Ό ανωτέρω στίχος χαρακτηρίζει τον βίο και το πολίτευμα του Όσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Λουκά του Στειριώτου, του όποιου την μνήμη εορτάζει ή Εκκλησία μας στις 7 Φεβρουαρίου.
Ό "Οσιος Λουκάς γεννήθηκε οτήν Φωκίδα, οτό άρχαίον Καστόριον, στην σημερινή πόλη των Δελφών. Μικρός στην ηλικία αναθέτει τον εαυτό του στον Θεό και γίνεται μοναχός.Το έτος 946 μ.Χ. εγκαταλείπει την νήσο "Αμπελο (στον Κορινθιακό Κόλπο) και μεταβαίνει στην περιοχή του Στειρίου. Μετά την όσιακή κοίμηση του, το έτος 955, οι μαθητές του,με την βοήθεια του λάου του Θεού και ευσεβών αυτοκρατόρων, έόημιούργησαν το ανεπανάληπτο αυτό κόσμημα της Όρθοδοξίας, την Άγια Σοφιά της Ρούμελης, μία από τις πιο τέλειες κατασκευές που μας έχουν σωθεί με σπάνια πληρότητα και γνησιότητα.
Έτσι ο Όσιος πλανάται μέσα στο χώρο του,δημιουργεί την ατμόσφαιρα της περιφρονήσεως και της εξουθενώσεως, για να γίνει ό ελάχιστος του κόσμου, εγγίζει τα ακραία όρια της ταπεινώσεως, αντιτάσσει την σιωπή των χειλέων στους θορύβους της φλεγόμενης ψυχής, ξαναζεί, σαν τον Νώε μέσα στην κιβωτό του, την εμπειρία της ανθρωπότητας αναμειγνύοντας τα ύδατα του κατακλυσμού του με το νερό του Βαπτίσματος και τα δάκρυα των οφθαλμών του, κυριαρχεί οέ κάθε ταραχή και πειρασμό σε κατάσταση διαρκούς προσευχής.
Γίνεται δόχείον της Χάριτος. Είναι ό πτωχός,ό αφανής, ό πράος,ό γλυκύς,ό προφήτης,ό θαυματουργός, ό θεματοφύλακας της θείας φιλανθρωπίας. "Εχει μια καρδιά φλεγόμενη από αγάπη για όλη την κτίση και μιαν εκπληκτική φιλία με τα άγρια ζώα, γιατί στο πρόσωπό του άνεγνώριζαν την χαμένη ευωδιά του Παραδείσου και κατέληγαν να εξημερώνονται και να αντανακλούν την ανθρώπινη όψη με μάτια γλυκά και νοήμονα(«Έλαφος, ή ποτέ σου τους πόνους ύβρίσασα, το συμπαθές σου κηρύττει θηρατών ρυσθεισα... και οι δύο έμφωλεύααντες όφεις τη κέλλη οου», Γ. Π. Κρέμος,Φωκικά,σελ115)
Ό "Οσιος ξαναζεί αυτό το προνόμιο του ανθρώπου, πού τέθηκε από τον Θεό ως λόγος της δημιουργίας και βασιλεύς του σύμπαντος. Γι' αυτό δεν μισεί τον κόσμο, αλλά τον βλέπει μέσα σε μια προοπτική μεταμορφώσεως και ομορφιάς μέσα στην αιωνιότητα και έτσι τον αποκαλύπτει στους άλλους ανθρώπους, οι όποιοι τον επισκέπτονται και τον τιμούν.
Μέσα σε αυτή την ζωή και την πολιτεία του Όσιου Λουκά, ό κόσμος, ό άνθρωπος, ό καθένας από εμάς ευρίσκει το μέτρο του, την κλίμακα των συγκρίσεων, την αλήθεια, κατανοεί το ανούσιο κάθε πνευματικής αυτάρκειας, βλέπει την τελειότητα στον φόβο μήπως πληγώσει την αγάπη έστω και στο ελάχιστο, ψάχνει για το ένα το όποιο χρειάζεται, το «εν ου εστί χρεία», ανακαλύπτει την ευαγγελική πραγματικότητα της αρνήσεως του εαυτού μας και της άρσεως του σταυρού μέσα στην καθημερινότητα. Ό βίος του Αγίου αποκαλύπτει κάτι εντελώς διαφορετικό: τον ανθρώπινο δυναμισμό, κινητοποιημένο από την Παρουσία του Θεού, την ελευθερία της εκλογής όχι των έργων, αλλά της σφοδρής επιθυμίας να είσαι παιδί του Θεού.
Σέ καιρούς και χρόνους δίσεκτους, σαν τους δικούς μας, πού φαίνεται να εγγίζουμε τα έσχατα όρια της υπάρξεως μας, ή εορτή της μνήμης ενός Όσιου της Εκκλησίας δεν είναι γεγονός έορτοποίησης και πανηγυροποίησης, ιδεολογικής θριαμβολογίας, αλλά προσλαμβάνει τεράστιες διαστάσεις που εγγίζουν την ουσία και το νόημα του βίου μας, το παρόν και το μέλλον μας, την ανθρωπιά και την πνευματικότητα μας, την αυθεντικότητα και την γνησιότητα μας, το ήθος και την αξιοπρέπεια μας, τον πολιτισμό και την δημιουργικότητα μας, γιατί ή παράδοση της Εκκλησίας δεν γνωρίζεται άπ' έξω, αλλά από εσωτερικές συναντήσεις. Ή εορτή ενός Όσιου είναι συνεχής πρόκληση και πρόσκληση για μετάνοια, για να αποσπασθούμε από τον κόσμο της πτώσεως, της φθοράς και του θανάτου και να ενσωματωθούμε στον νέο κατά Χριστόν κόσμο της άνορθώσεως και της αναστάσεως.
Ή εορτή ενός Όσιου αποτελεί μια θαυμάσια και ευλογημένη ευκαιρία, ισχυρό νυγμό στην έπαναπαυόμενη νεοελληνική συνείδηση για άληθινότερη και ουσιαστικότερη ζωή στην εποχή μας, σήμαντρο για εγρήγορση και νήψη σ' αυτή την άσέληνη νύκτα που περνάει σήμερα ή ανθρωπότητα.
Είναι γεγονός το όποιο μας δίδει την ευκαιρία να άναθεωρήσωμε και να έπανεκτιμήσωμε τις αντιλήψεις μιας πνευματικής ζωής ουσιαστικά έκκοσμικευμένης και ξένης προς το ήθος της ορθοδόξου ελληνικής παραδόσεως μας,είναι ένας σωστός δείκτης για να ξαναβρούμε μαζί με τον Θεό και τον χαμένο παραδείσιο άνθρωπο, να άνακαλύψωμε εκ νέου την φύση σε όλη της την ομορφιά και την χάρη, να άποκτήσωμε συνείδηση και καρδιά.Αυτή είναι ή παρακαταθήκη και το πολύτιμο δώρο ενός αγίου ανθρώπου, ενός από εμάς, του Όσιου Πατρός ημών Λουκά. Γι' αυτό και ξεπέρασε τη φθορά, τον θάνατο, τον χρόνο. Γι' αυτό υπάρχει και σήμερα. Γι' αυτό και αυτή ή εορτή.
Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου Χαραμαντίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου