Ο πατρό-Κοσμάς και οι δάσκαλοι

Eτούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάσκει Βασιλείς, Πατριάρχας, Αρχιερείς, Ιερείς, άνδρας και γυναίκας, νέους και γέροντας και όλον τον κόσμον... Να καθήοετε από πέντε, δέκα να συνομιλείτε αυτά τα θεία νοήματα, να τα βάλετε μέσα εις την καρδίαν σας, δια να οας προξενήσουν την αιώνιον ζωήν. Δεν είναι, αδελφοί μου, λόγια ιδικά μου, όσα σας είπον, αλλά του Αγίου Πνεύματος, από την Αγίαν Γραφήν».

Με τα λόγια αυτά ο μεγάλος μας Παιδαγωγός περιέγραψε την αξία που έχει το λειτούργημα του διδασκάλου και το μέγεθος της πνευματικής εξουσίας που αυτός έχει έναντι των διδασκομένων. Θα μπορούσε κανείς, όπως ο Αγιος Κοσμάς παρομοίασε το σκαμνί απ' όπου δίδασκε με τάφο, ανάλογα να θεωρήσει τη διδασκαλική έδρα με τον τάφο κάθε διδασκάλου, πάνω στον οποίο οι μαθητές του θα γράψουν λόγια ευγνωμοσύνης, τιμής, σεβασμού και αναγνώρισης ή λόγια περιφρόνησης και λήθης. Η διδασκαλία, όπως τη χρωμάτισε ο πατρο-Κοσμάς, απαιτεί αίμα καυτό από την καρδιά του δασκάλου. Κι εμείς οι άνθρωποι αυτού του τραγικού αιώνα, δεν ξέρω αν είμαστε ικανοί να υποστούμε μια τέτοια ναρκισσιστική απώλεια.


Το έργο του είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, αλλά είναι καρπός και του ελληνικού πνεύματος. Και τέτοιο πρέπει να είναι και το έργο του κάθε δασκάλου. Η Ελλάδα μας είναι ο ευλογημένος τόπος, που μαζί με τους καρπούς της γης καρπίζει στον ήλιο του πνεύματος καρπούς που αποτελούν το καλύτερο καλοκαίρι πολιτισμού της ανθρωπότητας. Βγαίνει ο ήλιος στην Ελλάδα και τα πάντα συναγωνίζονται, πραγματικά και μεταφορικά, να φανούν, να δείξουν την παρουσία τους, το έργο τους.
Βγαίνει ο πνευματικός ήλιος της Ελλάδας, το ελληνικό φως και ομορφαίνει ο κόσμος με ποιητές, με φιλοσόφους, με ήρωες, με μάρτυρες, με στοχαστές, με μουσικούς, με στρατηγούς, με ρήτορες, με συγγραφείς. Οι καρποί του ελληνικού πνεύματος γεμίζουν τις βιβλιοθήκες και τα μουσεία όλου του κόσμου, δίνοντας τους χρώμα και γεύση.


Οι ελληνικές περιοχές ας συνδεθούν, επιτέλους, με τα πνευματικά προϊόντα και όχι μόνο με τα γεωργικά και όταν ρωτούν οι ξένοι «τι βγάζει αυτός ο τόπος;», να λέμε βγάζει ήρωες, φιλοσόφους, γιατρούς, αγίους. Είναι κρίμα ν' ακούς σήμερα ότι εδώ βγαίνει φράουλα ή καπνός ή πορτοκάλια ή μήλα στο Πήλιο και να μην ακούς τα νέα παιδιά να λένε περήφανα, εδώ βγήκε ο Σωκράτης, ο Δημόκριτος, ο Βενιζέλος, ο Μακρυγιάννης, ο Ρήγας Φεραίος, ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Μέγας Αλέξανδρος...
Που είναι σήμερα οι ταγοί της ελληνικής παιδείας, οι καθηγητές, οι ακαδημαϊκοί, οι πνευματικοί άνθρωποι, να περπατήσουν, σαν άλλος πατρο-Κοσμάς κοντά στον Ελληνα απ' άκρου εις άκρον της Ελλάδας; Ποια μηνύματα φθάνουν στα Ελληνόπουλα μέσω των περιοδικών, εφημερίδων, βιβλίων, τηλεοράσεων; Ποιος Κοσμάς Αιτωλός θα σταματήσει τα «τηλεσκουπίδια» της ανοησίας και τις δοσοληψίες των παιδιών μας με τους τηλεοπτικούς αστέρες που τα ταΐζουν απάτες, εκβιασμούς, βιασμούς, εγκλήματα και κάθε λογής ψέμα;


Είναι καιρός το εκπαιδευτικό μας σύστημα να προσφέρει στα παιδιά μας άξια πρότυπα αρετής, ποιητές, φιλοσόφους, αγίους, μάρτυρες Ορθοδοξίας και Ελλάδας, δημιουργούς πνευματικούς. Να διδάξει τα παιδιά μας με τα παραδείγματα των καρπών του πνεύματος της ελληνικής γης. Να μην αφήσει τους αγίους να κοιτούν απορημένοι τη νέα γενιά από τα τέμπλα των εκκλησιών. Να μην εγκαταλείψει τα αρχαία ερείπια να πέφτουν στη γη μη έχοντας κάτι να πουν, να μην καθηλώσει τα αγάλματα των ηρώων ακίνητα στις πλατείες, να μην κάνει βουβά τα ονόματα στις ταμπέλες των

δρόμων, χωρίς να 'χουν να δείξουν κάποια οδό να βαδίσουμε.Οι καιροί μας επιβάλλουν όλοι οι Ελληνες να μελετήσουμε προσεκτικά το φαινόμενο Κοσμάς ο Αιτωλός, τώρα που η υλιστική ειδωλολατρία, ο εγωισμός, η υποτίμηση των αξιών, η δειλία κυριαρχούν. Τα παιδιά μας θέλουν πρότυπα για να νιώσουν περήφανα, ν' αναβαπτιστούν και να ξεδιψάσουν μακριά από τα βρόμικα νερά της επικαιρότητας. Τα παιδιά μας θέλουν ήλιο, φως και Ελλάδα. Θέλουν αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια. Και ο Αγιος Κοσμάς δίδαξε αυτό ακριβώς: να στέκεται ο Ελληνας ψηλά, να μην προσκυνάει κατακτητή, να μην αλλάζει την πίστη του, να μην ανταλλάσσει με τίποτα την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, να μην υποδουλώνεται οε καμία τυραννική εξουσία.


Ο μεγάλος παιδαγωγός και μάρτυρας πέρασε στην Ιστορία, αφήνοντας παρακαταθήκες και διδαχές, ικανές να κρατήσουν όρθιο και ζωντανό αυτό το έθνος, ικανές να το οδηγήσουν σε ατραπούς δόξας και μεγαλείου. Εμείς, οι σύγχρονοι νεοέλληνες, ιδίως οι κληρικοί και οι εκπαιδευτικοί, έχουμε χρέος να τον μελετήσουμε, να τον ασπασθούμε και να τον μιμηθούμε. Ισως αυτός είναι ένας τρόπος να μη χαθεί, κατά κόσμον, η φήμη και το όνομα του. Αλλωστε ποιους θυμόμαστε κι εμείς από τόσους περαστικούς, σ' αυτή τη γη, ανθρώπους; Μόνο αυτούς που υπηρέτησαν ιδέες, αγωνίστηκαν για οράματα και μαρτύρησαν για ιδανικά, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Αγιος και Ισαπόστολος.

Αρχ.Επιφάνιου Οικονόμου
εφημερίδα''Ορθοδοξία και Ελληνισμός''9-2-2003

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΤΗΣ ΤΣΕΧΙΑΣ ΓΚΟΡΑΖΝΤ(+4 Σεπτεμβρίου)

Το πραγματικό του όνομα ήταν Matej(Matthias) Pavlik και γεννήθηκε στις 26 Μάιου στην Hruba-Vrbka-Mopabia(τότε επαρχία της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας). Μεγάλωσε σε καθολικό περιβάλλον, αποφοίτησε την καθολική Θεολογική σχολή του Όλομουτς και έγινε Ιερέας.

Όμως από τα φοιτητικά του χρόνια είχε ενδιαφερθεί ιδιαιτέρα για τους Αγ. Κύριλλο και Μεθόδιο, οι οποίοι εκχριστιάνισαν τους Μοραβούς, και μετά το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όταν ιδρύθηκε η Τσεχοσλοβακία έγινε ορθόδοξος και χειροτονήθηκε επίσκοπος Μοράβιας και Σιλετζίας από τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 24 Σεπτεμβρίου 1921, στον Καθεδρικό Ναό του ¨Αρχαγγέλου Μιχαήλ¨ στο Βελιγράδι. 
Έλαβε το όνομα Γκόραζντ εις ανάμνηση του πρώτου επισκόπου Μοράβιας και διαδόχου του Αγ. Μεθοδίου(885). Ίδρυσε πολλές ενορίες και έχτισε 2 παρεκκλήσια και 11 εκκλησίες στη Βοημία όπου η ορθοδοξία ήταν λιγότερο γνωστή. Δηλαδή ξαναΐδρυσε την ορθόδοξη Εκκλησία της Τσεχίας και της Σλοβακίας όπου είχε ιδρύσει ο Άγιος Μεθόδιος 11 αιώνες πριν.

Μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας από τους Ναζί το 1938 η έδρα της επισκοπής μεταφέρθηκε στο Βερολίνο. Στις 27 Μάιου 1942, ο SS –Obergruppen Fuhrer Reinhard Heydrich, ο θεωρούμενος διάδοχος του Χίτλερ, ο επονομαζόμενος δήμιος της Πράγας¨ δολοφονήθηκε στο αυτοκίνητό του από δύο Τσέχους , τον Karla Kubis και τον Joseph Gabaeik, σε μία στροφή της οδού Karla Boromejkeho της Πράγας κοντά στον ορθόδοξο Καθεδρικό Νεό ¨ Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου¨ στην κρύπτη της οποίας κρύφτηκαν.

Τα αντίποινα των Γερμανών ήταν σκληρά. Την ίδια ημέρα εκτέλεσαν στο Βερολίνο 152 εβραίους προσφέροντας υψηλή αμοιβή σ’ όποιον βοηθούσε να βρεθούν οι δολοφόνοι. Στις 18 Ιουνίου οι δύο αντιστασιακοί ήρωες συνελήφθησαν ύστερα από προδοσία.

 Ο επίσκοπος Γκόραζντ κατάλαβε τι θ’ ακολουθήσει για την Ορθόδοξη Εκκλησία, γι’ αυτό παίρνει απάνω του την ευθύνη για την κάλυψη των δύο αντιστασιακών, απευθύνοντας μια επιστολή στις ναζιστικές αρχές και παραδιδόμενες στην Πράγα στις 27 Ιουνίου 1942. Εκτελέστηκε στις 4 Σεπτεμβρίου μαζί με τον Ιερέα του Καθεδρικού Ναού. Ωστόσο η θυσία του δε μπόρεσε ν’ αποτρέψει την εκτέλεση άλλων 256 ιερέων και το κλείσιμο όλων των ορθόδοξων ναών ή την εξαφάνιση από προσώπου γης του χωριού Lidice όπου είχε κάποιες σχέσεις με τους Gabeik και Kubis.

Στις 4 Μάιου 1961 η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο Νεομάρτυρα, ενώ στις 24 Αυγούστου 1987 ανακηρύχτηκε Άγιος στον Καθεδρικό Ναό ¨ Άγιος Γκοραζντ¨ του ¨Ολομουτς της γενέτειράς του Μοραβίας. Η μνήμη του τιμάται από τη Σερβική και Τσεχική ορθόδοξη Εκκλησία στις 4 Σεπτεμβρίου.

www.proskynitis.blogspot.com

Λόγοι και συμβάντα από τη ζωή του μακαριστού πατριάρχου Σερβίας κυρού Παύλου(2)

WARTBURG- Όταν ο πατριάρχης Παύλος ήταν επίσκοπος Raska και Prizren είχε μόνο ένα αυτοκίνητο ένα Wartburg .Χρησιμοποιούνταν για τις ανάγκες της επισκοπής. Ο επίσκοπος Παύλος σπάνια ανέβαινε σε αυτό αφού πήγαινε περπατώντας . Μια φορά τον επισκέφτηκε ένας παλιός του γνώριμος από το θεολογικό σεμινάριο , ο επίσκοπος Ζicej Στέφανος και με ένα Peugeot ξεκίνησαν για κάποιες επισκέψεις στην επισκοπή. Όταν ο πατριάρχης ανέβηκε του είπε «Αδερφέ Στέφανε ,πολύ ωραίο το Wartburg που έχεις»

φώτο-Pavel Zelezniakowicz

ΔΥΟ ΕΛΙΕΣ - Κάποιο μεσημέρι γευμάτιζαν κάποιοι επίσκοποι με το πατριάρχη Παύλο. Μεταξύ άλλων στο τραπέζι είχαν σερβίρει ένα πιάτο με ελιές. Όλοι ήξεραν ότι ο πατριάρχης υποστήριζε ότι ο ανθρώπινος οργανισμός χρειάζεται ως έξι ελιές.


-Παναγιώτατε ,εγώ πήρα δύο ελιές παραπάνω τι να κάνω;


-Εντάξει αλλά αύριο να πάρεις δύο λιγότερες απάντησε ο πατριάρχης.



ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Ο Πατριάρχης ξέρει να κάνει πολλές δουλείες. Στο μοναστήρι είχε μάθει να ράβει, να μπαλώνει, να πλένει, να επιδιορθώνει παπούτσια, να καλλιεργεί τη γη, να μπολιάζει δέντρα να δένει βιβλία, να κάνει μικρομαστορέματα και να φτιάχνει διάφορα αντικείμενα …Από τη φύση του είναι πολύ εργατικός και πάντα ασχολούνταν με κάτι.


-«Όταν έρχεται στο γραφείο ,αν προσέξει ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά ,αν μια πόρτα δεν κλείνει καλά, αν το φως κάνει διακοπές, ο ίδιος προσπαθεί να βρει τη λύση λέγοντας: «Έλα να το διορθώσουμε αυτό…» λέει ο γραμματέας της Συνόδου Gtdimir Stanic.


«Παντού συμπεριφερόταν σαν ένας καλός νοικοκύρης ,όχι μόνο στο Πατριαρχείο αλλά σε οποιοδήποτε μοναστήρι οποιαδήποτε εκκλησιά οπουδήποτε και αν βρισκόταν. Στη μονή Blagovesternie στο Drcarsko-Kablaiska όπου εκάρη μοναχός, πηγαίνει κάθε καλοκαίρι για μερικές μέρες .Όταν ερχόταν η ώρα να γυρίσει στο Βελιγράδι ,φώναζε τον ηγούμενο Γεώργιο για να «κάνουν λογαριασμό.»


-«Πατέρα Γεώργιε πέρασα εδώ μερικές μέρες . Δόξα τω Θεώ ήταν πολύ όμορφα. Έμεινα εδώ έφαγα πρωινό, έφαγα μεσημεριανό και όλα αυτά κοστίζουν έτσι δεν είναι;»


-«Εεε, ναι έτσι είναι Παναγιώτατε…»


-«Αλλά και εγώ σας βοήθησα έτσι δεν είναι πατέρα Γεώργιε;


-«Έτσι είναι Παναγιώτατε μας βοηθήσατε πολύ,λες και ήρθατε να εργαστείτε και όχι να ξεκουραστείτε…»


-«Λοιπόν να λογαριαστούμε : Σου έφτιαξα την υδρορροή , το παράθυρο, τη βρύση, τη κλειδαριά και σου καθάρισα το αμπέλι.. Αν τα υπολογίσουμε πατέρα Γεώργιε προκύπτει ότι εσείς πρέπει να με πληρώσετε!

ΓΙΑ ΤΟ MILOS CANJANSKI

Το ίδιο ενεργεί ο Πατριάρχης και με ότι λαμβάνει ως δώρο. Αν λάβει δώρο ένα ύφασμα, το φυλάει μέχρι να συναντήσει έναν ιερέα ή ένα μοναχό που δεν έχει δυνατότητα να το αγοράσει. Τότε υπολογίζει πόσο ύφασμα χρειάζεται για το ράσο , το κόβει και κρατάει και για άλλους. Ο διάσημος ιστορικός της λογοτεχνίας Zika Stoikovic, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί του όταν ήταν επίσκοπος Ράσκας και Πρίζεν στην έκδοση του μνημειώδους έργου «Τα μνημεία του Κόσσοβου» μια φορά πήγε στη πατριαρχική κατοικία και παραπονέθηκε ότι δεν είχε χρήματα να συνεχίσει την έκδοση των έργων του μεγάλου Σέρβου συγγραφέα Milos Grnjanski. Ακούγοντας τον ο πατριάρχης σηκώθηκε πήγε στο δωμάτιο του έβγαλε το πορτοφόλι του και έδωσε στον Stojkovic τρεις χιλιάδες μάρκα «Ορίστε αυτή είναι η συνεισφορά μου στην εκτύπωση των έργων του Milos Grnjanski.



ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ- O Gradimir Stanic ο οποίος είναι διευθυντής του πατριαρχικού τυπογραφείου αναφέρει : «Δακτυλογραφεί μόνος τα κείμενά του. Τα φύλλα στα οποία γράφει δεν έχουν καθόλου κενό στις άκρες ενώ η απόσταση μεταξύ των γραμμών είναι η μικρότερη δυνατή. Δεν χάνει το χρόνο του να βάλλει συνέχεια φύλλα στη γραφομηχανή. Έτσι κάνει και οικονομία στο χαρτί , έτσι έμαθε, επειδή πρώτα το χαρτί ήταν ακριβό. Ενώ τα κειμενα του είναι τόσο καθαρά που δεν χρειάζονται διορθώσεις πριν από την εκτύπωση. Οι συνεργάτες του διηγούνται πως κρατάει κατά λέξη το στίχο της Κυριακάτικης Προσευχής «…τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον…» Μετά το φαγητό μαζεύει με προσοχή κάθε ψίχουλο αν και υπάρχει κάποιος να κάνει αυτή τη δουλειά



ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ -Ένας τύπος μποέμ ο οποίος σύχναζε σε μια καφετερία κοντά στο Πατριαρχείο διέσχιζε βιαστικά το δρόμο για να πάρει ευλογία, Κάποια φορά του είπε:


-Αγιότατε εμείς οι δυο πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι του Βελιγραδιού.


-Είμαστε αλλά αφού αδειάσουμε μερικά ποτήρια δεν είμαστε καλοί για τίποτε!

φώτο-Pavel Zelezniakowicz

Κατά τη δύσκολη περίοδο του πολέμου ,μετά από μια συνάντηση στο Πατριαρχείο ,κατά την οποία έπρεπε να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις , ο Πατριάρχης αστειευόμενος άρχισε να λέει στους παρευρισκομένους:


-Εσείς πιστεύετε πως θα γλυτώσετε εύκολα από εμένα , Πιστεύετε πως είμαι αδύνατος και εύθραυστος…Αλλά δεν με ξέρετε καλά…


Τότε σηκώθηκε και έφερε μερικές σέρβικες εφημερίδες οι οποίες μέσω φωτομοντάζ τον παρουσίαζαν ως σούπερμαν με βόμβες και πυρομαχικά στη μέση.


Συμπωματικά εκείνη τη στιγμή μπήκε ο διάσημος φωτορεπόρτερ Vican Vicznovic.Για να βγάλει την επιθυμητή φωτογραφεία ,απευθυνόμενος στο Πατριάρχη είπε:( είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις στα σέρβικα)


Vasa svelosti- η Αγιοσύνη σας


Vasa svetlosti -η Εκλαμπρότητα σας


Οπότε ο Πατριάρχης του απαντάει:


-«Αφού είμαι τόσο λαμπρός (φωτεινός ) τότε τι σου χρειάζεται το φλάς;

Διαβάστε εδώ-Λόγοι και συμβάντα από τη ζωή του μακαριστού πατριάρχου Σερβίας κυρού Παύλου(1)

Μετάφραση http://www.proskynitis.blogspot.com/

πηγή-Jovan Janjic,εφημ.Nasa Rec/772/13-2-2004

Ιστολογίων ενδιαφέροντα ανάγνωσματα (18-25/4)

-Aμερικανοί πολύτεκνοι ορθόδοξοι
Ειρηνη,αγάπη,θάρρος.Οι λέξεις που καθημερινά παρερμηνεύονται
-Καλό ταξίδι ...Ανδρέα
Εβγαλαν το σταυρό από την ελληνική σημαία στην Helexpo;
-Συγχαρητήρια στη Χαρά Νικολοπούλου
ΠΑΟΚ-παπάδες
-Τερατογεννήσεις στην Παλαιστίνη από ισραηλινά όπλα
Η οδύσσεια της 9χρονης Μαρίας και ο αλτρουισμός του Διονύση
-Τους έφαγε το μαράζι για τους νέους
Ο όσιος Λεόντιος της Σάμου ο δια Χριστόν σαλός
-Γιατί οι μουσουλμάνοι δοξάζουν σήμερα τον Άγιο Γεώργιο;
Οι Ελληνίδες πρώτες στις εκτρώσεις σ'όλη την Ευρώπη
-Οι σκέψεις και η μετάνοια
11000 νεομάρτυρες κληρικοί και μοναχοί
-Δωρεάν προγράμματα ''τσιπαρίσματος''παιδιών από μασόνους των Η.Π.Α

Θαυματουργές εικόνες του Αγ.Γεωργίου

Ιερά Μονή Ξενοφώντος. Στό δεξιό κίονα του νέου καθολικού της Μονής προ του τέμπλου υπάρχει μια μεγάλη εικόνα του Αγίου Γεωργίου ή οποία κα τα την παράδοση έχει την ακόλουθη ιστορία: Στά χρόνια της εικονομαχίας, στην Βασιλεύουσα, ή εικόνα αυτή ρίχτηκε από είκονομάχους στη φωτιά. Με τα τη θαυματουργική διάσωση της από τη φωτιά, κάποιος την έπληξε με μαχαίρι στο σιαγόνι από οπού χύθηκε αίμα το όποιο φαίνεται μέχρι σήμερα. Τελικά ή θαυματουργός εικόνα διασώθηκε από ευλαβείς χριστιανούς πού την έριξαν στη θάλασσα, στο έλεος του Θεοΰ.Ή εικόνα αύτη έφθασε πλέοντας στην παραλία του τότε Μονυδρίου του Αγίου Δημητρίου. Στό σημείο της ακτής, οπού προσάραξε ή αγία εικόνα, αναβλύζει από τότε μέχρι σήμερα ιαματικό άγιασμα, «τα ξυνά νερά», πού θεραπεύει την δυσουρία, γι' αυτό καί ή εικόνα ονομάζεται «δυσουρίτου». ΟΙ τότε πατέρες μετέφεραν με ευλάβεια την εικόνα στη Μονή καί προς τιμήν του Αγίου έκτισαν το καθολικό στο ονομά του.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ (ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟ): Στήν Ιερά Μονή Ζωγράφου ή Βουλγάρικο, όπως είναι γνωστό, υπάρχουν τρεις θαυματουργές εικόνες στις όποιες καταφεύγουν πολλοί χριστιανοί καί θερμοπαρακαλοΰν τον Άγιο να γίνει μεσίτης στο Θεό για να εκπληρωθούν τα αιτήματα τους.




Ή θαυματουργός εικόνα του Μεγαλ. Γεωργίου, ή του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Στεφάνου.Ό Στέφανος ό ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας μία περίοδο της ηγεμονίας του είχε πολλούς πολέμους. Σέ κάποια περίσταση ήταν τόσοι πολλοί οι αντίπαλοι του πού φοβήθηκε. Κατέφυγε τότε στο Θεό καί τον παράκάλουσε να τον βοηθήση. Κουράστηκε προσευχόμενος καί αποκοιμήθηκε. Στόν ύπνο του βλέπει τον "Αγιο καί Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο λουσμένο στο φως ό όποιος του είπε: «Πάρε θάρρος καί μη φοβάσαι το πλήθος των άντιπάλων σου, θα τους νικήσεις. Μετά την νίκη σου θέλω να βοηθήσεις στην ανάκαίνιση της Μονής μου, πού ονομάζεται Ζωγράφου καί είναι στο "Αγιον "Ορος. Ακόμα θέλω να αφιέρωσης την εικόνα μου πού έχεις». Πράγματι ό Στέφανος νίκησε τους αντιπάλους του, βοήθησε στην ανακαίνιση της μονής καί αφιέρωσε την εικόνα του Αγίου πού είχε στα ανάκτορα του. Την εικόνα αυτή μπορεί να προσκυνήσει οποίος επισκέπτεται το μοναστήρι. Έκανε δε καί κάνει πολλά θαύματα.

Ή εικόνα πού ήλθε από τη Μονή Φανουήλ της Λύδδας. "Οταν αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη ή ταν ό Λέων ό Σοφός, τρία αδέλφια ό Μωϋσής, ό Ααρών καί ό Βασίλειος αποφάσισαν να γίνουν μοναχοί στο Άγιον "Ορος. "Ήλθαν καί έκαναν την άσκηση τους στο χώρο όπου σήμερα είναι ή Μονή Ζωγράφου. Μετά από καιρό αποφάσισαν να κτίσουν μοναστήρι, δεν συμφωνούσαν όμως προς τιμήν ποίου Αγίου θα είναι. Μετά από συζήτηση συμφώνησαν να προσευχή θοΰν πολύ στον Κύριο του κόσμου καί την έφορο του Αγίου "Ορους, την Παναγία μας. Είπαν ακόμα να βάλλουν μία σανίδα καί να Παρακαλέσουν το θεό να ζωγραφισθεΐ επάνω ή εικόνα του Αγίου πού ό Θεός θέλει να τιμάται το μοναστήρι πού θα κτίσουν. Πράγματι, μετά από πολλές ημέρες προσευχής καί αυστηρής νηστείας, ένα πρωί άντίκρυσαν πάνω στο σανίδι ζωγραφισμένη τη μορφή του Αγίου Γεωργίου. "Ετσι ή εικόνα αυτή έγινε αιτία το μοναστήρι να κτισθεί στο Ονομα του Αγίου Γεωργίου καί να επονομασθεί του Ζωγράφου. Κατά την παράδοση ή εικόνα αυτή υπήρχε στο μοναστήρι πού ονομάζονταν Φανουήλ καί πού εύρίσκετο κοντά στη Λύδδα την πατρίδα του Αγίου Γεωργίου. Επειδή την Μονή θα την κατέστρεφαν οι Σαρακηνοί ή εικόνα έφυγε από έκεΐ καί ήλθε στο Άγιον "Ορος. Την ανεγνώρισαν μετά απόχρόνια μοναχοί της μονής Φανουήλ οί όποιοι επισκέφθηκαν την Μονή Ζωγράφου.


Ένα από τα πολλά θαύματα πού έκανε ή εικόνα αυτή είναι και το έξης: Ένας επίσκοπος έπισκέθηκε τη Μονή Ζωγράφου προκειμένου να δη την θαυματουργό εικόνα. Όταν στάθηκε μπροστά της εικόνα λέγει στους πατέρες πού τον συνόδευαν: «αύτη είναι άρα ή παρ' ύμϊν θαυματουργός είκών;» συγχρόνως έβαλε το δάκτυλο του στο μάγουλο του Αγίου. Όταν πήγε να το τραβήξει διαπίστωσε ότι αυτό ήταν ακατόρθωτο. Τότε οί πατέρες ανάγκαστη καν να κόψουν μέρος του δακτύλου. Ό επίσκοπος φοβισμένος ζήτησε συγγνώμην από τον "Αγιο. Σήμερα ή εικόνα αυτή είναι καλυμμένη με αργυρό ύποκάμισο.

Ή εικόνα πού ήλθε από την Αραβία. Μια μέρα στο λιμάνι της Μονής Βατοπεδίου βρέθηκε μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Τα περισσότερα μοναστήρια την ήθελαν, όμως οί Βατοπεδινοί πατέρες ούτε να ακούσουν ήθελαν να την δώσουν σε άλλο μοναστήρι. Σέ συγκέντρωση των ηγουμένων πού έγινε αποφασίσθηκε να βάλουν την Ιερά εικόνα πάνω σε ένα νεαρό ήμίονο πού δεν γνώριζε τους δρόμους του Αγίου Όρους. "Οδήγησαν το ζώο στο μονοπάτι πού συνέδεε την Θεσσαλονίκη με το Άγιον Όρος καί το άφησαν ελεύθερο. Ό ήμίονος περνώντας μέσα από τα δάση στάθηκε σε ένα λόφο κοντά στη Μονή Ζωγράφου. Τότε όλοι οι πατέρες πείσθηκαν ότι ή επιθυμία του αγίου είναι να μείνει στον τόπο αυτόν. Χαρούμενοι οι Ζωγραφϊτες πατέρες κατέβασαν άπό το ζώο την ιερά εικόνα καί την μετέφεραν στο καθολικό τους. Στό λόφο πού σταμάτησε ό ήμίονος έκτισαν κελλί με εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι ή εικόνα αυτή ήταν σε μοναστήρι της Αραβίας άπ' οπού έφυγε καί ήλθε στο Περιβόλι της Παναγίας.

Ί. Μ. Παντοκράτορας Αγ. Όρους. Στήν Ί. Μονή Παντοκράτορας Αγίου "Ορους φυλάσσεται ή θαυματουργός εικόνα του Αγίου Γεωργίου «του Φανερωμένου».Ή θαυματουργός αυτή εικόνα χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Μέχρι το έτος 1982 φυλασσόταν στο ομώνυμο κελλί, εξάρτημα της Μονής Παντοκράτορας, στην περιοχή Καψάλας. Ή προσωνυμία «Φανερωμένος» δόθηκε στον άγιο μετά από το παρακάτω θαΰμα πού έγινε περί το 1821.

Μια νύκτα ληστές κτύπησαν την πόρτα του προαναφερομένου κελλιοϋ. Τότε φανερώθηκε, ένας νέος πού άστραφτε, ό Αγιος Γεώργιος, άνοιξε την πόρτα στους ληστές, τους καλοδέχθηκε καί τους είπε να περάσουν στο άρχονταρίκι. Εκεί αφού τους έδεσε «δεσμοϊς άλύτοις καί άοράτοις» εξαφανίσθηκε καί οι ληστές έμειναν ακινητοποιημένοι μέχρι το πρωϊ.

Όταν σηκώθηκαν οι πατέρες για την ακολουθία, άντίκρυσαν τους ληστές να αναστενάζουν, να κλαίνε μετανοημένοι καί να παρακαλούνε τον Θεό καί τον Αγιο Γεώργιο να τους συγχωρήσουν καί να λύσουν τα αόρατα δεσμά τους.

Ή παράδοση διασώζει δύο εκδοχές για την μετέπειτα ζωή των ληστών .Ή πρώτη λέγει δτι άφοϋ μετενοησαν έφυγαν στον κόσμο οπού έζησαν σαν καλοί χριστιανοί καί αγωνιζόμενοι για την σωτηρία της ψυχής τους. Ή δεύτερη αναφέρει ότι περιεβλήθηκαν το 'Άγιον καί άγγελικόν σχήμα καί έγιναν μοναχοί στο κελλί οπού τους φανερώθηκε ό Άγιος Γεώργιος. 0ι πατέρες ονόμασαν την εικόνα του Αγίου «Φανερωμένος». Το κελλί αυτό ερημώθηκε καί ή θαυματουργός εΙκόνα του Αγίου Γεωργίου «του Φανερωμένου» το έτος 1982 μεταφέρθηκε στην Μονή Παντοκράτορας καί τοποθετήθηκε στο παρεκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου οπού οι ευλαβείς προσκυνητές την προσκυνούν καί ζητούν τίς πρεσβείες του Αγίου.

Ί. Μ. Αγ. Γεωργίου Περιστερεώτα Πόντου. Όπως προαναφέραμε στον Πόντο υπήρχε φημισμένη Μονή του Αγίου. Σ' αυτήν έτρεχαν οι Πόντιοι όταν οι δυσκολίες καί τα προβλήματα τους κτυπούσαν την πόρτα .Ή θαύματουργός εικόνα του Μεγαλομάρτυρα ήταν ό μαγνήτης. Άπειρα τα θαύματα της. Το ξακουστό καί περίλαμπρο μοναστήρι διαλύθηκε στίς 17 Ιανουαρίου 1923, όταν κατέφθασε σ' αυτό Τουρκικό τάγμα στρατού, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Σελαετίν το όποιο έξεδίωξε τους πατέρας πού μόναζαν έκεί. Αργότερα ένας Τούρκος δικηγόρος πού εύλαβείτο τον Άγιο ανέβηκε στο βράχο καί απέσπασε από την εξωτερική πύλη της Μονής την θαυματουργό εικόνα του Αγίου. Ή εικόνα είναι μαρμάρινη καί εικονίζει έφιππο τον Άγιο Γεώργιο, έχοντα χρυσό φωτοστέφανο καί ασπίδα καί χρυσά εξαρτήματα του ίππου του. Στό κάτω μέρος έχει την έξης επιγραφή: «...λιθίνη άνεκαινήσθη ή κλϊμαξ αυτή, φιλοκαλοδαπάνη του Πανοσιολογιωτάτου Ηγουμένου Ίωαννικίου του Τραπεζοντίου 1846». Ή εικόνα, ή οποία σύμφωνα με τίς γνωματεύσεις των αρχαιολόγων ανάγεται στον 9 μ.Χ. αιώνα, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα καί στίς 24-8-1969 ένεθρονίσθηκε σε νέο ναό πού έκτισε ή πίστη των Ποντίων στο Ροδοχώρι Ναούσης.

Θαυματα του Αγ.Γεωργίου του Τροπαιοφόρου

Θαύμα στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη:

Η ζωή πολλών Άγιων της εκκλησίας μας είναι συνυφασμένη με θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Στή συνέχεια θα σας αναφέρουμε ένα από αυτά. Όταν ό Άγιος Αρσένιος ό Καππαδόκης ήταν μικρός πήγαινε μια μέρα με τον αδελφό του τον Βλάση σ' ένα χωράφι τους. Για να φτάσουν όμως έκεϊ έπρεπε να περάσουν ένα χείμαρρο, τον Έβκάση πού την ήμερα εκείνη ήταν πλημμυρισμένος. Ό μικρός Θεόδωρος (ό Άγιος Αρσένιος) αψηφώντας τον κίνδυνο μπήκε μέσα στο χείμαρρο για να περάσει, απέναντι. Ό αδελφός του ό Βλάσης έντρομος βλέπει τα ορμητικά νερά να παίρνουν μαζί τους καί τον αδελφό του.Τότε κλαίγοντας παρακάλεσε τον Άγιο Γεώργιο να τον σώσει .Ξαφνικά βλέπει δίπλα του τον αδελφό του ό όποιος του είπε πώς ένας καβαλλάρης καλόγερος τον άρπαξε μέσα από τα νερά, τον έβαλε πάνω στο άλογο του καί στη συνέχεια τον έβγαλε έξω. Από τότε ό Θεόδωρος έλεγε ότι θα γίνει κί αυτός καλόγερος.

Θαύματα στην Ι. Μ. Ξενοφώντος. ΟΙ πατέρες της Ί. Μ. Ξενοφώντος Αγίου "Ορους στους πολυπληθείς προσκυνητές της Μονής με ιερά συγκίνηση διηγούνται τα εξής: Στίς 23 Απριλίου ημέρα της εορτής του Αγίου στην Ί. Μ. γινόταν ή καθιερωμένη μεγάλη αγρυπνία καί είχαν βγάλει για προσκύνηση το ιερό λείψανο του Αγίου Γεωργίου (τμήμα από το χέρι του) πού φυλάσσεται στο μοναστήρι. Την ώρα του εσπερινού οι πατέρες διεπίστωσαν ότι όχι μόνον έβγαινε από το ιερό λείψανο λεπτή καί πάντερπνη εύωδία καθώς καί άγιον μυρο, αλλά είχε πάρει μορφή καί σχήμα νωπής πληγής. Τότε διέκοψαν τον εσπερινό καί διάβασαν την παράκληση του Αγίου.


Οι πατέρες της ϊδιας μονής μας διηγήθηκαν καί το εξής γεγονός: Πρίν από χρόνια, την ήμερα της εορτής του Αγίου, μάγειρας ήταν ό Γερο-Βαρλαάμ ό όποιος ήταν πολύ λυπημένος, διότι την ήμερα πού πανηγύριζε το μοναστήρι αυτός δεν μπορούσε να πάει να έκκλησιασθεΐ. Σέ μια στιγμή με αναστεναγμό λέγει: «Άγιε Γεώργιε, σήμερα πού τιμάμε την μνήμη σου εγώ δεν μπορώ να 'ρθω κοντά σου, στην ακολουθία». Τότε άστραψε το μαγειρείο καί παρουσιάζεται μπροστά του ό Άγιος Γεώργιος καί του λέγει: «Μη στεναχωριέσαι Γερο-Βαρλαάμ, εδώ θα είμαι μαζί σου».

Ιερά Καλύβη Αγ. Γεωργίου Νέας Σκήτης. Οι πατέρες πού ασκούνται στην Καλύβη μας έγραψαν: «...Τον αίσθανόμεθα δίπλα μας πάντα να μας περισκέπει, να μας διαφυλάττει, να μας προνοεί καί να μας τρέφει. Ούδεμίαν δυσκολίαν αντιμετωπίζουμε, διότι, αν καί περνούμε κάποτε δυσβάστακτες περιστάσεις την τελευταία στιγμή προλαμβάνει ό "Αγιος καί ρύεται παντός κινδύνου καί ανάγκης. Οι προ ημών Πατέρες διηγούνται για την πρόνοιαν του Αγίου ότι κατά το σωτήριον έτος 1931 η 1932 δεν είχαν ψάρια να κάνουν την πανήγυριν. Την τελευταίαν στιγμήν παρουσιάζεται ψαράς, κρατώντας το πανέρι του γεμάτο ψάρια, πού, αν καί στο δρόμο του συνάντησε καί άλλες καλύβες, εν τούτοις σ' αυτήν την καλύβη κτύπησε καί ρώτησε τους πατέρας αν θέλουν τα ψάρια, χωρίς να γνωρίζει ότι εόρταζε ό ναός της καλύβης. Αυτό το θαΰμα το επιβεβαιώνει καί ό έτι ζών γέρων Μακάριος από την καλύβην των Κυριλλαίων της Νέας Σκήτης».
Ί. Μ. Αγ. Γεωργίου του Μανδηλά (Αγίων Μετεώρων). Απέναντι, από την Ί. Μ. Αγ. Νικολάου Ανάπαυσα ψηλά σ' έναν απότομο βράχο βρίσκεται ό ναί'σκος του Αγ. Γεωργίου του Μανδηλά (14ος αι.) πού μπορεί να τον διακρίνουμε εύκολα από τα πολύχρωμα μανδήλια πού κρεμούν οι κάτοικοι του Καστρακίου. Το παρακάτω θαΰμα του Αγίου έγινε αιτία να διασώζεται μέχρι σήμερα το έθιμο αυτό: Στά χρόνια της Τουρκοκρατίαςένας άγαρηνός πήγε καί έκοψε ξύλα από το δασύλλιο, πού ήταν κάτω από την Μονή του Αγ, Γεωργίου. Μόλις έκοψε τα πρώτα ξύλα έπεσε κάτω καί δεν μπορούσε να σηκωθεί. Κατάλαβε ότι ό Άγιος τον τιμώρησε γιατί δεν σεβάστηκε την περιουσία από το «βακούφι». Τότε έταξε στον Άγιο τον ακριβό καί πολύτιμο φερετζέ της συζύγου του. Αμέσως έγινε το θαΰμα, σηκώθηκε καί έτρεξε στο σπίτι του άπ' οπού έφερε το φερετζέ καί τον κρέμασε στο μοναστήρι. Την πράξη του αυτή μιμήθηκαν καί οι χριστιανοί της περιοχής καί από τότε το έθιμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Την ήμερα της εορτής του Αγίου θαρραλέοι νέοι ανεβαίνουν καί κρεμούν μανδήλια στον σωζόμενο ναό.
 
"Ι. Μ. Αγ. Γεωργίου Μαυροβουνίου. Καί στο μοναστήρι αυτό της Κύπρου, πού τα τελευταία χρόνια άρχισε καί πάλι να λειτουργεί σαν Μονή, γίνονται πολλά θαύματα. Από το περιοδικό «Όρθόδοξη Μαρτυρία» αντιγράφουμε ένα. «Ένα από τα παιδιά πού ερχόντουσαν πάντα καί μας βοηθούσαν ξεκίνησε ένα απόγευμα, ενώ κτιζόταν ή Μονή, να έλθει να προσκυνήσει. Την ήμερα εκείνη έβρεξε παράκαιρα καί το ευλογημένο το παιδί αντί να πάει κανονικά από το δρόμο καί να στρίψει με το αυτοκίνητο του σκέφθηκε για συντομία να στρίψει μέσα από το χωράφι, οπότε το αυτοκίνητο του «έβόλησεν μέσα στα πηλά». Παρά τίς προσπάθειες του το αυτοκίνητο δεν έβγαινε από τίς λάσπες. Απελπισμένος άνοιξε την πόρτα καί κατέβηκε κάτω. Έκεϊ γύρω δεν βρισκόταν κανείς. Σκέφθηκε να επικαλεσθεί σε βοήθεια τον 'Άγιο Γεώργιο ."Εκαμε μικρή προσευχή καί μόλις μπήκε μέσα, με το πρώτο ξεκίνημα το αυτοκίνητο ξεκόλλησε από «τα πηλά» καί έφθασε στη Μονή. Εισήλθε στην εκκλησία καί γονάτισε ενώπιον της μεγάλης εικόνας του Αγίου για να τον ευχαριστήσει, οπόταν άκουσε έξω ποδοβολητά αλόγου, ωσάν κάποιος καβαλλάρης να έτρεχε στην αυλή. Σηκώνεται καί κοιτάζει έξω, δεν υπήρχε κανείς. Αισθάνθηκε ρίγος καί συγκίνηση, συνάμα καί φόβο πού παρά την άναξιότητά του,είχε αισθανθεί έντονη την παρουσία του Αγίου».


Στή συνέχεια σημειώνονται καί τα παρακάτω: «Μία Κυριακή, όταν έλειτούργησε ή Μονή, ήλθε από το Αύγόρου μία γυναίκα ή όποια μας είπε ότι δεν γνώριζε καν την ύπαρξη αυτής της Μονής. Μια νύχτα ήλθε ό Άγιος Γεώργιος στον ύπνο της καί της εξήγησε που είναι το μοναστήρι του, ότι είναι μετά τα Κελλία καί ότι έχει τρεις μοναχούς καί την προέτρεψε να το επισκεφθεί». Ό μακαριστός Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης σε αδελφό της Μονής είχε πει: «Εκεί πού πάτε τώρα δεν έχει τίποτε,κάποτε είχε μοναστήρι το όποιον απέθανε καί θα κάνετε μια νεκρανάσταση, θάρχεται πολύς κόσμος καί θα αναπαύεται». Αλλά καί ό μακαριστός π. Πάίσιος είχε πει για το μοναστήρι αυτό: «Εκεί πού θα πάς έχει έναν, θα γίνετε δύο. θαρθει ακόμα ένας, θα γίνετε τρεις. Εσείς οι τρεις θα πάτε κάπου καί θα κάμετε μια βάση (πνευματική). Αυτές οι βάσεις θα διώξουν τίς άλλες βάσεις. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πνευματικό καί όχι πολιτικό καί χρειάζονται πνευματικές αντιστάσεις».

Ο τάφος του Αγίου Γεωργιου στη Λύδδα

Στήν Αλβανία. Ναοί προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρα υπάρχουν καί στην μαρτυρική Εκκλησία της Αλβανίας. Στό ιεραποστολικό Περιοδικό «"Αγιος Κοσμάς ό Αιτωλός», τεύχος Απρίλιος -Ιούνιος του 1997, σελ. 357 ό π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης ανάμεσα στα αλλά γράφει καί τα έξης: «... Δεν θα πρέπει να αποσιωπήσω την συγκινητική συνάντηση πού είχα ένα βράδυ, στο σπίτι του παπα-Γιάννη Τρεμπίτσκα, στην Κοριτσά. Μια εβδομήντα περίπου χρονών γριούλα ήρθε καί μας ανακοίνωσε το πρόβλημα της: - Πατέρες, βοηθήστε με να κτίσω την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο χωριό μου. - Γιαγιά, από πού είσαι, τί θρησκεία ακολουθείς καί ποιος σου ζήτησε να κτίσεις εκκλησία; -Το χωριό μου ήταν ορθόδοξο μέχρι το 1910. Από τότε όλοι οι κάτοικοι έγίναμε μουσουλμάνοι. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου παραμένουν ακόμα στο κέντρο του χωριού μας. Τρεις φορές μέχρι τώρα ήλθε στον ύπνο μου ό άγιος Γεώργιος καί μου είπε: «Εσύ θα αναλάβεις να μου κάνεις την εκκλησία». - Καί πώς ξέρεις γιαγιά, ότι αυτός ήταν ό άγιος Γεώργιος; Σηκώθηκε όρθια. Έβγαλε από την τσέπη της μια πλαστική είκονίτσα του αγίου Γεωργίου καί κάπως αντιδρώντας για την ερώτηση μου, μου είπε: - Καλά δεν ξέρω ποιος είναι ό Άγιος Γεώργιος; Να, αυτός είναι. Ας σημειωθεί εμφατικά ότι αυτή ήταν μουσουλμάνα...»

Κείμενο από το βιβλίο-Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος

Γεωργίου Μηλίτση-διδασκάλου

Όταν συναντήθηκαν ο γέροντας Παίσιος με τον γέροντα Κλεόπα Ιλίε

Ο π Κλεόπας το 1977 είχε πάει στο Άγιο Όρος να προσκυνήσει . Πήγε σε πολλά μοναστήρια και όταν έφθασαν στο γέροντα Παϊσιο ο π Κλεόπας του ζήτησε μια συμβουλή :

« Πατέρα Παϊσιε θα ήθελα να παραμείνω στο Άγιο Όρος ,εσείς τι συμβουλή μου δίνετε;. Ο γέροντας Παϊσιος είχε το διορατικό χάρισμα και του είπε : «Πατέρα Κλεόπα αν μείνεις στο Άγιο ¨Όρος θα είσαι ένα λουλούδι που θα προστεθεί στα άλλα πνευματικά λουλούδια του Αγίου Όρους Αλλά αν θα πας στη Ρουμανία –και αυτό να κάνεις, να πας –θα θεωρείσαι ένας απόστολος ! Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια .

Και τότε ο π Κλεόπας υπάκουσε ,βλέποντας πως αυτός ο λόγος βγήκε από το στόμα του Θεού ,αν και είχε μεγάλη αγάπη για το Άγιο Όρος και την Παναγία…

ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΜΕ...-Ο Αγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης

Hταν ένα δροσερό φθινοπωρινό απόγευμα. Το ηλιοβασίλεμα αρκετά γλυκό σαν αυτά του καλοκαιριού πού δύσκολα ξεχνιούνται όλον τον χρόνο. Μόνο πού τώρα πια, τα ξερά φύλλα της γέρικης λεύκας βρίσκονταν σκόρπια στο μικρό ανηφορικό μονοπάτι, πού όδηγεϊ στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής. Οι πρώτες διστακτικές σταγόνες της βροχής μετά από την κάψα του θέρους έμοιαζαν να μην λυπούνται πού πέφτουν τόσο νωρίς, θυμίζοντας ότι μπήκε μια νέα εποχή του χρόνου. Το χώμα άρχισε να υγραίνει, ενώ τα πουλιά, πού άπ' ώρα είχαν προαιοθανθεϊ το πρωτοβρόχι, πετούσαν για τελευταία φορά προς την δύση του ηλίου αποχαιρετώντας το καλοκαίρι. Και αυτό με τη σειρά του, τους έγνεφε και τους τραγουδούσε γλυκά ότι θα ξανάρθει. Τα πεύκα μοσχοβολούσαν σαν θυμιατήρια, καθώς ή βροχή, πού όλο και δυνάμωνε, τα δροσόλουζε. Κάπου παράμερα κι ό γερο-πλάτανος, ό κατεργάρης έμοιαζε να έτοιμάζη τα κλωνάρια του -τα «σπαθιά» του- για να παλαίψη με τον άνεμο.Τον δρόμο για το ξωκκλήσι είχε πάρει ένα παλληκάρι. Περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα του και ή καρδιά του ήταν τόσο μαύρη άπ' την λύπη πού δεν τοϋ'δινε κουράγιο ούτε να κλάψει, θύμιζε καράβι δίχως πανιά πού βολοδέρνεται αδιάκοπα από τα αφρισμένα κύματα της απόγνωσης, έτοιμο να βουλιάξει. Όμως παρά την θλίψη, ό Σωτήρης εϊχε κάτι πού τοϋ'δινε δυνάμεις ν' ανηφορίσει: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο. Ή πληγωμένη καρδιά του νέου σταμάτησε για λίγο την μελαγχολική του σιωπή και αφέθηκε στο δροσερό αεράκι πού όλο και ξεθάρρευε.


Το ξωκκλήσι ξεπρόβαλε ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια πού λίκνιζαν τίς κορυφές τους στα σφυρίγματα του άνεμου, ενώ τα σπουργιτάκια πέταγαν τριγύρω μπας και βρουν κανένα σκουλικάκι γιά τά μικρά τους.

Ό Σωτήρης άνοιξε την σιδερένια πόρτα καί έκανε τον Σταυρό του. Τα καντηλάκια με το λιγοστό τους φως χρωμάτιζαν κατανυκτικά τίς εικόνες των Αγίων, την ώρα πού ό ήλιος έδυε αργά καί προσκαλούσε το βραδάκι για να σκεπάσει αυτό, τώρα, με το πέπλο του την φύση.

Το παλληκάρι προσκύνησε τίς εικόνες μιά-μιά, ξεχάστηκε για λίγο μπρος στο αναμμένο κερί καί μετά έστρεψε το βλέμμα του προς την εικόνα της Παναγίας. Στά μάτια της είδε το Απέραντο Βλέμμα της Ελπίδος των .Άπηλπισμένων καί τοϋ'δωσε παρηγοριά. Τόσο θερμή ήταν ή παρηγοριά αυτή, πού καί ή ψυχή του ακόμα πετάχθηκε άπ' τον λήθαργο της λύπης καί ξέσπασε σ' ένα ασταμάτητο κλάμα. Τα δάκρυα στα μάτια του Σωτήρη σχημάτιζαν ένα ποταμάκι που λες κι έτρεχε για να δροσίσει τα ωχρά του μάγουλα. Ύστερα, ό νέος άνοιξε ένα διπλωμένο χαρτί πού εϊχε στην τσέπη του καί άρχισε να διαβάζει αυτά πού τοΰ'χε δώσει λίγο πριν κοιμηθεί ό Γέροντας:


«Δέσποινα μου Θεοτόκε, ή έλπίς μου, ή ισχύς μου, ή θερμή μου προστασία, σκέπη καί καταφυγή μου


Εκ ψυχής συντετριμμένης. Δέσποινα άναβοών Σοι, πρόφθασαν, άντιλαβού μου, σώσον με, έκδυσωπώ Σε».

Τα μάτια του -πνιγμένα στα δάκρυα-ίκέτευαν μέσα άπ' το σκοτάδι της απελπισμένης ψυχής την Αγνή Παρθένον, ενώ τα χείλη ψέλλιζαν κι αυτά ό,τι ή καρδιά τους υπαγόρευε. Το ποτάμι του Ελέους άρχισε να περιδιαβαίνει τα σπλάγχνα του παλληκαριοΰ καί ν' ανακουφίζει την διψασμένη ψυχή.
Μετά από λίγο, ό Σωτήρης σηκώθηκε, έσβησε το κεράκι καί τράβηξε για τον δρόμο του γυρισμού. Δεν εϊχε ακόμη νυχτώσει, όταν εκεί μπροστά στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- πρόσεξε μια ανθρώπινη φιγούρα. Την προσπέρασε όμως, δίχως να δώσει σημασία, αφού νόμισε ότι τον πρόδιδαν τα δακρυσμένα μάτια του. Προχώρησε για λίγο μα... σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής.


- Σωτήρη. Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδι μου!



Ό νέος γύρισε σαστισμένος καί άντίκρυσε καθισμένον στα σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως τον εϊχε γνωρίσει στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε στην Αίγινα. Με το ρασάκι του, το καλλιμαύχι, με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι στα χέρια του. Τα πόδια του σταυρωμένα, ή γενειάδα του πιο λευκή άπ' το χιόνι, ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα.

- Μην φοβάσαι! Ό Πολυεύσπλαγ-


χνος Κύριος καί ή Ύπεραγία Θεοτόκος

δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα, έτσι καί


τώρα είναι μαζί σου. Μην απελπίζεσαι!


Μόνον πίστευε! Ή πίστις είναι το πάν


παιδί μου, ή πίστις!... "Αντε, νάχεις την


ευχή μου...

Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι καί το ευλόγησε από μακριά. Ό Σωτήρης έκανε να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε. Ό Γέροντας είχε φύγει... Τότε έριξε μια ματιά στον ουρανό καί ευχαρίστησε τον Επουράνιο Πατέρα, ενώ άπ' τα χείλη του ξεγλίστρησε μια φράση: ''Σ' ευχαριστώ Θεέ μου! Σ' ευχαριστώ Άγιε''!

'Από δίπλα του πέταξε ένα σπουργιτάκι καί του ψιθύρισε κάτι στ' αυτί. Ναί: «Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν με ύστερήσει». Αυτό του είπε καί πέταξε ψηλά σ' ένα δέντρο, για να άναπαυθή καθώς ή βραδιά το καλούσε στην αγκαλιά της...

πηγή-''Νεανικοί Προβληματισμοί''

ΑΓΙΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ο προστάτης της Νάπολι-Το θαυμαστό γεγονός της υγροποιήσεως του πηγμένου αίματός του

Ο Άγιος Ιανουάριος σε αρχαία τοιχογραφία

''Ο Άγιος Ιανουάριος ήταν επίσκοπος στη Νεάπολη της Ιταλίας, στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-304) και όταν έπαρχος στην περιοχή αυτή ήταν ο Τιμόθεος. 

Ο Ιανουάριος μαζί με μια πολύ καλή ομάδα συνεργατών-χριστιανών, που την αποτελούσαν: οι διάκονοι Πρόκουλος (ή Πρόκλος), Σώσσος, Φαύστος, ο αναγνώστης Δησιδέριος, ο Ακούτιος και ο Ευτύχιος, αγωνίζονταν τον άγιο αγώνα της αρετής και έφερναν στο Χριστό πολλούς ειδωλολάτρες. Όταν έγινε ο μεγάλος διωγμός κατά των χριστιανών, συνελήφθησαν και υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια. 
Τον Ιανουάριο έριξαν στη φωτιά για να καεί, αλλά με τη θεία χάρη έμεινε αβλαβής. Αμέσως, τότε, τον οδήγησαν σε άλλο τόπο, όπου του έκοψαν τα νεύρα και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Στο δρόμο για το μαρτύριο, συνέβη το έξης περιστατικό: Οι πολυάριθμοι χριστιανοί της Νεάπολης, προσπάθησαν να πάρουν από τα χέρια των στρατιωτών τον Ιανουάριο. Εκείνος, όμως, αρνήθηκε και τους είπε: 
«Αφήστε, παιδιά μου, να τελειώσω τον καλό αγώνα του μαρτυρίου, και σας υπόσχομαι ότι θα είμαι πάντοτε προστάτης της πόλης σας». Έτσι και έγινε. Η Νεάπολη(Νάπολι) τον ανακήρυξε πολιούχο της Άγιο.

Μετά τον θάνατό του πήραν το σώμα του στην πόλη της Νάπολι και οι κάτοικοι μάζεψαν το αίμα του που είχε χυθεί κάτω και είχε πήξει.Το έβαλαν σ΄ένα μπουκαλάκι και το φύλαξαν με πολύ ευλάβεια.Όσες φορές το πλησιάζαν στο κεφάλι του Αγίου αυτό υγροποιούνταν και αρχιζε να βράζει.Και πολλά τέτοια θαύμα έγιναν στο λείψανο του Αγίου Ιανουαρίου''.

Οι Ορθόδοξοι τιμούμε την μνήμη του στις 21 Απριλίου.Για το γεγονός της υγροποίησης του πηγμένου αίματος,η οποία λαμβάνει χώρα και σημερα κατά την ημέρα της μνήμης του,  έχουν γραφτεί πολλά,μεταξυ άλλων,από επιστήμονες,φιλοσόφους και συγγραφείς.Θυμίζουμε τον Φρόυντ,τον Βολταίρο,τον Αλέξανδρο Δουμα.

Το σταμάτημα των εκρήξεων του Βεζουβίου,η ανάσταση μιας κοπελίτσας και πολλά ακόμη θαύματα αναποδογύρισαν όμως όλην την ''λογική'' της επιστήμης.

Ο ΚΛΑΟΥΣ ΚΕΝΕΘ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ:H Αγ.Τριάδα των καθολικών αποτελείται από τον Πατέρα,τον Υιό και τον πάπα...

Ποιά είναι η στάση σας έναντι του οικουμενισμού;

Οι καθολικοί και οι προτεστάντες είναι χριστιανοί.Δεν είναι εχθροί αλλά είναι αδέλφια μας.Δεν μπορούμε να στεκόμαστε μπροστά τους σαν δικαστές και να τους πούμε ότι είναι ένα... τίποτα.Γιατί τότε που είναι η αγάπη μας;Αυτή δεν έχουν ορθόδοξη πίστη αλλά ετερόδοξη.Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει ποτέ ένωση μεταξύ των χριστιανών,τουλάχιστον όσον καιρό οι καθολικοί έχουν αντικαταστήσει το Άγιο Πνεύμα με τον πάπα.
Η δική μας Αγ.Τριάδα αποτελείται από Πατέρα,Υιό και Άγιο Πνεύμα.Η καθολική τριαδικότητα αποτελείται από τον Πατέρα,τον Υιό και τον πάπα!
Σε τέτοια περίπτωση δεν είναι δυνατή η ένωση.
Πρόσεξα ότι οι προτεστάντες γίνονται ευκολότερα ορθόδοξοι απ'ότι οι καθολικοί.Αυτό επειδή στους καθολικούς δια του Βατικάνου,δια του κράτους,δια του πάπα και δια της εγκόσμιας επιρροής η πυραμίδα στέκεται με την κορυφή πρας τα επάνω και είναι ολοφάνερη η έννοια της δύναμηςΓι΄'αυτό ήρθαν κάποτε στην Ρουμανία οι Αυστριακοί και σας έκαψαν πολλά μοναστήρια.Έπειδή πάντοτε ψάχνουν τη δύναμη.Εμείς ψάχνουμε την ταπείνωση.Εμεις αντιστρέψαμε την πυραμίδα.
Συνεπώς δεν θα υπάρξει ένωση,  τουλάχιστον μέχρι οι καθολικοί να γίνουν ορθόδοξοι!Αλλά δε βλεπω κάτι στον ορίζοντα.Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι αδέλφια μας.Πάντως δεν θα πήγαινα σε μια καθολική λειτουργία αν και έχω πολλούς φίλους καθολικους.

Αυτό που έκανε ο Μητροπολίτης Νικόλαος δεν ήταν καθόλου σωστό,ήταν πολύ μεγάλο λάθος(σ.σ.αναφέρεται στον μητροπολίτη Βανάτου Νικόλαο,94 ετών,ο οποίος πρόπερσι ''κοινώνησε'' με τους ουνίτες σε ουνίτικο ναό προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων,χωρίς όμως να λάβει κάποιο μέτρο εναντίον η Ρουμανική Σύνοδος)Εγώ δεν θα επέτρεπα όχι μόνο το κοινό ποτήριο με τους καθολικούς αλλά ούτε τον ερχομό του πάπα στην Ρουμανία(σ.σ το 1999).Επειδή όταν έρχεται φέρνει μαζί του και την ιδέα της Ουνίας....Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι συνέβη μετά την επίσκεψή του στην Ρουμανία,επειδή τους καθολικούς τους ενδιαφέρει πάντα η δύναμη...Εγώ θα τον κρατούσα μακρυά από την χώρα...Θα έπρεπε να έρθει μόνο γονατιστός και να ζητήσει συγνώμη λέγοντας  ότι οδεύει προς την Ορθοδοξία.Να έλεγε στους ουνίτες να γυρίσουν στην εκκλησία όπου ανήκουν και όχι να κρατούν από την Ορθοδοξία μόνο την Θ.Λειτουργία.Εάν ερχόνταν έτσι θα του έλεγα καλώς ήλθες.
Ξέχωρα απο αυτό όμως, τους ανθρώπους πρέπει να τους σεβόμαστε και να τους αγαπάμε-αυτή είναι η αντίληψή μου για τον οικουμενισμό.

Τι γνώμη έχετε για τους μασώνους και την μασονία;

Πιστεύω ότι το κακόμοιρο το Βατικανό βρίσκεται εκεί ανάμεσά τους!Η μασονία δεν είναι από το Θεό.Είναι ένα σούπερ μάρκετ εσωτερισμού.Χαίρομαι που με κάλεσαν τον περασμένο μήνα για να τους μιλήσω.Αυτοί καλούν μόνο μεγάλες προσωπικότητες,αλλά να που κάποια στιγμή που κάλεσαν και τον Κλάους Κένεθ.Ελπίζω να τους βάλω μια βόμβα .Πνευματική.
Θα πήγαινα και στην κόλαση να μιλήσω ακόμη και στους δαίμονες για το Χριστό μας!

www.proskynitis.blogspot.com

Απόσπασμα από συνέντευξη του Κ.Κένεθ στον Τζ.Κρασνεάν

για το περιοδικό''Lumea Credintei''

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΑΟΥΣ ΚΕΝΕΘ

Οι προσευχές των μικρών παιδιών

Είπε ο Γέροντας: «Προσέχετε τα μικρά παιδιά τί αθωότητα εχουν στη σκέψη. Με τίς προσευχές των μικρών παιδιών μπορούμε να κάνουμε θαύματα, γιατί ό Κύριος ακούει τίς αθώες τους προσευχες».(Γέροντας Παίσιος)

Επίσης και ή προσευχή βοηθα στην καλή ανατροφή των παιδιών. Ό γονιός είναι συνεργάτης του Θεου, στη δημιουργία του νέου ανθρώπου προσφέρει την ύλη,το σώμα,ενώ ο Θεός προσθέτει την ψυχή. Σάν συνδημιουργός του Θεού ό γονιός έχει το δικαίωμα καί καθήκον να προσεύχεται για το παιδί του, καί ο Θεός τον εισακούει περισσότερο από κάθε άλλον στα υπερ του παιδιού του αιτήματα του γονιού.
Στις 24ώρες πού έχει το 24ωρο, μέσα στίς όποιες φροντίζουμε για όλες τίς βιοτικές μας έγνοιες, έπιβάλλεται να αφιερώνουμε λίγη - τουλάχιστον - ώρα στην προσευχή, στη συνομιλία με το Θεό για χάρη εαυτών καί των δίκων μας. Είναι μία καλή καί αποτελεσματική συνήθεια ή προσευχή να γίνεται σε σταθερή ώρα. Ή δε προσευχή για τα παιδιά να γίνεται επί αδιάλειπτου βάσεως.(Γέροντας Ιωσήφ)


πηγή-http://www.orthodoxigynaika.blogspot.com/

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Σεστοκόβσκαγια

‘’Tα λόγια των δια Χριστό σαλών δεν γίνονται αμέσως πιστευτά ‘’


Αυτό είπε στην υπηρέτρια του σπιτιού του Νικολαι Ντιμιτρίεβιτς Σκριπίτσιν ,στα μέσα του 18ου αιώνα στη Μόσχα η Παναγία.

Η υπηρέτρια ονειρεύτηκε ότι στην καμινάδα του σπιτιού βρίσκεται κρυμμένη μια εικόνα της Παναγίας.Διηγούμενη το όνειρό της στους άλλους υπηρέτες αυτοί την κορόιδεψαν.

Από πολύ καιρό την θεωρούσαν ‘’παράξενη’’Την επόμενη όμως ημέρα έπεσε μέσα στο αναμμένο τζάκι ένας μεγάλος τυλιγμένος μουσαμάς 2χ1.5μ.,χωρίς να καεί.

Παίρνοντάς την από εκεί πρόσεξαν ότι πρόκειται για μια εικόνα της Παναγίας η οποία είχε ένα μικρό κάψιμο ως απόδειξη του ότι έπεσε στη φωτιά(στο δεξί μπράτσο της Παναγίας)

Η εικόνα ονομάστηκε ‘’Σεστοκόβσκαγια ‘’και άρχισαν να την τιμούν σ’αυτό το σπίτι.Όταν ο αφέντης του σπιτιού πέθανε την άφησε, με προφορικό λόγο, στους απογόνους του ως ευλογία.Οι γιοί του δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν ποιος θα κληρονομήσει την εικόνα και έτσι την δώρισαν στην εκκλησία του χωριού Σελτομέτζι,απ’όπου πήρε και την ονομασία ‘’Σελτομετζκαγια’’.

Η θαυματουργή αυτή εικόνα έγινε γνωστή για την εκδιώξη των δαιμονίων.Πολλές φορές λιτανεύτηκε εκτός της επαρχίας του Τβερ.

Γιορτάζει στις 6 Μαρτίου.

http://www.proskynitis.blogspot.com/

Προσκυνητής στο λείψανο του Οσίου Καλλινίκου της Μονής Τσερνίκα Ρουμανίας.Σκηνές από το θαυμαστό βίο του

Ο Όσιος Καλλίνικος της Τσερνίκα υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές μορφές του 19ου αιώνα.

Tο λείψανο του Οσίου Καλλινίκου-Μονη Τσερνίκα,Βουκουρέστι

Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι, στις 7 Οκτωβρίου του 1787., από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους, τον Αντώνιο και την Φλοάερα, και το κατά κόσμον όνομά του ήταν Κωνσταντίνος. Η μητέρα του σε μεγάλη ηλικία έγινε μοναχή και έλαβε το όνομα Φιλοθέη. Ο πόθος του για τον Θεό και η δίψα του για προσευχή οδηγούσαν τα βήματά του στη μονή της Τσέρνικα, ενώ ήταν ακόμη μαθητής στο Βουκουρέστι. Τον Μάρτιο του έτους 1807 . αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά τον κόσμο και να μονάσει. Στις 12 Νοεμβρίου του 1808 . εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Καλλίνικος. Τον επόμενο μήνα, ο Βούλγαρος Επίσκοπος της Βράτα, που κατέφυγε στο Βουκουρέστι λόγω των Τούρκων, τον χειροτόνησε διάκονο στο ναό του Αγίου Νικολάου της Τσέρνικα.
Υπό την καθοδήγηση του πνευματικού του πατρός, ο νεαρός μοναχός άρχισε τους μεγάλους πνευματικούς αγώνες, την άσκηση, την αδιάλειπτη προσευχή, τη νηστεία, την εργασία και την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων.
Το έτος 1812 . απεστάλη μαζί με τον πνευματικό του στη μονή του Νεάμτς, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια για την επιδιόρθωση του ναού του Αγίου Νικολάου της Τσέρνικα, ο οποίος είχε καταστραφεί από σεισμό. Με αυτή την ευκαιρία επισκέφθηκε και τα άλλα μοναστήρια της Μολδαβίας.
Το έτος 1813 . χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στο ναό Μπάτιστε από τον Επίσκοπο Διονύσιο Λούπου, τον μελλοντικό Μητροπολίτη της χώρας και το έτος 1815 . διορίσθηκε οικονόμος της μονής. Το 1817 . αναχώρησε για το Άγιον Όρος με σκοπό να διδαχθεί την μοναχική ζωή των Αθωνιτών Πατέρων και να ωφεληθεί πνευματικά από την πνευματική τους εμπειρία και άσκηση.

Μετά την κοίμηση του ηγουμένου της μονής, Δωροθέου, στις 14 Δεκεμβρίου 1818 ., η μοναστική κοινότητα της Τσέρνικα εξέλεξε ηγούμενο τον Ιερομόναχο Καλλίνικο, χάρη στην ξεχωριστή ασκητική βιοτή του, την αγάπη και την αφοσίωσή του στο μοναχισμό. Ύστερα από δύο χρόνια έλαβε και το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου.
Τα τριάντα δύο χρόνια της ηγουμενίας του αποτέλεσαν περίοδο πνευματικής ακμής για τη μονή. Κατασκευάσθηκαν προσκυνητάρια, κελλιά και εργαστήρια για τα εργόχειρα των μοναχών. Όσοι γνώριζαν γράμματα ασχολούνταν με την αντιγραφή πολύτιμων χειρογράφων και έργων Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων. Ο αριθμός των μοναχών αυξανόταν σημαντικά. Το 1838 . εγκαταβιούσαν στη μονή τριακόσιοι μοναχοί, ενώ το 1850. ήσαν τριακόσιοι πενήντα.
Ο ηγούμενος Καλλίνικος διακρίθηκε κυρίως για την ελεημοσύνη και την αγάπη του προς τους φτωχούς και τους πάσχοντες, καθώς και προς τους πρόσφυγες που έβρισκαν στο μοναστήρι καταφύγιο και τροφή. Επίσης ίδρυσε ένα σχολείο για τα παιδιά της περιοχής και ανέλαβε την κατασκευή και ανακαίνιση πολλών ναών και προσκυνηταρίων. Ο Άγιος Καλλίνικος ήταν τόσο ελεήμων που, όταν δεν είχε τίποτα να προσφέρει, έδινε τα δικά του ενδύματα και κλαίγοντας ικέτευε τους συνεργάτες του να μαζέψουν χρήματα, για να έχει να τα μοιράζει στους φτωχούς και στους πάσχοντες.

Το έτος 1850., ύστερα από σαράντα τρία χρόνια στο μοναστήρι, ο ηγούμενος Καλλίνικος κλήθηκε να αποδεχθεί το αρχιερατικό αξίωμα. Αφού προηγουμένως είχε αρνηθεί, τελικά υπέκυψε στις παρακλήσεις του βοεβόδα Μπάρμπου Στίρμπεϊ, και στις 15 Σεπτεμβρίου του 1850 . εξελέγη Επίσκοπος της πόλεως Ρίμνικ - Βίλτσεα. Η χειροτονία του σε Επίσκοπο έγινε στις 26 Οκτωβρίου του 1850 . στο μητροπολιτικό ναό του Βουκουρεστίου. Επειδή η επισκοπική έδρα του Ρίμνικ είχε καταστραφεί από πυρκαγιά, η ενθρόνιση έγινε στις 26 Νοεμβρίου στην Κραϊόβα.
Σε αυτή την επισκοπή η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Για δέκα χρόνια η Μητρόπολη διευθυνόταν από τοποτηρητές, η έδρα και ο καθεδρικός ναός είχαν καταστραφεί, οι ιερείς ήσαν ελάχιστοι και αμόρφωτοι, ενώ το εκκλησιαστικό σχολείο είχε κλείσει λόγω της επαναστάσεως το 1848
Ο νέος Επίσκοπος αφοσιώθηκε αμέσως με αυταπάρνηση και δύναμη στην αποστολή του. Χειροτόνησε καλούς και ευλαβείς κληρικούς, το 1851 . επανίδρυσε το εκκλησιαστικό σχολείο της Κραϊόβα και το 1854  το μετέφερε στο Ρίμνικ, ενώ παράλληλα ίδρυσε σχολές για την κατάρτιση ιεροψαλτών.
Το έτος 1854 ., αφού η έδρα της επισκοπής μεταφέρθηκε στο Ρίμνικ, ξεκίνησε την ανοικοδόμηση ενός νέου ναού. Μεταξύ των ετών 1859 - 1864 . έκτισε με δικές του δαπάνες ένα νέο ναό στη σκήτη Φρασινέι, όπου εισήγαγε τους κανόνες της μοναχικής πολιτείας του Αγίου Όρους.

Οσιος Καλλίνικος-Φώτο από το προσωπικό μου αρχείο

Φιλότεχνος και φιλομαθής ο Άγιος ίδρυσε, το 1860 ., τυπογραφείο, στο οποίο εκδίδονταν εκκλησιαστικά και διδακτικά βιβλία και το οποίο παρεχώρησε στην πόλη Ρίμνικ με τον όρο το ήμισυ των εισοδημάτων να διατίθεται για την συντήρηση των σχολείων και των φτωχών μαθητών καθώς και της σκήτης Φρασινέι.

Ο Επίσκοπος Καλλίνικος υπήρξε και γνήσιος πατριώτης. Ως Επίσκοπος έλαβε μέρος στις διεργασίες της Δημόσιας Συνελεύσεως της χώρας και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ένωση της Μολδαβίας και της Τσάρα Ρομανεάσκα. Την άνοιξη του έτους 1857 . απέστειλε εγκύκλιο προς όλους τους ηγουμένους και ιερείς, διά της οποίας ζητούσε να τελεσθούν σε όλους τους ναούς, ακολουθίες και προσευχές για την ένωση του Ρουμανικού λαού.
Ο Άγιος Θεός τον ευλόγησε και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Πολλοί ασθενείς, που επικαλούνταν τις προσευχές του Αγίου, θεραπεύονταν.
Σε μεγάλη ηλικία και ενώ ήταν ασθενής, ο Όσιος αποσύρθηκε στη μονή της Τσέρνικα, τον Μάιο του 1867., αναθέτοντας την προσωρινή διοίκηση της Επισκοπής στον αρχιμανδρίτη Γρηγόριο. Η τότε κυβέρνηση, ως έκφραση εκτιμήσεως και σεβασμού προς το πρόσωπο του Αγίου, αρνήθηκε την αποχώρησή του από τον επισκοπικό θρόνο. Έτσι ο Άγιος παρέμεινε μέχρι τέλους της ζωής του, πατέρας και πνευματικός οδηγός του ποιμνίου του.
Ο Όσιος Καλλίνικος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 11 Απριλίου 1868 και ενταφιάσθηκε στο ναό του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τον οποίο ο ίδιος ο Όσιος είχε χτίσει.Ανακυρήχθηκε άγιος από τη Ρουμανική Σύνοδο το 1955.Το λείψανό του βρισκεται στη Μονή Τσερνίκα στο Βουκουρέστι

Η Μονή Τσερνίκ

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΤΗΣ ΤΣΕΡΝΙΚΑ
1)Όταν έφυγε για το Άγιον Όρος ο πνευματικός του πατέρας ο ιερομάναχος Ποιμήν,υποσχέθηκε να μην τρώει στην διάρκεια της εβδομάδος μαγειρευμένο φαγητό παρά μονο λίγο ψωμί και νερό μετά τη δύση του ηλίου,ενώ το Σαββατοκύριακο πηγαινε στην τράπεζα της μονής μαζί με τους άλλους αδελφούς.



2)Οι πατέρες που τον γνώρισαν λένε ότι πάντοτε ήταν χλωμός από την πολύ νηστεία και τα μάτια του βαθουλωμένα από την αγρυπνία και τα δάκρυα,αφού είχε από το Θεό το χάρισμα των δακρύων στην προσευχή.


3)Όταν χειροτονήθηκε ιερέας ο Άγιος Καλλίνικος αφιερώθηκε ακόμη πιο πολύ στην βοήθεια του πλησίον.Ήταν γεμάτος θεική αγάπη για όλους κατά τη ρήση:’’Αν θέλεις να σ’αγαπήσουν όλοι αγαπησέ τους και εσύ όλους’’Όταν έβλεπε κάποιον λυπημένο λυπύνταν μαζί του,εάν έβλεπε κάποιον άρρωστο τον βοηθούσε και τον παρηγορούσε,ενώ τους φτωχούς τους ελεούσε.Γι’αυτό όλοι τον αγαπούσαν σαν έναν πραγματικό πατέρα.


4)Κατά τις μαρτυρίες μεγάλων πνευματικών της εποχής του Αγίου Καλλίνικου,ο άγιος εκανε στο εικοσιτετράωρο δυο χιλιάδες μικρές μετάνοιες και τριακόσιες μεγάλες


5)Οι ίδιοι πνευματικοί μαρτυρούν ότι είχε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής,της προσευχής του Ιησού,γι’αυτό είχε γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος.

Τα αρχιερατικά άμφια του Οσίου-Φώτο από το προσωπικό μου αρχείο

6)Την άνοιξη του 1817 ο όσιος Καλλίνικος μαζί με τον πνευματικό Ιγνάτιο και έναν ακόμη μοναχό αποφάσισαν να απέχουν εντελώς από την τροφή κατά τη διάρκεια όλης της Μεγ.Σαρακοστής.Με την ευλογία του ηγουμένου Δωροθέου,άρχισαν την πέρα από τις ανθρώπινες δυνάμεις αυτή προσπάθεια.Ο σατανά όμως τους έστειλε μεγάλους πειρασμούς.Ο ένας μοναχός δε μπόρεσε να νηστέψει καθόλου,ο Ιγνάτιος νήστεψε για μερικές εβδομάδες,μετά αρρώστησε και με δυσκολία έγινε καλά,ενώ ο Άγιος Καλλίνικος νήστεψε πλήρως μέχρι την Πέμπτη του Μεγ.Κανόνα,όταν έφαγε λίγο αντίδωρο.Θέλοντας όμως να συνεχίσει τη νηστεία μέχρι το Πάσχα,αρρώστησε από τρομερους ιλίγγους και αδυνάτισε ο οργανισμός του τόσο πολύ που συνήλθε μετά την Κυριακή του Θωμά.Ο ηγούμενος ήταν πολύ λυπημένος γιατί νόμιζε ότι θα πεθάνει.


Με τη βοήθεια του Θεού ο Όσιος Καλλινικος επανήλθε.Τότε ο ηγούμενος τον συμβούλευσε ν’ακολουθεί τη μέση οδό και να τρώει καθημερινά με τους άλλους αδελφούς στην τράπεζα.Κάνοντας υπακοή ο Όσιος έτρωγε καθημερινά με τους άλλους αδελφούς χωρίς να έχει φαγητό στο κελί του και μην τρώγοντας κάτι χωρίς ευλογία.Απ’αυτή τη σαρανταήμερη αυτή πλήρη αποχή από την τροφή, υπέφερε από πονακεφάλους μέχρι το τέλος της ζωής του


7)Ο υπατακτικός του, ο αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Μπαλντόβιν έλεγε ότι ο Όσιος Καλλίνικος δεν κοιμήθηκε ποτέ ξαπλωμένος στο κρεββάτι,αλλά λαγοκοιμόταν σε μια καρέκλα,έτοιμος ανά πάσα στιγμή να ριχτεί στη μάχη με τους αόρατους εχθρούς οι οποίοι προσπαθούσαν να τον πειράξουν είτε σωματικώς είτε δια των λογισμών.


8)Ο ίδιος έλεγε ότι κανεις δε μπορούσε να πει ψέμματα μπροστά του,επειδη είχε το διορατικό χάρισμα και απεκάλυπτε την αλήθεια.


9)Ο Όσιος συνήθιζε να ψαρεύει στη λίμνη γύρω από το μοναστήρι και ότι έπιανε το έδινε για τους πατέρες.Μια μέρα ένας νεαρός μοναχός καθαρίζοντας έναν μικρό καράσσιο άρχισε να γογγύζει χτυπώντας το με το μαχαίρι και λέγοντας΄΄Να ,να,γιατί δεν μου έφεραν τον πατέρα σου,την μάνα σου,τον παππού σου που έχουν πιο μεγάλα λέπια;για να μην κουράζομαι τόσο’’.Και ο ίδιος απαντούσε:΄΄Ηρθαν και αυτοί ,αλλά τους πήραν οι μεγάλοι γέροντες και ο ηγούμενος’’
Αυτά τα λόγια έφτασαν στα αυτιά του Οσίου ηγουμένου Καλλινίκου και για ν’απομακρύνει οποιοδήποτε λογισμό και οποιαδήποτε αιτία σκανδαλισμού στο μοναστήρι,είπε
‘’Από σήμερα δεν θα ξαναβάλω ψάρι στο στόμα μου’’και κράτησε την υπόσχεση μέχρι το τέλος της ζωής του τρώγοντας μόνο λαχανικά.
10)Μια μέρα συζητώντας με τον πατέρα Ποίμενα,τον πνευματικό του, ήρθε στον Όσιο Καλλίνικο κάποιος ζητώντας ελεημοσύνη.Αυτός του έδωσε πενήντα λέι.Μετά από λίγο ήρθε ένας νεαρός και είπε στον ηγούμενο:’’Πάτερ,ο πατέρας μου πέθανε και μου άφησε χίλια λέι για να φέρω στο μοναστήρι.Πάρτε τώρα πεντακόσια και τα υπόλοιπα θα τα φέρω άλλη φορά επειδή δεν τα έχω’’.Μετά έφυγε .Τότε ο γέροντας ρώτησε τον Όσιο:-Τι σκέφτηκες π.Καλλίνικε όταν έδωσες ελεημοσύνη σ’εκείνον τον άνθρωπο;Και ο πράος ηγούμενος του απάντησε-Ηθελα να του δώσω εκατό λέι αλλά δεν είχα.Του έδωσα πενήντα και έτσι έλαβα και εγώ μόνο πεντακόσια.

ΑΓ.ΓΕΩΡΓΙΟΣ-Ο ναός που έχτισε ο Όσιος Καλλίνικος

11)Λέγει πάλι ο αρχιμανδρίτης.Αναστάσιος Μπαλντοβίν για τον πνευματικό του τον Όσιο Καλλίνικο
-Βλέποντας ότι υπηρετεί έναν ζωντανό άγιο και θαυμάζοντας την αγία ζωή του,τολμούσα πολλές φορές να τον ρωτήσω κάποια πράγματα περί των θεικών μυστηρίων.Μου μιλούσε μόνο για όσα ήξερε ότι ο νους μου μπορεί να χωρέσει,ενώ όταν ζητούσα περαιτέρω διευκρινήσεις μου έλεγε’’Δεν είναι ακόμη ώρα για παρόμοιες ερωτήσεις’’


12)Συνεχίζοντας ο π.Αναστάσιος λέγει


-Μου έλεγε ότι πολλοί μοναχοι και λαικοί είναι χριστιανοί μόνο κατ’όνομα,ενώ οι πράξεις τους και τα λόγια τους απέχουν πολύ από την χριστιανική αλήθεια.Γι’αυτό σε κάποιους σαν και αυτους να μην λες όσα είδες σ’εμένα,ενώ όσοι είναι σωστοί χριστιανοί και πιστεύουν στη δύναμη του Θεού,σου επιτρέπω να τους δείχνεις και να τους γράφεις,αλλά αφού φύγω εγώ απ’αυτόν τον κόσμο.


13)Διηγείται ο π.Αναστάσιος


-Ήταν τόσο ελεήμων, που όταν δεν είχε κάτι για να δώσει ελεημοσύνη,η αγιωσύνη του έδινε και τα ρούχα που φορούσε.Τότε με παρακαλούσε, εμένα τον ανάξιο,να βρω χρήματα για ‘’τ’αδέλφια του Χριστού’’όπως ονόμαζε τους φτωχούς και τους αδύνατους.


14)Μια φορά ,όταν ο Όσιος Καλλίνικος ήταν επίσκοπος,μετά το τέλος της Θ.Λειτουργίας ο επίτροπος του έδωσε έξι χρυσά νομίσματα.Βγαίνοντας από τον προαύλειο χώρο της επισκοπής μια γυναίκα του ζήτησε ελεημοσύνη.Αμέσως της έδωσε τα έξι χρυσά νομίσματα.
Μετά από τρείς ημέρες η ίδια γυναίκα χτύπησε την πόρτα του Οσίου Καλλινίκου για να ζητήσει ελεημοσύνη.Τότε φώναξε τον υποτακτικό του, τον π.Αναστάσιο και είπε:
-Δωστε ελεημοσύνη στην γυναίκα έξω


-Σεβασμιώτατε σ’αυτή τη γυναίκα δώσατε τα έξι χρυσά νομίσματα προχθές στην εκκλησία.
Τότε ο πράος ιεράρχης του απάντησε:
-Εσύ αν έφαγες εχθές ,σήμερα δεν θέλεις να φας;Κάπου θα χρωστούσε γι’αυτό θα ζητάει πάλι ελεημοσύνη.Πήγαινε λοιπόν έξω να της δώσεις!
Από εκείνη τη στιγμή μέχρι το τέλος της ζωής του Οσίου Καλλινίκου,δεν τόλμησε ξανά ο υποτακτικός να κάνει κάποια παρατήρηση αναφορικά με τις ελεημοσύνες.




15)Την Πέμπτη της Διακαινησίμου,δηλαδή την 11η Απριλίου 1868,είχαν συμπληρώθει οι δεκατέσσερις μέρες όπου είχε προειπεί ο Όσιος ότι θα πεθάνει.

Σχεδιάγραμμα της Μονής Τσερνίκα με την πανέμορφη λίμνη.Δεξια βρίσκεται το νησάκι του Αγ. Νικολάου και αριστερά του Αγ.Γεωργίου.Η μονή έχει 3 ναούς-Αγ.Γεωργίου,Αγ.Νικολάου και Αγ.Λαζάρου.Επίσης εκει βρίσκεται το σπίτι που έζησε ο άγιος και Θεολογικό Σεμινάριο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΗΣ ΤΣΕΡΝΙΚΑ

www.proskynitis.blogspot.com