Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

2. 1. Αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας μου… 
3. Παπαδημητρακοπούλου Ευγενία 
4. 
5. Παναγία Παρθένος Παναγία Παρθένος! Την εικόνα της κρέμασε ψηλά στην κάμαρά σου· στης ζωής τους δρόμους οδηγήτριά σου κι υπνοδότρα θεία στα βλέφαρά σου. Να σκεπάζει ανάλαφρα τον ύπνο σου των λευκών χεριών της η βοήθεια. Να σου φέρνει τα γλυκύτερα όνειρα και τη μέρα να στα δείχνει αλήθεια. Γεώργιος Δροσίνης
6. 
   
7. 2. Αυγέρης Μάρκος «Να, ο λαός Σου» Τεράστιο κύμα ο λαός μου που μ’ ανασηκώνει και με φέρνει όπως η αγκαλιά το βρέφος των Ουρανών η Πλατυτέρα 
8. 
   
9. 3. Βαλαωρίτης Αριστοτέλης «Ευαγγελισμός – Ελληνισμός» Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύγνεφα μεριάζουν, οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι, κοιτάζουν. Μια φλογ’ αστράφτει... ακούονται ψαλμοί και μελωδία... Πετάει εν άστρο... σταματά εμπρός εις τη Μαρία... «Χαίρε της λέγει, αειπάρθενε, ευλογημένη χαίρε! Ο Κύριός μου είναι με σε. Χαίρε, Μαρία, χαίρε!...» Επέρασαν χρόνοι πολλοί... Μια μέρα σαν εκείνη αστράφτει πάλαι ο ουρανός... Στην έρμη της την κλίνη λησμονημένη, ολόρφανη, χλωμή κι απελπισμένη, μια κόρη πάντα τήκεται, στενάζει, αλυσωμένη. Τα σίδερα είναι ατάραγα, σκοτάδι ολόγυρά της. Η καταφρόνια, η δυστυχιά σέπουν τα κόκαλά της. Τρέμει με μιας η φυλακή και διάπλατη η θυρίδα φέγγει κι αφήνει και περνά εν άστρο, μιαν αχτίδα. Ο Άγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του... 
10. 
    
11. 4. «Ξύπνα, ταράζου, μη φοβού, χαίρε, Παρθένε, χαίρε. Ο Κύριός μου είναι με σε, Ελλάς ανάστα, χαίρε». Οι τοίχοι ευθύς σωριάζονται. Η μαυρ’ η πεθαμένη νιώθει τα πόδια φτερωτά. Στη μέση της δεμένη χτυπάει η σπάθα φοβερή. Το κάθε πάτημά της ανοίγει μνημ’ αχόρταγο. Ρωτά για τα παιδιά της... Κανείς δεν αποκρένεται... Βγαίνει, πετά στα όρη... Λιώνουν τα χιόνια όθε διαβεί, όθε περάσει η Κόρη. «Ξυπνάτε, εσείς που κείτεστε, ξυπνάτε όσοι κοιμάστε, το θάνατο όσοι εγεύτητε, τώρα ζωή χορτάστε». Οι χρόνοι φεύγουνε, πετούν και πάντα εκείνη η μέρα είναι γραμμένο εκεί ψηλά να λάμπει στον αιθέρα μ’ όλα τα κάλλη τ’ ουρανού. Στολίζεται όλη η φύση με χίλια μύρια λούλουδα για να την χαιρετίσει. Γιορτάστε την, γιορτάστε την! Καθείς ας μεταλάβει από τη χάρη του Θεού. Και σεις, και σεις οι σκλάβοι, όσοι τη δάφνη στην καρδιά να φέρετε φοβάστε, αφορισμένοι νάστε! 
12. 
    
13. 5. Βαλαωρίτης Αριστοτέλης «Η Φανερωμένη» Κυρά Φανερωμένη μου, παρηγοριά του κόσμου, βόηθα με την πανόρφανη! Τ' άγιο σου χέρι δως μου για ν' ανεβώ στο βράχο σου! Δεν ήλθες ψες το βράδυ ωσάν αχτίδ' ανέλπιστη στο μαύρο μου τον Άδη, κι εσφόγγισες το δάκρυ μου και μούπες συ, Κυρά μου, να πάρω το παιδάκι μου στην έρημη αγκαλιά μου και να το φέρω να το ιδείς;... Παρθένε, βοήθησέ με... Τα γόνατά μου εδείλιασαν... κατέβα, πρόφθασέ με... 
14. 
    
15. 6. Βαρβιτσιώτης Τάκης «Ταπεινός αίνος προς την Παρθένο Μαρία» Αχτίδα εσύ του ρυακιού Σύσκιο πασίχαρο κρινάκι Ζεστό φτερό περιστεριού Στο πέτρινό μας το σπιτάκι. Ω Παναγίτσα ηλιόκαλη δική μας Παρηγοριά μας και καταφυγή μας. 
16. 
    
17. 7. Βάρναλης Κώστας «Η μάνα του Χριστού» Πώς οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι, ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες ! Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει και μακριάθε βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει. Της οργής και του μίσους τη θρέψαν οι αέρες τη χαρά της λαοθάλασσας τούτης που βόγγει. Πόσες νύχτες λευκές, πόσες μαύρες ημέρες οι κρυφές, οι μουγγές τήνε θρέψαν φοβέρες. Α ! πώς είχα σα μάνα κ’ εγώ λαχταρήσει (ήταν όνειρο κ’ έμεινεν, άχνα και πάει) σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει κι’ από δόξες αλάργα κι’ αλάργ’ από μίση ! Ένα κόκκινο σπίτι σ’ αυλή με πηγάδι. . . και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι. . . νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδυ, το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι. Κι άμ’ ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι, με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι, (άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι ν’ ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι. 
18. 
    
19. 8. Κι αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει τον καλό σου τον ίσκιο, Πατέρα κι Αφέντη, η ακριβή σου να βγάνει νερό να σου χύσει, ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει. Κι ο κατόχρονος θάνατος θα ΄φτανε μέλι και πολλή φύτρα θ’ άφηνες τέκνα κι αγγόνια καθενού και κοπάδι, χωράφια κι’ αμπέλι, τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει. Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρην ομπόλια, για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει. . . Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρω περβόλια, λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια. Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου, Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις. Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου, δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου! …Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα, σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;» τι ’πες «Να με !» Αχ ! δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα ! Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα ! 

Ο άγιος Νεκτάριος στην προσωπική του προσευχή μίλαγε πολύ απλά στην Παναγία

π.Ανδρέα Κονάνου

Ο άγιος Νεκτάριος στην προσωπική του προσευχή μίλαγε πολύ απλά στην Παναγία.

Της παρουσίαζε λογαριασμούς και χρέη της μονής.

Της μίλαγε για μαστόρους και οικοδομικά υλικά.

Για αρρώστους και άτεκνα ζευγάρια.Για την ανομβρία και τα χωράφια.

Προσευχόταν μπροστά στο εικόνισμά Της,που ήταν αναγεννησιακής τεχνοτροπίας.

Και του εμφανίστηκε πολλές φορές η Παναγία εκεί.

Διότι έβλεπε την απλή καρδιά του.Άκουγε τον αναστεναγμό του.

Έβλεπε τις αδικίες που δεχόταν.Ένιωθε το συντονισμό του αγίου Νεκταρίου

με την αγάπη του Παιδιού Της.Ήξερε ότι είναι άνθρωπος της ουσίας,

κι όχι της βιτρίνας.

πηγή

Ο ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΤΟΥ

Αγαπητοί μας εν Κυρίω,
  Η περίοδος του Δεκαπενταυγούστου μας προβάλλει την πανανθρώπινη προσφορά της Παναγίας Θεοτόκου προς το Ανθρώπινον Γένος, μας αποκαλύπτει την μεταμόρφωση της Δημιουργίας και την αναμόρφωση του ανθρώπου, η οποία επιτυγχάνεται με την χάρη του Θεού και με το παράδειγμα και την μεσιτεία της Παναγίας Θεοτόκου και Πάντων των Αγίων, των οποίων καθημερινά ζητούμε τις ικεσίες για την θεραπεία των τραυμάτων της ψυχής και του σώματός μας.

 Ο Αύγουστος μπαίνει με την γιορτή της Προόδου του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Η Εκκλησία μας υπενθυμίζει την επί του σταυρού αιματηρά θυσία του Χριστού με την οποίαν έσωσε το Ανθρώπινο Γένος, «ημείς δε κηρύσσομεν Χριστον εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν» (Κορ. Α: 23).
Υπ΄αυτό το πρίσμα διερμηνεύουμε και το γεγονός της Μεταμόρφωσης του Χριστού, η οποία ετελεσιουργήθη εις το Όρος Θαβώρ, ενώπιον των τριών προκριτών μαθητών του, Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννου λίγο χρόνο πριν από το Πάθος του. Ο υμνωδός της Εκκλησίας υμνολογώντας το θαύμα της Μεταμορφώσεως γράφει: «την των βροτών εναλλαγήν, την μετά δόξης σου Σωτήρ, εν τη Δευτέρα και φρικτή, της σης ελεύσεως δεικνύς επί του Όρους Θαβώρ μετεμορφώθης» (ύμνος Μεταμορφώσεως). Η μεταμόρφωση του Χριστού μας εισαγάγει εις το μυστήριον της δικής μας μεταμορφώσεως, η οποία γίνεται με την χάριν του Παναγίου Πνεύματος και με τη συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας.

Η κατά Θεόν μεταμόρφωση του ανθρώπου γίνεται από τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ο οποίος, σαν Αρχιερέας Μέγας μας αγιάζει και μας θεραπεύει με την θυσιαστική αγάπη Του προς τον Κόσμον, χάριν του οποίου «ο Λόγος εγένετο σαρξ και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως

«Γεννηθήτω το θελημά Σου...», ἀλήθεια, ποιός το βίωσε και δεν ἀναπαυτηκε η ψυχή του;

π. Κωνσταντίνου Καλλιανού

Ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια, ὅσο δηλαδή στοιβάζονται, μαζὶ μὲ τὶς μέρες, τὶς ἑβδομαδες, τοὺς μῆνες, ἐμπειρίες καὶ γεγονότα, κυρίως ἀπὸ συμπεριφορὲς συν-ανθρώπων (συναδέλφων, προϊσταμένων, φίλων ἤ συγγενῶν) τόσο καὶ μαζεύται κανεὶς στὸ «καβούκι» του, κατὰ τὴ λαϊκὴ τὴ ρήση. 

Μαζεύεται καὶ ἀρχίζει νὰ μετρᾶ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο του μὲ περίσκεψη καὶ προσοχή, γιατὶ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ ἔρχεται ἐκεῖνο τὸ Γεροντικὸ τὸ λόγιο νὰ τοῦ θυμίσει τὴ ρευστότητα τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, νὰ τοῦ ὑπογραμμίσει τὴν ἀνάγκη γιὰ περισσότερη ἀνοχὴ στὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων καί, φυσικά, στὶς ὅποιες ἀπρέπειές τους. Γιατὶ ἄν ὑπολογίσει κανεὶς τὰ ὄσα χρήσιμα, καὶ μὲ πυκνὰ νοήματα εἰπωμένα, περικλέιονται στὸ παρακατω λόγιο, τότε εἶναι εὔκολο νὰ δικαιολογήσει τὴν ὅποια καταφυγὴ στὴ γνήσια Ἀσκητικὴ σοφὶα καὶ διδαχή.

- Εἶπεν ὁ Ἀϐϐᾶς Ἁλώνιος· ἐὰν μὴ εἴπῃ ἄνθρωπος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐγὼ μὸνος καὶ ὁ Θεὸς ἐσμὲν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, οὐχ ἕξει ἀνάπαυσιν.

Μὲ λίγα λόγια, τὸ παραπανω λόγιο μᾶς συμβουλεύει, πὼς καμμιὰ ἀνάπαυση δὲν μπορεῖ νὰ νοιώσει κάποιος -ὅσες συντυχίες, φιλίες, γνωριμίες καὶ συναναστροφὲς κι ἄν κάνει. Γιατὶ ἡ ἀπογοήτευση παραφυλᾶ στὴ πόρτα ἐξ αἰτίας τῶν ἀδυναμιῶν καὶ τῶν παθῶν ποὺ ἔχουμε κληρονομήσει. Κι εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ γεννήτορές μας, ὁ Ἀδὰμ, δηλαδή, κι ἡ Εὔα μᾶς κληροδότησαν πολλά...Ἑπομένως οἱ ὅποιες φιλίες καὶ σχέσεις ἔχουν τὰ προβλήματά τους καὶ τὶς ἀστοχίες τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴν μόνη ἀνάπαυση ποὺ νοιώθει κάποιος εἶναι μονάχα ἄν παραμερίσουν τὰ πάντα μέσα του (ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ἀνθρώπινες παρουσίες) καὶ μονάχα ὀ Θεὸς κυριαρχήσει στὴ ζωή του. Ἤ πιὸ ἁπλᾶ, βιωθεῖ μὲ ὄλο του τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ δύναμη ποὺ κρύβει ἡ Κυριακὴ προσευχή, τὸ γνωστό μας «Πάτερ ἡμῶν». Ἐκεῖνο, π.χ. τό, «Γεννηθήτω τὸ θελημά Σου...», ἀλήθεια, ποιὸς τὸ βίωσε καὶ δὲν ἀναπαυτηκε ἠ ψυχή του;

Φυσικά, ὅπως εἶναι ἄλλωστε κατανοητό, στὸν ἐπιγειο βίο του κανεὶς, μὰ κανεὶς, δὲν μπορεῖ νὰ μείνει μόνος του. Θὰ ὑπάρξει δηλαδή, ἡ ἀδιαμφισβήτητη κι ἡ ἐν πολλοὶς ἀπαραίτητη ἐπι-κοινωνία μὲ τὸν συνάνθρωπο, τὸν συναδελφο, τὸν γνωστό, τὸ φίλο κι ἀδελφό.
Ἀλήθεια, πῶς ὁρίζεται αὐτὴ ἡ συνύπαρξη καὶ ἡ ὅποια συντυχία; Κι ἐδῶ πάλι ἡ ἀλάνθαστη σοφία τῆς Ἐρήμου ἔχει ἀπάντηση. Ἀπάντηση στερεη καὶ ὑπέυθυνη.

« Εἶπεν ὁ Ἀϐϐᾶς Ποιμήν· ἄνθρωπος συνοικῶν τῷ πλησίον, ὀφείλει εἶναι ὡς στήλη λιθίνη, ὑϐριζόμενος καὶ μὴ ὁργιζόμενος, δοξαζόμενος καὶ μὴ ἐπαιρόμενος».

Ἀλήθεια, ποιὸς μπορεῖ ν᾿ ἀντέξει αὐτὴ τὴ γνήσια ἀλήθεια, ἤ πιὸ ἁπλᾶ τὸ Σταυρὸ ἐτοῦτο, πού, ὡστόστο, ἄν τὸν γυρίσει ἀναποδα θὰ δεῖ καὶ θὰ βιώσει τὴν Ἀνασταση; Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ᾿ ὄνομά τους, θὰ γεμίσει ἠ ψυχή του θεῖο φῶς, κατανυξη καὶ χαρά. Ἤ, ὅπως παραγγέλλει ὁ Ἀπ. Παῦλος, «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ καὶ πάλιν ἐρῶ χαίρετε» ( Φιλ. 4, 4). Αὐτὸ δὲ θέλουμε; Ἤ πιὸ ἁπλᾶ αὐτὸ δὲν μᾶς εἰρηνεύει, ἀναπαύει καὶ ζωοποιεῖ;

πηγή

Εάν δεν συμφωνήσει η πράξη με την προσευχή, είναι χαμένος ο κόπος σου

Είπε ο αββάς Μωυσής:
- "Εάν δεν συμφωνήσει η πράξη με την προσευχή, είναι χαμένος ο κόπος σου".

Και τον ρώτησε άλλος αδελφός:
- "Και τι σημαίνει να συμφωνεί πράξη και προσευχή;"

- "Σημαίνει -είπε ο Γέροντας- αυτά για τα οποία προσευχόμαστε να μας απαλλάξει ο Θεός, να μην τα κάνουμε πια.

Γιατί όταν ο άνθρωπος παραιτείται από τα θελήματά του, τότε ο Θεός γίνεται φίλος του και δέχεται την προσευχή του".

Θα περάσουμε δύσκολες μέρες, γιατί ο κόσμος δεν εξομολογείται, και αυτοί που εξομολογούνται δεν κάνουν καθαρά εξομολόγηση

Ο Ταπεινός και χαριτωμένος Γέροντας της Κοζάνης Αρχιμ. Νεόφυτος Σκαρκαλάς (1917-2005).

Ο μακαριστός γέροντας Νεόφυτος (κατά κόσμον Ναούμ Σκαρκαλάς), που εκοιμήθη εν Κυρίω τον Μάιο του 2005, άφησε μνήμη πολύ εναρέτου και αγίου ανδρός. Εφλέγετο από διάπυρο έρωτα προς τον Θεό και την αγία Του Εκκλησία, την οποία διηκόνησε με πολύ ζήλο, με όλη την ζωή του..
Ο γέροντας δεν είχε ιδιαίτερο χάρισμα λόγου. Όμως τα απλά αλλά χαριτωμένα λόγια του ωφελούσαν πολύ τους ακροατάς του. 
Παραθέτουμε ενδεικτικώς κάποια από αυτά:

 Να μη σταματήσετε τον εκκλησιασμό και την εξομολόγηση Από την Εκκλησία βγαίνει η αγιότης. Μέσα από την Εκκλησία και τα μυστήριά της δυναμώνει η πίστη μας. Εγώ,παιδί μου, από το σπίτι στην Εκκλησία και από την Εκκλησία στο σπίτι. Έτσι να κάνης και συ.

****

 Να πηγαίνουμε από την νύχτα στην Εκκλησία. Όταν τελειώνη ο εξάψαλμος, να κάνουμε τρεις μετάνοιες και να ζητούμε (νοερώς) την βασιλεία του Θεού. Στο «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…» να λέμε (νοερώς): «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος».
 Να μη φεύγουμε από την Θ. Λειτουργία πριν το «Δι᾿ευχών…» εκτός σοβαρού λόγου, γιατί μοιάζουμε τον Ιούδα. Να λέμε συχνά: «Ζη Κύριος Παντοκράτωρ» και «Το έλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου».

****

  Η προσευχή είναι το Οξυγόνο του Χριστιανού. Η προσευχή είναι συνομιλία με τον Θεό. Όπως πας, ας πούμε, στον Νομάρχη και λες έτσι εκείνο, αλλιώς το άλλο, έτσι να τα λες και με τον Θεό. Να συζητάς μαζί Του. Από τις 12 τα μεσάνυχτα μέχρι τις 5 το πρωί ο ουρανός είναι ανοιχτός. Τότε ο φύλακας Άγγελος ανεβαίνει στον Θεό και εμείς πρέπει να είμαστε στο σπίτι και όχι έξω, γιατί είναι η ώρα που πολεμά ο πονηρός. Τις ώρες αυτές να κάνουμε προσευχή, παρακλήσεις και ο ,τι άλλο μπορούμε, όταν μάλιστα έχουμε σοβαρό πρόβλημα και θέλουμε βοήθεια από τον Θεό. Να Του μιλάμε, όπως μιλάμε στον πατέρα μας.

****

 Οι προσευχές μας δεν ακούγονται πάντοτε, γιατί ο Θεός έχει για κάθε άνθρωπο τον σκοπό του. Ξέρετε γιατί το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο Θεός; Γιατί είναι άδειο. Το λέμε χωρίς νόημα. Να σηκώνεστε νωρίς το πρωί, για να τακτοποιήτε τα πνευματικά σας καθήκοντα. Στο νοικοκυριό να είστε παράδειγμα. Να είστε καθαροί αλλά όχι επίμονοι στα υλικά και στα εξωτερικά. Το βάρος να το ρίχνετε στην μελέτη και στην προσευχή.

****

 Να διαβάζετε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας και την Παράκλησή της. Την Κυριακή, τον Κανόνα του Ιησού Χριστού. Την Δευτέρα, του Αγίου Αγγέλου. Την Τετάρτη και Παρασκευή, του Τιμίου Σταυρού. Το Σάββατο, των Αγίων Πάντων. Πέντε αρετές σώζουν τον άνθρωπο: Προσευχή, εγκράτεια, ελεημοσύνη, πτωχεία, μακροθυμία. Προσευχή, συντριβή, ταπείνωση, εξομολόγηση. Θα περάσουμε δύσκολες μέρες, γιατί ο κόσμος δεν εξομολογείται, και αυτοί που εξομολογούνται δεν κάνουν καθαρά εξομολόγηση. Θα χαθή η πίστη από τους ανθρώπους.

****

Έρχονται οι άνθρωποι και λένε: Διάβασέ μου μία συγχωρητική ευχή. Βρε τι λες; Χωρίς εξομολόγηση ευχή; Τι είναι αυτά; Λένε· αυτά τα λέει ο Νεόφυτος. Όχι, δεν τα λέει ο Νεόφυτος. Ο Χριστός τα λέει.

****

Να τηρήτε την νηστεία, να έχετε προσευχή, ελεημοσύνη και να μη παραμελήτε τον κανόνα σας. Η νηστεία είναι αγιότης. Είναι η ακρίβεια της πίστεώς μας. Να ζητάτε από όλους συγγνώμη και να την νιώθετε. Να ταπεινωνόσαστε.

****

Ένα είναι το μέλημά μας, πως θα σωθούμε. Μέσον της σωτηρίας μας είναι η ταπείνωσις. Για να αποκτήσουμε την ταπείνωσι να μη μιλάμε, να μη θυμώνουμε, να μην αντιμιλούμε, να μην εκδικούμαστε.

Από το περιοδικό: «Όσιος Γρηγόριος» – Περίοδος Β’, έτος 2006 (Έκδοση Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος)

πηγή

''Πλούσιοι πτώχευσαν και πείνασαν''...(Κυριακή Η΄Ματθαίου)

Σήμερα ο Χριστός χόρτασε τα πλήθη που πεινούσαν. Πεινούσε ο λαός μα ήθελε συνάμα τα λόγια Του ν’ ακούσει. Τότε ο Χριστός ρώτησε τι υπάρχει για φαγητό. Οι μαθητές απάντησαν ότι δεν υπάρχει άλλο τίποτε παρά μόνο δύο ψάρια και πέντε καρβέλια ψωμί. Τότε ο Κύριος τα ευλόγησε, τότε έγινε και το θαύμα. Χόρτασε τόσος λαός και μάλιστα περίσσεψε ψωμί δώδεκα κοφίνια.

Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας τίποτε δεν είναι τυχαίο. Τα τελούμενα από μόνα τους διδάσκουν. Το σημερινό ευαγγελικό γεγονός συνδέεται με την Ακολουθία της Αρτοκλασίας, η οποία τελείται κατά βάση στον Εσπερινό των μεγάλων εορτών, ως ευλογημένο κατάλοιπο των μοναστικών αγρυπνιών. Αφού ο ιερέας ευλογήσει τους άρτους, τότε σύσσωμος κλήρος και λαός θα ψάλλουν το γνωστό ψαλμικό στίχο:

“Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ” (Ψαλ. 33, 11)
Η ίδια η ιερολογία, ο τρόπος δηλαδή που τελείται η ακολουθία, εμπεριέχει και την εξήγησή της: από τον άρτο του εσπερινού θα τραφούμε όλοι, να ξεκουραστούν εξίσου οι κόποι του καθένα.

Όταν ο Κύριος τέλεσε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων δε ρώτησε από το λαό που Τον άκουγε ποιος έχει ανάγκη περισσότερη ή λιγότερη από τροφή. Ο Κύριος θεράπευσε την πείνα του καθένα. Ποιοι ήταν αυτοί που περίμεναν ωστόσο να τραφούν; Εκείνοι οι οποίοι πρώτοι είχαν την επιθυμία να ποτιστούν απ’ τα σωτήρια λόγια Του.

Η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις ανάγκες και σαφώς τα άγχη που προκύπτουν από αυτές τις ανάγκες. Τώρα που μιλάμε στα τελειώματα του μήνα και στις αρχές του επόμενου, οι περισσότεροι θυμόμαστε έντονα τι σημαίνει να έχει κανείς υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν και μάλιστα οικονομικού χαρακτήρα. Οι υποχρεώσεις είναι γέννημα των αναγκών που εμείς δημιουργήσαμε. 
Πολλοί αδελφοί μας πέφτουν θύματα αυτών των αναγκών ιδιαίτερα δε τα τελευταία χρόνια οι ψυχικές ασθένειες αυξάνονται όσο μεγαλώνουν τα άγχη αυτά. Ο Χριστός δε λέει σε κανέναν από ‘μας να ζήσουμε εξώκοσμα. Μας λέει να μην είμαστε πλεονέκτες, πρώτα απ’ όλα, ώστε να δημιουργούμε περισσότερες ανάγκες. Έπειτα, να μην αφήνουμε τις ήδη υπάρχουσες ανάγκες να επηρεάζουν τη ψυχολογία μας και να μας οδηγούν στην απελπισία. Αν “τα βάφουμε όλα μαύρα”, απελπιζόμαστε και τότε δεν αφήνουμε μέρος στον Χριστό να δράσει. Ο Κύριος το πρώτο που ζητά από ‘μας είναι η εμπιστοσύνη μας.

Όλοι κάνουμε λάθη. Υπάρχει όμως μια διαφορά: πως διαχειριζόμαστε τα λάθη. Τα λάθη μας αυτά μεταφράζονται με άξονα τον Χριστό; Ή μεταφράζονται με άξονα τον εαυτό;
 Στη πρώτη περίπτωση, τα λάθη μας αυτά μπορούν να λειτουργήσουν παιδαγωγικά ώστε ποτέ πια, εφόσον διδαχθήκαμε, να μη ξαναγίνουνε στο μέλλον. 
Στη δεύτερη, όταν ερμηνεύουμε με άξονα τον εαυτό μας, τότε αφηνόμαστε έρμαιοι των ίδιων δικών μας επιλογών. 
Ας διδαχθούμε από τους Αγίους της Εκκλησίας μας που άφηναν όλη τους τη ζωή στα χέρια του Θεού! Ο Θεός μας αγαπά έτσι κι αλλιώς. Αν επιμένουμε κι εμείς σαν τους ευλογημένους εκείνους που πεινούσαν και ήθελαν όμως να Τον ακούσουν, τότε θα ζήσουμε τόσο την αγάπη, όσο και τη μέριμνά Του. Γύρω μας τα πάντα αλλάζουν, πλούσιοι στ’ αλήθεια πτωχαίνουν και πεινούν. Σημασία έχει ν’ αναζητάμε τον Κύριο. Αυτός είναι που καλύπτει τα κενά μας. Αυτός και η λύση του κάθε φόβου μας.

Ιάσων Ιερομ.

πηγή

“Ψηλά τά μάτια καί ψηλότερα ἡ καρδιά…”

Ἕνας πολύπειρος γέροντας Ἀσκητὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους σ’ ὅσους τὸν ἐπισκέπτονταν στὸ κελλί του καὶ ζητοῦσαν κάποια συμβουλή του ἐπανελάμβανε:

 «Νὰ κοιτᾶτε ψηλά, νὰ κοιτᾶτε ψηλά!». 

Τί σπουδαία πραγματικὰ συμβουλή! Αὐτὸ καὶ μόνο ἔλεγε ὁ γέροντας καὶ ὅμως ἔλεγε πολλά.

Καὶ κάποιος ἀείμνηστος τώρα δάσκαλος –πέθανε πολὺ νωρίς– μὰ τί δάσκαλος ἦταν αὐτός! Λὲς καὶ μάγευε τὰ παιδιὰ καὶ κρεμόντουσαν ἀπὸ τὰ χείλη του καὶ δένονταν μὲ τὴ ματιά του, τὰ μάθαινε νὰ τραγουδοῦν:
«Σήκωσε ψηλὰ τὰ μάτια, στεῖλε πιὸ ψηλὰ τὸ νοῦ...». 

Τί ἐννοοῦσαν ὁ γέροντας καὶ ὁ δάσκαλος προτρέποντας τοὺς μεγάλους καὶ τοὺς μικροὺς νὰ στρέφουν τὰ μάτια πρὸς τὰ ὕψη, πρὸς τὰ οὐράνια;

Δὲν εἶναι καλὴ καὶ ἡ γῆ μὲ τὰ θαυμάσια τῆς Δημιουργίας; Ὁ Θεὸς δὲν «ἐποίησε πάντα τὰ ὡραῖα τῆς γῆς», ὅπως ­ψάλλει ὁ Δαβίδ (Ψαλ. ογ΄ [73] 17), γιὰ νὰ τὰ χαίρεται καὶ νὰ τὰ ἀπολαμβάνει ὁ ἄν­θρωπος; Τὰ βουνά, τὰ ποτάμια, τὶς θάλασσες, τὰ δέντρα, τὰ λουλούδια τὰ πολύχρωμα; Ὅλα μιλοῦν γιὰ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ, ὅλα μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη Του πρὸς τὸν ἄνθρωπο.Ἀναμφιβόλως ὅλα αὐτὰ εἶναι σωστά. 

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μάλιστα γράφει σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ σπουδαῖα βιβλία του ὅτι ἡ ὀμορφιὰ τῆς ὑλικῆς Δημιουργίας, τοῦ κόσμου, ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός, εἶναι μιὰ ἀμυδρὴ εἰκόνα τῆς ὡραιότητας τοῦ οὐρανίου κόσμου, τοῦ Παραδείσου, ποὺ μᾶς περιμένει(Αγ.Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου,Ἀόρατος Πόλεμος,κεφ.κα').

Ὅμως ἀφότου μπῆκε στὴ μέση ὁ Διάβολος καὶ παρέσυρε τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἁμαρτία καὶ πλήθυναν οἱ ἁμαρτίες, ἀπὸ τότε καὶ ἡ ὀμορφιὰ τῆς Δημιουργίας

Ου χρείαν έχουσιν απελθείν(Κυριακή Η' Ματθαίου)

ΟΥ ΧΡΕΙΑΝ ΕΧΟΥΣΙΝ ΑΠΕΛΘΕΙΝ  

Ο χορτασμός περισσότερων από πέντε χιλιάδες ανθρώπων με πέντε άρτους και δύο ψάρια αποτελεί, αγαπητοί μου αδελφοί, το θαύμα εκείνο δια του οποίου ο Χριστός έδωσε ορατό σημείο της θεϊκής Του δύναμης σε μαζικό επίπεδο.

Συνήθως τα θαύματα του Χριστού είναι προσωπικά. Απευθύνονται σε ένα ή δύο ανθρώπους κάθε φορά. Εδώ πρόκειται για ένα θαύμα το οποίο προκαλεί απεριόριστο θαυμασμό και στη συνέχεια ενθουσιασμό τέτοιο, που οι άνθρωποι θα επιχειρήσουν να ανακηρύξουν τον Χριστό ως τον επίγειο βασιλιά τους. Τους έδωσε τη δυνατότητα να έχουν, έστω και για μία ημέρα, την επίγεια τροφή τους, άκοπα, άφθονα, αναπάντεχα. Οι άνθρωποι νιώθουν ότι η επιβίωση κοντά στον Χριστό είναι εξασφαλισμένη. Οι υλικές τους ανάγκες μπορούν να καλυφθούν, χωρίς κόπο, χωρίς αγωνία, χωρίς άγχος. Γιατί να μην είναι ο Χριστός ο άρχοντάς τους, γενναιόδωρος, ικανός να πολλαπλασιάσει το ελάχιστο και να τους θρέψει μέχρι κορεσμού;

 Ο Χριστός θα αρνηθεί βεβαίως κάτι τέτοιο, προκαλώντας και την οργή τους, αλλά θα φύγει από ανάμεσά τους, δείχνοντάς τους ότι ο αληθινός σκοπός της κοινωνίας Του με τον κόσμο δεν είναι η επιβίωση του ανθρώπου αλλά ο Άρτος της Ζωής, η αγάπη που γίνεται άνοιγμα αιωνιότητας, με απλοχεριά, πληρότητα και την ίδια στιγμή με μοναδική προϋπόθεση την πείνα για Θεό, που κάνει όποιον το επιθυμεί να εγκαταλείψει τη ζωή του, την εργασία του, τις κοσμικές του προτεραιότητας, για να ακούσει τον λόγο του Χριστού και να κοινωνήσει το Πρόσωπό Του.  

Προκαλεί εντύπωση, εκτός των άλλων, η απάντηση του Χριστού στους μαθητές Του, όταν εκείνοι Τον παρακαλούν να επιτρέψει στους ανθρώπους να πάνε στα γύρω χωριά, καθώς βρίσκονταν σε έρημο τόπο, για να αγοράσουν φαγητά για να φάνε, αφού ήδη η ημέρα είχε περάσει. «Ου χρείαν έχουσιν απελθείν . δότε αυτοίς υμείς φαγείν» (Ματθ. 14, 16), είναι ο λόγος του Κυρίου.  Δε υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε.

Αυτός ο λόγος «ου χρείαν έχουσιν απελθείν» ήταν και είναι ένα σπουδαίο μήνυμα του Χριστού προς όλους τους ανθρώπους.

Πρωτίστως είναι ένα μήνυμα προς όλους όσους στη ζωή τους έχουν την καλή, την καλοπροαίρετη αναζήτηση. Αυτούς οι οποίοι θέλουν από τον Χριστό και την Εκκλησία την αλήθεια, αλλά νιώθουν ότι οι βιοτικές μέριμνες τους τραβούνε

Η αγία μάρτυς Ιουλία πολιούχος της Κορσικής

 

Η αγία Ιουλία καταγόταν από την Καρχηδόνα, συνελήφθη σε μια περσική εισβολή (1) και πουλήθηκε σκλάβα σε έναν σύριο έμπορο, τον Ευσέβιο που ήταν ειδωλολάτρης. Προσπάθησε επανειλημμένα να την κάνει να αρνηθεί τον Χριστό, αλλά η δούλη του Κυρίου, άψογη στις οικιακές υπηρεσίες της, παρέμενε ακλόνητη σε θέματα πίστεως.

 Μία μέρα ο Ευσέβιος ναύλωσε καράβι και απέπλευσε με την Ιουλία για την Γαλατία. Φθάνοντας στον κάβο Κορσική, έπιασαν σκάλα και ο Ευσέβιος πήγε σε μια παγανιστική εορτή, ενώ η Ιουλία έμεινε στο καράβι κλαίγοντας για αυτές τις άλογες ακολασίες. Μαθαίνοντας για την παρουσία της χριστιανής σκλάβας ο διοικητής του τόπου, Φήλιξ, πρότεινε στον Ευσέβιο να του την παραχωρήσει με αντάλλαγμα τέσσερις από τους καλύτερους σκλάβους του. 

Ο τελευταίος αρνήθηκε και ο Φήλιξ τον μέθυσε και την ώρα που κοιμόταν έστειλε να του βρουν την Ιουλία στο καράβι και της πρότεινε να της δώσει την ελευθερία της αν θυσίαζε στους θεούς. Εκείνη όμως αποκρίθηκε: «Είμαι ελεύθερη όσο υπηρετώ τον Ιησού Χριστό, και ποτέ δεν θα εξαγόραζα την ελευθερία με τίμημα μια δειλή αποστασία!»

 Ο διοικητής τότε την παρέδωσε στα βασανιστήρια και κατόπιν διέταξε να κρεμάσουν στον σταυρό το κατασχισμένο από τις μαστιγιές σώμα της με τα στήθη της ξεριζωμένα. 

Η Ιουλία έδειξε τότε μεγάλη χαρά να μετέχει ακόμη βαθύτερα στο πάθος του Χριστού και, όταν εξέπνευσε, η ψυχή της πέταξε με την μορφή λευκής περιστεράς. Άγγελοι φανερώθηκαν τότε σε μοναχούς που ζούσαν στην νήσο Μαργαρίτα (Γοργόνα) λέγοντάς τους να πάρουν το σκήνωμα της αγίας και να το θάψουν με τιμή. 

Ναός της Αγίας Ιουλίας στην Νοντσα της Κορσικής,τόπος μαρτυρίου της 

Έφεραν το τίμιο λείψανο στην μονή τους, από όπου μεταφέρθηκε στην Μπρέσια με διαταγή του Λομβαρδού βασιλιά Δεζιδέριου το 763. 

Τιμάται ως πολιούχος της Κορσικής και του Λιβόρνου.Η μνήμη της τιμάται στις 16/29 Ιουλίου
(1) Το 616 ή κατά την βανδαλική εισβολή του 439.

Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ιούλιος, εκδ. Ίνδικτος

πηγή

Φοβίες και άγχος-Οι αρρώστιες της ψυχής μας

Πρωτ. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου

 Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,
«Η αγάπη του Θεού έξω βάλλει τον φόβον» θα μας πει πάλιν και πολλάκις ο μαθητής της αγάπης Ιωάννης ο Θεολόγος.

 Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε όλοι μας, είτε λίγο είτε πολύ, είμαστε φοβισμένοι και αγχωμένοι από την πολιτικοκοινωνική κατάσταση. Φοβούμεθα περισσότερο μη χάσουμε την ύλη, μήπως στερηθούμε τα πάμπολλα υλικά αγαθά, τα χρήματα και τις τροφές, που άδικα πολλές φορές κατακτούμε και καταναλώνουμε εις βάρος των άλλων συνανθρώπων μας. Αγχωνόμεθα χωρίς να σκεπτόμαστε σοβαρά ότι το άγχος είναι καθαρά πειρασμική κατάσταση.

 Είναι κύημα της σκληροκαρδίας και του ατομοκεντρισμού μας. Κρύβει το άγχος μεγάλη δόση αυταρέσκειας, εγωισμού, και αδιαφορίας για το συνάνθρωπο. Τίποτα δεν μπορεί να κατακτήσει από μόνος του ο άνθρωπος. Τίποτα δεν μπορεί να επιτύχει και να κατορθώσει. Εάν μη Κύριος οικοδομήσει, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες.
 Πολλοί από εμάς μπλοκαρισμένοι στην ύλη και στη θεοποίηση αυτής στηριχθήκαμε σε ανύπαρκτο Θεό που εκπροσωπεί η ύλη και λανθασμένα ξεχάσαμε τον αίτιο της ζωής που είναι ο εν Τριάδι Θεός μας και λατρεύσαμε την κτίση, παρά τον Κτίσαντα. Αποτέλεσμα αυτής της λάθος πορείας μας ήταν και είναι να στερηθούμε των θεμελιωδών αρχών και στηριγμάτων της παρούσης ζωής που είναι ο Θεός και αφελώς να θεοποιούμε τον εαυτό μας, στηριζόμενοι στις δυνάμεις μας, τις αείποτε φθίνουσες μετά το πέρασμα των ετών, κοινόν άλλωστε το χρέος όλων ο θάνατος, και φυσικά όταν ο καιρός περνά και πλησιάζει το τέλος πέφτουμε στην απελπισία της άχαρης και εντελώς αστήρικτης σε γερά θεμέλια ζωής μας.

 Για τον λόγο αυτό, αγαπητά μου παιδιά, όσο είναι καιρός ας αγωνιστούμε

Το επόρκεστον Έλαιον

Ιάσονος ιερομ.

 Λάβαμε λάδι, εκείνο το καρπό της υπόσχεσης του Θεού στον άνθρωπο. Έστειλε ο Νώε μια λευκή περιστερά να πάει σ’ ολάκερη τη γη ν’ αναζητήσει ένα δείγμα ζωής, μια ένδειξη στο Νώε και στην οικογένειά του, ότι ζωή υπάρχει και η ζωή θα συνεχιστεί. Κι ήρθε το περιστέρι και βεβαίωσε τον Νώε που τον Θεό είχε εμπιστευτεί, ότι να υπάρχει κάπου ζωή, λιβάδια με ελαιόδεντρα, που μπορεί να μη μοιάζουν σ’ εκείνα που αυτός πριν τον Κατακλυσμό είχε συνηθίσει να βλέπει. Κι όμως δίνουνε ζωή και υπόσχονται τη συνέχεια της, μετά από το μεγάλο κατακλυσμό που την οικουμένη κατέκλυσε.

 Από αυτό τον καρπό πήραμε λάδι και εμείς, σώματα και ψυχές να ετοιμαστούν για το βάπτισμα, να δωθούν στη διάδοση του Ευαγγελίου της Ειρήνης. Υπόσχεση ότι η ζωή πολιτεύεται, υπόσχεση ότι κάπου αλλού φύονται ελιές που ενώνονται με την Άμπελο, υπόσχεση ότι αυτό το Ευαγγέλιο διαδίδεται. Σαν αθλητές στου κόσμου τα παλαίσματα, σαν αθλητές του Χριστού στον Στίβο που οδηγά στην Ιερουσαλήμ εκείνη που ο Κύριος υποσχέθηκε. 

 Κάθε φορά σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι αυτό το Έλαιον, που στην Εκκλησιά μας γίνεται επόρκεστον με την Επίκληση του ονόματος του Θεού «ώστε δε καίει μόνο τα ίχνη των αμαρτημάτων, αλλά και όλες τις δυνάμεις του πονηρού εκδιώκει».

Έτσι στην Αγία Εκκλησία του Χριστού ετοιμάζονται για το βάπτισμα εκείνοι που ο ίδιος ο «πανίσχυρος Κύριος, έκανε τον πυθμένα του βυθού της θάλασσας να φανεί και από την ξήρα είλκυσε το λαό Του στην απέναντι ακτή» (ειρμός α’ ωδής Θεοφανίων) στην ακτή της Βασιλείας, μιας Βασιλείας που έχει ήδη έρθει και του Χριστού οι μαθητές, τα διαφορετικά ελαιόδεντρα, αγωνίζονται καρπό να φέρουν και να καλούν τον Ερχόμενο Χριστό στη Βασιλεία που πανηγυρίζει μέσα τους και μεγαλύνεται στην οικουμένη όλη.

 Δόξα στον Άγιο Θεό που έρχονται για να βαπτισθούν οι αδερφοί, κάτι στην Εκκλησία κατηχούνται να εξέλθουν στη μόνιμη με τον Χριστό ένωση με μιαν ένταξη στην Εκκλησία όχι τυπική αλλά βαθιά και εσωτερική: αν δε λάμψουμε μέσα μας, πώς θα λάμπουνε τα έξω μας; Κι αν δε λάμπουνε τα έξω μας πώς θα γίνουμε εκείνο το λυχνάρι που λάμπει σ’ όλους εκείνους που βρίσκονται μες το σπίτι;

 Δεν είναι τυχαίο που ο Κύριος μιλά για το λυχνάρι που φέγγει μέσα στο σπίτι. Σπίτι όλων μας η Οικουμένη. Μικρές λαμπάδες αναμμένες στη διάδοση του Ευαγγελίου και εκείνες των αδελφών μας που κράτησαν την ημέρα της Βάπτισής τους: σύμβολα που δεν συμβολίζουν αλλά συμβάλλουν στη δική μας κατανόηση «να μια ζωντανή υπόσχεση της Παρουσίας του Θεού!», άλλη μια ελπίδα για τη διάδοση του Λόγου Του. Και τον Χριστό δεν Τον διδάσκουμε μονάχα ‘μεις οι παπάδες. Τα παιδιά που βαφτίσαμε από τώρα θα μάθουν και μετά μες τη ζωή τους, θ’ αγωνίζονται, μέσα στις γειτονιές και τις κοινωνίες που ίσως να ‘ναι κι ολότελα ξένες από τις δικές μας – τις ασφαλείς –ακόμα- χριστιανικές- να διαδίδουν τον Χριστό. Κάθε φορά που βάπτιση σημαίνει παιανίζεται η Κυριακάτικη νίκη του Θανάτου, είναι μια υπόσχεση ότι ο κατακλυσμός δε σκέπασε τον κόσμο όλο.

Κι αν σήμερα μέσα στις κοινωνίες «δυτικού τύπου» αγκομαχούμε και χάνουμε καμιά φορά τη πίστη μας, ο Θεός δε μας αφήνει. Το περιστέρι της ελπίδας μας, έρχεται από μέρη που μέχρι χθες δε ξέραμε πως υπάρχουνε στο χάρτη. Και λαβαίνουμε τα νέα ότι νέοι οι αδελφοί μας βαπτίσθηκαν. Κι εκεί που είχαμε τα χέρια υψωμένα, όπως ο Νώε, και παρακαλούσαμε το Θεό να μας φανερωθεί: να τα Θεοφάνια, ορίστε η Πεντηκοστή του Κυρίου, ο σπόρος που πέφτει στην αγαθή γη. Και μιλήσαμε – με τη χάρη του Θεού, κατηχήσαμε- ανθρώπους που αγωνίζονταν να βρούνε το Θεό – Αύτη η ημέρα Κυρίου! Στο σπίτι μας, στην Οικουμένη, ορίστε κι άλλα λυχνάρια που ποθούν να μείνουν αναμμένα για πάντα. Αγωνίζονται να ζήσουν το Φως του Χριστού, αυτό το ίδιο που φωτίζει τους αιώνες της δικής μας ιστορίας.

 Σα να ακούγονται και σήμερα τα βήματα των Αποστόλων εκείνα που βάδισαν σε ξένη γη και πέρασαν ξένες θάλασσες. Σα να ακούγεται σε κάθε μας βήμα: Αυτόν τον Θεό που αναζητάτε, ήρθα να σας κηρύξω» του Απ. Παύλου στους Αθηναίους. Αναζητά ο άνθρωπος το Θεό, ανεξάρτητα αν εμείς ζούμε τον κατακλυσμό, τρανταχτά το «ζει Κύριος ο Θεός» το φωνάζουν οι Άγιες εκείνες τράπεζες που δαμάζουν αθλητές του Ευαγγελίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

 Κι είμαστε σίγουροι σα το Νώε ότι το περιστέρι της υπόσχεσης του Θεού, ότι θα είναι για πάντα μαζί μας ως τη συντέλεια του κόσμου γυρνάει και προσκομίζει το κλαδί της ελιάς, θα γυρίζει όσο κι εμείς αγωνιζόμαστε για τους νέους αθλητές του Χριστού της Μίας και Αδιαίρετης Εκκλησίας τους. Όχι στη ταυτότητα, αλλά στην πράξη. Κι εκεί που αισθανόμαστε σα να βρισκόμαστε σε αλυσίδες όπως ο Πέτρος, έρχεται ο καλός λογισμός της καλής μάνας Εκκλησιάς και γίνεται δύναμη που σπάει τις αλυσίδες κι ακούμε τον άγγελο του Κυρίου να μας ψυθιρίζει στο αυτί, εκείνο το «ανάστα εν τάχει» (Πραξ. 12, 7) .

 Αυτής της Εκκλησίας έγιναν οι αδερφοί μας μέλη και ποτίζονται πιά από το ίδιο αίμα που και εμείς ποτιζόμαστε, εκείνο του Σωτήρα Χριστού, του Ουράνιου Άρτου που θρέφει το κάθε μέλος της Εκκλησίας Του. Αναγεννημένοι από Νερό και Πνεύμα Άγιο, αλειμμένοι με το επόρκιστον έλαιον, σύμβολο των παλαισμάτων, αθλητές Χριστού. 

Καλούνται από τον ίδιο τον Χριστό, όπως και εμείς, να δώσουνε την καλή Μαρτυρία, την αναγγελία στον κόσμο ότι ο Χριστός αναστήθηκε και ο θάνατος αφανίστηκε. Μ’ αυτόν τον Χριστό και οι αδελφοί μας, με τον ίδιο Χριστό και εμείς ανεβήκαμε στο Σταυρό, κατεβήκαμε στον τάφο, αναστηθήκαμε την τρίτη ημέρα: τούτο το βάπτισμά μας δηλώνει. Ήμασταν ρίζες δεμένες με τη Γη και στην Εκκλησία με το Βάπτισμα γινόμαστε τα κραταιά στον ουρανό ελαιόδεντρα που χαρίζουν κλαδί στην περιστερά των σημερινών μας κατακλυσμών. Και μαζί με εμάς και τούτοι εδώ οι αδερφοί μας θα φέρουν έλαιον, έλαιον πολύ και επόρκιστον για να βαφτιστούν στο όνομα του Κυρίου κι άλλοι, κι άλλοι αδελφοί μας, καρποφορώντας στην Εκκλησία του Χριστού, την Σωτήρια κιβωτό από τον κατακλυσμό του θανάτου.

ΠΗΓΗ

Αυτό μπορεί να με κάνει άγιο..!

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Μα, μπορεί να πεί κάποιος, άν ο αδελφός μου έχει άδικο; είναι σωστό να με κάνει ό,τι θέλει; 

Βεβαίως. Σωστό και φυσιολογικό είναι, διότι ο άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τον χαρακτήρα του.

 Όπως η λάμπα φωτίζει, όπως το δάπεδο στηρίζει, όπως ο τοίχος προστατεύει από τον ήλιο ή τον αέρα, έτσι ακριβώς και ο κάθε άνθρωπος ενεργεί ανάλογα με το τι είναι. 

Ο νευρικός θα νευριάσει, ο πράος θα σου φερθεί με πραότητα, ο ευγενής θα σου μιλήσει με λεπτότητα, και ο αγενής είναι φυσικό να σου μιλήσει άσχημα. 
Όπως στον ευγενή δεν μπορείς να βρείς αγένεια, έτσι και από τον αγενή δεν μπορείς να περιμένεις ευγένεια.
 Ο καθένας εκφράζει με την συμπεριφορά του το περίσσευμα της καρδιάς του. Δεν μπορεί να σου δώσει κάτι άλλο, δεν γίνεται να σου δώσει αυτό που θέλεις εσύ. 

Άν κάποιος ξέρει να μιλά μόνον άγρια, σημαίνει πως έτσι είναι ο ψυχικός του κόσμος. Όταν εγώ θέλω να μου συμπεριφέρεσαι ορθά, είναι σα να λέγω στο φώς, σταμάτησέ μου τον αέρα, ή στο τραπέζι, βγάλε μου φωνή.

 Ο άνθρωπος εκφράζεται όπως ο πατέρας του, η μάνα του, ανάλογα με το κληρονομικό του, με την ζωή που έχει ζήσει μέχρι τώρα. Όλα αυτά πέφτουν επάνω μου. Αυτό που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να δέχωμαι τον καθένα όπως είναι, και ιδιαίτερα όταν αντιδρά απέναντί μου, όταν έρχεται εναντίον μου, διότι αυτό μπορεί να με κάνει άγιο.

Το θαυμα του Αγιου Παντελεημονος στο Γεροντα Ιωσηφ τον Βατοπαιδινο

Τότε, εν έτει 1951, η Συνοδεία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή αποφάσισε να μεταφερθεί στα ησυχαστικά κελιά της Νέας Σκήτης, κοντά στον Πύργο, όπου το κλίμα ήταν ηπιότερο και οι αχθοφορίες μικρότερης κλίμακας και έντασης.

 Ο μοναχός Ιωσήφ έμεινε 12 χρόνια κοντά στο μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή μέχρι την οσιακή κοίμηση του δεύτερου ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1959. 
Στο διάστημα αυτό ήρθαν ακόμη και συγκαταριθμήθηκαν στη συνοδεία τους ο γέροντας Χαράλαμπος, μετέπειτα Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, ο γέροντας Εφραίμ, μετέπειτα Ηγούμενος της Μονής Φιλόθεου, ο οποίος επάνδρωσε τις Μονές Καρακάλου, Κωσταμονίτου, Ξηροποτάμου με Ηγουμένους, δικά του πνευματικά παιδιά και ο οποίος σήμερα είναι πνευματικός πατέρας των Ηγουμένων των προαναφερόμενων Μονών και έχει ιδρύσει 20 περίπου Μονές στην Αμερική. 
Ο μοναχός Ιωσήφ ξανασυναντήθηκε με τους προστάτες του Αγίους Αναργύρους στο ομώνυμο κελί της Νέας Σκήτης, συνασκούμενος με τον π. Θεοφύλακτο από το 1951 έως το 1959.
Εκείνη την περίοδο, λόγω της επιδείνωσης της υγείας του και των συνεχών αιμοπτύσεων πήγε στη Θεσσαλονίκη ώστε να υποβληθεί σε σχετικές με το πρόβλημα του, ιατρικές εξετάσεις. Παρενθετικά και προκειμένου να επιχειρηθεί μία αντικειμενικότερη προσέγγιση της σκληρής δοκιμασίας υγειάς με την οποία αναμετριόταν καθημερινά ο μοναχός Ιωσήφ, θα αντλήσουμε γνώση απευθυνόμενοι στην ιατρική επιστήμη η οποία αποσαφηνίζει ότι, η γαστρορραγία είναι παθολογική κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από αιμορραγία στομάχου και στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτεί επιθετική ενδονοσοκομειακή αγωγή.

 Η παθολογική αυτή κατάσταση είναι συχνά σιωπηλή, αλλά άμεσα απειλητική για την ζωή του ασθενούς, λόγω της ραγδαίας πτώσης του αιματοκρίτη, της πίεσης του αίματος, της αιμάτωσης ζωτικών οργάνων. Πόνος στην κοιλιά, καφέ, καφεοειδής ή κόκκινος έμετος, μαύρα κόπρανα είναι συμπτώματα της γαστρορραγίας ενώ δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, η γαστρορραγία να έχει ως μόνο σύμπτωμα τα μαύρα κόπρανα (μέλαινες κενώσεις)

 Η επιστροφή του, λοιπόν, συνοδευόταν και από την κατηγορηματική γνωμάτευση των γιατρών ότι, το πρόβλημα της υγείας του έχρηζε χειρουργικής επέμβασης. 
Παρόλα αυτά, όπου ο Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις και η εξέλιξη της δοκιμασίας αυτής έλαβε ξεχωριστή και θαυμαστή τροπή:
 «Για μένα, ο Γέρων Θεοφύλακτος, όταν έπασχε το στομάχι μου, παρεκάλεσε πολύ τον άγιο Παντελεήμονα και τον είδε στο ναό του, και του είπε ότι θα γίνω καλά και να μη κάμω εγχείρηση την οποίαν είχαν αποφασίσει οι θεράποντες ιατροί μου. Είχα έλκος προχωρημένης μορφής και καμία δίαιτα ούτε φάρμακο μου πρόσφερε τίποτε. Μετά από την αποχή από όλα όσα με έβλαπταν περισσότερο από δυο χρόνια δεν υπήρχε άλλη λύση από την εκτομή. Τότε επενέβη ο ένδοξος μεγαλομάρτυρας του Χριστού, ο συμπαθέστατος Παντελεήμων, και παράγγειλε στον γέροντα Θεοφύλακτο να μου πει επιτακτικά να μη κάμω εγχείρηση, άλλα να το αφήσω στην πρόνοια της Παναγίας μας. Αμέσως θεραπεύθηκα τελείως, για να το διαπιστώσω δε και πρακτικά επισκέφθηκα τους θεράποντες ιατρούς μου, οι οποίοι γνώριζαν την ασθένειά μου σε όλη της την έκταση για να μου πουν τώρα σε ποιά κατάσταση βρίσκομαι. Μου έκαμανακτινοσκόπηση και δεν βρήκαν απολύτως τίποτε, παρά μόνο μικρή ουλή παλιάς επουλωμένης πληγής». Ο Γέροντας έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη και ευλάβεια στον Άγιο και Ιαματικό Παντελεήμονα, του οποίου είχε φιλοτεχνήσει και εικόνα, δηλώνοντας μάλιστα ότι ο Άγιος ήταν προστάτης και της οικογένειάς του. 
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, θα αναφέρουμε ένα γεγονός που αποδεικνύει με εναργέστατο τρόπο ότι, η Θεία παρουσία και τα θαυμαστά γεγονότα δεν έλειψαν ποτέ από τη ζωή τόσο του γέροντα όσο και της οικογένειάς του.

Γ.Τασούδη, Μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

πηγή/αντιγραφή

Μία ακόμη θηριωδία των Τούρκων το 1974 μέσα από 2 φωτογραφίες

Στην αριστερή φωτογραφία Νο1 εμφανίζεται η οικογένεια Σουππουρή λίγους μήνες πριν την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο όταν διέμενε στο Παλαίκυθρο σε αναμνηστική φωτογραφία. 

Την 17-8-1974 η οικογένεια ενώ βρίσκονταν εντός της οικίας της φιλοξενώντας και την οικογένεια Λιασή, δέχθηκε την αναίτια δολοφονική επίθεση από 4 Τουρκοκύπριους, οι οποίοι αφού έβγαλαν δια της βίας πρώτα την οικογένεια Λιασή και τους εκτέλεσαν, εν συνεχεία διέταξαν να βγει και η οικογένεια Σουππορή. 

Πρώτα βγήκαν οι γονείς Ανδρέας και Αρετή Σουππορή που εκτελέστηκαν επί τόπου, εν συνεχεία από τα 3 εικονιζόμενα αδέλφια βγήκε ο Γιάννης όπου εκτελέστηκε και αυτός επί τόπου, ενώ στην συνέχεια ακολουθώντας τον πρώτο του αδελφό βγήκε και ο Πέτρος ο οποίος δέχτηκε μία ριπή και τον έριξε δίπλα στον ήδη νεκρό αδελφό του. 
Το τρίτο παιδί της οικογένειας ο Κώστας βλέποντας τα γεγονότα κατάφερε να φύγει από την πίσω πόρτα και να σωθεί. Στην δεξιά φωτογραφία Νο2 διακρίνονται τα δύο αδέλφια Πέτρος και Κώστας μετά από λίγα χρόνια, όπου ο Κώστας επιδεικνύει τα τραύματά από τις δύο σφαίρες που δέχθηκε από τους Τουρκοκύπριους και έπεσε αιμόφυρτος δίπλα στους ήδη νεκρούς γονείς του και τον έναν αδελφό του, όπου θεωρήθηκε και αυτός τότε νεκρός από τους δολοφόνους του, δίπλα στον 3ο αδελφό του τον Κώστα ο οποίος είχε καταφέρει να διαφύγει πριν τον αντιληφθούν οι Τουρκοκύπριοι δολοφόνοι την μέρα εκείνη.

Από την σελίδα στο Facebook του Kanellos Dodos

Ένα ράσο έστω να ανεμίζει στους δρόμους,...

" Ένα ράσο έστω να ανεμίζει στους δρόμους,...
μια σκιά ορθοδόξου μοναχού ή κληρικού στα σοκάκια των
Ιεροσολύμων, στη Παλιά Πόλη, ή όπου αλλού στην Αγία Γη. Έστω κι αυτό το ελάχιστο είναι ομολογία και μαρτυρία πίστεως για μας, για εδώ, για τους Αγίους Τόπους".
Γέροντας Σεραφείμ ο Κυθήριος, της Λαύρας του Αγίου Σάββα
+ 1898-2013.

 Αυτό ακριβώς μου θύμισαν αυτές οι παλιές φωτογραφίες, που βρήκα, μεταξύ των ετών 1880-1930. 
 Ο μακαριστός γέροντάς μας π. Σεραφείμ αυτό άκουγε από τους παλαιούς αγιοταφίτες να λένε, όταν πρωτοήλθε στα Ιεροσόλυμα τον Απρίλη του 1932, κι αυτό συνήθιζε πάντα να αναφέρει στους υποψήφιους αγιοταφίτες.

 Βέβαια, τόνιζε και την όλη πρέπουσα/σωστή και υγιή πνευματικά βιωτή του καλογέρου, ή του ρασοφόρου γενικώτερα, αλλά έδινε σημασία και στην έξωθεν παρουσία μας, δηλαδή να φαίνεται το ορθόδοξο ευλογημένο ράσο παντού έξω, ως πρότυπο και μόνιμη ύπαρξη στη Θεοβάδιστη Γη. Ότι εδώ, νά'μαστε, παραμένουμε, αγωνιζόμαστε, φύλακες, φρουροί, ελάχιστοι, αμαρτωλοί...αλλά στις επάλξεις! Δεν καταθέτουμε τα όπλα. Δεν είμαστε δα και οι πνευματικότεροι όλων, αλλά ωστόσο υπάρχουμε, ζούμε...σε μια άρση βαρών.

"-Βάλε το καλύτερό σου ράσο, Ιλαρίων, τώρα που θας στο ταχυδρομείο στα Ιεροσόλυμα. Βγάλε αυτό το ζωστικό, φόρεσε κάποιο άλλο. Είναι κοντό...σα φουστανέλλα! Είσαι για γέλια! Δεν έχεις άλλο;
-Που να το βρω γέροντα; Όλα κοντά είναι, δεν αξίζει κανένα!
-Φόρεσε τον άλλο σου το σκούφο, αυτός που φοράς τώρα είναι για να γεννούν οι κότες τα αυγά τους! Θέλω να περάσεις κι από την κυρία Στέλλα τη Βαράκλα, εκεί στη Νέα Πύλη. 
Εκεί στο σπίτι των Βαρακλέων μαζεύονται οι Έλληνες των Ιεροσολύμων. Θέλω να σε δούνε περιποιημένο, κι όχι ατσούμπαλο. Δώσε χαιρετισμούς και τις ευχές μου στην Ιωάννα από το Καταμόνας, στη Μαρίκα από τη Σειδανάγια, στο Φωτάκη, και σε όλους. 
Ζήτησε από την κυρία Στέλλα αν έχει και κανένα κονιακούδι Αγγλίας από τη Κύπρο να σου δώσει, για να κερνάμε εδώ τους προσκυνητές, ή κανένα Μεταξά, ό,τι έχει. Στον κύριο Δημήτρη τον Βαράκλα, τον μουχτάρη τις Ιεριχούς δώσε τα σέβη μου. Άιντε με την ευχή του Αγίου μας Σάββα."

Αυτή ήταν η συχνή, ίδια κι απαράλλακτη στιχομυθία μας, προτού με στείλει για διακονίες στην Ιερουσαλήμ κάθε βδομάδα. Προτού φύγω ξανάζηταγε να με δει πως φαίνομαι, και να φιλήσω χέρι.
Αχ...αυτό το ευλογημένο ματωμένο ράσο των Αγίων Τόπων!
Έχει τεράστια αξία, κι ας μυκτηρίζεται...,δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!
(Ιλαρίων ήταν το όνομά μου ως δόκιμος μοναχός).

Από την σελίδα στο Facebook του π.Ignatios Kazakos

Όσιος Γερόντιος ο Αγιορείτης

Ο Όσιος Γερόντιος ήταν ηγούμενος της παλιάς Μονής των Βουλευτηρίων του Αγίου Όρους. Αλλά επειδή η Μονή αυτή ήταν παραλιακή και δεχόταν πολλές επιδρομές βαρβάρων, εγκαταλείφθηκε από τους μοναχούς, που πήγαν σ' άλλα δυσπρόσιτα μέρη του Αγίου Όρους. 

Έτσι και ο όσιος Γερόντιος, μαζί με έναν υποτακτικό του, εγκαταστάθηκε στο πάνω μέρος της Σκήτης της Αγίας Άννας, όπου έκτισε ησυχαστήριο με εκκλησία στο όνομα του Αγίου Παντελεήμονα. Έτσι ο Όσιος Γερόντιος είναι ο πρώτος, που δημιούργησε τη Σκήτη της Αγίας Άννας. Εκεί κοντά μάλιστα, ο Όσιος δια αποκαλύψεως της Παναγίας, βρήκε νερό (ενώ ο τόπος εκεί ήταν εντελώς άνυδρος), που και σήμερα αναβλύζει και οι μοναχοί το χρησιμοποιούν σαν άγιασμα.

Ο Όσιος Γερόντιος έζησε μια υπερθαύμαστη ζωή και κοιμήθηκε σε μεγάλη ηλικία. Συνδέονταν με πνευματική φιλία με τον Όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλύβη (βλέπε 13 Ιανουαρίου), καθώς φαίνεται στον βίο του. Η σκήτη που ίδρυσε ανέδειξε περί τους δεκαπέντε γνωστούς αγίους και πολλούς μεγάλης αρετής πατέρες. Ασματική ακολουθία συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Η μνήμη του τιμάται στις 26 Ιουλίου

πηγή

– Ό,τι πει η Αγία Παρασκευή, θα σας το πω! (Η Αγία Χρυσή της Εορδαίας και οι εμφανίσεις της Αγίας Παρασκευής)

 Στην περιοχή της Εορδαίας τον εικοστό μόλις αιώνα, στις ημέρες μας, διέλαμψε η οσία κτητόρισσα του Μοναστηριού της Αγίας Παρασκευής, Χρυσή, η ταπεινή και απλοϊκή χήρα από το χωριό Παλαιοχώρι-Φούφα, η γνωστότερη στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας «Μπάμπω-Ρύσσω», δηλαδή «Γιαγιά-Χαρίσω». 

Αυτή γεννήθηκε το 1877 και το επώνυμό της ήταν Πέτρου-Κύπτη. Ήταν πτωχή μα τίμια γυναίκα που την αξίωσε ο Θεός μετά από γάμου κοινωνία να αποκτήσει τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια, το Σταύρο, τον Τρύφωνα και το Θεόδωρο καθώς και μια κόρη, την Ελένη.

Υπάκουη στην Άγια Παρασκευή

  Αυτή την ενάρετη Χρυσή με τη σταθερή προσήλωση στις έλληνορθόδοξες παραδόσεις διάλεξε στήν ηλικία των πενηνταέξη της χρόνων ή Αγία Όσιομάρτυς Παρασκευή, για νά την καταστήσει πιστή τις θεραπαινίδα.

 Αυτήν έπέλεξε ή θαυματουργή Αγία, για νά φανερώσει τον κρυμμένο στη γη πνευματικό θησαυρό του παλιού Μοναστηριού της με τήν πήλινη εικόνα της και αλλα τιμαλφή άντικείμενα. Χίλια εξακόσια χρόνια, όπως, τής είπε, αυτά κρύβονταν θαμμένα στους λαγάνες τής γης, στη θέση «Βακούφικα», εκεί πού οι ποιμένες έβοσκαν τα ποίμνιά τους ανάμεσα στά χωριά Φούφα και Μηλοχώρι.

  Ό πανδαμάτορας χρόνος, οί φυσικες καταστροφές καί οί επιδρομές ληστών είχαν μετατρέψει τό Μοναστήρι τής Άγιας Παρασκευής σέ έρείπια και αυτά ήταν χωσμένα μεσα στή γή από τήν επισώρευση ογκολίθων καί χωμάτων. Όταν τελείωσε τις αποκαλύψεις, προς την Γερόντισσα Χρυσή ή Αγία Παρασκευή την προσέταξε να βοηθήσει στην εύρεση αυτού τού θησαυρού ή ταπεινή Γερόντισσα έσκυψε το κεφάλι, όπως ή Παναγία μας εμπρός στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, και της ειπε «Γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» (Λουκ. Α ΜΗ).

  Αξίζει εδώ νά σημειωθεί ότι ό δεύτερος γιοςτης Χρυσής, ό Τρύφωνας, είχε τυφλωθεί, άλλά ή μητέρα του πίστευε ακράδαντα στό Θεό, ότι θά θεραπευτεί. Πήγε, λοιπόν, στη στη θέση «Βακούφικα», εκεί πού σήμερα είναι κτισμένο τό Μοναστήρι τής Αγίας Παρασκευής, καί όπου υπήρχε άπό παλιά άγιασμα αγνώστου ως τότε Αγίου καί γέμισε ένα κανατακι. Τό έφερε στο καλύβι της καί είπε στη νύφη της, τή γυναίκα του Σταύρου, ότι επειδή εκείνη θά ήταν στην Εκκλησία λόγω Κυριακής, να ρίξει στον Τρύφωνα, για να πλυθεί από το νερό πού έφερε, όταν εκείνος ξυπνήσει.

Όταν πράγματι ξύπνησε αύτός και τού έριξε ή νύφη του νερό, για να πλυθεί, αμέσως άρχισε να φωνάζει:
– Βλέπω, βλέπω!

Το ίδιο βράδυ παρουσιάσθηκε ή Αγία Παρασκευή στον ύπνο τής Γερόντισσας Χρυσής και τής είπε:
-Εγώ θεράπευσα το γιό σου, τον Τρύφωνα. Γι` αυτό θέλω νά πας στον Πρόεδρο τού χωριού σου , νά σού δώσει εργάτες, νά σκάψεις και νά βρεις τά θεμέλεια τής Εκκλησίας μου, πού είναι θαμμένη στη γή.

Υποχρεωμένη καθώς ήταν ή Γερόντισσα στη γιάτρισσα τού γιου της, πήγε τό επόμενο πρωί με φόβο και σεβασμό, και επισκέφτηκε τον Ιερέα τού χωριού π. Ευάγγελο, καθώς και τόν Πρόεδρο τού Παλαιοχωρίου – Φούφα Θωμά Κ. και τούς εξιστόρησε την επίσκεψη.

Για τίς αποκαλύψεις της Αγίας Παρασκευής

  Πηγε και στους δύο, για νά τούς πιέσει μαζί να άναλάβουν πρωτοβουλία, νά καλέσουν τούς κατοίκους τού χωριού σε παγγενιά, ώστε νά πραγματοποιήσουν αυτά πού τής περιέγραψε η Αγία. Με δόση, όμως, πειθώ και αν προσπάθησε ή πτωχή και πονεμένη χήρα νά τούς περιγράψει αυτά πού τής είπε ή Αγία Παρασκευή αυτοι δεν πίστεψαν. Μάλιστα ό Πρόεδρος την ειρωνεύθηκε λέγοντας:

-Γιατί δεν φανερώθηκε σ εμένα ή Αγία που έχω οικονομική επιφάνεια μεγάλη και εξουσία, αλλά παρουσιάσθηκε σ’ εσένα την άσημη και πτωχή; ’Έκανε λάθος επιλογή. Άμα θέλει ή Αγία ας έλθει σ εμένα!

 Μετά άπο αύτή την άρνηση ή Γερόντισσα επέστρεψε στήν καλύβη της ντροπιασμένη και ταραγμένη. Φοβόταν μήπως την περάσουν τρελή ή φαντασιόπληκτη!

 Τό επόμενο βράδυ ή Αγία Παρασκευή ξαναεπισκέφθηκε τή Γερόντισσα.
Άνοιξε τά παραθυρόφυλλα και της παρουσιάσθηκε. Εκείνη με συντριβή έσκυψε και έβαλε με ταπείνωσή κεφάλι της ανάμεσα στα πόδια της Αγίας περιμένοντας νέες της οδηγίες. Ή Αγία με επιτακτικό τρόπο της ζήτησε να ξαναπάει στον Πρόεδρο του Φούφα, ό όποιος και πάλι την ειρωνεύτηκε.

 Ξανά, γιά τρίτη φορά, παρουσιάστηκε ή Αγία Παρασκευή στη Γερόντισσα και την προσέταξε αυτή τή φορά νά πάει στον Πρόεδρο του Μηλοχωρίου, τό Μπάρμπα-Ζάχο Μπαλαχτζή. Ύπακούοντας ή Γερόντισσα πήγε του εξιστόρησε

Δύο σπάνιες εικόνες της Αγίας Παρασκευής από εκκλησίες της Λάρνακας

Φωτ. 1: Αγία Παρασκευή από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου στη Λάρνακα.

by saminet

Με την ευκαιρία της γιορτής της Αγίας Παρασκευής [26 Ιουλίου], δημοσιεύουμε δύο εικόνες της Αγίας, εξαιρετικής τέχνης και ιδιαίτερου εικονογραφικού τύπου, που χρονολογούνται τον 15ο και 16ο αιώνα (στον συνήθη εικονογραφικό τύπο, η Αγία κρατεί με το ένα το χέρι -συνήθως με το δεξί – σταυρό, ενώ με το άλλο, πιάτο, μέσα στο οποίο εικονίζεται ζεύγος ματιών, υποδηλώνοντας την ιδιότητα της Αγίας, ως προστάτιδας των πιστών από οφθαλμικές ασθένειες).

 Η εικόνα της Αγίας Παρασκευής από τον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου στη Λάρνακα (φωτ.1), χρονολογείται περί τα τέλη 15ου – αρχές 16ου αιώνα. Οι διαστάσεις της, είναι 21 χ 36 εκ. Εικονίζεται σε μετωπική στάση μέχρι τη μέση. Κρατεί με τα δύο της χέρια μπροστά στο στήθος μικρή εικόνα της Άκρας Ταπείνωσης. 

Ο τύπος αυτός της εικόνας, καθιερώθηκε στην Κύπρο από τον 13ο αιώνα. Σύμφωνα με τους βυζαντινολόγους και τους ειδικούς της εκκλησιαστικής τέχνης, ο τύπος αυτός, προσωποποιεί την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής, όπου η εκκλησία έθετε σε προσκύνηση την εικόνα της Άκρας Ταπείνωσης.

Η δεύτερη εικόνα της Αγίας Παρασκευής (φωτ.2), προέρχεται από τον ιερό ναό της Παναγίας της Μελίνης. Χρονολογείται στις αρχές του 16ου αιώνα και έχει διαστάσεις 42,1 χ 80.2 εκ.

Φωτ. 2: Η Αγία Παρασκευή από την εκκλησία της Παναγίας στη Μελίνη
Η Αγία εικονίζεται σε μετωπική στάση από τα γόνατα και πάνω. Είναι ο ίδιος εικονογραφικός τύπος με την προηγούμενη φορητή εικόνα. Δεν φέρει υπογραφή, οι ειδικοί όμως στηριζόμενοι στα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά της, την αποδίδουν στον ντόπιο ζωγραφό Βασίλειο, ο οποίος έζησε τον 16ο αιώνα. Όσα από τα έργα του είναι ενυπόγραφα, χρησιμοποιεί το γράμμα Β, δηλαδή το πρωτόγραμμα του ονόματός του. 

Τέτοια ενυπόγραφα έργα του βρίσκονται στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στο διπλανό χωριό Οδού. Στη Οδού, υπάρχει και μια ανυπόγραφη εικόνα του, μοναδική στην Κύπρο [Ο Άγιος Νικόλαος σώζει τους στρατηλάτες από το δήμιο]. Ανυπόγραφα έργα του Βασίλειου βρίσκονται στη Μελίνη [Βάπτιση του Χριστού], στην Ορά [προφήτης Ζαχαρίας], στα Λεύκαρα [εικόνα Παναγίας από την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού], στη Λάρνακα [μικρή εικόνα της Παναγίας στο ναό της Χρυσοπολίτισσας] και σε άλλα μέρη της Κύπρου.

Βιβλιογραφία: Κώστας Γερασίμου από το βίβλιο, Η Κατά Κίτιον Αγιογραφική Τέχνη, σσ. 66,67,144,145,146,147,148, Έκδοση Ιεράς Μητρόπολης Κιτίου, Λάρνακα 2002. 2. Σωκράτης Τ. Αντωνιάδης, Μεσαιωνικά Κατάλοιπα στην Επαρχίας της Λάρνακας, Λάρνακα 2012.

πηγή