Όταν ευρίσκετο στην ηλικία των πέντε ετών ένας τρομερός σεισμός κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Αντιόχειας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο πατέρας του Ιωάννης, ο οποίος σκοτώθηκε όταν κατέρρευσε η στέγη του σπιτιού του. Η μητέρα του Μάρθα (4 Ιουλίου) όμως, διασώθηκε διότι απουσίαζε από την πόλη όπως και ο Συμεών ο οποίος είχε πάει να προσκυνήσει το ναό του Αγίου Στεφάνου.
Σε πολύ νεαρή ηλικία, πλήρης χάριτος και πνεύματος, ο Συμεών μετέβη στη Σελεύκεια, κοντά στο όρος του χωριού Πίλασα, σε κάποιο φημισμένο μοναστήρι όπου μόναζε ένας περίφημος ασκητής, ο Ιωάννης. Κοντά του ο Συμεών μελέτησε συστηματικότερα τις άγιες Γραφές και ασκήθηκε στην προσευχή και την ταπεινοφροσύνη. Γρήγορα έγινε παράδειγμα μίμησης και για τούς άλλους αδελφούς της Μονής.
Όμως ο διάβολος ο οποίος μισεί το καλό και την πνευματική πρόοδο των ανθρώπων έβαλε κάποιο φθονερό συμμοναστή του να τον σκοτώσει με μαχαίρι, αλλά από θαύμα το χέρι του ξεράθηκε επί τόπου. Όμως ο αμνησίκακος Συμεών όχι μόνον δε θύμωσε αλλά και προσευχήθηκε θερμά στον πανσθενουργό Κύριο να θεραπεύσει τον αδελφό του όπως και έγινε.
Αργότερα ο όσιος αποσύρθηκε στο Θαυμαστό Όρος σ' ένα τόπο όπου υπήρχαν μόνο ξερόλιθοι. Εκεί έζησε σκληρά ασκητική ζωή επί σαράντα πέντε έτη. Εκοιμήθη ειρηνικά και αξιώθηκε της αιωνίου μακαριότητας το 590 μ.Χ., σε ηλικία ογδόντα πέντε ετών.Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Όσιος Συμεών αξιώθηκε του χαρίσματος της προοράσεως και της θεραπείας κάθε ασθένειας. Έτσι προανήγγειλε την κοίμηση του διδασκάλου του, την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Εφραίμ (545 μ.Χ.), τους σεισμούς της Αντιόχειας και Κωνσταντινουπόλεως (557 μ.Χ.) και άλλα γεγονότα.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓ.ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΕΝ ΤΩ ΘΑΥΜΑΣΤΩ ΟΡΕΙ((Από Εδώ)
***Ποιόν το έργο του μοναχού;***
Τὸ ἔργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι νομίζω ἡ ἐγκράτεια, ὥστε
νὰ ἠρεμοῦν σὲ αὐτὸν οἱ ἡδονὲς τοῦ σώματος, νὰ ἔχη
στὴν ψυχή του εἰρήνη, νὰ ψάλλη συνεχῶς, καὶ νὰ
προσεύχεται ἀδιαλείπτως μὲ τὸν νοῦ του· τὸ ἔργο τοῦ
Μοναχοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ μὲ ταπεινὴ καρδιὰ ὑπακοή, διὰ τῆς ὁποίας
καὶ ὁ Χριστὸς ἐδιάλεξε τὸν θάνατο, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου,
θανάτου δὲ σταυροῦ, γιὰ νὰ θανατώσουμε καὶ ἐμεῖς διὰ μέσου αὐτῆς τὶς
ἐπιθυμίες τῆς σαρκὸς καὶ νὰ κλαῖμε τότε σὲ ἐξομολόγησι, καὶ νὰ
προσευχώμεθα μὲ συντριβὴ καρδιᾶς σὰν τὸν Τελώνη· ἡ φωνὴ νὰ εἶναι
σύμμετρη καὶ ὁ λόγος εὔτακτος, ἡ δὲ διαγωγὴ μὲ πραότητα καὶ ἡσυχία.
῎Εργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι νὰ μὴν ὁρκίζεται οὔτε στὸ ἐλάχιστο, ἐκτὸς ἀπὸ
τὸ Πίστεψέ με ἤ Συγχώρεσέ με, ἡ φυγὴ τῶν σκανδάλων τῆς φιλαργυρίας,
ἡ μετάδοσις τῶν πραγμάτων, καὶ ὄχι μόνο τὸ νὰ μὴ καταλαλῆ κάποιον,
ἀλλὰ νὰ μὴν ἀνέχεται οὔτε αὐτὸν ποὺ καταλαλεῖ· νὰ συμπάσχη μὲ αὐτοὺς
ποὺ εἶναι σὲ ὀδύνη καὶ νὰ νίπτη τὰ πόδια τῶν ἀδελφῶν, καὶ νὰ τοὺς
διακονῆ στὶς ἀνάγκες τους, νὰ μὴ νικᾶται δὲ ἀπὸ τὸ φοβερὸ πάθος τῆς
ὑπερηφανίας, ἀλλὰ νὰ θεωρῆ τὸν ἑαυτό του ἔσχατο πάντων...
῎Εργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι ἡ σωφροσύνη τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τῆς
ψυχῆς· ἄν δὲ σὲ κάποιον ἀπὸ σᾶς, ἀδελφοί, εἰσέλθη λογισμὸς ἀκαθαρσίας,
ἄς βοᾶ μὲ δάκρυα τὰ ἑξῆς πρὸς τὸν Θεὸ μὲ συνοχὴ πνεύματος καὶ ὀλολυγμὸ
καρδίας:
«Δέσποτα Χριστέ, ὁ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τοῦ ἐλέους Θεός, ὁ πάσης παρακλήσεως Κύριος, ὁ ἀεὶ ὤν καὶ διαμένων εἰς τοὺς
αἰῶνας , ὁ μ ό ν ο ς φι λ ό σ τ ο ρ γ ο ς Πατ ή ρ , ὁ τ ο ὺ ς ἐπὶ Σο ὶ–
πεποιθότας μὴ καταισχύνων, ῥῦσαί με ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν μου,
πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, σῶσόν με ἐν τῷ ἐλέει Σου τὸ ἀγαλλίαμά
μου, λύτρωσαί με ἀπὸ τῶν κυκλωσάντων με· Σὺ γὰρ οἶδας, ὁ
μόνος πάντα εἰδώς, ὅν οὐδὲ τῶν τῆς καρδίας κρυφίων λαθεῖν
δύναται, ὡς οὐκ ἐμῆς εἰσι ταῦτα γνώμης γεώργιον, ἀλλὰ κατὰ
πολύ μοι τὸ ἀκούσιον ἐπεφύη. Μνήσθητι ὅτι χοῦς εἰμι, καὶ μὴ
εἰς κατάκριμα λογισθήτω μοι. Κύριε, Κύριε, δύναμις τῆς
σωτηρίας μου, ἐπισκίασον ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου ἐν ἡμέρᾳ
πολέμου· μὴ παραδῷς με, Κύριε, ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας μου
ἁμαρτωλῷ· ἐλέησόν με, ὁ Θεός, ἐλέησόν με, ὅτι ἐπὶ Σοὶ πέποιθεν
ἡ ψυχή μου, καὶ ἐν τῇ σκιᾷ τῶν πτερύγων Σου ἐλπιῶ· ὁ Θεός
μου, μὴ μακρύνῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁ Θεός μου, εἰς τὴν βοήθειάν μου
πρόσχες· βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ Σύ, ὁ Θεός μου, μὴ
χρονίσῃς».
Αὐτὰ νὰ προσεύχεσαι ὁ πολεμούμενος ἀπὸ ρυπαροὺς λογισμούς· κατόπιν,
ρῖψε τὴν ἀσθένειά σου ἐνώπιον τῆς ἀγαθότητός Του, καὶ Αὐτὸς μὲ τὰ
νῶτα Του ἀμέσως θὰ σὲ ἐπισκιάση. Νὰ ἀποστρέφεσθε, λοιπόν, ἀδελφοί,
τοὺς ρυπαροὺς λογισμούς, τοὺς ὁποίους γεννᾶ ἡ γεμάτη κοιλιά· νὰ
ἐπιδιώκετε μᾶλλον τὴν εἰρήνη καὶ τὸν ἁγιασμό, ἄνευ τῶν ὁποίων κανεὶς
δὲν θὰ ἰδῆ τὸν Κύριο, ὁ ῾Οποῖος καὶ δὲν μᾶς ἀπέκρυψε τὶς πονηρίες τοῦ
ἐχθροῦ· διότι, λέγει, δὲν ἀγνοοῦμε τὰ νοήματά του...
᾿Αντισταθῆτε, λοιπόν, γενναῖοι ἀθληταί, ἀνακρίνοντες συνεχῶς τοὺς
ἑαυτούς σας, καὶ θὰ φύγη ἀπὸ σᾶς ἡ ἐνέργεια τῆς ἁμαρτίας... ᾿Ακόμη δὲ
καὶ τὰ λόγια τοῦ στόματός σας νὰ εἶναι ἀρτυμένα μὲ τὰ δάκρυα τῆς καρδιᾶς
σας...
Ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφή