Σ' αυτή την Παναγιά κρέμασε τις ελπίδες για τη θεραπεία της κόρης του (της μάνας μου δηλαδή) ο παππούλης μου, όταν κίνησε από το χωριό του -πολλές ώρες δρόμου- .Η μάνα μου -δεκάχρονη τότε- είχε υψηλό πυρετό, που δεν έλεγε να πέσει.
Φόρτωσαν τα ζώα τους, πήραν τα στρωσίδια, τα πολλά τέκνα, τους παραγυιούς, τις παρακόρες και το καραβάνι της αγωνίας, της πίστης και της ελπίδας έφτασε, αργά τη νύχτα, στο μοναστήρι της Παναγίας της Ξενιάς.
Έστρωσαν στην αυλή Της να κοιμηθούν και η ελπίδα έγινε βεβαιότητα.
Την αγαπούσαν ιδιαίτερη τούτη την Ξενούλα που τα ιερά βιβλία έγραφαν ότι είχε διασχίσει θάλασσες, για να βρει τούτον τον τόπο να απαγκιάσει την εικόνα που της ιστόρησε ο Λουκάς , ως ευλογία για τους πονεμένους.
Ήταν εδώ από τον καιρό του Βυζαντίου και είχαν δει και χειρότερα.
Ο τρισκατάρατος, όπως τον έλεγαν στο χωριό, κουνούσε πάλι την ουρά του...
Η μάνα μετάνιζε στην Μεγαλόχαρη πνιγμένη στο δάκρυ και ο πατέρας είπε όλες τις φυλλάδες των προσευχών, που ήξερε απέξω.
Με το ζόρι την έφεραν να μεταλάβει Σώμα και Αίμα.
Ευθύς μετά την θεία Κοινωνία, σαν να ξύπνησε από αλλιώτικο ύπνο, λούστηκε στον ιδρώτα, έπεσε η θέρμη του κορμιού και του μυαλού, χαμογέλασε και ζήτησε να φάει, να πιει νερό και να τρέξει στις αυλές του μοναστηριού με τα αδέλφια της!
Στο μοναστήρι έρχονταν ανέκαθεν και συνέχισαν ως το τέλος της ζωής τους.
Ένας-ένας, μία- μία που έφευγαν για τις μονές του Παραδείσου, αύξαιναν την δική μας ευθύνη και μέριμνα να μην ξεχάσουμε την Ξενούλα την Παναγιά...
Αρχίσαμε μαζί τους τον δρόμο για το μοναστήρι και συνεχίζουμε με τα παιδιά και σε λίγο με τα εγγόνια μας.
Μια αλυσίδα που δεν θα αφήσουμε να σπάσει....
Το κτίριο της Μονής πληγώθηκε από τους σεισμούς του 1981 και οι μοναχές μεταφέρθηκαν σε άλλο, που χτίστηκε εκεί κοντά.
Την ημέρα της γιορτής όμως, στις 23 Αυγούστου, το πανηγύρι γίνεται στο παλιό, υπό αναστήλωση, κτίριο.
Εκεί όπου η Παναγιά μερίμνησε για τη μάνα μου....
Εκεί όπου ο συχωρεμένος ο πατέρας μου περίμενε ώρες την σειρά του να προσκυνήσει την εικόνα Της, ακόμη και λίγο πριν την κοίμησή του, που τον κρατούσαμε για να σταθεί στα πόδια του. Περίμενε, σέρνοντας τα ανήμπορα ποδαράκια του, κάτω από αυτή την κληματαριά που φαίνεται -δίχως φύλλα στην φωτογραφία-. Τον Αύγουστο έχει και φύλλωμα και καρπούς και σκιάζει τους πιστούς -ως άλλη άμπελος προοιμιακή της αληθινής- που περιμένουν για να αποθέσουν στην Ξενιά τα πολυτιμότερα της καρδιάς τους.
Έτσι το βλέπουμε, καθώς πλησιάζουμε, το μοναστήρι
Αναγαλλιάζει η καρδιά....Το μοναστήρι....Η Ξενιά της ψυχής μας.
Έτσι τόβλεπε και ο παππούλης μου και όλη η φαμελιά, έτσι -να δώσει ο Θεός- να το βλέπουν και τα παιδιά των παιδιών μας και οι γενιές που θα ακολουθήσουν.
Το μοναστήρι! Έτσι τόβλεπε και ο παπά-Καλλίνικος, που χρόνια τώρα ξημερώνεται στον ουρανό και ήταν ηγούμενος εδώ, πριν έρθει γυναικεία αδελφότητα.
Το μοναστήρι! Το αποχαιρέτισε μπρουμιτισμένος -κρυφά- μπροστά στην εικόνα Της ο επίσκοπος Δαμασκηνός (όταν τον έδιωξαν) που κι αυτός μονάζει πια στην Εδέμ. Ο γερο Καλλίνικος και ο Κυπριανός (κι αυτός συχωρέθηκε πια), που ήταν καλογέρια τότε, μας έλεγαν για τα αναφιλητά του δεσπότη, μπροστά στην Παρθένο.
Το μοναστήρι! Ο Χριστόδουλος πέρασε από δω φεύγοντας για την Αθήνα μετά την εκλογή του ως αρχιεπίσκοπος και άφησε στην Παναγιά το εγκόλπιό του και την θλίψη του για την πόλη που άφηνε. "Πού πηγαίνουμε παιδί μου;"είχε ψελλίσει στον διάκονό του, υγραίνοντας την μαστίχη και το κερί της εικόνας, με τα δάκρυά του....
Το μοναστήρι! Φέτος, πήγαμε με τον επίσκοπο Βελεστίνου Δαμασκηνό (παιδί πνευματικό του παλιού Δαμασκηνού). Πάντα με ένα μάτσο κεριά στο χέρι, με ένα σωρό ελπίδες στην καρδιά, καίγοντας θυμιάματα στην ψυχή, με ατέλειωτες προσευχές στα χείλη, με βροχές στα μάτια και περιμένοντας κάτω από την αρχαία κληματαριά, το θαύμα....
Πηγή-anazhthseis-elena
Ας Προστατεύει Όλους τους Απάνταχού Ξενιτεμένους μας και τις Οικογένειες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή