Πολιούχος Αστυπαλαίας ο εκ Κεφαλληνίας
(1717-1782)
(1717-1782)
Ο όσιος Άνθιμος, κατά κόσμον Αθανάσιος Κουρούκλης Ψωμάς, γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλληνίας το έτος 1717. Ήταν γιος του θεοσεβούς ναυτικού Ιωάννου και της Αντζουλέττας. Σε ηλικία επτά ετών αρρώστησε από ευλογιά με αποτέλεσμα να τυφλωθεί εντελώς. Μετά όμως από σαρανταλείτουργο που έκανε η μητέρα του στον Ι. Ναό των Αγίων Αποστόλων, ανέβλεψε ξανά κατά την ώρα που ο ιερέας εξεφώνει το «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Τα πρώτα του γράμματα έμαθε κοντά στον ηγούμενο Άνθιμο της Ι. Μονής Αγίας Παρασκευής Λεπέδων. Αργότερα εργάστηκε ως ναυτικός, μέχρι που αποφάσισε να γίνει μοναχός στην Ι. Μονή της Αγίας Παρασκευής μετονομασθείς Άνθιμος.
Μεγαλόσχημος μοναχός εκάρη στο Άγιο Όρος το έτος 1747. Αμέσως μετά άρχισε το ιεραποστολικό του έργο περιοδεύοντας πολλά μέρη -κυρίως νησιά- της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος, κηρύττοντας με δύναμη τον λόγο του Θεού και τιμώμενος απ' όλους για τις αρετές του. Λόγω της αυστηρότατης άσκησης που έκανε, έχασε ξανά το φως του σχεδόν τελείως με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται στο εξής ως αόμματος ή θεότυφλος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να κάνει πολλά κι επικίνδυνα για εκείνη την εποχή ταξίδια και να κηρύττει με θέρμη και αυταπάρνηση τον ζείδωρο λόγο του Ευαγγελίου.
Για ένα χρόνο διδάσκει στη Χίο παραμένοντας στον Ι. Ναό της Αγίας Ματρώνας. Κατόπιν ταξίδεψε στα νησιά Σίφνο, Αντίπαρο, Πάρο και Ίο, όπου τα θεόπνευστα λόγια του ως «δρόσος Αερμών» παρηγορούν και ξεδιψούν τις απλές ψυχές των κατοίκων. Με την προσευχή του καταπαύει την τρικυμία, κατά το ταξίδι του από την Σίφνο στην Πάρο. Κατόπιν μετέβη προσκυνητής στους Αγίους Τόπους, όπου παρέμεινε αρκετό καιρό. Το έτος 1759 φτάνει στη νήσο Μεγίστη, όπου προσευχόμενος σώζει το νησί από την μάστιγα της ανομβρίας. Εκεί κτίζει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο βουνό, το οποίο αναδεικνύει σε σταυροπηγιακό.
Το επόμενο έτος (1760) ιδρύει στην Αστυπάλαια το γυναικείο σταυροπηγιακό μοναστήρι της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Κατά παράκληση του Αγίου, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας έγινε στο Άγιο Όρος και είναι αντίγραφο της Πορταΐτισσας της Ι. Μονής Ιβήρων. Στην Αστυπάλαια, ο όσιος μένει αρκετά χρόνια. Εκεί ετέλεσε πολλά θαύματα, μεταξύ των οποίων και την απαλλαγή της νήσου από τα φαρμακερά φίδια. Το 1769 έρχεται στα Λέπεδα της Κεφαλληνίας, όπου ανοικοδομεί κι επανδρώνει την Ι. Μονή Αγίας Παρασκευής, η οποία είχε καταστραφεί κατά τους φοβερούς σεισμούς του 1766.
Με ορμητήριο αυτήν την Ι. Μονή της πατρίδας του επισκέπτεται πολλά μέρη της Ελλάδος, γενόμενος περιβόητος για την διδασκαλία και τα θαύματά του. Τα έτη 1770, 1773 και 1775 ιδρύει αντίστοιχα τις Ι. Μονές του Αγίου Αντωνίου στα Σφακιά της Κρήτης, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Λιβάδι των Κυθήρων και της Ζωοδόχου Πηγής στη Σίκινο των Κυκλάδων. Απεβίωσε σε ηλικία 55 ετών, από ίκτερο, στις 4 Σεπτεμβρίου 1782, στην Ι. Μονή της Αγίας Παρασκευής. Σώζεται μέχρι σήμερα η σπηλιά-ασκηταριό του Οσίου. Η επίσημη αγιοποίηση του τυφλού ασκητή Ανθίμου, ο οποίος σε χρόνους χαλεπούς σκόρπισε το ιλαρό φως της Ορθοδοξίας, έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 30 Ιουλίου 1974.
Τίμια λείψανά του υπάρχουν στην Αστυπάλαια, της οποίας πάνω από διακόσια χρόνια είναι προστάτης και πολιούχος.
Μεγαλόσχημος μοναχός εκάρη στο Άγιο Όρος το έτος 1747. Αμέσως μετά άρχισε το ιεραποστολικό του έργο περιοδεύοντας πολλά μέρη -κυρίως νησιά- της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος, κηρύττοντας με δύναμη τον λόγο του Θεού και τιμώμενος απ' όλους για τις αρετές του. Λόγω της αυστηρότατης άσκησης που έκανε, έχασε ξανά το φως του σχεδόν τελείως με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται στο εξής ως αόμματος ή θεότυφλος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να κάνει πολλά κι επικίνδυνα για εκείνη την εποχή ταξίδια και να κηρύττει με θέρμη και αυταπάρνηση τον ζείδωρο λόγο του Ευαγγελίου.
Για ένα χρόνο διδάσκει στη Χίο παραμένοντας στον Ι. Ναό της Αγίας Ματρώνας. Κατόπιν ταξίδεψε στα νησιά Σίφνο, Αντίπαρο, Πάρο και Ίο, όπου τα θεόπνευστα λόγια του ως «δρόσος Αερμών» παρηγορούν και ξεδιψούν τις απλές ψυχές των κατοίκων. Με την προσευχή του καταπαύει την τρικυμία, κατά το ταξίδι του από την Σίφνο στην Πάρο. Κατόπιν μετέβη προσκυνητής στους Αγίους Τόπους, όπου παρέμεινε αρκετό καιρό. Το έτος 1759 φτάνει στη νήσο Μεγίστη, όπου προσευχόμενος σώζει το νησί από την μάστιγα της ανομβρίας. Εκεί κτίζει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο βουνό, το οποίο αναδεικνύει σε σταυροπηγιακό.
Το επόμενο έτος (1760) ιδρύει στην Αστυπάλαια το γυναικείο σταυροπηγιακό μοναστήρι της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Κατά παράκληση του Αγίου, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας έγινε στο Άγιο Όρος και είναι αντίγραφο της Πορταΐτισσας της Ι. Μονής Ιβήρων. Στην Αστυπάλαια, ο όσιος μένει αρκετά χρόνια. Εκεί ετέλεσε πολλά θαύματα, μεταξύ των οποίων και την απαλλαγή της νήσου από τα φαρμακερά φίδια. Το 1769 έρχεται στα Λέπεδα της Κεφαλληνίας, όπου ανοικοδομεί κι επανδρώνει την Ι. Μονή Αγίας Παρασκευής, η οποία είχε καταστραφεί κατά τους φοβερούς σεισμούς του 1766.
Με ορμητήριο αυτήν την Ι. Μονή της πατρίδας του επισκέπτεται πολλά μέρη της Ελλάδος, γενόμενος περιβόητος για την διδασκαλία και τα θαύματά του. Τα έτη 1770, 1773 και 1775 ιδρύει αντίστοιχα τις Ι. Μονές του Αγίου Αντωνίου στα Σφακιά της Κρήτης, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Λιβάδι των Κυθήρων και της Ζωοδόχου Πηγής στη Σίκινο των Κυκλάδων. Απεβίωσε σε ηλικία 55 ετών, από ίκτερο, στις 4 Σεπτεμβρίου 1782, στην Ι. Μονή της Αγίας Παρασκευής. Σώζεται μέχρι σήμερα η σπηλιά-ασκηταριό του Οσίου. Η επίσημη αγιοποίηση του τυφλού ασκητή Ανθίμου, ο οποίος σε χρόνους χαλεπούς σκόρπισε το ιλαρό φως της Ορθοδοξίας, έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 30 Ιουλίου 1974.
Τίμια λείψανά του υπάρχουν στην Αστυπάλαια, της οποίας πάνω από διακόσια χρόνια είναι προστάτης και πολιούχος.
Μαζί με ομάδα χριστιανών, στην Ιθάκη δραστηριοποιούνται από χρόνια, και κάτω από την ευλογία της Εκκλησίας και του πνευματικού τους π. Θεοδοσίου Δενδρινού, εκδίδουν ανά τρίμηνο το φυλλάδιο «Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΗΣ», καθώς και βίους αγνώστων και σπανίων Αγίων της Εκκλησίας μας.
Εορτάζει την 4ην Σεπτεμβρίου
Εορτάζει την 4ην Σεπτεμβρίου
Απολυτίκιον.
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Μοναζόντων το κλέος, μετανοίας διδάσκαλε, θαυματουργών επιδείξει, πάντας κατηύγασας. ανέτειλας ως ήλιος ημίν, διώκων των παθών τας προσβολάς. διά τούτο Άνθιμε Όσιε, την θήκην των σων λειψάνων ασπαζόμεθα. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν σκέπην και καύχημα.
«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)»Τεύχος 20. Μάιος-Αύγουστος 2007. Θεσ/νίκη Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Διδακτικός ο Βίος του Όπως Όλων των Αγίων των Πραγματικών Αγίων του Θεού. Ας Πρεσβεύει για Όλους τους Εορτάζοντες και Ιερείς μας σαν Ιερεύς που Ήταν.Επίσης και ο Άγιος Βαβύλας που και Αυτός ήταν Ιερεύς και Εορτάζει Σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή