ΚΑΘΕ ΙΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟ...

Κάθε Ιούλιο καί κάθε Αύγουστο ξανάρχονται,τακτικοί επισκέπτες οι ματωμένες μνήμες.

Ερχεται το μαύρο λεφοϋσι των γεγονότων - εφιάλτης σκληρός -να πενθοφορεϊ την ψυχήν μου.

Μπρος μου όλες εκείνες οι μαυροφορεμένες.

Στό χέρι

μια πικρή φωτογραφία αγαπημένου.

Κι εσύ, μάνα δική μου, ν' ανάβεις το σούρουπο ένα καντήλι στον τάφο ενός νεκρού πολυαγαπημένου.

Αλήθεια, έλα πες μου, όγδοντάχρονη

τώρα μάνα, για όσους μας πλήγωσαν

πόσ' αποθέματα αγάπης πρέπει να διαθέτουμε.

Μου λες πώς πρέ να πηδήξουμε με τόλμη καί τον υψηλότερο πήχυ. Να εξαλείψουμε από μέσα μας, -χριστιανοί όντες-καί το έσχατον ίχνος μίσους...

Δεν το βλέπεις;

Χρόνια μια σημαία ελληνική, με το Σταυρό

του Κυρίου θλιμμένη, κυματίζει στα κοιμητήρια

της πικραμένης πατρίδας.

Μια μαχαιριά πόνου εισχωρεί άπ' την αριστερή

ωμοπλάτη ως το καταπληγωμένο μου μυοκάρδιο.

Θυμίζει στο εικόνισμα του Μαχαιρά

το βουβό πόνο της Παρθένου.

Εως πότε, έως πότε καί γιατί τόσο άργεϊ,Θεέ μου,ή λύτρωση;

του Γ.Πετούση(Από την ποιητική συλλογή "Νήσος τις εν κινδυνω» εκδόσεις Ακτή · Φεβ. 2003)-proskynitis