Ποιό το έργο του μοναχού(Αγ.Συμεών του εν τω Θαυμαστώ Όρει)

Τὸ ἔργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι νομίζω ἡ ἐγκράτεια, ὥστε νὰ ἠρεμοῦν σὲ αὐτὸν οἱ ἡδονὲς τοῦ σώματος, νὰ ἔχη στὴν ψυχή του εἰρήνη, νὰ ψάλλη συνεχῶς, καὶ νὰ
προσεύχεται ἀδιαλείπτως μὲ τὸν νοῦ του· τὸ ἔργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ μὲ ταπεινὴ καρδιὰ ὑπακοή, διὰ τῆς ὁποίας καὶ ὁ Χριστὸς ἐδιάλεξε τὸν θάνατο, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου,θανάτου δὲ σταυροῦ, γιὰ νὰ θανατώσουμε καὶ ἐμεῖς διὰ μέσου αὐτῆς τὶς ἐπιθυμίες τῆς σαρκὸς καὶ νὰ κλαῖμε τότε σὲ ἐξομολόγησι, καὶ νὰ προσευχώμεθα μὲ συντριβὴ καρδιᾶς σὰν τὸν Τελώνη· ἡ φωνὴ νὰ εἶναι σύμμετρη καὶ ὁ λόγος εὔτακτος, ἡ δὲ διαγωγὴ μὲ πραότητα καὶ ἡσυχία.
  ῎Εργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι νὰ μὴν ὁρκίζεται οὔτε στὸ ἐλάχιστο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Πίστεψέ με ἤ Συγχώρεσέ με, ἡ φυγὴ τῶν σκανδάλων τῆς φιλαργυρίας,ἡ μετάδοσις τῶν πραγμάτων, καὶ ὄχι μόνο τὸ νὰ μὴ καταλαλῆ κάποιον,ἀλλὰ νὰ μὴν ἀνέχεται οὔτε αὐτὸν ποὺ καταλαλεῖ· νὰ συμπάσχη μὲ αὐτοὺς ποὺ εἶναι σὲ ὀδύνη καὶ νὰ νίπτη τὰ πόδια τῶν ἀδελφῶν, καὶ νὰ τοὺς διακονῆ στὶς ἀνάγκες τους, νὰ μὴ νικᾶται δὲ ἀπὸ τὸ φοβερὸ πάθος τῆς ὑπερηφανίας, ἀλλὰ νὰ θεωρῆ τὸν ἑαυτό του ἔσχατο πάντων...
῎Εργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι ἡ σωφροσύνη τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς· ἄν δὲ σὲ κάποιον ἀπὸ σᾶς, ἀδελφοί, εἰσέλθη λογισμὸς ἀκαθαρσίας,ἄς βοᾶ μὲ δάκρυα τὰ ἑξῆς πρὸς τὸν Θεὸ μὲ συνοχὴ πνεύματος καὶ ὀλολυγμὸ καρδίας:
«Δέσποτα Χριστέ, ὁ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τοῦ ἐλέους Θεός, ὁ πάσης παρακλήσεως Κύριος, ὁ ἀεὶ ὤν καὶ διαμένων εἰς τοὺς αἰῶνας ,   ὁ   μ ό ν ο ς  φι λ ό σ τ ο ρ γ ο ς  Πατ ή ρ ,   ὁ   τ ο ὺ ς   ἐπὶ  Σοι πεποιθότας μὴ καταισχύνων, ῥῦσαί με ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν μου,πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, σῶσόν με ἐν τῷ ἐλέει Σου τὸ ἀγαλλίαμά μου, λύτρωσαί με ἀπὸ τῶν κυκλωσάντων με· Σὺ γὰρ οἶδας, ὁ μόνος πάντα εἰδώς, ὅν οὐδὲ τῶν τῆς καρδίας κρυφίων λαθεῖν δύναται, ὡς οὐκ ἐμῆς εἰσι ταῦτα γνώμης γεώργιον, ἀλλὰ κατὰ πολύ μοι τὸ ἀκούσιον ἐπεφύη. Μνήσθητι ὅτι χοῦς εἰμι, καὶ μὴ εἰς κατάκριμα λογισθήτω μοι. Κύριε, Κύριε, δύναμις τῆς σωτηρίας μου, ἐπισκίασον ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου ἐν ἡμέρᾳ πολέμου· μὴ παραδῷς με, Κύριε, ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας μου ἁμαρτωλῷ· ἐλέησόν με, ὁ Θεός, ἐλέησόν με, ὅτι ἐπὶ Σοὶ πέποιθεν

ἡ ψυχή μου, καὶ ἐν τῇ σκιᾷ τῶν πτερύγων Σου ἐλπιῶ· ὁ Θεός μου, μὴ μακρύνῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁ Θεός μου, εἰς τὴν βοήθειάν μου πρόσχες· βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ Σύ, ὁ Θεός μου, μὴ
χρονίσῃς».
Αὐτὰ νὰ προσεύχεσαι ὁ πολεμούμενος ἀπὸ ρυπαροὺς λογισμούς· κατόπιν,ρῖψε τὴν ἀσθένειά σου ἐνώπιον τῆς ἀγαθότητός Του, καὶ Αὐτὸς μὲ τὰ νῶτα Του ἀμέσως θὰ σὲ ἐπισκιάση. Νὰ ἀποστρέφεσθε, λοιπόν, ἀδελφοί,τοὺς ρυπαροὺς λογισμούς, τοὺς ὁποίους γεννᾶ ἡ γεμάτη κοιλιά· νὰ ἐπιδιώκετε μᾶλλον τὴν εἰρήνη καὶ τὸν ἁγιασμό, ἄνευ τῶν ὁποίων κανεὶς δὲν θὰ ἰδῆ τὸν Κύριο, ὁ ῾Οποῖος καὶ δὲν μᾶς ἀπέκρυψε τὶς πονηρίες τοῦ ἐχθροῦ· διότι, λέγει, δὲν ἀγνοοῦμε τὰ νοήματά του...
᾿Αντισταθῆτε, λοιπόν, γενναῖοι ἀθληταί, ἀνακρίνοντες συνεχῶς τοὺς ἑαυτούς σας, καὶ θὰ φύγη ἀπὸ σᾶς ἡ ἐνέργεια τῆς ἁμαρτίας... ᾿Ακόμη δὲ καὶ τὰ λόγια τοῦ στόματός σας νὰ εἶναι ἀρτυμένα μὲ τὰ δάκρυα τῆς καρδιᾶς σας...