- Ή ταπείνωσις, κατά τον άγιον Γέροντα μου, απάντησε ό π. Θεόκλητος είναι το δοχείον πάσης άλλης αρετής καί χωρίς αυτήν καμμίαν άλλην άρετήν δεν μπορούμε να ασκήσουμε. Ούτε την πίστιν, ούτε την άγάπην,ούτε καν την προσευχήν.Άν δεν ταπεινωθούμε, καλογέρια μου, μας λέγει, δεν θα πάμε στον Παράδεισον.Εκεί οι πορτιέρηδες "Αγγελοι δεν σε ρωτάνε τί αρετές έχεις για να μπής στον Παράδεισον. Έκεi σε μυρίζουν με την δύναμη της πνευματικής οσφρήσεως κι όταν μοσχοβολήση ή θεοχάρακτη αύτη δωρεά, τότε σου ανοίγουν διάπλατα τίς πόρτες καί σου κάνουν καί υποκλίσεις για να πέρασης.
Σκύψε λοιπόν το φρόνημα σου σ' αυτόν τον κόσμο καί θα σε προσκυνήσουν οι Άγγελοι στον άλλον κόσμον. Άλλα καί σ' αυτήν την ζωή ή αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι φως, πού λάμπει και μοσχοβολά. «Ό Θεός ύπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι.χάριν» Ιακ. Δ' β). "Αν θέλετε λοιπόν να σας δώση αφεσιν αμαρτιών καί να μπήτε στον Παράδεισον, ταπεινωθήτε»!
- Καί πόσο να ταπεινωθούμε, πάτερ μου; τον ρώτησε κάποιος παραδερφός μου από την Συνοδία. Μέχρι το χώμα, πού πατούν τα μερμήγκια;
- Πιο κάτω ακόμα, καλόγερε, να σε πατούν καί τα μερμήγκια, του απάντησε. νΑν δεν σε πατούν εδώ τα μερμήγκια θα σε τρων εκεί τα σκουλήκια, πού δεν ησυχάζουν ποτέ. Διάλεξε. Γι' αυτό σας το ξαναλέω, παιδιά μου:
Διώξτε από μέσα σας την κρυμμένη περηφάνεια, πώς κάτι είσαστε καί κάτι κάνετε καί ακόμα κλάψετε, κλάψετε,όσον μπορείτε για να σας λυπηθη ό Θεός.
- Θα είναι πολύ αυστηρός ο Γέροντας σας, πάτερ μου,είπε αυθόρμητα ό Διονύσιος.
- Το άντίθετον συμβαίνει, αποκρίθηκε ό Θεόκλητος. "Ισως εγώ τα λέγω με κακόν τρόπον. Εκείνος είναι πολύ επιεικής καί πολύ πράος σε όλα του. Εΐναι σαν μικρό παιδί καί μας διδάσκει συνεχώς με την ταπεινή συμπεριφορά του καί μας εξηγεί το κάθε τι,σύμφωνα με την διδασκαλία καί την πρακτική των Αγίων Πατέρων. Μας θυμίζει πάντοτε την παραβολήν του φτωχοΰ Λαζάρου καί του πλουσίου καί μας εξηγεί πώς πήγε στον Παράδεισον, στον «κόλπον του Αβραάμ», γιατί έζησε ταπεινά καί χωρίς παράπονον κανένα. Καί μας έλεγε να τον έχουμε αυτόν τον Λάζαρον ως πρότυπον της ζωής μας. Γιατί ζούσε την ταπείνωση καθημερινά καί πραγματικά καί όχι μόνον με το μυαλό.
- Ευλογημένος ό λόγος σας καί εγώ αυτά θα έλεγα,είπε ό ταπεινός Γ. Αγιορείτης Μοναχός. Καί για να ξαναθυμηθώ την διδασκαλία του αγίου Γέροντος μου, έλεγε για την ταπεινοφροσύνην ότι είναι ένα μεγάλο σκοινί, πού ή μια άκρη του βρίσκεται στα χέρια της Πίστεως, γιατί χωρίς πίστη δεν μπορείς ποτέ να ταπεινωθής αληθινά. Ενώ ή άλλη άκρη βρίσκεται στα χέρια της αγάπης προς τον Θεόν, γιατί χωρίς αυτήν την άγάπην δεν μπορείς να συνέχισης την ταπεινοφροσύνην καί ότι όλοι οι αληθινά ταπεινόφρονες περπατούν συνεχώς πάνω σ' αυτό το σκοινί,σχοινοβατούν, έχοντας ως δύναμιν έξισορροπήσεως την ελπίδα ότι τα ανοιγμένα χέρια του Εσταυρωμένου θα σπεύσουν να μας αγκαλιάσουν, αν τυχόν χάσουμε την ισορροπία μας.
* * *
Θα σου πω μια φράση, που άκουσα πρίν από χρόνια, σε κάποιο κήρυγμα. "Ελεγε λοιπόν ό κήρυκας εκείνος ότι ό πιο εύκολος τρόπος για να ξαναμπεί ό άνθρωπος στον Παράδεισο είναι να γονατίσει, να σκύψει, να γίνει ένα με το χώμα καί να συρθεί σιγά - σιγά, αφήνοντας όλα τα πράγματα μακριά του, γιατί ή πύλη του Παραδείσου είναι πολύ μικρή, στενή καί χαμηλή καί το υψος της δεν ξεπερνά το μισό μέτρο. Μιλούσε βεβαίως συμβολικά. Καί τόνιζε ότι ή ταπείνωση είναι το θεμέλιο της μετανοίας καί της σωτηρίας. Χωρίς αυτήν, έλεγε, δεν βρίσκει κανείς τον Θεό...
-Αυτό το μυστήριο της πύλης του Παραδείσου το βρίσκουμε καί στο Ευαγγέλιο καί στους Αγίους Πατέρες, πού θυμούνται καθημερινά καί με πράξη ότι είναι «στενή ή οδός», ή οποία όδηγεί στον Παράδεισο καί πρέπει κι εμείς να αδυνατίσουμε, όχι σαρκικά, αλλά πνευματικά, για να χωρέσουμε από τώρα στον στενό δρόμο της μετανοίας και να μπούμε στον Παράδεισο από την μικρή αύτη πύλη. Και το πάχος, πού μας εμποδίζει σ' αύτη την πορεία της σωτηρίας είναι ή φιλαυτία, ή άνθρωπαρέσκεια, ό εγωισμός, με μια λέξη ή καταραμένη υπερηφάνεια.
Από το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου''Οι εραστές του Παραδείσου''
Very Good.
ΑπάντησηΔιαγραφή