Κυριακή 10 Νοεμβρίου 1940

 Που βρισκόμαστε; Στό Σμόλικα στα 2000 μέτρα! Τί κι αν είναι Κυριακή καί σε πολιτείες καί χωριά χτυπάνε οί καμπάνες; Επάνω εκεί γίνεται πόλεμος! Καί ή σκληρή μάχη δεν επιτρέπει Θεία Λειτουργία. Μονάχα ένα γρήγορο σταυροκόπημα κάνουν οί φαντάροι μας.

 Όλη ή νύχτα 9 προς 10 Νοεμβρίου πέρασε άγρια καί σε μάχη ασίγαστη. Οί Ιταλοί πολεμάνε με σθένος. Δεν θέλουν να αφήσουν τις θέσεις τους. Θέλουν με κάθε τρόπο να κυριέψουν τη γλυκιά μας πατρίδα, την Ελλάδα μας. Να μας στερήσουν την Ελευθερία μας. Με τα χαράματα ή μάχη γίνεται σκληρότερη. Γίνεται πεισματική.

Μα μόλις ακούστηκε εκείνη ή βροντή: «ά-έ-ρ-α!», μόλις ιππείς καί φαντάροι με μια λαχτάρα, με μια ψυχή: «Για του Χριστού την Πίστη την αγία καί της Πατρίδας της Ελευθερία» όρμήσανε, οί εχθροί λιποψυχήσανε. Τα χάσανε. Πήρανε μεμιάς την κατηφοριά.
Το σθένος για να αντισταθούνε δεν το είχανε πια. Σάν να τους έσπρωχνε μια δύναμη αόρατη προς τα κάτω.
Ό Ιταλός Διοικητής του τάγματος πέφτει κι αυτός νεκρός με τους δυο επιτελείς του. Νεκρός καί ό σημαιοφόρος με τη σημαία του τάγματος. Θεέ μου, τί καταστροφή!...

Ή περίπολος ερευνώντας βρίσκει Ιταλούς τραυματίες. Οί "Ελληνες στρατιώτες λησμονούν κάθε εχθρότητα καί αμέσως, σα να τους είχαν αδέλφια, φροντίζουν για τη μεταφορά τους στο σταθμό έπιδέσεως.Έκεί τους ζεσταίνουν. Τους γλυκομιλοϋν. Τους περιποιούνται. Τρέχουν καί στους αιχμαλώτους. Τρέμουν αυτοί καί είναι μισοπεθαμένοι από το φόβο τους.
Όμως οί φαντάροι τους ενθαρρύνουν. Τους προσφέρουν κονιάκ να συνέλθουν. Τους χτυπούν στην πλάτη φιλικά.

Σέ ολόκληρο το πεδίον της μάχης είναι σωρός από υλικό διασκορπισμένο... Εδώ κάτω από το χιόνι κρύβονται δύο ορειβατικά πυροβόλα. Οί στρατιώτες αρπάζουν ό,τι μπορούν. Με «χιούμορ» ό καθένας τους κρατά κι από ένα άλπινιστικό κοντάρι*. 
Ά! αυτό είναι το πιο πολύτιμο τους ενθύμιο από την «γκλοριόζα Τζούλια», την ένδοξη (;) Ιταλική μεραρχία πού οι φαντάροι μας τη γελοιοποίησαν.

Μα ό Διοικητής και οί αξιωματικοί των τμημάτων δεν φεύγουν. Στέκουν και παρατηρούν με συμπόνια τον Ιταλό Διοικητή του Τάγματος. Ό δυστυχής!... Τι κι αν έχασε τη μάχη; Πολέμησε ηρωικά και πρέπει να τον τιμήσουν. Ανοίγουν οί στρατιώτες ένα λάκκο καί εναποθέτουν το νεκρό σώμα του. Κοντά του τοποθετούν καί τους δύο συμπολεμιστές καί συνεργάτες του. "Ενας πρόχειρος σταυρός δείχνει τον τάφο τους.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 1940. Ή μάχη της Πίνδου έχει πια κριθεί**. Ή ένδοξη μεραρχία Τζούλια πού δέκα μέρες πριν μας φοβέριζε καί φάνταζε αήττητη, τώρα καταδιώκεται από μια φούχτα "Ελληνες, πού δίχως καμιά αφορμή ορέχτηκε να κατακτήσει την πατρίδα τους.
Οί προσευχές παιδιών, αδελφών καί μανάδων, έχουν φθάσει στης Παναγίας το θρόνο.
* Αυτό το κοντάρι βοηθούσε τους Ιταλούς στίς ανηφοριές.

«Ιστορία του 'Ελληνοϊταλικού καί Έλληνογερμανικού πολέμου 1940-41» του αντιστράτηγου έ.ά. Άλ. Έδιττίδου, σ. 278 κ.έ.