«Το έλεος Σου καταδιώξει με πάσας τάς ημέρας της ζωής μου» (Ψαλμός 22,6)

-Ο Θεός θέλει τη σωτηρία του ανθρώπου. Γι' αυτό καί «κυνηγά» τον αμαρτωλό άνθρωπο με την άπειρη αγάπη Του, για να τον σώσει από την αμαρτία, επιμένοντας με τη Χάρι Του καί εφευρίσκοντας ποικίλα μέσα προς σωτηρίαν του.'Ετσι ό θεόπνευστος ψαλμωδός με τον ωραιότατο καί θεολογικότατο αυτό στίχο κατακλείει τον 22ο Ψαλμό του, οπού παρουσιάζει την αγαθότητα καί καλοσύνη του καλού ποιμένα. «Το έλεος Σου καταδιώξει με πάσας τάς ημέρας της ζωής μυν» (Ψαλμός 22,6).

 Γεμάτος αγάπη, εύσπλαγχνία, έλεος για τον άνθρωπο είναι ό Θεός. Πλούσια καί ανεξάντλητα τα ελέη του Θεου αιώνες τώρα. 

«Τα ελέη σου από του αιώνός εισι» θα διακηρύξει στον 24ο Ψαλμό.Όχι μόνο σ'έναν ή δύο, σ'εκείνον ή χίλιους αμαρτω­λούς,αλλά σ'όλα τα δισεκα­τομμύρια των αμαρτωλών. Καί όχι μόνο σε μία ή δύο περιστάσεις, ή σε μία συγκε­κριμένη χρονική περίοδο της ζωής,αλλά συνεχώς καί πά­ντοτε καί προς όλους τους ανθρώπους. 

 Ακατά­παυστα ελεήμων, πολυέλεος καί φιλεύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος ό Θεός. Διάχυτη ή αγαθότητα, το πλήθος των οικτιρμών του Θεού για τον αμαρ­τωλό άνθρωπο. Είναι πραγματικά «Πατήρ των οικτιρμών» (Β' Κορ. 1,3).Αυτός ό Θεός του απείρου ελέους περιμένει τη σωτήρια απόφαση του κάθε αμαρτωλού για επι­στροφή κοντά Του. Ό Πολυεύσπλαγχνος Πατέ­ρας περιμένει τον άσωτο υίό, όσο καιρό καί αν χρειασθεί περιμένει· καί όταν τον βλέπει καί τον διακρίνει από μακριά,τον σπλαγχνίζεται και τρέ­χει να τον συναντήσει, να τον αγκαλιάσει,να του φορέσει καί πάλι την «στολήν την πρώτην», να του δώσει «δακτύλιον» να βάλει καί «υποδήμα­τα», καί να χαρεί για την ανάσταση του. Δεινόν ή ραθυμία, ή πτώση καί ή αμαρτία. Άλλα μεγάλη ή μετάνοια, γενναία ή απόφαση της επιστροφής, σω­τήριο το δάκρυ του μετανοούντος.

  Γι' αυτό, άφοϋ υπάρχει το άπειρο έλεος του Θεοϋ Πατρός, όπως συμβου­λεύει ό Ιερός Χρυσόστομος «κανένας ας μην απελπίζε­ται για τη σωτηρία του, όσο αμαρτωλός κι αν είναι... 

Αμάρτησες; Μετανόησε γρήγορα. Μύριες φορές αμάρτησες; Μύριες φορές μετανόησε». 

 Καί με συντετριμένη την καρδιά, διάθεση έξομολογήσεως, ειλικρίνεια αισθημάτων, ομολογία αμαρτημάτων, ό κάθε αμαρ­τωλός άνθρωπος ας λέγει αυτά τα λόγια, πού ακούμε στον Κανόνα της σπουδαιό­τατης εκείνης Κυριακής του Άσωτου, της Κυριακής της Εύσπλαγχνίας του Θεοϋ «Τα πατρώα σου σπλάγ­χνα νυν ύπάνοιξόν μοι από των κακών έπιστρέφοντι,επουράνιε Πάτερ,καί μη με άπωση,έχων υπερβάλλον έλεος».

  Ή φωνή του Ψαλμωδού «το έλεος Σου κατα­διώξει με πάσας τάς ημέρας της ζωής μου» ας γί­νει καί φωνή δική μας. Μέσα στο θρήνο της άμαρτωλότητάς μας ξέρουμε:«παρά τω Κυρίω το έλε­ος εις τον αιώνα». Καί ό Θεός περιμένει, περιμέ­νει, περιμένει με τις αγκάλες ανοικτές. Είναι «Θε­ός ελέους».

ΤΟΥ Αρχιμ.Χρυσοστόμου Παπαθανασίου