Ταπείνωση...

«Κάποτε μία σχετικά νέα γυναίκα, είτε από ναυάγιο είτε από κάποιο άλλο γεγονός, κατέληξε σε ένα ερημονήσι. Για σαράντα ολόκληρα χρόνια δεν είδε άνθρωπο. Παρηγοριά της είχε μόνο την προσευχή. Νήστευε καί αγρυπνούσε. "Εκανε καί άλλα αγωνίσματα. Κάποια ημέρα αγκυροβόλησε στο νησί ένα πλοϊο. Την βρήκαν καί την επήραν μαζί τους. Όταν το πλοίο έφτασε στον προορισμό του, ή γυναίκα αυτή έτρεξε σε ένα μεγάλο άγιο ασκητή για να τον συμβουλευθεί. Του λέγει:

- Σαράντα ολόκληρα χρόνια έζησα μοναχή μου. "Εκανα τα τάδε καί τα τάδε αγωνίσματα. Πες μου, πάτερ, πορεύομαι σωστά; "Εκαμα τίποτα; ή μήπως οι κόποι μου επήγαν χαμένοι;
Της απάντησε ό ασκητής:
— Αποδέχεσαι τίς βρισιές σαν γλυκό άρωμα;
— "Οχι, πάτερ.
Τότε πήγαινε. Τίποτε δεν κατόρθωσες! Βλέπεις, συμπέρανε ό Γέροντας, πώς μετριέται, ή επιτυχία καί ή προκοπή στην πνευματική ζωή»;