ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ Διηγείται ο π.Ιουστίνος Πίρβου

Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου εδώ μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα.Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του.Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει.Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο.Γι’αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός.Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια,προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.

Θύμαμαι ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε μέρος στο Δέλτα(του Δούναβη),όπου ο πατέρας Ηλίας έπαιξε έναν ρόλο πολύ σημαντικό.
Στις 30 Ιανουαρίου μας έστειλαν στο κανάλι να κόψουμε τύφη(υδρόβιο φυτό).Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό μέσα στην καρδιά του χειμώνα.Σίγουρος θάνατος.Ήμασταν επιπλέον τρομαγμένοι από το γεγονός ότι οι φύλακες είχαν μαζί τους τέσσερα πολυβόλα.Ίσως ήθελαν να μας εκτελέσουν,πιστεύοντας ότι θα αρνηθούμε να εκτελέσουμε τη διαταγή.Ήταν ένα άνοιγμα εκεί στο νερό γύρω στα σαράντα εκτάρια και η τύφη ήταν πέρα βαθιά.Όλοι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας ότι δεν προκειται να μπούμε.Μας διέταξαν να μπούμε και να βγάλουμε δύο δέσμες.
Για ποιόν το κάναμε εμείς αυτό;Ήταν κάτι άσκοπο.Πως να μπεις στο νερό;.Αν πατήσεις στο βάλτο ποιός θα σε βγάλει;Διστάσαμε στην αρχή.
Τότε ο πατέρας Ιλίε,αποφασιστικά μας ενθάρρυνε και μας είπε:’’Μπείτε ,επειδή αυτοί κάνουν κακές σκέψεις.Θα μας πυροβολήσουν.Μπείτε και η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες θα μας βγάλουν σωους και αβλαβείς.
Μπήκαμε.Το νερό μας έφτανε μέχρι το πηγούνι.Δουλεύαμε σαν να είμαστε στην ξηρά.Σ’άλλους το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό,σ’άλλους στο στήθος σ’άλλους στη μέση,όπως πέτυχε ο καθένας.Μείναμε τρεις ώρες στο νερο και βγάλαμε ότι μας ζήτησαν όμορφα,περιποιημένα και στο ίδιο μέγεθος
Η θερμοκρασία ήταν -30 και ο πάγος είχε πάχος 20-20 εκατοστά.Κάτω από τον πάγο φαινόνταν τα κίτρινα ανθισμένα νούφαρα.

Μεγάλο θάυμα έγινε εκείνη την ημέρα.Το πρωί είχε ομίχλη,ήταν ο ουρανός συννεφιασμένος και το κρύο σου τρυπούσε τα κόκκαλα.Ξαφνικά βγήκε ήλιος.Άρχισε να κάνει μια ζέστη που εκπλήσσονταν και οι φύλακες.Βγάλαμε τα ρούχα μας για να στεγνώσουν σαν να τα έβαζες στην πιο ζεστή σόμπα,έτσι όπως έβγαιναν οι ατμοί.Ντυθήκαμε και γυρίσαμε στη φυλακη.
Έτσι η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν μαζί μας και μας βοήθησαν έκεινη την παγωμένη τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου.Κανένας δεν αρρώστησε.Χάρη στις προσευχές του πατέρα Ιλίε,αλλιώς όλοι θα ήμασταν νεκροί.

proskynitis.blogspot.com

πηγη-Το βιβλίο ''Viata parintelui Iustin Pirvu''

Ιερός Ναός Τριών Ιεραρχών.Ενα αριστουργημα τέχνης.Το μέρος όπου ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση

Η εκκλησία των Τριων Ιεραρχών Ιασίου-Ρουμανίας είναι το πιο όμορφο κτίσμα του ηγεμόνα Βασίλε Λούπου,μια αληθινή συμφωνία τέχνης και προσευχής,χτισμένη μεταξυ 1637-1639

Στο νότιο μέρος του κυρίως Ναού υπάρχει μια σκαλιστή κόγχη,με χρυσά ψηφιδωτά,οπού βρισκόνταν τοποθετημένα τα λείψανα της αγίας οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής της Επιβατινής     εδώ   και   εδώ .

Αυτά τα δώρησε στον ηγεμόνα Βασίλε Λούπου το 1641 το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την υλική βοήθεια που προσέφερε.και εμειναν εκεί μέχρι το 1889 όταν και μεταφέθηκαν πεντακόσια μετρα παραπάνω στον Μητροπολιτικό Ναό οπου βρίσκονται και σήμερα.

Αυτό που δίνει μοναδική αξία στον ναό είναι η εξωτερική διακόσμηση,τα κεντήματα από πέτρα που την τυλίγουν από την βάση μέχρι την κορνίζα των τρούλων.Προσφέρει μια μοναδική αισθητική,φαινομενικά ασυμβίβαστη,συνδυάζοντας την εκλεπτυσμένη γεωμετρία της Ρουμανικής τέχνης με ανατολίτικα αραβουργήματα.Σαν τους στίχους ενός ποιήματος γεμάτο γλυπτική εκφραστικότητα με τριάντα λωρίδες γλυπτών διαφορετικά σε θεματολογία η μία από την άλλη.

Ένας συνοδός του πατριάρχη Αντιοχείας Μακάριου,ο διάκονος Παύλος από το Χαλέπι,μετά από ένα ταξίδι του στην Ρωσία και στην Μολδβία λέει:’’Δεν υπάρχει εκκλησία όμοια μ’αυτή στην διακόσμηση και στην ομορφιά’’

Το 1642 με την ευκαιρία της πανορθόδοξης Συνόδου του Ιασιόυ,όλοι οι Ορθόδοξοι πατριάρχες θαύμασαν την ομορφιά αυτού του ναού.

Στο προαύλιο της μονής το Φεβρουάριο του 1821 ορκίστηκε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και ξεκίνησε η ελληνικη επανάσταση.

Σήμερα λειτουργεί ως ανδρικό μοναστήρι.

proskynitis.blogspot.gr

Ύμνος εις τον ασωτον υιόν (Αγ.Ρωμανού του Μελωδού)

δ'

Καθώς αντίκρυσεν έτότε ό Λυτρωτής του κόσμου λερωμένη στολή να φοράη καταλυπήθηκε το γιο. Αμέσως, λοιπόν, στους δούλους, πού υπηρετούσαν είπε δυνατά: «Δώστε γρήγορα στο τέκνο μου τη φορεσιά την καλλίτερη,πού υφαίνει για όλους ή κολυμπήθρα, την οποία κατασκευάζει ή Χάρις του Πνεύματος μου καί δίχως άργητα ντύστε το.
 Θυμηθείτε πώς αυτόν ντυμένον ό εχθρός ξέντυσε καί ρεζίλεψε, σ' όλους μπροστά τους δαίμονες καί τούτο από φθόνο, το Βασιλιά όλης της γης, για τον όποιον 'τοίμασα ολόκληρο τον κόσμο, πού έφερα στην ύπαρξι Εγώ, ό Πλάστης του κόσμου καί Κύριος.

ε'

Τον είδα καί δεν το βαστώ τον κουρελιάρη ν' άψηφίσω. Να βλέπω έτσι δεν αντέχω τη θεϊκή μου την εικόνα, γιατί δική μου ατιμία είν' των παιδιών μου ή ντροπή. Τιμή μου θέ να λογαριάσω το λαμπροστόλισμα του τέκνου μου.

Κάνετε γρήγορα, λοιπόν, δούλοι καί υπηρέτες μου, να ξανακαλλωπίσετε όλα μα όλα του τα μέλη, γιατί μου είναι αξιαγάπητα.

Όντως το κρίνω άτοπο να φαίνεται ετούτος άφρόντιστος κι άστόλιστος, πού πρόστρεξε σε μένα με μετάνοια καί τη συγγνώμη έλαβε. Ντύστε τον τη στολή της χάριτος, όπως έπρόσταξα

Εγώ, ό Πλάστης του κόσμου καί Κύριος.
Εικόνα σεβαστή για νάναι στην πλάσι το παιδί μου,με δαχτυλίδι το χέρι στολίστε του,γιατί 'ναι άρραβώνας της αχώριστης Τριάδος,για να φρουρήται άπ' Έκείνην, αφού έπρόστρεξε ο' Αυτήν,
να δείχνη τούτη τη σφραγίδα κι από μακριά να φαίνεται πως είναι γιος Έμενα, του Παντοκράτορα. 
Οι έχθροί να τον γνωρίσουν καί στους δαίμονες να φανή φοβερώτατος καί στον περήφανο Διάβολο, για να μην τον άγγίζη ποτέ πια. Γιατί δεν στέκεται σαν βλέπη την σφραγίδα μου,την οποία προσφέρω, Εγώ ό Πλάστης του κόσμου καί Κύριος.

«Ή συνάντηση». Ύμνος εις τον άσωτον Υίόν, Αγίου Ρωμανού του Μελωδού

Άπό το βιβλίο «"Υμνοι», Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά: Αρχιμανδρίτης ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ.

Η παραβολή του ασώτου και το μυστήριο της εξομολόγησης

Τα στάδια της εξομολόγησης περιγράφονται τέλεια στη ευαγγελική περικοπή του Ασώτου Υιού
Λέει ότι ο άσωτος :
1) Ήλθε εις εαυτόν
2) Είπε
3) Αναστάς
4) Πορεύομαι προς το πατέρα μου
5) Και εύρω αυτώ

Το να «έλθω εις εαυτόν» αντιστοιχεί με τον εξαγνισμό της διαδικασίας του να γνωρίσουμε το θέλημα του Θεού. «Θα σηκωθώ» . Αυτό γίνεται μια πνευματική προστακτική να μη ξαναμαρτάνω , να καθαριστώ από τα πάθη (μη ξεχνάμε ότι ο άσωτος «ήλθε εις εαυτόν ενώ νηστεύει. Ούτε έκλεψε, ούτε έσφαξε χοιρινό ,αλλώστε βρισκόμαστε σε ιουδαϊκό περιβάλλον)

«Πορεύομαι εις το πατέρα μου» είναι το στάδιο που σημαίνει απόκτηση των αρετών. Ο δρόμος προς το πατέρα είναι στη πράξη ο δρόμος που διασχίζει ο άνθρωπος για να καθαρίσει την εις αυτόν εικόνα του Θεού. Η εικόνα του Θεού φανερώνεται στον άνθρωπο στο μέτρο της πλήρωσης των εντολών.

Όλα αυτά κορυφώνονται στη στιγμή εκείνη η οποία σε τελική ανάλυση τα περιλαμβάνει όλα. «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου» Είναι η φανταστική στιγμή που συνειδητοποιεί την αμαρτία.

Μερικοί λένε στην εξομολόγηση : «έκανα λάθος» ξεχνούν όμως το κεντρικό σημείο της εξομολόγησης ,την μετάνοια . Για αυτό η εξομολόγηση λέγεται μυστήριο της μετάνοιας . Ο πνευματικός δεν είναι ο ένορκος σε δικαστήριο για να ακούει ποινικά αδικήματα. Δε σου χρησιμεύει σε τίποτα εάν σε αυτό δεν προστεθεί η μετάνοια, η λύπη για το ότι διαστρέψαμε την εικόνα που ο Δημιουργός μας χάρισε.

Μόνο έτσι θα καταλάβουμε ότι το μόνο που δικαιούμαστε να λέμε πάντοτε είναι το «Πιστεύω Κύριε και ομολογώ ότι Συ είσαι αληθώς Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμο αμαρτωλούς σώσαι ων πρώτος ειμί εγώ.

Πολλά καλά φέρνει η εξομολόγηση. Φέρνει τη χαρά του πατέρα που αντιστοιχεί:

• Στο γλυκό του φιλί

• Στη συγχώρεση των αμαρτιών , βλέποντας τη μετάνοια και την επιστροφή του.

• Στην επανισχυροποίηση της χάρης του βαπτίσματος επειδή ιδού: ο πατέρας του δίνει το καλύτερο ένδυμα

• Στην επανισχυροποίηση της σφραγίδας της χάρης του Αγίου Πνεύματος με το μυστήριο του χρίσματος. Ιδού: το δαχτυλίδι στο χέρι του γιου.

• Στην επαναφορά στο ιερό όρος των αγίων Μυστηρίων, την εκκλησιά Πως αλλιώς να ερμηνεύσουμε τα νέα υποδήματα που έδωσε στο γιο.

Η μεγάλη χαρά του πατέρα φανερώνεται με ποιο πρόδηλο τρόπο με τη θυσία του μόσχου του σιτευτού και την πρόσκληση σε δείπνο του γιου που είχε χαθεί και ευρέθη.

Η βαθειά συνείδηση της αμαρτωλότητος και της αναξιότητας ενώνεται με τη χαρά της πίστεως του πατέρα ο οποίος αναμένει σαν το ζητιάνο που χτυπάει πάντοτε τη θύρα της καρδιάς του καθενός από εμάς

Έτσι φανερώνεται ότι η Θεία Ευχαριστία δεν είναι μια ανταμοιβή για τους υγιείς –πότε άραγε θα είμαστε δίκαιοι και αναμάρτητοι μπροστά στο Θεό;- αλλά είναι τροφή αληθινή φάρμακο και γιατρός ταυτόχρονα για τον άρρωστο.

Συνέντευξη με την μοναχή Φωτεινή-Μια ερημίτισσα των καιρών μας

Η μοναχή Φωτεινή ζει στο δάσος του Νέαμτς κοντά στη σπηλιά της Αγ. Θεοδώρας της Σίχλα εδώ σε μια καλύβα εδώ και πολλά χρόνια . Το κατά κόσμο όνομα της ήταν Φλοαρέα Μπουζίνκου ήταν παντρεμένη χώρισε και έχει ένα παιδί. .Έγραψε και δημοσίευσε ποιήματα και διηγήματα ,εργάστηκε αλλά πάντα ακολουθούσε το δρόμο του Θεού, ανεξάρτητα από τα προβλήματα και τις στενοχώριες της ψάχνοντας Τον στα μοναστήρια ,στις ακολουθίες και στο λόγο των πνευματικών. Έγινε μοναχή όταν η Αγ. Θεοδώρα της Σίχλα την θεράπευσε από τον καρκίνο κατά τρόπο θαυμαστό Εδώ στα βουνά της Σίχλα βρήκε τη πολυπόθητη γι' αυτή ησυχία σε μια καλύβα. Σίγουρα εδώ στην ερημιά οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες είναι μεγάλες και για αυτό μας μιλάει η αδελφή Φωτεινή με πολύ ταπεινοφροσύνη

-Πως είναι να ζει κανείς στην έρημο αδερφή Φωτεινή σε σχέση με τη ζωή στο κόσμο; Επειδή λένε για αυτούς που διαλέγουν να ζήσουν στην ερημιά ότι είναι τρελοί

(μοναχή Φωτεινή ) – Σας λέγω σίγουρα ότι αν γεννιόμουν ξανά κατευθείαν στην ησυχία θα πήγαινα . Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ «ησυχίας» και «κόσμου», ακόμη και μεταξύ μοναστηριού και της ησυχίας της ερήμου. Σίγουρα οι πειρασμοί είναι πιο μεγάλοι στην έρημο αλλά η χαρά που δίνει ο Κύριος δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα εγκόσμιο. Αν από τη έρημο χρειαστεί να βγεις στον κόσμο (όπως καμιά φορά είναι ανάγκη να κάνω εγώ ) αισθάνεσαι ότι μπαίνεις στους «τρελούς»όπως και οι άλλοι λένε για αυτούς που αποτραβιόνται στην ερημιά….αλλά δε θέλω να προσβάλω κανέναν.

-Μπορούμε να πούμε ότι εδώ σε αυτή τη καλύβα είστε στο προθάλαμο του Παραδείσου;

-Εγώ χαίρομαι για ότι μου έδωσε ο Θεός επειδή αισθάνομαι ότι με αγαπάει η Παναγία, αλλιώς δε θα άντεχα στους πειρασμούς της ερήμου χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας των Αγίων και του Χριστού ….επειδή ο εχθρός είναι πεισματώδης και επιθετικός ιδίως προς εκείνους που φέρουν το ζυγό του Χριστού και αποτραβήχτηκαν στην ησυχία

-Μοναχή Φωτεινή γνωρίζω μοναχούς και μοναχές που θέλουν να φύγουν από το μοναστήρι και να πάνε στη έρημο σε μια μικρή καλύβα στο δάσος, να είναι με το Χριστό ,μόνοι αυτοί και ο Χριστός, όσο και να υπέφερουν. Σε αυτούς θα ήθελα από τη πείρα σας να πείτε τι πειρασμοί τους περιμένουν



-Ναι, μπορώ να πω, αφού σίγουρα πολλοί μοναχοί είναι ήδη οικείοι με τις παγίδες και τις πονηριές του εχθρού. Αλλά δε ξέρω να δώσω συμβουλές η αγιοσύνη τους πρέπει να δώσει σε μένα. Αν αισθάνονται λοιπόν αυτή την ανάγκη, αφού έχουν μείνει στο μοναστήρι τουλάχιστον 10 χρόνια (συμφωνά με τους κανόνες) θα πρέπει να έχουν πρώτα από όλα την ευλογία του πνευματικού τους.

-Μετά το 1989 κυρίως βγαίνουν στο δάσος κάποιοι άνθρωποι που δε τα πάνε καλά με τους νόμους και αν δουν κάποιο μοναχό σε κάποιο καλυβάκι τον ληστεύουν. Αυτοί δε ξέρουν τι είναι ερημίτης ,μοναχός ,ότι διάλεξε να ζήσει στη φτώχεια και ότι δεν έχουν τι να κλέψουν.

-Ηρθαν και σε μένα δε πολυβρήκαν κάτι να κλέψουν, αλλά είχα μια υποτακτική ή οποία φοβήθηκε και έφυγε ,δεν άντεξε.


Ή τη νύχτα όταν κάνεις την ακολουθία του όρθρου συμβαίνει να αισθάνεσαι τον διάβολο να περνάει από κοντά σου και να αφήνει μια μυρωδιά ψοφιμιού, κάτι τρομερό και να χρειάζεται να ανοίξεις τη πόρτα και το παράθυρο της καλύβας για να μπορείς να συνεχίσεις τη προσευχή

-Εμφανίζεται αυτή η μυρωδιά χωρίς να υπάρχει η «πηγή» αυτής της μυρωδιάς;

-Ναι σίγουρα στο δάσος δεν υπάρχουν τέτοιες μυρωδιές. Αλλά είναι καλό αυτό επειδή ο Θεός επιτρέπει στο σατανά να σε πειράξει για να Τον πλησιάσεις πιο πολύ, επειδή ίσως δεν έκανες όλο το κανόνα και για αυτό έχεις πειρασμούς ,όπως εγώ η ανάξια όπου δεν προσεύχομαι όσο πρέπει και στενοχωρώ το Θεό. Άλλη φορά ενώ προσευχόμουν ήρθε κάποιος και μου ξερίζωσε υδρορροές από το τοίχο της καλύβας (αν και έξω δεν ήταν κανείς εγώ τα έβαλα στη θέση τους και συνέχισα τη προσευχή, αλλά έχασα αρκετό χρόνο για την επιδιόρθωση. Συνέχισα να διαβάζω το ψαλτήρι και πάλι άκουσα τις υδρορροές να πέφτουν…τις επιδιόρθωσα και συνέχισα τη προσευχή μου.



-Τι είναι πιο δύσκολο στην έρημο αδερφή Φωτεινή;

-Αυτό που είναι δύσκολο είναι η πάλη με τους λογισμούς . Είναι δύσκολη αυτή η πάλη επειδή ο εχθρός σου δίνει σκέψεις όπου ούτε που υποπτεύεσαι πως μπορεί να γεννήσει το μυαλό σου. Για παράδειγμα : «τι γυρεύεις εδώ ;», «γιατί ήρθες εδώ;», «άλλη δουλειά δεν έχεις;»,»δεν μπορούσες να μείνεις στον κόσμο;»

Για αυτό είναι καλό να μην επισκέπτονται συγγενείς επειδή τον αναστατώνουν, ίσως κάποια μοναχή ή μοναχός για να φέρει λίγο φαγητό. Είναι καλό όμως τον ερημίτη να μην τον επισκέπτεται κόσμος .Εμένα ο πνευματικός μου δε μου επιτρέπει να δέχομαι κόσμο και άλλωστε γιατί να έρθει κάποιος σε εμένα , τι συμβουλές να του δώσω …εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος …προσεύχομαι για όλο τον κόσμο όπως κάνει η εκκλησία μας.


μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com
πηγή-περιοδικό LUMEA MONAHILOR

Το ξωκκλήσι του Αγίου Ξενοφώντος στο Μαζωτό Λάρνακας και το θαύμα του Αγίου

 

Σε απόσταση μισού χιλιομέτρου, βορειοανατολικά του χωριού βρίσκεται το ξωκλησάκι του Αγίου Ξενοφώντα του Ξορινού. Η εικόνα του Αγίου, χρονολογείται και ζωγραφίστηκε από το 1821, σύμφωνα με επιγραφή που φέρει η άγια εικόνα του. Την έφερε στο χωριό, ο Χ΄Δήμητρος, καμηλάρης από τη Βουκολίδα της Καρπασίας, που ήλθε και παντρεύτηκε στο Μαζωτό.

Ήταν μια νύκτα του καλοκαιριού, στα μέσα του προπερασμένου αιώνα, που του φανερώθηκε ο άγιος Ξενοφώντας και του είπε:
-«Ξύπνα να πάεις να με φέρεις στο Μαζωτό και το χωριό θα δει μεγάλο καλό από μένα».

Το πρωί ο Χ’Δήμητρος δανείστηκε τη μούλα του γείτονά του και ξεκίνησε να πάει στη Βουκολίδα, που ήξερε που ήταν η εικόνα. Έκαμε μια ολόκληρη βδομάδα, μα έμελλε να στραφεί άπρακτος, γιατί ο παπάς του χωριού από τον οποίο ζήτησε την εικόνα του, αρνήθηκε πως είχε τέτοιο Άγιο στο εκκλησάκι.

Τον επόμενο χρόνο πάλι, του φανερώθηκε ο Άγιος και του ζήτησε να φέρει την εικόνα του στο Μαζωτό. Δανείστηκε ξανά το ίδιο ζώο για να κάμει το θέλημα του Αγίου. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, που κράτησε αυτή τη φορά ελάχιστες ώρες, κυριαρχούσαν στη ψυχή του τέτοια συναισθήματα δέους, βαθιάς πίστεως και εκστάσεως, ώστε έφθασε στο σπίτι του παπά, σαν υπνωτισμένος. Ξαναζήτησε την εικόνα, μα πάλι ο παπάς του αρνήθηκε. Ο Χ’Δήμητρος όμως ήταν αποφασισμένος να εκτελέσει οπωσδήποτε αυτή τη φορά το θέλημα του Αγίου Ξενοφώντα, και επέμενε να πάνε στην εκκλησία να την βρουν.

- «Πάμε, του είπε, κι είναι στη δεξιά πλευρά των εικόνων δίπλα στο προσκυνητάρι».
Ο παπάς τότε, στη προσπάθεια του να κρατήσει τον Άγιο στην εκκλησία του, παράγγειλε να σηκώσουν την εικόνα απ’ τη θέση της και να τη κρύψουν κάτω από το χώμα, στην αυλή της εκκλησίας. Όταν έγινε η παραγγελία του παπά, τότε ο παπάς, οι επίτροποι και αρκετοί συγχωριανοί πήραν το Χ’Δήμητρο στην εκκλησία, για να δει και ο ίδιος με τα μάτια του, πως δεν ήταν η εικόνα εκεί που τους ανάφερε.

Όταν έφθασαν όμως στην αυλή της εκκλησίας ο Άγιος Ξενοφώντας έδειξε το θαύμα του κι όλοι οι παρευρισκόμενοι έμειναν έκπληκτοι μπρος στο θέαμα που αντίκρισαν. Στο κέντρο της αυλής άναψε μια μεγάλη φωτιά κι όλα γύρω πήραν μια μυστηριώδη όψη. Ο Χ’Δήμητρος σαν σε έκσταση πήγε και σήκωσε το χώμα και κάτω εκεί, μέσα σε καθαρό σινδόνι που δεν έπαθε τίποτε από τη φωτιά, βρέθηκε η εικόνα που ζητούσε. Μετά απ’ αυτό, κανείς δεν τόλμησε να σταθεί εμπόδιο στον ευσεβή απεσταλμένο του Αγίου κι έτσι ο Χ’Δήμητρος πήρε την εικόνα και την έφερε στο Μαζωτό σε μια νύκτα μονάχα.

Η μούλα που τον έφερε καβάλα, μόλις έφθασαν στην αυλή, καταϊδρωμένη και κουρασμένη έγειρε και ψόφησε.
Όλο το χωριό μαζεύτηκε στο σπίτι του Χ’Δήμητρου και αφού σχημάτισαν Θριαμβευτική Πομπή, ψάλλοντες και δοξολογούντες το Θεό, μετάφεραν την εικόνα στο παλιό εκκλησάκι που βρισκόταν, στην θέση του σημερινού και έκαμαν λειτουργία.

Από την άλλη μέρα άρχισαν τα θαύματα του Αγίου.

Ξόρισε όλους τους αλλόθρησκους από το χωριό. Τέτοιο θανατικό τους πλάκωσε, που δεν πρόφθαναν να θάβουν τους νεκρούς τους. Σε ελάχιστο χρόνο εγκατέλειψαν όλοι το χωριό και από τότε ο πληθυσμός παραμένει καθαρά ελληνικός.

Είναι ο κατ’ εξοχήν Άγιος που ξορίζει το κακό και την αρρώστια, γι αυτό πήρε το όνομα Άγιος Ξορινός. Οι χωριανοί γνωρίζουν πλήθος ασθενών, που τους φανερώθηκε και τους έκανε καλά.

Κάθε χρόνο, στις 26 Ιανουαρίου, γιορτή του Αγίου Ξορινού, γίνεται μεγάλη πανήγυρις και μαζεύονται πιστοί απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου. Μετά από τη πανήγυρη σ’ όλα τα σπίτια του χωριού, στρώνονται πλούσια τραπέζια για να δεχθούν όλους τους ξένους, γνωστούς και άγνωστους και τα ξεφαντώματα και οι διασκεδάσεις κρατούν πάρα πολλές ώρες.

Πρόσφατα όμως κατά την δεκαετία του 1990, κοντά στο ξωκλήσι κτίστηκε με δαπάνες, τόσο των χωριανών και αποδήμων του Μαζωτού, όσο και άλλων πιστών, μεγάλη καινούργια εκκλησία αφιερωμένη και αυτή στον Άγιο Ξενοφώντα, η οποία λειτουργεί κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα.

πηγή 1 και 2

ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΤΕ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Λείψανα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου βρίσκονται

1) Στη Μονή Βατοπαιδίου

2)Στη Μονή Γρηγορίου

3)Στον ναό των Αγίων Αποστόλων στη Κωνσταντινούπολη(μαζί με του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου)

4)Στη μονή Σλάτινα της Ρουμανίας

Ένας ιεράρχης υπέρτερος των Ελλήνων ρητόρων-Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

ΜΕΓΑΛΟΣ ιεράρχης, θεοφώτιστος θεολόγος, χαρισματικός ερμηνευτής των θείων δογμάτων της πίστεως καί πρόμαχος της "Ορθοδοξίας είναι ό "Αγιος Γρηγόριος, ό Ναζιανζηνός, που ή Εκκλησία μας τιμάει στίς 25 Ιανουαρίου.
Είναι «αστέρι της "Ορθοδοξίας», πού υμνήθηκε καί τιμήθηκε στο πέρασμα των αιώνων όσο ελάχιστοι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος τον χαρακτήρισε «Μέγα». Ό Άγιος Βασίλειος έγραψε γι' αυτόν ότι ήταν ποιμένας καί επίσκοπος άξιος, «ίνα κυβερνά την καθ' άπασαν την Οίκουμένην Έκκληοίαν».

Επαίνεσαν επίσης τον Γρηγόριο, ό Θεόδωρος ό Στουδίτης, ως μύστης της Θεολογίας, ό Ιωάννης ό Σικελιώτης καί άλλοι μελετητές των λόγων του, πού αποφάνθηκαν ότι ό ιεράρχης «είναι όχι εφάμιλλος, αλλά υπέρτερος των Ελλήνων ρητόρων». Ό εκκλησιαστικός συγγραφέας Ρουφίνος πού μετέφρασε τους λόγους του στα Λατινικά έγραψε επιγραμματικά: «Δεν υπάρχει ορθόδοξος πού να μη συμφωνεί στην πίστη με τον Γρηγόριο».

Γεννήθηκε το 329 στην Άριανζό, προάστιο της Ναζιανζού καί γι αυτό λέγεται καί Ναζιανζηνός. Ήταν από πλούσια οικογένεια. Ό πατέρας του ονομαζόταν καί αυτός Γρηγόριος καί έγινε επίσκοπος στη Ναζιανζό. Ή μητέρα του, ή Νόννα, ήταν γυναίκα με φλογερή πίστη καί τον ανέθρεψε χριστιανικά. Τον διαπαιδαγώγησε με αξιοζήλευτη φροντίδα. Του καλλιέργησε αισθήματα αγάπης για τους φτωχούς, τους πονεμένους καί τους διωκόμενους από τυράννους.
Σπούδασε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Καισαρεία της Παλαιστίνης καί στην Αθήνα. Εδώ, στο «κλεινόν άστυ» έμεινε έξι χρόνια καί παρακολούθησε κυρίως ρητορική καί φιλοσοφία.
Στήν Αθήνα σπούδαζε εκείνο τον καιρό καί ένας άλλος λαμπρός νέος πού ξεχαιριζε στα γράμματα καί στον χαρακτήρα. Ήταν ό Βασίλειος, αυτός πού αργότερα θα γινόταν ό φωτισμένος ιεράρχης της Καισαρείας.
Το 357 ό Γρηγόριος επιστρέφει στην πατρίδα του τη Ναζιανζό καί οϊ γονείς του τον υποδέχονται τρισευτυχισμένοι. Τότε χωρίς αναβολή βαφτίζεται. Επικρατούσε ακόμα συνήθεια σε πολλούς να βαφτίζονται σε μεγάλη ηλικία. Αφού έμεινε για λίγο κοντά στους δικούς του, πήγε στον Πόντο να άσκητέψει, εκεί πού άσκήτευε ήδη ό Βασίλειος, ό αδελφικός του φίλος.
Επιστρέφοντας από τον Πόντο χειροτονείται από τον επίσκοπο πατέρα του, ιερέας.

Το έργο του ιερέα, τονίζει ό Γρηγόριος, είναι να βάζει φτερά στην ψυχή, να τη σηκώνει από τον κόσμο καί να την παραδίδει στον Θεό... Εκείνος πού πρόκειται να γίνει ιερέας, πρέπει, αυτός να γίνει καθαρός για να μπορέσει να καθαρίσει άλλους.

Το μήνυμα του νέου κληρικού της Ναζιανζού είναι να προσφέρουν όλοι, για όσους έχουν ανάγκη. Γι' αυτό παραγγέλλει:
«Βοήθησε, χάρισε τροφή, ρούχο, πρόσφερε φάρμακο, δέσε τραύμα». Ειδική ευχή για τους φτωχούς είχε συντάξει ό άγιος Γρηγόριος πού τη όιαβάζανε οί ιερείς στους ναούς παρακαλώντας τον Θεό γι" αυτούς. «Υπέρ τοις πενομένοις την έπικουρίαν, τοις πτωχοίς την βοήθειαν», δεόταν ό ιερέας καί το εκκλησίασμα αντιφωνούσε τη δική του παράκληση: «Κύριε ελέησον».

Αργότερα, το 372 χειροτονείται επίσκοπος από τον ιεράρχη της Καισαρείας Μέγα Βασίλειο. Τόπος επισκοπής είναι ένα μικρό χωριό τα Σάσιμα. Δεν αναλαμβάνει όμως την επισκοπή αύτη ό Γρηγόριος διότι διαπιστώνει ένα πολύ εχθρικό κλίμα. Φαίνεται όμως δτι για αλλού τον προόριζε ή θεία βουλή.

Ή Κωνσταντινούπολη, ή πρωτεύουσα του Βυζαντίου ήταν εκείνον τον καιρό από εκκλησιαστική άποψη σε δραματική κατάσταση. Οί αιρετικοί κυριαρχούσαν εκεί καί δυνάστευαν τους ορθόδοξους. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ελέγχονταν από αιρετικούς, οπαδούς του Αρείου. Τότε συνήλθε στην Αντιόχεια της Συρίας, Σύνοδος, από 146 ορθόδοξους επισκόπους, ή οποία εκτός των άλλων αποφάσισε να καλέσει τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, να κατέβει στην Κωνσταντιούπολη για να ενισχύσει την πίστη του ορθόδοξου λάου πού την πολεμούσαν οί αιρέσεις των Άρειανοφρόνων καί Πνευματομάχων.

Είχε σημάνει λοιπόν ή ώρα του ιεράρχη Γρηγορίου ως υπερασπιστή της διωκόμενης "Εκκλησίας, ως προμάχου της "Ορθοδοξίας.

Ένας, μάλλον ιδιωτικός, ναός που χτίστηκε από εισφορές ορθοδόξων καί ονομάζεται Ναός της Αναστασίας, γίνεται κιβωτός "Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη. Ακούγονται εκεί βαρυσήμαντα κηρύγματα καί λόγοι του Γρηγορίου πού ερμηνεύουν τα θεία δόγματα.

Οί ομιλίες του ιεράρχη Γρηγορίου, μέ τα γόνιμα αποτελέσματα τους, φέρουν σε δύσκολη θέση τους αιρετικούς.. Τον θεωρούν επικίνδυνο ανατροπέα των σχεδίων τους καί αποφασίζουν να δράσουν δυναμικά. Μεθοδεύουν εγκληματικές ενέργειες.

"Αποφασίζουν να δράσουν σε ώρα κατανυκτική, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς την Κυριακή της Άναστάσεως του έτους 379 μ.Χ. Τότε, καθώς ό ιεράρχης βάφτιζε κατηχουμένους στο Ναό της Αναστασίας, ένοπλοι αιρετικοί όρμοΰν κατά του πλήθους των πιστών ορθοδόξων με φοβερές κραυγές καί βρισιές. Σπρώχουν, κλωτσούν, λιθοβολούν καί βιαιοπραγούν με ασυγκράτητη μανία. Μπαίνουν στο ιερό καί με απερίραπτη, φρικτή ασέβεια ανατρέπουν τα ιερά σκεύη της Αγίας Τράπεζας. Οί φανατικοί αιρετικοί, υπέρμαχοι του Αρείου, όρμησαν κατά του ιεράρχη σαν άγρια γουρούνια, «ώσπερ σΰες άγριοι», γράφει ό πρώτος βιογράφος του αγίου.
Στή λυσσαλέα αύιή επίθεση των αιρετικών ό άγιος με ψυχραιμία προβάλλει τη σιωπηλή διαμαρτυρία, το ειρηνικό κλίμα. Μένει ατάραχος καί το πλήθος των πιοτών τον μιμείται. Ή στάση των ορθοδόξων αφοπλίζει τη μανία των αιρετικών πού τελικά υποχωρούν νικημένοι.

Μετά το άγριο ξέσπασμα των αιρετικών ό άγιος Γρηγόριος εκφωνεί τους δύο πρώτους λόγους του «περί ειρήνης».«Ειρήνη φίλη, το γλυκύ καί πράγμα καί όνομα, ώ νυν έδωκα τω λαώ καί άντέλαβον... Ειρήνη φίλη, το παρά πάντων μεν έπαινούμενον αγαθόν, ύπ' ολίγων δε φυλασσόμενον...».
Μετά το θάνατο του άρειανόφιλου αυτοκράτορα Ούάλη, πού είχε βοηθήσει τους οπαδούς της χριστομάχου αίρεσης, ή Όρθοδοξία άρχίζει'νά ανασαίνει. Διακόπτεται ή εξορία πολλών επισκόπων καί λοιπών αγωνιστών της πίστεως. Ό νέος αυτοκράτορας Θεοδόσιος ό Α' υπογράφει, στίς 28 Φεβρουαρίου 380 στη Θεσσαλονίκη, πριν φτάσει στην Κωνσταντινούπολη, διάταγμα με το οποίο αναγνωρίζει ως επίσημη την πίστη των ορθοδόξων, σύμφωνα με τίς αποφάσεις της Α' Οικουμενικής Συνόδου. Είναι ή ώρα της νίκης της Όρθοδοξίας.

Στίς 14 Νοεμβρίου του 380 πηγαίνει ό Θεοδόσιος στην Κωνσταντινούπολη καί αποφασίζει να τερματίσει τίς ραδιουργίες των οπαδών του Αρείου. Για το σκοπό αυτό διατάζει:
Να δοθούν στους ορθοδόξους όλοι οί ναοί πού είχαν καταλάβει οί οπαδοί του Αρείου.
Να κατέβει από τον επισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ό φίλος των αιρετικών Δημόφιλος.
Αναγνωρίζει ως κανονικό αρχιεπίσκοπο της Κωνσταντινουπόλεως τον Γρηγόριο τον Θεολόγο καί αποφασίζει την είσοδο του σεπτού Ιεράρχη στο ναό των Αγίων Αποστόλων, στίς 27 Νοεμβρίου του 380.
Κατά την ήμερα της θριαμβευτικής εισόδου του Ιεράρχη Γρηγορίου στο ναό, ό αυτοκράτορας τον προσφωνεί λέγοντας:

«...Ιδού δίδωμί οοι τον οΐκον τον ιερόν καί τον θρόνον».

Ή ανύψωση του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως αναγνωρίζεται επίσημα καί επικυρώνεται από τη Β' Οικουμενική Σύνοδο, το Μά'ίο του 381.

Μετά την ιστορική εκείνη είσοδο καί λειτουργία στο Ναό των Αγίων Αποστόλων επιστρέφει ό Ιεράρχης ατό πενιχρό δωμάτιο του να αναπαυθεί. Τον ακολουθεί πλήθος συνεργατών καί πιστών από το ανώνυμο πλήθος για να τον συγχαρεί. "Ανάμεσα τους είναι καί ένας υποψήφιος δολοφόνος του, πληρωμένος από τους αιρετικούς να κλείσει για πάντα το στόμα του φλογερού θεολόγου. Μένει τελευταίος με τον άγιο γέροντα αλλά κάποια δύναμη τον εμποδίζει να προχωρήσει στο σχέδιο του. Πέφτει κάτω καί ξεσπάει σε κλάματα. Ό άγιος τον ρωτάει στοργικά να μάθει τί του συμβαίνει. Εκείνος τότε του αποκαλύπτει το συγκλονιστικά μυστικό. Του φέρνεται έπειτα μεγαλόψυχα καί τον καλεί να αποδιώξει από τη ζιωή του την αίρεση καί να συστρατευθεϊ στην Όρθοδοξία.

Σάν αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ό Γρηγόριος έζησε με υποδειγματική λιτότητα. Περιόρισε τα έξοδα της επισκοπής καί δεν δέχτηκε να λάβει το μισθό του αρχιεπισκόπου. Δε συμμετείχε σε δημόσιες έκδηλιίισεις κοσμικού χαρακτήρα. Καί όταν διαπίστωσε δτι υπήρχαν ιεράρχες πού τον φθονούσαν, για χάρη της ειρήνης της Εκκλησίας παραιτήθηκε από το θρόνο του αρχιεπισκόπου. Ή παραίτηση του υποβλήθηκε τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου του 381.

Επέστρεψε τέλος πάλι στην Ναζιανζό, όπου καί τελείωσε ή επίγεια ζωή του στίς 25 Ιανουαρίου του 391. Με τη διαθήκη του άφησε την περιουσία στην Εκκλησία της Ναζιανζού, για τίς ανάγκες των φτωχών.
Έγραψε 243 Επιστολές, 407 ποιήματα πού αριθμούν 20.000 στίχους καί ωραιότατα Επιγράμματα.

του Μιχαήλ Τσώλη-περιοδικό''Νεανικοί Προβληματισμοι''

Λόγος περί ιερωσύνης Αγ.Γρηγορίου Θεολόγου

Ειναι και κάτι άλλο τελευταίο και μεγαλύτερο από όσα είπα. (Προχωρώ, βλέπετε, στον κολοφώνα του λόγου και δεν θα πω ψέμα γιατί δεν επιτρέπεται σ' αυτούς πού μιλούν για τόσο υψηλά ζητήματα). Δεν ένόμιζα κι ούτε τώρα νομίζω, ότι το ίδιο είναι να βοσκή κανείς ποίμνιο ή βουκόλιο και το ίδιο να επιστάτη ανθρώπινες ψυχές. Γιατί έκεΐ φθάνει κανείς να θρέψη ή να παχύνη το βουκόλιο ή το ποίμνιο και σ' αυτόν τον σκοπό αποβλέποντας ό βουκόλος ή ό βοσκός θα πάη σε τόπους με άφθονο νερό και με καλό χόρτο, θα οδήγηση τα ζώα του από λιβάδι σε λιβάδι, Θα τα ξεκούραση, θα τα σκορπίση και θα τα συμμαζέψη, μερικά με το ραβδί του, τα περισσότερα με τη φλογέρα. "Αλλη δουλεία δεν έχει ό βοσκός ή ό βουκόλος, παρά κάποτε κάποτε να πολεμήση λίγο με τους λύκους κι ϊσως καμιά φορά να φροντίση για κανένα άρρωστο ζώο του" ή συνηθισμένη του φροντίδα είναι οι βελανιδιές, ή σκιά, οι καλαμιές, να ξαπλωθη στο παχύ χορτάρι κοντά στο κρύο νερό, να στρώση κρεββάτι στη δροσιά και κάπου κάπου να τραγουδήση και κανένα ερωτικό κρατώντας το ποτήρι, να κουβεντιάση με τις αγελάδες ή τα πρόβατα του, κι άπ' αυτά πάλι να φάη στο γλέντι του ή να πούληση το παχύτερο. Για την αρετή όμως των ποιμνίων ή των βουκολίων δεν έφρόντισε ποτέ κανείς. "Αλλωστε ποια είναι ή αρετή των; και ποιος έσκέφθηκε ποτέ τί είναι καλό γι' αυτά εμπρός στη δική του εξ εκείνων ηδονή;




Στούς ανθρώπους όμως, αν είναι δύσκολο να ξέρη κανείς να είναι αρχόμενος, κινδυνεύει να είναι πολύ δυσκολώτερο να ξέρη κανείς πώς να αρχή ανθρώπων, και μάλιστα τέτοιαν αρχή την ιδική μας των ιερέων, ή οποία έχει θείους νόμους και οδηγεί τις ψυχές προς τον Θεό• και δσο είναι το υψος και το αξίωμα αυτής της αρχής, τόσο μεγαλύτερος είναι ό κίνδυνος για οποίον έχει νου να το σκεφθη. Θα πρέπει, πρώτο και κύριο, όπως ό άργυρος ή ό χρυσός, όπως και να τον γυρίσης και σε όλων των ειδών τάς περιστάσεις και τα πράγματα, πουθενά να μην εχη εντός του διόλου κατώτερο υλικό πού δεν αντέχει στη δοκιμαστική φωτιά" αλλιώς, τόσο μεγαλύτερο κακό θα κάνη δσο περισσότερους κυβερνά• γiατί βέβαια μεγαλύτερη είναι ή κακία πού προχωρεί σε πολλούς, από έκείνην πού μένει μόνο ενός.

[...] Δεν ταιριάζουν τα ίδια σε όλους, δεν έχουν ούτε τις ϊδιες σκέψεις ούτε τις ίδιες επιθυμίες ή γυναίκα με τον άνδρα, ό γέρος με τον νέο, ό φτωχός με τον πλούσιο, ό χαρούμενος με τον λυπημένο, ό άρρωστος με τον γερό, οι άρχοντες κι οί πολίτες, οι σοφοί κι οι αμόρφωτοι, οί δειλοί και οι θρασεϊς, οί όργίλοι και οί πράοι, όσοι προοδεύουν σε κάτι κι δσοι άποτυχαίνουν.


Κι αν τα εξέτασης λεπτομερέστερα, δεν ζουν το ίδιο οι περισσότεροιπαντρεμένοι με τους αγάμους" οΰτε πάλι οι ερημίτες όμοια με τους κοινωνικούς κι όσους εχουν μικτή ζωή• οΰτε όσοι έχουν δοκ.ιμασθή και ζουν στη θεωρία προς όσους αγωνίζονται" οΐ αστοί πάλι με τους αγρότες• οι ήθικώτε-ροι με τους πονηρότερους• οΐ έχοντες υποθέσεις με όσους έχουν παραιτηθη' οΰτε όσοι κτυπήθηκαν από συμφορές μ' εκείνους που προχωρούν στη ζωή τους χωρίς εμπόδια και δεν έγνώρισαν το χειρότερο" ό καθένας τους διαφέρει από τον άλλο στις επιθυμίες καί τις ορμές συχνά περισσότερο απ’ όσο σωματικά φαίνεται. Αν θέλης, πρόσθεσε ακόμη και την ιδιαίτερη του καθενός μας ιδιοσυγκρασία. Δεν είναι εύκολο να κυβερνηθούν αυτά όλα.




Καθώς λοιπόν δεν προσφέρουν την ίδια θεραπεία και τροφή σε όλα τα σώματα, αλλά χρειάζονται διαφορετική οϊ γεροί καί διαφορετική οί άρρωστοι, έτσι καί τις ψυχές τις θεραπεύουν με ιδιαίτερη διδασκαλία καί αγωγή. Μαρτυρούν τον καλό τρόπο της θεραπείας οί ίδιοι, πού έχουν τα πάθη• άλλους τους συμμορφώνει ή συμβουλή, άλλοι τακτοποιούνται με το παράδειγμα, άλλοι χρειάζονται παρόρμηση, άλλοι θέλουν χαλινό. Μερικοί είναι νωθροί καί δυσκίνητοι στο καλό καί χρειάζεται να τους ξυπνήση κανείς με το μαστίγωμα της διδασκαλίας• άλλοι όμως είναι περισσότερο ευέξαπτοι καί ακατάσχετοι στις ορμές, σαν τα γενναία άλογα πού τρέχουν πέρα από το σημάδι της στροφής του σταδίου, κι αυτοί θα γίνονταν καλύτεροι με το σταμάτημα καί το συγκράτημα της διδασκαλίας.


"Αλλους τους ωφέλησε ο έπαινος, άλλους ή επίπληξη, το καθένα στην κατάλληλη περίσταση• ή αντίθετα τους έβλαψε, επειδή ήταν παράκαιρο καί παράλογο. "Αλλους τους έστερέωσε ή παρηγοριά, άλλους το μάλλωμα• καί τοϋτο πάλι σ' άλλους ήταν δημόσιος έλεγχος, σ' άλλους μυστική νουθεσία. Γιατί άλλων τους αρέσει να περιφρονούν την ιδιαίτερη νουθεσία καί τους χρειάζεται για να σωφρονισθούν ή καταδίκη των από το πλήθος• κι άλλοι πάλι γίνονται αδιάντροποι με τους φανερούς ελέγχους, οδηγούμενοι στο αγαθό με τη μυστικότητα της έπιπλήξεως καί ανταποδίδοντας στη συμπάθεια μας την υπακοή τους.


[...] Τοΰτο μόνο ξεπερνά τη δύναμη μου, το να παραδεχθώ ν' αναλάβω την αρχηγία καί κυβέρνηση ψυχών καί, χωρίς ακόμη να έχω μάθει καλά οΰτε το πώς να κυβερνώμαι ό ίδιος, χωρίς να έχω καθαρίσει την ψυχή μου όσο αρμόζει, να μου εμπιστευθούν επιστασία ποιμνίου.


Κι αυτό μάλιστα σε τέτοιες σήμερα περιστάσεις, οπού είναι προτιμότερο, βλέποντας τους άλλους αναστατωμένους καί ταραγμένους, φεύγοντας δρομο κανείς από τη μέση, άπομακρυνόμενος με προφύλαξη, να γλυτώνη άπο τή ζάλη καί το πηχτό σκοτάδι της αμαρτίας• σε καιρούς, οπού τα μέλη αντιμάχονται μεταξύ τους, καί χάθηκε κι ο,τι υπόλοιπο αγάπης είχε μείνει. "Αλλωστε, απόμεινε πια ό ιερεύς όνομα για τον τύπο, καθώς εξαπλώθηκε ή περιφρόνηση στους άρχοντες κατά την προφητεία της αγίας Γραφής.




Και μακάρι να ήταν για τον τύπο ενώ τώρα..., μα ας μην το ειπούμε, ας πέση στο κεφάλι των άθεων ή βλασφημία. Ό φόβος έλειψε εντελώς από τις ψυχές• στη θέση του έμπηκε ή αναίδεια, έρμαια στον τυχόντα είναι ή θεογνωσία και τα βάθη του Πνεύματος, Έγίναμε όλοι ευσεβείς μόνο σ' ένα πράγμα, στο να κατηγορούμε τους άλλους ως ασεβείς. Χρησιμοποιούμε ως δικαστάς μας τους άθεους, ρίχνουμε τα άγια στους σκύλους και πετούμε μπροστά στους χοίρους τα μαργαριτάρια, κοινολογώντας τα ιερά σε αυτιά και ψυχές ασεβών. Εκτελούμε οι τρισάθλιοι ακριβώς τις επιθυμίες των εχθρών μας και δεν ντρεπόμαστε να ζούμε σε πλήρη άνηθικότητα. Ξένοι εντελώς προς την πίστιν μας, σωστοί Μωαβΐται και Άμμανΐται, οι όποιοι ούτε επιτρέπονταν να πλησιάσουν την Εκκλησία του Κυρίου, ερευνούν και αλωνίζουν μέσα στα άγιώτατά μας. Ανοίξαμε σ' όλους όχι τις πύλες της δικαιοσύνης, αλλά περάσματα εμπαιγμού καί αύθαδείας εναντίον αλλήλων κι είναι για μας άριστος, όχι εκείνος πού δεν έκστομίζει μάταιο λόγο από φόβο Θεοΰ, άλλα οποίος τύχει να εΐπη εναντίον του άλλου τις περισσότερες κατηγορίες, εϊτε ανοιχτά, εϊτε υπονοούμενα, οποίος δηλαδή δημιουργεί ζητήματα με τη γλώσσα του, ή για να το ποϋμε πιο σωστά, χύνει σαν φίδι δηλητήριο.


Προσέχουμε ακόμη τις αμαρτίες των άλλων, όχι για να πονέσουμε γι' αυτές, αλλά για να τους είρωνευτουμε• όχι για να τους θεραπεύσουμε, άλλα για να τους κτυπήσουμε άπ' επάνω" κι έχουμε ως απολογία των δικών μας αμαρτιών τις παραβάσεις των άλλων! Παραδεχόμαστε καλούς καί κακούς όχι κατά τα έργα τους, άλλα ανάλογα με την έχθρα ή τη φιλία μας• κι ο,τι επαινούμε στον ένα σήμερα, αύριο το κακίζουμε για τον άλλον κι δσα οί άλλοι καταγγέλλουν, εμείς τα καμαρώνουμε καί με προθυμία συγχωρούμε το κάθε τι στον άσεβη. Τόσο μεγαλόψυχοι είμαστε απέναντι της κακίας!


Απολογητικός(Περί ιερωσύνης)μετ.Θ.Καστανά,εκδ.''Ενορίας''Αποσπάσματα
΄΄Σύναξη''42,1992

ΕΙΚΟΝΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ 15000 ΞΥΛΙΝΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ

Η διάσημη Ουκρανή καλλιτέχνης Oksana Maks έχει δημιουργήσει μια καταπληκτική εικόνα της Παναγίας από ζωγραφισμένα ξύλινα αυγά του Πάσχα.

Η εικόνα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο.



Αυτό το μωσαικό αυγών πήρε 9 μήνες για να ολοκληρωθεί με τη συμμετοχή 70 καλλιτέχνών , μεταξύ των οποίων και μαθητές του τοπικού σχολείου τέχνης, μια καλόγρια και πολλά μικρά παιδιά.

Τέλος, το αριστούργημα φτάνει τα 7 μέτρα ύψος, ζυγίζει περίπου 2,5 τόνους, και η αξία του ανέρχεται στα 80.000 δολάρια περίπου

πηγή-www.johnsanidopoulos.com

...όταν μέτρο σύγκρισης είναι ο ζώντας Θεός...

Ο Φαρισαίος δεν ευχαριστιέται μόνο να δοξάζει το Θεό για τη πίστη του στο Νόμο, αλλά θέλει να βάλει σε δεύτερο πλάνο τους άλλους ,τους αμαρτωλούς Η λέξη «Φαρισαίος» προέρχεται από το αρχαίο εβραϊκό ρήμα που σημαίνει «χωρίζω». Ο Φαρισαίος είναι το πρόσωπο εκείνο που «χωρίστηκε» από κάθε ανομία ,αλλά και από τους «ακάθαρτους» που δεν είναι σαν αυτόν .Επειδή αυτός είναι αναγνωρισμένος στη κοινωνία ως άνθρωπος του νόμου έχει την υποχρέωση να ομολογήσει στο όνομα του νόμου και να μάθει στους αμαρτωλούς το Νόμο.


Έτσι όμως αυτός χωρίζεται όχι μόνο από την αμαρτία ,αλλα και από τον αμαρτωλό και μπροστά στο καθήκον του να μάθει στους άλλους το Νόμο, υψώνεται μπρός του ένα αξεπέραστο εμπόδιο, και έτσι δε μπορεί να μεταδώσει στους άλλους αυτό για το οποίο ο ίδιος πιστεύει ότι είναι ο απολαύον ωφελείας Εμείς οι αμαρτωλοί δεν αισθανόμαστε καλά όταν κάποιος αρχίζει να αυτοδικαιώνεται.

Να λοιπόν γιατί ο Φαρισαίος χαράζοντας όρια ανάμεσα σε αυτόν και τον αμαρτωλό, παύει να είναι πια διδάσκαλος και δεν είναι χρήσιμος σε κανένα.

Ας ζήσουμε λοιπόν έχοντας ως μέτρο μας το Χριστό.

Όταν οι άγιοι μας ονόμασαν τους εαυτούς τους «μεγάλους αμαρτωλούς» δεν το έκαναν από ψευδοταπείνωση. Ονόμασαν τους εαυτούς τους «μεγάλους αμαρτωλούς» όχι επειδή ταιριάζει στους χριστιανόυς να λέγονται έτσι, αλλά επειδή στη καρδιά τους στη συνείδηση τους, αυτό αισθανόταν. Δεν είχαν ως μέτρο τους κάτι που μπορείς να φθάσεις ,αλλά τον Επουράνιο Πατέρα. Είναι ζωντανοί επειδή υψώνονται προς αυτόν τον Ουρανό, ενώ ο Ουρανός μένει απέραντος και άπειρος πάνω από τα κεφάλια τους. Οι πιστοί των άλλων θρησκειών μπορούν να πουν : «Να ,εμείς τα εκπληρώσαμε όλα». Να μη γελιόμαστε, χωρίς να θέλω να μειώσω τους πιστούς των άλλων θρησκειών,σε οποιαδήποτε θρησκεία είναι δύσκολο να εκπληρώσεις τα πάντα.


Ο χριστιανός όμως ούτε για ένα δευτερόλεπτο δε μπορεί να αισθανθεί και να πει: «Όλα μπορώ να τα κάνω»- επειδή μέτρο του είναι ο ζώντας Θεός.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

 Κάποτε,διαβάζοντας ένα βιβλίο της Αγκαθα Κρίστι που είχε κυκλοφορηθεί το 1968,τη χρονιά των μεγάλων νεανικών εξεργέσεων,πρόσεξα μια φράση που και σήμερα είναι επίκαιρη’’Βλέπετε στον καιρό μας εκεί παει το μυαλό του άνθρωπου! 
Μια σπανέ τους τηλεφωνικούς θαλάμους, μια σπάνε το ένα, μια το άλλο. Καί τί δεν κάνουν αυτοί οι νεαροί βάνδαλοι της εποχής μας. Κακόμοιρα παιδιά! Είναι πού δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε καλύτερο Ίσως. Δεν ξέρουν να διασκεδάζουν παρά σπάζοντας τα πράγματα. Πολύ λυπηρό αυτό, πολύ λυπηρό’’!

 Από εκείνη την εποχή ή βία καί ή καταστροφή, έκτος από μέσο διεκδικήσεως κάποιων -κάποτε δικαίων-αιτημάτων, έγινε μέσο διασκεδάσεως καί ψυχαγωγίας.

 Ό ανερμάτιστος νεαρός, πού κάνει βίον άνεόρταοτον, διότι δεν έχει νόημα βιοτής καί εορτής, μουτζουρώνει τοίχους, οδικές πινακίδες, αγάλματα, εικονίσματα όχι για λόγους ιδεολογίας, όπως τον δίδαξαν να δικαιολογείται αλλά «για την πλάκα του».
Το τί σημαίνει αυτή ή έκφραση, «σπάω πλάκα» ή «κάνω πλάκα» είναι άδηλον. Στή συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, σημαίνει την ταφόπλακα της νεανικής ευαισθη¬σίας, ευγενείας καί λεβεντιάς. Είναι θλιβερό την ώρα πού ή νεότητα ανοίγει τα πέταλα της σαν ανοιξιάτικο λουλούδι, τοϋτα τα παιδιά να μαραίνονται μέσα στην ψυχική βρομιά καί να έχουν σαν λεκτικό έμβλημα τη βρισιά. Τί είδους νέοι είναι αυτοί πού για να συνεννοηθούν εκφράζονται «βριμηδόν», μουγκρίζοντας δηλαδή, γιατί τους λείπει ό λεπτός, ό κομψός, ό γλυκός λόγος; Ακόμη καί ό ερωτικός τους λόγος παραπέμπει σε «κυνός ύλακή».Έχεν θελκτικότητα γαβγιστική.

  Θεωρώ δυστυχισμένη τούτη τη νεότητα γιατί δεν γεύτηκε ωραία μουσική, ωραίο λόγο, ωραίο στίχο. Επί 35 χρόνια με τη συμβία μου σε όλο το διάστημα των αγίων ήμερων πού πέρασαν κάνουμε κάθαρση ψυχής, εντρυφώντας επί ένα μήνα στον ανεπανάληπτο Παπαδιαμάντη. Φέτος για πολλοστή φορά ξαναδιάβασα το -κατ' έμέ- αριστούργημα του Σκιαθίτη συγγραφέα, τον «Ξεπεσμένο δερβίση», ένα ποίημα γραμμένο σε πεζό λόγο. Ό δερβίσης, διωγμένος από το καφενείο, το έναντι του σταθμού του Θησείου, καταφεύγει στο «σκάμμα» πού μόλις είχε αρχίσει για να συνδεθεί σιδηροδρομικώς ή "Ομόνοια με το Θησείο. Κι εκεί μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο αρχίζει για παρηγοριά να παίζει το «νάϊ», το μουσικό όργανο του. Διαβάστε καί απολαύστε:
 «Κάτω εις το βάθος, εις τον λάκκον, εις το βάραθρον, ως κελάρυσμα ρύακος εις το ρεϋμα, φωνή εκ βαθέων άναβαίνουσα ως μύρον, ως άχνη, ως ατμός, θρήνος, πάθος, μελωδία, ανερχομένη έπίπτίλωναΰρας νυκτερινής, αΐρομένη μετάρσιος, πραεία, μειλίχια, άδολος ψίθυρος, Αινεία (γλυκόφωνη), άναρριχομένη εις τάς ριπάς, χορδίζουσα τους αέρας, χαιρετίζουσα το αχανές, Ίκετεύουσα το άπειρον, παιδική, άκακος, έλισσομένη, φωνή παρθένου μοιρολογούσης, μινύρισμα (=άσμα με σιγανή παραπονετική φωνή) πτηνού χειμαζόμενου, λαχταροΰντος την έπάνοδον του έαρος».

Απ' αυτό το θεσπέσιο κείμενο, τί μπορεί να καταλάβει το σημερινό παιδί; Το θύμα μιας παιδείας πού θυμίζει τον Χασεκή, καί πού οί εκάστοτε «σύμβουλοι» τοϋ\της υπουργού αυτού του αμαρτωλού υπουργείου θυμίζουν τους «τζελάτηδες» (=δήμιοι αποκεφαλιστές) του Χασεκή; Τί το ελληνικό έμεινε ως λόγος, ως μουσική μέσα σε τούτες τίς νεανικές ψυχές, πού καίνε σημαίες, πού βάζουν φωτιές στο Μνημείο του Άγνωστου καί της Βουλής; «Τίνος είναι τα παιδιά;», όπως έλεγε ένα μετακατοχικό άσμάτιο; Είναι παιδιά μιας παιδείας πού δεν έχει ελληνικό χαρακτήρα.

 Περνώντας από ένα νεανικό «ξενυχτάδικο» άκουσα, για να το πω παπαδιαμαντικά, ή γύρω περιοχή «να άντηχή διακεκομμένως από την δάνειον ίαχήν της λαίλαπος».Όταν τα παιδιά ανατρέφονται πνευματικά καί αισθητικά με τους καρπούς της θύελλας, είναι φυσικό να γίνουν παιδιά της καταιγίδας. Το παιδί, για να γίνει παιδί πρέπει να περάσει από την πόρτα της στοργής. Άλλ' ή παιδοκολακεία δεν είναι στοργή. Είναι έγκλημα κατά της νεανικής ψυχής.

Σαράντη Ι.Καργάκου-''ΕΣΤΊΑ''22-1-2010

Προσκυνητής στο λείψανο του Αγίου Μαξίμου του Γραικού

ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ,ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΕΡΓΚΕΕΒ ΠΟΣΑΝΤ-ΤΗ ΛΑΥΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΡΑΝΤΟΝΕΖ

ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΓΡΑΙΚΟΣ-'Ενα παράδειγμα ακεραιότητος και ήθους

Μόσχα,αρχές 16ου αιώνα.Σε μια μεταβατική περίοδο σφοδρών συγκρούσεων,ένας Έλληνας λογιος φτάνει εκεί,φερμένος από το Άγιον Ορος για να διορθώσει τα ρώσικα εκκλησιαστικά βιβλία,ο Μάξιμος ο Γραικός.Ήταν πνευματικός άνθρωπος με ακέραιο χαρακτήρα και ανυποχώρητος στις ηθικές του πεποιθησεις.Ήρθε σε ρήξη με την κρατική και εκκλησιαστική εξουσία
Άπό τιμώμενο πρόσωπο μετατράπηκε σε θύμα διώξεων.Αντιμετώπισε συνομωσίες και δίκες,υπέφερε βασανιστήρια και έμεινε για δεκαετίες στη φυλακή.
Τελικά αποκαταστάθηκε,επανέκτησε την ελευθερία αλλά όχι και το ποθητό δικαιώμα να επιστρέψει στην πατρίδα του,αφού ξαναπέφτει θύμα των αλλοτρίων διαπλοκών.
Το ηθικό του ανάστημα και η πνευματικη΄του προσφορά είναι ένα τρανταχτό παραδειγμα για όλους μας

O BIOΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ-www.immspartis.gr

Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός γεννήθηκε στην Άρτα το 1470. Το κοσμικό του όνομα ήταν Μιχαήλ Τριβώλης και οι γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς. Η οικογένειά του ανήκε στη χορεία των λογίων, που συνόδευσαν τον Θωμά Παλαιολόγο κατά την έξοδό του από το Μυστρά, λίγο πριν από την πτώση του Δεσποτάτου. Φεύγοντας, λοιπόν, από το Μυστρά η οικογένεια του Αγίου Μαξίμου εγκαταστάθηκε στην Άρτα.
Από τα 14 έως τα 20 χρόνια του, οι γονείς του τον στέλνουν στην Κέρκυρα, για να μαθητεύσει κοντά στον θείο του Δημ. Τριβώλη και στον επιφανή δάσκαλο Ιωάννη Μόσχο. Στη συνέχεια πήγε στην Φλωρεντία και σπούδασε κοντά στον διαπρεπή Έλληνα Ιωάννη Λάσκαρη Θεολογία, Ιστορία, Φιλολογία, Φιλοσοφία και τις γλώσσες αρχαία Ελληνική, Λατινική, Γαλλική και Ιταλική. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ο Μιχαήλ Τριβώλης, πήγε στο Άγιο Όρος και έγινε ο μοναχός Μάξιμος στη μονή Βατοπαιδίου σε ηλικία 35 ετών. Εκεί εργάσθηκε σαν απλός μοναχός για δέκα χρόνια, με ταπείνωση και σεβασμό προς τους πατέρες, ενώ το ήθος και η μόρφωσή του τον είχαν κάνει πολύ γνωστό. Αυτό ακριβώς το κύρος του αποτέλεσε και την αιτία της αποστολής του στη Ρωσία, προκειμένου να μεταφράσει τα λειτουργικά βιβλία, την Αγία Γραφή και τα βιβλία των Πατέρων, από τα ελληνικά στα ρωσικά και να διορθώσει τις σοβαρές αλλοιώσεις που είχαν υποστεί.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μαζί με άλλους δύο μοναχούς που μιλούσαν τη ρωσική γλώσσα και έφθασε στη Μόσχα το 1518. Αμέσως έπιασε δουλειά και με τη βοήθεια των συνεργατών του ο Μάξιμος διόρθωσε, ερμήνευσε και μετέφρασε το Ψαλτήρι. Στη συνέχεια μετέφρασε τις Πράξεις των Αποστόλων, Αποστολικούς Κανόνες, Ομιλίες του Ιωάννου του Χρυσοστόμου κ.α. Με την πάροδο του χρόνου εξοικειώθηκε με το περιβάλλον, δημιούργησε πολλές φιλίες με επιφανείς φυσιογνωμίες της ρωσικής κοινωνίας, αλλά συγχρόνως άρχιζε να δημιουργεί εχθρούς, επειδή έλεγχε τα κακώς κείμενα της ρωσικής εκκλησιαστικής και κοινωνικής ζωής.
Την εποχή εκείνη υπήρχαν στη Ρωσία δύο τάσεις για τον μοναχισμό: Η μία υποστήριζε ότι τα μοναστήρια δικαιούνταν να έχουν μεγάλη περιουσία και δούλους και η άλλη έλεγε, ότι οι μοναχοί δεν πρέπει να ασχολούνται με αυτά και να αντιδικούν με τους ανθρώπους για υλικά πράγματα. Ο Μάξιμος χωρίς να ταχθεί με κανέναν υποστήριζε τις σωστές απόψεις της Εκκλησίας, δηλαδή ότι η Εκκλησία δικαιούται να έχει περιουσία για τα απολύτως αναγκαία, κτυπούσε όμως τον υπερβολικό πλούτο, ο οποίος, όπως έλεγε, διαφθείρει τον άνθρωπο και σκοτίζει το νου του.

Με αφορμή την αντίδραση του Μαξίμου του Γραικού στην ενέργεια του ηγεμόνα της Ρωσίας να χωρίσει την ορθόδοξη γυναίκα του, επειδή δεν έκανε παιδιά και να παντρευτεί μια καθολική, διατάχθηκε η σύλληψή του. Τον οδήγησαν σε δίκη και με ψεύτικες κατηγορίες τον καταδίκασαν σε εγκλεισμό στη μονή Βολοκαλάμσκ, ως αιρετικό και ως αμετανόητο αμαρτωλό. Εκεί τον οδήγησαν σιδηροδέσμιο σε απομόνωση, ενώ του απαγόρευσαν τη Θεία Κοινωνία και τη συμμετοχή του στις ακολουθίες του Ναού. Σε αυτή τη σκληρή σκλαβιά ο όσιος Μάξιμος κάθισε 6 χρόνια, σε ένα υγρό και στενό κελί, όπου υπέμεινε την πείνα τη δίψα το κρύο και την στέρηση ασχολίας. Επί πλέον του απαγόρευσαν να γράφει και του πήραν τα βιβλία. Η μόνη του παρηγοριά ήταν η θερμή και αδιάλειπτη προσευχή του.
Ο Κύριος όμως δεν τον εγκατέλειψε. Παρουσιάστηκε σ΄ αυτόν Άγγελος Κυρίου στη φυλακή ο οποίος τον στερέωσε στην υπομονή λέγοντάς του: « Υπομονή, γέροντα. Με αυτά τα πρόσκαιρα βάσανα θα λυτρωθείς από τα αιώνια ». Ο Άγιος Μάξιμος, παρέμεινε φυλακισμένος για 23 ολόκληρα χρόνια. Τελικά το 1548 απελευθερώνεται και έρχεται να ζήσει στη μονή της Αγίας Τριάδος έξω από τη Μόσχα. Έτσι έμεινε στη Ρωσία και αναπαύθηκε το1560, στις 21 Ιανουαρίου σε ηλικία 90 ετών, αφήνοντας πίσω του μεγάλο συγγραφικό έργο. Μετά το θάνατό του οι ρώσοι κατάλαβαν την αδικία τους απέναντι στον πολύτιμο αυτόν άνδρα και στην συνείδησή τους κατείχε θέση Αγίου και μάρτυρος. Τελικά ανακηρύχθηκε επίσημα Άγιος από τη Ρωσική Εκκλησία το έτος 1988.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Άγιος Μάξιμος υπέγραφε τα κείμενά του ως εξής: Μάξιμος ο Γραικός, ο Λακεδαιμόνιος, που σημαίνει, ότι θυμόταν και ήταν υπερήφανος για την περιοχή της καταγωγής του, που όπως αναφέραμε στην αρχή ήταν η περιοχή της Λακωνίας.
Η μνήμη του τιμάται στις 21 Ιανουαρίου.

ΜΟΝΑΧΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜΙΑ-Την σκότωσαν επειδή δεν δέχθηκε να προδώσει την ορθόδοξη πίστη της

Στο κοιμητήριο της Ι.Μ Πέτρου Βόντα αναπαύεται η μοναχή Χερουβείμiα-κατά κόσμον Σβετλάνα Μιχαέλα Τανάσα.Η αδελφή Χερουβειμία σπούδασε αρχαία ελληνικά και λατινικά στα πανεπιστήμιο Ιασίου Ρουμανιάς και έλαβε μια υποτροφία από το ίδρυμα Σόρος,για ένα μάστερ στο CEU(Central European University) της Βουδαπέστης.Η εργασία που της ανέθεσαν ήταν να ερευνήσει ένα χειρόγραφο της Ερμηνείας στη Γένεση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και εκεί απέδειξε ότι το κειμενο που είχαν τυπώσει οι Ιησουίτες και έπειτα εισήγαγε ο J.P.Migne στην Ελληνική Πατρολογία είχε πολλές παρεμβάσεις και αλλοιώσεις σε σχέση με το ερευνόμενο χρυσοστομικό κείμενο..


Το συμπέρασμα της ήταν ότι μια κριτική έκδοση της Ερμηνείας της Γένεσης θα αποδείκνυε τις αυθαίρετες προσθήκες των Ιησουιτών.

Οι καθηγητές εκτίμησαν τη δουλειά της και της πρότειναν να κάνει και διδακτορικό.

Η διδακτορική της διατριβή θα είχε ως κεντρικό άξονα την ερμηνεία της Γενεσeως.Επρεπε να αποδείξει ότι οι Αγιοι Πατέρες στην ερμηνεία της Γένεσεως στηρήχθηκαν στον Ωριγένη.Η Σβετλάνα άρχισε να μελετά χωρίς να έχει καταλαβεί αρχικά τι σκοπό είχαν.Όσο όμως διάβαζε τους Αγιους Πατέρες καταλάβαινε τι βλασφημία της ζητούσαν να αποδείξει.Μου είχε αφήσει η ίδια και τα έχω εδώ ,την ερμηνεία του Αγίου Αυγουστίνου (στα λατινικά),του Ωριγένη(στα ελληνικά) του Θεοδωρήτου(στα ελληνικά),του Αγίου Εφραιμ του Σύρου(στα Αγγλικά),ακόμα και ένα σχόλιο του Φίλωνος του Αλεξανδρινού (στα ελληνικά).έργα τα οποία είχε διαβάσει στο πρωτότυπο στη Βουδαπεστη .’Οσο διαβαζε τόσο καταλάβαινε ότι οι Αγιοι Πατερες όχι μόνο δεν ακολουθησαν τις θέσεις του Ωριγένη, αλλά ένας από τους λόγους που τα έγραψαν ήταν για να καταπολεμήσουν τις αιρετικές θέσεις του Ωριγένη.

Κάποια στιγμή παιρνοντας πληροφορίες για τους καθηγητές της έμαθε ότι οι πιο πολλοί από αυτούς ήταν Έβραιοι,ενώ σιγά-σιγά διαπιστωσε το πόσο περιφρονούσαν την Ορθοδοξία

‘Όταν ανακοίνωσε το πόρισμα της έρευνας της είπαν:’’Οχι,διάβασέ το άλλη μία φορά,δεν είναι έτσι,ξανασκέψου το.Εμείς σε πληρώνουμε για να αποδείξεις κάτι και εσύ πρέπει να το κάνεις’Ακολούθησαν πολλές αντεγκλήσεις και επιχειρηματολογίες.



Μετά από κάποιο διάστημα γύρισε στην πατρίδα της τη Ρουμανία για να πάρει κάποια πράγματα.Επειδή δεν αισθανόνταν καλά επισκέφθηκε έναν γιατρό για εξετάσεις.Εκει διαπίστωσε ότι είχε καρκίνο του δέρματος με γρήγορη εξάπλωση,στην αριστερη ωμοπλάτη.Την είχαν ακτινοβολήσει.(σημ. π.Γεωρ.. Είχαν τοποθετήσει δηλαδή έναν μηχανισμό που εκπέμπει δέσμη ακτινοβολίας σε κάποιο μερος που σύχναζε και περνουσε πολλές ώρες.π.χ το γραφείο της και η ακτινοβολία έπεφτε πάνω της,στην προκειμένη περίπτωση στην αριστερή ομωπλάτη.Μ΄αυτόν τον τρόπο και οι κομμουνιστες του Τσαουσέσκου είχαν «φάει» πολλούς.Είναι χαρακτηριστικο ότι ο Τσαουσέσκου είχε πάντα μαζί του ανιχνευτη ακτινοβολίας).

Ο γιατρός της είπε ότι έχει λίγους μήνες ζωής.Γύρισε στη Βουδαπέστη να πάρει τα πράγματα της.της.΄΄Μη φεύγεις έχουμε λύσεις για την αρρώστια σου.Ακου μας και θα γλυτώσεις΄΄.Πήρε όσα πράγματα μπορούσε(τα πιο πολλά βιβλία της εμειναν εκεί)και γύρισε στη χώρα της στον πατέρα Ιουστίνο Πίρβου(σημ.π.Γεωρ.ηγουμενος της μονής Πετρου Βόντα και μέγας ομολογητή της πίστεώς μας)και του τα διηγήθηκε όλα.Αυτός της είπε να μείνει στο μοναστήρι.Αυτό έγινε τον Αυγουστο του 1997.

Περασε ενάμιση χρόνο γεμάτο πόνους.Γρήγορα έκανε μετασταση.’Έλιωνε μέρα με τη μέρα.Δέχτηκε να ρασοφορεθεί και λίγο πριν πεθάνει έγινε μοναχή.Δεν ήθελε να πάρει μορφίνη,θέλοντας με τον πόνο να σβήσει τις αμαρτίες της.

Τα ουρλιαχτά πόνου προαγγέλουν ακόμη και σήμερα σε όσους την άκουσαν τα βάσανα της κολάσεως.Ο Θεός εισάκουσε την τελευταία της επιθυμία να μην πεθάνει πριν την πανηγυρη της μονής(Σύναξις των Αγίων Αρχαγγέλων).Μετά την αγρυπνία την νύχτα της 7ης προς 8η Νοεμβρίου 1998 στις 03.00 η Αγία μάρτυς Χερουβειμία εκοιμηθη,έτοιμη να ομολογήσει μπρος στον Τριαδικό Θεό των αγώνα των Ορθοδόξων ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τουτου.

Η αδελφή Χερουβειμία μας διηγούνταν ότι είχαν φύγει από το CEU για τον ίδιο λόγο,καρκίνο του δέρματος,ενας φοιτητής από τη Βουλγαρία,ένας από τη Γεωργία και ένας από της Η.Π.Α.Λυπαμαι που δε μπορώ να πώ τα ονόματά τους, ίσως κάποιος κάποτε τα μάθει.Η ορθοδοξία είναι ζωντανή και καρποφορεί εν αληθεία.,ενώ ο σπόρος της πίστεως είναι το αίμα των μαρτύρων.

Μετάφραση:proskynitis.blogspot.com

Ένα κείμενο του μοναχού Φιλοθέου

Πηγή:www.proortodoxia.wordpress.com