«Καί ιδού έξεκομίζετο τεθνηκώς...»Την «εκφορά» νεκρού μοναχογιού χήρας, ακραίο περιστατικό δυστυχίας μιας ανθρώπινης ψυχής.Σχεδόν όλες (οι συναντήσεις του Ιησού ήταν -καί είναι- με τίς ακρότητες του ανθρώπινου πόνου, όχι φιλοσοφικές ή καί «κατ' όνομα» θεολογικές, θωπείες...
Στίς συναντήσεις αυτές καί τότε καί τώρα ό νικημένος δεν είναι ό άνθρωπος· ό άνθρωπος είναι ό Αγαπημένος του Ιησού «ψυχή καί σώματι!»Ό νικημένος είναι ό θάνατος, προσωρινά καί στην επέκταση των αιώνων οριστικά· ή αμαρτία, ή αρρώστια, πλήρως προσωρινή καί στην «επέκταση» οριστική· ή ανθρώπινη λύπη για όσα. μόνο πρέπει καί μπορεί να λυπάται κανείς...
Ό αγαπημένος του Ιησού είναι ό άνθρωπος!Τα βλέμματα του Ιησού καί της όδυρομένης μητέρας συναντιούνται: «ωραίος ως όρθιος» ό Νυμφίος της Εκκλησίας. Ό Ιησούς αντιδρά πρώτος: «έσπλαγχνίσθη έπ' αυτή...»
Κύριε, είμαστε πολύ βιαστικοί να τελειώνουμε με κάθε θλιβερό... «καθήκον» την αγάπη, τα «σπλάγχνα» οίκτιρμών, την εϋσπλαγχνία -το νόημα πού της δίνουμε είναι νόθο- τα χαρακτηρίσαμε «καθήκοντα»· διευκολύνει... καί προσθέσαμε καί τα «κοινωνικά» για την περίσταση: «ό καφές στο παραπλεύρως κέντρον».Εσύ, Κύριε, δεν κάνεις το «καθήκον» Σου! Είσαι Ο ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΟΣ!Δεν «ερμηνεύεται» ό όρος! Το καταλαβαίνουμε Όταν Σε συναντήσουμε στον πόνο μας!
-Αρκεί να «κάνουμε πέρα» όλους τους επαγγελματίες εκμετάλλευσης του πόνου μας, δεν είναι εύκολο! «Βοήθησον ήμίν!»Επιστρέφοντας από μία κηδεία πού δεν έγινε, ή χήρα της Ναΐν ζούσε αυτό πού μπορούμε να ζήσουμε, εάν ό θανατηφόρος εγωισμός μας παραμερίσει. .. καί το ζητήσουμε: Κύριε, σπλαγχνίσου μας! Είναι καί κάποιες περιστάσεις σκληρότερες από μια κηδεία...Στό τέλος-τέλος, εύσπλαγχνία δεν είναι μια... «λύπηση» για όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στους αδελφούς μας· μια κάποια «συμπάθεια» ψυχρή, περιβεβλημένη με ύφος ευσέβειας, ευγενική λόγω καλής ανατροφής, άδάπανη, όσο είναι δυνατόν!Ή απόσταση από το «κοινωνικό μας κράτος» ως την εύσπλαγχνία του Ιησού είναι τεράστια. Ή εύσπλαγχνία είναι μορφή - ή μορφή- της θεϊκής αγάπης! Ένα τίμιο καί έστω ελάχιστο, μικρό δώρο εύσπλαγχνίας καί... Ίσως ξεχασμένο, θα είναι ή προσευχή μας για τους ανθρώπους πού οί δικοί τους έστω καί λίγο, είναι οί προσφιλείς τους τεθνεώτες...
Ή βυθισμένη στη λύπη της γυναίκα περιμένει. Κοιτάζει αυτόν πού το πρόσωπο Του ακτινοβολεί θεϊκή αγάπη. Ό Ιησούς θα προχωρήσει στην πρώτη εντολή Του, την απευθύνει πάντα «κατ' ευθείαν στον πονεμένο», ορφανό, άρρωστο, φυλακισμένο, ανάπηρο, εκμηδενισμένο από την ανθρώπινη κακία. Κύριε, την απευθύνεις σήμερα σε όλους μας· μα, τί συμβαίνει καί δεν ακούμε; «Μη κλαίε...» Εκείνος πού θα «εξαλείψει πάν δάκρυον» στο τέλος του διαδρόμου «ζωή-θάνατος» με όλη τη γλυκύτητα της προστακτικής του φωνής καί αγάπης, επιβάλλει στην περίλυπη καί κλαίουσα «να μην κλαίει»!Το ανθρώπινο κλάμα, ωστόσο, δε θα σταματήσει από τη Ναΐν καί έπειτα... Ωκεανοί δακρύων, Κύριε, καί μέρα-νύχτα. Οι άνθρωποι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πνίγονται στο δάκρυ τους οι αδελφοί μας, ακόμα κι όταν αυτό δεν προκαλείται τόσο φυσικά από μια μεγάλη λύπη!
Δεν μας ενδιαφέρει το κλάμα των ανθρώπων! Ούτε καί το κλάμα των παιδιών! Αυτή είναι ή δόξα της τρίτης χιλιετίας...Στίς τραγικές νύχτες της δικής μας Ναΐν... «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΟΛΗ ΠΛΕΟΝ Η ΝΑΪΝ» είναι ολόκληρη ή γη μας, ας ακουστεί ή φωνή αγγέλου Σου «καί εξαλείψει ό Θεός πάν δάκρυον εκ των οφθαλμών αυτών!»Κύριε, δεν είμαστε οι «εκλεκτοί» Σου, όμως, σε ικετεύουμε: συντόμευε το χρόνο του μαρτυρίου μας!Ό κόσμος πού συνοδεύει, δεν εντυπωσιάζεται απλά από την παρουσία Σου,παγώνει στη θέση του, αισθάνεται ότι κάτι θα συμβεί. "Αν ό Ιησούς δεν είπε παραπάνω από δύο κουβέντες, ας συγκρατήσουμε την κίνηση του χεριού Του μόλις «οι βαστάζοντες έστησαν»«ήψατο τής σορού». ( Ή απόλυτη κυριαρχία αγάπης πού ασκεί ό Ιησούς στο ανθρώπινο σώμα!
Κανένας δεν αγάπησε καί το ανθρώπινο σώμα. Κύριε, μετέδωσες «την χάρη της επιθέσεως των χειρών Σου» στους ιερείς δια των αποστόλων Σου καί για τις ασθένειες των ανθρώπων καί για τη μετάδοση της θείας χάριτος με τα Μυστήρια της Εκκλησίας... Σέ ευχαριστούμε πού άπλωσες καί απλώνεις το χέρι Σου! «Νεανίσκε, σοί λέγω έγέρθητι...» Το παλικάρι προσκαλείται να επανέλθει στη ζωή! Μοιάζει να λέει ό Ιησούς: «γυναίκα της Ναΐν, ό μοναχογιός σου σού χρειάζεται πολύ..., μην κλαις στον χαρίζω καί πάλι ζωντανό!»
Όσο πολύτιμο καί αν είναι το «ανθρώπινο στήριγμα», δεν επαρκεί... Όταν βρεθούμε στη μεγάλη λύπη, στη μέγιστη ανάγκη, το καταλαβαίνουμε, Κύριε!... Είναι μια δωρεά Σου να το καταλάβουμε καί να Σέ ζητήσουμε καί να φανείς, ν' ακούσουμε εντός μας τη φωνή Σου «ίδού,πάρειμι», είμαι εδώ... «Μη κλαίε!» Με κάποιο δικό Σου πρόσωπο, ή ένα περιστατικό πού ανατρέπει τα προηγούμενα, είσαι εδώ! Ωστόσο, καί το ανθρώπινο στήριγμα όταν μας είναι αναγκαίο, δεν μας το στερείς!
Αν «χάσω» αγαπημένο μου προσωπο, Κύριε, καί τίποτε δεν είναι σε θέση να με παρηγορήσει, αυτό μπορε ίνα σημαίνει: δεν έχω ακόμα νιώσει τη δική Σου αγάπη.Στή Ναΐν, ο Ιησούς δεν κάνει λόγο για «ανάσταση νεκρών-άφεση άμαρτιών-ζωήν αίώνιον». Μίλησε σε άλλες περιπτώσεις πολύ καθαρά για αυτά. Εδώ λέει μια λέξη: «μη κλαίε» μια φράση-έντολή: «Νεανίσκε σοί λέγω έγέρθητι». Σφραγίζει με το όνομα Του τη Ζωή καί την Ανάσταση καί ή σφραγίδα αυτή ΔΕΝ ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ.
Κάτι πού αλλάζει οριστικά στη Ναΐν: ό χρόνος είναι μια χρήσιμη-συμβατική μονάδα να μετριούνται κάποια γεγονότα.Η αδελφική σχέση χρόνος-θάνατος καταλύεται!
Πότε θα έλθει ό καιρός Σου, να επισκεφθείς τίς αμέτρητες δικές μας
Νάίν, να «σταθούν οι βαστάζοντες», να σταματήσουν οι έξόδιοι τεθνηκότων καί νεκρών!
του Γεωργίου Σχίζα-Πειραική Εκκλησία Σεπτ 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου