Διάβασα πρόσφατα σε αθηναϊκό περιοδικό να γεγονός πού με εντυπωσίασε, για να μήν πω ότι με εξέπληξε. "Ενα 15χρονο Ελληνόπουλο στην Αμερική αντιμετώπιζε πρόβλημα ζωής ή θανάτου με τα νεφρά του.Τότε ό ορθόδοξος επίσκοπος Αντώνιος, διευθυντης του φιλανθρωπικού τμήματος της Άρχιεπισκοπής Άμερικής,έστειλε έπιστολή-εκκληση ,προς όλους τους ιερείς και το λαό. Στήν έκκληση αυτή για βοήθεια ευαισθητοποιήθηκε ένας παπάς ο αρχιμανδρίτης π. Ιωάννης Χαιρόπουλος, .προιστάμένος του ναοϋ της Αγίας Παρασκευής Αιλαντ. Πήρε την απόφαση να προσφέρει το ένα νεφρό του,προκειμένου να σωθεί το άγνωστο γι' αυτόν παλικάρι. Ή μεταμόσχευση ,έγινε καί πέτυχε. Ό ιερέας επισκέφθηκε το νεαρό Μιχάλη,για να τον γνωρίσει.Και κάτι ακόμη:Να τον ευχαριστήσει, όπως είπε, για την ευκαιρία που του έδωσε να τον βοηθήσει! Έβαλε σε κίνδυνο όχι μόνο την υγεία του, αλλά και την ίδια τη ζωή του. Και το καταπληκτικο εύχαρίστησε για την ευκαιρία πού του έδωσε να τον βοηθήσει!
Πρόκείται ασφαλώς για αγάπη πέρα από τα όρια.Είναι ακριβώς ή αγάπη πού δίδαξε ό Χριστος:«Ό ποιμένας ό καλός θυσιάζει ακόμη και τη ζωή του για το ποίμνιο του». Εΐναι άξιος έπαίνου και θαυμασμού ό ελληνορθόδοξος αυτός κληρικός για το λαμπρό παράδειγμα αυτοθυσίας που έδωσε, τιμώντας έτσι το ράσο του και τον ίερό κλήρο γενικότερα
Έργα καί όχι λόγια. Γι' αυτόν πού θέλει να είναι πραγματικός Χριστιανός. Τα λόγια είναι εύκολα,δεν στοιχίζουν. Δεν απαιτούν θυσία, προσφορά, συμμετοχή προσωπική. Ό καθένας μπορεί νά λέει,να συμβουλεύει."Εχει την έντυπωση πως δεν είναι υποχρεωμένος να έφαρμόζει ο ίδιος αυτά πού δίδάσκει. Υπάρχουν πολλοί πού είναι πρόθυμοι να συμβουλεύουν τους άλλους,ενώ μέσα τους δεν έχουν αγάπη. Δεν συμμερίζονται τον πόνο καί την ανάγκη των συνανθρώπων τους, δεν καταλαβαίνουν το φτωχό καί το δυστυχισμένο. Γιατί δεν έχουν αγάπη.
Ανάλογο γεγονός συνέβη πριν άπο μερικά χρόνια. Αυτή τη φορά μ' ένα πρύτανη Πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα,Ελληνας καθηγητής των Κοινωνικών Επιστημών σε παράρτημα Αμερικάνικου Πανεπιστημίου στην Αθήνα έπασχε από «σπειραματονεφρίτιδα» και ή πλήρης αχρήστευση των νεφρών του ήταν θέμα χρόνου. "Ετσι άρχισε τις αιμοκαθάρσεις. Στό μεταξύ γράφτηκε στη λίστα αναμονής, με την ελπίδα να βρεθεί ό νεφρός.
Καί τότε ήρθε ή μεγάλη έκπληξη. Ό πρύτανης του ϊδιου Πανεπιστημίου, ό Αμερικανός Τζέφ Νονεμέικερ, του είπε μια μέρα: «Δημήτρη, έχω δύο νεφρούς, ό ένας είναι δικός σου».
Αυτός τα έχασε. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι ό πρύτανης μιλουσε σοβαρά. Ή μεταμόσχευση έγινε από το Μεσσήνιο καθηγητή Αλκιβιάδη Κωστάκη καί στέφθηκε από επιτυχία. Ή προσφορά του πρύτανη χαρακτηρίστηκε ως «πρωτοφανής στα χρονικά»
Ό καθηγητής Δημ. Καρμακόλιας, αυτός ήταν πού θεραπεύτηκε, είπε: «Το μέγεθος της ευγνωμοσύνης το αισθάνομαι μερικές φορές πού κατορθώνω να διανοούμαι. Λέω ότι είναι απίστευτο,ιδίως όταν αναρωτιέμαι αν θα έδινα εγώ το νεφρό μου.Καί ομολογώ, ακόμη καί τώρα πού με έχει ευεργετήσει, ότι κάτι ανάλογο δεν θα μπορούσα να κάνω. Να δώσω το νεφρό σε ξένο άνθρωπο, μη συγγενή, δεν θα το έκανα...»
Ό Αμερικανός καθηγητής δέχθηκε για την εξαίρετη πράξη του τα συγχαρητήρια του τότε προέδρου της Δημοκρατίας Κων/νου Στεφανόπουλου. Σέ επιστολή του έγραψε: «Θέλω να σας συγχαρώ είλικρινώς για την τόσο θαρραλέα καί συγκινητική σας πράξη, να δωρήσετε νεφρό σε βαρέως άσθενούντα συνάδελφο σας. Είναι μία εκδήλωσις αλληλεγγύης καί χριστιανικής αγάπης προς τόν συνάνθρωπό σας, πού σας τιμά βαθύτατα».
Αλήθεια, πόσοι από μας πού λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί, καί μάλιστα ζηλωτές, θα προβαίναμε σε μια τέτοια πράξη; Πόσοι;
Πρόκείται ασφαλώς για αγάπη πέρα από τα όρια.Είναι ακριβώς ή αγάπη πού δίδαξε ό Χριστος:«Ό ποιμένας ό καλός θυσιάζει ακόμη και τη ζωή του για το ποίμνιο του». Εΐναι άξιος έπαίνου και θαυμασμού ό ελληνορθόδοξος αυτός κληρικός για το λαμπρό παράδειγμα αυτοθυσίας που έδωσε, τιμώντας έτσι το ράσο του και τον ίερό κλήρο γενικότερα
Έργα καί όχι λόγια. Γι' αυτόν πού θέλει να είναι πραγματικός Χριστιανός. Τα λόγια είναι εύκολα,δεν στοιχίζουν. Δεν απαιτούν θυσία, προσφορά, συμμετοχή προσωπική. Ό καθένας μπορεί νά λέει,να συμβουλεύει."Εχει την έντυπωση πως δεν είναι υποχρεωμένος να έφαρμόζει ο ίδιος αυτά πού δίδάσκει. Υπάρχουν πολλοί πού είναι πρόθυμοι να συμβουλεύουν τους άλλους,ενώ μέσα τους δεν έχουν αγάπη. Δεν συμμερίζονται τον πόνο καί την ανάγκη των συνανθρώπων τους, δεν καταλαβαίνουν το φτωχό καί το δυστυχισμένο. Γιατί δεν έχουν αγάπη.
Ανάλογο γεγονός συνέβη πριν άπο μερικά χρόνια. Αυτή τη φορά μ' ένα πρύτανη Πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα,Ελληνας καθηγητής των Κοινωνικών Επιστημών σε παράρτημα Αμερικάνικου Πανεπιστημίου στην Αθήνα έπασχε από «σπειραματονεφρίτιδα» και ή πλήρης αχρήστευση των νεφρών του ήταν θέμα χρόνου. "Ετσι άρχισε τις αιμοκαθάρσεις. Στό μεταξύ γράφτηκε στη λίστα αναμονής, με την ελπίδα να βρεθεί ό νεφρός.
Καί τότε ήρθε ή μεγάλη έκπληξη. Ό πρύτανης του ϊδιου Πανεπιστημίου, ό Αμερικανός Τζέφ Νονεμέικερ, του είπε μια μέρα: «Δημήτρη, έχω δύο νεφρούς, ό ένας είναι δικός σου».
Αυτός τα έχασε. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι ό πρύτανης μιλουσε σοβαρά. Ή μεταμόσχευση έγινε από το Μεσσήνιο καθηγητή Αλκιβιάδη Κωστάκη καί στέφθηκε από επιτυχία. Ή προσφορά του πρύτανη χαρακτηρίστηκε ως «πρωτοφανής στα χρονικά»
Ό καθηγητής Δημ. Καρμακόλιας, αυτός ήταν πού θεραπεύτηκε, είπε: «Το μέγεθος της ευγνωμοσύνης το αισθάνομαι μερικές φορές πού κατορθώνω να διανοούμαι. Λέω ότι είναι απίστευτο,ιδίως όταν αναρωτιέμαι αν θα έδινα εγώ το νεφρό μου.Καί ομολογώ, ακόμη καί τώρα πού με έχει ευεργετήσει, ότι κάτι ανάλογο δεν θα μπορούσα να κάνω. Να δώσω το νεφρό σε ξένο άνθρωπο, μη συγγενή, δεν θα το έκανα...»
Ό Αμερικανός καθηγητής δέχθηκε για την εξαίρετη πράξη του τα συγχαρητήρια του τότε προέδρου της Δημοκρατίας Κων/νου Στεφανόπουλου. Σέ επιστολή του έγραψε: «Θέλω να σας συγχαρώ είλικρινώς για την τόσο θαρραλέα καί συγκινητική σας πράξη, να δωρήσετε νεφρό σε βαρέως άσθενούντα συνάδελφο σας. Είναι μία εκδήλωσις αλληλεγγύης καί χριστιανικής αγάπης προς τόν συνάνθρωπό σας, πού σας τιμά βαθύτατα».
Αλήθεια, πόσοι από μας πού λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί, καί μάλιστα ζηλωτές, θα προβαίναμε σε μια τέτοια πράξη; Πόσοι;
(Πρώτη δημ. εφ. «ΘΑΡΡΟΣ» 27-11-2005)
Υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφή