«ΤΗ ΕΛΠΙΔΙ ΧΑΙΡΟΝΤΕΣ»

Όλοι ζούμε με την ελπίδα. Χωρίς ελπίδα είμαστε χαμένοι. Σέ όλες μας τις προσπάθειες, σ' όλους μας τους κόπους, σ' όλα μας τα βάσανα, ή ελπίδα μας δίδει δύναμη και κουράγιο. Μας βοηθάει να συνεχίσουμε, να μην αποκάμουμε, να μην απο­θαρρυνθούμε. Ελπίζουμε καί συνεχίζουμε τον αγώνα της ζωής. Όποιος χάσει την ελπίδα, παύει να ζει, παύει να προ­σπαθεί. Το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι ή απώλεια της ελπίδας.

Aλλά εάν ή ελπίδα γενικώς είναι πολύτιμη, ή ελπίδα στην βοήθεια του Κυρίου είναι πηγή δυνάμεως στις ώρες των πει­ρασμών, των πόνων, των δοκιμασιών μας. Μας εμψυχώνει, μας δίδει κουράγιο, μας ενισχύει, μας ενθαρρύνει.

Έλπίζοντες στον Κύριο, γινόμαστε αμέσως δυνατοί. Δεν νοιώθουμε μόνοι. Δεν λιποψυχούμε. Δεν μας κυριεύει ή από­γνωση.

Ή ελπίδα στον Κύριο είναι στήριγμα καί βακτηρία, είναι ανά­θεση των προβλημάτων μας στην πανάγαθη πρόνοια Του. Είναι άκούμπημα ολοκλήρου του εαυτού μας στην αγκάλη του Θεού. Μήπως καί ή πίστη δεν είναι «έλπιζομένων υπόσταση»; Όσο ζούμε εδώ στη γη έχουμε ανάγκη από το φως της πίστεως καί την παρηγοριά της ελπίδος. Στήν άλλη ζωή θα καταργηθούν ή πίστη καί ή ελπίδα. Τότε θα μείνει μόνο ή αγάπη. Γιατί τότε, αυτό πού τώρα το βλέπουμε με τα μάτια της πίστεως, θα το βλέπουμε μπροστά μας. Τότε θα βλέπουμε τον Θεόν. Δεν θα έχουμε ανάγκη πίστεως στο Θεό, θα ζούμε μαζί με τον Θεόν. Ούτε θα έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε τα αγαθά των ουρανών, θα τα απολαμβάνουμε.
Γι' αυτό ό απόστολος Παύλος λέγει ότι τώρα μένει πίστις, έλπίς, αγάπη. Τότε όμως θα καταργηθεί ή πίστις καί ή έλπίς καί θα μείνει μόνο ή αγάπη. Θα ζούμε στον ουρανό εν αγάπη τε­λεία με το Θεό καί τους αδελφούς μας.
Ή ελπίδα είναι φάρμακο καί για τίς θλίψεις της ζωής. Ή ελπίδα ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν εις ημάς δόξαν άποκαλυφθήναι», μας εμψυχώνει στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του βίου.
Οι δοκιμασίες μας θα περάσουν καί θα έλθει ή επιβράβευση της υπομονής καί καρτερίας μας.
Πόσες πικρίες, πόσα βάσανα, πόσο πόνο δοκιμάζουμε πολ­λές φορές. Πόνο ψυχικό καί πόνο σωματικό. Ή ελπίδα της βοηθείας του Κυρίου μας δίδει δύναμη προς αντιμετώπιση των.
«Έπικάλεσαί με εν ώρα θλίψεως καί έξελούμαι σε καί δοξά­ζεις με». «Μετά σου ειμί εν θλίψει» μας βεβαιώνει. Θα περάσει ό πόνος. Θα έλθει ή γαλήνη καί ή λύτρωση. Καί στον ουρανό μας αναμένει στεφάνι δόξας για την υπομονή μας. Καί ή ελπί­δα της μετά θάνατον ζωής μας παρηγορεί στον πόνο για τον θάνατο προσφιλούς μας προσώπου. Δεν τελειώνει ή ζωή με την πλάκα του τάφου. Τότε αρχίζει ή πραγματική ζωή στον ουρανό. Ή σκέψη του θανάτου μας παραλύει. Ή έλπίς της με­τά θάνατον ζωής, μας παρηγορεί. Ή ελπίδα ότι στον ουρανό θα είμαστε μαζί με τον Κύριο, με την Παναγία καί με τους αγί­ους, μας θεραπεύει την ψυχήν από τον φόβο του θανάτου. Δεν είμαστε όπως οι άπιστοι οί μη έχοντες ελπίδα.
Πηγή χαράς ή ελπίδα. Βάλσαμο της ψυχής. Μας κάνει να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής την δόξα του ουρανού, πού μας περιμένει. Με την ελπίδα της κληρονομιάς των αιωνίων αγαθών αντιμετωπίζουμε νικηφόρα τους πειρασμούς της κα­θημερινότητας, αποκρούομε τις προσβολές του διαβόλου, δεν άπορροφώμεθα από τα παροδικά καί πρόσκαιρα του παρόντος βίου. Καί μπορούμε να χαιρόμαστε ακόμα καί μέσα στίς δοκι­μασίες μας" «χαίρω εν τοις παθήμασί μου», έλεγε ό Παύλος.
Καί έγραφε περί χαράς μέσα από τίς φυλακές της Ρώμης. «Αδελφοί χαίρετε, πάλιν έρώ χαίρετε».

Μόνον ό έλπίζων στον Θεό καί στην αγάπη του Θεού μπο­ρεί να χαίρει. «Τη έλπίδι χαίροντες». Ή ελπίδα μας δίνει την δυνατότητα να προγευόμαστε τον παράδεισο από την πα­ρούσα ζωή. Να καλλιεργούμε την χριστιανική ελπίδα. Είναι σω­σίβιο της ζωής.