Υπάρχουν στιγμές που τα χρώματα δεν έχουν σημασία. Έτσι έγινε και στο De Kuip του Ρότερνταμ, με τον 60χρονο Ντιέι φαν Σουιλέκομ να ζει μία ανεπανάληπτη στιγμή, που δυστυχώς θα πάρει σύντομα μαζί του. Τουλάχιστον όλοι όσοι διάβασαν ή είδαν σε video την ιστορία του, όχι μόνο οι 43.000 φίλοι της Φέγενορντ και της PSV που ένωσαν τα κασκόλ και τις φωνές τους, θα έχουν κάτι ξεχωριστό να διηγούνται στον διπλανό του, ένα μάθημα ζωής κι ελπίδας.Στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει φίλοι διαφορετικών αποχρώσεων να ενώνουν τις δυνάμεις τους, οπότε εύλογη η απορία του Ολλανδού που αναρωτήθηκε στα σχόλια τι κάνουν τόσοι Έλληνες στο συγκεκριμένο video στο youtube.
Κάπου ανάμεσα σε εκατομμύρια videos και δίπλα σ' αυτή την μοναδική ιστορία, υπάρχει και το μάθημα ζωής του Ντέρεκ Ρέντμοντ. Ενός 400άρη δρομέα που έκοψε το νήμα υποβασταζόμενος από τον πατέρα του.Παρά τις 8 διαδοχικές επεμβάσεις για διάφορους τραυματισμούς πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, ο Βρετανός παρέμενε ανάμεσα στα βασικά φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 400 μέτρα. Ο γρηγορότερος χρόνος στον πρώτο γύρο κι η νίκη στα προημιτελικά είχαν ανεβάσει την ψυχολογία του εν όψει ημιτελικών, αλλά η μοίρα είχε και πάλι διαφορετικά σχέδια.Λίγο πριν μπει στο τελευταίο 200άρι, ο τότε 27χρονος Ρέντμοντ προδίδεται από τράβημα στον δεξί μηρό. Οι υπόλοιποι 7 αθλητές συνέχισαν κανονικά, για τον ίδιο ο χρόνος σταμάτησε για λίγο.
«Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου νόμισα πως με πυροβόλησαν» παραδέχτηκε χρόνια αργότερα, θέλοντας να τονίσει το μέγεθος του πόνου. Παρόλα αυτά δε λύγισε.«Μόλις ο πόνος άρχισε κάπως να περνάει, θυμήθηκα πού βρισκόμουν και τι έκανα. Και σκέφτηκα αμέσως "γρήγορα, είσαι σε ημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων, βρε, κόπανε. Σήκω κι άρχισε να τρέχεις...» θυμάται.Οι άνθρωποι του στίβου προσπάθησαν να τον σταματήσουν, το ίδιο και τον πατέρα του, που έσπευσε να τον αγκαλιάσει/βοηθήσει λίγο πριν από τη στροφή των τελευταίων 100 μέτρων. Στο πρώτο άγγιγμα ξαφνιάστηκε, αλλά στη συνέχεια συνέχισαν μαζί μέχρι τον τερματισμό, με τον ίδιο να ξεσπά σε λυγμούς και το Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης να χειροκροτεί...Δείτε παρακάτω το συγκινητικό video και την ιστορία που οδήγησε τον 46χρονο σήμερα Ντέρεκ Ρέντμοντ να γίνει motivational speaker (σ.σ. ομιλητής που δίνει κίνητρο)...
Κάπου ανάμεσα σε εκατομμύρια videos και δίπλα σ' αυτή την μοναδική ιστορία, υπάρχει και το μάθημα ζωής του Ντέρεκ Ρέντμοντ. Ενός 400άρη δρομέα που έκοψε το νήμα υποβασταζόμενος από τον πατέρα του.Παρά τις 8 διαδοχικές επεμβάσεις για διάφορους τραυματισμούς πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, ο Βρετανός παρέμενε ανάμεσα στα βασικά φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 400 μέτρα. Ο γρηγορότερος χρόνος στον πρώτο γύρο κι η νίκη στα προημιτελικά είχαν ανεβάσει την ψυχολογία του εν όψει ημιτελικών, αλλά η μοίρα είχε και πάλι διαφορετικά σχέδια.Λίγο πριν μπει στο τελευταίο 200άρι, ο τότε 27χρονος Ρέντμοντ προδίδεται από τράβημα στον δεξί μηρό. Οι υπόλοιποι 7 αθλητές συνέχισαν κανονικά, για τον ίδιο ο χρόνος σταμάτησε για λίγο.
«Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου νόμισα πως με πυροβόλησαν» παραδέχτηκε χρόνια αργότερα, θέλοντας να τονίσει το μέγεθος του πόνου. Παρόλα αυτά δε λύγισε.«Μόλις ο πόνος άρχισε κάπως να περνάει, θυμήθηκα πού βρισκόμουν και τι έκανα. Και σκέφτηκα αμέσως "γρήγορα, είσαι σε ημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων, βρε, κόπανε. Σήκω κι άρχισε να τρέχεις...» θυμάται.Οι άνθρωποι του στίβου προσπάθησαν να τον σταματήσουν, το ίδιο και τον πατέρα του, που έσπευσε να τον αγκαλιάσει/βοηθήσει λίγο πριν από τη στροφή των τελευταίων 100 μέτρων. Στο πρώτο άγγιγμα ξαφνιάστηκε, αλλά στη συνέχεια συνέχισαν μαζί μέχρι τον τερματισμό, με τον ίδιο να ξεσπά σε λυγμούς και το Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης να χειροκροτεί...Δείτε παρακάτω το συγκινητικό video και την ιστορία που οδήγησε τον 46χρονο σήμερα Ντέρεκ Ρέντμοντ να γίνει motivational speaker (σ.σ. ομιλητής που δίνει κίνητρο)...
Ἄλλο ἕνα πολύ συγκινητικό στιγμιότυπο ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ ἀθλητισμοῦ (athletics, track and field).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές φορές ἀναρωτήθηκα, τί εἶνε αὐτό ἀκριβῶς πού μέ συγκινεῖ, πού μέ θέλγει, πού μέ καθηλώνει στό κάθισμα τοῦ σταδίου ἤ στὴν ὀθόνη τῆς τηλεοράσεως, ὅταν παρακολουθῶ ζῶντας ἤ ζῶ παρακολουθώντας τούς ἀγώνες στίβου .. Βρῆκα τὴν ἀπάντηση, ἄλλοτε στὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ σταδίου, στὸν ἀνταγωνισμό, κάποιες φορές στίς ὑψηλές ἐπιδόσεις, ἄλλοτε στὴ μυρωδιά τοῦ "ταρτάν" (!!) ἴσως κάποιοι μποροῦν νὰ μέ καταλάβουν. Ἄλλες φορές σκεφτόμουν τούς κόπους, τίς θυσίες, τόν ἱδρώτα, τὴν ἀγωνία,τόν πόνο καὶ τὴ μοναξιά πού ἀπαιτήθηκε καὶ καταβλήθηκε προκειμένου ὁ ἀθλητής νὰ φτάσει ἐκεῖ, τὴ συγκεκριμένη μέρα,στὸ συγκεκριμένο στάδιο,γιὰ ἕνα συγκεκριμένο ἀγώνα.Σίγουρα μὲ συγκινεῖ τὸ ἦθος πού χαρακτηρίζει τὸ χῶρο αὐτό.Πάνω ἀπ'ὅλα ὅμως..καὶ πρίν ἀπ'ὅλα εἶνε τί..Ναί, ἔχω κατασταλάξει πιά.
Πάνω ἀπ'ὅλα εἶνε τὸ γεγονός ὅτι ὁ ἀθλητής στὸ στίβο καλεῖται νὰ ὑπερβάλη ἑαυτόν,νὰ ξεπεράση τὸν ἑαυτό του καί μετὰ τούς ἄλλους, νὰ σπρώξη τὰ ὅριά του λίγο πιό πέρα.Αὐτή εἶνε ἡ ἀποστολή του.Αὐτό εἶνε τό κριτήριο τῆς ἐπιτυχίας ἤ ἀποτυχίας στὸν ἀγώνα του.Αὐτό ἐπιχειρεῖ νὰ κάνει στίς προπονήσεις του,γι'αὐτό προετοιμάζεται μιά ὁλόκληρη χρονιά. Εἶνε σὰ νὰ σπρώχνεις ἕναν ἀόρατο τοῖχο καὶ λίγο-λίγο, πόντο-πόντο τὸν μετατοπίζεις πιό πέρα,πιό πέρα...Αὐτή τὴν αἴσθηση δὲ μπορεῖ κανένα ὁμαδικό ἄθλημα νὰ στὴ δώσει.
Στ' ἀλήθεια, πόσο μοιάζει μὲ τὴ συνειδητή χριστιανική ζωή !
Ναι αγαπητέ,πολύ εύστοχο το σχόλιό σας.Άλλωστε οι Άγ.Πατέρες πολλές φορές παρομοιάζουν τους αγωνιζόμενους χριστιανούς με τους αθλητές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χριστιανός σε πολλά χωρία της Κ.Δ. θεωρείται ως αθλητής,αγωνιστής παλαιστής που αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό τον της πίστεως,που γνωρίζει ότι η πάλη του δεν είναι προς αίμα και σάρκα,αλλά προς τις αρχές,τις εξουσίες,τους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου,προς τα πονηρά πνεύματα,και εφόσον αγωνισθεί τον καλό αγώνα της πίστεως,αναμένει την βράβευσή του,τον αμαράντινον της δόξης στέφανον,τον της δικαιοσύνης στέφανον κατά την επίσημη τελετή της βραβεύσεως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά εαν ο αθλητής είναι παράδειγμα για τον πιστό,και ο πιστός δείχνει στον αθλητή ποιός είναι ο αληθινός στίβος.Είναι ο στίβος που μπορούμε να νικήσουμε στον ίδιο αγώνα όλοι,στίβος που τέρμα του είναι η απέραντη αγάπη του Θεού και Πατέρα