Πολλοί "ευσεβείς" άνθρωποι δεν φαίνεται να υποπτεύονται ότι μία "καλή απιστία" μπορεί να είναι ασύγκριτα καλύτερη από μια "κακή πίστη", μία πίστη συμβατική, μία πίστη μη γνήσια.
Πολλές φορές ή πίστη μας είναι μια δουλική υποταγή, αποτέλεσμα φόβου καί δειλίας. Είναι μια πίστη με την οποία μπορούμε να εξασφαλίζουμε την πνευματική μας τακτοποίηση, μια πίστη πού μας προφυλάσσει άπ' την περιπέτεια. Δηλαδή μια πίστη πού δεν είναι πράγματι πίστη. Γι' αυτό καί δεν τολμάμε να την αμφισβητήσουμε. Υποσυνείδητα φοβόμαστε ότι δεν έχουμε αρκετή, ή ότι ίσως δεν έχουμε καθόλου πίστη καί ό φόβος μας ίσως να μην είναι αδικαιολόγητος.
Ή ζωή μας, παρά τις διακηρύξεις πίστεως πού κάνουμε, δείχνει αδιάψευστα την απιστία μας. Διακηρύσσουμε την πίστη μας στην πρόνοια του Θεοϋ, αλλά το βάρος πού δίνουμε στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς, στα χρήματα καί στα κτήματα μας, εΐναι μια αδιάψευστη απόδειξη της ειδωλολατρίας μας.
Δεν τολμάμε να εξετάσουμε τα εσωτερικά κίνητρα της εξωτερικής μας θρησκευτικότητας, γιατί συχνά συμμετέχουμε στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, όχι γιατί πραγματικά το επιθυμούμε, αλλά γιατί, σαν αποτέλεσμα μιας θρησκευτικής αγωγής πού βασίζεται στον εκφοβισμό καί την απειλή της τιμωρίας, αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε άλλη εκλογή. Είμαστε στο έλεος αύτοϋ του ουράνιου τύραννου, πού καλά θα κάνουμε να προσπαθήσουμε να τον εξευμενίσουμε, αν δεν θέλουμε να πέσει πάνω στα κεφάλια μας ή τρομερή οργή του. Φιλάμε το χέρι πού δέν τολμάμε να δαγκώσουμε. Άλλα μέσα βαθιά μας μνησικακοΰμε γι' αυτή την τυραννική υποδούλωση, πού δεν μας αφήνει περιθώρια εκλογής. Έτσι ή πίστη μας τελικά είναι πολλές βαθμίδες πιο κάτω από την απιστία κάποιων άλλων, πού είχαν καί την τιμιότητα και την τόλμη αλλά καί αρκετή πίστη στην πίστη τους, ώστε να τολμήσουν να την αμφισβητήσουν.Εκείνοι τολμούν αυτή την πνευματική περιπέτεια πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πραγματική γνώση του Θεοϋ. Αυτοί τολμούν να πουν το ηρωικό, "αν δεν Τον δω εγώ ό ίδιος δεν θα πιστέψω". Καί λέγοντας το αυτό δείχνουν δτι έχουν αρκετή ελπίδα καί πίστη πώς θα Τον δουν. Ενώ όσοι από μας δεν τολμούμε να πουμε "αν δεν Τον δουμε δεν θα πιστέψουμε", δείχνουμε ότι μέσα βαθιά μας δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει περίπτωση να Τον δούμε καί γι' αυτό δεν τολμάμε να το διακινδυνεύσουμε. Δεν θέλουμε να διακινδυνεύσουμε την πνευματική μας τακτοποίηση καί γι' αυτό δεν ριχνόμαστε σ'αυτή την πάλη με το Θεό, στην οποία ρίχτηκε ό Ιακώβ. Ό Ιακώβ σ' αυτή την πάλη έχασε κάποιο στήριγμα ""Ηψατο του πλάτους του μηροϋ αυτού, καί ένάρκησε το πλάτος του μηροϋ Ιακώβ εν τω παλαίειν αυτόν μετ'αυτού" (Γεν. 32,25). Έχασε ό Ιακώβ σ' αυτή την πάλη κάποια ψευδαίσθηση ασφάλειας καί σιγουριάς, αλλά βγήκε άπ' αυτήν με την ευλογία του ανανεωμένου ανθρώπου. "Καί εΐπεν αύτώ, ου κληθήσεται έτι το όνομά σου Ιακώβ, άλλ' Ισραήλ εσται το όνομά σου, ότι ένίσχυσας μετά Θεοΰ καί μετά ανθρώπων δυνατός έση" (Γεν. 32, 28).
Ό Θωμάς τόλμησε να ριχτεί σ' αυτή την πάλη. Τόλμησε να πεί "αν δεν το δω εγώ ό ίδιος δεν θα πιστέψω". Καί μ' αυτή την τόλμη του έδειξε την πραγματική πίστη πού βρισκόταν
κάτω άπ' την επιφανειακή του απιστία, γιατί κανείς δεν άποδύεται σε μια περιπέτεια άπ' την οποία, είναι βέβαιος, δτι θα βγει χαμένος. Άλλα ό Θωμάς βγήκε τόσο κερδισμένος όσο βγαίνει κερδισμένος και οποίος άνθρωπος ζητήσει να δει το Θεό.Αυτή λοιπόν ή τόλμη της αναζητήσεως μιας άμεσης επαφής με την αλήθεια είναι ένα δώρο του Θεού. Αυτή ή τόλμη οδηγεί το Θωμά στην πραγματική συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό "ήπίστει τοις ρηθείσιν αύτώ, εξ απιστίας εις πίστιν βεβαιών" (Ίδιόμελο Στιχηρό Εσπερινού Κυριακής Θωμά). "Έπιποθήσας σου την χαρμόσυνον θέαν, το πρίν ήπίστει ό Θωμάς• αξιωθείς δε ταύτης, Θεόν καί Κύριόν σε έκάλει Δέσποτα" (Κανόνας Κυριακής Θωμά, Ωδή η').
Πολλές φορές ή πίστη μας είναι μια δουλική υποταγή, αποτέλεσμα φόβου καί δειλίας. Είναι μια πίστη με την οποία μπορούμε να εξασφαλίζουμε την πνευματική μας τακτοποίηση, μια πίστη πού μας προφυλάσσει άπ' την περιπέτεια. Δηλαδή μια πίστη πού δεν είναι πράγματι πίστη. Γι' αυτό καί δεν τολμάμε να την αμφισβητήσουμε. Υποσυνείδητα φοβόμαστε ότι δεν έχουμε αρκετή, ή ότι ίσως δεν έχουμε καθόλου πίστη καί ό φόβος μας ίσως να μην είναι αδικαιολόγητος.
Ή ζωή μας, παρά τις διακηρύξεις πίστεως πού κάνουμε, δείχνει αδιάψευστα την απιστία μας. Διακηρύσσουμε την πίστη μας στην πρόνοια του Θεοϋ, αλλά το βάρος πού δίνουμε στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς, στα χρήματα καί στα κτήματα μας, εΐναι μια αδιάψευστη απόδειξη της ειδωλολατρίας μας.
Δεν τολμάμε να εξετάσουμε τα εσωτερικά κίνητρα της εξωτερικής μας θρησκευτικότητας, γιατί συχνά συμμετέχουμε στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, όχι γιατί πραγματικά το επιθυμούμε, αλλά γιατί, σαν αποτέλεσμα μιας θρησκευτικής αγωγής πού βασίζεται στον εκφοβισμό καί την απειλή της τιμωρίας, αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε άλλη εκλογή. Είμαστε στο έλεος αύτοϋ του ουράνιου τύραννου, πού καλά θα κάνουμε να προσπαθήσουμε να τον εξευμενίσουμε, αν δεν θέλουμε να πέσει πάνω στα κεφάλια μας ή τρομερή οργή του. Φιλάμε το χέρι πού δέν τολμάμε να δαγκώσουμε. Άλλα μέσα βαθιά μας μνησικακοΰμε γι' αυτή την τυραννική υποδούλωση, πού δεν μας αφήνει περιθώρια εκλογής. Έτσι ή πίστη μας τελικά είναι πολλές βαθμίδες πιο κάτω από την απιστία κάποιων άλλων, πού είχαν καί την τιμιότητα και την τόλμη αλλά καί αρκετή πίστη στην πίστη τους, ώστε να τολμήσουν να την αμφισβητήσουν.Εκείνοι τολμούν αυτή την πνευματική περιπέτεια πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πραγματική γνώση του Θεοϋ. Αυτοί τολμούν να πουν το ηρωικό, "αν δεν Τον δω εγώ ό ίδιος δεν θα πιστέψω". Καί λέγοντας το αυτό δείχνουν δτι έχουν αρκετή ελπίδα καί πίστη πώς θα Τον δουν. Ενώ όσοι από μας δεν τολμούμε να πουμε "αν δεν Τον δουμε δεν θα πιστέψουμε", δείχνουμε ότι μέσα βαθιά μας δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει περίπτωση να Τον δούμε καί γι' αυτό δεν τολμάμε να το διακινδυνεύσουμε. Δεν θέλουμε να διακινδυνεύσουμε την πνευματική μας τακτοποίηση καί γι' αυτό δεν ριχνόμαστε σ'αυτή την πάλη με το Θεό, στην οποία ρίχτηκε ό Ιακώβ. Ό Ιακώβ σ' αυτή την πάλη έχασε κάποιο στήριγμα ""Ηψατο του πλάτους του μηροϋ αυτού, καί ένάρκησε το πλάτος του μηροϋ Ιακώβ εν τω παλαίειν αυτόν μετ'αυτού" (Γεν. 32,25). Έχασε ό Ιακώβ σ' αυτή την πάλη κάποια ψευδαίσθηση ασφάλειας καί σιγουριάς, αλλά βγήκε άπ' αυτήν με την ευλογία του ανανεωμένου ανθρώπου. "Καί εΐπεν αύτώ, ου κληθήσεται έτι το όνομά σου Ιακώβ, άλλ' Ισραήλ εσται το όνομά σου, ότι ένίσχυσας μετά Θεοΰ καί μετά ανθρώπων δυνατός έση" (Γεν. 32, 28).
Ό Θωμάς τόλμησε να ριχτεί σ' αυτή την πάλη. Τόλμησε να πεί "αν δεν το δω εγώ ό ίδιος δεν θα πιστέψω". Καί μ' αυτή την τόλμη του έδειξε την πραγματική πίστη πού βρισκόταν
κάτω άπ' την επιφανειακή του απιστία, γιατί κανείς δεν άποδύεται σε μια περιπέτεια άπ' την οποία, είναι βέβαιος, δτι θα βγει χαμένος. Άλλα ό Θωμάς βγήκε τόσο κερδισμένος όσο βγαίνει κερδισμένος και οποίος άνθρωπος ζητήσει να δει το Θεό.Αυτή λοιπόν ή τόλμη της αναζητήσεως μιας άμεσης επαφής με την αλήθεια είναι ένα δώρο του Θεού. Αυτή ή τόλμη οδηγεί το Θωμά στην πραγματική συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό "ήπίστει τοις ρηθείσιν αύτώ, εξ απιστίας εις πίστιν βεβαιών" (Ίδιόμελο Στιχηρό Εσπερινού Κυριακής Θωμά). "Έπιποθήσας σου την χαρμόσυνον θέαν, το πρίν ήπίστει ό Θωμάς• αξιωθείς δε ταύτης, Θεόν καί Κύριόν σε έκάλει Δέσποτα" (Κανόνας Κυριακής Θωμά, Ωδή η').
π.Φιλοθέου Φάρου-''Πριν και μετά το Πάσχα'' Εκδ.Ακρίτας
Οι βολεμενοι στην πιστη φαινονται στο προσωπο του γιου που ειναι ενταξει....και οι αναζητητες στο προσωπο του ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφή