Και οι καρέκλες αργά το απόγευμα, έβγαιναν στο πεζοδρόμιο...
Ήταν τότες που οι άνθρωποι μοιράζονταν τη χαρά και τη λύπη,την πείνα, τον καημό και τ' όνειρο...
Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021
Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά γιά να μπει ο ήλιος κι΄ ο Θεός...
Και οι καρέκλες αργά το απόγευμα, έβγαιναν στο πεζοδρόμιο...
Ήταν τότες που οι άνθρωποι μοιράζονταν τη χαρά και τη λύπη,την πείνα, τον καημό και τ' όνειρο...
Το ΄21 όπως το ζωγράφισε ένας «φίλος του Θεού», ο Θεόφιλος.
Εκτός από τον κορυφαίο Έλληνα ζωγράφο του 19ου αιώνα Θεόδωρο Βρυζάκη, αλλά και άλλων σημαντικών κι επιφανών ζωγράφων, ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος του ΄21 και η Παλιγγενεσία των Ελλήνων ήταν το αγαπημένο θέμα του αυθεντικού «λαϊκού» ζωγράφου, του «σαλού» με τις φουστανέλες Θεόφιλου Χατζή Μιχαήλ .
Ο ίδιος ο Θεόφιλος ομολογούσε : «Δεν ξέρω την ιστορία όπως οι δάσκαλοι από τα βιβλία, την ξέρω όπως τη λέει ο τόπος και τα τραγούδια του. Η ιστορία είναι άνεμος που την καταλαβαίνεις όταν την ανασαίνεις.»
Ενώ ο καταξιωμένος στα Παρίσια τεχνοκρατικός Teriade - Στρατής Ελευθεριάδης έλεγε γι αυτόν : «Όταν ο Θεόφιλος ζωγραφίζει ήρωες του ΄21, οι φουστανέλες γίνονται λουλούδια στους αγρούς». Για να συμπληρώσει ένας νεώτερος ζωγράφος, ο Αλέκος Φασιανός, για την ελληνικότητα του Θεόφιλου: «Το έργο του μας εμπνέει και μας γεμίζει ελληνικό φως και μεγάλη ζωγραφική. Είναι σαν γραφή. Και βλέποντάς τον με τη φουστανέλα και το σπαθί του να ποζάρει στη φωτογραφία, δεν μπορείς να μην τον φανταστείς ότι είναι φίλος του Θεού, του ελληνικού».
Το ερώτημα είναι αν η αμφιλεγόμενη επιτροπή «Ελλάδα 2021» της κας Αγγελοπούλου – με τη γνωστή εθνομηδενιστική της σύνθεση - θα αξιοποιήσει ένα ζωγράφο που ύμνησε η Γενιά του ΄30 κυρίως για την ελληνικότητά του όπως φαίνεται και στα 19 έργα του με θέμα το 1821;
Φωτό 1 : Ρήγας & Κοραής
Φ. 2 : Ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί την σημαίαν της ελευθερίας το 1821
Φ. 3 : Ο Παναγιώτης Κεφάλας επί των τειχών της Τριπόλεως υψώνει την σημαίαν της ελευθερίας
Φ. 4 : Ο στρατηγός της Πελοποννήσου Θόδωρος Κολοκοτρώνης
Φ. 5 : «Ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ προσφέρον την ζωήν του διά τον βωμόν της πατρίδος»
Φ. 6 : Ο χορός του Ζαλόγγου
Φ. 7 : Αθανάσιος Διάκος
Φ. 8 : Μάρκος Μπότσαρης
Φ. 9 : «Ο ήρως Αθανάσιος Διάκος συλλαμβάνεται υπό των Τούρκων το 1821»
Φ. 10 : «Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη το 1823»
Φ. 11 : Οδυσσέας Ανδρούτσος
Φ. 12 : «Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης καταδιώκει τον Ρεσίτ πασά ή Κιουταχή εν ξιφήρες το 1826»
Φ. 13 :Αθανάσιος Διάκος
Φ. 14 : Οι γιγαντομάχοι ήρωες Σταμάτης Νικηταράς, Ιωάννης Γκούρας και Οδυσσέας Ανδρούτσος,
Φ. 15 : «Ο Χρήστος Αναγνωσταράς νικά τους Τούρκους στο Βαλτέτσι το 1821»
Φ. 16: Ο Καραϊσκάκης στη μάχη του Φαλήρου
Φ. 17 : «Ο Μάρκος Βότσαρης, η μάχη στο Κεφαλόβρυσο Καρπενησίου, χάνι του Ρήγγα»
Φ. 18 : «Ο Ιάκωβος Τομπάζης πυρπολεί το τουρκικό τρίκροτον»
Φ. 19 : Μάρκος Μπότσαρης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αθανάσιος Διάκος.
Φ. 20 : Θεόφιλος Χατζή Μιχαήλ (2870-2934) διά χειρός Αλέκου Φασιανού
Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται!
"Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορεί να σας τα πάρη, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε "
Σημ. Το απότμημα του ιερού Λειψάνου του αγίου Κοσμά του Αιτωλού είναι ευλογία του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου προς την Εκκλησία της Ελλάδος και φυλάσσεται στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.
Σημ. Το απότμημα του ιερού Λειψάνου του αγίου Κοσμά του Αιτωλού είναι ευλογία του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου προς την Εκκλησία της Ελλάδος και φυλάσσεται στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.
Οι άγιοι Ανάργυροι Κύρος και Ιωάννης.Βυζαντινό ψηφιδωτό του 12ου αιώνα
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης και η θαυμαστή του συνάντηση με τους Τρεις Ιεράρχες
30 Ιανουαρίου εορτή των Τριών Ιεραρχών.
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης όταν ήταν μικρό παιδί κι έβοσκε το κοπάδι με τα πρόβατά του στα βουνά του Πόντου, συνάντησε θαυμαστά τους τρεις Ιεράρχες. Ο Πόντος ήταν ο τόπος που κάποτε είχαν κι εκείνοι ασκητέψει. Έμειναν για ώρα μαζί του, κουβέντιασαν, έψαλαν, μοιράστηκαν το ίδιο ψωμί. Φεύγοντας του είπαν πως θα γίνει κάποτε κι εκείνος Μοναχός.
Από το βιβλίο της Άννας Ιακώβου: ''Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης'' της σειράς ''Ήταν κάποτε παιδιά''. Εικονογράφηση: Εύα Καραντινού. Εκδόσεις Άθως παιδικά.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ’ ΛΟΥΚΑ(ΖΑΚΧΑΙΟΥ) Ο κόσμος ποτέ δεν βλέπει το βάθος της κάθε ψυχής
Οι τελώνες την εποχή του Χριστού ήταν αυτοί που εισέπρατταν τους φόρους, ότι θα λέγαμε σήμερα εφοριακοί, μόνο που δεν ήταν κρατικοί υπάλληλοι αλλά ιδιωτικοί. Το Ρωμαϊκό κράτος ανέθετε την είσπραξη των φόρων σε μεγάλες εταιρίες και αυτές όριζαν διευθυντές, τους αρχιτελώνες, και υπαλλήλους τους σε κάθε πόλη, οι οποίοι φρόντιζαν να συλλέγουν τους φόρους, χρησιμοποιώντας συνήθως σκληρούς και βάναυσους τρόπους. Οι φόροι ήταν πολύ μεγάλοι, γιατί εκτός από τα ποσά που ζητούσε η πολιτεία, η εταιρία έπρεπε να βγάλει παραπάνω χρήματα ώστε να πληρώσει τους διευθυντές και τους εισπράκτορες και προφανώς να έχει και κέρδος. Έτσι η λέξη τελώνης, είχε αποκτήσει την έννοια του επίσημου κλέφτη.
«Εκείνο τον καιρό, περνούσε ο Ιησούς από την Ιεριχώ. Και ένας άνδρας που λεγόταν Ζακχαίος –ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος– προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς. Αλλά δε μπορούσε γιατί ήταν κοντός στο ανάστημα. Έτρεξε λοιπόν και ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει».
Μπορούμε να φανταστούμε σε μία επαρχιακή πόλη έναν από τους επίσημους κατοίκους της π.χ. τον διευθυντή της τοπικής τράπεζας, να σκαρφαλώνει σε ένα δένδρο, για να μπορέσει να δει, επειδή ήταν κοντός, έναν περιπλανώμενο διδάσκαλο που θα περνούσε από εκεί; Ασφαλώς όχι. Τι να κρύβονταν άραγε μέσα στην ψυχή του Ζακχαίου; Πώς μπόρεσε παρά την κοινωνική του θέση και το μίσος που του έτρεφε ο λαός, να προχωρήσει στην παιδαριώδη και κωμική αυτή ενέργεια από την μεγάλη λαχτάρα του να δει, όχι έναν νικηφόρο στρατηγό ή ένα σημαντικό πολιτικό πρόσωπο, αλλά Εκείνον για τον οποίο είχε ακούσει τόσα πολλά!
«Και όταν ο Ιησούς έφτασε σε εκείνο το σημείο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου. Και κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά».
«Εκείνο τον καιρό, περνούσε ο Ιησούς από την Ιεριχώ. Και ένας άνδρας που λεγόταν Ζακχαίος –ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος– προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς. Αλλά δε μπορούσε γιατί ήταν κοντός στο ανάστημα. Έτρεξε λοιπόν και ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει».
Μπορούμε να φανταστούμε σε μία επαρχιακή πόλη έναν από τους επίσημους κατοίκους της π.χ. τον διευθυντή της τοπικής τράπεζας, να σκαρφαλώνει σε ένα δένδρο, για να μπορέσει να δει, επειδή ήταν κοντός, έναν περιπλανώμενο διδάσκαλο που θα περνούσε από εκεί; Ασφαλώς όχι. Τι να κρύβονταν άραγε μέσα στην ψυχή του Ζακχαίου; Πώς μπόρεσε παρά την κοινωνική του θέση και το μίσος που του έτρεφε ο λαός, να προχωρήσει στην παιδαριώδη και κωμική αυτή ενέργεια από την μεγάλη λαχτάρα του να δει, όχι έναν νικηφόρο στρατηγό ή ένα σημαντικό πολιτικό πρόσωπο, αλλά Εκείνον για τον οποίο είχε ακούσει τόσα πολλά!
«Και όταν ο Ιησούς έφτασε σε εκείνο το σημείο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου. Και κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά».
Όταν έφθασε κάτω από το δένδρο ο Ιησούς, σήκωσε τα μάτια του, τον είδε, τον
Των Τριών Ιεραρχών υπήρξαν ηρωικές και άγιες οι μητέρες
της Πρεσβυτέρας Κυριακής Παρασκευά
Με όλα αυτά και πρώτα με τη Χάρη του Θεού κατόρθωσαν να αναδειχθούν οι οικογένειές τους πνευματικά εργαστήρια αγίων.
Τι καλύτερο, να αφήσουμε να μας μιλήσουν οι ίδιοι τρεις άγιοι πατέρες γι’ αυτές, μέσα από τα πατερικά συγγράμματά τους.
Μας τις παρουσιάζουν με χάρη πολλή, με δέος Ιερό. Μας αφηγούνται για το έργο τους, τους αγώνες τους, τον μεγάλο ρόλο που έπαιξαν για να αναδειχθούν αυτοί στη ζωή τους, για να ανέβουν τα σκαλοπάτια της Χριστιανικής αρετής και αγιότητος.
Είναι ύψιστη και μεγάλη η δύναμη που έχει η συνεργός του Θεού, που λέγεται Μητέρα!
Ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος ομολογεί: «Ἐκ παιδός ἔλαβον ἔννοιαν περί Θεοῦ παρά τῆς μακαρίας μητρός μου».
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος επίσης σημειώνει: «Η Εμμέλεια καταγόταν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Από γένος ένδοξο και αρχοντικό. Η Εμμέλεια από τα πλούτη και τη λαμπρή καταγωγή της δεν επηρεαζόταν. Αγωνιζόταν να ζήσει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και τον λόγο του Θεού».
Όταν ήρθε η ώρα να ανοίξει το σπιτικό της, επιλέγει να πάρει όχι άνθρωπο με πλούτη και υλικά αγαθά αλλά πιστό Χριστιανό, άνθρωπο με κάλλος ψυχής, τον Βασίλειο. Και στα δύο γένη του νέου ζεύγους ήταν γνώρισμα και έμβλημα η ευσέβεια, η χριστιανική ζωή και η αρετή.
Δέκα τέκνα απέκτησαν οι ευλογημένοι γονείς, ο Βασίλειος και η Εμμέλεια.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει για την Εμμέλεια ότι υπήρξε πολύτεκνος αλλά και καλλίτεκνος. Της εδόθη η χάρις του να έχει πολυπαιδία αλλά και ευτεκνία. Δεν αρκείτο μόνο να αφήσει παιδιά στη γη, έστω επιτυχημένα, αλλά να την αξιώσει ο Θεός να τους δει ουρανοπολίτες. Και την αξίωσε ο Θεός.
Μητέρα μακαρία! Όλα τα άρρενα τέκνα της, τέσσερα, Βασίλειος, Ναυκράτιος, Γρηγόριος, Πέτρος αφοσιώθηκαν στην υπηρεσία της Εκκλησίας: Οι τρεις επίσκοποι και ο ένας, ο Ναυκράτιος, μοναχός! Από τις πέντε θυγατέρες της η Μακρίνα έγινε μοναχή.
Πόση υπομονή και ανδρεία έδειξε και πίστη, όταν ο μοναχός Ναυκράτιος, σε ηλικία μόλις 27 ετών, πνίγηκε στα ορμητικά νερά στον ποταμό Ίριν, του Πόντου, στο διακόνημά του να εξασφαλίζει τροφή των γερόντων μοναχών αλλά και σε πλήθος ασθενών και πτωχών. Φιλανθρωπότατη ήταν η Εμμέλεια!
Τη φιλανθρωπία ήθελε η Εμμέλεια να ασκούν όλα τα παιδιά της.
Και τούτο το ενέπνεε με το παράδειγμά της.
Η αγία Εμμέλεια εκοιμήθη το 370μ.Χ. και την έθαψαν, κατά την επιθυμία της, στον τάφο του συζύγου της Βασιλείου. Ήταν τούτο νόμιμο και φυσικό να αναπαυθεί μετά θάνατον πλησίον εκείνου «ποῦ ἠγάπησεν ἐν Θεῶ καὶ μετὰ τὸν Θεὸν».
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος την ύμνησε με ένα υπέροχο επιτάφιο ποίημα:
«Η Εμμέλεια απέθανε. Ποίος το είπε;
Αυτή βεβαίως τόσων και τέτοιων παιδιών προσέφερε φως εις την ζωήν
με καλά και πολλά παιδιά,ιδού μοναδική μεταξύ των ανθρώπων.
Τρεις είναι ιερείς πολύ ένδοξοι...είναι τόσον μεγάλη ρίζα.
Αυτό είναι το ιερόν βραβείον της ευσεβείας σου,ω ευγενεστάτη όλων, η τιμή των πολλών παιδιών σου,διά τα οποία έναν πόθο είχες».
Νόννα. Η μητέρα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.
Στην Αριανζόν της Καππαδοκίας, χωριό κοντά στη μικρή πόλη Ναζιανζό, γεννή¬θηκε το 304μ.Χ. η αγία Νόννα.Οι γονείς της, Φιλτάτιος και Γοργονία, κατήγοντο από ένδοξες και εύπορες οικογένειες. Ήσαν και οι δύο άνθρωποι φοβούμενοι τον Θεό, ευσεβείς και ενάρετοι. Ο Θεός τους χάρισε δύο παιδιά, τον Αμφιλόχιο και τη Νόννα. Πολλές χάριτες έλαβαν από τον Θεό και τα δύο τέκνα. Η Νόννα ήταν το εγκαλλώπισμα και η χαρά της οικογένειας. Σεμνή και απερήφανη χριστιανή νέα, ήθελε να ευαρεστεί κάθε μέρα πρώτιστα στον Θεό.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σημειώνει σχετικά για τη μητέρα του: «Βλαστός ἐκ ῥίζης ἱερής καί εὐσεβοῦς» η Νόννα.
Τη Νόννα ζήτησε και πήρε ως σύζυγό του ο συμπατριώτης τους Γρηγόριος. Σπουδαίος νομικός, σώφρων και σεμνός. Ήταν όμως πλανεμένος ως προς την πίστη. Η πιστή Νόννα με θερμή προσευχή και δάκρυα κερδίζει και σώζει τον άνδρα της. Ο σύζυγός της έγινε κληρικός και ανεδείχθη Επίσκοπος της πατρίδος τους.
Αύτη ευχαριστούσε και μεγάλυνε τον Θεό. Δοκίμασαν για χρόνια την ατεκνία.
Αναφέρει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ποιος ήλπισε τόσον πολύ ότι μαζί με την αίτηση θα έχει και το αιτούμενο»; «Από την προσευχή (η Νόννα) δεν βγαίνει μ’ άδεια χέρια...».
Η οψίτοκος «Σάρρα», σε προχωρημένη ηλικία γεννά τρία παιδιά:
Τον Γρηγόριο «που τον προσφέρει δώρο στον Θεό, αυτόν που γύρευε να λάβει», τη Γοργονία και τον Καισάριο.
Η ευχαριστία και δοξολογία της Νόννας και του Γρηγορίου απέραντη, μα και ο ιερός πόθος τους να δώσουν το παιδί τους ζωντανή προσφορά στον Θεό.
Η Νόννα γίνεται παιδαγωγός και για τα τρία της παιδιά με την Αγία Γραφή στα γόνατά της, με το ενάρετο παράδειγμα, με την αγάπη της. Μέσα στην οικογένεια του Γρηγορίου και της Νόννας επικρατούσε «παροξυσμός αγάπης», που είναι πηγή χαράς και ευτυχίας για την οικογένεια.
Ολονύκτιες προσευχές αφιέρωνε για τα παιδιά της για να τα αναδείξει ανθρώπους του Θεού, «χριστοφόρους ναούς», «αθλητάς επουρανίους».
Λέει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για τη μητέρα του: «Άλλη φημίζεται για κόπους της μέσα στο σπίτι, άλλη για ομορφιά και φρονιμάδα της, άλλη για έργα ευσεβείας ή γι’ ασθένειες στο σώμα, ή για δάκρυα, για προσευχές, για περίθαλψη πτωχών. Η Νόννα καλοτυχίζεται για όλα.
Ήταν φιλόπτωχος και ελεήμων, το ίδιο και ο σύζυγός της. Είχαν κοινό ταμείο για τα έργα της αγάπης. Και ήθελαν με τα αγαθά έργα να κληρονομήσουν την επουράνιο Βασιλεία.
Η ειρήνη του Θεού επικρατούσε στο σπιτικό τους! Ήθελαν πάντοτε το σπίτι τους να είναι απάνεμο λιμάνι. Να βασιλεύει αγία και ειρηνική ατμόσφαιρα. Τους κυβέρνα το Άγιον Πνεύμα και όχι ο αμαρτωλός κόσμος.
Όπου υπάρχει η παρουσία του Θεού, εκεί και μόνον υπάρχει η ειρήνη.
Νοσταλγός του ουρανού η αγία Νόννα! Δεν σκεπτόταν απλώς τη Βασιλεία των ουρανών, αλλά και την ποθούσε και για το ίδιο προσευχόταν για όλους τους οικείους της. Μιλούσε στους οικείους της για «τον απύθμενον ωκεανόν της θείας ωραιότητος! Άναβε τον πόθο για την αιωνιότητα! Μετοικεσία για όλη την οικογένειά της.
Ανθούσα ήταν τ' όνομά της και μέσα στην καρδιά της άνθιζαν οι χριστιανικές αρετές. Πιο πολύ η πίστη και η αγάπη στον αληθινό Θεό. Καταγόταν η Ανθούσα από πλούσια και ευγενή οικογένεια της Αντιόχειας.
Από ενωρίς αξιώθηκε να βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη, τον κρυμμένο θησαυρό, τον μοναδικό και αιώνιο. Γνώριζε πλέον ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι η αληθινή χαρά για κάθε ψυχή, για κάθε οικογένεια και για όλο τον κόσμο.
Την ενάρετη αυτή κόρη διάλεξε και πήρε ως σύζυγό του ο Σεκούνδος, κι αυτός ζωντανό μέλος της Αντιοχειανής Εκκλησίας. Στο αξίωμά του ήταν άρχων διοικητής των στρατιωτών της Συρίας. Ήσαν ανδρόγυνο ευλογημένο από τον Θεό, αγαπημένο και προπαντός χαρούμενο. Αλλά η μόνιμη χαρά και η αμετακίνητη ευτυχία υπάρχει μόνο στον ουρανό. Ο πατέρας της οικογένειας, ο καλός Σεκούνδος, ο στρατηλάτης, απέθανε ξαφνικά. Η Ανθούσα δέχτηκε πλήγμα βαρύτατο, λίγο καιρό μετά τη γέννηση του υιού της Ιωάννη. Και ήταν μόνο 20 ετών. Σιγά-σιγά κόπαζε η τρικυμία και ο Θεός ησύχαζε τα άγρια κύματα. Με χριστιανική πίστη η Ανθούσα απεφάσισε να μείνει χήρα, για να αφιερωθεί στην ανατροφή του υιού της. Μέσα στη μεγάλη τρικυμία της θλίψεως δεν ναυάγησε.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ομολογεί ότι η μητέρα του έλεγε:
«Με τη βοήθεια του Θεού κατόρθωνα να υπομένω»,
«Ως χριστιανή χήρα μητέρα αληθώς τεκνοτρόφησε»,
«Αυτή είναι η πιο μεγάλη περιουσία, αυτός ο ανέκφραστος πλούτος, η αρετή». «Έγινε τύπος των πιστών εν πίστει, εν αγάπη και εν αγνεία».
Την Ανθούσα θαύμαζε πολύ και ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος του Ιωάννη, ο Λιβάνιος, (ο πιο φανατικός ειδωλολάτρης). Και είπε εγκωμιαστικά:
«Αλήθεια! Τι είδους γυναίκες υπάρχουν μεταξύ των Χριστιανών»!
Τόσο πολύ σπουδαίο πράγμα ήταν η αφοσίωση της μητέρας μου στον νεκρό πατέρα μου και στον υιό της. Γινόταν για μένα η προστατευτική φτερούγα για τη σωτηρία μου, αναφέρει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Όταν ο Ιωάννης εισέδυσε βαθύτερα στο πνεύμα της χριστιανικής πίστεως και το 370μ.Χ. εδέχθη το άγιο Βάπτισμα, η ευτυχία της Ανθούσας ήταν μεγάλη. Γιατί έγινε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού ο υιός της κι έτσι η απατηλή δόξα των ανθρώπων δεν θάμπωσε τα μάτια της ψυχής του.
Μαζί με τον φίλο του Βασίλειο σκέφτονται να μονάσουν.
Η μητέρα του Ανθούσα του ζητεί μια χάρη: «... όταν λοιπόν με παραδώσεις στη γη, τότε πήγαινε όπου θέλεις. Σε ικετεύω μη με παραδώσεις σε δεύτερη χηρεία... Κάμε λοιπόν υπομονή, παιδί μου».
Η ευλαβεστάτη Ανθούσα δεν απατήθηκε στην προαίσθησή της. Δύο χρόνια μετά, όπως το είχε προείπει στον Ιωάννη, «εκοιμήθη εν Κυρίω» σε ηλικία περίπου 43 ετών.
Επενέβη και εδώ η θαυμαστή πρόνοια του Θεού. Και η μητέρα δεν στερήθηκε τη συντροφιά του υιού της μέχρι της εσχάτης της αναπνοής και ο Ιωάννης ακολούθησε «μετά χαράς» την κλήση του Θεού.
Αφού μοίρασε όλη του την περιουσία, αναχώρησε για την έρημο.
Την Ανθούσα θαύμαζε πολύ και ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος του Ιωάννη, ο Λιβάνιος, (ο πιο φανατικός ειδωλολάτρης). Και είπε εγκωμιαστικά:
«Αλήθεια! Τι είδους γυναίκες υπάρχουν μεταξύ των Χριστιανών»!
Τόσο πολύ σπουδαίο πράγμα ήταν η αφοσίωση της μητέρας μου στον νεκρό πατέρα μου και στον υιό της. Γινόταν για μένα η προστατευτική φτερούγα για τη σωτηρία μου, αναφέρει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Όταν ο Ιωάννης εισέδυσε βαθύτερα στο πνεύμα της χριστιανικής πίστεως και το 370μ.Χ. εδέχθη το άγιο Βάπτισμα, η ευτυχία της Ανθούσας ήταν μεγάλη. Γιατί έγινε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού ο υιός της κι έτσι η απατηλή δόξα των ανθρώπων δεν θάμπωσε τα μάτια της ψυχής του.
Μαζί με τον φίλο του Βασίλειο σκέφτονται να μονάσουν.
Η μητέρα του Ανθούσα του ζητεί μια χάρη: «... όταν λοιπόν με παραδώσεις στη γη, τότε πήγαινε όπου θέλεις. Σε ικετεύω μη με παραδώσεις σε δεύτερη χηρεία... Κάμε λοιπόν υπομονή, παιδί μου».
Η ευλαβεστάτη Ανθούσα δεν απατήθηκε στην προαίσθησή της. Δύο χρόνια μετά, όπως το είχε προείπει στον Ιωάννη, «εκοιμήθη εν Κυρίω» σε ηλικία περίπου 43 ετών.
Επενέβη και εδώ η θαυμαστή πρόνοια του Θεού. Και η μητέρα δεν στερήθηκε τη συντροφιά του υιού της μέχρι της εσχάτης της αναπνοής και ο Ιωάννης ακολούθησε «μετά χαράς» την κλήση του Θεού.
Αφού μοίρασε όλη του την περιουσία, αναχώρησε για την έρημο.
(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Παράκληση. Περιοδική
Ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ”, τεῦχος 76)
Πώς να ταιριάξει στην ''προοδευτική'' κοινωνία μας η εορτή των Τριών Ιεραρχών;
Γιώργος Τασιόπουλος (από αναρτηση στο fb)
Στα σχολεία εορτάζονταν και πριν την απελευθέρωση, αναφορά υπάρχει για την Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης και τον εορτασμό κατά την 30η Ιανουαρίου της Μνήμης των ευεργετών και συνδρομητών του σχολείου από το 1812-1813. Στην Ιόνιο Ακαδημία οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται και τιμώνται ως οι προστάτες της από τη σύστασή της (1824-1826). Στην οθωμανοκρατούμενη Μυτιλήνη έχουμε πανηγυρικούς από το 1859 τουλάχιστον.
Πριν 150 χρόνια περίπου η κοινή εορτή των Τριών Ιεραρχών της 30ης Ιανουαρίου ορίσθηκε και ως σχολική.
Τότε το πρώτο απελευθερωμένο έθνος στη Δύση ζούσε με κοντινές τις μνήμες των αγώνων και των ηρώων του και έψαχνε γερά θεμέλια για να αναστήσει το όραμα των Κοινών όλων των Ελλήνων.
Οι Τρεις Ιεράρχες ήταν φάροι ιδανικοί ως πρότυπα, εκτός από την υπόλοιπη προσφορά τους στη θεολογική, κοινωνική ζωή. Έτσι, αποφάσισαν να αποτελούσαν και τους προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά και η λοβοτομημένη μνήμη μας από τη μια, η πολιτισμική παρακμή από την άλλη και η αλλαγή συλλογικου οράματος καθιστά ξεπερασμένο πια ως πρότυπο για την "προοδευτική" κοινωνία μας το παράδειγμα των τριών Αγίων μας για το σημερινό σχολείο.
Σιγά - σιγά λοιπόν απαξιώθηκε η γιορτή αυτή από το υπουργείο και τους εκπαιδευτικούς και από πέρσι η Κεραμέως με δήλωση συμπαράστασης μάλιστα του αρχιεπίσκοπου έκαναν το "θαύμα". Αρκούμαστε, όσοι "συντηρητικοί" εκπαιδευτικοί το επιθυμούν σε δίωρη αναφορά στα πρόσωπα των Αγίων και μάθημα κανονικά.
Είναι λοιπόν, ξεπερασμένος ο λόγος των Αγίων σε μια κοινωνία άπληστων καταναλωτών που υποκατέστησε τη μόρφωση και την αγωγή στους νέους τους με δεξιότητες όπως επαναλαμβάνουν οι πολιτειακοί μας άρχοντες;
Πώς να ακουστεί στην προοδευτική κοινωνία μας ο λόγος του Χρυσοστόμου;
"Πρόσεξε λοιπόν, ότι οι άνθρωποι δεν μαλώνουν για τα κοινά πράγματα, αλλ’ αντίθετα ζουν ειρηνικά. Όταν, όμως, κάποιος επιχειρήσει ν’ αρπάξει κάτι και να το κάνει δικό του, αρχίζει ο τσακωμός, σαν και η ίδια η φύση να αγανακτεί. Γιατί, ενώ ο Θεός με κάθε τρόπο μας αδελφώνει, εμείς, εν τούτοις, τσακωνόμαστε και χωριζόμαστε και αρπάζουμε για ιδιοκτησία και λέμε “το δικό μου” και “το δικό σου”, αυτές τις ψυχρές λέξεις. Έτσι ξεσπούν οι πόλεμοι, έτσι γεννιέται η αδικία
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2021
«Δεν πείραξε που ήπιες το γάλα. Πείραξε, γιατί το λυπήθηκες, εκεί που το πήγες!»
Πνευματικό τέκνο του οσίου Γεωργίου(Καρσλίδη) διηγείται:
Τότε η μάνα μου μού είπε: «Πήγαινέ το στη θεία σου, που δεν κρατούν νηστεία και μη το πίνεις εσύ». Στον δρόμο όμως το ζήλεψα και σκέφτηκα: γιατί να το πάω όλο εκεί και να μη πιώ λίγο και εγώ; Πού θα το καταλάβει η θεία μου; Πήγαμε μετά να μεταλάβουμε. Εγώ σε κανένα δεν είπα τίποτε.
Μόλις κοινώνησα, πήγα λίγο παραπέρα και σκέφτηκα:
Μόλις κοινώνησα, πήγα λίγο παραπέρα και σκέφτηκα:
«Γέροντα, ούτε και εσύ δεν κατάλαβες τίποτε» και ήμουν όλο χαρά. Βγήκαμε έξω και περιμέναμε, γιατί οι δικοί μου συνήθως μετά περίμεναν έξω και κουβέντιαζαν.
Μόλις ήρθε ο Γέροντας, μου έκανε νόημα να πάω κοντά του. Μ’ έπιασε από το αυτί και μου είπε: «Δεν πείραξε που ήπιες το γάλα. Πείραξε, γιατί το λυπήθηκες, εκεί που το πήγες!»
Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά την διδασκαλία του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου
Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά την διδασκαλία του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου
Ο νέος ιερομάρτυρας Φιλάρετος Πριάχιν ο ομολογητής
Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1880 στο χωριό Τσούλκοβο της επαρχίας Ριαζάν. Ήταν γιος του αγρότη Τροφίμου Πριάχιν και κατά τη βάπτισή του έλαβε το όνομα Ιωάννης.
Μόλις δεκαεπτά χρονών, έχοντας τη φλογερή επιθυμία να υπηρετήσει τον Χριστό, πήγε στη Μονή του Σωτήρος, που βρισκόταν κοντά στην πόλη Προνσκ, κι έγινε δόκιμος μοναχός. Εκεί, για αρκετά χρόνια εργάστηκε με προθυμία στα μοναστηριακά αγροκτήματα, ενώ κατά τις ώρες των ακολουθιών έψαλλε στον εκκλησιαστικό χορό της μονής.
Στις 21 Απριλίου του 1913 εκάρη μοναχός με το όνομα Φιλάρετος και το επόμενο έτος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.
Στη Μονή του Σωτήρος ήταν θησαυρισμένη μια εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της «Εγγυήτριας των Αμαρτωλών», την οποία τιμούσαν ιδιαίτερα όχι μόνο οι πατέρες της μονής αλλά και οι κάτοικοι της γύρω περιοχής. Με τη χαριτόβρυτη αυτή εικόνα οι μοναχοί έκαναν κατά καιρούς λιτανευτικές περιοδείες στα κοντινά χωριά, παίρνοντας μαζί τους και τον ευλαβή π. Φιλάρετο για την τέλεση Παρακλήσεων.
Το 1919 οι σοβιετικές αρχές έκλεισαν το μοναστήρι και έδιωξαν τους μοναχούς. Τότε ο π. Φιλάρετος μετέφερε την ιερή εικόνα στον ναό του χωριού Σρέζνεβο της επαρχίας Ριαζάν, όπου εγκαταστάσθηκε και άρχισε να ιερουργεί.
Ο αρχιεπίσκοπος Ριαζάν Βενιαμίν του έδωσε ευλογία να περιοδεύει με την εικόνα στα χωριά της επαρχίας, όπως έκανε παλαιότερα στο μοναστήρι του, και να τελεί Παρακλήσεις. Ορίστηκε, επίσης, η 11η Ιουνίου ως ημέρα της ετήσιας εορτής της εικόνας.
Για το πανηγύρι αυτό μαζεύονταν στο χωριό κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές και λειτουργούσαν είκοσι περίπου ιερείς. Η Παναγία η Εγγυήτρια, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, ήταν για όλους αυτούς αποκούμπι και παρηγοριά.
Στα μέσα Ιουνίου του 1930 οι επικεφαλής της ΓκεΠεΟυ του Ριαζάν, ανήσυχοι για όσα συνέβαιναν στο Σρέζνεβο, έστειλαν στους προϊσταμένους τους στη Μόσχα σχετική αναφορά, στην οποία ανέφεραν μεταξύ άλλων:
«Στο χωριό Σρέζνεβο προσήλθαν για το πανηγύρι στις 11 Ιουνίου πολυάριθμοι προσκυνητές, γύρω στα οκτώ χιλιάδες άτομα. Εξακριβώσαμε ότι η μεγάλη αυτή προσέλευση οφείλεται στη δραστηριότητα κάποιου παπα-Φιλαρέτου, που υπηρετεί στο χωριό…
Μόλις δεκαεπτά χρονών, έχοντας τη φλογερή επιθυμία να υπηρετήσει τον Χριστό, πήγε στη Μονή του Σωτήρος, που βρισκόταν κοντά στην πόλη Προνσκ, κι έγινε δόκιμος μοναχός. Εκεί, για αρκετά χρόνια εργάστηκε με προθυμία στα μοναστηριακά αγροκτήματα, ενώ κατά τις ώρες των ακολουθιών έψαλλε στον εκκλησιαστικό χορό της μονής.
Στις 21 Απριλίου του 1913 εκάρη μοναχός με το όνομα Φιλάρετος και το επόμενο έτος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.
Στη Μονή του Σωτήρος ήταν θησαυρισμένη μια εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της «Εγγυήτριας των Αμαρτωλών», την οποία τιμούσαν ιδιαίτερα όχι μόνο οι πατέρες της μονής αλλά και οι κάτοικοι της γύρω περιοχής. Με τη χαριτόβρυτη αυτή εικόνα οι μοναχοί έκαναν κατά καιρούς λιτανευτικές περιοδείες στα κοντινά χωριά, παίρνοντας μαζί τους και τον ευλαβή π. Φιλάρετο για την τέλεση Παρακλήσεων.
Το 1919 οι σοβιετικές αρχές έκλεισαν το μοναστήρι και έδιωξαν τους μοναχούς. Τότε ο π. Φιλάρετος μετέφερε την ιερή εικόνα στον ναό του χωριού Σρέζνεβο της επαρχίας Ριαζάν, όπου εγκαταστάσθηκε και άρχισε να ιερουργεί.
Ο αρχιεπίσκοπος Ριαζάν Βενιαμίν του έδωσε ευλογία να περιοδεύει με την εικόνα στα χωριά της επαρχίας, όπως έκανε παλαιότερα στο μοναστήρι του, και να τελεί Παρακλήσεις. Ορίστηκε, επίσης, η 11η Ιουνίου ως ημέρα της ετήσιας εορτής της εικόνας.
Για το πανηγύρι αυτό μαζεύονταν στο χωριό κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές και λειτουργούσαν είκοσι περίπου ιερείς. Η Παναγία η Εγγυήτρια, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, ήταν για όλους αυτούς αποκούμπι και παρηγοριά.
Στα μέσα Ιουνίου του 1930 οι επικεφαλής της ΓκεΠεΟυ του Ριαζάν, ανήσυχοι για όσα συνέβαιναν στο Σρέζνεβο, έστειλαν στους προϊσταμένους τους στη Μόσχα σχετική αναφορά, στην οποία ανέφεραν μεταξύ άλλων:
«Στο χωριό Σρέζνεβο προσήλθαν για το πανηγύρι στις 11 Ιουνίου πολυάριθμοι προσκυνητές, γύρω στα οκτώ χιλιάδες άτομα. Εξακριβώσαμε ότι η μεγάλη αυτή προσέλευση οφείλεται στη δραστηριότητα κάποιου παπα-Φιλαρέτου, που υπηρετεί στο χωριό…
Ο Άγιος Νεομάρτυς Φιλάρετος κρατώντας την θαυματουργή εικόνα της ''Παναγίας της Εγγυήτριας''.Αναγράφεται ως Σεραφείμ.Πρόκειται για το όνομα που πήρε όταν έγινε μεγαλόσχημος μοναχός
Τρία εικοσιτετράωρα κράτησαν οι πανηγυρικές ακολουθίες… Παρατηρήσαμε ότι οι αγρότες της περιοχής, που προσήλθαν μαζικά στο χωριό Σρέζνεβο, μετά τη συνάντησή τους με τον Φιλάρετο, είτε δεν γίνονταν μέλη των κολχόζ, είτε, αν είχαν ήδη γίνει, αποχωρούσαν. Το περιφερειακό τμήμα της ΓκεΠεΟυ θα λάβει άμεσα μέτρα για την καταστολή της δράσης του Φιλαρέτου…».
Ο π. Φιλάρετος είχε αντιληφθεί πως οι αρχές τον παρακολουθούσαν συστηματικά. Γνωρίζοντας ότι παντού γίνονταν συλλήψεις ιερέων, μοναχών
και λαϊκών πιστών, καταλάβαινε ότι πλησίαζε και η δική του σύλληψη, για την οποία προειδοποιούσε όλους όσοι έρχονταν στον ναό. Περιμένοντάς την, είχε πάντοτε κρεμασμένο πίσω από την πόρτα του ένα σακίδιο με λίγα απαραίτητα ρούχα.
Συνελήφθη στις 31 Μαΐου του 1931 και οδηγήθηκε αμέσως στον ανακριτή. Απαντώντας σε ερωτήματά του, είπε μεταξύ άλλων:
– Είκοσι χρόνια ζούσα στη Μονή του Σωτήρος του Προνσκ… Το 1919 οι αρχές έκλεισαν το μοναστήρι μας, το λεηλάτησαν και δήμευσαν την περιουσία του. Στα κτίριά του εγκατέστησαν διάφορες υπηρεσίες…
Όλοι οι μοναχοί και οι δόκιμοι σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη, άλλοι εδώ κι άλλοι εκεί… Και τα γυναικεία μοναστήρια, όπως τα ανδρικά, κλείστηκαν.
Οι μοναχοί και οι μοναχές, μένοντας πιστοί στον Χριστό, εγκαταστάθηκαν κοντά σε εκκλησίες… Είμαι αντίθετος με τη σοβιετική εξουσία, επειδή αυτή πολεμάει σταθερά την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Στις 12 Νοεμβρίου του 1931 η τρόικα της ΓκεΠεΟυ καταδίκασε τον π. Φιλάρετο σε εγκλεισμό πέντε ετών σε Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας. Για ένα διάστημα τον έστειλαν να δουλέψει στην κατασκευή της διώρυγας Λευκής Θάλασσας-Βαλτικής.
Το 1936, μετά την έκτιση της ποινής του, ο π. Φιλάρετος, καταβεβλημένος και γερασμένος από τις βάναυσες συνθήκες του στρατοπέδου, επέστρεψε στο Ριαζάν.
Ο αρχιεπίσκοπος Ιουβενάλιος τον συμβούλεψε να φύγει από την πόλη, γιατί πιθανότατα θα τον συνελάμβαναν πάλι, και να πάει στο Τβερ, όπου ήταν άγνωστος στις τοπικές αρχές. Πήγε, πράγματι, στο Τβερ, όπου και παρέμεινε τρία περίπου χρόνια χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς.
Το 1939 εκκλησιαζόταν στον ναό του κοιμητηρίου Βολίνσκ, τον μοναδικό ναό που είχε απομείνει ανοιχτός σ’ όλη την επαρχία Τβερ. Εκεί ιερουργούσε ο επίσκοπος Τβερ Παλλάδιος. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους άνδρες της ΝιΚαΒεΝτε συνέλαβαν τον επίσκοπο Παλλάδιο.
Συνελήφθη στις 31 Μαΐου του 1931 και οδηγήθηκε αμέσως στον ανακριτή. Απαντώντας σε ερωτήματά του, είπε μεταξύ άλλων:
– Είκοσι χρόνια ζούσα στη Μονή του Σωτήρος του Προνσκ… Το 1919 οι αρχές έκλεισαν το μοναστήρι μας, το λεηλάτησαν και δήμευσαν την περιουσία του. Στα κτίριά του εγκατέστησαν διάφορες υπηρεσίες…
Όλοι οι μοναχοί και οι δόκιμοι σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη, άλλοι εδώ κι άλλοι εκεί… Και τα γυναικεία μοναστήρια, όπως τα ανδρικά, κλείστηκαν.
Οι μοναχοί και οι μοναχές, μένοντας πιστοί στον Χριστό, εγκαταστάθηκαν κοντά σε εκκλησίες… Είμαι αντίθετος με τη σοβιετική εξουσία, επειδή αυτή πολεμάει σταθερά την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Στις 12 Νοεμβρίου του 1931 η τρόικα της ΓκεΠεΟυ καταδίκασε τον π. Φιλάρετο σε εγκλεισμό πέντε ετών σε Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας. Για ένα διάστημα τον έστειλαν να δουλέψει στην κατασκευή της διώρυγας Λευκής Θάλασσας-Βαλτικής.
Το 1936, μετά την έκτιση της ποινής του, ο π. Φιλάρετος, καταβεβλημένος και γερασμένος από τις βάναυσες συνθήκες του στρατοπέδου, επέστρεψε στο Ριαζάν.
Ο αρχιεπίσκοπος Ιουβενάλιος τον συμβούλεψε να φύγει από την πόλη, γιατί πιθανότατα θα τον συνελάμβαναν πάλι, και να πάει στο Τβερ, όπου ήταν άγνωστος στις τοπικές αρχές. Πήγε, πράγματι, στο Τβερ, όπου και παρέμεινε τρία περίπου χρόνια χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς.
Το 1939 εκκλησιαζόταν στον ναό του κοιμητηρίου Βολίνσκ, τον μοναδικό ναό που είχε απομείνει ανοιχτός σ’ όλη την επαρχία Τβερ. Εκεί ιερουργούσε ο επίσκοπος Τβερ Παλλάδιος. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους άνδρες της ΝιΚαΒεΝτε συνέλαβαν τον επίσκοπο Παλλάδιο.
Τελικά οι ανακριτές του παρουσίασαν αποσπάσματα της καταθέσεως του επισκόπου Παλλαδίου, ο οποίος, όπως φάνηκε, είχε λυγίσει κατά την ανάκριση και είχε δεχθεί να συνεργαστεί με τις σοβιετικές αρχές. Στην κατάθεσή του, λοιπόν, είχε πειθαναγκαστεί να ομολογήσει ότι ο ίδιος ήταν αρχηγός και ο π. Φιλάρετος μέλος αντισοβιετικής φιλομοναρχικής ομάδας κληρικών.
– Τι έχετε να πείτε τώρα; Ομολογείτε την ενοχή σας; ρώτησε ο ανακριτής τον π. Φιλάρετο.
– Παραδέχομαι, απάντησε εκείνος, ότι έχω κάποιες αντισοβιετικές απόψεις, τις οποίες κατά καιρούς διατύπωνα στον επίσκοπο Παλλάδιο. Του έλεγα πως η σοβιετική εξουσία καταπιέζει την Εκκλησία και καταδιώκει τον κλήρο, γι’ αυτό και την αποκαλούσα εξουσία του Αντιχρίστου.
Ωστόσο, ποτέ δεν υπήρξα μέλος αντισοβιετικής φιλομοναρχικής ομάδας κληρικών. Καμιά συμβουλή δεν έδινα και καμιά υπόδειξη δεν έκανα στους πιστούς, που έρχονταν στην εκκλησία, για αντισοβιετική δραστηριότητα, ούτε δεχόμουν από άλλους τέτοιες συμβουλές και υποδείξεις.
Ο επίσκοπος Παλλάδιος δεν με παρακίνησε ποτέ σε αντισοβιετικές ενέργειες. Δεν γνώριζα καν αν ήταν αρχηγός φιλομοναρχικής ομάδας. Εκτός από τον επίσκοπο, σε κανέναν άλλο δεν εξέφρασα ποτέ αντισοβιετικές απόψεις. Δεν άσκησα καμιάν αντισοβιετική δραστηριότητα. Δεν παραδέχομαι, λοιπόν, πως είμαι ένοχος για όσα με κατηγορείτε.
Στις 4 Μαρτίου του 1940 η τρόικα της ΝιΚαΒεΝτε καταδίκασε τον π. Φιλάρετο σε φυλάκιση τριών ετών στο Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας Νοβοϊβάνοφσκι. Εκεί πέθανε από τις κακουχίες στις 7 Μαρτίου του 1942, και κατατάχθηκε στην ουράνια στρατιά των αγίων ομολογητών της Εκκλησίας. Δεν είναι γνωστός ο τόπος της ταφής του.
Από το βιβλίο: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ού αιώνα. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 332.
Ο μερακλής τσομπάνος-π.Δημήτρης Γκαγκαστάθης
«Ὁ λαὸς πιστεύει, ἀλλὰ θέλει καὶ μερακλῆ τσομπάνο» Δημ. Γκαγκαστάθης Ἱερεύς (σελ.516)
Στις 29 Ἰανουρίου τοῦ 1975 ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ ὁ μεγάλος σύγχρονος ἅγιος παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης. Τὸ πνευματικὸ του τέκνο, ὁ Στυλιανὸς Κεμεντζετζίδης , ἔχει ἐκδόσει τὸν βίο καὶ τὰ ἔργα του καὶ εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ μᾶς τοὺς σημερινοὺς -ἄς ποῦμε- χριστιανοὺς νὰ γνωρίσουμε πῶς πολιτεύθηκε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ γνήσιος ποιμὴν τῶν λογικῶν προβάτων Του.
Εἶδα ὅτι ἔχουν δημοσιευτεῖ στοιχεία τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου γέροντος στὸ διαδύκτιο, ὁπότε μόνο κάποια σκόρπια σημεία θέλω νὰ παρουσιάσω, γιὰ ὅσους δὲν τὰ ἔχουν ὑπ᾿ ὅψιν, πολὺ πρόχειρα βέβαια, ὅσα προλάβω νὰ ἀντιγράψω καὶ ζητῶ συγνώμη γιὰ τὴν προχειρότητα, ἀπὸ ὅποιον τύχει καὶ τὰ διαβάσει.
Ἦταν πραγματικὸς παπᾶς, λειτουργὸς τοῦ ὑψίστου, ποὺ θυσίαζε τὴν ζωή του ὑπὲρ τῶν προβάτων.
Ὅταν τὸν κατεδίωκαν οἱ ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ κατέφυγε στὴν Μητρόπολι Τρικάλων καὶ τὸν ἔστειλαν γιὰ προστασία στοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ Ζέρβα. Ἀποφάσισαν:
«Νὰ μὲ πάρουν στὸ Βοργαρέλι καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ μὲ στείλουν μὲ τὸ ἀεροπλάνο, στὴν Μέση Ἀνατολή, στὴν Ἑλληνική Κυβέρνησι. Ἤθελαν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ κομμουνισμὸς καὶ τὸ ΕΑΜ καταδιώκει τοὺς ἱερεῖς, γιὰ νὰ πάρουν αὐτοὶ γαλόνια (βαθμούς) καὶ ἐμένα νὰ μὲ δώσουν δόξες τιμὲς καὶ θέσι ἐξαιρετική. Τοὺς εἶπα· θὰ μὲ ἀφήσετε ἀπόψε νὰ προσευχηθῶ καὶ τὸ πρωΐ θὰ σᾶς ἀπαντήσω. Διὰ τῆς προσευχῆς ἔβγαλα τὴν ἀπόφασι: ὄχι. Δὲν πρέπει, εἶπα, νὰ φύγω μακρυὰ ἀπὸ τὸ ποίμνιό μου καὶ ἀπὸ τὸ Ναὸ τῶν Ταξιαρχῶν. Ἄς βασανιστῶ καὶ ὑποφέρω, θὰ μείνω ἐδῶ, πλησίον τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τοῦ χρυσοῦ. Θὰ πεθάνω στὴν πόρτα τῶν Ταξιαρχῶν, σύμφωνα μὲ τὸν ὅρκο ποὺ ἔδωσα». σελ.50-51
Καὶ δὲν εἶναι εὔκολα λόγια αὐτά. Δὲν εἶναι κηρύγματα ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Τὸ πόσο βασανίστηκε, τὸ τί ὑπέστη, δὲν τὸ χωρεῖ νοῦς ἀνθρώπου...
Ὅμως καὶ τὸ ποίμνιο του τὸν ὑπεραγαποῦσε καὶ τὸν προστατευε, ὅσο μποροῦσε, ἀπὸ τοὺς διαφόρους ὲπίβουλους:
«Τὸ στρατηγεῖο τοῦ ΕΛΑΣ συνῆλθε καὶ ἀποφάσισε νὰ μὲ πάρουν μὲ τὸ μέρος τους... : Ἤθελαν νὰ μὲ δώσουν ἕνα ἄλογο νὰ γυρίζω στὰ χωριὰ γιὰ καθοδήγησι καὶ 4 ἄνδρες γιὰ σωματοφυλακὴ , νὰ μὲ φυλάγουν. Τὸ μεγαλύτερο σατανικὸ ἀξίωμα. Ἔρχονται στὸ χωριό. Συναθροίζονται ὅλοι τῆς περιφέρειας τὰ ὑπεύθυνα πρόσωπα καὶ ἀναφέρουν τὴν διαταγή. Ὅλοι οἱ χωρικοὶ ἐταράχθησαν. Τί πράγματα εἶναι αὐτὰ, εἶπαν , καὶ δὲν ἀφήνετε ἥσυχο τὸν παπᾶ μας; Ἐσεῖς θέλετε μὲ αὐτὸ νὰ τὸν καταστρέψετε.. Τί συμβαίνει πάλι τοὺς ἐρωτῶ; Μὲ δείχνουν τὴν διαταγή. Τὴν διαβάζω καὶ τοὺς λέγω: Αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ ζητᾶτε ἐσεῖς ἐγὼ δὲν ἤμπορῶ νὰ τὰ κάνω. Αὐτὴ ἡ δουλειὰ θέλει ἄνθρωπο μορφωμένο καὶ ἔμπειρο. Καὶ ὕστερα ἐγὼ τὸ ἔχω δηλώσει νὰ πεθάνω πραγματικὸς παπᾶς καὶ ὄχι μασκαρᾶς. Δὲν ἀναλαμβάνω τέτοια δουλειὰ καὶ ὅ,τι θέλει ἄς γίνει. Τί σήμερα, τί ἀργότερα , ἐγὼ εἶμαι ἔτοιμος γιὰ τὸν Χριστὸ, νὰ θυσιαστῶ ὅποια ὥρα θέλήσετε. Τὸ χωριὸ ὑπὲρ ἐμοῦ... Ἔφυγαν καὶ πάλι ἄπρακτοι. Βλέπετε πόσον ἡ θρησκεία μας εἶναι ζωντανή!» σελ.74-75
«Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1943 ὁ Δεσπότης Κοζάνης Ἰωακείμ ἐξέδωκε καταδικαστικὴ ἀπόφασι, δὶς εἰς θάνατον. Ὁ πρῶτος ποὺ ὑπέγραψε τὴν καταδίκη μου, ἐρήμην, ἦταν ὁ Δεσπότης. Ἐστειλε καὶ τὸν Ἀρχιμανδρίτη του, παπᾶ Κοσμᾶ, μὲ πέντε ἀντάρτες νὰ μὲ ἐκτελέσουν καὶ ἡσυχάσουν, ἐπειδὴ πολὺ τοὺς ἀνησυχοῦσα καὶ τοὺς χαλνοῦσα τὰ σχέδια τους, καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν δουλειὰ στὸ χωριό. Οἱ ἑνορίτες μου μὲ ἄκουγαν, ἐπειδὴ πρῶτος ἐγὼ ἔτρεχα στοὺς κινδύνους, γιὰ νὰ τοὺς σώσω, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο μποροῦσα». σελ.47
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ κοίταζε πρὸς τὰ πάνω καὶ ρύθμιζε τὶς πράξεις καὶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴν οὐράνια, αἰώνια πραγματικότητα. Ἄν κοίταζε καὶ ἔκρινε μὲ τὰ κάτω καὶ μὲ τοὺς γύρω του ἀναπόφευκτα καὶ ὁ βίος του θὰ ἦταν ἀντίστοιχος (Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου· ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου):
«Μεταχειρίστηκαν καὶ ἄλλα σατανικά μέσα. Ἔβαλαν τοὺς ἄλλους ἱερεῖς νὰ ποῦν τὴν παπαδιά: Μήπως μονάχα αὐτὸς δὲν θέλει τὸν κομμουνισμό; Καὶ ἐμεῖς δὲν τὸν θέλουμε. Τί νὰ κάνωμε ὅμως; Ἄς τοὺς κάνωμε τώρα τὸ κέφι καὶ ἄμα ἀλλάξει ἡ κατάστασις, αὐτοὺς θὰ λογαριάσωμε; Καὶ τὸ ἐπέτυχαν. Ἡ παπαδιὰ ἄρχισε νὰ μὲ γκρινιάζῃ καὶ νὰ φωνάζῃ ἐναντίον μου». σελ.78
«Μοῦ λέγει ἡ παπαδιά: Πράγματι χαζάθηκες. Ἐσὺ θὰ φέρης ἀποτέλεσμα μόνος; Δὲν
Στις 29 Ἰανουρίου τοῦ 1975 ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ ὁ μεγάλος σύγχρονος ἅγιος παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης. Τὸ πνευματικὸ του τέκνο, ὁ Στυλιανὸς Κεμεντζετζίδης , ἔχει ἐκδόσει τὸν βίο καὶ τὰ ἔργα του καὶ εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ μᾶς τοὺς σημερινοὺς -ἄς ποῦμε- χριστιανοὺς νὰ γνωρίσουμε πῶς πολιτεύθηκε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ γνήσιος ποιμὴν τῶν λογικῶν προβάτων Του.
Εἶδα ὅτι ἔχουν δημοσιευτεῖ στοιχεία τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου γέροντος στὸ διαδύκτιο, ὁπότε μόνο κάποια σκόρπια σημεία θέλω νὰ παρουσιάσω, γιὰ ὅσους δὲν τὰ ἔχουν ὑπ᾿ ὅψιν, πολὺ πρόχειρα βέβαια, ὅσα προλάβω νὰ ἀντιγράψω καὶ ζητῶ συγνώμη γιὰ τὴν προχειρότητα, ἀπὸ ὅποιον τύχει καὶ τὰ διαβάσει.
(Τὰ ἀποσπάσματα εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο ΠΑΠΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ Βίος –Θαύματα-Νουθεσίαι καὶ Ἐπιστολαί. Γ΄ ἐκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ. Θεσσαλονίκη 1997)
Ὅταν τὸν κατεδίωκαν οἱ ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ κατέφυγε στὴν Μητρόπολι Τρικάλων καὶ τὸν ἔστειλαν γιὰ προστασία στοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ Ζέρβα. Ἀποφάσισαν:
«Νὰ μὲ πάρουν στὸ Βοργαρέλι καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ μὲ στείλουν μὲ τὸ ἀεροπλάνο, στὴν Μέση Ἀνατολή, στὴν Ἑλληνική Κυβέρνησι. Ἤθελαν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ κομμουνισμὸς καὶ τὸ ΕΑΜ καταδιώκει τοὺς ἱερεῖς, γιὰ νὰ πάρουν αὐτοὶ γαλόνια (βαθμούς) καὶ ἐμένα νὰ μὲ δώσουν δόξες τιμὲς καὶ θέσι ἐξαιρετική. Τοὺς εἶπα· θὰ μὲ ἀφήσετε ἀπόψε νὰ προσευχηθῶ καὶ τὸ πρωΐ θὰ σᾶς ἀπαντήσω. Διὰ τῆς προσευχῆς ἔβγαλα τὴν ἀπόφασι: ὄχι. Δὲν πρέπει, εἶπα, νὰ φύγω μακρυὰ ἀπὸ τὸ ποίμνιό μου καὶ ἀπὸ τὸ Ναὸ τῶν Ταξιαρχῶν. Ἄς βασανιστῶ καὶ ὑποφέρω, θὰ μείνω ἐδῶ, πλησίον τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τοῦ χρυσοῦ. Θὰ πεθάνω στὴν πόρτα τῶν Ταξιαρχῶν, σύμφωνα μὲ τὸν ὅρκο ποὺ ἔδωσα». σελ.50-51
Καὶ δὲν εἶναι εὔκολα λόγια αὐτά. Δὲν εἶναι κηρύγματα ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Τὸ πόσο βασανίστηκε, τὸ τί ὑπέστη, δὲν τὸ χωρεῖ νοῦς ἀνθρώπου...
Ὅμως καὶ τὸ ποίμνιο του τὸν ὑπεραγαποῦσε καὶ τὸν προστατευε, ὅσο μποροῦσε, ἀπὸ τοὺς διαφόρους ὲπίβουλους:
«Τὸ στρατηγεῖο τοῦ ΕΛΑΣ συνῆλθε καὶ ἀποφάσισε νὰ μὲ πάρουν μὲ τὸ μέρος τους... : Ἤθελαν νὰ μὲ δώσουν ἕνα ἄλογο νὰ γυρίζω στὰ χωριὰ γιὰ καθοδήγησι καὶ 4 ἄνδρες γιὰ σωματοφυλακὴ , νὰ μὲ φυλάγουν. Τὸ μεγαλύτερο σατανικὸ ἀξίωμα. Ἔρχονται στὸ χωριό. Συναθροίζονται ὅλοι τῆς περιφέρειας τὰ ὑπεύθυνα πρόσωπα καὶ ἀναφέρουν τὴν διαταγή. Ὅλοι οἱ χωρικοὶ ἐταράχθησαν. Τί πράγματα εἶναι αὐτὰ, εἶπαν , καὶ δὲν ἀφήνετε ἥσυχο τὸν παπᾶ μας; Ἐσεῖς θέλετε μὲ αὐτὸ νὰ τὸν καταστρέψετε.. Τί συμβαίνει πάλι τοὺς ἐρωτῶ; Μὲ δείχνουν τὴν διαταγή. Τὴν διαβάζω καὶ τοὺς λέγω: Αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ ζητᾶτε ἐσεῖς ἐγὼ δὲν ἤμπορῶ νὰ τὰ κάνω. Αὐτὴ ἡ δουλειὰ θέλει ἄνθρωπο μορφωμένο καὶ ἔμπειρο. Καὶ ὕστερα ἐγὼ τὸ ἔχω δηλώσει νὰ πεθάνω πραγματικὸς παπᾶς καὶ ὄχι μασκαρᾶς. Δὲν ἀναλαμβάνω τέτοια δουλειὰ καὶ ὅ,τι θέλει ἄς γίνει. Τί σήμερα, τί ἀργότερα , ἐγὼ εἶμαι ἔτοιμος γιὰ τὸν Χριστὸ, νὰ θυσιαστῶ ὅποια ὥρα θέλήσετε. Τὸ χωριὸ ὑπὲρ ἐμοῦ... Ἔφυγαν καὶ πάλι ἄπρακτοι. Βλέπετε πόσον ἡ θρησκεία μας εἶναι ζωντανή!» σελ.74-75
«Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1943 ὁ Δεσπότης Κοζάνης Ἰωακείμ ἐξέδωκε καταδικαστικὴ ἀπόφασι, δὶς εἰς θάνατον. Ὁ πρῶτος ποὺ ὑπέγραψε τὴν καταδίκη μου, ἐρήμην, ἦταν ὁ Δεσπότης. Ἐστειλε καὶ τὸν Ἀρχιμανδρίτη του, παπᾶ Κοσμᾶ, μὲ πέντε ἀντάρτες νὰ μὲ ἐκτελέσουν καὶ ἡσυχάσουν, ἐπειδὴ πολὺ τοὺς ἀνησυχοῦσα καὶ τοὺς χαλνοῦσα τὰ σχέδια τους, καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν δουλειὰ στὸ χωριό. Οἱ ἑνορίτες μου μὲ ἄκουγαν, ἐπειδὴ πρῶτος ἐγὼ ἔτρεχα στοὺς κινδύνους, γιὰ νὰ τοὺς σώσω, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο μποροῦσα». σελ.47
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ κοίταζε πρὸς τὰ πάνω καὶ ρύθμιζε τὶς πράξεις καὶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴν οὐράνια, αἰώνια πραγματικότητα. Ἄν κοίταζε καὶ ἔκρινε μὲ τὰ κάτω καὶ μὲ τοὺς γύρω του ἀναπόφευκτα καὶ ὁ βίος του θὰ ἦταν ἀντίστοιχος (Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου· ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου):
«Μεταχειρίστηκαν καὶ ἄλλα σατανικά μέσα. Ἔβαλαν τοὺς ἄλλους ἱερεῖς νὰ ποῦν τὴν παπαδιά: Μήπως μονάχα αὐτὸς δὲν θέλει τὸν κομμουνισμό; Καὶ ἐμεῖς δὲν τὸν θέλουμε. Τί νὰ κάνωμε ὅμως; Ἄς τοὺς κάνωμε τώρα τὸ κέφι καὶ ἄμα ἀλλάξει ἡ κατάστασις, αὐτοὺς θὰ λογαριάσωμε; Καὶ τὸ ἐπέτυχαν. Ἡ παπαδιὰ ἄρχισε νὰ μὲ γκρινιάζῃ καὶ νὰ φωνάζῃ ἐναντίον μου». σελ.78
«Μοῦ λέγει ἡ παπαδιά: Πράγματι χαζάθηκες. Ἐσὺ θὰ φέρης ἀποτέλεσμα μόνος; Δὲν
Αν ο θάνατος του αδελφού σου δε σε συνέτισε, κανείς δέν μπορεί νά σε ωφελήσει...
Άγιος Εφραίμ ο Σύρος
Προσευχόμενος συνεχώς για τους άλλους,προσεύχεσαι για τον εαυτό σου
«Όποιος προσεύχεται για τους άλλους έχει κέρδος ο ίδιος,αφού κάνει μία πράξη αγάπης και αυξάνει,φτάνοντας σε μία ανώτερη πνευματική κατάσταση. Έπειτα προσεύχεται για τον εαυτό του. Μέσα από το γεγονός ότι προσεύχεται,έρχεται σε επαφή με τον Θεό εκ του Οποίου πηγάζουν η αγαθότητα και η δύναμη.Προσευχόμενος συνεχώς για τους άλλους,προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Και πόσοι μπορούν να το κάνει αυτό. Έπειτα ποιός μπορεί να έχει συνεχώς στο νου του τους άλλους; Μόνο όποιος φτάσει στην πνευματική τελειότητα μπορεί να τους έχει δυνητικά όλους στο νου του. Σε κάθε περίπτωση, η προσευχή κάποιου για τον πλησίον του τον ενώνει μαζί του στη διάνοιά του. Τοιουτρόπως, η προσευχή είναι ένας τρόπος ενώσεως των ανθρώπων.
π.Δημήτριος Στανιλοάε
Δεν υπάρχει τελευταίος σταθμός. Υπάρχει μόνο δρόμος.Δρόμος ανηφορικός...
Εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι φτασμένοι, τρομάρα τους!!
Δεν υπάρχει τελευταίος σταθμός.Υπάρχει μόνο δρόμος.Δρόμος ανηφορικός.
Όσοι αξίζουν,δεν σκέφτονται πού φτάσανε.
Σκέφτονται τον δρόμο που έχουν μπροστά τους.
Ορέστης Μακρής
Σαν σήμερα, το 1975, έφυγε από τη ζωή.
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2021
ΟΙ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
ΟΙ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
https://ikee.lib.auth.gr/record/303030/files/GRI-2019-23681.pdf
Ένας που κάνει εύκολα κρίσεις, εύκολα θα κατακρίνει...
Αν όμως αδιαφορείς για τον εαυτόν σου (πνευματικά), είναι ολοφάνερο, ότι τον αδερφό σου τον κρίνεις όχι από αγάπη, αλλά επειδή τον μισείς και θέλεις να τον διαπομπεύσεις.
~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Να μην έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, ούτε στην κρίση σας. Υπάρχει μέσα πολύς εγωισμός, όταν κανείς κρίνει. Εμένα με βάζουν να κρίνω ένα θέμα και ενώ δεν θέλω, αλλά αναγκάζομαι και το κάνω και παρ' όλο που κρίνω με ανιδιοτέλεια και αμερόληπτα, όταν πάω να κάνω προσευχή, δεν νιώθω, ας υποθέσουμε, εκείνη την γλυκύτητα που νιώθω άλλες φορές.
Όχι ότι με πειράζει η συνείδησή μου για κάτι, αλλά γιατί έκρινα σαν άνθρωπος. Πόσο μάλλον, όταν η κρίση είναι λανθασμένη ή έχει μέσα και την δικαιολογία ή ανθρώπινα κριτήρια! Είναι μεγάλη υπόθεση η κρίση! Η κρίση είναι του Θεού. Είναι φοβερό!
Δεν έχει σημασία αν έχει καλή διάθεση αυτός που είναι στην θέση να κρίνει. Σημασία έχει τι βγάζει με την κρίση του. Χρειάζεται πολλή διάκριση...
~ Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης ~
+ Να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς. Φυλάξου πολύ, να μη λες: «ο τάδε ζει ενάρετα ή ο δείνα άσωτα», διότι αυτό ακριβώς είναι το «μη κρίνετε».
Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά, να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό...
~ Άγιος Νήφων ~
+ Η κριτική των πράξεων των άλλων, μπορεί να μην είναι, μπορεί όμως και να είναι αμαρτία. Εξαρτάται από την διάθεση με την οποία κριτικάρουμε. Η εσωτερική διάθεση, δίνει τον τόνο σε αυτό που σκεφτόμαστε ή εκφράζουμε.
Οπωσδήποτε είναι συμφερότερο, να είμαστε συγκρατημένοι στις κρίσεις μσς, για να μην πέσουμε στην κατάκριση. Με άλλα λόγια, να αποφεύγουμε να πλησιάζουμε την φωτιά, γιατί ή θα καούμε ή θα καπνιστούμε. Καλύτερα θα είναι, να συνηθίσουμε στην κατάκριση του εαυτού μας και να πάψουμε να ασχολούμαστε με τους άλλους.
~ Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος ~
+ Να μην κρίνουμε τους άλλους. Διότι το να κρίνουμε σημαίνει, ότι έχουμε υπερηφάνεια, και να αναλαμβάνουμε εμείς την Κρίση, που δεν είναι δική μας, αλλά του Θεού υπόθεση. Όταν κατακρίνουμε, σφετεριζόμαστε την εξουσία του Θεού.
~ Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης ~
+ Ένας που κάνει εύκολα κρίσεις, εύκολα θα κατακρίνει. Δεν πρέπει να συνηθίσει η ψυχή σου στην κρίση.
~ Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης ~
Antoni Łyko: "Σκοράροντας στο Άουσβιτς"
Ο Łyko το 1930, σε ηλικία 23 ετών, έγινε παίκτης της Wisla Κρακοβίας και το 1938 είχε την τιμή να αγωνιστεί και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας, με την εθνική Πολωνίας. Η τελευταία διοργάνωση πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχε προσκομίσει τον τίτλο "ο άνθρωπος χωρίς νεύρα" λόγω του ιδιαίτερα ανάλαφρου και αριστοτεχνικού τρόπου με τον οποίο αγωνιζόταν.
Μετά την κατάληψη της πατρίδας του από τη Ναζιστική Γερμανία, οδηγήθηκε μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, σε μια προσπάθεια των Ναζί να αφανίσουν συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, όπως φιλόσοφοι, γιατροί, φοιτητές, μηχανικοί, εργάτες και αθλητές. Αρχικά με το να τους εξευτελίζουν και έπειτα να τους εκτελούν, ρίχνοντας ακόμα περισσότερο το ηθικό των υπολοίπων.
Στις 2 Ιουνίου του 1941, ο Łyko, γνωστός για την ποδοσφαιρική του ιδιότητα, κλήθηκε να αγωνιστεί σε ένα από τα λεγόμενα "ματς του θανάτου", όπου επίλεκτες ομάδες φυλακισμένων έπαιζαν ποδόσφαιρο εναντίον στρατιωτών και αξιωματικών. Η τιμωρία της ήττας ήταν ο θάνατος αλλά όλοι οι κρατούμενοι δίσταζαν να σκοράρουν εναντίον των Ναζί, φοβούμενοι τις συνέπειες.
Ο Πολωνός θρύλος σκόραρε τα δύο τελευταία γκολ της ζωής του ενάντια στους Ναζί και το πλήρωσε με τη ζωή του. Την επόμενη μέρα κιόλας επιλέχθηκε μέσα σε ένα γκρουπ για εκτέλεση. Αντιστάθηκε ηρωικά μέχρι τελευταία στιγμή, με αποτέλεσμα ο Hauptsturmführer (βαθμός αντίστοιχος του λοχαγού) Karl Fritzsch να εξαγριωθεί και να τον εκτελέσει πρόωρα με το δικό του πιστόλι.
H Κέρκυρα ως πρακτορείο ειδήσεων κατά την Επανάσταση του 1821.
Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση τα Επτάνησα ευρίσκοντο ως γνωστό υπό την Αρμοστεία των Άγγλων. Οι Άγγλοι είχαν πολιτικό και στρατιωτικό όφελος να γνωρίζουν τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα. Οι στα Επτάνησα ευρισκόμενοι συμπατριώτες τους, έγραφαν προς τις Αγγλικές εφημερίδες ειδήσεις από την εξέλιξη των συγκρούσεων και εν γένει της Επανάστασης. Δεν ενημερώνονταν όμως μόνο οι Αγγλικές εφημερίδες, αλλά και όλης της Ευρώπης όπως Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστρίας κ.α. Τα γεγονότα έρχονταν στην Κέρκυρα, από την Ελληνική μεριά και μεταδίδονταν σε όλη τη Ευρώπη και Αμερική. Οι κυριότεροι εκδοτικοί οίκοι χρησιμοποιούσαν το νησί και εν μέρει τη Ζάκυνθο, ως βάσεις πληροφόρησης και είτε με ντόπιους ανταποκριτές, είτε με απεσταλμένους τους ενημέρωναν τους αναγνώστες τους.
Οι δημοσιεύσεις αυτές θα πρέπει να τονίσουμε έχουν γενικά ένα φιλελληνικό ύφος και πληροφορούν τους αναγνώστες τους για τις επιτυχίες των Ελλήνων. Με τον τρόπο αυτό και επειδή αφενός μεν η δημοσίευση έχει την δυνατότητα να επηρεάζει την κοινή γνώμη και ταυτόχρονα και η κοινή γνώμη να επηρεάζει την δημοσίευση, συμπεραίνουμε ότι το Ευρωπαϊκό κοινό στήριζε τον αγώνα της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Άλλωστε θα δούμε ότι πολλές δημοσιεύσεις αναφέρονται σε Χριστιανούς που νικούν Μουσουλμάνους. Μακροχρόνια η αντιπαλότητα των δύο θρησκειών και τώρα εκδηλώνεται με την Ελληνική Επανάσταση.
To υλικό αυτό χρειάζεται περαιτέρω έρευνα γιατί περιέχει καθημερινές εξελίξεις των στρατιωτικών επιχειρήσεων και των μετέπειτα εξελίξεων.
Στην πληθώρα των δημοσιευμάτων από το νησί διαλέξαμε εντελώς τυχαία ελάχιστες ανταποκρίσεις για να αποδείξουμε τον πιο πάνω ισχυρισμό σημειώνοντας παράλληλα, το μεγάλο μέγεθος των ευρωπαϊκών εφημερίδων που ασχολούνταν με την Ελληνική Επανάσταση .
Αναφέρει την άφιξη του Τουρκικού στόλου στη Πάτρα και την αποβίβαση 12.000 ανδρών. Κινούνται μετά την καταστροφή του Αλή Πασά, ο οποίος έπεσε στα χέρια του Χουρσίτ Πασά, του στρατηγού που διοικούσε τις δυνάμεις πριν από τα Γιάννενα και με τις διαταγές του αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στη Κωνσταντινούπολη. Αυτό ήταν πολύ μοιραίο για την Ελληνική υπόθεση καθώς ο στρατός του Χουρσίτ πασά υπολογίζεται σε 23.000 άνδρες και είναι ελεύθερος να κατευθυνθεί προς την Πελοπόννησο.
Μια άλλη, το ίδιο μέγεθος Τουρκική στρατιά υπό τον πασά της Θεσσαλονίκης από την οποία αιχμαλωτίστηκε η Κασσάνδρα και έγινε η μεταφορά των Ελλήνων του Άθω είναι αντιληπτό ότι θα κατευθυνθούν με τον ίδιο σκοπό. Έτσι οι Έλληνες στη Πελοπόννησο θα έχουν πίσω τους μια στρατιά 60.000 ανδρών. Με τις κινήσεις αυτές από ξηράς πιέζονται οι Έλληνες . Ο στόλος τους, όπως λένε τα γράμματα από την Κέρκυρα, ισοδύναμος με τον Τουρκικό πρόκειται να επιτεθεί στο στόλο των Τούρκων στην Πάτρα