Κυριακή μετά την Ύψωσιν-''Ζω δε ουκέτι εγώ,ζεί δέ εν εμοί ο Χριστός''

Σαν ένα ζωντανό νεκρό παρουσιάζει τον εαυτό του ό Απ. Παύλος γράφον­
τας προς τους Γαλάτες. Εκείνο το «ζω δε ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός»
(Γαλ. β' 20} φαίνεται εκ πρώτης όψεως ακατανόητο. "Ας το πλησιάσουμε
νοηματικά καί ουσιαστικά.                                                    

Ή ταύτισις του Απ. Παύλου με το πνεύμα του Χριστού

"Οταν ό Απ. Παύλος έγραφε πώς έπαυσε πια να ζή ό ίδιος, και πώς μέσα του ζούσε ό Ιδιος ό Χριστός, ήθελε να υπογράμμιση την απόλυτη ταύτισι του εαυτού του με το πνεύμα του Χριστού. Την ύποχώρησι δηλ. κάθε προσωπικού βιώματος πού μπορούσε να έρχεται σε σύγκρουση με το θέλη­μα του Χριστού, και την ολοκληρωτική έπικράτησι μέσα του εκείνου, πού ό Χριστός επέβαλλε. Σκοπίμως μάλιστα χρησιμοποίησε την εικόνα της νεκρώ­σεως, για να τονίση την εσωτερική του απάθεια καί τη συνειδητή προσχώρησι στην αναγεννητική πνοή του Θεού. "Ετσι καθιστούσε πολύ σαφές ότι ή άλλοτρίωσις του ίδιου του εγώ του καί ή περιχώρησις στη θέση του του προσώπου του Χριστού, σημείωνε την ανώτατη βαθμίδα της χριστιανικής τελειότητος.

Πρέπει ό άνθρωπος να βγή από τον εαυτό του

Αύτη ή άλλοτρίωσις φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων σαν εκούσια αύτοδέσμευσις των δυνάμεων μας καί σαν θεληματική αποβολή κάθε προσωπι­κής αξίας. Όμως αυτή βρίσκεται στο επίκεντρο εκείνου πού λέμε όλοκλήρωσις καί τελείωσις, όσο κι αν μας είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε. Γιατί ποτέ ό άνθρωπος δεν μπορεί να άνυψωθή στίς αιθέριες προσβάσεις των πνευματικών του αναβαθμών, κρατώντας σφικτά το βάρος της ατομικής του όντότητος. Πρέπει να κατορθώση να βγή από τον εαυτό του για να κατορθώσει αυτήν την άνωσι, πού ποτέ δεν πετυχαίνει σαν χοντρά παλαμάρια άνθρωποκεντρικών δεδομένων τον κρατούν σφιχτά προσηλωμένο στην πεζότητα της καθημερινότητος.

"Ολοκληρωτικό δόσιμο στα χέρια του Χριστού

Μιλώντας για άλλοτρίωσι, μιλάμε για νέκρωσι κάθε εσωτερικής κινήσεως μας πού θα αντιστρατευόταν στην ανοδική μας πορεία. Γιατί δεν είμαστε μσκρυά, ούτε έξω από τα πράγματα αν υποστηρίξουμε πώς ό μεγαλύτερος πολέμιος του ανθρώπου σ' αυτή του την πορεία είναι ό ϊδιος του ό εαυτός. Ένας εαυτός γεμάτος πάθη καί ελαττώματα, πού κλίνει αυτόματα θα έλεγε κανείς προς την πλευρά της ψυχικής ραστώνης, αποφεύγοντας συστηματικά κάθε προσπάθεια πού θα μπορούσε να μας εξασφάλιση την ηθική καί πνευ­ματική μας τελειότητα. Άλλα ή άποξένωσίς μας από τον εαυτό μας καί ή όσον το δυνατόν μεγαλύτερη άπελευθέρωσίς μας από τα δεσμά του, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα αν δεν συνδυάζεται με ταυτόχρονη παράδοση μας στην ευθύνη του Χριστού. Το ολοκληρωτικό αυτό δόσιμο στα χέρια του Χρι­στού, πού είναι ό μεγάλος άναμορφωτής του ανθρώπου, αποτελεί την πεμ­πτουσία όλης της προσπάθειας πού καταβάλουμε.

Από έγω-κίνητοι να γίνουμε Χριστο-κίνητοι

.Ή προσπάθεια να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας καί ν' αφοσιωθούμε στο Χριστό είναι πολύ δύσκολη. Γιατί έχουμε μάθει χρόνια τώρα να ζούμε με τον εαυτό μας καί για τον εαυτό μας. Όλες μας οι μέρες, τίς περισσότερες  φορές, κυλούν μέσα σ' ένα λιβανωτό πού καίμε αδιάκοπα στον εγωισμό καί στον ατομισμό μας. Μας είναι γι' αυτό πολύ δύσκολο να αισθανθούμε όχι απλώς ξένοι προς το εγώ μας, αλλά να δεχθούμε να ύποκατασταθή αυτό με το εγώ του Χριστού. Όμως μόνον όταν από έγω-κίνητοι γίνουμε Χριστο-κίνητοι, μόνον τότε θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε τίς πλατειές διαστάσεις πού χαρίζει στον άνθρωπο ή παρουσία του Χριστού μέσα του. Εΐναι για τούτο απαραίτητο να αναλάβουμε αυτόν τον αγώνα, πού στή βάσι του βρίσκεται ή άπάρνησις του εαυτού μας, καί στην κορυφή του ή ολοκληρωτική μας προσ­φορά στον Θεό   

Πολλοί νομίζουν, όπως είπαμε, πώς αυτό το δόσιμο, αυτή ή εκούσια αλ­λαγή μέσα μας θα μας στέρηση από κάθε προσωπική αξία καί θα μας καταστήση άβουλα όργανα σε ξένα χέρια. Ή άντίληψις αυτή είναι λανθασμένη, γιατί δεν μετριώνται με τα συμβατικά μέτρα της καθημερινότητας οί πνευμα­τικές διαστάσεις. Όταν σταματήσουμε να δουλεύουμε στον εαυτό μας, τότε παίρνουμε την κατεύθυνσι πού μας φέρνει πιο κοντά στον προορισμό μας. Κι όταν αφήνουμε να χειραγωγηθούμε από τον Χριστό, τότε αποκτάμε την πρα­γματική μας αξία καί βλέπουμε πόσο πιο ασφαλείς είμαστε οτό δρόμο μας καί πόσο πιο τίμιοι με τον εαυτό μας.

Ό άνθρωπος πού δεν ζή για τον εαυτό του, αλλά για τον Θεό

Ή έγκατάστασις μέσα μας του Χριστού καί ή κατεύθυνσις της ζωής μας από τη δική του μορφή ανοίγει για τον καθένα μας ευρείες προοπτικές πνευ­ματικής προκοπής καί προόδου, πράγμα πού ζητάει από μας ή προσπάθεια αυτής της εσωτερικής άλλοτριώσεως. Όταν θα γίνουμε «διδακτοί Θεού» καί όταν όλες οί εκφάνσεις καί οί εκφράσεις της ζωής μας θα φέρουν την σφρα­γίδα της ουσιαστικής παρουσίας Του μέσα μας, τότε θα αποκτήσουμε κι έμεΐς τη δυνατότητα να συμπεριφερόμαστε τέλεια καί να εμφανίζουμε με τη ζωή μας την ορατή εικόνα του ανθρώπου πού δεν ζή για τον εαυτό του, αλλά για τον Θεό.

Μπορούμε άραγε να αναλάβουμε αύτη την προσπάθεια, ώστε με τη σκέψι μας, με τα χείλη μας καί με τίς αισθήσεις μας να σκέπτεται, να μιλά καί να αισθάνεται ό Χριστός; Αυτό είναι αποκλειστικά προσωπικό θέμα του καθε­νός μας.

Δ.Χ