"Ο λόγος του Θεού γεννάται,δεν φτιάχνεται"

Ήταν θυμάμαι, Νοέμβριος του 1975.
Είχαν περάσει λίγοι μήνες που είχα γίνει καλόγερος, και καθώς ανέβαινα από την μονή Σταυρονικήτα στην Αθωνιαδα Σχολη, πέρασα -όπως συνήθιζα- από το καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού, του πατρός Παϊσίου.
Εκεί βρήκα τον γέροντα να κάθεται στο ασκητικό του κελλάκι και να γράφει.
Έγραφε ασταμάτητα, οπότε κάποια στιγμή τον ρωτώ με το φτωχό μου το μυαλό:
-Καλά Πάτερ, δεν σκέφτεστε καθόλου;
Και μου έδωσε όντως θαυμάσια απάντηση:
-Ο λόγος του Θεού γεννάται, δεν φτιάχνεται!
Έτσι είναι αυτή είναι η θεολογία μας!

Ιερομονάχου Παϊσίου, από το βιβλίο του ''Μύρον έκκενωθέν''.

πηγή

Ο Τούρκος βαρκάρης και η Ιερή Εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους

Ο Καθεδρικός Μικρασιατικός Ναός του Αγίου Χαραλάμπους βρίσκεται στο Βαρβάσι της Χίου. Κτίστηκε το 1927 από τους διωγμένους Μικρασιάτες πρόσφυγες που ήρθαν στη Χίο μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και διέμεναν στην περιοχή Βαρβάσι της πόλης της Χίου. 

Λόγω της πρόχειρης κατασκευής του υπέστη σοβαρές ζημιές στους σεισμούς του 1949 και έτσι το 1967 κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε από την αρχή.

 Ένα από τα σημαντικότερα κειμήλια του Ναού είναι η Ιερή Εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, η οποία χρονολογείται το 1877 και προέρχεται από τον Άγιο Χαράλαμπο Κρήνης (Τσεσμέ). Σύμφωνα με μαρτυρίες την εικόνα έφερε στη Χίο ένας Τούρκος βαρκάρης ο οποίος την είχε πάρει από την Μητρόπολη Κρήνης, όταν είδε ένα όραμα με τον Άγιο Χαράλαμπο να του προστάζει να τον μεταφέρει στο καινούριο του “σπίτι”. Στο Ναό φυλάσσεται επίσης και Ιερό Λείψανο του Αγίου Χαραλάμπους.

Το νάρθηκα του Ναού κοσμούν δύο τοιχογραφίες που αναπαριστούν την ιστορία του Ναού και τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Στη μία πλευρά γίνεται αναπαράσταση της άφιξης της Ιερής Εικόνας του Αγίου Χαραλάμπους στη Χίο με τον Τούρκο βαρκάρη, ενώ στην άλλη γίνεται αναπαράσταση του διωγμού των προσφύγων που ιστορήθηκε σύμφωνα με αφηγήσεις ζώντων προσφύγων. Η εκκλησία ρυθμολογικά ανήκει στην τρίκλιτη κεραμοσκέπαστη Βασιλική χωρίς τρούλο.

 Το Καθολικό είναι χτισμένο από πέτρα Θυμιανών και αποτελείται από Νάρθηκα, Κυρίως Ναό και Ιερό Βήμα. Ο ναός είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες δουλεμένες σε καμβά τις οποίες φιλοτέχνησε ο Αθηναίος Αγιογράφος Μιχαήλ Δουζενάκης μεταξύ των ετών 1986-1991.

πηγή

Να εύχεστε για εμάς,ειδικά την ώρα της Θείας Λειτουργίας

Εδώ είναι ο τόπος μας.
Εδώ ανασαίνουμε.
Εδώ ζούμε.
Εδώ και πεθαίνουμε.
Εδώ συγχωρούμε.
Εδώ ευχόμαστε.
Εδώ σιωπούμε.
Εδώ υπάρχουμε.

Εδώ όλα παίρνουν νόημα βαθύ και αληθινό. Πουθενά άλλου.
Εδώ, μπροστά στην Αγία Τράπεζα.
Δεν υπάρχει άλλος τόπος πιο σημαντικός από αυτόν.
Δεν υπάρχει πιο σπουδαία πράξη από την διακονία των Μυστηρίων.

Εδώ ο ιερέας μένει μόνος του. Αυτός και ο Θεός. Όλοι οι άλλοι από μακρόθεν παρακολουθούν. Μόνο ο ιερέας στέκει εκεί. Όχι ως εκπρόσωπος του Θεού στον κόσμο, αλλά ως εκπρόσωπος του κόσμου προς τον Θεό.

Τι μεγάλη τιμή;
Τι απίστευτη ευθύνη;

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον μεγάλο αυτόν σταυρό που φέρει κάθε ιερέας, αλλά και κανείς άλλος δεν μπορεί να βιώσει αυτήν την μυστική ευλογία που ζει ο κάθε ιερέας...

Να εύχεστε για εμάς.
Να εύχεστε ειδικά την ώρα της Θείας Λειτουργίας.

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Ποτάμια είναι οι Άγιοι

Όλα τα ποτάμια πάνε στην θάλασσα· και η θάλασσα νερό δεν χορταίνει (Εκκλ. 1,7)!
Τι όμορφα λόγια! Ποτάμια είναι οι άγιοι. Έργο τους και αποστολή τους είναι, με τα έργα τους, με τις αρετές τους, και με τα λόγια τους, να ποτίζουν την διψασμένη γη: τις καρδιές των ανθρώπων, που ζούν σ’ αυτήν εδώ την ζωή στην γη κατά σάρκα.

 Μα όση δραστηριότητα και αν αναπτύσσουν οι άγιοι, και όσες και αν δίνουν συμβουλές, οι άνθρωποι θα μένουν διψασμένοι, αν δεν ψάξουν να βρούνε οι ίδιοι τον τρόπο, να ξαναγυρίσουν μόνοι τους, με την καρδιά τους, στην Πηγή εκείνη, από την οποία ξεπηγάζουν τα έργα που κάνουν οι άγιοι.

Και όσο θα το αμελούν, όσο θα αμελούν να ξαναγυρίσουν μέσα τους, στην καρδιά τους, στον έσω άνθρωπο και να πιαστούν από την αγάπη του Δημιουργού μας, και να δεθούν με πόθο μαζί Του, το χέρι τους, σε ο,τι κι αν προσπαθούν να κάμουν, θα πέφτει πάντα άψυχο· και ο λόγος τους, όχι απλά δεν

 θα δροσίζει τα χείλη τους, αλλά αντίθετα, όλο και πιο πολύ θα τα στεγνώνει!

Οι άγιοι αγωνίζονταν, όλο και πιο πολύ, να ξαναγυρίζουν μέσα τους, καλλιεργώντας την αγάπη· και εκεί στα βάθη της καρδιάς τους εύρισκαν και ρουφούσαν εκείνα, που τώρα, με την δράση τους, με τα έργα τους, και με τα λόγια τους, τα διοχετεύουν στον κόσμο.

 Κάπως έτσι έμαθαν οι άγιοι, να αγαπάνε εκείνα που τώρα τα φέρνουν στο στόμα τους και τα διδάσκουν.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

πηγή

Ἦτο τότε ἡ παραμονή τῆς 29 Αὐγούστου, Ἀποτομῆς τοῦ Προδρόμου

 «Ἦτο τότε ἡ παραμονὴ τῆς 29 Αὐγούστου, Ἀποτομῆς τοῦ Προδρόμου, καὶ ὁ παλαιὸς ναΐσκος, ἐπὶ τοῦ ἐρήμου λόφου, ὕπερθεν τῆς θαλασσοπλῆγος ἀκτῆς, θὰ προσείλκυε τὰ πλήθη τῶν προσκυνητῶν. Κατὰ συνοδίας τὰ πλήθη, νέοι, γυναῖκες καὶ παιδία, ἤρχοντο. Μυρμηκιὰ ὀφθαλμοφανὴς ἐσχηματίζετο εἰς τὸν κατήφορον, ἅμα ἀνέβλεπέ τις ἄνω πρὸς τὴν ποδιὰν τοῦ βουνοῦ, ἐκ μεσημβρίας, ὁπόθεν κατήρχοντο φαιδροί, κάθιδροι, μὲ ροδιζούσας παρειὰς καὶ ἀσθμαινούσας πνοάς, οἱ πανηγυρισταί».

( Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης "Τὰ Δαιμόνια στὸ ρέμα " Στις φωτογραφίες το παλιό ξωκκλήσι του αγίου Ιωάννου,έξω από το Κάστρο,στη Σκιάθο τότε και τώρα .

πηγή

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς)

  Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή,μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή.
Γιατί σήμερα ο μεγαλύτερος άνδρας μεταξύ εκείνων που γεννήθηκε από γυναίκα, Ιωάννης,ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, θανατώνεται.
Την Μεγάλη Παρασκευή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον Θεό, σταυρώνουν τον Θεό.
Στη σημερινή αγία μεγάλη γιορτή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον μέγιστο όλων των ανθρώπων. Δεν είμαι εγώ που επέλεξε να χρησιμοποιήσει
την έκφραση «τον μείζονα.»
 Τι είναι ο επαίνος μου για τον μεγάλο και ένδοξο Πρόδρομο του Κυρίου, τον οποίο ο Κύριος επαίνεσε περισσότερο από οποιονδήποτε μεταξύ των ανθρώπων, περισσότερο από όλους,από τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, τους Προφήτες, τους δικαίους, τους Σοφούς;
 Από τον Κύριο ειπώθηκε γι ‘αυτόν:«ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού …» (Ματθ. 11,11).
Σε όλη τη Δημιουργία, δεν υπάρχει κανένας μεγαλύτερος έπαινος.
 Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή.
Σκεφτείτε: οι παράλογοι άνθρωποι σκοτώνουν τον μεγαλύτερο των δικαίων….
Σκεφτείτε: τι κάνουν οι αντίπαλοι του Χριστού, ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να φωνάζουν. “Σταυρώστε Τον, σταύρωσον Αυτόν; !”

«Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σε κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;
 – Όταν κανείς δεν έχη ευλάβεια και ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τα χείλη του; Και ο ευλαβής, όταν ασπάζεται τις εικόνες, εύλαλα δεν είναι τα χείλη του; Είναι μερικοί πού, όταν προσκυνούν την εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα. Άλλοι ακουμπούν μόνον τα χείλη τους στην εικόνα, όταν την ασπάζωνται.
Νά, έτσι. Ακούσατε τίποτε;

 – Όχι. 

– Έμ, τότε «άλαλα» είναι τα χείλη. Ενώ ο ευλαβής ασπάζεται την εικόνα και ο ασπασμός ακούγεται. Τότε τα χείλη είναι «εύλαλα».
Δεν είναι ότι καταριούνται, όταν λένε «άλαλα», αλλά εκείνα τα χείλη είναι άλαλα και τα άλλα είναι εύλαλα.
Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια.
 Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλοθέου, ο γερο–Σάββας, με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης! Σ᾿ αυτήν την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθή ένα γρομπαλάκι!
 Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια ρουφάει από τον ευλαβή αγιογράφο την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια. Ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα που φτιάχνει· γι᾿ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση. 

Μου έλεγε ο Παπα-Τύχων: «Εγώ, παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω “Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καφελών…”». Έψαλλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα. 

Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν–κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά. Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχη την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθή από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθή από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχη ευλάβεια.

Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β’ »

Πηγή

Bιβλίο της «Προθέσεως» ή «Παρρησίας» του ναού του Aγίου Γεωργίου της Bενετίας

Bιβλίο της «Προθέσεως» ή «Παρρησίας» του ναού του Aγίου Γεωργίου της Bενετίας. Στο βιβλίο της «Παρρησίας» καταγράφονταν κατά γεωγραφικές περιοχές τα ονόματα των ευεργετών του ναού που μνημονεύονταν κατά τη λειτουργία. Oι καταγραφές αρχίζουν την 1η Aπριλίου 1641

πηγή

Να δοξάζεις τον Θεό και να Τον ευχαριστείς πριν πέσει το σκοτάδι στη ζωή σου

  Βλέπεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και ακόμα βεβαιώνεις πως την ευτυχία σου την έφτιαξες μόνος σου , χωρίς τον Θεό και τους ανθρώπους.
Γι’ αυτό απωθείς την άποψη που πρεσβεύουμε, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος χρωστά προσευχή στον Θεό και ελεημοσύνη στον πλησίον του.
«Ούτε προσευχές στον Θεό ούτε ελεημοσύνη στον πλησίον», λες και μ’ αυτό τείνεις να θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο.

 Για μένα πράγματι είναι αδύνατον να σκεφθώ την ευτυχία έξω από τον Θεό και τους ανθρώπους. Νομίζω ότι ούτε καν άγγιξες την ευτυχία αλλά συγχέεις τα φαινόμενα και αποκαλείς ευτυχία την ανέμελη επιβίωση. Μάζεψες πολλά από εκείνα που μπορεί να δώσει η γη, χόρτασες και ήπιες και νομίζεις ότι δεν σου χρειάζεται κανείς από τον περίγυρο.

 Γνώριζε όμως πάνω απ’ όλα , ότι η γη δεν δίνει τίποτα σε κανέναν χωρίς την εντολή του Θεού. Και όσα σου έδωσε στα έδωσε κατ’ εντολή του Θεού. Μια βαθύτερη αντίληψη μας διδάσκει ότι εμείς δεν έχουμε στην πραγματικότητα τίποτα δικό μας, που να διαρκεί σ’ αυτόν τον κόσμο. Όλα είναι έωλα και δανεισμένα- γρήγορα φεύγουν και έρχονται σαν στρόβιλος. Η υγεία, η δύναμη, η ομορφιά, η ιδιοκτησία, η τιμή, η εξουσία, η μεγάλη γνώση, το καλλιτεχνικό ταλέντο, όλα τα χαρίσματα είναι δώρα. Και η δοκιμασία με την οποία ο Δημιουργός εξετάζει τους ανθρώπους έχει σχέση με την πίστη, το έλεος, τον σεβασμό και κάθε καλό χαρακτηριστικό.

 Η δοκιμασία έγκειται στο να καταδείξει δύο πράγματα: Πρώτον ,αν ο άνθρωπος γνωρίζει από πού του δόθηκε το όποιο χάρισμα , και δεύτερον, αν αποδίδει δόξα και ευχαριστία στον Δωροδότη του.

Άκου αυτή τη φοβερή συμβουλή του μεγάλου προφήτη Ιερεμία που φωνάζει: «δότε τῷ Κυρίῳ Θεῷ ὑμῶν δόξαν πρό τοῦ συσκοτάσαι» ( Ιερ. 13, 16 ). Άρχισε και συ γρήγορα να δοξάζεις τον Θεό και να Τον ευχαριστείς πριν πέσει το σκοτάδι στη ζωή σου. Γιατί όταν έρθει το σκοτάδι, τα βάσανα , η ταλαιπωρία και η αρρώστια, η πτώση και η τρέλα, τι θα κάνεις τότε; Ποιόν θα παρακαλέσεις; Και ποιος από τους ανθρώπους θα σε ελεήσει αφού εσύ ήσουν χωρίς ίχνος ελεημοσύνης;
Για να μην πέσει στη ζωή σου φοβερό και βαρύ σκοτάδι άσκησε και θυμήσου αυτές τις άγιες λέξεις της Βίβλου: «Οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχήν δικαίαν, ζωήν δέ ἀσεβῶν ἀνατρέψει.»

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

"Δεν φτάνει μόνο η πίστη"

Εκδόσεις «εν πλώ»

Άγιος Μωυσής ο Αιθίοψ (Τοιχογραφία,1714)

Άγιος Μωυσής ο Αιθίοψ [ΕΔΩ] (+ 28 Αυγούστου), 

Άγιος Παντελεήμων, Τσαριτσάνη, Λάρισα

1714

Δεν διαθέτουμε τίποτε άλλο από την παρούσα στιγμή

«Αν σκεφτόμασταν ότι ο άνθρωπος δίπλα στον οποίο βρισκόμαστε τώρα, που τον έχουμε μπροστά μας και του μιλάμε, μπορεί σε ένα λεπτό να έχει φύγει δια παντός,αν σκεφτόμασταν ότι τα λόγια που μόλις ειπώθηκαν ήσαν και τα τελευταία, ότι η κίνηση που έγινε δεν ήταν αληθινή, ότι το καλό που θα μπορούσα να του είχα κάνει δεν το έκανα και ότι αυτό που κατέστρεψα δεν έπρεπε να το είχα καταστρέψει,τότε τον κάθε άνθρωπο που συναντάμε θα τον αντιμετωπίζαμε με προσοχή, με προσήλωση και με βάθος.Με ένα βάθος που θα έδινε και στη δική μας ζωή βάθος.

Δεν φερόμαστε όμως με αυτό τον τρόπο, γιατί πιστεύουμε ότι θα υπάρχει χρόνος.
Αλλά χρόνος δεν υπάρχει, γιατί η παρούσα στιγμή καθίσταται ανεπίστρεπτο παρελθόν και η επόμενη στιγμή δεν θα έρθει ποτέ προς το μέρος μας.
Δεν διαθέτουμε τίποτε άλλο από την παρούσα στιγμή.
Τον χρόνο ενός πεταρίσματος του ματιού.
Τη στιγμή.Τίποτα άλλο».

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ

"Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ"

Εκδόσεις ''Πορφύρα''

«Υπομονή. Ό Χριστός κάνει τόση υπομονή ακούγοντας τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων, όπου ό κάθε ένας έχει το παράπονο του.

«Υπομονή. Ό Χριστός κάνει τόση υπομονή ακούγοντας τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων, όπου ό κάθε ένας έχει το παράπονο του. Υπομονή και προσευχή».

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-Ταπεινή προσωπική κατάθεσις

https://proskynitis.blogspot.com/2012/08/blog-post_5754.html

Άγιος Κοσμάς ο Iσαπόστολος δια χειρός Φωτίου Κόντογλου

Άγιος Κοσμάς ο Iσαπόστολος.

"Αντεγράφη δια χειρός Φωτίου Κόντογλου αϡνα΄(1951) από εικόνα ευρισκόμενη στην Εκκλησία Αγίου Νικολάου της Ζίτσας"

Μεγαλυνάρια ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ

Μεγαλυνάρια

Χαίροις τῶν μαρτύρων ἡ καλλονή, καί τῶν ἰαμάτων ὁ χειμάρρους ὁ δαψιλής, χαίροις τῶν Ροδίων, ὁ μέγας πολιοῦχος, Φανούριε ἀξίως ἀντιδεδόξασαι.


Τίς τῶν πληγμάτων σου τήν πληθύν, ἐξείπη ἀξίως, καί τῶν πόνων τό καρτερόν; Σύ γάρ τῶν βασάνων, τά εἴδη καθυπέστης, ὡς ἄσαρκος νεκρώσας τόν παναλάστορα.

Ὡς ἄστρον ἐν Ρόδω ἀρτιφανές, Φανούριε ὤφθης, εἰ καί ἤθλησας πρό πολλοῦ, καί καταφωτίζεις πιστῶν τάς διανοίας, βολαῖς τῶν σῶν ἀπείρων θαυμάτων ἔνδοξε.

Πυρός ἀκμαιότερος ἀληθῶς, καί σιδήρου μάρτυς, εὐτονώτερος ὀραθεῖς, τήν οἰκονομίαν ἐτράνωσας τοῦ λόγου, τοῖς ἔργοις βεβαιώσας ὁ ἀνεκήρυξας.

Πάντας τούς προστρέχοντας εὐλαβῶς, τῷ σεπτῶ ναῶ σου, καί αἰτοῦντας ἀπό ψυχῆς, λύσιν ὀφλημάτων, καί ρῶσιν καί ὑγείαν, μή παύση ἐποπτεύων, παραμυθούμενος.

Χαίροις τῶν μαρτύρων ἡ καλλονή, χαίροις τῶν θαυμάτων ὁ ἀκένωτος θησαυρός, χαίροις αἰχμαλώτων ὁ ρύστης καί προστάτης, Φανούριε τρισμάκαρ, Ροδίων καύχημα.

Ὤφθης ἀθλοφόρος καί νικητής, Φανούριε μάρτυς καί ἀήττητος βοηθός, θεραπεύων νόσους ψυχῶν τέ καί σωμάτων, τῶν ἐπικαλουμένων, τήν σήν βοήθειαν.

Ἀθλητά πανάριστέ του Χριστοῦ, σύ τάς τῶν τυράννων κατεφρόνησας ἀπειλᾶς• ὅθεν καί μυρίας ὑπέμεινας βασάνους, ἐν μέσω τοῦ σταδίου, μάρτυς Φανούριε.

Γενναίως ὑπήνεγκας τάς πληγᾶς, φρικτᾶς τέ κολάσεις καί βασάνους ὑπέρ Χριστοῦ• διό σου ἡ κάρα ἐδέξατο ἐξ ὕψους, τόν στέφανον τῆς νίκης, μάρτυς Φανούριε.

Τούς ἀσπαζομένους τήν σήν σεπτήν, εἰκόνα ἐν πίστει καί αἰτοῦντας σήν ἀρωγήν, μάρτυς κληρονόμους τῆς θείας Βασιλείας, Φανούριε, λιταίς σου, πάντας ἀναδεῖξον.

Χαίροις ὤ Φανούριε ἀθλητά, ὁ πάσι παρέχων, τά αἰτήματα συμπαθῶς• χαίροις εὐσεβούντων, ὁ μέγας ἀντιλήπτωρ, καί πάσης Ἐκκλησίας, θεῖον ἀγλάϊσμα.

Φεύγε, σιώπα, ησύχαζε

Ὁ Ἀββᾶς Ἀρσένιος ὅταν ζοῦσε ἀκόμα μέσα στὸ παλάτι, προσευχόταν στὸν Θεὸ λέγοντας: Κύριε, ὁδήγησέ με πῶς νὰ σωθῶ. 

Καὶ τότε μία φωνὴ τοῦ εἶπε: ''Ἀρσένιε, φύγε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ θὰ σωθῇς''.

Ὅταν δὲ ἀναχώρησε γιὰ νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν μοναχικὸ βίο, προσευχήθηκε πάλι τὸ ἴδιο. Καὶ τότε μία φωνὴ πάλι, τοῦ εἶπε:

'' Φεῦγε, σιώπα, ἡσύχαζε. Αὐτὲς εἶναι οἱ ρίζες τῆς ἀναμαρτησίας''.

"Δεν είναι αχυρώνας ο Παράδεισος για να δεχτεί εμένα το ζώον"!

Όταν οι αδελφοί και πατέρες εύχονταν στον Νεοσκητιώτη γέροντα Θεοφύλακτο «καλό Παράδεισο», εκείνος απαντούσε: 

"Δεν είναι αχυρώνας ο Παράδεισος για να δεχτεί εμένα το ζώον"!
Τέτοια αυτομεμψία είχαν οι άγιοι πατέρες.

Μαζί με την φανουρόπιτα που ετοιμάζεις για τον Άγιο,ετοίμασε και άλλη μία για σένα...!

amfoterodexios

Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, την κόλαση την δημιουργούμε μέσα μας

 Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, την κόλαση την δημιουργούμε μέσα μας. Διαλέγεις έξω λοιπόν το κλείσιμο όλων αυτών των πραγμάτων στον εαυτό σου, ώς υποταγή των πάντων στην δική σου θέληση και κυριαρχία, και βάζεις και τον Θεό εκεί μέσα...Αυτό το πράγμα είναι κόλαση.Είναι το να υποτάσεις τα πράγματα σε ένα τυφλό εγώ το οποίο δεν αλλάζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν προσφέρεται σε κανέναν, αλλά ζητάει την προσφορά όλων των άλλων.

 Πόσο είναι δυστυχισμένοι οι άνθρωποι σήμερα γιατί μόνο αυτό ξέρουνε;

Τα παιδιά μας δηλαδή δεν τα μαθαίνουμε να αγαπούν, αλλά να ζητούν αγάπη.... Τα μαθαίνουμε ότι αν έχεις αξία θα σε αγαπούν, όχι όμως ότι θα έχεις αξία αν αγαπας, και τα ετοιμάζουμε έτσι για μία μεγάλη σύγκρουση και την μεγάλη δυστυχία που ακολουθεί.... 

Γιατί θα συγκρούονται συνέχεια με τον άλλον και θα τον ρωτάνε, πονώντας και προξενώντας πόνο, «γιατί δεν με αγαπάς;» και θα ζητάνε συνέχεια απόδειξη αυτής της αγάπης. Δεν έχουν όμως το δικαίωμα να ζητάνε συνέχεια αυτή την απόδειξη, γιατι ο άλλος δεν μπορεί να χάσει τον εαυτό του προσπαθώντας να αποδείξει την αγάπη του

π.Νικολαος Λουδοβίκος

πηγή

Αγία Ναταλία (+26 Αυγούστου)Τοιχογραφία 1744

Αγία Ναταλία (+26 Αυγούστου)

1744, Άγιος Αθανάσιος, Ντουρμάνι, Βέροιας

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ Θεματικές Ομιλίες στις Ευαγγελικές Περικοπές

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ ''Θεματικές Ομιλίες στις Ευαγγελικές Περικοπές''

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

http://ikee.lib.auth.gr/record/284838/files/GRI-2016-17319.PDF

Όταν ο κλόουν παύει να είναι ο κλόουν..!

 Ας υποθέσουμε πως ο δημοφιλέστερος καλλιτέχνης ενός τσίρκου είναι ένας συγκεκριμένος κλόουν. Το κοινό είναι ξετρελαμένο μαζί του, τον επευφημεί, τον ακολουθεί και τον καταχειροκροτά. Κανείς δεν είναι σαν κι αυτόν. Κανείς δεν κάνει το κοινό να ξεκαρδίζεται τόσο στα γέλια. Δικαιούται ποτέ αυτός ο κλόουν να περιμένει πως αν εμφανιστεί οπουδήποτε χωρίς τη στολή του, τα υπερμεγέθη στρογγυλεμένα του παπούτσια, τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά και την αστεία στρογγυλή του μύτη ότι οι οπαδοί του θα τον αναγνωρίσουν και θα γελάσουν ακόμα και με τα ίδια αστεία που έκανε πριν;
  Μπορεί να ελπίσει ότι θα συνεχίσουν να τον ακολουθούν και να τον πιστεύουν, όταν ο ίδιος έχει αρνηθεί τον ρόλο του, έχει πετάξει τη στολή του και έπαψε να εμφανίζεται πλέον στο τσίρκο, αλλά τριγυρνά στις πλατείες και τα πάρκα με το κουστουμάκι του; Δεν είναι βέβαια ο κλόουν που ξέραμε, κι αφού δεν είναι, πώς θέλει να έχει ακόμα το κοινό του και την αναγνώριση που αυτό κάποτε του χάριζε; Θα τον περάσουν για τρελό και στην καλύτερη περίπτωση θα τον προσπεράσουν.

 Κάθε άνθρωπος, όπως και ο κλόουν μας, έχει κάθε δικαίωμα να αλλάξει ζωή, ιδιότητα και επάγγελμα, αν έτσι νομίζει. Αν όμως στη ζωή που αφήνει πίσω του τον εμπιστεύτηκε ένα πλήθος ανθρώπων, όχι μόνο δεν μπορεί να περιμένει πως το πλήθος θα συνεχίσει να τον ακολουθεί, αλλά αν δεν αποχωρήσει σιωπηλά, μάλλον του οφείλει καταρχάς ένα συγνώμη που δεν κατάφερε να είναι μαζί του συνεπής στις υποσχέσεις του μέχρι το τέλος. Η παροιμία το λέει καθαρά: δεν μπορείς να έχεις και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.

Συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν. Κάθε άνθρωπος που επιτυχαίνει, πράγμα που φαίνεται μόνο αφότου πεθάνει, έχει μια διαδρομή με ξεχωριστά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δύσκολα ομαδοποιούνται.

Συνταγές αποτυχίας όμως υπάρχουν και τα χαρακτηριστικά της ομοαδοποιούνται σχετικά εύκολα γιατί διακρίνονται σε όλους τους αποτυχημένους. Η ασυνέπεια, είναι ένα. Η ελαφρότητα, άλλο. Η υπεροψία, ένα τρίτο. Η ευκολία, η βιασύνη, ο διδακτισμός, τα συναισθηματικά τσιτάτα, η αυτοπροβολή και πάει λέγοντας...

 Και όταν μιλώ για επιτυχία εννοώ το να παραμείνεις ως το τέλος της ζωής σου τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου και τον δρόμο που διάλεξες που καμιά αναγνώριση από τους άλλους, κανένα εμπόδιο, καμιά στροφή του δρόμου και κανένα αδιέξοδο, να μην καταφέρει να σε οδηγήσει στο να προδώσεις τον εαυτό σου, τον δρόμο του και όσους σε ακολούθησαν. Αυτοί που έφτασαν στο τέλος του δρόμου και στην κορυφή του βουνού ήταν οι ήρωες και οι άγιοι και γι’ αυτό και τους τιμούμε, τους μνημονεύουμε και τους επικαλούμαστε.

Σαν πολύ δεν επαινέσαμε, δεν θαυμάσαμε και δεν κανακέψαμε τα πάθη μας;
Καμιά φορά, όταν κουρασμένοι αποκάμουμε στη μέση του δρόμου, μπορούμε πολύ απλά να ομολογήσουμε, αδέρφια τα σκατώσαμε...

ΠΗΓΗ

Περί εκείνων πού, ενώ υποσχέθηκαν αφιέρωση στον Θεό,επιχειρούν ύστερα να αθετήσουν την υπόσχεση

Ο μασκοφορεμένος ασπασμός των Εικόνων

 Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης -Δρ. pd. Θεολογίας ΑΠΘ

Σύγχρονη Εικονομαχία
Σε κεντρικό ναό μεγάλου αστικού κέντρου υπάρχουν αναρτημένες περισσότερες ανακοινώσεις περί της υποχρεωτικότητας εισόδου με μάσκα παρά εικόνες.
Τούτο και μόνο ως θέαμα προβάλλει αποκρουστικό. Εισέρχονται, λοιπόν, άνθρωποι μασκοφορούντες, ασπαζόμενοι τις εικόνες.
Με τη στάση αυτή φανερώνεται ότι βρισκόμαστε σε μια νέα εικονομαχική περίοδο, όπου η τιμή δεν αποδίδεται στο εικονιζόμενο πρόσωπο, αλλά στο υλικό μέσο.
Έχουμε, δηλαδή ενώπιόν μας, τη νέου τύπου «θεολογία», εκείνη των κλειστών εκκλησιών, που ουδεμία σχέση έχει με την περί εικόνων διδασκαλία των Πατέρων της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όπου αναφέρεται ρητά μαζί με την προσκύνηση και ο ασπασμός.
Ο φραγμός όμως μεταξύ εικόνας και «πιστού» αποτελεί φραγμό μετοχής στο μυστήριο της Ενσάρκωσης του Χριστού, που «είναι η κλείδα της ερμηνείας πάντων των φαινομένων» (Ν.Γ.Πεντζίκης, Αρχείον, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1974, σ. 185).

Η Εικονομαχία, δηλαδή, είναι ξεκάθαρα αίρεση Χριστολογική. Οπότε, ο μασκοφόρος, έναντι της εικόνος, «πιστός» βάζει αστερίσκους στην Ενσάρκωση.
Αλλάζει τη θεολογία, κάνοντας τη θεϊκή συγκατάβαση, μετάβαση τοπική,

«ΚΟΝΑΝΟΣ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΙΠΕΝ, ΑΓΑΠΗΣΑΣ ΤΟΝ ΝΥΝ ΑΙΩΝΑ»!

«ΚΟΝΑΝΟΣ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΙΠΕΝ,
ΑΓΑΠΗΣΑΣ ΤΟΝ ΝΥΝ ΑΙΩΝΑ»!
(πρβλ. Β΄ Τιμ. 4, 10)

«Μήπως θέλετε να φύγετε κι εσείς από Μένα;» (Ιωάν. 6, 67), είχε ρωτήσει κάποτε ο Χριστός τους μαθητές Του σεβόμενος την αδυναμία και το άστατο της ανθρώπινης φύσης τους. Δεν μπορούσε κανείς από τον Ιουδαϊκό λαό να δεχτεί ότι Αυτός είναι «ο Άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς» και θεωρούσαν ότι ήταν «σκληρός ο λόγος» αυτός.
 «Πού αλλού να πάμε, Κύριε; Εσύ έχεις ρήματα αιωνίου ζωής!» (Ιωάν. 6, 68) του απάντησαν αυτοί. Κι όμως! Τα πράγματα δεν σφράγισαν καθόλου τα λόγια τους, αλλά μάλλον απέδειξαν την αστάθεια και τον κλονισμό τους. Και Τον άφησαν και Τον πρόδωσαν και Τον αρνήθηκαν.
Το ίδιο άραγε δεν συμβαίνει με όλους μας λίγο-πολύ σήμερα; Και ιδίως μ’ εμάς τους Κληρικούς που φέρουμε τη δική Του Ιερωσύνη, την Ιερωσύνη του Χριστού; Σήμερα λέμε και αύριο ξελέμε. Οι διακυμάνσεις και οι παλινωδίες της φύσης μας εναντιώνονται στη θεία Χάρη. Σήμερα πράττουμε τάχα ένα καλό, το οποίο το παίρνει χαμπάρι ο ντουνιάς και το βλέπει όλος ο κόσμος, μας επευφημεί σχεδόν υπερμεσσιανικά γι’ αυτό και, αύριο, αυτό το υπερθεματισμένο καλό το παραχώνουμε με την άρνηση που πηγάζει εξολοκλήρου από τον παλαιό εαυτό μας.

 Η Εκκλησία μάς εμπιστεύεται την Ιερωσύνη της πανάγιας Κεφαλής της, που είναι ο Χριστός, ισόβια, δηλαδή παντοτινά. Αυτό το «παντοτινά» έρχεται τις περισσότερες φορές να θραύσει τη διβουλία και τη διψυχία μας, τη μετριότητα, την ασοφία, την υποκρισία, την επιφανειακότητα, την αβάθειά μας, τη δηθενίλα μας, την ωραία και ατσαλάκωτη εικόνα μας, αυτό που φαίνεται σαν «πνευματικό» στους πολλούς, αλλά για τον Χριστό είναι ψεκτή θυσία, αδιαφορία, έλλειψη αγάπης και ζήλου, πνευματικό κενό, θλιβερή πτώση αθέατη και αμάρτυρη.

 Αιώνια η Ιερωσύνη του Χριστού· ατελείς, φθαρτοί, παροδικοί και επιπόλαιοι οι άνθρωποι που φέρουν αυτή την Ιερωσύνη. Αυτό και μόνο, αυτό από μόνο του, συνιστά άθλο, μαρτύριο και μαρτυρία, ομολογία, πόνο, εξουθένωση, σύνθλιψη, άσκηση, υπομονή, καρτερία, προσευχή, ταπείνωση. Τα έχουμε όλα αυτά; Ή, αν

Πνευματικός VS Life Coach

 Τα βιβλία με συνταγές ευτυχίας δίνουν και παίρνουν σήμερα. Μία καινούργια ειδικότητα λαϊκού ψυχολόγου με τίτλο life-coach, ο προπονητής της ζωής, αναπτύσσεται στον δυτικό κόσμο, σημάδι της ανάγκης του ανθρώπου να ξεπεράσει τους σταυρούς της ζωής, είτε υπαρκτούς είτε φοβικούς, χωρίς να τους αντιμετωπίσει. Η ευτυχία δεν είναι κατάσταση, αλλά αίσθημα. Θετική ενέργεια, ανεβασμένη διάθεση, κοιλιακή αναπνοή και, φυσικά, διαλογισμός και yoga, ώστε ο νους να αδειάζει από τις σκέψεις, συνοδεύουν το πακέτο. Για να είναι κάποιος ευτυχισμένος, δεν χρειάζεται να είναι τέλειος. Σ’ όποιον αρέσει, στο κάτω-κάτω. Αρκεί η χαρά.

 Στην πίστη μας υπάρχει το “Δόξα τω Θεώ”. Υπάρχει η μετάνοια για όσα δεν μπορούμε να καταφέρουμε, η καινούργια αρχή. Υπάρχει η διάκριση των παθών μας και ο αγώνας για μεταμόρφωσή τους. Όλα αυτά όμως εντός της Εκκλησίας. Στην συνάντηση με τον πλησίον στο Σώμα του Χριστού. Στην παραίτηση από τη ατομική αυτάρκεια. Στην επίγνωση ότι τις ελλείψεις μας τις αναπληρώνει η χάρις του Πνεύματος. Ότι στους σταυρούς και στις δοκιμασίες μας είναι παρών ο Χριστός. Ότι η ευτυχία πηγάζει από την πορεία στην οδό της Βασιλείας. Ότι η αγάπη, ακόμη κι αν θέλει κόπο, ομορφαίνει την ζωή και γεννά χαρά. Ότι ακόμη και ο θάνατος, ο έσχατος εχθρός μας, έχει νικηθεί. Στην πίστη έχουμε παραιτηθεί εξ αρχής από την τελειότητα, διότι γνωρίζουμε πως αυτή είναι δωρεά του Θεού και συνίσταται στην υπέρβαση της αμαρτίας.

 Ο κόσμος σήμερα, έχοντας αποτινάξει όπως πιστεύει τον ζυγό της πίστης και θεοποιώντας το “εγώ”, βάζοντας ως όριο της ύπαρξης τον θάνατο, προσπαθεί να δραπετεύσει από την αλήθεια μένοντας στον άνθρωπο ως άτομο. Από μένα εξαρτάται ο κόσμος, από μένα εξαρτάται η ζωή. Αν είμαι εγώ χαρούμενος, τότε όλα είναι καλά. Και βέβαια, οι άλλοι υπάρχουν για να υπηρετούν αυτήν την χαρά. Έτσι, από την μία κατασκευάζω έναν κόσμο σωματικά και ψυχικά στον οποίο όλα είναι χαρά, χωρίς να παλεύω να αλλάξω ούτε τον εαυτό μου ούτε την ζωή, και από την άλλη θέλω να αναγνωρίζομαι από τους άλλους ότι ξέρω να χαίρομαι και να ζω, αξιοποιώντας ό,τι μου δίδει ο πολιτισμός, χωρίς Θεό και άλλα τέτοια “ξεπερασμένα”.

 Στην Εκκλησία υπάρχει ο πνευματικός πατέρας, ο οποίος δεν λειτουργεί ως life coach, αλλά ως χειραγωγός εις Χριστόν. Μας βοηθά, όχι με “μαντζούνια”, αλλά με αφετηρία την δική του πίστη και την δική του εμπειρία εν Χριστώ, να διακρίνουμε την αλήθεια, όχι για να φοβηθούμε, αλλά για να ελευθερωθούμε. Μας δείχνει τι μας χωρίζει από τον Χριστό και τον πλησίον και μας ωθεί μέσα από την πνευματική ζωή, την άσκηση, την αγάπη, κυρίως το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, να ζήσουμε την αυθεντική χαρά: αυτήν της κοινωνίας και της κοινότητας με τον Χριστό και τον πλησίον. Η ευτυχία είναι σε σχέση και όχι νοητικό ή σωματικό κατασκεύασμα. Και η ευτυχία έρχεται μέσα από την συγχώρεση για τις ατέλειες, όχι όμως μέσα από την δικαίωση γι’ αυτές.
Γι΄ αυτό στην ζωή της πίστης η ευτυχία είναι δώρο και δεδομένο. Κάθε στιγμή είναι αποκάλυψή της στην καρδιά, όταν ντυνόμαστε τον Χριστό. Στην απόσταση που μας χωρίζει από τον κόσμο, αντιτάσσουμε την προσευχή και την επίγνωση της ταυτότητάς μας. Και “έχει ο Θεός”!


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"
στο φύλλο της Τετάρτης 22 Ιουλίου 2020

πηγή

Αν αιφνιδίως έρθει ο θάνατος σε εκείνους που αργοπορούν να μεταλάβουν και τους βρει ανέτοιμους χωρίς τη θεία Μετάληψη, τι άραγε θα γίνουν οι ταλαίπωροι;

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

 Μάλλον πρέπει να πω, ότι αν αιφνιδίως έρθει ο θάνατος σε εκείνους που αργοπορούν να μεταλάβουν και τους βρει ανέτοιμους χωρίς τη θεία Μετάληψη, τι άραγε θα γίνουν οι ταλαίπωροι; 

Πώς θα μπορέσουν να διέλθουν με ελευθερία τους τελωνάρχες δαίμονες του αέρος; 

 Ποιο φόβο και τρόμο θα δοκιμάσει η ψυχή τους ενώ μπορούσαν να ελευθερωθούν από όλα αυτά με τη συχνή Κοινωνία, όπως έχει πει ο θείος Χρυσόστομος; Έλεος, Θεέ μου.
«Σας παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου και με αδελφική αγάπη, ξυπνήστε από το βαθύ ύπνο της αμέλειας και προσέξτε όταν γίνεται λόγος για τη συνεχή αποδοχή των τιμίων δώρων των Μυστηρίων του Χριστού».

«Και έτσι τα πάντα εδώ μιλάνε, και δοξολογούν τον Πλάστη»

«Έχομε μιά μικρή ταράτσα, που εκεί πάνω τα βράδια γίνεται ο εσπερινός και το απόδειπνο, και μαζί με τας αδελφάς (μοναχές) συμψάλλουν τα πεύκα και η θάλασσα, ο δε γκιώνης με την μελαγχολική του φωνή νομίζεις ότι λέγει το “Κύριε ελέησον” και έτσι τα πάντα εδώ μιλάνε, και δοξολογούν τον Πλάστη».

ΆΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΝΗΣΟΥ ΠΑΤΜΟΥ.

πηγή

ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΜΩΝΑΣ!..

του παπά Ηλία Υφαντή

Στην αρχή του επέτρεπαν να κηρύττει παντού ελεύθερα. Γιατί πίστεψαν ότι δεν θα ’λεγε τίποτε διαφορετικό από κάποιους ιεροκήρυκες, που εξωραΐζουν τα νεκροταφεία των συνειδήσεων. Έτσι ώστε να τρώνε και να παχαίνουν τα σκουλήκια της αδικίας. Αλλά διαψεύστηκαν.

 Γιατί ο Πατροκοσμάς (γιορτάζει στις 24 Αυγούστου), αντί να διανθίζει τα κηρύγματά του με υπνοφόρες τιποτολογίες, παιάνισε το εγερτήριο σάλπισμα του Ευαγγελίου. Τόσο μάλιστα εκκωφαντικά, που ο λαός, που το ενστερνίστηκε, ξύπνησε και δεν έλεγε να ξαναδώσει νυσταγμό στα βλέφαρά του.

Ιδιαίτερα επαναστάτησε η συνείδησή του Πατροκοσμά, όταν διαπίστωσε αφενός την αγνότητα των ανθρώπων του λαού και αφετέρου την πονηριά, και την εκμετάλλευση των πλουσίων, των εμπόρων και των κοτζαμπάσηδων.
Γεγονός που τον ανάγκασε να κηρύξει αναφανδόν τον πόλεμο, όχι μόνο απέναντι στο πνευματικό σκοτάδι, αλλά και την κοινωνική αδικία.
 Χτυπούσε την αρχοντική τάξη. Κεραυνοβολούσε αμείλικτα τις καταχρήσεις, των αρχών, την πονηριά των πλουσίων και την εκμετάλλευση των εμπόρων. Κι ακόμη πιο πέρα στιγμάτιζε την υποχθόνια συμπεριφορά των Εβραίων...

 Κλειδί για την απόδραση απ' το πνευματικό σκοτάδι και την κοινωνική αθλιότητα, για τον Πατροκοσμά, δεν μπορούσε να ήταν άλλο απ’ την παιδεία. "Καλύτερα αδελφέ μου, έλεγε, να έχεις στο χωριό σου ελληνικό σχολείο, παρά βρύσες και πηγάδια. Καλύτερα τα παιδιά σας να τ’ αφήσετε φτωχά και γραμματισμένα παρά πλούσια και αγράμματα…».

 Κι έφτανε στο σημείο να συνιστά το γκρέμισμα και εκκλησιών ακόμη, για το χτίσιμο σχολείων. Ενώ έκανε τις γυναίκες να ρίχνουν στα πόδια του ο, τι φορούσαν πολύτιμο. Και με τις πάσης φύσεως προσφορές και συνεισφορές κατόρθωσε το απίστευτο: Να ιδρύσει, μέσα σε τέτοιες συνθήκες εχθρότητας και βαρβαρότητας, περί στα 250 σχολεία, εκ των οποίων 10 σχολαρχεία.. .

 Από το άλλο όμως μέρος, όσο ο λόγος του φρονημάτιζε το λαό, τόσο εξόργιζε τους κοτζαμπάσηδες και τους προύχοντες, που τους στηλίτευε.

Γιορτάζουν κοντά στην Κόνιτσα το Παιδομάζωμα 35.000* Παιδιών ως Παιδοσώσιμο!

Έτσι το Παιδομάζωμα προστίθεται: στις Σφαγές της Κόκκινης Τρομοκρατίας του 1943-44, στη Βίαιη Στρατολογία του ΕΛΑΣ και του «ΔΣΕ», τη Βία και το Ολικό Πλιάτσικο στα Ορεινά Χωριά, το Κίνημα της Μέσης Ανατολής, τα Δεκεμβριανά και την Προδοτική Ανταρσία του 1946-49 για Απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα, που Ξεχάστηκαν ή Διαστρεβλώθηκαν!

Ο λαός της υπαίθρου Ελλάδος πέρασε πολλά από την Αριστερά την περίοδο 1943-49.όπου επικράτησε ο ΕΛΑΣ (Πελοπόννησο, Στερεά, Θεσσαλια, κλπ). Στρατόπεδα Κρατουμένων, Σφαγές, Πλιάτσικο, Αναγκαστική προσχώριση σε ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, κλπ.. Για τα ορεινά χωριά αυτό συνεχίστηκε το 1946-49, με αλλαγή ονομάτων -από τον ΕΛΑΣ στον "ΔΣΕ"- αλλά τις ίδιες μεθόδους. Για δε τα παραμεθόρια χωριά,σε όλα τα άλλα προστέθηκε και το εθνοκτόνο Παιδομάζωμα, είτε βίαιο ή με τη θέληση των γονέων.

Καλή η προσπάθεια εθνικής συμφιλίωσης που έγινε μετά το 1950, αλλά όχι όπως έγινε. Χωρίς την καταχώριση των πραγματικών γεγονότων, καταγραφή όλων των θυμάτων και απόδοση τουλάχιστον ηθικών ευθυνών στους υπευθύνους. Η λευκή συγχώρηση που εδόθη επέτρεψε στους θύτες και τους θιασώτες των εγκλημάτων και της προδοσίας τους (όρα Μακεδονία, Παιδομάζωμα) να παρουσιάζονται ως ήρωες και αδαμάντινοι αγωνιστές της σοσιαλιστικής ελευθερίας.
Ένα απόσπασμα από τη μαρτυρία της Αφροδίτης Καραγιάννη από το Πετσάλι Ιωαννίνων δίνει μιά εικόνα της εγκληματικής συμπεριφοράς του "ΔΣΕ" και του ΚΚΕ το 1946-49 ( Η μαρτυρία μου εδόθη γραμμένη με το χέρι της Α.Κ. και περιέχεται στο έργο μου "ΤΟ "ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ 1948-49 ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΗΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ".

Ἡ Ἀφροδίτη Καραγιάννη ἀπό τό Πετσάλι Ἰωαννίνων κατάφερε νά ἀποφύγει τήν ἁρπαγή της, γιατί ἐνῶ ἦταν μαζί μέ ἄλλα παιδιά κάθ΄ὁδόν γιά τήν Ἀλβανία ἐπενέβη μέ προσωπική αὐτοθυσία ὁ θεῖος της καί τήν ἔσωσε.

«Σκέφτηκα πάρα πολλές ὧρες πρίν καθίσω νά πιάσω τό μολύβι γιά νά σᾶς γράψω λίγες σκέψεις μου ἀπό τά περασμένα. Μία ἐποχή ὄχι καί τόσο εὐχάριστη γιά τά παιδιά τῆς δικῆς μου περιόδου.

Πρῶτον χάρηκα πάρα πολύ ὅταν συνάντησα τήν Ἑλένη σέ κάποια συγκέντρωσή μας, καί μοῦ ἐξέφρασε ὅτι κάποιος κύριος ἐνδιαφέρεται γιά τό Παιδομάζωμα καί γενικά γιά τά παιδιά πού γεννήθηκαν στόν πόλεμο καί τίς ἐμπειρίες μας.
Ἡ καταγωγή μου εἶναι ἀπό τό Πετσάλι , ἕνα χωριό κοντά στά Γιάννενα ἀλλά ἀπό τή μεριά τῆς Κόνιτσας. Πάνω ἀπό τό χωριό μας εἶναι τό βουνό Μιτσικέλι συνέχεια τῆς Πίνδου. (σ.σ. Τό χωριό Πετσάλι, καμποχώρι τοῦ λεκανοπεδίου τῶν Ἰωαννίνων, δέν βρέθηκε ποτέ μόνιμα στήν ἀνταρτοκρατούμενη περιοχή ἀλλά ἐπειδή ἦταν πολύ κοντά στό βουνό δεχόταν συχνά ἐπιδρομές τῶν ἀνταρτῶν τοῦ «ΔΣΕ»).

«Τώρα, Παναγία μου, θα θηλάσω λίγο Χάρη»

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

"Εγώ παρακαλώ την Παναγία να μου πάρει την καρδιά και αφού πρώτα την καθαρίσει, να την κόψει στα τέσσερα. Τρία κομμάτια να δώσει στην Αγία Τριάδα και ένα κομμάτι να κρατήσει Εκείνη."

"Εγώ αισθάνομαι σαν παιδάκι κοντά στην Παναγία. Την νιώθω Μάνα μου... Πολλές φορές πηγαίνω και ακουμπώ στην εικόνα Της και λέω: «Τώρα, Παναγία μου, θα θηλάσω λίγο Χάρη». Νιώθω σαν μωρό που θηλάζει στην αγκαλιά της μάνας του ξέγνοιαστο, αμέριμνο, και νιώθει τη μεγάλη Της αγάπη και την ανέκφραστη στοργή της και τρέφομαι με Χάρη. "

Πήγαινε Χριστέ και σήμερα μπροστά μας! (Άγ.Κοσμάς ο Αιτωλός)

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κάθε μέρα που ξυπνούσε, έκανε μία σύντομη προσευχή που έλεγε:

Πήγαινε Χριστέ και σήμερα μπροστά μας! 
Ο Χριστός είπε, όποιος θέλει ας Μέ ακολουθήσει. Αλλά εμείς, πάμε μπροστά από το Θεό, νομίζοντας ότι τα ξέρουμε καλύτερα από Αυτόν ή πάμε δίπλα Του, για να Του υποδείξουμε, λες και ο Θεός έχει ανάγκη από τις δικές μας υποδείξεις. Δεν ακολουθούμε το Χριστό, δεν Τον βάζουμε μπροστά μας και δεν Τον εμπιστευόμαστε, γι' αυτό και η ζωή μας γέμισε βάσανα και τραγωδίες.

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

πηγή

2 Αυγούστου 1974. Οι βάρβαροι Τούρκοι του "Αττίλα" σκοτώνουν την Αντρούλα Χριστοδούλο

 Πέρασαν σαράντα έξη (46) χρόνια από την άνανδρη εκτέλεση με τρεις σφαίρες της 17χρονης Αντρούλας Χριστοδούλου από την Ταύρου της Αμμοχώστου.

 Ήταν πρωί της Πέμπτης 22 Αυγούστου του 1974, όταν οι Τούρκοι Στρατιώτες που εμφανίστηκαν και το προηγούμενο βράδυ στην εγκλωβισμένη Ταύρου, αφού έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς, ξαναμπήκαν στο χωριό για πλιάτσικο και βιασμούς. Έτσι γίνεται ο άνθρωπος (κτήνος), όταν λείπει ο φόβος του Θεού. Αυτά έκαναν οι πάνοπλοι Τούρκοι του Ετζεβίτ χωρίς ντροπή, δείχνοντας τον πολιτισμό των Μογγόλων σ’ όλο τον κόσμο.

 Με προτεταμένα τα όπλα πυροβολούν, σπάζουν πόρτες σπιτιών, βεβηλώνουν εκκλησίες, χτυπούν αλύπητα γέρους, αρπάζουν κοπέλες και τις βιάζουν. Η κυρά – Ελένη Χριστοδούλου, μάνα δέκα (10) παιδιών, χήρα γιατί έχασε τον Κυρ-Γιάννη τον προηγούμενο Μάιο, με τους τρεις μεγαλύτερους γιους της Στρατιώτες στην Εθνική Φρουρά, προσπαθούσε να προστατέψει τις πέντε θυγατέρες της και τα δύο μικρότερα αγόρια της.

 Σπρώχνουν την μάνα τα τρία ένοπλα καθάρματα που μπήκαν στο σπίτι της και

ΑΓΙΟΙ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, Ωρ και ΟΡΟΨΙΣ

Ο Ειρηναίος Λειτουργός του Υψίστου θεοσεβής και φλογερός.
Διδάσκει με το λόγο, αλλά και με τη ζωή του, τόσο τους πιστούς, όσο και
τους απίστους. Οι Χριστιανοί ενισχύονται. Οι ειδωλολάτρες μεταστρέφονται.
Η δράση του εξοργίζει τον έπαρχο.Η σύλληψη επακολουθεί.
Τα βασανιστήρια πολυποίκιλα και φρικτά.Ο έπαρχος αισθάνεται θριαμβευτής.
Οι Χριστιανοί Ωρ και 'Οροψις τολμούν να τον παρατηρήσουν αυστηρά.
Συλλαμβάνονται άμεσα και ρίχνονται στη φωτιά.
Ο Ουρανός απαντάει με μία δυνατή βροχή.
Οι Μάρτυρες παραμένουν ανέγγιχτοι.
Ο έπαρχος έντρομος διατάζει τον αποκεφαλισμό τους.
Και οι τρεις Μάρτυρες Χριστού.-

Από το βιβλίο ΄΄ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ΄΄ Ελ. Α. Κλ.

πηγή

23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ- ΟΣΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΛΥΒΙΑΝΗΣ

Στην Μεσσαρά του Νομού Ηρακλείου Κρήτης, περίπου 60 χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου βρίσκεται η γυναικεία κοινοβιακή Μονή της Παναγίας της Καλυβιανής.

Από τα βυζαντινά χρόνια υπήρχε ανδρικό Μοναστήρι, απομεινάρι του οποίου είναι το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, του 14ου αιώνα, στο οποίο κατά την παράδοση βρέθηκε η Θαυματουργός εικόνα του Ευαγγελισμού, μικρή σε μέγεθος και λαϊκής τέχνης. Το Μοναστήρι αυτό καταστράφηκε από τους Τούρκους και οι μοναχοί έγιναν ομολογητές και μάρτυρες της πίστεως.

Ακολούθησε μια περίοδος που οι μοναχοί σκορπισμένοι από τον φόβο των Τούρκων ζούσαν σαν καλυβίτες. Ένας από αυτούς ήταν και ο Όσιος Χαράλαμπος από τις Δαφνές Τεμένους.

Κατά τή διαμόρφωση τῆς αὐλῆς τῆς μονῆς Παναγίας Καλυβιανῆς, δίπλα στόν παλαιό Ναό της μονής, βρέθηκε ἕνας τάφος, ἀπό τόν ὁποῖο ξεχύθηκε εὐωδία καί βρέθηκαν καί ἱερά λείψανα.
Ὁ Ὅσιος ἀποκαλύφθηκε σέ πολλούς καί φανέρωσε ότι η καταγωγή του ήταν ἀπό τό χωριό Δαφνές και μετα ἦλθε καί ἀφιερώθηκε στήν Μονή τῆς Καλυβιανῆς. Ἔζησε κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας βίο ἀσκητικό καί ἔτυχε ὁ ἴδιος θαύματος ἀπό τήν Παναγία.

Μεταξύ τῶν θαυμάτων πού ἔκαμε ὁ Ὅσιος ἦταν καί στή γυναίκα τοῦ ἀγᾶ ἀπό τά Καλύβια, μέ ἀποτέλεσμα νά βαπτισθοῦν ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειάς του χριστιανοί.

«ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΑΧΑΙΡΑ»-Άνθη λευκά φύτρωσαν όπου πάτησαν και περπάτησαν τα βήματά σου!

«Βασίλισσα κι αρχόντισσα
μες τα χρυσά λουσμένη
Το πέπλο έχει χρυσαφί
Στέκει η Δεομένη
Ακούραστα τα χέρια Της
Στον Κύριο υψωμένα
Παράκαλει για όλους μας
Για ´σενα και για ´μενα»
🌹

Της Παναγίας η στράτα!
Δευτέρα της Λαμπρής ξημέρωσε.

Χρόνια είχα να επισκεφτώ την Σταυροπηγιακή Ιερά Μονή της Παναγίας, Μαχαιρά! Αναστήθηκε ο Υιός της και Κύριος μου της καλής μου Παναγίας κι ήθελα να τρέξω κοντά της, να προσκυνήσω το θαυματουργό εικόνισμά της να γονατίσω μπρος της να προσευχηθώ, να την ευχαριστήσω, να την δοξάσω, να της πω πόσο ευγνώμων, ποσό ευλογημένη αισθάνομαι που για τη σωτηρία της δίκης μου κι όλων μας ψυχής, γέννησε τον Υιό του Θεού και Σωτήρα μας!

Αχνό το χαμόγελο στο πρόσωπό της, χαρμολύπη σκιασμένο, ακόμα κι όταν μόλις έγινε μητέρα! Γέννησε το Θεάνθρωπο, χαιρόταν μα και λυπόταν μαζί! Χαρμολύπη στην έκφραση του προσώπου της, γιατί εκ των προτέρων γνώριζε από όταν μες την αγκάλη Της το κράτησε πως το βρέφος της θα ζήσει, θα θαυματουργήσει, θα πάθει τα Αγία Πάθη από τα χέρια των ανθρώπων που ήλθε για να σώσει και πάλι και πάλι πολλές φορές πάλι θαύματα θα κάνει! Θα Αναστηθεί, ανασταίνοντας μαζί κάθε ψυχή πριν και μετά και κάθε μετά από τη δίκη του γέννηση!

Ο δρόμος προς την Μονή ελικοειδής! Κλειστές στροφές και δρόμοι στενοί. Από τη μια μεριά να ορθώνονται τα πανύψηλα βουνά, να αγγίζεις σχεδόν τους βραχώδεις πρόποδες τους κι από την άλλη μεριά σε κατηφορικό υψόμετρο γκρεμών να εκτείνεται η απεραντοσύνη του δάσους των πεύκων!

Άνοιξα το παράθυρο καθώς οδηγούσα, και μυριζόμουν το κρύο αεράκι που ερχόταν κατευθείαν από τα βουνά του Τροόδους! Έφερνε μαζί και τη μυρωδιά του βρεγμένου από τη βροχή χώματος, της ρετσίνας από τους κορμούς των δέντρων και των ανάμεικτων αρωμάτων του δάσους!

Σε κάθε μου ταξίδι, σε κάθε άγνωστη διαδρομή, πάντα έλεγα: « Βοήθησε με και αξίωσε με Παναγία Δέσποινα μου! Και δείξε μου το δρόμο! Και κάνε εσύ το δρόμο και τη στράτα φωτεινή μπροστά μου!»

Από όταν ξεκινήσαμε από τη Λευκωσία, προβλεπόταν βροχή! Ο γκρίζος ουρανός απλωνόταν παντού! Μα θα πήγαινα! Γιατί το θελα! Να πάω να της προσκυνήσω τα πόδια και τα χέρια! Να την ευχαριστήσω για το μεγαλείο του δώρου της σε μας τους αμαθείς ανθρώπους! Για τη ζωή στη ζωή την αιώνια που μας έδωσε! Να την ευχαριστήσω για όλα και στην δίκη μου προσωπική ζωή!

Να την ευχαριστήσω και για τα εγκώμια!
« Αξίωσε με Παναγία μου, να υμνήσω ως του πρέπει τον κεκοιμημένον στον

Η πανσεβάσμια κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος)

 Όταν ο πατριάρχης Ιακώβ, αναχωρώντας από τη πατρική εστία, εξαιτίας της κατ’ αυτού απειλής του αδελφού του Ησαύ, έφθασε κοντά στη δύση του ηλίου σε έρημο τόπο, πήρε έναν λίθο, τον έβαλε κάτω από το κεφάλι του και κοιμήθηκε. Είδε τότε σκάλα στηριγμένη στη γη, της οποίας η κεφαλή έφθανε στον ουρανό και οι Άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν σε αυτήν, ο δε Κύριος στηριζόταν πάνω της… Όταν σηκώθηκε ο Ιακώβ από τον ύπνο, είπε: «Ως φοβερός ο τόπος ούτος! Ουκ έστι τούτο αλλ’ ή οίκος Θεού και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γεν. 28:17).
Η σκάλα εκείνη η μυστική ήταν τύπος και εικόνα της νοητής κλίμακας, της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της οποίας την σεβάσμια Κοίμηση περιχαρώς εορτάζουμε.

 Μετά την παράβαση και παρακοή των πρωτοπλάστων, μεταξύ ουρανού και γης δεν υπήρχε καμία επικοινωνία. Πεθαίνοντας οι άνθρωποι μετέβαιναν στον Άδη. Πέρασαν περίπου πέντε χιλιάδες έτη και δεν βρισκόταν μέσον για να επικοινωνήσει η γη με τον ουρανό, ο άνθρωπος με τον Θεό. Υπήρχε τείχος. Υπήρχε φραγμός αδιάρρηκτος. Βρέθηκε, τέλος, το μέσον που χάλασε τον μεσότοιχο, διέρρηξε τον φραγμό, κατέβασε από τους ουρανούς τον Θεό, ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό, ένωσε τα επίγεια με τα επουράνια και έγινε εύκολη η διάβαση και η ανάβαση των ανθρώπων από τη γη στα ουράνια. Όλα, όλα αυτά γνωρίζετε, αγαπητοί μου, ποιος τα επετέλεσε; Η πανύμνητη Παρθένος που εορτάζουμε σήμερα!

 Ω μεγαλεία, μεγαλεία της Παρθένου! Τα μεγαλεία σου, Παρθένε, ποιος θα τα διηγηθεί! Αν εκείνος ο ουρανόπεμπτος αρχάγγελος Γαβριήλ, που υπηρέτησε στο μέγα αυτό μυστήριο, εξεπλάγη από θαυμασμό, πώς εμείς οι ταλαίπωροι, υλικοί και χοϊκοί να μην έλθουμε σε απορία και έκσταση; 

Αλλά ας παραλείψουμε τα του ύψους του μυστηρίου, και ας στραφούμε στο ζήτημα της σωτηρίας. Στο πώς δηλαδή θα σωθούμε και πώς θα μπορέσουμε να ανεβούμε στον ουρανό μέσω της νοητής κλίμακας, της Υπεραγίας Θεοτόκου.

 Όσοι, αγαπητοί μου αδελφοί, επιθυμείτε να ανεβείτε από τη γη στον ουρανό, να γίνετε πολίτες της άνω Ιερουσαλήμ, συμπολίτες των Αγγέλων και οικείοι του Θεού, υιοί Θεού και θεοί κατά χάριν, ελάτε και ακούστε. Στρέψετε τα αυτιά της ψυχής και του σώματος και προσέξτε τους λόγους μου, του ελαχίστου και ευτελούς. Σας μιλώ με αγάπη και αλήθεια και με συγκίνηση καρδιάς. Σας λέω με πλήρη πεποίθηση ότι δεν θα βρείτε άλλο μέσον ούτε ευκολότερο ούτε ασφαλέστερο να ανεβείτε στους ουρανούς από αυτή τη νοητή κλίμακα, την

Ένα χαρακτηριστικό στη ζωή των μαρτύρων

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

 Ας πω ακόμη μια φορά, μου κάνει εντύπωση και υποθέτω κάνει εντύπωση και σ’ εσάς ότι, ενώ αυτοί οι άγιοι (*) – ο μάρτυς Αγαθόνικος και οι συν αυτώ – είναι οι αγαπημένοι δούλοι του Θεού, και η Χάρη είναι μαζί τους και ο Θεός είναι επάνω τους και τους παρακολουθεί, τους περιβάλλει με την αγάπη του, τους προστατεύει και προνοεί γι’ αυτούς, όμως από το άλλο μέρος οι άνθρωποι τους μεταχειρίζονται έτσι, σαν να είναι εγκαταλελειμμένοι στα χέρια τους.

 Ο ίδιος ο Χριστός, καίτοι ήταν ο Υιός του Θεού, καίτοι ο ίδιος ήταν ο Θεός, εγκαταλείφθηκε έρημος στα χέρια των δημίων, στα χέρια των σταυρωτών, στα χέρια των στρατιωτών, σαν να μην είχε κανέναν να τον φροντίσει και να τον προστατεύσει.
 Αυτό το βλέπουμε και στους αγίους και κυρίως στους μάρτυρες. Και κάνει εντύπωση ότι δεν εκπλήσσονται οι άγιοι και καθόλου δεν επηρεάζονται απ’ αυτό. Καθόλου. Ενώ θα μπορούσαν να περιμένουν και να ελπίζουν ότι ο Θεός θα επέμβη και θα τους προστατεύσει και θα τους γλιτώσει από τα χέρια τους.

Με ένα νεύμα ο Θεός μπορούσε να απομακρύνει τους δημίους από κοντά τους. Και όμως. Είναι στα χέρια των δημίων τελείως αδύναμοι και τελείως σαν να μην τους προστατεύει κανένας.

Και το σπουδαίο είναι ότι δεν σκανδαλίζονται από αυτό οι άγιοι. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Αφήνονται στα χέρια των δημίων να τους κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά από το άλλο μέρος είναι αφημένοι στα χέρια του Θεού και στη Χάρη του Θεού. Έτσι, και μπορούν ν’ αφήνονται άνετα στα χέρια των δημίων και είναι γεμάτοι από τη Χάρη και τη δόξα του Θεού.

 Αυτό μπορούμε να το εφαρμόσουμε και σ’ εμάς. Δηλαδή πολλές φορές ο Θεός μπορεί να μας αφήσει – θα έλεγε κανείς, από μια πλευρά συνεχώς το κάνει αυτό – πρώτα στη διάθεση των δικών μας αρνητικών καταστάσεων να μας παιδεύσουν, να μας τυραννήσουν, να μας στριμώξουν, να μας πιέσουν, να μας ζορίσουν, να μας φαρμακώσουν, να μας πικράνουν, να μας εξουθενώσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε ότι κινδυνεύουμε. Μας αφήνει έτσι, σαν να είμαστε απροστάτευτοι και σαν να μην υπάρχει η πρόνοια του Θεού για μας.

 Άλλες φορές αυτός ο Θεός που μας αγαπά, αυτός ο Θεός που μας προστατεύει, μας αφήνει στις συκοφαντίες, στις αδικίες, στις οποιεσδήποτε δυσκολίες που μας δημιουργούν οι γύρω μας – κοντινοί και μακρινοί – οι εχθροί μας. Αυτό γίνεται. Θέλουμε δεν θέλουμε, το κάνει αυτό ο Θεός.

To μαρτύριο του Αγίου Αγαθονίκου

 Το θέμα είναι πόσο εμείς εμφορούμεθα από το πνεύμα των μαρτύρων και από το πνεύμα των οσίων και δεν σκανδαλιζόμαστε απ’ όλα αυτά, αλλά από το ένα μέρος τα αντιμετωπίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτε, και από το άλλο μέρος, σαν να τα περιμένουμε όλα αυτά, σαν να μας είναι γνωστό ότι θα είναι έτσι και σαν από μια πλευρά να χαιρόμαστε, που μας αξιώνει ο Θεός να παιδευόμαστε.

 Καθόλου δεν πρέπει να σκανδαλιζόμαστε και καθόλου δεν πρέπει να απορούμε γιατί συμβαίνουν αυτά ή να τα χάνουμε και να πνιγόμαστε μέσα σ’ όλα αυτά και να νομίζουμε ότι να, ο Θεός μας εγκατέλειψε. Καθόλου δεν είναι έτσι. Ο Θεός είναι πάντοτε μαζί μας. Εμείς είμαστε που τα παίρνουμε λάθος και τελικά νιώθουμε ότι μας εγκαταλείπει ο Θεός.

(*) Προηγήθηκε η ανάγνωση από τον Συναξαριστή του βίου του αγίου μάρτυρος Αγαθονίκου και των συν αυτώ Ζωτικού, Ζήνωνος, Θεοπρεπίου, Ακινδύνου και Σεβηριανού (22 Αυγούστου).
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 370.

Έτσι συνηθίζει η ψυχή σε όλες τις πνευματικές αλλοιώσεις...

 

Όπως οι καιροί της φύσεως, δηλαδή ο Χειμώνας, η Άνοιξη, το Καλοκαίρι, το Φθινόπωρο, ο ένας διαδέχεται τον άλλον, κατά τον ίδιο τρόπο και οι καιροί οι πνευματικοί, φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος και έτσι συνηθίζει η ψυχή σε όλες τις πνευματικές αλλοιώσεις και γίνεται σοφή και έμπειρη. Και αυτή η πείρα είναι χάρις, η οποία βαστάζει την ψυχή εν καιρώ των φοβερών αλλοιώσεων. Μόνον η υπομονή και η μακροθυμία παρέχουν κατάσταση ειρηνική και σκέψεις ωφέλιμες, οπότε βγαίνουμε ωφελημένοι από τους πειρασμούς.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης