Χρυσή Δαμουλάκη: Το θαύμα που βίωσα όταν ήμουν 6 χρονών
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θαύμα της και να ευχαριστώ τη Χάρη της Αγίας Μαρίνας»
"Ήμουν δεν ήμουν 6 ετών το έτος 1997, όταν ξαφνικά όλο το πρόσωπο και τα χέρια μου γέμισαν ακροχόνδρονες, επώδυνες καλοήθεις βλάβες της επιδερμίδας-"μυρμηγκιές", όπως τις λέει ο λαός.
Σαν τώρα θυμάμαι τη θλίψη των γονιών μου, τα δάκρυα της μάνας μου και το μπαμπά μου να λέει σιγανά «Και αν μείνουν για πάντα;».
Και που δε με πήγαν! Έψαχναν με μανία να βρουν τη θεραπεία που θα έφερνε και πάλι τη λάμψη στο πρόσωπο μου!
Να το πάμε να του διαβάσουν τη «γητειά». "Είναι καλός αυτός και εκείνος και ο άλλος". Και πέρα- δώθε απογοητευμένοι σκορπούσαν τα χρήματα τους. Χρήματα και ματζούνια για τη λίγωση του φεγγαριού.
Τα αεροπορικά εισιτήρια κοβόταν από τη μια στιγμή στη άλλη. Ιατρικές γνωματεύσεις, πειράματα και απόψεις έδιναν και έπαιρναν.
«Το παιδί είναι μικρό, θα κάνουμε κρυοπηξία. Θα μείνουν σημάδια αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση».
Ήταν πολλές οι βλάβες και απ’ όλο μου το πρόσωπο το μόνο καθαρό ηταν τα δυο πράσινα ματάκια μου!
«Όχι! Δε γίνεται να μείνουν σημάδια στο παιδί», είπαν οι δικοί μου και μου έπιασαν το χέρι και με πήραν από εκεί.Μια βόλτα στην Αθήνα, πολλά δάκρυα στα μάτια και η επιστροφή παρέα με την αποδοχή της κατάστασης είχε ξεκινήσει. «Έχει ο Θεός!», τολμούσε να ψελίσει ο ένας στον άλλον.
Έξι ολόκληρα χρόνια κράτησε αυτό το μαρτύριο. Φωτογραφίες από μακριά, και μια που έχω κοντινή κανείς ποτέ δε την έχει δει.
Παραμονή της Αγίας Μαρίνας, 16 Ιουλίου του 2002:
Η κατάσταση ήταν πια δεδομένη, μα η μάνα μου δε το αποδέχτηκε ποτέ.Θυμάμαι πήγαμε στον εσπερινό. Η γιαγιά μου τη συμβούλεψε να ζητήσει αυτό που λαχταρά απ’ Την Αγία. Ως Μάνα παρέδωσε το παιδί της σε Εκείνη, προσευχήθηκε και ζήτησε η Χάρη της να βοηθήσει το παιδί της.
Δεν ήθελε τίποτα άλλο, αλλά να χαθούν για πάντα από το πρόσωπο μου. Να χαθούν χωρίς πόνο, χωρίς σημάδια και να μην ξανά εμφανιστούν.
Έτσι και έγινε!
17 Ιουλίου 2002: Ανήμερα της εορτής της Αγίας Μαρίνας και ξυπνώντας το πρωί, η έκπληξη ήταν μεγάλη!
Δεν υπήρχε τίποτα! Πουθενά στο πρόσωπο ούτε σημάδι!
Είχαν φύγει όλα με Θείο τρόπο και το μόνο που είχε μείνει για να θυμάμαι ήταν ένα μικρό σημάδι στο δάκτυλο ενός χεριού. Για να μη ξεχάσω ποτέ το θαύμα που δέχτηκε το σώμα μου και να ευχαριστώ τη Χάρη της Αγίας Μαρίνας. Στο Θεό δείχνουμε πάντα την αδυναμία μας και εκείνος μας δίνει τη δύναμη που χρειαζόμαστε. Δεν υποσχέθηκε ποτέ σε κανένα ότι όλα θα πηγαίνουν καλά αλλά ότι θα είναι πάντα δίπλα μας!Η Χάρη Της Αγίας να μας προστατεύει!".
Τις πρεσβείες τής Αγίας Μαρίνας να έχει όλος ο κόσμος!
ΑπάντησηΔιαγραφή