Ή Εκκλησία, λίγες ήμερες πριν τη Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα, κάνει λόγο -για το πάθος του Χρίστου, -προετοιμάζοντας έτσι- τους πιστούς ενόψει των αγίων εορτών.
Ό Χριστός πορεύεται με τους δώδεκα μαθητές στα Ιεροσόλυμα και προλέγει σ' αυτούς το επικείμενο πάθος. Δύο από αυτούς, ό Ιάκωβος και ό Ιωάννης, συμμερίζονται μάλλον κοσμικές ιουδαϊκές αντιλήψεις και ζητούν από τον Ίησοϋ να τους δώσει τιμητικές θέσεις στην ένδοξη βασιλεία Του. Ό Χριστός, παρόλο πού δεν αγανακτεί για το παράλογο αυτό αίτημα των μαθητών, τους καλεί να τον ακολουθήσουν στον δρόμο της θυσίας και του πάθους.
Το -πάθος του Χρίστου έχει βαθύτερο νόημα για τη ζωή του χριστιανού. Δεν αποτελεί άπλό επεισόδιο, πού αρκεί κάποιος να το δεχθεί για να σωθεί· είναι κεφαλαιώδες ανθρωπολογικό γεγονός, ττού καλείται να το οίκειωθεί και να το βιώσει. Το πάθος και ό σταυρός του Χρίστου είναι το «λύτρο», πού δόθηκε για την εξαγορά των ανθρώπων άττό την αιχμαλωσία του κάκου. Αποτελούν την πιο αξιόλογη προσφορά και διακονία προς την ανθρωπότητα. "Οποιος δεν αναγνωρίζει αυτή την προσφορά εξακολουθεί να είναι δέσμιος των προβλημάτων του ή τρέπεται σε άλλες απατηλές λύσεις, πού οδηγούν στην απογοήτευση. Το ίδιο συμβαίνει και σε εκείνους πού δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό στον δρόμο του πάθους και της θυσίας.
"Ολόκληρη ή Καινή Διαθήκη κάνει λόγο για συμπόρευση με τον Χριστό. Οι πιστοί, πού μιμούνται την επίγεια ζωή του Χρίστου, γίνονται μέτοχοι αιώνιας δόξας. Ή μίμηση του Χρίστου δεν περιορίζεται στη μίμηση απλώς ενός ηθικού προτύπου- επεκτείνεται και στην οίκείωση της θείας ζωής του Κυρίου. Αρχίζει με το βάπτισμα και ενεργοποιείται με τους πνευματικούς αγώνες και τη νίκη ενάντια στην αμαρτία. Προϋπόθεση για τη μίμηση του Χρίστου είναι ή ένταξη στην προοπτική της ζωής Του είναι ή συμπόρευση προς τον σταυρό και τον θάνατο, πού συνεπάγεται την άπάρνηση του κόσμου, όχι με την έννοια της καθημερινότητας, άλλα με την έννοια της έκκοσμίκευσης και της αμαρτίας. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της αγίας Μαρίας της Αίγυπτίας, πού ιδιαίτερα προβάλλει ή Εκκλησία μας.
Ή χριστιανική ζωή φαίνεται συνήθως ανεφάρμοστη και ίσως καταστροφική. Αυτό συμβαίνει, γιατί ό κόσμος αγνοεί τον πλούτο της και δεν προσπαθεί να τον γνωρίσει. Ή άπάρνηση του κοσμικού φρονήματος της ζωής αποτελεί την προϋπόθεση για τη μίμηση του Χρίστου. 'Ο όσιος Ισαάκ ό Σύρος γράφει: "Οταν ή επιθυμία του Χρίστου κυριαρχεί μέσα σου, διατηρείσαι απαθής σε κάθε θλίψη και γνωρίζεις ότι μέσα σου ζεί περισσότερο ό Χριστός παρά ό κόσμος. Και όταν ή αρρώστια ή οι διάφορες ατυχίες της ζωής ταράσσουν τον νου σου, να γνωρίζεις ότι μέσα σου ζεΐ το σώμα σου και όχι ό Χριστός. Γενικά, οποίου πράγματος ό πόθος υπερισχύει και κυριαρχεί, αυτό είναι εκείνο πού ζεί μέσα σου (Λόγος 25).
Τα λόγια της συγκεκριμένης ευαγγελικής περικοπής λέγονται από τον Χριστό λίγο ακριβώς πριν από το πάθος Του. Και ή Εκκλησία όρισε την ανάγνωση της περικοπής μια εβδομάδα πριν από την εβδομάδα του πάθους, για να θυμίσει στον κάθε χριστιανό ότι ή σκέψη του πρέπει να είναι στραμμένη στον σταυρό και στο πάθος, αν θέλει να είναι πραγματικός μαθητής του Χρίστου.
Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου
Διδακτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφή