«….ΗΜΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΑΝΗΓΑΓΕΣ ΚΑΙ ΤΗ. ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ ΕΧΑΡΙΣΩ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ»
( Ιωάννου Χρυσοστόμου , Θεία Λειτουργία , ευχή της αγίας αναφοράς)
Η μόνη καταληκτική οδός για μας, μεταβάλλεται σε δίοδο: «εκ του θανάτου προς τη Ζωήν την άληκτον…» Ο καιρός της αιχμαλωσίας στα είδωλα τερματίζεται με τη ΓΕΝΝΗΣΗ του Ιησού, την εναθρώπιση του Λόγου.
Αυτός είναι ο Ιησούς της Βηθλεέμ , της ιστορίας και των αιώνων των ερχόμενων μέχρι της «συντέλειας των» και ΠΕΡΑΝ…
Αυτός ήταν ο Ιησούς ο μαραγκός από τη Ναζαρέτ …
Η ιστορία δεν τον έκρυψε , οι Μάγοι έφεραν δώρα , ο Ηρώδης , η ωμή έκφραση της εξουσίας ,οργάνωσε απόπειρα δολοφονίας …
Και η άρχουσα θρησκευτική «τάξη» Φαρισαίων ,Σαδδουκαίων, Γραμματέων , πονηρότεροι του Ηρώδη , Τον αντιμετώπισαν με ρεαλιστική φονικότητα ,διαστροφή της διδασκαλίας Του ,διαρκές μίσος για τη παρουσία Του.
Ωστόσο, Κύριε η κατάληξη είναι άλλη τα «δώρα σου προσήνεγκες» και τα δώρα σου παραμένουν μαζί με τη διαρκή παρουσία σου ανάμεσα μας … από τη νύχτα της Βηθλεέμ και πέρα .
Εκείνο που μας προσέφερες και συνεχίζεις να μας προσφέρεις, η συμφιλίωση με το Θεό, ο ανοιχτός δρόμος για τον ουρανό, ο δρόμος που αρχίζει από αυτή τη ζωή προς τους κόσμους τους νέους του ΦΩΤΟΣ και της ΩΡΑΙΟΤΗΤΟΣ –γνωρίζουμε Κύριε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις – είναι αυτά που παραμένουν «αναφαιρετα»
Αν θέλουμε σε δεχόμαστε Κύριε ή Σε απορρίπτουμε ή Σε «αφήνουμε στην άκρη» το πολύ –πολύ σε βιβλιοθήκες ή έστω ,στις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων!
Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις … είναι οπωσδήποτε ένα …αγκάθι , προκαλεί, ενοχλεί, ξυπνάει ή τυλίγεται σε «χρυσόχαρτα δώρων» για να μη φαίνεται;
Αυτή η νύχτα μας το ζητάς ,να μείνουμε για λίγο μόνοι μας να ακούσουμε τη φωνή Σου επιτέλους.
Αυτή η νύχτα, είναι μια «απαρχή»: να μείνουμε λίγο μόνοι γιατί οι άνθρωποι «φοβούμεθα λίαν» την ησυχία ,ας είναι και σύντομη, και αγαπάμε τόσο την ταραχή;
Δεν μας είναι άγνωστα τα δώρα των Μάγων ούτε τα δικά σου Κύριε….Τα «κρατήσαμε»,τα βάλαμε στη καρδιά μας αλλά: και αμφιβάλλαμε και μπορεί να αμφιβάλλουμε ακόμα για την αξία τους …
Ο Ιησούς ελάχιστα αναφέρθηκε στο «χθες» και όταν το έκανε, ήταν για να κάνει περισσότερο κατανοητό το σήμερα. Ο Ιησούς είναι το αύριο που είναι κιόλας εδώ…
Όχι το αύριο της αναβλητικότητας, το αύριο του Ιησού και εκείνο του διαβόλου: δρόμος προς τον ουρανό το πρώτο , αδιέξοδο σκότους το δεύτερο.
Αν τα Χριστούγεννα δεν «προκαλούν» τότε…αυτό που μένει…είναι μια εορταστική εκδήλωση …ντυμένη ακριβά κουρέλια!
Ο Ιησούς είναι κάποιος από εμάς είναι το μέγιστο θαύμα Θεός και άνθρωπος και «μοναδικός»…
Αυτό υπενθυμίζουν τα Χριστούγεννα το μέγιστο δώρο που η αγάπη του Θεού πρόσφερε στον άνθρωπο είναι αυτό εκεί το παιδί, στη φάτνη τότε, κάθε μέρα μαζί μας ως τη συντέλεια του κόσμου…
Δύσκολο Κύριε , να εξηγηθούν αυτά ,στα παιδιά μας …ίσως …και αν εντός μας τα έχουμε απορρίψει ή τα φιλοξενούμε ακρωτηριασμένα και «παραμορφωμένα», όχι μόνο «δύσκολο» αλλά αδύνατο. Μια ευχή ανεβαίνει στα χείλη μας «Κύριε σώσε τα παιδιά μας από τη…γελοιογραφία Χριστουγέννων που τους δείχνουμε».
Γεώργιος Σχίζας
Περιοδικό-‘’Πειραική Εκκλησία’’
( Ιωάννου Χρυσοστόμου , Θεία Λειτουργία , ευχή της αγίας αναφοράς)
Η μόνη καταληκτική οδός για μας, μεταβάλλεται σε δίοδο: «εκ του θανάτου προς τη Ζωήν την άληκτον…» Ο καιρός της αιχμαλωσίας στα είδωλα τερματίζεται με τη ΓΕΝΝΗΣΗ του Ιησού, την εναθρώπιση του Λόγου.
Αυτός είναι ο Ιησούς της Βηθλεέμ , της ιστορίας και των αιώνων των ερχόμενων μέχρι της «συντέλειας των» και ΠΕΡΑΝ…
Αυτός ήταν ο Ιησούς ο μαραγκός από τη Ναζαρέτ …
Η ιστορία δεν τον έκρυψε , οι Μάγοι έφεραν δώρα , ο Ηρώδης , η ωμή έκφραση της εξουσίας ,οργάνωσε απόπειρα δολοφονίας …
Και η άρχουσα θρησκευτική «τάξη» Φαρισαίων ,Σαδδουκαίων, Γραμματέων , πονηρότεροι του Ηρώδη , Τον αντιμετώπισαν με ρεαλιστική φονικότητα ,διαστροφή της διδασκαλίας Του ,διαρκές μίσος για τη παρουσία Του.
Ωστόσο, Κύριε η κατάληξη είναι άλλη τα «δώρα σου προσήνεγκες» και τα δώρα σου παραμένουν μαζί με τη διαρκή παρουσία σου ανάμεσα μας … από τη νύχτα της Βηθλεέμ και πέρα .
Εκείνο που μας προσέφερες και συνεχίζεις να μας προσφέρεις, η συμφιλίωση με το Θεό, ο ανοιχτός δρόμος για τον ουρανό, ο δρόμος που αρχίζει από αυτή τη ζωή προς τους κόσμους τους νέους του ΦΩΤΟΣ και της ΩΡΑΙΟΤΗΤΟΣ –γνωρίζουμε Κύριε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις – είναι αυτά που παραμένουν «αναφαιρετα»
Αν θέλουμε σε δεχόμαστε Κύριε ή Σε απορρίπτουμε ή Σε «αφήνουμε στην άκρη» το πολύ –πολύ σε βιβλιοθήκες ή έστω ,στις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων!
Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις … είναι οπωσδήποτε ένα …αγκάθι , προκαλεί, ενοχλεί, ξυπνάει ή τυλίγεται σε «χρυσόχαρτα δώρων» για να μη φαίνεται;
Αυτή η νύχτα μας το ζητάς ,να μείνουμε για λίγο μόνοι μας να ακούσουμε τη φωνή Σου επιτέλους.
Αυτή η νύχτα, είναι μια «απαρχή»: να μείνουμε λίγο μόνοι γιατί οι άνθρωποι «φοβούμεθα λίαν» την ησυχία ,ας είναι και σύντομη, και αγαπάμε τόσο την ταραχή;
Δεν μας είναι άγνωστα τα δώρα των Μάγων ούτε τα δικά σου Κύριε….Τα «κρατήσαμε»,τα βάλαμε στη καρδιά μας αλλά: και αμφιβάλλαμε και μπορεί να αμφιβάλλουμε ακόμα για την αξία τους …
Ο Ιησούς ελάχιστα αναφέρθηκε στο «χθες» και όταν το έκανε, ήταν για να κάνει περισσότερο κατανοητό το σήμερα. Ο Ιησούς είναι το αύριο που είναι κιόλας εδώ…
Όχι το αύριο της αναβλητικότητας, το αύριο του Ιησού και εκείνο του διαβόλου: δρόμος προς τον ουρανό το πρώτο , αδιέξοδο σκότους το δεύτερο.
Αν τα Χριστούγεννα δεν «προκαλούν» τότε…αυτό που μένει…είναι μια εορταστική εκδήλωση …ντυμένη ακριβά κουρέλια!
Ο Ιησούς είναι κάποιος από εμάς είναι το μέγιστο θαύμα Θεός και άνθρωπος και «μοναδικός»…
Αυτό υπενθυμίζουν τα Χριστούγεννα το μέγιστο δώρο που η αγάπη του Θεού πρόσφερε στον άνθρωπο είναι αυτό εκεί το παιδί, στη φάτνη τότε, κάθε μέρα μαζί μας ως τη συντέλεια του κόσμου…
Δύσκολο Κύριε , να εξηγηθούν αυτά ,στα παιδιά μας …ίσως …και αν εντός μας τα έχουμε απορρίψει ή τα φιλοξενούμε ακρωτηριασμένα και «παραμορφωμένα», όχι μόνο «δύσκολο» αλλά αδύνατο. Μια ευχή ανεβαίνει στα χείλη μας «Κύριε σώσε τα παιδιά μας από τη…γελοιογραφία Χριστουγέννων που τους δείχνουμε».
Γεώργιος Σχίζας
Περιοδικό-‘’Πειραική Εκκλησία’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου