Εγώ, ο Μανουήλ Πανσέληνος (ντοκιμαντέρ)

Δεν θα ξέραμε τίποτα για τον Μανουήλ Πανσέληνο, τον μεγαλύτερο ζωγράφο της βυζαντινής τεχνοτροπίας που ζωγράφισε τις εκπληκτικές τοιχογραφίες του 13ου αιώνα στο Πρωτάτο και στις άλλες μονές του Αγίου Όρους, αν ο μοναχός Διονύσιος εκ Φουρνά, δεν διέσωζε το όνομά του, γράφοντας μια πραγματεία περί ζωγραφικής για να φωτιστούν οι νεώτεροι, όπως έγραψε, από τον «ως σελήνη λάμποντα κυρ Μανουήλ Πανσέληνο», τρεις αιώνες μετά τον θάνατό του.

πηγή

Ξενάγηση στη μνημειακή τοιχογραφία του Φώτη Κόντογλου

Δημαρχείο Αθηνών: ξενάγηση στη μνημειακή τοιχογραφία του Φώτη Κόντογλου
Το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Λεπτομέρεια από τον τοιχογραφικό διάκοσμο του Φώτη Κόντογλου στο Δημαρχείο Αθηνών.

Ειδική ξενάγηση στους χώρους του Δημαρχείου Αθηνών, όπου υπάρχει η μνημειακή τοιχογραφία του Φώτη Κόντογλου, διοργανώνει το Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο της έκθεσης «Φώτης Κόντογλου. Από τον “Λόγο” στην “Έκφρασι”. Μέ ζωγραφιές καί μέ πλουμίδια ἀπ’ τό χέρι τοῦ συγγραφέα», η οποία πραγματοποιείται στην Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα.
Το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 12:00, ο αναπληρωτής Kαθηγητής του Tμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρης Παυλόπουλος, και οι Ιστορικοί της ΤέχνηςΖέττα Αντωνοπούλου και Γιώργος Μυλωνάς, θα παρουσιάσουν τα 28 τοιχογραφημένα μέτρα, όπου ο Φώτης Κόντογλου ενσάρκωσε όλες τις μεγάλες μορφές του γένους και αναστήλωσε το πάνθεον της Ρωμιοσύνης.

«Μιχαήλ Ψελλός, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος». Τμήμα της τοιχογραφίας του Φώτη Κόντογλου στο Δημαρχείο Αθηνών.

Ο κορυφαίος Έλληνας δημιουργός, που πρωτοστάτησε στο κίνημα για τη στροφή της ελληνικής τέχνης προς την πνευματική ένταση της βυζαντινής παράδοσης και τη δροσιά της λαϊκής ζωγραφικής, κατέθεσε ένα έργο-σταθμό στη γόνιμη διαδρομή του.

«Περικλής». Τμήμα της τοιχογραφίας του Φώτη Κόντογλου στο Δημαρχείο Αθηνών.

Στην τοιχογραφία του στο Δημαρχείο Αθηνών παρελαύνουν αγωνιστές, στρατηγοί, ηγεμόνες, βασιλείς, φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, άγιοι και απεικονίζονται ιστορικά γεγονότα από τη διαχρονία του Ελληνισμού. Μυθολογικοί ήρωες, όπως ο Θησέας, ιστορικά πρόσωπα της αρχαιότητας, όπως ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος, βυζαντινοί αυτοκράτορες και πολέμαρχοι σαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, όλοι τους αποδίδονται με τη βυζαντινή τεχνοτροπία. Γιατί, λοιπόν, ο Κόντογλου αναβαπτίζει όλα τα ιστορικά πρόσωπα με βυζαντινό «πρόσωπο»;

ΠΗΓΗ/αντιγραφή

Από τον βίο του Αγίου Τρύφωνος

  ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΟΣ

 1. Σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, εἶναι ἡ πρώτη τοῦ μηνός Φεβρουαρίου. Καλό μήνα νά ἔχουμε! Σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τόν μεγαλομάρτυρα ἅγιο Τρύφωνα. Σήμερα ἑορτάζει ἡ Βυτίνα μας, ἡ ὡραία κωμόπολή μας, γιατί ἁπό τούς πατέρες μας κληρονομήσαμε τήν εὐλάβεια καί τήν τιμή στόν ἅγιο Τρύφωνα, πού τόν ἕχουμε πολιοῦχο καί προστάτη στήν ἐπαρχία μας. Ἄς εἶναι εὐλογημένοι οἱ ἁγιασμένοι παποῦδες μας γι’ αὐτήν τήν ἱερή παράδοση πού μᾶς ἄφησαν, τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, ἀλλά καί ἐμεῖς συνεχίζουμε τήν παράδοσή τους αὐτή καί θά τήν δώσουμε ὡς προίκα καί στά δικά μας παιδιά καί ἐγγόνια. Στό κήρυγμά μου σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, θέλω νά σᾶς πῶ ὀλίγα λόγια ἀπό τήν ζωή τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, γιά νά παραδειγματισθοῦμε ἀπ’ αὐτήν, γιατί «ἑορτή ἁγίου μίμησις ἁγίου» λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

  2. Ὁ ἅγιος Τρύφωνας καταγόταν ἀπό τήν Λάμψακο τῆς Φρυγίας, ἀπό ἀγροτική καί πτωχική οἰκογένεια. Οἱ πτωχοί ὅμως καί ταπεινοί γονεῖς του ἦταν πιστοί στόν Θεό, στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, καί εὐλαβεῖς ἄνθρωποι. Καί δίδαξαν λοιπόν στό μικρό τους παιδί, τόν Τρύφωνα, τήν πίστη καί τήν εὐλάβεια στόν Θεό. Ἔτσι βγαίνουν οἱ ἅγιοι χριστιανοί μου: Ἀπό πιστούς στόν Θεό καί ἐναρέτους γονεῖς. Γονεῖς! Δῶστε στά παιδιά τήν πίστη στόν Χριστό, τήν ἀγάπη στήν Παναγία, διδάξτε τά παιδιά σας νά τηροῦν τόν ἅγιο Νόμο τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι θά δώσετε καλούς ἀνθρώπους στήν κοινωνία. Ἀλλά καί ἔτσι θά ἔχουμε καί ἁγίους ἀπό σύγχρονες οἱκογένειες. Οἱ καλοί γονεῖς τοῦ Τρύφωνα τόν ἔμαθαν ἀπό μικρό νά ἐργάζεται.
 Ἡ ἐργασία του ἦταν νά βοσκάει χῆνες. Ἔγινε χηνοβοσκός. Ἡ ζωή λοιπόν τοῦ μικροῦ Τρύφωνα ἦταν στήν ἐξοχή μέ τά ζῶα. Τί ὡραία, πραγματικά, τί ὡραία πού εἶναι αὐτή ἡ ζωή. Ὁ νεαρός Τρύφωνας κάθε μέρα στήν φύση θαύμαζε τό μεγαλεῖο της, τήν ὀμορφιά της καί βλέποντάς την τήν ἀπολάμβανε καί δόξαζε τόν Θεό. Χριστιανοί μου! Ἡ γύρω μας φύση, πού εἶναι πολύ ὡραία γι΄αὐτό τήν λέμε «κόσμο», δηλαδή, κόσμημα, ὀμορφιά, ἡ φύση, λέγω, εἶναι ἕνα βιβλίο μέ ἀκαταμέτρητες σελίδες· βιβλίο πού μιλάει γιά τήν δόξα καί τήν σοφία τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ. Βλέποντας τά ὡραῖα τῆς φύσης, ἐκεῖ μόνος του μέ τά ζῶα ὁ Τρύφωνας, θά ἔλεγε τόν ὕμνο τοῦ Δαβίδ: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα Σου, Κύριε, πάντα, ἐν σοφία ἐποίησας»!

Μην αναγάγουμε τα θέματα της σωτηρίας μας, σε μόδα.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

"'Οστις αγαπά τας αφορμάς και τας αιτίας των παθών, αυτός άκων και μη βουλόμενος υπάρχει υποχείριος και δεδουλωμένος εις τα πάθη· και όστις μισεί τας ιδίας αυτού αμαρτίας, εξομολογείται αυτάς, και συγχωρείται.
Είναι αδύνατον ν' αφήση τις άλλως την συνήθειαν της αμαρτίας, ειμή εάν αποκτήση έχθραν προς αυτήν· και αδύνατον να επιτύχη της αφέσεως των αμαρτιών αυτού, εάν δεν εξμολογηθή αυτάς· διότι η μεν έχθρα της αμαρτίας είναι ένδειξις αληθούς ταπεινώσεως, η δε εξομολόγησις έδειξις αληθούς κατανύξεως, ήτις προκύπτει εις την καρδίαν από αισχύνην.
Εάν δεν μισήσωμεν τα μέμψεως άξια έργα, δεν δυνάμεθα να αισθανθώμεν την δυσωδίαν της ενεργείας αυτών. Έως ότου δεν απορρίψεις εκ της ψυχής σου τα άτοπα πάθη, δεν θέλεις γνωρίσει πόση και οποία αισχύνη και εντροπή σε περικαλύπτει..."
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
"Ασκητικά"

Ο Άγιος μιλά ξεκάθαρα, μιλά την γλώσσα της Αλήθειας.
Οι καιροί μας είναι καιροί παραλογισμού, παρερμηνειών, σκοταδισμού, αμετανοησίας.
Προβάλεται η Αλήθεια ως οπισθοδρομικιά και πεπερασμένη.
Προβάλεται το σκότος ως φως· η παραφύσιν ζωή ως προοδευτική, "cool", ανθρώπινη, φυσιολογική.
Κυριαρχεί η νοοτροπία του όχλου παντού.

Μόδα στα ρούχα, στα φαγητά, στα μαλλιά, στα σπορ, στον τρόπου που μιλάμε·

Όσιος Νικήτας εκ Κιέβου επίσκοπος Νόβγκοροντ(+31 Ιανουαρίου)

Ὁ Ὅσιος Νικήτας καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρωσία καὶ ἦταν κατὰ σάρκα ἀδελφὸς τοῦ Ὁσίου Νίκωνος († 23 Μαρτίου), ἡγουμένου τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου. Μόνασε στὴ μονὴ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἀλλὰ τὸ ἀνυπάκουο τοῦ χαρακτήρα του τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν κοινοβιακὴ ζωὴ καὶ τοὺς Πατέρες καὶ νὰ ζήσει, ὡς μοναχός, ἀπομονωμένος σὲ ἕνα κελὶ ποὺ ἔφτιαξε γιὰ τὸν ἑαυτό του.

 Ὁ Ὅσιος Νίκων, ποὺ δὲν ἔδωσε τὴν εὐλογία του γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ μοναχοῦ Νικήτα εἶδε μὲ θλίψη τὴν πράξη του καὶ περίμενε μὲ φόβο τὴν τιμωρία τῆς παρακοῆς του.Πράγματι, ἡ δοκιμασία δὲν ἄργησε νὰ ἔλθει. Μιὰ μέρα καὶ ἐνῶ ὁ Ὅσιος Νικήτας προσευχόταν, ὁ διάβολος μεταμορφωμένος σὲ Ἄγγελο Κυρίου, παρουσιάσθηκε μπροστά του καὶ τοῦ εἶπε νὰ μὴν προσεύχεται πλέον, ἀλλὰ νὰ μελετᾶ τὶς Ἁγίες Γραφές. Τὸ ἔργο τῆς προσευχῆς θὰ ἀναλάμβανε ἀντὶ τοῦ Ὁσίου ὁ ψευτοάγγελος. 

Ὁ Ὅσιος ὑπέκυψε στὸν πειρασμό. Νόμισε ὅτι κατὰ θεία παραχώρηση καὶ λόγω τῶν ἀσκητικῶν του ἀγώνων ὁ Θεὸς τοῦ χάρισε αὐτὴ τὴ μεγάλη δωρεά. Ἔτσι σταμάτησε τὴν προσευχὴ καὶ ἄρχισε τὴ μελέτη. Μελέτη ὅμως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ χωρὶς προσευχὴ δὲν γίνεται. Ἔτσι ἡ καρδιά του περιέπεσε σὲ ἀκηδία καὶ πνευματικὸ λήθαργο, γι’ αὐτὸ δὲν κατάφερε νὰ τελειώσει οὔτε τὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Ὁ Ὅσιος ἄρχισε ξαφνικὰ νὰ προφητεύει μόνο τὰ μέλλοντα κακά: κλοπές, ἐγκλήματα, κακὲς ἐνέργειες καὶ πράξεις, ὅλα δηλαδὴ ἐκεῖνα ποὺ κατεργάζεται ὁ διάβολος, ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους καὶ τῆς κακίας. Ἡ φήμη τοῦ ἁπλώθηκε παντοῦ καὶ ὅλοι τὸν θαύμαζαν γιὰ τὴν ἀκριβῆ ἐκπλήρωση τῶν προφητικῶν του λόγων. 

Οἱ Πατέρες τῆς μονῆς ἄρχισαν νὰ καταλαβαίνουν ὅτι ὁ Ὅσιος Νικήτας εἶχε πέσει σὲ πλάνη καὶ εἶχε ὁδηγηθεῖ ἀπὸ τὸν σατανὰ σὲ ὁδὸ ἀπωλείας. Ἔτσι ξεκίνησαν θερμὴ προσευχὴ γιὰ νὰ φωτισθεῖ ὁ νοῦς τοῦ Ὁσίου καὶ νὰ σωθεῖ. Χάρη στὴν προσευχὴ τῶν συνασκητῶν του, τῶν Ἁγίων ἐκείνων Πατέρων, ποὺ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο προσεύχονταν καὶ γιὰ τὸν ἀδελφό τους, ὁ νοῦς τοῦ Ὁσίου φωτίσθηκε καὶ ἄρχισε πάλι νὰ προσεύχεται καὶ νὰ βιώνει τοὺς ἀληθινοὺς καρποὺς τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως. Ὁ Θεὸς ὄχι μόνο ἔκανε δεκτὴ τὴ μετάνοιά του, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας.

Λόγω τῆς ὁσιακῆς ζωῆς του ὁ Ἅγιος Νικήτας, τὸ ἔτος 1096, ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Νόβγκοροντ. Ἀφοῦ ποίμανε ἀξίως καὶ θεοφιλῶς τὸ ποίμνιό του, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1109 καὶ τὸ ἱερὸ λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Ἁγίων καὶ Δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης τοῦ Νόβγκοροντ.

.Η μνήμη του τιμάται στις 31 Ιανουαρίου

Ἡ κουλτούρα τῆς βίας

Του Σαράντη Καργάκου

Δὲν γνωρίζω κατὰ πόσο εἶναι κατανοητὸ ὅτι ὁ κόσμος ὁδεύει πρὸς τὸ χαμό. Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τοὺς πολέμους ποὺ δὲν ἔχουν σταματημό, οὔτε γιὰ τὶς πράξεις τρομοκρατίας ποὺ μπορεῖ νὰ γἰνουν στὴ γειτονικὴ μας πλατεῖα, οὔτε ἀκόμη γιὰ ἄλλες πράξεις αὐτοκτονίας ποὺ γίνονται συμ-πράξεις πολυκτονίας. Πρόκειται γιὰ μιὰ διάχυτη βία ποὺ συγκατοικεῖ –μαζὶ μ’ ἐμᾶς– στὴν ἴδια πολυκατοικία, στὸ ἴδιο σχολεῖο, στὸ ἴδιο πανεπιστήμιο, στὸ ἴδιο μεταφορικὸ μέσο, στόν ἴδιο χῶρο ἐργασίας. Ἄς ἐξετάσουμε τὴ χώρα, ποὺ καθ’ ὅλη τὴ μεταπολεμικὴ περίοδο ὑπῆρξε τὸ «πρότυπο» τοῦ λεγόμενου δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Κι ἐννοῶ τὶς ΗΠΑ.
Ἄν κάνουμε μία καταμέτρηση ἐγκλημάτων ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ σατανιστὴς Μάνσον σκότωσε τὴν πανέμορφη Σάρον Τέιτ (προσφορὰ θυσίας στὸ Σατανὰ!) μέχρι σήμερα, θὰ χάσουμε τὸ λογαριασμὸ, ἔστω καὶ ἄν χρησιμοποιήσουμε ἠλεκτρονικὸ ὑπολογιστὴ.

Μετὰ τὴν πρόσφατη ἐγκληματικὴ ἐνέργεια ποὺ πραγματοποίησε ἕνα ἀνδρόγυνο στὴν Καλλιφόρνια ἐναντίον ἀσύλου ἀνιάτων, ὅπου βρῆκαν τὸ θάνατο 14 ἄτομα, ἔγινε ἀπὸ ἁρμόδιες ἀρχές ἕνας ἀπολογισμός. Κατὰ τὸ 2015 μέχρι τὴν ἡμέρα τοῦ θλιβεροῦ περιστατικοῦ εἶχαν στὶς ΗΠΑ σκοτωθεῖ 462 ἄνθρωποι, ἐνῶ εἶχαν τραυματισθεῖ ἄλλοι 1.314! Σὐμφωνα μὲ τὴν ἴδια καταγραφή, στὴ διάρκεια τῆς χρονιᾶς ποὺ πέρασε σημειώθηκαν 354 φονικὲς ἐπιθέσεις σὲ 220 πόλεις καὶ σὲ 47 πολιτεῖες. Ὕστερα ἀπὸ εἰδικὴ ἔρευνα ἔχει διαπιστωθεῖ ὅτι τὸ 11% τῶν ἐπιθέσεων προέρχονται ἀπὸ ἄτομα πάσχοντα ἀπὸ ψυχασθένειες, ἐνῶ τὸ 57% ἀφορᾶ σὲ περιστατικὰ ἐνδοοικογενειακῆς βίας. Καὶ γιὰ τὸ ὑπόλοιπο 32% ποιὲς αἰτίες ἰσχύουν;

Ἀν ἐξαιρέσουμε τὴν κακοποιὸ δράση (π.χ. ληστεῖες, «πόλεμοι» συμμοριῶν γιὰ τὴ διακίνηση ναρκωτικῶν ἤ γιὰ τὴν παροχὴ «προστασίας»), ἕνα μεγάλο ποσοστὸ ἐκφράζει μιὰ βία χωρίς αἰτία, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν «Ἐπαναστάτη χωρίς αἰτία» μὲ τὸν ἀξέχαστο Τζέιμς Ντήν. Τὸ «χωρὶς αἰτὶα» δὲν σημαίνει ἔλλειψη αἰτίας. Πέρα ἀπὸ τὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας, τὴ διάλυση τοῦ σχολείου ὡς χώρου οὐσιαστικῆς ἀγωγῆς καὶ ὄχι ἐγκληματικῆς προαγωγῆς (ποιὸς ξεχνᾶ τὴν ταινία «Ἡ ζούγκλα τοῦ μαυροπίνακα»;) καὶ ἄλλα ἐμφανῆ, πρέπει στὶς αἰτίες νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ παροχὴ μιᾶς κουλτοὺρας ποὺ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τὴν ὀνομάζω «κουλτούρα τῆς βίας». Μὲ αὐτὸ τρέφεται πνευματικὰ ἡ νεολαία τῶν ΗΠΑ καὶ τῶν λοιπῶν χωρῶν.

 Ἡ βία ἔγινε μορφὴ ψυχαγωγίας («βία γιὰ τὴ βία»), ἔγινε τρόπος ἐκτονώσεως, ἔγινε τρόπος ἐκφράσεως τοῦ ἐπαναστατικοῦ ἐνστίκτου. Ὁ κινηματογράφος, ἡ τηλεόραση (τὸ σωστὸ εἶναι τηλοψία), τὸ διαδίκτυο ἔχουν γίνει οἱ μεγαλύτεροι δάσκαλοι τοῦ ἐγκλήματος καὶ γενικότερα ποικίλων μορφῶν βίας. Ἀκόμη καὶ ὁ ἀθλητισμὸς ὑπηρετεῖ τὴ βία. Τὸ θέαμα στὶς κερκίδες εἶναι πιὸ συναρπαστικὸ ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ στίβου. Ἡ ὑβρεολογία, ποὺ εἶναι μορφή βίας, προάγει καὶ τὴ σωματική. Διότι στὴ βρισιὰ ἀναγκάζεσαι ν’ ἀπαντήσεις μὲ... γροθιά! Γενικὰ, σὲ παγκόσμια κλίμακα δὲν προάγεται πολιτισμός. Προάγεται ἀλητισμός.

Τὰ ἀθῶα παιδάκια παίζουν μὲ τερατάκια. Ἔτσι, μεγαλώνοντας, γίνονται κι αὐτὰ τερατάκια. Ὁ σατανισμὸς κάνει θραύση στὶς ΗΠΑ ἀλλὰ κι ἐδῶ. Καθετὶ ἀνώμαλο καὶ ψυχοφθόρο θεωρεῖται φυσιολογικὸ καὶ τὸ φυσιολογικὸ θεωρεῖται ἀναχρονιστικὸ.

Ἡ τρέλα καλπάζει καὶ ἡ βία, ποὺ σὰν βρασμὸς κοχλάζει μέσα μας, ξεσπάει. Ἡ διάδοση τῶν ὅπλων –ποὺ ὅλο καὶ ἐκτείνεται– διευκολύνει ἄτομα ἰδιοπαθῆ νὰ πάρουν ἐκδίκηση ἀπὸ τὴν κοινωνία ποὺ τάχα τὰ ἀδικεῖ, νὰ σκοτώσουν γιὰ νὰ παγιώσουν μιὰ νέα τάξη, ὅπως ὁ τρελὸς νεαρὸς στὴ Νορβηγία, ποὺ ἔκανε τὴ φονικὴ βία ἰδεολογία! 

Κάποιες γηπεδικὲς συγκρούσεις ἤ «ἀσκήσεις μάχης» τῶν κουκουλοφλώρων πρέπει νὰ μᾶς ἔχουν πείσει ὅτι ἡ βία χτυπᾶ καὶ τὴ δικὴ μας πόρτα. Δυστυχῶς, τὰ φονικὰ ὑποκαθιστοῦν τὰ ἰδανικά!

09/01/2016

πηγή

Κήρυγμα Κυριακή ΙΕ Λουκά(Ζακχαίου)

Ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους συγγραφεῖς στόν κόσμο εἶναι ὁ Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι. Ρῶσσος, ὀρθόδοξος χριστιανός. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅτι μετέφερε στά βιβλία του περίπου ὅλη τήν ὀρθόδοξη πίστη, γιατί πόνεσε πολύ γιά τήν ἀπόκτησή της.
Ἔζησε τόν περασμένο αἰώνα. Στήν ἀρχή ἦταν ἄθεος καί καταφρονητής τῶν πάντων. Ἔπεσε σέ πολλά λάθη. Κάποια φορά τόν ἔπιασαν καί τόν ἔκλεισαν στή φυλακή. Ἐκεῖ, ὁ Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι ἔμαθε νά διαβάζει τό Εὐαγγέλιο. Καί κατάλαβε τί διαφορά ὑπάρχει ἀνάμεσα στά βιβλία τῆς ἀθεῒας ἤ τῆς ψευτοφιλοσοφίας τῶν ἀνθρώπων καί εἰς τήν σοφίαν τήν ἄνωθεν. Τήν σοφία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀπό τότε ἔγινε βαθύς καί συνειδητός χριστιανός.

Σ’ ἕνα βιβλίο του λοιπόν, «Ἔγκλημα καί τιμωρία», μιλάει γιά ἕνα φτωχαδάκι, ἕνα ταλαίπωρο ἄνθρωπο πού εἶχε καταντήσει νά ἔχει μοναδική του χαρά καί ἀπόλαυση, στή ζωή –ἐπειδή ἦταν ἐσωτερικά κούφιος- μόνο τό κρασί.
Κάποια φορά αὐτός ὁ μέθυσος, ὁ Μαρμελάντωφ, ἦλθε σέ πνευματική κατάνυξη καί εἶπε τά ἑξῆς λόγια: (τοῦ Ντοστογιέφσκι λόγια φυσικά):
«Θά ἔπρεπε κάθε ἄνθρωπος, κάπου νά μπορεῖ νά ἀκουμπήσει. (Τό ἔλεγε μέ πόνο, γιατί αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ὁ Μαρμελάντωφ, δέν εἶχε νά ἀκουμπήσει πουθενά). Ἀλλά θά ρθεῖ καιρός πού κάθε ἕνας, κάπου θά μπορέσει νά ἀκουμπήσει τό κεφάλι του. Ἔτσι ἔπρεπε νά εἶναι καί τώρα. Ἔπρεπε καί τώρα, κάθε ἄνθρωπος κάπου νά μποροῦσε νά ἀκουμπάει, κάπου νά βρίσκει λίγη συμπόνια καί παρηγοριά».

Ἡ μυστικὴ δύναμη των Τριών Ἱεραρχών

 Προβάλλονται καὶ φέτος ἀπὸ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, στὸν κοινό τους ἑορτασμό, οἱ μοναδικὲς μορ­­φὲς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἰωάν­νου τοῦ Χρυσοστόμου. Οἱ φωστῆρες τῆς οἰκουμένης, οἱ κήρυκες τῆς μετανοίας, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς Ἀληθείας, οἱ βράχοι τῆς πίστεως.  Ἐξαίρετα πνεύματα, πολυδύναμες καὶ χαρισματικὲς προσωπικότητες, ποὺ συνεχίζουν νὰ λάμπουν ἀκόμη καὶ θὰ λάμπουν μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων.
Τοὺς τιμοῦμε, τοὺς θαυμάζουμε, συν­άμα καὶ ἀποροῦμε:
 Πῶς κατάφεραν τόσα πολλά; Πῶς ἔ­φθασαν τόσο ψηλά; Πῶς διέπρεψαν σʼ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, στὴ φιλανθρωπία, στὴν ἱεραποστολή, στὸ κήρυγμα, στὴ συγγραφή; Ποιὸ ἦταν τὸ μυστικό τους; Ποῦ ὀφείλεται ἡ ἐπιτυχία τους; Μήπως στὴν εὐγενικὴ καταγωγή τους, στὶς γνώσεις τους, στὶς ἱκανότητές τους ἢ στὸ ἀξίωμα τῆς ἀρχιερωσύνης τους;
Ἕνα βλέμμα προσεκτικὸ στὴν ἁγία βιοτή τους θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καταλάβουμε πὼς μία ἦταν ἡ μυστική τους δύναμη. Ἀπὸ ’κεῖ ἀντλοῦσαν ἔμπνευση, φωτισμό,

Ο Παπα –Δημήτρης Γκαγκαστάθης (29 Ιανουαρίου 1975)

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

Ο παπά – Δημήτρης γεννήθηκε το 1902 στον Πλάτανο Τρικάλων, χωριό που για 42 ολόκληρα χρόνια, (1931-1973) υπηρέτησε ως εφημέριος«ελλαμπόμενος από τας ακτίνας του Αγίου Πνεύματος».
Και εκεί στις 29 Ιανουαρίου, 1975,«εξήχθη εις αναψυχήν, συναντήσας το Φως της ζωής». Η φτώχεια δεν του επέτρεψε να πάρει μόρφωση και μικρός έγινε τσοπανόπουλο. Βόσκοντας, όμως, τα πρόβατα, άρχισε να έχει τις πρώτες πνευματικές εμπειρίες.

Γράφει ο ίδιος: “Για να ενδυναμώσω την πίστη μου διάβαζα στην καλύβα μου βίους Αγίων. Απέφευγα τις συναναστροφές του κόσμου.
Επί τούτου επήγαινα στις πιο βαθιές χαράδρες και προσευχόμουν. Πολλά βράδυα έρχονταν δαίμονες (…) για να με εξοντώσουν αλλά οι Αρχάγγελοι δεν τους επέτρεπαν και έφευγαν άπρακτοι”. Σε ηλικία 19 ετών κατατάχθηκε στην Χωροφυλακή.
Πριν φύγει από το χωριό πέρασε από τους προστάτες του Αρχαγγέλους.

 “Τους προσκύνησα και τους παρακάλεσα: Με καλεί η πατρίδα να πηγαίνω. Σας θέλω να με ενισχύσετε, να με βοηθήσετε και να έλθω πάλιν σώος και αβλαβής, όπως φεύγω τώρα”.
Πολέμησε στην Μικρά Ασία. Στην μεγάλη καταστροφή της Σμύρνης, οι προστάτες του Αρχάγγελοι τον έσωσαν θαυματουργικώς πολλές φορές.

 Γράφει ο παπα-Δημήτρης:
“Έφθασα στην Σμύρνη Σάββατο, την ώρα που κτυπούσαν οι καμπάνες. Τι συγκινητικόν ήτο! Αργά την νύκτα έρχεται και πάλιν ο γέρων (εννοεί τον Αρχάγγελο) και μου λέγει: να (…) πας εις το δεύτερο λιμάνι.Περί ώρα 9, παρά τέταρτο, να μπεις εις το πλοίον και θα βγείς εις την Χίον. Εγώ είμαι μαζί σου, μη φοβείσαι. Έτσι και έγινε. Βγήκα εις την Χίο και έπειτα στην Αθήνα. Από την Αθήνα με έστειλαν εις την Κομοτηνή. Εκεί τακτικά εκκλησιαζόμουν και έμαθον και την ψαλτική.

Οι νέοι και το ασκητικό ήθος της Εκκλησίας

 πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Σχεδόν καθημερινά στο εορτολόγιό της η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη οσίων και ασκητών, ανδρών και γυναικών, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Χριστό. Ο ουρανός ανταπέδωσε την αφιέρωση δωρίζοντας την αιώνια κοινωνία με τον Ζωοδότη. Αλλά και η Εκκλησία, ανταποκρινόμενη στο λαϊκό αίσθημα ότι τέτοιοι άνθρωποι αποτελούν πρότυπα προς μίμησιν, τους κατατάσσει στο αγιολόγιό της, τους γιορτάζει, τους παρακαλεί με την προσευχή της σ' αυτούς.

  Οι μορφές αυτές διακρίθηκαν για το ασκητικό ήθος τους. Παρέδωσαν τον εαυτό τους στην αγάπη του Χριστού. Αγωνίστηκαν για την κάθαρση της καρδιάς τους από τα πάθη, τις προσκολλήσεις στο κακό και την αμαρτία. Και την ίδια στιγμή έκαναν τον χρόνο τους αιωνιότητα. Κοινωνώντας τον Θεό. Υπομένοντας τις επιθέσεις του πειρασμού. Ζώντας με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή. Αλλά και παλεύοντας να αγαπήσουν τον πλησίον. Να τον διακονήσουν με την υπομονή στη συμβίωση. Με την ελεημοσύνη και τη φιλοξενία. Με την παραίτηση από το “εγώ” και το θέλημά τους. Με την πρόταξη της έμπρακτης συγχωρητικότητας.

  Το ασκητικό ήθος είναι η πρόταση της Εκκλησίας για τον άνθρωπο κάθε

Αναζητώ έναν γέροντα που είχα γνωρίσει

Περνούν τα χρόνια και αναβάλλουμε το δρόμο της επιστροφής για την αυριανή ημέρα. Και περνούν πολλές τέτοιες αυριανές ημέρες, και εμείς επαναπαυόμαστε πάντοτε στο αύριο...

 Ώσπου, αν η Χάρη του Θεού μας επιτρέψει να είμαστε ακόμα εδώ όταν κάποτε το αποφασίσουμε, αναζητούμε την ευλογημένη ζωή που χάσαμε δίπλα στον Σωτήρα μας και στους υποτακτικούς Του. Που όμως δεν παύει να μας περιμένει όσο ανασαίνουμε...

Το μικρό αυτό αλλά τόσο περιεκτικό κειμενάκι ενός δασκάλου που διαβάσαμε, ίσως οδηγήσει κάποιους από εμάς να πάρουν την απόφαση της επιστροφής από σήμερα.

Αναζητώ έναν γέροντα που είχα γνωρίσει

Μοναχός: Ξένε, ποιόν ζητάς να βρεις;
Ξένος: Τον γέροντα μιας Καλύβης που ήταν εδώ κοντά. Δεν μπορώ να σου πω που ακριβώς ήταν, γιατί το δάσος θέριεψε και τα σκέπασε όλα.

Μοναχός: Το όνομα του Γέροντα;
Ξένος: Δεν το θυμάμαι. Έπεσε πολύ σκοτάδι στη μνήμη μου και δεν το θυμάμαι.

Μοναχός: Πες μου τα χαρακτηριστικά του.
Ξένος: Ήταν γεμάτος καλοσύνη. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο, έλαμπε.

Μοναχός: πες μου και άλλα χαρακτηριστικά γιατί αυτά που μου είπες τα έχουν πολλοί.
Ξένος: όταν μιλούσε χαμήλωνε τα μάτια, μας μιλούσε πάντα για την Παναγία, μας συμβούλευε να αποφεύγουμε την αμαρτία, όμως έδειχνε συμπόνια για τον αμαρτωλό. Αυτές τις στιγμές έλεγε ότι αυτός ο ίδιος ήταν ο πιο αμαρτωλός από τους ανθρώπους. Κάποιες στιγμές τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα, τότε προσευχόταν χαμηλόφωνα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό». Και κάτι άλλο να προσθέσω μήπως σε βοηθήσω. Ο γέροντας που ζητώ έμοιαζε με τον παππού μου.

Μοναχός: Ξένε, δεν γνώρισα ποτέ τον παππού σου. Όμως πες μου πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που είδες τον γέροντα που ζητάς.
Ξένος: Γύρω στα 50 χρόνια, παιδί μου, μαζεύτηκαν δίχως να το καταλάβω. Τόσο το αμέλησα…

Μοναχός: Μα εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε, ούτε ο γέροντας της Καλύβης μας. Εδώ είμαστε όλοι νέοι. Αύριο θα κάνουμε μνημόσυνο γι’ αυτούς. Μείνε μαζί μας να τους μνημονεύσουμε. Εδώ θα είναι όλοι…

Διογένης Μαλτέζος, δάσκαλος

 Πηγή: Περιοδ. Πρωτάτον. Άργος, Φθινόπωρο 2003.

"Να θυμάσαι τον Πλάστη σου στις ημέρες τής νιότης σου· πριν έρθουν οι κακές ημέρες, και φτάσουν τα χρόνια στα οποία θα πεις: Δεν έχω ευχαρίστηση σ' αυτά· Πριν σκοτιστεί ο ήλιος, και το φως, και το φεγγάρι, και τα αστέρια, και ξαναγυρίσουν τα σύννεφα ύστερα από τη βροχή" (Εκκλησιαστής 12/ιβ: 1,2).

πηγή

Όταν συμπέσει κηδεία μέσα στο σπίτι που ετοιμάζεται για γάμο, τί γίνεται;

Και το ερώτημα αυτό πολλές φορές το αντιμετωπίζει η Εκκλησία μας.

 Οι άνθρωποι χωρίς να γνωρίζουν τι γίνεται και σ' αυτήν την περίπτωση, αντί να ρωτήσουν τους πνευματικούς ταγούς, που είναι οι ιερείς μας και κυρίως οι πνευματικοί εξομολόγοι, δέχονται τέτοιου είδους συμβουλές από προληπτικές και δεισιδαίμονες γυναίκες, που ποτέ δεν ομιλούν με πνεύμα Θεού, γιατί δεν κατέχουν τη θεολογία της Εκκλησίας μας, με αποτέλεσμα να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα μέσα στα σπίτια, παρά να δίνουν λύσεις.

Εν προκειμένω θα ήθελα να σημειώσω, ότι όλα όσα συμβαίνουν μέσα στη ζωή μας είναι καλοδεχούμενα. Οι πιστοί μας δεν πρέπει να θεωρούν τον θάνατο ως κάτι κακό.
Ο θάνατος σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία θεωρείται κοίμηση. Κάνεις από τούς τεθνεώτες που φεύγει απ' αυτή τη ζωή δεν χάνεται, δεν εξαφανίζεται, αλλά ζει μέσα στην ουράνια κατοικία του Θεού. Για τον λόγο αυτό μέσα στον ορθόδοξο ναό τελούνται συνεχώς και αδιαλείπτως όλα τα μυστήρια και οι ακολουθίες, χωρίς να ειδικεύεται κάποιος ναός σε ναό γάμων ή βαπτίσεων ή κηδειών ή μνημοσυνών.

Σύγχρονοι κρυφοί Καλοί Σαμαρείτες..!

Ο Γιατρός ο Ζαμάνης και ο Δεσπότης ο Βούλτσος

Γράφει ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας, Αρχιμ. Πορφύριος

Αυτές τις ημέρες, γέμισε το διαδύκτιο με αναρτήσεις από ένα δημοσιεύμα  γιά έναν Ρώσο αρχιερέα που σφουγγάρισε ένα Νοσοκομείο (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ), και ύστερα έδωσε εντολές στους επι/υποτελείς του να συνεχίσουν αυτοί με την επιμέλεια της καθαριότητας του χώρου υγείας.

Ο πατήρ Ιερώνυμος της Αναλήψεως στην Αθήνα, ο Σιμωνοπετρίτης ο Όσιος του Θεού, ήταν ιδιαίτερα ελεήμων.Είχε ένα συρτάρι όπου έβαζε ό,τι του έδιναν, και έβγαζε να δώσει ό,τι έπιανε το χέρι του, χωρίς να τα κοιτάζει. Ήξερε όμως απόλυτα και τί έβαζε και τί έδινε.

Μία φορά, ο μακαρίτης ο Γερο Γελάσιος, ως Επίτροπος του Μοναστηριού, βρέθηκε στο Μετόχι και έβαλε τις φωνές στον Άγιο Γέροντα, γιατί τάχα είναι πολλές ελεημοσύνες που δίνει και ξοδεύει τα χρήματα του Μοναστηριού. Αλλοιώς σκεφτόταν ο ένας, αλλοιώς σκεφτόταν ο άλλος.
Και ο πατήρ, γεμάτος σθένος και θεϊκό ζήλο απάντησε: Από ελεημοσύνας προέρχονται και εις ελεημοσύνας υπάγουν.
Ο Γέρων Ιερώνυμος δεν ήταν μόνο ο ίδος άκρως ελεήμων. Είχε διδάξει και στους μαθητές και στις μαθήτριές του, που ήταν πολυάριθμοι, την χριστομίμητη αυτήν αρετή.
Από όλους τους Αναληψιμιώτες ξεχώριζε, και στο ύψος και στο πλάτος της ελεημοσύνης, ο γιατρός ο Ζαμάνης. Ήταν και αυτός, αν καλοθυμάμαι, Μικρασιάτης, έμενε και κοντά στην Ανάληψη, και ακολουθούσε τον όσιο Γέροντα κατά γράμμα.
Μία από τις ευλογημένες συνήθειες του γιατρού Ιωάννη ήταν να εξαφανίζεται κάθε σαββατόβραδο.
Με το που τελείωνε ο αναστάσιμος εσπερινός, έπαιρνε το αυτοκίνητο και εξαφανιζόταν. Κανείς δεν γνώριζε πού πήγαινε και τί έκαμνε. Μόνον βέβαια ο Γέροντας τό ήξερε.

''Αββά, τι να κάνω που χάνεται η ψυχή μου;''

Ευεργετινός (ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των Θεοφόρων και Αγίων Πατέρων)

 Ένας αδελφός πήγε στο όρος της Φέρμης, στον μεγάλο γέροντα, και του είπε: «Αββά, τι να κάνω που χάνεται η ψυχή μου;». 

«Γιατί, παιδί μου;» τον ρώτησε ο γέροντας.

 Ο αδελφός αποκρίθηκε: «Όταν ήμουν στον κόσμο, έκανα στ’ αλήθεια πολλές νηστείες και αγρυπνίες και είχα μέσα μου πολλή κατάνυξη και θέρμη. Τώρα όμως (ενν.: τώρα, που έγινα μοναχός) δεν βλέπω μέσα μου κανένα καλό».

«Πίστεψέ με, παιδί μου», του είπε ο γέροντας, «όσα έκανες όταν ήσουν στον κόσμο, τα έκανες επειδή η κενοδοξία και ο έπαινος των ανθρώπων έβαζαν μέσα σου αυτή την προθυμία, ο Θεός όμως δεν τα δεχόταν. Γι’ αυτό ούτε ο σατανάς σε πολεμούσε, γιατί δεν τον ένοιαζε να κόψει την προθυμία σου, αφού δεν είχες καμία ωφέλεια από αυτήν...

Τώρα όμως, που είδε ότι έγινες στρατιώτης του Χριστού και βγήκες να τον πολεμήσεις, πήρε και αυτός τα όπλα εναντίον σου. Πλην όμως στον Θεό αρέσει ο ένας ψαλμός που λες τώρα με κατάνυξη, παρά οι χίλιοι που έλεγες στον κόσμο· και δέχεται ο Θεός τη λίγη τωρινή νηστεία σου περισσότερο από τις εβδομάδες που νήστευες στον κόσμο...».

Ο αδελφός απάντησε: «Καθόλου δεν νηστεύω τώρα, αλλά όλα τα καλά που είχα στον κόσμο έφυγαν από εμένα».

 Και ο γέροντας του είπε: «Αδελφέ, σου φτάνει αυτό που έχεις. Μόνο κάνε υπομονή, και καλά είσαι».

Καθώς όμως ο αδελφός επέμενε και έλεγε: «Αλήθεια, αββά, χάνεται η ψυχή μου», ο γέροντας του είπε: 

«Πίστεψε, αδελφέ, δεν ήθελα να σου το πω, για να μη βλαφτεί ο λογισμός σου. Επειδή όμως βλέπω ότι ο σατανάς σε έριξε σε αποθάρρυνση, σου λέω:
Το ότι νομίζεις πως όταν ήσουν στον κόσμο έκανες καλά και είχες καλή ζωή, είναι υπερηφάνεια. Έτσι νόμιζε και ο Φαρισαίος και έχασε όλα τα καλά που είχε κάνει.
Επίσης, το ότι τώρα πιστεύεις πως τίποτε καλό δεν κάνεις, σου φτάνει, αδελφέ, για να σωθείς, γιατί είναι ταπείνωση. Έτσι δικαιώθηκε και ο τελώνης, χωρίς να κάνει κανένα καλό.
Γιατί στον Θεό είναι πιο αρεστός ένας άνθρωπος αμαρτωλός και αμελής με συντριβή καρδιάς και ταπείνωση, παρά εκείνος που κάνει πολλά καλά και έχει την ιδέα ότι γενικά κάνει κάτι καλό».
Ο αδελφός ωφελήθηκε πάρα πολύ και έβαλε μετάνοια στον γέροντα λέγοντας:
«Σήμερα, αββά, σώθηκε η ψυχή μου με τη βοήθειά σου». 

Ευεργετινός, "Η ταπεινοφροσύνη είναι εντελώς ανίκητη από τους δαίμονες", υπ. 44, τόμος Α΄, Το Περιβόλι της Παναγίας.

πηγή /αντιγραφή

Πριν εξομολογηθείς ψάξε..

π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας.
Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου.

Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον.
Εαν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εαν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εαν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον "αγιορείτη", τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε απο αυτά. Έναν παπά που να ζεί τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του. Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λεει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! Καρδιά ανθρώπου!!!

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς".
Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το οτι ζείς και αναπνέεις. Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.
Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά. 

Μια φορά, ένας παππούλης, απο αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια "το ύφασμα σου, ήταν απο μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται........ "

Όποιος δεν πιστεύει και δεν έχει πνευματική ζωή δύσκολα θα αντέξει

Δεν μπορεί να ασχολείσαι με τα όσα παρανοϊκά συμβαίνουν σ’ αυτόν τον έρμο τόπο και να είσαι καλά στην ψυχική σου υγεία, εφ’ όσον δεν έχεις μέσα σου τον Θεό.

Λίγο θα ρίξεις μια ματιά κάπου στην τηλεόραση, λίγο στις συζητήσεις με φίλους, λίγο στο ίντερνετ, θέλοντας και μη είμαστε εγκλωβισμένοι στην παγίδα που μας έχουν οδηγήσει έντεχνα και χωρίς να ανοίξει μύτη, οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες.

Αποτέλεσμα όλων αυτών η ψυχική κατάρρευση της πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού. Άλλοι αυτοκτόνησαν, άλλοι πέθαναν από εγκεφαλικά, εμφράγματα, καρκίνους και αυτοί που είναι ακόμη όρθιοι το πετυχαίνουν είτε γιατί δεν τους άγγιξε ακόμη η κρίση και είναι σε πνευματική αφασία, είτε γιατί υποστηρίζονται πρόσκαιρα από ποτά, ναρκωτικά και ψυχοφάρμακα, μέχρι την πλήρη κατάρρευση.

Η εικόνα της Παναγίας ''Οι Τρεις Χαρές''

Τον 19ο αιώνα ένας ευλαβής αγιογράφος έφερε από την Ιταλία ένα αντίγραφο της εικόνας ''Αγία Οικογένεια''και την παρέδωσε σ'έναν συγγενή του,τον εφημέριο του Ναού της Αγίας Τριάδος της οδού Πόκροβκα.Ο αγιογράφος επέστρεψε στο εξωτερικό και μετά από λίγο καιρό απεβίωσε.
Μαθαίνοντάς το,ο ιερέας δώρησε την εικόνα στον ναό της Αγίας Τριάδος και την τοποθέτησε πάνω από την είσοδο του ναού.

Μετά από σαράντα χρόνια απανωτές συμφορές βρήκαν μια ευγενή Ρωσίδα:δυσφήμησαν και εξόρισαν τον σύζυγό της,κατέσχεσαν την περιουσία τους,ενώ τον μονάκριβο γιό της τον πήραν ως αιχμάλωτο πολέμου.
Με πόνο πολύ η γυναίκα προσευχήθηκε στην Παναγία για να μεσιτεύσει προς τον Θεό για τους ευρισκομένους εν θλίψει.

Ξαφνικά άκουσε μία φωνή που την προέτρεπε να βρει την εικόνα η ''Αγία Οικογένεια''και να προσευχηθεί ενώπιόν της.Μετά από μακροχρόνιες έρευνες στους ναούς της Μόσχας,βρήκε την εικόνα πάνω από την είσοδο του ναού της Αγίας Τριάδος στην Πόκροβκα.Προσευχόμενη ενώπιον της εικόνας η γυναίκα έλαβε τρεις χαρμόσυνες ειδήσεις:ο σύζυγός της είχε αποκατασταθεί,ο γιός της απελυθερώθηκε και τους επεστράφη η περιουσία.Γι αυτό τον λόγο η εικόνα ονομάστηκε ''Οι Τρεις Χαρές''
Ακόμη και στις μέρες μας η εικόνα δεν παύει να θαυματουργεί.Μεσιτεύει για όσους βρίσκονται μακριά από τις οικογένειές τους και τις οικογένειες που έχουν ανάγκη.

Στην εικόνα της Παναγίας ''Οι Τρεις Χαρές''απεικονίζεται η Παναγία με το Θείο Βρέφος,συνοδευόμενοι από τον Δίκαιο Ιωσήφ και τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.Στις όψιμες ρωσικές απεικονίσεις προστέθηκαν στις άκρες και άλλες μορφές αγίων.
Η σπανιότητά της έγκειται στο ότι ο Δίκαιος Ιωσήφ εμφανίζεται δίπλα από την Παναγία,πράγμα που δεν συνηθίζεται αφού ο Δίκαιος Ιωσήφ ήταν προστάτης και όχι σύζυγος της Παναγίας.

Η εικόνα τιμάται στις 26 Δεκεμβρίου

proskynitis.blogspot

...ουτε υποπτεύονται πώς υπάρχει κάτι πέρα από ο,τι καταλαβαίνουνε μέ τό μυαλό τους(Φ.Κόντογλου)

'Ολοι οι απιστοι κι οσοι ειναι κολλημένοι στήν υλική γνώση, σέ καθέ εποχή καί σέ κάθε φυλή, λένε τά ιδια σάν ακούσουνε τά αποκαλυπτικά λόγια του Ευαγγελίου, καί περιπαίζουνε εκεινον πού τά πιστεύει καί τά λέγει. Κι ουτε υποπτεύονται πώς υπάρχει κάτι πέρα από ο,τι καταλαβαίνουνε μέ τό μυαλό τους.

Φώτης Κόντογλου ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ Σελ, 162

πηγή

«Αυτή είναι η αιτία που η πλειοψηφία των ανθρώπων φτάνει να είναι ψυχικά άρρωστη»(Όσιος Αμφιλόχιος του Ποτσάεφ)

  

 Ὁ στάρετς Ἰωσὴφ θεράπευε διάφορες ἀσθένειες. Ὑποστήριζε πὼς οἱ μισοὶ ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς θεραπεύονταν, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μισοὶ ἔφευγαν ἀθεράπευτοι. Ὁ Θεὸς δὲν ἐπέτρεπε νὰ θεραπευτοῦν, ἐπειδὴ ἡ θεραπεία τους δὲν θὰ ἦταν ὠφέλιμη γιὰ τὴ σωτηρία τους, ἀλλὰ θὰ προκαλοῦσε τὸν πνευματικό τους θάνατο.

 Πολλὲς φορὲς οἱ δαιμονισμένοι τοῦ προκαλοῦσαν πολλὰ προβλήματα. Οἱ οἰκεῖοι του τὸν προέτρεπαν νὰ μὴ δέχεται στὸ σπίτι δαιμονισμένους, ἐπειδὴ οἱ δαίμονες ἐκδικοῦνταν ὅλους ἐκείνους ποὺ ἔμεναν ἐκεῖ. Ὁ γέροντας τοὺς ἀπαντοῦσε: «Ἡ ὑπομονὴ εἶναι δύσκολο πράγμα, ὅμως δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε τοὺς δαίμονες!»

 Ὁ κῆπος τοῦ γέροντα ἦταν ποτισμένος μὲ τὰ δάκρυα τῶν πονεμένων καὶ ἄρρωστων ἀνθρώπων, ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ γίνουν καλά. Πολλὲς φορὲς ἔλεγε πὼς τὰ παιδιὰ στὶς μέρες μας γίνονται ἀνυπάκουα, ὑπερήφανα καὶ χωρὶς ντροπή, ἐνῶ ἀργότερα φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ δαιμονίζονται. Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς προέτρεπε νὰ δείχνουν ταπείνωση καὶ νὰ ζητοῦν συγχώρεση ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους.
 Πρέπει νὰ ἔχεις μεγάλη Ἀγάπη στὴν καρδιὰ γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθεῖς ποτὲ νὰ δεχτεῖς τὸν καθένα. Τὸ ἐκλεκτὸ αὐτὸ σκεῦος τοῦ Θεοῦ εἶχε τέτοια Ἀγάπη. Πάντα ἔβρισκε χρόνο γιὰ τὸν καθένα.

 Ὁ ἀδελφὸς Ἰωάννης ἐπισκέφτηκε πολλὲς φορὲς τὸν γέροντα Ἰωσὴφ στὸ χωριὸ Ἰαλόβιτσα καὶ εἶδε ἐκεῖ πολλὲς θαυματουργικὲς θεραπεῖες. «Χωρὶς τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πιστεύω πὼς εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνουν τέτοιες θαυματουργίες, ποὺ ἔκανε ὁ μεγάλος ἱκέτης τῆς Βολυνίας», ἔλεγε ὁ Ἰωάννης. Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ πεῖ καὶ κάθε ἡλικιωμένος κάτοικος τοῦ Ποτσάεφ. Ὅπως καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπ’ ὅλη τὴ χώρα ποὺ θεραπεύτηκαν ἀπὸ τὸ γέροντα Ἰωσήφ.

 Κάποια φορά, μετὰ τὴν πρωινὴ προσευχή, ὁ στάρετς Ἰωσὴφ κλείστηκε στὸ κελί του γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Ὅταν βγῆκε, τοὺς χαιρέτησε ὅλους μὲ τὰ λόγια τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός!». ’Ἔπειτα ἄρχισε νὰ μιλάει γιὰ τὶς αἰτίες ποὺ εἶχαν φέρει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἐκεῖ. Ἡ κύρια αἰτία, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ γέροντα, κρύβεται στὸ πνεῦμα τοῦ ἀθεϊσμοῦ, ποὺ «φυτεύεται στὸν ἄνθρωπο στὸ σχολεῖο. Οἱ μαθητὲς παρακολουθοῦνται, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μποῦν στὸν ναό, ἐπιχειρεῖται μία ἰδεολογικὴ ἐπεξεργασία μέσῳ τῆς ὁποίας ἐξευτελίζεται ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν πηγαίνει συχνὰ στὴν ἐκκλησία, ποὺ δὲν ἐξομολογεῖται καὶ δὲν κοινωνεῖ, δὲν γίνεται μέτοχος τῆς θείας χάριτος. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων φτάνουν νὰ εἶναι ψυχικὰ ἄρρωστοι». Ὁ γέροντας τοὺς συμβούλευε νὰ θεραπευτοῦν ἀπὸ τὴν ἀρρώστια αὐτὴ τοῦ αἰώνα μας μὲ τὴν προσευχή.

Στὸν γέροντα ἔρχονταν καὶ πολλοὶ νέοι ἄνθρωποι ποὺ παραπονοῦνταν πὼς εἶναι μελαγχολικοὶ καὶ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀϋπνίες καὶ ἔλλειψη ὄρεξης. Αὐτοὺς ὁ γέροντας τοὺς ἔπαιρνε στὴ μέση τῆς αὐλῆς, τοὺς ἔλεγε νὰ κάνουν 450 ἐδαφιαῖες μετάνοιες καὶ τοὺς προέτρεπε νὰ κάνουν τὸ ἴδιο καὶ στὸ σπίτι τους κάθε βράδυ. Τοὺς συμβούλευε ἐπίσης νὰ φοροῦν στὸ λαιμό τους σταυρό, νὰ μὴν πίνουν, νὰ μὴν καπνίζουν, νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ νηστεύουν τὶς καθορισμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νηστεῖες καὶ νὰ κοινωνοῦν. Τότε, σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενά του, ὅλα τὰ «νεῦρα» θὰ φύγουν καὶ θὰ γίνουν ὑγιεῖς. Πρόσθετε ἐπίσης πὼς μὲ τὰ νεῦρα αἰσθανόμαστε πόνο, ὅταν ὅμως ἡ ψυχὴ εἶναι ἄρρωστη δὲν σημαίνει πὼς εἶναι ἄρρωστα καὶ τὰ νεῦρα ἀλλὰ οἱ δαίμονες μᾶς βασανίζουν καὶ τότε χρειάζεται προσευχὴ γιὰ νὰ τοὺς νικήσεις.

 Ὁ γέροντας ἀγαποῦσε πολὺ τὴ φύση. Τὴν αἰσθανόταν. Προσπαθοῦσε νὰ ὀμορφύνει τὴ γῆ μὲ λουλούδια καὶ διάφορα δέντρα. Σὲ ὅσα μέρη κι ἂν ἔζησε, ὅπως στὴ Λαύρα τοῦ Ποτσάεφ, στὸ κοιμητήριο τῶν μοναχῶν, στὴν Ἰαλόβιτσα, ἄφησε πίσω του ἕνα ζωντανὸ μνημεῖο μὲ καλλωπιστικὰ φυτὰ καὶ λουλούδια ἀλλὰ καὶ ὀπωροφόρα δέντρα.
 Ἡ ἄνοιξη ἦταν γι’ αὐτὸν μία παραδεισιακὴ ἐποχή. Ὁ γέροντας ἔλεγε πὼς μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ θερισμοῦ, ὅλη ἡ χλωρίδα, τὸ χορτάρι, τὰ λουλούδια, τὰ φύλλα τῶν δέντρων καὶ τὰ δεντρύλια εἶναι φρέσκα, λαμπερὰ καὶ γεμάτα ζωή, ἐνῶ μετὰ τὸν καιρὸ τοῦ θερισμοῦ ἔρχεται τὸ φθινόπωρο καὶ τὰ φύλλα ἀρχίζουν νὰ χάνουν τὸ χρῶμα τους, τὴ φρεσκάδα τους. Ἔτσι εἶναι κι ὁ ἄνθρωπος…

.Ὁ στάρετς Ἰωσὴφ εἶχε καλὴ καρδιά. Λυπόταν πολὺ γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν κακῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ τὸ κακὸ δὲν εἶναι ἴδιον τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Τὸ κακὸ ἐμφανίζεται στὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων, γι’ αὐτὸ κι οἱ κακοὶ ἄνθρωποι φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ μοιάζουν μ’ αὐτούς. 

«Κάθε ἁμαρτία τυλίγει τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ σὰν ἕνας ἱστὸς ἀράχνης, γιατί ἡ κακία εἶναι σὰν τὴν ἀτσάλινη κλωστή. Προσπάθησε νὰ τὴν σπάσεις. Κακοὶ ἄνθρωποι σκότωσαν τὸν τσάρο καὶ τώρα χλευάζουν τοὺς ὀρθοδόξους. Εἶναι μεγάλη εὐτυχία γιὰ μᾶς ποὺ ἀξιωθήκαμε νὰ γεννηθοῦμε ὀρθόδοξοι. Ἐπειδή, νά, πολλοὶ λαοὶ δυστυχῶς δὲν γνωρίζουν τὴν Ὀρθοδοξία», ἐπαναλάμβανε συχνὰ ὁ γέροντας. 

Δέκα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ ἁγίου πατριάρχου Τύχωνος -μεγάλου ὁμολογητοῦ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως- ὁ γέροντας Ἰωσὴφ τὸν θεωροῦσε ἤδη ἅγιο καὶ εἶχε τὴ φωτογραφία του δίπλα ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα.
 Ὁ Γέροντας ἰσχυριζόταν πὼς οἱ ἐκπομπὲς τῆς τηλεόρασης ἀδειάζουν τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ τὴν παρεκκλίνουν ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. 

Μετὰ τὴν παρακολούθηση τέτοιων ἐκπομπῶν ὁ ἄνθρωπος δὲν θέλει νὰ προσευχηθεῖ- καὶ ἂν προσευχηθεῖ, θὰ τὸ κάνει μόνο μὲ τὰ χείλη, ἡ καρδιά του θὰ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Μία τέτοια προσευχή, κατὰ τὸν γέροντα, εἶναι «εἰς κατάκριμα». 

«Ἡ σωτηρία δὲν εἶναι εὔκολο πράγμα», ἔλεγε ὁ γέροντας. «Ἐγὼ δὲν θὰ σᾶς δώσω τὴ σωτηρία “στὸ πιάτο”. Ἀγωνιστεῖτε καὶ προσευχηθεῖτε μόνοι σας. Ἂν θέλετε νὰ σωθεῖτε, γίνετε κουφοί, μουγγοὶ καὶ τυφλοὶ γιὰ τὸν κόσμο».

«ΟΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΤΣΑΕΦ»

(27.11.1897- 01.01.1971)

Μετάφραση Πρωτ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΝΙΣΠΟΛΙΑΤΗ.

Ἐπιμέλεια: ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

Ἀθήνα 2015

Μικρογραφία σε χειρόγραφο: Τελετή γάμου

Μικρογραφία σε χειρόγραφο: Τελετή γάμου 

("Σύνοψις Ιστοριών" Ιωάννου Σκυλίτζη: cod.Matritensis gr. Vitr. 26-2, 13ου ή 14ου αιώνα, ο οποίος σήμερα βρίσκεται στην εθνική βιβλιοθήκη της Ισπανίας, στη Μαδρίτη και ο οποίος περιλαμβάνει 574 μικρογραφίες, που απεικονίζουν διαφορετικές πτυχές του καθημερινού βίου των βυζαντινών)

..κι όταν μέσα στην ψυχή σου έχει ρημαχτεί η μνήμη,η γλώσσα,η πίστη των πατεράδων...

"...κι όταν μέσα στην ψυχή σου έχει ρημαχτεί η μνήμη,η γλώσσα,η πίστη των πατεράδων και κάθε πνευματική αξία,τότε αναποφεύκτως δεν θα γλυτώσει ούτε το δέντρο,ούτε το πουλί,ούτε το αεράκι. Το περιβάλλον του ανθρώπου καταστρέφεται επειδή η καταστροφή συνετελέσθη ήδη στα σπλάχνα του."

Δ. Σαββόπουλος

Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης 

ΛΟΓΟΙ ΔΙΔΑΧΗΣ

  Oι θλίψεις, καλά είναι τα βάσανα, καλά είναι οι στενοχώριες, ξέρει ο Θεός γιατί τις δίνει. Γιατί έτσι περισσότερο πλησιάζουμε στον Θεό, με τις θλίψεις, με τα βάσανα. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου», λέει (Ησ. 26,16). Με τις θλίψεις πλησιάζουμε. Ο Θεός μας αφαιρεί τις θλίψεις; «Ο φεύγων πειρασμόν επωφελή, φεύγει ζωήν αιώνιον», λέει. Έτσι είναι. 

  Γι' αυτό ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση για τη μια αποτυχία. Διότι δεν γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Όταν το γνωρίσεις το θέλημα του Θεού, κάνεις υπομονή, αλλά το θέλημα του Θεού δεν είναι πάντοτε γλυκό, είναι και πικρό, είναι και πικρό! 

«Το ποτήριον, ου μη πίω αυτό;» λέει. «Δεν θα το πιω το ποτήρι, Πέτρο;» λέει. «Θα το πιω το ποτήρι», και τον ονόμασε και σατανά, «ύπαγε οπίσω μου, σατανά, το ποτήριον ο δέδωκε ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. 18,11). Έτσι είναι. Ναι, αλλά διά μέσου του Σταυρού ήρθε η Ανάστασις. «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»· διά μέσου του Σταυρού.

Και ο άγιος Χρυσόστομος επαινεί τον Ιώβ όχι στον πρότερό του βίο, που ήταν ελεήμων. οικτίρμων, που ήταν φιλόξενος, που ήταν της προσευχής άνθρωπος, όχι. Την υπομονή που έκανε στη μεγάλη δοκιμασία που του παρεχώρησε ο Θεός, στον πειρασμό, στην ασθένειά του. Η ασθένεια αυτή έκζεμα ήταν, όλο το σώμα του τό 'ξυνε κι έβγαζε ιχώρα, πύον έβγαζε. Εκεί επαινεί περισσότερο ο άγιος Χρυσόστομος τον Ιώβ. Αλλά «την υπομονήν Ιώβ ηκούσατε» (Ιακ. 5,11).

Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:

-Θέλω να εξομολογηθώ.

Εορτή του Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου και Αλησμόνητες Πατρίδες

Η Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου Ναζιανζηνού (Kilise Cami) στο παλιό χωριό Καρβάλη (Güzelyurt) στην Καππαδοκία. 

Η Καρβάλη ήταν κωμόπολη της μικρασιατικής Τουρκίας με αρχική ονομασία Ναζιανζό, μετέπειτα «Γέλβερι» και τώρα Γκιουζέλγιουρτ (Guzel Yurt = όμορφο χωριό) και μέχρι το 1924 είχε 2.000 περίπου Έλληνες.
Εδώ στην Καρβάλη χτίστηκε τον 4ο αιώνα ο Ναός του Αγίου από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, όταν ο Άγιος Γρηγόριος κοιμήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 390, σε ηλικία 61 ετών.
Έχει το ίδιο αρχιτεκτονικό σχέδιο, όπως η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, αλλά μικρότερος. Η εκκλησία είχε ανακαινιστεί αρκετές φορές από την ελληνική κοινότητα πριν τον ξεριζωμό και το 1924 μετατράπηκε σε τζαμί. Οι ξεριζωμένοι Έλληνες έσωσαν από τον Ναό τους όλα τα τιμαλφή, όμορφες εικόνες, ασημένια καντήλια, και τα Άγια λείψανα των Αγίων και τα μετέφεραν με καράβι στη νέα τους πατρίδα. Η αρχική χρυσή καμπάνα παρέμεινε στην εκκλησία, αλλά τώρα είναι στο Αφιόν Μουσείο. Ένας μιναρές αντικατέστησε το καμπαναριό που είχαν δωρίσει κάτοικοι τις Οδησσού,. Στο εσωτερικό του ναού, μπορεί κανείς να δει μόνο ίχνη από τοιχογραφίες, οι οποίες καλύπτονται με ασβέστη. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο και ο θρόνος ήταν ένα δώρο από Τσάρου Νικολάου του 1ου τον 18ο αιώνα.
Εδώ φυλασσόταν από το 390 το Ιερό σκήνωμα τού Αγίου Γρηγορίου, μαζί και τα άγια λείψανα του πατέρα του Γρηγορίου Μητροπολίτου Ναζιανζού, ως το 1923-1924.
Οι τέσσερις μεγάλες Εικόνες που ήταν στο τέμπλο, ο Χριστός, η Παναγία, οι τρεις Ιεράρχες και ο Αγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι τώρα στην νέα εκκλησία στο χωριό Νέα Καρβάλη στη βόρεια Ελλάδα. 

Εδώ στη Νέα Καρβάλη προς τιμήν τού Αγίου Γρηγορίου χτίσθηκε Ναός, ο οποίος είναι ιδίου αρχιτεκτονικού ρυθμού όπως στην Καππαδοκία και από το 1924 φυλάσσεται το σεπτό σκήνωμα του Αγίου.

Τήν Παναγιά νά μή τήν κάνεις ζητιάνα!

  χείρ Ἰωάννου ζωγράφου, 1663. Τοιχογραφία ἀπό τό Καθολικό τῆς Ι. Μ. Ἄνω Ξενιᾶς. 

Καταρρακτώδης ἔπιπτε ἡ βροχή ἐπί τοῦ δασώδους ὄρους ἐκεῖνο τό πρωινό τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1998, κατακλύζουσα τόν ἀθέατον θύλακα, εἰς τάς παρυφάς τοῦ ὁποίου, ἐπί πλατώματος ἱκανοῦ σχηματίζοντος ἀχειροποίητον ἐξώστην, ἔκειτο μονή ἀρχαία, κτισμένη κατά πώς ἔλεγον οἱ παλαιοί τήν ἐποχή τῶν Μακεδόνων.

 Καθημαγμένη ὑπό τῆς φθορᾶς τοῦ χρόνου, ἕνεκα τῆς καταστροφικῆς μανίας τῶν κατακτητῶν κατά τό πρόσφατον καί ἀπώτερον παρελθόν καί τῆς ἐπελθούσης ἐρημώσεως, ἀνέθαλλεν πάλιν ὑπό τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ διανύοντος τήν πέμπτην δεκαετίαν τοῦ βίου του ἡγουμένου καί τῆς περί αὐτόν συναχθείσης σμικρᾶς ἀδελφότητος. Ἀλλά ἀληθινός κτήτωρ καί προστάτις τῆς μονῆς ἦτο ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, εἰς τήν ὁποίαν ἦτο ἀφιερωμένο τό Καθολικόν, τό διασωθέν τοῦ ἐμπρησμοῦ μέ δικήν της θαυματουργόν παρέμβασιν· τοῦτο δέ διηγοῦντο πολλάκις οἱ αὐτόπται μάρτυρες, εἷς προβεβηκώς ἤδη ἀδελφός τῆς μονῆς καί κάτοικοι τοῦ παραπλησίου χωρίου. 

 Ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ θύρα τῆς μονῆς παρέμεινε κεκλεισμένη· προσκυνητές, πέραν τῶν Κυριακῶν καί μεγάλων ἑορτῶν, σπανίως διέσχιζον τόν κακοτράχαλον χωματόδρομον, ὁ ὁποῖος ἕνωνε τήν ἐσχατιάν τοῦ ὄρους μέ τό σμικρόν χωρίον, τό ὁριοθετοῦν τόν κόσμον· πολλῷ δέ μᾶλλον δέν ἀνεμένετό τις νά ἀποτολμήσῃ, ἐν μέσῳ τῆς θυέλλης, τοιαύτην ἀνάβασιν. Μετά τήν πρωινήν ἀκολουθίαν, ὁ ἡγούμενος ἡτοιμάζετο νά μεταβῇ εἰς τήν πόλιν διά τήν ἐξυπηρέτησιν ἐπειγούσης ἀνάγκης, ὡστόσον ἀνέβαλλεν τήν ἀναχώρησίν του ἀναμένων ὅπως κοπάσῃ ἡ κακοκαιρία. Ἀνησύχει δέ μᾶλλον οὐχί διά τόν καιρόν ἀλλά μήπως δέν ἐπαρκέσουν τά χρήματα, καθότι ἅπαντα εἶχον δαπανηθῆ διά τάς ἐργασίας τῆς ἀνοικοδομήσεως, ὑπελείπετο δέ μεγάλον χρέος εἰς τόν μαραγκόν, ὅστις καλῇ τῇ πίστει εἶχε κατασκευάσει τάς θύρας καί τά παράθυρα. Διά τήν ἀνακούφισιν τοῦ χρέους εἶχε συνεννοηθεῖ μέ φίλον του ἱερέα τῆς πρωτευούσης τοῦ νομοῦ, ὅπως μεταφέρωσι τήν ἐφέστιον εἰκόνα τῆς μονῆς, ἀναπαριστῶσαν τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, διά νά τελέσωσι ἱεράν ἀγρυπνίαν κατά τήν ἑορτήν τῶν Εἰσοδίων, συνδυάζοντες, κατά συνήθη παλαιάν καί ἁπανταχοῦ τακτικήν, τόν ἁγιασμόν τῶν πιστῶν μετά τῆς οἰκονομικῆς ἐνισχύσεως. 

 Πλησίαζε ἡ μεσημβρία, ὅταν ἠκούσθη ὁ κώδων τῆς ἐξώθυρας, εἷς δέ τῶν μοναχῶν ἔσπευσεν νά ἀνοίξῃ. Ἔξωθεν αὐτῆς, ἀσκεπής ὑπό τήν βροχήν, ἀνέμενεν ἄγνωστος ἀνήρ. - Θέλω νά προσκυνήσω τήν Παναγιά, εἶπε, γιατί μέ ἔσωσε ἀπό βέβαιον θάνατον. Ὁ ἀδελφός ἄνοιξε τό Καθολικόν καί τόν ἄφησε νά προσευχηθῇ ἐνώπιον τῆς παλαιᾶς εἰκόνος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ὅταν ἐκεῖνος ἐξῆλθε, τόν ὡδήγησε εἰς τό μικρόν ἀρχονταρίκιον καί ἀπεσύρθη διά νά ἑτοιμάσῃ τό κέρασμα. Ὄταν ἐπέστρεψε μέ τόν δίσκον, εἶδε εἰς τό τραπέζι ἕναν σωρόν ἀπό χαρτονομίσματα.

 - Αὐτά εἶναι γιά τό μοναστήρι, εἶπε ὁ ἄγνωστος, καί σᾶς παρακαλῶ, θά ἤθελα νά ὁμιλήσω μέ τόν ἡγούμενον. Ἔτρεξε τό καλογέρι νά τόν φωνάξῃ.

 - Γέροντα, ἦλθε ἕνας ξένος, πρώτη φορά τόν βλέπω. Θέλει νά σᾶς μιλήσει καί ἔχει φέρει ἕνα μάτσο χιλιάρικα! 

 Σταυροκοπήθηκε ὁ ἡγούμενος, καί ἐντός ὀλίγων λεπτῶν εἰσῆλθε εἰς τό ἀρχονταρίκιον. Μετά τό καλωσόρισμα καί τάς ἀρχικάς συστάσεις, εἰσῆλθεν ὁ ξένος εἰς τόν σκοπόν τῆς ἐπισκέψεώς του.

 - Ἅγιε ἡγούμενε, μέ τήν ἐκκλησίαν δέν εἶχον ποτέ πολλάς σχέσεις, πιστεύω ὅμως εἰς τόν Θεόν καί εἰς τήν Παναγίαν. Ἦλθον σήμερα ἐδῶ ἐπειδή ἡ Παναγιά μέ διέσωσε ἀπό ἀτύχημα καί μοῦ ὑπέδειξε ἡ ἴδια νά ἔλθω. 

- Πῶς ἔγινε τοῦτο; 

- Τό ἁμάξι μου διαλύθηκε ὁλοσχερῶς, λογικά ἔπρεπε νά εἶχα σκοτωθεῖ, ἀλλά σώθηκα δίχως τήν παραμικράν ἀμυχήν. Ἡ Παναγιά μέ ἔσωσε, προσευχήθηκα δέ παρακαλώντας την νά μοῦ ὑποδείξῃ τρόπους εὐχαριστίας. Τήν εἶδα εἰς τόν ὕπνον μου, μοῦ ἔδειξε τήν μονήν σας, δέν ἤξερα ὅτι ὑπάρχει μοναστήριον ἐδῶ. Δυσκολεύτηκα νά εὕρω τόν δρόμον, διά τοῦτο συγχωρήσατέ με πού ἦλθα σέ ἀκατάλληλον ὥραν. Ὁρίστε, πεντακόσιες χιλιάδες δραχμές, μία μικρή εὐχαριστία πρός τήν Παναγία.

 - Μήν ἀπολογεῖσθε, ὁποτεδήποτε κτυπήσει κανείς τήν θύραν τοῦ ἀνοίγουμε, διότι εἶναι μουσαφίρης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τήν δοξάζουμε καί τήν εὐχαριστοῦμε μαζί σας διά τήν θαυμαστήν διάσωσίν σας. Εὐχαριστοῦμε καί σᾶς διά τήν βοήθειαν· ξέρετε, τό μοναστήριον ἦτο σχεδόν κατεστραμμένον καί προσπαθοῦμε νά τό ἀναστήσουμε.

 - Ἅγιε ἡγούμενε, αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος λόγος, διά τόν ὁποῖον ἦλθα σήμερα, δίχως ἀναβολήν. Ἤ μᾶλλον ὁ κύριος λόγος. Ἐπί τοῦτο ζήτησα νά σᾶς ὁμιλήσω προσωπικῶς.

 - Δηλαδή; 

- Εἶδα τήν Παναγιά στόν ὕπνον μου, ὅπως σᾶς εἶπα, ἡ ὁποία μοῦ ὑπέδειξε τό μοναστήριον. Μοῦ εἶπε δέ καί τό ἑξῆς: «Νά πεῖς στόν ἡγούμενο νά μή μέ κάνει ζητιάνα!». Δέν τό εἶδα μίαν μόνον φοράν, ἀλλά καί δεύτερη καί τρίτην· ἡ τελευταία ἦτο ἐψές τό βράδι. Διά τοῦτο δέν ἀνέβαλλα ἄλλο καί ἦλθα σήμερον μέ τά χρήματα. 

- Ξέρετε, ἀναγκαζόμαστε νά στηριζόμαστε εἰς τήν βοήθειαν τοῦ κόσμου, διά τήν ἀποπεράτωσιν τῶν ἔργων... οἱ πόροι τῆς μονῆς εἶναι πενιχροί καί δέν ἐπαρκοῦν, οἱ δέ ἀνάγκες πολλές καί μεγάλες... χρωστᾶμε καί .... 

- Πόσα χρωστᾶτε; Θά τά δώσω ἐγώ. Τήν Παναγιά, ὅμως, ἡγούμενε, μή τήν κάνεις ζητιάνα!

 - Εἶναι πολλά... εἶπε μέ πικρίαν ὁ ἡγούμενος.

 - Πόσα πολλά;

 - Πέντε ἑκατομμύρια.

 - Θά τά φέρω σέ ὀλίγες ἡμέρες. 

Παρῆλθον μερικές ἑβδομάδες καί μίαν πρωίαν τοῦ Νοεμβρίου ἐνεφανίσθη καί πάλιν ὁ θεόσταλτος ξένος εἰς τήν μονήν τῆς Ξενιᾶς. Ἔφερε μαζί του, ὅπως εἶχεν ὑποσχεθεῖ, τό ποσόν εἰς τό ἀκέραιον. Ἐπανέλαβε δέ εἰς τόν ἡγούμενον: 

«-Νά μή κάνεις τήν Παναγιά ζητιάνα». Καί ὡς κομήτης, ὅπως ἐφάνη οὕτω καί ἐξηφανίσθη. 

Ἐνωρίτερα εἰς τόν Ὄρθρον, ὑπό τό τρεμάμενον φῶς τῶν κανδῆλων, εἶχε ἀναγνωσθεῖ: «Τῇ ΙΒ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, τοῦ Ἐλεήμονος. Ἰωάννης πένησι δοὺς καὶ σκορπίσας, Ὢ ποῖα Χριστῷ νῦν παρεστὼς λαμβάνει! ᾬχετο ἀκτεάνων δυοκαιδεκάτῃ Ἐλεητής».

π. Χερουβείμ Βελέτζας

πηγή