Τα βράδυ της 17ης Απριλίου 2004 (Διακαινησίμου) μια φωτιά στη μονή Σουζάνα - Νομός Πράχοβα Ρουμανίας κατέστρεψε δύο κελιά και κάποιες αποθήκες. Μια φωτογραφία όμως του γέροντα Κλεόπα έμεινε άθικτη.
Η αδελφή Γ. της οποίας το κελί κάηκε διηγείται « Όταν έπιασε φωτιά εγώ έλειπα και επειδή οι πυροσβέστες άρχισαν να σβήνουν τη φωτιά αρχίζοντας από τα κελιά που βρίσκονταν κοντά στην εκκλησία κανείς δεν δοκίμασε να σβήσει τη φωτιά στο δικό μου κελί. Κάηκαν τα πάντα : το κρεβάτι, η ντουλάπα, η σκεπή που μόλις είχα επισκευάσει, διηγείται η αδελφή Γ. χωρίς ίχνος λύπης στο βλέμμα της. ¨ Η στάχτη στο κελί μου έφτανε μέχρι τα γόνατα. Και συνεχίζει: « Τον γέροντα Κλεόπα δεν τον γνώρισα προσωπικά αλλά είχα μία ευλάβεια σ΄ αυτόν διαβάζοντας τα βιβλία του. Έλεγε ο γέροντας ότι όπως η ακρίδα πετάγεται, έτσι και ο μοναχός σπεύδει προς τη σωτηρία. Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια του γέροντα μ΄ ενθάρρυναν να αγκαλιάσω τη μοναχική ζωή (σ.σ. 1999)
Πριν το Πάσχα τοποθέτησα τη φωτογραφία του (πρόκειται για μια πλαστικοποιημένη φωτογραφία μεγέθους Α3) πάνω από το κρεβάτι μου. Όταν θα αγιοποιηθείς θα σε βάλω στον τοίχο ανατολικά ¨ έλεγα κοιτάζοντάς την. Μετά την πυρκαγιά, όταν γύρισα στο μοναστήρι, συναντήθηκα με την αδελφή Ι. της οποίας το κελί είχε καεί. « Δεν πειράζει αδελφή, έτσι ήθελε ο Θεός.». Έπειτα τη ρώτησα: « Σ΄ εμένα απέμεινε κάτι»; Τότε η αδελφή Β. μου απάντησε: «Τίποτα. Έμεινες μόνη με τον π. Κλεόπα»!
«Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι μου λέει. Μετά έμαθα ότι η φωτογραφία είχε μείνει ανέγγιχτη από τη φωτιά!Το παρατήρησαν και οι πυροσβέστες.
«Δε μπορώ να εξηγήσω πως δεν κάηκε. Ήταν μόνο ένα χαρτόνι κρεμασμένο από το κρεβάτι. Ούτε καν σε κορνίζα δεν την είχα. Το κρεβάτι είχε ένα στρώμα και ένα πάπλωμα από μαλλί τα οποία κάηκαν μαζί με το κρεβάτι. Επίσης δεν κάηκε και η εικόνα της Παναγίας, χαρτονένια και αυτή αλλά κορνιζαρισμένη.Τη βρήκα αργότερα ανάμεσα στα αποκαΐδια»
Στο τέλος παρακάλεσα την ηγουμένη να μου πει δυο λόγια .
Η αδελφή Γ.έχει μεγάλη ευλάβεια στον γέροντα Κλεόπα γι 'αυτό πιστεύω ότι είναι ένα σημάδι θεικού ελέους.Μπορούσε να καεί όμως ο Θεός είπε:''Βλέπετε'';Το κακό δεν είναι ότι πρέπει να ξαναφτιάξουμε ότι κάηκε από την αρχή-έτσι είναι η μοναχική ζωή-αλλά το να υπάρχει έλλειψη πνευματικής προόδου.
Η αδελφή Γ. της οποίας το κελί κάηκε διηγείται « Όταν έπιασε φωτιά εγώ έλειπα και επειδή οι πυροσβέστες άρχισαν να σβήνουν τη φωτιά αρχίζοντας από τα κελιά που βρίσκονταν κοντά στην εκκλησία κανείς δεν δοκίμασε να σβήσει τη φωτιά στο δικό μου κελί. Κάηκαν τα πάντα : το κρεβάτι, η ντουλάπα, η σκεπή που μόλις είχα επισκευάσει, διηγείται η αδελφή Γ. χωρίς ίχνος λύπης στο βλέμμα της. ¨ Η στάχτη στο κελί μου έφτανε μέχρι τα γόνατα. Και συνεχίζει: « Τον γέροντα Κλεόπα δεν τον γνώρισα προσωπικά αλλά είχα μία ευλάβεια σ΄ αυτόν διαβάζοντας τα βιβλία του. Έλεγε ο γέροντας ότι όπως η ακρίδα πετάγεται, έτσι και ο μοναχός σπεύδει προς τη σωτηρία. Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια του γέροντα μ΄ ενθάρρυναν να αγκαλιάσω τη μοναχική ζωή (σ.σ. 1999)
Πριν το Πάσχα τοποθέτησα τη φωτογραφία του (πρόκειται για μια πλαστικοποιημένη φωτογραφία μεγέθους Α3) πάνω από το κρεβάτι μου. Όταν θα αγιοποιηθείς θα σε βάλω στον τοίχο ανατολικά ¨ έλεγα κοιτάζοντάς την. Μετά την πυρκαγιά, όταν γύρισα στο μοναστήρι, συναντήθηκα με την αδελφή Ι. της οποίας το κελί είχε καεί. « Δεν πειράζει αδελφή, έτσι ήθελε ο Θεός.». Έπειτα τη ρώτησα: « Σ΄ εμένα απέμεινε κάτι»; Τότε η αδελφή Β. μου απάντησε: «Τίποτα. Έμεινες μόνη με τον π. Κλεόπα»!
«Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι μου λέει. Μετά έμαθα ότι η φωτογραφία είχε μείνει ανέγγιχτη από τη φωτιά!Το παρατήρησαν και οι πυροσβέστες.
 |
| Η φωτογραφία που πέρασε από τη φωτιά |
Στο τέλος παρακάλεσα την ηγουμένη να μου πει δυο λόγια .
 |
| Το κελί που κάηκε |
περιοδικό Lumea Credintei''
μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com
Φοβερό.
ΑπάντησηΔιαγραφή