Αλλαγή των αμφίων του Αγίου Ιεράρχη Καλλινίκου της Τσερνίκα,στην ομώνυμη Μονή του Βουκουρετστίου,έπειτα από 70 χρόνια
Πέμπτη 10 Απριλίου 2025
Οι 108 Ήρωες του Košare
.jpg)
Πολλά τραγούδια είναι αφιερωμένα στους ήρωες αυτής της μάχης και η εκτέλεση του τραγουδιού του Milutin Popadić , ιερέα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας . "Heroes from Košare" έγινε πολύ δημοφιλής
Ὁ Γέροντας Εὐθύμιος Ἁγιορείτης γράφει γιὰ τὸν Πνευματικό του π. Εὐσέβιο Γιαννακάκη
«Τὸν π. Εὐσέβιο γνώρισα τὸ ἔτος 1974, ὅταν πρωτοπῆγα στὴν Ἀθήνα γιὰ εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις. Στὴ συνέχεια ὡς φοιτητὴς ἐκκλησιαζόμουν στὸν Ἅγιο Λουκᾶ του Ἱπποκράτειου καὶ ἐξομολογούμην σ’ ἐκεῖνον, ὅσον καιρὸ ἤμουν στὴν Ἀθήνα. Ἀποτελοῦσα μέλος μιᾶς μικρῆς συνάξεως μὲ ἱεροσπουδαστές της Ριζαρίου καὶ θεολόγους φοιτητές. Τακτικὰ μᾶς συγκέντρωνε ὁ Γέροντας καὶ μᾶς βοηθοῦσε πνευματικὰ μὲ τὴν πεῖρα του καὶ τὴν διάκρισή του. Ἦταν ἡ λατρευτικὴ ζωὴ τοῦ παρεκκλησίου ὄαση πνευματική, καὶ ὁ σεβαστὸς π. Εὐσέβιος φύλακας ἄγγελος στὰ δύσκολα φοιτητικὰ χρόνια.
Αἰσθανόμουν ἕναν αὐθόρμητο σεβασμὸ καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό του. Ἡ μειλίχια καὶ ἤρεμη μορφή του μετέδιδε παρηγοριὰ καὶ αἰσιοδοξία. Ἡ ἁπλότητά τοῦ βοηθοῦσε νὰ τὸν πλησιάσεις καὶ νὰ ἄνοιξης τὴν καρδιά σου. Ἡ ἱεροπρέπειά τοῦ ἐνέπνεε εὐλάβεια. Ἡ πνευματική του ζωὴ ἦταν κρυφή, δὲν μιλοῦσε γιὰ τοὺς ἀγῶνες του. Ἄνετα ἐν τούτοις διεφαίνετο ἡ ἀσκητικότητά του, ἡ αὐταπάρνησή του καὶ ἡ ἀφοσίωσή τοῦ στὸ καθῆκον του.
Τὸν γνωρίσαμε ὡς εὐλαβέστατο Λειτουργὸ καὶ ἄριστο Πνευματικό. Τὸν βλέπαμε, παρ’ ὅλη τὴν ἡλικία του νὰ ἀναλώνει τὸν χρόνο του, τὶς δυνάμεις του, τὸν ἑαυτό του ὁλόκληρο στὴν διακονία τῶν ἀγαπημένων του ἀσθενών. Ἔπαιρνε τὴν λύπη τους καὶ τοὺς μετέδιδε ἐλπίδα.
Εἶχε τὸ χάρισμα τῆς παρακλήσεως. Οἱ προσευχές του βοηθοῦσαν πολλοὺς μὲ τρόπο θαυματουργικὸ νὰ βροῦν τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μὲ τὴν ἐξομολόγηση, καὶ κατόπιν τοῦ σώματος. Ἐνύκτωνε στὸ ἐξομολογητήρι τοῦ καὶ ὄρθριζε στὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
Ὀργάνωνε κατηχητικά, φιλανθρωπίες, ἔκανε ἱδρύματα καὶ πάρα πολλὲς κρυφὲς ἐλεημοσύνες. Μιὰ φορὰ παραμονὴ ἑορτῶν εἶχε ἑτοιμάσει φακέλους μὲ χρήματα γιὰ πρόσωπα ποῦ εἶχαν ἀνάγκη. Κάποιος ἄνοιξε τὸ ντουλαπάκι τοῦ Ἱεροῦ καὶ πῆρε τὰ χρήματα. Ὅ Γέροντας ἤρεμα τὸ ἀντιμετώπισε καί, ὅταν τοῦ προτείναμε νὰ τὸ ἀναφέρει στὴν Ἀστυνομία, δὲν συμφώνησε. Μόνο ηὕχετο γιὰ νὰ μετανοήσει ὁ κλέπτης…
Και μόνο όταν ξάπλωσα στο σαπισμένο άχυρο της φυλακής αισθάνθηκα τα πρώτα σκιρτήματα του καλού(ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ)
Η επιστολή ανακαλύφθηκε από τις σοβιετικές αρχές πληροφοριών και ο Σολζενίτσιν καταδικάστηκε για αυτό το "φριχτό έγκλημα" σε οκτώ χρόνια σε στρατόπεδο εργασίας. Να θυμίσω κάπου εδώ ότι ο ίδιος είχε παρασημοφορηθεί δύο φορές για τον ηρωισμό του με τα μετάλλια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου βʹ τάξεως και του Ερυθρού Αστέρα αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για το τότε σοβιετικό καθεστώς.Όταν τελείωσε η θητεία του, ο Σολζενίτσιν στάλθηκε συμπληρωματικά σε εσωτερική εξορία στο αγροτικό Καζακστάν. Εκεί ήταν που θα βιώνε μια βαθιά φιλοσοφική και θρησκευτική μεταμόρφωση που θα επηρέαζε το υπόλοιπο έργο μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1956 ο Σολζενίτσιν απελευθερώθηκε τελικά από την εξορία και του επέτρεψαν να επιστρέψει στη Μόσχα, όπου δίδαξε στο γυμνάσιο και άρχισε κρυφά να γράφει το μυθιστόρημά του(οποίος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι). Αυτό ήταν το σπουδαίο μυθιστόρημα του "Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς", περιγράφοντας τη ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε ένα σταλινικό στρατόπεδο εργασίας. Το 1960 ο Σολζενίτσιν διακινδύνευσε να δείξει το χειρόγραφο σε έναν Σοβιετικό εκδότη. Επειδή ο Χρουστσόφ προσπαθούσε να εκκαθαρίσει τη Σοβιετική Ένωση από τον σταλινισμό, ενέκρινε προσωπικά την έκδοση του βιβλίου και έγινε μεγάλη επιτυχία. Αλλά ο Σολζενίτσιν δεν έμεινε δυστυχώς για πολύ αλώβητος. Τα επόμενα έργα απαγορεύτηκαν ως «αντισοβιετικά» και μετά την απομάκρυνση του Χρουστσόφ από την εξουσία, ο Σολζενίτσιν θεωρήθηκε «μη επιθυμητό πρόσωπο» με αποτέλεσμα η KGB να εισβάλει στο σπίτι του μια ωραία πρωία και να κατάσχεσει τα χειρόγραφά του.
"Η ζωή των Άλλων" στην Αλβανία
Τριάντα πέντε χρόνια από την αρχή του τέλους του κομμουνιστικού καθεστώτος της γειτονικής χώρας και σαράντα χρόνια από τον θάνατο του Ενβέρ Χότζα, η κάμερα της εκπομπής ακολουθεί εκείνους που από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στην απομόνωση, πίσω από βαριές σιδερένιες πόρτες και φτάνει στο κολαστήριο του Σπατς – το διαβόητο στρατόπεδο εξόντωσης πολιτικών κρατουμένων, όπου υπέστησαν απάνθρωπα βασανιστήρια.
Συνεχίζοντας αυτή τη διαδρομή, τα βήματά τους μας οδηγούν στα Τίρανα, στο Ινστιτούτο Μελέτης των Αρχείων της Σιγκουρίμι – της πανίσχυρης μυστικής αστυνομίας της δικτατορίας του Χότζα. Σε διαδρόμους με χιλιάδες μεταλλικές θυρίδες, οι πρώην πολιτικοί κρατούμενοι αναζητούν τους -αποχαρακτηρισμένους πια- φακέλους που συνέταξε σε βάρος τους το καθεστώς. Στις κιτρινισμένες σελίδες τους διαβάζουν τις κατηγορίες που τους αποδόθηκαν, βασισμένες σε αίολες καταθέσεις πληροφοριοδοτών – συγχωριανών, φίλων ή ακόμα και συγγενών.
Η πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή ΕΔΩ
Μια νύχτα πήγε στο Κελλί του Παπα-Τύχωνα ένας κοσμικός να τον ληστέψη
.jpg)
Την ώρα που έφευγε, ο Παπα-Τύχων του είπε: «Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου».
Ο κακοποιός αυτός πήγε να ληστέψη και άλλον Γέροντα, αλλά εκεί τον έπιασε η αστυνομία και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα–Τύχωνα.
Ο αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα να πάρη τον Παπα–Τύχωνα για ανάκριση, αλλά ο Γέροντας δεν ήθελε να πάη.
«Εγώ, παιδί μου, έλεγε, συγχώρεσα τον κλέφτη με όλη την καρδιά μου».
Ο χωροφύλακας όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του.
«Άντε, γρήγορα, Γέροντα, του έλεγε! Εδώ δεν έχει “συγχώρησον” και “ευλόγησον”».
Τελικά, επειδή ο Γέροντας έκλαιγε σαν μωρό παιδί, τον λυπήθηκε ο διοικητής και τον άφησε να γυρίση στο Κελλί του.
Όταν μετά θυμόταν ο Γέροντας αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο μυαλό του:
«Πά-πά-πά, παιδί μου, έλεγε, αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν• δεν έχουν το “ευλόγησον” και το “Θεός συγχωρέσοι”»!
(Από το βιβλίο "Αγιορείτες πατέρες, γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου)
"Πνευματική ελεημοσύνη.."
Μήν τό αρνιέστε. Όπως δίνουμε σ’ ένα φτωχό ελεημοσύνη. Έτσι καί ό καλός ό λόγος, ελεημοσύνη είναι. Κι έχει περισσότερο μισθό από τό Θεό. Εμένα κάποτε ένας μοναχός μού είχε πεί ένα καλό λόγο γιά μία αρρώστια πού είχα καί μέ βοήθησε, μέ ανακούφισε.
Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης
Τετάρτη 9 Απριλίου 2025
Η φανέρωση του εθνομάρτυρα Εμμανουήλ Καζώνη, του οποίου η κάρα φυλάσσεται στη μονή της Αγίας Αικατερίνης Καλύμνου.
Ο νεαρός Εμμανουήλ Καζώνης δεν ήθελε να αφήσει τις γυναίκες μόνες μπροστά στον εχθρό και πήγε να υπερασπιστεί μαζί τους τα ιερά μας και τα όσια. Σαν αποτέλεσμα δέχτηκε σφαίρα στον κρόταφο και έπεσε νεκρός.
Τα λείψανα του εθνομάρτυρα τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του έφτασαν στη μονή της Αγίας Αικατερίνης, που μόναζε η κουνιάδα του Θεοκλήτη.
Κάποτε ένας ιερέας από το Χαϊδάρι, που είχε και ορφανοτροφείο, πήγε για προσκύνημα στην Αγία Αικατερίνη και ζήτησε να προσκυνήσει και τον Εμμανουήλ Καζώνη. Αυτός όμως κρυφά απέκοψε ένα κομμάτι από την κάρα του Καζώνη και το πήγε στην ενορία του και το εναποθέτησε πάνω στην Αγία Τράπεζα.
Όταν δεν φροντίζω και εσωτερικά να είμαι αυτό που θέλω και προσπαθώ να δείξω εξωτερικά τότε υποκρίνομαι....
Η τηλεθέαση της Αγιότητας
Πολλοί, και εξ ημών, διερωτώνται εύλογα, πώς γίνεται σε μια εποχή αυξημένης αποϊεροποίησης, κατεστημένης εκκοσμίκευσης, κορύφωσης της παραδοσιακής αντιθρησκευτικότητας, δαιμονοποίησης και γελοιοποίησης των παραδοσιακών αξιών, κακοποίησης της αισθητικής, αποθέωσης του ευδαιμονισμού, επιβολής νέων μορφών ηθικότητας, ειδωλοποίησης της τεχνολογίας, μεταλλαγής της κανονικότητας και βιασμού της φυσικότητας,η τηλεοπτική προβολή της ζωής ενός αγίου, και συγκεκριμένα του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, να διασφαλίζει τόσο μεγάλη αποδοχή και να αφήνει τόσο συγκλονιστικά αποτυπώματα στις ψυχές των νεοελλήνων, ανεξάρτητα από ηλικίες, επαγγέλματα, τάξεις, μορφωτικό επίπεδο, ακόμη και από το βαθμό ατομικής και θεσμικής θρησκευτικότητας. Το ίδιο συνέβη και με προηγούμενη τηλεοπτική παραγωγή με κέντρο αναφοράς τον άγιο Νεκτάριο.
Του Αποστόλου Β. Νικολαΐδη (Ομ. Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και Προέδρου του Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός»)
Αυτό το πρωτοφανές για τα τηλεοπτικά πράγματα στη χώρα μας φαινόμενο εμφανίζεται με μια τέτοια δυναμική ώστε να εκπλήσσει και να δυσκολεύει όσους θα ήθελαν είτε να συνεχίσουν είτε να ξεκινήσουν μια συκοφαντική, εμπαικτική, μηδενιστική και απαξιωτική κριτική με σκοπό να πλήξουν πρώτα την όλη προσπάθεια του Ινστιτούτου και της Μονής Βατοπαιδίου, και ύστερα το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, αφού πρώτα θα έχουν μετέλθει πλήθος αθεϊστικών εργαλείων για να μεταλλάξουν ή και να ξεριζώσουν την εκκλησιαστική συνείδηση και προσήλωση των Ελλήνων στις καθαρές και αυθεντικές ρίζες του Γένους. Αντ’ αυτού για μια ακόμη φορά, και μάλιστα εν μέσω πολλαπλών κρίσεων, έρχεται στην επιφάνεια αυτό που λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ναι μεν δεν κραυγάζει παραμένει όμως βαθιά αποτυπωμένο στο μεδούλι της χριστιανικής συνείδησης.
Αυτό το πρωτοφανές για τα τηλεοπτικά πράγματα στη χώρα μας φαινόμενο εμφανίζεται με μια τέτοια δυναμική ώστε να εκπλήσσει και να δυσκολεύει όσους θα ήθελαν είτε να συνεχίσουν είτε να ξεκινήσουν μια συκοφαντική, εμπαικτική, μηδενιστική και απαξιωτική κριτική με σκοπό να πλήξουν πρώτα την όλη προσπάθεια του Ινστιτούτου και της Μονής Βατοπαιδίου, και ύστερα το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, αφού πρώτα θα έχουν μετέλθει πλήθος αθεϊστικών εργαλείων για να μεταλλάξουν ή και να ξεριζώσουν την εκκλησιαστική συνείδηση και προσήλωση των Ελλήνων στις καθαρές και αυθεντικές ρίζες του Γένους. Αντ’ αυτού για μια ακόμη φορά, και μάλιστα εν μέσω πολλαπλών κρίσεων, έρχεται στην επιφάνεια αυτό που λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ναι μεν δεν κραυγάζει παραμένει όμως βαθιά αποτυπωμένο στο μεδούλι της χριστιανικής συνείδησης.
π. Μόδεστος Ανδρομανάκος,δολοφονηθείς υπό κομμουνιστών την Μεγ.Τετάρτη του 1947
Μετά την Κατοχή, είχε τοποθετηθεί προσωρινός εφημέριος στο χωριό Μαλακάσι των Τρικάλων.
Στις 30 Μαρτίου 1947, Ε' Κυριακή των νηστειών, την ώρα της Λειτουργίας, μίλησε εναντίον των κομμουνιστών, γιατί είχαν γεμίσει με συνθήματά τους στους τοίχους της Εκκλησίας και έκρυβαν μέσα σε αυτήν όπλα, τα οποία χρησιμοποιούσαν εναντίον του Ελληνικού Στρατού. Ανάμεσα στο εκκλησίασμα ήταν ένας κομμουνιστής που ανέφερε στο κόμμα του όσα είχε ακούσει.
Στις 9 Απριλίου 1947, την Μεγάλη Τετάρτη, ο π. Μόδεστος συνελήφθη από αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ. καί «...αφού διά ποικίλων βασανιστηρίων τον κατεβασάνισαν, κατόπιν διά του αιχμηρού μέρους σκαπάνης (κασμά) έθραυσαν το κρανίον του και ετελειώθη....»
Τέχνη μέσα στο αστικό μηδέν
Το έχουμε πει πολλές φορές. Το έλεγε και ο αείμνηστος π. Γεώργιος Μεταλληνός
πολύ ωραία: η αστική αρχιτεκτονική στερείται οποιουδήποτε ρυθμού. Τα σπίτια και μάλιστα αυτά των εργατών μέσα στην κοινωνία της «Ευγένειας του Κεφαλαίου» (που αντικατέστησε την ευγένεια της καταγωγής) είναι μεγάλα κουτιά, «δίχως ίχνος καλλιτεχνικού αισθητηρίου», όπως θά’ λεγε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Μέσα σε αυτό λοιπόν το κενό και το μηδέν, έρχεται μια αστική –με την έννοια ότι διεξάγεται μέσα στην πόλη- μορφή τέχνης «καλλιτεχνών του δρόμου»: το γκραφίτι.
Πράγματι, το γκραφίτι είναι μια μορφή τέχνης που συνδέθηκε με κινήματα
καλλιτεχνικά νεανικά, λαϊκά και επαναστατικά. Όπως είχε πει ένα γνωστό ελληνικό
ραπ συγκρότημα: «είμαι 50-50/ραπ και γκραφίτι». Είναι γεγονός πως διάφοροι
«συντηρητικοί» βιάστηκαν να καταδικάσουν την τέχνη αυτή. Δεν τους αρέσει, διότι
προτιμούν την «καθαριότητα», δηλαδή τους κενούς τοίχους. Εντούτοις, το γκραφίτι όχι μόνο προσθέτει κάτι στην καθημερινότητα όσων από εμάς είμαστε εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα, αλλά και την ομορφαίνει και μπορεί να αποτελεί φορέα και κομιστή σημαντικών μηνυμάτων και αισθημάτων.
Δύο τέτοια γκραφίτι από εμπνευσμένους καλλιτέχνες υπήρξαν τα ακόλουθα.
Σπάνιο φωτογραφικό υλικό γεγονότων που εκτυλίχθηκαν στον μαρτυρικό λόφο των Καρυών.
Σαν σήμερα (9 Απριλίου 1463, Λαμπροτρίτη) έλαβε χώρα το μαρτύριο του Αγίου Ραφαήλ και των συν αυτώ.
Σε ανάμνηση του ιερού αυτού γεγονότος, παρατίθεται σπάνιο φωτογραφικό υλικό γεγονότων που εκτυλίχθηκαν στον μαρτυρικό λόφο των Καρυών.
Την ευχή του Μεγαλομάρτυρα Ραφαήλ και των συν αυτώ ας έχουμε!
Σε ανάμνηση του ιερού αυτού γεγονότος, παρατίθεται σπάνιο φωτογραφικό υλικό γεγονότων που εκτυλίχθηκαν στον μαρτυρικό λόφο των Καρυών.
Την ευχή του Μεγαλομάρτυρα Ραφαήλ και των συν αυτώ ας έχουμε!
Μπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς τήν Ἑλληνική Συνείδηση καί τήν Ἑλληνικότητα χωρίς τόν Λόγο τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ;
[Πάντ᾿ἀνοιχτά, πάντ᾿ ἄγρυπνα, τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ, Ἐλεύθεροι Πολιορκισμένοι, ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Β']
Οἱ Φωνὲς τους ἐπίκαιρες καὶ ἀληθινές. Ὑπάρξεις αἰώνιες, δίχως χρονικότητα. Εἶναι πλάϊ μας, μέσα μας, γύρω μας.
Βρισκόμαστε στὶς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνα
Σπουδαῖοι ποιητὲς ἀναδύονται. Giuseppe Parini, Vittorio Alfieri, Ugo Foskolo, Vincenzo Monti. Ἀνάμεσά τους ὁ Ἕλλην.
Φοιτητὴς ἀκόμη στὴν Ἰταλία, ὁ Διονύσιος Σολωμὸς ἀποκαλύπτει τὴν ἀδιάλλακτη Ἑλληνική Ψυχὴ πού κρύβει στὸ νεανικὸ του στῆθος. Ἀπευθυνόμενος στοὺς συμφοιτητὲς του, λέει.
-Νέοι Συμμαθητάδες! Μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή. Δίχως νὰ ὑπερηφανεύεσθε. Καὶ δὲν θὰ ὑπερηφανευθῆτε, ἂν ἀληθινὰ μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή.
Καὶ συνεχίζει.
-Ἀλλὰ μὴ χαμηλώσετε ποτὲ τὴν κεφαλή. Διότι θὰ εὑρεθοῦν πολλὰ ἄτιμα καὶ ἄγρια χέρια ἕτοιμα νὰ σᾶς τὴν πλακώσουν. Ἄν πάλι τολμήσουν οἱ ἄνανδροι νὰ σᾶς ὑβρίσουν, γιὰ νὰ σκεπάσουν τοὺς πολλοὺς φόβους οἱ ὁποῖοι φωλιάζουν μές στὴν ψυχὴ τους, τότε Ναί! Σηκώσετε τὴν κεφαλὴ μὲ ὅλη τὴ δύναμη πὤχει. Καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι θὰ πέσει εὐθὺς ἐκείνη ἡ αὐθάδεια. Διότι εἶναι μικρόψυχη αὐθάδεια.
Μὲ τὴν κεφαλὴ ἔτσι σηκωμένη γύρισε ὁ Σολωμὸς στὴ Ζάκυνθο τὸ 1818. Κι ὅταν σὲ λίγο ἄρχισε ὁ Ἀγῶνας, ἦταν πιὰ ὥριμος νὰ τιμήσει τὸν Τρόπο.
Μάης τοῦ 1823. Μεγάλες καὶ δύσκολες οἱ μέρες γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Οἱ πρῶτες νῖκες ἔχουν δυναμώσει τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν μαχομένων Ἑλλήνων. Καὶ οἱ φόβοι ὅμως δὲν εἶναι λίγοι. Οἱ τύραννοι ὀργανώνονται. Μαζεύουν δυνάμεις. Κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ πνίξουν τὴν Ἰδέα.
Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου... Ή, αλλιώς, έργα και ημέρες ...Εφόρων του Υπουργείου Πολιτισμού...
.jpg)
Μπορεί να μοιάζει απίστευτο αλλά είναι αληθινό... Και είναι σίγουρα από τα ασυνήθιστα, ένα πολιτικό πρόσωπο -στην προκειμένη περίπτωση ο Αντιπεριφερειάρχης Θεσπρωτίας Θωμάς Πιτούλης- να βρίσκεται κατηγορούμενο επειδή τοποθέτησε την ελληνική σημαία!!...
Ήταν Οκτώβριος του 2023 όταν με πρωτοβουλία της Περιφερειακής Ενότητας Θεσπρωτίας τοποθετήθηκε ιστός 12 μέτρων και μία μεγάλη ελληνική σημαία μπροστά από το Βουλευτήριο των Σουλιωτών.Η τοποθέτηση της σημαίας ήταν μία οφειλόμενη τιμή στους αγώνες των Σουλιωτών για να κρατήσουν τον τόπο τους ελεύθερο αλλά και στη θυσία τους, ανέφερε τότε ο Αντιπεριφερειάρχης Θεσπρωτίας, χωρίς να υποψιάζεται ότι μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος!
Μήνυση εναντίον του υπέβαλλε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσπρωτίας υποστηρίζοντας ότι ο ιστός τοποθετήθηκε χωρίς άδεια από την υπηρεσία και ζητώντας την απομάκρυνσή του!
«Όταν θα κατέβει η ελληνική σημαία από την Ακρόπολη, τότε θα κατέβει και από το Σούλι» ανέφερε μεταξύ άλλων στην κατάθεσή του ο Θωμάς Πιτούλης.
Η δίκη έχει προσδιοριστεί για τις 11 Απριλίου και στη δικαστική αίθουσα θα δοθεί η συνέχεια για την τοποθέτηση της σημαίας!
Ἡ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΣ τοῦ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ τοῦ Καλυμνίου καί ἡ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ τοῦ κεκοιμημένου ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ!
"Ἡ Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Πάντων, Γερόντισσα Φιλοθέη, ἀνέφερε γιά τήν σχέση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου μέ τόν Ἅγιον Σάββαν τῆς Καλύμνου –ὁ ὁποῖος, τό διάστημα πού ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Ἅγιός μας, ἱερουργοῦσε στό Μοναστήρι του, στήν Αἴγιναν- τά ἀκόλουθα:
Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, τόν ἔθαψεν ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Σάββας, διότι ἦτο Ἱερεύς. Ἐπί τρία μερόνυκτα παρέμεινεν εἰς τόν τάφον του καί συνωμιλοῦσε μέ τόν Ἅγιον Νεκτάριον!.. Αἱ Μοναχαί, ἐπειδή ἤκουον ψιθύρους ἐπί τοῦ τάφου, ἀνεζήτησαν τόν π. Σάββαν εἰς τό κελλίον του, τόν ὁποῖον εὕρον –κατελθοῦσαι ὅλαι μαζί- εἰς τόν τάφον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
Ἐζήτησε τότε, ὁ Ἅγιος Σάββας, ἀπό τήν Γερόντισσαν νά μή τόν ἐνοχλήσουν ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας, κατά τάς ὁποίας θά εὑρίσκετο ἔγκλειστος εἰς τό κελλίον του. Μετά τάς τεσσαράκοντα ἡμέρας, ἐπῆγε εἰς τήν Γερόντισσαν καί τῆς δίδει τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καί τῆς λέγει:
«Πάρε τήν εἰκόνα νά τήν βάλῃς εἰς τό προσκυνητάρι»!
Εἶπεν ἡ Γερόντισσα: «Πῶς μπορῶ νά βάλω τόν Ἅγιον εἰς τό προσκυνητάρι, ἀφοῦ δέν ξεύρομεν ἀκόμη ἄν εἶναι Ἅγιος καί ξεύρετε ὅτι ὑπάρχουν ἐπιτροπαί καί Μητροπολίται πού κάνουν ἔλεγχον. Μή θέλετε, πάτερ Σάββα, νά μᾶς κλείσουν τό μοναστήρι».
Εἶπεν αὐτῇ ὁ π. Σάββας: «Ὀφείλεις νά κάμῃς ὑπακοήν. Νά πάρῃς τήν εἰκόνα νά τήν βάλῃς εἰς τό προσκυνητάρι καί τάς βουλάς τοῦ Θεοῦ νά μή τάς περιεργάζεσαι»!..
Κατά δέ τήν προφορικήν ἀφήγηση τῆς Μαρίας Μπιζάνη, ἀπό τήν Κάλυμνον:
«Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ἡ νέα Μοναχή Νεκταρία πῆγε καί τράβηξε λίγο τό ξύλινο μνῆμα, γιά νά δῇ τόν Γέροντα, ἀπό τήν λαχτάρα πού εἶχε. Λοιπόν, τήν ἔφθασεν ἡ Ἡγουμένη:
-῾῾Τί κάνεις ἐδῶ, Νεκταρία᾿᾿;
-῾῾Θέλω νά ἰδῶ τόν Γέροντά μου᾿᾿.
-῾῾Εἶναι κακό πράγμα. Τώρα θά σέ πάω στόν Γέροντα, τόν πατέρα Σάββαν᾿᾿.
Ἦταν ὁ πατήρ Σάββας εἰς τό κελλίον του. Κτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ κελλίου ἡ Ἡγουμένη καί τοῦ λέγει:
-῾῾Εἶδες τί ἔκαμεν ἡ μικρή μας᾿᾿;
-῾῾Τί ἔκαμε᾿᾿;
Ἦταν ὁ πατήρ Σάββας εἰς τό κελλίον του. Κτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ κελλίου ἡ Ἡγουμένη καί τοῦ λέγει:
-῾῾Εἶδες τί ἔκαμεν ἡ μικρή μας᾿᾿;
-῾῾Τί ἔκαμε᾿᾿;
Τρίτη 8 Απριλίου 2025
Ένας διωκόμενος Χριστιανός έκρυβε τόσα χρόνια αυτό το Ιερό Βιβλίο με κίνδυνο της ζωής του.
Για να γραφούν όλα όσα είδαμε και ζήσαμε χρειάζεται βιβλίο, θα σταθώ μόνο σε ένα ασήμαντο φαινομενικά περιστατικό.
Ήταν οι παγωμένες ημέρες που δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες εγκατέλειπαν καταδιωκόμενοι, τον Επίγειο Παράδεισο των Αποτυχημένων στην Πράξη Υλιστικών Θεωριών.
Σκελετωμένοι άνθρωποι, πεινασμένοι, ρακένδυτοι και φοβισμένοι.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών στιβαγμένοι μέσα σε στρατιωτικά οχήματα, τους μεταφέραμε από τα χιονισμένα βουνά και τις χαράδρες της Μουργκάνας, στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας.
Μια ώρα περίπου ενός ορεινού, παγωμένου και δύσκολου δρόμου.
Στο τέλος μιας ημέρας πολλών τέτοιων δρομολογίων και ενώ ο στρατιώτης-οδηγός σκούπιζε την καρότσα του οχήματος, διακρίνω μέσα στο σκοτάδι να πετιέται μαζί με τα σκουπίδια και ένα βιβλίο. Το παίρνω και βλέπω ότι ήταν μια παλιά μισοσκισμένη και ραμμένη Καινή Διαθήκη στα Αλβανικά, η οποία είχε πέσει από κάποιον έτσι όπως ήταν στιβαγμένοι. Δεν υπήρχαν τα δυο πρώτα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου και δεκατέσσερα σχεδόν κεφάλαια από τον Λουκά. Άρχιζε με την μισή προς το τέλος, παραβολή του Ασώτου. Έλειπαν επίσης τα πέντε τελευταία κεφάλαια της Αποκάλυψης.
Και όμως έτσι σκισμένη, μισή όπως ήταν κάποιον στήριζε.
Η ΚΙΝΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΓΙΑ ΠΙΟ ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ «ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ»
Το σύστημα κοινωνικής πίστωσης συγκεντρώνει προσωπικά δεδομένα και άλλες πληροφορίες από διάφορες πηγές για τη δημιουργία κατατάξεων που επηρεάζουν τα πάντα. Η συμπεριφορά που θεωρείται απαράδεκτη από το κομμουνιστικό κόμμα -όπως π.χ. η συμμετοχή σε θρησκευτική δραστηριότητα, η έκφραση διαφωνιών, κ.λπ.- μπορεί να επιφέρει τιμωρητικούς περιορισμούς.
Το νέο πλαίσιο που ανακοινώθηκε στοχεύει να καταστήσει τη συλλογή και τη μετάδοση δεδομένων πιο άμεσες μεταξύ των κυβερνητικών υπηρεσιών, με την επίκληση της αποτελεσματικότητας.
Σύμφωνα με το Xinhua News Agency, οι κατευθυντήριες οδηγίες θα επεκτείνουν την εμβέλεια του συστήματος ώστε να συμπεριλάβει «όλους τους τύπους οντοτήτων», περιλαμβάνοντας όχι μόνο ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και κυβερνητικά όργανα και κρατικές εταιρείες.
Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου....
Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου και σώσον με, ως φιλάνθρωπος.
Άγιος Προσδόκιος ο Νεοφανής, ασκητής στο χωριό Εμπορείο της Σαντορίνης
Ἐπέτρεψε ὁ καλὸς Θεὸς νὰ εὑρεθοῦν τὰ χαριτόβρυτα λείψανά του μὲ θαυμαστὸ τρόπο, στὶς 3 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 2015.
Σὲ ἔργα ἀνακαινίσεως τοῦ Ἱεροῦ Ἐνοριακοῦ Παρεκκλησίου τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, εὑρέθη ὁ τάφος τοῦ Ὁσίου· ἕνα καλοκτισμένο ἀρκοσόλιο στό ἐσωτερικό τοῦ ναοῦ καί μάλιστα στό νότιο τμῆμα του. Ἐκεῖ δὲν εἶχε ταφεῖ σὲ ὕπτια θέση μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὸ στῆθος, ὅπως συνηθίζουμε νὰ θάβουμε τοὺς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς μας. Εὑρέθη ὁ Ὅσιος γυρισμένος στὸ πλάϊ μὲ τὰ δυό του χέρια κάτω ἀπὸ τὸ κεφάλι, ὅπως πολλὲς φορὲς συνηθίζουμε νὰ κοιμόμαστε βάζοντας τὰ χέρια γιὰ προσκέφαλο. Προφανῶς ὁ Ὅσιος προγνώρισε τὸ τέλος του καὶ μπῆκε μέσα στὸν τάφο μόνος του προσδοκῶντας ἀνάσταση νεκρῶν. Δίπλα του βρέθηκαν ἡ πόρπη τοῦ μοναχικῆς του ζώνης καὶ κοχλιάριο Θείας Κοινωνίας. Κοιμήθηκε τὸν ὕπνο τῶν δικαίων (σέ ἡλικία 65-70 ἐτῶν ὅπως ἡ ἀνθρωπολογική ἐξέταση τῶν ἱερῶν λειψάνων ἔδειξε) πανέτοιμος πνευματικὰ καὶ ὁμολογῶντας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, στὸ ὁποῖο φαίνεται ὅτι περιμένουμε μὲ λαχτάρα τὴν κοινὴν ἀνάσταση.
Τὸ ρῆμα «προσδοκῶ» δὲν σημαίνει ὅτι περιμένω, ἀλλὰ ὅτι περιμένω μὲ λαχτάρα, μὲ ἀνυπομονησία. Καὶ ἐν προκειμένῳ τί περιμένω μὲ λαχτάρα; Τὸ ὁμολογοῦμε περίτρανα· τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. «Προσδοκῶ» σημαίνει ὅτι δὲν ἀντέχω νά ζῶ σ᾿ αὐτὸν τὸν μάταιο κόσμο χωρὶς τὸν Θεό, στὸν κόσμο ποὺ κεῖται στὸ πονηρό, ἀλλὰ περιμένω νὰ ἔλθει ὁ Κύριος, γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν τάξη καὶ τὴν δικαιοσύνη στὸν ταραγμένο κόσμο.
Ναυπάκτου Ἱερόθεος: Οἱ συναντήσεις μου μέ τόν ἅγιο Παΐσιο.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου
Μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά τόν γνωρίσω καί νά τόν συναντῶ συχνά ἴσως 2-3 φορές κάθε χρόνο, μέ τήν εὐλογία τοῦ Γέροντός μου ἁγίου Καλλινίκου, Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας. Κάθε συνάντηση μαζί του ἦταν μιά ἔκπληξη. Ἔβλεπα ἕναν ἀσκητή τοῦ «Γεροντικοῦ» τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ., ἕναν «πνευματικό γιατρό», ἕναν «ἁββᾶ» τῆς ἐρήμου. Ἦταν κυριολεκτικά «διαφανής», «δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Πέρα ἀπό τήν θεία Χάρη πού τόν πλούτιζε, ἦταν καί εὐφυής ἄνθρωπος καί γεμάτος ἀγάπη στόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους.
Ἄν θά ἤθελα νά συνοψίσω τήν ἄποψή μου γιά τόν ἅγιο Παΐσιο θά ἔλεγα ὅτι μιλοῦσε γιά τό «χαλασμένο» καί ὑγιές μυαλό (τούς κακούς καί καλούς λογισμούς), γιά τό «μηχανάκι τῆς καρδιᾶς» (νοερά προσευχή), γιά τίς «καραμέλλες» πού δίνει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο γιά νά ψάξη νά βρῆ «τό Ζαχαροπλαστεῖο», γιά τόν «πνευματικό νόμο», τό ὁποῖο βλέπουμε νά ἰσχύη στήν ζωή μας, γιά τήν «ἀρχοντική ἀγάπη» τοῦ πνευματικοῦ καί τό «φιλότιμο» τοῦ ὑποτακτικοῦ, γιά τίς «παλληκαριές» πού πρέπει νά κάνουμε στήν ζωή μας, γιά «τήν θεία παρηγοριά» καί «τήν ἀνήσυχη ἀνησυχία», γιά «τήν θεία ἀφηρημάδα», γιά τό «ξεσκούριασμα τῶν πνευματικῶν καλωδίων», ὥστε νά δεχθῆ ὁ ἄνθρωπος «τό πνευματικό ρεῦμα τοῦ θείου φωτισμοῦ», γιά «τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς», γιά «τήν πνευματική εὐαισθησία», γιά τόν νοῦ πού εἶναι «τό ἀναρχικό, ἄτακτο, ἀδέσποτο παιδί», γιά τήν «καρδιά πού εἶναι μουσικοσυνθέτης», «ὅταν ὁ νοῦς» πηγαίνει στούς ἀνθρώπους πού ὑποφέρουν, τότε «κεντιέται ἡ καρδιά ἀπό τόν πόνο καί ἡ εὐχή γίνεται καρδιακή» κ.ἄ.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἦταν ἕνας θεούμενος καί εὐφυής ἄνθρωπος. Ἔβλεπε «διορατικά» μέ τόν πνευματικό ἀξονικό τομογράφο του τό μυαλό καί τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί θεράπευε τούς λογισμούς του μέ μιά «πνευματική μεταμόσχευση». Ὁ ἴδιος ἦταν ἕνα σύγχρονο ζωντανό «Γεροντικό».
Θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου Ἀρχιμ. Ἐφραίμ πού εἶχε τήν ἔμπνευση νά ἑτοιμασθῆ καί νά προβληθῆ αὐτή ἡ τηλεοπτική σειρά «Ἅγιος Παΐσιος, ἀπό τά Φάρασα στόν οὐρανό», πού ὄχι μόνον παρουσιάζει τήν θαυμαστή ζωή του καί τό ἔργο του, ἀλλά προσφέρει τόν θεραπευτικό τρόπο ζωῆς πού ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Φυσικά, ἀπευθύνουμε πολλές εὐχαριστίες στόν σεναριογράφο κ. Γιῶργο Τσιάκκα, τόν σκηνοθέτη καί πρό παντός τούς ἐκπληκτικούς ἠθοποιούς πού ζωντανεύουν σέ ὅλους μας, καί σέ αὐτούς πού δέν εἶχαν συναντήσει αὐτόν τόν εὐλογημένο ἄνθρωπο, τόν ἅγιο Παΐσιο, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔδειξε τί σημαίνει «πνευματική λιακάδα».
Ὁ ἅγιος Παΐσιος σέ δύσκολες περιόδους τῆς ζωῆς μου ὑπῆρξε ἀληθινός «Προφήτης», «Βλέπων», πού μέ τόν λόγο του, τήν ἀγάπη του καί τήν προσευχή του μέ βοήθησε ἀποτελεσματικά μέχρι λεπτομερειῶν. Μιά φορά τοῦ ἔστειλα ἐπιστολή καί τοῦ ζητοῦσα τήν συμβουλή του καί ἐκεῖνος ἀντί νά μοῦ ἀπαντήση ἦλθε στήν Ἔδεσσα, κάθησε μιά ὁλόκληρη ἡμέρα γιά νά μέ βοηθήση.
Ἰδίως μετά τήν κοίμηση τοῦ Γέροντός μου ἁγίου Καλλινίκου, ὑπῆρξε πραγματικός προστάτης μου καί σέ αὐτόν ὀφείλω τήν ἐξέλιξή μου στήν Ἐκκλησία. Τότε πού «ὀρφάνευσα» ἀποδείχθηκε διακριτικός καί φωτισμένος Γέροντας!
Ἡ πολλή ἀγάπη μου πρός τό ἁγιασμένο πρόσωπό του μέ ὁδήγησε νά ὑποβάλω αἴτηση στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο γιά τήν ἁγιοκατάταξή του, μόλις δέκα χρόνια μετά τήν κοίμησή του, τό 2004, καί ὁ Πατριάρχης μέ διαβεβαίωσε μέ ἐπιστολή του ὅτι αὐτό θά γίνη στόν κατάλληλο καιρό, ὅπως καί ἔγινε.
Ἔγραψα δύο βιβλία γιά τόν ἅγιο Παΐσιο, μέ τίτλους «Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὡς ἐμπειρικός θεολόγος» (2016) καί «ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης αὐτοβιογραφούμενος» (2018), πού τά ἐξέδωσε ἡ Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θηβῶν, Λεβαδείας καί Αὐλίδος, ἡ Ἀδελφότητα τῆς ὁποίας Ἱερᾶς Μονῆς ὀφείλει πολλά στόν Ἅγιο Παΐσιο, δηλαδή τήν ἴδια τήν συγκρότηση καί τήν ὕπαρξή της.
Στήν συνέχεια θά δημοσιεύσω δύο κεφάλαια ἀπό τό πρῶτο βιβλίο, ἤτοι «Περιστατικά ἀπό τήν ἐπικοινωνία μου μέ τόν π. Παΐσιο» καί «Ἡ συνάντησή μου μέ τόν π. Παΐσιο τό ἔτος 1977», πρίν 48 χρόνια.
1. Περιστατικά ἀπό τήν ἐπικοινωνία μου μέ τόν π. Παΐσιο
Μέ τόν π. Παΐσιο εἶχα ἀρκετή ἐπικοινωνία. Δέν συγκρατῶ, μέ λεπτομέρειες, πολλά ἀπό τά λόγια του, ἀλλά ὅμως παραμένουν στήν μνήμη μου μερικά περιστατικά καί κυρίως ἡ ἁγία του ὕπαρξη. Μέσα μου σχηματίσθηκε ἡ εἰκόνα ἑνός ὁσίου ἀσκητοῦ-ἀναχωρητοῦ τοῦ 4ου μ.Χ. αἰῶνος. Δέν προσπαθοῦσα νά διαφυλάξω φράσεις του, γιατί εἶχε μείνει μέσα στήν καρδιά μου ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή του, ὁπότε γιά μένα ὁ π. Παΐσιος ἦταν ἅγιος, πέρα ἀπό ὅσα ἔκανε καί ἔλεγε.
Ὁ Πατριάρχης Τύχων κοιμήθηκε τήν 25η Μαρτίου(7/4) 1925, δηλητηριασμένος ἀπό πράκτορες τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας
Δύο ἡμέρες πρίν, τήν Κυριακή 23η Μαρτίου, τέλεσε τήν τελευταῖα του Θεία Λειτουργία καί χειροτόνησε τόν Ἐπίσκοπο Ἐφραίμωβ Σέργιο (ἔπειτα Ἐπίσκοπο Μπουζουλούκ, Ἱερομάρτυρα, ὁ ὁποῖος κατασπαράχθηκε ζωντανός ἀπό ἀρουραίους ! τό 1930). Τά τελευταῖα του λόγια ἦταν: “Ἡ νύχτα θά εἶναι βαθειά καί θά διαρκέσει πολύ” (κατά τόν διακονητή του Κωνσταντῖνο Panshkevich).
.jpg)
Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἄφθαρτα βρέθηκαν καί τά ἄμφια του, ἀκόμη καί τά φύλλα δάφνης πού ὑπῆρχαν στό φέρετρο (εἶχε κηδευθεῖ τήν Κυριακή τῶν Βαϊων τοῦ 1925). Σύμφωνα μέ αὐτόπτες μάρτυρες στό ἄφθαρτο Λείψανο τοῦ ἁγ. Τύχωνος μποροῦσε κανείς νά διακρίνει μέ εὐκολία τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του, ἐνῶ ἡ εὐωδία του ἦταν καταπληκτική… Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 25η Μαρτίου/7 Απριλίου καί ἡ Ἀνακομιδή τοῦ Λειψάνου του τήν 19η Φεβρουαρίου.
Δευτέρα 7 Απριλίου 2025
Ο πόθος του γέροντος Σάββα Αχιλλέως για την ιερωσύνη
Ὁ πατὴρ Σάββας Ἀχιλλέως γεννήθηκε στὸ ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Λευκωσίας, τὴν ὄμορφη Ἅλωνα, στὶς 2 Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1930. Ἦταν τὸ πέμπτο καὶ τὸ μικρότερο παιδὶ μιᾶς φτωχικῆς ἀγροτικῆς οἰκογένειας. Γονεῖς του ἦταν οἱ εὐσεβεῖς καὶ θεοφοβούμενοι ἄνθρωποι: ὁ Ἀχιλλῆς καὶ ἡ Ἑλένη.
«Μικρὸ παιδὶ τοῦ δημοτικοῦ σχολείου δὲν ἔλειπα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Ἤμουν πάντοτε ὁ βοηθὸς τοῦ γέροντος ἱερέα τοῦ χωριοῦ μου καὶ κάθε βράδυ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀπήγγειλα τὸν Ὕμνο πρὸς τὴν Παναγία μας. Ὅταν μαζευόταν ὅλη ἡ οἰκογένεια στὸ φτωχικό μας σπιτάκι, ἔπιανα στὰ χέρια μου τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἔψαλλα ἐπιμελῶς τὸ Εὐαγγέλιο εἰς ἀκρόασιν τῶν γονέων μου καὶ τῶν μεγαλυτέρων ἀδελφῶν μου. Ἤμουν τὸ πέμπτο καὶ τὸ μικρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς οἰκογένειάς μου. Οἱ γονεῖς μου ἦταν εὐσεβεῖς καὶ φιλοπάτριδες καὶ ἀγαποῦσαν πολὺ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐμφύτευσαν αὐτή τους τὴν ἀγάπη στὴν ἁγνὴ καρδούλα τῶν παιδιῶν τους.
Ἀνεπτύχθη μέσα μου ἡ φλογερὴ ἐπιθυμία νὰ ἀξιωθῶ κἄποτε νὰ ἱερωθῶ. Ἔβλεπα τὸν ἱερέα στὸν δρόμο μου καὶ ὅταν ἐκεῖνος προσπερνοῦσε στεκόμουν καὶ τὸν παρακολουθοῦσα καὶ τὸν θαύμαζα. Παρακαλοῦσα Τὸν Θεὸ νὰ φτάσω κἄποτε στὸ ὕψος αὐτὸ τῆς Ἱερωσύνης. Σκεφτόμουν ὅμως καὶ ἔλεγα: «αὐτὸς ποὺ συνάντησα τώρᾳ στὸ δρόμο μου εἶναι Θεολόγος ἱερέας. Ἐγὼ ἕνα φτωχόπαιδο, πῶς θὰ σπουδάσω καὶ πῶς θὰ ἀξιωθῶ νὰ ἔχω ἕνα Πτυχίο Θεολογίας;». Θεολογία ἔλεγα…! Μὰ ὑπάρχει μεγαλύτερη ἐπιστήμη σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, νὰ μιλᾷς καὶ νὰ διδάσκῃς τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ; Καὶ συζητοῦσα πάντοτε μὲ τὸν ἑαυτό μου καὶ μόνος μου ἀναλογιζόμουν τὸ μέγα βάρος τῆς Ἱερωσύνης.
Πέρασαν τὰ χρόνια, ἀλλὰ ὁ πόθος μου γιὰ τὴν Ἱερωσύνη δὲν μὲ ἐγκατέλειπε. Ἔφθασα στὴν Ἱερὰ Μονὴ καὶ ἔμαθα πολλὰ γιὰ τὸ μέγα μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης. Εὑρισκόμενος κἄποια μέρα στὴν μεγάλη αὐλὴ τῆς ἱερᾶς Μονῆς, σκεφτόμουν τὶς δυσκολίες τοῦ λειτουργήματος. Περισσότερο ἀναλογιζόμουν τὴν ἀναξιότητά μου γιὰ τὸ πῶς θὰ μποροῦσα νὰ ἐπωμισθῶ ἕνα τέτοιο βάρος. Ἔνοιωθα, ἕνα δέος, ἕναν μεγάλο φόβο. Κάμινος, ὅμοια μὲ τὴν κάμινο τοῦ Ναβουχοδονόσορος, ἡ ὁποία δέχθηκε τοὺς τρεῖς παῖδας καὶ ἀκόμα μεγαλύτερη ἀπὸ ἐκείνη εἶναι τὸ μέγα μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης. Νὰ ἀναλάβω, λοιπόν, ἕνα τέτοιο βάρος; Αὐτὸ σκεφτόμουν καὶ αὐτὸ μὲ βασάνιζε. Ἢ νὰ μὴν ἀναλάβω καὶ νὰ στρέψω τὴν προσοχή μου σὲ ἕνα ὁποιοδήποτε ἐπάγγελμα; Μοῦ ἐρχόταν ὅμως πάλι ἡ εἰκόνα τῶν ἱερέων ποὺ συναντοῦσα στοὺς δρόμους καὶ πόσο τοὺς θαύμαζα. Θαύμαζα τὴν μεγαλοπρέπεια καὶ τὸ Ἀγγελικὸ σχῆμα, τὸ ὁποῖο τοὺς περιέβαλε. Μὲ καταλάμβανε ὁ ἱερὸς πόθος νὰ τοὺς μιμηθῶ.
Πατέρας και γιός εκάρησαν μοναχοί...
Η προστάτιδα της σκήτης,η Οσία Θεοδώρα της Σίχλας,να τους φωτίζει και να τους σκέπει
Θαυμαστή τοῦ Σωτῆρος ἡ δι' ἡμᾶς φιλάνθρωπος γνώμη...
Είναι από εκείνες τις διδασκαλίες όπου ο Κύριος με λιτό αλλά ξεκάθαρο τρόπο μίλησε για την βεβαιότητα της μέλλουσας αιώνιας ζωής και την εκεί κατάσταση δυο κατηγοριών ανθρώπων που μας είναι λίγο-πολύ γνωστές. Δεν εστιάζει σε διαφορές δογματικές, κανονικές, ηθικές και άλλες, αλλά στη διαγωγή του καθενός από τα δύο πρόσωπα και στον τρόπο της ζωής του: χλιδή και εγκόσμια ευφροσύνη και αδιαφορία για τους άλλους ο ένας, φτώχεια, στέρηση και κακοπάθεια ο άλλος. Ποια είναι όμως η κατοπινή εξέλιξη του καθενός; Η παραβολή δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας, και βέβαια τονίζει ξεκάθαρα ότι η πρόληψη της κατάστασης είναι δυνατή στην παρούσα ζωή, εφόσον θέλουμε να συμμορφωθούμε με τον νόμο του Θεού.
Ας κλείσουμε τη σύντομη αυτή αναφορά με το ιδιόμελο απόστιχο του τελευταίου κατανυκτικού Εσπερινού:
Ας κλείσουμε τη σύντομη αυτή αναφορά με το ιδιόμελο απόστιχο του τελευταίου κατανυκτικού Εσπερινού:
Θαυμαστὴ τοῦ Σωτῆρος ἡ δι' ἡμᾶς φιλάνθρωπος γνώμη· τῶν μελλόντων γὰρ τὴν γνῶσιν ὡς παρόντων κεκτημένος, τοῦ Λαζάρου καὶ τοῦ πλουσίου τὸν βίον ἐστηλίτευσε· τῶν ἑκατέρων οὖν τὸ τέλος ἐνοπτριζόμενοι, τοῦ μὲν φύγωμεν τὸ ἀπηνὲς καὶ μισάνθρωπον, τοῦ δὲ ζηλώσωμεν τὸ καρτερὲς καὶ μακρόθυμον, πρὸς τὸ σὺν αὐτῷ τοῦ Ἀβραὰμ κόλποις ἐνθαλπόμενοι βοᾶν· Δικαιοκρῖτα Κύριε, δόξα σοι.Και σε νεοελληνική απόδοση:
Θαυμαστή είναι η φιλάνθρωπη γνώμη του Σωτήρος για μας. Διότι, έχοντας την γνώση των μελλόντων σαν να είναι παρόντα, ζωγράφισε τον βίο του πλουσίου και του Λαζάρου. Βλέποντας λοιπόν το τέλος του καθενός, ας αποφύγουμε του ενός τη σκληρότητα και μισανθρωπία, και ας ζηλέψουμε του άλλου την καρτερία και μακροθυμία, ώστε μαζί μ’ αυτόν να αναφωνούμε μέσα από τη θαλπωρή των κόλπων του Αβραάμ: Δικαιοκρίτα Κύριε, δόξα σοι.
Ο παπα-Φώτης για τις ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Αυτό δηλαδή που και η Εκκλησία τονίζει. Γι' αυτό κατά καιρούς έστελνε αυστηρές επιστολές στους μαιευτήρες της πόλης μας, όταν μάθαινε πως είχαν προβεί σε έκτρωση.
Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσε ήταν βαρύ ομολογουμένως. Στη συνέχεια καταγράφε ορισμένα μόνο αποσπάσματα από μερικές επιστολές του, χωρίς καμία αλλοίωση ή ορθογραφική διόρθωση:
- "Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Λαυριώτης, πρός τ΄ ἀνθρωπόμορφα τέρατα, τούς διαπρεπεῖς Νηπιοκτόνους τού στυγεροῦ ἐγλήματος, τά ὄργανα τοῦ Διαβόλου, τα δυστυχισμένα ὄντα τοῦ Νοσοκομείου,τούς ἑκατομμύρια φοράς χειροτέρους τοῦ Ἡρώδου, τούς ἐπιόρκους καί καταστροφείς τῆς άνθρωπότητος καί τῆς Ἑλλάδος καί ἀνωτέρους τοῦ Ἑωσφόρου...."
(π. Αθανασίου Γιουσμά, "παπα-Φώτης ο Μυτιληνιός, γέροντας ασκητικός και ιδιόρρυθμος", Μυτιλήνη 2012).
Αν ήμουν ο διάβολος δεν θα ερχόμουν χρησιμοποιώντας βία αλλά ευκολία.
Θα τους δίδασκα να κυνηγάνε την ντοπαμίνη (ευχαρίστηση) και όχι τον σκοπό, να λατρεύουν τον εαυτό τους αλλά να μισούν αυτό που είναι.
Δεν θα τους κατέστρεφα με πόλεμο, αλλά θα τους κατέστρεφα με την απάθεια κρατώντας τους αποπροσανατολισμένους και “μουδιασμένους” απλά να σκρολάρουν στα κινητά τους, διαρκώς να σκρολάρουν.
Θα διέλυα την οικογένεια επαναπροσδιορίζοντάς την, κάνοντας τους πατεράδες προαιρετικούς, τις μητέρες εξουθενωμένες και τα παιδιά μπερδεμένα. Θα έδινα στα παιδιά ένα τηλέφωνο πριν ακόμα προλάβουν να πουν τις πρώτες τους λέξεις και θα παρακολουθούσα τα μυαλά τους να σαπίζουν αργά, γλυκά, ήσυχα και το πιο εκπληκτικό από όλα δεν θα ήξεραν ποτέ πως είμαι εγώ! Θα το ονόμαζαν ελευθερία!”
Κυριακή 6 Απριλίου 2025
Αφού ορισμένοι θέλετε να καταρρίπτετε εθνικούς μύθους, πάρτε άλλον ένα: Αδαμάντιος Κοραής!
Αυτή που γέννησε τον Καρλομάγνο, τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ...
Τον μαθαίνουμε ως "πνευματικό αρχηγό" της Επανάστασης κι ότι σήκωσε την πεσμένη Ελλάδα!
Μπούρδες!
Πέρα από το γεγονός ότι ζούσε για χρόνια στην ασφάλεια του Παρισιού κι έγραφε ανενόχλητος φιλολογικά έργα, θεωρούσε τους Έλληνες αγροίκους και αμαθείς. Ποθούσε διακαώς να τούς μορφώσει με τα διδάγματα της Γαλλικής Διανόησης και να τούς ωθήσει (ίσως και κάποια στιγμή) σε κοινωνική επανάσταση.
Διαφώνησε με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία ξέσπασε όταν ο ίδιος ήταν 73 ετών.
Θεωρούσε ότι οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη μάθει την έννοια της ελευθερίας και ήθελαν ακόμη ...30 χρόνια!
Οι Έλληνες υπόδουλοι που ζούσαν στην καυτή ανάσα του Σουλτάνου, των Οθωμανών, των μπέηδων και των γενιτσάρων δεν ήξεραν τι σημαίνει ελευθερία και θα την μάθαιναν από τα κείμενα του φιλολόγου Κοραή από το Παρίσι!
Μάλιστα...
Σφοδρός πολέμιος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ (για προσωπικές αντιπάθειες από τα χρόνια που και ο Κοραής ήταν νέος στη Σμύρνη και όχι για τις φαντασιώσεις των αποδομητών) και σφοδρός πολέμιος του Ιωάννη Καποδίστρια.
Και μόνο που κατηγορούσε αυτά τα δύο πρόσωπα, αρκεί για να είναι ο αγαπημένος των φιλελέ και φιλελέφτ ιδεολόγων της Ιστορίας και μάς τον έχουν επιβάλει ως την πιο σημαντική προσωπικότητα της Επανάστασης!
Η πρώτη λάρνακα του Αγίου Σάββα της Καλύμνου
Η πρώτη λάρνακα του Αγίου Σάββα της Καλύμνου.Ανοίγει μία φορά τον χρόνο την ημέρα της γιορτής του προς προσκύνηση
Ο επίσκοπος Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ
Μαρτυρία θαυμαστή περί του γέροντος Τύχωνος του Αγιορείτου
Αφήγηση γέροντα ηγουμένου (τελευταίο πνευματικοπαίδι του χαρισματούχου παπα-Φιλάρετου του Κωνσταμονίτη).
Όταν ήμουν νεαρός μοναχός με την ευλογία του γέροντά μου Φιλάρετου πήγα να εξομολογηθώ στον παπα-Τύχωνα τον Ρώσο, τον γέροντα του π.Παισίου. Αφού μας δέχθηκε, του είπαμε γιατί πήγαμε και ξεκίνησα την εξομολόγηση.Έλεγα με σκυμμένο κεφάλι τις αμαρτίες μου και όσο περνούσε η ώρα ένιωθα τον αυχένα μου να μουσκεύει. Δεν ήξερα τι συμβαίνει. Μόλις τελείωσα την εξομολόγηση και σήκωσα το κεφάλι είδα τον παπα-Τύχωνα να κλαίει με πολλά δάκρυα, τα οποία έπεφταν πάνω στο κεφάλι μου όση ώρα έκανα την εξομολόγηση!
Ο παπα-Τύχων ήταν ρώσος και μιλούσε μόνο σπαστά ελληνικά. Όταν όμως άρχιζε να μας συμβουλεύει μετά την εξομολόγηση εμείς ακούγαμε τα λόγια του στην καθαρεύουσα, σε γλώσσα όμοια με αυτή που μιλούσε ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος!
Είθε να έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του στον Κύριο μας για την σωτηρία της ψυχής μας.
Σάββατο 5 Απριλίου 2025
Σημαία του 5ου Συντάγματος του Ελληνικού Στρατού....1918....
-------Και μετά μας πούλησαν στην Εκστρατεία της Μικράς Ασίας όπως πούλησαν το Ναύαρχο των "Λευκών" Κολτσάκ στους Κόκκινους Μπολσεβίκους.
Άγιος Σάββας ο ''εν Καλύμνω'': «Ο ακτήμων μοναχός,υψιπέτης αετός»
Αυτό συνέβη με τον άγιο Σάββα τον «εν Καλύμνῳ». Πριν χρόνια διάβασα τον βίο του, μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, και θέλησα να μοιραστώ το ενδιαφέρον αυτό συναξάριό του με τα παιδιά της Σύναξης των νέων μας, και τώρα με όλους εσάς.
Θα σας αναφέρω αρχικά μερικά βιογραφικά στοιχεία για τον άγιο.
Με αυτόν τον τρόπο θα ξεκινήσω, να παρουσιάσω την αγιασμένη του μορφή, ενώ στην συνέχεια θα εστιάσουμε σε μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του βίου του, της πνευματικότητάς του.
Ο Όσιος Σάββας λεγόταν Βασίλειος και γεννήθηκε το 1862 στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης.
Οι γονείς του, Κωνσταντίνος και Σμαραγδή, ήταν πτωχοί και άσημοι, αλλά πιστοί.
Έτσι, ο Βασίλειος μεγάλωσε έχοντας βαθιά πίστη και μεγάλη ευσέβεια. Από μικρή ηλικία ήθελε να μιμηθεί την άσκηση των αγίων, γεγονός που φανέρωνε την ειδική κλήση που είχε.
Μόλις σε ηλικία δώδεκα ετών, ο νεαρός Βασίλειος άφησε την δουλειά που τού δημιούργησε ο πατέρας του για να εργαστεί.
Δεν του άρεσε γιατί η ψυχή του ποθούσε κάτι άλλο, μια άλλη, διαφορετική ζωή.
Η αγάπη του για τον Χριστό μεγάλωνε και ενώ μόλις βρισκόταν στην εφηβική του ηλικία είχε κατασταλάξει ότι ποθούσε την μοναχική πολιτεία.
Ο άγιος επισκέφτηκε ευλογημένα περιβόλια στο διάβα της ζωής του και συνέλεξε διάφορα άνθη. Έτσι, έγινε και ο ίδιος ένα «μυρίπνοο άνθος».
Έγινε εύοσμος από την επίγεια ζωή του ακόμα. Επισκέφτηκε, λοιπόν, τα Ιεροσόλυμα, την καρδιά της Ορθοδοξίας, το Άγιο Όρος, το κατεξοχήν περιβόλι της Παναγίας, την Πάτμο, το νησί της Αποκαλύψεως και την Αίγινα, τον αγιασμένο αυτό τόπο.
Και από τα τέσσερα αυτά περιβόλια κορφολόγησε και «έχτισε» μέσα του μια νέα καρδιά. ( Ψλ.50,12)
Κατευθύνθηκε, σύμφωνα με το συναξάριό του, αρχικά, στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης, όπου για δώδεκα χρόνια ζει και μαθητεύεται στην μοναχική ζωή, με συνεχή προσευχή και αυστηρή άσκηση.
Έντονη ήταν και μια άλλη επιθυμία του, να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους, την οποία πραγματοποιεί, αφού πρώτα διέρχεται από την γενέτειρά του. Δέος ένιωσε όταν αντίκρισε τον Πανάγιο Τάφο!
Στην Αγία Γη, αποφασίζει και εισέρχεται στην Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Χοζεβά, όπου μετά από τριετή δοκιμασία, διάγοντας ενάρετο βίο, κείρεται μοναχός (1890), ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, αποστέλλεται από τον ηγούμενο της μονής Καλλίνικο, στην Σκήτη της Αγίας Άννης, να μάθει την τέχνη της αγιογραφίας κοντά στον αρχιμανδρίτη Άνθιμο.
Το 1902 χειροτονείται διάκονος και το επόμενο έτος πρεσβύτερος. Μέχρι το έτος 1906 είναι ο εφημέριος της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού.
Εκεί θα γνωρίσει μια σπουδαία εκκλησιαστική μορφή, τον τότε αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και καθηγητή του Πανεπιστημίου, ο οποίος εκτιμούσε βαθύτατα τον Άγιο Σάββα.
Λίγο αργότερα, το 1907 επανέρχεται στη μονή Χοζεβά, όπου ασκείται ακόμα πιο αυστηρά, με τέλεια υπακοή, άκρα ταπεινότητα, χαμαικοιτία και στέρηση παντός υλικού αγαθού, εκπληρώνοντας το πατερικό λόγιο: «o ακτήμων μοναχός, υψιπέτης αετός».
Μετά την διακονία του στην Πάτμο έρχεται στην Αθήνα. Εκεί, θα μάθει ότι τον αναζητά ο άγιος Νεκτάριος, γι’ αυτό και ταξιδεύει στην Αίγινα για να τον συναντήσει.
