Σαν φύλλα φθινοπωρινά,κίτρινα,σκισμένα από του καιρού το αδυσώπητο πέρασμα,μας εγκατέλειψαν οι μέρες του 2014

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

Σαν φύλλα φθινοπωρινά, κίτρινα,σκισμένα από του καιρού το αδυσώπητο πέρασμα, μας εγκατέλειψαν οι μέρες του 2014. Αυτό μας λέει το ημερολόγιο, οι αριθμοί κι οι υπολογισμοί. Ομως η ουσία των πραγμάτων δεν είναι το πόσα ψέματα θα πούμε για να κρύψουμε το πέρασμα των χρόνων αλλά τι κάνουμε με το χρόνο, όχι αυτόν που πέρασε, μα αυτόν που ανοίγεται μπροστά μας. 

Γι’ αυτό το λόγο αυτό σοφά και πρακτικά η Εκκλησία εύχεται με το στόμα του λειτουργού, ολόχρονα κατά τη Θ. Λειτουργία, λίγο πριν από την εκφώνηση του Συμβόλου της πίστεως: “Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών εν είρηνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυριού αιτησώμεθα”. Ζητούμε, με άλλα λόγια από τον Θεό με την αίτηση αυτή να περάσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας με ειρήνη και μετάνοια. 

Ας είμαστε πρακτικοί κι όχι αιθεροβάμονες κι ονειροπόλοι. Ξέρουμε πόσος είναι ο υπόλοιπος χρόνος της ζωής μας; Ο χρόνος της ζωής μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού απολύτως και χωρίς καμιά δυνατότητα μεταβολής των πραγμάτων. Αρα αν είμαστε πρακτικοί άνθρωποι θα περιοριστούμε στις δύο λέξεις, δηλαδή “ειρήνη και μετάνοια”. Ειρήνη σημαίνει να συμφιλιωθώ με το Θεό, με το διπλανό μου αλλά και με τον εαυτό μου. 

Συμφιλιωνόμαστε με το Θεό όταν υπακούμε στο θέλημα Tου και δεν κουβαλούμε νερό συστηματικά κι επαγγελματικά στο μύλο της αμαρτίας. Κι αυτό πρέπει να είναι στόχος μας σ’ ολόκληρη μας τη ζωή. 

Συμφιλιώνομαι με το διπλανό μου όταν σταματώ να τον βλάπτω με κάθε μέσο. Συνήθως αναμένουμε κάποιο στραβοπάτημα του διπλανού μας για να τον κατηγορήσουμε, αφού τον έχουμε στο χέρι. Αυτό είναι φοβερή αμαρτία, πνευματική πορνεία θα μπορούσε να πει κανείς.

 Ποια είναι  η σωστή στάση; Να κρύψουμε το αμάρτημα του διπλανού μας για να κρύψει και τα δικά μας ο Θεός. Αυτό δεν είναι συμβιβασμός με την αμαρτία. Κάθε άλλο. Αν ο διπλανός μας έχει αμαρτήσει, ας κάνει καλά με το Θεό. Εγώ δεν είμαι κριτής. Υπόδικος είμαι. Συμφιλιώνομαι τέλος με τον εαυτό μου όταν δεν τον δικαιολογώ σε κάθε του ενέργεια που είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού.

Από την άλλη η μετάνοια δεν είναι κάποια συναισθηματική κατάσταση, κατά την οποία στεναχωριόμαστε για λίγο και μετά επιστρέφουμε στην πεπατημένη της αμαρτίας. Αν είναι κάτι τέτοιο καλύτερα να λείπει. 

Μετάνοια με απλά και σταράτα λόγια είναι τρόπος ζωής. Περιλαμβάνει, λένε οι Πατέρες, τρία πράγματα: συντριβή στην καρδιά, στο στόμα εξομολόγηση, στο βίο (στη ζωή) διόρθωση. Αυτό ας ευχηθουμε πρώτα στον εαυτό μας και κατόπιν στους γύρω μας. 

πηγή

Ο Όσιος Νήφων (1736 – 1809) από το χωριό Πατρικά της νότιας Χίου.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΤΡΙΚΩΝ 

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014 Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία 

Θεολόγος – Καθηγητής: κ. Καρατζάς Κων/νος

Ο Όσιος Νήφων (1736 – 1809) από το χωριό Πατρικά της νότιας Χίου.

Αδελφοί μου, το σημερινό μας κήρυγμα έχει ως θέμα του τη ζωή και τη δράση ενός συγχωριανού σας Αγίου του οποίου την ιερή μνήμη τιμούμε σήμερα. Πρόκειται για τον Όσιο Νήφωνα τον επονομαζόμενο ως ηγιασμένο των Κολλυβάδων και ως νέο κοινοβιάρχη, ο οποίος έζησε το 18ο αιώνα, την περίοδο δηλαδή που το νησί μας, η Χίος ήταν υπόδουλο στους μουσουλμάνους στο θρήσκευμα Τούρκους.

Στο κατώφλι του νέου χρόνου - Anthony Bloom

Καθὼς ὁ ἕνας χρόνος διαδέχεται τὸν ἄλλον σᾶς μιλοῦσα γιὰ τὴν νέα χρονιὰ ποὺ ἐρχόταν παρομοιάζοντάς την μὲ μιὰ πεδιάδα πού, ἀκηλίδωτη, ἁγνή, εἶναι σκεπασμένη ἀπὸ χιόνι, καὶ ζητοῦσα νὰ δώσετε προσοχὴ στὸ γεγονὸς ὅτι πρέπει νὰ βαδίζουμε μὲ ὑπευθυνότητα ἐκεῖ ποὺ ἁπλώνεται τὸ λευκὸ τοπίο ποὺ εἶναι ἀκόμα παρθένο, ἐπειδὴ σύμφωνα μὲ τὸν τρόπο ποὺ βαδίζουμε, θὰ ὑπάρχει μιὰ ὁδὸς ποὺ θὰ τὸ διασχίζει, ὅταν ἀκολουθοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἢ βήματα πλανεμένα ποὺ μοναχὰ θὰ λερώνουν τὴν λευκότητα τοῦ χιονιοῦ. Ἀλλὰ ἕνα πράγμα δὲν μποροῦμε, οὔτε πρέπει νὰ ξεχάσουμε τούτη τὴ χρονιὰ περισσότερο ἀπὸ τὶς προηγούμενες φορές, εἶναι ὅτι ὑπάρχει σκοτάδι ποὺ περιβάλλει, καλύπτει τούτη τὴ λευκότητα καὶ αὐτὸ τὸ ἄγνωστο τοπίο, ὅπως ἕνας τροῦλος, ἕνα σκοτάδι μὲ λίγα ἢ πολλὰ ἀστέρια, πλὴν ὅμως ἕνα σκοτάδι θολό, ἐπικίνδυνο καὶ τρομακτικό. Βγαίνουμε ἀπὸ μία χρονιά, ὅπου ὅλοι μας ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὸ σκοτάδι ὅπου εἶναι ἀκόμα διαδεδομένη ἡ βία καὶ ἡ σκληρότητα.

Πῶς θὰ συναντήσουμε τὴ νέα χρονιά; Θὰ ἦταν ἀφελὲς καὶ πολὺ ἀντιχριστιανικό, νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς προστατέψει, νὰ κάνει τὴ γῆ ἕναν παράδεισο εἰρήνης, ἐνῶ γύρω μας δὲν ὑπάρχει εἰρήνη. Ὑπάρχει διαμάχη, ἔνταση, ἀποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό. Δὲν μποροῦμε νὰ ζητᾶμε γιὰ μᾶς εἰρήνη, ὅταν αὐτὴ ἡ εἰρήνη δὲν μπορεῖ νὰ ἁπλωθεῖ πέρα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν δὲν ἔρχεται σὰν ἀκτίνες φωτὸς νὰ διαλύσουν τὸ σκοτάδι. Ἕνας πνευματικὸς συγγραφέας τῆς Δύσης εἶχε γράψει ὅτι ὁ Χριστιανὸς εἶναι αὐτὸς στὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἔχει ἐμπιστευθεῖ τὴν εὐθύνη ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ αὐτὴν τὴν εὐθύνη πρέπει νὰ προετοιμαστοῦμε νὰ φέρουμε εἰς πέρας. Σὲ λίγα λεπτά, θὰ ἱκετεύσουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄγνωστη νέα χρονιὰ καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ τὴν καλύπτει, μὲ τὴν μεγαλύτερη εὐχὴ ποὺ προφέρεται στὶς λειτουργικὲς ἀκολουθίες, «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ἂς εἶναι εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τοῦτα τὰ λόγια προφέρονται σπάνια: στὴν ἀρχὴ τῆς λειτουργίας, σὰν εὐχὴ γιὰ τὸν νέο χρόνο καὶ σὲ στιγμὲς ὅπου ἑνώνεται χρόνος καὶ αἰωνιότητα, ὅταν μὲ τὰ μάτια τῆς πίστης μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν αἰωνιότητα συνυφασμένη μὲ τὸν χρόνο. Ὁ χριστιανὸς εἶναι ὁ μόνος ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ βλέπει τὴν ἱστορία, ὅπως τὴν βλέπει ὁ Θεός, σὰν ἕνα μυστήριο τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ ἐπίσης σὰν μιὰ τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας καὶ πτώσης. Καὶ σὲ σχέση μὲ αὐτὰ τὰ τελευταῖα, πρέπει νὰ πάρουμε θέση. Ὁ Χριστὸς λέει στὸ Εὐαγγέλιο: «Ὅταν ἀκούσετε ὅτι γίνονται πόλεμοι ἢ φῆμες ποὺ μιλοῦν γιὰ πολέμους, μὴν πανικοβληθῆτε»· σηκῶστε ψηλὰ τὰ κεφάλια, δὲν ὑπάρχει χῶρος στὴν καρδιὰ καὶ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ γιὰ διστακτικότητα, δειλία καὶ φόβο, ποὺ εἶναι ὅλα γεννήματα τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς μέριμνας γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὴ ἡ μέριμνα ἀγγίζει αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε. Ὁ Θεὸς εἶναι Θεὸς τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνουμε συνεργάτες Του καὶ μᾶς στέλνει σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ εἶναι δικός Του γιὰ νὰ μεταβάλλει τὴν παράφωνη Πολιτεία τῶν ἀνθρώπων σὲ ἁρμονία ποὺ θὰ ὀνομάζεται Πολιτεία τοῦ Θεοῦ.

Καὶ πρέπει νὰ θυμόμαστε τὰ λόγια του Ἀποστόλου ποὺ λέει, ὅτι ὅποιος ἐπιθυμήσει νὰ ἐργασθεῖ γιὰ τὸν Κύριο, θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ δίκη, καὶ τὰ λόγια ἑνὸς ἄλλου Ἀποστόλου ποὺ μᾶς λέει νὰ μὴν φοβόμαστε τὴ δοκιμασία τῆς φωτιᾶς.
 Στὸν σημερινὸ κόσμο, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δικαστοῦμε καὶ ἕτοιμοι νὰ ὑπομείνουμε, ἴσως μὲ τὸ φόβο στὴν καρδιὰ μήπως χάσουμε τὴν πίστη μας, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ μείνουμε ἀκλόνητοι στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὅταν κοιτάξουμε πίσω τὴν προηγούμενη χρονιά, τὰ λόγια της λιτανείας μᾶς χτυποῦν καὶ μᾶς κατηγοροῦν. Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρέσει ὅσα ἔχουμε κάνει ἢ ὅσα ἔμειναν ἀτέλειωτα τὴν χρονιὰ ποὺ πέρασε. Ἰσχυριζόμαστε ὅτι εἴμαστε Ὀρθόδοξοι· εἴμαστε Ὀρθόδοξοι δὲν σημαίνει μόνο νὰ ὁμολογοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν ὁλότητά του καὶ νὰ τὸ διακηρύττουμε στὴν ἁγνότητά του, ἀλλὰ συνίσταται, ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ αὐτό, στὸ νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ αὐτό. Καὶ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν συμβιβάζεται μὲ τίποτα παρὰ μὲ τὸ μεγαλεῖο του ἀνθρώπου καὶ τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς λατρείας.

Μποροῦμε πράγματι νὰ μετανοήσουμε ἐπειδὴ ποιὸς θὰ ἔλεγε, βλέποντάς μας, καθὼς ἔλεγαν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τοὺς πρώτους Χριστιανούς, «Δεῖτε πῶς ἀγαποῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον!». Ποιός, βλέποντάς μας, θὰ ἔλεγε ὅτι κατέχουμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς, τῆς ἀγάπης ποὺ μᾶς πηγαίνει πέρα ἀπὸ κάθε σύγκριση, ποὺ προκαλεῖ τὸν καθένα νὰ ἀναρωτηθεῖ ἀπὸ ποῦ προέρχεται αὐτό; Ποιὸς τοὺς τὸ ἔδωσε; Πῶς μποροῦν νὰ ὑπομείνουν τὴν δοκιμασία; Καὶ ἂν θέλουμε τούτη τὴ χρονιὰ νὰ γίνουμε ἄξιοι τοῦ Θεοῦ, τῆς Χριστιανικῆς μας κλήσης, τοῦ ἁγίου ὀνόματος τῆς Ὀρθοδοξίας, πρέπει χωριστὰ καὶ σὰν ἕνα σῶμα νὰ γίνουμε γιὰ ὅλους, γιὰ τὸ κάθε πρόσωπο ποὺ ἴσως νὰ μᾶς χρειάζεται, ἕνα ὅραμα γιὰ τὸ τί μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ γιὰ τὸ τί μιὰ κοινότητα ἀνθρώπων μπορεῖ νὰ εἶναι κάτω ἀπὸ τὸν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἂς προσευχηθοῦμε γιὰ συγχώρεση, ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε μέχρι τώρα μακρυὰ ἀπὸ τὴν κλήση μας, ἂς προσευχηθοῦμε νὰ μᾶς δίνει ὁ Κύριος γενναιότητα, κουράγιο, θέληση νὰ δικαιώσουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ σηκώσουμε τὸν σταυρό μας, νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ ἐκεῖ ὅπου μᾶς καλεῖ.

Στὸ ξεκίνημα τοῦ πολέμου εἰπώθηκε κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ λέμε ξανὰ κάθε νέο χρόνο. Στὸ μήνυμά του πρὸς τὸ Ἔθνος διαβάζει ἕνα ἀπόσπασμα: « Εἶπα στὸν ἄνθρωπο ποὺ στάθηκε στὸ κατώφλι τοῦ νέου χρόνου: δῶσε μου ἕνα φῶς γιὰ νὰ πορευτῶ μὲ ἀσφάλεια πρὸς τὸ ἄγνωστο, καὶ ἀπάντησε: πήγαινε ἔξω στὸ φῶς καὶ βάλε τὸ χέρι σου στὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ εἶναι καλύτερο γιὰ σένα ἀπὸ ὅ,τι τὸ φῶς καὶ ἀσφαλέστερο ἀπὸ ἕναν συνηθισμένο δρόμο.»

Αὐτὸ καλούμαστε νὰ κάνουμε, καὶ ἴσως σήμερα νὰ πάρουμε μιὰν ἀπόφαση, μιὰ ἀπόφαση νὰ εἴμαστε πιστοὶ στὴν κλήση μας καὶ νὰ ξεκινήσουμε τὴν Νέα Χρονιὰ μὲ κουράγιο. Ἀμήν.

πηγή/αντιγραφή

Οι ξύπνιοι έμποροι τού χρόνου

Του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ρωτάς τι σημαίνουν τα λόγια: «Εξαγοραζόμενοι τον και­ρόν». Ό μακάριος Ιερώνυμος ερμηνεύει ως εξής: «Όταν χρησιμοποιούμε τον χρόνο σε καλές πράξεις, τότε τον εξα­γοράζουμε».
Ό μακάριος Θεοφάνης ο Εγκλειστος λέει: «Να στρέφουμε τον χρόνο σε όφελος μας για τους αιώνιους στόχους μας». Τα λόγια του απόστολου του Θεού έχουν παρόμοια σημασία με τα λόγια του Θεού: «Πραγματεύσασθε εν ώ έρχομαι» (Λουκ. 19,13).
Και όταν Αυτός επιστρέψει, δηλαδή όταν ο Χριστός ξαναέρθει για να κρίνει τον κό­σμο, θα μας ρωτήσει πώς πραγματευόμασταν με τα δοσμέ­να μας τάλαντα. Πώς χρησιμοποιούσαμε τον καιρό της ζωής μας.
Εάν δίναμε το φθηνό για να κερδίσουμε το ακριβό, όπως ο Ιακώβ, ή αντίθετα το ακριβό για να αποκτήσουμε το φθηνό, όπως ο Ησαύ. Εάν υποκύψαμε στους σκανδαλισμούς αυτού του εφήμερου αιώνα και πουλήσαμε την ψυχή μας για τις «γλυκές» γήινες πικρίες ή αν δώσαμε τα πάντα για την ψυχή μας;

Γι' αυτό να εκτελείς τις εντολές του Χριστού κάθε μέρα όπως οι περιστάσεις ζητούν. Με τούτο θα εξαγοράζεις τις χαρισμένες μέρες σου από τον Θεό. Αφού στην αλήθεια το να εξαγοράζουμε σημαίνει κυριολεκτικά να πληρώνουμε.
Πλήρωνε με τα λίγα, για να λάβεις το μεγάλο. Εργάσου λί­γο, για να βασιλεύεις αιώνια. Αφού ο Δημιουργός μας, μας υποσχέθηκε την αιώνια βασιλεία στην αιώνια ζωή.
Εάν κά­ποιος είναι δεμένος σκλάβος στη φυλακή, να μην τεμπελιάζει και να μην λέει: «εγώ δεν είμαι σε θέση τίποτα να κά­νω»! Ας μετανοεί. Και ας προσεύχεται στον Θεό από το πρωί έως το βράδυ στο σκοτάδι του κελιού του. Και αυτό θα το μετρήσει ο Θεός το ίδιο όπως και σε εκείνον πού χτίζει εκκλησίες με τον πλούτο του. Ό Δημιουργός μας βλέπει τις συνθήκες του καθενός, και ζητά από τον κάθε άνθρωπο να κάνει εκείνο πού μπορεί αναλόγως με τις συνθήκες. Σκύψε το κεφάλι κάθε μέρα για να διακονήσεις την ψυχή σου. Πλήρωσε την με την πνοή του Πνεύματος του Θεού μέ­σα σου ,το οποίο σε κινεί προς κάθε καλό. Εάν δεν το κά­νεις, θα σε τσαλακώσει σαν πανί και θα σε πάει στην κατα­στροφή.
Παρόμοια με το ορμητικό ποτάμι, στο οποιο οι αδέξιοι δεν ξέρουν να στρέψουν τον δικό τους νερόμυλο αλλά κατεβαίνουν μαζί του στην άβυσσο. Έτσι είναι και ο χρόνος της ζωής μας εδώ στη γη.
Τους έλλογους σώζει και σηκώνει επάνω στα φτερά, ενώ τους άφρονες παρασύρει και κατρακυλά ως την κατάρρευση. Τους πρώτους διακο­νεί, στους δεύτερους κυριαρχεί.
Ό καιρός για τους πρώτους είναι σέλα, για τους δεύτερους αναβάτης.
Το φως του Χριστού να σε φωτίσει.

πηγή

Η μέτρηση του χρόνου κατά τη βυζαντινή εποχή

 

Αστρολάβος της βυζαντινής εποχής, ο μοναδικός που έχει διασωθεί ως σήμερα. Χρονολογείται από το 1026 μ.Χ.

Αναζητώντας τη χαμένη Πρωτοχρονιά

Γιατί οι Βυζαντινοί δεν γιόρτασαν ποτέ το 1000 μ.Χ., σε αντίθεση με τη Δύση η οποία... είχε λάβει εγκαίρως τα μέτρα της.

      Μια επιτύμβια στήλη που βρίσκεται στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης πληροφορεί τον επισκέπτη ότι «ο διάκονος Ανδρέας πέθανε δεις μετά την υπατείαν Φλαβίων Λαμπαδίου και Ορέστου των μεγαλοπρεπεστάτων». (Πότε δηλαδή;) Μια άλλη κτητορική επιγραφή από το ίδιο μουσείο αναφέρεται στην ανακαίνιση ενός ναού της Θεσσαλονίκης από τον Πέτρο Δουκόπουλο το έτος 6792! Πρόκειται για γρίφους τους οποίους οι Βυζαντινοί εύκολα μπορούσαν να ερμηνεύσουν αφού το σύστημα μέτρησης του χρόνου και κατά συνέπεια της χρονολόγησης ήταν εντελώς διαφορετικό από το σημερινό. Για την ακρίβεια μάλιστα μπορούμε να μιλάμε για πολλά συστήματα- και όχι για ένα-, περίπλοκα και συχνά αλληλοκαλυπτόμενα. Ετσι, στην πρώτη επιγραφή η απάντηση είναι ότι ο διάκονος Ανδρέας πέθανε το έτος 532 ενώ στη δεύτερη, όπου χρησιμοποιείται διαφορετικό σύστημα χρονολόγησης, ότι ο ναός ανακαινίστηκε το 1284.

        «Στη βυζαντινή κοσμοθεωρία,στενά συνδεδεμένη με θεολογικές αναζητήσεις, ο χρόνος έχει γραμμική πορεία που αρχίζει από τη δημιουργία του κόσμου και καταλήγει στη Δευτέρα Παρουσία,η οποία σηματοδοτεί το τέλος του χρόνου. Στην εικονογραφία η θεολογική αυτή θέση αποδίδεται εύγλωττα με το Α και το Ω, την αρχή και το τέλος της ελληνικής αλφαβήτου,που εδώ κατέχει την αρχή και το τέλος του Σύμπαντος».

Η Παναγιά και ο...αστροναύτης

Η Παναγιά του Βαλαάμ μέσα σε ρώσικο διαστημόπλοιο

Οι Νεοφανείς Άγιοι Μυροβλήτες του Θεού – Ι.Μ Παναχράντου – Αγίου Παντελεήμονος – Άνδρος

 

Οι «Ορθόδοξες-Απαντήσεις», βρεθήκαμε σε προσκυνηματική επίσκεψη στο νησί της Άνδρου, το καλοκαίρι του 2009, όταν φθάσαμε πάνω στην απότομη βουνοπλαγιά της αετοφωλιάς όπου βρίσκεται το κατάλευκο κόσμημα, το κειμήλιο των 10 αιώνων, το Μοναστήρι της Παναχράντου και του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί, αφού συναντήσαμε τον Κρητικής καταγωγής Ηγούμενο π.Ευδόκιμο και  τον Ιερομόναχο Αέτιο, μας είπαν να πάμε στο μικρό Ναό του Φωτοδότη γιατί μόλις πριν δύο ώρες είχε εμφανιστεί, η πέμπτη κάρα που μυρόβλυζε. Πηγαίνετε και έρχομαι σε λίγο μας είπε ο γ. Αέτιος. Κατηφορίσαμε έξω από το μοναστήρι σε μικρή απόσταση, όπου βρισκόταν ο Ναός του Φωτοδότη, αφιερωμένος στη Μεταμόρφωση του Κυρίου. Μερικές δεκάδες μέτρα πριν, ερχόταν το άρωμα του μύρου. Μέσα στο μικρό λιτό Ναό, υπήρχε μια μικρή θήκη με πέντε μυροβλύζουσες κάρες, ενώ λίγο παραδίπλα μια μικρή τρύπα στο πάτωμα, χρησίμευε για την τοποθέτηση των οστών των προαπελθόντων μοναχών και ασκητών του Μοναστηριού.

Εκστασιασμένοι από την επαφή με την αγιότητα, και αφού ευλαβικά προσκυνήσαμε, βγήκαμε έξω από το Ναό

Δεν είναι εύκολο να αποδεκτείς ότι τόσα χρόνια, αν και ήσουν άνθρωπος της Εκκλησίας, ζούσες χωρίς Χριστό

Οι περισσότεροι είμαστε χριστιανοί-θεατρίνοι, είμαστε "χριστιανοί των καλλιστείων".

Μας νοιάζει το προφίλ μας, η εικόνα μας, το κύρος μας, η άποψη της ομήγυρις και όχι η σχέση μας με τον Χριστό, η σχέση μας με τους άλλους.

Ο Χριστός κατάντησε παρείσακτος της ζωής μας, κατάντησε για άλλη μία φορά ο "βλάσφημος διδάσκαλος" που τόλμά να μιλά για κάτι πιο βαθύ από τα ατομικά μας "πνευματικά κατορθώματα". Μας μιλά για κοινωνία αγάπης, για συγχώρεση, για την απώλεια του "εγώ" μας.

Ο Χριστός μας προτρέπει να κάνουμε "τούμπα" την ζωή μας. Να φέρουμε τα πάνω κάτω σε σχέση με αυτά που ο εκκοσμικευμένος μας χριστιανισμός μας καλεί να ζήσουμε.

Κάποιοι ίσως είναι υποψιασμένοι ότι αυτό που ζούν μέσα στην Εκκλησία δεν είναι χριστιανικό, γιατί; Γιατί δεν έχουν χαρά, γιατί ενώ ζούνε μέσα στο Σώμα του Χριστού είναι σαν να ζούνε μέσα στο σώμα της μιζέριας, της σοβαροφάνειας, του καθωσπρεπισμού, της αλαζονείας, του εγωισμού.Εγκλωβισμένοι μέσα σε κανόνες, σε "όχι", σε "πρέπει", σε ηθικούς κανόνες τελειοποίησεις της "έξωθεν καλής μαρτυρίας".

Δεν είναι εύκολο να αποδεκτείς ότι τόσα χρόνια, αν και ήσουν άνθρωπος της Εκκλησίας, ζούσες χωρίς Χριστό. Δεν είναι εύκολο να αποδεκτεί κανείς ότι ο χριστιανισμός που βίωνε και ίσως ακόμα βιώνει είναι κάποιο κεκαλυμένο ψυχολογικό τρικ για να μεταλλάσσει τις ενοχές του σε τιμωρία-λύτρωση, και τον Χριστό σε τον υπέρτατο δικαστή της ζωής που μπορεί να εξαγοράσει κάνοντας "τα θελήματά" Του.

Μερικοί από εμάς Τον ψάχνουμε. Ψάχνουμε όχι κάποιο απομεινάρι του Χριστού, αλλά Τον ίδιο. Ψάχνουμε για τον Χριστό των Πατέρων της Εκκλησίας και όχι τον Χριστό του ηθικισμού και της μιζέριας.

Μητρόπολη Βεροίας Γραφείο Τύπου

Η Εξομολόγηση ως Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ Ι.Ν ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ

- Τί είναι ψυχιατρική; τί είναι ψυχολογία; και τι ψυχοθεραπευτική; Υπάρχει ορισμός της ψυχής στην Ψυχοθεραπευτική;
Ποιός ο ορισμός της ψυχής, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας;
Μπορούν οι ψυχοθεραπευτικές μεθοδολογίες να γιατρέψουν την ψυχή;
- Γιατί η Εξομολόγηση δεν πρέπει να συγχέεται με καμιά από τις διάφορες «ψυχο»-λογικές μεθόδους και «ψυχο»-θεραπευτικές τεχνικές, πού αποσκοπούν μόνο στη ψυχολογική ανακούφιση, αλλά στηρίζεται στο φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα με σκοπό τη κάθαρση από τα πάθη, τον αγιασμό και τη θέωση του ανθρώπου;
ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ''ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ'' (ΑΧΕΛΩΟΣ TV- 2014)

πηγή

Η προς ανατολάς προσευχή

᾿Επεσκέψατο ἡμᾶς ἀνατολὴ ἐξ ὕψους»

(Λουκ. α´ 78)

Ο Άγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνὸς (1) μᾶς διδάσκει, ὅτι δὲν προσκυνοῦμε πρὸς ἀνατολὰς ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ φύσις μας εἶναι σύνθετος, δηλαδὴ ὁρατὴ καὶ ἀόρατος, νοητὴ καὶ αἰσθητή, προσφέρουμε στὸν Δημιουργὸ διπλῆ καὶ τὴν προσκύνησι: ἡ ψυχὴ εἶναι στραμμένη νοερὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ταυτόχρονα τὸ σῶμα προσκυνεῖ πρὸς ἀνατολάς.

Αὐτὸς ὁ διπλὸς τρόπος, νοητὸς καὶ αἰσθητός, τῆς ἀναφορᾶς μας πρὸς τὸν Κύριο φαίνεται καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις: ψάλλουμε μὲ τὸν νοῦ μας, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ μὲ τὰ σωματικὰ χείλη μας· βαπτιζόμεθα καὶ στὸ ὕδωρ καὶ στὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, δηλαδὴ ἑνούμεθα μὲ τὸν Κύριό μας μὲ δύο τρόπους: μετέχοντες στὰ ῾Ιερὰ Μυστήρια καὶ στὴν Χάρι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.

Ο Κύριός μας καὶ Θεός μας εἶναι τὸ νοητὸ Φῶς: «ὁ Θεὸς φῶς ἐστιν»(2)· ἐπίσης εἶναι ὁ «ἥλιος τῆς δικαιοσύνης» (3)· εἶναι τὸ «φῶς τοῦ κόσμου» (4), τὸ «μέγα φῶς» (5) καὶ ἡ «᾿Ανατολή» (60, ἡ ὁποία «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους» καὶ μὲ τὴν Χάρι καὶ τὴν ᾿Αλήθειά Του ἐφώτισε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἦσαν καθήμενοι «ἐν σκότει» ἀγνωσίας,«ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου»τῆς ἁμαρτίας.᾿

Η βυζαντινή μουσική ενώνει την ψυχή με τον Θεό(Όσιος Πορφύριος)

Είναι καλὸ να ακούς μουσική. Ανώτερη απ᾿όλες είναι η Βυζαντινὴ μουσική, γιατί δεν ταράσσει την ψυχή, αλλὰ την ενώνει με το Θεὸ και την αναπαύει τελείως. Αν όμως το θέλεις πολύ, μπορείς ν᾿ακούς και κοσμικὴ μουσική, αλλὰ εγὼ λέω, είναι προτιμότερο ν᾿ακούς μουσικὴ, που δεν έχει λόγια.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

Ἡ Ἱερωσύνη κατά τόν Ἅγιο Ἰσίδωρο τόν Πηλουσιώτη

Ο Άγιος Ισίδωρος έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τα όσα συνέβαιναν στο χώρο της εκκλησίας . Πόση χαρά γέμιζε κάθε φορά που μάθαινε ότι κάποιος
ευλαβής και ενάρετος νέος προσερχόταν στις τάξεις του ιερού κλήρου και προσευχόταν να υπηρετήσει τον κύριο και την εκκλησία με αυταπάρνηση και ιδιοτέλεια.

Αντίθετα πόνο και λύπη καταλάμβανε την ψυχή του όταν πληροφορούνταν ότι υπήρχαν κληρικοί που ζούσαν χωρίς φόβο Θεού η χρησιμοποιούσαν την ιεροσύνη τους για πλουτισμό ή για να περνούν άνετα και γενικά να καταδυναστεύουν τους πιστούς που τους εμπιστεύθηκε η εκκλησία. Εναντίον των επιλησμόνων κληρικών, όλων των βαθμών, έγραψε ελεγκτικές επιστολές και προσπάθησε να τους φέρει σε συναίσθηση. Oι ανάξιοι αρχιερείς και πρεσβύτεροι δέχθηκαν τις δίκαιες επικρίσεις του Άγιου Ισιδώρου. 

Έγραψε πολλές επιστολές για ανάξιους κληρικούς όπως στο Μάρων στο Ζώσιμο, τον Μαρτινιανό αλλά και σε άλλους κληρικούς που μόλυναν με τη ζωή τους το ιερό θυσιαστήριο. Η ευθύνη του κληρικού έκανε τον άγιο να αρνηθεί να γίνει κληρικός , όταν του το πρότεινε ο Μέγας Αθανάσιος να τον χειροτονήσει και τελικά το δέχτηκε με πολλές πιέσεις. Μέσα από τις επιστολές του θα δούμε τι πρέσβευε ο Άγιος για την ιεροσύνη .

Και δεν μπορούμε να εννοήσουμε τα κρίματα Εκείνου, πού κυβερνά τον κόσμο(Στάρετς Λεωνίδας)

Στάρετς Λεωνίδας

Μαθητής: Δεν βλέπω αγάπη ανάμεσα στους αδελφούς και δεν βρίσκω κανένα, με τον οποίο να μπορώ να συζητήσω πάνω σε θέματα άγιας Γραφής.
Γέρων: Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχει αγάπη ανάμεσα τους! Αυτό είναι το σωστό συμπέρασμα, στο οποίο πρέπει να καταλήγεις.
Αν δεν βλέπεις αγάπη ανάμεσα τους, αυτό οφείλεται σε σένα. Συ δεν έχεις αγάπη. Συ πρέπει να δείξεις αγάπη. Και τότε θα δεις, ότι η αγάπη κατοικεί πλούσια μέσα στην καρδιά τους. Και μη το ξεχνάς ποτέ. Έχομε εντολή από τον Θεό να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας. Μα να ζητάμε εμείς αγάπη από τους άλλους — αυτό η άγια Γραφή δεν το λέει πουθενά!

Όταν οι άλλοι δεν μπορούν, ή δεν έχουν την τόλμη, να συζητήσουν μαζί σου πάνω στις άγιες Γραφές, μην επιμένεις. Όποιος έχει ταπείνωση, έχει και απλότητα· και όποιος έχει απλότητα, δεν περιεργάζεται τα κρίματα του Θεού.Τα δέχεται με πίστη. Και αρκείται στις έννοιες – γνώσεις, πού η πίστη του αποκαλύπτει. Ο Θεός δεν θα μας ζητήσει λόγο, γιατί δεν γίναμε θεολόγοι, αλλά γιατί δεν φροντίσαμε για τον εαυτό πού πάντοτε μας δίδει, όσα είναι για το συμφέρον μας. Γιατί εμείς είμαστε νήπια. Και δεν μπορούμε να εννοήσουμε τα κρίματα Εκείνου, πού κυβερνά τον κόσμο, ολόκληρο.

Και έτσι, Του ζητάμε πράγματα, πού, αν και θα μπορούσαν να υπηρετήσουν την σωτηρία μας, εμάς θα μας έβλαπταν, γιατί θα τα χρησιμοποιούσαμε κατά τρόπο επιζήμιο. Γι’ αυτό, ο στοργικός Πατέρας μας δεν μας αφήνει να γευτούμε όλα τα χαρίσματα Του πού συντελούν στην σωτηρία. Επειδή μπορεί να μας γίνουν αιτία απώλειας!

Τι θα γινόταν, αν ο Θεός, πού όλα τα γνωρίζει, εκπλήρωνε τον κάθε μας πόθο; Εγώ νομίζω, χωρίς όμως να είμαι και σίγουρος γι’ αυτό, ότι τότε όλος ο κόσμος θα χανόταν!

Ο Θεός δεν απορρίπτει τις προσευχές των εκλεκτών Του. Μα και δεν εκπληρώνει όλα τα αιτήματα τους. Και αυτό, επειδή φροντίζει για όλα με τον πιο καλό τρόπο. Και μη ξεχνάς ποτέ, ότι οι άνθρωποι πού ζουν, χωρίς να προσέχουν τον εαυτόν τους, δεν γίνονται ποτέ άξιοι να τους επισκεφθεί η χάρη του Θεού. Και αν ποτέ βρεθούν άξιοι τέτοιων δωρεών, χάρις στην αγαθότητα του Θεού και μόνο, τούτο συμβαίνει λίγο πριν από το τέλος της ζωής τους.

Λες, ότι δεν έχεις κάμει καμιά πνευματική προκοπή μέχρι τώρα, επειδή αυτό διαπιστώνεις! Δεν έχεις δίκιο. Μόνο τα αισθήματα αυτά μπορούν να σπείρουν την αληθινή ταπείνωση μέσα στην καρδιά σου. Και όταν αποκτήσεις πραγματική συναίσθηση, ότι στερείσαι καρπών πνευματικών, τότε μόνο θα το καταλάβεις καλά ότι πρέπει να καταβάλλεις αμείωτη προσπάθεια να βιάσεις τον εαυτόν σου, χάριν τού Χριστού.
Διαφορετικά αν δεν την έχεις αυτήν την απλότητα, απόκτησε την:
Με το να μην έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.
Με το να θυμάσαι τον σκοπό, για τον οποίο ήρθες εδώ.
Με το να θυμάσαι την ζέση και την ψυχική διάθεση πού είχες στην αρχή, τότε πού επισκέφθηκε την καρδιά σου ο Θεός. Αυτή η αλλοίωσης της δεξιάς του Υψίστου. Για εκείνον πού βρίσκεται σε υπακοή, του Θεού συνεργούντος τίποτα δεν είναι δύσκολο. Η αληθινή αυταπάρνηση κάνει πάντοτε εύκολο τον ζυγό της σωτηρίας.
Και επειδή οι πειρασμοί δεν ξεπερνούν ποτέ τις δωρεές του Θεού, όποιος επιθυμεί να σωθεί, μπορεί (με την δύναμη του ‘Ονόματος ‘Εκείνου πού δίνει σε όλους δύναμη, δηλαδή του Κυρίου Ιησού!) όλα να τα κάμει.
Και αυτό είναι μια τόσο ιερή αλήθεια πού, όποιος διαθέτει έστω και λίγη ζωντανή πίστη, ποτέ δεν θα την αμφισβητήσει. Του ολιγόπιστου, ακόμη και το ελάχιστο μόριο σκόνης, του φαίνεται βουνό! Αντίθετα, του πιστού όλα του φαίνονται απλά. Γιατί, όποιος έχει πίστη, μπορεί να μετακινήσει ακόμη και ολόκληρα βουνά πειρασμούς

http://www.hristospanagia.gr/?p=34878

Μπολσεβικισμός

Πρέπει να το καταλάβετε.

Οι ηγέτες των Μπολσεβίκων που κατέλαβαν την Ρωσία δεν ήταν Ρώσοι

Υποκινούμενοι από εθνικό μίσος βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσων, δίχως ίχνος ανθρώπινης τύψεως.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν αυτό που αποκαλείτε στην Αμερική «Ρωσική Επανάσταση».
Ήταν μία εισβολή και κατάκτηση εναντίον του ρωσσικού λαού.

Οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες μου υπέφεραν φρικτά εγκλήματα από τα αιματοβαμμένα χέρια τους απ‘ όσο οποιοσδήποτε άλλος λαός ή έθνος σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. 
Δεν μπορεί να υποεκτιμηθεί. 
Ο Μπολσεβικισμός υπήρξε η μεγαλύτερη σφαγή ανθρώπων όλων των εποχών.
Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου αγνοεί την πραγματικότητα αυτήν αποτελεί απόδειξη ότι τα παγκόσμια μέσα ενημερώσεως βρίσκονται στα χέρια των δραστών αυτών.»

Aleksandr Solzhenitsyn (1918-2008)/πηγή

Ο παπα-Χρήστος από την Κορυτσά που αποτελείωσε τη Θεία Λειτουργία 25 χρόνια μετά!

Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα εμείς τα μέλη της ΣΦΕΒΑ με συγκίνηση θυμόμαστε την πρώτη οργανωμένη αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Κορυτσά πριν 20 χρόνια, τα Χριστούγεννα του 1991. Με την ευκαιρία αυτή, δημοσιεύουμε την παρακάτω αληθινή στορία που μας είχε συγκλονίσει τότε, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Απολύτρωσις" 

-Που πας, παπά μου, πρωί-πρωί; Φώναξε η παπαδιά αλαφιασμένη.

-Τι ρωτάς, παπαδιά; Στην εκκλησιά πάω να λειτουργήσω.

-Αχ παπά μου, θα το φας το κεφάλι σου. Πας να τα βάλεις μαζί τους; Μην τους αψηφάς.*

Είχαν αγριέψει τα πράγματα τελευταία. Οι κατσαπλιάδες του κόμματος είχαν αφηνιάσει. Ακούστηκε ότι αλλού γκρεμίζανε τις εκκλησιές. Έσφιγγε τ’ άμφια στην αγκαλιά του ο παπα-Χρήστος πηγαίνοντας στην εκκλησιά για την Κυριακάτικη λειτουργία. Όχι απ’ τον δυνατό αέρα. Από τον φόβο για τα χρόνια που έρχονταν. 
«Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός Σου…» ψιθύριζε για να διώξει το σφίξιμο στην καρδιά. Μεγάλο το τόλμημα. Οι άλλοι ιερείς της Κορυτσάς κάνανε τον άρρωστο. Αλλά δεν του πήγαινε να μην λειτουργήσει. Ξημέρωνε Κυριακή, ημέρα Κυρίου!

Άδεια η εκκλησιά, ούτε ο ψάλτης δεν φάνηκε, ούτε ο καντηλανάφτης. Δεν τους κακολόγησε ο παπα-Χρήστος. Είχανε σπείρει τον τρόμο παντού οι αντίχριστοι! Μόνο η κυρά Δέσποινα η κουφή. Ένα κουβάρι είχε καταντήσει, αλλά κούτσα-κούτσα σύρθηκε ως την εκκλησιά. Ο Θεός να της το ανταποδώσει, σκέφτηκε ο παπα-Χρήστος κι έβαλε ευλογητός.

«Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, ως αμνός άμωμος εναντίον του κείροντος αυτόν…» Καινούργια λόγχη στην πλευρά Σου Κύριε, σώσε μας, σκεφτόταν ο παπα-Χρήστος στην Αγία Πρόθεση.
 «Των εν αγίοις πατέρων ημών…» Κάλεσε τους αγίους στο δράμα του ποιμνίου καθώς τους έβγαζε μερίδες και τα δάκρια θόλωσαν τα μάτια του «μνήσθητι Δέσποτα Φιλάνθρωπε…». Καταλάγιασε η αντάρα, γαλήνευσε η ψυχή «ο Κύριος εβασίλευσεν ευπρέπειαν ενεδύσατο…»

Μόλις είχε μπει στη Θεία Λειτουργία, όταν χύμηξε η Σιγκουρίμι** στον άδειο Ναό. Όρμησαν στο Ιερό απ’ την Ωραία Πύλη, άρπαξαν τον παπα-Χρήστο και τον πέταξαν πέρα με βρισιές κι άρχισαν να πετούν και να κλωτσάνε την ακοίμητη καντήλα, το ιερό ευαγγέλιο, το άγιο δισκοπότηρο, το δισκάριο με την προσφορά... Βέβηλοι, φώναξε εκείνος μέσα απ’ τα δόντια του και προσπάθησε να σηκωθεί. Κι ενώ εκείνοι βρίζανε και ρημάζανε, άπλωσε το χέρι κι έκλεισε στη χούφτα του τα ψιχία απ’ τις μερίδες των Aγίων.

Κανείς δεν έμαθε τι ακολούθησε. Ούτε πόσο του στοίχισε η αποκοτιά ν’ αψηφίσει την απαγόρευση κάθε ιεροπραξίας. Ο παπα-Χρήστος δεν μίλησε γι’ αυτό ποτέ.

Μόνο για την λαχτάρα που είχε στην ψυχή του κλεισμένη για 25 χρόνια μίλησε. Τη λαχτάρα να αποτελειώσει εκείνη την Θεία Λειτουργία που έμεινε λειψή, ατέλειωτη…

Αυτή τη λαχτάρα κατέθεσε 25 χρόνια αργότερα στο πρώτο κλιμάκιο ελλήνων που τα Χριστούγεννα του 1991 επισκέφτηκε την Κορυτσά, κι αποτελούνταν από Σφεβίτες, τον τότε Νομάρχη Θεσσαλονίκης και μέλη του τότε Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Εκεί, μπροστά στα αδέλφια απ’ την Ελλάδα, μαζί με την καρδιά του, άνοιξε κι εκείνο το μικρό κουτί, όπου φύλαξε σαν θησαυρό αυτά τα ψιχία απ’ τις μερίδες των Αγίων, τους προοριζόμενους «μαργαρίτες» εκείνης της ατέλειωτης Θείας Λειτουργίας. Τον ιερό αυτό θησαυρό τον κράτησε κρυμμένο με κίνδυνο της ζωής του, κι ο Θεός ευδόκησε να μην αποκαλυφθεί.

Αυτοί οι «ου μαργαρίτες» περίμεναν καρτερικά 25 χρόνια, να γίνουν μαρτυρία για τα μαρτύρια των αδελφών, αλλά και για το μεγαλείο του Θεού, που δεν ξεχνά, που δεν γνωρίζει εμπόδια, που οι εχθροί Του πετυχαίνουν μόνο να Του συνθλίψουνε την πτέρνα. Κι ήταν εύγλωττοι. Ήταν εκεί, μαυρισμένοι απ’ την πολυκαιρία, αλλά αναλλοίωτοι…

            Την τέλειωσε την Λειτουργία ο παπα-Χρήστος πριν φύγει για τον ουρανό. Eκείνη την Κυριακή, 25 χρόνια αργότερα, πήρε μαζί  του στην εκκλησία το πολύτιμο φυλαχτό, τα ψιχία εκείνης της πρώτης φοράς, τους «ου μαργαρίτες» και τους απίθωσε ευλαβικά στο δισκάριο δίπλα στον νέο Αμνό. Για να τα παραδώσει στη Χάρη του Θεού, Να καθαγιαστούν, να γίνουν επιτέλους «μαργαρίτες»…. 
                                                      

ΜΑΡΤΙΝΙΑΝΗ

*το 1967 επιβλήθηκε στην Αλβανία απόλυτη και ασφυκτική θρησκευτική απαγόρευση

**αλβανική μυστική αστυνομία επί καθεστώτος Χότζα και Αλία

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ-π.Μιχαήλ Ντάκος-Ο θρυλικός βορειοηπειρώτης ιερέας

Λέξεις που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις προφέρεις

πηγή

Βίντεο με τον Άγιο Γαβριήλ τον Ομολογητή

Βίντεο με τον  Άγιο Γαβριήλ τον Γεωργιανό τον Ομολογητή

Τα μελομακάρονα, τα μακαρόνια και ο μακαρίτης.

Υπάρχει ετυμολογική σχέση ανάμεσα τους;

Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Είναι εύκολο να συνδυάσουμε την ετυμολογία του χριστουγεννιάτικου παραδοσιακού γλυκίσματος, του μελομακάρονου, από τις λέξεις μέλι + μακαρόνι Μην ψάξετε, όμως, να βρείτε ομοιότητα σχήματος ανάμεσα στα μακαρόνια και τα μελομακάρονα. 

Ψάχνοντας προσεκτικά σε ελληνικά και ξένα  λεξικά  θα βρείτε την εκδοχή ότι η λέξη “μακαρόνι”  παράγεται από τη μεσ. ελληνική λέξη “μακαρωνία” (: νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά). Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη “μακαρία”, που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία. 

Στους νεότερους χρόνους ένα γλύκισμα που έμοιαζε με τη μακαρία βουτήχτηκε στο μέλι και γι αυτό ονομάστηκε μελομακάρονο. Οι Ιταλοί, έθνος με παράλληλο πολιτισμό, διατήρησαν τη λέξη μακαρωνία στη λέξη maccarone (: μακαρόνι). Οι Έλληνες συνέχισαν, τουλάχιστον, για τρεις χιλιάδες χρόνια να χρησιμοποιούν λέξεις, όπως: μακάρι, μακάριος, μακαρίτης, μακαριστός και τελευταία, μακαρονάς, μακαρονάδα και άλλα. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1500 μ.Χ γίνεται γνωστό στη Γαλλία και αργότερα στην Αγγλία ένα αμυγδαλωτό μπισκότο, κάτι σαν το δικό μας “εργολάβο”, με το όνομα “macaroon”.

ΠΗΓΗ

Συλημένες θρησκευτικές τοιχογραφίες από την Κερύνεια στο Λονδίνο

Σπαράγματα τεσσάρων τοιχογραφιών που είχαν αφαιρεθεί βιαίως από εκκλησίες της κατεχόμενης Κύπρου και οι οποίες ανακτήθηκαν πρόσφατα από την ιδρύτρια της οργάνωσης Walk of Truth Τασούλα Χατζητοφή, παρουσιάστηκαν το απόγευμα της Δευτέρας στο Λονδίνο στο πλαίσιο εκδήλωσης για την κλοπή θρησκευτικών και πολιτιστικών θησαυρών.
Όπως είπε η κ. Χατζητοφή, δύο από τις τοιχογραφίες έχουν αναγνωριστεί ως δημιουργίες του 12ου αιώνα από τη Μονή της Παναγίας της Αψινθιώτισσας στην Κερύνεια. Για την ταυτοποίηση των άλλων δύο τοιχογραφιών ζήτησε τη βοήθεια ειδικών.
Σημείωσε ότι μετά από πληροφορία που έλαβε ο οργανισμός της απευθύνθηκε για τις συγκεκριμένες τοιχογραφίες σε Καναδό συλλέκτη, ο οποίος αρχικά δεν παραδέχθηκε ότι είχε στην κατοχή του τους θρησκευτικούς θησαυρούς. Ακολούθησε διάλογος κατά τον οποίο η κ. Χατζητοφή προσπάθησε να εξηγήσει στον συλλέκτη την αξία αυτών των συμβόλων για τους πρόσφυγες και τα θύματα του πολέμου. «Τέσσερις εβδομάδες αργότερα τέσσερα τεχνουργήματα παραδόθηκαν στο δωμάτιό μου σε ξενοδοχείο του Λονδίνου με υπηρεσία κούριερ», είπε η Τασούλα Χατζητοφή, σημειώνοντας πως ο συλλέκτης δεν έλαβε κανένα οικονομικό αντάλλαγμα για την επιστροφή των θρησκευτικών κειμηλίων, παρά το γεγονός ότι είχε πληρώσει πολλά για την αγορά τους.
Η εκδήλωση που φιλοξενήθηκε σε αίθουσα της Βουλής των Λόρδων από τη βαρόνη Μπέριτζ, Πρόεδρο της Διακομματικής Επιτροπής για την Ελευθερία Θρησκείας ή Πίστης, είχε ως τίτλο «Αίμα, Θησαυρός και Ισλαμικό Κράτος: Πόλεμος, Εξτρεμισμός και η Σύληση του Πολιτισμού».
Η Τασούλα Χατζητοφή, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο, συνόψισε το πώς άρχισε να ασχολείται με την αναζήτηση και ανάκτηση αρχικά θρησκευτικών θησαυρών που είχαν κλαπεί από τα κατεχόμενα και στη συνέχεια από όλο τον κόσμο, τονίζοντας την επίδραση που είχε πάνω της ο πόλεμος του 1974.
Όπως τόνισε στην ομιλία της, «η ειρήνη μπορεί να είναι παρούσα μόνο όπου υπάρχει σεβασμός για θρησκευτική διαφορετικότητα και κατανόηση της πολιτιστικής κληρονομιάς του καθενός». Έκλεισε χαρακτηρίζοντας τον εαυτό της «διαπραγματεύτρια για την ειρήνη που χρησιμοποιεί ως νόμισμά της την πολιτιστική κληρονομιά».
Την όλο και πιο συχνή καταφυγή της διεθνούς τρομοκρατίας στη σύληση πολιτιστικών θησαυρών ως μέσο χρηματοδότησης επισήμανε στη δική του ομιλία ο καθηγητής Βίλι Μπρούγκεμαν, Πρόεδρος του Βελγικού Συμβουλίου Ομοσπονδιακής Αστυνομίας και πρώην Αναπληρωτής Διευθυντής της Europol.
Ο Βέλγος καθηγητής τόνισε μεταξύ άλλων ότι η αξία του παγκόσμιου εμπορίου παράνομης διακίνησης τέχνης υπολογίζεται σε 4 έως 6 δισεκατομμύρια δολάρια, με την οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στη Συρία να έχει συγκεντρώσει πάνω από 36 εκατομμύρια δολάρια από την πώληση κλεμμένων πολιτιστικών θησαυρών των δύο χωρών.
Ο Δρ Μπρούγκεμαν είπε ότι βασικά προβλήματα στην αντιμετώπιση του φαινομένου είναι μεταξύ άλλων οι ελλιπείς βάσεις δεδομένων για τα κλεμμένα κειμήλια και οι χαλαροί κανονισμοί. Ως λύσεις πρότεινε τη θέσπιση διεθνώς ισχυόντων νόμων, την τιμωρία ατόμων και ιδρυμάτων που κατέχουν κλεμμένους πολιτιστικούς θησαυρούς και την υπαγωγή της σύλησης πολιτιστικών μνημείων στην κατηγορία των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Ο βαρόνος Σερζ Μπράμερτζ, εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία και πρώην ειδικός του Συμβουλίου της Ευρώπης σημείωσε ότι πρέπει το διεθνές δίκαιο να καταστήσει υπόλογους για τις πράξεις τους όσους βεβηλώνουν θρησκευτικά και πολιτιστικά κειμήλια.
Δίνοντας παραδείγματα από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς θα έπρεπε να περιλαμβάνεται στα κριτήρια διερεύνησης περιπτώσεων εθνικής κάθαρσης. Όπως σχολίασε, «το δικαστήριό μας διαπίστωσε ότι η μαζική, ευρεία και συστηματική καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποδειχθεί η πρόθεση τέλεσης γενοκτονίας».
Σε μια συνοπτική εξέταση των εφοδίων που παρέχει ο νόμος στον αγώνα κατά της παράνομου εμπορίου κλεμμένων πολιτιστικών θησαυρών, ο δικηγόρος και καθηγητής νομικού δικαίου Νόρμαν Πάλμερ σημείωσε ότι απομένουν ακόμα να γίνουν πολλά. Είπε πως ενώ το βρετανικό δίκαιο έχει κάποιους θετικούς νόμους, παρόλα αυτά υπάρχουν νομοθεσίες αναποτελεσματικές ή σε εμβρυϊκή μορφή ή μη εφαρμοζόμενες ή ασαφείς.
Σημείωσε ότι τα νομικά κενά διδάσκουν τρία μαθήματα: την ανάγκη προσαρμογής στις αλλαγές που καθορίζουν το νομικό πλαίσιο κάθε περιόδου, την ανάγκη πλαισίωσης του νόμου με διπλωματικές και άλλες πρωτοβουλίες και την ανάγκη αποφυγής χρήσης των πολιτιστικών θησαυρών ως διαπραγματευτικών χαρτιών για την επιδίωξη άλλων σκοπών.
Ο βουλευτής των Συντηρητικών για το βόρειο Λονδίνο Ντέιβιντ Μπάροους, ο οποίος αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της Τασούλας Χατζητοφή και της βαρόνης Μπέριτζ, έκλεισε την εκδήλωση σχολιάζοντας ότι το ζήτημα της σύλησης θρησκευτικών και πολιτιστικών θησαυρών είναι ένα θέμα που αφορά ιδιαίτερα τους Κύπριους, αλλά και πολλές άλλες χώρες ανά τον κόσμο. Σημείωσε ότι η αποκατάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς αποτελεί κλειδί στη διαδικασία αναζήτησης της ειρήνης και της συμφιλίωσης.
Ιάκωβος Ιακώβου
ΚΥΠΕ-24h.com.cy /αντιγραφή

Χριστούγεννα 1822 -Τούρκοι και Αλβανοί αξιωματικοί με 10000 άντρες πολιορκούν το Μεσολόγγι - Ο Έλληνας που θυσίασε γυναίκα, παιδιά και γονείς για να σώσει το Μεσολόγγι

Χριστούγεννα 1822. Δέκα χιλιάδες Τούρκοι, με επικεφαλής τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, πολιορκούν το Μεσολόγγι. 

Οι δυνάμεις των πολιορκημένων δεν ξεπερνούσαν του 900 άντρες.
Όπως αναφέρει η Μηχανή του Χρόνου, η πολιορκία είχε κρατήσει ήδη δύο μήνες και οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να κουράζονται. Οι ασθένειες θέριζαν το στρατόπεδο, οι μισθοί καθυστερούσαν, γινόντουσαν συνεχώς επιθέσεις από ομάδες κλεφτών και είχαν αρχίσει κι οι συνηθισμένες διαφωνίες μεταξύ Τούρκων και Αλβανών αξιωματικών.
Τότε, ο Ομέρ Βρυώνης κι ο Κιουταχής αποφασίζουν να διεξάγουν μία νυχτερινή επίθεση. Για εκείνη την εποχή, οι βραδινές επιχειρήσεις δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Δεν υπήρχαν φωτοβολίδες και προβολείς και ήταν τρομερά δύσκολο να συντονιστούν τα τμήματα.

Η τελευταία συνέντευξη του αδελφού του γέροντα Παΐσιου.

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο αδελφός του γέροντα Παΐσιου, Ραφαήλ Εζνεπίδης, μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα σε ηλικία 96 ετών. Η τελευταία συνέντευξη του αδελφού του Γέροντα Παΐσιου ήταν τον Απρίλιο του 2013 στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στο οδοιπορικό της εφημερίδας στο χωριό του στην Κόνιτσα. 

 Του Σταύρου Παπαντωνίου, εφημερίδα “Παραπολιτικά”

Ολόκληρο το οδοιπορικό του “Παραπολιτικά” στην πατρίδα του Αγιορείτη Μοναχού

 Το ταξίδι ξεκίνησε από την Αθήνα, νωρίς τα ξημερώματα με προορισμό την Κόνιτσα. Το ακριτικό χωριό του νομού Ιωαννίνων, όπου το 1925 εγκαταστάθηκε η οικογένεια Εζνεπίδη, φεύγοντας από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, μαζί με τα υπόλοιπα καραβάνια προσφύγων που έρχονταν στην Ελλάδα. Ενάμιση χρόνο πριν, το 1924 είχε γεννηθεί ένα ακόμη παιδί, από τα οκτώ συνολικά της οικογένειας, που πήρε το όνομα Αρσένιος. Ήταν το κοσμικό όνομα του γέροντα Παΐσιου, που βαπτίστηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924. Λίγες εβδομάδες μετά, η οικογένεια του παίρνει τον δρόμο του ξεριζωμού, από τον τόπο που την γέννησε, με την «μεγάλη» ανταλλαγή.

Ο 95χρονος αδερφός του Γέροντα Παϊσιου, Ραφαήλ Εζνεπίδης

Ώρα 10.15. Φτάνουμε στο Δημαρχείο. Η συζήτηση με τον Δήμαρχο Κονίτσης, Παναγιώτη Γαργάλα, με βάζει γρήγορα στο κλίμα. Στο χωριό υπάρχει ακόμα το σπίτι, όπου ο γέροντας Παίσιος, έζησε τα παιδικά του χρόνια, ενώ μέχρι σήμερα είναι στη ζωή, ο κατά 6 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του

Ιερά λείψανα της Γεννήσεως στην Κωνσταντινούπολη

Η Γέννηση του Χριστού, μεσαίο φύλλο τριπτύχου από ελεφαντόδοντο, 10ος αιώνας , μουσείο Λούβρου

           Το ενδιαφέρον των Βυζαντινών για το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους δε μειώθηκε ποτέ, μετά όμως την κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Άραβες και την άφιξη των Σταυροφόρων, τα σημαντικότερα λείψανα μεταφέρθηκαν στην Πόλη. Σημάδι αυτής της ιστορικής πορείας είναι η αφιέρωση μιας μονής της Πόλης στην Αγία Βηθλεέμ, όπως μαθαίνουμε από τη συλλογή κειμένων που είναι γνωστά ως τα Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως (10ος αιώνας). Επίσης από τον 9ο ως το 12ο αιώνα οι αυτοκράτορες και οι στρατηγοί τους, επιστρέφοντας από τις εκστρατείες τους στις ανατολικές επαρχίες, μετέφεραν από τους τόπους εκείνους ιερά λείψανα του Χριστού και της Παναγίας. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν κυρίως τα αντικείμενα που σχετίζονταν με τα θαύματα και τα πάθη του Κυρίου ενώ πιο περιορισμένος ήταν ο αριθμός των λειψάνων που μπορούσε κανείς να συνδέσει με τη Γέννηση. Παρ΄ όλα αυτά κάποια λείψανα της Γέννησης αναφέρονται σε ναούς της Βασιλεύουσας.

             Το πιο σημαντικό λείψανο της Γεννήσεως ήταν η φάτνη, την κατοχή της οποίας όμως διεκδικούσε η Δυτική Εκκλησία. Αλλά ο ηγούμενος Νικόλαος της Thyngeirar,   που το 1156 ταξίδεψε από τη μονή Munkathvera της Ισλανδίας μέχρι τη Ρώμη, την  Πόλη και τους Αγίους Τόπους μνημονεύει την φάτνη όπου τέθηκε ο Κύριος μεταξύ των ιερών αξιοθέατων της  βυζαντινής πρωτεύουσας. Αν και πρόκειται για τη μοναδική αναφορά αυτού του κειμηλίου, δεν αποκλείεται να φιλοξενούνταν σε μια από τις ιερές συλλογές λειψάνων της Κωνσταντινούπολης, όπως ήταν το αυτοκρατορικό παρεκκλήσιο της Παναγίας του Φάρου και της Χαλκής, καθώς και το σκευοφυλάκιο των Βλαχερνών και η ίδια η Αγία Σοφία.

Η εικόνα της Παναγίας ''Μακαρία η κοιλία''

Η εικόνα της Παναγίας ''Μακαρία η κοιλία''ονομάζεται και ''Μπαργκραντσκαγια''ή ''Μπαρλόφσκαγια''.Πρόκειται για μια θαυματουργή εικόνα η οποία τοποθετήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1392 στον Καθεδρικό του Ευαγγελισμού στο Κρεμλίνο.

Το όνομα της προέρχεται από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο(11,27):«μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας» 

Σύμφωνα μ'ένα γραπτό κείμενο που χρονολογείται από το 1714 την εικόνα την έφεραν από το Μπάρι και βρισκόνταν στον τάφο του Αγίου Νικολάου επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

Το 1680 γίνεται αναφορά στην εικόνα στο Perepisnaya kniga(κατάστιχον απογραφής)του Καθεδρικού Ναού του Ευαγγελισμού του Κρεμλίνου με το όνομα ''Μπαρλόφσκαγια''ενας λαθεμένος τύπος της λέξης ''Μπαργκραντσκαγια''που σημαίνει ''προερχόμενη από την πόλη Μπάρι''.

Το 14ο αιώνα η εικόνα ήταν ντυμένη μ'ένα πολύτιμο μέταλλο(το οποίο μεταφέρθηκε σ'ένα αντίγραφο της εικόνας του 16ου αιώνα).

 Η εικόνα βρισκόνταν στον Καθεδρικό του Ευαγγελισμού στο Κρεμλίνο μέχρι το 1924 όταν και εξαφανίστηκε

Η εικόνα της Παναγίας ''Μακαρία η κοιλία''ανήκει στον εικονογραφικό τύπο της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας.Στην εικόνα ''Μακαρία η κοιλία''η Παναγία δεν στεφανώνεται από τους αγγέλους όπως στην Γαλακτοτροφούσα και κρατάει τον Χριστό στα αριστερά της.

Υπάρχουν τρία θαυματουργά αντίγραφα αυτής της εικόνας  τα οποία αγιογραφήθηκαν στα τέλη του 16ου,αρχές του 17ου αιώνα. Η εικόνα τιμάται στις 26 Δεκεμβρίου.

Μετάφραση-επιμέλεια proskynitis.blogspot

Πέθανε ο αδερφός του γέροντα Παΐσιου

Μια μέρα μετά τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, τα Χριστούγεννα, πέθανε σήμερα στην Κόνιτσα ο 96χρονος Ραφαήλ Εζνεπίδης, αδερφός του γέροντα Παΐσιου (του κατά κόσμον Αρσένιου Εζνεπίδη) που έγινε ευρέως γνωστός για τον βίο και το έργο του και έχει ήδη προταθεί η κατάταξή του στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο υπερήλικας Ρ. Εζνεπίδης ζούσε κλινήρης με την σύζυγο του και το ένα από τα παιδιά του, τον Χρήστο.

Η οικογένεια Εζνεπίδη με τη Μικρασιατική καταστροφή έφυγε από τα Φάρασα της Καππαδοκίας και το 1925 εγκαταστάθηκε στην ακριτική Κόνιτσα και σχεδόν ταυτόχρονα γεννήθηκε ένα ακόμη παιδί, από τα οκτώ συνολικά της οικογένειας, που πήρε το όνομα Αρσένιος.

Ο Γέροντας Παΐσιος είναι δίχως αμφιβολία μια μορφή του μοναχισμού και τα λόγια του έχουν μείνει ανεξίτηλα στο πέρασμα των ετών, μιας και οι προφητείες του είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για όλους μας.

 πηγή

Χριστουγεννιάτικη αγρυπνία στα Καρούλια

Η παρακάτω διήγηση του Αρχιμανδρίτη Χερουβείμ Καράμπελα είναι δημοσιευμένη στο βιβλίο του -ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ -Έκδοση Ι.Μ. Παρακλήτου 1991.

Μεταξύ των άλλων, ο Γέροντάς μας είχε και μία ευλογημένη συνήθεια. Κατά διαστήματα, έστελνε μία μικρή παρηγοριά στους ερημίτες… Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που κοινοβίασα στην καλύβη μας, όταν μία μέρα -προπαραμονή Χριστουγέννων- όπως θυμάμαι- με κάλεσε ο Γέροντας για ν΄αναθέσει και σε μένα την ευλογημένη αυτή διακονία. Ασφαλώς με την απόφασή του αυτή, απέβλεπε και στην πνευματική μου, όπως πάντα ωφέλεια…

Έβαλα μετάνοια στον Γέροντα φορτώθηκα τον ντορβά μου, πήρα το ραβδί και ξεκίνησα για τα Καρούλια… Πέρασα από πολλούς ασκητές, την ζωή των οποίων χαρακτήριζε η συνέπεια. Ήσαν πραγματικοί μοναχοί, πραγματικοί ασκητές. Μεταξύ αυτών ο γέρων Νείλος, ηλικιωμένος Ρώσος ησυχαστής, που δεν γνώριζε καθόλου ελληνικά και ο επίσης ρώσος ιερομόναχος Παρθένιος…

…Το πρόγραμμά μου άλλαξε, όταν ο πνευματικός μου επέμενε να παραμείνω στην αγρυπνία των Χριστουγέννων και στην πανήγυρη της καλύβης τους, αφού το παρεκκλήσιό τους ήταν αφιερωμένο στην Γέννηση του Χριστού. Ο Γέροντάς μου άλλωστε είχε δώσει ευλογία για κάτι τέτοιο.
Την άλλη μέρα, μαζί με τον υποτακτικό του πνευματικού μου, π. Συμεών, κάναμε μια σχετική καθαριότητα της καλύβης, με αφορμή την πανήγυρη. Αργά το απόγευμα άρχισαν να έρχονται οι γύρω ασκητές, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα.
Καθισμένος σ’ ένα μικρό εξώστη, έβλεπα τους ερημίτες, που κατέβαιναν από τα βράχια, άλλοι από τις κρεμαστές σκάλες και άλλοι από τις αλυσίδες, ο ένας πίσω από τον άλλον,αξέχαστο θέαμα! 

Νέοι, μεσήλικες, γεροντάκια, αποτελούσαν μια χρυσή, ζωντανή αλυσίδα πανηγυριστών, με τους παλιούς, λερωμένους ντορβάδες στην πλάτη, με ζωστικά και ράσα χιλιομπαλωμένα. Το πρόσωπό τους είχε μια σεμνή, σοβαρή έκφραση. Χαιρετούσαν ένας-ένας με βαθειά υπόκλιση κι έπαιρναν την θέση τους στο μικρό παρεκκλήσιο της Γεννήσεως του Κυρίου.
«Αυτοί οι άνθρωποι, ο εκλεκτός του Κυρίου λαός, τα αγαπημένα παιδιά του Θεού, είναι εκείνοι που θα λάβουν μέρος στην αποψινή αγρυπνία», μονολογούσα.

Σήμανε μια μικρή καμπάνα και άρχισε η αγρυπνία. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όλοι ήσαν σφιχτά τυλιγμένοι στα πτωχικά τους ράσα. Το κουκούλιο δεν κάλυπτε απλώς το κεφάλι, αλλά το είχαν κατεβασμένο, όσο γινόταν πιο χαμηλά. Μερικοί, όπως ο γέρων Βαρθολομαίος και ο πνευματικός μου, ήξεραν καλά μουσικά. Ένας από τους νεότερους ανέλαβε διαβαστής. Δυο-τρία καντηλάκια κι ένας πτωχός πολυέλεος με αγνό κερί φώτιζαν γλυκά το σκοτάδι. Όλα απλά, απέριττα, ασκητικά.
Ένοιωθα τον εαυτό μου ξένο και αταίριαστο σ’ εκείνο το πεντακάθαρο περιβάλλον. Εγώ ήμουν άνθρωπος με πολλές αδυναμίες και αμαρτίες, τις οποίες προ καιρού είχα αποθέσει στα πόδια του πνευματικού μου, κατά την πρώτη μου εξομολόγηση. Δεν ήμουν όμως ένας ξένος αδιάφορος για ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Διψούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για τους ασκητές: πώς αγρυπνούν, πώς προσεύχονται, πώς κοινωνούν.

Το άγιο βήμα του μικρού ναού ήταν σφηνωμένο μέσα στον βράχο. Ο κυρίως ναός εξείχε από την κοιλότητα του βράχου κι έφτανε μέχρι το άκρο μιας πεζούλας, από την οποία έβλεπες, κατακόρυφα σχεδόν, την θάλασσα. Καθώς η αγρυπνία προχωρούσε, το κρύο γινόταν ολοένα και πιο αισθητό. Ο άνεμος σφύριζε, τα κύματα βογγούσαν κτυπώντας αλύπητα τα βράχια. Η θάλασσα έμοιαζε μ’ ένα αεικίνητο, αδάμαστο θηρίο….

Η ακόλουθη σκηνή θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη μου : Ένας λευκογένης ασκητής, πολύ ηλικιωμένος, δεν φορούσε παπούτσια. Κρύωνε υπερβολικά και είχε τυλίξει τα πόδια του με τσουβάλια. Κάποια στιγμή πλησίασε στην υποτυπώδη θερμάστρα, που υπήρχε εκεί, και προσπαθούσε να θερμάνει τα κοκκαλιασμένα πόδια του. Μένοντας όμως εκεί για αρκετή ώρα, απορροφημένος στην προσευχή, χωρίς να το αντιληφθεί, τα τσουβάλια πύρωσαν, άρπαξαν φωτιά και άρχισαν να καίγονται! Οι νεότεροι τρέξαμε αμέσως και σβήσαμε την φωτιά. Ευτυχώς τα πόδια του γέροντα δεν έπαθαν εγκαύματα.

Εκτός από εμάς που τρέξαμε αμέσως, για να τον βοηθήσουμε, οι άλλοι πατέρες δεν έκαναν καμία κίνηση. Ίσως και να μην αντιλήφθηκαν καν το γεγονός. Αφοσιωμένοι στην λατρεία του Θεού, συνέχιζαν την αγρυπνία με το κεφάλι σκυμμένο στο στήθος και με το κομποσχοίνι στο χέρι, που δούλευε ακούραστα…..
Τελείωσε ο όρθρος και άρχισε η Θεία Λειτουργία. Η ώρα πλησίαζε. Ο Κύριος εγγύς. Πολλά μάτια τα έβλεπα να Τον υποδέχονται με δακρύρροη κατάνυξη. Μερικοί ήταν σκυμμένοι τόσο βαθειά, ώστε δεν έβλεπες το πρόσωπό τους.
- «Πρόσχωμεν! Τα άγια τοις αγίοις», ακούστηκε σε λίγο η φωνή του λειτουργού.
Από την ώρα εκείνη οι πατέρες, ένας-ένας, κατά σειρά αρχαιότητας, άρχισαν να βάζουν την καθιερωμένη μετάνοια της συγγνώμης προς τον Θεό και προς τους παρόντες αδελφούς. Στο «Μετά φόβου» πλησίασαν, ο ένας πίσω από τον άλλον, για να λάβουν τον ουράνιο Μαργαρίτη.
Ευχαρίστησα ολόθερμα τον Κύριο για την πολύτιμη αυτή ευκαιρία, να δω και να απολαύσω πώς κοινωνούν οι ασκητές. Ήταν ένα θέαμα μοναδικό. Τέλος προσήλθα κι εγώ σαν «δούλος» κι όχι σαν «υιός» όπως οι πατέρες.
Η ουράνια εκείνη μυσταγωγία σε λίγο είχε τελειώσει. Κατόπιν προσφέρθηκε και καφές. Ενώ διακονούσα στο κέρασμα, πρόσεχα και θαύμαζα τους ασκητές, με την διάθεση του αρχαρίου. Θαύμαζα την τάξη που είχαν οι κινήσεις τους, τις συζητήσεις, γενικά την συμπεριφορά τους. Πράγματι, σκεφτόμουν, η έρημος δεν δημιουργεί μόνο αγίους, αλλά και σταθερά πειθαρχημένους και ολοκληρωμένους ανθρώπους.

Ακολούθησε η τράπεζα. Λίγο ρύζι, και βακαλάος, που είχε στείλει η συνοδεία μας, ήταν το πανηγυρικό χριστουγεννιάτικο φαγητό. Οι ασκητές έτρωγαν σιωπηλοί και άκουγαν την ανάγνωση.
Ο νους τους ήταν δοσμένος στον λόγο του Θεού και την προσευχή, όχι στο φαγητό. Κανείς δεν σήκωνε το κεφάλι να κοιτάξει δεξιά ή αριστερά. Καθένας που τελείωνε, περίμενε υπομονετικά με το βλέμμα στραμμένο στο στήθος. Ποιος ξέρει πόσο καιρό είχαν να γευτούν βακαλάο!
Μετά την τράπεζα, η ευλογημένη εκείνη ομήγυρη διαλύθηκε. Δεν αξιώθηκα να παρευρεθώ και άλλη φορά σε παρόμοια ασκητική πανηγυρική σύναξη. Η ευκαιρία αυτή όμως έγινε αφορμή, να επισκέπτομαι πιο τακτικά τα Καρούλια. Αργότερα μάλιστα έμεινα εκεί για ένα εξάμηνο. Ήταν μια περίοδος πνευματικού αναβαπτισμού. Αληθινό θείο δώρο!

πηγή