Πάσχα στη Μονή Γρηγορίου το 1977

Το βράδυ ή Παννυχίδα της Λαμπρής, Μετά το «Δεύτε, λάβετε φως!», όλοι με τη μελισσοκέρινη λαμπάδα αναμμένη εξέρχονται μετά πομπής, κρουομένων των χειροσημαντρών, στην αυλή, όπου καί τελείται, δίχα μέντοι γε πυροκροτάλων, πυροβολισμών, βεγγαλικών, φωτο­βολίδων, συριγμών καί λοιπών συ­ναφών, αλλά μετά πολλής θεοπρεπείας καί μυστικής έξάρσεως ή Ακολουθία της Αναστάσεως. Το «Χρίστος ανέστη!» ψάλλεται σε αρχαίο μέλος, αργά, λίγο ασυνήθιστο ως τότε στ' αφτιά μου. Οί καμπάνες δονούν τους αιθέρες καί με­ταδίδουν το χαρμόσυνο άγγελμα. Τ' ακούει ό γερο-'Άθωνας καί σταυροκοπιέται χαρούμενος. Τ' ακούει ή θάλασσα καί παφλάζει εν ευφροσύνη το κύμα της. Τ' ακούνε τα δάση, οι καστανιές κ' οι λεφτοκαρυές καί έπικροτοϋσι τοις κλάδοις. Τ' ακούνε τα οστά τα γεγυμνωμένα των πατέρων, τα φυλασσόμενα με τι­μή στο υπόγειο του ναού του κοιμητηρί­ου, πού ήδη τους άναψαν το καντήλι με το νέο αναστάσιμο φως,καί φωτίζονται καί λάμπουν, χαίρονται τη έλπίδι της αναστάσεως, εις ζωήν αίώνιον. 
Στήν επιστροφή ό γερο-Δαμιανός πάλι με το ραντιστήρι του καί τα μύρα του, Μυροφόρος άνήρ, μας υποδέχεται με το «Χρίστος ανέστη!». Λάμπει ολό­φωτο το καθολικό, κουνιούνται τα κα­ντήλια κ' οί πολυέλαιοι, κι ό μικρός Χριστάκης ονειρεύεται τέτοια ώρα να γίνη ή κούρα του. Καί έγινε ακριβώς τότε,με­τά από πέντ' - έξι χρόνια... Οί χοροί βρο­ντούν εν αγαλλιάσει τον ανυπέρβλητο κανόνα του Δαμασκηνού. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γη καί τα καταχθόνια!... Θανάτου έορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν!...». Στήν ενάτη ωδή, μόλις αρχίσει το γλυ­κύτατο «Ο άγγελος έβόα τηΚεχαριτωμένη... Φωτίζου, φωτίζου, ή νέα Ίερουσαλήμ...», πολλοί πατέρες, έξάρχοντος του γερο-Ανδρέα, αρχαίου Γραμματέως της Μονής, εξέρχονται του ναού, μαζί με τον Βησσαρίωνα τον υπεύθυνο εκκλησιαστικό, παίρνουν στα χέρια τα ξύλινα τάλαντα καί περιέρχονται το κα­θολικό κρούοντας τα ρυθμικά, ζωηρά, χαρούμενα, ενώ ό γερο-Έφραίμ, από τους παλαιούς Προϊσταμένους, έχει πιάσει το σφυράκι του καί κρούει το σι­δηρούν, μ' ένα παιδιάστικο χαμόγελο από το έν' αφτί μέχρι το άλλο. Ό Κατη­χητικός Λόγος διαβάζεται στην ώρα του από τον Ηγούμενο, πριν τη Θεία Λει­τουργία.(Όποιος δεν έχει ακούσει τον Κατηχητικό Λόγο του Χρυσοστόμου άπ' το στόμα του ήδύμολπου Ηγουμένου Α­λεξίου της Ξενοφώντος, χάνει...}.Στά τιμητικά στασίδια μετά το ήγουμενικό χοροστατούν οι εκπρόσωποι των άρχων: Ό αστυνόμος, ό λιμενάρ­χης, ό τελωνοσταθμάρχης κι ό προϊ­στάμενος του ταχυδρομείου Δάφνης. Στό τέλος της Θείας Λειτουργίας, πριν από τη Θεία Κοινωνία, επειδή υπήρχαν πολλοί κοσμικοί προσκυνητές, ό Ηγού­μενος Γεώργιος, με ιλαρό υφός παρα­καλεί όσους δεν έχουν έτοιμασθή κα­τάλληλα με εξομολόγηση, να μην προσέλθουν για Θεία Μετάληψη, άρκούμενοι στο αντίδωρο. Τ' ακούει κι ό γερο-Αύξέντιος ό νηπτικός, πού ή θέα του άκτίστου φωτός ήταν ή συνήθης του κα­τάσταση, τυφλός, όμως, σωματικά, καί νομίζει ότι ό Γέροντας το είπε για όλους, κι αρχίζει εν άπλότητι δημοσία εξομολόγηση, μετά δακρύων, εις έπήκοον πάντων:-Εγώ, Γέροντα, έχω αναισθησία καί δε νοιώθω πού πνίγομάι στίς αμαρτίες μου!...Είδε κι έπαθε ό Ηγούμενος να τον πείση πώς ό λόγος του αφορούσε στους κοσμικούς. (Τέτοια ώρα βρήκε να απουσιάζει από 'δώ ό κυρ-Νίκος ό Πεντζίκης!...). Θέλοντας καί μη, έφαιδρύνθημεν όλοι καί προσωπικώς παρεκάλεσα τον Θεό να μας δώση λίγη από την «αναισθησία» τουοσίου Του...Στήν τράπεζα άλλο πανηγύρι. Κα­μπάνες,διβάμβουλα,θυμιατά,κατζία,μανδύες,φαγητό «μεγίστης παρακλήσεως»: ψάρι,τυρί,σαλάτες,από δυο κόκκινα αυγά στον καθένα, μέχρι καί... πάστες σοκολατίνες{!)έφτιαξε για το αίδέσιμον της ημέρας ό γλυκύτατος καί ασκητικότατος παπα-Πανάρετος, αρχαίος ζαχαροπλάστης στον κόσμο, υπέροχος καί διακριτικός Πνευματικός της Μονής πλέον. Όμιλία θεολογικότατη καί μυσταγωγικότατη του Ηγουμένου Γεωργίου στην τράπεζα καί απόλυση στο καθολικό, με καμπάνες, καμπάνες, υπέροχες καμπάνες! Όλη την ήμερα σείεται το καμπαναριό. Όλες τις μέρες της Διακαινησίμου σείονται όλα τ' άγιονορίτικα καμπαναριά, σε Μοναστήρια, Σκήτες, Καθίσματα, Άσκηταριά, Έρημητήρια.Μαθαίνουν κωδωνοκρουσία οί δόκιμοι κι όσοι από τους νέους Μονα­χούς χρειάζονται σχετική ... επιμόρφω­ση. Ό Χριστός ανέστη! 
Για τον Εσπερινό της Αγάπης κατα­φθάνουν φαιδροί συμπανηγυριστές επίσημοι εκπρόσωποι γειτονικών Μονών (Σιμωνόπετρας, Διονυσίου κ.ά.), ενώ ήδη αναχώρησαν Γρηγοριάτες πατέρες για τίς αντίστοιχες Μονές. Στούς φιλο­ξενουμένους ιερωμένους, αφού φορε­θούν, τους παραχωρούνται τα πρε­σβεία, κατά το «τη τιμή αλλήλους προη­γούμενοι» (Ρωμ. ιβ' 10). Ωραίο έθιμο πού ισχύει σ' όλο τ' "Αγιον Όρος καί υπογραμμίζει τη φιλαδελφία, την αγάπη καί το όμόψυχο των Πατέρων. Για την ανάγνωση του Ευαγγελίου στήνονται έπαλλήλως δισκέλια από το κέντρο του ναού μέχρι τον έξωνάρθηκα. Γλώσσες κι εδώ πολλές, πλην εν σεμνότητι, καί όχι για «να κάμει το κομμάτι του» ό εύαγγελιζόμενος.Τη Νέα Δευτέρα γίνεται με τη μεγα­λύτερη δυνατή επισημότητα, καί έξάρχοντος Άρχιερέως στίς Καρυές ή μεγί­στη Λιτανεία της σεβάσμιας θαυμα­τουργής εικόνας της Θεοτόκου «"Αξιον Εστίν», από το Πρωτάτο σ' όλα τα γύρω Κελλιά καί Καθίσματα. Είναι ή έκφραση του ύμνου: «Ό άγγελος έβόα τη Κεχαριτωμένη· Αγνή Παρθένε, χαίρε, καί πά­λιν έρώ χαίρε, ό Σός Υίός ανέστη τριή­μερος εκ τάφου!...». Ή Παναγία με τη Λι­
τανεία αυτή δείχνει την αναστάσιμη χα­ρά της. Ή λιτάνευση αρχίζει το πρωί καί τελειώνει το βράδυ. Κάπου έρχεται στο νου ή μορφή του Γέροντα Παϊσίου άλλο­τε να τη βαστάζει «πεφρικυΐαις χερσί»,κι άλλοτε να την προσκυνάει ξεσκούφωτος, με ανάγλυφη στη μορφή του την καλή αλλοίωση του φωτόμορφου τέκνου της Εκκλησίας. Στή Γρηγορίου καί στ' αλλά Άθωνίτικα Μοναστήρια ή Πα­σχαλινή Λιτανεία πραγματοποιείται την Τρίτη της Διακαινησίμου. Έξαπτέρυγα,λαμπάδες, σήμαντρα, θυμιάματα, εικό­νες στα χέρια των πατέρων, ψαλμωδίες
χαρούμενες, θέαμα, άκουσμα καί λάλη­μα υπεράνω περιγραφής. Περνάει Καθί­σματα, Κελλιά, Άσκηταριά, καί καταλή­γει στον κήπο, όπου τελείται αγιασμός,για να μετάσχουν της αναστάσιμης χαράς καί χάριτος όλα: καί τα δέντρα,καί τα κηπευτικά, καί τα άνθη, καί τα που­
λιά, οί τσίφτηδες, οί χαλκοκουρούνες,οί πετροπέρδικες, τα λευκοχελίδονα, οί σταχτοπετροκλήδες, τ' αηδόνια καί τ'αλλά, οί πεταλούδες, τα ζουζούνια, όλη ή Δημιουργία! Κάπως αργοπορημένημου φαίνεται πώς έφθασε ή σύγχρονη...«Πράσινη Θεολογία» της Οικολογίας. Ή Αγιορείτικη φιλανθρωπία καί αγάπη προς την όλη Δημιουργία έχει προη-
γηθή πολλούς αιώνες!... 

Του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Ν.Ζηλανδίας κ.Ιωσήφ-Πειραική Εκκλησία 2007      
πηγή φώτο