Ο βίος του Αγ.Αλεξάνδρου του Σβιρ,η θαυμαστή αφθαρσία του,η εμφάνιση της Αγ.Τριάδος και η Μονή του Αγίου

1)O ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΒΙΡ.

Ο Αγ.Αλέξανδρος του Σβιρ γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1448 στα μέρη του Νοβγκοροντ σε μια οικογένεια ευλαβών χριστιανών.Ηταν το τρίτο παιδί του Στέφανου και της ΒασάιΤο βαπτιστικό του όνομα ήταν Αμώς.Ήταν πράος,υπάκουος,νηστευτής και όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν.Εκείνος όμως στα 19 του χρόνια έφυγε για τη μονή Βαλαάμ.Περνώντας ο νεαρός Αμώς από τη λίμνη Ροτσίνσκ άκουσε μια φωνή να του λέει ότι σ΄αυτό το σημείο θα χτίσει ένα μοναστήρι.Τότε έλαμψε από πάνω του ένα φως και ένας άγγελος του έδειξε το δρόμο για το Βαλαάμ.Στο Βαλαάμ εκάρη μοναχός μετά από 7 χρόνια στα εικοσιέξι του και πήρε το όνομα Αλέξανδρος.Ο πατέρας ήρθε να τον βρει στο μοναστήρι και ο νεαρός Αλέξανδρος όχι μόνο τον καθησύχασε,αλλά και τον έπεισε να γίνουν αυτός και η μητέρα του μοναχοί.Πρόκοβε συνεχώς στα πνευματικά και δέκα χρόνια τα πέρασε εν σιωπή σ’ένα νησάκι.

Το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Αγ.Αλέξανδρος του Σβιρ

Εδώ σε μια στενή και υγρή σπηλιά,η οποία ακόμη υπάρχει, ασκήτεψε ο Άγιος.

Το εσωτερικό του σπηλαίου

Μια μέρα ενώ προσευχόνταν άκουσε μια θεική φωνή να του λέει να πάει στον τόπο που κάποτε του είχε υποδειχθεί για να σωθεί.Ένα φως του έδειξε το μέρος στις όχθες της λίμνης(1485).Έμεινε εκεί μόνος επτά χρόνια, τρώγωντας μόνο χόρτα και υποφέρωντας από τις βαρειές ασθένειες και το ανυπόφορο κρύο.Το 1493 τον ανακάλυψε τυχαία ένας άρχοντας που είχε βγει για κυνήγι.Η φήμη του ως αγιασμένου ασκητή εξαπλώθηκε γρήγορα και πολλοί μοναχοί μαζεύτηκαν γύρω του,ενώ ο απλός λαός τον τιμούσε ως άγιο όταν ήταν εν ζωή


2)Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑ
Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!

Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.

Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συν­ετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρ­κεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.
Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.

Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν…
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλο Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!…


2α)Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περί­που 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχι­κών του αγώνων.
Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.

Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχια­τρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.

Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο – μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαίωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».
Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.
Στις 14 Ιουνίου 1997, περί­που έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολο­κληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώ­σεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλη­σία. Το τμήμα της Αγίας Τριά­δος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκ­κλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.

Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμεί­φθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.
Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».
Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία. Ό Δόκι­μος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψα­νοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού



3)Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής. Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ` ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αν­τοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση. Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ' τον Όσιο και καταλα­βαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ' αυτόν, προσπάθη­σαν απ' την αρχή να τον τρομοκρατήσουν. Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια πού έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.

Μια νύχτα ό όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξα­φνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν νάταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ' το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:
Φύγε, φύγε απ' αυτόν τον τόπο, αναχώρησε γρήγορα απ' εδώ, για να μην πεθάνεις με θάνατο κακό.
Ό Όσιος όμως, σαν καλός μαχητής του Ιησού Χριστού οπλι­σμένος με προσευχή, δεν τρομοκρατήθηκε καθόλου απ' αυτούς, γιατί γνώριζε την ασθενική δύναμη τους. Και ή προσευχή ,του έβγαινε από το στόμα του σαν πύρινη φλόγα και κατέκαψε και αφάνισε όλες τις ανίσχυρες λεγεώνες των δαιμόνων.
Ό όσιος Αλέξανδρος συνέχισε τότε το δρόμο του και ήρθε στο μοναχικό ερημητήριο του όπου έκανε τις συνηθισμένες προσευχές του στο Θεό, οπότε ξαφνικά ένας άγγελος με λαμπρά ενδύματα παρουσιάστηκε μπροστά του. Βλέποντας τον ό Όσιος αισθάνθηκε φόβο και τρόμο και πέφτοντας στο έδαφος έμεινε εκεί σαν νεκρός. Ό άγγελος τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
Είμαι άγγελος Κυρίου και ό Θεός με έστειλε να σε διαφυλάξω απ` όλες τις απάτες του πονηρού διαβόλου και να σου υπενθυμίσω τα θεια οράματα πού είχες δει σ' αυτόν τον τόπο πού έχεις εγκατα­σταθεί- γιατί οι εντολές Του πρέπει να εκτελεστούν- ό Κύριος σε εξέλεξε να γίνεις οδηγός σε πολλούς για τη σωτηρία τους. Σού δη­λώνω ότι το θέλημα του Θεού είναι να χτίσεις σ' αυτόν τον τόπο μια εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος, να συγκεντρώσεις αδελ­φούς και να ιδρύσεις μοναστήρι.

Κι αφού είπε αυτά ό άγγελος έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σ' αύτη όλες τις μέρες της ζωής του- γι' αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στο Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού. Κάποτε πού είχε απομακρυνθεί απ' την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά εμ­φανίστηκε πάλι ό άγγελος Κυρίου και του είπε:
-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μια εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε μοναστήρι, γιατί πολ­λοί πού επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις «εις οδόν σωτηρίας».
Και λέγοντας αυτά ό άγγελος έγινε και πάλι άφαντος.
Κατά το 1508 πάλι, πού ό Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ' αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρι­σκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως. Ό Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφ­τηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα. Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ' τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα.. Καθένας τους κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο. Όταν τους είδε ό Όσιος έτρεμε ολόκληρος, γιατί τον κατέλαβε φόβος και τρόμος Και μόλις συν­ήλθε λίγο προσπάθησε να τους προσκυνήσει μέχρι το έδαφος. Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ' το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
Έχε ελπίδα, μακάριε, και μη φοβάσαι.
Και ό Άγιος είπε:
-Κύριοι μου, εάν βρήκα κάποια χάρη ενώπιον σας, πέστε μου ποιοι είστε πού, ενώ έχετε τόση δόξα και λαμπρότητα, καταδεχθήκατε να έρθετε προς το δούλο σας, γιατί ποτέ μου δεν είδα κανένα με τέτοια δόξα όπως εσείς.
Εκείνοι του απάντησαν:
-Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.
Ακούγοντας αυτά ό Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε:
- Κύριε μου, ποιος είμαι εγώ ό αμαρτωλός, ό χειρότερος απ' όλους τους ανθρώπους, πού θα ήμουν άξιος ν' αναλάβω τέτοιες ευ­θύνες, σαν κι αυτές για τις οποίες μου μίλησες; Είμαι αδύνατος για ν' αποδεχτώ τέτοια αποστολή. Γιατί εγώ ό ανάξιος δεν ήρθα σ' αυτόν τον τόπο για να κάνω αυτά πού με προστάζεις, αλλά μάλλον για να κλάψω τις αμαρτίες μου.
Μόλις είπε αυτά ό Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ό Κύ­ριος τον έπιασε πάλι απ' το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:
-Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Ό Όσιος απάντησε:
- Κύριε μου, μη θυμώνεις μαζί μου πού τόλμησα να σου αντιμιλήσω- πες μου, σε τίνος το όνομα θέλεις να τιμάται ή εκκλησία πού ή αγάπη Σου για το ανθρώπινο γένος θέλει να χτιστεί σ' αυτόν τον τόπο;
Και ό Κύριος είπε στον Όσιο:
Όπως βλέπεις τον ένα να σου μιλάει με τρία πρόσωπα, φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδος «εν μια τη ουσία». Σου αφήνω την ειρήνη Μου και ή ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου.
Και ξαφνικά ό Όσιος είδε τον Κύριο με απλωμένα φτερά να βαδίζει στο έδαφος, σαν να περπατούσε με τα πόδια, και μετά έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος ήταν συνεπαρμένος από πολλή χαρά και φόβο και ευχαρίστησε θερμά γι' αυτό το Θεό, πού τόσο αγαπάει το ανθρώπινο γένος. Μετά άρχισε να σκέπτεται πώς και πού θα χτίσει την εκκλησία. Αφού σκέφτηκε πολύ και προσευχήθηκε γι' αυτό στο Θεό, άκουσε ξαφνικά μια μέρα μια φωνή να του μιλάει από ψηλά. Κοιτάζοντας προς τα πάνω ό Όσιος είδε έναν άγγελο του Θεού πού φορούσε μανδύα και κουκούλια να στέκεται στον αέρα με απλωμένα φτερά και με τον ίδιο τρόπο πού άλλοτε εμφανίστηκε στο μεγάλο Παχώμιο, με τα χέρια του τεντωμένα προς τον ουρανό να λέει: «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν». Και μετά είπε στον Όσιο:
- Αλέξανδρε, ας χτιστεί ή εκκλησία σ' αυτόν τον τόπο στο όνομα του Κυρίου πού εμφανίστηκε σε σένα με τρία πρόσωπα, του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος, της αδιαιρέτου Τριάδος.
Και λέγοντας αυτά σημείωσε στον τόπο εκείνο το σημείο του σταυρού με το χέρι του και έγινε άφαντος. Ό Όσιος ευφράνθηκε πολύ με το όραμα αυτό, δοξολόγησε το Θεό πού δεν παρείδε τη δέηση του και στο σημείο αυτό τοποθέτησε ένα σταυρό.


4)ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
Η Ιερά Μονή του Αγ.Αλεξάνδρου του Σβιρ βρίσκεται 260 χιλιόμετρα από την Αγ.Πετρούπολη και 21 χιλιόμετρα από την περιοχή Lodeynoye.Το μοναστήρι ιδρύθηκε από τον Αγ.Αλέξανδρο στα τέλη του 15ου αιώνα στο παρθένο δάσος του Olonets κοντά στη γραφική λίμνη Roshinsky και γρήγορα έγινε γνωστό, συρρέοντας πλήθος κόσμου ενώ και η μοναστική αδελφότητα γρήγορα έγινε μεγάλη.

Στη μονή υπάρχουν η πέτρινη εκκλησία της Αγίας Σκέπης,δωρεά του τσάρου Βασιλείου,ο καθεδρικός ναός της Μεταμορφώσεως του Χριστού όπου βρέθηκε το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Αλεξάνδρου,o ναός της Αγίας Τριάδος χτίστηκε το 1791,αντικαθιστώντας έναν παλαιότερο ξύλινο ναό τον οποίο είχε κτισεί ο ιδρυτής της μονής.Το 1685 ανηγέρθη ο ναός των αγίων Ζαχαρίου και Ελισάβετ,ενώ εκεί υπάρχει και ο ναός του Αγ.Ιωάννη του Δαμασκηνού.
Για την κατασκευή των ναων και των κτιρίων βοήθησαν αυτοκράτορες,δούκες,βασιλείς,βογιάροι και ευγενεις .

Η μονή γνώρισε εισβολές εχθρών,λεηλασίες,πυρκαγιές,αλλά και αυστηρή μοναχική ζωή.Ηταν ένα από τα πλούσια μοναστήρια,με ανεκτίμητους θυσαυρούς γι’αυτό και το 1918 ήταν ένα από τα πρώτα μοναστήρια του οποίου η περιουσία κατασχέθηκε από τους μπολσεβίκους.Τότε εκτελέστηκαν και πολλοί μοναχοί της μονής μαζί με τον ηγούμενο,ενώ η μονή μετατράπηκε σε φυλακές ,οίκο αναπήρων πολέμου,τεχνική σχολή ,στρατόπεδο,ενώ ένα μέρος της μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο το οποίο λειτουργεί και σήμερα.
Το 1997 η νέα αδελφότητα χρειάστηκε να εργαστεί σκληρά για να αναστηλωθεί η μονή ενώ το 1998-μετά από 80 χρόνια- επέστρεψε στη μονη το λείψανο του ιδρυτή της μονής Αγ.Αλεξάνδρου,το οποίο είχαν παρατημένο σε μια γωνιά της στρατιωτικής ακαδημίας της Αγ.Πετρούπολης οι μπολσεβίκοι

πηγές-κεφ.1-www.lumeacredintei.ro
κεφ.2-www.ahdoni.blogspot.com
κεφ.3-www.apantaorthodoxias.blogspot.com
κεφ.4-www.svirskoe.ru

μετάφραση-επιμέλεια-www.proskynitis.blogspot.com

Προσκυνητής στο άφθαρτο λείψανο του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα

Ο όσιος Μωυσής έζησε στην Αίγυπτο και στην αρχή ήταν ληστής.Ήταν γνωστός για τους φόνους που είχε κάνει αλλά και για την τεράστια φυσική του δύναμη. Αλλά το φως της γνώσης και της μετάνοιας δεν άργησε να φωτίσει το δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση. Πίστεψε, έγινε χριστιανός και κατόπιν μοναχός.

Ήταν υποτακτικός του ιερέως Ισιδώρου. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα στην έρημο και απέκτησε μεγάλη πνευματική σύνεση και αρετή. Η φήμη του έφερνε στο ερημητήριό του πολλούς χριστιανούς, που άκουγαν με δέος τη διδασκαλία του κατά της υπερηφάνειας και της κατάκρισης. «Είμαι, έλεγε, ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντα μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό είναι η καλύτερη μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια του Θεού ασφαλή. Αν νομίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όρθιοι, τότε ακριβώς είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε το Θεό, οφείλουμε να φοβόμαστε πολύ τον εαυτό μας, δηλαδή τις αδυναμίες και τα πάθη μας».

Με τέτοια αγία ζωή, ο Μωυσής έφθασε στο 75ο έτος της ηλικίας του. Ώσπου ξαφνικά, ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο του και τον σκότωσαν με μαχαίρια. (Σύμφωνα όμως με την Συναξαριακή πηγή του Άγιου Νικόδημου, ο Άγιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά).

Το λείψανο του Αγ.Μωυσή του Αιθίοπα

Στο μοναστήρι του Αγ.Μωυσή του Αιθίοπα βρίσκεται το άφθαρτο λείψανό του.Πόλλοί πιστοί έρχονται να προσκυνήσουν το λείψανο του αγίου επειδή είναι γνωστή η θαυματουργική του δύναμη.Ο Αγ.Μωυσής βοηθάει κυρίως στον πόλεμο κατά του πάθους του αλκοολισμού αλλα και κατά των σαρκικών παθών με τα οποία και ο ίδιος πάλεψε κατά τη διάρκεια της ζωής του.Επίσης φέρνουν εκεί πολλούς δαιμονισμένους και οι ιερείς διαβάζουν εξορκισμούς στα άγια λείψανά του.Ο ιερομόναχος που υποδέχεται τους προσκυνητές διηγείται πώς θεραπεύτηκε ένας νεαρός δαιμονισμένος.Αυτός μετά την ακολουθία διαπίστωσε ότι πάνω στην μπλούζα του είχε τυπωθεί το όνομα του Αγ.Μωυσή και ένας σταυρός.Η φωτογραφία αυτής της μπλούζας είναι τοποθετημένη κοντά στα λείψανα του αγίου,ως απόδειξη της θαυματουργικής του δύναμης

πηγή-www.miriamturism.wordpress.com
http://www.proskynitis.blogspot.com/

Το άφθαρτο λείψανο του Αγίου Μωϋσέως του Αιθίoπος, βρίσκεται θησαυρισμένο μαζί με το επίσης άφθαρτο λείψανο του γέροντός Του, Αγίου Ισιδώρου πρεσβυτέρου της σκήτεως (αναφέρεται στο γεροντικό), στην κόπτικη μονή Baramous (μονή των Ρωμαίων) στην Wadi el Natrun (Νιτρία)
της Αιγύπτου.

Το μοναστήρι έχει περίπου 140 μοναχούς και βρίσκεται 140 Km από Κάϊρο στην διαδρομή προς Αλεξάνδρεια.

Το παλαιό καθολικό της μονής είναι ο ναός της Σκήτεως που αναφέρει το γεροντικό και σώζεται ακόμη ο κίων πίσω από τον οποίο έστεκε ο μέγας Αρσένιος κατά τις λατρευτικές συνάξεις.

Κοντά και σε απόσταση 4Km, βρίσκεται η μονή του Μεγάλου Παϊσίου με το άφθαρτο σκήνωμά του και δίπλα σ`αυτήν το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Κολοβού, στο οποίο σώζεται το "δένδρο της υπακοής" από το μπαστούνι που φύτεψε ο Άγιος κάνοντας αδιάκριτη υπακοή στον γέροντά του Αββά Παμβώ! Το δένδρο είναι τεραστίων διαστάσεων και ανήκει στο είδος Tamarin.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΓΙΑ ΤΟ E-MAIL ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ο μοναχός Μωυσής απο τη μονή του π.Σεραφείμ Ρόουζ-Πλάτινα/Η.Π.Α.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ PLATINA,CALIFORNIA-U.S.A./ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2009

Δάσος παγωμένο, εκκλησία μικρή,μοναχοί λίγοι-όλοι νεαροί αμερικάνοι,χαμογελαστοί.Ο τάφος του π.Σεραφείμ Ρόουζ λίγο πιο πέρα,στο πίσω μέρος της εκκλησίας.Η νύχτα τον Φεβρουάριο ερχεται γρήγορα

Μαθαίνουμε ότι για τις γυναίκες υπάρχει μόνο ένα κελάκι με δυο κρεβάτια.Για τους άνδρες επίσης ένα κελί αλλά με πιο πολλά κρεβάτια..Εμφανίζεται ο π.Μωυσής,ένας μαύρος…πολύ μαύρος.Μες τη νύχτα φαίνονται μόνο τα δόντια του,όταν φιλόξενα μας χαμογελά.Είναι ψηλός,κάπου δυο μέτρα!.Αυτός μας οδηγεί στο κελί όπου ήδη έχει ανάψει φωτιά…
Τότε ξαφνικά το συνδέω με την εικόνα του Αγ.Μωυσή του Αιθίοπα που είδα στην εκκλησία του Αγ.Γερμανού στην Πλάτινα.Είναι σαν μια ζωντανή απάντηση στην έκπληξή μου που είδα αυτήν την εικόνα μεταξύ δεκάδων εικόνων Ρώσων αγίων,σ’ένα απομακρυσμένο σημείο της Αμερικής:ο νεαρός ‘’έγχρωμος’’ ορθόδοξος Αμερικανός μοναχός δεν έλαβε τυχαία αυτό το όνομα στη μοναχική κουρά του!

Ι.Μ.Πλάτινα

Την επομένη όταν πήραμε πρωινό, βλέπουμε ότι η υπακοή του Μωυσή είναι στην τράπεζα:μαγείρεψε,σερβιρε στα γρήγορα,διάβασε από κάποιο βιβλίο όταν όλοι τρώγαμε.Την με πολύ αγάπη φιλοξενία,με απλές,μη εξεζητημένες κινήσεις,και την μεταδιδόμενη από καρδιά σε καρδιά χαρά,τα έχει εκ περισσού ο νεαρός ορθόδοξος Αμερικανός-όπως τα είχε κάποτε ο Αγ.Μωυσής ο Αιθίοπας.

Εάν στην Αμερική του 21ου αιώνα,όπου το 1% του πληθυσμού είναι ορθόδοξοι,μπορεί κάποιος να έχει ως παράδειγμα την άσκηση του Αγ.Μωυσή του Αιθίοπα,όπου έζησε τον 4ο αιώνα στην έρημο της Αιγύπτου,τότε δεν έχουν χαθεί όλα

Μαρία Κιρκουλέσκου

περιοδικό «Lumea Credintei

μετάφραση www.proskynitis.blogspot.com

«Ούκ ειμί άξιος το υπόδημα των ποδών λύσαι»

Ποίος έλεγε τούτους τους λόγους; "Οτι, δηλαδή, δεν είναι άξιος να λύσει το υπόδημα των ποδών; Καί για ποίον έλεγε αυτά τα της ταπεινώσεώς του λόγια;
Πρόκειται για τον μεγάλο των προφητών, τον άγγελο της ερήμου, τον ασκητή, τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη. Καί τα λόγια του είναι για τον Κύριο, διότι είχε βαθύτατη επίγνωση της μεγάλης αποστολής του και της ιστορικής θέσεως του μεταξύ των δύο κόσμων, στο μεταίχμιο Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.

Ό Ιωάννης, φωτισμένη από τον Θεό προσωπικότης με χαρακτηριστικά την αυτοκυριαρχία, την αυταπάρνηση, την άσκηση, την νηστεία, την εγκράτεια, έζηοε οικοδομών και ελέγχων τον λαόν προετοιμάζοντας την «όδόν Κυρίου». Καί το έκπληκτικώτερον, πάντοτε ως «πρόδρομος, ακόμη και στον "Αδη προπαρεσκεύασε τίς δεκτικές ψυχές για την αποδοχή της σωτηρίας, την οποίαν αυτοπροσώπως θα προσέφερε ό Λυτρωτής καί Σωτήρ.
Ακόμη καί ή περιβολή του εντυπωσιάζει. «Ό Ιωάννης είχε το ένδυμα αυτοϋ από τριχών καμήλου» (Ματθ. 3, 4) καί πάλιν «ην δε ό Ιωάννης ένδεδυμένος τρίχας καμήλου» (Μάρκ. Ι, 6). Ό Ιωάννης έκεί στην έρημο του Ιορδανού πόταμου φορεί ένδυμα από καμηλότριχα φυσική, όχι επεξεργασμένη, δι' ασκησιν, προκειμένου να «ΰποπιάζει καί δουλαγωγεί» (Α' Κορ. 9, 27) το σώμα αλλά καί δι' άπόκτησιν φρονήματος ταπεινώσεώς καί μετανοίας.
Ό ερμηνευτής Ευθ. Ζιγαβηνός γράφει χαρακτηριστικά: «Εις μετάνοιαν παρεικάζει καί από του σχήματος. Πενθικήν γαρ εϊχε στολήν. Λέγουσι δε την κάμηλον μεταξύ καθαρού καί μη. Καθό μεν μηρυρίζει, καθαρόν έστι' καθό δε ουκ εστί δίχαλον κατά τους όνυχας, ουκ εστί καθαρόν. Έκεΐ ούν καί ό Ιωάννης τον τε καθαρόν δοκοΰντα λαόν, τον Ίουδαϊκόν, καί τον ακάθαρτον, τον έθνικόν, προσήγε τφ Θεώ, δια τοϋτο έφόρει τάς τρίχας της καμήλου». (Ρ. (3. 129, 160)
Καί το φαγητό του λιτό, απέριττο καί φτωχικό. «Ή δε τροφή αύτοΰ ην ακρίδες καί μέλι αγριον» (Ματθ. 3, 4). Ή διαρκής αυτή νηστεία του κατέστη σ' αυτόν το θεμελιώδες βάθρον της όλης ασκητικής ζωής του κηρύγματος του περί μετανοίας.

Ό μέγιστος, λοιπόν, των προφητών υποχωρεί προ του Ενός καί Μοναδικού. Και ομολογεί δτι δεν εΐναι άξιος οϋτε να σκύψει καί να λύσει το λουρί των υποδημάτων Του. Τα λόγια του τα επαναλαμβάνει ό Απ. Παύλος, όταν εκλήθη καί μίλησε στην Πέργη της Παμφυλίας, οπού ευρισκόταν μαζί με τον Απ. Βαρνάβα. Αυτός ό Ιωάννης, ό όποιος κήρυττε το βάπτισμα μετανοίας, αυτός «ό ένδεδυμένος τρίχας καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί την όσφύν αύτοϋ», έλεγε το «ουκ ειμί άξιος το υπόδημα των ποδών λΰσαι» (Πράξ.13,25).
Καί όταν ήλθε «ό ισχυρότερος» του, γεμάτος πνευματική ευφροσύνη Τον έπρόβαλε καί Τον συνέστησε α' όλους, επισήμους καί ανεπισήμους, καθ' ότι έπρεπε Εκείνον πλέον να ακολουθήσουν. "Ελεγε: «Εκείνον δει αύξάνειν, έμέ δε έλαττοΰσθαι» (Ίω. 3.30). "Ετσι ό Ιωάννης δεν προφήτευσε απλώς την έλευση του Μεσσίου, αλλά Τον είδε, Τον έδειξε καί Τον διεκήρυξε λέγοντας «Ίδε ό αμνός του Θεοϋ, ό αϊρων την άμαρτίαν του κόσμου» (Ίω. 1,29) καί αξιώθηκε ν' αγγίξει με τα χέρια του την «κορυφήν του Δεσπότου».
Ό Ιωάννης δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο. Καί οϊ μοναχοί, πού τον έχουν πρότυπο καί προστάτη τους, δεν τον επέλεξαν άνευ λόγου. 'Αλλά καί ή ευλάβεια του πιστου λάου, την οποία τρέφει προς το άγιο πρόσωπο του, δεν εΐναι αδικαιολόγητη.
Αν, λοιπόν, ό Προφήτης, ό Πρόδρομος, ό Βαπτιστής, έκεϊνος πού άπετμήθη την κεφαλήν, ό Ιωάννης έσκυβε πιο χαμηλά από τα υποδήματα του Κυρίου ημών Ίησοϋ Χρίστου, έπειδή ένοιωθε μέσα του την άναξιότητά του, εμείς οι πτωχότατοι πνευματικά νεοέλληνες πόσο ακόμη πιο χαμηλά δεν οφείλουμε να σκύβουμε! "Ας το σκεφθούμε αυτό το σημείο καί πάλιν, τώρα πού έρχεται μπροστά μας στην 29η του μηνός ή του αποκεφαλισμού του μνήμη, ή της αυστηρός νηστείας ήμερα.

Αρχ.Χρυσόστομου Παπαθανασίου

Η μονή του Αγ.Μωυσή του Αιθίοπα στη Συρία

Η Μονή κάποτε ήταν ένα Ασσυριακό ( μονοφυσίτικο) Ορθόδοξο μοναστήρι και ήταν η έδρα της τοπικής επισκοπής και άκμασε μέχρι τον 15ο αιώνα, αλλά μετά από αυτό τον αιώνα έπεσε σε παρακμή. Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα έπεσε στα χέρια της νεοσυσταθείσας Ασσυριακής Καθολικής Εκκλησίας και εγκαταλείφθηκε οριστικά κατά τη δεκαετία του 1830.
Η Μονή του Αγίου Μωυσή ανακαλύφθηκε και πάλι το 1982 από ένα νεαρό Ιταλό Ιησουίτη ο οποίος ήρθε στα βουνά της Καλάμου (Καλαμούν) για να βρεί πνευματικό καταφύγιο. Από τότε, στο μοναστήρι του Αγίου Μωυσή, ο Πατέρας Paolo dall'Oglio έχει δημιουργήσει μια μικρή οικουμενική κοινότητα από ιερείς, μοναχούς και μοναχές. Η κοινότητα είναι ενεργή σε πολλά μέτωπα: αφιερώνει πολύ χρόνο για την προώθηση του διαλόγου και της κατανόησης μεταξύ διάφορων θρησκευτικών κοινοτήτων - Μουσουλμάνους, Χριστιανούς, Εβραίους, Ινδουιστές και Βουδιστές.

Η Μονή του Αγίου Μωυσή έχει προσελκύσει την προσοχή των ιστορικών τέχνης για τις τοιχογραφίες του ναού της, που μερικές χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα. Αυτές οι συναρπαστικές τοιχογραφίες που είναι το καμάρι του μοναστηριού έχουν αποκατασταθεί από το Κεντρικό Ινστιτούτο Αποκατάστασης Αρχαιοτήτων στη Ρώμη, στο πλαίσιο της Συρο- ευρωπαϊκής συνεργασίας. Σήμερα, η Μονή του Αγίου Μωησή έχει καταστεί ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα της Συρίας με χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο να το επισκέπτονται. Το μοναστήρι στις μέρες μας δέχεται τόσους πολλούς επισκέπτες, που ένα νέο μοναστήρι είναι υπό κατασκευή στο φαράγγι, στην άλλη πλευρά του ποταμού. Οι επισκέπτες που είναι πάντα ευπρόσδεκτοι, είναι δυνατό να διανυκτερεύσουν, ή ακόμη και να μείνουν περισσότερο. Η βασική στέγαση και τα απλά γεύματα είναι δωρεάν, αλλά οι επισκέπτες πρέπει να λάβουν ενεργό μέρος στη ζωή της κοινότητας και να βοηθήσουν με το μαγείρεμα και άλλες εργασίες.

πηγή-www.nostoc-nostoc.blogspot.com

Δυο παλιές τοιχογραφίες των Αγ.Ανδριανού και Ναταλίας

OI ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑΤΑΛΙΑ

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ Ι.Ν.ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΙΕΒΟΥ(ΠΕΡ.1040-1050)

Ο ποδοσφαιριστής Ali Karimi τιμώρηθηκε από την ομάδα του επειδή δεν τήρησε το Ραμαζάνι

Η βεντέτα του ιρανικού ποδοσφαίρου Ali Karimi,επέστρεψε στις υποχρεώσεις της ομάδας του,μετά την τιμωρία δυο αγωνιστικών που του είχε επιβληθεί επειδή κατεπάτησε την νηστεία του Ραμαζανιού

Η ποδοσφαιρική ομάδα Οτσέλουλ Αζίν ,στην οποία ανήκει ο Ali Karimi,ανακοίνωσε ότι ο ποδοσφαιριστής κλήθηκε να πληρώσει πρόστιμο 400000 ριαλίων(30.0000ευρώ)και επιπλέον του απαγορεύτηκε να συμμετάσχει στα δυο τελευταία παιχνίδια της ομάδας του.
Η ομάδα ανακοίνωσε ότι ο ποδοσφαιριστής τιμωρήθηκε στις 15 Αυγούστου εξαιτίας της άσχημης συμπεριφοράς του προς την ηγεσία της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας αλλά και της ομάδας,αλλά και επειδή δεν τήρησε δημόσια τη νηστεία του Ραμαζανίου.

Πολλοί ποδοσφαιριστές της ομάδας πήραν το μέρος του Καρίμι λέγοντας ότι πολλοί ποδοσφαιριστές δεν τηρούν το Ραμαζάνι,όταν έχουν προπόνηση.
Ο Al Karimi,που κατα καιρους έχει ονομαστεί ο «Μαραντόνα της Ασίας»είναι η βεντέτα της ιρανικής ομάδας.
Κατά το Ραμαζάνι,το οποίο ξεκίνησε την 12η Αυγούστου,οι πιστοί πρέπει να απέχουν απο το φαγητό,το ποτό και τις σεξουαλικές σχέσεις από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου.Αυτοί που δεν το τηρούν δεν πρέπει να εμφανίζονται δημόσια κατά τη διάρκεια της ημέρας.

ΠΗΓΗ

π.Σωτήριος Γκουβέλης-Ένας ορθόδοξος παπάς ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις

Ο π. Σωτήριος (Σαμ) Γκουβέλλης αγωνίστηκε για τη φυλετική ισότητα μεταξύ λευκών και μαύρων στις Η.Π.Α. σε μια εποχή που ο ρατσισμός κυριαρχούσε στην κοινωνία των λευκών και η Κου Κλουξ Κλαν τρομοκρατούσε όσους η συνείδηση τους δεν τους επέτρεπε να κάθονται ήσυχα στο σπίτι τους χωρίς να ενδιαφέρονται για τον μαύρο αδελφό τους. Ο αγώνας τότε είχε κόστος, μπορούσε να στοιχίσει την ίδια τη ζωή τους. Ο π. Σωτήριος γεννήθηκε στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. Ο πατέρας του καταγόταν από την Ήπειρο και η μητέρα του από τον Μελιγαλά. Χειροτονήθηκε ιερέας στο Μίσιγκαν και το 1961 μετετέθη στο Μπέρμιγχαμ.

Εκείνη την εποχή διενεργείτο ο αγώνας των μαύρων για ίσα δικαιώματα. Η Κου Κλουξ Κλαν έβαζε βόμβες, δολοφονούσε και τρομοκρατούσε όσους αγωνίζονταν για ισότητα και δικαιοσύνη.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, τον Απρίλιο του 1963 μια ομάδα ιερέων έστειλε επιστολή, την γνωστή ως «Κάλεσμα για ενότητα», στον κυβερνήτη της περιοχής και στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που ήταν τότε στη φυλακή. Ο π. Σωτήριος υπέγραψε την επιστολή προς τον κυβερνήτη. Άρχισε δε να μιλάει στην εκκλησία του για τον δίκαιο αγώνα των μαύρων πολιτών. Γι' αυτήν του τη στάση δέχθηκε την επίθεση των Ελλήνων μεταναστών. Έστελναν μάλιστα γράμματα στον αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο και ζητούσαν να τον διώξει από την πόλη. Οι Έλληνες μετανάστες, ήθελαν να ενταχθούν στην κοινωνία των λευκών. Έτσι στην πλειοψηφία τους έπαιρναν το μέρος των λευκών και τάσσονταν εναντίον των δικαιωμάτων των μαύρων συμπολιτών τους.
Ο π. Σωτήριος δεχόταν στο σπίτι του απειλητικά τηλεφωνήματα και κάθε πρωί πριν ξεκινήσει έψαχνε κάτω από το αυτοκίνητο του μήπως του είχαν βάλει βόμβα. Όμως παρά τις απειλές για τη ζωή του, συνέχισε να αγωνίζεται για ίσα δικαιώματα και συναντιόταν με λευκούς και μαύρους ιερείς της περιοχής, που έβλεπαν την αγάπη όχι σαν ένα ατομικιστικό συναίσθημα αλλά ως σχέση, με αναγκαίο αποτέλεσμα στην πράξη τη μάχη για δικαιοσύνη.
Τον Μάρτιο του 1965 ο π. Σωτήριος συμμετείχε στη μεγάλη πορεία που έγινε στη Σέλμα της Αλαμπάμα, μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η οποία ήταν καθοριστική για την έκβαση του δίκαιου αγώνα των μαύρων. Το 1971 μετετέθη στο Μίσιγκαν. Εκεί συνέχισε να αγωνίζεται για ισότητα μεταξύ λευκών και μαύρων μέχρι την ημέρα του θανάτου του, το 1988.
(από το περιοδικό ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ-ΤΕΥΧΟΣ 28-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ/ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009
ΠΗΓΗ

ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΕΛ(+24 Αυγούστου 1550)

Ό Οσιος καταγόταν από πλούσια οικογένεια βογιάρων, ευγενών δηλ. ρώσων, και από νέος μπήκε δόκιμος στη Λαύρα του Όσιου Σεργίου του Ραντονέζ. Έκεϊ εδειξε εξαιρετική διαγωγή, ιδιαιτέρως δε διακρίθηκε στην υπακοή.

Αγ.Αρσένιος του Κόμελ

Είχε σαν εργόχειρο την αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων και σώζεται ακόμη στη Λαύρα ένα δικό του χειρόγραφο Ευαγγέλιο. Εξελέγη ηγούμενος της Λαύρας και έδειξε πολλή αγάπη στους πατέρες κρατώντας σαν ζωντανό παράδειγμα την ζωή του.

Η Λαύρα του Αγ.Σεργίου

Επισκεπτόμενος κάποτε ένα μετόχι της Μονής, προσευχήθηκε στον τάφο του κτίτορα του Όσιου Στεφάνου, αδελφού του Όσιου Σεργίου. Ό ηγούμενος του μετοχίου τότε είδε να καλύπτει τον "Οσιο και τον τάφο του Αγίου Στεφάνου ένα ουράνιο φως, πράγμα πού ερμηνεύτηκε ως σημείο και θέλημα Θεοϋ να γίνει ένα περίλαμπρο μνημείο πάνω από τον τάφο και να εορτάζεται έκκλησιαστικώς ή μνήμη του Όσιου Στεφάνου.

Ό ηγεμόνας της Μόσχας Βασίλειος Ίβάνοβιτς βλέποντας τον "Οσιο Αρσένιο ντυμένο με παλαιόρασα, θαύμασε και οί μοναχοί τον πληροφόρησαν: «Ό ηγούμενος μας εϊναι πολύ ταπεινός και πραγματικός δούλος του Θεοϋ. Ζεϊ κατά το θέλημα του Θεοΰ και έχει σαν στόχο του να πεθάνει σαν ήσυχαστής».

Πράγματι μετά κάμποσα χρόνια πήγε στο πυκνό δάσος του Κόμελ, οπού έκαμε ένα βαρύ ξύλινο σταυρό και, περπατώντας μέσα από στενά και δύσκολα μονοπάτια μέσα από λασπώδη έλη, έφτασε σε τόση εξάντληση, ώστε έπεσε στο χώμα από το βάρος του σταυρού. Την ϊδια στιγμή τον περικύκλωσε ουράνιο φως. Αυτό το θεώρησε ως σημείο να κτίσει έκεϊ έρημητήριο. Αντέδρασαν όμως οί ντόπιοι χωρικοί. Και φοβούμενοι μήπως χάσουν τα χωράφια τους, έσκότωσαν τον υποτακτικό του Όσιου.

Αγ.Αρσένιος του Κόμελ

Με την ευλογία του τοπικού επισκόπου τελικώς ϊδρυσε ένα καινούργιο μοναστήρι στη βόρεια Ρωσία, προς τιμήν της Ύπεραγίας Θεοτόκου της Βλαχερνιτίσσης,εικόνα πού εϊχε πάντοτε μαζί του από τον καιρό της κούρας του, και το επάνδρωσε με πολλούς μοναχούς. Συγχρόνως δεχόταν και συμβούλευε με σοφία τους λαϊκούς επισκέπτες και προσκυνητές.

Ό όσιος Αρσένιος είχε το χάρισμα να προβλέπει τα μέλλοντα, όπως μια φορά πού οί πλησιόχωροι χωρικοί εργάζονταν σε ήμερα γιορτάσιμης αργίας, τους προεϊπε, ότι τα δεμάτια του σταριού πού θερίζουν, για να συνετισθούν, θα τα διασκορπίσει μια καταιγίδα, πράγμα πού έγινε.
Έκοιμήθη εiρηνικώς γύρω στα 1550 και εορτάζεται στις 24 Αυγούστου.

ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ...ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ(24-7/23-8-2010)

Το θαυμα του Αγ.Σπυρίδωνος της 11ης Αυγούστου 1716
Το κομποσχοίνοι και οι συμβολισμοί του
Ο π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μιλά για τις προγαμιαιες σχέσεις
Τα μάτια που είδαν το Θεό
...το μόνο πραγματικό αντάρτικο...ίσως
Έφηβοι και κινητά τηλέφωνα
Γιατί δεν ήθελα ποτέ να παω στο Άγ.Ορος
Είναι Άγιοι οι Ρωμανώφ;
Αγιος Ιάκωβος της Αλάσκας
...αλλά ο παράδεισός μυρίζει πιο ωραία...π.Τύχων
Το μαρτύριο των Μακκαβαίων
Το ξυπόλητο τάγμα
Θαυμαστά γεγονότα από τη μαρτυρική ζωή του φυλακισμένου Αγίου Βαλερίου Γκαφένκου
Πως μια εικόνα με οδήγησε στην Παναγία
Το θαύμα του φακίρη και η ευχή του Ιησού
Αντάρτισσες στο Άγιο Όρος
Ο Τούρκος αξιωματικός που αγίασε
Μιμητές του ''Παραβάτη''
Σ'έναν Άγιο Μαργαρίτη όλος ο Παράδεισος,ο Χριστός
Τρίκαλα Κορινθίας-Η ιστορική και ευλογημένη γενέτειρα του Αγ.Γερασίμου
Ιερεύς τις του 20ου αιώνος
Θαυμαστή εμφάνιση του γέροντος Παισίου σε προσκυνητή στο Άγ.Όρος
Η δύναμη του σαρανταλειτουργου
st-tatiana-of-beijing
H ευχή της βασκανίας διαβάζεται μόνο από τους ιερείς
Τα 30 καλύτερα ελληνικά ηλιοβασιλέματα
The selfish giant(Oscar Wilde)
Ωστε το παιδί σας θέλει να γίνει μοναχός;
three-medieval-monasteries-in-serbia.
Ένα ακόμη θαύμα-Η μαρτυρία του αρχιερέως Αντινόης Παντελεήμων προς δόξαν Θεού
Η τηλεόραση είναι ναρκωτικό(εκπληκτικό βίντεο)
Γέροντας Παίσιος-Κάποτε μου ήρθαν δυο καθολικοί
Ο Αγ.Κοσμάς ο Αιτωλός μιλά για το γάμο και την οικογένεια

Η επίσκεψη του Αγ.Κοσμά του Αιτωλού στην βενετοκρατούμενη Κέρκυρα

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

Ο άγιος Προκόπιος ο δια Χριστον σαλός

Κάποτε, ένας δια Χριστόν σάλος, ό άγιος Προκόπιος του Ούστιούγκ (+1303, ή μνήμη του τελείται στίς 8 Ιουλίου), διασχίζοντας τους δρόμους του Ούστιούγκ, έφτασε τρέχοντας στην εκκλησία. Γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας καί φώναξε: «Μητέρα του Θεού, σώσε μας• σώσε μας!» Γύρισε προς τον κόσμο, πού παρευρισκόταν εκείνη την στιγμή μέσα στην εκκλησία καί τους φώναξε δυνατά να μετανοήσουν, να παύσουν να άμαρτάνουν, διαφορετικά ό Θεός θα τους λιθοβολήσει. Ό κόσμος τον έθεώρησε τρελλό. Καί άφοϋ τον σάπισαν στο ξύλο, τον έδιωξαν. Τά ϊδια είχαν πάθει καί οί προφήτές.

Πέρασε καιρός. Καί τότε συνέβη κάτι το φοβερό.
Ό ουρανός καλύφθηκε από ένα τεράστιο μαϋρο σύννεφο. Όλες οί εκκλησίες της πόλης γέμισαν
από πιστούς. Καί να, καταφθάνει καί ό όσιος με τα ελεγκτικά του λόγια: «Δεν σας το έλεγα; Τώρα το βλέπετε καί μόνοι σας. Προσευχηθείτε. Προσευχηθείτε...» Καί προσευχήθηκαν όλοι• καί ό όσιος μαζί τους, καί το σύννεφο διαλύθηκε• ό ουρανός καθάρισε• καί όλοι οι κάτοικοι, σαν κάτι να τους έσπρωχνε, έτρεξαν έξω από την πόλη! Καί τί να ίδοϋν; Μια τεράστια έκταση σκεπασμένη με μαύρες πέτρες-μετεωρΐτες. 'Αν οι πέτρες αυτές έπεφταν επάνω στην πόλη, δεν θα έμενε άνθρωπος ζωντανός. Οι πέτρες βρίσκονται έκεί ακόμη μέχρι σήμερα. Οι επιστήμονες πού τίς εξέτασαν έβεβαίωσαν ότι, πράγματι οι πέτρες αυτές είναι μετεωρίτες. Για το πώς όμως βρέθηκαν όλες μαζί σε ένα σημείο, δεν μπόρεσαν να δώσουν εξήγηση. Αυτό βέβαια το γνώριζε μόνο ό δούλος του Θεού, πού το είχε προβλέψει.

Μια ιστορία για την αγάπη και τη συγνώμη

Είναι η ιστορία δύο φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ»Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παρολίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μία πέτρα: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ».Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στη πέτρα. Γιατί;Ο άλλος φίλος απάντησε: «Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ. ΠΑΡΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!
ΠΗΓΗ

Ευλογείτε.......πάντα τα κτήνη τον Κύριον...

Ευλογείτε,πάντα τα πετεινά του ουρανού,τα θηρία και πάντα τα κτήνη,τον Κύριον,υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας

...με το κτύπημα της καμπάνας

Ό π. Βαρσανούφιος, για μια ακόμη φορά, μου υπενθύμισε, πώς πρέπει να αγωνιστώ εναντίον του ύπνου.

«Πρώτα, πρέπει να θέλεις να ξυπνάς. Καί μετά, με ευκολία, θα σηκώνεσαι έγκαιρα καί για την ακολουθία. Διαφορετικά καί ολόκληρο το καμπαναριό να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, θα σε αποκοιμίζει περισσότερο με την γλυκεία του μελωδία! Αν θέλεις, κάμε κάτι ακόμα. Να παρακαλέσεις τον φύλακα σου άγγελο καί τον άγιο Βαρσανούφιο, επίσκοπο Τβέρ καί Καζάν. Σέ αυτόν δόθηκε το χάρισμα, να θεραπεύει όσους υποφέρουν από υπνηλία.
Σού το έχω ειπεί πολλές φορές καί σου το ξαναλέω: Το κτύπημα της καμπάνας πρέπει να σε ευρίσκει μέσα στην Εκκλησία. Γιατί; Επειδή τότε εισέρχεται στον ναό ή Θεοτόκος.
 Το διάβασα στον βίο του αγίου Παϊσίου του Κιέβου, του δια Χριστόν σάλου. Βρισκόταν ακόμη στον δρόμο, όταν ή καμπάνα είχε ήδη σημάνει για τον εσπερινό. Φτάνοντας στην εκκλησία δεν βρήκε κανένα. Ό νεωκόρος, άφού άναψε τα καντήλια έφυγε. "Εμεινε μόνος του. Ξαφνικά, ακούει ένα τρίξιμο καί βήματα. Γυρίζει καί βλέπει μια μεγαλοπρεπή γυναίκα να συνοδεύεται από τον απόστολο Πέτρο καί κάποιον άλλο άγιο. "Ερριξε μια ματιά μέσα στην Εκκλησία καί είπε: «Τί κρίμα! Ή καμπάνα σήμανε για προσευχή, καί άνθρωπος κανένας». Μετά στράφηκε στον όσιο. Τον ευλόγησε με το σημείο του Τιμίου Σταυρού καί έκανε να φύγει. Ό όσιος Παΐσιος έτρεξε να την προλάβει. Μα ή Παναγία ήδη είχε χαθή από τα μάτια του.
Όταν ό π. Άνατόλιος έκαμε την ϊδια ερώτηση στον π. Μακάριο, εκείνος του απάντησε:

Το κτύπημα της καμπάνας πρέπει να μας ευρίσκει μέσα στην Εκκλησία. Επειδή τότε εισέρχεται στον Ναό ή Τπεραγία Θεοτόκος».
Καί κάποια άλλη φορά, ζητώντας συγχώρηση, γιατί είχα καθυστερήσει να πάω στην ακολουθία, ό π. Βαρσανούφιος είπε:
«Ό Θεός να σε συγχωρήσει. Πάντοτε φρόντιζε να είσαι στην εκκλησία, πρίν σημάνει ή καμπάνα. Με το πρώτο κτύπημα της καμπάνας πρέπει να βρίσκεσαι μέσα στην εκκλησία. Αυτό μας το δίδαξαν οι Γέροντες μας, Μακάριος, Αμβρόσιος καί Άνατόλιος. Αυτό καί εγώ, λέω σε σένα. Καί αυτό πρέπει να κάμεις».
Από το βιβλίο-Όσιος Στάρετς Νίκων,Ρήματα Ζωής

Ι.Μ.Νικοπόλεως

Σαν γη κατάξερη σε διψά η ψυχή μου...

Κύριε Ιησού Χριστέ, ικετεύω την αγαθότητα σου" θεράπευσε τα τραύματα της ψυχής μου και φώτισε τα μάτια της καρδιάς μου, για να κατανοήσω το σχέδιο σου για σωτηρία, το όποιο πραγματοποιήθηκε σ' έμενα. Καί επειδή έμωράνθηκε ή διάνοια μου, ας την άρτύσει το αλάτι της χάριτος σου. Τί άλλο να σου πω, προγνώστα Θεέ, πού ερευνάς τίς καρδιές και τίς σκέψεις; Εσύ μόνος γνωρίζεις, πώς σαν κατάξερη γη σέ διψά ή ψυχή μου και σε ποθεί ή καρδιά μου. Γιατί εκείνον πού σε αγαπά διαρκώς τον χορταίνει ή χάρη σου κι όπως πάντοτε με ακούς, καί τώρα μην περιφρονήσεις τη δέηση μου, γιατί ή διάνοια μου είναι σαν ένας αιχμάλωτος, πού ζητά μόνο εσένα, τον αληθινό Σωτήρα. Στείλε γι' αυτό τη χάρη σου να έλθει καί να χορτάσει την πείνα μου καί να ξεδιψάσει τη δίψα μου. Γιατί ποθώ καί διψώ εσένα, το φως της αλήθειας, το χορηγό της σωτηρίας. Χορήγησε μου αυτά πού σου ζητώ καί στάξε μέσα στην καρδιά μου μια σταγόνα της αγάπης σου, για να ανάψει σαν φλόγα μέσα στην καρδιά μου καί να κατακαύσει τα αγκάθια καί τα τριβόλια της, τους πονηρούς δηλαδή λογισμούς. Χορήγησε τα λοιπόν πλουσιοπάροχα κι όπως ταιριάζει, ως Θεάνθρωπος, καί πολλαπλασίασε τα, ως Υιός αγαθός του αγαθού Πατρός.


ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ
Απόσπασμα εκ του «Λόγου Ασκητικού»

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΜΑΡΙΝΑ και η προσφορά του στην Εκκλησία και την εθνική μας αυτοσυνειδησία

Στις 18 Αυγούστου ή Ιερά Μητρόπολις Γρεβενών και ολόκληρο τό Ελληνορθόδοξο Γένος μας θα τιμήσει τη μνήμη του Όσιομάρτυρός Αγίου Δημητρίου του Νέου από την Σαμαρίνα. Συμπληρώνο-νται εφέτος 202 χρόνια από το μαρτύριο του Άγιου και είναι χρέος μας να θυμηθούμε εν όλίγοίς τον βίο του και την προσφορά του στήν Εκκλησία και στην εθνική μας αυτοσυνειδησία.
Ή Σαμαρίνα είναι ένα ορεινό Βλαχοχώρι της Πίνδου, το όποίο ανήκει έκκλησιαστικώς και διοικητικώς στα Γρεβενά. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1400 μέτρων επί του όρους Σμόλικας. Οί Βλαχόφωνοι "Ελληνες είναι απόγονοι των γηγενών κατοίκων της Βορείου Ελλάδος, οί όποίοι κατά την διάρκεια τής ρωμαϊκής κατακτήσεως υπέστησαν μία αλλοίωση στο γλωσσικό τους ιδίωμα και συνήθισαν να μιλούν τα Βλάχικα, δηλαδή μία διάλεκτο έλληνολατινική. Ή γλωσσική αύτη ιδιομορφία δεν τους άπεμάκρυνε από τον Ελληνισμό και τήν'Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη. Παρά τις προσπάθειες διαφόρων εθνικιστικών και εκκλησιαστικών προπαγανδών ή συντριπτική πλειοψηφία των Βλάχων παρέμεινε ριζωμένη στην ελληνικότητα και στήν'Ορθοδοξία. Οί Βλάχοι, δηλαδή οί Βλαχόφωνοι Έλληνες, μας έδωσαν μεγάλους Εθνικούς Ευεργετες, οί όποίοι πλούτισαν μεν έκτός Ελλάδος, άλλα έστειλαν τα χρήματα τους για να κτισθούν Ναοί, Σχολεία και περικαλλη ιδρύματα στην Ελλάδα. Ό Ευ. Ζάππας έκτισε το Ζάππειο, ό Γ. Αβέρωφ χρηματοδότησε το θωρηκτό Αβέρωφ, πού κατενίκησε τους Τούρκους στούς Βαλκανικούς Πολέμους, ό Σίμων Σίνας έστειλε τα χρήματα για την Ακαδημία Αθηνών, Έλληνόβλαχοι από το Μέτσοβο έκαναν την δωρεά για την ανέγερση του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου κ.λπ. Ακόμη κι αν μιλούσαν το βλάχικο ιδίωμα στο σπίτι τους, εν τούτοις στην Θεία Λειτουργία οί Βλάχοι χρησιμοποιουσαν μόνον την ελληνική γλώσσα.

Σέ ένα τέτοιο περιβάλλον εμπνευσμένο από την αγωνιστικότητα των μαρτύρων και αγίων της "Ορθοδοξίας και από την ελληνική παιδεία, ή οποία διδάσκει τούς συνεχείς αγώνες του Έθνους μας κατά των κατακτητών, γεννήθηκε και άνετράφη ό Νεομάρτυς Δημήτριος από την Σαμαρίνα. Ή πατρίδα μας ζοΰσε κάτω από την τυραννία των Όθωμανών και ή περιοχή της Σαμαρίνας είχε ύπαχθεί κάτω από την εξουσία του Άλη Πασά των Ιωαννίνων. Ό Δημήτριος αφιερώθηκε από μικρός στο μοναστήρι της περιοχής του, την Άγια Παρασκευή. Από τους γονείς του και τους μοναχούς - διδασκάλους του γαλουχήθηκε με την πίστη προς τον Χριστό και με την φλόγα για την απελευθέρωση του Γένους. Μόλις πληροφορήθηκε ότι ό παπα - Εύθυμης Βλαχάβας ετοίμαζε εξέγερση των κλεφταρματωλών με επίκεντρο τα "Αγια Μετέωρα ό νεαρός μοναχός έγινε στενός και έμπιστος συνεργάτης του. Το κίνημα του Βλαχάβα εξερράγη τον Μάιο του 1808, αλλά απέτυχε, πιθανόν κατόπιν προδοσίας. Ό Δημήτριος όχι μόνον βοήθησε στην πνευματική προετοιμασία των εξεγερθέντων, άλλα καί μετά την άτυχη έκβαση συνέχισε να περιέρχεται τά χωριά καί να κηρύττει την ελπίδα, την πίστη, την υπομονή και την έμμονη στις πατροπαράδοτες ελληνορθόδοξες αξίες. Παρά το νεαρόν της ηλικίας του ήταν δυναμικός ρήτωρ και έθνεγέρτης. Γι' αυτό και ό Άλή Πασάς ζήτησε και επέτυχε να συλληφθεϊ ό Δημήτριος μαζί με τον αρχηγό του, τον αγέρωχο ιερέα και οπλαρχηγό π. Εύθυμη Βλαχάβα. Σύρθηκαν σιδηροδέσμιοι μέχρι τα Ιωάννινα και ρίχθηκαν στα σκοτεινά κελλιά του φοβερού Σαραγιοΰ.


Τα μαρτύρια που ακολούθησαν τα είδε και τα περιέγραψε ό Γάλλος Πρόξενος και περιηγητής Φραγκίσκος Πουκεβίλλ. Ό νεαρός Δημήτριος υπέστη διάφορα εϊδη βασανισμών. Ό Άλή Πασάς προσπαθούσε να εκμαιεύσει πληροφορίες για ενδεχόμενη υποστήριξη πού είχε το κίνημα του Βλαχάβα από ξένες δυνάμεις, εννοώντας κυρίως την Ρωσία. Ό Δημήτριος αρνήθηκε να απαντήσει και συνεχώς έπεκαλείτο τον Χριστό για να ενισχύεται και να αντιμετωπίζει τον πόνο. Ό Άλής του ζήτησε να αφαιρέσει την εικόνα της Παναγίας, την όποια έφερε στο στήθος του ό Δημήτριος, αλλά έκείνος αρνήθηκε. Ή μανία του τυράννου και των βασανιστών έγινε μεγαλύτερη και έπενόησαν κάθε μορφής βασανιστήρια για να κάμψουν τον Δημήτριο. Του έδεσαν την κεφαλή με σιδερένια αλυσίδα, την οποία συνέσφιγγαν συνεχώς,όμως με την επίκληση του Χρίστου και της Παναγίας, ό μάρτυς έθραυσε την αλυσίδα. Τον κρέμασαν ανάποδα και του έψηναν την κεφαλή επάνω στην φωτιά, άλλα έκείνος ύπέμενε καί έπέμενε.'Ένας Τούρκος από την Καστοριά βλέποντας την πίστη και το θάρρος του Άγιου έπίστευσε στον Χριστό και άμέσως θανατώθηκε από τους δήμιους του Αλή.

Τελικά ό Άλή Πασάς διέταξε να κτίσουν το σώμα του μάρτυρος μέσα σε τοίχο! "Αφησαν σκοπίμως έξω από τον τοίχο το κεφάλι για να τον τρέφουν και έτσι να του δημιουργούν δυσφορία και να επιτείνουν τον πόνο. Ό μάρτυς επέζησε 10 ήμερες προσευχόμενος και βασανιζόμενος δια του έντοιχισμού. Στις 18 Αυγούστου 1808 παρέδωσε το πνεύμα και αμέσως ή φήμη της αγιότητας του διεδόθη μεταξύ των Χριστιανών. Από τις πρώτες ήμερες μετά το μαρτύριο του άρχισαν να αναφέρονται θαύματα με την επίκληση του ονόματος του. Όπως συνέβη στην περίπτωση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, έτσι και για τον Νεομάρτυρα Δημήτριο ή συνείδηση του λαού έκανε την πρώτη ανεπίσημη άγιοκατάταξη. Το παράδειγμα του στερέωσε την πίστη των "Ορθοδόξων Ελλήνων και το αίμα του πότισε το δέντρο της λευτεριάς, ή οποία ήλθε μετά από λίγα χρόνια με τήν'Εθνεγερσία του 1821.
Ό μεγάλος ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αφιέρωσε στον Νεομάρτυρα Δημήτριο καί στον Εθνομάρτυρα παπα - Εύθυμη Βλαχάβα (έτεμαχίσθη το σώμα του με εντολή του Άλή) το περίφημο επικό ποίημα «Τα Μνημόσυνα». Το 1984 ή Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ενέκρινε την Άσματική Ακολουθία του Αγίου, ή οποία συνετέθη από τον μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη κατόπιν αιτήματος της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών. Το 2007 ό Σεβ. Μητροπολίτης Γρεβενών κ. Σέργιος συνέγραψε το βιβλίο «Οί τρείς Άγιοι των Γρεβενών». Έκεί κάθε φιλέρευνο πνεύμα μπορεί να μάθει περισσότερα για τον "Αγιο Δημήτριο τον εκ Σαμαρίνης καθώς και για τον Όσιο Νικάνορα, τον κτίτορα τής'Ιεράς Μονής Ζάβορδας τον θαυματουργό (+1519), κα'ι για τον Νεομάρτυρα Γεώργιο από το Τσοϋρχλι (νυν Άγιος Γεώργιος Γρεβενών), ό όποιος επίσης μαρτύρησε στα Ιωάννινα το 1838. "Θανών ό Δημήτριος ένδον του τοίχου Τείχος άπροσμάχητον πιστοίς έδείχθη."

ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ

Πειραική Εκκλησία(Αυγουστος 2008)

πηγή φωτο