Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Και πάλιν Τριώδιον και πάλιν ταπείνωση υψοποιός...


π.Παντελεήμων Κρούσκος
  Και πάλιν Τριώδιο και πάλι Τελώνης και Φαρισαίος και πάλι η ορθή προσευχή και η υψοποιός ταπείνωση. " Θέλω να σας μιλήσω για την ταπείνωση αδελφοί και φοβούμαι" , γράφει ο αββάς Ισαάκ "διότι θα μιλήσω για πράγμα σπουδαίο",πού φτάνει ως τον ουρανό και τον Θεό.Ταπείνωσις εστί "στολή της θεότητος", διότι την ταπείνωση ντύθηκε ο Λόγος του Θεού για να συναναστραφεί με τους ανθρώπους.

  Πώς να εισακουστούν και να εκτιμηθούν τα λόγια του αββά Ισαάκ σήμερα; Σήμερα η ταπείνωση θεωρείται ταπεινολογία, φαρισαισμός, αδυναμία, δειλία.Δεν διακρίνουμε την παρρησία από το θράσος, αλλά ούτε και τον εξευτελισμό και την ένοχη σιωπή από την αληθινη ταπείνωση. Η ταπείνωση στον άνθρωπο σε αντίθεση με τον ταπεινούντα εαυτόν εως γης Χριστόν, έχει και σχήμα και ενεργεια εσωτερικά κυρίως. Κοσμεί τον μέσα άνθρωπο. 

Η ταπεινοσχημια όμως δεν διαφέρει από αυτή την κομπαστική υπερηφάνεια που έκανε τον Φαρισαίο "άγιο" και δικαιούντα εαυτόν. Γι'αυτό και οι πραγματικά ταπεινοί είναι και δυσδιάκριτοι, αλλά και σε έναν κόσμο αυτοπροβολής και επιδεικτικής θρησκευτικότητας, καλά κρυμμένοι. 
Λέγεται για τους αγίους σαλούς, πώς επιδείκνυαν αχαρακτήριστες και σκανδαλώδεις συμπεριφορές για να κρύψουν την αγιότητα τους.Αυτή είναι η μεγαλειώδης ταπείνωση πού δεν χωρεί αμφισβήτηση παρά μόνο διακριτικώς θαυμασμό και σεβασμό.

 Φυσικά το μόνο μήνυμα της αυριανής Κυριακής δεν είναι μόνον η ταπείνωση ως αυτοσκοπός, αλλά και το ορθόν μέσον,η ευάρεστη στον Θεό προσευχή. Αν οι αρχαίοι προσέφεραν στον Θεό , θυσίες και ολοκαυτώματα, η δική μας λατρεία ορίζει μοναδική και ευάρεστη θυσία "καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμενη". Η ορθόδοξη λατρεία είναι θέατρον και δράμα, αλλά και "ανάμνησις" ταπεινώσεως. Η Φάτνη, ο Γολγοθάς, ο Τάφος, η Ανάσταση,οι ζωντανές αποδείξεις της Αφάτου Κενώσεως είναι έμπροσθεν μας και μας διδάσκουν, μας μυούν στο μυστήριο και το ήθος της ταπείνωσης, με Μυσταγωγό αυτόν τον ίδιο τον Αμνό του Θεού, τον πράο και ταπεινό τη καρδιά και εαυτόν ταπεινώσαντα και κενώσαντα εως θανάτου Σταυρού.

  Μπαίνουμε και πάλι στο ευλογημένο Τριώδιο , πού αρχίζει από τον Ναό των Ιεροσολύμων, με την προσευχή των δύο μεγάλων αμαρτωλών και καταλήγει στον εσφραγισμένο λίθο του Παναγίου Τάφου, το Μεγάλο Σάββατο. Το στοιχημα λοιπόν είναι η νέκρωση της αμαρτίας για να δούμε την Ανάσταση, νέκρωση τελωνική και όχι εντύπωση φαρισαϊκή.
Θέλει γενναιότητα ψυχής για να μπούμε στο Τριώδιο.Γενναιότητα να απορρίψουμε όλα αυτά που αγαπάμε και συνηθίζουμε. Να βγούμε από τον εαυτό μας. Να μονωθούμε στην έρημο, ζώντας παράλληλα την κοινωνία των ανθρώπων.Η Εκκλησία μέσα στο Τριώδιο όρισε την πυκνή λειτουργική ζωή και προσευχή. Αυτά μας προσδιορίζουν και δίνουν χρώμα και κατεύθυνση στον αγώνα μας. Ας πάρουμε την γενναία απόφαση...

Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη...

...Χρυσά χέρια και πολλά χαρίσματα μου έδωσε ο Κύριος. Δεν τα μεταχειρίσθηκα για να αποχτήσω υλικά αγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενός είδους καλοπέραση. Τα μεταχειρίσθηκα προς δόξαν του Κυρίου και της Ορθοδοξίας του.

Όχι μόνο τον εαυτό μου παράβλεψα, μα και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου τα αδίκησα, κατά το πνεύμα του κόσμου. Κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε τόσο ανίκανος να βοηθήσει τους συγγενείς του, όσο εγώ. Μ' όλο που είχα ένα όνομα και πολλούς θαυμαστές, ποτέ δεν τα μεταχειρίσθηκα για ωφέλειά μου, τόσο, ώστε ν' απορούν οι γνωστοί μου κι οι ξένοι. Ήμουνα προσηλωμένος στο έργο που έβαλα για σκοπό μου, και στον σκληρόν αγώνα για την Ορθόδοξη πίστη μας. Για τούτο τυραννιστήκαμε και τυραννιόμαστε στη ζωή μας. Φτωχός εγώ, φτωχά και τα παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή.
Μα, με την ελπίδα του Θεού, όλα γαληνεύουν. Όλα τα θλιβερά τα περνούμε με ευχαριστία. Ξέρω πως όσα βάσανα μας έρχονται, μας έρχονται γιατί δεν πέσαμε να προσκυνήσουμε τον διάβολο, να καλοπεράσουμε, παρά ακολουθούμε Εκείνον που μας δείχνει «την στενήν και τεθλιμμένην οδόν», και σ' αυτόν τον δρόμο τον ακολουθούμε πρόθυμα....

Οσιομάρτυρας Γεδεών ο Αθωνίτης (1873-1930)

Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Νικηφόροβιτς Μάλισεφ. Ήταν αγρότης από την περιφέρεια Γιαροσλάβ, από το χωριό Γκριγκόριεβσκυ. Γεννήθηκε το 1873. Ήταν μετρίου αναστήματος, με ξανθά μαλλιά και γκρίζα μάτια. Ήρθε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονα στις 12 Σεπτεμβρίου 1898, έλαβε τη ρασοευχή στις 26 Μαρτίου 1903 και το μικρό σχήμα στις 22 Ιουνίου 1907.
Διακόνησε στο μετόχι της Οδησσού και στο ραφείο της μονής. Το 1904-5 επιστρατέφτηκε στον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο. Επιστρέφοντας στη μονή διακόνησε πάλι στο ραφείο. Ήταν ὀνοματολάτρης. Τον έστειλαν στη Ρωσία με το πλοίο «Χερσών» στις 3 Ιουλίου 1913. Μέχρι το 1924 έμεινε στην Αμπχαζία στη μονή του Νέου Άθω και, μετά το κλείσιμό της, στην κοιλάδα Πσχοῦ. Τον συνέλαβαν τα όργανα των μυστικών υπηρεσιών στις 24 Απριλίου 1930. Φυλακίστηκε και η διαταγή για την εκτέλεσή του υπογράφηκε στις 8 Οκτωβρίου 1930. Εκτελέστηκε στις 26 Οκτωβρίου 1930 στην πόλη Νοβοροσίσκ.
(Πηγή: Monahologii Russkogo Svyato-Panteleimonova monastyria na Afone, Svyataya Gora Afon 2013, № 3432)

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Το σπίτι του Γέρο Κολοκοτρώνη στην Αθήνα

1925, το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην παλιά του θέση, Σταδίου και Κολοκοτρώνη. Μετά τον πόλεμο μετακινήθηκε μπροστά στο κτήριο της Παλιάς Βουλής.
1925, το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην παλιά του θέση, Σταδίου και Κολοκοτρώνη. Μετά τον πόλεμο μετακινήθηκε μπροστά στο κτήριο της Παλιάς Βουλής.

Tην είχαν ονομάσει οδό Ανακτόρων, τη συνοικία Καλαμιώτη (Βρύση του Λέκκα), γιατί περνούσε από την περιοχή που βρισκόταν το ακίνητο όπου πρωτοκατοίκησε ο βασιλιάς Όθων όταν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Περίπου εκεί όπου είναι σήμερα η Παλαιά Βουλή. Αλλά ποτέ και σχεδόν κανείς -ούτε καν η διοίκηση- δεν ανέφερε αυτό το όνομα. Στον “δρόμο του Γέρου” έλεγαν οι ντόπιοι όταν ήθελαν να προσανατολιστούν ή στην οδό του Κολοκοτρώνη παρέπεμπαν τους επισκέπτες που πήγαιναν προς εκείνο το μέρος, το οποίο βρισκόταν στην άκρη της πόλης. Έτσι, πολλά χρόνια αργότερα καθιερώθηκε και επισήμως το όνομα της καθημερινής χρήσης.

Η βαριά σκιά του Γέρου του Μοριά σκέπασε κάθε άλλη ονομασία, παλαιότερη ή νεότερη, όπως συνοικία Καλαμιώτη ή Βρύση του Λέκκα. Διότι εκεί όπου συμβάλλουν σήμερα οι οδοί Κολοκοτρώνη και Λέκκα και στον σημερινό αριθμό 25 της οδού Κολοκοτρώνη, βρισκόταν το ακίνητο που έμεινε ο αρχιστράτηγος όταν έφτασε στην πρωτεύουσα. Το μεσαιωνικό τοπωνύμιο της περιοχής ήταν Παλιοχώρι ή Κερατοχώρι, γεγονός που οδήγησε στην εικασία πως εκεί πρέπει να υπήρχε κάποιος από τους δήμους των αρχαίων Αθηνών.

ΚΗΡΥΓΜΑ Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

Στήθος και Γόνατα 

του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Πολλούς τρόπους βρίσκουμε για να προσευχηθούμε. Από έναν βρήκαν και οι πρωταγωνιστές που θα μας αφηγηθεί ο Κύριος αύριο.  Είναι αυτός  που εξέφραζε τον καθένα ξεχωριστά, αλλά που μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα και από τους δύο.  Ο δρόμος τους έφτασε  ως τον Ναό, όπως και ο δικός μας,  εκεί που θα συμπροσευχηθούμε μ’ άλλα αδέλφια  μας.
  Το ένα από τα δύο πρόσωπα  που θα μας συστήσει αύριο ο Κύριος, δεν είδε τον συμπροσευχόμενό του ως αδελφό, αλλ’ ως  μέτρο σύγκρισης.  Οι νηστείες,  οι ελεημοσύνες, οι καλοσύνες ήταν γι’ αυτόν  οι διαφορές  που θα του εξασφάλιζαν  την δικαίωση  ενώπιον του Θεού.  Την απαιτούσε  άλλωστε με τα λόγια του τα πολλά. Φαρισαίος ήταν. Προσπαθούσε  να εκτονώσει  το αρρωστημένο θρησκευτικό του εγώ με καύχηση  για όσα έπραξε. Κομπασμός και αλαζονεία, γνωστό δείγμα προσευχόμενου ατόμου ακόμη και σε χριστιανούς του σήμερα.
  Αντίθετα, ο άλλος από μακριά δεν έλεγε πολλά, έδειχνε όμως. Το  χτύπημα  του στήθους  και η θερμή παράκληση όπως τύχει της συγχώρησης για τα πεπραγμένα του ήταν το περιεχόμενο της προσευχής του.  Λίγα λόγια και καλά.  Είναι τελώνης,  υπερβαίνει  τα τετριμμένα, ανακαλύπτει  τις αμαρτίες, τις  ντύνει με μετάνοια  και ζητεί  επίμονα να  ελεηθεί.  Η θεόθεν  συγχώρεση  είναι μέλημα και περιεχόμενο της προσευχής του.
  Ο πρώτος χάθηκε  στην πολυλογία  του, ο δεύτερος  βρέθηκε  στην μετάνοια του.  Το «μακριά» που μας υπογραμμίζει ο Κύριος  δεν έχει σχέση  με την απόσταση σε μέτρα – πόση  άλλωστε θα  ήταν; -,  το μακριά έχει σχέση με την πνευματικότητα.  Οι Φαρισαίος  φλύαρος  ενώπιον Θεού, ο Τελώνης ολιγόλογος εμπρός Του.  Ο πρώτος  διαθέτει  φωνή,  ο  δεύτερος  κίνηση. Το χτύπημα της γροθιάς  στο στήθος  κάνει την διαφορά. Χρειαζόμαστε  γόνατα  ταπείνωσης και γροθιά  ειλικρίνειας στο στήθος, να το χτυπήσει,  να το ταρακουνήσει.
Η ταπείνωση, σε ώρα προσευχής, όπως και στην ζωή μας,  που μας διδάσκει  με την ιστορία αυτή ο Χριστός, δεν είναι ξένη με Εκείνον.  Αν και ήταν τέλειος,  αναμάρτητος, ταπεινώθηκε,  γονάτισε,  δάκρυσε,  προσευχήθηκε και το κυριότερο φορτώθηκε τις αμαρτίες μας από το σταυρό και το θανάτο έως  την θυσία και την ανάσταση.
  Η συνύπαρξη μ’ άλλα  πρόσωπα  στον στενό ή ευρύτερο περίγυρό μας περνά  από ταπείνωση όχι ψεύτικη, αλλά της καρδιάς.  Όχι της στιγμής,  αλλά της  συνέχειας. Κάποια γωνία του Ναού που θα δούμε αύριο είναι και προσωπική μας. Είναι θέμα προσωπικό του καθενός μας αν θα κριθούμε κομπάζοντας  ή αν θα ανέβουμε  ταπεινούμενοι.  Αν θα  κερδίσουμε τελικά  το αίτημα της κάθε προσευχής.
  Όταν μείνουμε στα όσα είπε ο Φαρισαίος,  τότε θα χάσουμε ό,τι και αυτός.  Σαν  ψάξουμε  την θέση του Τελώνη,  καθίσουμε δίπλα του και τον μιμηθούμε  καρδιακά, τότε θα πάμε όπου και εκείνος.  Θ’ ακούμε  την φωνή της έπαρσης του Φαρισαίου  και της αυτοπροβολής  ως αντίλαλο εγωισμού.  Θα βλέπουμε όμως τις κινήσεις  του Τελώνη με  συντριβή και ταπείνωση  ως  αποδειξη παραδοχής.
  Η περίοδος  της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που μας έρχεται,  μέσα από την κατάνυξη και τις προσευχές θα έχει και πολλές  προκλήσεις, τόσες θα  απαιτήσει να είναι  και οι αντιστάσεις μας. Έγκαιρα η  Εκκλησία μάς  εισάγει  στον κόσμο της  αληθινής, άρα και  σωστικής,  δέησης.  Το κάνει για  να μην διαπιστώσουμε κάποια στιγμή  (ίσως και αργά)  ότι ζούσαμε  στην αυταπάτη  της αρεστής  ενώπιον Θεού προσευχής.  Εκείνος σίγουρα  γνωρίζει  τα πεπραγμένα  μας. Τα θετικά ταπείνωση ζητούν, τα αρνητικά  μετάνοια απαιτούν.

Αν οι Τρεις Ιεράρχες ήταν σήμερα δάσκαλοι….

  
Μια εργασία διαφορετική, στηριγμένη στο λόγο των μεγάλων Δασκάλων της Παιδείας μας που αξίζει να διαβαστεί από όλους: δάσκαλους , μαθητές, γονείς, κυβερνήτες. Η  Πεμπτουσία της Παιδαγωγικής Επιστήμης, οι βασικές αρχές, οι μέθοδοι διδασκαλίας, οι έπαινοι, οι τιμωρίες,η αγάπη των δασκάλων μέσα από το έργο των πνευματικών φάρων της Ορθοδοξίας και της Παιδείας

             Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ ὅτι οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μποροῦν νά σταθοῦν ὡς ὁδηγοί τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Αὐτοί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἀντιμετώπισαν τόν ἄνθρωπο μέ ἕνα τρόπο ἀκριβῆ καί ὑπεύθυνο. Τόν εἶδαν ὡς ἕνα ὄν μέ ἀπεριόριστη ἀξία, πλασμένο ἀπό τό Θεό γιά νά γίνει Θεός! Δέν τόν μελέτησαν μόνο μέ τή θεωρία, τόν βοήθησαν καί μέ τήν πράξη. Ἡ ζωντανή, ὁλοκληρωμένη καί ἀναγεννημένη προσωπικότητά τους περιέλαβε τόν ἄνθρωπο ὡς σύνολο. Τόν ἄνθρωπο μέ ὅλες τίς ἀξίες του: παιδεία, τέχνη, ἐργασία, κοινωνικότητα, οἰκογένεια, πατρίδα. [1]

            Ἀγάπησαν ὅ,τι ὡραῖο καί ἀληθινό ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο. Καί μάλιστα, ἰδιαιτέρως στό νέο ἄνθρωπο. Τό παιδί. Τό μαθητή μας. Γι’αὐτό καί ἡ διδασκαλία τους εἶναι πολύτιμη σέ μᾶς πού καθοδηγοῦμε τό σύγχρονο νέο ἄνθρωπο.
 
 ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ

Σήμερα 3 Σεπτεμβρίου, ἀρχή τοῦ σχολικοῦ ἔτους 20….. καί ὥρα 9.00 π.μ. συνῆλθε στήν πρώτη τακτική του συνεδρίαση ὁ Σύλλογος διδασκόντων τῶν Ἐκπαιδευτηρίων μας «Ἑλληνοχριστιανική Παιδεία» τόν ὁποῖο ἀποτελοῦν οἱ Διδάσκαλοι:
 ■•Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ἐπονομαζόμενος Μέγας
 ■•Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Θεολόγος καί
 ■•Ἰωάννης, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Χρυσόστομος

καί ἀφοῦ διαπιστώθηκε ἡ νόμιμη ἀπαρτία, ἄρχισε ἡ συνεδρίαση.

Τό λόγο πῆρε πρῶτος ὁ Βασίλειος καί εἶπε τά ἑξῆς:

              Ἀγαπητοί συνάδελφοι, μιά καί βρισκόμαστε στήν ἀρχή τῆς νέας ἐκπαιδευτικῆς περιόδου, νομίζω πώς καλό θά ἦταν νά χαράξουμε τίς βασικές ἀρχές τοῦ παιδαγωγικοῦ καί διδακτικοῦ μας ἔργου.

Ένα καλό βιβλίο ένας φίλος

Τό καλό βιβλίο φωτίζει τήν σκέψη, ιλαρύνει τό πρόσωπο, προκαλεί εσωτερική ευφροσύνη καί αγαλλίαση στήν ψυχή, ἐνημερώνει τόν ἄνθρωπο σφαιρικά, ὁδηγεί τήν κρίση μας σέ ορθή τοποθέτηση, ανεβάζει τόν άνθρωπο σέ δυσθεώρητα πνευματικά ύψη και καλύπτει τήν δίψα της ψυχής μας γιά μιά ευρύτερη γνώση.

Τό βιβλίο του Θεού, όμως, τά κάνει όλα αὐτά. Και επί πλέον,αναμορφώνει τον άνθρωπο και τον μεταβάλλει σέ άγγελο καί σέ ἕναν μικρό θεό ἐπάνω στήν γη.

Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος

"Η Παναγία άνοιξε τον φεγγίτη του ουρανού στη γη"

"Η Παναγία άνοιξε τον φεγγίτη του ουρανού στη γη", είπε στην ομιλία του ο Σεβ. κ. Δωρόθεος Β' σήμερα στον Πανίερο Ναό της Ευαγγελιστρίας κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, με αφορμή περιστέρι εγκλωβισμένο στον γυναικωνίτη του Ναού με απέλπιδες προσπάθειες να διαφύγει από τον κλειστό φεγγίτη και συνέχισε:
 "Βλέπω από το πρωί το περιστέρι στον γυναικωνίτη να προσπαθεί να γυρίσει στο φυσικό του χώρο, που είναι ο ουρανός και το υψιπετές πέταγμά του, και ενώ πλησιάζει τον μεγάλο φεγγίτη χτυπώντας τον με το ράμφος του, δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ένα χέρι πρέπει να τον ανοίξει, για να πετάξει στην ελευθερία του! Μου θυμίζει τη ζωή μας! 
Εγκλωβισμένος ήταν ο άνθρωπος στον εαυτό του και τον εγωισμό του και προσπαθούσε να ξαναγυρίσει στο φυσικό του χώρο που είναι ο ουρανός! Αλλά μάταια, γιατί ο "φεγγίτης" παρέμενε κλειστός· και ήρθε το χέρι το ευλογημένο που τον άνοιξε και πλημμύρισε η γη από φως ανέσπερο· ήταν το χέρι της Παναγίας, που προσέφερε τον εαυτό της για να γίνει ο Θεός άνθρωπος και ο άνθρωπος δυνάμει άγιος! Η Παναγία άνοιξε τον φεγγίτη του ουρανού στη γη... Και οι Τρείς Μεγάλοι Ιεράρχες, που εορτάζουμε σήμερα πλημμύρισαν τις δεξαμενές της ψυχής τους με αυτό το φως και κατεστάθησαν Οικουμενικοί Διαχρονικοί Διδάσκαλοι..."


Στη Θεία Λειτουργία συμμετείχαν οι Ιερείς, ο Δήμαρχος Τήνου, η Αντιδήμαρχος Τήνου, ο Έπαρχος Τήνου, ο Αντιπρόεδρος και τα μέλη της Διοικούσης το ΠΙΙΕΤ Επιτροπής, Δημοτικοί Σύμβουλοι, οι προϊστάμενοι των Υπηρεσιών των Σωμάτων Ασφαλείας, Πρόεδροι Συλλόγων και Φορέων, προκυνητές από πολλές περιοχές της Ελλάδος και τα γύρω νησιά και φιλευσεβείς Τήνιοι.
Μετά τη Θεία Λειτουργία τελέσθηκε Τρισάγιο στην προτομή του αοιδίμου Μητροπολίτου Τήνου Γαβριήλ και κατάθεση στεφάνου.
Τους ύμνους απέδωσαν οι Ιεροψάλτες του Ιδρύματος υπό την διεύθυνση του Πρωτοψάλτου κ. Στυλ. Κοντακιώτη.
Ώρα 2:30 θα πραγματοποιηθεί κατά το έθος η λιτάνευση της αγίας Εικόνας

Οι δοκιμασίες του ρωσικού λαού...

Προφητικό κείμενο του Αγίου Νικολάου Αχρίδος.
File:New Martyrs of Russia.jpg
 Απάντηση στην ερώτηση ετεροδοξου ιερωμένου, γιατί ο Θεός τιμωρεί την ορθόδοξη Ρωσία....

Είσθε βέβαιος ότι τα σημερινά δεινά του ρωσικού λαού είναι μία θεϊκή τιμωρία; Ομολογώ ότι εγώ δεν είμαι βέβαιος. Προσέξτε μην πέσουμε σε αμαρτία, αν θεωρήσουμε κάθε βάσανο είτε ενός άτομου είτε ενός ολοκλήρου λαού σαν μία τιμωρία από τον θεό. Οι τρεις σταυροί στον Γολγοθά μάς διδάσκουν να είμαστε προ­σεκτικοί στην εκτίμηση της δυστυχίας, όποια κι αν είναι αυτή. Μήπως σταυρώθηκε ο Χριστός τιμωρούμενος από τον Θεό; Στην μεγάλη χορεία αυτών που υπέμειναν βάσανα, βλέπουμε προφήτες, αποστόλους και πολλούς προ­φανώς δικαίους ανθρώπους.
Τα βάσανα τους, αναμφισβήτητα, δεν μπορεί να ήταν τιμωρία απ' τον Θεό. Εάν υπέφεραν εξ αιτίας κάποιων αμαρτιών, οι αμαρ­τίες αυτές δεν ήταν δικές τους. Έτσι, ο μόνος αναμάρτητος, Αυτός που υπέμεινε το μεγαλύτερο βάσανο, χωρίς αμφιβολία υπέφερε για αμαρτίες όχι δικές του, αλλά ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.

Τα βάσανα της Αγιας Ρωσίας προέρχονται σίγουρα από αμαρτίες, αλλά τίνος; Είναι ανάγκη να το εξηγήσουμε: θυμηθήτε το γνωστό περιστατικό της Αγίας Γρα­φής, όταν ο Κύριος εξηγούσε στους Ιουδαίους τον θάνατο των δεκαοκτώ εκείνων ανθρώπων που κατεπλάκωσε ο πύργος του Σιλωάμ.
Είπε πως χάθηκαν, όχι γιατί ήταν οι πιο αμαρτωλοί η οι περισσότερο ένοχοι απ' όλους τους ανθρώπους της Ιε­ρουσαλήμ, αλλά για να χρησιμεύση ο θάνατος τους σαν μία προειδοποίησις προς τους πιο αμαρτωλούς από εκείνους. Ασυζητητί δεν ήταν οι πιο αμαρτωλοί: «Ουχί, λέγω ημίν, άλλ' εάν μη μετανοήσητε, πάντες ομοίως απολείσθε» (Λουκ. ιγ' 5).

Είναι η Ρωσία η πιο αμαρτωλή χώρα, ώστε να υποφέρη τα πιο σκληρά βάσανα απ' όλους τους λαούς; Δύο πράγματα είναι φανερά σ' όλον τον κόσμο: πρώτον ότι ο ρωσικός λαός καίγεται στην φωτιά του μαρτυρίου, όπως κάποτε οι τρεις παίδες στην κάμινο της Βαβυλώνος· και δεύτερον οι υλιστικές και αθεϊστικές θεωρίες, που έβαλαν αυτή τη φωτιά στη Ρωσία, δεν προήλθαν από τον ορθόδοξο ρωσικό λαό, αλλά από μη ορθοδόξους.
Όλα παραμένουν ένα μυστήριο της προνοίας του Θεού. Εμείς δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε σ' αυτό το φοβερό μυστήριο. Σαν κάτι ανάλογο των παθημάτων του ρώσικου λαού μπορούμε ν' αναφέρουμε τον δίκαιο και πολύαθλο Ιώβ, στον όποιο ο πόνος προξένησε ωφέλεια και τώρα ωφελεί πολ­λούς, πολλούς άλλους ακόμη. Μπορούμε να δούμε τα δεινά της Ρωσίας σαν ένα σημείο του Θεού προς όλους τους άλλους λαούς, για ν' αποφύγουν τον υλισμό στην θεωρία και την πράξι, στην σκέψι και τα έργα. 
Όλοι οι διάσημοι για την πνευματική ζωή τους άνθρωποι τον περασμένο αιώνα μίλησαν ξεκάθαρα για την αφροσύνη και την καταστροφή που μπορεί να προέλθη απ' αυτές τις θεωρίες. Ωστόσο τα λόγια τους δεν έπεισαν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φρίκη αυτών των θεωριών έγινε πράξη.
Όπως κάποτε ο πύργος του Σιλωάμ σωριάστηκε πάνω σε εκείνους τους δεκαοκτώ, έτσι και ο πύργος όλων των εσφαλμένων ιδεών και θεωριών γκρεμίζεται τώρα πάνω στον μεγάλο ρωσικό λαό, για να το δη όλο το ανθρώπινο γένος, μην τυχόν και συνέλθη απ' αυτές τις καταστρεπτικές θεωρίες, που σκοτώνουν την ψυχή. Ποιος θα τολμήση να πη ότι αυτός ο σύγχρονος πύργος από ψέμματα έπεσε πάνω στην Ρωσία, επειδή αυτή είναι πιο αμαρτωλή από τους υπολοίπους; Συνεχίζω ν' ακούω την προειδοποίησι του Χρίστου και στις μέρες μας: «Ω άνθρωποι και φυλές! Ουχί, λέγω υμίν άλλ' εάν μη μετανοήσητε, πάντες ομοίως απολείσθε ».

Σαν παράδειγμα για τις προειδοποιήσεις αυτές του Χριστού μπορούμε να κοι­τάξουμε στο παρελθόν του κόσμου μας. Καμμία επανάσταση δεν τέλειωσε αυτό που ξεκίνησε. Η ιστορία μάς το διδάσκει. Αρκετά συχνά, αυτό το οποίο η επανάστασι αρχικά καταστρέφει και καταδιώκει, στο τέλος αποκαθίσταται με αναγνώρισι και θρίαμβο.
Αυτό φυσικά μπορεί να συσχετισθή και με την πίστι στον Χριστό: ενώ κα­ταδιώκεται, δεν εκτοπίζεται- ενώ εμπτύεται, δεν βεβηλώνεται- ενώ την κτυπούν αλύπητα, δεν μπορούν να την θανατώσουν. Είναι φανερό πώς ούτε η σλαβική, ούτε η παγκόσμια αποστολή της Ρωσίας συνίσταται σ' αυτό που είναι σήμερα η Ρωσία, αλλά σ' αυτό που θα έλθη στό τέλος της επαναστάσεως.

Εν τούτοις ο κόσμος μπορεί και πρέπει ανεπιφύλακτα να χρησιμοποίηση για την βελτίωσι και τον σωφρονισμό του την τωρινή δοκιμασία του ρωσικού λαού μέσα στη φωτιά. Ο ρωσικός λαός οπωσδήποτε θα βγη απ' αύτη τη φωτιά αγιώτερος, δυνατώτερος και μεγαλύτερος από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.
Κανένας έμπειρος σι­δεράς δεν ρίχνει τα καρφιά στη φωτιά, για να απαλλαγή απ' αυτά. το κάνει, για να φτιάξη κάτι καλύτερο. Νομίζουμε και πιστεύουμε ότι ο Δημιουργός του ρώσικου λαούν επέτρεψε να δοκιμάση αυτός ο μεγάλος λαός την φωτιά των βασάνων, όχι για να τιμωρηθή και να εξοντωθή, αλλά ούτως ώστε μ' αυτό το φοβερό παράδει­γμα άλλοι λαοί να έλθουν ίσως στα λογικά τους και να αντιληφθούν ότι ο ρωσικός λαός θα δοξασθή ακόμη περισσότερο ενώπιον ουρανού και γης. 

Ειρήνη σε σάς και υγεία από Θεου. 



Επίσκοπος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) 
 ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ Ι.Μ. ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 1/ΠΗΓΗ

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Προσευχή και μνησικακία


Του Ιερομόναχου Γρηγορίου Αγιορείτου

 "Αν η καρδιά μας τρέφει κάποια αντιπάθεια για οποιονδήποτε άνθρωπο, η προσευχή μας δεν είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Η προσευχή του ανθρώπου που δεν συγχωρεί μένει άκαρπη, χωρίς καθόλου ωφέλεια.
 Ένας μεγάλος εργάτης της προσευχής, ο αββάς Ισαάκ, γράφει πολύ παραστατικά: «Αυτός που προσεύχεται και μνησικακεί, μοιάζει με εκείνον που σπέρνει στην θάλασσα και περιμένει να θερίση».
 Η προσευχή, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «είναι καιρός συγχωρήσεως και στεναγμού, όχι οργής. Είναι καιρός δακρύων και όχι θυμού, καιρός κατανύξεως και όχι αγανάκτησης».
 Μερικές φορές το αίσθημα της αντιπάθειας και της μνησικακίας γι' αυτόν πού μάς έβλαψε είναι καλά κρυμμένο μέσα στην καρδιά μας. Νομίζουμε ότι δεν έχουμε τίποτε με τον αδελφό, απλά δεν θέλουμε νά έχουμε καμία σχέση μαζί του. Το κριτήριο με το όποιο θά εξετάσουμε τον εαυτό μας αναφέρει ο Όσιος Παίσιος: «Αν θυμάσαι το κακό, και λυπάσαι όταν αυτός πού σου το έκανε πάη καλά, ή χαίρεσαι όταν δεν πάη καλά, αυτό είναι μνησικακία. Αν όμως, παρά το κακό που σου έκανε ο άλλος, χαίρεσαι με την προκοπή του, αυτό δεν είναι μνησικακία» .
 Οποιοδήποτε μεγάλο και πνευματικό έργο κάνει ο άνθρωπος που δεν συγχωρεί και δεν αγαπά τον πλησίον του, είναι μάταιο και άχρηστο.

 Ο απόστολος Παύλος τονίζει στον ύμνο της αγάπης: Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και εάν έχω τα μυστήρια πάντα και πάσαν τήν γνώσιν, και εάν έχω πάσαν τήν πίστιν, ώστε Όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μή έχω, ουδέν είμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τά υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δέ μή έχω, ουδέν ωφελούμαι. Δηλαδή: «Αν υποθέσουμε ότι μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και τών Αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα χαλκός που ηχολογάει ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και εάν έχω προφητικό χάρισμα και γνωρίζω όλα τά μυστήρια και έχω τέτοια πίστη που να μετακινώ βουνά, άλλα δεν εχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Ακόμη και αν διαθέσω όλα μου τα υπάρχοντα και παραδώσω το σώμα για να καεί, άλλα δεν έχω αγάπη, τίποτε δεν ωφελούμαι».

Το επόμενο περιστατικό επιβεβαιώνει τους λόγους αυτούς του αποστόλου Παύλου:
Κάποιος Ιερέας, ονομαζόμενος Σαπρίκιος, ήταν πολύ φίλος με κάποιον λαϊκό, τον Νικηφόρο. Από κάποια παρεξήγηση όμως η φιλία τους μετατράπηκε σε άσβεστο μίσος. Ο Νικηφόρος γρήγορα συνήλθε από το πάθος και, παρόλο που δεν έφταιγε, προσπάθησε με κάθε τρόπο να πετύχη τήν συμφιλίωση, παίρνοντας όλο το σφάλμα επάνω του. Δυστυχώς όμως ο Σαπρίκιος δεν ήθελε ούτε να ακούση για συμφιλίωση. Σε λίγο καιρό ξέσπασε διωγμός και ο Σαπρίκιος συνελήφθη. Άρχισαν οι ανακρίσεις, τα βασανιστήρια, ο Σαπρίκιος όμως δεν αρνούνταν τήν πίστη και έτσι αποφασίσθηκε η εκτέλεσή του. Ο Νικηφόρος, μαθαίνοντας ότι ο Σαπρίκιος βαδίζει τον δρόμο του μαρτυρίου, θεώρησε ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για τήν συμφιλίωση πού ποθούσε.
Παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά του, έπεσε στα πόδια του, τον Ικέτευε. Εκείνος όμως ούτε γύρισε να κυττάξη τον πεσμένο φίλο του. Τότε πλέον ή χάρις του Θεού τον εγκατέλειψε. Φθάνοντας στον τόπο της εκτελέσεως, σαν να σκοτίσθηκε και ρωτούσε γιατί θα τον θανατώσουν. «Διότι δεν θυσιάζεις στους θεούς», ήταν η απάντηση. Και τότε ό Σαπρίκιος αρνήθηκε μπροστά σε όλους τον Χριστό, για να σώση τήν ζωή του. Μάταιες στάθηκαν οι Ικεσίες του μακάριου Νικηφόρου, πού με σπαραγμό ψυχής προσπαθούσε να συνεφέρη τον φίλο του. Η ψυχή τού Σαπρικίου είχε γίνει σκληρότερη από τήν πέτρα. Ο Νικηφόρος τότε ομολόγησε μπροστά σε όλους τον Χριστό, έσκυψε το κεφάλι στο ξίφος του δημίου και κέρδισε μέσα σε λίγη ώρα το στεφάνι του μαρτυρίου

Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον"Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

Καρυές Αγιον Όρος     
http://ahdoni.blogspot.gr/2010/12/blog-post_01.html

Τρεις Ιεράρχες-Δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλιο

Οι εκδόσεις Σταμούλης έχουν δημιουργήσει ένα ηλεκτρονικό βιβλίο -ebook που αφορά τους Τρεις Ιεράρχες, το οποίο διαμέμεται δωρεάν από την ηλεκτρονική τους διεύθυνση
Το υλικό περιέχει αποσπάσματα από τα βιβλία:
Το βιβλιο πορείτε να το ανοίξετε, να το διαβάσετε ή να το κατεβάσετε στον  υπολογιστή σας επιλέγοντας με το ποντίκι σας τη λέξη  "εδώ" 

Να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της.

Μέγας Βασίλειος

 H ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις, παίρνει τη μορφή και το σχήμα των πράξεών σου.
 Η εμφάνισή σου, το ντύσιμο, το βάδισμα και ο τρόπος που κάθεσαι, όπως και το φαγητό σου, το κρεβάτι, το σπίτι και τα έπιπλα του σπιτιού, όλα να είναι απλά. Και τα λόγια και το τραγούδι και η παρέα με το φίλο, κι αυτά να τείνουν στο μέτρο κι όχι στην υπερβολή.

 Μην κάνεις επίδειξη με περίτεχνα λόγια, ούτε με κορώνες στο τραγούδι, μην κάνεις διαλέξεις αλαζονικές και βαρυσήμαντες, μα απ' όλα να αφαιρείς την υπερβολή. Να είσαι καλός με το φίλο, μαλακός με τον υφιστάμενο, ανεξίκακος με τους θρασείς, φιλάνθρωπος με τους περιφρονημένους. Να παρηγορείς όσους ταλαιπωρούνται, να επισκέπτεσαι όσους υποφέρουν, να συζητάς με γλυκύτητα, να απαντάς με χαμόγελο, να είσαι προσιτός σε όλους.

  Ούτε να πλέκεις εγκώμια του εαυτού σου, ούτε να παρακινείς τους άλλους να σου πλέκουν, και να μη συμφωνείς με λόγο υπερήφανο, καλύπτοντας όσο μπορείς τα προτερήματά σου.
 Όσο για τα λάθη σου, πρώτος εσύ να κατηγορείς τον εαυτό σου, και να μην περιμένεις να σε διορθώσουν οι άλλοι. Με των άλλων τα λάθη να μην είσαι αυστηρός και να μην κάνεις παρατηρήσεις γρήγορα και θυμωμένα, ούτε να τους καταδικάζεις για μικροπράγματα, σαν να είσαι εσύ απόλυτα σωστός.

  Αντίθετα, να στηρίζεις ψυχολογικά όσους έσφαλαν και να τους καθοδηγείς πνευματικά. Και να κάνεις τόση προσπάθεια για να αποφύγεις τη δόξα των ανθρώπων όση κάνουν άλλοι για να την αποκτήσουν.
Μη ζημιώνεσαι λοιπόν θέλοντας να φαίνεσαι στους ανθρώπους. Ο πραγματικός, ο μεγάλος θεατής είναι ο Θεός. Στρέψε σ' Αυτόν τη φιλοδοξία σου. Δίνει λαμπρό μισθό. Ή μήπως απέκτησες κάποιο αξίωμα, και οι άνθρωποι σε ακολουθούν και σε χειροκροτούν;
Να γίνεις ίσος με αυτούς που διοικείς, γιατί, όπως λέει η Καινή Διαθήκη, «μην καταδυναστεύετε αυτούς που ποιμαίνετε», και μην τους εξουσιάζετε, όπως κάνουν οι ηγέτες στον κόσμο. 
Γιατί όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων, έτσι όρισε ο Κύριος. Και γενικά, να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της. «Αγάπησέ την και θα σε δοξάσει».
Έτσι θα βρεις το δρόμο για την αληθινή δόξα, τη δόξα που δίνει ο Θεός. Κι ο Χριστός θα σε παρουσιάσει, για μαθητή Του, στους αγγέλους και θα σου δώσει δόξα, αν μιμηθείς την ταπεινοφροσύνη Του, Εκείνου που λέει: «Διδαχθείτε από το δικό μου παράδειγμα γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση».



Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!



 Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών.Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της.Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα.
Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο:«Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!
 Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι,γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ,προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα.Δεν θα ήταν τίποτα εαν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν,κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν:«Γιατί κοιμάσαι υπναρά;Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!»Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν γι αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη,μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της.Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της ,αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που τις έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.
Η μοναχή Βαρσανουφία ήταν παρθένος και είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή.Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν,όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο

 Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί.Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και  οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί,ενώ στις ακολουθίες καθόνταν σ'ένα στασίδι.Βασικά δεν καθόνταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί.Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα.
 Δεν πήγαινε στην τράπεζα της μονής για να φάει αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε.Εαν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε,εαν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της,δάγκανε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή....

...Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν,να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων
-«Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών,να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους!έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά.
 Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά.
Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω.Είχε μια πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό:
Μετά τον θάνατο της μητέρας μου,μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο.Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται,ήδη τα είχα μοιράσει όλα.Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου.Της τις έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας.Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό,με φώναξε και μου είπε:''Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε...''

 Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ.Στα χρόνια των διωγμών όταν έκλεισαν τα μοναστήρια,εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμόρντινο αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους.Αρχεία δεν διατηρήθηκαν,ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν.Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα,μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο:«Κύριε,Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους»
 Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο.Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί.Ξαφνικά μέσα απο έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία.
 Αδελφή Βαρσανουφία,τι κάνεις εκεί;ρώτησαν όλοι έκπληκτοι.Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο;
 Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε,τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς  τους ποιος και που είναι θαμμένος!

 Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα ερχόνταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους με την καθοδήγηση της μοναχής.Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών.Τους θυμόνταν όλους,τους γνώριζε,τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι αυτούς.Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται.
-Αδελφή Βαρσανουφία,την ρωτούσαμε,πως αντέχεις χωρίς ύπνο;
-Με βοηθούν οι νεκροί,απαντούσε αυτη με χαρά....!

....Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία.
Η μοναχή τους αγαπούσε όλους,όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς.Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού ΕΚΕΙ όλα είναι ΑΛΗΘΕΙΑ.Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά.Γι αυτό ίσως σε όλη της την ζωή  περιπλανιόνταν,μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά,ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια.Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή.
 Εμείς μόνο ζητάμε  στα μνημόσυνα -μας εξηγούσε-όπως οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό.Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα.Προσεύχονται για εμάς,μας θυμούνται και μας αγαπούν.Όλα τα επίγεια θα φθαρούν,το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη...


 Από το βιβλίο της Нина павлова-михайлов день(Νίνας Πάβλοβα-Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ)
Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot.



Οσιομάρτυρας Ιωνάς ο Αθωνίτης(+21 Ιουνίου/4 Ιουλίου 1938)

Οσιομάρτυρας Ιωνάς ο Αθωνίτης

Ο όσιος μάρτυρας Ιωνάς (κατά κόσμο Ιβάν Αντρέεβιτς Σανκόφ) γεννήθηκε σε μια ευσεβή οικογένεια εμπόρου, στις 20 Ιουλίου του 1879, στο χωριό Σόλτσινο, της κοινότητος του Αλπάτιεφ, του δήμου Ζαράισκ, της επαρχίας Ριαζάν. Ο πατέρας του, Αντρέι Νικίτιτς Σανκόφ, έκανε εμπόριο άρτου στη Μόσχα και όλη του η οικογένεια ζούσε μαζί του. Το 1890,όταν ο Ιβάν ήταν 11 χρονών, αρρώστησε βαριά η μητέρα του και με τη συμβουλή των ιατρών έφυγε στην πατρίδα της, το χωριό Σόλτσινο, όπου η οικογένεια είχε σπίτι κι ένα μικρό κτήμα. Τον Ιβάν τον πήρε μαζί της.

Μένοντας στο Σόλτσινο, ο Ιβάν τελείωσε δυο τάξεις στο σχολείο, αλλά πέθανε η μητέρα του κι εκείνος επέστρεψε στη Μόσχα στον πατέρα του. Εκεί ολοκλήρωσε τη μόρφωσή του και άρχισε να ασχολείται μαζί με τον πατέρα του με το εμπόριο. Αλλά η καρδιά του ευσεβή νεανία δεν έτεινε προς την απασχόληση με το εμπόριο, ούτε και στην οικογενειακή ζωή. Στην οικογένεια τους υπήρχε η παράδοση να αφιερώνουν ένα από τα παιδιά τους στην υπηρεσία του Θεού, το οποίο γινόταν για όλους τους συγγενείς αποκλειστικός ικέτης. Γι' αυτό ο Ιβάν επιθύμησε να πάει στον Άθω και να γίνει μοναχός.

Το 1897 μ.Χ., όταν ο νεανίας έγινε 18 χρονών, ήρθε στον Άθω και μπήκε δόκιμος στην μονή του Αγίου Παντελεήμονος.

Το νόημα των Ιερών Ακολουθιών



 Το σύνολο των Ιερών Ακολουθιών αποτελεί μία αληθινή «Λειτουργική Θεολογία» ασύγκριτου πλούτου που ανάγεται στο Κήρυγμα και στη ζωή των Αποστόλων.
Βρίσκουμε εκεί όλα τα εξέχοντα γεγονότα της ιστορίας της λυτρώσεως, ό, τι  ρωμαλέο και φωτεινό υπάρχει στη διδασκαλία των Πατέρων και της Εκκλησίας, τον ίδιο τον χυμό τους.
 Παρασυρόμαστε γρήγορα από τη ρωμαλέα κίνηση αυτής της θαυμαστής συνθέσεως που ανακεφαλαιώνει όλα τα στάδια της αποκαλύψεως και ανταποκρίνεται σε όλες τις ανάγκες της πνευματικής ζωής.

 Το λυρικό και συναισθηματικό στοιχείο είναι μπολιασμένο στο δογματικό και η αλήθεια παρουσιάζεται εκπληκτικά ισορροπημένη σ’ όλες τις πολύμορφες πλευρές της.
 Αυτή η παρουσία της θεϊκής Αλήθειας κάνει τη Λειτουργία κατ’ εξοχήν «τόπο Θεολογικό» και προϋποθέτει την αρχή: κανόνας προσευχής - κανόνας πίστεως.
Το Άγιο Πνεύμα μιλάει με τη Λειτουργία, όπως παλαιότερα με τους προφήτες, φανερώνει τον παρόντα Χριστό και μας βοηθάει να καταλάβουμε, ότι η Παράδοση, κυρίως η λειτουργική, είναι ο Λόγος, σχολιάζει αδιάκοπα τα ίδια Ευαγγελικά Του λόγια δια μέσου όλων των στοιχείων της Παραδόσεως.
 Η Λειτουργία είναι η Εκκλησία εν Λόγω και εν Μυστηρίω ευχαριστίας. Είτε  γίνει μετάφραση, είτε εικόνα της Λειτουργίας που τελείται στον ουρανό από τον Μεγάλο Αρχιερέα «κατά τάξιν Μελχισεδέκ», δηλαδή τον Χριστό, περιβαλλόμενο και υπηρετούμενο από τους Αγγέλους με Ιερατικά και Διακονικά Άμφια, η Θεία Λειτουργία είναι πάντοτε η Θεία Λειτουργία.
   Π. Ευδοκίμοφ,«Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ».

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Η σημασία της Προσευχής στον αγώνα εναντίον των εμπαθών λογισμών

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

  Την περασμένη φορά σου περιέγραψα την όλη διαδικασία της μεταβάσεως από τον απλό λογισμό στην εμπαθή επιθυμία κι από εκεί στην εφάμαρτη πράξη.
Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο αργά όσο φάνηκε από την περιγραφή μου. Συχνά , αν όχι τις περισσότερες φορές, όλες οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη αστραπιαία.
Έτσι, πριν καλά-καλά προλάβει να εμφανιστεί ο λογισμός , τελείται η πράξη. Αυτό συμβαίνει κατεξοχήν στην περίπτωση του προφορικού λόγου. Δεν μπορείς, αλλά και δεν χρειάζεται ν’ αναλύεις όλα αυτά τα απρόβλεπτα και αλλεπάλληλα περιστατικά. Κάνε μόνο τούτο:

  Όταν αντιλαμβάνεσαι μιαν εμπαθή κίνηση, να στρέφεσαι αμέσως εναντίον της με όπλο το θυμό. Πώς θ’ αντιδράσεις, αν ένας κακοποιός σου επιτεθεί και σε χτυπήσει; Θα του ανταποδώσεις το χτύπημα μ’ όλη σου τη δύναμη. Με τον ίδιο τρόπο ν’ αντιδράς, όταν σου επιτίθεται ένας κακός λογισμός: Να τον χτυπάς με θυμό. Βέβαια, όπως ο κακοποιός δεν το βάζει πάντα στα πόδια μόλις τον χτυπήσεις, έτσι και ο λογισμός δεν φεύγει πάντα μόλις θυμώσεις. Κι αυτό γιατί στον πόλεμο των λογισμών εμπλέκονται συχνά και οι δαίμονες, που, όπως ξέρεις, είναι πείσμονες και ανυποχώρητοι. Όσο κι αν θυμώνεις μαζί τους, δεν κάνουν πίσω. Χρειάζεται, λοιπόν, πέρα από το θυμό, να χρησιμοποιήσεις κι ένα άλλο όπλο εναντίον τους. Ποιο είν’ αυτό;

  Για πες μου, τί κάνει το θύμα της επιθέσεως ενός κακοποιού, αν δεν κατορθώσει να τον τρέψει σε φυγή με χτυπήματα; Καλεί σε βοήθεια. Τότε τα όργανα της τάξεως ανταποκρίνονται στο κάλεσμά του, τρέχουν και τον σώζουν.  Αυτό πρέπει να γίνεται και στον πόλεμο με τα πάθη. Θα θυμώνεις εναντίον τους, αλλά και θα ζητάς τη θεία βοήθεια: «Κύριε, βοήθησέ με! Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, σώσε με!». «Θεέ μου, άκουσέ με και στείλε μου την βοήθειά σου! Κύριε, μην αργήσεις να με βοηθήσεις!» ( Ψαλμ. 69:2 ).

  Όταν  προσφεύγεις στον Κύριο, μην κοιτάς τί γίνεται μέσα σου. Κράτα την προσοχή σου προσηλωμένη σ’ Εκείνον και ικέτευε Τον για βοήθεια. Με τ’ όνομά Του μαστίγωνε τον εχθρό, όπως λέει ένας άγιος (Όσιος Ιωάννης ο Σιναϊτης, Κλίμαξ , Κ΄, στ΄ ). Γιατί , όπως λέει ο ψαλμωδός , «ο Κύριος είναι κοντά σ’ όλους όσους τον επικαλούνται με ειλικρίνεια. Τα  αιτήματα των πιστών Του τα εκπληρώνει. Ακούει τη δέησή τους και τους σώζει» ( Ψαλμ. 144: 18-19 ) . Ο Ίδιος υπόσχεται σ’ όποιον Τον επικαλείται με ελπίδα την ώρα της ανάγκης του: «Θα τον σώσω, επειδή ελπίζει σ’ εμένα. Θα τον προστατέψω, επειδή γνωρίζει ποιος είμαι. Θα μου κραυγάσει, και θα του αποκριθώ. Μαζί Του είμαι στη θλίψη του. Θα τον λυτρώσω και θα τον δοξάσω» ( Ψαλμ. 90: 14-14 ). Με το θυμό, λοιπόν, και με την προσευχή θ’ αντιμετωπίζεις πάντοτε αποτελεσματικά τα πάθη που σε πολεμούν.

 Μπορείς, πέρα απ’ αυτά, να κάνεις και κάτι άλλο, που μας συστήνουν οι άγιοι πατέρες: Μόλις αντιλαμβάνεσαι την κίνηση κάποιου πάθους στην ψυχή σου, ν’  αποκαλύπτεις – ή μάλλον να υπενθυμίζεις- στον εαυτό σου την αισχρότητά του. Αν σε προσβάλει, π.χ. ένας λογισμός υπερηφάνειας, άρχισε να λες μέσα σου: 

“Η υπερηφάνεια είναι βδελυκτή . Δεν ντρέπεσαι , ενώ είσαι χώμα και στάχτη , και φουσκώνεις από έπαρση; Συλλογίσου τις αμαρτίες σου…” και άλλα παρόμοια. 
 Θα εξουδετερώνεις , δηλαδή, τον λογισμό με την επινόηση σκέψεων που καταστέλλουν  την υπερηφάνεια. Πολλές φορές , πάντως, η μέθοδος αυτή η αντιρρητική, όπως λέγεται, αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Ακόμα και όταν ο κατανοούμε την αισχρότητα του εμπαθούς λογισμού, τον διατηρούμε στο νου μας τόσο, όσο του χρειάζεται για να μολύνει την ψυχή μας, ξεσηκώνοντας το συναίσθημα και ξυπνώντας την επιθυμία. 
 Πιο αποτελεσματική είναι η μέθοδος της άμεσης προσφυγής στη βοήθεια του Θεού. Όταν δεν εμπλεκόμαστε σε φραστικό πόλεμο με το πάθος, αλλά επικαλούμαστε τον Κύριο με φόβο, ευλάβεια, ελπίδα και πίστη, ο λογισμός φεύγει από το νου. Σε νου, βλέπεις, προσηλωμένο στον Κύριο, εμπαθής λογισμός δεν μπορεί να σταθεί. Αν, μάλιστα, αυτός έχει υποβληθεί από τον νοητό εχθρό, μόνο με την επίκληση και τη δύναμη του Θεού μπορείς να τον αποδιώξεις. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι πιο δυνατός από τους δαίμονες…

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή»

Αρχίζει η αναστήλωση της Μονής Αγίου Παντελεήμονα στην κατεχόμενη Μύρτου

Μέσα στον Μάρτιο αναμένεται να ξεκινήσουν τα έργα αναστύλωσης και συντήρησης της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα στην Μύρτου, που εντάσσονται στο πρόγραμμα της δικοινοτικής Επιτροπής για την Πολιτιστική Κληρονομιά.
Από το 1976 μέχρι τις αρχές του 2004 το Μοναστήρι είχε μετατραπεί σε στρατώνα και εγκαταλείφθηκε από τον τουρκικό στρατό, λόγω ετοιμορροπίας.
Ήδη εκπονήθηκαν τα σχέδια από το UNDP (Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών) και προκηρύχθηκαν προσφορές.
Τα σχέδια στηρίχτηκαν σε αποτύπωση του αρχιτέκτονα Διομήδη Μυριανθέα.
Την περασμένη Παρασκευή εργολάβοι, που υπέβαλαν προσφορά, βρέθηκαν στη Μονή, ενημερώθηκαν από τον υπεύθυνο πολιτικό μηχανικό του UNDP, Αλί Τσακλάρ, και είχαν την ευκαιρία να δουν επί τόπου τους χώρους, που θα γίνουν οι εργασίες.
Ο επικεφαλής της ελληνοκυπριακής ομάδας στην Επιτροπή για την Πολιτιστική Κληρονομιά, Τάκης Χατζηδημητρίου, δήλωσε ότι σε πρώτη φάση θα γίνουν έργα αναστήλωσης, αποκατάστασης και συντήρησης στο ναό και σε μια αίθουσα, η οποία θα λειτουργεί ως χώρος φιλοξενίας.
Επίσης, θα αποκατασταθεί η είσοδος της Μονής και θα γίνει υποστύλωση των κελιών και των άλλων χώρων, που βρίσκονται νότια και βόρεια του ναού.
Ο κ. Χατζηδημητρίου τόνισε ότι η Επιτροπή θεωρεί εξίσου σημαντική τη διάσωση του Αγίου Παντελεήμονα, με αυτή του Αποστόλου Ανδρέα στην Καρπασία, γιατί μέχρι το 1974 η Μονή στην Μύρτου ήταν ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Κύπρου.
Το κόστος της πρώτης φάσης των εργασιών υπολογίζεται περίπου στα 900 χιλιάδες ευρώ, ενώ το συνολικό κόστος με την ολοκλήρωση των έργων έχει υπολογιστεί στα δύο εκ. ευρώ. Το κονδύλι θα καλυφθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο σημερινός ναός, που αναγέρθηκε το 1710 στη θέση παλαιότερου, είναι δίκλιτος, θολωτός και ήταν διακοσμημένος με ανεικονικές τοιχογραφίες, οι οποίες δέχτηκαν ανεπανόρθωτες καταστροφές μετά το 1974.
Τρεις μικρές ξύλινες εικόνες του Αγίου Παντελεήμονα και ένα καντηλάκι, που έχουν βάλει προσκυνητές, είναι τα μόνα στοιχεία στο εσωτερικό, που υποδηλώνουν ότι υπήρχε ναός. Στα παράθυρα υπάρχουν συρματοπλέγματα, η κύρια είσοδος είναι κλειστή, αλλά η νότια χάσκει ορθάνοικτη.
Σε έναν από τους εξωτερικούς τοίχους υπάρχει ξεθωριασμένο από τον χρόνο το έμβλημα της απριλιανής χούντας των Αθηνών του 1967.
Η ιστορία της Μονής ξεκινά τον 5ο αιώνα μ.Χ., όταν, σύμφωνα με την παράδοση, δύο καλόγεροι από τη Μικρά Ασία έφθασαν στη Μύρτου, κρατώντας μία εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα, στην οποία ήταν κρυμμένο ένα κομμάτι από το δάκτυλο του Αγίου. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1571-1878) η Μονή ανακαινίστηκε από τον Μητροπολίτη Κυρηνείας Χρύσανθο.
Τότε απέκτησε διώροφο συγκρότημα στα νότια και δυτικά για να ικανοποιήσει, τόσο τις ανάγκες των μοναχών, όσο και της Μητροπόλεως Κυρηνείας, η οποία είχε στην μονή την έδρα της μέχρι το 1917.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, το μοναστήρι φιλοξενούσε 10 μοναχούς, με τελευταίο το μοναχό Σωφρόνιο Μιχαηλίδη, που απεβίωσε εγκλωβισμένος στη Μύρτου στις 27 Ιουλίου 1976, ανήμερα της εορτής του Αγίου.
Το εξαιρετικής τέχνης επιχρυσωμένο ξυλόγλυπτο εικονοστάσιο, κατασκευάστηκε το 1743. Στο εικονοστάσιο ήταν τοποθετημένες αξιόλογες μεταβυζαντινές εικόνες που έχουν κλαπεί μετά την εισβολή του τουρκικού στρατού.
Ορισμένες από αυτές εντοπίστηκαν σε αποθήκες στην κατεχόμενη μονή του Αγίου Μάμαντος στη Μόρφου. Ξεχώριζαν δύο από τις εικόνες του Αγίου Παντελεήμονα, η μια με αργυρή επένδυση (έργο του Ιωάννη Κορνάρου, 1798), που ήταν πάντα γεμάτη από αφιερώματα των πιστών και την οποία, κατά την παράδοση, έφεραν δύο μοναχοί από τη Μ. Ασία, και η άλλη, που απεικόνιζε τον Άγιο Παντελεήμονα με τον μητροπολίτη Κυρηνείας Χρύσανθο γονατιστό στα αριστερά του (1770).
Στο θησαυροφυλάκιο της μονής φυλάσσονταν μέχρι το 1974 πολύτιμες λειψανοθήκες, ιερά σκεύη και Ευαγγέλια.
Ορισμένα από τα κειμήλια διασώθηκαν χάρη στην αυτοθυσία των εγκλωβισμένων κατά το 1974 Μυρτιωτών και φυλάσσονται σήμερα στο προσωρινό μητροπολιτικό Μέγαρο της Κυρήνειας στη Λευκωσία.