«Και Κυρά μου Παναγία, έλεγε, άνοιξε την πόρτα. Και Κυρά μ’ Παναγία άνοιξε μου».

 Την ιστορία που ακολουθεί την διηγήθηκε ό ευλαβέστατος αείμνηστος Ιερομόναχος Προκόπιος, πού ήταν τυφλός και γηροκομήθηκε στη Ί. Μονή Παρακλήτου:
Υπήρχε λοιπόν, ένας άνθρωπος στο νησί Πάρος, απλούς και ταπεινός, ό όποιος ώνομάζετο Ιωάννης Γιακούμαρος και με το παρατσούκλι «Χονδρογιάννης», διότι είχε χονδρά πόδια. Αγαθός άνθρωπος. Περιουσία μεγάλη δεν είχε.
Και όσα είχε τα άφησε όλα στις τρεις αδελφές του. Κατήγετο από την περιφέρεια Καμπί – Μάγγανο. Εκοιμήθη το 1918. Αρκετά έτη προ του θανάτου του έμενε ως δόκιμος ή ως υπηρέτης της Μονής. Βοηθούσε στα μετόχια.
Είχε ό ευλογημένος μεγάλη ευλάβεια προς τον προφήτη Ηλία. Έκτισε τρία εξωκκλήσια, αφιερωμένα στο όνομα του Προφήτου, στην θέση Γουλιανού, στο υψηλό βουνό, στα Μούκινα. Όπου και εάν πήγαινε διηγείτο τον βίο και την πολιτεία του πυρφόρου αγίου. Παρ’ όλον πού οι προεστώτες της Μονής δεν τον είχαν σέ μεγάλη υπόληψη, αυτός διεκρίνετο διά την ταπείνωση και καθαρότητα της καρδίας. Ομοίαζε σαν ένα μικρό παιδί.

 Κάποια ήμερα, κοντά στη θέση Καμάρες, έναντι της Λογγοβάρδας, όπου υπάρχουν μερικές «κατοικίες», κάθετο σέ μία πεζούλα και κουβέντιαζε με ορισμένες γυναίκες. Διηγείτο «αγιωτικά» για τον προφήτη Ηλία, για την Παναγία. Την ώρα εκείνη τον είδε ένα μοναχός, και συλλογισθείς πονηρά, ανέφερε στον ηγούμενο Ιερόθεο Βοσινιώτη το γεγονός.
Ερχόμενος ό Χονδρογιάννης στο μοναστήρι μετά την δύση του ηλίου βρήκε την Πύλη κλειστή. Τί να κάνη; Ή άπλότης και ή πίστη, πού είχε προς την Θεοτόκον, τον ανάγκασε να καταφυγή στην προσευχή, βέβαιος ότι κάποιος θα άνοιγε την Πύλη. Άρχισε, λοιπόν, να κάνη γονυκλισίες εκεί, εμπρός στην Πύλη, προσευχόμενος:
—«Και Κυρά μου Παναγία, έλεγε, άνοιξε την πόρτα. Και Κυρά μ’ Παναγία άνοιξε μου».
Σέ μία στιγμή —ώ του θαύματος!— ή Πύλη ανοίγει αυτομάτως! και ό Χονδρογιάννης εισέρχεται μέσα στη Μονή και χωρίς να τον άντιληφθή ουδείς κατηυθύνθη προς την κέλλα του.

Το πρωί στην Εκκλησία έπαρουσιάσθη σαν κομήτης στον Όρθρον. Ό Ηγούμενος επί τη εμφανίσει του απόρησε.
— Που ήσουν Χονδρογιάννη; Τί έκανες; – τον ερώτησε.
— Γέροντα μου πήγα εκεί κι εκεί. Έκανα αυτό κι αυτό…
—Καλά, τί δουλειά είχες και συζητούσες με τις γυναίκες;
—Και γέροντα μου έλεγα αγιωτικά λόγια. Και γέροντα μου, συγχώρεσε με, δεν έκανα κανένα κακό. Συγχώρεσε με, και φιλούσε τα χέρια ό απλούς, ό Ίδών θαυμαστά πράγματα και θεάματα Χονδρογιάννης.

Κάποτε συνοδεύοντας ένα επίσημο επισκέπτη της Μονής με το ζώο, τους πρόλαβε ή βροχή στον δρόμο. Ό Χονδρογιάννης έδωσε την ομπρέλα στον επισκέπτη και ό ίδιος βάδιζε αλλά… (τί παράδοξο) χωρίς να βρέχεται! Μέχρι την ώρα πού εισήλθαν στην Πύλη της Μονής..

πηγή

Σαν πρότυπα να ἔχουμε αὐτούς που ἀσκοῦν την ἀρετή

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

 Ἂς ἀποφεύγουμε ὅσους μᾶς βλάπτουν, ἔστω κι ἂν εἶναι φίλοι ἢ γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο ἀπαραίτητοι. Σὰν πρότυπα νὰ ἔχουμε αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦν τὴν ἀρετή. Φίλος ἄμυαλος καὶ ἐπιπόλαιος εἶναι πηγὴ βλάβης, ἐνῷ ἡ συναναστροφὴ μὲ συνετοὺς εἶναι πηγὴ γλυκύτητας. Τσακίζει τὴν καρδιὰ ἡ συντροφιὰ μὲ ἀσύνετους. 
Καλύτερα νὰ κατοικήσεις μαζὶ μὲ θηρία, παρὰ μὲ ἀνθρώπους κακότροπους.
 Κάθισε μαζὶ μὲ γύπες, παρὰ μὲ πλεονέκτη καὶ ἀχόρταγο. 
Γίνε φίλος μὲ φονιά, παρὰ μὲ φιλόνικο.
 Κάθισε ἀνάμεσα σὲ λεπρούς, παρὰ ἀνάμεσα σὲ ὑπερήφανους.

πηγή

«Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε»

«Αγαπάς με;» (Ιωάν. κα΄, 15). Η ερώτηση που ετέθη από τον Ιησού στον Σίμωνα Πέτρο ισχύει και για τον καθένα μας. Είναι η ουσιαστική ερώτηση. Η απάντηση που θα δώσω προσδιορίζει τη σχέση μου με το Σωτήρα.
Θα τολμήσω να πω με τον Πέτρο: «Κύριε, Συ πάντα οίδας, Συ γινώσκεις ότι φιλώ Σε» (Ιωάν. κα΄, 17). Μα τόσο συχνά η ζωή μου, τα έργα μου, αναιρούν μια παρόμοια βεβαίωση.

 Να ομολογήσω ταπεινά ότι δεν έχω αυτήν την αγάπη; Να πω με απλότητα, ίσως και με ειλικρίνεια: «Όχι, Κύριε, δεν Σ’ αγαπώ»; Μια τέτοια όμως ριζική άρνηση δεν είναι σωστή. Διότι, ακόμη και στις χειρότερες πτώσεις μου, η ανάμνηση του Λυτρωτού, η μορφή Του, δεν σβήνουν εντελώς από την ψυχή μου. Δεν παύουν να με τραβούν. Περίπλοκη κατάσταση του αμαρτωλού, που ακόμη και στο βάθος της αθλιότητός του, κι όταν δεν έχει τη δύναμη να σπάσει τα δεσμά του, στρέφει με πόθο το κεφάλι προς τον Ιησού πλημμυρισμένος από τη νοσταλγία της ενώσεως μαζί Του.
Η μόνη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω είναι: «Κύριε, γνωρίζεις τα πάντα. Γνωρίζεις ότι θα ήθελα να σ’ αγαπώ. Δος μου την αγάπη Σου»…

… «Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε» (Ιωάν. ιδ΄, 15). Τρομερή φράση. Με καταδικάζει. Το να τηρούμε το λόγο του Ιησού σημαίνει: να εφαρμόζουμε τα παραγγέλματά Του. Το νόημα της φράσεως, το νόημα το πιο φυσικό, θα ήταν: το δείγμα της αυθεντικής αγάπης για τον Ιησού είναι μια ζωή σύμφωνη με τα παραγγέλματά Του.

Ένα άλλο νόημα (που δεν αποκλείει το προηγούμενο) είναι:Μόνο εκείνος που αγαπά τον Ιησού μπορεί να τηρήσει το λόγο του Ιησού. Η αγάπη που προηγείται της υπακοής, που είναι προϋπόθεση υπακοής. Η υπακοή διατηρεί και προφυλάσσει την αγάπη, της δίδει συνέχεια και ασφάλεια. Αλλά η πηγή της υπακοής, το νόημά της και η εσωτερική της δύναμη βρίσκεται στην αγάπη.

 Κύριε Ιησού, πως μπορώ να Σε υπακούσω, αν δεν Σ’ αγαπώ; Μετάστρεψέ με πρώτα, φέρε με στην περιοχή της αγάπης Σου. Τότε θα μάθω να Σε υπακούω. Είμαι πολύ αδύνατος να τηρήσω το λόγο Σου, αν δεν με κρατήσει, αν δεν με βαστάξει η αγάπη Σου. Εάν η καρδιά μου δεν είναι γεμάτη από την αγάπη Σου, εύκολα θα μπορεί να μπει ο πειρασμός και να την κατακτήσει. Γι’ αυτό και Σε ικετεύω: Γέμισε την καρδιά μου όπως γεμίζουν ένα ποτήρι με νερό ως τα χείλη. Έτσι ώστε να είναι αδύνατο να χωρέσει έστω και μια ξένη σταγόνα. Μόνο η ελπίδα που έχω ότι θα μου δώσεις την αγάπη Σου με κάνει να μην απελπίζομαι. Να μη χάνω την ελπίδα μου ότι θα τηρήσω κάποια μέρα το λόγο Σου…

 … Στην αμαρτωλή γυναίκα συγχωρήθηκαν πολλά, διότι «ηγάπησεν πολύ»; Ή αγάπησε πολύ, διότι της συγχωρήθηκαν πολλά; Το ελληνικό κείμενο του Ευαγγελίου αφήνει περιθώρια και για τις δύο ερμηνείες. Και η μία και η άλλη εκφράζουν μια βαθιά αλήθεια. 

Η πρώτη τοποθετεί την άφεση σαν απάντηση στην αγάπη. (Φυσικά αποκρούομε μιαν έννοια αγάπης που θα ήταν πρόφαση, για να καλύψει κάθε παράβαση). Ακόμη και σ’ αυτή την πρώτη ερμηνεία η αγάπη που φέρνει την άφεση είναι ήδη μια χάρη, μια πρωτοβουλία του Χριστού. 

 Στη δεύτερη ερμηνεία, όπου η συγχώρηση γεννά την αγάπη, η πρωτοβουλία του Κυρίου παραμένει απόλυτη: Προκαλεί την πρώτη κίνηση της μεταστροφής, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να υπάρξει συγχώρηση. Ακολουθεί η άφεση που καθιερώνει πια τη μεταστροφή. Και τέλος η αγάπη, απάντηση της ψυχής που δέχτηκε την άφεση. Αν αγαπούσα τον Ιησού στο μέτρο της αφέσεως που μου χάρισε, σίγουρα θα γινόμουν μια γιγάντια φωτιά αγάπης.

«Μείνατε εν τη αγάπη τη εμή» (Ιωάν. ιε΄, 9). Το κείμενο δείχνει καθαρά ότι δεν πρόκειται για τη δική μας αγάπη προς τον Ιησού, αλλά για την αγάπη του ίδιου του Ιησού. «Μείνατε στην αγάπη που είναι δική μου, στην αγάπη που με κινεί, στην αγάπη που εκφράζει όλη τη φύση μου». Μα η αγάπη του Ιησού είναι η πηγή και η δύναμη και της δικής μας αγάπης προς τον Ιησού.

Από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 71- 74

 πηγή

«Οἱ τῶν ἀποστόλων πρωτόθρονοι και τῆς Οἰκουμένης Διδάσκαλοι»

Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου - Συγγραφέως

  Κυρίαρχη θέση, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κυρίαρχη θέση στὸ ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας κατέχουν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ μάλιστα οἱ κορυφαῖοι ἐξ’ αὐτῶν Πέτρος καὶ Παῦλος, «οἱ τῶν ἀποστόλων πρωτόθρονοι», ὅπως τοὺς χαρακτηρίζει τὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς. Καὶ τοῦτο, διότι οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι ὑπῆρξαν οἱ «αὐτοπται καὶ ὑπηρέται τοῦ Λόγου», τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα, ποὺ ἐκλήθησαν ἀπὸ τὸν Χριστό, νὰ γίνουν οἱ αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ζωῆς, τοῦ πάθους, καὶ τῆς ἀναστάσεώς του, οἱ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου του, οἱ μετὰ τὸ πρῶτον θεμέλιον, τὸν Χριστόν, θεμέλιοι λίθοι τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον τοῦ Παύλου «ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 2, 20). Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθιερώσει καὶ περίοδο νηστείας, γιὰ τὸν ἐπάξιο ἑορτασμὸ των, τὴν νηστεία τῶν ἁγίων ἀποστόλων, ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῶν ἁγίων Πάντων μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς των.

 Τὸ γεγονὸς αὐτὸ μᾶς δίδει τὴν ἀφορμὴ νὰ στρέψουμε τὴν προσοχὴ μας χρεωστικῶς πρὸς τοὺς μεγάλους αὐτοὺς φωστήρας καὶ νὰ ἀναφερθοῦμε σ’ αὐτούς, δανειζόμενοι τὴν θεοφώτιστη γλώσσα τῶν ἁγίων Πατέρων μας καὶ μάλιστα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
 «Τί γὰρ ἐροῦμεν πρὸς τοὺς διδασκάλους τῆς ἄνω καὶ τῆς κάτω κτίσεως; Οὒχ εὑρίσκω γὰρ λόγον ἄξιον ἐγκωμιᾶσαι τοὺς ἐγκωμιάσαντας τὸ γένος ἠμῶν. Τί γὰρ Πέτρου μεῖζον; τί δὲ Παύλου ἴσον; οἵτινες τῷ ἔργῳ καὶ τῷ λόγῳ πάσαν τὴν ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς κτίσιν ἐνίκησαν. Οἱ τῷ πηλῷ τοῦ σώματος συμπεπλεγμένοι καὶ ἀμείνους ἀγγέλων εὑρεθέντες…», παρατηρεῖ σ’ ἕναν ἐγκωμιαστικό του λόγο ὁ μέγας τῆς Ἐκκλησίας Πατὴρ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. 

 Δηλαδὴ τί μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ μὲ ποιὰ λόγια νὰ ἐγκωμιάσουμε αὐτούς, ποὺ ἀναδείχθηκαν διδάσκαλοι τῆς ἄνω καὶ τῆς κάτω κτίσεως, μύστες καὶ χειραγωγοὶ τῆς ἀνθρωπότητος στὰ ἐπίγεια καὶ τὰ ἐπουράνια μυστήρια τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν; Δὲν βρίσκω λόγια νὰ ἐγκωμιάσω αὐτούς, ποὺ ἐγκωμίασαν τὸ γένος μας. Διότι τί μεγαλύτερον ἀπὸ τὸν Πέτρον, ἢ τί ἴσον μὲ τὸν Παῦλον μπορεῖ νὰ ὑπάρξει; Αὐτοὶ μὲ τὰ ἔργα καὶ τὴν διδασκαλία τους ἐνίκησαν ὅλη τὴν κτίση, τὴν ὁρατὴ καὶ ἀόρατη, καὶ παρὰ τὸ ὅτι ἔφεραν γήινο ἀνθρώπινο σῶμα, ὑπερέβησαν ἀκόμη καὶ τὴν φύση τῶν ἀγγέλων.

  Καὶ ἂν ἀκόμη εἴχαμε δέκα στόματα καὶ δέκα γλῶσσες σὰν αὐτὲς τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου καὶ πάλι δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ παραστήσουμε ἐπάξια τὸ ὕψος τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητος τῶν δύο αὐτῶν γιγαντιαίων μορφῶν, ποὺ λάμπουν ὡς ἀστέρες πρώτου μεγέθους, ἐν μέσω ὅλων τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ βέβαια δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὰ δικά μας ἐγκώμια, διότι ἔχουν ἕνα ἄλλο, ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἐγκώμιο, τὸ ἐγκώμιο, ποὺ ἔπλεξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν καθέναν ἀπὸ αὐτούς. Πράγματι τὸν μὲν ἀπόστολο Πέτρο ἐμακάρισε μὲ τοὺς λόγους: «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΣΙΔΩΡΟ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗ

Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΣΙΔΩΡΟ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗ

Η παρούσα εργασία αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο πρώτο παρουσιάζεται ο βίος, το γενικό και το ειδικό περί της ιερωσύνης συγγραφικό έργο του αγίου Ισιδώρου. Στο δεύτερο κεφάλαιο ασχολούμαστε ειδικότερα με τις περί ιερωσύνης θέσεις του, όπως είναι ο ορισμός της ιερωσύνης, η αξία της, το επίπονο και το ριψοκίνδυνο έργο της. Στο τρίτο κεφάλαιο αναφερόμαστε στα προσόντα που πρέπει να έχει ο υποψήφιος και στις αρετές του ιερέως. 

http://ikee.lib.auth.gr/record/125774/files/GRI-2011-6223.pdf

Του Πόντου Παναγιά

Θέμης Αδαμαντίδης και Παιδική χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου Μουσική Κώστας Αγέρης Στίχοι Γιάννης Τζουανόπουλος

Μάνα μου ,τα λόγια σου κρατάω σαν φυλαχτό μες την καρδιά

 τούτη η όμορφη πατρίδα δεν ζει μες τη σκλαβιά 

την κέντησε το δάκρυ στην λέξη λευτεριά 

Βοήθα του Πόντου Παναγιά τον προδομένο μας λαό

 αχ Παναγιά μου Σουμελά σκύβω το χέρι σου φιλώ 

μίλα μας για τη λευτεριά να’ρθει ξανά η ξαστεριά Μάνα μου , 

έχει ματώσει τούτη η όψη απ τις πληγές σου προσφυγιά 

πέφτουν οι μέρες με την κόψη σαν λες πατρίδα

 έχε γεια μαχαιρωμένο τώρα το αύριο με σουγιά 

Να ντρέπεσαι για όλα μπροστά στον Χριστό και όχι για τον Χριστό μπροστά σε όλους !

Νώντας Σκοπετέας

 Δεν είναι λογοπαίγνιο τούτος ο τίτλος (από ομιλία του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς),δεν είναι παιχνίδι η σωτηρία της ψυχής μας.
 Στο κέντρο του ένα ρήμα.Το ντρέπομαι.Η ντροπή ,το όνειδος ,η αισχύνη ,η αιδώς,η συστολή ,συνώνυμες λέξεις με διαφορετικές χρήσεις και σημασίες. 
 Άλλοι προσεγγίζουν την ντροπή  μέσα από την επιστήμη της ψυχολογίας. Και προσπαθούν να την  καταπολεμήσουν, τονώνοντας την αυτοπεποίθηση αν την προκαλεί η αίσθηση κατωτερότητας. 
 Μιλάμε τότε για ανθρώπους υπερβολικά  εσωστρεφείς , ανασφαλείς,ενίοτε αγοραφοβικούς,δειλούς κλπ. Ασκήσεις θάρρους προτείνονται από τους συμβουλευτικούς ψυχολόγους  για να καταπολεμηθεί αυτή η κοινωνική φοβία, μα δεν θα επεκταθούμε,γιατί θέλουμε σήμερα  να προσεγγίσουμε διαφορετικά την ντροπή ! 
   Υπάρχει ένα γνωμικό που συμπυκνώνει όλην την Σοφία του Θεού μέσα στην Παλαιά Διαθήκη ( Παροιμ.26,11)  :«Εστίν αισχύνη επάγουσα αμαρτίαν και εστίν αισχύνη δόξα και χάρις». 
 Υπάρχει και ένα Παύλειο ρήμα μέσα στα αμέτρητα Θεοδίδακτα που συνέγραψε ο Μέγας Απόστολος των Εθνών,  που επίσης μιλά σε κάθε Χριστιανό Ορθόδοξο και φωτίζει την Αγία μας πίστη:Ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού δύναμις γάρ Θεού έστιν εις σωτηρίαν παντί τώ  πιστεύοντι… (Ρωμαίους, Α' 13-17). 
Μα και στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιιο λέγει ο Κύριός μας : «Ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων»( Μαρκ.8,38).
 Υπάρχει λοιπόν  η ευλογημένη,ψυχωφελέστατη ντροπή,μα υπάρχει και η ολέθρια που όλοι μας ανεξαιρέτως συναντάμε ή και βιώνουμε στην καθημερινότητά μας! 
 Με έναν απλό,υπέροχο και Χριστοκεντρικό  τρόπο μιλούσε σχετικά ο ιεροκήρυκας του Παραδείσου,ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος. 
 Κάνεις έλεγε ένα δώρο σε κάποιον.Του το πας στην γιορτή του.Το δέχεται εκείνος με χαρά ,σ'ευχαριστεί και εσύ ξεκινάς να διερευνάς στις εκφράσεις του ,

Τας κεφαλάς ημών τω κυρίω κλίνομεν

  Σε όλες σχεδόν τις ακολουθίες όπως Εσπερινοί, Όρθροι, Θείες Λειτουργίες, Παρακλήσεις, Αγιασμούς κτλ, ακούμε συχνά την προτροπή του ιερέα προς όλους μας «τας κεφαλάς ημών τω κυρίω κλίνομεν». 

  Πρόκειται για μια πρόσκληση για κλίση της κεφαλής μας, μια και ο ιερέας ετοιμάζεται να απευθυνθεί στο Θεό πιο ικετευτικά και έντονα.

  

  Η κλίση της κεφαλής, δυστυχώς δεν τηρείται από τους περισσοτέρους από μας, ίσως λόγω άγνοιας, αδιαφορίας ή και « άλλης » δυσκολίας.

 Τι να σημαίνει άραγε η κίνηση αυτή και γιατί ο ιερέας να μας καλεί τόσο χαρακτηριστικά;

  Η απάντηση αφορά την όλη θεολογία περί της ιερότητας του σώματος. 

 Το σώμα για την Εκκλησία δεν είναι κάτι ασήμαντο ή κατώτερο της ψυχής, αλλά αγιάζεται μαζί με όλο τον άνθρωπο. Ο Χριστός ο ίδιος αναστήθηκε με το σώμα Του. Προσκυνούμε τα λείψανα, δηλ. τα σώματα των Αγίων μας. Από το άναμμα του κεριού με την είσοδό μας στο Ναό, μέχρι την προσκύνηση των εικόνων και την οσμή του θυμιάματος, ο πιστός λαμβάνει σωματικά την ιερότητα του χώρου στον οποίο βρίσκεται και κινεί την προσοχή του σε προσευχή. Η ορθοστασία και το σημείο του σταυρού αποτελούν μικρά παραδείγματα προσευχής του σώματος.   Ακόμα περισσότερο, οι ίδιες οι ακολουθίες, όπως ο Αγιασμός, το Ευχέλαιο, και πάνω από όλα η Θεία Κοινωνία (Σώμα και Αίμα Χριστού), προσφέρουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και στο σώμα μας. 

 Δεν μπορώ να λησμονήσω, τον μοναχό Κυπριανό Σταυροβουνιώτη, όταν εγώ μαθητής ακόμα τον έβλεπα μέσα στο ιερό της Εκκλησίας μας να κάνει αμέτρητες φορές το σταυρό του με μικρή μετάνοια και να επαναλαμβάνει κάθε φορά την μονολόγιστη ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό». Προσευχόταν όλος. Για την Εκκλησία, ο άνθρωπος είναι μια ενιαία ψυχοσωματική προσωπικότητα. Ψυχή σώμα αλληλοβοηθούνται, συν-αγωνίζονται, συν-ασκούνται, συμπροσεύχονται και τέλος Θεού συνουργούντος συν-σώζονται και συν-ανασταίνονται. 

 «Τας κεφαλάς ημών των Κυρίω κλίνομεν» λοιπόν, διότι βοηθά την ψυχή να ταπεινωθεί, να συγκεντρωθεί, να κατανυγεί. Ας μην μας βρίσκει επιτέλους αυτή η προτροπή του ιερέα απαθείς, αδιάφορους ή ακόμα και είρωνες. 

 Κλίση της κεφαλής σημαίνει, συμμετοχή του σώματος στην προσευχή, βεβαίωση στην πίστη της Εκκλησίας μας για την ιερότητα του σώματος, μετοχή όλου του εαυτού μας στην ευλογία και αγιασμό των Μυστηρίων της Εκκλησίας, σημαίνει μίμηση του Τελώνη κατά την προσευχή του στο Ναό. Βοηθείστε το σώμα να βοηθήσει την ψυχή μας και μαζί τον εαυτό μας να σωθεί.

Γ. Κυπριανού

πηγή

Τον Γιάννη τον αγαπάμε γιατί σε αυτόν βλέπουμε αυτό που θα έπρεπε να είναι ο καθένας που ζει σε αυτήν την χώρα

 Θα μάθατε σίγουρα ότι ο Γιάνναρος, ο Giannis Antetokounmpo, αυτό το θαύμα της φύσης και του μπάσκετ, ψηφίστηκε τα ξημερώματα ως ο MVP (Πολυτιμότερος Παίκτης) του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου, του ΝΒΑ.

Οι Έλληνες -λέει- είμαστε ρατσιστές, αλλά τον Γιάννη, παρότι είναι μαύρος και μετανάστης, τον αγαπάμε και τον θαυμάζουμε και είμαστε περήφανο γι' αυτόν, επειδή είναι σούπερσταρ και γκλαμουράτος και υπεραθληταράς. Έτσι λένε μερικοί.Κάνουνε λάθος.

 Τον Γιάννη και όλη του την οικογένεια, τους αγαπάμε και έχουν την καθολική αναγνώριση και σεβασμό, γιατί σε αυτούς βλέπουμε αυτό που θα έπρεπε να είναι κάθε Έλληνας, γηγενής και μη, και κάθε μετανάστης και κάθε ένας που ζει σε αυτή τη χώρα, ανεξαρτήτως καταγωγής, φυλής, χρώματος και θρησκείας: ένας τίμιος άνθρωπος, με αρχές και ιδανικά, ένας μαχητής της ζωής, αυτός που δεν το έβαλε κάτω και πάλεψε και πέτυχε σε αυτό που ήθελε, ένας άνθρωπος που σεβάστηκε τον (ξένο) τόπο στον οποίο ήρθαν οι γονείς του, ένας άνθρωπος που ΑΓΑΠΗΣΕ τον (ξένο) τόπο στον οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε, παρά το γεγονός ότι ο τόπος αυτός δεν του φέρθηκε πάντα με τον καλύτερο τρόπο.

 Όλα αυτά και άλλα πολλά χαρακτηριστικά του Γιάννη, όπως η παιδεία του, η φυσική του ευγένεια, η κοινωνική του μόρφωση, η φιλοσοφία ζωής του, η σπάνια αίσθηση χρέους προς την κοινωνία που έχει, είναι πράγματα που του διδάχθηκαν από σπουδαίους, πολύ σπουδαίους, γονείς:
Τον Τσάρλς και την Βερόνικα Αντετοκούνμπο.

 Αυτοί του έμαθαν ό,τι πραγματικά αξίζει από αυτά που ξέρει. Αυτοί του έμαθαν ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από το μπάσκετ και τα λεφτά, αυτοί του έμαθαν να νοιάζεται για την κοινωνία (θυμίζω μια φράση του στο περιοδικό TIME: “Before I leave this earth, I’m going to help people have a better future”), αυτοί του εξήγησαν στην εφηβεία του ότι εδώ γεννήθηκε και αυτή θα είναι από δω και πέρα η πατρίδα του, την οποία οφείλει να αγαπά, να τιμά, να σέβεται και να προσφέρει σε αυτή όπως μπορεί. Αυτοί του εμφύσησαν αρχές και ιδανικά, τα οποία στην κοινωνία που τους φιλοξενούσε θεωρούνται... ντεπασέ.

 Αυτά θαυμάζουμε πρώτα απ' όλα στον Γιάννη και ύστερα τα μπασκετικά του προσόντα, τις διακρίσεις του και την διαφήμιση που κάνει στην Ελλάδα. Για όλα αυτά, ο Γιάννης είναι δικαίως ένα πραγματικό ίνδαλμα. Είχε καιρό να αποκτήσει αυτή η κοινωνία ένα ίνδαλμα. Ένα γνήσιο πρότυπο που να εκφράζει κάτι αυθεντικά θετικό. Και είναι μεγάλη τύχη που αυτό το ίνδαλμα δεν έχει το ίδιο χρώμα δέρματος με εμάς, δεν έχει την ίδια καταγωγή με εμάς, αλλά πήρε και κουβαλάει (ακόμα να καταλάβω πώς) ο,τι καλύτερο από εμάς για να μας το ξαναδώσει πίσω καθαρό και ατόφιο.
Ο Γιάννης είναι από σήμερα τα ξημερώματα ο MVP του ΝΒΑ.
Ο Τσαρλς και η Βερόνικα θα είναι πάντα οι Πολυτιμότεροι Παίκτες μιας κοινωνίας.

Periklis E. Kontongonas

Καταρχάς,θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ταξιδέψεις...

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ταξιδέψεις

Η χρήση ουσιών ΔΕΝ είναι ένας από αυτούς.....!

26 Ιουνίου Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών

πηγή

Ο μαρτυρικός πατέρας Σταύρος Κυριαζάτης από την Β.Ήπειρο

Σταύρος Κυριαζάτης
Εφημέριος Λαζάτι - Αγ. Σαράντα Β. Ηπείρου.

 Εγεννήθη ο 1895 στο χωριό Λαζάτι Αγίων Σαράντα. Από μικρός αγάπησε την εκκλησία και την διακονούσε κοντά στον ιερέα του χωριού. Το 1937, μεστωμένος πια, ζήτησε να την υπηρέτηση ως ιερεύς. Τον χειροτόνησε ο επίσκοπος Αργυροκάστρου Παντελεήμων Κοτόκος. Έκανε στο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο της Ι. Μητροπόλεως Γηρομερίου Φιλιατών και Φωτικής (Θεσπρωτίας) με δάσκαλο τον Θεόδωρο Παπανίκα. Υπηρέτησε τα χωριά Λειβαδιά, Καλτσάτι και άλλα της περιοχής. Τελείωσε το εξατάξιο δημοτικό σχολείο στο Λαζάτι. Τότε είχε πολλά παιδιά.
Στη συνέχεια μέχρι το 1967, κάπου 32 χρόνια, υπηρετούσε όλα τα χωριά της περιοχής. Δεν πληρωνόταν με χρήματα αλλά ο, τι του έδινε ο κόσμος.

  Μετά την κήρυξη του νόμου αθεΐας από το καθεστώς Χότζα ο δεσπότης Δαμιανός Κοκονέσης, πρώην παρτιζάνος αξιωματικός και μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος Αλβανίας, παντρεμένος, με παιδιά που σήμερα ζουν στο Αργυρόκαστρο, συγκάλεσε σύναξη των ιερέων. Τους διέταξε να αποσχηματιστούν. Τους πήρε τα ράσα και τους έστειλε στα χωριά τους. Όταν ήλθε στο χωριό του ο π. Σταύρος Κυριαζάτης χωρίς τα ράσα ήταν «σαν να του έγινε η κηδεία του» από το κλάμα και την πικρία του. Δεν τον γνωρίσαμε, διηγείται σήμερα ο υιός του π. Γρηγόριος Κυριαζάτης. Μαζεύτηκαν όλοι οι συγγενείς.
- Γνωρίζω για τον Δαμιανό Κοκονέση τι επίσκοπος ήταν (είπα στον παπά – Γρηγόρη). ["Ν": άνθρωπος του καθεστώτος - ο Θεός ας τον αναπαύσει].
- Ναι, Δεσπότης πού κυκλοφορούσε με το πιστόλι παπά Λευτέρη.
- Ναι, ναι… ήταν από το Πόγραδετς.
- Η οικογένειά του ακόμη σήμερα βρίσκεται στο Αργυρόκαστρο και είναι πολύ καλά.
- Έζησε πολλά χρόνια ο πατέρας μου και έζησε τρείς εποχές.

Μετά το 1990 ξαναλειτούργησε στο χωριό του. Πέρασε πολλά βάσανα αμολόγητα, παπα-Λευτέρη. Τι να πρωτοθυμηθούμε;

- Υπηρέτησε φυλακή ο πατεράς σας, παπα- Γρηγόρη;
- Όχι, ήταν ήδη 72 χρονών γέρος το 1967. Η οικογένειά του υπέφερε πολλά, τόσο τα παιδιά του όσο και τα εγγόνια του. Έχω γιό μεγάλο 50 και χρονών τον Κώστα. Μπήκε 11 χρόνια φυλακή γιατί είχε στίγμα από τον παππού του πού ήταν παπάς και ο άλλος ο παππούς του, από την γυναίκα μου, ήταν εθνικιστής και ήταν αντάρτης στο Ζέρβα. Μετά την επικράτηση του κομμουνισμού στην Αλβανία εκείνος δραπέτευσε στην Ελλάδα. Εγώ ως πατέρας του Κώστα και επειδή ήμουνα υιός του παπα Στάυρου με δικάσαν πέντε χρόνια εξορία με την θυγατέρα μου …στο Τομόρ Βερατίου όπου εργάστηκα καταναγκαστικά έργα μαζί της. Τραβήξαμε πολλά. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τους εξευτελισμούς, τις ειρωνείες, τις διαπομπεύσεις, τις ανακρίσεις, τους ξυλοδαρμούς, τί … τι…

- Θέλω ένα γεγονός για τον μακαριστό πατέρα σας παπα- Γρηγόρη. Αν έκανε μυστήρια, ιεροπραξίες γενικά.
- Ναι, έκανε. Έκανε κρυφά σε πολύ δικούς μας ανθρώπους με κάθε προφύλαξη.

Και ο Χριστός, όταν έλεγε τα λόγια αυτά, φυσικά, δεν αστειευόταν!

Όσιος Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα

Χριστιανός, πού ντρέπεται να ομολογεί στην ζωή του, με λόγια και με έργα, τον Χριστό, ουσιαστικά δεν έχει πι­στέψει. 

 Δεν είναι άξιος να φέρει το Όνομα Του. Είναι άνθρωπος, πού σκέπτεται και συμπεριφέρεται με επίγειους υπολογισμούς.

  Όποιος δεν έχει το θάρρος να υπερασπιστεί την πίστη του, ανήκει στην κατηγορία εκείνων, για τους οποίους λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο:

 «Εκείνον πού θα ντραπεί να μιλήσει για Μένα και για τα λόγια Μου, και ο Υιός του ανθρώπου θα τον ντραπεί όταν θα έλθει (την Δευτέρα Παρουσία) με την δόξα του Πατέρα Του και με τους αγίους αγγέλους, να μιλήσει γι' αυτόν» (Μάρκ.8,38). Και ο Χριστός, όταν έλεγε τα λόγια αυτά, φυσικά, δεν αστειευόταν!

Ο Άγιος νεομάρτυς Προκόπιος που μαρτύρησε στη Σμύρνη

Μαρτύρησε στη Σμύρνη στις 25 Ιουνίου 1810

 Ο Άγιος νεομάρτυς και οσιομάρτυς Προκόπιος ήταν Έλληνας από τα μέρη της Βάρνας της Βουλγαρίας. Σε ηλικία είκοσι ετών εγκατέλειψε πατρίδα και συγγενείς και έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος ,στη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Ενώ όμως ήταν απλός και ασκητικός μοναχός και οι συμμοναστές του θαύμαζαν την υπακοή του ,νικήθηκε από τον λογισμό,που του υπέβαλε ο φθονερός ,να φύγει από το Άγιον Όρος και να βγει στον κόσμο. 

  Έφυγε και κατέληξε στην Σμύρνη. Τότε πολεμήθηκε από τον ολέθριο λογισμό της απελπισίας, ότι αφού έφυγε από το Όρος δεν έχει πλέον σωτηρία. Συγχυσμένος από τον πόλεμο των λογισμών πήγε κάποια μέρα στο δικαστήριο και σχεδόν μόνος του δήλωσε ότι θέλει να γίνει Τούρκος. Αμέσως , με πολλή χαρά, τον δέχθηκε ο κριτής ,έκανε ομολογία πίστεως στο Ισλάμ και κατηχήθηκε στην ψυχώλεθρη πλάνη . Τον ανέλαβε δε στην προστασία του ο γιανιτζάραγας ,ο οποίος πρόσεχε μήπως έλθει σε επαφή με Χριστιανούς γι’ αυτό και του επέτρεπε πολύ λίγο χρόνο να βγαίνει έξω μόνος του. Μετά από δεκαπέντε ημέρες δέχθηκε και την περιτομή. 

 Με το που πήρε όμως αυτή τη βδελυρή σφραγίδα άρχισε να τον ελέγχει η συνείδησή του .Ήθελε να μιλήσει με κάποιο χριστιανό αλλά όλοι τον απέφευγαν. Τελικά κατάφερε να συναντηθεί κρυφά με κάποιο γνωστό του πνευματικό στον οποίο διεκτραγώδησε το πάθημά του και απεκάλυψε την επιθυμία του να ξεπλύνει με το αίμα του το δεινό αμάρτημα της άρνησής του. 

 Ο πνευματικός αρχικά προσπάθησε να τον πείσει να επιστρέψει στο Άγιο Όρος , όπου με την μετάνοια και την άσκηση θα μπορούσε να σωθεί με το άπειρο έλεος του Θεού. Παράλληλα του παρουσίασε τον κίνδυνο να υποπέσει και πάλι στην άρνηση εξαιτίας των φοβερών βασάνων .Εκείνος όμως ήταν αμετάπειστος. Μπροστά στον μεγάλο πόθο του για ομολογία και μαρτύριο ο πνευματικός τον δεχόταν κρυφά για δεκαπέντε ημέρες και τον καθοδηγούσε στον πνευματικό αγώνα. Και ένα Σάββατο πρωί λέει ο άγιος στον πνευματικό : 

-Σήμερα είναι η τελευταία μου ημέρα. Αποφάσισα να ομολογήσω και ήρθα να σε

Μένει μόνο ἡ προσευχή και ἡ ἀγάπη

 Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς 

(Περὶ τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου)

 Ὅταν κάποιος ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ δῆ τοὺς ταπεινοὺς καλογήρους, μπορεῖ νὰ συλλογισθῆ καὶ νὰ σκεφθῆ ὅτι αὐτοὶ ζοῦν τεμπέλικη ζωὴ καὶ χωρὶς σκοπό. Αὐτὸ φαίνεται ἔτσι, ὅταν κάποιος βλέπει τὰ πράγματα ἐξωτερικά. Γιατί λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸ φοβερὸ καὶ χωρὶς διακοπὴ πόλεμο ποὺ γίνεται μέσα στὶς ψυχὲς τῶν μοναχῶν.
Αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι σχεδὸν ὑπερφυσικός, ἀόρατος καὶ (διεξάγεται) ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῶν ἀρχόντων τοῦ σκότους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἀρχάριους καὶ ἐναντίον τῆς σαρκός, δηλαδὴ κατὰ τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας καὶ τῶν παθῶν.

 Στὰ γραπτά του ὁ πατὴρ Σιλουανὸς περιγράφει πῶς αὐτὸς ὁ πόλεμος τὸν ἔφερε στὴν ἀπόγνωση καὶ σχεδὸν μέχρι τὴν αὐτοκτονία. Ἡ Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ’ αὐτὸν ὅταν περνοῦσε τὸ δυσκολότερο πόλεμο κατὰ τῶν παθῶν καὶ τὸν ἀπεκάθηρε ἀπὸ τὶς ἀκαθαρσίες, τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ τοὺς λογισμούς. Ὁ Χριστὸς φανερώθηκε σ’ αὐτὸν καὶ τὸν ἐνδυνάμωσε, ὥστε νὰ νικήση καὶ νὰ βασιλεύση ἐπάνω στοὺς γήινους λογισμοὺς καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα. Καὶ ἔτσι ἀφοῦ πέρασε ἕνα τέταρτο αἰῶνος μὲ δυνατὸ καὶ κοπιαστικὸ πόλεμο, ἔφθασε στὴ νίκη. Ἐνῶ μέχρι τότε ἀναζητοῦσε τὸν Θεό, ἔφθασε στὴν θεογνωσία, καὶ ἀπὸ μαθητής, ἔγινε δάσκαλος.

 Ὁ Γέροντας Σιλουανὸς ἦταν καὶ δικός μου δάσκαλος. Μιὰ φορὰ τὸν ρώτησα: 
«Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αὐτὸς ὁ πολὺς κόσμος φέρνει ταραχὴ στὸν νοῦ σας καὶ στὴν προσευχή σας; Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα γιὰ σᾶς νὰ πάτε σ’ ἕνα ἀσκητήριο στὰ Καρούλια καὶ ἐκεῖ νὰ ζῆτε μέσα στὴν εἰρήνη, ὅπως ὁ π. Ἀρτέμιος, ὁ π. Δωρόθεος καὶ ὁ π. Καλλίνικος; Εἴτε νὰ ζῆτε σ’ ἕνα ἀπομονωμένο σπήλαιο, ὅπως ὁ π. Γοργόνιος;». 
«Ἐγὼ ζῶ στὸ σπήλαιο», μοῦ ἀπάντησε ὁ π. Σιλουανός. «Τὸ σῶμα μου εἶναι τὸ σπήλαιο τῆς ψυχῆς μου. Καὶ ἡ ψυχή μου εἶναι σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν διακονῶ, χωρὶς νὰ βγαίνω ἀπὸ τὸ σπήλαιό μου».

 Παρὰ τὴ προθυμία του νὰ διακονῆ τὸν κάθε ἕνα καὶ τὴν θαυμαστὴ μετριοφροσύνη καὶ τὴν πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλοῦσε γιὰ τὸν Θεὸ μὲ ἐξαίρετο ἐνθουσιασμὸ καὶ μὲ τὴν παρρησία ποὺ θὰ μιλοῦσε κάποιος γιὰ ἕνα φίλο του: 
«Ἐγὼ γνωρίζω τὸν Θεό. Αὐτὸς εἶναι φιλόστοργος, ἀγαθός, ταχὺς εἰς βοήθειαν». Ὅταν τὰ ἔλεγε αὐτὰ ὁ Γέροντας, κάποιος μοναχός, ὁ π. Θεοφάνης, τὰ ἄκουγε μὲ φόβο καὶ σκεπτόταν ὅτι ὁ Σιλουανὸς εἶχε χάσει τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα ὅμως, ὅταν διάβασε τὰ συγγράμματα τοῦ π. Σιλουανοῦ, ὁ π. Θεοφάνης ἄλλαξε γνώμη καὶ εἶπε: «Ὁ π. Σιλουανὸς προχώρησε καὶ ἔφθασε στὰ μέτρα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας».

Ἐγὼ νομίζω ὅτι τὰ κείμενα τοῦ πατρὸς Σιλουανοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ πάρουν θέση ἀνάμεσα στὰ βιβλία τῆς ψυχολογίας. Ἂν καὶ γιὰ κανένα ἄλλο λόγο, τουλάχιστον γιὰ νὰ

H Ιερά Ρώσική Μονή της συναντήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου με την Αγία Ελισάβετ και το θαύμα της Παναγίας

ΟΡΕΙΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ , Η ΙΕΡΑ ΡΩΣΙΚΗ ΜΟΝΗ GORNY (Gornenskiy Monastery) 

 Στις 8 Ιουλίου κάθε χρόνο, στην Ιερά Ρώσική Μονή της συναντήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου με την Αγία Ελισάβετ , γίνεται το πανηγύρι της μονής με την Θαυματουργή εικόνα της " Παναγίας του Καζάν " .

  Και τούτο γιατί το 1914 κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου,οκτώ αδελφές της Μονής,πέθαναν από την επιδημια της πανώλης και της πείνας .
 Στον 12ο από τους Χαιρετισμούς στην Υπεραγία Θεοτόκο,συνέβη ένα θαύμα: η Θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας , που κρέμεται από τον τοίχο έπεσε από τον τοίχο και περπάτησε γύρω από την ίδια την Εκκλησία και οι αδελφές άκουσαν μια φωνή λέγοντας ότι,όλα τα κακά του Μοναστηριού θα σταματούσαν και θα ήταν υπό την προστασία Της από όποια άλλη μελλοντική επιδημία.
Από εκείνη την εποχή, η φοβερή ασθένεια πραγματικά έφυγε.
Έκτοτε,έχει καθιερωθεί η ανάγνωση του Ακαθίστου Ύμνου την ημέρα των εορτών,12 φορές μετά την νυχτερινή αγρυπνία .

Ηγουμένη της Ι. Μονής είναι η ευλογημένη Γεωργία , η οποία εκτός από τα Πνευματικά της καθήκοντα σε έναν ξένο τόπο με τα όσα μύρια προβλήματα , επιτελεί με τις αδελφές έργο φιλανθρωπικό,ιερό,μυστικό,μορφωτικό και Θεάρεστο .

Ο Θεός να την ευλογεί !

Sophia G.Kouna

Ζήτησε νά εὕρῃς τόν ἑαυτόν σου μέσα εἰς τούς «Βίους τῶν Ἁγίων»

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Ζήτησε νά εὕρῃς τόν ἑαυτόν σου μέσα εἰς τούς «Βίους τῶν Ἁγίων».Θά τόν εὕρης ὁπωσδήποτε μέσα εἰς αὐτούς.

Ἀκόμη θά εὕρῃς ἐκεῖ καί τά φάρμακα, μέ τά ὁποῖα ἠμπορεῖς νά τόν θεραπεύσῃς ἀπό ὅλας τάς πνευματικάς ἀρρωστίας καί νά τόν κάνῃς ὑγιῆ διά παντός. Ὑγιῆ καί εἰς τούς δύο κόσμους, εἰς τρόπον ὥστε νά μή ἠμπορέσῃ νά σέ βλάψῃ κανένας θάνατος.

Θά εὕρης ἀκόμη μέσα εἰς τούς «Βίους τῶν Ἁγίων», ὅλα ὅσα χρειάζονται διά νά ζήσῃς καί εἰς τούς δύο κόσμους.Όσα χρειάζονται εἰς ἐσέ, ὦ ἄνθρωπε, πού εἶσαι μία ἀθάνατος ὕπαρξις,μία αἰώνια ὕπαρξις, μία θεανθρωπίνη ὕπαρξις, ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε!

23 IUNIE 1959-Ziua descoperirii moastelor Sf.Rafail din Lesvos

 Descoperirea Moastelor sfintilor Rafail, Irina si Nicolae a avut loc dupa ce mai multi localnici au avut vise si vedenii, in care sfintii le vorbeau si le aratau locurile de pe colina. Potrivit acestora, in ziua de 9 aprilie 1463, turcii au chinuit si omorat pe toti calugarii din Manastirea Maicii Domnului, de pe colina.

Sfintii Rafail, Irina si Nicolae au trait in insula greceasca Lesvos, in satul Thermi, la mica distanta de localitatea Mitilene. La numai un kilometru distanta de acest sat se afla colina numita "Karyes", cunoscuta si sub denumirea de "Calugarul".

Colina Sfintilor, cum este denumit astazi locul, a fost inca din vechime loc de nevointe monahale. Astfel, aici a existat o manastire de calugari, iar mai apoi una de maici. In data de 11 mai 1235, localitatea a fost pradata de catre pirati, iar manastirea distrusa. Maicile din manastire, in numar de 30, au avut mult de suferit de pe urma cruzimii paganilor. Maica Olimpiada a primit moarte martirica. Dupa aceasta data, locul a ramas ruinat.

Abia in anul 1433, manastirea cea paraginita va fi reconditionata si rezidita de catre o crestina din partile locului, pe numele ei Melpomena, impreuna cu familia ei. Odata cu reinfiintarea manastirii de pe colina Karyes, calugarii manastirii au deschis si un azil de batrani, cat si o cantina pentru saracii din zona.

Ultimul staret al manastirii de pe dealul Karyes a fost Sfantul Rafael (Rafail), martirizat de catre paganii turci, in anul 1463. La aceasta data, manastirea a fost din nou distrusa, ea fiind incendiata in intregime.

Nu dupa mult timp, locul a ajuns in stapanirea turcilor. Colina Karyes a ajuns in mana unul turc pe nume Hasan. Pe colina se mai pastrau inca si atunci ruine ale vechii manastiri, dimpreuna cu o parte din biserica inchinata Maicii Domnului.

La o vreme randuita de Dumnezeu, in bisericuta darapanata au inceput sa aiba loc anumite semne dumnezeisti: o lumina minunata inunda locul, clopote inexistenta incepeau sa bata, iar toaca chema si ea la slujba. Aceste semne sunt marturisite de catre turci, iar nu de catre crestini, lucru ce intareste si mai mult veridicitatea lor. Pentru aceasta, stapanitorul colinei a ingaduit crestinilor din Thermis sa savarseasca Sfanta Liturghie, pe deal, in Martea din Saptamana Luminata.

Hasan va ceda colina unui var de-al sau, pe nume Arif. Tot necrestin, acesta din urma va lua o mare parte din pietrele bisericii ruinate si isi va construi o casa in localitatea Thermis. Din acel moment, Arif a inceput a vedea un calugar tamaind, fie prin casa lui, fie pe colina Karyes, in zona bisericii. Speriat de aceste intamplari, el si-a parasit proprietatea. In casa acestuia a locuit, pentru inca o vreme, grecul Ignatie Karaconstantin, impreuna cu familia sa dar, din pricina acelorasi aparitii vor parasi si ei casa.
In biserica de pe deal, unde era adesea vazut "calugarul", se savarsea Sfanta Liturghie numai o data pe an, anume Marti, in Saptamana Luminata. Nimeni nu mai stia de ce se facea aceasta, insa traditia deveni atat de puternica, incat ea nu putea fi parasita.

In anul 1922, populatia de origine greaca din Asia Mica a fost nevoita sa se retraga in teritoriile grecesti. Astfel, multi crestini, speriati de persecutiile turcilor, s-au refugiat in insula Lesvos - Lesbos. Sapte familii s-au adunat in casa cea veche din satul Thermi, care apartinuse turcului Arif. Casa avea deasupra usilor si ferestrelor bucati de marmura, frumos sculptate, care apartinusera unei biserici.

Una dintre familiile venite in aceasta casa era cea a crestinei Angheliki Marangos. Afland despre cele in legatura cu casa in care s-a mutat (aparitia unui "calugar"), Angheliki si-a spus in sine: "Oare nu cumva turcii au omorat un preot si l-au ingropat in aceasta casa?" In acea noapte, un calugar mare la trup i-a aparut in vis si i-a zis: "Angheliki, gandul care ti-a venit este adevarat. Turcii m-au omorat, dar nu m-au ingropat in aceasta casa. Va veni timpul cand vei afla cine sunt, povestea vietii mele şi unde sunt ingropat."
Angheliki Marangos a fagaduit Maicii Domnului ca, daca va putea intra in posesia Colinei Karyes, ea ii va rezidi biserica. Astfel, femeia si-a vazut rugaciunea indeplinita. Uitand de fagaduinta facuta, femeia a vietuit fara de grija, iar in cele din urma, a trecut la cele vesnice.

Abia in anul 1959, Constantin Marangos s-a aratat in vis urmasilor sai,

Οι εγκαυστικές εικόνες της μονής Σινά

 Η εγκαυστική, ως τεχνική της κατασκευής εικόνων κυρίως φορητών (αν και στους αρχαίους συγγραφείς μαρτυρείται η χρήση της και στην τοιχογραφία), βασίζεται στην ανάμειξη των χρωμάτων σε θερμό κερί και όχι σε αυγό (αυγοτέμπερα) ή έλαιο (ελαιογραφία). Οι εικόνες που παράγονται με την μέθοδο αυτή ονομάζονται εγκαυστικές ή κηρόχυτες.
 Η εγκαυστική αποτελεί αρχαία τεχνική που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην Αίγυπτο από τον 2ο αι. π. Χ. κυρίως για την φιλοτέχνηση των νεκρικών πορτραίτων τύπου Φαγιούμ, ενώ υιοθετήθηκε και στην πρωτοχριστιανική τέχνη για την ιστόρηση ιερών εικόνων. Αποτελεί, έτσι, τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην αρχαία (ελληνιστική) και στην χριστιανική τέχνη.

Τα αρχαιότερα δείγματα εγκαυστικής τέχνης φυλάσσονται σήμερα στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Θεοβαδίστου Όρους Σινά, που διαθέτει την πληρέστερη παγκοσμίως συλλογή χριστιανικής τέχνης. Πρόκειται για φορητές εικόνες κατασκευασμένες πριν την περίοδο της εικονομαχίας, δηλαδή από τις αρχές του 6ου ως και τον 9ο αιώνα.

 Αυτό που μεταξύ άλλων τις καθιστά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι το γεγονός ότι επιβεβαιώνουν την διατήρηση των μοτίβων στην ορθόδοξη τέχνη από τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους ως σήμερα. Παραδείγματος χάρη, σε αυτές τις εικόνες διαπιστώνεται ήδη προσπάθεια υπέρβασης του χώρου και του χρόνου και απόδοσης των μορφών ως υπερβατικών, αφαιρετικών και άχρονων. Ακόμη, απαντούν συγκεκριμένα μοτίβα, όπως η απεικόνιση του Χριστού ως ένθρονου παντοκράτορα, η απεικόνιση των μαρτύρων με σταυρό στο δεξί τους χέρι (σύμβολο του μαρτυρίου τους) και της Θεοτόκου ως ένθρονης βρεφοκρατούσας περιστοιχιζόμενης από Αγγέλους.

(Οι τίτλοι των εικόνων στην συνέχεια παραπέμπουν σε ενημερωτικές ιστοσελίδες σχετικά με την ερμηνεία τους)

Ο Χριστός Παντοκράτωρ

(α΄ μισό 6ου αιώνα).

Η Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα

(α΄ μισό 6ου αιώνα)

Η Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα ένθρονη,

περιστοιχιζόμενη από τους Αγίους Θεόδωρο (αριστερά),

Γεώργιο (δεξιά) και αγγέλους.

(β΄ μισό 6ου αιώνα)

”Ήταν ένα μικρό καράβι…”

“Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο..” έλεγε εκείνο το πασίγνωστο παιδικό τραγούδι.
Η τρυφερή αυτή φωτογραφία του Στέφανου Μαλικόπουλου, στον Πόρο του 1947, μας ταξιδεύει στην εποχή της αθωότητας.
Όταν στα μάτια του αγοριού το μικρό του καραβάκι, γεμάτο όνειρα και ελπίδες, ξεκινά για τις ανοιχτές θάλασσες της ζωής.

(Φωτο: Στέφανος Μαλικόπουλος, Πόρος 1947 )

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ.ΠΑΝΤΩΝ-«Των αγίων απάντων τα μυρία συστήματα»

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Των αγίων απάντων τα μυρία συστήματα» εορτάζει η Εκκλησία την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. 

 Όλους τους αγίους μαζί, αγαπητοί μου αδελφοί, όχι αγνοώντας την προσωπικότητα του καθενός, μαζοποιώντας τους, κάνοντάς τους αριθμούς ή χωρίζοντάς τους απλώς σε συστήματα, σε ομάδας, προφήτες, αποστόλους, ιεράρχες, μάρτυρες, οσίους και δικαίους, αναργύρους ιατρούς, άνδρες και γυναίκες, αλλά ως φορείς της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος που είναι η αγιότητα. Αυτή δεν καταργεί το πρόσωπο, αλλά το ολοκληρώνει. Δείχνει ότι όποιος ζει την αγιότητα, μετέχει με την θέλησή του στην θεοποιό ενέργεια του Θεού. Δεν υπάρχει για τον νυν χρόνο, για την ανθρωπότητα, για την ιστορία, για τον εαυτό του, αλλά έχει ανοίξει την ύπαρξή του στην κοινωνία με τον Θεάνθρωπο Χριστό και ζει το μυστήριο της Εκκλησίας, δηλαδή το μυστήριο της πίστης , ως δική του υπέρβαση του εγώ, ως δική του αφετηρία μεταμόρφωσής του σε ύπαρξη που αγαπά, ως δίψα για το αιώνιο που γίνεται παρόν.

 Ο απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Εβραίους επιστολή του ότι «οι άγιοι πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο» (Εβρ. 11, 33), «με την πίστη πάλεψαν μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής τους». Πιστεύοντας στον Τριαδικό Θεό διάλεξαν να μην νικηθούν από την βασιλική εξουσία, εργάστηκαν ώστε να φανερωθεί και δι’ αυτών η αγάπη του Θεού, έκαναν πράξη τις υποσχέσεις του Θεού ότι οι άνθρωποι δεν θα είμαστε μόνοι μας και ότι Εκείνος θα μας φροντίζει, πάλεψαν και νίκησαν τα άγρια θηρία, την δύναμη της φωτιάς, γλίτωσαν από τις επιθέσεις του διαβόλου, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, κάνοντας πλήθος θαυμάτων τα οποία μαρτυρούν την δύναμη της ανάστασης.

 Η πίστη τους έκανε ισχυρούς από αδύνατους. Αδύνατους μπροστά στην εξουσία τόσο του κακού όσο και των ανθρώπων που διάλεγαν τον εαυτό τους ως θεό. Αδύνατους μπροστά στον μεγάλο πειρασμό ο Θεός να καθυστερεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του και να αισθάνονται μόνοι τους. Αδύνατους μπροστά στην κακία των ανθρώπων, οι οποίοι έδειχναν και δείχνουν ότι όσα καλά κι αν τους προσφέρει κάποιος, το θέλημά τους είναι που μετρά. Αδύνατους μπροστά στις απειλές και μπροστά στον θάνατο, ο οποίος καταπίνει την κάθε ύπαρξη. Κι ενώ φαίνονταν αδύνατοι, η πίστη τους έκανε δυνατούς.

 Πίστη σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν που αγαπά. Σημαίνει παραίτηση ακόμη και από τα φαινόμενα, τα οποία δοκιμάζουν τις αντοχές της λογικής μας.

Κυριακή Αγίων Πάντων - Η ζωή των αγίων ήταν σταυρώσιμη πορεία

  Η Εκκλησία μας όρισε την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο να εορτάζουμε όλους τους αγίους της. Οι άγιοι είναι καρπός και βεβαίωση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Όσο υπάρχει η Εκκλησία, δια των μυστηρίων της, όπου το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται στους πιστούς και τους αγιάζει, τόσο θα αναδεικνύονται και άγιοι.
Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που φωτίζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Μας φωτίζει ώστε να ακολουθούμε όσα ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας δίδαξε ώστε να καταξιωθεί ο καθένας της αγιότητας, γιατί αυτός πρέπει να είναι ο προσανατολισμός του κάθε Χριστιανού κατά τον λόγο του Κυρίου «άγιοι γίνεσθαι ότι εγώ άγιός ειμι».
Έτσι, το σημερινό ευαγγέλιο που ακούσαμε αναφέρεται στο τι έκανε ο κάθε άγιος για να αναδειχθεί άγιος και τι πρέπει να κάνουμε εμείς για να καταξιωθούμε της χάριτος των αγίων.
-Πρώτα, πρέπει να έχουμε ομολογία πίστεως. Οι δειλοί, οι χλιαροί στην πίστη και αυτοί που ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους δεν έχουν θέση στη βασιλεία των ουρανών. Ο Χριστός θέτει μιαν προϋπόθεση: Όποιος ομολογεί ότι ανήκει σε Αυτόν, ιδιαίτερα όταν κινδυνεύουν τα υλικά συμφέροντά του ή ακόμα και η ίδια η ζωή του, τότε και ο Χριστός θα τον αναγνωρίσει μπροστά στον Θεό Πατέρα. Όποιος από φόβο μην πάθει κάτι ντραπεί να ομολογήσει την πίστη του, αυτός θα θεωρηθεί ξένος για τον Θεό. Είναι εύκολο να πεις ότι πιστεύεις σε έναν που πιστεύει το ίδιο με εσένα, είναι όμως δύσκολο να ομολογήσεις την πίστη σου εκεί που αν το κάνεις μπορεί να σε περιγελάσουν, ή εκεί που μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, ακόμα δε πολύ πιο δύσκολο όταν κινδυνεύει η ίδια η ζωή σου. Οι άγιοι, όμως, αυτό έκαναν στη ζωή τους. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει άγιος που να έζησε άνετη ζωή, όλοι, συνάντησαν δυσκολίες, διωγμούς, ακόμα και μαρτύριο. Μπορεί στην αρχή να φάνηκαν οι διώκτες του Χριστού ότι νικούν, στο τέλος όμως αυτός που κερδίζει είναι αυτός που αγωνίστηκε στη ζωή του να έχει το όνομα του Χριστού ως καθημερινή ομολογία. Αυτό εφάρμοσε ο κάθε άγιος γι’ αυτό και σήμερα τιμάται από όλους εμάς αλλά πολύ περισσότερο επάξια από τον Θεό.

-Δεύτερο μήνυμα των λόγων του Χριστού είναι ότι η αγάπη του Θεού θα πρέπει να ξεπερνά κάθε άλλη αγάπη που έχουμε, ακόμα και αυτών των γονέων και των

«Αχ πάτερ μου, εγώ δεν πάω στην Εκκλησία ! Πάω μόνο σε ξωκλήσια και ανάβω ένα κεράκι»

π.Σπυρίδων Σκουτής

 Μας λένε οι πιστοί «Αχ πάτερ μου, εγώ δεν πάω στην Εκκλησία !Πάω μόνο σε  ξωκλήσια και ανάβω ένα κεράκι.Δεν μπορώ που μπαίνω μέσα στον Ναό και βλέπουν τι φοράω και με κουτσομπολεύουν».
  Αν δεν δω την ενορία ως οικογένεια και τον εαυτό μου μέλος της δεν γίνεται τίποτα. Όταν αντιμετωπίζω την ενορία ως σέκτα κάποιων τέλειων ανθρώπων τότε δεν θα θεραπευτώ ποτέ.

 Οι εξωτερικές λατρευτικές πράξεις είναι ευλογημένες όταν είναι αποτέλεσμα ενός εσωτερικού πόθου και ανιδιοτελής αγάπης προς τον Χριστό, τότε μας αναζωογονούν. Διαφορετικά είναι κάποια «νεκρές» εκφράσεις οι οποίες απλά δεν προσφέρουν τίποτα, αντίθετα μπορεί να με οδηγήσουν και σε κάποια μορφή εσωτερικής πνευματικής αυτοδικαίωσης: «Αφού ανάβω τα καντήλια και κάνω δωρεές καθάρισα ! Δεν χρειάζονται πολλά !»

 Να έρχεστε στην Εκκλησία για τον Χριστό και όχι για τα βλέμματα. Να γίνετε Αγία ώστε αντί να βλέπουνε τι φόρεμα φοράτε να βλέπουν το φωτοστέφανο της Αγιότητάς σας, ώστε να παραδειγματιστούν και αυτές και να θεραπευτούν. Δεν φταίει η κουτσομπόλα που σε κοιτάει, φταις εσύ που δίνεις σημασία. Γιατί αν σε ενδιέφερε πραγματικά ο Χριστός δεν θα έμπαινες καν στην διαδικασία να σε ενοχλούν τέτοιες συμπεριφορές. Κάτσε μπροστά και κοίτα το τέμπλο χωρίς να γυρνάς να κοιτάς ποιος μπαίνει μέσα. Όταν μου κάθεσαι γαλαρία , και το βλέμμα σου όλο παίζει δεν φταίει κανείς άλλος αλλά η εσωτερική σου διαστροφή. Όταν σε ταράζει το βλέμμα του άλλου είτε είναι καλοπροαίρετο είτε κακοπροαίρετο τότε αδερφέ υπάρχει αρρώστια στην καρδιά σου.

 Καμία μάνα δεν εγκαταλείπει το παιδί της ακόμα και αν το κοροϊδεύουν , είναι περήφανη για αυτό. Μην περιμένουμε να μπαίνουμε στο Ναό και να μας πετάνε ροδοπέταλα. Το καμάρι των Αγίων είναι η ομολογία τους και το μαρτύριο για τον Νυμφίο. Μας ενδιαφέρει δυστυχώς τι θα πεί ο κόσμος και όχι ο Χριστός. Μπαίνουμε σε κοσμικά φθηνά κοινωνιολογικά τρυπάκια και όχι σε ουράνιες παρακαταθήκες. Αντιμετωπίζουμε την Εκκλησία σαν έναν πολιτιστικό σύλλογο …Αυτή η λανθασμένη θέαση των πραγμάτων ….δυστυχώς δεν μας πάει παραπέρα.

 Δεν ερχόμαστε στην εκκλησία να δείξουμε κάτι, για εύσημα ή μετάλλια, αλλά να

Όταν κρίνει κανείς, φεύγει η χάρη του Θεού

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

 Όταν κρίνει κανείς, φεύγει η χάρη του Θεού. Γι’ αυτό ας μην κρίνουμε τον αδελφό μας, ας μην ανακατευόμαστε στην ζωή του, ας μην τον κατηγορούμε για τίποτε, διότι για μας είναι άγιος. 

Χθες όμως αμάρτησε, πήγε με μια γυναίκα. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει τι έκανε, για μας παραμένει άγιος. Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε αν από χθες μέχρι σήμερα δεν μετανόησε, δεν έκλαψε; 

Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε αν ήταν μεθυσμένος και δεν καταλάβαινε τι έκανε; Το μη κρίνειν, το μη εισέρχεσθαι στην ζωή του άλλου είναι ένα τείχος των «εν γνώσει πολεμούντων». Είναι απαραίτητη η γνώση. Εάν δεν την έχεις, τίποτε δεν κάνεις, ούτε Θεόν μπορείς να έχεις.
 Όταν όμως κατηγορείς τον άλλον, όταν τον κρίνεις, όταν μπαίνεις στην ζωή του με την σκέψη σου, με την διάθεσή σου, με την απαίτησή σου, με τον λόγο σου, με την συμβουλή σου, τότε καταλύεις το «τείχος εν αγνωσία» και μένεις αθωράκιστος, στην διάθεση των πονηρών βελών του δαίμονος.

«Θες να δεις το φως σου»; Απάντησε, «Όχι. Θα ήθελα να δω το φως στην άλλη ζωή».

Μιχαήλ μοναχός Δοχειαρίτης (1908 - 1983)

  Ο κατά κόσμον Εμμανουήλ Ιωάννου Παπαγιάνναρος γεννήθηκε στον Παγώνδα Σάμου το 1908. Σε ηλικία περίπου 25 ετών, από κάποια άγνωστη αιτία, μάλλον από ασβέστη, έμεινε τυφλός. Εκάρη μοναχός στη Σάμο από κάποιον Δοχειαρίτη Γέροντα Γαβριήλ στη μονή του Τιμίου Σταυρού το 1936. Τον διακονούσαν δυο ηλικιωμένες καλές μοναχές.
 Ευδόκησε ο Πανάγαθος Θεός προς τα τέλη της ζωής του, το 1980, να εγκαταβιώσει στη μονή του Γέροντός του, αφού επί τριετία μόνασε στη μονή Προυσού. 
 Η Παναγία τον πληροφόρησε εκεί ότι σ’ ένα χρόνο θα πάει και τους άλλους αδελφούς στο Περιβόλι της. Υπέμεινε με μεγάλη καρτερία και συνεχή ευχαριστία προς τον Θεό τη δοκιμασία του. Αγαπούσε πολύ τις Ιερές ακολουθίες και πολλές φορές την ημέρα επαναλάμβανε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, την οποία υπερευλαβείτο.
 Κάποτε τον ρώτησαν: «Θες να δεις το φως σου»; Απάντησε, «Όχι. Θα ήθελα να δω το φως στην άλλη ζωή».
 ’Έκανε καθημερινώς τριακόσιες μετάνοιες. Ήταν συνεχώς με το κομποσχοίνι να κυλάει στο χέρι του. Ήταν ένας άγιος άνθρωπος.
Πριν την κοίμησή του έπεσε σε πολύωρο κώμα. Οι μοναχοί σκέπτονταν πως θα ήταν αρκετά δύσκολο να παραμείνει για καιρό έτσι.
  Κάποια στιγμή συνήλθε και είπε πως του παρουσιάσθηκε ο Γέροντας ’Ιωσήφ ο Δοχειαρίτης († 1981) και του είπε πως σύντομα θα τον πάρει μαζί του, κι έπεσε πάλι σε κώμα.
  Ένας μοναχός έκανε κομποσχοίνι στον Αρχάγγελο Μιχαήλ να πάρει την ψυχή του π. Μιχαήλ, για να μην ταλαιπωρείται πολύ. Αισθάνθηκε μία βουή και τότε η ψυχή του αόμματου μοναχού εξήλθε του σώματός του. Κάποια στιγμή πριν είχε ανανήψει και είπε: «Εγώ επί το αυτό εκοιμήθην και ύπνωσα». Αμέσως μετά παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Πλάστη του, επαληθεύοντας τον λόγο πως ο θάνατος των δικαίων είναι ύπνος γαληνός. Ήταν στις 19.6.1983.

Πληροφορίες Γέροντος Θεοκτίστου Δοχειαρίτου.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 1055-1056, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

πηγή/αντιγραφή

Σαν τα μικρά παιδιά να απλώνουμε πάντα τα χέρια μας προς τον Θεό ζητώντας τα όλα χωρίς να διστάζουμε.

Άγιος Λουκάς ο ιατρός Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως

 Να παρακαλούμε πάντα τον Θεό για όλα όσα χρειαζόμαστε χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς να έχουμε μέσα μας το λογισμό ότι δεν ταιριάζει στη Μεγαλωσύνη του Θεού να Τον παρακαλούμε για τις δικές μας καθημερινές ανάγκες. Σαν τα μικρά παιδιά να απλώνουμε πάντα τα χέρια μας προς τον Θεό ζητώντας τα όλα χωρίς να διστάζουμε. Με την εμπιστοσύνη και την ευπιστία που έχουν τα παιδιά, να περιμένουμε την Βοήθειά Του, αν βέβαια αυτό που ζητάμε είναι σύμφωνο με το Θέλημά Του.

Οι ξενύχτηδες που φροντίζουν να μένει κάποιο Φως ανοιχτό, για να βρίσκουμε το δρόμο μέσα στη Νύχτα

Η Χαλκιδική, με τα «τρία πόδια», την Κασσάνδρα, τη Σιθωνία και το Αγιο Όρος σε φωτογραφίες από δορυφόρο.

Το παράδοξο είναι πως όταν ο κόσμος κοιμάται, οι πόλεις είναι φωτισμένες.

Στο Άγιον Όρος τα φώτα είναι σβηστά,οι μοναχοί όμως αγρυπνούν και προσεύχονται κάτω από το χλωμό φως των κεριών

πηγή

 Ο γέροντας Σωφρόνιος, κατά την προσευχή του υπέρ όλου του κόσμου, ένιωθε την κακία των ανθρώπων να βαραίνει σα σκοτεινό σύννεφο την καρδιά του. Πρόσθετε όμως ότι, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που προσεύχονται με ένταση υπέρ του κόσμου, η «εξουσία του σκότους» θα ισχυροποιούσε την κυριαρχία της σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απʼ ό,τι σήμερα (Περί προσευχής, 1994, σελ. 93-94). Ο άγιος Βαρσανούφιος είχε πει πως οι προσευχές τριών αγίων της εποχής του εμπόδιζαν την καταστροφή του κόσμου: κάποιου από τους Αγίους Τόπους, ενός Ηλία από την Κόρινθο και ενός Ιωάννη από τη Ρώμη.

Αυτοί λοιπόν είναι οι ξενύχτηδες του Θεού. Οι ξενύχτηδες που φροντίζουν όχι να λυθούν ως διά μαγείας αυτόματα τα προβλήματά μας, αλλά να μένει κάποιο Φως ανοιχτό, για να βρίσκουμε το δρόμο μέσα στη Νύχτα και να τον δείχνουμε και σε άλλους με την αγάπη και την ιεραποστολή μας. Οι ξενύχτηδες κάθε νύχτας…