Τοιχογραφία στον Τίμιο Προδρομο στο Απόζαρι της Καστοριάς
Τρία δώρα του ίδιου πατέρα προς τον Κύριο μας, τρεις αδελφές κατά σάρκα, αλλά καί κατά πνεύμα, πού αναδίδουν «ευωδία Χρίστου» (Β' Κορινθ. β' 15), είναι οι παρθενομάρτυρες Μηνοδώρα, Μητροδώρα καί Νυμφοδώρα.
Οι εύποροι καί ευσεβείς γονείς των τριών Παρθένων τίς άνέθρεψαν σύμφωνα με τίς εντολές του Κυρίου. Τίς δίδαξαν την ενεργή συμπαράσταση στους πάσχοντες, στους πονεμένους καί στους θλιβομένους. Επέτρεψε ό Θεός στις τρεις νεαρές αδελφές να μείνουν ορφανές σε νεαρή ηλικία, αλλά δεν τίς εγκατέλειψε, όπως δεν εγκαταλείπει κανένα μας, καί τίς πήρε κάτω από την κραταιά προστασία Του.
Μια ημέρα οι τρεις αδελφές παίρνουν τη μεγάλη καί αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθούν στο Νυμφίο Χριστό, στον εκλεκτό της καρδίας τους. Ψηλά στο βουνό, κοντά στίς Πύθιες πηγές, βρίσκουν ένα έρημητήριο καί αποσύρονται σε αυτό. Έκεϊ φτερώνουν το φρόνημα τους με την ακατάπαυστη προσευχή καί άμιλλώνται για την τελείωση της αρετής καί την απόκτηση της σοφίας των ουρανών. "Απ' το ξεχείλισμα επίσης της αγάπης τους προσφέρουν στους ανήμπορους ό,τι μπορούν περισσότερο. "Ετσι, ή φήμη τους διαδόθηκε παντού. Δοξάσθηκε ό Θεός από την εύσυμπάθητη αγωγή των τριών αυτών παρθένων, αλλά τίς φθόνησε ό μισόκαλος μη άνεχόμενος την «δι' έργων ένερ-γουμένην πίστιν» τους (Γαλατ. ε' 6). Ό άσεβης έπαρχος του Μαξιμιανοΰ (286-305) Φρόντων τίς μίσησε όχι για απείθεια ή κακότητα, αλλά για την πίστη καί την ενεργή αγάπη τους. Τίς κάλεσε σε ανάκριση καί προσπάθησε να τίς σαγηνεύσει με τους λόγους καί τίς υποσχέσεις του. Το σωματικό κάλλος καί ή ψυχική ευεξία των τριών αδελφών τον συνεπήρε. Αυτές όμως με τη δύναμη πού έκπήγαζε από τα μύχια των καρδιών τους, τον άποστομώνουν καί τον περιφρονούν. Ό δρόμος τώρα για μαρτύριο ανοίγεται μπροστά τους.
"Η Μηνοδώρα μπαίνει πρώτη στο στάδιο. Τα φονικά όργανα ενεργοποιούνται. Ή αγριότητα γίνεται πρωτοφανής. Οι σάρκες της μάρτυρος ξεσχίζονται καί τα αίματα καλύπτουν το όμορφο νεανικό της σώμα. Ή ψυχή όμως μένει αδάμαστη, άφοΰ τα μαρτύρια για κάθε αθλητή της πίστεως είναι αναψυχή. Αλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το «πάσχειν υπέρ Χρίστου» (Φίλ.α' 29); Μετά από πολλές βαναυσότητες ή καλλιμάρτυς κόρη δοξολογούσα παραδίδει το πνεύμα της στον άγωνοθέτη Χριστό, για να λάβει σαν αντάλλαγμα το στεφάνι της αιωνιότητας.
Ή οργή του Φρόντωνα με το θάνατο της Μηνοδώρας δεν μειώθηκε. Δριμύτερος προσπαθεί να μεταπείσει τίς δύο άλλες αδελφές. Αντιστέκονται καί στερρόψυχα του απαντούν:
- Τρεις αδελφές υπήρξαμε στη γη, τρεις θα παρευρεθούμε καί στη δόξα του Κυρίου μας. Αχώριστες ήμασταν στη γη, αχώριστες θέλουμε να παραμείνουμε καί στον ουρανό !
Ο Φρόντων, πού δεν ανέχεται την ήττα του από τίς νεαρές αυτές κοπέλλες, διατάσσει να ξαπλώσουν στη γη τα νεαρά κορμιά των δύο μαρτύρων καί να τα κατακαύσουν με αναμμένες λαμπάδες. Αυτές, όμως, όπως οί τρεις παίδες στην κάμινο. υμνούν τον Θεό καί σβήνουν με τη προσευχή τους τη φωτιά, για να συνεχίσουν την άθληση με συντριβή των μελών τους. Προσκαρτεροΰν το τέλος βάφοντας με το νεανικό τους αίμα τα χώματα της Βιθυνίας. Το επίγειο τέλος ήλθε με το άνοιγμα της πύλης της αϊωνιότητος, όπου ό Κύριος τίς υποδέχθηκε λέγοντας: «Εισέλθετε εις την χαράν του Κυρίου» σας!
Δρος Χαραλάμπους Μ.Μπούσια,Υμνογράφου/orthodoxigynaika.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου