Ταυτόχρονα ο π.Αρσένιος έστειλε ένα μήνυμα στον Ρουμανικό λαό μέσω της ανηψιάς του:«Μετά τον Τσαουσέσκου,όχι όμως αμέσως,ο λαός θα υποφέρει πολύ'' και συμβούλευσε τους Ρουμάνους ''να μην σκύβουν το κεφάλι''αλλά''να έχουν αξιοπρέπεια και προσωπικότητα»
Ο γέροντας Αρσένιος Μπόκα εκοιμήθη στις 28 Νοεμβρίου 1989.
Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης- proskynitis.blogspot.


Περισσότερα για τον π.Αρσένιο Μπόκα ΕΔΩ

Θεραπεία φύσεως και θεραπεία βουλήσεως (π. Γ. Φλορόφσκι).

   
Ο Θεός Λόγος με την σάρκωσή Του δια της Παρθένου Μαρίας, ανέλαβε την σωτηρία όλου του ανθρώπινου γένους. Γεύθηκε τον θάνατο (άδικα), και με την Ανάστασή Του έγινε η αρχή της ανακαινίσεως όλης της κτίσης, αρχής γενομένης από τον «ιερέα» αυτής της κτίσης, τον άνθρωπο. 
 Η θυσία του Χριστού είναι το αποκορύφωμα της ενανθρώπισης, και έχει το νόημα της θεραπείας της ανθρώπινης φύσης, η οποία ασθένησε μετά την παράβαση των πρωτοπλάστων, που αντί να οδηγηθούν μέσα από την υπακοή στην θέωση, δηλαδή στην κατά χάρη ομοίωση του Θεού, όχι μόνο δεν έφτασαν στο σκοπό αυτό, αλλά αμαύρωσαν και το «κατ’ εικόνα». 

''Η Παναγιά της Νίκης'' του Γιαννη Τσαρούχη΄!


Τις τελευταίες μέρες του πολέμου της Αλβανίας, στο χωριό Κούτσι, την ώρα που παίρναμε συσσίτιο στα σκοτεινά ακούσαμε το εξής νέο:Η Παναγία παρουσιάστηκε σ' έναν ανθυπασπιστή και αυτός την εξέλαβε για Αλβανίδα, προφανώς κατάσκοπο, και πήγε να την πυροβολήσει με το ρεβόλβερ του. Αυτή σήκωσε την παλάμη της να τον σταματήσει και τού είπε: “Μη χτυπάς. Ένα έχω να σου πω: τη Λαμπρή θα είσαστε στα σπίτια σας”. 

Αμέσως δόθηκε διαταγή να χτιστεί εκκλησία στο μέρος που παρουσιάστηκε η Παναγία, ή μάλλον να επισκευαστεί ένας γκρεμισμένος μύλος. Οι μύλοι όλοι στην Αλβανία είναι τετράγωνα κτίρια για καλαμπόκι. Μου πρότεινε ο διοικητής να κάνω τοιχογραφίες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Το μέρος αυτό εβάλλετο πολύ από τους Ιταλούς και εφοβόμουν. Δέχτηκα όμως να κάνω τέσσερις εικόνες για το τέμπλο, αν βρουν τέσσερις σανίδες. Μπογιές είχε μαζί του ο λοχαγός μου, ο μακαρίτης Γεωργόπουλος, με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να κάνω σκηνές από μάχες. Αυτές οι μπογιές εχρησίμευσαν στην αρχή του πολέμου για να καμουφλαριστούν τα νίκελ του αυτοκινήτου του διοικητού. Κι αργότερα, για να κάνω μερικά πορτραίτα του λοχαγού αυτού, που ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος. Ύστερα από πολλές έρευνες βρέθηκε ένα καπάκι από κιβώτιο. Εκεί πάνω ζωγράφισα την “Παναγία της Νίκης”, έχοντας ως πρότυπο μια κακοζωγραφισμένη Παναγία που κυκλοφορούσε σε δελτάρια.Όταν τελείωσε, την εθαύμασαν όλοι οι στρατιώτες, και ένας λοχαγός με παζάρευε να του κάνω μια ίδια για την Κέρκυρα. Ο διοικητής του τάγματος έμενε μακριά από τα σπίτια που μέναμε εμείς, σε μια σκηνή καμουφλαρισμένη με κούμαρα. Ήταν μακριά η σκηνή του και έστειλε έναν μοτοσυκλετιστή, εξαιρετικά ωραίο και πολύ μάγκα, για να με κουβαλήσει εκεί που έμενε. Επήρα την εικόνα μαζί μου και καβάλησα τα καπούλια της μοτοσυκλέτας. 


Καθώς πηγαίναμε στο διοικητή, έφραξαν σχεδόν το δρόμο στρατιώτες από την Άρτα, που είχαν στρατοπεδεύσει εκεί και είχαν πληροφορηθεί για την ύπαρξη της εικόνας. Ήδη, το ταπεινό μου έργο, που δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχε αποκτήσει φήμη θαυματουργής εικόνας. Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός. Δηλαδή ένας στρατιώτης με μια σάλπιγγα τυλιγμένη σε ιμάντες από γκέτες από χακί ύφασμα, εσάλπισε. Εγώ και ο μοτοσυκλετιστής πέσαμε μπρούμυτα, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο.
 “Βρε συνάδελφε”, μου είπε ένας, “βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι;” 
“Όχι, φίλε”, του απάντησα, “αλλά είμαι στρατιώτης και υπακούω στις διαταγές των ανωτέρων”. 
Όταν με είδε ο διοικητής με γένια και κακοτυλιγμένες γκέτες, μου είπε: “Έλληνας στρατιώτης είσαι εσύ ή Βούλγαρος αιχμάλωτος; Για να δούμε την εικόνα. Την έχεις κάνει άγρια την Παναγία, σαν Αρβανίτισσα. Και ο Χριστός είναι κι αυτός αγριωπός”.
Για να τον θαμπώσω τού είπα κάτι από τους Ψαλμούς του Δαβίδ:“Ευλογητός ει Κύριε ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις παράταξιν”. “Βλέπω είσαι και θεοφοβούμενος”, μου απάντησε. 

Φώναξε τον κουρέα να με ξουρίσει και ένας στρατιώτης με βοήθησε να τυλίξω καλά τις γκέτες μου. Αισθανόμουνα σαν ηθοποιός του κινηματογράφου που τον ετοιμάζουν για γύρισμα. Και ο διοικητής είπε σε έναν ανθυπολοχαγό να μου βγάλει μια φωτογραφία με την εικόνα μαζί. “Τώρα που είναι αξιοπρεπής Έλληνας στρατιώτης”.
Όταν γύρισα μετά τον πόλεμο στην Αθήνα, μου παραδώσανε αυτή τη φωτογραφία και την έχω ακόμα.

 Η εικόνα παρίστανε την Παναγία με το Χριστό και στο κάτω μέρος τα θαύματά της. Αριστερά τον ανθυπασπιστή που πάει να πυροβολήσει την Παναγία και δεξιά τους στρατιώτες που πάνε να χτίσουν το μύλο για να τον κάνουνε εκκλησία. 

 Την άλλη μέρα φύγαμε για τα Γιάννενα. Πάνω σ' ένα φορτηγό ήμαστε 
στριμωγμένοι και μερικοί τραγουδούσαν το “Έχε γεια καημένε κόσμε” και κανένα ταγκό της Βέμπο. Μερικοί απληροφόρητοι νόμιζαν ότι πανηγυρίζουμε και μας ρωτούσαν: “Επεσε το Τεπελένι;” Πριν φύγουμε ένας χωροφύλακας πήγε και παρέλαβε την εικόνα να την πάει στην εκκλησία που είχε ήδη χτιστεί. Ένας στρατιώτης που τον ήξερε μου είπε: “Αυτός δεν θα την πάει στην εκκλησία, θα την πάει στο σπίτι του να τη δώσει της μάνας του. Είναι πολύ θρήσκα κι αυτός ο ίδιος ανήκει σε θρησκευτική οργάνωση”. Δεν έμαθα ποτέ πού βρίσκεται αυτή η εικόνα. Άργε στο Κούτσι με τα δαντικά τοπία; Ή στο σπίτι του χωροφύλακα; Αγνοώ τελείως.
Μαρτυρία Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος πολέμησε στο ελληνοαλβανικό μέτωπο του '40.
Από το βιβλίο Μαρτυρίες '40-'41, Κ. Χατζηπατέρα – Μ. Φαφαλιού.
Το ίδιο και στο κείμενο της Μαρίας Καραβία Ο Τσαρούχης με το χακί του '40 (τόμος -αφιέρωμα στον Γ. Τσαρούχη Ωσεί μύρα). 

Λιθογραφία: Γ. Γουναρόπουλος

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Ναοί στην Ιταλία έχουν μετατραπεί σε μπαρ και συνεργεία αυτοκινήτων...(Φωτογραφίες)

Όλο και περισσότερες εκκλησίες στην Ιταλία έχουν πωληθεί σε ιδιώτες. Οι νέοι ιδιοκτήτες του κτιρίου μπορεί να χρησιμοποιήσει κατά την κρίση τους: γραφείο, πιτσαρία,αρχιτεκτονικό γραφείο συνεργείο αυτοκινήτων  ή ακόμα και μπαρ!
Η εκκλησία στο Κόμο στη λίμνη Κόμο σήμερα είναι το κατάστημα.  Εκεί που κάποτε το σημείο του σταυρού, που έχουν βουτηγμένα τα δάχτυλά του στο αγίασμα, τώρα μπορείτε να αλλάξετε το λάδι
Ο ναός στο Κόμο κοντά στην Λίμνη του Κόμο έχει γίνει συνεργείο αυτοκινήτων

Κόκκινο βελούδο καρέκλες κάτω από τις εικόνες των αγγέλων.  Σήμερα, η εκκλησία του San Felipe L'Aquila - θέατρο.  Όταν δεν είναι αρκετά χρήματα για την αποκατάσταση των εκκλησιών στην Ιταλία πωλούνται σε ιδιώτες
Ο ναός του San Filippo Neri στην πόλη L'Aquila είναι πια θέατρο με κόκκινες βελούδινες καρέκλες
Πίτσα ή άζυμο ψωμί;  Όλο το ίδιο πράγμα: οι δύο γύρο.  Στην Εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Viareggio, όπου προηγουμένως κήρυξε για την ηθική, τώρα πίνουν κρασί, οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν ανοίξει στο κτίριο αυτού του τόπου
Στην Εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Viareggio,πίνουν τώρα  το ποτό τους
Όχι, όχι στις εικόνες που απεικονίζονται άγιοι.  Εκκλησία του San Rocco στο Βερντέν ανήκει τώρα από τον καλλιτέχνη Valerio Berruti.  Την redid στο στούντιο, το οποίο είναι επίσης το σπίτι σε
Εκκλησία του San Rocco στο Βερντέν ανήκει τώρα  στον καλλιτέχνη Valerio Berruti. όπου εκθέτει τους πίνακές του

Υπάρχουν βεβαίως λάβει άψογη λύσεις ηθικά: Αίθουσα συνεδριάσεων στην Εκκλησία του Αγίου .. Philomena σε Ugento
Αίθουσα συνεδριάσεων στην Εκκλησία του Αγίου Philomena στο Ugento

Εδώ είναι η ανάπτυξη σύγχρονων σπίτι;  Εκκλησία της Madonna del Carmine στην Καλλίπολη σήμερα είναι το αρχιτεκτονικό γραφείο
Η εκκλησία της Madonna del Carmine στην Καλλίπολη σήμερα είναι  αρχιτεκτονικό γραφείο

Στην εκκλησία της Santa Lucia στην Montescaglioso παίζουν πινγκ-πόνγκ

Ευσεβείς όνειρο: η εκκλησία του San Martino βρίσκεται σε Ματέρα ξενοδοχείο σήμερα

 Η  εκκλησία του San Martino έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο
Εδώ πηγαίνει το φως.  Εκκλησία της Santi Κοσμά και Δαμιανό Del Ponte di Ferro (Αγ. Κοσμά και Δαμιανού στη σιδερένια γέφυρα) στην Μπολόνια σήμερα ένας σχεδιαστής εσωτερικό εκθεσιακό χώρο
Η εκκλησία  Santi Κοσμά και Δαμιανό Del Ponte di Ferro 
έχει μεπαρταπεί σε εκθεσιακό κέντρο

Πηγή / proskynitis.blogspot.

Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο εαυτός του

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης 

Ο άνθρωπος, εφόσον ζει, πρέπει πάντοτε να αγωνίζεται. Και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. 

Και τούτο διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι τον λέει ο λογισμός του. Ενώ έχουμε τόσους αγίους Πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράματά τους, εντούτοις όμως το εγώ μας κυριεύει πολλές φορές. 
Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού!

Γι' αυτό πολλές φορές, να σας πω, πατέρες, εφοβήθηκα την κρίση του Θεού. Είναι σύμφωνος ο Θεός με μένανε ή μήπως αλλάζει ο Θεός; «Εμνήσθην των κριμάτων Σου και παρεκλήθην» (Ψαλμ. 118,12• 52).

Άγιος Αρσένιος αρχιεπίσκοπος Σερβίας(+28 Οκτωβρίου)


 Ο Άγιος Αρσένιος επίσκοπος Πεκίου γεννήθηκε στο Σρεμ..Εκάρη μοναχός στην Μονή Ζίτσης υπό την πνευματική καθοδήγηση του Αγίου αρχιεπισκόπου Σάββα(+14 Ιανουαρίου).Χάρη στην αυστηρή μοναστική ζωή του ο Άγιος Σάββας τον όρισε ηγούμενο της μονής.
 Μετά την εισβολή των Ούγγρων στην Σερβία ο Άγιος Σάββας τον έστειλε νοτιότερα για να βρει ένα πιο ασφαλές μέρος για την έδρα της Αρχιεπισκοπής.Ο Άγιος Αρσένιος διάλεξε το Πέκιο όπου έχτισε έναν ναό αφιερωμένο στους Αγίους Αποστόλους.Πριν φύγει για τα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Σάββας τον όρισε ως διάδοχό του.
  Το 1223 ο Άγ.Σάββας εκοιμήθη στο Τίρνοβο.Κατόπιν προτροπής του Αγίου Αρσενίου ο ηγεμόνας  Άγιος Βλάντισλαβ(+24 Σεπτεμβρίου) έφερε το άφθαρτο σώμα του στην Σερβία 
Αποτέλεσμα εικόνας για Чудотворне мошти Светог Арсенија Сремца

  Το 1256 εκοιμήθη ο Άγιος Αρσένιος.Η μνήμη του τιμάται στις 28 Οκτωβρίου.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΛΟΧΑΓΟΣ (από ένα παλιό αναγνωστικό)



Τοῦ Δημητράκη τοῦ χάρισαν στὴ γιορτή του ἕνα πηλήκιο μὲ χρυσὰ γαλόνια.
Τρεῖς μικροὶ συμμαθητές του ἦρθαν νὰ τοῦ ποῦν χρόνια πολλὰ καὶ νὰ παίξουν.

Ὁ Δημητράκης γεμάτος χαρὰ ἔδειξε στοὺς φίλους του τὸ πηλήκιο καὶ εἶπε:
- Κοιτᾶτε τί μοῦ χάρισε ὁ πατέρας γιὰ τὴ γιορτή μου! Δὲν εἶναι σὰ στρατιωτικό;
- Τί ὡραῖο ποὺ εἶναι! Φώναξε ὁ Κωστάκης. Εἶναι σὰν αὐτὰ ποὺ φοροῦν οἱ άξιωματικοί!
- Ξέρετε τί νὰ κάμωμε; εἶπε ὁ Περικλῆς, ποὺ ὅλο ἰδέες γιὰ παιχνίδια κατέβαζε τὸ κεφαλάκι του. Νὰ κάνωμε πὼς εἴμαστε στρατός. Καὶ σύ, Δημητράκη, νὰ γίνης λοχαγός μας, ἀφοῦ εἶναι ἡ γιορτή σου σήμερα κι ἔχεις καὶ τὸ χρυσὸ πηλήκιο.
- Κι ἐγὼ νὰ κρατῶ τὴ σημαία! Φώναξε ὁ Γιῶργος, ποὺ ἤθελε κι αὐτὸς νάχη τὰ πρωτεῖα.- Νά, πάρ’ την κιόλας! Εἶπε ὁ Δημητράκης.

Τοῦ ἔβαλε στὸ χέρι του ἕνα μικρὸ ραβδάκι καὶ τοῦ ἔδεσε στὴν ἄκρη τὸ μαντήλι του.
Φόρεσε κι ὁ ἴδιος τὸ πηλήκιο, ποὺ τοῦ πήγαινε περίφημα.

- Προσοχή! ᾽Εμπρός… μάρς! Ἕν, δυό, ἕν, δυό! Βῆμα ταχύ!

Καὶ πῆραν δρόμο μέσα στὰ δρομάκια τοῦ κήπου.
Λὸχος… ἄλτ! διάταξε ὁ λοχαγὸς κι ἔδειξε στοὺς ἄλλους τὸν ἐχθρό. Ἦταν ὁ Μαυροῦκος, ὁ μεγάλος τους γάτος, ποὺ καθόταν ξαπλωμένος ἀναπαυτικώτατα ἐπάνω στὸν μαντρότοιχο.
- Νὰ ὁ ἐχθρός! Πῦρ! μπάμ! μπούμ!
Ὁ γενναῖος στρατὸς στάθηκε καὶ σημάδευε μὲ τὰ ξύλινα τουφεκάκια του. Τὰ μπὰμ καὶ μποὺμ ἀκούονταν φωναχτὰ ἀπὸ τὰ στόματά τους.

Ὁ γάτος ὅμως ἔμεινε ἀδιάφορος καὶ νυσταγμένος στὴ θέση του, χωρὶς διόλου νὰ γυρίση νὰ τοὺς κοιτάξη.
- ᾽Επάνω του! μάρς! Διάταξε πάλι ὁ λοχαγός.

Καθὼς ὄμως ἔτρεχαν μὲ ὁρμὴ πρὸς τὸν τοῖχο, ὁ λοχαγὸς σκὸνταψε σὲ μιὰ πέτρα καὶ ξαπλώθηκε φαρδὺς πλατὺς ἐπάνω στὸ δρομάκι.

Ὁ Περικλῆς καὶ ὁ Κωοτάκης ἔτρεξαν νὰ τὸν σηκώσουν.
- Χτύπησες; τὸν ρώτησε φοβισμένα ὁ Κωστάκης.

Ὁ Δημητράκης ἀνασηκώθηκε. Τὸ πρόσωπό του ἦταν κατακίτρινο. ῎Εδειξε τὸ παχουλό του πόδι, ποὺ εἶχε χτυπήσει στὸ γόνατο. Εἶχε γρατσουνιστεῖ ἀπὸ ἕνα μυτερὸ χαλίκι καὶ ἀπὸ τὴν πληγὴ ἔτρεχε αἷμα…

Ἄχ! πονεῖ πολύ! Φώναξε ὁ μικρὸς λοχαγὸς καὶ παρὰ λίγο ν’ ἀρχίση τὰ κλάματα. Κρατήθηκε ὅμως, γιατὶ τοῦ ἦρθαν στὸ νοῦ του τὰ λόγια, ποὺ τοῦ εἶχε πεῖ ὁ πατέρας του, ὅταν τοῦ ἔδινε τὸ πηλήκιο.

- Τώρα θὰ φαίνεσαι σὰν ἀληθινὸς στρατιώτης, Δημητράκη μου, καὶ πρέπει νὰ φέρεσαι σὰν ἄντρας.

Λοιπόν, οἱ στρατιῶτες δὲν κλαῖνε ποτέ, οὔτε οἱ λοχαγοί, συλλογιζὸταν ὁ Δημητράκης. ᾽Ενῶ ὅμως ὁ Περικλῆς καὶ ὁ Κωστάκης τὸν βοηθοῦσαν μὲ ὅλη τὴν ἐπισημὀτητα νὰ πάη κουτσαίνοντας στὸ σπίτι, ἀπὸ τὸν πόνο βούρκωσαν τὰ μάτια του καὶ ἕνα δάκρυ κύλησε στὸ μάγουλό του.

Ἀπὸ πίσω ἐρχόταν ὁ Γιῶργος μὲ τὴ σημαία του.

- Τί πάθατε, παιδιά; ρώτησε ἡ μητέρα, ὅταν ὁ στρατὸς σταμάτησε κάτω ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς τραπεζαρίας.
- Παίζαμε τοὺς στρατιῶτες, εἶπε ὁ Κωστάκης μὲ κατεβασμένα μοῦτρα καὶ κομπιασμένα λόγια, καὶ καθὼς πολεμούσαμε, ὁ λοχαγός μας πληγώθηκε άσχημα!

Ἡ μητέρα ἔτρεξε ἀμέσως ἔξω. Πῆρε τον πληγωμένο ἥρωα στὴν ἀγκαλιά της, τὸν ἔφερε μέσα καὶ τοῦ ἔπλυνε τὸ πόδι μὲ νερὸ βρασμένο, ποὺ εἶχε πάντα μέσα σ’ ἕνα μπουκάλι.
- Εὖγε σου! τοῦ εἶπε, εἶσαι καλὸ παιδὶ καὶ δὲν κλαῖς!
- ῎Εβαλα τὰ δυνατά μου νὰ μὴν κλάψω. Ὁ πατέρας εἶπε, πὼς οἱ ἀληθινοὶ ἀξιωματικοὶ δὲν κλαῖνε ποτέ, ἀπάντησε ὁ Δημητράκης.
- Μάλιστα, παιδί μου, εἶπε ὁ πατέρας, ποὺ ἦρθε στὸ μεταξύ. Βλέπω πὼς θὰ γίνης, ὅταν μεγαλώσης, γενναῖος ἄντρας.
- Καὶ βέβαια θὰ γίνη! Εἶπε ὁ Περικλῆς, ποὺ ὅλο ἰδέες τοῦ κατέβαιναν. Ἐγώ, ἂν ἤμουν στὴ θέση του, θὰ χαλοῦσα τὸν κόσμο ἀπὸ τὰ κλάματα.

Ζήτω λοιπὸν ὁ λοχαγός μας!
- Ζήτωωω! φώναξαν ὅλοι, ἐνῶ ὁ Δημητράκης γελοῦσε ἀπὸ τὴ χαρά του.



Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΖΑΧΑΡΩΤΑ

Τοῦ Τάκη κάμανε γιὰ δῶρο
ἕνα σπαθὶ κι ἕνα τουφέκι
καὶ σὰ στρατάρχης τώρα στέκει
κι ὅλο τὸν κόσμο ἀπειλεῖ.

Φορεῖ στὸν ὦμο τὸ τουφέκι
καὶ τὸ σπαθὶ στὴ μέση ζώνει,
τὰ γειτονόπουλα μαζώνει
καὶ τὰ γυμνάζει στὴν αὐλή.

Μὲ τὸ σπαθὶ γυμνὸ στὸ χέρι
προστάγματα ἄγρια τοὺς δίνει…
Μὰ ἄξαφνα κάποιον διακρίνει
σοκολατάκια νὰ κρατᾶ.

-῎Ε, ψίτ! στρατιώτη! Τοῦ φωνάζει
πλησίασέ μας ἕνα βῆμα
(μπρός μου νὰ κάνης καὶ τὸ σχῆμα)
καὶ δός μου τὰ μισὰ ἀπ’ αὐτά!

- Θὰ στάδινα, μά, στρατηγέ μου,
φορᾶς σπαθί… γιὰ συλλογίσου!
Ταιριάζει στὴν ὑπόληψή σου
νὰ τρῶς καὶ σὺ ζαχαρωτά;

από τα ΚΡΙΝΟΛΟΥΛΟΥΔΑ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ
γιὰ τὴ δευτέρα τάξη τοῦ δημοτικοῦ σχολείου
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
1948
αντιγραφή κειμένου και επιμέλεια ανάρτησης: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Μια 9χρονη έθαψε -το 1940- 6 Έλληνες στρατιώτες στην αυλή του σπιτιού της στη Χειμάρρα

Έχουν περάσει 73 χρόνια από την ημέρα που η 9χρονη τότε Ερμιόνη Μπρίγκου βοήθησε τους γονείς της να θάψουν τις σωρούς έξι Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν σε μάχη με τα ιταλικά στρατεύματα, στην αυλή του σπιτιού τους στη Χειμάρρα. Τους φύτεψε μάλιστα και μια αχλαδιά για να τους κάνει σκιά.
Μια 9χρονη έθαψε -το 1940- 6 Έλληνες στρατιώτες στην αυλή του σπιτιού της στη Χειμάρρα
Τη συγκλονιστική ιστορία καταγράφει η Καθημερινή της Κυριακής:
Επί 73 ολόκληρα χρόνια τους «έκρυβε» στην αυλή του σπιτιού της. Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια διακινδυνεύοντας την προσωπική της ελευθερία ή και τη ζωή της. Μολονότι δεν ήταν καν μέλη της οικογένειάς της, φρόντιζε να μην τους «λείπει» τίποτα. Ακόμα και η δροσιά, τα ζεστά καλοκαίρια.
Τώρα που ο ήλιος της ζωής της αρχίζει να δύει, και θα αναγκαστεί να τους «αποχωριστεί», θέλει να τους «παραδώσει» εκεί όπου ανήκουν: στις λαμπρές σελίδες της εποποιίας του έθνους...
Οι «φιλοξενούμενοι» της κ. Ερμιόνης Μπρίγκου είναι έξι νεκροί Ελληνες στρατιώτες. Τους είδε, εννιάχρονο κοριτσάκι τότε, να πέφτουν νεκροί μπροστά στο σπίτι της πολεμώντας τον ιταλικό στρατό στη Χειμάρρα της Αλβανίας και βοήθησε, με τις παιδικές της δυνάμεις, τους γονείς της να τους κουβαλήσουν και να τους θάψουν στην αυλή τους.
Εκτοτε και μέχρι σήμερα δεν τους «άφησε» ποτέ μόνους! Ούτε ακόμα και όταν την εποχή της δικτατορίας του Χότζα όλα «τα ’σκιαζε η φοβέρα». Πρώτοι μήνες του 1941 και ο ελληνικός στρατός είχε φτάσει καταδιώκοντας τους Ιταλούς στη Χειμάρρα.
Εκεί, στον άγριο ορεινό όγκο Σκούταρι, διεξάγονταν λυσσώδεις μάχες και όσο διαρκούσαν οι επιχειρήσεις, στο σπίτι του Ιωάννη και της Σοφίας Μπρίγκου, στον οικισμό «Ζάμαρη», στην άκρη του χωριού, είχε εγκατασταθεί η διοίκηση της ελληνικής δύναμης.
Η μικρή Ερμιόνη, σε ρόλο αγγελιαφόρου μετέφερε εν μέσω βομβών και με τις σφαίρες να πέφτουν χαλάζι, μηνύματα, φάρμακα, νερό και αλάτι στους μαχητές στα χαρακώματα.
Οπως εξιστόρησε στην «Κ», μια μέρα οι Ιταλοί χτύπησαν το σπίτι-στρατηγείο με όλμους σκοτώνοντας έξι στρατιώτες. Καθώς οι υπόλοιποι αναγκάστηκαν να μεταφερθούν, γιατί είχαν γίνει στόχος, μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα της «σήκωσαν» τους Ελληνες στρατιώτες και τους μετέφεραν στην αυλή. Εσκαψαν, άνοιξαν εκεί δυο τάφους και τους έθαψαν. «Ενας από αυτούς πεθαίνοντας μας είπε: εγώ φεύγω, σας αφήνω το πορτοφόλι μου».
Στη «μακρά νύχτα» του Χότζα, οι Ελληνες στρατιώτες αναπαύονταν «εν τόπω χλοερώ», με τη φροντίδα της οικογένειας Μπρίγκου. Για τους Ελληνες κατοίκους του οικισμού ήταν ένα καλά κρυμμένο «ιερό μυστικό». Φρόντιζαν να μη μαθευτεί και μπουν σε περιπέτειες, με δεδομένη την εχθρότητα του καθεστώτος και του αλβανικού εθνικισμού, απέναντι στους Χειμαρριώτες. «Είχαμε φόβο, κρατούσαμε κλειστό το στόμα», μας λέει η κυρία Ερμιόνη.
Μια αχλαδιά που φύτεψε κοντά στους τάφους, τους εξασφάλιζε «δροσιά» -τώρα που ξεράθηκε θέλει να βάλει μια μυρτιά- και μέχρι το 1967 που ο Χότζα κατάργησε την εκκλησία και «ξύρισε» τους ιερείς, είχαν τα τρισάγια και τα μνημόσυνά τους. Μετά ήρθαν ακόμα πιο δύσκολοι καιροί.
Η οικογένεια Μπρίγκου εκτοπίστηκε από το καθεστώς ως «εχθρός του λαού», λόγω του υψηλού ελληνικού φρονήματος, και «πέπλο μοναξιάς» σκέπασε τα μνήματα. Κάποιοι ομογενείς συγχωριανοί, που γνώριζαν, γλιστρούσαν σαν σκιές τις νύχτες και τους άναβαν ένα κερί.
Οταν το καθεστώς κατέρρευσε και το ζήτημα των πεσόντων στην Αλβανία Ελλήνων στρατιωτών αναδείχθηκε στην ατζέντα των ελληνοαλβανικών σχέσεων, από κάθε σπιθαμή γης στα κακοτράχαλα βουνά της Χειμάρρας, του Τεπελενίου, της Πρεμετής, άρχισε να αναβλύζει και μια ιστορία...
Η κυρία Μπρίγκου κράτησε την ιστορία των νεκρών στρατιωτών στην αυλή του σπιτιού της για πολλά ακόμη χρόνια μακριά από τη δημοσιότητα. Αντιμετώπιζε τη μνήμη τους με τέτοιο σεβασμό, σαν ήταν δικοί της άνθρωποι, φοβόταν μήπως τους «πάρουν», τους θεωρούσε «οικογενειακή υπόθεση».
Εως ότου η μειονοτική οργάνωση «Ομόνοια» έχτισε ένα μικρό εικονοστάσι και η πληροφορία έφτασε στην Ενωση Συγγενών Πεσόντων Μαχητών του Επους 1940-41. «Εγώ λέω ότι καλά είναι να μείνουν εδώ που βρίσκονται. Εδώ που έχυσαν το αίμα τους. Αλλά αν είναι να τους βάλουν μαζί με τους άλλους Ελληνες που σκοτώθηκαν στη Χειμάρρα, ας τους πάρουν...» λέει στην «Κ» η κ. Ερμιόνη.
Πριν από λίγες ημέρες αντιπροσωπεία της Ένωσης, με επικεφαλής τον επίτιμο πρόεδρό της κ. Γιώργο Σούρλα, γενικό γραμματέα Διαφάνειας, ταξίδεψε στη Χειμάρρα και της επέδωσε τιμητική πλακέτα, ονομάζοντάς την «μάνα των πεσόντων κατά το έπος ’40-41, στη Βόρεια Ηπειρο».
«Κάνατε όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν οι μανάδες αυτών που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα βουνά της Αλβανίας», της είπε ο κ. Σούρλας.
«Εμείς θέλουμε να γίνει ένα κενοτάφιο για να μαζέψουμε τα οστά όσων μπορούμε από τους 106 Ελληνες που σκοτώθηκαν στη μάχη της Χειμάρρας» απάντησε ο ομογενής δημοτικός σύμβουλος Μιχάλης Μπρίγκος.
Ωστόσο οι νεκροί της Χειμάρρας δεν είναι οι μόνοι που περιμένουν τη... δεύτερη ταφή τους. Από τους 8.000 Ελληνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν στα αλβανικά βουνά έχουν εντοπιστεί με τη βοήθεια και των Ιταλών, οι οποίοι πήραν τους δικούς τους νεκρούς, στοιχεία μόνο για 5.500.

Ο ορειχάλκινος ανδριάντας του Ήρωα Στρατιώτη

Ο ορειχάλκινος ανδριάντας του Ήρωα Στρατιώτη, ή του Αγνώστου Στρατιώτη, έργο του γλύπτη Λαζάρου Λαμέρα, έχει ύψος 5,5 μ. και τοποθετήθηκε το 1966 στη θέση όπου βρίσκεται και σήμερα. Απὸ τότε, δεσπόζει στο πεδίο της μάχης του Καλπακίου.

Άοπλοι πολεμήσατε πάνοπλους και νικήσατε...

Ο Ρ/Σ της Μόσχας το 1942, την επέτειο της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, μετέδωσε: '' Άοπλοι πολεμήσατε πάνοπλους και νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και υπερισχύσατε.
Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, διότι είστε Έλληνες. Οι Ρώσοι ως άνθρωποι κερδίσαμε χρόνο χάριν στην αντίστασή σας, για να αμυνθούμε. Σας ευχαριστούμε ''.
Ιταλία και Γερμανία χρειάστηκαν συνολικά 7 μήνες για να καταλάβουν την Ελλάδα. Έτσι ο Χίτλερ αναγκάστηκε να αναβάλει την επίθεση της κατά της Σοβιετικής Ενώσεως κατά 6 εβδομάδες, με συνέπεια τις αρχικές σαρωτικές νίκες του, να διαδεχθεί η δεινή ήττα του στο Ανατολικό Μέτωπο, που αποτέλεσε αφετηρία της ήττας της Γερμανίας στην Ευρώπη.

Νικόλαος Μάρτης
πρώην Υπουργός και βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τό ΟΧΙ τοῦ κλήρου στό ἔπος τοῦ 1940

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος - Θεολόγος 
Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.

 Μέ τήν κήρυξη τοῦ πολέμου ἡ ἱερά Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσάνθου ἐξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: «Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τά ὅπλα τά ἱερά καί πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί τοῦ Θεοῦ, θά σπεύσωσιν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ νά ἀγωνισθῶσιν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς ἐλευθερίας καί τιμῆς, καί... θά προτιμήσωσι τόν ὡραῖον θάνατον ἀπό τήν ἄσχημον ζωήν τῆς δουλείας... Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν...».
Τότε, χωρίς χρονοτριβή, ὀγδόντα τέσσερις κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐγκαταλείποντας τίς ἄλλες ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις καί διακονίες τους σκαρφάλωσαν χωρίς ποτέ κάποιοι νά ἐπιστρέψουν στά βουνά τῆς Βορείου Ἠ πείρου, γιά νά ἐνισχύσουν τόν ἕλληνα στρατιώτη μέ τά πύρινα κηρύγματά τους, τήν ἐξομολόγηση, τή θεία Λειτουργία. Συμπορεύθηκαν μαζί του στή δόξα, μά καί στήν ὀδύνη καί στή θανή. Πόσες φορές δέν δρόσισαν τά φρυγμένα χείλη τῶν στρατιωτῶν, δέν σκούπισαν τά δάκρυα καί τόν ἱδρώτα τους, περιθάλποντας τούς ἥρωες, σάν νά ’ταν δικοί τους! Κι ἄλλοτε πάλι νεκροστόλισαν καί κήδευσαν τούς λιονταρόψυχους πού θυσιάστηκαν στό πεδίο τῆς μάχης.
 Κι ὅταν τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941 οἱ Γερμανοί μπῆκαν νικητές στήν Ἑλλάδα, πάλι ἡ Ἐκκλησία ἐπωμίσθηκε τό μεγάλο βάρος γιά τή διάσωση τοῦ λαοῦ. Πρῶτος σήκωσε τή σημαία τῆς Ἀντίστασης ὁ «ὑπέρτατος πνευματικός ἡγέτης» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος. Ἀρνήθηκε νά συμμετάσχει στήν ἐπιτροπή παράδοσης τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά τελέσει Δοξολογία στόν μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά ὁρκίσει τήν κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου, μέ τίμημα τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θρόνο του.
 Διάδοχός του ὁ «φιλόστοργος καί ἄκαμπτος πατριώτης» Δαμασκηνός ἀποδείχτηκε μεγάλη καί ἡγετική προσωπικότητα. Ἵδρυσε τόν Ἑλληνικό Ὀργανισμό Χριστιανικῆς Ἀλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) καί ἀπηύθυνε ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις στόν ἀνά τόν κόσμο Ἐρυθρό Σταυρό γιά ἀποστολή βοήθειας πρός τόν κακουχούμενο ἑλληνικό λαό.
 Περιδιαβαίνοντας τά μονοπάτια τῆς ἱστορίας κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ μπροστά στή μεγαλοσύνη τῶν Πατέρων μας: Ὁ θαρραλέος μητροπολίτης Ἰωαννίνων Σπυρίδων Βλάχος ἀπό τήν πρώτη στιγμή βρέθηκε στό Μέτωπο καί μπῆκε πρῶτος μαζί μέ τούς στρατιῶτες στό ἐλεύθερο Ἀργυροκάστρο. Ὁ μητροπολίτης Μυτιλήνης Ἰάκωβος ὁ Α΄, ὅταν οἱ Γερμανοί εἰσῆλθαν στήν πόλη τῆς Μυτιλήνης, ἐνώπιον τοῦ ἀνώτατου γερμανοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ δήλωσε τεταγμένος ἀπό τόν Θεό νά προστατεύει τό ποίμνιό του.
Ὁ μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακείμ, μετά τούς βομβαρδισμούς πού ὑπέστη ὁ Βόλος μένει ἐκεῖ, συγκακουχούμενος μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ προσπαθώντας νά τόν ἐμπνεύσει. Ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος στήν ἀπαίτηση τοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ νά τοῦ ὑποδείξει ὁμήρους προσῆλθε στή γερμανική Κομμαντατούρ μέ κάποιους ἱερεῖς καί δήλωσε: «Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ζητηθέντες ὅμηροι».
 Πόσα ἐπίσης χρωστᾶ τό Αἴγιο στόν ἀρχιμανδρίτη Κωνστάντιο Χρόνη (μετέπειτα Ἀλεξανδρουπόλεως), ὁ ὁποῖος τό ἔσωσε ἀπό ὁλοκληρωτική καταστροφή, ὅταν ὁ γερμανός στρατιωτικός διοικητής τό ἀπειλοῦσε μετά τίς σφαγές στά Καλάβρυτα. Ὁ μετέπειτα μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγών Διονύσιος Χαραλάμπους, ἐνῶ βρισκόταν ἔγκλειστος στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τῶν Γερμανῶν «Π. Μελᾶ» στή Θεσσαλονίκη, τοῦ ἐξασφαλίσθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐλευθερωθεῖ. Δέν τή δέχθηκε. Ἔμεινε μέ τούς συγκρατούμενούς του, γιά νά τούς ἐνισχύει. Ὁδηγήθηκε στό Ἄουσβιτς καί ἔφθασε «παραπλήσιον θανάτου». Ὁ ἀρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος, μετέπειτα μητροπολίτης Ἐδέσσης καί Πέλλης τή Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 1941 μέ τά φλογερά του λόγια κατάφερε νά σώσει ἀπό τούς βομβαρδισμούς καί τόν ἐξευτελισμό τό ἱστορικό θωρηκτό «Ἀβέρωφ».
  Ἀλλά καί «ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης», γράφει ὁ Στέφανος Μυλωνάκης «οὐδέποτε οὐδαμῶς ὑστέρησεν εἰς ἐκδηλώσεις πατριωτισμοῦ, θυσίας καί ὁλοκαυτωμάτων... Ἅπαντες... εὑρέθησαν ἀμέσως εἰς τάς ἐπάλξεις καί προμαχώνας τῆς προσφιλοῦς πατρίδος... Βλέπομεν καί πάλιν ἐπισκόπους τραυματιζομένους... φυλακιζομένους... τυφεκιζομένους πλήν οὐδέποτε ἐνδίδοντας ἤ ὑποχωροῦντας». 
Στόν ἀγώνα ἀκόμη συμμετεῖχαν δυναμικά καί τά μοναστήρια μας, πού πάντοτε στάθηκαν οἱ κυματοθραῦστες τῶν βαρβαρικῶν ἐπιθέσεων. Κάποια καταστράφηκαν ἀπό τούς κατακτητές, ἄλλα λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, ἀνατινάχθηκαν, πλήρωσαν βαρύ τόν φόρο τοῦ αἵματος. Ἰδιαιτέρως ἀναφέρουμε τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ὕδρας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στή Σπάρτη, τῆς Δαμάστας στή Λαμία, τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καί τῆς Ἁγίας Λαύρας, τῆς Βελλᾶς στά Ἰωάννινα πού μετατράπηκε σέ Νοσοκομεῖο. 
 Ἀτελείωτο τό συναξάρι τῶν ἐθνομαρτύρων κληρικῶν μας, πού προμάχησαν γιά νά ἀναπνέουμε ἐμεῖς τόν ζείδωρο ἄνεμο τῆς ἐλευθερίας!
Γιά τίς τόσες ὅμως θυσίες καί τήν «κένωση» τήν ὁποία ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία μας, χάριν τοῦ Γένους μας, δέχεται διαρκῶς ταπεινώσεις καί ἀμφισβητήσεις ἀπό ἐκείνους πού κατά λόγον δικαιοσύνης τῆς χρωστοῦν εὐγνωμοσύνη. Ἄς μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός γιά τήν ἀφροσύνη μας καί τά ὀλέθριά μας λάθη.


Περιοδικό “Απολύτρωσις”/πηγή