Σκληρό νά «κλωτσᾶς» τόν Ἀναμάρτητο!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

 Στήν ἐφημερίδα «Καθημερινή» (7 Μαρτ. 2018) δημοσιεύθηκε ἄρθρο μέ τίτλο «Σαράντα χρόνια προπηλακισμοί». Πρόκειται γιά ἕνα χρονικό τῶν δημοσίων «προπηλακισμῶν» τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διά μέσου τοῦ κινηματογράφου καί τοῦ θεάτρου. Ἀπαριθμεῖ τά θεατρικά καί κινηματογραφικά (καί τώρα ἀναπαραγόμενα ψηφιακῶς!) ἔργα, ὅπου ἡ πιό βρώμικη λάσπη αἰσχρότητας καί ἀνηθικότητας ρίχνεται πάνω στό πρόσωπο τοῦ Ἀναμαρτήτου Κυρίου μας!
Ποιός προπηλακίζει ποιόν; Τό νά προπηλακίζης τόν Χριστό, τόν Θεάνθρωπο, θεωρεῖται «ἐλευθερία τῆς τέχνης καί τῆς ἔκφρασης»! Ἐν ὀνόματι, φαίνεται, αὐτῆς τῆς «ἐλευθερίας» προπηλακίζουν πρός τόν Γολγοθᾶ καί στό Γολγοθᾶ τόν Κύριο τῆς δόξης!
 Τό νά διαμαρτύρεσαι (καί ζωηρά) γιά τόν προπηλακισμό τοῦ Χριστοῦ, γιά τόν διασυρμό τοῦ ἀναμαρτήτου Προσώπου Του, αὐτό κατά τήν κυρία ἀρθρογράφο εἶναι… «προπηλακισμός»! Ἐλεύθερα μπορεῖς νά «κλωτσᾶς» τόν Χριστό! ’Απαγορεύεται ὅμως νά Τόν ὁμολογῆς και νά Τόν ἀγαπᾶς!

 Κατ’ εὐφημισμόν, λοιπόν, ἡ ἀγάπη στόν Ἰησοῦ καλεῖται «προπηλακισμός»! Καί ἡ διαμαρτυρία γιά τή βλασφημία τοῦ Προσώπου Του καλεῖται… φθόνος! Ἔτσι

Ο Νυμφίος της Εκκλησίας κι ο Ιησούς της τηλεόρασης

  Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι Μεγάλη λόγω των μεγάλων γεγονότων που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκειά της. Στην τηλεόραση τούτες τις ημέρες θα προβληθούν σειρές και ταινίες που αφορούν στη ζωή και στο πάθος του Θεανθρώπου. 

Στις εκκλησιές θα λιτανευτεί η εικόνα του Νυμφίου, του Μυστικού Δείπνου, του Εσταυρωμένου και του Τάφου. Έπειτα, θα καθίσουμε μπροστά από τους δέκτες της τηλεόρασης και θα συγκινηθούμε μ’ αυτά που πέρασεν ο Χριστός για το γένος των ανθρώπων… Θα πάμε, απ’ την άλλη στην εκκλησιά, και δεν θα συγκινηθούμε, αλλά θα μυσταγωγηθούμε. Στην Εκκλησία δεν παρακολουθούμε κάποιο ιερό δρώμενο για να μας προκληθεί συγκίνηση, αλλά ζούμε το ίδιο Πάθος του Χριστού, αφού κοινωνούμε το Σώμα που έπαθε. Το ίδιο Σώμα επίσης αναστήθηκε. Κοινωνώντας τον Χριστό μετέχουμε στο Πάθος και την Ανάστασή Του.

   Αρκετοί αδελφοί μας αγαπάνε τούτες τις ημέρες στην εκκλησία γιατί η περιφορά του Επιταφίου ή η Ακολουθία της Αναστάσεως αποτελούν εκτός από λατρευτικές συνάξεις, μέρος της ελληνικής μας παράδοσης. Η Εκκλησία για τους Πατέρες μας ήταν μέρος της ζωής τους. Έτσι, το Πάσχα διανθίζεται με πληθώρα εθίμων. Τα έθιμα ωστόσο κι αυτά αποτελούν μέσα που μας βοηθούν να ζήσουμε το Μυστήριο. Οι Πατέρες μας δεν έφευγαν απ’ την εκκλησιά μετά το «Χριστός Ανέστη». Κάθονταν καρτερικά. Κοινωνούσαν και έδιναν ασπασμό Αγάπης. Σήκωναν το κερί και κραύγαζαν το «επικράθη ο Άδης» κι ευφραίνονταν σύγκορμοι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ-Η χαρά του χριστιανού είναι να παλεύει να αγαπήσει τον Θεό.

ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΠΑΝΤΟΤΕ   

Ο Χριστός είναι «η πάντων χαρά» (κοντάκιο της εορτής της Αναστάσεως του Λαζάρου). Και ο Απόστολος Παύλος, στην προς Φιλιππησίους επιστολή του μας προτρέπει «να χαιρόμαστε πάντοτε με τη χαρά που δίνει η κοινωνία με τον Κύριο» (Φιλιπ. 4, 4).

 Πόσο όμως οι άνθρωποι συνειδητοποιούμε ότι η ζωή κοντά στο Χριστό είναι ζωή χαράς; Πώς μπορούμε να διαγράψουμε από το νου μας το είδωλο της σοβαρότητας, του κλεισίματος στον εαυτό μας, την αίσθηση ότι ο αληθινός χριστιανός είναι φορτωμένος στη ζωή του με «πρέπει» και με «καθήκοντα», τα οποία του στερούν τη χαρά; Ακόμη περισσότερο σήμερα, που η ζωή των ανθρώπων και η πορεία της κοινωνίας ουδόλως επιτρέπουν τη χαρά, διότι όποιος τολμά να ισχυριστεί ότι είναι χαρούμενος σε έναν κόσμο δυστυχισμένο από την κρίση και τα πάμπολλα προβλήματα, μάλλον για αναίσθητος θα θεωρηθεί, παρά για χριστιανός αληθινός.

 Κι όμως η χαρά είναι το βασικό συστατικό στοιχείο της πνευματικής μας ζωής. Η χαρά προέρχεται από την πίστη και την κοινωνία με το Χριστό. Προέρχεται από την αγάπη την οποία αγωνιζόμαστε να βιώσουμε και που μας κάνει επιεικείς με όλους τους ανθρώπους, ακόμη και μ’ αυτούς που μας εχθρεύονται και μας μισούν για τον τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει. Η χαρά προέρχεται από τον αγώνα για ελευθερία και νίκη κατά των παθών και του πνευματικού θανάτου, που γλυκαίνει αληθινά τη ζωή μας. Η χαρά προέρχεται από την δυνατότητα να δούμε τον κόσμο σε μιαν άλλη προοπτική, αυτήν της αιωνιότητας, και να μην υποταχθούμε στο πνεύμα του πρόσκαιρου, το οποίο μάλλον δεν αφήνει περιθώρια για αληθινή ζωή και δημιουργία, τουτέστιν για γνήσια χαρά.

  Η χαρά δεν είναι αποτέλεσμα ενός παιχνιδιού ή απόφαση καθηκοντολογικού περιεχομένου. Δεν χαιρόμαστε γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε

Το ΠΑΘΟΣ του Χριστού στην Παλαιά Διαθήκη

Με την έλευση του Κυρίου στην καρδιά η ερημία της ψυχής ανθίζει σαν κρίνο

«Με την έλευση του Κυρίου στην καρδιά η ερημία της ψυχής ανθίζει σαν κρίνο. Αχ, γιατί δεν στρέφουμε πιο συχνά την καρδιά μας στον Κύριο; Πόση ειρήνη και παρηγοριά κρύβει ο Θεός για μας!»

 Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

πηγή

"Άγιες ημέρες" δεν είναι απλά η Μεγάλη Εβδομάδα.

"Άγιες ημέρες" δεν είναι απλά η Μεγάλη Εβδομάδα.
Αγία ημέρα είναι η ημέρα που θα καταλάβεις και θα καταλάβω
ότι ο Θεός ναι μεν μ'αγαπά και θέλει να με σώσει αλλά χρειάζεται
και η δική μου ταπείνωση,μετάνοια αλλά και έργα μετανοίας δηλαδή όχι μόνο
να αποφεύγω την αμαρτία αλλά και να καλλιεργώ την αρετή
χωρίς να εξετάζω τί κάνουνε οι άλλοι.

Αυτή είναι Αγία ημέρα:
η ημέρα που θα δούμε το χάλι μας και θα θελήσουμε συνειδητά, ελεύθερα, υπεύθυνα με τον τρόπο της Εκκλησίας(Μυστήριο Εξομολόγησης)
να βάλουμε νέα αρχή στην ζωή...

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Μια πόρνη στο χώρο των αγίων

 Έγινε στην Αντιόχεια της Συρίας. Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Νουμεριανός (283-284). Έξω από το ναό του Αγίου Ιουλιανού έστεκαν για λίγο ο πα­τριάρχης με πολλούς άλλους αρχιερείς, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα στις εργασίες της Συνόδου. 
 Ξαφνικά, πέρασε από μπροστά τους μια γυναίκα πόρνη. Σε­βόμενοι τον εαυτό τους, οι επίσκοποι γύρισαν τα μά­τια τους αλλού. Όλοι εκτός από έναν, τον Επίσκοπο Νόννο. Ο Νόννος, μόλις την είδε, ταράχθηκε. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του, στέναξε βαθιά και είπε:
«Κοιτάτε, αδελφοί! Βάλτε στο νου σας τι κάνει αυτή η γυναίκα για να προκαλέσει ενδιαφέρον σε άνδρες σαρκολάτρες. Για λίγα χρήματα δεν άφησε καμία λεπτομέρεια από το σώμα της, που να μη φροντίσει να μην την κάνει ελκυστική! Για το σκοπό της. Αχ! Να είχαμε αυτόν τον ζήλο κι εμείς στον αγώνα μας για να φανούμε ευάρεστοι στο Θεό, για τη σωτηρία τη δική μας και του ποιμνίου μας». Και, στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Συγχώρεσέ με, Κύριε. Ποτέ στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν εργάστηκα με τόσο ζήλο για την αιώνια Βασιλεία Σου όσο η πόρνη αυτή για μια ολιγόλεπτη ηδονή».

 Και τι παράξενο! Η πόρνη είδε τον Επίσκοπο να κλαίει. Κατάλαβε γιατί και για ποιόν έκλαιγε. Η ψυ­χή της συγκλονίστηκε. Μετανόησε και σώθηκε. Με τη χάρη του Θεού απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, πού­λησε τα διάφορα κοσμήματά της και τα χρήματα τα διαμοίρασε στους φτωχούς. Αφού κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε, μετά από οχτώ μέρες πήγε στην Ιερου­σαλήμ, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της. Επήγε στον παράδεισο. Είναι η Αγία Πελαγία, η από εταιρίδων (8 Οκτωβρίου).

 Τα δάκρυα που προέρχονται από πόνο ψυχής εί­ναι πολλές φορές προτιμότερα από τις συμβουλές και τις νουθεσίες. Γιατί είναι ικανά να συγκινήσουν, να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο. Αλλά και κάτι ακόμα. Επιβεβαιώνονται στο πρόσωπο της Αγίας Πελαγίας τα λόγια του Κυρίου: «Οι τελώνες και οι πόρνες που ειλικρινά μετάνιωσαν προλαμβάνουν στη Βασιλεία του Θεού εκείνους που μόνο με τα λό­για έδειξαν υπακοή στο Θεό, στην πράξη, όμως, υπήρξαν ανυπάκουοι και άπιστοι».
 Ας εργάζεται ο καθένας μας με ζήλο για τη σωτη­ρία του, ώστε να γίνει δέκτης της Θείας Χάρης, η οποία μεταβάλλει τον άνθρωπο σε έναν επίγειο Άγγελο.

(Αγγέλου Γκούνη, Θεολόγου, Πολλές οι ιστορίες μία η Αλήθεια, εκδ. Κέντρου Νεότητος Ι. Μ. Λευκάδος και Ιθάκης, Λευκάδα 2011, σ. 74-75)

πηγή

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ- Το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού.

 «Την ψυχωφελή πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα του Πάθους Σου, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …» Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαϊων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου .

  Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού». Έτσι, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτά τα γεγονότα, θα πρέπει να τα δούμε μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης Εβδομάδας. Το κοινό απολυτίκιο των δύο αυτών ημερών: «την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…» μας βεβαιώνει, με κατηγορηματικό τρόπο, για την αλήθεια της κοινής ανάστασης. Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας μέσα στο σκοτάδι του Σταυρού. Έτσι το φως και η χαρά λάμπουν όχι μόνο στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδος αλλά και στην αρχή της. Το φως και η χαρά φωτίζουν αυτό το σκοτάδι και αποκαλύπτουν το βαθύ και τελικό νόημα του.

 Όλοι όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Ορθόδοξη λατρεία γνωρίζουν τον ιδιότυπο, σχεδόν παράδοξο, χαρακτήρα των ακολουθιών του Σαββάτου του Λαζάρου. Είναι, θα λέγαμε, Κυριακή και όχι Σάββατο, δηλαδή έχουμε μέσα στο Σάββατο αναστάσιμη ακολουθία. Ξέρουμε ότι το Σάββατο είναι βασικά αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους. Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό. Η χαρά που διαποτίζει τις ακολουθίες αυτής της ημέρας, τονίζει ένα κεντρικό θέμα: την επερχόμενη νίκη του Χριστού κατά του Άδη.
Άδης είναι ο βιβλικός όρος που χρησιμοποιείται για να ορίσει το θάνατο με την παγκόσμια δύναμη του, που με τα αδιαπέραστα σκότη και τη φθορά καταπίνει κάθε ζωή και δηλητηριάζει ολόκληρο το σύμπαν. Αλλά τώρα, με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει». Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα.

   Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου.
  Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος,

Κανένας δεν ακούει κανέναν πια...

Ιερομονάχου Ιάσονος Κεσέν

 Κανένας δεν ακούει κανέναν. Κάθεσαι με τον άλλον,του μιλάς,του λες τον πόνο σου,κάνει πως σε προσέχει κι όταν ανοίξει το στόμα του θ' αρχίσει να σου λέει τα αντίστοιχα που συνέβησαν σ' αυτόν. 
Σπάνια μας ακούει πλέον κάποιος. 
Οι περισσότεροι κοιτάνε ν' ακουστούν παρά ν' ακούσουν. Οι θόρυβοι πολλοί και τελικά ούτε τον εαυτό μας δεν μπορούμε ν' ακούσουμε. Πολλές φορές προτιμάμε τους θορύβους γιατί η σιωπή μας φέρνει αντιμέτωπους με την αλήθεια μας κι η αλήθεια καμιά φορά μας φοβίζει. 
Ας κάνουμε σιωπή για ν' ακούσουμε: τον εαυτό μας, τους άλλους, τα βήματα του Ερχόμενου Θεού. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα.

Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω.

Ο Χριστός δεν μαλώνει…Να γονατίσεις μπροστά στον Χριστό και να πεις:
«Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους.Αλλά θέλω εσύ να με δεις όπως είμαι!Αυτός που είμαι!Να μ’ αγαπάς όπως είμαι.Να μη με μαλώσεις.
Γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις.Γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις…»

Και θα πει ο Χριστός:
Πού είσαι παιδί μου;Σε περίμενα!Όχι!Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω.Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει θα τη σβήσω, όχι.
Όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου, είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει!
Δεν θα σε τρομάξει… Δεν θα σε μαλώσει… Αλλά να γονατίσεις… Να ταπεινωθείς 

πηγη

Δεν ὑπάρχει τίποτα πιο ζοφερό ἀπό μία ψυχή που μνησικακεί.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

 Ξέχασε, λοιπόν, τὶς ξένες ἁμαρτίες, γιὰ νὰ ξεχάσει καὶ ὁ Κύριος τὶς δικές σου. Γιατί ἂν πεῖς, «Τιμώρησε τὸν ἐχθρό μου», ἔκλεισες τὸ στόμα σου. Ἔχασε πιὰ ἡ γλώσσα σου τὸ δικαίωμα νὰ μιλάει στὸ Θεό. 
Πρῶτα-πρῶτα ἐπειδὴ ἐξαρχῆς Τὸν παρόργισες, κι ὑστέρα ἐπειδὴ ζητᾶς πράγματα ποὺ εἶναι ἀντίθετα στὸν ἴδιο τὸ χαρακτήρα τῆς προσευχῆς.
Ἀφοῦ, δηλαδή, προσέρχεσαι γιὰ νὰ ζητήσεις συγχώρηση ἁμαρτημάτων, πῶς μιλᾶς γιὰ τιμωρία; Τὸ ἀντίθετο ἔπρεπε νὰ κάνεις, νὰ παρακαλᾶς γιὰ τοὺς ἄλλους, ὥστε στὴ συνέχεια νὰ παρακαλέσεις μὲ παρρησία καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Ἂν προσευχηθεῖς γιὰ τοὺς συνανθρώπους σου, τὰ πέτυχες ὅλα, ἔστω κι ἂν δὲν πεῖς τὸ παραμικρὸ γιὰ τὶς δικές σου ἁμαρτίες.
Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ζοφερὸ ἀπὸ μία ψυχὴ ποὺ μνησικακεῖ καὶ μισεῖ.
Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἀκάθαρτο ἀπὸ μία γλώσσα ποὺ κακολογεῖ καὶ καταριέται. Ἄνθρωπος εἶσαι, μὴ γίνεσαι θηρίο. Τὸ στόμα σου δόθηκε ὄχι γιὰ νὰ δαγκώνεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ παρηγορεῖς μὲ τὰ λόγια σου. Ὁ Θεὸς σὲ πρόσταξε νὰ συγχωρεῖς, κι ἐσὺ... Τὸν παρακαλᾶς νὰ καταργήσει τὴ δική Του ἐντολή; 
Δὲν σκέφτεσαι ὅτι εὐχαριστιέται καὶ γελάει ὁ διάβολος, ὅταν ἀκούει μία τέτοια προσευχή; 
Δὲν συλλογίζεσαι ὅτι, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, λυπᾶται ὁ Θεός, ὁ Πλάστης σου, ὁ Εὐεργέτης σου, ὁ Σωτήρας σου; 
«Μὰ ἀδικήθηκα», λές, «καὶ εἶμαι πικραμένος». 
Τότε, λοιπόν, προσευχήσου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ποὺ μᾶς ἀδικεῖ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον. Γιατί αὐτὸς δημιουργεῖ καὶ τοὺς ἐχθροὺς καὶ τὶς ἔχθρες, αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος καὶ μοναδικὸς ἐχθρός σου, μὲ τὸν ὁποῖο δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ συμφιλιωθεῖς ποτέ.
Ὁ συνάνθρωπος, ἀπεναντίας, ὅσα κι ἄν σου κάνει, εἶναι ἀδελφός σου. Γι' αὐτὸ ὀφείλεις νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὸ καλό του, γιὰ τὴν εὐτυχία του, γιὰ τὴ μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία του. Ἂς φροντίσουμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, νὰ ζοῦμε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ εἶναι καρποφόρα ἡ προσευχή μας καὶ νὰ πετύχουμε τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

πηγή

...Μόνο του Ναζωραίου η Πίστη έχει κενό μνημείο ...

Αν ...οπισθοβατήσουμε σε όλες τις άλλες" θρησκείες" θα βρεθούμε μπροστά στους πλανεμένους δημιουργούς τους ...

Στην δική μας πίστη θα πέσουμε στην αγκαλιά των Αποστόλων εκεί στο Υπερώο...

Όλων των άλλων οι "θρησκείες¨ έχουνε μνήματα με τους αρχηγούς τους μέσα ...Μόνο του Ναζωραίου η Πίστη έχει κενό μνημείο ...

 Δημήτριος Παναγόπουλος  

πηγή

Ένας νέος Άγιος της Ορθοδοξίας-Άγ.Γεώργιος ο Προσκυνητής

Στις 25 Μαρτίου 2018 έγινε από το Πατριαρχείο Ρουμανίας η επίσημη αγιοκατάταξη του Γέρο- Γεωργίου Λαζάρ (Άγ.Γεώργιος ο Προσκυνητής)
 (1846-1916)

Α) Η ζωή του

Ο πιστός λαϊκός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ είναι το πρότυπο του αληθινού ρουμάνου προσκυνητού. Η ενάρετη γενικά ζωή του τον αναδεικνύει ένα μοναδικό φαινόμενο στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας κατά την τελευταία αυτή εκατονταετηρίδα.

Ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ, όπως λέγεται μέχρι σήμερα, γεννήθηκε στην κοινότητα Σουγκάγκ της επαρχίας Άλμπα το έτος 1846. Όταν ήταν 24 ετών, οι γονείς του τον ενύμφευσαν και τον άφησαν κληρονόμο της περιουσίας των. Και έζησε με την γυναίκα του περίπου 20 χρόνια, αφού ευλογήθηκε από τον Θεό με πέντε παιδιά. Ζούσε αγία χριστιανική ζωή, με ευσυνειδησία στην εργασία, με προσευχή, με νηστεία και ελεημοσύνη. Η ενασχόλησή του ήταν η απόκτηση των αρετών.
Το έτος 1884 μετέβη να προσκυνήση τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου και παρέμεινε στα μοναστήρια της ερήμου του Ιορδάνου και του Σινά επί ένα χρόνο. Ύστερα ασκήθηκε επί ενάμισυ χρόνο στον Άθωνα και επέστρεψε στην πατρίδα του. Ακόμη έζησε πολλά χρόνια με την οικογένειά του και τακτοποίησε τα παιδιά του, ενώ το έτος 1890 ανεχώρησε ως προσκυνητής για τα μοναστήρια της Μολδαβίας.

Αφού προσκύνησε όλους τους ιερούς Τόπους, εγκαταστάθηκε οριστικά στην πόλη Πιάτρα Νεάμτς της περιοχής Νεάμτς. Εκεί κατοίκησε ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ σαν ένας αληθινός ερημίτης στο κωδωνοστάσιο του Αγίου Στεφάνου, που είναι στο μέσο της πόλεως, επί 26 χρόνια δηλ. μέχρι την μακαρία κοίμησή του. Εκεί περνούσε μόνος του με νηστεία και προσευχή, αψηφώντας τις διάφορες καιρικές συνθήκες.

Το κωδωνοστάσιο του Ι.Ν.Αγ.Στεφάνου όπου έζησε για 26 χρόνια ο Άγ.Γεώργιος ο Προσκυνητής

Έτσι λοιπόν, δοξάζοντας με ευγνωμοσύνη τον Θεό, προεγνώρισε τον θάνατό του και ετελειώθη εν ειρήνη στο κελλί του, στις 15 Αυγούστου 1916, και ετάφη στο Κοιμητήρι της πόλεως. Το καλοκαίρι του 1934 τα λείψανά του τοποθετήθηκαν στο προαύλιο του μοναστηριού Βαρατέκ.

Β) Έργα και λόγοι διδασκαλίας

1) Ο πιστός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ ήταν στην ζωή του ένας άνθρωπος προσευχής. Πάρα πολύ συχνά διάβαζε το Ψαλτήρι. Από τη μικρή του ηλικία το έφερνε πάντα μαζί του και μιμούμενος την ζωή των πατέρων της ερήμου διάβαζε πάντοτε τους ψαλμούς, μέχρι που τους έλεγε όλους από στήθους.

2) Επιθυμώντας πολύ να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, την άνοιξη του 1884 έβαλε το Ευαγγέλιο και το ψαλτήρι στο ντορβά του, τακτοποίησε τις δουλειές του σπιτιού του, πήρε το ραβδί του στο χέρι και ανεχώρησε για τα Ιεροσόλυμα. Μέχρι την Κωνστάντζα πήγε με τα πόδια και ύστερα με το πλοίο, ψιθυρίζοντας ακατάπαυστα τους ψαλμούς του Δαβίδ. Τέλος, όταν έφθασε στον Πανάγιο Τάφο, προσευχήθηκε με τόση πίστη και δάκρυα, ώστε επροκάλεσε τον θαυμασμό στους πάντας. Και παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα 40 ημέρες.

3) Έλεγαν αργότερα οι μαθηταί του, ότι φλογιζόμενος από τον πόθο να γνωρίση την άσκηση των μοναχών του Ιορδάνου, πήγε να προσκυνήση όλα τα μοναστήρια της ερήμου της Ιουδαίας και της κοιλάδος του Ιορδάνου. Πρωτύτερα μετέβη με πολλούς προσκυνητάς σ’ ένα φημισμένο ησυχαστή, που αγωνιζόταν στη σπηλιά του αγίου Ξενοφώντος. Ο ησυχαστής τότε έδινε τροφή σ’ ένα λιοντάρι στην είσοδο της σπηλιάς. Κατόπιν, αφήνοντας ελεύθερο για την έρημο το λιοντάρι, εφώναξε με τ’ όνομά του τον γέρο-Γεώργιο, λέγοντάς του:

― Αδελφέ Γεώργιε, έλα και μη φοβάσαι. Εύχομαι να έχης πάντα την πίστη σου προς τον Χριστό και την ακοή σου στα αυτιά του Κυρίου Σαββαώθ. Γνωρίζω την αγάπη σου και τον ζήλο της καρδιάς σου, με τον οποίο υπηρετείς τον Κύριο σε όλη τη ζωή σου. Λοιπόν, προσκύνησε για ένα διάστημα τα μοναστήρια της Παλαιστίνης με νηστεία και προσευχή και όταν το Άγιο Πνεύμα θα σε πληροφορήση, έρχεσαι πάλι προς εμένα.

Αὐτογνωσία -Τύψεις-Μετάνοια

Μητροπολίτου Σηλυβρίας Αιμιλιανού

Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ κάθε πταίστη ἀποτελεῖ μέρος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ.

* * *

Ἢ θεραπεία ὅμως ἀπαιτεῖ, νὰ ἀφήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν μέχρι τώρα φυλάκιση τοῦ «ἐγώ» του σὲ μία παθολογικὴ ἐσωτερικότητα: νὰ βγῆ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ βρῆ τὸν πραγματικὸ ἑαυτό του.

Αὐτὸ γίνεται μὲ τὶς καλὲς ἀνθρώπινες σχέσεις· καὶ πρῶτα μὲ τὶς καλὲς σχέσεις μὲ τὸν Θεόν. Γιατί Αὐτός, ὁ Θεός, θὰ «γεμίσει» τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο. Μὲ τὴν ἄφεση. Μὲ τὴν συγχώρησή Του.

Μόνο τότε ἀρχίζει νὰ γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος καλὰ τὸν ἑαυτό του. Μόνο τότε ξανὰ-ἀποκτᾶ τὴν ἐσωτερική του ἑνότητα· ποὺ, ἀπὸ λάθος ἐκτίμηση, εἶχε σπάσει καὶ στὶς τρεῖς διαστάσεις της: καὶ στὴν σχέση μὲ τὸν Θεὸ καὶ στὴν σχέση μὲ τὸν πλησίον καὶ στὴν σχέση μὲ τὸν ἑαυτό μας.

Τώρα ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει νὰ γνωρίζει τὸν ἑαυτό του. Πῶς κατάντησε (ἀπὸ τὴν ἁμαρτία) ἀγνώριστος!

Ἢ προσπάθεια, ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἀναγνώριση τοῦ ἑαυτοῦ του, εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἡ πιὸ μεγάλη ἀνακάλυψη. Τότε ὁ ἄνθρωπος σπάζει τὴν φυλάκισή του στὸν ἑαυτό του, τὴν μοναξιά του· καὶ λυτρωμένος εἰσέρχεται στὸν κόσμο τῆς ἀγάπης.

* * *

Τώρα ὅμως ὁ ἄνθρωπος κινδυνεύει νὰ τὸ ρίξει στὶς ὑπεκφυγὲς καὶ στὶς ἀοριστολογίες· στὸ «οὐδεὶς ἀναμάρτητος»! Γιατί διστάζει νὰ ταπεινωθῆ! Τὰ στεῖρα καὶ ἄκαρπα λόγια δὲν εἶναι μετάνοια.

Δὲν πρέπει νὰ προσπαθοῦμε μὲ «ἀποσμητικὰ» νὰ σκεπάσωμε τὴ δυσοσμία μας. Δὲν πρέπει, δὲν «κάνει», μία ἄκαιρη σεμνοτυφία νὰ μᾶς σταματάει, νὰ μὴ μᾶς ἀφήνει νὰ μιλήσωμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας ἐλεύθερα καὶ ἀνοιχτά.

Ἡ μετάνοια δὲν καρποφορεῖ, ἂν δὲν προηγηθῆ εἰλικρινὴς αὐτοεξέταση. Καὶ αὐτὴ δὲν γίνεται σωστά, ὅταν ὁ ἔνοχος κουβεντιάζει μόνος του μὲ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ὅταν κουβεντιάζει μὲ τὸν πνευματικό, στὴν ἐξομολόγηση.

Ὅταν ἡ ὁμολογία ἀρχίσει, ὅλα πηγαίνουν καλὰ ἡ συνέχεια διευκολύνεται.

* * *
Οἱ τύψεις μόνες τους, δὲν δηλοῦν καὶ δὲν ἀποτελοῦν μετάνοια.

πηγή

Μαρτυρία του αγίου Παϊσίου και του αγίου Αρσενίου για το κρυφό σχολειό

του Στελιου Κούκου

πηγή

 Τι ξέρουν οι Κορεάτες που εμείς οι Έλληνες αγνοούμε; Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης θεωρούσε ως το καλύτερο θρησκευτικό βιβλίο που γράφτηκε μετά το 1821 το έργο του Αγιορείτη μοναχού π. Παϊσίου (1924-1974) -πλέον Αγίου Παϊσίου – που πρωτοκυκλοφόρησε με τον τίτλο «Ο πατήρ Αρσένιος ο Καππαδόκης». (Μετά και τη δική του αγιοκατάταξη (1986), που βεβαίως προηγήθηκε του Αγίου Παϊσίου, κυκλοφορεί με τον τίτλο «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης»). Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, αποτελεί έκδοση του Ησυχαστήριου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, που βρίσκεται στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έχει κάνει πάρα πολλές επανεκδόσεις, ενώ έχει μεταφραστεί σε 11 ξένες γλώσσες – ανάμεσα σ’ αυτές και στην κορεατική.

Ο Πεντζίκης τόσο πολύ αγαπούσε το βιβλίο, που πάρα πολύ συχνά αναφερόταν σ’ αυτό. Πολλές φορές μάλιστα το χάριζε σε συνομιλητές του διανοούμενους, καλλιτέχνες, φοιτητές. Ένας πολύ γνωστός σκηνοθέτης μάλιστα ενδιαφέρθηκε να το μεταφέρει και στην οθόνη.

 Ο Άγιος Αρσένιος, ο Χατζηεφεντής όπως τον αποκαλούσαν στο χωριό του, τα Φάρασα της Καππαδοκίας, πολλά χρόνια πριν ξεριζωθούν από τα μέρη τους τους είχε προειδοποιήσει για το γεγονός αυτό. Ο ίδιος ήταν ο ιερέας, ο δάσκαλος αλλά και ο γιατρός της περιοχής. Γιατρός γιατί με την προσευχή του γινόταν αμέσως καλά ο ασθενής. Και μάλιστα δεν ρωτούσε να μάθει αν ο άρρωστος ήταν Τούρκος ή Έλληνας. Η φήμη του έμεινε στους πληθυσμούς της Τουρκίας πολλά χρόνια και μετά τον ξεριζωμό των Ελλήνων.

Αλλά ας έλθουμε στην ιδιότητά του ως δασκάλου. Ο ορφανός Θεόδωρος, αυτό ήταν το βαφτιστικό όνομα του Αγίου Αρσενίου, έμαθε τα πρώτα γράμματα στη Νίγδη και στη συνέχεια, όταν είδαν ότι ήταν ιδιαίτερα έξυπνος, τον έστειλαν στη Σμύρνη. Όταν μάλιστα επέστρεφε τα καλοκαίρια στα Φάρασα για διακοπές, μάζευε τα παιδιά του χωριού και τους μάθαινε γράμματα. Μετά τις σπουδές του στη Σμύρνη, σε ηλικία 26 χρονών έγινε μοναχός στην ιερά μονή Φλαβιανών. Πολύ σύντομα όμως ο μητροπολίτης Παΐσιος ο Β’, ένας ιερωμένος με ιδιαίτερη κοινωνική δράση, τον έστειλε πίσω στο χωριό του για να μάθει γράμματα στα Ελληνόπουλα.

Όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο συγγραφέας, ο Άγιος Παΐσιος, ο διακο-Αρσένιος «προχωρούσε το έργο του με διάκριση μεγάλη, παρ’ όλο που ήταν νέος. Είχε ετοιμάσει αίθουσα για σχολείο και αντί για θρανία, δέρματα από κατσίκες ή από πρόβατα με το τρίχωμά τους, και επάνω στα δέρματα γονατισμένα τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα. Με αυτόν τον σοφό τρόπο δεν ερέθιζε τους Τούρκους και όταν ακόμη τύχαινε να τα βλέπουν τα παιδιά, διότι νόμιζαν πως προσεύχονται. Τις περισσότερες δε φορές συγκέντρωνε ο Πατήρ τα παιδιά στο εξωκλήσι της Παναγίας (στο Κάντσι) που ήταν ψηλά στον Βράχο μέσα σε σπηλιά και το είχε για κρυφό Σχολείο».

Οπότε κάποιος μπορεί να διαλέξει και να πάρει. Κρυφό σχολειό μέσα στο κέντρο του χωριού και απόκρυφο εν όρεσι, εν σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης. Να λοιπόν που όχι μόνον κρυφό σχολειό υπήρχε αλλά και απόκρυφο, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας να μην υπήρχε κρυφό σχολειό.

Ακόμη και για την αναπαραγωγή του ιδίου του εκκλησιαστικού «σιναφιού» θα έπρεπε κάποιοι να εκπαιδεύουν τους άλλους, ιερείς, διακόνους, ψάλτες, ή ακόμη και κάποιους γραμματικούς. Ή ακόμη και για προσωπικό μεράκι. Για να μάθει και να διδαχτεί ή και να διδάξει κάποιος. Να δώσει και σε άλλους τις γνώσεις του. Ας μην αναφερόμαστε λοιπόν μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, στα οποία λειτουργούσαν σχολεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις δυσκολίες της μετακίνησης της εποχής εκείνης.

Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι με την «κατάρριψη του μύθου» του κρυφού σχολειού καταρρίπτεται και η συμβολή της εκκλησίας στην αναγέννηση του έθνους, τότε θα φέρουμε ως παράδειγμα τον Αγιορείτη ιερομάρτυρα Κοσμά τον Αιτωλό. Η δράση του δεν αμφισβητείται από κανέναν. Αλλά και στα σχολεία των αστικών περιοχών σχολάρχες και καθηγητές ήταν συνήθως άνθρωποι της εκκλησίας. Γι’ αυτό ας μην προσπαθούμε να κάνουμε σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Άλλωστε του Ευαγγελισμού είθισται να τρώμε μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Χρόνια πολλά λοιπόν.

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 24 Μαρτίου 2016 στην εφημερίδα »Μακεδονία»

πηγή

Αγιοκατάταξη δύο νέων αγίων(Πατριαρχείο Ρουμανίας

 Στις 25 Μαρτίου 2018 έγινε στον Μητροπολιτικό ναό του Ιασίου της Ρουμανίας η επίσημη αγιοκατάταξη δύο νέων αγίων  ΕΔΩ και ΕΔΩ

Πρόκειται για τον Μητροπολίτη Μολδαβίας Ιωσήφ Νανιέσκου(+1902) που αγιοκατατάχθηκε με το όνομα Άγιος Ιωσήφ ο Ελεήμων και τον Γέρο-Γεώργιο Λαζάρ(+1916) με το όνομα Άγιος Γεώργιος ο Προσκυνητής ΕΔΩ.Η μνήμη του Αγίου Ιωσήφ θα τιμάται στις 26 Ιανουαρίου και του Αγ.Γεωργίου στις 17 Αυγούστου

«Υφαίνω το πανί της ελευθερίας!»

Ένας από τους μεγάλους φιλέλληνες, ο Γάλλος Σατωβριάνδος, είχε έρθει, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, να επισκεφθεί την Αθήνα. Ήταν μαζί με το διερμηνέα του κι είχε πόθο μεγάλο να δει τον Παρθενώνα. Ανέβηκε στην Ακρόπολη, είδε την Αθήνα από ψηλά και πόνεσε ή ψυχή του, όταν αντίκρισε τα κόκκινα φέσια των Τούρκων στα στενά δρομάκια της Αθήνας. Βέβαια, ή Αθήνα ήταν τότε μια μικρή πολιτεία. Πάρα πέρα, είδε μερικά κανόνια, που ‘χε ο Τούρκος κατακτητής και με δάκρυα στα μάτια, ο Σατωβριάνδος είπε: «Ελλάδα, πέθανες!». Κατέβηκε καταστενοχωρημένος.

 Σκυφτός, πήρε το δρόμο προς τη βόρεια πλευρά, να επισκεφθεί ένα από τα εκκλησάκια, που ακόμη σώζεται, τους Αγίους Αποστόλους. 
Εκεί μέσα, αντίκρισε τούτο το συγκινητικό: Ένας γέροντας ιερέας, είχε κοντά του μερικά Ελληνόπουλα, ντυμένα με φουστανέλες και κάτι τους έλεγε.
 Έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό στο Σατωβριάνδο και είπε στο διερμηνέα του: «Για ρώτησε τον αυτόν τον παπά, τι κάνει, τι τους λέει;» και ο ιερέας απάντησε: «Πες στον ξένο, αφού αγαπάει την Ελλάδα και είναι φιλέλληνας, πες του, ότι εδώ εγώ μαζί μ’ αυτά τα Ελληνόπουλα, υφαίνω το πανί της ελευθερίας».
Μόλις το μετέδωσε αυτό ο διερμηνέας στο Σατωβριάνδο, εκείνος συγκινήθηκε πολύ και βγαίνοντας έξω από το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, αναφώνησε: «Ελλάδα, θα ζήσεις, αφού έχεις τέτοια παιδιά!».

Από το βιβλίο: «Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία». Εκδόσεις: Αδελφότις η ΖΩΗ.

πηγή

Ο όσιος Παΐσιος για τον Μακρυγιάννη

  Μα γιατί να μας φαίνεται παράξενο το να βλέπει θεϊκά οράματα ένας τόσο καλός άνθρωπος όπως ο Μακρυγιάννης με ψυχική καθαρότητα, ειλικρίνεια, θεϊκή δικαιοσύνη, αρχοντιά πνευματική, φιλότιμο, θυσία κ.α; 

  Από μικρό παιδάκι έκανε εδαφιαίες μετάνοιες αντί γυμναστική, προσκυνούσε τον Θεό με ευλάβεια, μέχρι τα γεράματα του μετάνοιες με τις ώρες, παρόλο που είχε και τραύματα, που άνοιγαν οι πληγές του προσκυνώντας τον Θεό και ζητώντας την βοήθεια για την σωτηρία του για την σωτηρία του κόσμου και την σωτηρία τού Έθνους, με πολύ ταπείνωση έβρεχε το πάτωμα με τα πολλά του δάκρυα.
  Επόμενον ήταν να αναπαυθεί το Πνεύμα τού Θεού στον Στρατηγό Μακρυγιάννη και να τον χρησιμοποιήσει ο Θεός σαν νέο μωυσή να οδηγήσει τον νέο Ισραήλ (τον ελληνικό λαό) στην ορθόδοξη πάλι πορεία του μετά την τουρκική σκλαβιά.
  Επέτρεψε δε ο καλός Θεός να δει πολλά οράματα: τον Χριστό, την Παναγία και πολλούς Αγίους για να καταλάβουμε εμείς οι μεταγενέστεροι τον μεγάλο κίνδυνο που διέτρεχε το Έθνος μας, και την μεγάλη προστασία τού Χριστού, της Παναγίας και των αγίων σαν να έκαναν «παγκοινιά» για να μη μας φραγκέψουν.

  Βλέπει κανείς μέσα σ'όλον τον αγώνα του Μακρυγιάννη την ορθόδοξη 

ευαισθησία του μαζί με την αγιοπατερική του ακρίβεια σε όλα. Παράλληλα δε και την ανεξικακία του ήρωα, που δεν τους καταδικάζει ο ίδιος τους αλλόθρησκους γιατί αυτό είναι θέμα τού Θεού. Αλλά «αφήστε μας ήσυχους με την Ορθοδοξία μας, σαν να τους λέει, και ας σωθεί και ο καθένας σας με τη θρησκεία του».
  Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης το γνήσιο τέκνο της Εκκλησίας μας, ήταν από μικρός αναθρεμμένος, μεγαλωμένος και καπνισμένος με το λιβάνι στην Εκκλησία. Και στην συνέχεια σαν γνήσιος πια Πατέρας του Έθνους, μπαρουτοκαπνισμένος και τραυματισμένος, χύνοντας δάκρυα με πόνο στον Θεό και αίμα για την λευτεριά μας. Και αν θέλουμε να τον γνωρίσουμε θα πρέπει να ξεκαπνίσουμε την καρδιά και τους λογισμούς μας.

1 Αυγούστου

Μνήμη των Αγίων Μακκαβαίων

1984 ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Μοναχός Παΐσιος(περιοδικό Πολύτεκνη Οικογένεια, τεύχ.36, Μάρτιος 1986)

πηγή

Η ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Φώτης Κόντογλου

Η Ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στο κόσμο. Είναι αγιασμένη.
Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και γι’ αυτή χύνει το αίμα του.
Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν τη μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα.
Κοντά στην υλική ζωή έρχεται και η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές για πνευματική ζωή θεωρούνε οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι κι αυτές υλικές, κι ας φαίνονται σαν πνευματικές.
Ένας επαναστάτης της γαλλικής επανάστασης, να πούμε, θεωρούσε για πνευματικά κάποια πράγματα που, στ’ αλήθεια, δεν ήτανε πνευματικά.
Αυτός ήθελε ν’ αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτο τον κόσμο μοναχά, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μη πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτ’ άλλο για να το επιδιώξει ο άνθρωπος.

Γι’ αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουνε σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξανε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.

ΚΗΡΥΓΜΑ στην εορτή του Ευαγγελισμού

«Ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» 

  Η εορτή του Ευαγγελισμού, αγαπητοί μου αδελφοί, αποτελεί για όλους όσους πιστεύουμε στο Θεό την αποκάλυψη, την φανέρωση ενός μυστηρίου που όμοιό του δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Υιός του Θεού γίνεται υιός της Παρθένου «και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται», αναγγέλλει στους ανθρώπους την χαρά και την ευλογία της ενανθρωπίσεως του Θεού και την εκπλήρωση της επαγγελίας στην πρώτη Εύα της Παλαιάς Διαθήκης, ότι κάποιος απόγονός της θα συντρίψει το κακό και την αμαρτία και θα καταργήσει εκείνον που εξουσίαζε ακόμη και τον θάνατο, δηλαδή τον διάβολο.

 Ο Απόστολος Παύλος, περιγράφοντας το μυστήριο της ενανθρωπίσεως, τονίζει ότι ο Χριστός «ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» (Εβρ. 2,17), επισημαίνοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα γινόταν εύσπλαχνος και πιστός αρχιερέας στην υπηρεσία του Θεού, ώστε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του λαού, αλλά και επειδή ο ίδιος υπέφερε και δοκιμάστηκε, μπορεί τώρα να βοηθήσει αυτούς που δοκιμάζονται.

 Ο λόγος του Παύλου ότι ο Χριστός «ώφειλε» να προσλάβει την ανθρώπινη φύση και μάλιστα κατά πάντα να γίνει όμοιος με τους ανθρώπους, μας δείχνει το μέγεθος της αγάπης του Θεού απέναντι στον άνθρωπο. Δεν είναι μόνο ο δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπου, αλλά γίνεται ένα μ’ αυτόν. Γίνεται άνθρωπος, για να αναδημιουργήσει τον άνθρωπο. Θα βιώσει την ανθρώπινη φύση κατά πάντα. Θα προσλάβει το ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου. Θα περάσει από όλες τις ηλικιακές φάσεις, πλην των γηρατειών. Θα έχει μητέρα και οικογένεια στην οποία θα ενταχθεί «υποτασσόμενος». Θα εργαστεί και θα κοπιάσει σωματικά κοντά στον Ιωσήφ. Θα εργαστεί και θα κοπιάσει και πνευματικά (προσεύχεται, διδάσκει, συζητά με τους ανθρώπους, μελετά τον λόγο του Θεού και τον ερμηνεύει στις συναγωγές). Θα κουραστεί, θα πεινάσει, θα διψάσει, θα λυπηθεί, θα μετάσχει στη χαρά και τον πόνο των ανθρώπων.

  Όλα αυτά οι Πατέρες τα ονομάζουν «τα αδιάβλητα πάθη». 

Ο γενναίος 12χρονος μάρτυρας άγιος Βασίλειος της Μανγκαζέας (23 Μαρτίου) καταγγέλει τους υπηρέτες του διαβόλου και την σημερινή κατάντια του κόσμου

 Ο άγιος Βασίλειος γεννήθηκε το 1587 στην πολύ παλιά πόλη του Yaroslavl. Το Yaroslavl ήταν ένα σημαντικό λιμάνι στο Βόλγα ποταμό. Ο πατέρας του Βασίλειου, Θεόδωρος, ήταν ένας φτωχός έμπορος και η οικογένειά του συχνά είχε πολύ λίγο φαγητό.
Ακόμα και όταν ήταν πολύ μικρό παιδί, ο άγιος Βασίλειος συνήθιζε να πηγαίνει στην εκκλησία κάθε φορά που μπορούσε. Αγαπούσε το σπίτι του Θεού και ήθελε να είναι εκεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος.
Εκείνες τις ημέρες, όταν ένα αγόρι ήταν δώδεκα χρονών, μπορούσε να γίνει παραγιός. Ένας παραγιός είναι κάποιος που εργάζεται για μια επιχείρηση, χωρίς πληρωμή, μόνο για να μάθει την τέχνη. Το αφεντικό πληρώνει τον πατέρα του παιδιού ένα ορισμένο ποσό και στη συνέχεια παρέχει στο παιδί φαγητό και ένα μέρος για να ζει.
Επειδή η οικογένεια του Βασίλειου ήταν πολύ φτωχή, συμφώνησε να γίνει κι αυτός παραγιός. Ο άγιος έγινε παραγιός ενός εμπόρου στην πόλη Mangazeya της Σιβηρίας.

  Η Σιβηρία ήταν ένα πολύ επικίνδυνο μέρος, γεμάτη από άγρια ζώα, πολεμοχαρείς ντόπιες φυλές και άνομους άνδρες. Το ταξίδι για την Mangazeya ήταν μακρυνό, δύσκολο και γεμάτο κινδύνους. Όταν ο άγιος Βασίλειος έφτασε εκεί με ασφάλεια, έσπευσε στην εκκλησία για να ευχαριστήσει τον Θεό για την προστασία του στον δρόμο. Στη συνέχεια πήγε στο γραφείο του εμπόρου, όπου του δόθηκε η δουλειά του γραμματέα. Ο άγιος Βασίλειος ήταν ένας πολύ καλός και επιμελής εργάτης. Σύντομα του δόθηκε μια πιο υπεύθυνη δουλειά στην επιχείρηση.

  Δυστυχώς, εκείνη την εποχή η Σιβηρία ήταν μια ακριτική περιοχή, και δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου γυναίκες εκεί. Με αυτή την αφορμή, ορισμένοι άνδρες που είχαν κτηνώδη πάθη συνήθιζαν να διαπράττουν ομοφυλοφιλικές πράξεις. Το αφεντικό του αγίου Βασιλείου ήταν ένα από αυτά τα διεστραμμένα άτομα. Λίγο μετά την άφιξη του αγίου Βασιλείου στην Mangazeya, το αφεντικό προσπάθησε να παρασύρει τον νέο σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Προσπάθησε με την κολακεία, προσέφερε στον Βασίλειο χρήματα και, τέλος, κατέφυγε σε απειλές και τιμωρίες.

Ο άγιος Βασίλειος απλώς συνέχισε να νηστεύει και να προσεύχεται και να ζητάει από τον Θεό να τον προστατέψει να παραμείνει καθαρός.

 Το αφεντικό άρχισε να μισεί τον Βασίλειο. Ήταν εξοργισμένος που εκείνος δεν υπέκυπτε στην σατανική επιθυμία του, και μισούσε την προσευχητική, ευσεβή ζωή του Βασίλειου. Μισούσε τον Βασίλειο ιδιαίτερα για την πράη και ταπεινή προσωπικότητά του. Αλλά όσο και αν αυτός καταδίωκε και κακομεταχειριζόταν το αθώο παλικάρι, ο άγιος Βασίλειος συνέχισε να εκτελεί πιστά και και ειλικρινά όλα τα καθήκοντα και τις ευθύνες του.
Τέλος, οι διώξεις και οι συκοφαντίες έφτασαν σε φοβερό σημείο. Κατά τη διάρκεια του όρθρου του Πάσχα, ληστές λήστεψαν το κατάστημα στο οποίο εργαζόταν ο Βασίλειος. Το αφεντικό, ανακαλύπτοντας την κλοπή, πήγε στον διοικητή και κατήγγειλε την κλοπή. Στη συνέχεια, όμως, συνέβη μια τρομερή πράξη: ο έμπορος μισούσε τον Βασίλειο τόσο πολύ και η κακία είχα αποκτήσει τέτοια ισχύ μέσα του, που κατηγόρησε επισήμως τον αθώο ως τον ληστή.

 Έτσι, την ημέρα του λαμπρού Πάσχα του Χριστού, όταν η Εκκλησία καλεί όλους τους ανθρώπους στην ειρήνη και την αγάπη, αυτό το αθώο, θεοφοβούμενο παιδί προδόθηκε από ένα ψευδομάρτυρα, όπως ακριβώς ο Χριστός είχε προδοθεί από ψευδομάρτυρες. Ο διοικητής ούτε που διερεύνησε τις κατηγορίες. Έστειλε αξιωματικούς να συλλάβουν τον άγιο Βασίλειο και να τον σύρουν έξω από την εκκλησία. Ο διοικητής μαζί με το αφεντικό του Βασίλειου άρχισαν να βασανίζουν το αγόρι, προκειμένου να του αποσπάσουν μια ομολογία. Παρά όλα τα άγρια βασανιστήρια, ο μακάριος μόνο απαντούσε με πραότητα: «Είμαι αθώος».

 Ο πόνος των βασανιστηρίων έγινε τόσο αφόρητος που το παλικάρι λιποθύμησε, αλλά όταν συνήλθε, επανέλαβε πάλι ήσυχα, «Είμαι αθώος».
Η γεμάτη πραότητα και ταπεινοφροσύνη χριστοειδής καρτερικότητα και η ειρηνική απόκριση του νεαρού αγίου εξόργισε τον πονηρό έμπορο ακόμη περισσότερο. Τελικά, τον έπιασε μια κρίση δαιμονικής μανίας και κοπάνησε τον αθώο παρθένο στο κεφάλι με μια βαριά αλυσίδα κλειδιών. Ο άγιος Βασίλειος έπεσε στο πάτωμα, αναστέναξε βαριά και παρέδωσε την καθαρή ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, την ημέρα του φαεσφόρου Πάσχα του Χριστού, το έτος 1600.

Για να κρύψουν το απεχθές αυτό έγκλημα, ο διοικητής, κ. Πούσκιν, και ο αλλόφρονας από το πάθος έμπορος, έβαλαν το σώμα του αγίου μάρτυρα σε ένα τραχύ φέρετρο και το βύθισαν σε έναν κοντινό βάλτο, βάζοντας πέτρες για βαρίδια.
Φήμες σχετικά με τη στυγνή δολοφονία κυκλοφόρησαν στην πόλη της Mangazeya σχεδόν αμέσως μετά το περιστατικό, αλλά ο Θεός επέλεξε να αποκρύψει τα ιερά λείψανα του αγίου Του για πενήντα δύο χρόνια.

 Το 1652, κατά τη διάρκεια της θητείας του στρατιωτικού διοικητή Ignaty Stepanovich Korsakov, ο Θεός θέλησε να αποκαλύψει την δόξα του παρθενομάρτυρά Του. Το έτος αυτό, πολλά θαυμαστά γεγονότα άρχισαν να συμβαίνουν στην περιοχή γύρω από την Mangazeya. Πολλοί ευσεβείς άνθρωποι έβλεπαν όνειρα στα οποία ένας αγένειος νέος εμφανιζόταν σε αυτούς, και πολλοί άρρωστοι άνθρωποι θεραπεύτηκαν από αυτό το άγιο παιδί. Ένα παράδοξο φως εθεάθη πάνω από τον βάλτο και αόρατες φωνές ακούστηκαν να ψάλλουν εκεί κοντά.

Τότε, το φέρετρο του αγίου ανέβηκε σιγά-σιγά στην επιφάνεια της λάσπης. Ένας ευλαβής τοξότης, ο Στέφανος Shiryaev, παρατήρησε το φέρετρο, αλλά δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό. Ο άγιος Βασίλειος τού εμφανίστηκε σε όνειρο και του είπε να ανοίξει το φέρετρο του. Όλη η ιστορία του μαρτυρίου του αγίου Βασιλείου έγινε γνωστή.

Το φέρετρο ανελκύστηκε από τον βάλτο και ανοίχτηκε. Μέσα βρήκαν τα ιερά λείψανα του αγίου, ολόκληρα και αδιάφθορα. Ένα εκκλησάκι χτίστηκε πάνω από τα λείψανα και πολλοί άνθρωποι έλαβαν θεραπεία με τις προσευχές του νεαρού μάρτυρα.

Άγιε μάρτυρα Βασίλειε της Mangazeya, προσευχήσου στον Θεό για μας!

πηγή/Μετάφραση