Το μοναστήρι Duboki Potok (Βαθύ ρυάκι), βρίσκεται στο βόρειο Κοσσυφοπέδιο, κοντά στην κωμόπολη Zubin Potok, ανάμεσα στους λόφους και έχει δίπλα του ένα ρυάκι. Ήρεμο τοπίο με φιλόξενο οικοδεσπότη. Όταν πλησιάζουμε αυτό το μοναστήρι, μας υποδέχεται ο π. Romilo και μας μιλάει για το ιστορικό αυτού του μοναστηριού και για το λαό που έχρεται εδώ.
Όταν τον ρωτήσαμε πώς ζει εδώ στο βόρειο Κοσσυφοπέδιο, ο π. Ρωμυλος λέει ότι ο Κύριος δίνει σ’αυτόν τη δύναμη να αντέξει, καθώς και ότι όλες οι άσχημες καταστάσεις και όλοι οι μπελάδες περνούν συν το χρόνο. «Όταν κάποια δυσάρεστη κατάσταση διαρκεί πολύ καιρό, τότε ο άνθρωπος το συνηθίζει και το αντέχει ευκολότερα. Είναι δύσκολο να ζει κανείς εδώ, όμως, όταν τα πράγματα γίνουν δυσβάστακτα, τότε ο άνθρωπος πρέπει να στραφεί στο Θεό και να ελπίζει ότι Αυτός θα του δώσει δύναμη και θάρρος να αντέξει περισσότερο», λέει ο π. Ρωμυλος.
«Για το μοναστήρι Duboki Potok γίνεται λόγος για πρώτη φορά στα παλιά κείμενα, και συγκεκριμένα σε μια τουρκική απογραφή πληθυσμού από τον 14ο αιώνα, όταν το μοναστήρι βρισκόταν σε ερείπια. Αργότερα, τον 16ο αιώνα, το μοναστήρι ανακαινίζεται, και τον 18ο αιώνα αποκτάει και παρεκκλήσι. Το έτος 1903 κτίστηκε το καμπαναρειό, και τα μέλη του Συνδέσμου της Σέρβας πριγκίπισσας Ljubica από το Βελιγράδι αγόρασαν μια μεγάλη καμπάνα και την έστειλαν εδώ, μέσω του μεγάλου βουνού Rogozna, στο νότο της Σερβίας»,- μας διηγείται ο π. Ρωμυλος, και συνεχίζει λέγοντας ότι πριν 400 χρόνια το μοναστήρι φυλάγει και μερικά ιερά λείψανα, δηλαδή το χέρι του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Νικήτα, που είναι προστάτης αυτής της περιοχής, και για αυτόν το λόγο ο πιστός λαός ονομάζει αυτό το μοναστήρι και «Άγιο Χέρι». Εδώ φυλάγονται, επίσης, και λείψανα του Αγίου Κοσμά και Δαμιανού, μέσα σε ένα μικρό κυβώτιο, που βρίσκεται κάτω από τις εικόνες αυτών των δύο Αγίων Πατέρων. Ο λαός έρχεται εδώ να προσευχτεί με την ησυχία του, μακριά από το καθημερινό άγχος.
«Όλοι μας έχουμε τα δικά μας χαρακτηριστικά, πρέπει να καλλιεργούμε τις καλές αρετές μας και να αποφεύγουμε τις κακές, πρέπει όλοι μας να αλλάζουμε το χαρακτήρα μας με το πέρασμα του καιρού, και προχωρώντας στην ηλικία μας πρέπει να γίνουμε ώριμοι άνθρωποι. Είναι πιο δύσκολο να αλλάξει ο άνθρωπος την περιφάνειά του, όμως, με τη βοήθεια του Θεού και αυτό γίνεται»,- καταλήγει ο π. Ρόμυλος, και προσθέτει ότι σήμερα όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, όπου και να ζουν, όλοι τους έχουν τα ίδια προβλήματα και στεναχώρια.
Επιμέλεια της δημοσιογράφου Ljiljana Sinđelić Nikolić.πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου