ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ 15γουστου:Λυγίζοντας τα γόνατα μπρος στη Μητέρα της Ζωής

Τον Δεκαπενταύγουστο ψάλλουμε Παρακλήσεις, Μικρές και Μεγάλες. Εναλλάξ. Μία μέρα τη Μικρή, μία τη Μεγάλη. Δέκα, ένδεκα ή δώδεκα Παρακλήσεις εν συνόλω. Ανάλογα με τη θέση των Σαββατοκύριακων της περιόδου. Όσές είναι οι Εντολές ή όσα τα Έωθινά, ή όσοι οι Απόστολοι.

Οι δύο Παρακλητικοί Κανόνες εις την Ύπεραγίαν Θεοτόκον βρίσκονται στο βιβλίο της Παρακλητικής. Στό τέλος, μαζί με τον Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, επίσης αναφερόμενο στην Ύπεραγία Θεοτόκο. Τελική παράκλησις του πιστού στην μετά Θεόν τελευταία ελπίδα του. Τελική καί πληθωρική παρηγοριά κι αναψυχή του.

Ό Αύγουστος, τελευταίος μήνας του εκκλησιαστικού έτους, με διάταγμα του Αυτοκράτορας Ανδρόνικου Β' του Παλαιολόγου ώρίσθηκε να είναι αφιερωμένος στη μνήμη της Θεοτόκου από την πρώτη ήμερα του ως την τριακοστή πρώτη. Κι εκείνος φιλοτιμήθηκε καί φρόντισε να Της χαρίση την πιο όμορφη πανσέληνο του χρόνου, ν' ανάπαυση, στην Κοίμησί Της, τα άχραντα πόδια Της πάνω της, καί είδε κι έθαύμασε σαν παιδί ό πολύς Κόντογλου κι ονομάτισε τη Σελήνη Ύποπόδιον της Θεοτόκου. Στά πλαίσια αυτά της Αυγουστιάτικης θεομητορικής ευλάβειας, οί Παρακλητικοί Κανόνες της Παναγιας έχουν μια θέση πού ξεχωρίζει. Κανονίζουν καθημερινά την έκφραση της ευσέβειας μας καί την υποβολή των αιτημάτων μας προς τον Θεό. Καί μας καλούν παρά. Δηλαδή δίπλα. Έξω από το στενό χώρο όπου βρισκόμαστε καθημερινά καί θλιβόμαστε με το ένα καί το άλλο συναπάντημα της ζωής καί στενοχωρούμαστε με τίς βιοτικές μέριμνες καί τα χιλιόμορφα ανθρώπινα βάσανα. Στόν άνετο χώρο της Χάριτος. Εκεί πού μπορεί κανείς ν' αναπνέει άνετα καί ελεύθερα. Στόν πλατυσμό της Πλατυτέρας των Ουρανών. Στήν άνεση καί την ευρυχωρία της Χώρας των Ζώντων.


Ό πρώτος, ό Μικρός Παρακλητικός Κανόνας είναι «Ποίημα Θεοστηρίκτου Μοναχού. Οι δε (υποστηρίζουν) Θεοφάνους». Ό δεύτερος, ό Μέγας, είναι «Ποίημα του Βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως», ήγουν του πολύπαθου τελευταίου Αύτοκράτορος της Νικαίας (1222 - 1258) πού καλογήρεψε προτού πεθάνει σε ηλικία 36 μόλις χρόνων, κι έλαβε τ' όνομα Θεοδόσιος. Καί τα τέσσερα ονόματα έχουν ως πρώτο συνθετικό τον Θεό Θεοστήρικτος, Θεοφάνης, Θεοδωρος, Θεο-δόσιος. "Αξιον καί δίκαιον, άφοϋ αμφότεροι οι Κανόνες είναι φανερώσεις του στηριγμοϋ, των δόσεων καί των δωρεών του Θεού προς τον αναζητητή παρακλήσεως πιστό, δια της Θεοτόκου.

Οι επαγωγές των λυπηρών πού χειμάζουν την ψυχή καί την καρδιά μας δεν πολεμούνται καί δεν αντιμετωπίζονται με τα λιανοντούφεκα του στοχασμού, οϋτε με τ' άσφαιρα πυρά της φιλοσοφίας, έστω καί της στωικής. Χρειάζονται κανόνια ισχυρά, ευθύβολα, μικρού καί μεγάλου βεληνεκούς. Τέτοια είναι οι δυο Παρακλητικοί Κανόνες. Ή γόμωσή τους είναι πόνος μεγατόνων. Είναι μοναξιά καί αδιέξοδο. Είναι παράπονο καί στένωση. Είναι απελπισμένη άναζήτηση φωτός καί κορακιασμένη δίψα για ζωή. Καί βάλλουν κατ' ευθείαν στο στόχο του ελέους. Εκεί πού υπάρχει άφθονο. Στά μητρικά αυτιά Εκείνης πού μας γέννησε τον  Θελητήν του Ελέους καί δύναται πάντα ως πανσθενούς Δεσπότου - Θεού Μήτηρ, ει νεύση έτι μόνον προς την  ημών οικτράν ταπείνωσιν. Ν' άντληση - Εκείνη άφειδώλευτα από τον γλυκερό ποταμό τής Ζωής με τον κάδο της παρρησίας Της καί να μας λούση με ζωοπάροχα θεία νάματα να μας ποτίση . χορταστικά, να ξεπλύνη τα μάτια μας για να μπορέσουμε να δούμε την έμορφιά του χρυσοπλοκώτατου κάλλους. Να βρούμε λιμάνι γαληνό κι ασφάλεια μέσα στη δωδεκάτειχη Πόλη κι ελπίδα σωτηρίας σιμά στο θρόνο Της τον ήλιοστάλακτο. Να γίνη καί σε μας το ποθούμενο άκατανόητον θαύμα.

Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, «Κυρά των Αμπελιών», Αίγαιο-πελαγίτισσα Παναγία, Γρηγορούσα Άθηνιώτισσα, Παραμυθία Αγιορείτικη, Φανερωμένη πολλάκις στις πέτρινες ώρες των παιδιών Σου, καί κλαυθμόν μη παρίδης καί δάκρυα, καί στεναγμόν, άλλ'άντιλαβοϋ μου ως αγαθή καί τάς αιτήσεις πλήρωσον. Αυτές, πού μέσα στην αυγουστιάτικη κάψα ή παναθλία καί ταπεινή μου ψυχή Σού υποβάλλει, Ζωοδόχε Πηγή, φλογιζόμενη μέσ' στο καμίνι των συμφορών καί των θλίψεων. Γιατί, αληθινά, προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; Πού προσδράμω, λοιπόν, καί σωθήσομαι; Που πορευθώ; Τέτοιες ώρες, στείρες καί δάκρυνες,πού,έκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε;Ποιά πόρτα, Πορτάίτισσα, θα με δεχτή, αν δεν μου άνοιξης Σύ την Έκατονταπυλιανή αγάπη Σου; Σέ ποιόν, Γοργοεπήκοε, τον πόνο μου θα πω, τον πόνο πού με βρήκε εξ αμέτρητων αναγκών καί θλίψεων καί εξ εχθρών δυσμενών καί συμφορών βίου, για να μου δώση, Ελεούσα μου, προθυμερά παντελή σωτηρίαν καί πλατυσμόν;


Λυγίζουνε τα γόνατα μπρος στην εικόνα της Μητέρας της Ζωής, πού δέχεται χρυσοκαλόκαρδα τα ταπεινά αυγουστιάτικα βασιλικά της αγάπης,καί τους εκ βάθους στεναγμούς καί τα δάκρυα της αποσταμένης ελπίδας μας,καί το λατρευτικό ασπασμό της πίστεως όσων ολόψυχα Την ομολογούμε Κυρίως Θεοτόκον και Τη νοιώθουμε κατάκαρδα Προστάτιν της ζωής καί φρουράν άσφαλεστάτην, των πειρασμών διαλΰουσαν όχλον καί επήρειας δαιμόνων έλαύνουσαν. Καί φέγγει περισσότερο άπ' την αυγουστιάτικη πανσέληνο το άγιο πρόσωπο της Θεοτόκου, πού αναδείχθηκε διαπαντός ό γλυκασμός των Αγγέλων καί των θλιβομένων ή χαρά, καθώς επείγεται να μεταστή προς την Ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής. Για να σπεύδη αδιάκοπα,γοργοφτέρουγη,χαριτόφορη,φωτοπλήμμυρη, ήλιόκαλη, να παρακαλή, να στηρίζη, να περισκέπη, ν'άγιάζη, να προστατεύη καί να λυτρώνη εκ θανάτου τις ψυχές Θεο-στηρίκτων,Θεο-δώρων, Θεο-φάνων, Θεο-δοσίων καί γενικώς Θεο-πίστων καί φιλο-Θεο-μητόρων. τίς κριματισμένες δικές μας ψυχές...

Σεβ.Μητροπολίτου πρ.Ν.Ζηλανδίας κ.Ιωσήφ
''Πειραική Εκκλησία''

ΜΕΘΕΟΡΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

Οσα καταθέτω εδώ είναι βιώματα μιας εικοσιπεντάχρονης διακονίας σε κάποιον ιστορικό ναό, ενός άπό τους παλιούς «μαχαλάδες» -έτσι αναφέρει τις ενορίες στο Κατάστιχο του ό τότε Έπισκοπος- του νησιού. Τα όσα δε γράφονται εδώ είναι αυτούσιες εμπειρίες, στις οποίες εμπεριέχεται το στοιχείο της έόρτιας ατμόσφαιρας, άλλα και της Χαρμολύπης. Τίποτε παραπάνω. Γιατί τη διάρκεια της ποιμαντικής μας διακονίας, όπως και τα πάντα, μας τα ορίζει Εκείνος, στου οποίου το θέλημα έχουμε υποταχθεί, ή προσπαθούμε εν υπακοή να περάσουμε «τον ύπόλοιττον χρόνον της ζωης ημών».
"Από νωρίς, ίσως και από τα μέσα του Ιουλίου, άρχισαν οι προετοιμασίες -για την Πανήγυρη του Αγίου. Προφθαίναμε δα μέχρι στις 27 Ιουλίου πού -γιόρταζε! Όμως όλα έπρεπε να συγυριστούν, να ταχτοποιηθούν, να φρεσκαριστοΰν: από τα τζάμια μέχρι τα μανουάλια• από τα καντήλια μέχρι και τις λουσερνες του ίεροΰ.

Ξεστρώθηκαν τα καθημερινά ενδύματα της Αγίας Τράπεζας, της Πρόθεσης και τα υπόλοιπα του ναού. Βγήκαν από τα συρτάρια τα καλά, τα επίσημα, σιδερώθηκαν στην «κόλα» και έτσι μορφοντύθηκε ή εκκλησιά. Λίγες μέρες πριν από τη Γιορτή μαζεύτηκαν κάποιες -γυναίκες από τη γειτονιά και γυάλισαν τα μεγάλα, τα μπρούτζινα μανουάλια, τα μικρότερα, αλλά και τα «Είσοδικά», καθώς και τα «σαμντάνια» από το ιερό. Έτσι, όλα πήραν την πρώτη τους μορφή, τη γυαλάδα και τη λάμψη, ωσάν να βγήκαν εκείνη την ώρα από το καμίνι του χαλκέα, χλωρά ακόμα, θαυμάσια στην τέχνη και το κάλλος τους, με ελπίδες για γιορτές φορτωμένα και χαρές... Πού νάξεραν Ομως πόσες λαμπάδες κεκοιμημένων ενοριτών θα φιλοξενούσαν και μάλιστα εκείνων πού, εϊτε τα θαύμασαν και κολακεύτηκαν πού απόχτησε ή εκκλησιά τους καλό μανουάλι, είτε εκείνων πού έδωσαν από το υστέρημα τον όβολό τους, για να τ' αγοράσουν οι επίτροποι!

Το δάπεδο, τα στασίδια, οί πόρτες κι όλα σφουγγαρίστηκαν με προσοχή και επιμέλεια. Μέρες τώρα, γιατί τα χέρια χρόνο με το χρόνο όλο και λιγοστεύουν, καθώς εγκαταλείπουν οί ενορίτες τις παλιές τους κατοικίες και κτίζουν σπίτια σύγχονα, ευρύχωρα, άνετα, οπού όμως οί μνήμες είναι μηδενικές και ή συναισθηματική φόρτιση από την παρουσία των ιερών σκιών των προγόνων ανύπαρκτη. Να γιατί χάνουμε την επαφή με την παράδοση. Επειδή τεμαχίζουμε το χρόνο και κρατάμε ο,τι μας βολεύει. Λιγοστεύει, λοιπόν, ό κόσμος, όπως λιγοστεύει ό υπόλοιπος χρόνος «της ζωής ημών».

Την παραμονή της Γιορτής από νωρίς,αφού όλα έτομάστηκαν, «κατέβηκε» από τοπροσκυνητάρι ή βαρεία Εικόνα του Άγιου και στολίστηκε με τ' αργυρά και τα χρυσά αφιερώματα. Αρχαία αφιερώματα, πού δε γνώριζε κανείς το βάθος του χρόνου τους,ούτε τις πονεμένες ψυχες πού τα πρόσφεραν στη Χάρη Του.Σταυροί, κορώνες κ.ά... Μια σειρά από χρυσοποίκιλτα ή αργυρά κοσμήματα, που στα σπλάχνα τους κρύβουν ένα όνομα, άγνωστο μεν σε μας,γνωστό όμως στο Θεό και στον "Αγιο, πού μαζί του έχει εισπράξει άδολη προσευχή και την καρδιακή κατάθεση αύτοϋ του Ευαγγελικού δίλεπτου (πρβλ. Λκ. 21,3).

Λίγα από αυτά έχουν «ταυτότητα», δηλαδή γνωρίζουμε τον άφιερωτή. Και δεν το ξεχνούμε, γιατί ό καθένας είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, πού φορτωμένος άρρώστεια, πόνο και απελπισία προσφεύγει στον «άμισθο ιατρό» τον Άγιο.Στα χρονιά της εικοσιπενταετούς μου ιερατικής διακονίας κανένας δε ζήτησε να μάθει τίνος είναι αυτό ή εκείνο το αφιέρωμα. Μόνο μια γιαγιά, κουρασμένη από το φαρμάκι και τα χρόνια ήρθε μετά τη γιορτή και μου είπε με τρεμάμενη φωνή, σα να ήταν έτοιμη να κλάψει: «Γιατί παπα μ' δέν έ'βαλες στα χαρίσματα και το ρολόι του παιδιού μ';». Ρώτησα και με πληροφόρησαν πώς ό γιος της γιαγιάς, όταν ήταν άρρωστος πριν από χρόνια, είχε χαρίσει στον "Αγιο το παλιό ρολόι τσέπης. Το αναζήτησα και το έδειξα στη γιαγιά εξηγώντας της πώς δεν είναι εύκολο να προστεθεί στα άλλα κοσμήματα, γιατί ήταν αρκετά βαρύ. Το είδε και χάρηκε. Δε θυμάμαι τί είπε. Πέρασαν από τότε γύρω στα είκοσιτρία ή εικοσιτέσσερα χρόνια. Το ρολόι εκείνο πάντως μου θυμίζει κάποιον. Κι αυτός είναι ή καημένη ή γιαγιά πού γρήγορα έφυγε, για να βρεί το χαμένο της γιο. Και το ρολόι απομένει μάρτυρας ικανός και σιωπηλός μιας προσφοράς, μιας παράκλησης και μιας καρποφόρας αναζήτησης πού δίδαξε πολλά.


Όμως υπάρχουν και μια σειρά από «χαρίσματα», τα οποία δεν θα τα γυρέψει κανένας. Άλλα κάθε χρόνο, κατά την παραμονή και την ήμερα της Πανηγύρεως, οί σκιές των κεκοιμημένων και ιδιαίτερα αυτών πού τα πρόσφεραν, είμαι βέβαιος ότι θα σκύβουν από το ΰψος πού βρίσκονται και θ' άγάλλο-νται, καθώς θα βλέπουν την Εικόνα πλουμισμένη και με τη δικιά τους ψηφίδα-προσφορά.
Μόλις χτυπήσουν οί καμπάνες την ώρα του Εσπερινού μαζί με τα πρόσφορα κομίζονται και οί φροντισμένες γλάστρες με τα βασιλικά, για να όμορφοστολίσουν το ναό, δοξολογία κι αυτά στον "Αγιο, αιώνες τώρα.
Τα πρόσφορα, πού δεν είναι τα παλιά, τα ζυμωτά στο σπίτι, άλλα τ' αγορασμένα από τους φούρνους, τα πηγαίνουν οί έορτάζοντες σε λευκές καθαρές πετσέτες, πολλές από τις οποίες είναι κεντημένες. Μόνο πού τα τελευταία χρόνια οπού κυριαρχει το νάυλον καποιοι τα φέρνουν μέσα σε τέτοιου εϊδους τσάντεςγια ευκολία.Όπως επίσης και το λάδι, δεν το φέρνουν στα παλιά χρωματιστά μπουκαλάκια, τα οποία τα παίρνανε πίσω, όταν ό επίτροπος άδειαζε το περιεχόμενο στο μεγάλο δοχείο, ποτέ όμως εντελώς άδεια, για να μην αδειάσει το σπίτι, αλλά σε πλαστικά μπουκάλια πού τ' αφήνουν στο ναό.

"Οσον άφορα δε στα λουλούδια με τα οποία στολίζουν την Εικόνα, λίγα είναι από τις γλάστρες των σπιτιών. Τα περισσότερα έχουν αγοραστεί από το ανθοπωλείο. Είναι και αυτό σημείο των καιρών, πού απαιτούν πια την ευκολία και τίποτε παραπάνω.
Άφού χτυπήσουν τρείς φορές οί καμπάνες, αρχίζει το Μικρό Απόδειπνο, στο όποίο και παρεμβάλεται ό Μέγας Παρακλητικός κανόνας και στη συνέχεια ό Μέγας Εσπερινός, με τη λιτάνευση της Εικόνας από τα ίδια σοκάκια, πού έχουν κιόλας άσβεστωθεί και συγυριστεί. Με την επιστροφή ψάλλεται ή Λιτή, τα Άπόστιχα, τα Απολυτίκια και τέλος ή Αρτοκλασία. Γιατί εδώ ακολουθείται, αιώνες τώρα, το αγιορείτικο το Τυπικό και δεν χωράει καμμία καινοτομία, γιατί είναι σωστή ασέβεια.
Με το τέλος της Ακολουθίας μοιράζεται ό ευλογημένος άρτος κι όλοι καρτερούν το πρωί οπού αρχίζει ό Όρθρος και ή Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Με το τέλος δε όλων αυτών, οί πιστοί εξέρχονται στη δροσερή την πλατεία οπού κάτω από την πλατειά φυλλωσιά του πλατάνου φωτίζονται με τον αγιασμό, λαμβάνουν το αντίδωρο και το κέρασμα κι εύχονται και του χρόνου...
Παλιότερα, για τη μικρή αυτή ενορία ή ήμερα της Πανηγύρεως του Αγίου ήταν αργία. Κανένας δεν πήγαινε «σαόξου», εξοχή δηλαδή, αλλά τιμούσε τον παππού, τον "Αγιο προστάτη της ενορίας του. Έβαζε τα καλά του, σεργιανούσε στους έορτάζοντες, στο σπίτι πάντα ήταν το καλό φαΐ πάνω στο τραπέζι και γενικά όλη ή μικρή ενοριακή κοινότητα γιόρταζε, χαιρόταν, αναπαυόταν
και πανηγύριζε. Γιατί τότε ήξερε τί ήθελε...

πρωτ.Κωνσταντίνου Καλλιανού

περιοδικό ''Εφημέριος''(6/2006)

Ο ναός της Αγ.Παρασκευής που δεν μπορούσαν να γκρεμίσουν οι κομμουνιστές!

Ο Ιερός Ναός της Αγίας Παρασκευής βρίσκεται σε μια κεντρική λεωφόρο της βουλγαρικής πρωτεύουσας.Χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και έχει αντέξει στο πέρασμα των αιώνων στις προσπάθειες των Τούρκων κυρίως να την καταστρέψουν.

Η τελευταία φορά που προσπάθησαν να τη γκρεμίσουν ήταν το 1965 όταν οι κομμουνιστές,με πρόσχημα τη διάπλάτυνση της λεωφόρου θέλησαν να τον ισοπεδώσουν Ο εκσκαφέας έβαλε εμπρός,ξεκίνησε προς την εκκλησία αλλά ανεξήγητα μετά από λίγο η μηχανή του σταμάτησε.Οσο και να προσπαθούσαν να τον φτιάξουν συνέβαινε το ίδιο πράγμα.Δε μπορούσαν να πλησιάσουν την εκκλησία!Την επόμενη ημέρα πέθανε ένα μέλος της οικογένειας του χειριστή του μηχανήματος, ο οποίος όλο επέμενε.

Ο Ναός της Αγ.Παρασκευής στη Σόφια

Ο αρχημηχανικός που επέβλεπε το όλο έργο, βλέποντας ότι καθυστερεί το έργο και ότι η ομάδα που έστειλε ασχολείται με χαζές ''προλήψεις'',κατσάδιασε τους εργάτες:''Πιστεύετε αυτά τα παραμύθια και δεν είστε ικανοί για τίποτα!Αυριο θα τη γκρεμίσω εγώ!

Την επόμενη μέρα ανέβηκε οργισμένος στον εκσκαφέα,ο οποίος αμέσως χάλασε!Ο ίδιος έπεσε νεκρός επιτόπου!Οι υπόλοιποι πάγωσαν από τον τρόμο τους.Οι αρχές παραιτήθηκαν από το σχέδιο τους.Η Αγία Παρασκευή προστάτεψε την εκκλησία της

επιμέλεια-.proskynitis

Η ΑΓΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Σήμερα ή Εκκλησία εορτάζει τήν μνήμη της Οσίας Ολυμπιάδος. Ή όσία Όλυμπιάς, άμέσως μετά το γάμο της, έμεινε χήρα κι αφιέρωσε έπειτα όλη της τη ζωή καί την περιουσία σιήν υπηρεσία των πτωχών. Ή Εκκλησία την ετίμησε με το αξίωμα τότε τής «διάκονίσσης», για να υπηρέτη επίσημα καί υπεύθυνα στο φιλανθρωπικό της έργο. Έγινε το δεξί χέρι του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην διοργάνωση του έργου τής διακονίας των πτωχών. Σέ δέκα επτά έπιστολές, πού της έστειλε ό άγιος Χρυσόστομος από την εξορία, βλέπομε τίς αρετές, την αγιότητα καί την αφοσίωση της όσίας αυτής γυναικός. Οί εχθροί του αγίου Χρυσοστόμου την έδιωξαν και αυτήν κι απέθανε στην εξορία, «πλήρης αγαθών έργων καί έλεημοσυνών». Ή ζωή της όσίας "Ολυμπιάδος διδάσκει όλες τίς χριστιανές χήρες πώς να τιμήσουν την χηρεία τους, δίνοντας νόημα καί περιεχόμενο στη ζωή τους, με την άσκηση της φιλανθρώπίας.


Από το βιβλίο Έπισκ. Διονυσίου Α. Ψαριανοϋ, Μικρός Συναξαριστής,
έκδ. Αποστολικής Διακονίας.

Η πίστη δεμένη με τη φύση του ανθρώπου

«Ό κόσμος δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από τόν Θεό. "Οσο ή φυσική επιστήμη θα αποσαφηνίζει τά προβλήματα της, τόσο οι άνθρωποι πού παρακολουθούν τά πορίσματα τής φυσικής επιστήμης θα καταλαβαίνουν όλο καί περισσότερο, ότι το θέμα αυτό δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί από την ψυχή του ανθρώπου. Καί κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να τό καταργήσει... Είναι δε χαρακτηριστικό ότι κανένα πράγμα δεν έχει διωχθεί τόσο, όσο ή πίστη. Καί όμως παραμένει πάντοτε ακλόνητη μέσα μας».


Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος

Η χωρίς Θεο ζωή του ανθρώπου(Αγ.Τύχων του Ζαντόνσκ)

«Χωρίς τό Θεό κάθε ευτυχία είναι καταραμένη καί φτωχή, ή ζωή θάνατος, ή χαρά καί ή γλυκύτητα πικρία. Με το Θεό καί ή δυστυχία είναι ευλογία, ή φτώχεια πλούτος, ή άδοξία δόξα, ή ατιμία τιμή, οι δοκιμασίες γεμάτες παρηγοριά. Χωρίς το Θεό δεν είναι δυνατόν να ύπαρξη αληθινή ανάπαυση, είρήνη καί παρηγοριά».
Αγιος Τυχών του Ζαντοσκ

Ιστολογίων ενδιαφέροντα αναγνώσματα(10-7/24-7 2010)

Το πάθος της αναγνώρισης και το ήθος της αφάνειας
Στο περιβόλι της Παναγιάς μας
Η Αγία Μαρίνα και το θαύμα
Ένα γενναίο αγόρι
Greek-pilgrim-visits-St-Anthonys Monastery in Arizona
Είμαι ο διαβάτης που γράφω με πηλό και με χώμα
700-children-baptized-in-georgia.
Ο λαικός αχθοφόρος που ανέστησε νεκρούς
Είναι έγκυρα τα μυστήρια των ''αναξίων''κληρικών;
Virginmartyr-Julia-of-Carthage
Όλοι οι Ελληνες πιλότοι μετά από μια εμπλοκή παίρνουν την ευχή του γέροντα
Θαύματα του Αγ.Αρσενίου του Καππαδόκη
Η στάση των καθολικών στην επανάσταση του 1821
Εναέρια μεταφορά του μοναχού Ισαάκ,Διονυσιάτικες διηγήσεις
Αυτή είναι η χειρότερη κρίση
Υμείς εστέ το φως του κόσμου
Ο πάτερ Ιωάννης Ρώσος
Bulgarian-orthodox-honor-Saint-Marina
Εσύ μπαμπά γιατί δεν κοινώνησες;
Novo-Tikhvin-Monastery-celebrates-200 years
Φυλάω τον αδελφό μου...μια γροθιά στις κοιμισμένες συνειδήσεις
Πιστεύεις με τον τρόπο σου;
Μητροπολίτης Άνθιμος-Μετά το ψωμί το κράτος μας παίρνει τα σύμβολα και τις ιδέες
Κύπρος 1974-Τα σπίτια μας
Ο νεομάρτυς του Κοσσόβου-Μοναχός Χαρίτων
Συνέντευξη του μοναχού Επιφανίου Μυλοποταμινού
Το θαύμα της Αγ.Παρασκευής σε εμένα
Ο Άγ.Ιωάννης ο Ελεήμων και το όραμα με την ελεημοσύνη
Ιάκωβος ο ασκητής,ο δολοφόνος και βιαστής άγιος

Γρηγόρη και Ευαγόρα σας χρειαζόμαστε

Επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο, αγαπητοί αναγνώστες. Γεννήθηκα μόλις δύο μήνες μετά από την ηρωική θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου καί του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Από μικρός άκουσα από γονείς καί συγγενείς την ιστορία των δυο νέων πού έδωσαν τη ζωή τους για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα καί έβαλα την Κύπρο μέσα στην καρδιά μου. Θυμάμαι μικρό παιδί στην Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκα, να βλέπω εκατοντάδες φοιτητές να κλείνουν την οδό Τσιμισκή κρατώντας φωτογραφίες των ηρώων καί την Ελληνική σημαία. Καί ρώτησα: Ποιοί διαδηλώνουν; Οι Κύπριοι, μου εξήγησε μία φωνή ενηλίκου. Διαμαρτύρονται για τους τουρκικούς βομβαρδισμούς κατά της Κύπρου. Ήταν το 1964, όταν χαράχθηκε ή πράσινη γραμμή, πρόδρομος του Αττίλα.

Μόλις μου δόθηκε ή ευκαιρία, μερικά χρόνια μετά από την εισβολή, επισκέφθηκα την Κύπρο. Έτρεξα με αγωνία καί συγκίνηση να επισκεφθώ τα Φυλακισμένα Μνήματα καί τους τάφους των ηρώων του 1955-59, Καί δάκρυσα διαβάζοντας τίς επιστολές των μελλοθανάτων στο Μουσείο Αγώνος. Από τότε προτρέπω κάθε Έλληνα από την Ελλάδα ή την "Ομογένεια μόλις πατήσει το πόδι του στη Μεγαλόνησο των Αγίων καί των ηρώων να ξεκινά από τίς Κεντρικές Φυλακές. Από τα κελλιά, την αγχόνη, τα Μνήματα. Να στέκεται προσοχή μπροστά στους τάφους των Εθνομαρτύρων καί να διαβάζει φωναχτά την επιγραφή πού εύστοχα έχει τοποθετηθεί στον ιερό εκείνο χώρο: «Του Αντρειωμένου ό θάνατος, θάνατος δεν λογιέται». Καί φυσικά ξαναπήγα καί ξαναπροσκύνησα, οδήγησα φίλους καί συγγενείς, έγραψα ανεξίτηλα μέσα στην ψυχή μου: Αυτά τα παιδιά μας έκαναν πολύ μεγάλο καλό. Διότι αποτελούν πρότυπα ηρώων κοντινά στην εποχή μας.
Μας βοηθούν να θυμόμαστε ότι οι ήρωες δεν φορούν μόνο χλαμύδα ή φουστανέλλα. Υπάρχουν τα παιδιά της ΕΟΚΑ του 1955-59 πού οι συναγωνιστές τους εΐναι ακόμη ζωντανοί. Τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη καί τους άλλους εφήβους καί τίς ατρόμητες κοπέλλες του Απελευθερωτικού Αγώνα ας θυμίζουμε στα παιδιά μας. Οι νέοι μας ζητούν αγωνιστικά πρότυπα. "Αν δεν τους τα προσφέρουμε μέσα από την Ιστορία της "Ορθοδοξίας καί του Ελληνισμού θα τα αναζητήσουν σε ακραίες καταστάσεις καί αντιδημοκρατικές ιδεολογίες.

Χρειαζόμαστε σήμερα στην αντιηρωική εποχή μας το πρότυπο του Γρηγόρη Αυξεντίου, πού σκοτώθηκε μαχόμενος στο Μαχαιρά στίς 3 Μαρτίου 1957. Αξίζει να θυμόμαστε την αγάπη
του για την Ελλάδα, στην οποία υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός και μάλιστα στα έλληνοβουλγαρικά σύνορα. Αξίζει να διδασκόμαστε από το ψευδώνυμο πού διάλεξε: Ζήδρος.

Όπως ό θρυλικός κλεφταρματολός της Δυτικής Μακεδονίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ό Γρηγόρης καί οι συναγωνιστές του μέσα από τα ψευδώνυμα και τους συμβολισμούς διατράνωναν τη συνέχεια του Ελληνισμού. "Οφείλουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας την ολοήμερη μάχη του εναντίον πολυαρίθμων Βρετανών στρατιωτών.
Ό Σταυραετός του Μαχαιρά μόνος μέσα στην σπηλιά εναντίον ολόκληρης μονάδος επίλεκτων καί καλά οπλισμένων καταδρομέων. Δεν παραδόθηκε ποτέ. Ώσπου έκαψαν τη σπηλιά μαζί καί το παλληκάρι από τη Λύση. Στό παράδειγμα του ξαναζούν οι τριακόσιοι των Θερμοπυλών καί το ΟΧΙ του 1940. Οί υπερήφανοι γονείς του Γρηγόρη δεν έκλαψαν. Τουλάχιστον εξωτερικά. Έδωσαν καί αυτοί μαθήματα λεβεντιάς καί πατριωτισμού.
Χρειαζόμαστε καί το παράδειγματου Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ό ταλαντούχος ποιητής από την Τσάδα Πάφου, αν ζούσε θα ήταν σήμερα 69 ετών. Ήταν έφηβος μαθητής όταν προσεχώρησε στον Αγώνα. Την ήμερα πού έφυγε, άφησε στους συμμαθητές καί στους δασκάλους του γραπτή την εξήγηση της απουσίας του:

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θά πάρω σκαλοπάτια/ να βρω τα μονοπάτια πού παν' στην Λευτεριά.
Κόρη πανώρια, θα της πω άνοιξε τα φτερά σου/ καί πάρε με κοντά σου μονάχα αυτό ζητώ.
Συνελήφθη, βασανίστηκε, αλλά δεν λύγισε. Οί "Αγγλοι τον άπηγχόνισαν το βράδυ της 13ης προς την 14 Μαρτίου 1957. Στίς τσέπες του σακακιού του στο κρησφύγετο του βρέθηκε μία εικόνα του Χριστού καί μία Καινή Διαθήκη. Επάνω είχε γράψει μερικές σκέψεις. «Ό Κύριος, ό Σωτήρ του Κόσμου, ας είναι οδηγός καί εμπνευστής καί του αγώνα καί της ζωής μας. Το Ευαγγέλιο έγράφη στη γλώσσα μας καί σ' εμάς ανέθεσε ό Θεός να το μεταδώσουμε σ' όλο τον κόσμο. Είναι τιμή σου, αν το κρατάς φυλακτό καί το μελετάς καθημερινά».

Αυτό ήταν το μυστικό των αγωνιστών: Ή χριστιανική τους πίστη καί ή ελληνορθόδοξη παιδεία τους. Μία παιδεία με αξίες καί ιδανικά πού σήμερα αμφισβητούνται καί βάλλονται. Μία ελληνορθόδοξη παιδεία πού έδωσε ήρωες καί μάρτυρες σε καιρούς πολέμων, τίμιους αγωνιστές καί δημιουργικά πνεύματα σε καιρούς ειρήνης. Αξίζει να μελετήσουν οι δάσκαλοι καί οι παιδαγωγοί μας τα θρησκευτικά, ιστορικά καί λογοτεχνικά βιβλία, τα οποία διάβαζαν τα αγόρια καί τα κορίτσια πού στελέχωσαν τον απελευθερωτικό αγώνα. Αξίζει να μελετήσουμε με προσοχή τις διηγήσεις του μακαριστού ιερέως Σταύρου Παπαγαθαγγέλου πού έκανε Κατηχητικό καί χαλύβδωνε τις ψυχές πολλών εξ αυτών.
Χρειαζόμαστε σήμερα καί τον Γρηγόρη καί τον Ευαγόρα καί τον Καραολή καί τον Δημητρίου καί τον παπα-Σταύρο καί τον χαμογελαστό σημαιοφόρο Πετράκη Γιάλλουρο, πού έπεσε νεκρός σε μαθητική διαδήλωση. Χρειαζόμαστε τη μνήμη τους να μας καθοδηγεί για να μην ισοπεδωθούμε από την υλιστική παγκοσμιοποίηση, από τίς σειρήνες του ευδαιμονισμού καί από τα διάφορα διπλωματικά σχέδια πού πασχίζουν να νομιμοποιήσουν τον εισβολέα. Χρειαζόμαστε καί τίς μαρτυρίες των επιζώντων συναγωνιστών τους. Τη φωνή της Κλαίρης Άγγελίδου πού εκπροσωπεί τίς πολυάριθμες θαρραλέες Ελληνοπούλες της Κύπρου, πού βοήθησαν με τον δικό τους τρόπο. Καί τόσες άλλες σεμνές φωνές. Χρειαζόμαστε να ξαναδιαβάσουμε τη γραφίδα του Νομπελίστα ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη πού φωτογράφισε το 1953 σε ένα τοίχο της Κύπρου το σύνθημα: «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ».
Γρηγόρη καί Ευαγόρα, σας χρειαζόμαστε. Εφέτος πού συμπληρώνονται 50 χρόνια από το θάνατο σας στη μνήμη σας καί στο μνήμα σας ακουμπάμεγια να εφοδιαστούμε με εθνική αξιοπρέπεια. Είθε ό Θεός να αναπαύει την ψυχή σας!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ
Περιοδικό''Πειραική Εκκλησία''
             Μάρτης 2007

Το κερί του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ,με το οποίο υποδέχθηκαν τα λείψανά του το 1991 στο Ντιβέεβο!

Η μοναχή Μαργαρίτα

Η μοναχή Μαργαρίτα(1899-1997) ήταν ο ευλογημένος κρίκος που ένωσε δυο περιόδους της μονής,δυό τμήματα της ιστορίας.Το 1927 όταν οι μπολσεβίκοι έκλεισαν τη μονή του Ντιβέγεβο η μοναχή Μαργαρίτα ήταν 28 ετών.

Το 1991 όταν υποδέχθηκαν το λείψανο του Αγ.Σεραφείμ,ήταν 92 ετών.Ηταν η μοναδική μοναχή από την παλαιά αδελφότητα που ζούσε.

πηγή-www.btv.ru

Πριν κοιμηθεί ο άγιος είχε δώσει στις μοναχές ένα κεράκι και τους είπε ότι μ'αυτό κάποτε θα τον υποδεχθούν!Οι μοναχές έδιναν το κερί η μια στην άλλη(δηλαδή όταν κάποια πέθαινε το παραλάμβανε κάποια άλλη).Μ΄αυτόν τον τρόπο κατέληξε στα χέρια της μοναχής Μαργαρίτας.Και μ΄αυτό το κερί υποδεχθηκαν τα λείψανά του το 1991!

επιμέλεια-ww.proskynitis.blogspot.com

Η θαυμαστή επανεύρεση των λειψάνων του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ στην Αγ.Πετρούπολη το 1991

Το 1926 οι μποσελβίκοι έκλεισαν τη μονή του Σαρώφ και πήραν και την κυπαρισένια λάρνακα όπου βρισκόνταν τα λείψανα του Αγ.Σεραφείμ.Μαζί με άλλα ιερά είδη τα μετέφεραν στο Αρζαμάς και από εκεί στη Μόσχα.Εκεί μετέφεραν πολλά λείψανα από διάφορα μέρη της Ρωσίας και...ειδικη επιτροπή τα εξέταζε κρατώντας ότι τους ενδιέφερε..Όταν έφτασε το κιβώτιο με τα λείψανα του Αγίου Σεραφείμ-μέγα θαύμα-δεν ήταν μέσα!

Ακολουθία κατά την επανεύρεση των λειψάνων του Αγ.Σεραφείμ στον Ι.Ν.Παναγίας του Καζάν στις 11-1-1991

Τα ιερά λείψανα βρέθηκαν στις 11 Ιανουαρίου 1991,στο ναό της Παναγίας του Καζάν στην Αγ.Πετρούπολη κάτω από τη στέγη.Τη νύχτα εκείνη τρομερές βροντές και αστραπές διέσχισαν τον ουρανό της Αγίας Πετρούπολης.Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει.
Από εκεί το λείψανο  μεταφέρθηκε στο Ντιβέγεβο για να ολοκληρωθεί η προφητεία του Αγίου Σεραφείμ,ο οποίος πριν κοιμηθεί είχε πει ότι θα βρει την παρηγοριά του στο Ντιβέγεβο

επιμέλεια-www.proskynitis.blogspot.com

Ο Ι.Ναός στον οποίον επαναρεύθηκαν τα λειψανα του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ

Ο ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΤΙΣ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1991

Φωτογραφίες από την ανακομιδή του λειψάνου του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ(1903)

Εβδομήντα χρόνια μετά την κοίμηση του Αγ.Σεραφείμ(1833) έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του και η αγιοποιήση του.Στις 18 Ιουλίου του 1903 στους δρόμους του Σαρωφ υπήρχαν 200.000-300.000 προσκυνητές.
Σ΄όλες τις εκδηλώσεις ήταν παρών ο μάρτυρας τσάρος Νικόλαος.
Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Την 18η Ιουλιου προς 19 έγινε ολονύκτια αγρυπνία σ΄όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες της Ρωσίας

ΤΟ ΚΕΛΑΚΙ ΟΠΟΥ ΦΥΛΑΣΣΟΝΤΑΝ ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΟ ΣΑΡΩΦ ΑΠΟ ΤΟ 1903

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ

Ένας παραλυτος στη Βρετανία ανοιγόκλεισε τα μάτια του λίγο πριν τον αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα!

Ένας βρεττανός,ο οποίος έμεινε παράλυτος,ικέτευσε,ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του,να μείνει στη ζωή λίγες στιγμές πριν τον αποσυνδέσουν από τα μηχάνηματα,αναφέρει το SkyNews.
O Richard Rudd,πατέρας δυο παιδιών,ανοιγόκλεισε τα μάτια του πολλές φορές λίγο πριν τον αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα.Τη στιγμή την κατέγραψε μια κάμερα η οποία χρησιμοποιείτε για τις ανάγκες ενός ντοκυμανταιρ με θέμα τους ασθενείς που βρίσκονται σε κώμα.
Αρχικά οι γιατροί έλεγαν ότι ο Rudd δεν έχει καμία ελπίδα να επιστρέψει και οι συγγενείς είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους να διακοπεί η θεραπεία.Τη στιγμη που οι γιατροί ετοιμάζονταν ο Rudd ανοιγόκλεισε τα μάτια του.Οι γιατροί τον ρώτησαν εαν θέλει να ζήσει και αυτός απάντησε θετικά κινώντας τα μάτια του.
Η υπόθεση σίγουρα θα προκαλέσει συζητήσεις.Ο Rudd υποφέρει από μια ασθένεια στην οποία ο ασθενής μπορεί να ακούσει, να αισθανθει και να σκεφτεί,αλλά όχι να μιλήσει και να κινήσει τα μέλη του.
Ωστοσο η κίνηση των ματιών είναι δυνατή εαν τα νεύρα που συνδέουν τον εγκέφαλο με τους μυς των ματιών δεν έχουν πειραχθεί.
Ο καθηγητής David Mennon λέει ότι ο Rudd θυμάται ότι είχε ένα ατύχημα και ότι''τρεις φορές άφησε να εννοηθεί ότι θέλει να συνεχίσει τη θεραπεία''. 

μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ(15 Ιουλίου)

Ο Άγιος Βλαδίμηρος ο Ισαπόστολος βασιλιάς των Ρώσων ήταν γιος του ηγεμόνα του Κιέβου Σβιατοσλάβ. Γεννήθηκε το έτος 958 μ.Χ. Η μητέρα του ονομαζόταν Μαλούσα και ήταν πρώτα υπηρέτρια της μητέρας του συζύγου της, δηλαδή της Αγίας βασίλισσας Όλγας, που ήταν η πρώτη που έγινε χριστιανή στη Ρωσία και οδήγησε πολλούς στην ευσέβεια.

Όταν ο Βλαδίμηρος κατέλαβε τον θρόνο του Κιέβου, στην αρχή ήταν ειδωλολάτρης και έτσι ενεργούσε. Πήρε πολλές συζύγους και απόκτησε 12 γιους και 11 θυγατέρες.

Δέχθηκε τους εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών μεταξύ των οποίων και έναν απεσταλμένο από την Κωνσταντινούπολη.Έστειλε πρέσβεις στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν πληροφορίες για τον χριστιανισμά..Όταν λειτουργήθηκαν στην Αγία Σοφία έμειναν εκστασιασμένοι.Όταν πήγαν πίσω στη Ρωσία είπαν στο βασιλιά''ότι νόμιζαν πως κατέβηκε ο ουρανός στη γη''

Ο Βλαδίμηρος πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε στο Κίεβο το έτος 977 μ.Χ.. Παντρεύτηκε την αδελφή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου, Άννα και γκρέμισε όλα τα είδωλα που υπήρχαν στη χώρα. Βάπτισε τους περισσότερους Ρώσους χριστιανούς και έκτισε δύο ωραίες εκκλησίες στο Κίεβο. Η ζωή του άλλαξε ριζικά και έγινε αληθινός Χριστιανός και βοήθησε πάρα πολύ για την εξάπλωση του Χριστιανισμού. Απεβίωσε ειρηνικά στις 15 Ιουλίου του έτους 1015 μ.Χ.

ΣΤΟ ΚΑΛΥΒΑΚΙ ΤΟΥ π.ΠΑΙΣΙΟΥ(Μητρ.Νικολάου Χατζηνικολάου)

Πέμπτη 13 Αυγούστου, προπαραμονή της Παναγίας. Πάντα με το παλαιό ημερολόγιο. Ξύπνησα στις 6 το πρωΐ. Βαρεια μέρα σήμερα. Συννεφιά, ζέστη, υγρασία. Το πρωϊνό μας, πλούσιο: τοάϊ, καφές, ψωμί, μαρμελάδα, μέλι, γλυκό κερασάκι. Πολύ γεμάτο από πηγαία φιλόξενα αισθήματα. Oτι είχαν οι άνθρωποι, τα βγαλαν. Ο.τι είχαν στα ντουλάπια τους, ο,τι είχαν στις καρδιές τους. Μαζί με την
ευλογία παίρνουμε την ευγνώμονα άνάμνηση της άβραμιαίας φιλοξενίας του π. Χρυσοστόμου καί αναχωρούμε στίς 9:30 π,μ. Σνγκινήθηκα αλλά δεν αναπαύθηκα.Κάτι άλλο περίμενα.


Ό καιρός ελαφρώς ξεμπούκωσε.Αμυδρός ήλιος καί ατμοσφαιρική θολουρα. Στόχος μας ό π. Παΐσιος. Τα μάτια αχόρταγα ρουφούν. Το μυαλό άκατάπαυστα δουλεύει. Σήμερα θά δούμε αυτό που ως τώρα φανταζόμασταν. Θεέ μου! τί γλυκεία αίσθηση δεν μου δημιουργούσε αυτός ό πόθος του αυθεντικού ασκητισμού μέσα μου! Πέρασαν τρία τέταρτα πορείας. "Ηδη είμαστε αρκετά κοντά. Θέλω φοβερά να δω, αλλά δεν θελω καθόλου να μιμηθώ. Αυτό είναι μόνο για να το θαυμάσω- όχι για να το κάνω. Αρνούμαι να το δεχθώ, έστω καί ως υποψία ή απόμακρο ενδεχόμενο μέσα μου. Αυτό αποκλείεται. Εγώ θα γίνω επιστήμονας! Θέλω να κατακτήσω αυτήν τήν ζωή. Αυτήν πού βλέπω. Για την άλλη... «έχει ό Θεός»!

Σε λίγο, να 'σου καί φαντάζει το ταπείνό καλυβάκι του π. Παϊσίου. Απέχει περίπου δεκαπέντε λεπτά. Ή στέγη του από λαμαρίνα. Ένα κυπαρίσσι ακριβώς δίπλά του σε υποβάλλει. Είναι κάπως πιο χαμηλά από μας. Μπορεί όμως καί να 'ναι το ψηλότερο σημείο της γης!... Κατεβαίνουμε το μονοπάτι με τα πόδια καί τό ανεβαίνουμε με την ψυχή. Δεν μιλούμε μεταξύ μας. Σάν κάτι μυστηριακό να προσδοκούμε. Κι εδώ έχει απόλυτη ησυχία κι ας ακούγονται πουλάκια ή τζιτζίκια ή το θρόισμα των φύλλων. Αυτή ή ησυχία δεν είναι παράξενη ή ασυνήθιστη μόνο, αλλά αναδίδει μια βαθειά αίσθηση μυστηρίου. Δεν σε προκαλεί για απόλαυση, αλλά σου δημιουργεί κατάνυξη. Δεν ξεκουράζει, αλλά αφυπνίζει. Σιωπάς καί τα πάντα μέσα σου λειτουργούν τόσο έντονα όσο ποτέ. Αγωνιάς, αλλά εΐσαι πρωτόγνωρα ειρηνικός. Προσδοκάς... "Οχι, ή ησυχία εδώ δεν έχει καμμία σχέση με την ησυχία των Καρυών μετά την δύση του ηλίου, ούτε πολύ περισσότερο με την ησυχία της Δάφνης μετά την αναχώρηση του λεωφορείου. Οι άλλες ησυχίες σε κάνουν να μην ακούς τίποτε. Αυτή σου γεννά νέες ακοές, σου φέρνει μηνύματα καί μελωδίες πού είναι του άλλου κόσμου. Μέσα σ' αυτήν την ησυχία ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου, κατανοείς τα βάθη σου- αντιλαμβάνεσαι τα βάθη Του, ακούς αυτά πού «ους ουκ ήκουσε»(Α' Κορ. β' 9), «άρρητα ρήματα» (Β' Κορ. ιβ' 4). Κάτι ακούγεται εδώ πού δεν ακούγεται πουθενά άλλου.

Να! Βρισκόμαστε κιόλας έξω από τηνπόρτα της καλύβης. Της καλύβης του Τιμίου Σταυρού. "Εξω από το άσκητήριο του π. Παϊσίου. "Έχω φόβο. Αυτό κυριαρχεί μέσα μου. Το καταλαβαίνω. Άλλα απροσδιόριστο φόβο. "Ανομολόγητο δέος καί ανέκφραστο θαυμασμό. Χτυπάμε διακριτικά, αν καί κάπως επίμονα, την πόρτα της αυλής. "Ενα σίδερο κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από τα σύγχρονα ηλεκτρικά κουδούνια. Περνούν πέντε λεπτά. ' Απόκριση καμμία. Μπορεί καί να μη μας ανοίξει. Αυτό, λένε, είναι το πιο πιθανό. Συνήθως δεν διακόπτει την συνομιλία του με τον Θεό. Εμείς πάντως ελπίζουμε. Ψιθυρίζουμε μεταξύ μας. Δεν τολμούμε να μιλήσουμε πιο δυνατά άπ' όσο χρειάζεται για να ακουγόμαστε. Ούτε αποφασίζουμε να ξαναχτυπήσουμε. Χωρίς αμφιβολία το πρώτο χτύπημα ακούστηκε μέσα στην υποβάλλουσα ησυχία. Ή επανάληψη του θα την μόλυνε με τον εγωισμό καί την ανυπομονησία μας. Ό γέροντας σίγουρα προσεύχεται, αφού αδιαλείπτως αυτό κάνει. Το χτύπημα δεν είναι για να ακούσει αυτός• αυτός ακούει. Είναι για να ζητιανέψουμε έμεϊς. Να ζητήσουμε πριν εκείνος δώσει, όχι να λάβουμε χωρίς την ταπείνωση της αιτήσεως. Προκρίνουμε την αναμονή. Περιμένουμε άλλο ένα πεντάλεπτο.


Μόλις αποφασίζουμε να ξαναδοκι¬μάσουμε, να, κάτι ακούγεται, μια πόρτα πού ανοίγει. Καί κάποιος φαίνεται. Εΐναι αυτός πού κρύβεται καί μόλις τώρα φανερώνεται. «Δόξα σοι, ό Θεός», ακούν τ' αυτιά μου την φωνή του. «Δόξα σοι, ό Θεός», ακούει κι ή καρδιά μου την φωνή της. Μας άνοιξε, είπα ανακουφιστικά, αν καί με κάποιον φόβο, μέσα μου. "Ερχεται αργά καί σταθερά, σιωπηλός. Ανοίγει την πορτούλα.
Στόν χαιρετισμό μας «ευλογείτε», ή τρεμάμενη από την κατάνυξη καί ασθενική από την σπάνια χρήση φωνή του άπαντα:
Ό Κύριος. Περάστε.
Ρίχνω μια βαστική ματιά επάνω του. Ούτε άντεξα ούτε τόλμησα για δεύτερη. Ή καρδιά μου χτυπά γρήγορα. "Έχω περιέργεια να ανακαλύψω το μυστήριο της άγιωσύνης του. Και φόβο,να μην άποκαλύψει το μυστικό της άμαρτωλότητός μου. Αυτός κρύβεται από ταπείνωση,εγώ απο εγωισμό.


Μπαίνουμε στο απέριττο καλυβάκι, τον. Ολα μικρά. Οί πόρτες στενές καί χαμηλές.Τα ταβάνια επίσης χαμηλά. Άκομη καί οι γεωμετρικές διαστάσεις έχουν ταπείνωση εδώ. Προχωροϋμε στο έκκλησάκι του. Το τέμπλο απλό, σανιδένιο. Εικόνες ρώσικες αναγεννησιακές, από σκέτο χαρτί, στερεωμένες με πινέζες και καρφιά στο πλαίσιο πού δημιουργεί το σανίδι του τέμπλου, δίχως ξύλινη πλάτη. Με λίγη πίεση σχίζονται. Όλα στα όρια της φυσικής αντοχής καί άναγκαιόίτητος, Εμείς προσκυνούμε καί ό π. Παϊσιος συνοδεύει ισοκρατώντας:''Δόξα σοι ό Θεός'', «Κύριε έλέησον».


Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ σ' όλες σχεδόν τις εικόνες τα χέρια των αγίων ήταν λειωμένα, στην εικόνα του Κυρίου, τα πόδια Του ήταν σβησμένα. Κάποια άλλη φορά, έκλεψα την ευκαιρία καί του φανέρωσα την παρατήρηση μου. Μου είπε τότε:
Στό πρόσωπο φιλούμε με αγάπη, στα χέρια από σεβασμό, στα πόδια φιλούμε μόνο με συντριβή. Τον Θεό δεν Τον άσπαζόμεθα στο πρόσωπο, όταν υπάρχουν τα πόδια Του. Τους αγίους τολμούμε να τους φιλήσουμε στα χέρια. Τον Χριστό όμως μόνο στα πόδια αντέχουμε να Τον ασπασθούμε.
Καί έτρεχαν τα μάτια του...
"Εξω από το καλύβι ό τάφος του παπα-Τύχωνα, γέροντος του π. Παϊσίου, πού είχε κοιμηθεί προ τριετίας. Δύο-τρείς ρίζες δενδρολίβανο. ένα κλήμα κι ένα κυπαρίσσι από αυτά πού μόνο πού τα βλέπεις σου ανεβάζουν την ψυχή στον ουρανό.


Μπαίνουμε στο άρχονταρίκι του, στο καθιστικό του, δύο επί δυόμισυ περίπου μέτρα. Όχι μεγαλύτερο. Μια φυσική προεξοχή στην ρίζα του τοίχου, με μια καφέ στρατιωτική κουβέρτα έπάνω της.παίζει το ρόλο του καναπέ. Το κέρασμα του, νερό καί λουκούμι. Περιμένουμε κάτι να μας πει. Αυτός τίποτε, ήρεμα σκυμμένος, πλέκει ένα κομποσχοίνι χωρίς νό βγάλει λέξη για αρκετή ώρα. Κάποιος σπάει την σιωπή. Δεν θυμάμαι τί ακριβώς ρώτησε. Θυμάμαι μόνο το πώς ό γέροντας με την τρεμουλιαστή φωνή του περιέγραφε την αγάπη του Θεού πρώτα, καί πώς ή αίσθηση της γεννά καί την δική μας αγάπη σ'Αυτόν. Όλα τα παρουσίαζε τόσο γλυκά. Μιλούσε για τα γλυκίσματα του Θεοϋ, την λιακάδα της παρουσίας Του, την αρχοντιά των αγίων, την λεβε¬τιά των μαρτύρων καί το δικό μας φιλότιμο.

Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα, μι ανάλογο τόνο, ρυθμό καί λεξιλόγιο, περιέγραφε το μεγαλείο της προσευχής ως αίσθησης της παρουσίας του Θεού καί κίνησης της δικής μας αγάπης προς Αυτόν. Εγώ μόνο άκουγα. Ρουφούσα με μάτια, αυτιά καί σκέψη ο,τι μπορούσα, κυρίως πέραν από όσα έλεγε ή έδειχνε. Το υφός του εννοούσε, ασφαλώς, περισσότερο από τον λόγο του. Αυτό έλεγε όσα αυτός
έκρυβε. Οί ερωτήσεις γίνονταν έτσι για τις ερωτήσεις. Εγώ δεν άνοιξα το στόμα μου, πήρα όμως την απόφαση να ξαναπάω με συγκεκριμένο ρεπερτόριο έρωτήσεων. Διψούσα για το πέραν του συμβατικού, του ηθικά σωστού, του μετρίου. Είχα βαρεθεί τους τσελεμεντέδες της πνευματικής ζωής. Εδώ ήταν εμφανές το αυθεντικό και μερακλίόικο. "Εφτιαχνε δικά του φαγητά, πού έγλειφες τα δάχτυλα σου. Δεν άκουγε μόνο τα «άρρητα ρήματα» της ησυχίας, αλλά μέσα στην αφάνεια του ό άνθρωπος αυτός φανέρωνε.


Εδώ άκούς τα άρρητα καί βλέπεις τα αθέατα. Κάθε άσκητήριο είναι σαν ένα βαθύ πηγάδι. Από κεΐ μέσα το εξηγούν οί Φυσικοί- μπορεί καταμεσήμερο να δείς καί τ'άστρα. Όπως τα τοιχώματα του πηγαδιού απορροφούν τίς ανακλώμενες επάνω τους ακτίνες του ηλίου, έτσι καί ό τόπος της ασκήσεως απορροφά κάθε ήχο, εικόνα ή μέριμνα, δίνοντας στον ασκητή την δυνατότητα να ακούει, να βλέπει καί να σκέπτεται καθαρά καί απερίσπαστα.
Πολύ ευγενικά καί χαριτωμένα, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι έπρεπε να πηγαίνουμε. "Ηδη εμείς βιαζόμασταν. Βγήκαμε στην αυλή. Εκείνος επιστρέφει να μας φέρει ως ευλογία από ένα κομπο-σχοινάκι πού ό ίδιος έπλεξε. Δίπλα μας, στην κουφάλα ενός δένδρου, διακρίνω ένα γυάλινο βάζο με φουντούκια ωμά. Επάνω έγραφε «ευλογία». Τα πάντα εδώ προσφέρονται ως ευλογία. "Ερχεται μαζί
μας να μας δείξει ένα μονοπάτι για να συντομεύσουμε τον δρόμο μας. Τον άποχαιρετούμε. Παίρνουμε την ευχή του κα ξεκινούμε.
Σκέψεις πολλές ζάλιζαν τον νου μου. Μήπως πήγαμε φιλοπερίεργα καί όχι από δίψα; Μήπως τελικά έχασε τον χρόνο του μαζί μας; Από την δική μας ζωή εξαρτάται ή αξία του δικού του χρόνου. Γύρισα πίσω να κλέψω μια ματιά, να δω εστω την ράχη του. Εΐχε εξαφανισθεί. Βιαζόταν να επιστρέψει στην προσευχή του!
Στόν π. Πάίσιο πήγα καί το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Καί τότε θυμάμαι την χάρη καί την γλύκα των λόγων του.
Τί σπουδάζετε, παλληκάρια; μας ρώτησε.
Φυσική, του απαντούμε.
Καί οί δύο φυσικοί είστε; "Ε, τότε πρέπει να μάθετε καί την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται ή διάσπαση του ατόμου μας. "Αν δεν ταπεινωθούμε ωστέ να διασπάσουμε το άτομο μας. δέν θά βγεί ή πνευματική ενέργεια πού χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα ης φύσεως μας. Μόνον έτσι, παλληκάρια, θά μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.
Τι ωραίος αιφνιδιασμός! Μας μίλησε ιήν γλώσσα μας με την γλώσσα του.
"Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. «Ό ζυγός μου χρηστός καί το φορτίον μου έλαφρόν εστί» (Ματθ. ια' 30), λέγει ό Κύριος.
Μα «στενή ή πύλη καί τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ. ζ' 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα καί ευγενικά.
Τα ξίγγια, ευλογημένε, την κάνουν κενή. Πέταξε τα καί θα δεϊς πόσο εύκολα είναι τα πράγματα.
Ή αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια πρός όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού.Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο καί άλλους λιγότερο, πρέπει να ύποψιασθούμε εγωισμό.
Όσο ξεχνούμε τον εαυτό μας, τόσο αγνωρίζουμε στην ζωή μας τίς εύλογίες του Θεού. Καί τί δεν μας δίνει ό πανάγαθος Θεός! (Τί ζεστά καί γλυκά πού το είπε αυτό το «πανάγαθος»!) Ώρες ώρες νοιώθουμε τα κόκκαλα της υποστάσεως μας σαν κέρινα, να μην αντέχουν το βάρος των δωρεών Του. Κάτω από την αγάπη του Θεού τα πάντα λυγίζουν. Δίπλα της όλα λειώνουν.


Μας μίλησε καί για τα θαυμαστά της προσευχής καί της χάριτος του Θεου, πώς γνώρισε κάποιον μοναχό πού με απλότητα, βασιζόμενος στην αγιογραφική ρήση καί στον λόγο του Κυρίου ότι έχει δώσει στους δικούς Του την εξουσία «του πατεΐν επάνω οφεων καί σκορπιών» (Λουκ. ι' 19), αυτός έπιανε δηλητηριώδη φίδια με τα χέρια του καί τα πετούσε έξω από την μάνδρα δίχως κανέναν φόβο. Επίσης για κάποιον πού ή χάρις του Θεοϋ κατά τίς στιγμές της προσευχής του τον μετέφερε σε μάκρυνα μέρη, οπού έπιτελοϋσε θαυμαστά έργα καί φανέρωνε την δύναμη του Θεού, καί μετά τον επέστρεφε. Αυτός κάποτε, όταν ξύπνησε, βρήκε ένα λουλούδι πού μόνο στην Κασπία φύεται. Έκεί τον είχε πάει ό Θεός.Μ' όλα αυτά έσπαζε ό γέροντας το κέλυφος του ορθολογισμού μας. Δημιουργούσε υποψίες άλλου φρονήματος ζωής. Μια υποψία όμως δεν κατάφερε να γεννήσει μέσα του. Την υποψία της κλήσεως μου. Εγώ επίμονα αρνιόμουν να δω προς αυτήν την κατεύθυνση...

"Υστερα από δώδεκα χρόνια, το 1988, βρέθηκα στο "Ορος με σύμμαχο την κλήση μου αυτήν την φορά. Είχε ένα κατάξερο καλοκαίρι. Για μήνες δεν είχε πέσει ούτε μία σταγόνα βροχής. Οι πηγές, τα ρυάκια είχαν στερέψει- οι βρύσες είχαν στεγνώσει. Κανενός τα κηπευτικά δέν μπορούσαν να αναπτυχθούν. "Εβλεπες τίς ντοματιές καί καμμιά δέν ξεπερνούσε το ένα μέτρο ύψος. Σάν φυματικές κοπέλλες κρέμονταν από τα στηρίγματα τους δημιουργώντας ένα θέαμα αποκαρδιωτικό. Το ίδιο καί χειρότερα οι πιπεριές, οί κολοκυθιές καί οί αγγουριές.


Εξαίρεση ο κήπος του π. Παϊσίου. Αυτός δεν φιύτευε άπ' όλα τα λαχανικά. Μόνον αυτά πού δέν χρειάζονταν μαγείρεμα, μια πού το ασκητικό του πρόγραμμα δεν μπορούσε να συμπορευθεί με κάτι τέτοιο. "Εβαζε εννέα ρίζες ντοματιές και μια άγγουράκια. Οί άπότιστες ντοματιές του, την χρονιά εκείνη, ξεπερνούσαν τα δυο μέτρα- όσο τους έλειπε το νερό, τόσο κέρδιζαν σε ύψος. Οί δέ ντομάτες του ήταν σαν μικρά πεπόνια. "Έκθαμβος άντίκρυζα το θαύμα. Το ζών ΰδωρ της θεϊκής χάριτος αντικαθιστούσε την αναγκαιότητα του νεροϋ της φύσεως.
Με το ελάχιστο νεράκι καί την πολλή μας προσδοκία στον Θεό. Τον παρακαλούμε πνευματικά καί μεταμορφώνει την φύση. "Οσο ή λογική αύτού του κόσμου καί ή παχύτητα της έπιγειότητος συστέλλονται μέσα μας, τόσο ζωντανότερος καί άληθινότερος προκύπτει ό Θεός καί στην ατμόσφαιρα της ψυχής μας καί στο περιβάλλον της ζωής μας.
Αστειευόμενος μ' έβαζε ανάμεσα στα φυτά καί μου έλεγε:
- Κρίμα, καί νόμιζα πώς είσαι ψηλός. Εδώ σε ξεπερνούν καί οί ντοματιές μου. Καί πού να τις πότιζα κιόλας!
Από τις ντοματιές του π. Παϊσίου παρηγορήθηκε ολόκληρη ή περιοχή, όλα τα κελλιά. Δεν ξέρω τελικά αν τρεφόμασταν με ντομάτες, σίγουρα όμως γευόμασταν την ευλογία του Θεού.
Αυτός πού ήθελε τα λίγα, απολάμβανε τα πολλά. Μια τέτοια εμπειρία πώς κανείς να την ξεχάσει; Αυτά τα βιώματα αρδεύουν καί τις πιο χέρσες ψυχές των Αγιορειτών καί τις αναγκάζουν στους άνυδρους καιρούς μας να παράγουν με θαυμαστό τρόπο τους πιο χυμώδεις καί ευγευστούς καρπούς της εποχής μας. «Αυτών ή πίστις καί ζωή την οικουμένην στηρίζει».


Μου έλεγε συχνά ότι, όταν επισκέπτεται ό Θεός την καρδιά, ό άνθρωπος γίνεται τόσο λεπτός καί απαλός στην σχέση του με την φύση, πού δεν την ενοχλεί, οΰτε αμύνεται απέναντι της, δεν σπάει ένα λουλουδάκι, δεν πατάει μια τσουκνίδα, δεν σκοτώνει ένα μυρμήγκι, δεν διώχνει απότομα μια μύγα, αλλά σέβεται το σπασμένο κλαδάκι, το άκαρπο δένδρο, το ενοχλητικό ζωύφιο, το απειλητικό ζώο. Όταν συναντήσεις ένα θηρίο ή ένα φίδι, αν το αγαπάς έτσι, δεν θα σε πειράξει, σε αγαπά κι εκείνο. Γίνεσαι φίλος της κτίσης καί αυτή σου ανταποδίδει την αγάπη καί την εμπιστοσύνη. Την σέβεσαι στον στεναγμό καί στην αδυναμία της,την ποτίζεις με προσευχή καί αυτή σου άπαντα με θαυμαστούς καρπούς. Οί ντομάτες, ή συγκομιδή πού παίρνεις, δεν είναι συνέπεια μιας φυσικής νομοτέλειας, αλλά απόδειξη της ευλογίας του Θεου. "Ετσι μεταμορφώνεται το περιβάλλον σε ναό καί οί νόμοι άντικαθίστανται από το θαύμα καί την θεϊκή παρέμβαση. Αυτή εΐναι ή ασκητική οικολογία.


Ό π. Παΐσιος του 1988 καί οί ντοματιές του επαλήθευαν τα λόγια της γλυκόηχης διδασκαλίας του, του 1976 και επιβεβαίωναν τις βαθειές εντύπωσεις πού χάραξαν την υπόσταση μου κατά τι ευλογημένη εκείνη συνάντηση του 1971 Θυμάμαι, τότε, δεν είχα ανάγκη να τον βλέπω ούτε ακόμη καί να τον άκούω. Μου αρκούσε ή αίσθηση ότι βρέθηκα δίπλα σ' έναν υπερβατικό άνθρωπο, γνώρισα έναν ασκητή, αντάμωσα έναν άγιο.

(Από το βιβλίο:'''Άγιον "Ορος, το ύπέρτατο σημείο της γης''
Έκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000)

Oi τελευταίες στιγμές του Γέροντα Παισίου(Μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα)

Ο Γέροντας Παίσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό. Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει και τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής.

Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:
«Σήμερα έφυγε και ο π. Παΐσιος από το νοσοκομείο. Είχε πολύ κόσμο και μας είπαν ότι θα έβγαινε στο σαλόνι για να ευλογήσει. Τελικά, εκείνη την ώρα έφευγε από το νοσοκομείο. Ο κόσμος, οι γυναίκες, νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, συνωστίζονταν όλοι γύρω του. Ψήλωσε το χέρι του και από την πόρτα χαιρέτησε τους άρρωστους στους διπλανούς θαλάμους. Ένας άρρωστος στο διάδρομο πού είχε ορρούς στο χέρι πήγε να του φιλήσει το χέρι, αλλά ο π. Παΐσιος φίλησε το χέρι του ασθενούς.
Μπροστά από το ασανσέρ ψήλωσε το χέρι του και μας ευλόγησε όλους. Μπήκε στο ανσανσέρ να κατέβει κάτω στο δρόμο. Όλοι τρέξαμε από τις σκάλες να τον δούμε για τελευταία φορά. Χαιρετούσε τον κόσμο. Βγήκε έξω από το νοσοκομείο. Ο κόσμος τον περιτριγύρισε γύρω από το αυτοκίνητο, ενώ λεπτές νιφάδες χιονιού έπεφταν. Η νοσοκόμα φώναζε να τον αφήσει ο κόσμος να μπει μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί έκανε πολλή ψύχρα και ο άνθρωπος δεν μπορούσε. Μπήκε, τελικά, στο αυτοκίνητο, αφού έκανε το σταυρό του. Όλοι προσπαθούσαν να τον αγγίξουν· έπιαναν το χέρι του, άγγιζαν το τζάμι τοΰ αυτοκινήτου.
Ξεκίνησε τελικά το αυτοκίνητο, αλλά προχωρούσε πολύ σιγά, λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας. Γιάτραινες, νοσοκόμες, νοσοκόμοι, γιατροί, κατέβηκαν κάτω και όπως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο άγγιζαν το τζάμι του αυτοκινήτου πού προχωρούσε αργά-αργά για να τον χαιρετήσουν. Το αυτοκίνητο πέρασε από το δρόμο πού βρίσκεται μπροστά από το σπίτι μου».
Και συνεχίζει ο Χριστόφορος:
«Τί ήταν το πέρασμα αυτού του ανθρώπου! Ο κόσμος τον ακολουθούσε σαν να ήταν ο Μεσσίας. Σκηνή σαν την Βαϊφόρο, μόνο πού αντί για γαϊίδουράκι τώρα ήταν ένα αυτοκινητάκι! Όλος ο κόσμος, οι περισσότερες γυναίκες, ήσαν συγκινημένοι, άλλες δάκρυζαν. Αλλά και ο ίδιος ήταν συγκινημένος με την αγάπη πού του έδειχνε ο κόσμος. Σαν να έλεγε πώς θα την ξεπληρώσει με πολλή προσευχή για τους συνανθρώπους του».
Και επιλέγει ο Χριστόφορος:
«Αλλά μήπως είναι λίγα πού χρωστούμε η γενιά μας, στις ευχές και προσευχές αυτού του ανθρώπου. Ένας άγιος ανάμεσά μας. Η ενσάρκωση της εκπλήρωσης των Ευαγγελικών λόγων».
Ο Γέροντας Παΐσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιουλίου 1994.

 Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008

Η Ιερά Μονή της Αγ.Ευφημίας στην Κέρκυρα

πηγή-Βυζαντινή και μεταβυζαντινή τέχνη στην Κέρκυρα

 Η Ιερά Μονή της Αγίας Ευφημίας είναι από τις αρχαιότερες, υφίσταται από τον 15 ο αιώνα.
 Η παράδοση αναφέρει ότι στο σημείο που είναι σήμερα κτισμένο το καθολικό της Μονής υπήρχε παλαιός ναός επ' ονόματι της Αγίας Ευφημίας στα χαλάσματα του οποίου ευρέθη θαυματουργικά η εικόνα της Αγίας. 
 Το έτος 1478 με νοταριακό έγγραφο ο Αντώνιος Μουσούλης αφιέρωσε κτήματα στη Μονή. Το μοναστήρι λειτουργούσε ως Κοινόβιο. 
Το έτος 1619 διαθήκη της τότε Ηγουμένης όρισε οι μοναχές να « ζώσι κοινοβιακώς, και όσαι δεν ήθελον να κοινοβιάσουν να εξοστρακίζωνται του μοναστηρίου ». 
 Η μονή διέθετε μία καλή ακίνητη περιουσία στα προάστεια της πόλης και σε χωριά η οποία όμως με την τουρκική επιδρομή του 1716 επλήγη και συρρικνώθηκε. Πολλές καταστροφές υπέστη κατά καιρούς η Μονή από επιδρομές. Πολλά κειμήλια και έγγραφα καταστράφηκαν. 
Μεταξύ των κτημάτων που ανήκαν στη Μονή ήταν και ένα μεγάλο τμήμα μαζί με το ναό του Αγίου Παντελεήμονος εντός του Μοn Repo . Το εν λόγω τμήμα είχε ενοικιάσει ο βασιλεύς της Ελλάδος Γεώργιος ο Α΄ με σκοπό την διεύρυνση του Mon Repo . Η Μονή έχει μια πλούσια και πολυετή πνευματική προσφορά στην Κέρκυρα. 
Η Αδελφότητα της Μονής παλαιότερα αριθμούσε 16 μοναχές. Σήμερα έχει 3 οι οποίες ασχολούνται με το εργόχειρο και τις αγροκαλλιέργειες. Ο επισκέπτης της Μονής βρίσκει στα πρόσωπα της Αδελφότητος μία ζεστή φιλοξενία και έναν πνευματικό λόγο.
 Η Ιερά Μονή εορτάζει δύο φορές το χρόνο της μνήμη της Αγίας Ευφημίας στις 11 Ιουλίου και στις 16 Σεπτεμβρίου.

Η Αγία Ισαπόστολος Όλγα

Η ΑΓΙΑ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΟΛΓΑ (μετονομασθείσα ΕΛΕΝΗ) ή βασίλισσα.

I.MASHKOV-H Αγία Δούκισσα Όλγα εισέρχεται στην Αγιά Σοφιά στην Πόλη

Ή 'Αγία αυτή ήταν βασίλισσα της Ρωσίας και δια του αγίου Βαπτίσματος μετονομάσθηκε Ελένη, το έτος 957. Δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς τις άοκνες προσπάθειες της για τη χριστιανική διαφώτιση του Ρώσικου λαού. Έκανε τα πάντα για να γνωρίσουν οι Ρώσοι την αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού. Ή 'Αγία αυτή, όταν ήλθε με την ακολουθία της κάποτε στο Βυζάντιο, έτυχε θερμής υποδοχής για τους αγώνες της υπέρ του Χριστιανισμού. Πάνω στον αγώνα αυτό, παρέδωσε την τελευταία της πνοή την 11η Ιουλίου 969.

Ο θαυμαστός βίος του Οσίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτου(+10 Ιουλίου)

 Ο Όσιος Αθανάσιος, ευδόκησε ο Κύριος ν΄ ανθήσει στο παραθαλάσσιο χωριό του Πεντασχοίνου. Το Πεντάσχοινο, βρίσκεται σήμερα ερειπωμένο περί τα 6 χλμ νότια του χωριού Άγιος Θεόδωρος της επαρχίας Λάρνακας, άκμαζε από τους ρωμαϊκούς ήδη χρόνους, και λειτουργούσε, σύμφωνα με τον Ν.Γ. Κυριαζή, μέχρι και τον 18ο αιώνα, οπότε και εγκαταλείφθηκε. Εδώ λοιπόν γεννήθηκε και ανατράφηκε ο Όσιος, εδώ και αγίασε, και εδώ τάφηκε, απ’ όπου και πήρε την επωνυμία Πεντασχοινίτης.
 Ο Αθανάσιος γεννήθηκε κατά τις αρχές του 7ου μ.Χ. αιώνα από όσιο και θεοφιλή πατέρα. Μικρός ακόμη, έμεινε ορφανός από μητέρα, γι’ αυτό ο πατέρας του παντρεύτηκε ξανά. Από την παιδική του ηλικία ο Αθανάσιος τήρησε άμεμπτα τις εντολές του Θεού, και μάλιστα τη θερμή πίστη και αγάπη προς τον Κύριο και την αληθινή αγάπη προς τον πλησίον, καθώς και τον σεβασμό και την υπακοή προς τους γονείς του. Γι’ αυτό, και μόλις εικοσαετής, είχε ήδη καταστεί « σκευυος ὲκλογής » και δοχείο των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.

  Ένεκα λοιπόν της μεγάλης του αγάπης προς τους πονεμένους αδελφούς του σκόρπιζε αφθονοπάροχα στους πτωχούς τα αναγκαία για την συντήρησή τους, αλλά, με την ευλογία του Θεού, τα δοχεία του σιταριού, του λαδιού και του κρασιού του σπιτιού του βρίσκονταν πάντα γεμάτα! 
Ο Όσιος «τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς » ( Σοφ. Σολομ., 4, 13). Γιατί λίγο μετά τα είκοσι του χρόνια ο Χριστός έλαβε εν ειρήνη την οσία ψυχή του. Δεν παρήλθε όμως πολύς καιρός από την κοίμηση του και, για να τον δοξάση ο Κύριος και στη γη, άρχισε να ενεργεί, με τη μεσιτεία του Αθανασίου, ποικίλα θαύματα. Ως πρώτο θαυμαστό σημείο « ο ενδοξαζόμενος εν τοις αγίοις αυτού » Κύριος τέλεσε το εξής:
  Κάποιο πλοίο, που ταξίδευε στη θάλασσα κοντά στο Πεντάσχοινο, κινδύνευε από την άγρια θαλασσοταραχή, που ξέσπασε, να βυθισθεί. Ήτανε μέρα μεσημέρι. Εμφανίστηκε τότε έξαφνα στους ναύτες ο Όσιος, και διέσωσε με την χάρη του Θεού το πλοίο, οδηγώντας το με ασφάλεια στο λιμάνι του χωριού του. 
Τον ερώτησαν τότε οι ναύτες ποιος ήταν, και τους αποκρίθηκε πως ήταν ο «Αθανάσιος ο του Πεντασχοινίου », και αμέσως έγινε αφανής.
Οι ναύτες κατέβηκαν κατόπιν στο χωριό, έχοντας μαζί τους λάδι, για να προσφέρουν στον ναό του Αγίου, που τους είχε σώσει. 
   Κατά Θεία Πρόνοια βρήκαν στον δρόμο τον πατέρα του Οσίου, στον οποίο διηγήθηκαν τη θαυμαστή διάσωσή τους, και τον ρώτησαν που βρισκόταν ο ναός του Αγίου Αθανασίου.
 Ο θεοφιλής εκείνος γέροντας τους διαβεβαίωσε πως τέτοιος ναός δεν υπήρχε εκεί, αλλ’ από την περιγραφή των χαρακτηριστικών του Αγίου, που τους διέσωσε, κατάλαβε πως επρόκειτο για τον γυιό του. Πορεύθηκαν τότε μαζί στον τάφο του, κι εκεί ο άγιος πατέρας του τον ρώτησε: 
« Παιδί μου, Αθανάσιε, συ έσωσες τους ανθρώπους; »
 Και ο πάντοτε υπάκουος Αθανάσιος ταπεινά αποκρίθηκε, ω του θαύματος, σαν να ήταν ζωντανός: 
« Ναι, Πατέρα μου. Ο Κύριος με απέστειλε, για να μην πάθουνε τίποτα κακό στον τόπο μας. » 
Τότε ο ενάρετος πατέρας του λέγει: « Κοιμήσου πάλιν, παιδί μου, μέχρι να σε αναστήσει ο Χριστός »! Όπως και έγινε!
Τα λίγα, αλλά σημαντικά αυτά στοιχεία για τον Όσιο Αθανάσιο μας διέσωσε ο επίσης Κύπριος μεγάλος Άγιος, ο Όσιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, που καταγόταν από την Αμαθούντα
Αργότερα ανηγέρθη μεγαλοπρεπής ναός πάνω στον τάφο του Οσίου Αθανασίου, ο οποίος κατέστη πανορθόδοξο προσκύνημα για τα συνεχιζόμενα ανά τους αιώνες θαύματά του. Στη θαυματουργική Χάρη του αναφέρεται και ο Λεόντιος Μαχαιράς, όταν έγραφε περί το 1458 μ.Χ.: 
« Και ο άγιος Γεώργιος ο Μαχαιρωμένος εις τον Αχλίοντα, τοπικός θαυματουργός. Ομοίως ( δηλ. τοπικός άγιος θαυματουργός) ο άγιος Αθανάσιος ο Πεντασκοινίτης, απέ το Πεντάσκοινον, και βρύει ιάματα.» Μέχρι την εποχή του Μαχαιρά πρέπει να υπήρχε και το λείψανό του Οσίου στον ναό του.

Τη μεγάλη διάδοση της τιμής του Οσίου Αθανασίου σ’ όλη την Κύπρο μαρτυρεί και η αγιογράφηση του σε όλους σχεδόν τους ναούς του νησιού, από τον 12ο αιώνα τουλάχιστον και εξής.
 Στις τοιχογραφίες ο Όσιος απεικονίζεται ως διάκονος, πράγμα το οποίο δεν μαρτυρείται από τον Όσιο Αναστάσιο. Ταπεινά φρονούμε πως ο Όσιος πιθανόν να ήταν αναγνώστης ή υποδιάκονος ή να είχε κάποια υπηρεσία στον ναό. Επίσης είναι πιθανόν η παράστασή του να συμβολίζει την αφιέρωσή του στον Θεό και τη διακονία του στον πλησίον. Ας μην ξεχνούμε εξάλλου και τη μικρή ηλικία, κατά την οποία εκοιμήθει ο Άγιος ( λίγο μετά τα είκοσί του χρόνια), που δεν επέτρεπε, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, να ήταν διάκονος.
Η αρχική καθαυτό ημέρα μνήμης του Οσίου δεν μας είναι σήμερα γνωστή, αλλά πρόσφατα, με την ευλογία του εγχώριου Επισκόπου Κιτίου κ.κ. Χρυσοστόμου, και κατόπιν σχετικής εισηγήσεως του στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας Κύπρου, καθιερώθηκε ως ημέρα εορτασμού του η 10η Ιουλίου.

πηγή-Βίος και ακολουθία του Οσίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτου

Εκδόσεις ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΙΤΙΟΥ

                           Λάρνακα 2001