Γράφει ό ίερός Δαμασκηνός:
«Ζούσες ζωή ανώτερη από τη φύση. "Οχι ζωή δική Σου, διότι Σύ δεν γεννήθηκες για Σένα... Για τον Θεό, λοιπόν, ζοϋσες, γι' Αυτόν ήλθες στη ζωή(...). Ή όρεξη Σου με θεϊκά λόγια να τρέφεται, καί με το χυμό τους να δυναμώνεις, ως «έλαία κατάκαρπος» στο σπίτι του Θεού, «ως δένδρο πού φυτεύθηκε στην ακροποταμιά (Ψαλμ. ΝΑ' 10) του Πνεύματος», ως δένδρο της ζωής -το όποιο καρποφόρησε σε καιρό τον όποιο είχε ταχθεί από το Θεό- Θεό ενσαρκωμένο, την αιώνια ζωή γι' όλα τα πλάσματα Του.
Κρατείς κάθε λογισμό, πού τρέφει καί ωφελεί την ψυχή, καί ρίχνεις μακριά, πρίν ακόμη το δοκιμάσεις, καθετί πού Σου είναι άχρηστο. Μάτια για πάντα στον Κύριο δοσμένα βλέπουν το αιώνιο καί «απλησίαστο φως» (Α' Τιμ. ΣΤ' 16).
Αυτιά, πού άκούουν το θεϊκό λόγο καί ευφραίνονται με την κιθάρα του Πνεύματος, από τα όποια πέρασε μέσα τους ό Λόγος για να σαρκωθεΐ. Ρίνες, γοητευμένες από την εύωδία των αρωμάτων του Νυμφίου, πού άρωμα θεϊκό έκχύνεται ελεύθερα καί χρίει την ανθρώπινη φύση Του:
«"Αρωμα πού χύθηκε το όνομα σου» (Ασμα Α' 3), λέει ή Αγία Γραφή. Χείλη πού δοξολογούν τον Κύριο καί μένουν κολλημένα στα δικά Του χείλη. Ή γλώσσα καί ό ουρανίσκος, πού ξέρουν να διακρίνουν τα λόγια του Θεοϋ καί με τη θεϊκή τους γλύκα να χορταίνουν (Ψαλμ. ΡΙ Η' 103). Καρδιά καθαρή καί αμόλυντη, πού βλέπει καί ποθεί τον αόρατο Θεό».
Ενώ ό Αγ.Νικόλαος Καβάσιλας γράφει:
«Άλλα καί από το εξής σημείο είναι φανερό ότι ή μακαριά Παρθένος ήταν απαλλαγμένη από κάθε κακία: Από το ότι είχε εισέλθει στο άγιώτατο τμήμα του ναοϋ, τα "Αγια των Αγίων, πού ήταν άβατο καί για τον ϊδιο τον Άρχιερέα,·εάν προηγουμένως δεν είχε καθαρισθεί από κάθε αμαρτία, με τον τρόπο, 6έ6αια, πού ήταν δυνατό να καθαρίζονται τότε οι αμαρτίες.
Διότι, με το ότι δεν είχε ανάγκη ή Μαρία εξιλαστήριες θυσίες καί άλλους καθαρισμούς, απέδειξε ότι δεν είχε τίποτε για να καθαρίσει. Καί δεν εισήλθε απλώς στα "Αγια των Αγίων με αυτόν τον τόσο παράδοξο τρόπο, αλλά καί κατοίκησε εκεί από βρέφους μέχρι τη νεανική Της ηλικία. Δεν υπήρξε έτσι ανάγκη για καθαριστήριες θυσίες, οϋτε κατά τη γέννηση, οϋτε κατά την ανάπτυξη Της.
Και το εκπληκτικό είναι ότι καί στους ανθρώπους πού ζοϋσαν εκείνα τα χρόνια δεν φαινόταν να αντιβαίνει σε κανένα από τους ιερούς θεσμούς αυτό το πράγμα, το να φρίττει δηλαδή και να τρέμει ό Αρχιερέας να διασχίσει την είσοδο, καί αυτό μια φορά το χρόνο καί χωρίς να έχει παραλείψει τίς εξιλαστήριες θυσίες, ή δε Παρθένος να χρησιμοποιεί τα "Αγια των Αγίων ως κατοικία Της καί να τρώγει καί να κοιμάται καί να περνά εκεί ολόκληρη τη ζωή Της. Συμμετεϊχε, λοιπόν, ή Παρθένος στα ανθρώπινα, αλλά κατά ένα ανώτερο τρόπο από τους άλλους ανθρώπους».
«Ζούσες ζωή ανώτερη από τη φύση. "Οχι ζωή δική Σου, διότι Σύ δεν γεννήθηκες για Σένα... Για τον Θεό, λοιπόν, ζοϋσες, γι' Αυτόν ήλθες στη ζωή(...). Ή όρεξη Σου με θεϊκά λόγια να τρέφεται, καί με το χυμό τους να δυναμώνεις, ως «έλαία κατάκαρπος» στο σπίτι του Θεού, «ως δένδρο πού φυτεύθηκε στην ακροποταμιά (Ψαλμ. ΝΑ' 10) του Πνεύματος», ως δένδρο της ζωής -το όποιο καρποφόρησε σε καιρό τον όποιο είχε ταχθεί από το Θεό- Θεό ενσαρκωμένο, την αιώνια ζωή γι' όλα τα πλάσματα Του.
Κρατείς κάθε λογισμό, πού τρέφει καί ωφελεί την ψυχή, καί ρίχνεις μακριά, πρίν ακόμη το δοκιμάσεις, καθετί πού Σου είναι άχρηστο. Μάτια για πάντα στον Κύριο δοσμένα βλέπουν το αιώνιο καί «απλησίαστο φως» (Α' Τιμ. ΣΤ' 16).
Αυτιά, πού άκούουν το θεϊκό λόγο καί ευφραίνονται με την κιθάρα του Πνεύματος, από τα όποια πέρασε μέσα τους ό Λόγος για να σαρκωθεΐ. Ρίνες, γοητευμένες από την εύωδία των αρωμάτων του Νυμφίου, πού άρωμα θεϊκό έκχύνεται ελεύθερα καί χρίει την ανθρώπινη φύση Του:
«"Αρωμα πού χύθηκε το όνομα σου» (Ασμα Α' 3), λέει ή Αγία Γραφή. Χείλη πού δοξολογούν τον Κύριο καί μένουν κολλημένα στα δικά Του χείλη. Ή γλώσσα καί ό ουρανίσκος, πού ξέρουν να διακρίνουν τα λόγια του Θεοϋ καί με τη θεϊκή τους γλύκα να χορταίνουν (Ψαλμ. ΡΙ Η' 103). Καρδιά καθαρή καί αμόλυντη, πού βλέπει καί ποθεί τον αόρατο Θεό».
Ενώ ό Αγ.Νικόλαος Καβάσιλας γράφει:
«Άλλα καί από το εξής σημείο είναι φανερό ότι ή μακαριά Παρθένος ήταν απαλλαγμένη από κάθε κακία: Από το ότι είχε εισέλθει στο άγιώτατο τμήμα του ναοϋ, τα "Αγια των Αγίων, πού ήταν άβατο καί για τον ϊδιο τον Άρχιερέα,·εάν προηγουμένως δεν είχε καθαρισθεί από κάθε αμαρτία, με τον τρόπο, 6έ6αια, πού ήταν δυνατό να καθαρίζονται τότε οι αμαρτίες.
Διότι, με το ότι δεν είχε ανάγκη ή Μαρία εξιλαστήριες θυσίες καί άλλους καθαρισμούς, απέδειξε ότι δεν είχε τίποτε για να καθαρίσει. Καί δεν εισήλθε απλώς στα "Αγια των Αγίων με αυτόν τον τόσο παράδοξο τρόπο, αλλά καί κατοίκησε εκεί από βρέφους μέχρι τη νεανική Της ηλικία. Δεν υπήρξε έτσι ανάγκη για καθαριστήριες θυσίες, οϋτε κατά τη γέννηση, οϋτε κατά την ανάπτυξη Της.
Και το εκπληκτικό είναι ότι καί στους ανθρώπους πού ζοϋσαν εκείνα τα χρόνια δεν φαινόταν να αντιβαίνει σε κανένα από τους ιερούς θεσμούς αυτό το πράγμα, το να φρίττει δηλαδή και να τρέμει ό Αρχιερέας να διασχίσει την είσοδο, καί αυτό μια φορά το χρόνο καί χωρίς να έχει παραλείψει τίς εξιλαστήριες θυσίες, ή δε Παρθένος να χρησιμοποιεί τα "Αγια των Αγίων ως κατοικία Της καί να τρώγει καί να κοιμάται καί να περνά εκεί ολόκληρη τη ζωή Της. Συμμετεϊχε, λοιπόν, ή Παρθένος στα ανθρώπινα, αλλά κατά ένα ανώτερο τρόπο από τους άλλους ανθρώπους».
1.ΕΛΛ.ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ .PG.96,676-Εκδ.Κ.Ε.Π.Ε.
2.Ν.Καβάσιλα-Θεομητορικό,εκδ.ΤΗΝΟΣ
Πολύ Καλό και Ενδιαφέρον το Κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή