Ο ΌΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΧΙΟΣ(+15 Φεβρουαρίου)

Η αγιότητα είναι ένα μυροβόλο κρίνο, πού ανθίζει σε κάθε εποχή, ακόμη και στίς ήμερες μας του ακράτου ευδαιμονισμού και της φιληδονίας, άφού «οπού έπλεόνασεν ή αμαρτία ύπερεπερίσσευσεν ή χάρις» ('Ρωμ. ε' 20), για να μας δείξει δτι ό «Ίησούς Χριστός χθες και σήμερον ό αυτός και εις τους αιώνας» (Έβρ. ιγ' 8).

Ανθος ευώδες ό άγιος "Ανθιμος, ό άγιος των ήμερων μας, άνθισε στην πάντερπνη Χίο καί εύωδίασε όλη την Όρθόδοξη Εκκλησία με την χάριν του Παναγίου Πνεύματος, το Οποιον κατοικούσε σ αυτόν, τον πανσθενή Παράκλητον, ό Όποιος «όπου θέλει πνεί» (Ίω. γ' 8} ως λεπτή αύρα, για να ζωώσει τις ψυχές μας καί να τις αξιώσει της άπολαύσεως της «ήτοιμασμένης βασιλείας από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε' 34).

Στό νησί της μαστίχας, της λεμονιάς καί της ελιάς, στο νησί των όσιων καί των μαρτύρων, την πολύπαθη μα καί εϋωδιάζουσα Χίο,είδε το φως του ήλιου ο Άργύριος Βαγιάνος, ό μετέπειτα λαμπρός άγιος "Ανθιμος, στα 1869. Απλός καί ολιγογράμματος ό νεαρός Χιώτης ήταν προορισμένος από το Θεό να γίνει «σκεύος εκλογής» (Πραξ. θ' 15) καί να αναδειχθεί απλανής καί σοφός «παιδαγωγός εις Χριστόν» (Γαλ. γ' 24) πλήθους ευσεβών καί ιδιαίτερα μοναζουσών. 

Από μικρός γύμναζε τον εαυτό του στην ευσέβεια καί ό θείος ερωτάς πού άναψε στα σωθικά του τον οδήγησε στην άρνηση των πρόσκαιρων απολαύσεων καί στην αναζήτηση των άφθαρτων, αυτών πού παραμένουν αναλλοίωτες στους αιώνες. Καθοδηγητή του στην αναζήτηση αυτή είχε τον όσιο Παχώμιο, τον σεβάσμιο ασκητή της Σκήτης των 'Αγίων Πατέρων στο Προβάτειο ορός, τον δάσκαλο καί του αγίου Νεκταρίου στη μοναδική πολιτεία καί την απόκτηση της αρετής. Αυτός τον εκειρε καί μοναχό δίνοντας του το όνομα "Ανθιμος, το όνομα πού τον οδήγησε στη Βασιλεία των ουρανών.

Στή Σκήτη των Άγιων Πατέρων ό "Ανθιμος επιδόθηκε σε νυχθήμερους αγώνες,αδιάλειπτη προσευχή, νηστείες καί σκληρούς αγώνες κάτω από τη σοφή καθοδήγηση του οσίου Παχωμίου. Κατόρθωσε έτσι να υπερβεί όλους στην αρετή καί τη νήψη. Επέτρεψε, όμως, ό Θεός να αρρωστήσει από την υπέρμετρη άσκηση καί να ζητήσει καταφύγιο -με την ευλογία του Γέροντος του- στο πατρικό του σπίτι. Έκεί ό ενάρετος "Ανθιμος δεν εγκατέλειψε τους κανόνες της ϊσάγγελης πολιτείας. 
Ζούσε σ' ένα απομονωμένο κελλί παλεύοντας καθημερινά με τον αντικείμενο καί ασκώντας την τέχνη του υποδηματοποιού, για να εξασφαλίσει τον επιούσιο άρτο του καί να ελεεί καί τους πτωχούς καί αδυνάτους.
Στό κελλί του μόνιμη παρηγοριά καί καταφυγή είχε τήν εικόνα της Παναγίας μας, της Βοήθειας όλου του κόσμου, με τη βοήθεια της οποίας πολλά επιτελούσε θαύματα, για να διδάσκει με λόγια καί με έργα τους πολυπληθείς πιστούς,οί όποιοι συνέρρεαν στο άσκητήριό του, για να πάρουν την
ευχή του καί να ενισχυθούν στον άγώνα της ζωής.

Σέ επίμονο αίτημα των πιστών να χειροτονηθεί «Ιερεύς του Θεοϋ του Υψίστου» (Έβρ. ζ 11) ό αρχικά άκαμπτος "Ανθιμος κάμφθηκε, αλλά βρήκε αμέσως αντίδραση από τον μητροπολίτη Χίου Ιερώνυμο, γιατί ήταν ολιγογράμματος. "Εφερε τότε ό Κύριος τα βήματα του στο 'Αδραμύττιο, οπού άφού παρακολούθησε μαθήματα αναγνώσεως του Ευαγγελίου,δέχθηκε το χρίσμα της ίερωσύνης. Μάλιστα κατά τη χειροτονία του είχαμε θεοσημίες ευδοκίας με σεισμούς, βροντές, κατακλυσμιαίες βροχές καί κινήσεις των καντηλιών.

Φεύγοντας από το 'Αδραμύττίο ό άγιος "Ανθιμος, άφού θεράπευσε με τη χάρη του Θεού ένα δαιμονισμένο,πήγε στό Αγιον "Ορος,οπού οί μοναχοί τον υποδέχθηκαν με πολλές τιμές καί δώρα.Επιστρέφοντας στη Χίο ό Ανθιμος τοποθετήθηκε εφημέριος στο Λεπροκομείο, οπού άνοιξε νέο στάδιο αρετών καί αγαθοεργού δράσεως.Το "ίδρυμα αυτό με τους δυστυχισμένους λεπρούς έγινε πνευματικό κέντρο της ψυχικής καί σωματικής υγείας τους. Ό αποτροπιασμός στο πλησίασμα των λεπρών για τους ανθρώπους έγινε ελκτική δύναμη για τον «άγιο των λεπρών», όπως ονομάζεται ό άγιος "Ανθιμος, Το μεγαλείο της πίστεως του φάνηκε με την εκδίωξη του φόβου της μολύσεώς του από τους άνιάτως νοσούντες, με τους όποιους συνέτρωγε, συνομιλούσε καί άφού τους κοινωνούσε κατέλυε το Σώμα καί το Αίμα του Χρίστου μας, το όποιο τους μετέδιδε «εις ϊασιν ψυχών καί σωμάτων».

Πόθος όμως καί οραματισμός του υπήρξε ή ίδρυση ενός παρθενώνος, για τη στέγαση μοναζουσών άπσ τη Μικρά Ασία. Ή συνεργεία της Χάριτος του Θεού φάνηκε, άφού κατάφερε σε δύο χρόνια να ολοκληρώσει το έργο του, το μοναστήρι της Παναγίας της Βοηθείας, στο όποίο αφιέρωσε τη θαυματουργή εικόνα του κελλιού του.
 Στό μοναστήρι αυτό. το όποίο έπροίκισε με τις πολύτιμες συμβουλές του καί στο όποίο έτέλεσε πολλά θαύματα, κοιμήθηκε τον ύπνο των δικαίων οτίς 15 Φεβρουαρίου του 1960.

Το 1992 το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά από επίμονη απαίτηση της Μητροπόλεως Χίου κατέταξε τον όσιο "Ανθιμο στο χορό των Αγίων της πίστεως. Μέχρι σήμερα πλούσια εκδηλώνεται ή χάρη του με άπειρα θαύματα προς δόξαν του παναγίου ονόματος του Χρίστου μας, του «θαυμαστού εν τοις άγίοις Αύτού» (Ψαλμ. 67,35).

Του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια-Μεγάλου Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας