Ὅταν βρίσκεσαι πληγωμένος, ἐπειδή ἔπεσες σε κάποιο ἁμάρτημα(Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης)

 Ὅταν βρίσκεσαι πληγωμένος, ἐπειδὴ ἔπεσες σὲ κάποιο ἁμάρτημα λόγῳ ἀδυναμίας σου ἢ καμιὰ φορὰ μὲ τὴν θέληση σου γιὰ κακό σου, μ ὴδειλιάσης· οὔτε νὰ ταραχθῇς γι᾿ αὐτό,ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιστρέψης ἀμέσως στὸ Θεό, μίλησε ἔτσι:
«Βλέπε, Κύριέ μου· ἔκανα τέτοια πράγματα σὰν τέτοιος ποὺ εἶμαι· οὔτε ἦταν δυνατὸ νὰ περίμενες καὶ τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἐμένα τὸν τόσο κακοπροαίρετο καὶ ἀδύνατο, παρὰ ξεπεσμὸ καὶ γκρέμισμα».

Καὶ ἐδῶ, ξευτελίσου στὰ μάτια σου ἀρκετὴ ὥρα καὶ λυπήσου μὲ πόνο καρδιᾶς γιὰ τὴν λύπη ποὺ προξένησες στὸν Θεὸ καὶ χωρὶς νὰ συγχυσθῇς, ἀγανάκτησε κατὰ τῶν αἰσχρῶν σου παθῶν,ἰδιαιτέρως δὲ καὶ μάλιστα, ἐναντίον ἐκείνου τοῦ πάθους ποὺἔγινε αἰτία νὰ πέσῃς· ἔπειτα πὲς πάλι·
 «Οὔτε μέχρι ἐδῶ θὰ στεκόμουνα, Κύριέ μου, καὶ θὰ ἁμάρτανᾳ χειρότερα, ἐὰν ἐσὺδὲν μὲ κρατοῦσες μὲ τὴν πολὺ μεγάλη σου ἀγαθότητα».

Καὶ εὐχαρίστησέ τον καὶ ἀγάπησέ τον περισσότερο παρὰ ποτὲθαυμάζοντας τὴν τόση μεγάλη εὐσπλαγχνία του, ὅτι καὶ παρόλο ποὺ λυπήθηκε ἀπὸ σένα, πάλι σοῦ δίνει τὸ δεξί του χέρι καὶ σὲβοηθάει, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσῃς στὴν ἁμαρτία· τελευταία πὲς μὲμεγάλο θάρρος στὴ μεγάλη εὐσπλαγχνία του· «Ἐσύ, Κύριέ μου, κάνε σὰν ἐκεῖνος ποὺ εἶσαι καὶ συγχώρεσέ με καὶ μὴν ἐπιτρέψης στὸ ἑξῆς νὰ ζῶ χωρισμένος ἀπὸ σένα, οὔτε νὰ ἀπομακρυνθῶποτέ, οὔτε νὰ σὲ λυπήσω πλέον».

Καὶ κάνοντας ἔτσι, μὴ σκεφθῇς ἂν σὲ συγχώρεσε, διότι αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ ὑπερηφάνεια, ἐνόχλησις τοῦ νοῦ, χάσιμο τοῦ καιροῦ καὶ ἀπάτη τοῦ διαβόλου, χρωματισμένη μὲ διαφόρες καλὲς προφάσεις
 Γι᾿ αὐτό, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό σουἐλεύθερα στὰ ἐλεήμονα χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀκολούθησε τὴν ἄσκηση σου, σὰν νὰ μὴν εἶχες πέσει. Καὶ ἂν συμβῇ ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας σου νὰ ἁμαρτήσῃς πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα καὶ νὰ μείνης πληγωμένος, κάνε αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπα ὅλες τὶς φορές, ὄχι μὲ μικρότερη ἐλπίδα στὸ Θεό. Καὶ κατηγορώντας περισσότερο τὸν ἑαυτό σου καὶ μισώντας τὴν ἁμαρτία περισσότερο, ἀγωνίσου νὰ ζῇς μὲ περισσότερη προφύλαξη.

Λόγος στο Β΄Εωθινό Ευαγγέλιο

Το σημερινό ευαγγέλιο είναι το β΄εωθινό και είναι από τον ευαγγελιστή Μάρκο και αναφέρεται στην επίσκεψη τριων μυροφόρων στο μνήμα για να μυρώσουν τον Ιησού, ανατείλαντος του ηλίου. 

Από την παράδοση παραλάβαμε πώς οι επισκέψεις των Μυροφόρων στο μνημείο, το πρωΐ της Κυριακής,ήταν περισσότερες από μία και αυτή στην οποία αναφερόμαστε, είναι η τρίτη και τελευταία. Άλλοι δε ομιλούν για μία επίσκεψη των μυροφόρων και για διαφορετικές παραδόσεις πού αξιοποιεί ο καθείς των ευαγγελιστών.

 Εμείς στα κηρύγματα μας θα δεχτούμε πώς οι επισκέψεις ήταν πολλές και διαφορετικές.Αυτή λοιπόν , ήταν η τρίτη και πρωϊνή επίσκεψη και οι μυροφόρες ήταν η Μαγδαληνή Μαρία, η Σαλώμη, μητέρα των αποστόλων Ιωάννου και Ιακώβου και συγγενής του Χριστού και η Μαρία του Ιακώβου, μάλλον συγγενής της Θεοτόκου ή ακόμα και αυτή η Θεοτόκος, η οποία ανέθρεψε τους αδελφούς του μνήστορος Ιωσήφ με πρώτον τον Αδελφόθεο Ιάκωβο.Αναφέρεται δεν τελευταία από τις μυροφόρους, ίνα ώστε μη πιστευθεί πώς η Ανάσταση ήταν επινόηση της μητέρας του Ιησού και σπαρεί η αμφιβολία στους ευαγγελιζομένους.

Oι ευαγγελίστριες των Eυαγγελιστών!

Την δεύτερη Κυριακή -μετά το Πάσχα- τιμώνται οι Μυροφόρες, οι ευλαβέστατες εκείνες γυναίκες οι οποίες παρηκολούθησαν την Διδασκαλία κι εν γένει την δημόσια Δράση του Ιησού με χαρακτηριστικήν αφοσίωσιν, επιμελήθηκαν και άλειψαν με μύρα το Άχραντο Σώμα Του κατά τον Ενταφιασμόν.

Ήσαν Mαθήτριες του Χριστού κι έμειναν κοντά στην Κυρία Θεοτόκο κατά την Σταύρωση, θρήνησαν μαζί Της και όταν οι λοιποί είχαν κρυφθεί, εκείνες -θαρραλέες- απεφάσισαν να μυρώσουν το Σώμα σύμφωνα με όλα τα προβλεπόμενα. Έτσι αγόρασαν πανάκριβα αρώματα και πήγαν ξημερώματα στον Πανάγιο Τάφο. Πρώτες εκείνες έμαθαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός και στην συνέχεια πρώτες Τον είδαν Eγηγερμένον εκ νεκρών κι αυτό σαν μορφή επιβραβεύσεως για την πίστη και την ανδρεία τους, στην διάρκεια των Αχράντων Παθών!.. Οι Mυροφόρες δεν πήγαν στον Πανάγιο Τάφον όλες μαζί, αλλά σε διαφορετικές ομάδες και σε διαφορετικούς χρόνους. Η Μαρία η Μαγδαληνή και η «άλλη» Μαρία έφθασαν πρώτες.

Ο Χριστός Ανέστη! Ο Πανάγιος Τάφος Του κενός!.. Εκείνες βεβαίως καθώς επήγαιναν προς τα εκεί ανυποψίαστες, ανησυχούσαν για τον πελώριο λίθο με τον οποίον είχε σφραγισθεί ο Τάφος· 

Ήτο «μέγας σφόδρα» και δεν ήξεραν πώς θα τον μετακινούσαν. Ένας Άγγελος παρίσταται, γίνεται σεισμός και ο πελώριος λίθος κυλά! Aς παρακολουθήσουμε την ευαγγελική περικοπή της Aναστάσεως:

Ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι άρχοντες κάθε εποχής

π.Παντελεήμονος Κρούσκου

 Ο Ιωσήφ ο ευσχήμων και δίκαιος, είναι ένα πρόσωπο, πού εμφανίζεται στα ευαγγέλια αμέσως την ημέρα του Πάθους και μετά τον θάνατο του Χριστού. Αιτεί το σώμα από τον Πιλάτο και θάβει τον διδάσκαλο του, σε καινό μνημείο πού προετοίμαζε για τον εαυτό του. 

 Πληροφορούμαστε επίσης πώς ήταν επίσημο πρόσωπο και πώς περίμενε και αυτός την βασιλεία του Θεού, πράγμα πού μπορεί να σημαίνει πώς ήταν ένας κρυφός μαθητής του Χριστού, διά τον φόβο των Ιουδαίων ή ένας πολύ ευλαβής και ευσεβής άνθρωπος.

 Ο Νικόδημος είναι αυτός ο νυχτερινός μαθητής του Ιησού με τον οποίο διαλέχτηκε κάποτε σε υψηλό θεολογικό επίπεδο και πού προσπάθησε εις μάτην να υποστηρίξει τον Χριστό ενώπιον του συνεδρίου. Αυτός έφερε μια τεράστια ποσότητα μύρων στην ταφή του Χριστού για να τιμήσει τον διδάσκαλο Του.Και οι δύο ήταν άνθρωποι της εξουσίας και με υπόληψη ενώπιον των ιουδαϊκών και ρωμαϊκών αρχών.Και όμως αυτή την τους την υπόληψη και κοινωνική θέση καταφέρνουν από την αγάπη την πολλή ή από την καρδιακή τους εντιμότητα και με γενναιότητα ψυχής να μην την υπολογίσουν. 

Ενώ ακόμα ο όχλος μαίνεται και οι άρχοντες της αμαρτίας επικρατούν και ο Ιησούς φαίνεται ότι νικάται και εξουθενώνεται και μαθητές και απόστολοι

Κυριακή Μυροφόρων- «Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε»

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

  Υπάρχουν γεγονότα τα οποία αλλάζουν τον ρουν της Ιστορίας. Το σπουδαιότερο από αυτά, ανεξαρτήτως αν κάποιος πιστεύει σ’ αυτό ή όχι, είναι η Ανάσταση του Χριστού, η οποία χώρισε την ιστορία σε δύο περιόδους.

 Δεν είναι η γέννηση η αυθεντική βάση του χωρισμού, αλλά η ανάσταση.

 

Χωρίς την Ανάσταση η γέννηση θα παρέμενε ένα συναισθηματικό επεισόδιο ερχομού στον κόσμο ενός ανθρώπου που είπε ωραία λόγια, έκανε μερικές υπερβάσεις στην φυσική πορεία της ζωής, αλλά νικήθηκε και Αυτός, όπως όλοι, από την αναπόδραστη ανθρώπινη μοίρα που φαίνεται ότι είναι ο θάνατος. 

Χωρίς την Ανάσταση το έργο του Χριστού θα παρέμενε μάταιο, διότι δεν θα ήταν λυτρωτικό. Θα υποτασσόταν στην δύναμη του χρόνου και κάθε ελπίδα για λύτρωση θα αποδεικνυόταν ανεπαρκής.

 Γι’ αυτό και η πίστη στην Ανάσταση αποτελεί σημαδιακό γεγονός. Γι’ αυτό και η αμφισβήτηση της Ανάστασης αποτελεί σημείο κατατεθέν για όσους δεν θέλουν να πιστεύουν στον Θεό. Η Ανάσταση του σκανδαλίζει. Τη Ανάσταση χλευάζουν. Την Ανάσταση θέλουν να διαγράψουν από τις καρδιές των ανθρώπων, κυρίως όσων επιμένουν να παραμένουν πιστοί.

  Αυτό γινόταν από την πρώτη στιγμή που ο Χριστός αναστήθηκε. Ο λόγος του Αγγέλου στο κενό μνημείο «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε. Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν» (Μάρκ. 16,6), («Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ. Να ο τόπος όπου τον είχαν βάλει») δεν ηχεί παράδοξα μόνο στ’ αυτά των Μυροφόρων γυναικών, οι οποίες με αγάπη πήγαν να αλείψουν με αρώματα τον νεκρό Ιησού. Ηχεί παράδοξα σε κάθε ανθρώπινη κατηγορία η οποία έχει θέσει την πίστη σε δεύτερη μοίρα.

Κυριακή των Μυροφόρων-Πίστη και τόλμη

Κυριακή τῶν Μυροφόρων! Μέσα στήν Πασχαλινή ἀτμόσφαιρα ἡ ἑορτή αὐτή μᾶς γυρίζει λίγο πίσω, στό πένθιμο κλίμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ὄχι χωρίς λόγο βέβαια, ἀφοῦ τά περιστατικά τῆς ἑορτῆς ἀρχίζουν νά ἐκτυλίσσονται ἀπό τό ἀπόγευμα ἀκριβῶς τῆς Μεγάλης Παρα­σκευῆς. Καί εἶναι θαυμαστά περιστατικά, ὅπως θά δοῦμε νά μᾶς τά περιγράφει τό Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα.

Μεγάλη Παρασκευή ἀπόγευμα. Ὁ οὐρανός κατάμαυρος. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἀπειλη­τική. Ὁ ἕνας μαθητής προδότης. Ὁ Πέ­τρος συντετριμμένος ἀπό τήν ἄρνηση. Οἱ ὑπόλοιποι σκορπισμένοι. Ὁ Κύριος νεκρός ἐπάνω στό Σταυρό. Καί ὁ κίνδυνος νά μείνει ἄταφο ἐπί ἡμέρες τό πανάγιο Σῶμα Του προφανής. Διότι σέ λίγες ὧρες, μέ τή δύση τοῦ ἡλίου, ἄρχιζε ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου καί κάθε κίνηση γιά τούς Ἑβραί­ους ἦταν ἀπολύτως ἀπαγορευμένη. Μπο­ροῦμε νά φανταστοῦμε τώρα τήν θλίψη τῆς Παναγίας μας...

Σ' αὐτήν τήν κρίσιμη στιγμή κάνει τήν ἐμφάνισή του ἕνας ἄγνωστος, κρυφός μαθητής τοῦ Κυρίου, ὁ Ἰωσήφ, πού καταγόταν ἀπό τήν Ἀριμαθαία καί ἦταν βου­λευτής, ἐπίσημο δηλαδή μέλος τοῦ Ἰουδαϊ­κοῦ Συνεδρίου. Αὐτός τόλμησε νά πάει νά ζητήσει ἀπό τόν Πιλᾶτο τήν ἄδεια νά ἐνταφιάσει τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Μιά κίνηση, πού φαινόταν ἀπελπισμένη, καταδι­κασμένη σέ ἀποτυχία.

Κάτι ψυχές απλοϊκές...

 Κάθε χρονιά , προσμένοντας των Μυροφόρων , η σκέψη πάει στις απλές και πολλές φορές και απλοϊκές εκείνες ψυχές, πού θα περάσουν από τον ναό ή κάποιο παρεκκλήσι και θα ακουμπήσουν με αγάπη και διακριτικότητα, ένα κεράκι, ένα λουλούδι, λίγα σπειριά λιβάνι σε κάποιο εικόνισμα του Χριστού ή της Παναγίας.

 Και βαθιά βαθιά τους δεν γνωρίζουν τίποτα από το ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη τίποτα από αυτά, αλλά τούτο είναι το μεγαλείο της αγάπης τους, η προσφορά τους η καρδιακή πού Τον βλέπουν σαν πρόσωπο υπερβατικό και συνάμα αγαπημένο και κοντινό πού δέχεται την λατρεία τους απλώνοντας την παλάμηΤου την θεϊκή και δεχόμενος τα δώρα τους.

 Είναι η προσευχή τους και η ευγνωμοσύνη τους, πολλές φορές το αίτημα τους, πού παίρνει μορφή και ύλη σε κάτι τόσο ταπεινό και ευτελές, πού μεταμορφώνεται σε αρχοντικότατη προσφορά. Και αυτο το μικρό είναι τα δώρα των μάγων, το αλάβαστρο της πόρνης, τα μύρα των γυναικών πρωΐ της μιάς των σαββάτων και το θυμίαμα των αγγέλων.
Τέτοια αγάπη! Ελάχιστη για τον κόσμο, πού δεν αντισταθμίζεται όμως με χιλιάδες διακηρύξεις πίστης και τα μεγάλα λόγια των σπουδαίων της κάθε εκκλησιαστικής κοινότητας.

 π.Παντελεήμων

Βάρος πλακώνει τα σωθικά μου

Βάρος πλακώνει 

Τὰ σωθικά μου. 

Νύχτα τῆς λησμονιᾶς 

Μοῦ πλάνεψε τα χείλη. 

Ἀπόμεινα μονάχος 

Να κυλιέμαι

στα φαντάσματα.

Εἶναι ἡμέρα Σάββατο

παραμονή.

Οἱ Μαρίες θα σηκωθοῦνε

λίαν πρωί.

Να μετανοήσω

ἀπό ἀγάπη μόνο

για τον μεγάλο

τῆς ψυχῆς μου ἔρωτα.

Μοναχός Ἀμόναχος

Βάρος πλακώνει τα σωθικά μου

Ἀπό τη συλλογή «Ψυχή μου», ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 1993.

πηγές 1 και 2

«Απόρριψον το πένθος της αθυμίας»

«Απόρριψον το πένθος της αθυμίας»

Ιερός Χρυσόστομος ΕΠΕ 38, 242

Αναμφίβολα, στην πνευματική αλυσίδα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας ανήκει και ο Ιερός Χρυσόστομος.Μελετώντας το βίο του I. Χρυσοστόμου διαπιστώνουμε ότι είχαν καταγραφεί εναντίον του σαράντα συνολικά συκοφαντίες.Συκοφαντήθηκε, καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από επισκόπους, αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες, που συμμάχησαν με την έπαρση της κοσμικής εξουσίας ενώ πίστευαν ότι είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού».

Ένας αγιορείτης μοναχός γράφει σχετικά: «Οδηγείται στην εξορία, μετά από την προσφορά της πληρέστερης ερμηνείας των Γραφών. Εκεί βιώνει με το πνεύμα της αισθήσεως την αναίτια οδύνη, αίροντας το βάρος της αδικίας και του φθόνου, τα οποία εισέδυσαν στα εκκλησιαστικά δρώμενα της εποχής. Κοινώνησε έτσι τους οδυνηρούς τρόπους της θεομητορικής ρομφαίας, η οποία τον κατέστησε μάρτυρα τελειότητας».

Η αρχική θλίψη των πιστών για τη δοκιμασία του Χρυσοστόμου, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε προσευχητική κίνηση για ενίσχυση του, ώστε να μένει ατάραχος και ασύγχυτος ο νους και η καρδιά, οτιδήποτε και αν υποφέρει στο σώμα από τις κακουχίες της εξορίας.

Η διακόνισσα όμως Ολυμπιάδα έζησε τη θλίψη της εξορίας του πνευματικού της πατέρα στην περιοχή της άκρας ευαισθησίας ψυχής και σώματος. Η ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία της κλονίστηκε από το άδικο αυτό γεγονός. Όλη η ύπαρξή της καλύφθηκε από το γκρίζο πέπλο της κατάθλιψης. Γι' αυτό και ο Ι. Χρυσόστομος υποδύθηκε σ' ένα σκληρό αγώνα προσευχής και συμβουλών για να γκρεμίσει την αρχιτεκτονική της καταθλίψεως, που έσφιγγε την άγια Ολυμπιάδα στα όρια του θανάτου.

Από το κελί της εξορίας της έγραψε δεκαεπτά παραμυθητικές επιστολές, με τις οποίες διέλυσε την αθυμία της.

Το άγχος και η κατάθλιψη δεν οφείλονται μόνο σε κάποια υπερεγρήγορση, σε μια υπερβολική ευερεθιστότητα κάποιων νευρωνικών κυκλωμάτων στον εγκέφαλο, γι' αυτό και τα φάρμακα δεν θεραπεύουν από μόνα τους και οριστικά τις ψυχικές καταπονήσεις.Ο I. Χρυσόστομος, αν και δεν γνώριζε τη σύγχρονη φαρμακολογία, γνώριζε πολύ καλά την εμπειρίατης Εκκλησίας.

Ως πνευματικός και πολύπειρος ποιμένας γνώριζε ότι η επίδραση της θείας δυνάμεως διά των Μυστηρίων και ο θετικός προσανατολισμός της θελήσεως του ανθρώπου, έχουν θεραπευτική επίδραση στην ψυχοσωματική υπόσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τονίζει στην Ολυμπιάδα ότι η ένωση, οντολογικά, με το Χριστό είναι ο πρώτος παράγοντας της καλής ψυχικής υγείας, ενώ ο πρώτος παράγοντας καταστροφής της είναι η αμαρτία. Την βοηθά να κάνει ποιοτικά άλματα στη βίωση της ορθόδοξης πνευματικότητας, που είναι η αυθεντικότητα του ανθρώπινου ήθους.

Την προτρέπει να γίνεται συνδαιτυμόνας της Αγ. Τριάδας, ομοτράπεζος του θεού, «εσθίων και πίνων επί της τραπέζης του» (Λουκά 22,30).

Το γεγονός αυτό πραγματώνεται κυρίως με τη θεία Κοινωνία, με την οποία «πάσα ψυχή ζωούται…» και εξασφαλίζει στον άνθρωπο την αιώνια ύπαρξη και ζωή.

Στην 9η επιστολή του προς την Ολυμπιάδα, ο ιερός πατήρ με απόλυτη κατηγορηματικότητα υπογραμμίζει: «Η σκοτεινή νύκτα της αθυμίας δεν προέρχεται από φυσικό νόμο, αλλά από το σκοτισμό της διάνοιας. Κυριεύει την ψυχή όταν αυτή δεν ακολουθεί την κατά Θεόν φιλοσοφία».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

πηγή

Το άγιο Βάπτισμα μας δίνει κάτι, που τίποτ’ άλλο πάνω στη γη δεν μπορεί να μας δώσει:

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Το άγιο Βάπτισμα μας δίνει κάτι, που τίποτ’ άλλο πάνω στη γη δεν μπορεί να μας δώσει: Ενώνει και συνδέει τη φύση μας με τη θεία χάρη.

Έτσι, ο άνθρωπος βγαίνει από την κολυμβήθρα όπως ένα αντικείμενο από το εργαστήριο. Πάρε, για παράδειγμα, μια χάλκινη καμπάνα, στην οποία έχει προστεθεί και ασήμι. Μια όμοια χάλκινη καμπάνα χωρίς ασήμι δεν διαφέρει εξωτερικά από την προηγούμενη, αλλά η σύνθεσή της είναι διαφορετική, ο ήχος της διαφορετικός, η ποιότητά της διαφορετική, η αξία της διαφορετική.

Όμοια διαφέρουν και δύο άνθρωποι, από τους οποίους ο ένας είναι βαπτισμένος και ο άλλος αβάπτιστος. Στην περίπτωση αυτή η διαφορά τους είναι ότι ο πρώτος έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώ ο δεύτερος δεν την έχει.
Η χάρη του Αγίου Πνεύματος συμπράττει με το βάπτισμα, αφού ο άνθρωπος βαπτίζεται τόσο με το νερό όσο και με το Άγιο Πνεύμα. Βαπτισμένος και αβάπτιστος είναι φαινομενικά ίδιοι.

Στην πραγματικότητα, όμως, ως προς τη σύνθεσή τους είναι εντελώς διαφορετικοί....

Εκεί που δεν φαίνεται o Θεός

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός,στη πραγματικότητα υπάρχει!

Εκεί που νομίζεις ότι είσαι μόνος,εκεί είναι που σε περιτριγυρίζει ο Θεός.

Εκεί που λες ότι κανείς δεν σε ακούσει, μάθε ότι ο Θεός διαβάζει τη σκέψη σου.

Εκεί που δεν φτάνει η πίστη σου,φτάνει το χέρι του Θεού.

Εκεί που εσύ φτάνεις στα όριά σου, Εκείνος τα έχει προσπεράσει και σε περιμένει κοιτώντας σε στα μάτια.

Εκεί που νομίζεις ότι δεν σε βλέπει, Αυτός κοιτάζει την παλάμη Του και φαίνεται η ζωγραφιά σου.

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, δες Τον εσύ με τα μάτια της ψυχής σου !

ΑΝ Τον ζητάς, θα Τον βρεις, αυτό θέλει Εκείνος να φαίνεται παντού στη ζωή σου!

Απο το βιβλιο του Μητροπολιτου Μεσογαιας και Λαυρεωτικης Νικολαου- «Εκει που δεν φαινεται ο Θεος»

πηγή

Άνθρωπος που δεν πονά δεν είναι δυνατόν να δει τον Θεό

Ομιλία Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη με θέμα:

"ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΟΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ"

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρικόρφου Φωκίδος την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017.

πηγή

Η Προσευχή και τα... καρύδια!

Ένας άνθρωπος ζούσε μόνος στο αγρόκτημά του. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνη μια απλή προσευχή. Το μεσημέρι, πριν το φαγητό. Και το βράδυ πριν κοιμηθή.

Μια μέρα αποφάσισε να κρατά λογαριασμό των προσευχών του! Έτσι, για κάθε προσευχή που έκανε, έβαζε ένα καρύδι μέσα σε ένα γυάλινο βάζο.
Αυτό συνεχίσθηκε για χρόνια. Το σπίτι του γεωργού γέμισε ράφια με γυάλινα βάζα γεμάτα καρύδια. Και καθώς ο αριθμός τους όλο αύξανε, ο άνθρωπός μας αισθανόταν όλο και μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Του φαινόταν, σαν να μεγάλωνε η περιουσία του!

Τότε είδε ένα όνειρο: Ο Χριστός στάθηκε μπροστά του και τον ρώτησε: «Τι σημαίνουν όλα αυτά τα γεμάτα βάζα;»
Ο γεωργός απάντησε: «Κύριε, κάθε καρύδι αντιπροσωπεύει μια προσευχή».
Και τότε ο Χριστός του είπε: «Πάρε ένα σφυρί και σπάσε όλα τα καρύδια, ένα προς ένα».Αμέσως εκείνος υπάκουσε.
Τι έκπληξη όμως! Όλα τα καρύδια ήταν κούφια! Από τόσα καρύδια έμεινε μόνο ένας μεγάλος σωρός από τσόφλια!
Τότε ο Χριστός του είπε: «Οι προσευχές σου ήταν το ίδιο κούφιες. Γιατί τις είχες καταντήσει μια τυπική παγερή συνήθεια. Τις έλεγες μόνο με το στόμα, χωρίς να τις αισθάνεσαι με τον νου και την καρδιά σου!».

Αλήθεια, πόσες φορές την παθαίνουμε σαν τον άνθρωπο της ιστορίας μας! Πόσες φορές, την ώρα της προσευχής – στο σπίτι ή ακόμη και στην Εκκλησία – το μυαλό μας «κάνει περίπατο» σε χίλια – δυο θέματα;
Μερικοί μάλιστα θεωρούν αρκετή προσευχή να ανάψουν ένα κερί, όταν τύχη να περάσουν από μια εκκλησία.Και μετά απορούμε, γιατί το Ευαγγέλιο δεν φέρνει στην ζωή μας την αλλαγή, που υποσχέθηκε ο Χριστός!

Τι σημαίνει αληθινή προσευχή; Και πως επιτυγχάνεται;
Ας ακούσωμε, τι λέει ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1886-1938), άνθρωπος αδιάλειπτης θερμής προσευχής:*Όποιος αγαπά τον Θεό, εκείνος μπορεί να σκέπτεται Αυτόν ημέρα και νύκτα. Γιατί το να αγαπάς τον Θεό, δεν παρεμποδίζει καμία εργασία.
Οι Πατέρες ωνόμασαν την προσευχή «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών». Ας φροντίσουμε σιγά-σιγά να την μάθωμε.
Ας αγωνιστούμε με υπομονή. Για να μη βρεθούν οι προσευχές μας την φοβερή ημέρα της Κρίσεως «κούφια καρύδια».

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

Μηνιαίον περιοδικόν Ιερού Ναού Αγίου Λαζάρου Λάρνακος

Ιερά Μητρόπολη Κιτίου – Οκτώβριος 2012

† Μητροπολίτου Πρεβέζης Μελέτιου Καλαμαρά

πηγή

'Οταν η Ορθοδοξία δεν θα στέκεται πια στο ύψος της,τότε θα έλθει ο Αντίχριστος

Γέροντας Διονύσιος της Κολιτσού(+2004)

Τώρα που φτάσαμε στον 8ο αιώνα,έχουμε ανάγκη από προσευχή.Μέρα-νύχτα προσευχή στο Θεό για να μας φωτίσει το μυαλό και να μην δεχτούμε όπως οι εχθροί της Ορθοδοξίας να μας γκρεμίσουν.

Αυτά που ξέρουμε,με τη βοήθεια του Θεού να προσπαθούμε να τα εφαρμόζουμε.Θα έλθουν δύσκολοι καιροί και μεγάλες αλλαγές.Οι άνθρωποι θέλουν να διαμορφώσουν την Ορθοδοξία σύμφωνα με τα πάθη τους.Τα πάθη δηλαδή των ανθρώπων να είναι ελύθερα(ανθρώπινα δικαιώματα).Αυτή είναι η πιο δόλια επινόηση του σατανά για να κυριαρχήσει στους ανθρώπους,δηλαδή να προστατεύει τα πάθη δια νόμου.

Η Αλήθεια είναι η Εκκλησία.Η Αλήθεια είναι η Ορθοδοξία.Η Αλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός,ο Θεός που κατέβηκε από τους ουρανούς.

 'Οταν η Ορθοδοξία δεν θα στέκεται πια στο ύψος της,τότε θα έλθει ο Αντίχριστος,μέχρι τότε δεν θα μπορεί να βασιλεύσει.Εμείς κρατιόμαστε από την Αλήθεια, που είναι η Ορθοδοξία,και από τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων

Γέροντας Διονύσιος Ιγνάτ -Ο πνευματικός του Αγίου Όρους

εκδ. Prodromos, 2009, σελ.297-298

απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κ.proskynitis.blogspot

Διαβάστε και-Ο οσιώτατος γέροντας Διονύσιος ο Κολιτσιώτης όπως τον γνώρισα

Τα πάθη καί ἡ ἀντιμετώπισή τους

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ

(ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία)

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, θά μιλήσουμε γιά τά πάθη καί τόν τρόπο ἀντιμετώπισής τους.
Ὑπάρχει μία ἱστορία, μ’ ἕναν ἅγιο γέροντα, πού ἦταν στήν Αἴγυπτο καί δέχθηκε ἐπισκέψεις ἀπό κάποιους ἄλλους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἦρθαν ἀπό τήν περιοχή τῶν Ἱεροσολύμων. Στήν ἀρχή, αὐτοί οἱ ἐπισκέπτες εἶδαν τά καλογέρια τοῦ γέροντα, δηλ. τούς ὑποτακτικούς του καί ἔκαναν μία μικρή συζήτηση μαζί τους. Ἄρχισαν λοιπόν νά τά ρωτᾶνε τά καλογέρια: « Ὁ γέροντάς σας εἶναι χαρισματοῦχος; Ξέρει νά μᾶς πεῖ γιά τούς ἀγγέλους, γιά τίς πνευματικές καταστάσεις, γιά τά οὐράνια πράγματα καί φαινόμενα καί πῶς μποροῦμε νά τά ζήσουμε ὅλα αὐτά;»

Τά καλογέρια τοῦ γέροντα τό ἄκουσαν αὐτό καί πῆγαν καί τό εἶπαν στό γέροντά τους: «Γέροντα ἦρθαν κάποιοι μοναχοί καί μᾶς εἶπαν αὐτά τά πράγματα, ἄν ξέρεις νά τούς πεῖς γιά τά οὐράνια». Ἐκεῖνος ἦταν ἄνθρωπος πολύ ταπεινός καί πρακτικός, δηλ., τόν ἐνδιέφερε ἡ πράξη καί ὄχι ἡ θεωρία, ἡ οὐσία θά λέγαμε, ὄχι ἁπλῶς νά κάνουμε συλλογισμούς καί ὡραῖες σκέψεις ἤ νά μιλᾶμε γιά πράγματα πού εἶναι πολύ ὑψηλά καί πολύ ὑψηλότερα ἀπό τήν κατάστασή μας καί τούς λέει: «Παιδιά μου πέστε τους ὅτι ὁ γέροντας δέν ξέρει ἀπ’ αὐτά τά πράγματα, οὔτε γιά ἀγγέλους ξέρει νά τούς πεῖ, οὔτε γιά οὐράνια πράγματα, οὔτε γιά καταστάσεις τέτοιες, γιά τή θέωση καί ὅλα αὐτά. Ἄν θέλουνε νά τούς ποῦμε κάτι χαμηλό, κάτι γιά τίς ἀρρώστιες πού ἔχουμε, τίς ψυχικές, γιά τά πάθη… ε, γιά αὐτά… κάτι ξέρει ὁ γέροντας. Ἅμα τούς ἐνδιαφέρουν αὐτά καί πῶς μποροῦμε νά τά πολεμήσουμε… ε, τέτοια ξέρει νά τούς πεῖ. Ἅμα τούς ἐνδιαφέρει αὐτό, ἄς ἔρθουνε».

Πῆγαν, λοιπόν, τά καλογέρια καί εἴπανε στούς ἐπισκέπτες: «Αὐτό κι αὐτό. Ἔτσι μᾶς εἶπε ὁ γέροντας». Τότε αὐτοί, ἐπειδή ἦταν ἄνθρωποι συνετοί καί καλοί, κατάλαβαν τό λάθος τους καί λένε:

 «Πέστε στό γέροντα νά μᾶς συγχωρήσει καί θέλουμε νά μᾶς πεῖ γι’ αὐτά. Πῶς θά πετύχουμε δηλαδή, νά θεραπευτοῦμε, νά γίνει καλά ἡ ψυχή μας, νά καθαριστεῖ ἀπό τά πάθη». Καί πράγματι, ὁ γέροντας μετά, τούς πῆρε, τούς δέχτηκε καί τούς μίλησε καί ὠφελήθηκαν πάρα πολύ.

Ἔτσι, λοιπόν, κι ἐμεῖς ἐδῶ πού μαζευτήκαμε, μαζευτήκαμε γιά νά ποῦμε, πῶς θά γίνουμε καλά ἀπό τίς ψυχικές μας ἀρρώστιες, πού τίς λέμε πάθη. Στήν Ἐκκλησία, ὅταν λέμε πάθος, ἐννοοῦμε τήν ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι καί στό σῶμα, δήλ. ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ὅλο. Δέν μπορεῖς νά πεῖς ὅτι μόνο ἡ ψυχή εἶναι ἄρρωστη, εἶναι καί τό σῶμα ἄρρωστο. Γι’ αὐτό, βλέπετε, σήμερα, στήν ἐποχή μας, πού ἔχουμε ἄγχος. Ὁ κόσμος ἔχει ἄγχος. Αὐτό δέν εἶναι μόνο στήν ψυχή, βγαίνει καί στό σῶμα, παθαίνει καί τό σῶμα καί λένε οἱ γιατροί γιά ψυχοσωματικά νοσήματα, ὅπως εἶναι τό ἕλκος. Παθαίνεις ἕλκος στό στομάχι˙ γιατί παθαίνεις ἕλκος; Γιατί ἔχεις ἄγχος. Κυρίως ἀπό κεῖ βγαίνει, μπορεῖ νά ’ναι καί ἄλλοι λόγοι βέβαια, ἀλλά κυρίως εἶναι ἀπό κεῖ. Δηλ. εἶναι κάτι πού ξεκινάει μέν ἀπό τήν ψυχή, ἀλλά μετά ἀρρωσταίνει καί τό σῶμα. Ἑπομένως, τό σωστό εἶναι νά λέμε, ὅτι εἶναι ἀρρώστιες καί τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί τοῦ σώματος. Γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι, ξαναλέω

ΝΕΟ-ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΝΕΟΙ

 Πολλοί νέοι γοητεύονται από ένα κύμα νεο-αθεΐας το οποίο κατακλύζει το Ίντερνετ και τα ΜΜΕ. 

Οι νεο-άθεοι προβάλλουν ως βάση του αγνωστικισμού τους, της άρνησής τους να αποδεχθούν ότι υπάρχει Θεός, την επιστήμη, την λογική, τον υποκειμενισμό, τον πλουραλισμό των θρησκειών που δείχνει ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το ποιος θεός είναι αληθινός και επομένως η ενασχόληση με την θρησκεία θεωρείται απώλεια χρόνου.

Οι νεο-άθεοι πάλι παραπλανούν, διότι αρνούνται την ωφελιμιστική θέαση της Εκκλησίας. Καλό είναι να υπάρχει, για να κάνει φιλανθρωπίες ή να τηρεί έθιμα και παραδόσεις, αλλά η πίστη είναι προσωπική υπόθεση και δεν χρειάζεται να υπεισερχόμαστε σε λεπτομέρειες που δεν μας αφορούν. 

Οι νεο-άθεοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει μία αλήθεια και επομένως η απαίτηση της θρησκείας να θεωρεί ότι ο θεός της είναι ο μόνος αληθινός ξεπερνά τις δυνατότητες αποδοχής του ανθρώπινου νου. Άλλοι πάλι ειρωνεύονται όσους πιστεύουν ότι ακολουθούν έναν δρόμο οπισθοδρομικό, που δεν επιτρέπει την χαρά, την ευχαρίστηση, το να ζήσει κάποιος την ζωή του ελεύθερα.

Η αθεΐα σήμερα δεν είναι ιδεολογική. Ο νεο-άθεος δεν είναι κατ’ ανάγκην οργανωμένος σε κοινότητες με γνώμονα την άρνηση του Θεού. Δεν είναι

Άγιος Συμεών ο Αδελφόθεος Επίσκοπος Ιεροσολύμων

 Ο Άγιος Συμεών ήταν ένας από τους τέσσερις γιους του μνήστορος Ιωσήφ και αδελφός του αδελφοθέου Ιακώβου, που έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Μετά τη δολοφονία του Ιακώβου, επίσκοπος ανέλαβε ο Συμεών. 

Σ' όλη τη διάρκεια της επισκοπικής του θητείας, υπήρξε αντάξιος του αδελφού του. Η ανεξάντλητη αγωνιστικότητα του, η τέλεια αυταπάρνηση του, καθώς και το απαράμιλλο θάρρος του, κατέστησαν τον Συμεών φωτεινό πνευματικό αστέρι, δια του οποίου στηρίχθηκαν και οδηγήθηκαν πολλές ψυχές στη σωτηρία. Το εντυπωσιακότερο, όμως, χαρακτηριστικό του Συμεών ήταν το ακατάβλητο φρόνημα του. 

Αν και 120 χρονών γέροντας, δεν κάμφθηκε μπροστά στο μαρτύριο. Υπέστη με νεανική φλόγα το σταυρικό θάνατο το έτος 107. Και η νεανική ψυχή του γέροντα Συμεών αποδήμησε κοντά στο στεφανοδότη Κύριο.

 Βέβαια, με το παράδειγμα του άφησε διδαχή στο ποίμνιο του την εντολή του Αποστόλου Παύλου: «Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Προς Κολασσαεΐς, γ' 2). Δηλαδή, προς τα πάνω, προς το Θεό, διευθύνετε και προσηλώνετε τις σκέψεις σας, όχι στα γήινα και φθαρτά.

Μονή Γκρατσιάνιτσα-14ος αιώνας

 Διότι και ο Συμεών, αν και 120 χρονών γέροντας, από τέτοιο φρόνημα εμπνεόμενος αντιμετώπισε παλικαρίσια το μαρτύριο.

Μονή Ντετσάνι-14ος αιώνας

Στους Παρισινούς Κώδικες βρίσκεται Ακολουθία του Αγίου Συμεών, ποίημα του υμνογράφου Θεοφάνους.

Η μνήμη του τιμάται στις 27 Απριλίου

πηγή

140 χρόνια από την γέννηση του Αγίου Λουκά αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας

Γεννήθηκε στις 14(27) Απριλίου 1877 στο Κέρτς της χερσονήσου Κριμαίας.

Στη φωτογραφία ο Άγιος Λουκάς στο Ταμπώφ το έτος 1944.

«Δεκαπέντε χρόνια ήταν κλειστό το στόμα μου. Τώρα όμως μπορώ να ξαναμιλήσω και να κηρύξω το λόγο του Θεού. Δεχθείτε αυτούς τους λόγους παρηγορίας, φτωχοί και πονεμένοι αδελφοί μου! Είσαστε πονεμένοι, γιατί σας λείπει ο λόγος του Θεού. Οι Εκκλησίες μας είναι γκρεμισμένες, σκεπασμένες με στάχτη, ερείπια. 
Όμως εσείς που βρίσκεστε σε αυτό το χώρο, είσαστε ευτυχείς, γιατί έχετε έστω και ένα μικρό Ναό που λειτουργεί. Είναι μισογκρεμισμένος και σκοτεινός. Αλλά στις καρδιές σας υπάρχει το Φως του Χριστού. Χρειάζεται όλοι να προσπαθήσουμε να τον ξαναφτιάξουμε, να τον αγιογραφήσουμε, να τον ανακαινίσουμε. Και η πίστη μας θα λάμψει με νέα φλόγα !

***

Αυτά έλεγε στο κήρυγμά του το 1943 ο Άγιος Λουκάς, στον κατεστραμμένο Ναό της Αγίας Σκέπης στο Ταμπώφ.

facebook

Πινελιά στη ζωή σου.

Άλλαξε τη ζωή σου με μια πινελιά Θεού!
Διώξε την φιλαυτία, την ακηδία-τεμπελιά, την ενοχλητική περιέργεια! Όλα αυτά μόνον εγωισμό και έπαρση δηλώνουν.
Δεν είναι αυτή πνευματική ζωή! Ο άνθρωπος που αληθινά αγαπά και λατρεύει το Θεό, ο άνθρωπος που ζει προσευχητική ζωή, δεν ερευνά ποτέ τη ζωή των άλλων.
Η προσοχή του είναι στραμμένη μόνον στα εσώψυχα του, στον εαυτό του και στο Θεό.
Δεν εντυπωσιάζεται με τίποτε άλλο.
Δεν ζει παρακολουθώντας..."κλειδαρότρυπες" ζωές των γύρω.
Θα αγαπήσεις το Θεό περισσότερο, και θα Τον γνωρίσεις ουσιαστικά, όταν αποκτήσεις ουσία Χριστού στη ζωή σου,
κι όχι...ψεύτικους τύπους και σχήματα!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ.

π.Ιγνάτιος Καζάκος

Αχ! Ρωμιοσύνη!

Ένα σπίτι έρημο. Πόσα τέτοια υπάρχουν εκεί.
Ένα σπίτι χωρίς σκεπή, χωρίς παράθυρα να θυμίζει κι αυτό, το παρελθόν.
Το ένδοξο, αλλά και το θλιβερό.
Γι'αυτήν την ταλαίπωρη Ρωμιοσύνη.Αυτή την κυνηγημένη Ρωμιοσύνη.
Αχ! ποιά οικογένεια να έζησε εδώ;
Ποιοί άνθρωποι ήταν αυτοί που έφυγαν κυνηγημένοι απ'αυτή την Πόλη, από αυτή την περιοχή, από αυτό το σπίτι;
Αχ! Ρωμιοσύνη.

Πρώτα σε κυνήγησε ο Φράγκος και μετά ο Τούρκος.
Σε ζήλεψαν και η Δύση και η Ανατολή.
Γιατί ήσουν και είσαι το κέντρο του κόσμου.
Αχ! Ρωμιοσύνη

Ποιά να ήταν τα ονόματα των ανθρώπων σε αυτό το έρημο πλέον σπίτι;
Η Μαρία; Ο Παναγιώτης; Ο Ιωάννης; Η Κατερίνα;
Ποιοί άραγε;
Πόσα τραγούδια και γέλια θα ακούστηκαν σε αυτό το σπίτι;
Πόσα γέλια μα και κλάματα;
Πως θα ήταν όταν έφευγαν διωγμένοι αυτοί οι άνθρωποι από εκεί;
Πόσο βαριές θα ήταν στα χέρια τους οι βαλίτσες, αν πρόλαβαν να πάρουν βαλίτσες.
Πώς να εξηγήσεις στον ΝεοΈλληνα για την ένδοξη ιστορία του Γένους;
Πώς να του πείς ότι οι πρόγονοί μας κάνανε σπουδαία πράγματα;
Πως να του πείς για την Βασιλεύουσα;
Πως να του πείς για το Φανάρι;Αχ! αυτό το ένδοξο Φανάρι.
Πώς θα καταλάβει ο νέος;
Αυτή είναι η αγωνία μας.

Αχ!Ρωμιοσύνη σε κυνηγούν ακόμα και σήμερα όλοι αυτοί που σε μισούν.
Γιατί;
Γιατί τους έδωσες τα φώτα.Τους έδωσες τα γράμματα.
Τους έδειξες ακόμα και πως θα πιάνουν το πιρούνι να τρώνε.
Το σημαντικότερο όμως τους είπες την αλήθεια.
Τους είπες για τον Κύριο μας και Θεό μας Ιησού Χριστό.
Γιατί ο Κύριος το επέτρεψε.Μην κλαίς Ρωμιοσύνη.
Μα κι αν κλαίς δεν πειράζει.
Μαθαίνεις στον κόσμο ταπείνωση μέσα από την δική σου ταπείνωση.
Αυτή που μας δίδαξε ο Κύριος για να σωθούμε.

Η φωτογραφία με το σπίτι είναι από την ιστορική περιοχή Φαναρίου -Μπαλάτ της Κωσταντινουπόλεως.
Πηγή φωτογραφίας. pictaram.com

facebook

Μνήμη Αγίου ιερομάρτυρος Βασιλείου επισκόπου Αμασείας(+26 Απριλίου)

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Βασιλεύς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου (307-323) και ήταν Επίσκοπος της Αμασείας του Πόντου. Ο Επίσκοπος Βασιλεύς διακρινόταν για τον ζήλο του υπέρ της πίστεως και την ακοίμητη δραστηριότητα στην επιτέλεση των καθηκόντων του. Επειδή παντού υπήρχαν και πλάνες και κίνδυνοι, έσπευδε παντού και ο ίδιος κηρύττοντας, συμβουλεύοντας, παρηγορώντας, ενισχύοντας, στηρίζοντας, ελκύοντας, πυκνώνοντας και εγκαρδιώνοντας τις Χριστιανικές τάξεις και αναδεικνύοντας αυτές όσο το δυνατόν ισχυρότερες πνευματικά έναντι του ειδωλολατρικού κόσμου.

Γι' αυτόν τον λόγο οι ιερείς και οι άρχοντες των ειδωλολατρών, έτρεφαν εναντίον του σφοδρή έχθρα. Και όταν ο Λικίνιος, το έτος 322, προέβη στα δυσμενή και διωκτικά μέτρα εναντίον των Χριστιανών, κατήγγειλαν προς αυτόν τον Επίσκοπο Αμασείας, Βασιλέα.

Ένα ιδιαίτερο περιστατικό κορύφωσε την οργή του Λικινίου εναντίον του Επισκόπου Βασιλέως. Κοντά στην αυτοκράτειρα Κωνσταντία διέμενε άλλοτε ως ακόλουθος μια νεαρή και ωραιότατη κόρη, που ονομαζόταν Γλαφύρα. Εξαιτίας της ομορφιάς της ο Λικίνιος ανεφλέγη από αμαρτωλό πάθος, ως δούλος σαρκικών παθών, καθώς ήταν. Η κόρη αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που απειλούσε την τιμή της. Ως γνήσια Χριστιανή όμως δεν δελεάσθηκε καθόλου από το βασιλικό έρωτα, αλλά έφριξε και ζήτησε την σωτηρία της στην φυγή. Ενδύθηκε λοιπόν με ανδρικά ρούχα και κάποια νύχτα, βοηθούμενη από την βασίλισσα που έμαθε όσα συμβαίνουν, άφησε την Κωνσταντινούπολη και έφθασε στην Αμάσεια, όπου παρουσιάσθηκε στον Επίσκοπο Βασιλέα και ζήτησε την ηθική του προστασία.

Μονή Ντετσάνι-Κοσσυφοπέδιο,1350

Ο Επίσκοπος επαίνεσε την γνήσια ευσέβεια και την αδούλωτη σύνεση της νέας, την τοποθέτησε δε κοντά σε ηλικιωμένη Χριστιανή γυναίκα που ήταν εντελώς αφοσιωμένη στην υπηρεσία του Χριστού και βοηθούσε σημαντικότατα τον Επίσκοπο στο έργο των γυναικών της Εκκλησίας. Η Γλαφύρα εξέφρασε την βαθιά ευγνωμοσύνη της και χάρηκε ιδιαίτερα που της δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθεί και αυτή με θεάρεστες ασχολίες. Βοηθούσε λοιπόν στην κατήχηση γυναικών και νεαρών κοριτσιών, που ήθελαν να ασπασθούν την χριστιανική πίστη και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας, ευεργετούσε φτωχά και ορφανά παιδιά και επιπλέον κατέβαλε όλη τη δαπάνη που προϋπολογίσθηκε για την οικοδομή Χριστιανικού ναού στην Αμάσεια.

Μάταια ο Λικίνιος την είχε αναζητήσει σε όλη την πρωτεύουσα και στα περίχωρα. Όμως οι εχθροί του Επισκόπου Βασιλέως, πληροφόρησαν τον Λικίνιο ότι η κόρη εκείνη είχε καταφύγει κοντά στον Ιεράρχη της Αμάσειας και ότι την προστάτευσε και κατόρθωσε να εκμεταλλευθεί τα πλούτη της υπέρ των σκοπών της Εκκλησίας. Η είδηση άναψε πυρκαγιά στη σαρκοβόρα και μοχθηρή ψυχή του Λικινίου. Υπέθετε ότι η Γλαφύρα ζούσε ακόμη και ότι θα την έφερνε κάτω από την εξουσία του. Αλλά η σεμνή κόρη, είχε ήδη πεθάνει και ο τάφος ματαίωσε για πάντα τους χυδαίους πόθους του. Τότε η μανία του έγινε σφοδρότερη κατά του Επισκόπου Βασιλέως. Διέταξε, λοιπόν, να τον φέρουν σιδηροδέσμιο στη Νικομήδεια. Η διαταγή εκτελέσθηκε και ο Άγιος κλείσθηκε στη φυλακή.

Τον Άγιο ακολούθησαν δύο από τους διακόνους της Εκκλησίας της Αμάσειας, ο Θεότιμος και ο Παρθένιος, τους οποίους φιλοξένησε ένας ευσεβής και φιλάνθρωπος Χριστιανός, ονόματι Ελπιδοφόρος. Οι παρεχόμενες αγαθοεργίες του Ελπιδοφόρου προς όλους είχαν καταστήσει φίλους του ακόμα και τους φρουρούς των φυλακών. Μπορούσαν λοιπόν οι δύο διάκονοι να εισέρχονται ορισμένη ώρα στη φυλακή, όπου απολάμβαναν την ευχαρίστηση να συνδιαλέγονται με τον Επίσκοπό τους, να ακούνε από το στόμα του τον λόγο της αλήθειας και να δέχονται ηθική ενίσχυση και παρηγοριά.
Λίγες ημέρες μετά, ο Λικίνιος διέταξε να φέρουν τον φυλακισμένο Επίσκοπο ενώπιον του. Τον έλεγξε με δριμύτητα ως ένοχο για την απόκρυψη της Γλαφύρας και για τον ζήλο με τον οποίο υπεράσπιζε την χριστιανική του πίστη περιφρονώντας τα βασιλικά διατάγματα. Ο Επίσκοπος για την Γλαφύρα, απάντησε ότι δεν μπορούσε να μην παράσχει άσυλο και προστασία στη χριστιανική κόρη, η οποία ήταν εξόριστη και ήθελε η ίδια να περισώσει και να διαφυλάξει την τιμή της, και ότι αυτή η ίδια από ευσεβή διάθεση χρησιμοποίησε την περιουσία της υπέρ των φτωχών και για την ανέγερση ναού, πράγματα για τα οποία ένας Επίσκοπος οφείλει να προτρέπει τους πιστούς και όχι αν τους εμποδίζει. 
Και για την περιφρόνηση των βασιλικών διαταγών, οι οποίες απέβλεπαν στην εξόντωση της χριστιανικής πίστεως, ο Άγιος αποκρίθηκε ότι ο ίδιος ο βασιλέας Λικίνιος άλλοτε είχε αναγνωρίσει μαζί με τον Κωνσταντίνο το καθήκον του να επιτρέψουν στους Χριστιανούς την πλήρη ελευθερία της λατρείας τους και του δόγματός τους και ότι αυτός (ο Επίσκοπος) εξακολουθεί να θεωρεί ορθό και έγκυρο το παλαιότερο εκείνο βασιλικό διάταγμα, διότι ήταν αξιότερο σε όλα. Εν τέλει δε, παρακάλεσε τον Λικίνιο, στο όνομα της ίδιας της δικής του σωτηρίας και του μέλλοντος του κράτους του, να ανακαλέσει τα νέα μέτρα και να αναγνωρίσει στους Χριστιανούς την ελευθερία της θρησκευτικής τους συνειδήσεως.

Ο βασιλέας Λικίνιος απέπεμψε τον Επίσκοπο, κρατώντας επιφυλακτική στάση και ανέθεσε σε έναν από τους άρχοντές του να τον δει κατ' ιδίαν και να προσπαθήσει να τον αποσπάσει από την πίστη του.
 Η συγκεκριμένη αποστολή απέτυχε και διατάχθηκε έτσι η καταδίκη του Επισκόπου. Αυτός άκουσε ατάραχος την απόφαση και προσευχήθηκε προς τον Θεό να δεχθεί με έλεος την ψυχή του. Προσευχήθηκε, επίσης, υπέρ της ασφάλειας του ποιμνίου του και για τη νίκη της Εκκλησίας. Ύστερα ασπάσθηκε και ευλόγησε τους δύο διακόνους και τον Ελπιδοφόρο, τους παρηγόρησε στην θλίψη τους και τους επιτίμησε γιατί έκλαιγαν, λέγοντας τον έξοχο εκείνο λόγο ότι σε τέτοιου είδους κινδύνους οι Χριστιανοί οφείλουν να φυλάνε τα δάκρυά τους και να χύσουν με προθυμία το αίμα τους. Έπειτα με προθυμία έκλινε την τίμια κεφαλή του στον δήμιο, ο οποίος την απέκοψε. Έτσι ο Άγιος έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου.

Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους(1547)

Μετά από αυτό η τίμια κεφαλή και το λείψανο του Αγίου Βασιλέως ρίχθηκαν στη θάλασσα με βασιλική διαταγή. Αλλά ένα αλιευτικό πλοίο, που έριχνε τα δίχτυα του στον κόλπο της Σινώπης, ανέσυρε από εκεί το λείψανο του Αγίου. Ο δε Ελπιδοφόρος, καθώς πληροφορήθηκε το γεγονός σε όνειρο, ήλθε με τους διακόνους Θεότιμο και Παρθένιο και αφού παρέλαβαν το Άγιο λείψανο, το έφεραν στην Αμάσεια, στην ιερή αυτή ακρόπολη των Αγίων του κόπων και αγώνων και το ενταφίασαν στο προσφιλές του έδαφος.

Η Σύναξη του Αγίου Βασιλέως ετελείτο στην Μεγάλη Εκκλησία, στην οποία ίσως φυλασσόταν μέρος του ιερού σκηνώματός του.

πηγή

ΑΚΤΙΣΤΟΝ ΦΩΣ : Ύψιστος Καρπός του Αγίου Πνεύματος

ΑΚΤΙΣΤΟΝ ΦΩΣ : Ύψιστος Καρπός του Αγίου Πνεύματος

Ρ.Ι.Κύπρου, Εκπομπή "Ορθοδοξία και Ορθοπραξία" του κ. Νικολάου Νικολαϊδη, καθηγητού Θεολογίας Α.Π.Θ., ΜΕ ΘΕΜΑ : "ΑΚΤΙΣΤΟΝ ΦΩΣ : Ύψιστος Καρπός του Αγίου Πνεύματος", με τον π.Εφραίμ, Προηγούμενο Ι.Μ.Φιλοθέου Αγίου Όρους.

Όσιος Ιωαννίκιος του Ντέβιτς ο Αναχωρητής εκ Σερβίας

 Ο Όσιος Ιωαννίκιος ήταν Σέρβος από τη περιοχή της Ζέτας (σημερινό Μαυροβούνιο) και έζησε τον 13ο αιώνα.Από μικρή ηλικία είχε την μεγάλη αγάπη προς τον Χριστό και νεαρός ακόμα, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη κοσμική ζωή και το πατρικό του σπίτι και να ξεκινήσει το μοναχικό του βίο για τον οποίο είχε μεγάλο ζήλο.

Πρώτα μόνασε σε ένα βουνό που ονομάζεται Crna Reka (Μαύρο Ποτάμι) όπου πριν απ΄ αυτόν μόνασε άλλος ένας γνωστός ασκητής, ο Όσιος Πέτρος του Κόρης (st. Petar Koriski). Αλλά όταν έγινε γνωστός για την μεγάλη άσκηση του στους ανθρώπους, ο Όσιος έφυγε στη Ντρένιτσα (Drenica) και κρύφτηκε στο πυκνό δάσος όπου πέρασε ολόκληρη τη ζωή του στην άσκηση και την προσευχή.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Δεσπότης της Σερβίας, Γεώργιος Μπράνκοβιτς (Đurađ Brankovic) έφερε την άρρωστη κόρη του στον Άγιο, την οποία ο Άγιος Ιωαννίκιος θεραπεύτηκε. Για να τον ευχαριστήσει, ο Δεσπότης έχτισε ένα μοναστήρι στην περιοχή εκείνη, που σήμερα είναι γνωστό ως μοναστήρι Ντέβιτς(εδώ). Στο μοναστήρι αυτό, που βρίσκεται στη περιοχή του Κοσσόβου, βρίσκονται και τα Ιερά λείψανα του Οσίου.

Η ανακομιδη των ιερων λειψανων του Οσιου πατρος ημων Ιωαννικιου ου Αναχωρητου εορτάζεται στς 26 Απριλίου.Η Σερβική εκκλησία τιμάει την μνήμη του στις 30 Αυγούστου

πηγή

Να είσαι φρόνιμος και συνετός όταν κάποιος φτωχός άνθρωπος που έχει ανάγκη καταφύγει σε σένα

 

Να είσαι φρόνιμος και συνετός όταν κάποιος φτωχός άνθρωπος που έχει ανάγκη καταφύγει σε σένα. Ο εχθρός θα προσπαθήσει τότε να ψυχράνει την καρδιά σου, να την κάνει ολότελα αδιάφορη, να φερθεί με περιφρόνηση στον άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη. Φρόντισε να ξεπεράσεις μέσα σου την αντιχριστιανική και απάνθρωπη αυτή διάθεση.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

πηγή

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗΣ

Μία παλία ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλίερης έμπορος ξεκίνησε για το Κάϊρο,με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα...

Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα,αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι,διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου...
Ξαφνίαστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή,με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα
πάνω στήν άμμο, ένα σοφρά,δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία.
Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε:
-Πού είναι τα έπιπλά σου...;
Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλίερη και του απάντησε με μία ερώτηση:
-Τα δικά σου που είναι...;
-Μα εγώ δεν έχω, είμαι περαστικός...!
-Και εγώ περαστικός είμαι...!
Οι περισσότεροι ζουν λες και θα μείνουν για πάντα εδώ...Ξέχασαν να γίνουν ευτυχισμένοι !
Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται από το χρόνο που διαρκούν,αλλά από την ένταση με την οποία γίνονται.
Γι' αυτό υπάρχουν στιγμές αλησμόνητες,πράγματα ανεξήγητα και άτομα ασύγκριτα.
Κι εσύ μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος σήμερα...αλλά και καθημερινά!"

Vima orthodoxias

Κάποτε γνώρισα έναν άγιο...

Θυμάμαι κάπου στα 1997-98, συνόδευσα τον μακαριστό γέροντα μου και πνευματικό μου Πατέρα, Επίσκοπο Κερνίτσης κυρό Λεόντιο, στην αγιοτόκο Μυτιλήνη την οποία και επισκεπτόταν συχνά ο Επίσκοπος Λεόντιος μιας και έτρεφε μεγάλη ευλάβεια στα ιερά Προσκυνήματα της ιεράς νήσου, στην Παναγιά της Αγιάσου αλλά και στον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο. Ήταν καλοκαίρι νομίζω, όταν πήγαμε στο νησί όπου τον καλούσε ο αγαπημένος του φίλος Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιάκωβος για να παραστεί σε κάποια πανήγυρη της επαρχίας του.

Εκεί λοιπόν, συνήντησα έναν γέροντα Ιερομόναχο, λίγο ρακένδυτο, λίγο ατημέλητο. Σε κάποια στιγμή, είδα πως με κοιτούσε επίμονα. Τον πλησίασα και ζήτησα την ευχή του. Μου έδωσε το χέρι του και το ασπάστηκα. Λίγο αργότερα, ρώτησα τον μακαριστό γέροντα μου ποιος ήταν αυτός ο Ιερομόναχος και ο παππούς ο Λεόντιος μου λέει: ''Αυτός είναι άγιος άνθρωπος, είναι ο παπά Φώτης!''

Λίγο αργότερα την ώρα που οι Ιερείς ξεκίνησαν να ντύνονται, βλέπω τον παπά Φώτη να βγάζει από ένα μπόγο μια παπαδική κεντητή στολή με καφτάνι! Ένα αριστούργημα παλαιάς κεντητικής τέχνης! Τότε, ανόητος νεαρός εγώ, σκέφθηκα χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, ρούχα δεν έχει να βάλει, καφτάνι ήθελε... Αμαρτίας νεότητος μου μή μνησθής Κύριε! Ασφαλώς, δεν τόλμησα να εκφράσω την σκέψη μου αυτή σε κανέναν. Καθόμουν και κοίταζα τον γέροντα να ενδύεται ιεροπρεπώς τα άμφια του και όταν σε κάποια στιγμή συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, εγώ αμέσως έσκυψα το κεφάλι.

Τελείωσε η Θ. Λειτουργία και μπαίνοντας μέσα στο ιερό, αισθάνομαι ένα χέρι να με κρατά. Γυρνώ και βλέπω τον παπά Φώτη να με κοιτά και με χαμόγελο μου λέει:'' μην σε νοιάζει τι φοράς έξω από το Ναό,κουρέλια να βάλεις δεν πειράζει! Πρόσεχε μόνον τι φοράς όταν μπαίνεις μέσα να λατρέψεις τον Θεό!''
Τα έχασα... Δεν θυμάμαι κιόλας αν ανταπέδωσα το χαμόγελο, αλλά αυτό που θυμάμαι ήταν πως την στιγμή που χωρίς να έχω εκφράσει την σκέψη μου, την είχα κιόλας ξεχάσει, εκείνος μου έδωσε μιαν απάντηση χωρίς να την περιμένω!Θυμήθηκα τα λόγια του Δεσπότη, ''αυτός είναι άγιος άνθρωπος!''

Όλοι του έδειχναν μεγάλο σεβασμό. Ο παπά Φώτης ο Λαυρεώτης, έτσι όπως έμεινε στην ιστορία, πράγματι ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Έκρυβε την αγιότητα του με την δια Χριστόν σαλότητα, για να μπερδεύει τους ανθρώπους. Αλλά οι άνθρωποι ήξεραν πως ανάμεσα τους περπατούσε ένας Άγιος του Θεού, ξυπόλητος πολλές φορές και πάντα ρακένδυτος, ελεήμων και φιλάνθρωπος, ασκητικός και λιτοδίαιτος, του έδιναν με το ένα χέρι και αμέσως τα έδινε με το άλλο...

Πέρασαν τρία - τέσσερα χρόνια από τότε. Διακονούσα την Εκκλησία ως Πρεσβύτερος πλέον στον Άγιο Αθανάσιο.

 Μια Κυριακή πρωί, βλέπω από το παραπόρτι του Ιερού να μπαίνει μέσα σκυφτός ο παπά Φώτης! Μόλις τον είδα, τον θυμήθηκα, πάω του φιλώ το αγιασμένο του το χέρι και τον καλωσορίζω. Με ασπάστηκε και μου λέει:'' παππούλη- ποιον, το μειράκιον που είχε απέναντι του- με αφήνεις να λειτουργήσω και εγώ μαζί σου;'' Μα γέροντα - του λέω- ρωτάτε; Με πολύ χαρά!

Ντύθηκε τα άμφια που φορούσε τότε που τον πρωτοσυνάντησα και λειτούργησε με τον γράφοντα να στέκει στο πλάι της Αγίας Τράπεζας... Τι αξέχαστη Θεία Λειτουργία! Αισθανόμουν την ώρα εκείνη πως συλλειτουργούσα με έναν αληθινό φίλο του Θεού! Τέλειωσε η Λειτουργία και έφυγε ήσυχα έτσι όπως είχε έρθει χωρίς να μιλήσει καθόλου, χωρίς καν να με χαιρετίσει! Όμως, υποψιασμένος από την προηγούμενη συνάντηση μας, ούτε τόλμησα να σκεφτώ τίποτα! Αρκέστηκα στην χαρά και στην ευλογία αυτής της Θείας Λειτουργίας!

 Πέρασε λίγος καιρός. Ξάφνου μου έρχεται με το ταχυδρομείο μια επιστολή! Με καλλιτεχνικά γράμματα έγραφε το όνομα μου στην θέση του παραλήπτου. Την άνοιξα. Ήταν του παπά Φώτη του Λαυρεώτη, μισά Ελληνικά μισά Γαλλικά τα έγραφε! Να με ευχαριστήσει για την φιλοξενία της Θείας Λειτουργίας. Να μου ευχηθεί και να με βεβαιώσει για την αγάπη του...

Κράτησα φυλαγμένη την επιστολή του αυτή αλλά και την μορφή του χαραγμένη στην σκέψη μου! Πως έψαχνα κάπου, βρήκα ξάφνου μπροστά μου αυτή την φωτογραφία του που μου δωσε την αφορμή να μοιραστώ μαζί σας αυτήν την ευλογημένη εμπειρία. Και κάπως έτσι κίνησα να γράψω για εκείνον. Μα πριν αρχίσω, ήθελα τίτλο για τούτο εδώ το κείμενο! Λίγο σκέφτηκα και έγραψα: κάποτε γνώρισα έναν άγιο...

π.Θωμάς Ανδρέου

πηγή